ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : หนทางสู่รัก นามปากกา : มานัส บทที่ : 7 (ต่อ 1) **************************** “เลิกโมโหได้แล้วนะที่รัก” เสียงหัวเราะของจูดี้นั้นสดใส หญิงสาวอิงซบไหล่กว้างของคนที่นั่งเคียงคู่กับเธอภายในรถตู้คันงาม “ทำไมไม่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่เสียที” เสียงของเขาห้วนริมฝีปากหยักที่เคยได้รูปสวยบัดนี้เม้มตรง “ตอนนี้ก็เป็นแล้ว ฉันตัดสินใจด้วยตัวเองว่าจะกลับมาหาคุณ” “คุณตัดสินใจแล้วเคยนึกถึงผมมั๊ย” “ฉันคิดถึงคุณเสมอ” หญิงสาวสารภาพพลางแทรกนิ้วมือของเธอเข้าไปหว่างนิ้วของเขา “มีผู้ชายหลายคนเข้ามาจีบฉัน แต่ฉันก็รักคุณ ฉันไม่เคยหยุดรักคุณได้เลย ในหัวใจ ” “แต่ในใจของผมมันมีคนอื่นมาแทนที่คุณแล้ว” ชานนท์สวนขึ้นทันทีรู้ดีว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร “เรื่องของเรามันจบ จบ! เมื่อไหร่คุณจะเข้าใจเสียที” “ใคร? คุณมีใคร?” เท่าที่เธอสืบดูเขาไม่มีใคร ชานนท์มีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทหากคนเหล่านั้นก็คือเพื่อน ในชีวิตที่เรียบง่ายของเขา มีแต่เพื่อนกับครอบครัว ในหัวใจของผู้ชายคนนี้ยังมีเธออยู่เสมอ “คุณไม่จำเป็นต้องรู้” ภายในความมืดของรถยนต์ดาราสาวคนดังไม่สามารถเห็นแววตาแสนเศร้าของเขา ร่างสูงยังคงนั่งนิ่งตรง I believe in you, You know the door to my bearest soul You’re the light in my deepest darkest hour You’re my savior when I fall And you may not think that I care for you When you know down inside That I really do And it’s me you need to show ["How Deep Is Your Love" คำร้องโดย Barry Gibbs] “อาเจิ้ง ” เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เธอเรียกชื่อเล่นของเขา “อย่าทำอย่างนี้กับฉัน ได้โปรด” “มันเป็นเรื่องปรกติ เวลาที่เปลี่ยน ความรู้สึกที่เปลี่ยน ” “อาเจิ้ง ” หญิงสาวเรียกชื่อเขาอีกที “ตอนนี้ฉันไม่กลัวที่จะต้องฟังคุณลุงแล้ว ฉันตัดสินใจที่จะรักและยืนหยัดเช่นนั้น ต่อให้ฉันต้องออกจากวงการ ” “อย่า อย่าทำอะไรเพื่อผม อย่าเปลี่ยนแปลงชีวิตของคุณเพื่อผม” เขากลืนก้อนแข็งๆ ให้ลงคอ “เพราะผม ผมไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงทางชีวิตของตัวเองเพื่อคุณ เพราะผมไม่ได้รักคุณมากพอที่จะทำเช่นนั้น ผมไม่ได้รักคุณมากพอที่จะเกลียดคุณ แต่ก็ไม่ได้รักคุณมากพอที่อยากจะปกป้องคุณ ไม่ได้รักคุณมากพอที่จะใช้ชีวิตกับคุณ” “คุณยังโกรธ ” “ผมไม่โกรธคุณแล้ว ที่จริงผมไม่เคยโกรธคุณเลย เพราะผมรู้ว่าตอนนั้นที่คุณทำเพราะความจำเป็น ผมกลับเป็นห่วงคุณด้วยซ้ำว่า เมื่อคุณจากไปแล้วจะมีใครดูแลปกป้องคุณหรือเปล่า มีใครที่สามารถรักคุณเท่าที่ผมเคยรักไหม” ความตืบตันในลำคอนั้นถูกกลืนหายเช่นกัน “แม้แต่บัดนี้ผมก็ยังเป็นห่วงคุณ” “อาเจิ้ง ” เสียงของเธอถูกตัดขาดไปพร้อมกับริมฝีปากของหญิงสาวที่แนบชิดปากหยักสวยของเขา อารมณ์ของหญิงสาวนั้นรุนแรงพอๆ กับความต้องการที่จะได้เขากลับมา หากแล้วก็เป็นชานนท์ที่ค่อยๆ ดันร่างบางนั้นออกพร้อมๆ กับที่เขาถอยห่างออกมาจนชิดขอบประตู “เชื่อฉันซิ เชื่อนะ” น้ำเสียงเว้าวอนนั้นรอเพียงให้เขาใจอ่อน เมื่อก่อน ‘อาเจิ้ง’ มักจะใจอ่อนเสมอยามที่เธอออดอ้อน “ฉันจะไม่เป็นแล้วดาราดัง ฉันจะอยู่กับคุณนะ เราจะเดินทาง cross-country ข้ามอเมริกาด้วยกัน ตามแผนที่เราเคยวางไว้” “ผมไปกับคุณไม่ได้ ต่อให้ผมต้องไปเพียงลำพังคนเดียว ผมก็จะไม่ไปกับคุณ” เสียงของเขาแผ่วเบาด้วยความรู้สึก ดวงตาคมกริบมองอีกฝ่ายอย่างจริงจัง ราวเน้นย้ำทุกถ้อยคำ “ถ้าคุณรักผมจริงก็ควรเคารพการตัดสินใจของผม ปล่อยผมไปเหมือนเช่นที่ผมเคยปล่อยคุณไป” คราวนี้จูดี้เฉินไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป เธอร้องไห้ด้วยความรู้สึกทั้งหมด เหมือนตอนที่เธอเคยร้องไห้ราวขาดใจเมื่อคราวตัดสินใจที่จะ ‘ไป’ จากเขา การลาจากทั้งที่มีลมหายใจ ทั้งที่ยังรักสุดหัวใจ มันช่างทรมานแสนสาหัส แต่ทางเดินนั้นเธอเลิกเอง เธอเลิกที่จะเจ็บปวดเพื่อชีวิตที่ดีพร้อม และเธอเลือกที่จะทำให้เขาต้องเจ็บปวดเพราะเธอ “ผมขอบคุณสำหรับทุกอย่าง สำหรับความรักและความหวังดีของคุณ แต่ผม ขอโทษ” พลันเขาเอื้อมมือไปเปิดประตูรถตู้ที่จอดติดสัญญาณไฟ ร่างสูงก้าวลงทันทีอย่างไม่ลังเล “อาเจิ้ง ” เสียงเรียกของหญิงสาวไม่สามารถดึงเขากลับมาได้เลย จูดี้เฉินทำได้เพียงแค่ร้องไห้ที่มิใช่ถูกกำกับด้วยบทแสดงใดๆ หากเป็นการเสียงใจเพราะหัวใจที่เจ็บช้ำ คนที่อยู่ปลายสายย่อมรู้ว่าเสียงคนที่รับนั้นไม่ใช่เป็นน้องชายของเขา ดัวนั้นเขาจึงเงียบไปมิได้ขานตอบ “ฮัลโหล” เมื่อไม่ได้ยินคำตอบกลับคนที่รับสายเลยต้องย้ำซ้ำอีกที “เจิ้ง อยู่ไหน” ปพณค่อยๆ พูดออกมา “พี่จ่างเหรอครับ” หากคนที่รับสายกลับไม่รู้สึกตะกุตะขัดแต่อย่างใด คำที่เรียก ‘พี่’ นั้นสนิทใจเหมือนดั่งเช่นที่ขานเรียก ‘พี่ชายคนรอง’ “พี่เจิ้งยังไม่ตื่นเลยฮะ เมื่อคืนดื่มไปเยอะ” กิตต์รายงานทันที “พี่เจิ้งพาผมไปเลี้ยงฉลองที่ผมได้งาน แต่ดูพี่เจิ้งหน้าตาไม่ค่อยดีเลย ไม่เคยเห็นพี่เจิ้งเป็นแบบนี้มาก่อน” “ปลุก ได้มั๊ย” “ผมพยายามเรียกแล้ว ” “ลองอีกทีบอกว่าฉันโทรฯ มา” ถึงจะเป็นคำสั่งแต่น้ำเสียงก็ไม่ได้ห้วนนักอย่างที่คิดว่าจะเป็น “พี่จ่างรอเดี๋ยวนะฮะ” กิตต์บอกคนที่อยู่ปลายสาย เสียงเรียกพี่ชายคนรองนั้นดังและรัว ราวกับว่าจะไม่หยุดหากเจ้าของห้องไม่ขานรับ ความอดทนของกิตต์นั้นมากกว่าของพี่ชายคนรองจนปพณยังต้องบอกกับตนเอง “ไอ้นี่มันแน่เว้ย” เพราะในที่สุดชานนท์ก็จำต้องยอมลุกขึ้นเปิดประตูให้จนได้ แล้วจึงบ่นใส่คนเรียกยกหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือรับโทรศัพท์ที่มีผู้เป็นพี่ชายรออยู่อีกปลายสาย “ผมคุยกับจูดี้แล้ว” คำว่า ‘จูดี้’ ทำให้น้องชายคนเล็กหูผึ่ง เรื่องของดาราใครๆ ก็อยากรู้ “ผมพยายามตัดแล้ว ผมบอกเขาไปอย่างชัดเจน แต่ พี่จ่าง ” คนเล่าพยายามระงับอารมณ์หลายอย่าง “ผมรู้ว่าจูดี้เขายัง รักผมอยู่” “แต่แกไม่ได้รักเขา ” “ผมก็แค่เคยรัก การตัดใจมันเคยยาก แต่ก็ไม่ยากจนเกินไป เวลาช่วยได้ แต่มันก็ต้องใช้เวลา” การสนทนาทางโทรศัพท์ของสองคนพี่น้องทำให้กิตต์ต้องถอนหายใจ แม้จะอยากรู้เรื่องของดาราแต่นี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับพี่ชายของเขา พี่เจิ้งต้องเสียใจ มันไม่สนุกสำหรับคนที่เป็นน้องเลย “ผมคิดว่าน่าจะรู้เรื่องแล้ว เพราะคราวนี้บอกกับเขาตรงๆ” “ถ้าคิดว่าทำต่อไปแล้วจะมีปัญหาก็ออกมาซะ นายแกบอกว่าไม่จำเป็นแล้ว เรื่องเทรดหุ้นยังมีเจ้าอื่นๆ ที่ทำให้ไม่ใช่หรือ” “แต่ผมยังเหลือเวลาอีกสี่เดือนนะพี่ ตามที่ตกลงกับนาย ยังเหลืออีกบริษัทที่จะต้องเข้าไป” “เรื่องนั้นคนอื่นจัดการแทนได้” ปพณบอกอย่างใจเย็น “จริงๆ แล้วที่เมืองไทยก็ไม่มีอะไรน่าห่วง เรื่องเข้าเทคหุ้น เรื่องซื้อที่ดินและอาคารร้างพวกนั้นก็เสร็จแล้วไม่ใช่หรือ มูลค่าก็ไม่ได้มากมาย” “แต่ ” “ถ้าแกยังห่วงน้องชายแก ก็ไม่เป็นไร แต่เรื่องงานพอแล้ว แกทำธุระต่างๆ ของแกให้จบ พอเสร็จแล้วจะได้มาช่วยงานกันเสียที” “ผมไม่เป็นหมอผ่าตัดแบบพี่นะ” ความเป็นชานนท์คนเดิมเริ่มกลับมาอีกครั้ง “ช่วยงานนายแกต่างหาก” ปพณได้ยินเสียงถอนหายใจดังของคนที่อยู่ปลายสาย ผู้เป็นพี่ย่อมรู้ว่า ศักดิ์ศรีที่น้องชายแบกไว้มันช่างหนักเกิน “เรื่องจูดี้” ผู้เป็นพี่วกเข้าประเด็นเจ้าปัญหา “ถ้าไม่ไหวจริงๆ เดี๋ยวนายแกจะช่วยจัดการอีกที” “พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบผสมเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน” คำบอกนั้นหนักแน่นดังเช่นความตั้งใจที่แน่วแน่ เรื่องของเราสองคน เมื่อเราเริ่มก็ต้องจบด้วยมือของเราเองแม้นอาจต้องใช้เวลา แต่บทสุดท้ายแล้ว ทุกอย่างก็ต้องสำเร็จ ความเบื่อหน่ายในช่วงหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาในเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว ทำให้คนที่ดูอารมณ์ดีอยู่เป็นนิจอย่างชานนท์รู้สึกหงุดหงิด คงเหมือนเช่นวันหยุดสุดสัปดาห์วันนี้ ที่เขาออกตะเวนไปทั่วแถบพระนครจนกระทั่งมาเดินเตร่อยู่แถวสุขุมวิทในเวลาบ่ายแก่ “แคท ” นานทีปีหนที่เขาจะเป็นฝ่ายโทรฯ หาเพื่อนสาวก่อน เว้นแต่ว่าแคทลียาจะอยู่ในอารมณ์ที่น่าวิตกจริงๆ ถ้าเป็นเช่นนั้นทั้งเขาและจิรนาก็คงผลัดกันกระหน่ำโทรฯ หาด้วยความเป็นห่วง ทว่าตั้งแต่กลับมาจากทริปยุโรปที่กินเวลานานหลายเดือนนั้นหญิงสาวก็แทบไม่มีเวลาเมาอารมณ์หรือเศร้าสร้อยกับชีวิตที่เดียวดายเลย ‘สงสัยได้หนุ่มคนใหม่’ จิรนายังพอเดาได้ “ว่าไง” เสียงจากปลายสายดังเข้ามาอย่างร่าเริง “ไม่มีอะไร แค่โทรฯ มาหาเฉยๆ เห็นแคทเงียบหายไป” “ฉันก็มีความสุขล่ะซิ” “เราก็คิดว่าอย่างนั้น” ชานนท์หัวเราะเบาๆ “เธออยู่ไหนเนี่ย” “แถวๆ อโศก” “แหมดีเลย ” เสียงแหลมนั้นลากยาว “ฉันอยู่ที่ร้านชา ” แคทลียาบอกชื่อร้านของหวานชื่อดังที่มีชุดชายามบ่ายราคาแพง “เธอมาซิ” การชักชวนให้มานั้นถือเป็นเรื่องปรกติ “ฉันไม่ได้เจอเธอตั้งนาน” “แคทอยู่กับใคร” “หนุ่มซิยะ มาเถอะ คราวนี้ไม่มีการจับคู่เกิดขึ้นเด็ดขาดหน่า” คำบอกของเพื่อนสาวทำให้ชานนท์ต้องไตร่ตรอง เขาไม่แน่ใจในหนุ่มคนใหม่ของแคทลียานัก การปรากฏตัวของเขาอาจทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดก็เป็นได้ ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนของเขาและแคทลียาไม่มีการเกินเลยไปกว่านั้น หากก็มีหลายคนที่มิได้คิดเพียงแค่นั้น หากแคทลียายังคงคะยั้นคะยอจนกระทั่งชานนท์ตกปากรับคำอย่างอ่อนใจ “ก็ได้” (ต่อ) จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 01:30:48

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่อง : หนทางสู่รัก นามปากกา : มานัส บทที่ : 7 (ต่อ 2) **************************** ร่างเล็กบางระหงแลดูขาวผ่องเดินตัวตรงเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่ ขาเรียวสะบัดรองเท้าส้นสูงที่สวมอยู่ออกด้วยความหงุดหงิด แล้วจึงสอดเท้าเข้าใส่รองเท้านุ่มที่ใช้สำหรับเดินภายในบ้าน “ขอน้ำเย็นให้ด้วย” เสียงที่ควรจะอ่อนหวานกลับกระด้างยามหันไปสั่งสาวใช้ที่รีบทำตามทันที รถยนต์คันเล็ป้ายแดงดสีสดที่จอดอยู่ด้านนอกนั้นเป็นต้นเหตุของความขุ่นเคืองในอารมณ์ รถคันนั้นเป็นของ เด็กคนใหม่ของผู้เป็นบิดา การที่รถจอดอยู่ที่นี่ ก็แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นก็ต้องอยู่ในบ้านนี้ด้วย! พลันเสียงร้องเพลงที่แว่วเข้ามาจากห้องที่จัดเป็น ‘ห้องบันเทิง’ ก็ทำให้หญิงสาวรีบหันไปทางนั้นทันทีก่อนที่จะสาวเท้าเดินไปเปิดประตูห้องนั้นออก แพรดาวไม่สนใจในเรื่องมารยาทด้วยถือว่านี่คือบ้านของเธอ “ใครให้มาร้องเอะอะเสียงดัง!” เธอตวาดเสียงห้วนอย่างไม่พอใจใส่เด็กสาวที่นั่งถือไมค์โครโฟนร้องครางไปตามทำนองเพลง “น่ารำคาญ!” “พี่ไพโรจน์ให้มาร้องกล่อมให้ฟัง” คำบอกด้วยมารยาอ่อนช้อยของเด็กสาวที่อายุไม่น่าเกินยี่สิบปีทำให้แพรดาวต้องตวัดสายตามองปราดอย่างหมิ่นเหม่ “แรดเกินวัย” “ว่าใคร?” คนถูกว่าไม่มีทางยอมแม้รู้ดีว่าผู้หญิงอีกคนเป็นใคร ให้เป็นลูกสาวของคุณไพโรจน์ก็ไม่สำคัญเพราะ ‘พี่ไพโรจน์’ ลุ่มหลงในรสสวาทมากกว่าที่จะเป็นห่วงบุตรสาวคนเดียว “ก็ใครล่ะที่มาแรดๆ นั่งทอดสะพานแต่บ่ายในบ้านคนอื่น อายุแค่นี้เขาต้องใฝ่ดีเรื่องการศึกษา ไม่ใช่หมกมุ่นเรื่องอย่างว่า พวกอีตัวชั้นต่ำ!” “นี่” คำนั้นตามมาด้วยเสียงกรี๊ดดัง หากแล้วเสียงห้วนที่ตวาดดังจากด้านนอกก็ทำให้หญิงสาวทั้งสองสะดุ้ง “มาเอะอะกรี๊ดๆ อะไรกัน หนวกหู!” “ลูกของพี่พูดจาระรานหนู” ไม่เพียงแต่น้ำเสียงที่ออเซาะของความเห็นใจ หากกิริยาการถลาไปเกาะแขนชายผู้เป็นเจ้าของบ้านไว้แน่นก็เหมือนจะแสดงเช่นนั้นเหมือนกัน “คุณพ่อมั่วอยู่กับอีตัวพวกนี้ มิน่าถึงไม่มีเวลาไปบริหารโรงพยาบาล ระวังเหอะคุณยายจะปลดออก!” “นังฝ้าย!” อารมณ์โมโหของคนที่ถูกปลุกจากการนอนกลางวันนั้นแทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่ “พูดจาให้มันดีๆ ไปอยู่อังกฤษตั้งนานยังเอานิสัยแบบเดิมมาใช้” “ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยว่าไปเรียนเมืองนอกเมืองนา” พอได้โอกาสคนที่ตั้งท่าเป็นศัตรูก็มิวายเสริมทันที “มีปัญญาไปเรียนไม่ต้องมาดัดจริตยั่วยวนขายตัวแลกเหมือน ” แพรดาวเอ่ยเน้นเสียงหนักทุกพยางค์พลางกวาดสายตาให้รู้ว่าเธอหมายถึงใคร “คุณพ่อก็เหมือนกัน เอาเงินของคุณยายมาปรนเปรอพวกอีตัวชั้นต่ำๆ” เสียงกรี๊ดของคนที่ถูกว่านั้นดังจนไพโรจน์ต้องเอามือปิดหูพลางร้องห้ามอย่างหัวเสีย “ทราม! ร้องเหมือนชะนีหาผัว” หญิงสาวร่างเล็กมิวายทิ้งทวนด้วยคำพูดก่อนจะสะบัดตัวเดินออกไป เธอไม่อยากได้ยินเสียงแผดร้องของหู้หญิงคนนั้น หรือเสียงสบถบ่นของบิดาที่ยังคงดังไล่หลังตามมา แพรดาวเข้านั่งที่รถยุโรปคันเล็กของเธอก่อนที่จะสตาร์ทเครื่องแล้วเคลื่อนตัวรถออกไปอย่างเร็ว ถ้าจะให้บอกว่าไปไหน หญิงก็คงตอบไม่ได้ เหตุการณ์เช่นนี้มิใช่เป็นครั้งแรกที่เธอเคยเจอในชีวิต และก็ไม่มีทางเป็นครั้งสุดท้าย และไม่ใช่จะเกิดขึ้นเพราะผู้เป็นพ่อเท่านั้นแต่ก็จากผู้เป็นแม่ด้วย ในความ ‘เข้ากันไม่ได้’ ของทั้งบิดามารดามีแค่อย่างเดียวที่จะเหมือนกันก็คือการเปลี่ยนคนข้างกายที่มีแต่ อีตัว! กับ แมงดา! ซึ่งสร้างความขยะแขยงให้หญิงสาวมากที่สุด ‘จะให้เหมือนลุงยุทธ์ก็ไม่ได้’ แพรดาวเคยค่อนใส่ทั้งพ่อและแม่ ‘อย่างน้อยก็มีเมียน้อยที่ไม่เคยพาเข้าบ้าน’ เมียหลวงหรือมารดาของแคทลียานั้นแยกทางกับยงยุทธ์มานานแล้ว แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นผู้เป็นลุงก็ยังคงใช้เวลาแบ่งระหว่าง ‘เมียน้อย’ หลายคนที่ไม่เคยมีสิทธ์เข้ามาเหยียบภายในบ้านเลย ผิดจากกรณีของเธออย่างสิ้นเชิง ’บ้าน’ ที่ไม่มีคนที่น่ารังเกียจเหล่านั้นก็คงมีเพียงที่เดียวก็คือคฤหาสน์หลังใหญ่ของคุณหญิงสไบทิพย์ แต่นั่นก็นำมาซึ่งความปวดหัวและความอึดอัดใจที่แสนจะทรมานเช่นกัน “พี่แคท ” แพรดาวเรียกเมื่อญาติผู้พี่รับสาย “มีอะไรเหรอ” คำถามของแคทลียานั้นไม่ค่อยเต็มคำนัก “อยู่ไหน ฝ้ายไปหานะ” ถึงจะไม่ค่อยพอใจแคทลียานัก แต่ญาติผู้พี่ของเธอคือคนเดียวในครอบครัวที่หญิงสาวพอพูดคุยอย่างเข้าใจและรู้เรื่องในหลายเรื่อง ปัญหาของแคทลียากับตัวเธอเองนั้นคล้ายกัน แต่ทางออกในการใช้ชีวิตนั้นมิใกล้เคียงกันเลย “ก็ อยู่” แคทลียาอึกอักก่อนที่จะบอก “มานั่งจิบชาน่ะ” “ฝ้ายไปหานะ ที่ไหน” “ก็ ” ดูเหมือนว่าอีกปลายสายจะนิ่งไปครู่ก่อนที่จะตอบ “กำลังจะกลับแล้ว ถ้าจะมาก็มาไปเจอที่บ้านกรีนฮิลลส์” คำบอกนั่นทำให้แพรดาวถอนหายใจ ยงยุทธ์ได้ซื้อบ้านหลังใหญ่ให้แคทลียาอยู่เป็นสัดส่วน แคทลียามี ‘บ้าน’ ของตัวเองมานานแล้ว ถึงจะไม่ ‘อิสระ’ นักก็ตาม แต่เธอไม่จำเป็นต้องอยู่ร่วมใต้ชายคาคนอื่น หรือรับรู้ความเป็นไปใดๆ หากไม่ประสงค์ แม้จะไม่อยากยอมรับแต่ในใจลึกๆ แพรดาวย่อมอิจฉาญาติผู้พี่ “ก็ได้ ” หญิงสาวรับคำ “อีกครึ่งชัวโมงฝ้ายจะไปถึง” “ทำไมยัยฝ้ายไม่ยักโทรฯ หาพี่วิท” แคทลียามองไปทางชายหนุ่มผิวคล้ำตัวสูงใหญ่ “ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า” “เขาน่ารำคาญ เมื่อตอนเที่ยงกินข้าวด้วยกัน ก็มีบ้าง” ประโยคสุดท้ายเป็นการยอมรับอย่างตรงที่สุด แพรดาวเอาแต่ใจเหมือนพวกลูกผู้ดีมีเงินทั่วไป และด้วยความเป็นเด็กจริตมารยาของแพรดาวนั้นแทบไม่มีเลย ไม่มีพอที่จะกลบความเอาแต่ใจตัวเองอย่างน่ารำคาญนั้นได้ การใช้ชีวิตดูใจกันมาในช่วงปีที่ผ่านมาทำให้โกวิทย่อมประจักษ์ถึงข้อนี้ดี เพราะเขาเคยถึงขั้นกลับมาเมืองไทยก่อนกำหนดหลายเดือน ปริญญาอีกใบไม่สำคัญสำหรับเขาเท่ากับความเบื่อหน่ายในการใช้ชีวิตอยู่ที่โน่นกับแพรดาว ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆ แคทลียาย่อมเป็นทางเลือกที่ดีกว่าญาติผู้น้อง เสน่ห์ของคนเป็นพี่นั้นเย้ายวนรัดรึงจนที่ใครอื่นจะเทียบได้ “จะแต่งงานกันอยู่แล้วยังจะพูดอย่างนี้อีก” “แคทก็ เรื่องนั้นพี่ยังไม่ได้ตกลงอะไรเลย” “ไม่ตกลง? คุณย่าน่ะเตรียมหาฤกษ์อยู่” รอยยิ้มที่ปราดไปยังชายหนุ่มนั้นเปี่ยมล้นด้วยเสน่ห์เย้ายวน “หรือว่าเจ้าบ่าวไม่แน่ใจว่าจะแต่งกับหลานย่าหรือหลานยาย?” กิริยาของหญิงสาวทำให้โกวิทมองตามัน ความปรารถนาทั้งป่วงของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน ผิดกับชายหนุ่มอีกคนที่นั่งมองการสนทนาด้วยแววตาฉลาดหากนิ่งเฉย “ถ้าเปลี่ยนได้ก็ดี” “แสดงว่าเปลี่ยนไม่ได้” คนที่นั่งเงียบมาตลอดถามเหมือนกำลังคุยเรื่องสรรพเพเหระทั่วไป “จะเปลี่ยนได้ไงจ๊ะ ชานนท์ก็ยัยฝ้ายจะได้ฉีกอกฉันตาย หนำซ้ำคุณย่าอีกแล้วก็คุณอาอีก” “ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ก็อย่าไปฝืนซิ” “สนุกไงล่ะ” น้ำเสียงของเธอบอกเช่นนั้นจริงๆ “ผมเบื่อฝ้าย ” น้ำเสียงของโกวิทก็บอกสิ่งที่เขารู้สึกเหมือนกัน “การคบกันแรกๆ ก็เหมือนช่วงโปรโมชั่น” ชานนท์อุตส่าห์หัวเราะ “ตอนนี้โปรโมชั่นคุณหมดแล้ว ก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นโปรฯ ถาวร เดี๋ยวพอโปรโมชั่นของคุณกับแคทหมด คุณอาจเจอโปรฯ ถาวรก็ได้นะ” “บ้าซิยะ!” แคทลียาร้องเสียงดัง “มาว่าฉันเป็นเหมือนยัยฝ้าย” “ในส่วนลึกคนเราก็คล้ายๆ กันหมด นิสัยของคนเราก็ไม่พ้นรัก โลภ โกรธหลง ” “พอเลย พอได้แล้ว ฉันไม่อยู่ในอารมณ์มานั่งฟังเธอเทศน์!” มือเรียวสีแทนของหญิงสาวยกห้าม “แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ใช่ยัยฝ้าย” “ก็ไม่ใช่น่ะซิ แคทคนสวยก็ต้องเป็นแคทคนสวย หลายคนถึงตัดใจไม่ได้” อีกแล้วแววตาฉลาดอย่างรู้เท่าทันที่มองเพื่อนร่วมโต๊ะอีกสองคน แววตาคมที่แม้ดูอารมณ์ดีแต่ก็ทำให้โกวิทอึดอัด ผู้ชายคนนี้ที่เป็นเพื่อนของแคทลียารู้เท่าทันเขาด้วยวิสัยผู้ชายด้วยกัน หากความฉลาดในการมองไปลึกนั้นมันทำให้เขาไม่สบายใจเอาเสียเลย ======================================================== จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 01:32:11

ความคิดเห็นที่ 3 บทนี้จบด้วยโกวิทอีกแล้วค่ะ  แต่หวังว่าที่สำคัญก็คือให้เห็นปัญหาของฝ้ายที่มิใช่มีแค่โกวิทและแคทลียาเป็นผู้ก่อเท่านั้นค่ะ ตอนแรกกะว่าจะอัพให้พรุ่งนี้ แต่โชคดี (หรือร้ายก็ไม่รู้) ที่นอนไม่ค่อยหลับก็เลยแวบมาอัพให้ก่อนค่ะ :) ================================================== บทที่ 6 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8585255/W8585255.html บทที่ 5 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8575809/W8575809.html บทที่ 4 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8568603/W8568603.html บทที่ 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8560289/W8560289.html บทที่ 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8549953/W8549953.html บทนำ และ บทที่ 1 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8540587/W8540587.html จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 01:38:13

ความคิดเห็นที่ 4   อืมมม ช่าย.......ค่ะ ปัญหาอีกอย่างของฝ้ายในตอนนี้คือ คนอ่านยังมองไม่ออกว่า ฝ้ายมีตรงไหนให้พระเอกของคนเขียนจะรักได้ อิอิ จากคุณ : Sherre เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 13:36:09

ความคิดเห็นที่ 5 อืม สงสารจูดี้แฮะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 14:48:04

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ Sherre : รับทราบค่ะ...แต่บางคนก็ "หลงหน้าหลงรักให้หลงใหล" นะคะ...อิอิ :) คุณ Mnemosyne : จูดี้ก็น่าสงส่รค่ะ แต่จูดี้เคยมี "โอกาส" แต่เธอได้เลือกทางเดินของเธอไปแล้วค่ะ จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 13:04:21