**WeLCOME TO NiGHTMaRE**
|
|
-----------------------------------------------------
ฉันซ่อนตัวในห้องใต้บันใด ปิดล็อคจากด้านใน
ข้างในมืดสนิท มีเพียงฉันกับน้องสาว เราควานหากัน มือกุมกระชับอีกมือที่ชุ่มเหงื่อแน่น
มีเสียงลมหายใจหอบ ๆ แผ่วเบา และเสียงหัวใจสองดวงเต้นรัว เกือบจะเป็นจังหวะเดียวกัน
บีบมือน้องแน่นขึ้น จุ๊ปากให้ผ่อนเสียงลงเบาที่สุด เท่าที่จะเบาได้
ตึง ตึง โครมคราม!! เสียงหวีดร้อง ข้าวของแตกกระจาย
เสียงวิ่งขึ้นบันใด-เสียงร้องไห้ของแม่-เสียงกรีดร้องของพ่อ-เสียงร้องขอชีวิตของหลานตัวน้อย
เราได้แต่ฟังเสียงที่เกิดขึ้น แล้วสร้างมโนภาพที่โหดร้าย
น้ำตาไหลพรากอย่างเงียบเชียบ เก็บกลั้นก้อนสะอื้น..
"พวกมัน" บุกเข้ามาในคืนที่พระจันทร์เจิดจ้า
ช่วงเวลาที่กำลังหลับสนิทในฝันหวาน ท่ากลางอ้อมกอดของผ้านวมนุ่ม
ประตูบ้านพังยับ พร้อมกับการปรากฏตัวของฝันร้าย
มันเดินขบวนอยู่บนพรมสีแดงแห่งความตาย
เพื่อส่งบัตรเชิญสู่นรกให้ครอบครัวเรา
สายลมพัดวูบให้ได้กลิ่นสาบเน่า สะอิดสะเอียน
แสงจันทร์ฉายให้เห็นกายหยาบที่เสื่อมสภาพความเป็นมนุษย์
บางตนแขนขาดรุ่งริ่ง บางตนใบหน้าเหลือเพียงเสี้ยวเดียว ดวงตาทะลักไหลออกนอกเบ้า
บางตนหัวแบะ เห็นก้อนสมองสีเหลืองขุ่นไหลติ๋ง ๆ ทุกคราวที่มันขยับตัว
บัดซบ นี่มันคือศพชัด ๆ!!!!
กองทัพศพเดินได้ขนาดย่อม ค่อย ๆ ขยับกายเชื่องช้าแต่ว่าทรงพลัง
ดวงตาไร้แวว ใบหน้าไร้ความรู้สึก หากทว่าส่งจิตสังหารออกมาอย่างรุนแรง
มันเดินตรงไปที่น้าสะใภ้ที่ตื่นขึ้นก่อนใคร แล้วฉีกทิ้งร่างผอมบางออกเป็นชิ้น ๆ
แขนโดนกระชากให้หลุดจากตัว เลือดสีแดงสดพุ่งฟู่อาบชุดนอนขาวบาง เหมือนสาดสีแดงแต้มใส่ผืนผ้าใบว่าง
เสียงกรีดร้องโหยหวน เหมือนเสียงโซปราโน่ของโอเปร่า
ปลุกทุกคนในบ้าน ให้ตื่นขึ้นมาชื่นชมศิลปะแห่งความตาย ร่ายรำอย่างเร่าร้อน งดงามในเวทีแสงจันทร์
พวกมันเข้ารุมแทะกินร่างไร้วิญญาณนั่น อย่างกระหายหิว
ฉันหลั่งอะดรีนาลีนไปกับภาพที่เห็น เหมือนถึงออกัสซึ่มฉับพลัน
ร่างกายเบาหวิว ชื้นแฉะ ตื่นเต้น อิ่มสุข และหวาดหลัว ปน ๆ
พ่อฉุดแขนฉันอย่างแรง ปลุกฉันจากภวังค์ แล้วโยนฉันกับน้องสาวเข้าห้องใต้บันใด
แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 52 06:12:26
| จากคุณ |
:
แม่มดราตรี  
|
| เขียนเมื่อ |
:
30 พ.ย. 52 02:29:02
|
|
|
| 
