บ้านนิทาน อ่านแล้วเพลิน ตอน... ฝันโคตร โคตร

ครั้งหนึ่ง... ในวันที่เงียบเหงา

ฉันตื่นขึ้นมาท่ามกลางเสียงวุ่นวะวุ่นวายของอะไรหลายๆอย่างรอบตัว

มันเคลื่อนไหว ... เคลื่อนไหวไปมาอยู่ในลูกตาฉัน ทั้งๆที่ฉันเองก็ไม่ได้อยากมองมันเท่าไหร่ (แต่ทำไงได้ เมื่อมันวิ่งเข้าตาไปแล้ว)

ผู้คนมากหน้าหลายตาทยอยเดินเข้ามาในชีวิตเล็กๆของฉัน เข้ามาแล้วผ่านไป ผ่านไปแล้วเข้ามา ... เป็นอย่างนี้ทั้งปีทั้งชาติ

ฉันไม่รู้หรอก ว่าคนพวกนี้เข้ามาในชีวิตของฉันทำไม?

ฉันหลับตาลงอีกครั้ง แสงสว่างไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับฉันเลยแม้แต่นิด แต่น่าจะเป็นเสียงมากกว่าที่กำลังกวนประสาทฉันอยู่ในขณะนี้

------------------------- ท่ามกลางความเคลิบเคลิ้ม --------------------------------

เสียงหนึ่งถามว่า "โตขึ้นเธออยากเป็นอะไร"

"ฉันอยากเป็นนักเดินทางรอบโลก"

... ใช่ ครั้งหนึ่งในชีวิตของฉันก็เคยคิดอยากจะเป็นนักเดินทางรอบโลกเหมือนกัน มันคงสนุกไม่หยอก วันๆไม่ต้องทำอะไร กินๆเที่ยวๆไปวันๆ แถมยังได้นอนโรงแรมหรูๆ ได้เจออะไรแปลกๆอีกต่างหาก ได้พบเจอผู้คนมากหน้าหลายตา เดินไปทางไหนก็มีแต่คนรู้จัก ได้ออกทีวี บุกเบิกหนทางเพื่อมนุษยชาติ โอ้ มันช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้
... แต่เมื่อเวลาผ่านพ้นไปสักพัก ฉันก็ทิ้งมันเอาไว้ที่เดิม และเดินผ่านความคิดนี้ไปด้วยเหตุผลบางประการ


"ฉันอยากเป็นนักเขียน"

... อื้อ ความคิดนี้ติดตามมาอยู่ในหัวสมองฉันอย่างติดๆ ด้วยความที่ฉันชอบอ่าน อ่าน อ่าน และก็อ่าน ตะบี้ตะบันอ่าน บางครั้งฉันเองก็ไม่รู้ว่าฉันอ่านอะไร บางทีฉันก็นั่งดูคนอื่นอ่าน แล้วอาการอยากจะเขียนก็เกิดขึ้น
ฉันเขียน เขียน เขียน แล้วก็เขียน ตะบี้ตะบันเขียน บางครั้งฉันเองก็ไม่รู้ว่าฉันเขียนอะไร เขียนไปก็ไม่มีคนอ่าน
ฉันเขียนในสิ่งที่อยากเขียน ถึงแม้ไม่มีคนอ่าน ฉันก็อ่านของฉันเอง และยิ้มให้กับมัน ยิ้มให้กับนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่
ก็ในเมื่อมันเป็นความสุขของฉัน เหมือนฉันจะเคยได้ยินมาจากที่ไหนสักที่ว่า "อะไรที่เป็นความสุขก็ทำไปเถอะ"
... ไม่นาน ฉันก็ทิ้งสิ่งนี้ไปอีกด้วยความจำเป็นประการเดิม


"ฉันอยากเป็นนักเล่านิทาน"

... หึๆ นักเล่านิทาน   ความจริงฉันเองก็ไม่เข้าใจความหมายนของาคำนี้เหมือนกัน มันอาจเป็นแค่กิจกรรมคั่นเวลาของเด็กอนุบาลก่อนนอน หรืออาจเป็นอาชีพหลักหาเลี้ยงครอบครัวของใครบางคน (ใครจะไปรู้) แต่ที่แน่ๆ ฉันมีความสุขกับการได้เล่านิทาน ถึงแม้จะไม่ค่อยมีใครชอบฟังก็ตามที
บางครั้งฉันก็คิดว่าผู้ใหญ่ที่เลิกฟังนิทานไปแล้วก็น่าจะกลับมาฟังนิทานใหม่อีกครั้ง เพื่อแก้ปัญหาสังคม เด็กแว้น สาวสก๊อย เด็กป๋า และอีกสารพัดเด็ก
พวกผู้ใหญ่ก็คงหลงลืมไปแล้วว่า  ครั้งหนึ่ง พวกเขาก็เคยเป็นเด็กเหมือนกัน และเขาก็เคยเกลียดผู้ใหญ่เหมือนกับที่เด็กสมัยนี้เป็นอยู่
... แล้วไม่นานเช่นเคย ที่ฉันต้องทิ้งสิ่งนี้ไปด้วยเหตุผลที่รู้ๆกันอยู่ (แค่ฉันคนเดียว)


"ฉันอยากมีร้านขายโปสเตอร์เป็นของตัวเอง"

... นี่ คือความคิดล่าสุดของฉัน ด้วยความที่ฉันเป็นพวกบ้าเที่ยว ไปเที่ยวที่ไหนเห็นรูปอะไรไม่ได้เป็นต้องเอากลับมา เอามาหมกไว้ในห้องเป็นที่ระลึก พอเห็นรูปเยอะๆเข้าชักอยากจะมีร้านขายโปสเตอร์เป็นของตัวเอง เอาไว้โชว์ว่าที่นี่ "กรูส์ไปมาแว้วววววววว (โว้ย)"
และมันก็เป็นความสุขของฉันอีกอย่างหนึ่งที่ได้ถ่ายรูปสวยๆเอามาเก็บไว้นั่งมองเวลาอยากหายใจทิ้ง
มันอาจไม่ใช่ความฝันสวยหรู งดงามอะไรมากมาย ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อโลกในนี้ที่ทุกวันยิ่งร้อนหนักเข้าไปใหญ่
ไม่ได้มีผลกระทบต่อระบบการเมืองที่เหมือนเด็กอนุบาลตีกัน
ไม่ได้โหด มันส์ ฮา เหมือนข่าวอาชญากรรมหน้าหนึ่ง
ไม่ได้น่าสนใจให้เจาะประเด็นลึกเหมือนข่าวดารา
แต่มันก็คือความฝันเล็กๆ ความสุขเล็กๆ ของสิ่งเล็กๆ อย่างฉัน ในโลกอันกว้างใหญ่
... แต่ถึงยังไงฉันก็ต้องทิ้งสิ่งนี้ไปอีก ด้วยเหตุผลที่ไม่เคยเปลี่ยน

------------------------------- ท่ามกลางความเคลิบเคลิ้ม --------------------------------

ฉันรีบวิ่งไปซ่อนอยู่ตรงหัวมุมเสา เมื่อมีคนจ้องทำร้ายห้องนอนของฉัน

เศษกระดาษ เศษรูป เศษดินสอ เศษอาหารมือกลางวันของฉันตกเกลื่อนกลาดพื้น
แล้วเขาก็เก็บกวาดพื้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันวิ่งกลับมาที่เดิม... นึกถึงความฝันเมื่อกี้

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คงมีคนอยากรู้ว่าฉันมีเหตุลงอะไรถึงต้องทิ้งความฝันไป

นั่นก็เพราะฉันเป็นแค่หนูตัวเล็กๆที่อาศัยเพดานโรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง ... ก็เท่านั้น

เมื่อฉันเป็นหนู พ่อของฉันเป็นหนู แม่ของฉันเป็นหนู ญาติพี่น้องของฉันเป็นหนู      โคตรเหง้า โคตรตระกูลของฉันเป็นหนู


ฉันก็คงไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้


นอกจากเป็นหนู

แต่ฉันจะขอตายให้สมเกียร์ติของหนู!!!

และแล้วมันก็เป็นแค่ ฝัน โคตร โคตร ของหนูตัวหนึ่ง

แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 01:23:49

จากคุณ	: อศิธารา
เขียนเมื่อ	: 27 พ.ย. 52 01:22:39