ความคิดเห็นที่ 1   วันที่ 950     นักวิทยาศาสตร์ 10 คนติดเครื่องเจ็ทเพิ่มบนตัวฉัน กำลังของเครื่องสามารถเพียงแค่ส่งฉันให้ออกจากบรรยากาศของโลกได้เพียงเท่านั้น เพราะทรัพยากรต่างๆถูกเรียกไปเพื่อรับกับการทำสงครามหมดแล้ว     วันที่ 1100     นักวิทยาศาสตร์ 10 คนคุยกันว่า พบว่าโลกมีความบอบช้ำจากการถูกอาวุธจำพวกขีปนาวุธต่างๆยิงใส่ โลกอ่อนแอเกินกว่าจะคงสภาพไว้ได้ “ขอให้เจ้านำพาความรู้ทั้งมวลในโลกไปสู่ผู้ที่ควรรู้...” วันนั้นฉันเริ่มออกเดินทาง     วันที่ 2195     ฉันลอยไปทางดวงจันทร์บริวารของโลก เมื่อมองลงมายังโลกมันก็เกิดระเบิดขึ้น ฉันเห็นรอยร้าวแบ่งโลกเป็น 2 ซีกก่อนระเบิด แรงระเบิดส่งฉันกระเด็นออกมาไกล มาถึงเวลานี้ฉันแน่ใจแล้วว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์อยู่อีกแล้ว ไม่นับถึงสิ่งมีชีวิตอื่นที่สูญพันธ์ไปเกือบหมดในช่วงสงคราม ไม่มีใครที่มีความทรงจำของโลกเหลืออยู่ ถึงแม้จะมีใครที่หนีออกมาจากโลกได้แต่มนุษย์เหล่านั้นจะดำรงชีวิตในสภาวะที่ไม่เหมาะสมไม่ได้เด็ดขาด คนเหล่านั้นคงตายในไม่ช้า เรื่องราวต่างๆที่สะสมข้ามเวลามานับล้านปีของดาวโลกก็จบลง สิ่งสร้างสรรค์พันล้านสิ่งจากสมองก้อนน้อยของเหล่ามนุษย์กำลังจะสาบสูญ ฉันเป็นสิ่งเดียวที่ยังหลงเหลือให้สืบสาวความเป็นมาของดาวที่เคยมีชีวิตที่เรียกว่าโลกได้         บางครั้งฉันเคยคิดว่าเมื่อมนุษย์สูญสิ้นไปแล้วแบบนี้หน้าที่ของฉันจะมีไปเพื่ออะไร มันไม่เหมือนกับกรณีที่โลกยังมีอยู่ เพียงแต่กำลังลำบากต้องการผู้ช่วยเหลือ เช่นโลกหลังสงครามครั้งร้ายแรง จนอารยะธรรมล่มสลาย ฉันที่สามารถคงทนเดินทางข้ามเวลาได้นับพันปี ได้ส่งต่อวิทยาการที่เคยสูงส่ง เพื่อมนุษย์ไม่ต้องเริ่มต้นคิดค้นวิทยาการใหม่ทั้งหมด       ฉันยังนึกถึงประโยชน์ของการนำวิทยาการของสิ่งที่สูญพันธุ์ไปแล้วไปให้กับสิ่งมีชีวิตบนดาวดวงอื่นได้รับรู้ไม่ออก แต่ในเมื่อเป็นหน้าที่และยิ่งฉันเป็นเพียงแค่สิ่งของดังนั้นฉันก็ต้องทำต่อไป     จะว่าไปแล้วที่บอกว่าไม่เคยเจอสิ่งมีชีวิตชนิดอื่น ก็อาจเป็นเพราะฉันยังไม่เคยเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของดาวดวงไหนมาก่อนเลย ฉันเคยแต่เฉี่ยวไปเฉี่ยวมากับพวกอุกกาบาศ แต่ยังไม่เคยสัมผัสพื้นผิวของดาวดวงอื่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว  ฉันว่าถ้าฉันเกิดไปตกลงในดวงดาวที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลยฉันจะทำอย่างไรดี ในเมื่อฉันไม่มีเครื่องเจ็ทที่จะพาฉันออกมาสู่วงโคจรของอวกาศได้อีกครั้ง ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงต้องรอให้ดาวดวงนั้นหมดอายุจนระเบิดส่งฉันออกมาในอวกาศอีกที     วันที่ 4788802     ฉันรู้สึกว่ากำลังโดนดูดเข้าไปใกล้ดาวดวงหนึ่ง ความเร็วของฉันเพิ่มขึ้นทุกทีทุกที ฉันกำลังจะตกลงสู่ดาวดวงนั้นแล้ว ความร้อนเพิ่มสูงขึ้นอย่างมากแต่สำหรับฉันความร้อนแค่นี้ไม่เป็นปัญหา แรงดึงดูดเพิ่มขึ้นตัวฉันพุ่งด้วยความเร็วเท่ากับความเร็วของเสียงที่เคลื่อนที่ไปในบรรยากาศของโลก...     สุดท้ายจบลงด้วยการกระแทกกับพื้นดวงดาวอย่างแรง ฉันรู้สึกว่าตัวแทบจะแตกสลาย ไม่ใช่ว่าตัวฉันอ่อนแอหรอกนะ แต่ฉันรู้สึกว่าพื้นของดวงดาวนี้เป็นวัตถุที่มีคุณสมบัติใกล้เคียงกับวัสดุที่ใช้สร้างตัวฉันเลย     ดวงดาวที่เวิ้งว้าง จากระยะสายตาแล้วพื้นที่ทั้งหมดเป็นวัตถุแบบเดียวกัน และดูท่าว่าจะไม่มีแหล่งน้ำอยู่ใกล้ๆ หรืออาจจะไม่มีน้ำอยู่บนดาวดวงนี้เลย     เมื่อไม่มีน้ำแล้วจะมีสิ่งมีชีวิตได้อย่างไร เท่าที่ดูที่นี่ไม่มีแม้แต่สิ่งมีชีวิตพื้นฐานอย่างสัตว์เซลเดียวหรือแม้แต่พืช ฉันรู้สึกหมดหวังถ้าเพียงแค่มีสัตว์เซลล์เดียวอยู่บ้างฉันก็ยังพร้อมที่จะรอให้มันวิวัฒนาการจนมีความสามารถพอที่จะมาเปิดตัวฉันได้ ถ้าไม่มีสิ่งมีชีวิตก็หมายความว่าฉันต้องรอจนดาวดวงนี้ระเบิด ซึ่งอาจกินเวลาเป็นล้านล้านล้านวัน     วันที่ 4788803     ฉันสังเกตเห็นบางอย่าง ในพื้นที่ห่างออกไปประมาณ 300 เมตร มีโพรงอยู่ที่พื้นเป็นจำนวนมาก อาจจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติของดาวดวงนี้ แต่ฉันขอให้เป็นฝีมือของสิ่งมีชีวิตบนดาวดวงนี้  ถ้าใครก็ตามที่มีความสามารถเจาะพื้นที่แข็งขนาดนี้ให้เป็นโพรงได้แสดงว่าจะต้องมีเทคโนโลยีสูงพอสมควรทีเดียว     ขณะนึกอยู่นั้นฉันก็รู้สึกว่ามีใครมาจับที่ตัวฉัน สิ่งมีชีวิตแน่ๆฉันรู้สึกถึงความอ่อนนุ่มของผิวสัมผัส สิ่งมีชีวิตแน่นอน ฉันเหลียวกลับไปดู ใช่จริงๆมันกำลังจ้องมองมาที่ฉัน มาที่รูปรหัสบนตัวฉัน  มันตัวเล็กกว่ามนุษย์บนดาวโลกเสียอีก ร่างกายมีแต่ผิวหนังค่อนข้างหยาบ ผิดกับอุ้งเท้า 3 ข้างของมันที่ดูนุ่มนิ่ม หัวที่เล็กกว่าตัวมากทำให้มันดูตลกอย่างบอกไม่ถูก แต่มันใช้อะไรขุดโรงล่ะ ร่างกายมันไม่มีอะไรบ่งบอกว่าจะแข็งพอที่จะเจาะพื้นแข็งขนาดนี้ได้เลย     เครื่องมือ! มันต้องใช้เครื่องมือแน่ๆ สิ่งมีชีวิตที่รู้จักใช้เครื่องมือจะต้องมีความสามารถพอที่จะตีความรูปรหัสบนตัวฉันออกแน่ๆ     ฉันทั้งดีใจทั้งโล่งใจที่หน้าที่ของฉันจะจบลงแล้ววันนี้วันที่ 4788803 ถึงฉันจะต้องตายลงวันนี้ฉันก็พอใจ มันช่างเป็นเวลาที่ยาวนานเสียจริงเมื่อเทียบกับอายุขัยของมนุษย์  สิ่งมีชีวิตตัวนี้มันกำลังเลื่อนรูปภาพไปเรื่อยๆ ฉันรออย่างใจจดใจจ่อ ถึงตอนนี้ฉันก็รู้สึกอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกนิดเสียแล้ว ฉันอยากดูว่าสิ่งมีชีวิตบนดาวดวงนี้จะเอาความรู้ของมนุษย์โลกไปทำอะไร เค้าคงเอาบทเรียนความขัดแย้งโง่เง่าของมนุษย์โลกมาเป็นสิ่งเตือนใจ ว่าเมื่อเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกันก็ควรสามัคคีกันเอาไว้ถ้าเกิดความขัดแย้งขึ้นกันเอง ความหายนะก็จะเกิดขึ้นกับตัวเองเท่านั้น     ในขณะที่ฉันกำลังคิดเพลินๆอยู่นั้น สิ่งมีชีวิตตัวนั้นก็ยื่นปากมาจูบฉัน เหมือนที่ประธานาธิบดีทำในวันนั้นวันเกิดของฉัน แต่ครั้งนี้ต่างออกไป ฉันรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ออกมาจากปากของสิ่งมีชีวิตตัวนั้น ฉันรู้สึกว่ามันค่อยๆกัดกร่อนร่างกายของฉัน  ร่างที่เกิดจากวัสดุที่แข็งแกร่งทนทานที่สุดในโลกกำลังถูกกัดกร่อน ของเหลวของสิ่งมีชีวิตตัวนี้ไม่มีอยู่ในโลก ร่างกายฉันทนต่อของเหลวนี้ไม่ได้ ฉันกำลังจะตายไม่ได้ตายเพราะทำหน้าที่สำเร็จ แต่ฉันรู้สึกได้ว่ากำลังจะตายเพราะถูกกิน ฉันรู้แล้วว่าโพรงพวกนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร     แหล่งความรู้และวิทยาการสุดท้ายของมนุษย์โลกกำลังจะถูกกิน ฉันไม่ได้เสียดายอะไรเลยยกเว้น วรรณกรรมเรื่องมังกรหยกทั้งสามภาคที่นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งชอบมานั่งอ่านใกล้ๆฉัน ที่ถูกบันทึกอยู่ในตัวของฉันเหมือนกัน แล้วจะมีเรื่องสนุกๆแบบนี้อีกเกิดขึ้นเมื่อไหร่ 7/6/2548 จากคุณ : mangduu เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 12:27:29

ความคิดเห็นที่ 2 เวรกรรม จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 19:08:43

ความคิดเห็นที่ 3 เสียดาย..จัง   จากคุณ : ..sp@wn.. เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 21:47:23