ความคิดเห็นที่ 1   **** มาอ่านกันต่อค่ะ “ปิ่นเงินเล่มนั้น พี่เห็นว่ามันมิเข้ากับเครื่องประดับชิ้นใดเลย แล้วไฉนเจ้านางเนตรดาราจึงใช้เสียบแซมเกล้าดั่งนี้เล่า” ริมพระโอษฐ์บางสีกุหลาบคลี่เป็นรอยแย้มพระโอษฐ์ ส่งให้พักตร์งามนั้นยิ่งงามจับตาจับใจคนตรงหน้ายิ่งนัก “ปิ่นนั้น เจ้าเนตรได้มาเมื่อครั้งที่ตามเสด็จเจ้าพ่อไปเวียงฟ้าเมื่อ ๘ ปีก่อนเจ้า ครานั้นข้าเจ้ามิได้ตามเสด็จด้วย เพราะได้ไข้เสียก่อน เจ้าเนตรจึงตามเสด็จเจ้าพ่อไปคนเดียว ข้าเจ้ามิรู้ว่าเจ้าเนตรได้ปิ่นนั้นมาจากผู้ใดแน่ รู้แต่ว่าเมื่อกลับเวียง เจ้าเนตรก็ใช้ปิ่นเล่มนี้เสียบเกล้าแซมผมมาตลอด มิเคยใช้เล่มอื่นเลย ข้าเจ้าเคยทูลถามเจ้าพ่อ เจ้าพ่อก็มิได้รับสั่งว่าอันใด นอกจากแย้มพระโอษฐ์เท่านั้น ครั้นถามเจ้าเนตร นางก็มิยอมเล่าอันใดเช่นกัน แต่เท่าที่ข้าเจ้าเห็น เจ้าเนตรรักปิ่นเล่มนี้มากเจ้า” “รักมากกระนั้นหรือ” “เจ้า เอ๋! เจ้าราชบุตรทรงมีอันใดสงกาหรือเจ้า ไฉนจู่ๆ จึงตรัสถามข้าเจ้าเรื่องนี้” เจ้ายอดศึกแย้มพระโอษฐ์น้อยๆ เมื่อทรงเดาเรื่องราวทั้งหมดได้ ผู้ที่มอบพระจุฑามณีเล่มนั้นถวายเจ้านางเนตรดารานั้น จักเป็นผู้ใดไปมิได้ นอกจากพระราชบิดาเพียงพระองค์เดียว เนตรสีนิลฉายแววเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันใด “เพลานี้พี่ตอบเจ้ายังมิได้หรอกหนาเจ้านิล หากถึงเพลา พี่จักบอกเจ้าทุกสิ่งโดยมิปิดบังอันใดเลยสักน้อย แลอาจจักขอให้เจ้าช่วยพี่ด้วย” เจ้านางนิลประภาทรงเอียงพระศอด้วยความฉงน กำลังจักตรัสถามเอาความสืบไป พลันสุรเสียงของเจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองก็ดังก้องขึ้นเสียก่อน จึงจำต้องละความสนพระทัยไว้แต่เพียงนั้นก่อน “ลุงได้จัดการแสดงต้อนรับหลานทั้งสองเอาไว้แล้ว คิดว่าช่างฟ้อนน่าจักเตรียมตัวพร้อมแล้ว ลุงขอเชิญเจ้าทั้งสองออกไปชมการแสดงที่ข่วงหน้าหอคำนี้เถิด” สนามหน้าหอคำเพลานี้ สว่างไสวด้วยแสงไฟมิผิดอันใดกับบนหอคำสักน้อย เจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองเสด็จลงจากหอคำเป็นพระองค์แรก ตามติดด้วยเจ้าหลวงเมืองคำ เจ้าราชบุตรยอดศึก แลเจ้านางสองพี่น้องตามลำดับ จอมภพเวียงสบสองทรุดองค์ลงประทับบนตั่งตัวประธานที่ตั้งเด่นอยู่กลางสนามนั้น ครั้นเจ้านางนิลประภาแลเจ้านางเนตรดาราจักทรงยอบพระวรกายลงประทับบนพื้นหญ้านุ่มข้างตั่งที่ประทับของพระราชบิดา เจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองกลับทรงโบกพระหัตถ์ห้ามปรามไว้ “เจ้าสองคนจักมานั่งกับพื้นประหนึ่งนางข้าหลวงได้อย่างใด” “แล้วเจ้าพ่อจักทรงให้ลูกแลเจ้าพี่นิลนั่งที่ใดเจ้า ในเมื่อตั่งอีกสององค์นั้นเป็นของเจ้าหลวงเมืองคำแลเจ้าราชบุตร” เจ้านางเนตรดาราทูลถามสุรเสียงเบา พลางชายพระเนตรไปทางตั่งด้านขวามือที่เป็นที่ประทับของเจ้าหลวงเมืองคำ ซึ่งเพลานี้เจ้าตัวประทับแย้มพระโอษฐ์น้อยๆ รออยู่ก่อนแล้ว พระกิริยานั้นสร้างความหมั่นไส้ล้นเหลือให้คนที่ชายเนตรมองอยู่ ใคร่จักผวาเข้าไปหยิกให้เนื้อเขียวเสียสักที ข้างเจ้านางนิลประภาเองก็ทรงรู้สึกเฉกเช่นเดียวกับพระขนิษฐา ยามที่ทรงปรายพระเนตรไปทางตั่งด้านซ้ายมือ แลทอดพระเนตรบุรุษจอมเจ้าชู้ประทับแย้มพระโอษฐ์กว้างประทานมาให้ “เจ้านิลก็นั่งร่วมตั่งกับเจ้ายอดศึกอย่างใดเล่า ส่วนเจ้า พ่อคงมิต้องบอกกระมังว่าจักให้นั่งที่ใด” เจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองรับสั่งหน้าตาเฉย ทำเอาพระราชธิดาทั้งสองงุนงงไปตามๆกัน ก็จักมีธรรมเนียมที่ใดที่ให้บุรุษสตรีนั่งร่วมตั่งกันบ้าง ที่จักนั่งร่วมตั่งกันได้ก็ต้องเป็นคู่สามีภรรยากันเท่านั้น ชะรอยพระราชบิดาจักเสวยน้ำจัณฑ์จนเมาเสียแล้วกระมัง “เจ้าพ่อเจ้า แต่..” “มิมีคำว่าแต่ เจ้านิล ทำตามที่พ่อสั่งเถิด หากยังช้านัก งานราตรีนี้ก็จักเลิกดึกกว่าที่คิดไว้หนา” สุดที่เจ้านางสองพี่น้องจักทรงขัดขืนได้อีกสืบไป ต่างองค์ต่างจำพระทัยเสด็จแยกไปประทับร่วมตั่งเดียวกันกับพระราชอาคันตุกะทั้งสองพระองค์ตามพระราชโองการของพระราชบิดาแต่โดยดี วรกายบางกระแทกองค์ลงประทับเคียงข้างวรกายสูงด้วยสีพระพักตร์บึ้งตึง จนคนที่ประทับอยู่ก่อนถึงกับทรงสะดุ้ง “เป็นอันใดเจ้า เจ้าเนตรน้องพี่ โกรธผู้ใดมาเจ้า” เจ้าหลวงเมืองคำทรงกระซิบถามสุรเสียงแผ่ว เจ้านางเนตรดาราทรงหันขวับมาทอดพระเนตรคนถามด้วยสายพระเนตรเขียวปั๊ด หากสุรเสียงที่ตรัสตอบนั้นทอดสำเนียงหวานขัดกับสายพระเนตรยิ่ง   “ข้าเจ้าใคร่ฆ่าคนเจ้า หากเจ้าหลวงจักทรงช่วยข้าเจ้าก็ยินดีนักเจ้า” เจ้าหลวงเมืองคำทรงกลืนเขฬะลงพระศออึกใหญ่ มิทรงคาดคิดเลยสักน้อยว่าสิ่งที่ทรงทำนั้นจักทำให้อีกฝ่ายกริ้วโกรธหนักหนาเพียงนี้ สุรเสียงที่รับสั่งถามจึงอ่อนอ่อยเต็มที “เจ้าเนตรเจ้า เมื่อใดน้องจักหายโกรธพี่เสียที พี่มิได้ตั้งใจหลอกน้องเลยสักน้อยหนาเจ้า” พักตร์งามเสทอดพระเนตรออกไปกลางสนามเสีย แสร้งทำเป็นมิทรงสดับถ้อยพระวาจานั้นเลย ทำเอาองค์จอมทัพใหญ่ลอบระบายปัสสาสะยาวอย่างหนักพระทัย เห็นทีการประทับอยู่ที่เวียงสบสองครานี้ จักมิได้ประทับอย่างสงบเสียแล้วกระมัง เสียงกลองดังขึ้นในท่วงทำนองเฉพาะ ตามติดด้วยเสียงฉาบ แลฆ้อง เรียกความสนใจของผู้ที่ร่วมชมการแสดงนั้นให้มุ่งอยู่ที่กลางสนามเป็นจุดเดียว อีกอึดใจหนึ่งจึงปรากฏช่างฟ้อนสองคน เป็นบุรุษหนึ่งแลสตรีอีกหนึ่ง สวมหางที่ทำจากโครงไม้ไผ่บุดอกผ้าสีสันสวยงาม แลยึดหางนั้นด้วยสายหนังจนแน่นหนา ส่วนศีรษะของผู้ฟ้อนนั้นประดับด้วยกระบังหน้าทำเป็นยอดแหลมสองแฉก แลประดับด้วยหน้ากากรูปนกยูง ช่างฟ้อนฝ่ายชายนั้นสวมเสื้อแลกางเกงสีน้ำเงินสด ส่วนฝ่ายหญิงนั้น ทั้งเสื้อแลซิ่นที่สวมนั้นเป็นสีเขียวสดเช่นเดียวกับสีของหาง ค่อยย่างเท้าเข้ามากลางลานนั้น ด้วยกิริยาท่วงท่าคล้ายนกยูง ช่างฟ้อนทั้งสองค่อยสืบเท้าเข้ามากลางลาน ถวายความเคารพผู้เป็นประมุข แลพระราชอาคันตุกะทั้งสอง ก่อนจักถอยกลับไปยืนอยู่ที่กลางลาน แลเริ่มต้นร่ายรำด้วยท่วงท่าที่เลียนแบบนกยูง นับแต่การย่างเท้า การไซ้ปีกหาง เรื่อยไปจนกระทั่งถึงการเกี้ยวพาราสี ที่ช่างฟ้อนฝ่ายชายดึงเชือกที่ผูกอยู่กับตัวนั้น ให้รั้งส่วนหางที่หุบอยู่แต่ต้น ให้กางออก ประหนึ่งนกยูงรำแพน ก่อนจักฟ้อนป้อเข้าหาช่างฟ้อนสาว ด้วยลีลาท่วงท่าที่พลิ้วไหวยิ่ง ครั้นจบการแสดงฟ้อนนกยูงแล้ว สองนักแสดงจึงเข้ามาถวายความเคารพเจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองอีกคราหนึ่ง ก่อนจักถอยกลับออกไปจากลาน เพื่อให้การแสดงอื่นๆ เข้ามาทำการแสดงบ้าง การแสดงต้อนรับพระราชอาคันตุกะแขกเมืองทั้งสองดำเนินเรื่อยไป จนกระทั่งมาถึงการแสดงสุดท้าย เจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองทรงหันไปทางว่าที่พระชามาดาเขยขวัญที่ทอดพระเนตรการแสดงเพลินอยู่ด้วยสายพระเนตรแฝงนัยบางประการ เมื่อการแสดงสุดท้ายจบลง เจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองจึงออกโอษฐ์รับสั่งกับเจ้าหลวงเมืองคำ ด้วยสุรเสียงที่ดังพอจักทำให้ทุกคนหันมาให้ความสนใจ “เมืองคำ คราที่ลุงไปเวียงฟ้านั้น ได้เห็นหลานฟ้อนเจิงมืองามนักหนา ลุงใคร่จักเห็นหลานแสดงอีกสักครา จักได้หรือไม่หนา” มิมีผู้ใดรู้นัยแห่งการออกโอษฐ์ขอให้พระราชอาคันตุกะทรงแสดงการฟ้อนเจิงครานี้แม้แต่คนเดียว กระทั่งคำอินทร์ที่เป็นผู้ทูลแนะให้เจ้านางเนตรดาราเป็นผู้เชิญพานพระศรีมาถวายเจ้าหลวงเมืองคำ เพื่อดูท่าทีของกษัตริย์หนุ่ม ข้างฝ่ายที่ได้รับการขอให้สำแดงฝีมือนั้นก็ทรงตั้งพระองค์มิทัน ด้วยมิทรงคิดสักน้อยว่า จู่ๆ พระมาตุลาจักทรงขอให้ทำเยี่ยงนี้โดยปัจจุบันทันด่วน ซ้ำเพลานี้สายตาทุกคู่ก็พากันจ้องจับมาที่องค์เองเป็นตาเดียว เพื่อรอดูว่าพระองค์จักมีรับสั่งตอบว่าเยี่ยงใด ครั้นทอดพระเนตรข้างพระวรกาย เจ้านางเนตรดาราเองก็ทอดพระเนตรมาที่องค์เองดุจกัน เนตรสีนิลคู่นั้นดูจักเป็นประกายวาววามด้วยความใคร่จักเห็นเสียยิ่งกว่าผู้ใด “เอ่อ...เจ้าลุงเจ้า หากเจ้าลุงมิทรงว่าอันใด หลานก็ใคร่จักทูลว่า หลานยินดีที่จักแสดงต่อหน้าพระที่นั่งอีกคราเจ้า แต่อาจมิงามเท่าคราก่อน ด้วยหลานมิได้เตรียมตัวมาเลยสักน้อย หลานเกรงว่า...” “มิเป็นอันใดหรอกหนาเมืองคำ เรื่องมิได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนนั้นลุงเข้าใจดี เพียงแต่ที่ลุงขอนั้น เป็นเพราะอยากให้เจ้าเนตรได้เห็น เพราะคราก่อนเจ้าเนตรร้องไห้เสียหนักหนาว่ามิได้เห็นเจ้าหลวงพระองค์ใหม่ฟ้อนเจิง” คนถูกพาดพิงถึงสะดุ้งองค์ขึ้นนิดหนึ่ง เนตรงามคู่นั้นมีแววงุนงงใช่น้อย นี่พระราชบิดารับสั่งเรื่องใดแน่ ในเมื่อทรงจำได้ชัดเจนว่ามิได้กรรแสงเลยสักน้อย ทั้งมิเคยตรัสด้วยซ้ำว่าอยากทอดพระเนตรเจ้าหลวงหอคำเวียงฟ้าทรงฟ้อนเจิง ซ้ำพระวาจานี้ยังทำให้สายตาทุกคู่เบนมาจับที่องค์เองเป็นตาเดียวเสียด้วย เจ้านางเนตรดาราก็ถึงแก่วางพักตร์มิถูก ได้แต่ตรัสกับองค์เองสุรเสียงแผ่ว ‘นี่เจ้าพ่อรับสั่งเรื่องอันใด รับสั่งเยี่ยงนี้มิกลายเป็นว่าข้าเป็นต้นเรื่องหรอกหรือ’ *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 17:15:23

ความคิดเห็นที่ 2   **** มาอ่านกันต่อค่ะ องค์จอมทัพใหญ่ผู้ทรงพระปรีชาด้านการศึกสงคราม หากมิได้พระปรีชาเรื่องของหัวใจสักน้อย ยินรับสั่งนั้นเข้าก็พระทัยอ่อนยวบ ยิ่งทรงหันมาทอดพระเนตรพักตร์เหรอหราของคนที่ถูกเอ่ยอ้างพาดพิงถึง ก็สำคัญว่าเป็นดั่งนั้นจริง ความเอ็นดูแลสงสารในมิตรน้อยของพระองค์ จึงทำให้เจ้าหลวงเมืองคำทรงตกโอษฐ์รับคำไปในบัดดล “หลานจักฟ้อนหน้าพระที่นั่งนี้เจ้า หากครานี้หลานขอเป็นฟ้อนเจิงดาบ แลจักฟ้อนเพียง ๖ แม่ท่าคือ มัดแกลบก้องลงวาง เสือลากหางเหล้นรอก ช้างงาทอก๒ตวงเต็ก กำแพงเพ็ก๓ดินแตก อินท์ถือเทียนถ่อมถ้า๔ แลเกิ๋น๕ก่ายฟ้าเอาพระยาอินท์ เท่านั้น เจ้าลุงคงมิว่าอันใดหนาเจ้า” ครั้นเจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองพระราชทานพระบรมราชานุญาตแล้ว วรกายสูงจึงทรงลุกจากตั่งที่ประทับ เสด็จออกไปยืนอยู่กลางลานเพื่อจักทรงเตรียมการแสดง เสียงฆ้องโหม่งเริ่มตีเป็นสัญญาณ ตามติดด้วยเสียงกลองปูเจ่แลฉาบในท่วงทำนองที่เร้าใจ เจ้าหลวงเมืองคำทรงทรุดองค์ลงประทับคุกพระชานุ วางดาบสองเล่มที่ข้าราชบริพารเวียงสบสองนำมาถวายก่อนหน้านี้ไว้กับพื้น แลเอาสันดาบหันเข้าหากันห่างพอควร เมื่อทรงน้อมดวงจิตรำลึกถึงพระคุณครูที่ประสาทวิชาถวายแล้ว วรกายสูงจึงทรงลุกขึ้นดำเนินตีวงรอบดาบรอบหนึ่ง แล้วจึงทรงตบมะผาบเพื่อเป็นการบูชาครู ครั้นเสร็จสิ้นแล้ว จึงกลับประทับลงกับพื้น ประณตหัตถ์ขึ้นพนมหว่างกลางพระอุระ หัตถ์ใหญ่เอื้อมจับดาบคู่ที่วางไขว้ไว้เบื้องพระพักตร์ยกขึ้นจรดเหนือพระเศียร เปิดพระกรรปุระให้สันดาบให้ห่างกัน ส่วนปลายดาบนั้นติดกันชี้ลงทางเบื้องล่าง ในลักษณะที่ดาบคู่ยังคงไขว้กันอยู่เยี่ยงนั้น อันเป็นท่า “ไหว้จรดดาบ” เพื่อที่จักทรงรวบรวมจิตให้เป็นหนึ่งเดียว ก่อนจักทรงยกดาบทั้งสองซุยขึ้นไปด้านหน้าแล้วเลยขึ้นเหนือพระเศียร พร้อมกับทรงโน้มองค์ไปทางด้านหน้าด้วย โดยปลายดาบที่ชี้ขึ้นนั้น หันคมออกทางด้านนอก เป็นท่า “บวกดาบ” แลทรงทำซ้ำในแม่ท่าเดียวกันนี้ทางด้านขวา แลด้านซ้ายตามลำดับ วรกายสูงสง่าเฉกนักรบนั้น เมื่อทรงเริ่มร่ายรำแม่ท่าฟ้อนเจิงดาบ แทนที่จักดูเก้งก้างขัดตา ตรงข้ามกลับทรงฟ้อนด้วยท่วงท่าองอาจแลพลิ้วไหวยิ่ง เจ้านางเนตรดาราทรงลืมเรื่องที่ทรงเคืองขุ่นไปเสียสิ้น เนตรกลมโตสีนิลจ้องจับอยู่เพียงเจ้าหลวงเมืองคำมิหันเหไปทางอื่นใด เพลานี้ทรงรู้สึกราวกับว่าในสนามแห่งนี้ มีเพียงองค์เองแลเจ้าหลวงเมืองคำแต่เพียงนั้น เจ้าหลวงเมืองคำทรงฟ้อนท่า “ช้างงาทอกตวงเต็ก” อันเป็นแม่ท่าที่ ๓ ซึ่งต่อจากท่า “เสือลากหางเหล้นรอก” จังหวะที่ทรงเปลี่ยนท่าจากแม่ท่าที่สองไปสู่แม่ท่าที่สาม ซึ่งจักต้องทรงลากพระบาทที่ทรงยกเป็นหางเสือไปทางด้านปฤษฎางค์ก่อนหน้านี้ ให้หดกลับเข้ามาเป็นท่าประทับลงบนพระบาทซ้าย แลก้าวพระบาทขวาออกไปให้ไขว้ทับพระบาทซ้าย เพื่อจักทรงชันพระชานุนั้น ก็ต้องมีอันเสียจังหวะไปน้อยหนึ่ง เมื่อทรงสบพระเนตรเข้ากับเจ้านางเนตรดาราเข้าถนัดถนี่ ก่อนจักทรงถอนสายพระเนตรกลับคืนมาแลรวบรวมสมาธิให้ตั้งมั่นอีกครา เมื่อทรงตั้งพระชานุขวาชันขึ้นแล้ว ดาบขวาจึงยกขึ้นพร้อมกับการงอพระพาหารับส่วนสันดาบกระแทกลงกับพื้นดิน ตั้งปลายดาบตั้งตรง โดยหันด้านคมออกนอกวรกาย ในขณะที่พระหัตถ์ซ้ายทรงสอดดาบไว้ที่ใต้พระกัจฉะ๖ขวา ให้ปลายชี้ไปทางขวา แลหันคมออกทางพระพาหาขวาเฉกกัน   การฟ้อนแม่ท่านี้ดำเนินไปด้วยความรวดเร็วรับกับเสียงดนตรีที่ดังอยู่รอบข้าง เจ้าหลวงเมืองคำทรงหมุนพระวรกายยกดาบขึ้นฟ้อนเกี้ยวเกล้า แลหันมาทรงทำดุจเดียวกันทางด้านซ้ายอีกคราหนึ่ง องค์จอมทัพใหญ่มิทรงยอมเหลือบแลไปทางเจ้านางเนตรดาราอีกเลย ด้วยทรงเกรงว่าจักทรงพลาดอีกเป็นคำรบสอง กว่าจักทรงรวบรวมจิตให้กลับคืนเป็นหนึ่งเดียวนั้นก็ใช้เพลาเอาการอยู่ หากท้ายสุดนั้นก็มิอาจจักทรงอดพระทัย มิให้ทอดพระเนตรพักตร์งามหวานนั้นได้ เพียงแค่ทรงเหลือบสายพระเนตรขึ้นทอดไปยังวรกายบางที่ประทับบนตั่งเท่านั้น หทัยแกร่งก็เริ่มแกว่งไกวอีกครา จนคนแอบมองต้องเป็นฝ่ายหรุบเนตรลงต่ำเสียเอง ก่อนจักทรงสำรวมจิตเพื่อทรงร่ายรำลีลาฟ้อนเจิงดาบสองแม่ท่าสุดท้าย “อินท์ถือเทียนถ่อมถ้า” แล “เกิ๋นก่ายฟ้าเอาพระยาอินท์” วรกายสูงทรงหยัดองค์ขึ้นยืน หัตถ์ขวาทรงถือดาบตั้งขึ้นในขณะที่พระพาหาเหยียดตึง ส่วนพระหัตถ์ซ้ายถือดาบงอพระพาหาไว้ข้างพระวรกายโดยปลายดาบยังคงตั้งตรงเฉกเดียวกัน เอียงพระศอทอดพระเนตรดาบที่ตั้งขึ้นทั้งสองหัตถ์ พระบาทขวาขยับเหยียบลงน้ำหนักไปทางด้านหน้า แลพระบาทซ้ายขยับเปิดพระปราษณี๗ขึ้น แลทรงทำสลับขวาซ้ายดำเนินวนรอบหนึ่ง จึงทรงเปลี่ยนเข้าสู่แม่ท่าสุดท้าย “เกิ๋นก่ายฟ้าเอาพระยาอินท์” หัตถ์ขวาขยับอย่างรวดเร็ว ทรงถือดาบชี้ขึ้นสู่ฟ้า แลพระหัตถ์ซ้ายกรายฟ้อนให้ดาบในหัตถ์ซ้ายนั้นขนานราบระดับพระอุระ พระบาทขวายกสูงขึ้น ขณะที่พระเนตรจับนิ่งอยู่ที่ดาบที่ชูขึ้นสูงนั้น ก้าวพระบาทดำเนินตามจังหวะฆ้องแลกลองไปทางด้านหน้า ก่อนจักทรงสลับทำในพระหัตถ์ซ้ายบ้าง เสียงกลอง ฆ้อง แลฉาบเริ่มแผ่วราเสียงลง เมื่อเจ้าหลวงเมืองคำทรงทรุดองค์ลงประทับกับพื้นหญ้าอีกครา สองหัตถ์วางดาบลงกับพื้นพร้อมกันในลักษณะดุจเดียวกับเมื่อเริ่มต้น แล้วจึงทรงประณตหัตถืขึ้นไหว้สาหว่างกลางพระนลาฏ ก่อนจักทรงลดหัตถ์ที่ประนมอยู่นั้นลงไหว้สาระดับพระอุระ แลทรงก้มองค์ลงกราบที่ดาบเป็นอันเสร็จสิ้นการฟ้อนแต่เพียงนั้น เจ้านางเนตรดาราเพิ่งจักทรงรู้สึกองค์ เมื่อวรกายสูงเสด็จกลับมาประทับร่วมตั่งเดียวกันอีกครา สุรเสียงนุ่มรับสั่งถามอ่อนโยนหนักหนา “เป็นอย่างใดบ้างเจ้าเนตร พี่ฟ้อนให้น้องดูสมใจแล้วหนา คงหายเคืองพี่บ้างแล้วกระมังเจ้า” “ข้าเจ้ามิได้เอ่ยปากขอสักน้อย เจ้าหลวงดำริเองแท้เทียว” สุรเสียงใสตอบสะบัด สำแดงว่ายังคงเคืองขุ่นอยู่ใช่น้อย ทว่าจากการที่เจ้านางน้อยตั้งพระทัยทอดพระเนตรองค์เองสำแดงลีลาเจิงมิวางพระเนตรนั้น ก็ทำให้คนแก่วัยกว่าทรงล่วงรู้ว่า เพลานี้หทัยดวงน้อยค่อยคลายที่เคืองขุ่นลงไปแล้วกว่าครึ่งค่อน เนตรสีนิลพราวระยับอย่างนึกสนุกที่จักได้ทรงต่อคำกับมิตรตัวน้อยของพระองค์ ภายหลังจากที่มิได้พบกันนานกว่า ๘ ขวบปี   “เจ้า พี่คิดไปเอง แต่ก็มีแม่ญิงแถวนี้นั่งมองพี่มิวางตามิใช่หรือเจ้า ว่าอย่างใดเจ้า น้องตอบพี่ให้ชื่นใจสักน้อยเถิด ว่าพี่ฟ้อนงามหรือไม่หนา” “ข้าเจ้าจักรู้ได้อย่างใดเจ้า” เจ้านางเนตรดาราตรัสตอบสุรเสียงแผ่ว พักตร์นวลผ่าวร้อน มิกล้าเงยพักตร์ขึ้นต่อสายพระเนตรคมปลาบเจือแววหวานคู่นั้นอีกเลย เนตรสีน้ำผึ้งปรายมาทอดพระเนตรบุรุษที่ประทับเคียงกันบนตั่งนิดหนึ่ง เมื่อสดับเสียงทอดถอนปัสสาสะของอีกฝ่าย ขนงโก่งงามขมวดมุ่นเล็กน้อยยามตรัสถาม “เจ้าราชบุตรทรงเป็นอันใดเจ้า ไยจึงทอดถอนพระทัยอยู่เยี่ยงนี้” “เจ้าราชบุตรอีกแล้ว เมื่อใดเจ้าจักยอมเรียกพี่ว่าเจ้าพี่เสียทีหนาเจ้านิล” เจ้ายอดศึกตรัสสุรเสียงพ้อ ก่อนจักตรัสสืบไปว่า “พี่ถอนใจ เพราะเห็นว่าแม่ญิงใกล้ตัวให้ความสนใจกับชายอื่นที่มิใช่ตนเสียแล้ว เจ้านิลคงมิรู้กระมังว่า การที่แม่ญิงที่เราหลงรักแต่แรกพบมิได้สนใจตัวเลยนั้น มันเจ็บสักเท่าใด” เจ้านางนิลประภาถึงกับทรงชะงักด้วยมิทรงคิดว่า บุรุษตัวใหญ่จักพระทัยน้อยเยี่ยงนี้ ไหนจักยังพระวาจาตัดพ้อนี้อีกเล่า ดำริแล้วเจ้านางคนงามก็ทรงอดสรวลออกมามิได้ ทำเอาอีกฝ่ายทำพักตร์มุ่ย “มีอันใดน่าขันนักรึ เจ้านิล พี่เจ็บเพียงนี้แล้ว เจ้ายังจักขันพี่อยู่กระนั้นฤๅ” “จักมิให้ข้าเจ้าขันได้อย่างใดเจ้า เจ้าราช..เอ้อ เจ้าพี่ทรงเป็นชายโดยแท้ กลับช่างพระทัยน้อยเป็นแม่ญิงไปได้” “พี่จักกลายเป็นผู้ชายใจน้อยก็เพราะเจ้านี่ล่ะหนาเจ้านิล” “อ้าว! เกี่ยวอันใดกับข้าเจ้าด้วยเจ้า” เจ้านางนิลประภาตรัสสุรเสียงแหลมขึ้นนาสิก ทั้งขันแลทั้งเคืองในคราเดียว เจ้าราชบุตรหนุ่มแย้มพระโอษฐ์กว้าง “เกี่ยวสิเจ้า จักมิเกี่ยวได้อย่างใด ในเมื่อแม่ญิงที่พี่ว่านั้นก็คือเจ้า” *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 17:17:47

ความคิดเห็นที่ 3   ****มาอ่านกันต่อค่ะ ครานี้เจ้านางนิลประภาถึงกับตรัสอันใดมิออก ยิ่งทรงสบเข้ากับพระเนตรสีนิลฉ่ำหวานคู่นั้นแล้วก็มิรู้จักวางองค์เยี่ยงใด ได้แต่ก้มพักตร์ทอดพระเนตรพื้นหญ้าแต่เพียงนั้น พร้อมกับทรงภาวนาให้งานเลี้ยงครานี้สิ้นสุดลงโดยเร็ว   น้ำค้างเริ่มลงหนักขึ้นแล้ว พร้อมกับเสียงเคาะย่ำยามบอกเพลาสองยามดังแว่วมา เจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองจึงทรงเห็นสมควรแก่เพลาที่งานเลี้ยงจักถึงคราเลิกราเสียที เจ้าหลวงเมืองคำแลเจ้ายอดศึกทรงมีท่าทีอิดออดราวมิทรงใคร่ผละจากนางที่ประทับร่วมตั่งสักเท่าใด หากจักทรงขืนขัดอยู่ก็หาควรไม่ ท้ายสุดจึงจำพระทัยเสด็จกลับคุ้มรับรองอย่างเสียดายหนักหนา เสียงเคาะบานพระทวารเป็นรหัสสั้นสลับยาว ๓ คำรบนั้น ทำให้เจ้าของห้องที่เพิ่งจักทรงปลดพระเกศาที่มุ่นเกล้าไว้ให้สยายลงคลุมปฤษฎางค์เปลือยเปล่าทรงหันไปทอดพระเนตรด้วยความแปลกพระทัย ก่อนจักสาวพระบาทยาวๆ ไปเปิดรับให้ผู้มาเยือนยามวิกาลเข้ามาภายในห้อง “มีอันใดยอดศึก ดึกเพียงนี้แล้วยังมินอนอีกหรือไร” เจ้าหลวงเมืองคำรับสั่งถาม พลางเสด็จไปประทับขัดสมาธิลงที่พระแท่นที่บรรทม “ลูกนอนมิหลับเจ้า ด้วยใจลูกนั้นคอยแต่จักพะวงคิดถึงนาง” “ผู้ใด เจ้านางนิลประภากระนั้นรึ” คนเป็นพ่อรับสั่งกลั้วสรวล หากเจ้ายอดสึกมิทรงตอบรับหรือปฏิเสธอันใด หากทรงตั้งคำถามกลับคืน “เจ้าพ่อว่า เจ้านิลแลเจ้าเนตรเป็นอย่างใดบางเจ้า” เจ้าหลวงเมืองคำมิทรงทันเฉลียวพระทัยอันใด ที่จู่ๆ พระราชโอรสก็ทรงมีคำถามเยี่ยงนี้ จึงทรงตกหลุมพรางที่เจ้ายอดศึกทรงวางไว้ทั้งพระองค์ทีเดียว เมื่อทรงมีรับสั่งตอบไปโดยซื่อว่า “เจ้านิลเป็นแม่ญิงที่งามจับตาจับใจชายนับแต่แรกเห็น แลดูงามพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตาแลกิริยา แต่เจ้าเนตรนั้น มิใช่แม่ญิงที่งามจับใจชายนับแต่แรกเห็นเยี่ยงพี่สาว อย่างที่คนเขาเรียกว่างามผาด หากนางเป็นแม่ญิงที่งามพิศ ยิ่งมองก็จักยิ่งเห็นว่างาม ส่วนกิริยาออกจักกระโดกกระเดกมิเรียบร้อยเท่าใด แต่ก็หาได้เป็นข้อด้อยของนางไม่ ตรงข้ามกลับยิ่งส่งให้นางดูงามน่ารักขึ้นเสียอีก”   เจ้าราชบุตรหนุ่มทรงซ่อนรอยแย้มพระโอษฐ์สมพระทัยไว้มิดชิด แน่แล้ว พระราชบิดาทรงมีพระทัยให้เจ้านางเนตรดาราเป็นแม่นมั่น หากยังมิทรงยอมรับ ฤๅไม่ ก็ยังมิทรงล่วงรู้พระทัยองค์เอง ควรแล้วที่พระองค์จักทรงช่วยให้พระราชบิดาพระองค์นี้ทรงสมหวังในรักสักครา หากยังทรงแสร้งถามสืบไปว่า “หมายความว่าเจ้าพ่อทรงเห็นเจ้านิลงามกว่าเจ้าเนตรหรือเจ้า” “เปล่า! พ่อมิได้หมายความว่าเยี่ยงนั้น เอ่อ...แล้วเจ้านึกอย่างใดจึงมาถามพ่อเยี่ยงนี้ ติดใจเจ้านางนิลประภาเสียแล้วรึ” “มิได้เจ้า เจ้าพ่อ ลูกชอบใจน้องทั้งสองคน จักให้เลือกคนใดคนหนึ่งก็ให้ลำบากใจนัก ลูกจึงอยากให้เจ้าพ่อทรงช่วยลูกสักน้อย ช่วยเป็นพ่อสื่อให้ลูกกับเจ้าเนตรด้วยหนาเจ้า เจ้าพ่อทรงคุ้นเคยกับเจ้าเนตรมาก่อนลูก น่าจักมิใช่เรื่องยากอันใด” วรกายสูงประทับนิ่งขึงในทันใด หทัยหวิววับบอกมิถูกเมื่อสดับคำวอนขอของพระราชโอรสบุญธรรมเยี่ยงนี้ พระวาจานั้น ราวกับเป็นมือของภูตผีปีศาจที่ควักเอาพระหทัยของพระองค์ออกไปบดขยี้กระนั้น เจ้าหลวงเมืองคำทอดพระเนตรเจ้ายอดศึกนิ่งอยู่นาน จนคนรออดที่จักหวั่นหวาดมิได้ ‘หากเจ้าพ่อมิทรงพอพระทัยเล่า เจ้าจักทำเยี่ยงใดต่อไปยอดศึก มิกลายเป็นว่าแม่ญิงนางเดียวเป็นเหตุให้ตัดพ่อตัดลูกหรอกหนา’   ความเงียบที่น่าอึดอัดนั้น ดำเนินต่อไปพักใหญ่ ในที่สุดเจ้าหลวงเมืองคำจึงปริโอษฐ์รับสั่งเป็นคราแรก ทว่าสุรเสียงที่รับสั่งนั้น สั้นแลห้วนอย่างมิเคยเป็นมาก่อน “พ่อจักช่วยเจ้า หากเจ้าสัญญาว่าจักรักแลยกย่องเจ้าเนตรเสมอด้วยเจ้านางนิลประภา แลจักถนอมนางประหนึ่งดวงเพชรรัตน์ค่าควรเมือง” เจ้ายอดศึกทรงกลืนเขฬะอย่างฝืดพระศอเต็มที หลุมพรางที่องค์เองตั้งพระทัยจักดักพระราชบิดาให้ร่วงลงสู่ความรู้สึกอ่อนหวานของความรักนั้น เพลานี้เห็นทีจักกลายเป็นหลุมพรางที่ย้อนมาสู่คนวางแผนเสียแล้วกระมัง แต่ในเมื่อทุกสิ่งดำเนินมาเพียงนี้แล้ว จักทรงถอยกลับก็ใช่ที่ เนตรสีนิลทอประกายดุดันยังคงจับจ้องมาที่พระองค์อย่างรอคอยคำตอบ ทำให้ต้องทรงเร่งตอบคำ “ลูกขอถวายสัญญาเจ้า” ราตรีนั้นกว่าเจ้ายอดศึกจักเสด็จกลับห้องไปก็ดึกโขแล้ว เจ้าหลวงเมืองคำถึงกับบรรทมมิหลับ ด้วยจักข่มพระเนตรบรรทมคราใด พระวาจาทูลขอร้องให้พระองค์ทรงเป็นพ่อสื่อให้ของเจ้ายอดศึกก็ราวจักดังก้องอยู่ในพระโสต องค์จอมทัพใหญ่ทรงผุดลุกขึ้นประทับบนพระที่ด้วยหทัยที่ร้อนรุ่ม จนถึงเพลานี้ก็ยังมิทรงเข้าพระทัยองค์เองเลยสักน้อยว่า เหตุไฉนจึงต้องทรงมิพอพระทัยเจ้ายอดศึกเสียหนักหนา ทั้งที่ควรจักทรงยินดีเสียด้วยซ้ำ หัตถ์ใหย่ยกขึ้นลูบพักตร์องค์เองอย่างดำริมิตก แต่ไหนแต่ไรมาก็มิทรงเคยเป็นเยี่ยงนี้มาก่อน   เมื่อมิอาจข่มเนตรบรรทมลงได้ วรกายสูงจึงทรงขยับลุกขึ้นจากพระแท่นที่บรรทม เสด็จมายืนอยู่ข้างพระบัญชร ด้วยหวังว่าสายลมยามดึกนั้นจักช่วยดับร้อนในพระทัยได้ แต่เมื่อทรงเงยพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรดวงดาราที่กระพริบพราวบนฟ้า พักตร์งามหวานของเจ้านางเนตรดาราก็กลับลอยเด่นเหนือดวงดาริกาใดๆ เพลานั้นเองที่ทรงฉุกพระทัยบางประการ แลทรงทบทวนสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นกับองค์เอง นับแต่หทัยแกร่งที่ปั่นป่วนหวามไหวโดยมิทราบสาเหตุนับแต่เมื่อแรกพบสบพักตร์มิ่งมิตรตัวน้อยนั้น ความปีติเมื่อทอดพระเนตรพระจุฑามณีเงินเล่มนั้นประดับอยู่บนพระจุฑามาศสมดั่งคำที่เจ้าตัวออกโอษฐ์ไว้เมื่อครานั้น ตลอดจนความสุขแลความอิ่มเอมที่ทรงได้สนทนากับอีกฝ่าย สิ่งเหล่านั้นทำให้องค์จอมทัพใหญ่ต้องทรงหันมาทบทวนความรู้สึกที่ทรงมีต่อเจ้านางเนตรดาราอีกครา ‘นี่ข้า...รักเจ้าเนตรเสียแล้วกระนั้นหรือ จักเป็นไปได้อย่างใด ในเมื่อหัวใจข้ายังมิเคยลืมเลือนทอรุ้งได้เลย ’ องค์จอมทัพใหญ่ดำริแล้วก็ทรงเร่งสลัดความคิดแลความรู้สึกนั้นออกโดยเร็ว แลพยายามที่จักทรงยืนยันกับองค์เองว่า ทรงรักเจ้านางหลวงทอรุ้งเพียงผู้เดียว แต่สุดท้ายก็ทรงจำยอมพ่ายแพ้แก่อำนาจรตี เมื่อทรงค้นพบว่า นับแต่ที่เจ้านางน้อยเนตรดาราก้าวเข้ามาในพระชนม์ชีพนั้น พระทัยของพระองค์ก็ทรงลืมเลือนเจ้านางหลวงทอรุ้งไปโดยสนิทพระทัย ด้วยทรงตกหลุมรักเจ้านางพระองค์น้อยเสียแล้ว เมื่อดำริได้ดั่งนี้ วรกายสูงก็ทรงทอดถอนพระทัยหนักหน่วง ด้วยทรงรำลึกถึงพระวาจาที่ทรงลั่นพระโอษฐ์กับเจ้านางหลวงทอรุ้งไว้ว่า จักมิทรงรักนางใดอีก แล้วมาเพลานี้เล่า ปณิธานที่ทรงยึดมั่นมาตลอด ไยกลับแปรผันไปได้ดั่งนี้เล่าหนา                                                            อินทรายุธ ------------------------------ หมายเหตุ ๑ ภาษาเหนือ แปลว่า กะเทยค่ะ ๒ ช้างงาทอก ก็คือช้างงาสั้นค่ะ ๓ กำแพงเพ็ก คือ กำแพงที่สร้างด้วยหินค่ะ ๔ อินท์ถือเทียนถ่อมถ้า คือ พระอินทร์ถือเทียนรอคอยค่ะ ๕ เกิ๋น แปลว่า บันไดค่ะ ๖ พระกัจฉะ แปลว่า รักแร้ค่ะ ๗ พระปราษณี แปลว่า ส้นเท้าค่ะ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 17:18:58

ความคิดเห็นที่ 4   ทักทายกันนิดนึงค่ะ บทนี้ยาวหน่อยนะคะ คืออินไม่อยากตัดตอนเป็นครั้งที่สอง ที่พูดอย่างนี้เพราะว่า จริงๆ แล้วบทนี้ เป็นบทเดียวกันกับบทที่ ๙ นั่นเองค่ะ แต่อินเห็นว่ามันยาวมาก ก็เลยทอนออกเป็นสองบทเสียเลย ต้องขอโทษอีกเรื่องค่ะ ที่มาอัพช้า (พูดไปก็เหมือนแก้ตัวเนอะ) คืออินตั้งใจจะอัพตั้งแต่วันอาทิตย์แล้วค่ะ แต่ว่าพออ่านทวน ยังมีที่ต้องปรับแก้อีกเยอะเลย แถมพอจะเอาลงเมื่อวาน เนตอินดันมีปัญหาอีก เฮ้อ.. บทที่ ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8527203/W8527203.html บทที่ ๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8544315/W8544315.html บทที่ ๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8554912/W8554912.html บทที่ ๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8567039/W8567039.html คุยกันท้ายบทจ้า จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เจ้าเมืองคำจำรสเมี่ยงลำแต้ๆ จนเดี้ยงแน่เลย อิๆ - เจอเมี่ยงรสนี้เข้า ถ้าไม่จำก็สุดยอดแล้วค่ะพี่ คิก คิก ^^ ********************** จากคุณ : scottie เพิ่งนึกออกว่าถ้าเล็งไว้ตั้งแต่เด็ก ไม่เข้าข่ายผู้เฒ่ารักเด็กหรอ - ไม่ได้เล็งไว้ตั้งแต่เด็กหรอกค่ะ เพียงแต่พรหมลิขิตนำชักให้เจอกันครั้งแรกตอนเป็นเด็ก แล้วก็เก็บความประทับใจไว้ พอมาเจอหน้ากันอีกครั้ง ความทรงจำที่มีร่วมกันในอดีต จะทำให้ความสัมพันธ์มันลึกซึ้ง และก็เกิดเป็นรักได้ง่ายเข้าเท่านั้นเอง อธิบายยากจังเลยค่ะ ของอย่างนี้ต้องเจอกับตัวแล้วจะรู้ค่ะ งุงิ   ********************** จากคุณ : Kross_ISC ^ ^ คิดเหมือนกันเลยแฮะ (ถ้าเป็นห้องการ์ตูนต้องบอกว่า Lolicon    ) - ว้าย..เสียหายหลายแสน พระเอกช้าน...น.....น....น T_T ********************** จากคุณ : Mnemosyne แหมเชียร์เจ้าหลวงน่ะค่ะ หวานจริงๆน้า ตอนนี้ - ไม่หวานอย่างเดียวน่ะสิคะคุณนีมี่ มีเค็มๆ มาปนด้วยอีกต่างหาก ^^ ********************** จากคุณ : s,paresu (s.paresu) พี่อิน แค่ให้เจ้ายอดศึกลองใจเจ้าพ่อก็พอแล้ว แค่นี้ก็สงสารจะแย่ แต่เจ้ายอดศึกต้องตาต้องใจกับเจ้านางนิล แล้วเวลาแกล้งเจ้าพ่อ เจ้านางนิลจะน้อยใจหรือเปล่า บางทีเจ้ายอดศึกอาจชวนเจ้านางนิลร่วมมือกันพิสูจน์ก็เป็นได้ - อ่ะนะ นี่แค่เบาะๆ เองจ้ะ - เวลาแกล้งเจ้าพ่อ ก็ต้องมี back สนับสนุนด้วยจิ ถึงจะสนุก คนอ่านเดาขาดขนาดนี้ แล้วคนเขียนจะทำยังไงดีหว่า งุงิ ****************************   จากคุณ: Psycho man พอจะรู้นะครับ ว่า ลำ น่าจะแปลว่า อร่อย แซ่บ หากเป็นภาษาอิสาน ลำ หมายถึง ลำกลอน ลำเพลิน ลำซิ่ง เอามาผสมกัน ทำให้นึกถึง กินอร่อย จนลุกขึ้นมาลำ เด้อนางเดอ.......เด้อนางเดอ <เผ่นล่ะครับ...อยู่ไม่ได้แล้ว คิดไปได้ขนาดนี้ เด้อนางเดอ.....งือๆๆ> โอย.....^__^... - อุ๊ยโหย ถ้าเมี่ยงรสนี้อร่อยถึงขั้นลุกขึ้นมาลำกลอนได้เนี่ย แล้วเราจะให้พระเอกลำเพลงอะไรดีล่ะคะ เจอเกลือเข้าไปเต็มๆ ขนาดนั้น อิอิ พี่ชายก็ช่าง....แหม คิดไปได้ (ทำเสียงคุณหว่องด้วยนะคะ ^^) ********************** จากคุณ : คนหัวใจฤดูหนาว ปกติเค้าจะมีแต่สำนวน เมื่อยามรัก น้ำต้มผักก็ว่าหวาน... แต่เจ้าเมืองคำเราคงต้องซึ้งกับคำว่า.. เมื่อยามรัก เมี่ยงเกลือนัก ก็ว่าลำ อิอิ:P - ลองว่าไม่ลำดูสิคะ สาวเจ้าจะยอมให้อยู่เวียงตัวเองอย่างสงบสุขได้ก็ให้รู้ไป อิอิ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 17:34:51

ความคิดเห็นที่ 5 เอาแล้วไง แหม ต้องแกล้งพ่อด้วยนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 22:41:05

ความคิดเห็นที่ 6 งานนี้ไม่เค็มแต่ขมเชียว นั่นก็สาวนี่ก็ลูก เฮ้อ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 13:59:58

ความคิดเห็นที่ 7 แหม..เจ้าลุงของเจ้าเมืองคำ เจ้าพ่อของเจ้านางทั้งสองนี่ อวยสุดฤทธิ์เลยนะคะเนี่ย อิอิ เป็นใจ๊เป็นใจขะหนาด >< อื้ม เห็นเจ้านิลหวานนปานนั้น สวยแอบดุนะค้า อิอิ เจ้ายอดศึกจ๋อยเลยทีเดียว แบบนี้อนาคตเห็นแววละ มิพ้นเจริญรอยตามเจ้าพ่อเมืองแก้วแน่ๆ เป็นสมาชิกสมาคมเกลียมัว(กลัวเมี_)ไปอีกหนึ่งแหงมๆ อิอิ แต่เห็นด้วยน้าที่เจ้านางนิลเหน็บเอาอ่ะ เพราะว่าบอกตรงๆว่าต่อให้หล่อโฮกกยังไง แต่แค่ป๊ะหน้าปุ๊บจะมาเกี้ยวปั๊บเลยเนี่ย มันดูน่าหมั่นไส้นิดจริงๆนะค้า อดคิดไม่ได้เหมือนกันไงว่า จะเป็นแบบนี้ไม่กับแค่แม่ญิงเดียวอ่ะซี้ สู้เจ้าพ่อเมืองคำก็ไม่ได้ รุ่นใหญ่ใจต้องนิ่งง เอ..อาจจะมีคนบอกว่า ป่านนี้นิ่งไป สาวเจ้าจะหลุดมือให้ต้องเสวยแห้วเป็นภาค 2ให้แม่ยกกลั้นใจตายอีกล่ะสิ >< ตอนที่แล้วได้เห็นภาพต้นแบบเจ้าเมืองคำกับเจ้ายอดศึกไปแล้ว อยากรอชมภาพต้นแบบเจ้านางนิลกับเจ้านางเนตรนะค้า  ^___^V จากคุณ : คนหัวใจฤดูหนาว เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 20:01:34

ความคิดเห็นที่ 8 เฮ้อ อ่านแล้ว ก็น่าสงสารกับยอดศึก ย้อนเกล็ดเข้าตนเองเสียแล้ว เรื่องจะออกมาทำนองไหน สงสัย ออกรบ ออกรัก พี่อิน แล้วทอรุ้งคลอดลูกหลงแล้ว ชายหรือหญิงค่ะ แล้วจาเข้ามามีบทบาทมั้ย จากคุณ : s,paresu (s.paresu) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 20:12:29

ความคิดเห็นที่ 9 แวะมา copy ไปอ่านก่อนครับ อีกวันสองวันจะแวะมาคุยนะครับ จะเอาไปอ่าน offline พอดีช่วงนี้ยุ่งๆๆ อยู่ เด้อนางเดอ......^___^.... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 16:35:41

ความคิดเห็นที่ 10 อืมม์ ผู้ชายยุคนั้นของสงสมนั้น (ในเรื่อง) เล่นกินหมากย้อมฟันดำ สักลายยีนต์  นี่โห นึกภาพแล้วไม่จืดเลย ^__^..... แค่ก็อย่างว่าครับ ยุคสมัยนั้นก็นิยมไปตามสมัยนั้น ตรงหมายเหตุช่วยได้เยอะเลยครับ สารภาพว่าถ้าไม่บอกก็จะไม่รู้ความหมายหลายคำเลย ^__^.... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 20:40:43

ความคิดเห็นที่ 11 มาแล้วค่า กระดึ๊บๆมาอ่าน ให้กิฟไม่ได้ ให้ แทนนะคะ จากคุณ : Regenbogen ^_^ เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 00:02:47