มาโอ: สู่ทุ่งน้ำแข็งสุดสายตา (๑)
|
|
คนอ่านคะ
คนเขียนเขียน DD ไม่ได้ รู้สึกว่าเกร็งมากเกินไป ที่จริงถ้าให้เขียน Lord of the North Wind ก็เขียนได้ แต่ถ้าหากเขียนเรื่องนั้น อารมณ์จะดิ่งลึกไปอีกทางหนึ่ง ซึ่งคงไม่กลับมาเป็นโทนเบา ๆ ได้ง่าย ๆ มองไปมองมาแล้ว จึงคิดว่าควรจะลองเขียนมาโอ เพราะอารมณ์ใกล้เคียงกับ DD จะทำให้พบอะไรได้ง่ายขึ้น
ว่ากันจริง ๆ ก็รู้ว่ามันชักเยอะ แต่ถ้าบล็อคไว้แบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ จะไม่มีอะไรออกมาเลย และคนเขียนจะหงุดหงิดเอง เพราะทนสภาพ unproductive นาน ๆ ไม่ได้ ดังนั้นจะลองแต่งเจ้านี่ดูก่ออน เผื่อจะพบอะไรที่หาไม่เจอ ต้องขอโทษคนอ่านทุกคนจริง ๆ ที่เอาแต่ใจนะคะ _(_ _')_
###
๑.
วันนี้เป็นวันแสนธรรมดา ในทำเนียบของฝ่ายราชการลับ ในห้องทำงานของรุสโซ พ่อมดระดับเจ็ดสิบสี่ ตำแหน่งเจ้ากรม มีเอกสารกองพะเนินเทินทึก มีเรื่องให้ขบคิดมากมาย มีพ่อมดหนึ่งคน มีแมวดำตาสีฟ้าหนึ่งตัว
ขณะนี้พ่อมดกำลังทำงานอยู่ทางหนึ่ง ส่วนมาโอ แมวดำตาสีฟ้าก็ทำอยู่อีกทาง เขาอยู่ในร่างแมว กำลัง "ทำเป็น" อ่านเอกสารด้วยความสนอกสนใจ ทั้งที่เอาเข้าจริงแล้ว ความสนใจดังกล่าวถูกส่งข้ามห้อง ไปยังรุสโซพ่อมดผู้เป็นนายเสียตั้งครึ่ง ก็วันนี้รุสโซช่างน่าสนใจจริง ๆ นี่นา
ตามปรกติ รุสโซจะใส่เสื้อสีเทาเก่า ๆ ทั้งตาปีตาชาติ เสื้อนั้นแม้สะอาด แต่ดูก็รู้ว่าใส่มาอย่างน้อยห้าหกปี แก้แล้วแก้อีกไม่ทราบว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะพ่อมดไม่มีสตางค์จะซื้อ แต่เพราะเขาไม่สนใจ ไม่เห็นว่าการซื้อเสื้อผ้าใหม่เป็นสาระของชีวิต
ทว่าวันนี้รุสโซกลับแต่งชุดใหม่เอี่ยม เป็นชุดยาวสีเขียวเข้มขลิบขอบอย่างดีที่คอและชายแขนเสื้อ เนื้อผ้าแพงระยับ สายรัดเอวก็เป็นเส้นใหม่ ถักจากไหมสีสลับด้ายทอง ทิ้งพู่ห้อยข้างเอว มาโอเห็นแล้วแทบรู้สึกเหมือนถูกรัศมีของใหม่แทงตา
นอกจากนั้น...
...ยี่สิบแปด...เจ้าแมวดำนับในใจเมื่อเห็นชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นจากโต๊ะอีกครั้ง
ตลอดวันนี้...นับตั้งแต่เริ่มทำงานตอนสายได้เกือบหกชั่วโมง รุสโซมักกระสับกระส่าย เขาไม่ออกไปข้างนอก แต่สั่งให้คนส่งอาหารกลางวันเข้ามาในห้อง และทุก ๆ สิบห้านาทีจะต้องลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินไปยังตู้ใหญ่ที่ติดกระจกบานเล็ก ๆ ไว้...รุสโซบ้างาน มักยึดห้องทำงานตนเป็นบ้าน ดังนั้นจึงจัดมุมหนึ่งไว้เป็นที่สำหรับแต่งตัวในเวลาที่จำเป็นด้วย
แต่ปรกติ ผิดจากใช้กระจกนั้นโกนหนวดหวีผมนิดหน่อยแล้ว พ่อมดก็แทบไม่ได้แลสารรูปของตนเองอีก ทว่าวันนี้ นอกจากผมแล้ว ชายหนุ่มเอาแต่จัดเสื้อ เอาแต่ขยับสายรัดเอว และบางทีถ้าเผลอ ก็ทำหน้าประหลาด ๆ ใส่กระจกเสียด้วย
แน่นอน มาโอซึ่งทำเป็นอ่านเอกสาร แต่ที่จริงแล้วแอบดูนาย ย่อมต้องนึกหัวเราะอยู่ในใจ
"ท่านหล่อแล้วละ...หล่อเกินพอแล้ว...หล่อลากธรณีปฐพีแล้ว" เจ้าแมวร้องอย่างสุดกลั้นเมื่อเห็นรุสโซทำท่าจะล่องลอยเข้าใกล้กระจกอีกครั้งจริง ๆ พ่อมดชะงัก ครั้นแล้วก็ค่อย ๆ กลับมานั่งที่เก้าอี้ ทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"นี่...หลังจากจัดการงานทุกอย่างที่เข้ามาหามรุ่งหามค่ำอยู่ห้าวันนั่น ท่านยังมีงานอะไรเหลือให้ทำอยู่ด้วยหรือ" เจ้าแมวดำว่าต่อไป "อีกอย่างหนึ่ง มาดท่านน่ะไม่เหลือแล้ว ไม่ต้องมาทำเป็นรักษาอะไรหรอก"
รุสโซเหลือบตาขึ้นมาจากงาน ดวงตาสีเขียวยิ่ง...เขียวปั้ดจนไอ้ตัวที่ถูกมองตัดสินใจสนองด้วยการฉีกยิ้มอย่างแมวคืนให้หนึ่งที
พ่อมดก้มลงไปอุบอิบอะไรกับโต๊ะทำงาน ทำนองว่าช่างเป็นการคิดผิดและความซวยมหาศาลจริง ๆ ที่ดันเลือกแมวตาสีฟ้ามาเป็นผู้ช่วย และควรถึงเวลาที่เขาจะจับมันใส่กล่อง ลอยน้ำให้ไปออกมหาสมุทรเสียให้รู้แล้วรู้รอดสักทีแล้ว
"กว่ากล่องจะลอยผ่านแม่น้ำหน้าเมือง ไปเข้าแม่น้ำมูรัตของแดนมนุษย์ ไปออกทะเลในเซเรส ข้าก็คงปีนออกมา ว่ายน้ำกลับมาหาท่านเสียตั้งนานแล้ว" มาโอยังคงพูดต่อไป...ทำหน้าซื่อเสียเต็มประดา "และถ้าข้ากลับมาหาท่านได้ ข้าก็คงขอสะบัดขน เอาน้ำหนาว ๆ สีโคลน ๆ มาช่วยแต่งให้ชุดราคาสาม-ร้อย-ห้า-สิบเหรียญของท่านงามขึ้นอีกสักหน่อยด้วย"
รุสโซค่อย ๆ เอื้อมมือไปทางหนังสือปกหนังเล่มหนาที่สุดเท่าที่หาได้บนโต๊ะ แต่น่าเสียดาย...เสียงหนึ่งกลับดังขึ้นเสียก่อน
"ท่านเจ้ากรมขอรับ" ใครบางคนมาเคาะประตูบอกที่หน้าห้อง "มี..."
"รีบเชิญ!" รุสโซร้อง ทิ้งหนังสือในมือทันที ครั้นแล้วเขาก็ตกใจ รีบตบโต๊ะ เลื่อนเก้าอี้ออกจนได้ยินเสียงดังครืด "ไม่...เดี๋ยวก่อน ถ่วงเธอให้ข้าสัก...ห้านาที...อีกห้านาทีค่อยให้เธอเข้ามา"
หลังจากนั้น พ่อมดก็ดีดนิ้วทีเดียว ใช้เวทมนตร์เสกทุกสิ่งทุกอย่างบนโต๊ะให้เข้าที่โดยด่วน เขากวาดหนังสือซึ่งกองสุมไว้ทางหนึ่งขึ้นใส่ชั้น ปัดจานอาหารที่เอาเข้ามากินระหว่างทำงานตอนกลางวันลงถังขยะไปได้อย่างแนบเนียน ยัดของรุงรังที่เหลือทั้งหมดเก็บเข้าตู้เก็บของใหญ่...
และสุดท้าย รุสโซก็คว้าหลังคอมาโอซึ่งกำลังดูการจัดห้องอย่างตื่นตาตื่นใจ โยนออกไปนอกหน้าต่าง และกระแทกบานกระจกปิดตามดังปัง
"เฮ้ย..." เจ้าแมวปีนกลับขึ้นมาร้อง
เขามาทันเห็นนายของตนกระตุกสายรัดม่าน ปล่อยให้ลงมาปิดหน้าต่างจนหมดสิ้นพอดี
...
...แกรก...มาโอขูดหน้าต่างเป็นเสียงสยองขวัญ...แกรก...แกรก...แกรก...
ทว่าสิ่งที่ตามมามีแต่ความเงียบ ...ท่าทางรุสโซจะให้เวทมนตร์กลบเสียงเสียแล้ว ด้วยเหตุนี้ เจ้าแมวดำจึงได้แต่เอี้ยวตัว มองลงไปข้างล่าง
บางที...เรื่องทั้งปวงควรจะย้อนกลับไปไกลกว่านี้สักหน่อย ...ไม่ต้องไกลนักหรอก เพียงเมื่อสัปดาห์ก่อน...ไม่...เพียงเมื่อหกวันก่อนเท่านั้น เมื่อจดหมายงวดที่แล้วมาถึง และในจำนวนนั้นมีซองแปลกปลอมจ่าหน้าถึงรุสโซอยู่ด้วย ตอนแรกซองดังกล่าวทำให้มาโอออกจะผิดหวังเล็กน้อย เพราะ "ซองแปลกปลอม" ใด ๆ ก็ตามที่แทรกอยู่กับจดหมายราชการของรุสโซมักจะเป็นของเขา เป็นจดหมายมาจากทุ่งน้ำแข็งสุดสายตา มาจากลียา
แต่ครั้นนำซองดังกล่าวไปถึงมือพ่อมด ความผิดหวังของมาโอก็เปลี่ยนเป็นความบันเทิงสุดขั้วไปในพริบตา
จดหมายฉบับนั้นมาจากท่านเวนนิกา บุตรสาวของฟีดาร์ลีร์ คู่หมั้นของรุสโซ แจ้งว่าได้ลาพักกลับมายังเมืองหลวง เธอว่าจะมาพบพ่อมดตามวันเวลาที่กำหนด ข้อความอื่นนอกจากนั้นมาโอมิได้ทราบ เพราะถูกรุสโซยันตกจากพนักเก้าอี้ ซึ่งเจ้าแมวดำแอบปีนขึ้นไปเพื่อจะอ่านจดหมายข้ามไหล่นาย ครั้นแล้ว เนื่องจากพ่อมดเห็นว่าดูจดหมายคนรักที่นี่จะไม่ได้การ จึงจัดแจงเก็บกลับไปอ่านที่บ้าน ไม่สนใจมาโอที่ค่อนขอดหง่าว ๆ ว่างกเลยสักนิดเดียว
ถึงอย่างนั้น เพียงความซึ่งเจ้าแมวดำได้รู้ ก็เป็นสิ่งอธิบายพฤติกรรมบ้าคลั่งตลอดห้าหกวันที่ผ่านมาของรุสโซได้เป็นอย่างดีแล้ว สิ่งแรกที่พ่อมดทำคือจัดบ้าน ออกไปซื้อข้าวของต่าง ๆ เป็นอันมาก รวมทั้งเสื้อชุดใหม่ซึ่งไม่เคยซื้อเลยมาเป็นเวลาหกปีเต็ม จัดการงานทั้งหมดที่มีเข้ามาอย่างหามรุ่งหามค่ำ ไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องน้อยใดต้องทำให้เรียบร้อยหมดสิ้น งานอื่น ๆ ที่ไม่สามารถทำเสร็จได้ในทีเดียว ก็เร่งมอบหมายให้ผู้อื่นช่วยจัดการต่อ เอาชนิดที่พอถึงวันนัดจริงรุสโซก็ "ว่าง" ได้อย่างน่ามหัศจรรย์ ทั้งที่อยู่ในตำแหน่งซึ่งมักมีงานยุ่งตลอดปี
ตลอดหกวันที่ผ่านมา มาโอเอาแต่ล้อเลียนรุสโซและโดนยันติดฝานับครั้งไม่ถ้วน ทว่าที่จริงแล้ว เจ้าแมวดำยินดีกับนาย เขาทราบดีว่าพ่อมดเคยผิดหวังรุนแรงเมื่อได้ย้ายงานกลับเมืองหลวงครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนั้นรุสโซหวังว่าในที่สุดจะได้อยู่ใกล้คู่หมั้น แต่การณ์กลับเป็นว่าเวนนิกาเองก็สอบได้ระดับที่ต้องการและได้ทำงานที่ตนปรารถนา ซึ่งทำให้เธอมักต้องออกเดินทาง หาเวลาว่างแทบไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ แม้รุสโซจะได้ย้ายกลับมาอยู่ใกล้บ้านพ่อตา แต่คู่หมั้นของเขากลับต้องไปอยู่ที่อื่นคราวละนาน ๆ และในที่สุดก็ยังคงต้องติดต่อกันทางจดหมายเหมือนเดิม
...ดีที่ท่านเวนนิกาว่างบ้างจนได้...มาโอคิดอย่างนั้น...ดีกว่าให้รุสโซนั่งบ้าทำงานจนเฉาตาย
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพ่อมดทำท่าอยากกำจัดก้างขวางคอมากเกินไป ก้างที่ถูกโยนออกมาจึงเริ่มรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาติดหมัด เจ้าแมวดำหรี่ตา เริ่มวางแผนการร้าย ...เขากระโดดตุบลงจากหน้าต่าง หันกายเดินเลียบอาคารทำการไปจนพบประตูที่มีช่องระบายอากาศ ครั้นแล้วก็กระโดดปีนขึ้นเหนือประตูนั้น ยื่นเท้าตบเบา ๆ ให้บานเลื่อนของช่องระบายอากาศเปิดออก และเบียดตัวแทรกเข้าไปอย่างง่ายดาย
เมื่อกระโดดลงจากช่องระบายอากาศอย่างนุ่มนวลแล้ว มาโอก็มองไปรอบ ๆ แต่กลับพบว่าผิดคาดหมาย ...แปลก ท่านเวนนิกาควรเดินผ่านทางนี้ไม่ใช่หรือ เขาตั้งใจว่าจะมาดักรอเธอตัดหน้ารุสโซ อ้อนให้อุ้มเข้าห้องไปด้วย และคิดไว้ว่าจะเสนอหน้าปฏิบัติตัวเป็นก้างอย่างมีความสุขสักยี่สิบนาที ให้รุสโซใกล้จับถอนขนบีบคอแล้วจึงค่อยล่าถอยออกมา
...บางทีท่านเวนนิกาคงเดินไวกระมัง คงไปถึงห้องทำงานแล้ว...เจ้าแมวดำคิด...ถ้าอย่างนั้นก็รอช้าไม่ได้แล้ว...
เขารีบแปลงร่างเป็นคน วิ่งขึ้นบันไดตึก ๆ ไปยังห้องทำงานของรุสโซ ปรกติพ่อมดไม่เคยลงกลอนประตู ทุกคนให้เกียรติเขาเสมอ และจะไม่พรวดพราดเข้าไปเด็ดขาด แต่น่าเสียดาย...มาโอไม่เคยมีความคิดเกรงใจนายอยู่ในสมองแม้แต่หยดเดียว พอจับประตูได้ก็ผลักพรวดเสนอหน้าเข้าไปทันที
"สวัสดีครับ ท่านเวนนิกา" เจ้าแมวดำร้องเสียงดัง หมายใจว่าจะหาคนช่วยหนุนหลังตน แต่แล้วเขาก็นิ่งไป
รุสโซยังคงอยู่ในห้อง ใส่เสื้อที่งามที่สุด แพงที่สุดเท่าที่หาซื้อได้ ของทุกอย่างยังคงเรียบร้อยด้วยฤทธิ์เวทมนตร์เมื่อครู่ กระทั่งหน้าต่างก็ยังคงถูกปิดสนิทเอาม่านลง
...แต่ไม่มีตัวท่านเวนนิกา
"เอ้อ..." เจ้าแมวดำหน้าม้านไปเล็กน้อย "ท่านเวนนิกาล่ะรุสโซ"
"ไม่มา" พ่อมดบอกเรียบ ๆ
"หา" มาโอตกใจ "แล้ว...ที่เขามาแจ้งเมื่อกี้..."
"เขามาแจ้งว่ามีจดหมายด่วนถึงข้า" ชายหนุ่มเหลือบไปยังกระดาษแผ่นหนึ่งบนโต๊ะ "จดหมายของเวน บอกว่ามาไม่ได้แล้ว มีงานด่วน บอกว่าขอโทษ"
เขาขยับตัวนั่งหลังตรงขึ้น เอ่ยต่อไป ยังคงรักษาน้ำเสียงเท่าเดิม
"เธอมีเหตุผล ที่จริงแล้วไม่จำเป็นต้องขอโทษเลย" เขาบอก "มาโอ เจ้าไปดูทีเถอะว่างานที่ข้าวานให้ฟีดาร์มิชชาทำยังอยู่ไหม ไปขอคืนมาที"
"นี่..." เจ้าแมวดำอ้าปากค้าง
"นี่เป็นวันทำงาน ก็ต้องทำงาน" รุสโซบอก ขยับมือใช้เวทมนตร์เรียกหนังสือและเอกสารทั้งปวงกลับมาบนโต๊ะดังเดิม
...
หลังจากนั้นอีกห้าชั่วโมง มาโอจึงมีโอกาสหอบสังขารสะโหลสะเหลกลับบ้าน
"แล้วท่านพ่อมดระดับเจ็ด - สิบ - สี่นั่นก็นั่งทำงานของคนทั้งกรม" มาโอคร่ำครวญให้แม่ฟัง "งานของตัวเองไม่พอ เที่ยวให้ข้าไปของานชาวบ้านมา มีอะไรก็ได้เอามาทำให้หมด เอกสารของเดือนหน้ายังไม่ต้องรีบก็จะทำ รายงานอะไรยังไม่ต้องเขียนก็ได้ก็จะเขียน ลงชื่อในเอกสารเร็วยังกับไฟ พอข้าบอกว่าพอแล้วก็บอกให้ข้ากลับมาก่อน บอกว่าวันนี้ตัวเองจะไม่กลับบ้าน"
"เขาเสียใจนะ" แม่ออกความเห็น เลียหูให้ลูกชายที่นอนแผ่อยู่บนพื้น
"ข้าก็รู้อยู่แล้วละว่าเขาเสียใจ แต่ช่วยเสียใจให้เหมือนพวกสองขาอื่น ๆ ไม่ได้หรือไง จะเสียใจแล้วไปกินเหล้าตั้งวงเมาอาละวาดที่ไหนข้าก็ไม่ว่าสักนิด มีอย่างที่ไหน เสียใจแล้วต้องไปหางานมาดับ เอาแต่ร้องว่า 'มาโอ วิ่งไปแผนกนั้นแผนกนี้ที ถามเขาว่ามีอะไรต้องทำไหม' นี่ถ้าไม่มีงานมาป้อนจริง ๆ จะลงไปกวาดถนนหน้าตึกด้วยไหมนั่น"
แต่เอาเข้าจริง มาโอก็ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจหรอก เขารู้ดีว่าพ่อมดของตนเป็นคนย่างไร และถ้าหากเจ้าแมวดำไม่นึกสงสารละก็ เขาคงวิ่งหนีหางชี้ตั้งแต่รุสโซไปหอบงานแผนกอื่นมาทำแล้ว ไม่อยู่ช่วยจนดึกดื่นป่านนี้หรอก
"ข้ากลัวว่าเขาจะอาการหนัก" เจ้าแมวดำคร่ำครวญต่อไป "แม่...ถ้ารุสโซเป็นอย่างวันนี้อีกสักสามวัน ข้าต้องเครียดจนขนโกร๋นแน่ ๆ แล้วถ้ายายผ้าพันคอมาเห็นสารรูปข้าตอนโกร๋น เธอต้องไม่ชอบข้าแล้วแน่ ๆ"
แม่ของเขาไม่คิดว่าลียาจะตัดสินใครจะรูปกายภายนอกขนาดนั้น แต่ก็ออกจะเป็นห่วงนายผู้จริงจังกับชีวิตของลูกชายอยู่บ้าง
"เขาเคยขอพักบ้างไหม" แม่ถาม
แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 52 16:19:19
| จากคุณ |
:
ลวิตร์   
|
| เขียนเมื่อ |
:
2 ธ.ค. 52 16:18:01
|
|
|
| 
