ความคิดเห็นที่ 1 5 – เมื่อเด็กชายไร้ความเจ็บปวด กับเด็กหญิงที่รักของสุริยเทพ ‘ทำความรู้จัก’ “ไม่มีทาง!” ท่านหญิงร้องทันควัน เมื่อนิกซ์เอ่ยปากเรื่องหนีไปเพียงลำพัง “ฉัน ไม่มีวัน ทิ้งเพทราไว้ในมือพวกปีศาจได้หรอก!” เด็กชายขยับตัวอย่างอึดอัด ทั้งสองนั่งอยู่กันสองคน บนลังเปล่าซึ่งกองสุมริมลานสนามเด็กเล่นเก่าๆ ในเก็ตโตหมายเลขสิบเจ็ด พวกคุณราดาบอกว่าจะนำรถไปเข้าสถานีเติมเชื้อเพลิงเถื่อน ให้ทั้งสองรออยู่ที่นี่ ก่อนนี้ ชายหนุ่มบอกเขาคร่าวๆ แล้วว่าต้องพูดอย่างไร นอกจากนี้ ยังนำอุปกรณ์ที่เหมือนหูฟังเล็กๆ มาเสียบในหูข้างหนึ่งของนิกซ์ คลุมปกปิดอีกชั้นด้วยหมวกฮู้ด เพื่อให้คำแนะนำโดยตรง แต่ก็กำชับนิกซ์ไม่ให้ถามกลับ หรือทำอะไรเป็นพิรุธจนเด็กหญิงจับได้เด็ดขาด ...ถามยายนั่น ว่าเด็กสองคนจะขนเพทราได้ยังไง... เสียงในหูฟังบอก “ด...เด็กสองคน...จะขนเพทรา...ได้ยังไง” ท่านหญิงมองเขาตาขวาง “ใครว่าเราสองคนต้องขนไปเองเล่า ก็รอพวกครูเซเดอร์มาตามเจอแล้วช่วยขนให้ เรื่องง่ายๆ แค่นี้ยังไม่รู้อีก” ...ถามว่าพวกครูเซเดอร์จะตามเจอได้ยังไง... นิกซ์ทำตาม เด็กหญิงฟังแล้วเชิดหน้า “ฉันมีวิธีของฉัน” ...ให้เจ้าหล่อนบอกมา... “บอก...เอ้อ...ทำยังไง” เซราจ้องตาเขา เหมือนจะมองให้ทะลุเข้าไปข้างใน ครั้นแล้วสะบัดหน้ากลับ “ฉันจะบอก ก็ต่อเมื่อนายสาบานว่าเป็นพวกเดียวกับฉัน และจะร่วมมือกับฉันเท่านั้น” เด็กชายแทบหลุดสีหน้าไม่สบายใจ เขาไม่อยากพูดปด ยิ่งไม่อยากสาบานทั้งๆ ที่รู้ว่าทำไม่ได้ด้วย ยังดีที่คุณราดาเข้าใจ ...ยังไม่ต้องสาบานหรอก ถ้าสาบานก็เท่ากับนายอ่อนให้ยายนี่เกินไป ยังมีเวลาอีกมาก ค่อยๆ ตะล่อมให้อีกฝ่ายพูดออกมาเองก็ได้ ตอนนี้เงียบไว้ก่อน... “นายยังไม่เชื่อใจฉันอีกเหรอ” เด็กหญิงย้อนถาม เมื่อนิกซ์ไม่พูดอะไรอยู่พักหนึ่ง “นิกซ์ ฉันเห็นใจนาย จริงๆ นะ แต่...ถ้านายไม่เลือกเส้นทางเพื่อองค์สุริยเทพ ฉันก็ช่วยอะไรนายไม่ได้ นายต้องแสดงให้ฉันกับพระองค์เห็นก่อนว่านายไม่ใช่คนเลว นายไม่อยากเป็นคนเลว ไม่อยากเป็นพวกปีศาจ ถ้าทำได้...ฉันจะช่วยนายเต็มที่ ไม่ยอมให้ศาสนจักรโซลาริสทำอันตรายนายได้หรอก” ...นั่นปะไร ยายนั่นเริ่มเสนอขายแล้ว... “แล้วเราจะไปช่วยแม่นายด้วยกัน...ตกลงไหม คนของท่านพ่อกับท่านพี่ฉันกว้างขวางจะตาย เผลอๆ สั่งลงไปวันสองวันก็จะเจอแม่นายแล้ว นายกับแม่จะได้อยู่ด้วยกัน ในฐานะสาวกขององค์สุริยเทพ คนอื่นๆ จะได้เห็น ว่าพวกคนมีเขาไม่ใช่ปีศาจทุกคนไป นายจะเป็นกำลังใจให้คนอื่นๆ เป็นตัวอย่างให้พวกเขานะ” ราดาหัวเราะน้อยๆ ในหูฟัง ก่อนจะออกคำสั่งต่อ ...บอกให้ยายนั่นสัญญา ไม่สิ...สาบานต่อองค์สุริยเทพเสียก่อน แล้วนายจะสาบานตาม... “เอ่อ...” นิกซ์เริ่มลังเล “ทำไมเหรอ” ...พูดสิ... “ท...ท่านหญิง...” “เรียกเซราสิ” เด็กหญิงยืนกรานเสียงแข็ง “ซ...เซรา” เด็กชายกลืนน้ำลายฝืดๆ “ส...สาบานต่อองค์สุริยเทพ...ก่อน...ได้มั้ยฮะ...ล...แล้วผมจะ...สาบาน...ตาม” “สาบานว่าอะไรล่ะ” “...เอ้อ...” นิกซ์คงเงียบนานไป เพราะชายหนุ่มเริ่มเร่งเร้า ...ก็สาบานว่าจะไม่ทำอันตรายนาย จะช่วยตามหาแม่ จะให้นายกับแม่ได้อยู่ด้วยกัน ตามนั้นนั่นล่ะ... เขาบอกตามนั้น และเด็กหญิงกลับคลี่ยิ้มหวานจนน่าประหลาดใจ “อะไร เรื่องนั้นเองหรอกเหรอ” เธอประสานมือทั้งสองไว้ที่อก ค้อมศีรษะน้อยๆ แล้วเอ่ยด้วยเสียงจริงจัง “ข้าบาท อมาเนเซรา ลูเชียส ขอสาบานต่อองค์สุริยเทพ ว่าสิ่งใดข้าบาทรับปากไว้กับนิกซ์ ข้าบาทจะกระทำตามทุกอย่าง หากนิกซ์สาบานว่าเป็นเพื่อนของข้าบาท และจะช่วยเหลือข้าบาททุกประการสุดความสามารถ หาไม่แล้ว ขอให้ข้าบาทไม่ได้เห็นแสงแห่งวัน และตกในความมืดมิดชั่วนิรันดร์” เด็กหญิงหันมามองเด็กชาย ซึ่งรีบหลบสายตาทันที “ได้หรือยัง” ...ยายนี่กล้าดี... ราดาเปรย ...แต่ก็เข้าใจเล่นคำ นายสาบานตามฉันว่าก็แล้วกัน ข้าบาท นิกซ์...ชื่อนาย นามสกุลอะไรก็ว่าไป... นิกซ์กัดลิ้นเบาๆ อย่างลังเล ก่อนจะตระหนักได้ว่าไม่ควรทำ เดี๋ยวกัดแรงไป...ลิ้นก็เป็นแผลเลือดออกอีก ชายหนุ่มในหูฟังพูดต่อ ...ถ้าอีกฝ่ายผิดคำสาบานก่อน เราก็ไม่มีความผิด จำข้อนี้ไว้ดีๆ นะ นิกซ์ เราจะไม่ให้นายผิดคำพูดก่อน ยายนั่นต่างหากที่จะกลืนคำพูดตัวเองไม่ทัน พูดสิ... “ข...ข้าบาท นิกซ์ เอเทอร์นา...” เด็กชายรีบประสานมือ ...ขอสาบานต่อองค์สุริยเทพ... “ข...ขอ...สาบาน...ต่อองค์สุริยเทพ...” เขาพูดตามราดาบอก ข้าบาทจะช่วยอมาเนเซรา ลูเชียส ทุกประการตามอีกฝ่ายต้องการ หากอีกฝ่ายเป็นมิตรแท้ของข้าบาท และจะช่วยข้าบาทสุดความสามารถ หาไม่แล้ว...ขอให้ไม่ได้เห็นแสงแห่งวัน และตกในความมืดมิดชั่วนิรันดร์ ไม่รู้เขาคิดไปเองหรือไม่ แต่เด็กหญิงดูนิ่งอึ้งไป เหมือนไม่คิดว่าเด็กชายจะพูดเช่นนั้น ...เรียบร้อย ทีนี้ก็ถามต่อได้แล้ว ยายนั่นคิดจะตามครูเซเดอร์ และขนเพทราไปยังไง... “เรื่องนั้น...” ครั้นเขาเอ่ยปาก เซราก็ทิ้งช่วงครู่หนึ่ง สีหน้าครุ่นคิด แต่ไม่ถึงกับลำบากใจ “เดี๋ยวนายก็รู้เอง ถึงเวลาแล้วฉันจะบอก” “ม...เมื่อไร” เขาถามตามราดา “อีก...ไม่กี่วันนี้แหละน่า ตอนนั้น เรายังไปไม่ถึงฐานของพวกผู้ก่อการร้ายใช่ไหม” “ม...ไม่รู้เหมือนกัน” นิกซ์ตอบตามคำบอกของชายหนุ่ม “ค...คงต้องถาม...ราดา” “ดี งั้นนายไปถามให้ฉันนะ” เด็กหญิงมีสีหน้าดีขึ้น “นายน่าจะพูดกับพวกนั้นได้ง่ายกว่า ถ้าได้คำตอบแล้ว ฉันจะบอกต่อไปว่านายต้องทำอะไร ตกลงไหม” “เฮ้ย!” ไม่ทันตอบ เด็กชายก็ได้ยินเสียงขัดของชายอีกคน ไม่ใช่เสียงของราดาในหูฟัง เขาหันไป เห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาทั้งสอง ดูจากการแต่งกายด้วยเสื้อแจ็คเก็ตตัวโคร่ง กางเกงยีนส์ขาดๆ การเจาะหูกับจมูกเป็นหลายรู และทรงผมชี้ตั้งตามสมัยนิยมแล้ว นิกซ์บอกได้ทันทีว่าพวกนั้นเป็นนักเลง ...และเพราะเป็นนักเลง จึงย่อมไม่ได้มาดีแน่นอน... ชายคนเรียกซึ่งย้อมผมเป็นสีม่วงสว่างผิวปาก สายตาไม่ได้จับจ้องนิกซ์ แต่เป็นเด็กหญิงข้างๆ “แต่งตัวมอซอ แต่หน้าตาไม่เลวเลยนี่หว่า” “มีอะไร” เซราขมวดคิ้ว ถามกลับทันควัน เธอดูโมโหมากกว่ากลัว “จ้องหน้าฉันหาอะไรไม่ทราบ พวก...เดนสังคมเก็ตโต” ชายทั้งกลุ่มหัวเราะร่วนในทันที “หน้าเหมือนนางฟ้า แต่ปาก...เหมือนนังพวกข้างถนนพิกลว่ะ” “เฮ่ย พูดเป็นเล่นไป อีพวกข้างถนนมันรู้จักคำว่า ‘เดนสังคม’ ด้วยเรอะ คุณหนูตกอับ พ่อแม่ไปล้มละลายอีท่าไหน ถึงถูกถีบลงมาอยู่เก็ตโตกับเดนสังคมอย่างพวกเราละครับ” นิกซ์ยิ่งใจคอไม่ดี เขาลุกขึ้นยืน ยกมือขึ้นพยายามบังเซราไว้ “ต...ต้องการอะไรจากพวกเราฮะ ร...เราไม่มีเงินติดตัวหรอก” “แค่ดูก็รู้แล้ว” ชายผมม่วงมองเขาอย่างเหยียดๆ “เด็กขอทานยังน่าจะมีเงินมากกว่าพวกแกเลย” ไม่ต้องการเงิน...นั่นยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เด็กชายเพิ่งนึกได้ เขาน่าจะขอเงินคุณราดาหรือคุณซีเรนาติดตัวไว้บ้าง ไม่ใช่เอาไปซื้ออะไร แต่ไว้กันมีเรื่องกับพวกรีดไถ เวลาไปแสดงบางที่ คณะละครสัตว์ก็ถูกพวกวัยรุ่นแถบนั้นรังควาญ หาเรื่องชกต่อยกับพี่เอบ ล้อคนแคระอย่างพี่มิดจ์ พูดแทะโลมหรือลวนลามพี่เวอร์จิเนียกับพี่วาเนสซาบ้าง บางที ถ้าพวกนั้นมีวี่แววจะทำอะไรหนักข้อ หัวหน้าคณะก็ตัดใจควักเงินเป็นค่าไล่พวกมันไป แต่ถ้าไม่มีเงิน...แถมพวกนี้พุ่งความสนใจไปที่เซราแต่แรก ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ที่นิกซ์กลัวกว่าเสียแล้ว “แต่เรื่องเงินช่างมัน ขอตัวน้องสาวเพื่อนแกไปตรงโน้นแป๊บเดียว...มีปัญหาไหม” “มีแน่!” เด็กหญิงผุดลุกทันควัน “พวกแกเห็นฉันเป็นอะไร! พูดอย่างนี้ดูถูกกันเกินไปแล้ว!” “ท...ท่านหญิง” นิกซ์รีบเรียกเสียงเบา “ย...อย่าไปเถียงพวกมัน ด...เดี๋ยวพวกมันโกรธ จ...จะทำอะไร...รุนแรง...กว่าเดิม” “แล้วไง!” เซราเค้นเสียงลอดไรฟัน “จะให้ฉันไปกับพวกมันเหรอ!” ...พูดสิ นิกซ์ ว่านายจะปกป้องเจ้าหล่อนเอง... เสียงของราดาดังขึ้นในหูฟัง หลังจากเงียบไปนาน ...พูดแล้ววิ่งเข้าไปต่อยหน้าไอ้พวกนั้นเลย... “แต่ผมต่อยไม่เป็น!” เด็กชายเผลอตัวพูดออกมา ใช่ เป็นความสัตย์จริง ชั่วชีวิตนี้นิกซ์ไม่เคยต่อยใคร แซงค์ชัวรีไม่เหมือนเก็ตโต ที่นั่นไม่มีเรื่องให้ชกต่อยไม่เว้นแต่ละวันอย่างนี้ คนแซงค์ชัวรีอยู่ในระบบระเบียบ ไม่ชอบใช้กำลังหรือศาลเตี้ย พวกเด็กชกต่อยกันเล่นๆ ในโรงเรียนย่อมมี แต่แม่กับครูมักดูแลเขาแทบตลอดเวลา ไม่ให้เด็กคนอื่นรังแกหรือหาเรื่องชกต่อย เพราะสภาพร่างกายของเด็กชายไม่เหมาะกับการเล่นรุนแรงอยู่แล้ว ...ต่อยไม่เป็นก็ไม่เป็นไร ลองต่อยดู ไอ้พวกนี้ไม่เท่าไรหรอก ถึงมันต่อยมานายก็ไม่เจ็บ ปกป้องยายนั่นไว้ สู้สุดชีวิตให้ยายนั่นเห็น ฉันจะรีบส่งคนไปช่วย เข้าใจไหม... “ต่อยไม่เป็น!” เด็กหญิงหวีดแหลม “นายบอกว่าจะให้ฉันไปกับพวกเดนสังคมนี่...เพราะนายต่อยไม่เป็นงั้นเหรอ!” นิกซ์ไม่ทันแย้ง ชายผมม่วงก็ยึดไหล่เขาไว้ ฉีกยิ้มเหี้ยมเกรียม “ต่อยไม่เป็น...งั้นเหรอ ไม่เป็นไร เดี๋ยวสงเคราะห์ให้เป็นบทเรียนแล้วกัน” ครั้นแล้ว ของแข็งบางอย่างก็กระแทกซีกหน้าเด็กชายเต็มแรงจนเซ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 00:17:40

ความคิดเห็นที่ 2 นิกซ์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จึงระลึกได้ว่าตนถูกต่อย ใช่ เขาไม่เจ็บ...ที่จริงก็เคยถูกต่อยเตะเหมือนกัน เหมือนตอนอยู่ในคณะละครสัตว์ มันก็แค่นั้นเอง เขาเหลือบมองเซรา เห็นเธออ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างเหมือนตกใจจนพูดอะไรไม่ออก เสียงของราดาเงียบหายไปนาน...ก่อนเขาจะระลึกได้ว่าแรงชกทำให้หูฟังหลุดกระเด็น คงตกอยู่ด้านหลังฮู้ดนี่เอง ไม่มีคำแนะนำจากราดาอีกแล้ว ไม่มีเวลาดึงหูฟังมาสวมเข้าที่โดยไม่ให้เซรารู้ด้วย เขาถูกต่อย...แต่ไม่เจ็บ สำคัญกว่าคือเซรา หากต่อยสู้คนอื่นไม่ได้ นิกซ์ก็ต้องทำอย่างอื่นเพื่อป้องกันเธอ นักเลงพวกนั้นล้อมเข้ามาแล้ว วิ่งหนีย่อมไม่ทันแน่ เด็กชายวิ่งไม่เร็วอยู่แล้ว เซราก็ไม่น่าจะวิ่งเร็วเหมือนกัน ด้วยเหตุนี้ เขาจึงคุกเข่าลงบนพื้น ตรงหน้าชายผมม่วง ค้อมศีรษะลงคำนับ “จ...จะทำอะไรผมก็ทำไปฮะ จะต่อยก็ได้...ซ้อมก็ได้...หรือ...ถ้าอยาก...ทำอะไรมากกว่านั้นก็ได้” นิกซ์เสนอ “ต...แต่อย่าทำอะไรเด็กผู้หญิงอีกคนเลย ปล่อยเขาไปเถอะฮะ ถ...ถ้าจะทำอะไรเขา...เขาจะสู้...พวกคุณจะ...เสียอารมณ์...เปล่าๆ” เด็กชายภาวนาให้อีกฝ่ายเห็นด้วยตามนั้น เซราไม่ควรเจอเรื่องแบบนี้ ส่วนเขาชินชาเสียแล้ว คนอ่อนแอ แต่ไม่เจ็บปวดอย่างเขา...มีวิธีช่วยเหลือคนอื่นได้เท่านี้ ทว่าร่างของนิกซ์มีอันต้องกระเด็นอีกครั้ง ตามแรงเท้าที่ยันเข้าท้อง ได้ยินเสียงหวีดร้องของเซราอยู่แว่วๆ “โทษที แกทำข้าเสียอารมณ์แล้วว่ะ ไอ้หนู” ชายผมม่วงแค่นเสียง ก่อนจะตวัดเท้าใส่ร่างเขาอีกครั้ง “ไอ้หน้าตัวเมิย...ยอมทุกอย่างงั้นเหรอ...ทำตัวเป็นพระเอกตายล่ะ” เขาคว้าคอเสื้อเด็กชายขึ้น จ้องตาด้วยสีหน้าถมืงทึง แล้วพูดเสียงดัง “จับเด็กผู้หญิงไว้! ซัดไอ้เด็กนี่ให้เละก่อน แล้วค่อยสนุกกับมัน!” “ย...อย่านะ! ปล่อยฉันนะ! อย่าเอามือสกปรกมาจับฉันนะ! เจ้าคนชั่ว!” เสียงร้องของเซราทำให้นิกซ์ผลักชายผมม่วงเต็มแรงทันที เขาวิ่งไปทางเซราที่ถูกผู้ชายคนหนึ่งจับแขนอยู่ เอาหัวพุ่งชนชายนั้นจนเซ “หนีไป!” เด็กหญิงพยายามวิ่ง แต่ก็ถูกนักเลงอีกคนสกัดไว้ เด็กชายหันรีหันขวาง ก่อนจะตัดสินใจกระชากหมวกฮู้ดออกจากศีรษะตน ความชุลมุนรอบด้านหยุดลงทันที...เมื่อสิ่งที่อยู่ในนั้นถูกเปิดเผย “ข...ข้าเป็นปีศาจ!” นิกซ์พยายามนึกบทพูดที่หัวหน้าคณะละครสัตว์เคยให้เขาท่อง พูดด้วยเสียงที่ฟังน่ากลัวเหมือนคำรามที่สุด...เท่าที่จะทำได้ “ช...ชิงท้องผู้หญิงมาเกิด! เป็นลูกของเทพอนธการผู้ชั่วร้าย! ค...ใครแตะต้องคนของข้า! ข้าจะสาปแช่งทำลายมันให้สิ้นซาก! อย่ายุ่งกับเด็กผู้หญิงคนนั้น! ได้ยินไหม! ใครฝ่าฝืนตาย!” ชายผมม่วงจ้องเขาตาค้าง ก่อนจะพึมพำเบาๆ “...ชักจะไปกันใหญ่แล้ว” ครั้นแล้ว...ชายนั้นก็เรียกลูกน้องให้ปล่อยมือจากเด็กหญิง พวกเขาล่าถอยไปอย่างเงียบงัน ง่ายดายจนน่าประหลาดใจ...แต่ก็ใช่จะไม่น่าดีใจ เด็กชายดึงหมวกฮู้ดขึ้นคลุมศีรษะ เพิ่งรู้สึกถึงความเปียกที่มุมปาก ใช้หลังมือป้ายก็มีเลือดสีแดงติดมาเป็นแถบ คงปากแตกอีกแล้ว แต่แค่นี้ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรจริงๆ “ท...ท่านหญิง...เป็นอะไร...หรือเปล่า...ฮะ” คนถูกถามมีสีหน้าตะลึงงันไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบตะกุกตะกัก “ม...ไม่เป็นไร น...นายนั่นแหละ ไม่เจ็บเหรอ” “ผม...ก็ไม่เจ็บอยู่แล้วนี่ฮะ” นิกซ์บอก “เอ้อ...นั่นสิ” เด็กหญิงพูดเหมือนเพิ่งตระหนักได้ “ก็...ดีไปเนอะ” “ขอโทษนะฮะ” เด็กชายก้มศีรษะ “ท...ที่จริง...ผมน่าจะ...ทำให้ท่านหญิง...ไม่ต้องมีอันตราย...ไปด้วย” “เอาน่า” ท่านหญิงน้อยยักไหล่ “ถึงจะต่อยไม่เป็น นายก็...ทำได้ดีแล้ว พวกนั้นยอมถอยไปเพราะเห็นเขานายไม่ใช่เหรอ” นิกซ์ยิ้มเจื่อนๆ ลูบปลายเขาใต้หมวกฮู้ดด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เจ้าเขาคู่นี้นำเรื่องมาให้เขามากมาย...ทั้งการสูญเสียพ่อแม่...ชีวิตทาสในคณะละครสัตว์ และเขาก็เกลียดมัน แต่บางที...ถ้ามันช่วยคนอื่นได้สักคน ก็...นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดีเหมือนกันไม่ใช่หรือ “ฮ...ฮะ...ดีแล้วที่...ท่านหญิง...ปลอดภัย” “ท่านหญิงอีกแล้ว” เด็กหญิงทำหน้าง้ำ ก่อนจะพูดช้าๆ “เรียก-ว่า-เซ-รา บอกกี่ครั้งแล้ว เรียกเซราสิ” “ฮ...ฮะ ซ...เซรา” ทั้งสองเงียบไป ขณะที่เซราล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็สั่นศีรษะ “ไม่มีผ้าเช็ดหน้า ลืมไป พวกนั้นเผาผ้าเช็ดหน้าฉันไปกับเสื้อผ้าด้วย” “ผ้าเช็ดหน้า” เด็กชายทวนคำ “ท่...เซรา...จะเอาไปเช็ดอะไรเหรอฮะ” “ถามได้ ก็เลือดนายน่ะสิ มันยังไหลไม่หยุดเลย ไม่เห็นเหรอ เอาแขนเสื้อป้ายอย่างนั้นได้ยังไง สกปรกจะตาย” เซราพูดแล้วทำสีหน้าเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้ เธอก้าวเข้ามาชิดนิกซ์ในทันที ครั้นเด็กชายก้าวถอยด้วยความตกใจ ก็ถูกบอกให้อยู่นิ่งไว้ เด็กหญิงยกมือขึ้นแตะที่มุมปากของเขา สีหน้าตั้งอกตั้งใจจนเด็กชายงุนงง ครั้นแล้ว เธอก็บอกให้เขาหลับตาลง นิกซ์ยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย จนอีกฝ่ายยกมือออก ป้ายกับชายเสื้อของตนเอง “มีแผลที่อื่นอีกไหม ฉันจะได้รักษาให้” นิกซ์กะพริบตาปริบๆ ยกมือขึ้นแตะมุมปากตนอีกครั้ง คราบเลือดแห้งติดปลายนิ้ว แต่ไม่มีเลือดไหลออกมาอีก และดูเหมือนไม่มีปากแผลแตก...ซึ่งเขารู้สึกได้ว่าคลำแล้วพบสัมผัสแปลกกว่าเวลาปกติ “แผลตรงนั้นหายแล้ว ถึงนายจะไม่เจ็บ แต่มีแผลก็ไม่ดีอยู่ดี คิดว่ามีแผลที่อื่นอีกไหม” “ค...คงไม่...มั้งฮะ” เด็กชายลูบบริเวณท้อง ซึ่งถูกเตะเข้าไปสองสามครั้ง ไม่รู้สึกว่ามีสัมผัสแปลกไปแถวนั้น “ข...ขอบคุณมากฮะ” “ปิดเป็นความลับนะ” เซราพูดจริงจัง “อย่าบอกใครเด็ดขาดว่าฉันมีพลังรักษา ท่านพี่บอกว่านี่เป็นพลังที่องค์สุริยเทพประทานให้ฉัน...เหมือนที่สร้างแสงสว่างนั่นล่ะ เป็นพลังที่หายสาบสูญไปนานแล้ว” เสียงเรียกชื่อนิกซ์ดังมาแว่วๆ พร้อมกับร่างของซีเรนาที่เดินกึ่งวิ่งเข้ามา เด็กหญิงหยุดพูดทันควัน เธอยักไหล่เมื่อเห็นหญิงอีกคน แล้วก็เสมองไปอีกทาง “มาเสียที นึกว่าจะปล่อยให้พวกเดนสังคมมาทำหยาบช้ากับฉันกับนายอีกฝูงก่อนเสียแล้ว” “ค...พี่ซีเรนาเป็นคนใจดีนะฮะ” เด็กชายตัดสินใจพูด “ถ...ถ้าเซราไม่ตั้งแง่กับเขา...เขาก็น่าจะ...ใจดี...กับเซราเหมือนกัน” “ให้เขารับนายเป็นน้องชายคนเดียวเถอะ” เด็กหญิงโบกมือ พูดเสียงเบาลง “ฉันไม่เอาด้วยล่ะ” ทันทีที่เข้ามาใกล้ หญิงสาวมองนิกซ์อย่างประหลาดใจ ก่อนจะโน้มตัวลงถามด้วยสีหน้าร้อนรน “นิกซ์ เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเสื้อผ้ามอมแมมอย่างนั้น” “ม...มีนักเลงหาเรื่องพวกเราฮะ แต่...ไม่เป็นไร พวกนั้นไปแล้ว” เด็กชายเล่าคร่าวๆ “เอาเถอะ ดีแล้ว ราดาสังหรณ์ไม่ดี เลยให้ฉันรีบมา เกิดเรื่องจริงๆ ด้วยสินะ” ซีเรนากวาดมองรอบด้านอย่างระแวดระวัง ก่อนจะเดินนำไป “กลับรถกัน ได้เวลาเดินทางต่อแล้ว” นิกซ์พยักหน้า แล้วก็เดินตามอย่างว่าง่าย เขาเพิ่งสังเกตว่าเซรานั่งคุกเข่ารั้งท้ายอยู่ไกล ก็เมื่อหญิงสาวคนนำทางหันกลับมาพูดเสียงแข็ง “นี่เธอ มัวโอ้เอ้อะไรอยู่” “ช...เชือกผูกรองเท้าหลุด ฉันก็ต้องผูกก่อนสิ” เด็กหญิงตอบกลับ “หรือจะให้ฉันเดินสะดุดหัวฟาดพื้นตาย” ซีเรนาไม่ตอบอะไร และเดินต่อไปเร็วเท่าเดิม นิกซ์ชะลอฝีเท้ารอเธอ เซราสาวเท้ายาวๆ มาเดินข้างเขา ด้วยสีหน้าที่ดูขุ่นมัวกว่าเมื่อครู่ก่อนหน้า “นายราดานั่นสังหรณ์แม่นเนอะ” เด็กหญิงเปรย “รู้ด้วยว่าเราจะมีเรื่อง ถึงได้ส่งคนมารับกลับพอดี” “อ...อือ” เด็กชายรับ และเซราก็เงียบไปจนตลอดทางกลับถึงรถบรรทุก ซึ่งบัดนี้เติมเชื้อเพลิงเต็มพร้อมวิ่งต่อไปอีกครั้ง * * * * * ปล. จงใจพิมพ์วรรณยุกต์ผิดสองคำ เพื่อเลี่ยงเซ็นเซอร์ครับ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 00:20:27 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 00:18:32

ความคิดเห็นที่ 3 เห็นที่พื้นแล้วแน่นอนเลย เซรานี่เก่งใช่ย่อย จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 14:55:33

ความคิดเห็นที่ 4 แอบทิ้งร่องรอยไว้ล่ะสิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 15:03:03