ความคิดเห็นที่ 1   ภาพของพี่สาววัยรุ่นแต่งหน้าสวยเก๋ กับน้องสาวผมยาวสลวยร่างผอมเก้งก้างท่าทางเหมือนทอมบอยสะดุดตาบรรดานักข่าวกลุ่มใหญ่เข้าอย่างจัง หากแต่เพราะความสวยเด่นของคนพี่มากกว่าจะติดใจสงสัยอย่างอื่น แต่ปีขาลก็อดคิดไม่ได้ว่า สายตาเหล่านั้นต้องจำเขาได้แน่ๆ ขาที่ตอนก้าวออกจากลิฟท์เต็มไปด้วยความมั่นใจจึงเริ่มเป๋ไปอย่างช่วยไม่ได้ และลุกลี้ลุกลน กลัวว่าวิกจะหลุดบ้างละ กลัวว่าใครจะมองทะลุแว่นดำอันใหญ่เข้ามาสำรวจใบหน้าได้ชัดเจนบ้างละ ณสรวงสังเกตเห็นจึงเอื้อมมือไปบีบมือเขาเบาๆ อย่างให้กำลังใจ “ไม่ต้องกลัวนะ น้ำหวาน นิ่งไว้ ใจเย็นไว้” ท่าทีแบบนั้น คำพูดแบบนั้นกับมือนุ่มๆ ที่สอดเข้ามากับมือตน ทำให้หัวใจชายหนุ่มในร่างเด็กเต้นด้วยจังหวะที่แปลกไปจากเดิมที่เจ้าตัวก็อธิบายไม่ได้ “เชิดไว้นะ หวาน ถ้าอยากให้ชีวิตตัวเองสงบสุขก็อย่าพลาด ตอนนี้ไม่มีใครสงสัยอะไรเราหรอก” “ครับ” เขารับคำหนักแน่น พร้อมกับเรียกวิญญาณนักแสดงที่อยู่ในตัวออกมาใช้ จากท่าเดินแมนๆ ห้าวๆ เด็กหญิงผมยาวสลวยเริ่มเดินขาชิดกันมากขึ้น หนีบเขาเข้าหากันมากขึ้น แต่ไม่ถึงขั้นเดินบิด เมื่อก้าวออกจากคอนโดได้แล้ว ทั้งคู่ก็ยังไม่เลิกสวมบทบาท เพราะรู้ว่ามีสายตาผู้ชายบางคนมองตามณสรวงมาอย่างชื่นชอบในใบหน้าสวยสะดุดตาและเรือนร่างที่สมสัดส่วน และในที่สุด ทั้งสองก็ได้มานั่งอยู่บนแท็กซี่อย่างปลอดภัย “เฮ้อ” ปีขาลเป่าลมออกจากปากด้วยความโล่งใจและตั้งท่าจะถอดวิกผมทิ้งด้วยความร้อนและรำคาญ หากแต่ณสรวงมือไวกว่า รีบเอื้อมมือจับเอาไว้และทำท่าลูบผมยาวๆ นั้นอย่างเอ็นดู พอดีกับแท็กซี่เอ่ยถามขึ้นว่า “จะไปไหนครับ” “ว่าไง หวาน ตกลงหวานจะให้ไปส่งที่ไหน แล้วที่ที่จะไปเนี่ย มันอยู่ไกลจากตรงนี้มากมั้ย” ณสรวงหันมาถามเด็กชายต่อทันที และนั่นก็ทำให้ปีขาลต้องเหลือบมองไปทางแท็กซี่แว่บหนึ่ง ครั้นเห็นคนขับจ้องพวกเขาอย่างสนใจใคร่รู้มากไปกว่าเรื่องของจุดหมายที่จะไป ชายหนุ่มก็ทำหน้าเซ็งกับความซื่อของหญิงสาว ยายน้ำเน่าเอ๊ย ถามออกมาอย่างนั้นได้ยังไง อย่างนี้แท็กซี่ก็รู้หมดสิ ว่าคุณซึ่งเป็นผู้ใหญ่ไม่ชำนาญเส้นทาง เดี๋ยวมันก็ทุบหัวผมแล้วหลอกคุณไปทำมิดีมิร้ายหรอก “อยากไปเที่ยวห้าง ไปห้างกันนะ อยากได้เกม” ปีขาลพยายามบีบเสียงให้เล็กลง “อ้าว ที่แท้ก็จะไปห้างหรอกเหรอ...” ณสรวงครางด้วยความแปลกใจและโพล่งถามกลับให้ปีขาลเกิดอาการเซ็งซ้ำสอง “อื้อ” “ตกลงจะไปไหนกันครับ” แท็กซี่ถามย้ำขึ้นอีกและมองคนทั้งคู่ผ่านกระจกหลังเขม็ง “จะไปห้างใกล้ๆ เนี่ยฮะ เอ๊ย ค่ะ...” ปีขาลสวมบทน้องสาวเอาแต่ใจกันไม่ให้แท็กซี่สงสัยว่า ณสรวงไม่รู้สถานที่ที่จะไปและไม่ชินเส้นทางในกรุงเทพ ซึ่งก็ได้ผล แท็กซี่ไม่ได้สนใจสองพี่น้องอีกจนกระทั่งถึงห้างสรรพสินค้าใหญ่หนึ่งในหลายๆ ห้างที่ตั้งอยู่แถบใกล้คอนโดของสันติ เมื่อลงจากแท็กซี่มาสู่ความวุ่นวายข้างนอก ณสรวงก็ถามเด็กชายด้วยความสงสัยทันที “ตกลงที่ที่ให้พามาคือที่ห้างเหรอ แล้วเราจะเดินห้างด้วยชุดแบบนี้นี่นะ หวาน” “เปล่า ไม่ได้จะมาที่นี่” “อ้าว แล้วทำไม...” “ผมก็แค่จะช่วยคุณให้ปลอดภัยจากแท็กซี่เท่านั้นแหละ คุณนี่มันซื่อบื้อจริงๆ ถามผมซึ่งเป็นเด็กออกมาได้ยังไงว่าจะไปไหน จะบอกให้แท็กซี่มันรู้เรอะว่า คุณไม่รู้จักที่ทาง ไม่ชินทางในกรุงเทพ นี่ถ้ามันคิดไม่ซื่อ ทุบหัวผมให้สลบแล้วลากคุณไปทำมิดีมิร้ายจะว่ายังไง” ปีขาลตอบด้วยเสียงหงุดหงิด ก่อนจะเดินไปโบกแท็กซี่ยังด้านหน้า ณสรวงก้าวตามทันทีด้วยความหงุดหงิดเช่นกัน “คิดมาก ระแวงมากไปแล้ว คนขับท่าทางใจดีออก เขาไม่ติดใจอะไรสักหน่อย แล้วนี่มันก็กลางวันแสกๆ ด้วย...แหม ทีอย่างนี้คิดได้ ทีตอนจะดึงวิกออกนี่ไม่ได้คิดเลยสินะ ว่าแท็กซี่จะคิดยังไงที่จู่ๆ เด็กหญิงผมยาวกลายเป็นเด็กชายน่ะ” ปีขาลชะงักไปอย่างนึกได้ แต่ก็ไม่อยากยอมรับความพลาดเล็กๆ น้อยๆ ของตน ชายหนุ่มสะบัดหน้าแล้วหันไปโบกแท็กซี่ต่อ “เดี๋ยว บอกมาก่อนสิว่าเราจะไปไหนกันแน่ แล้วทำไมต้องลงตรงนี้เพื่อต่อรถด้วยล่ะ ทำไมไม่เอาคันเมื่อกี้ไปเลย” “อ้าว นี่ยังไม่ฉลาดอีกเรอะ หา” เขาหันมาตำหนิอย่างไม่คิดรักษาน้ำใจ นี่เขากับสันติคิดถูกหรือผิดที่ยอมให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาช่วยเนี่ย “ไม่เห็นสายตาที่แท็กซี่คนเมื่อกี้มองเราหรือไง ยายน้ำเน่า เขาคอยสังเกตเราอยู่ แล้วจะบอกอะไรให้นะ ไอ้อารมณ์หื่นของผู้ชายน่ะ มันไม่เลือกเวลากลางวันหรือกลางคืนหรอก ถ้ามันมีอารมณ์ มันทำตอนไหนก็ได้ เข้าใจไว้ด้วย” “ต๊าย ทำไมแก่แดดแก่ลมแบบนี้ หา น้ำหวาน” ณสรวงกรีดเสียงกลับด้วยความตกใจ ตอนนั้นคนที่อยู่แถวๆ หน้าห้างเริ่มหันมามองภาพที่ ‘พี่สาวกับน้องสาว’ ทะเลาะกันแล้ว “ใครสอนให้พูดจาน่าเกลียดแบบนี้ หา นี่อยู่กับนายเสือมากหรือเปล่าเนี่ย โอ๊ย จะเป็นลม” ปีขาลยกมือแตะหน้าผากตัวเองแรงๆ...คิดผิด คิดผิดอย่างแรงแน่แล้ว นี่เขาเลือกตัวอะไรมาช่วยเนี่ย!!! เมื่อขึ้นมานั่งบนแท็กซี่คันที่สองแล้ว สองคนต่างก็ยึดหน้าต่างคนละบานเพื่อมองออกไปยังความวุ่นวายด้านนอก ต่างคนก็ต่างหน้าบึ้ง ไม่มีใครยอมคุยกับใคร ความเคร่งเครียดลอยกรุ่นจนคนขับแท็กซี่สัมผัสได้ เขาจึงเอื้อมมือไปเปิดวิทยุด้วยหวังผ่อนคลายบรรยากาศ แต่บังเอิญเหลือเกินที่เป็นช่วงข่าวต้นชั่วโมงของคลื่นวิทยุคลื่นหนึ่ง ที่มักจะมีข่าวบันเทิงแถมท้ายมาด้วย และแน่นอน ข่าวที่ฮอตที่สุดในตอนนี้ ก็หนีไม่พ้นข่าวที่ดาราหนุ่มซุกลูกซุกเมีย “ข่าวมีมูลขึ้นทุกทีแล้ว เพราะจู่ๆ คุณเสือก็โทรฯ cancel งานทุกอย่าง โดยผู้จัดการส่วนตัวอ้างว่า ไม่สบาย เป็นโรคไข้หวัดใหญ่ นักข่าวพยายามถามว่าโรงพยาบาลไหนก็ไม่ได้คำตอบ เหมือนพยายามหลบหน้า ตอนนี้นักข่าวก็พยายามตามหาเด็กผู้ชายคนนั้น แต่ก็ไม่เจอ เอ้า ความจริงเป็นยังไงก็ต้องรอติดตามกันต่อไปนะคะ เราจะตามข่าวแบบเกาะติดค่ะ...” “แมร่งบ้า!” ปีขาลเผลอสบถออกมา โชคดีที่ไม่ดังพอที่จะไปถึงแท็กซี่เพราะมีเสียงวิทยุกลบ แต่ณสรวงได้ยินเต็มหูเลยทีเดียว “เดี๋ยวข่าวก็ซาเองล่ะมั้ง” เธอหันมาปลอบเขาเบาๆ เลิกติดใจกับถ้อยคำเผ็ดร้อนและความหงุดหงิดที่มีต่อกันก่อนหน้านี้เสีย เพราะชักนึกเห็นใจที่เขาไม่ได้ทำงานในวงการอย่างที่ตั้งใจแต่เดิม ต้องระเห็จออกจากที่พัก แถมต้องปลอมตัวให้วุ่นวายไปหมด “ฮื่อ หวังอย่างนั้นเหมือนกัน” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 03:35:51

ความคิดเห็นที่ 2   หลังจากต้องผจญรถติดบนถนนเส้นสำคัญเกือบสองชั่วโมง เกือบห้าโมงเย็น แท็กซี่ก็เลี้ยวเข้ามาจอดหน้าวัดที่ปีขาลบอกให้ณสรวงบอกคนขับ ตัววัดตั้งอยู่ลึกลงไปจากถนนใหญ่ แต่ซอยนั้นเป็นซอยใหญ่ที่เชื่อมระหว่างถนนสายหลักสองสาย จึงมีถนนสองเลนตัดผ่าน มีรถราวิ่งขวักไขว่ ข้างหนึ่งของวัดเป็นโรงเรียนชื่อเดียวกับวัด อีกด้านเป็นตึกพาณิชย์ ตามฟุตบาธหน้าวัดมีแผงขายของจำพวกพวงมาลัย ดอกไม้ ธูปเทียน ล็อตเตอรี่ เรียงรายตลอดแนว   เนื่องจากคนพลุกพล่านนี่เอง การมาทั้งคู่จึงไม่อยู่ในความสนใจของใครทั้งสิ้น ดังนั้นเอง พอลงจากรถได้ ปีขาลจึงเดินดุ่มด้วยท่าเดินของตนอย่างสบายใจเข้าไปในวัดโดยไม่สนใจคนที่มาด้วยซักนิด แต่ไม่นานณสรวงก็ก้าวตามทันและร้องเรียกไว้ด้วยความขำ กับคนผมยาวถึงกลางหลังแต่ท่าเดินห้าวเหลือเกิน “เดี๋ยว หวาน จะเข้าไปทั้งผมยาวๆ นั่นเลยเหรอ” ร่างเก้งก้างชะงักอย่างนึกได้ ตั้งท่าจะกระชากวิกผมออก แต่หญิงสาวก็เดินเข้าไปถึงตัวก่อนและจัดการถอดออกให้ ตามมาด้วยการเสยๆ ลูบๆ ผมนิ่มสลวยนั้นให้เข้ารูปเข้าทรงให้อีกต่างหาก ตอนแรก ปีขาลทำท่าจะปัดมือเธอและดึงศีรษะตนออก แต่ครู่ต่อมาเขาก็ยืนนิ่ง ปล่อยให้มือนุ่มนิ่มนั้นทำหน้าที่ต่อไปตามสะดวก “เอ๊า หล่อเหมือนเดิมแล้ว...ไปได้แล้ว ว่าแต่พี่ไม่ต้องเข้าไปเป็นเพื่อนใช่มั้ย” เธอก้มหน้ามาถาม “ไม่ต้องแล้ว ขอบใจมาก คุณกลับไปได้แล้ว...ว่าแต่กลับถูกหรือเปล่าล่ะ สุขุมวิทน่ะ” ตอนท้ายถามอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ จำได้หรอกนะว่า ท่าทางซื่อบื้อแค่ไหนน่ะ “ก็...ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมั้ง ขึ้นแท็กซี่แล้วก็บอกเค้า ก็จบแล้ว” “แล้วอย่าไปทำท่าทางเงอะๆ งะๆ ให้แท็กซี่สงสัยว่าเราไม่รู้จักเส้นทางล่ะ เดี๋ยวได้ไปถึงที่อื่นแทนที่จะถึงบ้าน เข้าใจหรือเปล่า” เขาทำเสียงเคร่งส่งมาให้ จนณสรวงอดค้อนให้ไม่ได้ “ยังไงพี่ก็โตกว่าเราตั้งเยอะนะ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า...โอ เค งั้นไปละ โชคดีนะ” พูดจบณสรวงก็หันหลังกลับก้าวออกจากวัดด้วยความรู้สึกโล่งใจที่มาส่งเขาได้ถึงที่ และได้แต่หวังว่านับจากนี้ไป เธอจะไม่ต้องหงุดหงิดกับเด็กก้าวร้าวคนนี้อีกแล้ว ที่สำคัญ ตอนนี้เธอก็รู้สึกร้อนกับชุดที่ใส่ อึดอัดกับความเหนียวของเครื่องสำอาง และระคายตากับคอนเทคเลนส์เต็มทีแล้วด้วย อยากกลับบ้านไปถอดเจ้าพวกนี้ออกให้หมด แล้วก็เลี้ยงฉลองเรื่องงานกับอาของเธอ   หญิงสาวรีบหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรฯ แจ้งอาว่างานของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว   “ค่ะ อา ตอนนี้น้ำหวานเข้าไปข้างในวัดแล้วค่ะ...เข้าไปคนเดียวค่ะ ก็เขาบอกว่า น้ำทิพย์ไม่ต้องเข้าไปนี่คะ เอ่อ ไม่ต้องหรอกมั้งคะ ดูมั่นอกมั่นใจดีออกค่ะ คงไม่หลงหรือมีอะไรเกิดขึ้นหรอกค่ะ” หญิงสาวอดยิ้มขำไม่ได้ อยากให้อามาเห็นท่าทางของเด็กชายนักว่า เต็มไปด้วยความมั่นใจและเป็นตัวของตัวเองมากแค่ไหน “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ยังไงเขาก็เด็กนะจ๊ะ น้ำทิพย์ อารบกวนน้ำทิพย์อีกนิดเถอะจ้ะ เข้าไปดูว่า เขาได้พบหลวงพ่อแน่นอนแล้ว แล้วน้ำทิพย์ค่อยกลับนะ...น่านะ ไหนๆ ก็ช่วยเขาแล้ว ก็ช่วยให้ตลอดรอดฝั่งเถอะจ้ะ” ณสรวงวางสายด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเล็กน้อย แต่ไม่ถึงห้านาทีต่อมา หญิงสาวก็เข้าใจ ว่าทำไมอาถึงได้คะยั้นคะยอให้เธอกลับมาดูเขานัก อาจเพราะอารู้จักนิสัยเด็กคนนี้ดีนั่นเอง ตรงลานว่างหน้ากุฏิหลังหนึ่ง เด็กชายน้ำหวานกำลังตกอยู่ในวงล้อมของเด็กวัดกลุ่มใหญ่ที่มีท่าทีคุกคามเห็นได้ชัด หนึ่งในนั้นเป็นเด็กชายวัยไล่เลี่ยเขา แต่ตัวโตกว่าครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกสี่คนเป็นเด็กชายหุ่นบางๆ แต่อะไรก็ไม่ร้ายเท่า เด็กชายน้ำหวานไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวกับสถานการณ์ที่ตกเป็นรองแต่อย่างใด ณสรวงเห็นเขากอดอกและกวาดตามองเด็กเหล่านั้นด้วยสายตาออกไปทางขำระคนเอ็นดู เหมือนผู้ใหญ่มองเด็กเกเรมากกว่า...ท่าทางที่เห็นแล้ว เธอก็เข้าใจว่าทำไมเด็กพวกนั้นต้องล้อมเขาไว้ มันน่าหมั่นไส้น้อยเสียเมื่อไรล่ะ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 03:38:29

ความคิดเห็นที่ 5   “เมริงคิดว่าเมริงเจ๋งเหรอวะ” เด็กชายตัวใหญ่ที่คาดว่าเป็นหน้าแก๊งค์ตะโกนถามเสียงขุ่น "ก็พอตัว" เด็กชายน้ำหวานตอบกลับด้วยท่าทีท้าทาย อันเป็นท่าทีที่ทำให้เจ้าอ้วนหงุดหงิดและโมโหยิ่งนัก มือไม้เขาเลยกำแน่น ลูกน้องเห็นอย่างนั้นก็รีบเอาใจลูกพี่ด้วยการถามว่า "เล่นมันเลยมั้ย ลูกพี่"   “หยุดนะ” ณสรวงร้องห้ามแล้วรีบวิ่งตรงไปทันที ทุกคนหันขวับมามองด้วยความแปลกใจ โดยเฉพาะปีขาลเอง “พี่เป็นใคร มายุ่งอะไรด้วย” เจ้าอ้วนร้องถามด้วยความไม่ชอบใจ “นี่เป็นเรื่องของลูกผู้ชายเขาจะคุยกัน พี่เป็นผู้หญิงอย่ามายุ่งดีกว่า” “นั่นสิ ทำไมยังไม่กลับล่ะ ไป ไปได้แล้ว อย่ามายุ่งเรื่องผู้ชายเลยน่า” ปีขาลช่วยออกปากไล่อีกคน   “เวรกรรม” ณสรวงร้องอุทานปลงๆ กับถ้อยคำแก่แดดนั่น “แต่พี่ว่าเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่ต้องกำราบเด็กเกเรที่กำลังจะรุมรังแกเพื่อนมากกว่านะ...เป็นอะไรหรือเปล่า น้ำหวาน” ตอนท้ายเธอหันไปถามน้ำหวานที่ยืนทำหน้าเบื่อๆ อยู่กลางวง “อะไรนะ ชื่อน้ำหวาน!” เจ้าอ้วนร้องเสียงสูง “ฮะฮะฮะ ชื่อแมร่งยังกะผู้หญิง ฮะฮะฮะ” เมื่อเขากุมท้องหัวเราะด้วยความขำ บรรดาลิ่วล้ออีกสี่คนก็ไม่รอช้าที่จะทำอย่างนั้นบ้าง ปีขาลทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะขยับตัวเพื่อก้าวออกจากวง หากแต่ห้าหนุ่มเจ้าถิ่นไม่ยอมให้ทำอย่างนั้นได้ “เฮ้ย เดี๋ยว ยังไปไม่ได้ เมริงต้องผ่านกูก่อน” เขากำหมัดแล้วปล่อยออกมาหมายที่ใบหน้าของน้ำหวาน แต่น้ำหวานเบี่ยงหลบทันและสวนกลับเบาๆ ที่พุงพลุ้ยๆ ของเจ้านั่น   “โอ๊ย เมริงต่อยท้องกู เมริงโดนแน่ เฮ้ย พวกเรารุม” เขาหันไปสั่งลูกน้อง ซึ่งก็กรูเข้ามาทันที เห็นดังนั้น ณสรวงก็กระชากแขนของน้ำหวานออกวิ่งทันที “ไป หวาน!” “เฮ้ย มันหนี อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้นะเว้ย ไม่งั้นพวกเมริงโดนแน่” เจ้าอ้วนกุมท้องร้องสั่ง ณสรวงจูงเขาวิ่งออกมาทางด้านหน้าวัด ไม่วายที่ปีขาลจะขืนตัวเอาไว้ เพราะเขาไม่จำเป็นต้องกลัวเด็กตัวเล็กๆ สามสี่คนนั่น แต่ดูเหมือนคนจูงจะไม่ได้สนใจปฏิกิริยาเขาเลย เธอยังคงพาเขาเร่งฝีเท้าต่อไป จนกระทั่งออกมาพ้นบริเวณวัด หญิงสาวก็มองหาที่กำบัง แล้วสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นซอกตึกพาณิชย์ที่อยู่ถัดจากวัด จึงรีบฉุดมือเขาเข้าไปหลบในนั้น “หลบตรงนี้ก่อน หวาน” เสียงณสรวงหอบสั่นขณะชะเง้อชะแง้ไปทางปากตรอกด้วยความหวาดหวั่น ครั้นเห็นเด็กกลุ่มนั้นวิ่งผ่าน เธอก็ผลักร่างเขาให้แนบกำแพงแล้วเอาตัวเองบังร่างเขาเอาไว้ในลักษณะหันหลังให้ทางเข้า เสียงรถรา เสียงคนตะโกนพูดตะโกนคุยดังอยู่ตลอดเวลา แต่ภายในตรอกแห่งนี้มีแต่ความเงียบและเสียงหายใจสั่นๆ จากความเหนื่อยของทั้งคู่ เหนือกว่านั้น ปีขาลยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนผมยาวสลวยที่บัดนี้คลออยู่แถวๆ ซอกคอเขา กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นเหงื่อที่ก่อให้เกิดความรู้สึกประหลาดๆ ในช่องอก แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 52 04:35:15 แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 52 04:32:12 จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 03:50:53

ความคิดเห็นที่ 6   สักพักหนึ่ง เขาก็ได้ยินเสียงเธออุทานว่า “พวกนั้นกลับเข้าวัดไปแล้วละ หาเราไม่เจอ ดีจัง เราปลอดภัยแล้วละ น้ำหวาน” พร้อมกับมือนุ่มๆ ก็เอื้อมมาแตะต้นแขนเขาเขย่าเบาๆ ด้วยความดีใจ ปีขาลรีบสะบัดออก แล้วเงยหน้าส่งเสียงโวยวายว่า “ไม่มีความจำเป็นต้องหนีแบบนี้เลย พวกมันมีกันแค่นั้น ผมเอาอยู่อยู่แล้ว” พูดจบก็หมุนตัวเดินออกจากซอกนั้นไป “กะแค่เด็กสี่คน แทบไม่ต้องออกแรงอะไรเลยด้วยซ้ำ” “หมายความว่ายังไง เอาอยู่? นี่เราลำพองแล้วก็ประมาทไปหน่อยหรือเปล่า น้ำหวาน ตัวเราก็เท่านี้น่ะนะ” ณสรวงตามมาติดๆ “รู้แล้วว่าทำไมอาติถึงได้ให้พี่กลับมาดูเธออีกรอบ ก็เพราะทำอะไรไม่ประมาณตนแบบนี้น่ะเอง” “ผมรู้ว่าผมเป็นยังไงและกำลังทำอะไรอยู่น่า” เขาหันมาส่งเสียงดุ “ไป คุณกลับบ้านไปได้แล้ว ผมจะเข้าไปหาหลวงพ่อ” “สติดีหรือเปล่า จะเข้าไปให้พวกนั้นรุมกระทืบเหรอ ไม่ต้องแล้ว กลับบ้านกับพี่ดีกว่า” พูดจบเธอก็คว้าข้อมือเขามากำไว้ เพื่อพาข้ามไปยังถนนอีกฟากหนึ่ง แต่ปีขาลขืนตัวไว้ “จะพาผมไปให้นักข่าวรุมหรือไงเล่า ระหว่างนักข่าวกับเด็กวัดพวกนี้ ผมยอมให้พวกหลังรุมดีกว่า” “พูดอะไรอย่างนั้น เรื่องอะไรเอาตัวเองไปให้เขาทำร้ายขนาดนั้น” ณสรวงตำหนิด้วยความตกใจ “พี่ว่า ป่านนี้นักข่าวกลับไปหมดแล้วละ คงไม่นั่งเฝ้าทั้งวันทั้งคืนหรอก กลับบ้านก่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยคิดกันใหม่ว่าจะเอายังไง” “ไม่เอา ไม่กลับ!” เสียงเล็กๆ นั้นตะโกนก้อง คราวนี้เองที่หลายคนในที่นั้นเริ่มหันมามองอย่างสนใจ “อยากกลับก็กลับคนเดียว ปล่อยมือผมแล้วจะไปไหนก็ไป” เขาทำท่าจะสะบัดมือออกอีก แต่ณสรวงก็รีบใช้มืออีกข้างประกบลงไปบนมือของตน เพื่อเพิ่มแรงลากร่างนั้นต่อ “ไม่ได้ พี่จะไม่มีวันปล่อยให้เรากลับไปให้เด็กพวกนั้นรุมทำร้ายหรอกนะ หวาน” ปีขาลส่งเสียงจึ๊กจั๊กในลำคอด้วยความขัดใจ และลองพยายามระงับอารมณ์ดูอีกครั้ง ด้วยการนับหนึ่งถึงสิบในใจ พร้อมกันนั้นก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมต้องอดทนกับผู้หญิงคนนี้ด้วยนะ ไม่ใช่ครั้งเดียวเสียด้วยสิ “ฟังผมนะ น้ำทิพย์...ผมจะไม่กลับไปที่คอนโดนั่นเด็ดขาด เพราะถึงพวกนักข่าวจะไม่อยู่แล้ว แต่พวกเขาก็วางสายข่าวไว้รอรับผมแน่ๆ อาจจะเป็นโอเปอเรเตอร์หรือ รปภ.ซักคนก็ได้” “หวานรู้ได้ไง นี่เรามองโลกในแง่ร้ายไปหรือเปล่า” หญิงสาวทำหน้าไม่อยากเชื่อ “ผมอยู่วงการนี้มานาน...เอ้อ หมายถึงว่า พี่ติ๊นาที่อยู่วงการนี้มานานเล่าให้ฟังน่ะ ก็ดูอย่างพี่เสือนั่นไง ที่ข่าวเรื่องลูกถูกกระพือออกมาก็เพราะคนในคอนโดของเขานั่นละ” “จริงเหรอ มีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ” “ไปอยู่ที่ไหนมา ไม่เคยอ่านหนังสือแนวปาปารัซซี่ล่ะสิ ไม่รู้เหรอว่า เขาตั้งค่าหัวภาพลับดารานักร้องเป็นพันเป็นหมื่นกันเชียวนะ...เพราะฉะนั้น ปล่อยได้แล้ว ผมจะกลับเข้าไปในวัด” “ไม่ได้! นี่ถามจริงๆ เราบ้าหรือเพี้ยนกันแน่ หือ? น้ำหวาน” ณสรวงไม่ยอมแพ้ยังคงลากเขาออกมาที่ถนน ปีขาลคิดว่าถ้าหากยังเล่นชักเย่อกันอยู่อย่างนี้ นอกจากจะเป็นจุดสนใจแล้ว เขายังเสียเวลามากอีกด้วย ชายหนุ่มจึงรวบรวมแรงทั้งหมดที่ร่างของเด็กชายมี กระชากแขนออกจากการเกาะกุมนั่น ผลก็คือ มันหลุด ไม่ได้หลุดธรรมดา แต่หลุดในลักษณะที่ณสรวงเสียหลักหงายหลังและล้มลงไปทางถนนใหญ่นั่นด้วย มีเสียงคนหวีดร้องด้วยความตกใจก่อนจะตามมาด้วยเสียงล้อรถบดถนนเพราะต้องแตะเบรกกะทันหันเสียงดังเอี๊ยด! “น้ำทิพย์!” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 04:34:11

ความคิดเห็นที่ 7   ลิงก์บทเก่าค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8595540/W8595540.html ~ ทักท้าย ~ คุณสารภีดง ขอบคุณมากนะคะ ที่ยังรอกัน ต่อไป จะพยายามมาให้ได้บ่อยกว่านี้ค่ะ ^__^ อัญ คิดถึงเช่นกันค่ะ ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะจ๊ะ คุณ Mnemosyne คิดถึงเพื่อนๆ มากมายเช่นกันค่ะ คุณ mimny 55555555 นั่นสิคะ พระก็เอาไม่อยู่ล่ะมั้งนั่น คุณ ปลากินเมฆ แอร๊ยยยย รู้น้า คิดอารายอยู่ 5555555 จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 04:34:50

ความคิดเห็นที่ 8 ซื่อใสจริงๆ จะมาหาหลวงพ่อก็ให้ไปหาหลวงพ่อก่อนสิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 16:21:41

ความคิดเห็นที่ 9 จะเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 52 01:29:55

ความคิดเห็นที่ 10 วุ่นวายกันไปใหญ่ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 52 05:52:50

ความคิดเห็นที่ 11 จะว่าไปก็น่าเป็นห่วงทั้งพระเอก นางเอก ประเภทแยกกันอยู่แล้วไม่รอด แต่ว่า ทำตัวดีๆหน่อยนะเสือหวาน ณสรวงเขาจะได้เอ็นดู จากคุณ : ปลากินเมฆ (ปลากินเมฆ) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:35:01