แอบเสียใจ...ไม่มีใครรู้

“บางที...มันก็เหนื่อยนะที่เราทุ่มเทอะไรลงไปแล้วไม่ได้อะไรกลับมา”
   ประโยคสำคัญในการ์ดอวยพรปีใหม่จากเพื่อนสนิทที่รักมากกว่าเพื่อนส่งมาให้เมื่อปีที่แล้ว...มันยังคงดังก้องอยู่ในใจฉันมาตลอดเพราะมันเป็นประโยคที่ฉันเคยบอกกับเธอและ...เธอคนนั้นบอกกับฉันว่า
   “กลิ้งก็รู้...ว่าต้องเป็นแบบนั้น”
แม้วันนี้...เวลาจะผ่านมาเกือบหนึ่งปี...ความรู้สึกรักเพื่อนมากกว่าเพื่อน...มันก็ไม่ได้เลือนหายไป...ฉันเคยถามเธอว่าทำไม...เธอถึงไม่รักฉันแบบนั้นบ้าง...เคยถามแล้วหลายครั้ง...แต่ทุกครั้งก็ไม่เคยได้คำตอบ จนวันนั้น...วันที่ถามแล้วทุกอย่างเป็นอันว่าจบลง...
   “มันมีเหตุผลอยู่หลายข้อ...ข้อแรก...เพราะกลิ้งและเราเป็นผู้หญิงซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ ข้อที่สองกลิ้งกับเราเป็นเพื่อนกัน...เรารักกลิ้งและให้กลิ้งได้แค่เพื่อน...ข้อที่สาม...กลิ้งก็รู้ว่าเรามีใครอยู่แล้ว เรากับต้นคบกัยมาสี่ปีแล้ว...ข้อที่สี่...กลิ้งดีเกินไป”
   มันคงจะจบแบบง่ายๆแล้วฉันคงไม่เสียใจถ้าฉันไม่มาไกลขนาดนี้...ความรู้สึกมันมาไกลเกินไป...เพียงเพราะความสนิทสนมมันก็ทำให้อะไรๆต้องเปลี่ยน---แม้จะบอกว่าจบไปแล้วแต่ความรู้สึก ‘รัก’... มันไม่ได้น้อยลงไปไหน...
   เมื่อก่อนเธอเคยแคร์ความรู้สึกของฉัน เพราะรู้ว่าฉันรู้สึกยังไง...แต่วันนี้เธอไม่ได้เข้าใจแบบนั้นอีกแล้ว เธอเข้าใจแค่ว่า...เราจบความรู้สึกนั้นแล้วจริงๆ...ก็ไม่ต้องไปโทษใคร ฉันเองที่บอกว่าจบและเลือกจบเอง เพราะถึงพยายามต่อไปคงไม่ได้อะไรกลับมา....ทั้งเสียเวลา เสียใจ
    แต่มันไม่ง่ายอย่างที่ใจเราคิด...การที่เพื่อนเคยรักเพื่อน...แล้วยังต้องเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันอยู่ อยู่ห้องเดียวกัน รับรู้ว่าเธอกับเขาคนนั้นมีความสุขกันแค่ไหน แต่มันทรมานยิ่งกว่าเมื่อเขาคนนั้นดีกว่าฉันทุกอย่าง...และต้องอยู่ในห้องเรียนเดียวกันสามคน...ฉัน...เธอและเขา.... มันจะทรมานแค่ไหนที่ต้องเห็น ได้ยิน เรื่องราวที่เกิดขึ้น...และฉันก็ไม่มีสิทธิ์อะไรนอกจาก...เก็บความรู้สึกเสียใจและเจ็บปวดนั้นกลับมาระบายที่บ้าน...และทุกครั้งที่เสียใจ เหตุผลสี่ข้อของเธอมันก็คอยซ้ำเติมฉันตลอด...บอกให้รู้ว่าฉันลงทุนแล้วขาดทุน ที่สำคัญต้องแบกรับความเจ็บปวดทรมานเก็บไว้ได้แค่คนเดียว....
    ตลอดเวลาที่เราสองคนรู้จักกัน...ไม่เคยมีวันไหนที่ฉันจะไม่เสียใจเพราะเธอ...ถ้าย้อนเวลากลับได้ ฉันจะไม่เลือกมาเรียนที่นี่ ที่ที่ฉันได้เจอกับเธอ...ทุกอย่างบอกฉันว่า...ฉันมาทีหลัง...และก็เคยคิดแย่งของของคนอื่น...ถึงตอนนี้ก็ยังคิดอยู่...
    แม้ว่าวันนี้ฉันจะยังต้องไปโรงเรียนอยู่...แบกรับความเจ็บปวดกลับมาทุกวัน...แต่เวลาก็เป็นเครื่องช่วยรักษาหัวใจให้แข็งแรงขึ้น...แต่ก็ไม่มีวันไหนที่ยิ้มได้อย่างมีความสุขจริงๆ เสียน้ำตาให้กับอดีตที่มันยังคงวนเวียนและก็ตอกย้ำว่าเรา...มาทีหลัง
    เหลือเวลาอีกแค่ไม่ถึงหนึ่งปี...เธอกับเขาคงอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้นานๆ...ส่วนฉันก็อยากให้มันผ่านๆไปเสียที จะจำเอาไว้แค่ว่าฉันเคยเรียนที่นี่ และมีเพื่อนคนนี้...ไม่มีฉันคอยไปส่งเธอขึ้นรถเหมือนทุกๆวันอีกแล้วคงมีแต่เขาที่หิ้วกระเป๋าเธอไปส่งๆ ทั้งๆที่เธอเคยบอกว่า ’ไม่ชอบให้ใครถือของให้’ ไม่มีคนคอยโทรไปกวน ไปปลุกตอนเช้า....เธอคงจะมีเวลาส่วนตัวคุยกับเขามากขึ้น....
    ถึงปากจะอวยพรให้เธอมีความสุข...แต่ใจจริง...ก็ไม่มีคำอวยพรใดๆที่จะมอบให้....เพราะที่ฉันตอบแทนความเป็นเพื่อนของเธอฉันก็แสดงให้เธอเห็นอยู่ทุกๆวัน เพียงแต่เธอสัมผัสถึงมันไหมก็แค่นั้น...สัมผัสถึงความอดทนและขมขื่นนั้นได้ไหม...
    “ฉันไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร...เพราะฉันมาทีหลัง...และฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ไม่มีสิทธิ์รักผู้หญิงที่เป็นเพื่อนตัวเอง...ซึ่งก็คือ...เธอ”


---กลิ้งไม่ใช่ทอมนะคะ---

จากคุณ	: lame-angel
เขียนเมื่อ	: 2 ธ.ค. 52 20:38:58