ความคิดเห็นที่ 1   มีหญิงสาวอีกสามคนที่มารอเรียกเข้าสัมภาษณ์เช่นเดียวกับณสรวง ซึ่งเห็นแล้ว หญิงสาวก็ใจฝ่อขึ้นมานิดหน่อย เพราะทั้งสามคนนั้น สวย แต่งตัวดี ท่าทางจะมีประสบการณ์ในการทำงานมากกว่าเธอแน่ๆ อย่าว่าแต่งานอีเวนท์เลย งานอื่นๆ ณสรวงก็ไม่เคยทำ เพราะพอเรียนจบเมื่อสามปีที่แล้ว เธอก็ออกมาช่วยพ่อกับแม่ดูแลกิจการร้านอาหารซึ่งติดอันดับร้านอาหารมีชื่อของจังหวัด เพื่อเปิดโอกาสให้พี่ณภัสพี่สาวได้เรียนต่อปริญญาโทและทำงานตามที่ฝัน หลังจากต้องช่วยที่บ้านในระหว่างที่รอเธอเรียนจบ ณสรวงได้สัมภาษณ์เป็นคนที่สามจากทั้งหมดสี่คน ยิ่งเห็นสองคนแรกเดินออกมาด้วยรอยยิ้มและท่วงท่ามั่นใจแล้ว ใจของเธอก็ยิ่งหดเล็ก แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อไปหยุดยืนหน้าห้องสัมภาษณ์ หญิงสาวก็สูดลมหายใจลึกๆ ยาวๆ เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนจะยกมือเพื่อเคาะประตู คนสัมภาษณ์ เป็นหญิงสาววัยสามสิบต้นๆ ผิวขาวเนียนละเอียด ใบหน้ารูปไข่นั้นมีเครื่องหน้าเก๋ชวนมอง ผมซอยสั้น แต่งหน้าอ่อน แต่เน้นความคมเข้มของดวงตาให้ดูสวยและมีอำนาจ   “สวัสดีค่ะ คุณนท -สรวง” หญิงสาวเจ้าของห้องขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อก้มลงอ่านชื่อของเธอ “สวัสดีค่ะ เอ้อ นะ-สรวงค่ะ” รีบแก้คำอ่านให้ด้วยใบหน้ายิ้มละไม เพราะชินเสียแล้วกับการอ่านออกเสียงผิดจากทุกคนที่เห็นชื่อเธอ     “ชื่อเก๋จัง แปลว่าอะไรคะ” “ขอบคุณค่ะ ณสรวง แปลว่า ณ สวรรค์ค่ะ” หญิงสาวอธิบายความหมายของชื่อด้วยความภูมิใจ เพราะเป็นชื่อที่พ่อตั้งให้   “ความหมายยิ่งดีไปใหญ่เลย” สาวหน้าเก๋เอ่ยชมยิ้มๆ “คุณณสรวงไม่เคยทำงานด้านนี้มาก่อนเลยใช่มั้ยคะ...อืม ไหนลองเล่าเรื่องสนุกๆ หรือเครียดๆ ตอนที่ช่วยครอบครัวดูแลร้านอาหารหน่อยสิคะ” “ได้ค่ะ ถ้าเป็นเรื่องสนุกแล้วล่ะก็ เห็นจะเป็นเวลาที่มีคนรักแอบมาทำเซอร์ไพรส์ให้กันน่ะค่ะ พวกเราจะตื่นเต้นและรอลุ้นไปกับพวกเขาด้วย ส่วนมากผู้ชายจะเป็นคนมาเตี๊ยมกับเราก่อน มีทั้งให้พวกเราหอบดอกไม้เข้าไปให้ตอนที่เขาขอแต่งงาน มีทั้งวันเกิด วันครบรอบแต่งงาน” “ส่วนเรื่องของความเครียดหรือกดดัน ต้องบอกว่า มีอยู่ทุกเวลาจริงๆ ค่ะ เพราะเราไม่รู้ว่าลูกค้าเขาจะพึงพอใจกับอาหารและการบริการของเราหรือเปล่า หลักการของร้านเราก็คือ เราไม่ได้ขายแค่อาหาร แต่เราขายบริการด้วย ร้านของเราจึงได้รับความไว้วางใจพอสมควร ลูกค้าส่วนมากก็เป็นคนคุ้นเคยและนิสัยน่ารักกันทั้งนั้น แต่ก็มีลูกค้าประเภทเข้ามาป่วนและอาละวาดอยู่บ่อยเหมือนกัน ซึ่งด้วยหน้าที่ดิฉันก็ต้องเป็นคนเข้าไปจัดการปัญหาค่ะ” “อืม...แล้วคุณใช้วิธีแบบไหน” “เน้นความต้องการของลูกค้าเป็นหลักค่ะ ต้องตั้งสติให้ได้ แล้วก็จัดการทุกอย่างด้วยความใจเย็น คุณพ่อคุณแม่ตลอดจนพี่สาวของดิฉัน เรายึดหลักการเดียวกันค่ะ ถึงแม้จะต้องไปแอบกรี๊ดในห้องน้ำตอนหลังก็ตาม” อีกฝ่ายพยักหน้าหงึกหงัก แล้วถามต่อไปว่า “แล้วคุณคิดว่า งานร้านอาหารกับงานอีเวนท์มีข้อที่เหมือนกันบ้างมั้ย” “สำหรับความเห็นของดิฉัน มีความเหมือนในแง่ของการทำตามความต้องการและรับมือกับความกดดันจากลูกค้าค่ะ” คนถามยิ้มพึงพอใจ ถามอะไรต่ออีกสองสามคำ ก็กล่าวจบการสัมภาษณ์ด้วยรอยยิ้ม “แล้วทางเราจะติดต่อกลับไปนะคะ ขอบคุณมากค่ะที่สนใจบริษัทเรา” คำชวนใจฝ่ออีกแล้ว ณสรวงคิดในใจ หากแต่ยังรักษาอาการได้ปกติ ลุกขึ้นและไหว้ลาคนสัมภาษณ์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะออกมาทำหน้าผิดหวังข้างนอกห้อง เฮ้อ หางานนี่ยากจริงๆ ยิ่งไม่มีประสบการณ์อย่างเธอ ใครที่ไหนจะรับเข้าทำงาน ณสรวงคิดอย่างท้อแท้ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 13:54:05

ความคิดเห็นที่ 2   เมื่อออกจากตึกแห่งนั้นได้เพียงไม่นาน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ณสรวงกดรับโดยไม่ได้ดูหน้าจอ เพราะคิดว่าน่าจะเป็นพี่สาวซึ่งเป็นอีกคนที่ทราบว่า เธอสัมภาษณ์งานวันนี้เลยโทรฯ มาถามไถ่ แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ “คุณณสรวงคะ ทางเราตกลงรับคุณเข้าทำงานนะคะ ขอให้คุณเข้ามาเริ่มงานได้ในต้นเดือนหน้านะคะ...” ณสรวงอยากจะร้องกรี๊ดออกมาดังๆ เธอละล่ำละลักขอบคุณปลายสายแล้วก็เดินอมยิ้มมาเรียกแท็กซี่   บัดนี้ เส้นทางเส้นใหม่ของเธอกำลังถูกถางถูกสร้างขึ้นแล้ว นับจากวันนี้ไป เธอจะเดินไปทางนี้ด้วยตัวของเธอเอง ไม่มีพ่อแม่อยู่ใกล้คอยดูแล ไม่มีพี่ๆ น้องๆ อยู่ด้วยให้รู้สึกอบอุ่นอีกต่อไปแล้ว ชีวิตข้างหน้าจะเป็นเช่นไรก็สุดรู้ แต่ณสรวงบอกตัวเองว่า เธอจะก้าวเดินมันด้วยความระมัดระวังอย่างที่สุด เธอจะไม่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังหรือเสียใจเป็นเด็ดขาด หญิงสาวโทรฯ หาพี่สาวเพื่อแจ้งข่าวดีแล้ว ก็โทรฯ หาอาสันติ โดยตั้งใจว่า เย็นนี้จะทำอะไรอร่อยๆ ให้อาทานเป็นการเลี้ยงฉลอง แต่ปรากฏว่า อาไม่รับโทรศัพท์ คาดว่าอาจจะยังไม่ตื่นกัน เธอจึงตัดสินใจเองว่าจะทานอะไร ณสรวงแวะห้างสรรพสินค้าใหญ่ที่อยู่ก่อนถึงคอนโดของอา เพื่อเลือกซื้อส่วนประกอบอาหาร แต่ตามประสาผู้หญิง เมื่อมาถึงห้างแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยๆ ก่อน และครั้งหนึ่ง ขณะที่เดินผ่านโซนขายเครื่องใช้ไฟฟ้า ข่าวของปีขาลที่ปรากฏบนจอโทรทัศน์ที่ทางพนักงานเปิดไว้ก็ทำให้ณสรงเผลอหยุดดูเหมือนหญิงสาวอีกสองคนที่ยืนอยู่ก่อนหน้าแล้ว “ไม่เป็นความจริงครับ ผมไม่มีทางปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน ยังไง ผมก็จะมีลูกกับผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาผมคนเดียวเท่านั้นครับ” ในจอสีเหลี่ยมนั้น ปีขาลเอ่ยยิ้มๆ ท่ามกลางแสงแฟลชแสงไฟและไมค์เกือบยี่สิบตัว   “แต่มีคนบอกว่า เห็นเด็กหน้าตาคล้ายเสือนั่งรถไปกับพี่ติ๊ ไม่ทราบเป็นใครคะ” “น้องชื่อน้ำหวานค่ะ” มาถึงตรงนี้อาของเธอเป็นคนยื่นหน้าเข้ามาตอบ “เป็นหลานของเพื่อน เอามาฝากพี่ติ๊ให้ช่วยดูแล และพี่ติ๊ต้องขออนุญาตชี้แจงอย่างที่ชี้แจงกับพี่สายและน้องๆ นักข่าวบางคนไปแล้วว่า ที่ขับรถหนีเป็นเพราะน้ำหวานตกใจและร้องไห้ พี่สงสารเด็ก ก็เลยพาออกจากตรงนั้นก่อน” “แล้วข่าวนี้มาได้ยังไงคะ” “อันนี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่ผมยืนยันตรงนี้อีกครั้งครับ ว่าผมยังไม่มีลูก และผมก็จะไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่ๆ ยังยืนยันคำเดิมครับ จะมีลูกต่อเมื่อแต่งงานแล้วเท่านั้น” ชายหนุ่มจบคำพูดพร้อมรอยยิ้มเพลียๆ แต่มันก็ยังดูเปี่ยมเสน่ห์อยู่ดี “แล้วเมื่อไรจะแต่งงานคะ คุณลีนถือว่าเป็นว่าที่คุณแม่ของลูกหรือเปล่าคะ” “เรื่องแต่งงานคงอีกนานครับ ส่วนเรื่องลีน ก็เป็นเรื่องอนาคตครับ ก็ค่อยๆ ดูกันไป ผมไม่รีบครับ” “ขอโทษนะคะ เสือต้องไปถ่ายละครต่อแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” สันติพูดพลางเข้ามาดึงมือดาวร้ายหนุ่มออกจากตรงนั้น โดยไม่วายมีแสงแฟลชและคำถามตามหลังไปอีก “กูว่าชัวร์ว่ะ” หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นหลังจากรายการข่าวตัดไปเรื่องอื่นแล้ว “เจ้าชู้ขนาดนั้นต้องมีพลาดบ้างล่ะวะ กูไม่เชื่อว่าจะป้องกันได้ทุกครั้ง” “ก็เสือเขาว่าไม่ใช่ไง เมริงก็” อีกคนเอ่ยแย้ง “ยอมรับก็บ้าสิวะ ผู้หญิงหายหมด ใครจะยอมรับให้โง่ นี่เมริงจำกรณีนางแบบคนหนึ่งไม่ได้เหรอ ตอนนั้นมีข่าวว่าท้องแล้วหนีไปคลอดลูกที่เมืองนอก แต่เจ้าตัวก็ออกมาปฏิเสธ แล้วเป็นไง ผลสุดท้ายออกมาอีกที ลูกโตเป็นสาวแล้ว กรณีนี้ก็คงเหมือนกันแหละ” น้ำเสียงฟังออกว่าสาวเจ้าไม่ปลื้มปีขาลเท่าใดนักหรอก “เกลียดจริงๆ เลย เป็นคนไม่ดีเลยอ่ะ” “เฮ้ย ไปรู้จักเขาตั้งแต่เมื่อไร เมริงนี่ท่าทางจะอินละครมากนะเนี่ย ไป๊ ไปกันได้แล้ว หิวข้าวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว”   ณสรวงมองตามสองสาวไปพลางใช้ความคิด ปีขาลมีข่าวว่าแอบมีลูกซุกอยู่งั้นหรือ แล้วเธอก็นึกถึงเด็กชายน้ำหวาน เด็กที่แค่เพียงเห็นครั้งแรกเธอก็ไพล่ไปนึกถึงเขาแบบไม่รู้สาเหตุ นั่นเพราะเด็กชายหน้าเหมือนเขาราวกับแกะนั่นเอง! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 13:56:27

ความคิดเห็นที่ 3   รถแท็กซี่ที่ณสรวงเรียกให้ไปส่งที่คอนโดจอดลงพร้อมกับรถกระบะคันหนึ่งและแท็กซี่อีกสองคันที่แล่นตามกันมา ซึ่งเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ ถ้าหากว่ากลุ่มคนเหล่านั้นจะไม่ส่งเสียงทักทายกันเสียงขรมไปหมด นั่นเอง ที่ทำให้เธอต้องหันไปมอง ...อ้อ พวกนักข่าวบันเทิง ณสรวงจำหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มซึ่งเป็นพิธีกรภาคสนามของรายการบันเทิงรายการหนึ่งได้ แล้วก็ไม่ได้ใส่ใจอีก กลับมาอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งความดีใจและปลื้มเปรมกับหนทางชีวิตของตัวเองต่อไป ทั้งอาเธอ ทั้งเด็กชายน้ำหวาน ยังไม่ตื่นอย่างที่คาดเดาไว้ เพราะห้องทั้งห้องเงียบเชียบ ไม่มีแม้แต่เสียงทีวี และเธอก็แน่ใจว่าทั้งคู่ไม่ได้ออกไปไหน เพราะรองเท้าของน้ำหวานยังอยู่ที่เดิม เอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องนอนแล้ว ณสรวงก็ตรงดิ่งเข้าครัว เพื่อเตรียมทำสุกี้ยากี้สำหรับการเลี้ยงฉลองการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเธอในกรุงเทพ หญิงสาวครางเพลงหงิงๆ ตลอดเวลาที่อยู่ในครัว ครู่หนึ่งก็รู้สึกว่าถูกจับจ้องจากทางด้านหลัง จึงหันขวับไปมอง ก็พบสายตาคู่คมของเด็กชายน้ำหวานเข้า “อ้าว ตื่นแล้วเหรอ น้ำหวาน” หญิงสาวเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มขำกับภาพที่ร่างเก้งก้างนั้นใส่ชุดนอนลายทางตัวใหญ่รุ่มร่าม ผมปัดเป๋ไม่เป็นทรง ตาบวมเล็กน้อยอย่างคนเพิ่งตื่น หน้าตางัวเงียยู่ยี่ดูน่าขัน “ตื่นแล้วสิ แล้วนี่ทำอะไรเยอะแยะ” ชายหนุ่มกวาดตามองบรรดาผักสดในกะละมัง ก่อนจะก้าวไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำออกมาเปิดดื่ม   “จะทำสุกี้ทานน่ะ หวานอยู่ทานด้วยกันสิ” เธอชวนอย่างมีน้ำใจ “ก็คงต้องงั้นแหละ เพราะไม่ไปไหน จะอยู่ที่นี่ตลอด” ลดขวดน้ำลงแล้วเขาถึงตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าลงไป...เวรกรรมอะไรนักหนาไม่รู้ มีบ้านก็กลับไม่ได้ เพราะถ้าประชาสัมพันธ์สาวตาหวานเห็นเขาในร่างนี้เข้า ก็คงต้องรายงานให้นักข่าวทราบอีกตามเคย มีรถก็ไม่มีสิทธิ์ขับ มีชีวิตก็ไม่มีสิทธิ์ใช้เต็มที่อย่างเคยเป็นมา บ้า บ้าที่สุด...ชายหนุ่มคิดอย่างคับแค้นใจต่อโชคชะตา ขณะเอนกายพิงเคาน์เตอร์ด้านหนึ่ง มองด้านข้างของหญิงสาวที่กำลังมือเป็นระวิงกับการหั่นผัก “อ้าว แล้วพ่อกับแม่หวานล่ะ ไม่ได้อยู่กรุงเทพหรอกเหรอ” ณสรวงถามด้วยความแปลกใจ เพราะเหมือนได้ยินแว่วๆ ว่า เขาเป็นลูกชายของเพื่อนอา “พ่อกับแม่ตายไปตั้งแต่ผมเด็กๆ เอ้อ...หมายถึง ตายไปนานแล้วน่ะ” คราวนี้ ณสรวงหันมามองหน้าเขาด้วยความไม่แน่ใจนัก...นั่นเป็นคำพูดจริงหรือคำพูดที่เตรียมไว้แก้ตัวกับนักข่าวกันแน่นะ เพราะถ้าถามเธอ ก็ต้องบอกว่า เธอเชื่อมากกว่า 50 เปอร์เซ็นต์ว่า เขาเป็นลูกชายของปีขาล ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนกันซะขนาดนี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเป็นเรื่องของปีขาล เธอก็ไม่ขอสนใจหรืออยากรู้อะไรมากไปกว่านี้ ตอนนี้ ก็รู้สึกแย่กับเขามากพออยู่แล้ว ดังนั้นเอง เธอจึงหมดความสนใจต่อเรื่องข่าว แล้วหันมาสนใจเด็กชายตรงหน้าต่อ   “เสียใจด้วยนะ” อย่างหนึ่งที่เธอเชื่อก็คือ เขาคงไม่มีพ่อแม่คอยดูแลอบรมจริงๆ นั่นละ ถึงดูก้าวร้าวและแก่แดดเกินวัยขนาดนี้   “โอ๊ย ชินแล้ว จะนึกถึงบ้างก็เวลาเหงาๆ มองทางไหนไม่เห็นใครเท่านั้นแหละ นอกนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร” ปีขาลตอบด้วยท่าทีสบายๆ ขึ้น เมื่อเห็นว่า เธอไม่มีท่าทีสงสัยอะไร คราวนี้ณสรวงถึงกับต้องเพ่งพินิจใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นอย่างจริงจัง คำพูดคำจาเมื่อครู่นี้ ถ้าหากว่าเป็นผู้ใหญ่พูดจะดูเหมาะสมมากกว่า “ทำไมมองแบบนั้น มีอะไรหรือเปล่า” ปีขาลถามด้วยความหวั่นใจ พลางนึกว่าเมื่อกี้ ตัวเองพูดอะไรพลาดไปให้หญิงสาวจับผิดจับสังเกตได้หรือเปล่านะ ทำไมจ้องเขาแบบนั้น ยายน้ำเน่า! “แค่รู้สึกว่า น้ำหวานดูโตเป็นผู้ใหญ่ดีจัง” ปีขาลยิ้มกว้างออกมาได้ ก่อนจะเผลอโอ่ตัวเองต่อไปว่า “ประสบการณ์มันสอนน่ะ ทั้งเรื่องดีเรื่องร้ายสอนเราทั้งนั้นแหละ อยู่ที่เราจะเลือกจำมันเป็นบทเรียนหรือเปล่า” นี่ก็อีก ยิ่งฟังยิ่งเป็นผู้ใหญ่นะนี่ “เอ้อ ผมก็ฟังๆ จากโทรทัศน์น่ะ” ปีขาลพูดเก้อๆ เมื่อเห็นดวงตาโตๆ แป๋วๆ ของคนตรงหน้าจับจ้องอย่างพินิจลึกล้ำเข้าไปอีก อยากตบปากตัวเองนัก เสือเอ๊ย ทำไมเผลอหลุดคาแรกเตอร์เสือตัวโตนักวะ แค่ข่าวและสายตาจับจ้องจากคนภายนอกก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว นี่จะทำให้คนในสงสัยอีกหรือไง...เอ๊ะ นี่เขานับเธอเป็นคนในไปได้ยังไงกันนะนี่... “ชอบดูทีวีนี่เอง ถึงว่า ช่างพูดช่างจา” ณสรวงเลิกสนใจเรื่องของเขาและหันไปสนใจงานตรงหน้าต่อ แต่ก็รับรู้ว่า คนที่กินน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้ขยับตัวไปไหน ยังอยู่ที่เดิม และดวงตาคู่นั้นก็มองมาที่เธอนิ่งด้วยแววตาพินิจพิเคราะห์ “เออ เมื่อกี้ ตอนพี่ขึ้นมา เห็นนักข่าวบันเทิงอยู่กันเต็มเลยละ ท่าทางคอนโดนี้จะมีดาราอยู่สิท่า” หาเรื่องชวนคุยเพื่อไม่ให้ห้องนั้นเงียบเกินไป “ว่าไงนะ นักข่าวบันเทิง!” เด็กชายตะโกนลั่น ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจสุดขีด จนณสรวงสะดุ้งโหยง เฮ้อ...ตั้งแต่รู้จักมา เขาทำให้เธอต้องสะดุ้งบ่อยจริงๆ แฮะ   “ใช่จ้ะ มีอะไรหรือเปล่า ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย” “ship หาย ทำไมตามมาถูกวะ” เขาไม่ได้ตอบคำถามเธอ ได้แต่สบถแล้วก็หมุนตัววิ่งตึงๆ กลับไปยังห้องนอนของสันติ ตามมาด้วยเสียงเรียกสันติและเสียงตบประตูปังๆ เพื่อให้ฝ่ายนั้นตื่น และณสรวงก็ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ ด้วยความอ่อนใจจากความหยาบคายที่ได้ยินจากปากได้รูปนั่น แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 14:09:13 จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 13:58:49

ความคิดเห็นที่ 4   “อะไรนะ!” สันติอุทานเสียงลั่นอีกคน ความง่วงงุนจากการถูกปลุกกลางคันหายเป็นปลิดทิ้ง “นี่กะไม่ให้เราได้อยู่สงบๆ เลยใช่มั้ยเนี่ย” “นี่หมายความว่า ที่ผมให้ข่าวไปเมื่อวาน พวกเขาไม่เชื่อเลยใช่มั้ย ถึงได้ตามจี้กันขนาดนี้” ปีขาลเอ่ยคล้ายคำราม “ก็เออน่ะสิ อยากรู้นักว่าใครไปจุดประเด็นอะไรเข้าไปอีก เฮ้อ แล้วจะทำยังไงกันต่อละเนี่ย ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วนะเว้ย สมองจะแตกอยู่แล้ว” สันติพูดพลางทึ้งผมตัวเองไปมาด้วยความหงุดหงิด “มีทางเดียวคือ น้ำหวานต้องไม่อยู่ที่นี่ ต้องแยกจากพี่ แล้วก็ต้องภายในวันนี้ด้วย ก่อนที่พนักงานในคอนโดจะจำผมได้และสังเกตหน้าผมชัดๆ” “แล้วแกจะไปอยู่ที่ไหน ไปอยู่กับใคร ถึงข้างในแกจะเป็นปีขาล แต่ข้างนอกแกก็คือเด็กชายตัวน้อยๆ เท่านั้นนะ เสือ” ปีขาลเงียบไปด้วยท่าทีครุ่นคิด สักพักก็ยิ้มออกมาอย่างสบายใจ “ลืมไปแล้วเหรอ ผมมีบ้านที่ซื้อไว้ตั้งใจจะให้เป็นเรือนหอไง พี่ติ๊ ผมจะไปอยู่ที่นั่น” “แล้วแกจะเดินเข้าไปบอกคนดูแลบ้านว่ายังไงวะ แล้วถ้ามีคนรู้ว่า นั่นคือบ้านแก แล้วเห็นเด็กตัวเล็กๆ ไปอยู่ มันจะยิ่งตอกย้ำเรื่องซุกลูกซุกเมียนะเว้ย” ปีขาลนิ่งไปอย่างคิดได้ “เอางี้ แกไปอยู่บ้านฉันที่ลาดพร้าวแล้วกัน ที่ฉันประกาศขายไปน่ะ ตอนนี้ยังไม่มีใครสนใจซื้อ เอ๊ะ แต่...เป็นเด็กจะไปอยู่ยังไงคนเดียว คนต้องสงสัยแน่ๆ ละ โอ๊ย ทำไงดีวะเนี่ย อยากจะบ้าตาย” สันติเดินไปเดินมาคล้ายหนูติดจั่น ในขณะที่ปีขาลยังคงนิ่งสงบและครุ่นคิดหาทางออก “นึกออกแล้ว พี่ติ๊ บางทีเราคงต้องหาคนมารู้เรื่องนี้เพิ่มอีกคน โดยต้องเป็นคนที่ไว้ใจได้ พร้อมจะเชื่อและพร้อมที่จะช่วยเหลือผมด้วย” ชายหนุ่มดีดนิ้วเปาะ ดวงตาเป็นประกายแห่งความหวังขึ้นมาอีกครั้ง   “แกหมายถึง?” “ผมจะไปอยู่กับหลวงพ่อที่เลี้ยงผมมาไง พี่ติ๊ ดีเหมือนกัน ไปอยู่วัดสักระยะ อาจทำให้ใจสงบ มีสติมีสมองพอจะคิดหาทางแก้ไขเรื่องพิเรนทร์ๆ พรรค์นี้ได้” “โอ้โฮ ไม่ได้ยินกับหู ไม่เชื่อนะเนี่ย ว่าพ่อดอน ฮวน อย่างแกจะนึกถึงคำว่าวัดออกกับเค้าด้วย...อ๊ะ โอ เค ไปอยู่วัดก็ไป แต่ปัญหาก็คือ แล้วแกจะฝ่าดงนักข่าวไปได้ยังไง ทะเล่อทะล่าเดินลงไป ร้อยทั้งร้อยก็ต้องดูออกว่าแกเหมือนแกแค่ไหน” “จะไปยากอะไรล่ะ พี่ก็ทำให้ผมเป็นใครที่ไม่เหมือนผมซะก็สิ้นเรื่อง” สันติคิดตามคำพูดนั้นแล้วก็พยักหน้าหงึกหงัก “เริ่ดมาก เรื่องปลอมตัวฉันถนัดอยู่แล้ว...จับแกใส่วิกผมยาว แว่นดำใบโตๆ แค่นี้ ก็ไม่มีใครจำแกได้แล้ว เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาก็ยังไม่มีใครได้เห็นหน้าเด็กที่มีข่าวว่าเป็นลูกชายของปีขาลชัด” แล้วเขาก็กระวีกระวาดไปหยิบอุปกรณ์ดังกล่าวเพื่อเตรียมแปลงร่างให้เด็กชาย “เดี๋ยวพี่ติ๊ เมื่อวาน ผมก็แต่งตัวเหมือนผู้หญิงแล้วนะ วันนี้จะให้ปลอมเป็นผู้หญิงอีกเรอะ...” ปีขาลประท้วง “พอแล้ว เปลี่ยนแนวบ้าง ไม่งั้นมีหวังพอคืนร่างผมต้องเปลี่ยนเพศด้วยแน่ๆ ไม่เอานะ แต่งหญิงอ่ะ” “แต่นี่มันห้องกะเทยนะเว้ย มันก็มีแต่ของพวกนี้นั่นแหละ...เอาน่า แป๊บเดียว พอพ้นคอนโด แกก็เขวี้ยงมันทิ้งไปทางไหนก็ได้ โอ เค้” ไม่มีทางเลือกอีกต่อไปแล้ว ในที่สุด ปีขาลก็จำเป็นต้องนั่งให้ผู้จัดการจัดการแปลงโฉมอีกครั้ง หนุ่มใหญ่ไปรื้อๆ เสื้อผ้าเก่าๆ ของเหล่าดาราผู้หญิงที่ตนดูแลอยู่ที่อาจจะทิ้งไว้ที่นี่บ้างมาให้เด็กชาย ซึ่งก็ได้กางเกงขาสั้นสีขาวยาวกว่าตัวเมื่อวานนิดหน่อย เสื้อยืดตัวหลวมสีเขียวสด   แต่ระหว่างที่สันติกำลังจะวางวิกผมยาวถึงกลางหลังลงบนศีรษะนั่นเอง ปีขาลก็นึกอะไรบางอย่างออก “เดี๋ยว พี่ติ๊ ถ้าผมลงไปคนเดียวเนี่ย จะเป็นที่สังเกตของนักข่าวมั้ย” เป็นคำถามที่ทำให้สันติฉุกคิดขึ้นมาได้ “อย่าว่าแต่เป็นแกเลย ต่อให้เป็นมดเป็นหมา พวกนั้นก็จ้องตาไม่กะพริบ แต่แกเป็นเด็กผู้หญิงนี่หว่า จะกลัวอะไรล่ะ” “แล้วเด็กสิบขวบทุกวันนี้เขากล้าขึ้นแท็กซี่คนเดียวหรือเปล่าพี่” ชายหนุ่มยังคงมีสีหน้ากังวลอยู่ “ก็...กล้าแล้วมั้ง ฉันเคยเห็นเด็กบางคนที่พ่อแม่ไม่ได้ไปรับ นั่งแท็กซี่กลับจากโรงเรียนคนเดียวเลย...แต่ว่าก็ว่าเหอะนะ...แกน่ะ ต้องหัดพูดหัดจาให้มันเหมือนเด็กให้ได้มากที่สุดนะ เพราะขืนยังเป็นตัวของตัวเองอยู่แบบนี้ พูดจาเหมือนเด็กแก่แดดกวนประสาทแบบนี้ ร้อยทั้งร้อย ฉันว่าแท็กซี่ต้องพาแกส่งตำรวจแน่ๆ เผลอๆ จะนึกว่าแกหนีออกจากสถานพินิจ” “โอ๊ย พี่ติ๊ก็เกินไป” ดาวร้ายหนุ่มร้องพลางทำหน้าคว่ำ “ผมดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ นี่พี่ติดเชื้อจากหลานสาวพี่หรือไง” พอได้ยินคำว่าหลานสาว ก็ดูเหมือนสันติจะคิดอะไรได้ เพราะเขาเบิกตากว้างแล้วร้องว่า “ฉันรู้แล้ว ว่าแกจะออกจากที่นี่ไปได้อย่างแนบเนียนด้วยวิธีใด” “วิธีไหนพี่ อย่าบอกนะว่าพี่ก็จะปลอมตัวด้วย” “บ้าหรือไง ตัวฉันใหญ่อย่างหมีควายแบบนี้ ปลอมไปเป็นแบบไหนใครก็จำได้ทั้งนั้นแหละ...ฉันแค่กำลังคิดว่า แกควรจะมีพี่สาวสวยๆ ซักคนพาแกออกไปช็อปปิ้งนะ”   (จบบทที่ ๘ ค่ะ) แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 52 14:10:44 จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 14:01:02

ความคิดเห็นที่ 5   ทักท้ายด้วยความคิดถึง คุณ Mnemosyne อิอิ นั่นสิคะ วันเดียวสาวไหนจะสน 5555 อัญ 55555555 ตอนนี้ผ่อนผันให้ก่อน ยังไม่ถึงบทโหด อิอิ คุณ family A ค่า ตอนนี้ทำให้แล้วนะคะ คุณ ปลากินเมฆ 555555 ติดตามไปเรื่อยๆ นะคะ แล้วจะหายงง อิอิ คุณ mimny ก็ต้องให้บทเรียนบ้างอะไรบ้างอ่ะค่ะ ว่า เจ้าชู้ก็ทำให้เสียงานเหมือนกันนะ 5555 คุณ สารภีดง อย่างน้อยก็ได้ตอบคำถามนักข่าวอ่ะค่ะ อิอิ คุณก็อตตี้ 5555555 น่าสนใจค่ะ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 14:05:30

ความคิดเห็นที่ 6   หายไปนานมาก...คิดถึง เรื่องที่เราชอบ น้านนาน มาที แต่ก็รอ จากคุณ : สารภีดง (สารภีดง) เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 15:00:55

ความคิดเห็นที่ 7 เปิดมาตกใจจริงๆที่เจอเรื่องนี้ O_o เพราะหายไปนานมาก คิดถึงคะ ดีนะคะที่ยังต่อเรื่องติดไม่งั้นคงต้องย้อนไปอ่านตอนเก่าๆแน่ จากคุณ : IAmJin เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 20:05:51

ความคิดเห็นที่ 8 คิดถึงเหมือนกัน หายไปนานเชียวค่ะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 01:44:15

ความคิดเห็นที่ 9 ไปอยู่กับพระ พระก็คงช่วยไม่ได้มั้งเสือ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 01:47:59

ความคิดเห็นที่ 10 โชคดีนะที่เสือมีพี่ติ๊ ฮ่าๆ... ไม่ได้เป็นกะเทยมาแต่เกิด แหม... ก็จริงของพี่เค้านะ เด็กสิบขวบนี่เดี๋ยวนี้เป็นไงนะ เด็กสมัยนี้มันโตเร็ว ประมาณนี้รึเปล่า อุอิ (หัวเราะแบบมีเลศนัย) จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 19:06:18

ความคิดเห็นที่ 11 โห คนข้างบนโตเร็วจัง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 15:19:57