...Tears...ขอบคุณที่รักฉันและใส่ใจฉัน

อากาศเย็นๆภายนอกผ้าห่มผืนหนา เป็นสาเหตุหนึ่งที่ฉันยังคงไม่อยากตื่นมาในเช้าอันแสนน่าเบื่อวันนี้ ทันทีที่เท้าเล็กของฉันสัมผัสพื้น...ความเย็น...ของพื้นกระเบื้องก็สลายวามงัวเงียของฉันออกไปจนหมด ฉันยังคงจำได้ดีว่าวันนี้เมื่อปีที่แล้ว ‘เขา’ ยังอยู่กับฉันตรงนี้ ‘ที่ข้างเตียงของฉัน’ พร้อมกับกาแฟอุ่นๆสองแก้ว สำหรับฉันและ ‘เขา’ วันนี้อาจจะไม่ใช่วันที่สำคัญสำหรับฉัน ถ้าวันนี้เขายังอยู่เคียงข้างฉัน
“ซี...ตื่นรึยังน่ะ” พี่ชายของฉันส่งเสียงเรียกฉันดังลั่น ปลุกให้ฉันตื่นจากความทรงจำแสนหวานในอดีตที่แสนสุขสันต์นั้น เป็นการบอกให้ฉันรู้ว่า มันได้ผ่านมาแล้วหนึ่งปี ไม่ใช่ผ่านมาแล้วหนึ่งวัน เพราะตั้งแต่วันที่เขาไป...ฉันก็ได้พี่ชายเข้ามาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อน...เป็นทุกๆอย่าง
“ตื่นแล้วค่ะ แล้วเดี๋ยวซีจะลงไปนะคะ” เสียงตอบของฉันแผ่วเบาและสั่นเครือ หากแต่ส่งไปถึงพี่ชายที่ยืนอยู่หลังประตูห้องเล็กๆของฉัน ดวงตาคู่นี้ของฉันแสนเศร้าและคลอไปด้วยน้ำตาหยดใสๆเปรียบเหมือนกระจกกั้น...โลกของความจริงภายนอกดวงตา และโลกของอดีตที่ผ่านมาภายในจิตใจ...เมื่อฉันมายืนมองตัวเองในห้องน้ำ
“งั้น...พี่จะไปเตรียมข้าวของไว้รอนะ”
ความเงียบและหนาวเย็นเข้าปกคลุมจิตใจของฉันอีกแล้ว...ทำไมนะ...ทำไม มันไม่อุ่นเหมือนปีที่แล้ว...ที่ฉันมี ‘เขา’ อยู่เคียงข้าง การโหยหาสิ่งที่หายไปมันทั้งเหนื่อย และทรมานใจมากขนาดนี้เชียวหรือ?
ฉันตัดสินใจหยุดความคิดนั้นเอาไว้...ทันทีที่นึกถึงสิ่งที่จะต้องทำในวันนี้ หมอกหนาด้านนอกคงจะจางหายไปบ้าง-แล้ว มันคงจะคลายความหนาวที่มีอยู่ล้นในจิตใจฉันลงไปได้บ้าง แต่ทว่า...มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“ลงมาแล้วหรือ...ซี รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง” สีหน้าพี่ชายของฉันคนนี้แสดงถึงความเป็นห่วงยิ่งกว่าที่เขาพูดเสียอีก แม้ว่าจะผ่านมานานแล้วก็จริง แต่เหตุการณ์ที่น้องสาวกินยาพิษเพื่อจบชีวิตตัวเอง คงยังไม่เคยจางหายไปจากใจของพี่ชายคนนี้เลยสินะ อย่างน้อย...ก็ยังมีคนที่ห่วงฉันอยู่ เพราะฉันไม่เหลือพ่อแม่...และใครอีกแล้ว
“วันนี้อากาศเย็นนะ เดี๋ยวพี่ไปเอาเสื้อหนาๆกว่านี้มาให้”
“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่กาย...ซีชอบเสื้อตัวนี้นะ ถึงมันจะใส่แล้วไม่อุ่นเท่าไหร่ก็เถอะแต่มันก็อุ่นใจ” ฉันนั่งลงจิบกาแฟอุ่นๆสำหรับฉันที่วางอยู่บนโต๊ะ...พี่กายยังคงยืนมองฉันอยู่ ไม่ต้องเห็นฉันก็รู้ว่าสีหน้าของเขาทั้งเจ็บปวดและกังวลใจแค่ไหน...ที่ฉันไม่เคยหนพ้นวามทุกข์ที่ทนมาปีกว่าๆได้เสียที...โชคดีที่พี่ชายคนนี้ไม่เคยเบื่อที่จะอยู่กับฉัน
“อร่อยไหม...”พี่กายนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆฉัน แล้วถามขึ้นเมื่อฉันกินขนมปังปิ้งหอมๆของเขาหมดแล้ว
“อร่อยสิคะ อะไรกว่าเมื่อวาน” ฉันยิ้มรับแล้วหยิบขนมปังชิ้นต่อไปมากินต่อ
“ทำไมถึงบอกแบบนั้นล่ะ” พี่กายยิ้มตาหยี น้ำเสียงที่พูดปนหัวเราะ “เห็นพูดแบบนี้ทุกทีเลยนะเรา”
“ก็มันอร่อยขึ้นทุกวันจริงๆนี่คะ ซีไม่เคยเบื่อ” แม้จะเป็นยิ้มแรกของวัน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันมีความสุขไปมากขึ้นผิดกับรสชาติของขนมปังปิ้งที่พี่กายทำซึ่งอร่อยขึ้นทุกวัน

อาจจะเกินเวลาที่อยากจะออกไปข้างนอกนิดหน่อย...แต่ก็คงไม่ได้ทำให้แขกสำคัญที่นัดไว้หายไปไหน ‘เขา’ ยังคงรอฉันอยู่ที่นั่นแน่ๆไม่ไปไหน....เพราะเขาไม่เคยผิดนัดกับฉัน...
“พี่กาย พาซีแวะไปซื้อดอกไม้ที่ร้านเดิมให้ทีนะคะ” ฉันหันไปบอกสารถีที่เตรียมพร้อมออกเดินทาง
“ได้เลย...เราจะไม่รีบร้อนไปนะ...ไปแต่เช้าหมอกหนา ซีจะไม่สบาย”
ความขี้โรคของฉัน...คือสาเหตุที่ฉันต้องไปโรงเรียนสายเสมอในช่วงฤดูหนาว...แต่มันก็มีความสุข...ที่ยังมีคนมาสายเป็นเพื่อนฉัน ซึ่งก็คือ ‘เขาคนนั้น’ หมอกหนา...ทำให้ฉันป่วยเป็นหวัดมาตลอด และทุกครั้งก็ต้องถึงมือหมอ
รถคันใหม่ที่พี่กายเพิ่งซื้อมาแทนคันเก่าที่ฉันเคยนั่งกับ ‘เขา’ เป็นประจำ วิ่งไปตามถนนที่ยังคงโล่งสบายเพราะเป็นเวลาเช้าตรู่...ร้านดอกไม้ของฉันเองก็ไม่เคยเปิดสายๆ มันจะเปิดแต่เช้าเสมอ...ผิดกับฉันที่หลายวันมานี้นอนดึกและตื่นสายมาตลอด ไม่ใช่เพราะงานหนัก แต่เพราะฉันนอนไม่หลับและไม่อยากตื่นขึ้นมา ที่สำคัญ...ฉันไม่ทำงาน แต่พี่กายต่างหากเป็นคนทำงานและดูแลธุรกิจมโหฬารของคุณพ่อที่หลงเหลือเอาไว้ ซึ่งฉันก็ถูกพาไปเลี้ยงที่นั่นเหมือนเด็กๆ แม้จะเรียนจบมาจากเมืองนอกก็ตามที
“ทำไม...เขาถึงทิ้งซีไว้กับพี่ล่ะคะ ไหนเขาบอกซีว่าพอซีกลับมาเขาจะดูแลซีเอง” พี่กายยิ้มน้อยๆให้กับคำถามนี้...ที่ฉันเคยถามแล้ว...นี่เป็นครั้งที่สามสิบสอง เท่าที่ฉันนับได้
“เขาติดธุระ แล้วงานเยอะมากน่ะ” ไม่ต้องคิดมากกับคำตอบนี้...เพราะสีหน้าพี่ชายของฉันบ่งบอกว่าเขาโกหก และก็โกหกมาตลอดทุกครั้ง นี่เป็น...’คำตอบเดิม’
“หรือคะ...เขาไม่เคยมาหาซี ไม่เคยโทรมา ไม่เคยติดต่อมาหา เขายุ่งมากเลยนะคะนั่น” ฉันนั่งคิดถึงเขามาเป็นเวลาปีกว่าๆแล้ว ฉันคิดว่าเขาคงทิ้งฉันไว้แบบนี้แล้วจริงๆ...เขาผิดสัญญาที่จะดูแลฉันชั่วชีวิต และผิดสัญญาที่จะขอฉันแต่งงานในวันนี้...ฉันจำสัญญานั้นได้ดี

รถจอดหน้าร้านดอกไม้ ฉันอาสาลงไปสั่งดอกไม้ด้วยตนเอง ‘ดอกกุหลาบ’ อาจจะเรียบง่ายเกินไปสำหรับคู่รักหลายๆคู่ แต่มันก็เป็นดอกไม้ที่ ‘เขา’ ชอบ เขาชอบ ‘กุหลาบสีขาว’ ไม่นานนักสำหรับลูกค้าประจำ ที่แม้จะหายไปนานนับปีเจ้าของร้านก็ยังคงจำได้และจัดดอกไม้ให้ทันใจเหมือนเดิม
แสงอาทิตย์สาดส่องมาสู่พื้นโลกมากขึ้นแล้ว แต่ทว่าความหนาวเย็นก็ยังงอยู่ไม่จางหายไปไหน ฉันถือช่อดอกไม้สวยๆนั้นขึ้นรถ พร้อมถือมันไว้ไม่ห่างตัว เพราะนี่คือของขวัญของการแสดงวามยินดีให้กับการพบกันของคนรัก...ยิ่งรถวิ่งไปใกล้จะถึงที่หมายมากเพียงใด ความสุขในใจฉันก็ยิ่งมากเท่านั้น นานแล้วนะที่ไม่รู้สึกแบบนี้ แม้ว่าที่ผ่านมาฉันจะนึกโกรธเขาอยู่บ้าง แต่ลึกๆก็มีแต่ความเสียใจมากกว่า คิดอยู่แค่ว่าเขาทิ้งฉันไปแล้ว...ฉันเคยอ่อนแอจนคิดฆ่าตัวตาย...
“พี่กาย ซีจะกอดเขาแน่นๆไว้เลยนะคะ ไม่เจอตั้งนาน” ถึงอายุจะบรรลุนิติภาวะแล้ว แต่ฉันก็คือเด็กเสมอในสายตาพี่ชายคนนี้...
“...”เงียบ
ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากพี่ชายของฉัน สงสัยว่าเขาคงจะ...อยากให้ฉันคิดเองมั้งว่า ’ควรจะทำอย่างไร’

จุดหมายของฉันเป็นโบสถ์แห่งหนึ่ง...ที่เงียบสงบและร่มรื่น...อากาศหนาวยามเช้ายังคงวนเวียนรอบกายของฉันไม่ไปไหน มันเย็นสบายไม่ร้อนและก็ไม่หนาวเกินไป ฉันถือช่อดอกไม้เอาไว้แล้วมองไปรอบๆ...
‘ทำไม ไม่มีรถเก๋งคันนั้นของเขาจอดอยู่ล่ะ’ ฉันคิดในใจ แต่ก็ตอบคำถามนี้กับตัวเองว่า โบสถ์นี้กว้าง...รถของเขาคงจอดอยู่ที่อื่นละมั้ง
“ปิดตาสิ...” พี่กายยื่นผ้าเช็ดหน้าสีแดงผืนใหญ่ให้ฉันปิดตา
“ว้าวววว จะทำเซอร์ไพร์หรอคะ ซีรู้แล้วแหละ แต่จะปิดก็ได้” ฉันยื่นดอกไม้ให้พี่กาย แล้วใช้ผ้านั้นปิดตาอย่างว่าง่าย...ฉันจะได้มีความสุขที่สุดในชีวิตแล้ว...นี่คือสิ่งที่ฉันคิดและมีความสุขกับมันครั้งแรก
ฉันรู้แค่ว่า...ในมือมีเพียงช่อกุหลาบสีขาวที่เขาชอบ...กับโลกที่สีดำทะมึนตรงหน้า ทว่าก็สดใสมีความสุข ไม่นานนักพี่กายก็พาฉันมายืนอยู่ที่สนามหญ้า ฉันคิดว่าน่าจะใช่ ลมเย็นๆพัดผ่านตัวฉัน ไม่นานนัก...ผ้าเช็ดหน้าสีแดงก็ค่อยๆคลายออก
‘ฉันผ่านความเสียใจมามากต่อมากในชีวิตของการรอคอยเขา ตั้งแต่วันที่ไม่เจอเขาอีก ฉันเจ็บปวดมามากกับวามทรมานที่เคยมีเขามาเกือบสิบปี เขาเป็นเพื่อนวัยเด็กคนเดียวที่ฉันมี...แล้วเขาก็คือคนที่ฉันตกลงเลือกคบเป็นคนรัก...เขาไม่เคยทำให้ฉันเสียใจ แม้ครั้งนี้เขาจะทำให้ฉันเสียใจ แต่วันนี้เขาก็มายืนตรงหน้าฉัน คำตอบที่ฉันรอคอย...คำแก้ตัวที่ฉันไม่ต้องรับฟังฉันก็สามารถอภัยให้ได้ เขามาทำตามสัญญาแล้ว’
ตุ๊บ!
กุหลาบขาวช่องามหล่นลงจากมือของฉันสู่พื้นหญ้าสีเขียว...
แผ่นหินสีขาวและรูปภาพของคนรักของฉันเองก็แปะอยู่บนนั้น....ต้นไม้ดอกไม้ที่ปลูกไว้โดยรอบ...ดูสวยงามแต่ไม่ได้ทำให้ฉันมีความสุขดั่งที่หวังไว้
“โกหก!!! พี่กายโกหก!! หลอกซีทำไมค่ะ...มันสนุกนักหรอ....หมอก...หมอกของซีอยู่ที่ไหน!!!”
น้ำตาที่ไม่เคยว่างเว้นการปฏิบัติหน้าที่ไหลออกมาจากดวงตาที่แสนเศร้าของฉัน...มันไหลมา...ไหลมา
“หมอก...หมอก...หมอกผิดสัญญา หมอกกลับมานะ!!!!...สัญญาที่หมอกบอกซี ทำไมไม่ทำตามล่ะ”
เสียงร้องเรียกคนรักที่หายลับไปตั้งแต่ปีก่อนดั่งไปทั่วสุสานนั้น....
ฉันก้มตัวลงกอดช่อกุหลาบนั้นแน่น พลางเอามือสัมผัสรูปที่อยู่ตรงหน้า เขาจากฉันไปในวันนั้น วันที่เขายื่นกาแฟแก้วนั้นให้ฉันตอนเช้า...แล้วเขาก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ รถเก๋งนั้น...จึงหายไปพร้อมกับเขา เพียงเพราะเขาอยากไปซื้อนิยายเล่มโปรดที่ออกมาใหม่ให้ฉันเท่านั้น
‘ไม่มีชายคนรักที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่มีคำแก้ตัวของคนที่ผิดสัญญา เขาไม่อยากทำให้ฉันต้องเสียใจ ฉันรู้…เขาไปไม่ได้จากไปโดยไม่ล่ำลา...แต่เขาก็ได้ล่ำลาด้วยกาแฟอุ่นๆนั้นมันเป็นกาแฟที่อร่อยที่สุดในชีวิตของฉัน ไม่มีเซอร์ไพร์ ไม่มีแหวนแต่งงาน ไม่มีคนมาชื่นชมกุหลาบขาวช่อโตนี้...แต่ที่มีอยู่คือความรักที่ฉันมีให้กับหมอก’
น้ำตาไม่ได้หยุดไหลเลยเมื่อฉันนั่งรถกลับบ้านพร้อมพี่ชาย...ฉันเสียใจมากที่สุดก็คือวันนี้...วันนี้จะเป็นวันสุดท้าย ที่ฉันจะทรมานเพราะการรอคอย...ที่ผ่านมาฉันเข้าใจว่าเขาทิ้งฉันเพราะรักงาน การรอคอยวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว...ฉันเข้าใจแล้วว่าเขาเลือกฉัน และทำเพื่อฉันได้ทุกอย่าง ใส่ใจฉันทุกอย่าง แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆเขาก็ไม่เคยขัดใจฉัน...สุดท้าย...เรื่องเล็กน้อยของฉันก็ทำให้เขาต้องจากฉันไป...
ขอบคุณที่รักฉันและใส่ใจฉัน
‘หมอกจางหายไปแล้ว....ไม่นานฤดูหนาวที่ทรมานก็คงสิ้นสุดลง...แต่สักวันมันก็จะหวนกลับมา แล้วหมอกของซีล่ะคะจะหวนกลับมาอีกไหม...คำตอบคือไม่...หมอกของซีไม่หวนคืนกลับมาอีกแล้ว...ฤดูหนาว...จะกลับมากี่ครั้งผ่านไปกี่หน หมอกของซีก็ไม่มีวันกลับมา’

จากคุณ	: lame-angel
เขียนเมื่อ	: 25 พ.ย. 52 22:16:45