ความคิดเห็นที่ 1 1 รถฮอนด้าแอคคอร์ดสีเงินหยุดเคลื่อนตัว เมื่อเข้ามาประชิดกับประตูบานใหญ่ บุคคลในรถทอดสายตาผ่านเข้าไปยังด้านในของสถานที่ที่ดูคล้ายสวนสาธารณะที่มีตึกใหญ่แทรกตัวอยู่ท่ามกลางหมู่แมกไม้ ขณะนี้ยังไม่ใช่เวลาที่สุริยาจะประกาศศักดานุภาพความสว่างที่มีจึงนุ่มนวลชวนหลงใหล โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีสีเขียวหลากโทนของพฤษานานาพันธุ์ที่อาศัยอยู่ภายในรั้วเหล็กสูงใหญ่นั่น “ท่าทางจะใหญ่โตน่าดูนะ” คนขับหันมามองคนนั่งข้างที่เสียงของเธอกึ่งทึ่งกึ่งถาม ดวงตาภายใต้คิ้วเรียวส่อประกายยินดี “ได้อยู่อีกสี่ปี ไม่น้อยเกินจะสำรวจให้ทั่วหรอก” เขาพูด “แต่อาจใหญ่เกินไป” เสียงนั่นสลดลง “พูดอะไรไม่สมกับเป็นเธอเลย ฝันอยากจะบินไม่ใช่หรือ เท่านี้จะหวั่นเกรงอะไร” ชายหนุ่มพูดพลางยิ้ม ท้ายเสียงเชิงท้าทาย อีกฝ่ายพยักหน้ากับและยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะหันมาเตรียมตัว หญิงสาวอยู่ในชุดเสื้อและกางเกงกีฬา มีผ้าขนหนูผืนเล็กคล้องคอ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือใส่ลงในกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งและซองใส่บัตรเล็ก ๆ ใส่ในอีกข้างหนึ่ง “ไม่พกบัตรประชาชนเดี๋ยวตำรวจก็จับหรอก” เขาเคยพูด คนฟังยักไหล่  “รันร้องเพลงชาติได้น่า เอ้า แถมเพลงสรรเสริญพระบารมีให้อีกเพลง” เพราะกระเป๋าสตางค์ทำให้รำคาญยามซ้อมวิ่ง เธอจึงเปลี่ยนมาใช้ซองเล็กต่างหาก แล้วเลือกบรรจุเพียงเงินติดตัวกับบัตรประชาชนเท่านั้น “ใส่ไว้ มีเรื่องจะได้ตามตัวกันถูก” “วันหลังช่วยเขียนป้ายคล้องคอให้ด้วยเลยนะ” เธอพูดล้อเลียน รอยยิ้มสดใสจากกลีบปากบาง และแก้มอิ่มคือสิ่งที่เขาปรารถนาจะเห็น โดยเฉพาะยามที่มันสูบฉีดเลือดฝาดแห่งหญิงสาว.. เลือดหนุ่มในกายก็พลันร้อนเร่าไปพร้อมกัน... “อย่าลืมเวลาล่ะ วันนี้รายงานตัววันแรกใช่ไหม” “ค่ะ” เธอพยักหน้า มองเข้าไปในรั้วอีกครั้ง ได้มาวิ่งที่สถานที่จะต้องมาเรียน เป็นการได้ดูสถานที่เรียนก่อนใครคือความต้องการของเธอเอง หากเป็นคนเดินนำหน้าเพื่อนฝูงที่ยังเงอะงะในวันแรก ๆ ของที่นี่ไปยังตึกเรียนต่าง ๆ เท่ห์เสียไม่มี เธออมยิ้ม กำลังจะเปิดประตูลงจากรถ “เดี๋ยว” คนถูกเรียกหันมา เขาหันมองเธอด้วยเสี้ยวหน้าเอนนิด ๆ ราวกับจะถาม ลืมอะไรหรือเปล่า ดวงตาสีดำสะท้อนแสงยามเช้าวิบวับ สาวน้อยดูจะนึกได้เช่นกัน... เธอเคลื่อนตัวไปหอมแก้มเขา ยิ้ม อีกฝ่ายยิ้มตอบจากดวงตา ก่อนจะเปิดประตูออกไป เธอมองเขาพารถขับเคลื่อนออกไปจนสุดสายตา ครั้นแล้วก็ก้าวเข้าไปยังสถานที่แห่งนั้น จุดหมาย และอนาคตอยู่ที่นี่ เธอหวังเช่นนั้น วรัญญาสูดเอากลิ่นไอดินและอ็อกซิเจนอันบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด สายตาดื่มดำอิ่มเอมกับทิวทัศน์รอบด้านพลางบันทึกชื่ออาคารเรียนต่าง ๆ  ไว้ในสมอง คณะเรียน หอประชุม โรงยิม ห้องสมุด อาคารอเนกประสงค์ จวบจนอาคารเฉพาะทาง ม้านั่ง หินอ่อน บึง ห้องน้ำ เสียงนกร้องประกอบภาพเหล่านั้นให้เป็นสุนทรียชั้นยอด อากาศยามเช้าดีเช่นนี้เอง เธอใช้ช่วงเวลานี้วิ่งและเพาะบ่มประสบการณ์มาตั้งแต่แรกรุ่น จวบจนบัดนี้ 3 ปีแล้วกับการใช้ชีวิตในกรุงเทพ และชีวิตนักกีฬา วรัญญาไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกกีปีจะไปถึงฝั่งฝันแต่ตราบใดที่ยังสามารถใช้สองขานี้ เธอตั้งใจแล้วว่าจะไม่ยอมแพ้ เขา ก็คงไม่ยอมแพ้เช่นกัน รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าขาวสะอาดอย่างเผลอไผล ฝีเท้าชะลอลงเล็กน้อย 3 ปีแล้วสินะ เธอนึก แต่คราใดที่คิดถึงเมื่อแรกที่พบกัน ภาพนั้นยังชัดเจนในความทรงจำ 3 ปีที่แล้ว... อุตส่าห์ดั้นด้นเข้ามาเรียนในกรุงเทพด้วยความหวังว่าจะมีโอกาสในการแข่งขันมากกว่านี้ วันแรกที่เธอมาถึง แม่ซึ่งทำงานเป็นแม่บ้านของบ้านหลังนี้พาเธอไปหาเจ้าของบ้าน คุณคมทวน วรัญญายกมือไหว้ คำบอกที่แม่มีมาให้ก่อนนี้ก็คือ คุณคมทวนเป็นพ่อม่ายภรรยาตายไปหลายปีแล้ว มีลูกชายหญิงอย่างละหนึ่ง หลานผู้หญิงหนึ่งคนจากคุณ เขมิกา พี่สาวอาศัยที่อยู่ร่วมชายคาอีกหนึ่ง วันนั้นวรัญญาพบเพียงเจ้าของบ้านกับลูกสาว คำบอกอีกหนึ่งที่รู้มาก็คือ ผู้เป็นพี่สาวเจ้าของบ้านไม่ค่อยกลับบ้าน “ก่อน” พระอาทิตย์จะตกดิน ขณะที่เจ้าของบ้าน ดูคล้ายว่าจะเป็นพ่อที่ดี เพราะอยู่ติดบ้าน หากแต่นานวัน มักจะมีหญิงสาวแวะเวียนมาหาอยู่เสมอ ซ้ำหน้าบ้างไม่ซ้ำบ้าง ส่วนลูกสาว แม่ของวรัญญาย้ำหนักหนาว่าอย่าจำผิด เพราะป้ากับหลาน น่าจะสลับตัวกันเสียมากกว่า “แล้ว..ลูกชายอีกคนล่ะ” “คุณคิมหันต์” แม่บอกชื่อเขา  “เธอเงียบ ๆ เก็บตัวไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เป็นผู้ชายคนเดียวในบ้านก็แบบนี้แหละ แต่พ่อลูกคู่นี้เหมือนกัน...” “อะไรเหรอแม่” เด็กสาวถามทันควัน ผู้เป็นแม่เลิกคิ้วอึกอัก รู้ตัวว่าพูดมากไปหน่อย  “เออ ๆ ช่างเถอะ เสร็จหรือยัง เร็ว ๆ “ เธอรีบเปลี่ยนเรื่องมาเร่งเร้าให้ลูกสาวส่งผ้าที่ซักสะอาดแล้วมาให้เพื่อตากต่อไป และเพื่อกลบเกลื่อน เรื่องนั้นเลือนหายไปจากสมองของเธอเมื่อไอ้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่กับแม่ “ที่เรือนนั้นมีห้องเหลือไม่ใช่หรือ อยู่กันเสียที่นี่ก็ได้ ไม่ต้องสิ้นเปลืองเงินค่าหอ” คุณคมทวนพูด วรัญญายกมือไหว้ หลังคอร้อนวูบวาบแปลก ๆ วันที่ “รู้สึก” ได้จริง ๆ คือวันที่วรัญญากำลังวิ่งในหมู่บ้านตามปกติ ที่นี่ไม่เลวนักสำหรับการวิ่งแม้ซ่อนตัวอยู่เกือบท้ายหมู่บ้าน ถนนลาดยางอย่างดีไม่มีผลต่อเท้าที่กระทบพื้น ที่แย่จริง ๆ ก็คือ เธอหารถพาไปส่งหน้าหมู่บ้านได้ยากเหลือเกิน กว่าจะถึงโรงเรียนวันไหนไม่เฉียดฉิวหรือสายวันนั้นฝนอาจตก “ปี๊น” เสียงแตรร้องอยู่เบื้องหลัง วรัญญาเบี่ยงเข้าริมทางอัตโนมัติ แต่เมื่อเสียงแตรดังขึ้นอีกครั้งเป็นความหมายพิเศษเธอจึงหันมา รถของเจ้านายบ้านนั้นนั่นเอง กระจกรถถูกลดลง คุณคมทวนนั่งอยู่เบาะหลัง ใครอีกคนนั่งเคียง คนยืนมองไม่เห็นหน้าในตอนแรกเพราะมุมบัง “วิ่งทุกวันเลยหรือ” วรัญญายกมือไหว้ก่อนตอบ  “ค่ะ” “ดี ... ระวังรถแล้วกันนะ” ชายกลางคนยิ้มให้ผ่านแว่นสายตาคล้ายจะกลั่นกรองความรู้สึก วรัญญาจึงพบเพียงความเอ็นดูเท่านั้น  คมทวนพยักหน้ารับรู้และเป็นสัญญาณให้คนขับ รถจึงค่อยเคลื่อนตัวผ่านหน้าเธอออกไป ก่อนที่กระจกรถจะบดบังทุกอย่าง วรัญญาร้อนในอก หัวใจเต้นแรงจัด.. ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นที่เจ้าของบ้านอุตส่าห์ทัก .. แต่เพราะเจ้าของนัยน์ตาสีดำล้ำลึกที่นั่งถัดจากคุณคมทวนต่างหาก .... (ต่อ) แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 13:00:10 จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 12:59:33

ความคิดเห็นที่ 2 “แม่ แค่สองพันเอง” เด็กสาวกระเง้ากระงอดหน้ามุ่ยขณะวิ่งต้อนหน้าต้อนหลังผู้เป็นแม่กับความพยายามที่จะขอเงินไปทำอะไรสักอย่าง “แค่สองพันของเธอน่ะ แม่รู้ แต่แม่จะไปหาที่ไหนล่ะ ก็พึ่งจ่ายค่าเทอมไปเองนี่” ผู้เป็นแม่ยกตระกร้าผ้ามาทำการแยกผ้าชิ้นต่าง ๆ บริเวณที่ถูกจัดให้เป็นลานซักล้างซึ่งเชื่อมต่อกับเรือนที่พักของสองแม่ลูกและแม่บ้านคนอื่น “แม่หาให้หน่อยสิ” วรัญญาหลุบตาพลางบิดมือตัวเอง “พูดง่ายเชียวนะ” แม่เสียงแข็งเธอรู้ว่านางเริ่มโกรธ  “เธอไปหาดูเอาเองมั่งสิเงินน่ะ เผื่อจะรู้ว่ามันง่ายหรือเปล่า แล้วไอ้ค่าสมัครบ้าบออะไรนี่ทำไมตั้งสองพัน” “ก็มันรายการใหญ่ อย่างที่รันให้ดูแหละ ที่โรงเรียนได้ใบสมัครมาไม่ถึง 5 ใบ นะแม่นะ ถ้าติดสัก 1 ใน 10 ก็ได้เงินรางวัลคืนแล้ว” วรัญญาต่อรอง “แล้วเธอคิดว่าเธอจะได้หรือไงไอ้หนึ่งในสิบที่ว่าน่ะ ไหนว่ารายการใหญ่ คนก็ต้องแข่งเยอะสิ ไม่อยู่ที่โหล่ก็บุญแล้วมั้ง ที่นี่กรุงเทพนะ ไม่ใช่บ้านเรา ไม่ง่ายหรอก แล้วถ้าไม่ได้อะไร แม่ก็เสียเงินเปล่าน่ะสิ จะหาที่ไหนไปคืน” เด็กสาวสะอึก  “แม่เห็นเธอไปทำงานพิเศษอะไรนั่นล่ะ ได้เงินมาเยอะไม่ใช่เหรอไง เอาไปไหนหมดล่ะ เที่ยวหมดแล้วล่ะสิ” “เปล่านะ” เธอเสียงดังขึ้นมา  “รันเอาไปซื้อรองเท้าต่างหาก ก็ให้แม่ดูแล้วไง” “โฮ้ รองเท้าอะไรตั้งเป็นพัน ทำด้วยทองหรือไง” นางบ่นมือก็ทำงาน วรัญญาส่ายหน้าเบ้ ๆ ของเธอไปมาอย่างอับจน แม่ไม่เข้าใจเลยไม่ว่าเมื่อไร ตั้งแต่ที่ระยองยามที่เธอขอเงินเพื่อใช้ในการกีฬาจะโดนซักไซ้ไล่เลียงไปจนถึงก่นด่า หลัง ๆ วรัญญาต้องไปหาทางเอาเองก็ไม่พ้นใช้แรงงานแลกมา แต่แม่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมลูกสาวจะต้องทำถึงขนาดนั้น “ถ้าได้เงินมาขนาดนั้นเอาไปซื้อทองหยองมาเก็บไว้ไม่ดีกว่ารึ ฉุกเฉินใช้ได้ นี่ยามเจ็บป่วยไข้เอารองเท้าอะไรของเธอไปได้เสียที่ไหน” วรัญญาแอบน้ำตาร่วงบ่อยครั้ง “แม่” เธอเปลี่ยนโทนเสียง เดินไปโอบกอดมารดาจากด้านหลัง  “แม่ช่วยรันหน่อยสิ รันอยากแข่งจริง ๆ นะ รันก็ไม่รู้แต่รันจะทำให้ดีที่สุด นะแม่ คราวก่อนรันก็เสียโอกาสไปทีแล้ว ครั้งนี้ก็ไม่อยากพลาดอีก” เ ด็กสาวหมายถึงโอกาสที่จะได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งขัน วรัญญามุซ้อมรวมทั้งสถิติที่ผ่านมาก็ออกมาอย่างน่าพึงพอใจ ในทีมมีคู่แข่งสำคัญที่ขับเคี่ยวกับเพื่อแย่งตำแหน่ง “ตัวจริง” เธอคนนั้นฝีมือไม่เลวแต่วรัญญาก็เชื่อมั่นตัวตนเองไม่แพ้ และแล้ว..วันที่ประกาศชื่อ... กลับกลายเป็นไม่ใช่ชื่อของเธอ.. นั่นมันคงเกี่ยวกับที่วรัญญาเห็นพ่อของเธอคนนั้นเข้ามาพบอาจารย์ในตอนเย็นหลังซ้อมเสร็จแน่ ๆ แต่กระนั้นเธอไม่มีสิทธิ์พูดอะไร อาจารย์อีกคนที่มองแววตาก็รู้ เพราะวรัญญาไม่อาจซ่อนความผิดหวังไม่ให้ปรากฏบนหน้าได้ เดินมาตบไหล่เบา ๆ เชิงปลอบใจ สถิติคือเหตุผลอย่างดี แต่เหตุผลอย่างดีมาจากการ “สร้าง” ชั้นดี วรัญญาเจ็บใจเป็นที่สุด “แม่” มือของแม่จับมือของเธอออกก่อนหันมาสบตาลูกสาว น้ำตาที่ปริ่มคลอของเธอพาให้ผู้เป็นแม่ใจอ่อนยวบยาบ  “อยากแข่งขนาดนั้นเลยเหรอ” อีกฝ่ายพยักหน้า  “มันเป็นความฝัน แม่ก็รู้ว่ารันหวังขนาดไหน” การซ้อมทุกวันยืนยันคำพูดของเธอ แต่การสนับสนุนเป็นอีกเรื่อง ผู้มีวัยมากกว่าถอนใจ “เอาเป็นว่า แม่จะลองคุยกับคุณคมทวนแล้วกัน บอกเขาว่าแม่จะเบิกล่วงหน้า”  วรัญญาเผลอยิ้ม  “แต่..ไม่รับรองนะว่าจะได้.. “  อีกฝ่ายพยักหน้า เท่านี้ก็พอ   “จ้ะ ถ้าได้ รันจะไปหามาคืนแม่ให้แล้วกัน” เธอพูดอย่างลิงโลดพลางโอบกอดมารดา โดยที่ไม่รู้ว่ามันเป็นแค่หวัง... คุณคมทวนฟังคำจากแม่ของวรัญญาแล้วเงียบไปชั่วอึดใจ เขาถามถึงเหตุผลขณะที่ฟังคำตอบแววตาภายใต้กระจกแว่นใสส่องประกาย คิมหันต์นั่งอยู่ใกล้ ๆ เขาปิดหน้าหนังสือ “ขอคิดอีกทีนะ ฉันเองก็ไม่อยากให้อางค์ทำมางานไปเหนื่อยใจไปเรื่องเงินที่ขอเบิกล่วงหน้า”   คมทวนพูดในที่สุด ชายหนุ่มอ่อนวัยกว่าที่นั่งอยู่ลุกออกไปจากวงสนทนา ในตอนนั้นหญิงสาวไม่รู้ว่าเขาคิดได้ก่อนเธอกระทั่ง ผ่านวันสุดท้ายที่จะส่งใบสมัครนั่นแหละ “แม่ วันนี้แล้วนะ” วรัญญาลุกลี้ลุกลนก่อนออกจากบ้านหลังจากวิ่งมาเสร็จ และกำลังใส่ถุงเท้า “ไม่ได้” แม่บอกสั้น ๆ แล้วเดินหายไปในตึกใหญ่ วรัญญายืนช็อคค้างอยู่นานหลายนาทีกว่าจะรู้สึกตัวและเสียงจากทีวีบอกสัญญาณให้เตรียมตัวเคารพธงชาติ ถึงกระนั้นเธอรู้สึกว่าหัวใจไม่อยู่แล้ว จุกในอกจนบอกไม่ถูกเมื่อตอนที่เธอเอาใบสมัครไปคืนและรีบออกมาเนื่องด้วยไม่อยากรอให้น้ำตามันไหล ขณะนั้นเดินสวนกับคู่แข่งคนสำคัญ รู้ทันทีว่าเธอมาเพื่ออะไร วรัญญาวิ่งไปห้องน้ำแทบไม่ทัน เป็นแบบนี้อีกแล้ว ทำไม ทำไม และทำไม โอกาสดี ๆ มักจะหลุดเลยฉันไปอยู่เสมอ นาทีนั้น เด็กสาวรู้ว่าฝีมืออย่างเดียว ไม่พอจริง ๆ “อย่ามัวแต่เหม่อได้ไหม ทำงานเสียบ้างสิ ผ้าผ่อนเธอน่ะจะเก็บดองไว้ถึงเมื่อไร” เสียงผู้เป็นแม่ที่บ่นในช่วงเช้าทำให้วรัญญาลุกจากที่นอน จากห้อง จากทีวีที่เปิดไว้ให้เสียงแห่งความบันเทิงกลบความเสียใจต้องมาซักผ้า จริงอยู่ทำงานจะได้ลืมความผิดหวัง แต่จะต้องลืมกี่ครั้งถึงจะสมหวังสักครั้ง กว่าจะถึงวันนั้น ปลุกปลอบตัวเองไว้ไม่ให้ท้อ แต่คงดังคำที่แม่เธอพูด กรุงเทพและโลกนี้กว้างใหญ่นัก ทางลัดไม่มีหรือไงนะ เด็กสาวนึกถึงสายตาคมปลาบเมื่อหลายวันก่อน เพียงเท่านี้ก็ร้อนหูวูบวาบ จะบ้าไปกันใหญ่ วรัญญาถอนใจเฮือก หยิบผ้ามาบิดน้ำ สะบัดแรง ๆ ให้ผ้าคลี่ตัวออกจากกัน “โอ๊ะ!” คนถือผ้าเงยหน้า หัวใจจะร่วงลงตาตุ่ม ลูกชายเจ้าของบ้านยืนอยู่ตรงนั้น!! เด็กสาวอ้าปากค้าง ชายหนุ่มยกมือกัน คิ้วเข้มขมวดน้อย ๆ พลางมองมาด้วยสีหน้าสงบ ดวงตาสีดำไม่บอกอารมณ์แต่กลับบาดใจกลางอกของอีกฝ่าย จะพูดคำขอโทษ แต่ปากคอสั่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ “อะ เอ่อ... รัน เอ้ย !! ขอโทษ หนู หนู ขอโทษค่ะ หนูไม่ทันเห็นว่ามีคน คุณ..ขอโทษ” ปากระล่ำระลักมือก็ยกไหว้ ตัวร้อนผ่าว ๆ ทำอะไรไม่ถูก เขามองเธอนิ่ง  “ขอโทษนะคะ” เธอไม่กล้าสบตา แต่สาบานได้ว่าเห็นเขายิ้มนิดหนึ่งก่อนถอนใจเบา ๆ “แถวนี้อากาศเย็นดีจัง” วรัญญาได้แต่ถือผ้าในมือค้างไว้แบบนั้น ........................................................................ จบตอน 1 จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 13:03:59

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบฉากหวาน ๆ ข้างบนที่โปรยมาตอนต้นน่ะค่ะ น่ารักจัง อยากอ่านต่อค่ะ มาต่อเร็ว ๆ นะคะ จากคุณ : chongahjj เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 18:26:53

ความคิดเห็นที่ 4 ติดตามค่า จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 14:30:13

ความคิดเห็นที่ 5 โห สมัครวิ่งสองพันบาท สมควรที่แม่จะไม่ให้เงินไปอยู่แหละนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 15:11:47