ความคิดเห็นที่ 1 ++ บทที่ 18 ++ “อะไรกัน! แพ้อีกแล้วหรือนี่” หญิงสาวอุทานอย่างเหนื่อยหน่ายท่ามกลางเสียงปรบมือที่ดังกึกก้อง “...ช่วงนี้ข้านี่ช่างอับโชคเสียจริง พนันข้างใคร ฝ่ายนั้นเป็นต้องแพ้ทุกราย” “จะลองแก้มือคู่ต่อไปไหม...” ผู้ชนะเดิมพันถามเสียงเรียบ นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนจับจ้องไปยังลานประลอง ที่ซึ่งเหล่าผู้ช่วยกำลังช่วยผู้แข่งขันสวมเกราะเหล็กทั้งสองลงจากหลังม้า ทันทีที่เท้าแตะพื้นฝ่ายผู้กำชัยก็โค้งให้กับคนดูอย่างสง่างาม ในขณะที่ผู้ปราชัยรีบสาวเท้าออกจากลานไปด้วยความอับอาย วันนี้ท่านดยุคแห่งซอเมอร์เซทได้จัดการประลองทวนครั้งใหญ่ขึ้นที่สวนของคฤหาสน์ ผู้คนต่างหลั่งไหลมาดูการแข่งขันอย่างล้นหลามจนกระทั่งกระโจมที่จัดไว้ให้เต็มแน่นทุกหลัง ไม่ว่าใครต่างก็เฝ้ารอการแข่งขันนี้อย่างใจจดใจจ่อ เพราะสำหรับผู้เข้าแข่งขัน การประลองหมายถึงการได้แสดงความสามารถรวมไปถึงโอกาสในการก้าวหน้า และสำหรับผู้ชมทั่วไป ไม่มีมหรสพใดจะน่าตื่นเต้นระทึกใจยิ่งไปกว่านี้อีกแล้ว การประลองสี่คู่แรกเป็นการประลองของข้าราชสำนักชั้นผู้น้อย และเบอร์นีเซียนั่นเองที่เป็นฝ่ายท้าพนันกับชายหนุ่ม... ผลคือนางสามารถชนะเดิมพันกับวิคเตอร์ สแตฟฟอร์ดไปได้เพียงหนึ่งในสี่คู่เท่านั้น “ข้าอุตส่าห์เลือกเจ้าคนตัวใหญ่นั่นแล้วนะ แต่ที่ไหนได้ งุ่มง่ามเงอะงะไม่พอยังจะใจเสาะอีกต่างหาก ถูกแทงสวนเข้าหน่อยก็ส่งสัญญาณยอมแพ้เสียแล้ว น่าสมเพชจริง ๆ!” นางว่าพลางยกมือขึ้นกอดอกอย่างกระฟัดกระเฟียด “ขอลองแก้มืออีกสักตาเถอะวิคเตอร์ แล้วข้าจะถอนทุนคืนจากกระเป๋าหนัก ๆของท่านให้ได้เชียว... เอ้า! ช่วยบอกข้าทีสิว่าคู่ต่อไปคือใคร” “คู่เด่นของวันนี้...” วิคเตอร์เพ่งมองรายชื่อผู้เข้าแข่งขันที่ติดอยู่ห่างออกไป “สองพี่น้องซีมอร์...เอ็ดเวิร์ด ซีมอร์ จอมพลแห่งกองทัพอังกฤษ กับโทมัส ซีมอร์ พลเอกแห่งกองทัพเรือ” “หืม...ในที่สุดก็ถึงคู่นี้แล้วรึ” หญิงสาวหันไปจ้องรายชื่อบ้าง “แล้วท่านสนใจจะวางเดิมพันข้างไหนล่ะท่านลอร์ด” “เอ็ดเวิร์ด ซีมอร์แบบไม่ต้องคิดเลย”   “ถ้าเช่นนั้นข้าคงจะต้องถอนทุนคืนงานหน้าแล้วล่ะ...” นางทอดถอนใจ “ข้าใจไม่กล้าพอจะวางเดิมพันข้างซีมอร์คนน้องหรอก” เขาส่งเสียงตอบรับเบา ๆในลำคอ แล้วหันมามองหน้านาง “ไม่เป็นไร ข้าจะยกหนี้ทั้งหมดให้ก็แล้วกัน” “จริงรึ!” เรียวคิ้วโก่งเลิกขึ้นอย่างประหลาดใจ “ขอบพระคุณท่านลอร์ดที่รัก ทำไมท่านถึงได้ใจดีเหลือเกินล่ะวันนี้” “ที่เจ้าช่วยข้าเรื่ององค์กษัตริย์เมื่อสองสัปดาห์ก่อน...” ชายหนุ่มเอียงศีรษะเข้ามาใกล้ แล้วลดระดับเสียงลงเป็นเสียงกระซิบ “จนถึงตอนนี้ข้าก็ยังไม่ได้ตอบแทนเจ้าเป็นชิ้นเป็นอันเลยนี่ ปกติดัดลีย์ให้อะไรเจ้าล่ะ” “ไม่แน่นอนหรอกค่ะ แล้วแต่ว่าเขาตีค่าผลงานของข้าไว้เท่าใด...ท่านเป็นเสนาบดีว่าการท้องพระคลัง น่าจะตีราคาได้เก่งกว่าท่านพลโทอีกไม่ใช่หรือ” เขาตีสีหน้าครุ่นคิด “แล้วตกลงอยากได้อะไรล่ะ” “ก็แล้วแต่ท่านสิ วิคเตอร์” นางเขี่ยหลังมือเขาอย่างเย้าแหย่“มีบุรุษที่ไหนบ้างที่เที่ยวคาดคั้นเอากับสตรีว่านางอยากได้อะไร” “ก็ได้...” เขาผงกศีรษะ “เย็นวันพรุ่งนี้เจ้ามาพบข้าที่ห้องทำงานก็แล้วกัน” เสียงผู้ชมเพิ่งจะซาลงได้ไม่นาน ทันใดซีมอร์ทั้งสองก็ปรากฏตัวขึ้นที่ขอบสนามคนละฟากฝั่ง ผู้ช่วยของแต่ละฝ่ายเห็นดังนั้นจึงรีบรุดมาช่วยกันดันทั้งคู่ขึ้นบนหลังม้า เมื่อนั่งบนอานได้แล้วลอร์ดโทมัสก็หันมาโบกมือน้อย ๆให้แก่คนดูทั่วสนาม เรียกเสียงปรบมือและกู่ร้องดังกระหึ่มก้อง   “ท่านพลเอกช่างเป็นที่นิยมเสียจริง” หญิงสาวเปรยขึ้นขณะกวาดตาไปรอบบริเวณ “นี่ถ้าข้าไปพนันกับคนอื่นเสียแต่แรก ป่านนี้คงจะได้กำไรงามไปแล้วกระมัง” “หากรู้จักชั่งใจเสียบ้าง พวกเขาจะรู้ตัวว่าตนเสียสติเพียงใดที่กล้าวางเงินข้างโทมัส ซีมอร์...” ชายหนุ่มพ่นเสียงหึอย่างดูแคลน “บอกตามตรง ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดคนอย่างนั้นถึงได้เป็นที่นิยมชมชอบนัก” “นั่นไม่มีอะไรซับซ้อนเลยท่านลอร์ด” เบอร์นีเซียว่ายิ้ม ๆ “พลเอกซีมอร์เป็นคนที่มีเสน่ห์ดึงดูดอย่างประหลาด หนำซ้ำยังมีมนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ แล้วจะแปลกอะไรเล่าที่ใคร ๆต่างก็พากันรักเขา” นางว่าแล้วเงียบไปครู่หนึ่งขณะมองไปทางด้านท่านดยุคและพลเอก ทั้งสองฝ่ายต่างพร้อมแล้วและกำลังเตรียมตัวเริ่มการแข่งอยู่ที่ขอบสนาม ม้าศึกตัวใหญ่ของทั้งคู่สะบัดหัวไปมาและส่งเสียงฟึดฟัดอย่างดุร้าย ส่งผลให้ลอร์ดโทมัสต้องคอยควบคุมม้าของตัวเองให้ย่ำเท้ารออยู่กับที่อย่างยากลำบาก หญิงสาวส่งเสียงหัวเราะเบา ๆในลำคอ “...แต่ตอนนี้หน้าหล่อ ๆนั่นคงใช้การอะไรไม่ได้แล้วล่ะ” “ข้าไม่คิดว่าท่านดยุคจะถือการดวลนี้เป็นจริงเป็นจัง” วิคเตอร์ยกนิ้วขึ้นลูบปลายคางเกลี้ยงเกลา “บางทีเขาอาจจะตั้งใจออมมือให้แก่น้องชาย อย่างน้อย ๆก็ให้ดูเหมือนว่าต่อสู้กันอย่างสูสี ผู้คนจะได้เลิกครหาว่าเขาดันน้องที่ไร้ความสามารถขึ้นมาเป็นใหญ่เป็นโตเสียที” “ก็น่าจะจริงอย่างที่ท่านว่า...” นางกระซิบ “งานนี้จัดมวยคู่รองมาแบบส่ง ๆ ราวกับจงใจให้คนสนใจมาดูแต่การแข่งของสองพี่น้องคู่นั้น” “อีกเดี๋ยวเราก็จะได้รู้กันว่าเป็นเช่นนั้นจริงหรือไม่...” ว่าจบเขาก็ทอดสายตาออกไปเบื้องหน้าอย่างจดจ่อ หญิงสาวทำตามด้วยกิริยาแบบเดียวกัน ไม่กี่อึดใจต่อมาเสียงทรัมเป็ตก็แผดดังขึ้นเป็นสัญญาณให้ซีมอร์ทั้งสองพุ่งทะยานเข้าหากัน เศษฝุ่นและเศษดินจากกีบม้าปลิวฟุ้งจนแทบจะบดบังผู้แข่งขันไปสิ้น จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 11:50:01

ความคิดเห็นที่ 2 “...ว่าแต่เจ้ารู้เกี่ยวกับโทมัส ซีมอร์มากแค่ไหน” เขาเอ่ยถามขณะสายตายังคงจับจ้องอยู่กับการแข่งที่เพิ่งเริ่มขึ้น “ก็ไม่มากนักหรอก” นางยักไหล่ “ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องที่ใคร ๆก็รู้กันอยู่แล้ว ...อย่างเช่นเรื่องที่เขาได้ดำรงตำแหน่งผู้บังคับบัญชาการแห่งกองทัพเรือ ทั้ง ๆที่แทบไม่มีประวัติการสู้รบโดดเด่นอันใดเลย” “ไม่ใช่ ‘แทบไม่มี’ แต่ ‘ไม่เคยมี’ ต่างหาก” ชายหนุ่มแก้คำพูดของอีกฝ่ายเสียงเรียบ “โทมัส ซีมอร์ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น นอกไปจากคนเขลาที่ก้าวหน้าได้เพราะเส้นสายของพี่ชาย” “นั่นสินะ...” หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วย “สงครามกับสก๊อตครั้งที่ผ่าน ๆมา เขาก็มีหน้าที่แค่ช่วยยิงปืนใหญ่สนับสนุนจากบนเรือเท่านั้นเองนี่” “เขารอดตัวเพราะสงครามกับสก๊อตเป็นสงครามบนดิน...” ชายหนุ่มทอดสายตาไปเบื้องหน้าคล้ายจะจินตนาการชะตากรรมของประเทศชาติ “แต่หากต้องรบกับสเปนหรือฝรั่งเศสขึ้นมา อังกฤษคงได้ถึงกาลอวสานกันล่ะทีนี้” “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะท่านลอร์ด อย่าลืมสิว่ายังมีจอห์น ดัดลีย์อยู่ทั้งคน” นางหันมามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคู่สนทนา “ต่อให้เกิดสงครามขึ้นจริง ข้าเชื่อว่าสภาน่าจะกดดันให้ซีมอร์คืนตำแหน่งให้แก่ดัดลีย์ มากกว่าจะยอมยกชะตากรรมของประเทศให้อยู่ในมือของคนพรรค์นั้น” “จริงของเจ้า ดัดลีย์ไม่ควรต้องถูกปลดออกจากตำแหน่งพลเอกแห่งกองทัพเรือด้วยประการทั้งปวง ซ้ำร้ายยังถูกลดขั้นให้เหลือเพียงแค่พลโทอีกต่างหาก” เขาชำเลืองมองตอบนาง “ดัดลีย์คงบ่นเรื่องนี้กับเจ้าน่าดูเลยสินะ” “ค่ะ...ก็เรื่องนี้นี่ล่ะที่ทำให้เขาแค้นซีมอร์จนแทบกระอัก” เบอร์นีเซียพูดเสียงแผ่วลงอีกจนอีกฝ่ายแทบจะต้องเงี่ยหูฟัง “เอาเขาลงจากตำแหน่งไม่พอ คนที่ให้มาแทนที่ก็กลับเป็นเจ้าคนหยิบโหย่งอย่างโทมัส ซีมอร์เสียอีก...ใครเล่าจะไปทนได้ โอ้ ดูนั่น! เกือบไปแล้วเชียว...” ณ ลานประลอง เอ็ดเวิร์ด ซีมอร์ถือทวนต่ำพุ่งเข้าใส่เป้าหมาย หากลอร์ดโทมัสกลับยกโล่ขึ้นป้องปัดได้อย่างหวุดหวิด “ข้าคิดแล้วไม่ผิด...” ชายหนุ่มยิ้มเหยียด ๆที่มุมปาก “ตั้งใจแทงทวนมาทางที่พลเอกจะหลบได้ทั้งนั้น...ถ้าซีมอร์ไม่คิดออมมือให้น้องชายล่ะก็ป่านนี้ลอร์ดโทมัสคงตายไปนานแล้ว” “แหม...ว่าไปแล้วก็น่าเสียดายจริง” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “นี่ถ้าดัดลีย์ไม่รีบชิงกลับลอนดอนไปเสียก่อน เขาคงยินดียิ่งที่จะเข้าร่วมประลองกับพลเอกซีมอร์แน่... แล้วงานนี้ก็จะกลายเป็นโศกนาฏกรรมเมื่อตำแหน่งพลเอกต้องว่างลงอีกครั้งภายในเวลาไม่กี่นาที” “ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง การประลองนี้ก็คงจะเป็นมหรสพที่น่าจดจำที่สุดในรอบทศวรรษทีเดียว” วิคเตอร์ส่งเสียงหัวเราะดังหึ ก่อนจะปรายตามองหญิงสาว “...ว่าแต่ดัดลีย์มีธุระอะไรที่ลอนดอนหรือ” “ข้าไม่รู้หรอกค่ะ” “งั้นรึ...” เปลือกตาเขาหรี่ลงเล็กน้อยคล้ายจะไม่เชื่อ “โธ่เอ๋ย ท่านเห็นดัดลีย์เป็นคนปากสว่างไปแล้วหรือ” นางถอนใจ “เขารู้หรอกน่าว่าอะไรที่ควรบอกให้ข้ารู้ และอะไรที่ไม่ควร” “แสดงว่าครั้งนี้เขาเห็นว่าไม่สมควรที่จะให้เจ้ารู้อย่างนั้นสินะ...” “ไม่ควรให้ข้ารู้ก็อาจจะใช่ หรือมิเช่นนั้นก็อาจเป็นเรื่องที่ข้าไม่จำเป็นจะต้องรู้ก็ได้...เรื่องบางเรื่องบอกกล่าวแก่นางโลมอย่างข้าไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมามิใช่หรือ” หญิงสาวตัดบทแล้วยกมือขึ้นขยับที่คาดผมไปด้านหลัง ขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปที่การแข่งเบื้องหน้า ขณะนี้ท่านดยุคเริ่มพุ่งทวนเข้าใส่พลเอกอีกครั้ง หากครานี้ลอร์ดโทมัสไม่อาจยกโล่ขึ้นกันได้ทันจึงเลือกที่จะชักม้าหลบแทน ทว่าม้าของเขากลับยกสองขาหน้าขึ้นลอยจากพื้นอย่างแตกตื่น ไม่ยอมที่จะเบี่ยงหลบตามที่นายต้องการ ในชั่วพริบตานั้น พลเอกซีมอร์หงายหลังตกจากหลังม้า เสียงชุดเกราะกระแทกพื้นประสานกับเสียงร้องของเขาดังก้องไปทั่วสนาม จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 11:52:46

ความคิดเห็นที่ 3 “เขาถูกแทง! พลเอกถูกแทง!” คนดูคนหนึ่งร้องตะโกนขึ้น จากนั้นเสียงเซ็งแซ่ด้วยความตระหนกตกใจก็ดังระงมตามมา ณ พลับพลาที่ประทับซึ่งแยกออกไปต่างหาก องค์กษัตริย์ตรัสอุทานด้วยความตกพระทัยพลางฉวยแขนเสื้อของเลดี้อลิซาเบธที่กระตุกตัวขึ้นจากที่นั่งเล็กน้อย ขณะที่พระนางแคทเธอรีนพรวดพราดประทับยืนโดยพลัน ก่อนจะทรงรีบถลันออกจากพลับพลา จับชายกระโปรงยกขึ้นวิ่งตรงไปยังพระสวามี...เด็กสาวมองตามมารดาบุญธรรมไปชั่วครู่แล้วจึงกลับลงนั่งอีกครั้ง เอ็ดเวิร์ด ซีมอร์รีบลงจากหลังม้า ถอดหมวกเกราะและชุดเกราะทิ้งลงพื้นแล้วรีบรุดมาดูน้องชายที่กำลังส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความทรมาน ส่วนพระพันปีทรงทรุดลงประทับนั่งข้างกายเขาระหว่างที่ผู้ช่วยช่วยกันถอดเกราะของเขาออก พร้อม ๆกับที่ชายถือแปลสองคนรีบวิ่งเข้ามาในลานประลอง “พาเขาขึ้นไปข้างบน แล้วก็ตามหมอด้วย เร็ว!” ดยุคสั่งเสียงเฉียบท่ามกลางเสียงร้อยโอดโอยของน้องชายที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ ร่างของพลเอกถูกพยุงขึ้นนอนบนแปลโดยไม่รอช้า พระนางแคทเธอรีนทรงได้แต่ประทับยืนขึ้นแล้วทอดพระเนตรตามพระสวามีที่ถูกหามออกไป ก่อนจะทรงหันพระพักตร์มาหาดยุคแห่งซอเมอร์เซท “เขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม” พระนางตรัสถามพระสุรเสียงสั่น หยดน้ำใสเอ่อคลอในดวงพระเนตร “อย่าทรงกังวลเลยพะย่ะค่ะฝ่าบาท อีกประเดี๋ยวแพทย์ก็จะช่วยปฐมพยาบาลให้เขาดีขึ้น กระหม่อมรับรองว่าเขาจะไม่เป็นอะไร” ดยุคยืนยันหนักแน่น หากน้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยความเคร่งเครียดและวิตกกังวลดุจกัน พอสิ้นเสียงเขาก็รีบสาวเท้าตามชายถือแปลสองคนนั้นเข้าไปในคฤหาสน์ทันที ย้อนกลับไปทางฝั่งผู้ชม บัดนี้ความวุ่นวายกำลังก่อตัวขึ้นทั่วทั้งเต็นท์ ผู้คนต่างแย่งกันชะเง้อคอดูสถานการณ์ในลาน หญิงสาวคนหนึ่งยกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาเบิกโพลงค้างอยู่ในท่านั้น ในขณะที่อีกหลายคนเริ่มถอนสะอื้น เสียงตะโกนพูดคุยและถามกันเองดังระงมไปทั่ว “เขาเป็นอะไรรึเปล่า” “เขาถูกแทงเข้าตรงไหนน่ะ” “นี่ตอนนี้เขาถูกพาไปไหนแล้ว ปัดโธ่ อย่าบังสิ!” “ข้าเห็น! ข้าเห็น! ท่านดยุคแทงเข้าตรงหัวใจของเขาพอดิบพอดีเลย งานนี้ไม่รอดแน่!” “ไหน อยู่ไหนแล้ว ข้ามองไม่เห็นเลย เขาตายหรือยัง!” “ใจร้ายที่สุด! แทงน้องตัวเองได้ลงคอ” เบอร์นีเซีย บูร์ชิเอหันมองผู้คนที่กำลังบ้าคลั่งไปด้วยความตื่นตระหนกรอบด้าน ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่วกับชายหนุ่มข้าง ๆ “เป็นเรื่องใหญ่จนได้...ท่านว่าพลเอกซีมอร์จะบาดเจ็บมากไหม ถึงตายหรือเปล่า” “เขาไม่ได้ถูกแทง...” ผู้ถูกถามเอ่ยเสียงเครียด “หา! เดี๋ยว! ท่านว่าอะไรนะ” “ข้าเห็นตอนที่ทวนของซีมอร์พุ่งเข้าใส่พลเอก มันแฉลบออกพอดีก่อนจะถึงตัวเขา เจ้านั่นไม่ได้ถูกสะกิดแม้แต่ปลายด้ามทวนด้วยซ้ำ” “ล...แล้วทำไม...” อีกอึดใจต่อมาสีหน้าของหญิงสาวก็บ่งบอกว่าเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด “เขาลื่นไถลตกจากหลังม้าเองหรือนี่!” วิคเตอร์ไม่ตอบหากเพียงพยักหน้าให้นางอย่างเงียบ ๆ เบอร์นีเซียนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้นชั่วขณะก่อนจะหันไปมองผู้คนรอบบริเวณอีกครั้ง “วันนี้เขาแพ้การแข่งขัน แต่กลับกุมหัวใจคนทั้งราชสำนักได้อยู่หมัด...” นางกระตุกยิ้มอย่างสุดระอา “ผู้ชายคนนี้นี่ช่างร้ายจริง ๆ ให้ตายเถอะ!”                                                ------------------------------------------------------ จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 11:57:28

ความคิดเห็นที่ 4 ร่างของพลเอกนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงสี่เสา เขาร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดเป็นระยะ ๆระหว่างที่แพทย์หลวงกำลังตรวจดูอาการ ส่วนซีมอร์ผู้พี่ยืนอยู่ห่างจากปลายเตียงไปหลายช่วงตัว ปากเม้มเข้าหากันแน่นขณะรอคอยอย่างใจเย็น ในที่สุดแพทย์ก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาหาดยุค “อาการเขาเป็นอย่างไรบ้าง” ท่านดยุคโพล่งถามขึ้นทันที... และแล้วใบหน้าเขาก็เครียดเขม็งไปโดยพลันหลังจากได้ฟังที่แพทย์ผู้นั้นพึมพำตอบ ดยุคหันขวับไปมองพลเอกบนเตียงชั่วแวบหนึ่งแล้วจึงหันกลับหาแพทย์หลวง “ขอบคุณมาก แต่รบกวนเจ้าช่วยออกไปรอข้างนอกก่อนสักครู่เถอะนะ...” สิ้นคำสั่ง แพทย์ก็โค้งให้ดยุคแล้วรีบเดินผ่านเขาไปยังธรณีประตูทันที “หมอบอกอะไรท่าน...” ลอร์ดโทมัสชันกายขึ้นถามหลังจากได้ยินเสียงประตูปิด ท่านดยุคไม่ตอบหากก้าวเท้ามาหยุดยืนที่ข้างเตียง และเมื่อได้เห็นสีหน้าของพี่ชายเขาจึงกระตุ้นถามอีกครั้ง “บอกมาเถอะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดข้าก็รับได้ทั้งนั้น ต่อให้ต้องตายข้าก็ไม่...” “...ข้อเท้าแพลง” “อะไรนะ” “ข้อเท้าแพลง เจ้าโง่! ข้อเท้าแพลง!” เขาขึ้นเสียงจนแทบจะเป็นการตะโกน “ข้อเท้าแพลงหรือ...” พลเอกกระพริบตาปริบ ๆ “ไม่จริงน่า อย่างน้อย ๆก็ต้องมีอะไรสักอย่างแตกหักอยู่ในตัวข้าแน่นอน เรียกหมอนั่นมาตรวจใหม่เถอะ ข้ามั่นใจว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้น...” “ใช่! ถ้าเจ้าจะนับรอยช้ำที่บั้นท้ายของเจ้าด้วยล่ะก็นะ” ดยุคว่าพลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “อ้อ...” ผู้ได้รับบาดเจ็บขมวดคิ้วยุ่งขณะพยายามสรรหาคำพูด “อืม...” “แค่หงายหลังตกม้าข้อเท้าแพลงเจ้าก็ร้องโอดโอยอย่างกับหมู...ถ้าใครรู้เข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน ฮึ!” พลเอกยกมือขึ้นกอดอก หน้าบึ้งขึ้นมาทันควัน “นี่ท่านหาว่าข้าสำออยรึ!” “ใช่ซี ใช่...แล้วก็เป็นการสำออยอย่างมีแผนเสียด้วย” ซีมอร์ผู้พี่หรี่ตาลงอย่างรู้ทัน “เจ้าคิดจะเรียกความเห็นใจจากคนในราชสำนักล่ะสิ” “ทำไมท่านถึงชอบมองข้าในด้านร้ายอยู่เรื่อยเลยนะ ข้าน่ะ...” “แล้วเจ้ามีด้านดีอะไรให้มองด้วยเรอะ!” ดยุคขัดด้วยแววตาวาวโรจน์ “ทั้ง ๆที่ข้าอุตส่าห์จัดงานนี้เพื่อให้เจ้าได้แก้ไขภาพลักษณ์ใหม่ แต่เจ้ากลับทำทุกอย่างพังพินาศหมด...พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าน้องข้าจะไม่ได้เรื่องไปได้ถึงขั้นไหนกัน!” เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไปไม่ตอบว่ากระไร เอ็ดเวิร์ด ซีมอร์จึงหันหลังให้น้องชายแล้วเดินลงส้นไปที่ข้างหน้าต่าง ก่อนจะหันขวับกลับมาอีกครั้ง “ข้าไม่รู้และไม่สนหรอกว่าเจ้าจะมีเพื่อนฝูงเยอะแค่ไหน หรือมีหญิงสาวมาชื่นชอบมากเพียงใด...แต่สำหรับพวกในสภา เจ้ามันก็แค่คนโหลยโท่ยที่ไม่มีค่าคู่ควรกับตำแหน่งที่ได้รับสักนิด” ว่าแล้วเขาก็เริ่มเดินวนไปมาประหนึ่งกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก “ตั้งแต่ลอร์ดดัดลีย์ไป พวกทหารชั้นผู้น้อยก็เสียกำลังใจกันมาก ใคร ๆก็อยากจะได้ผู้บังคับบัญชาการคนเก่าของเขากลับคืนมาทั้งนั้น...เช่นนี้แล้วเมื่อไหร่เจ้าจะรู้ตัวเสียทีว่าที่ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ทุกวันนี้ได้ก็เพราะข้าแท้ ๆ” พลันเขาก็หยุดจ้องอีกฝ่ายเขม็ง “...แล้วดูสิว่าเจ้าตอบแทนอะไรข้าบ้าง ประโยชน์ไม่เคยทำ แต่ทีเรื่องโง่ ๆล่ะขยันทำนัก...โทมัส เจ้าเคยคิดถึงหน้าข้าบ้างไหม” “แน่สิพี่ข้า ก็หน้าตาของท่านเองน่ะสำคัญยิ่งกว่าทุกสิ่งอยู่แล้ว” ผู้เป็นน้องชายตอบรับเสียงยานคางอย่างประชดประชัน “ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำลายชื่อของซีมอร์มากไปกว่านี้อีกแล้ว” เขาชี้นิ้วใส่คู่สนทนาดั่งผู้พิพากษาที่กำลังคาดโทษ “ถ้าเจ้ายังไม่เอาถ่านอยู่แบบนี้ต่อไปล่ะก็ นอกจากจะปลดเจ้าจากตำแหน่งแล้วข้าจะขับเจ้าออกจากวงศ์ตระกูลด้วย” “หึ อย่าทำเป็นพูดอย่างนั้นอย่างนี้เลย จริง ๆท่านก็แค่กลัวว่าข้าจะเป็นที่นิยมชมชอบมากเกินไปล่ะสิ” พลเอกจ้องตอบพี่ชายอย่างท้าทาย “...ท่านกลัวว่าองค์กษัตริย์จะโปรดข้ามากกว่าท่านใช่ไหมล่ะ” “นี่เจ้ายังไม่สำนึกอีกรึไงนะ!” ดยุคร้องพลางยกมือขึ้นทุบตู้วางของข้างตัวเสียงดังตึง “ระหว่างลุงใจร้ายกับลุงใจดี...” ซีมอร์ผู้น้องเอ่ยต่อหน้าระรื่น “ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพระองค์จะทรงเลือกใคร เพราะอย่างนี้ท่านถึงอยากจะให้ข้าไปให้พ้น ๆจนตัวสั่น” เอ็ดเวิร์ด ซีมอร์ก้าวเท้าเข้ามาใกล้เตียงของอีกฝ่าย บัดนี้ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเข้มอย่างสมบูรณ์ “ฟังนะ...” เขาพ่นเสียงลอดไรฟัน “ครั้งที่แล้วเจ้ารอดมาได้เพราะความเมตตาจากข้า แต่หากข้าจับได้อีกว่าเจ้าพยายามจะเข้าใกล้องค์กษัตริย์เพื่อหาความดีความชอบล่ะก็ หัวโต ๆแต่ไร้สมองของเจ้าได้หลุดออกจากบ่าแน่!” ว่าจบเขาก็หมุนตัวกลับแล้วกระแทกเท้าเดินออกจากห้องไปด้วยความเดือดดาล ++ จบบท ++ จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 11:59:30

ความคิดเห็นที่ 5 ++ คุยกับคนอ่าน ++ คุณscottie ---------------------------------------------- เอ โทมัสได้เป็นสวามีของพระนางแคทเธอรีน แล้วตอนนี้ทำเป็นปิ๊งพระนางเอลิซาเบ็ธหรือคะ ---------------------------------------------- เรื่องระหว่างโทมัส ซีมอร์กับเลดี้อลิซาเบธนี้ขอยืนยันว่าเป็นจริงตามประวัติศาสตร์ค่ะ ส่วนจะเป็นเรื่องทำนองไหนต้องขอให้ติดตามชมต่อไปนะคะ :D คุณปลาทองติดปีก ---------------------------------------------------------------------------------------- โทมัสนี่มัน... ร้ายนะเนี่ย -*- ว่าแต่ถ้าวิคเตอร์ไปกระโดดหยองแหย็งตามกาบเรือแบบหนุ่มคนอื่นบ้างคงสนุกพิลึก ---------------------------------------------------------------------------------------- ถ้าวิคเตอร์ไปทำอย่างนั้นบ้างคงได้ช็อคกันทั้งวังแน่ ๆ 555+ จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 12:03:40

ความคิดเห็นที่ 6 โทมัสกวน...มาก น่าอัดสุด ๆ -*- แอบสงสารเอ็ดเวิร์ดนิด ๆนะเนี่ย พระเอกนางเอกก็ไม่รัก น้องมันก็ไม่รัก ตัวประกอบยังไม่รักเลย 555+ ป.ล. วิคเตอร์นี่ดู ๆไปดู ๆมาก็ไม่ได้เลวร้ายแฮะ ออกแนวเด็ก ๆมากกว่า น่ารักดี จากคุณ : ปลาทองติดปีก เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 22:00:28

ความคิดเห็นที่ 7 มีแต่เกราะเหล็กหรอ  น่าจะมีเกราะทอง เกราะเงิน  ออกแนว เกมส์ออนไลน์  ฮ่าๆ แต่ก็สนุกดีนะ จากคุณ : ruddy01 เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 23:21:46

ความคิดเห็นที่ 8 โอ เรียบเรียงเก่งจังค่ะ ค่อยๆ เผยด้านดีของวิคตอร์ออกมาเรื่อยๆ โทมันที่เหมือนจะน่ารัก ร้ายลึกทีเดียว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 15:51:52