^**ที่จริงแท้ แค่แพ้ใจ**^
|
|
ที่จริงแท้ แค่แพ้ใจ
เสียงฟ้าฟาดสาดแสงแกล้งให้กลัว
ให้ห่อตัวซ่อนตนด้วยหวาดไหว
แท้เกิดอยู่ที่แจ้งแลห่างไกล
เพียงเพราะใจหวาดหวั่นพลันใกล้ตัว
ยามทอดมองฝ่าฝนก่นเงามืด
เสียงคราดครืดให้สะดุ้งแสงสลัว
ไม่รู้แจ้งแห่งใดยังเมามัว
จึงหวาดกลัวหวั่นนักในใจเรา
แว่วเสียงลมพัดหวิวพลิ้วเพียงผ่าน
กลับเนิ่นนานยามจิตย้ำในใจเขลา
เพราะใจกลัวสร้างจิตให้ยึดเอา
หลอกให้เศร้าให้หวาดหวั่นพรั่นสะพรึง
บ้างบางคราเสียงใครพร่ำคำกระซิบ
แม้ไกลลิบยังแว่วยินคำเอ่ยถึง
ใจระริกระวังหวั่นพรั่นคะนึง
ให้เครียดขึงกลัวคำพร่ำนินทา
บ้างบางคราสายตาใครปรายมามอง
แทบกรีดร้องกลัวความคิดคะนึงหา
เขาเกลียดชังคงสะท้อนซ่อนในตา
จิตแปรค่าจึงหวาดหวั่นไม่รู้ความ
ไม่เคยรู้ที่เอ่ยถึงซึ่งกลัวนัก
ดังภาพยักษ์สร้างมาน่าเกรงขาม
ให้หวาดกลัวตัวสั่นทุกรูปนาม
ให้ครั่นคร้ามเพราะจิตเราเฝ้ากังวล
ทั้งสายฟ้าเงาฝนฤๅลมพัด
ไม่แน่ชัดถ้อยคำเอ่ยเฉลยผล
ทั้งสายตาตีความเอาตามใจตน
ที่ทุกข์ทนที่จริงแท้แค่แพ้ใจ
----------------------
อารมณ์กวีมักมีก่อนสอบ เป็นอะไรที่โหดร้ายดีจริง ๆ ค่ะ
บทนี้นั่งเขียนระหว่างรู้สึกว่าตัวเองบ้าและงี่เง่ามากแค่ไหน ไม่ว่าความอ่อนล้า หวาดหวั่น หรือความรู้สึกไม่ดีใด ๆ ก็ตาม ทุกอย่างเกิดขึ้นในใจเราก็เพราะเราเองทั้งนั้น
บางที...เราคงย้ายภูเขาไม่ได้ แต่ที่ทำได้คือย้ายตัวเราเอง ถ้าไม่เอาจิตเอาใจไปจับ ไปรู้สึก ก็คงไม่ทุกข์ ไม่ทรมานจริงไหมคะ?
แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 52 20:32:42
| จากคุณ |
:
Argent   
|
| เขียนเมื่อ |
:
30 พ.ย. 52 20:29:03
|
|
|
| 
