ความคิดเห็นที่ 1 นวกานต์ : เอาเป็นว่ากรณีคนธรรมดาแล้วกัน ลองนึกดูเวลาเราคิดอะไรในใจ เราจะคิดเป็น “ภาษาพูด” ใช่ไหม บุราณกานต์ : อืม นวกานต์ : อย่างเราเป็นคนไทยเวลาคิดในใจก็จะได้ยิน “เสียง” ภาษาไทย โดยเสียงนั้นก็เป็นเสียงของเรานั่นเอง บุราณกานต์ : อืม คนจีนก็คงคิดในใจเป็น เสียงภาษาจีน สินะ อันนี้ค่อนข้างเห็นด้วยนะ นวกานต์ : ทีนี้มันก็น่าคิดว่า ในยุคที่ยังไม่มีภาษาพูด หล่ะ มนุษย์เราคิดในใจอย่างไร บุราณกานต์ : คิดเป็นภาพหรือเปล่า นวกานต์ : คงใช่ นี่หรือเปล่านะที่ทำให้มนุษย์ไม่ฉลาดขึ้น เพราะการคิดแบบเป็นภาษาพูด มันง่ายกว่าที่จะคิดเป็นภาพ การคิดเป็นภาพ เป็นการฝึกทักษะทางสมองที่ดีกว่าการคิดเป็นคำพูด เพราะมันซับซ้อนกว่า บุราณกานต์ : ทำไมถึงคิดอย่างนั้น? จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 52 02:22:20

ความคิดเห็นที่ 2 นวกานต์ : ลองคิดดู คนที่นั่งกดรีโมตเปิดทีวีทุกวัน กับคนที่เดินไปเปิดทีวีทุกวัน ใครจะมีขาที่แข็งแรงกว่ากัน บุราณกานต์ : อืม เห็นภาพเลย เหมือนกำลังจะบอกว่า “ภาษา เป็นสิ่งที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นเพื่ออำนวยความสะดวกในการสื่อสาร” และมันก็ส่งผลต่อวิวัฒนาการของสมอง นวกานต์ : อีกอย่างคือ เคยอ่านเจอว่าความสามารถของสมองมนุษย์ใน ยุค ค.ศ. 2000 เนี่ย ไม่ได้ต่างกับยุคหลายพันปีก่อนคริสตกาลเลย บุราณกานต์ : อ้าวแล้วการเดินทางไปนอกโลก หรือ เทคโนโลยีที่ล้ำหน้าในยุคของเราหล่ะ มันแตกต่างกับสมัยก่อนมากนะ นวกานต์ : นั่นเป็นเพราะเรา “สะสม” ความรู้ต่างๆมาจากอดีต แล้วนำมาต่อยอดไปเรื่อยๆต่างหาก ระดับสติปัญญาของเราไม่ได้เพิ่มขึ้นเลย บุราณกานต์ : เดี๋ยวก่อนนะ นึกออกแล้ว บางทีเวลานึกอะไรในใจก็ไม่ได้นึกเป็นภาษาพูดนะ อย่างเวลาหิวข้าว ก็จะนึกถึงภาพสิ่งที่อยากกินนะ เช่นอยากกินผัดไทย ก็คิดถึงภาพผัดไทยแบบที่ชอบกิน ไม่ได้คิดเป็นเสียงว่า “ฉัน-อยาก-กิน-ผัดไทย” นะ นวกานต์ : อืม แต่นี่คงเป็นแค่การคิดแบบง่ายง่ายแค่นั้นมั้ง ที่คิดเป็นภาพ บุราณกานต์ : ไม่จริง ไม่จริง เวลาคิดอะไรที่ซับซ้อน อย่างการแก้ปัญหาเราก็จะคิดเป็นภาพ ลองนึกดู เวลาเข็มกลัดตกลงไปในท่อแล้วเอามือล้วงเก็บไม่ได้ เราต้องคิดเป็นภาพว่าจะแก้ปัญหาอย่างไรใช่ไหม จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 52 02:22:42

ความคิดเห็นที่ 3 นวกานต์ : เออแฮะ อันนี้เห็นด้วย เราคงไม่คิดเป็นภาษาพูดว่า “เราจะเอาแม่เหล็กก้อนเล็กๆ ติดไว้กับปลายไม้เสียบลูกชิ้น แล้วหย่อนลงท่อ เพื่อให้ดูดติดกับเข็มกลัด แล้วดึงขึ้นมา” สมองเราจะคิดมันเป็นภาพ แล้วก็คงคิดได้เร็วกว่าที่จะคิดเป็นภาษาพูดอีกนะ บุราณกานต์ : ใช่ไหมหล่ะ ฉะนั้นการที่เราจะสรุปว่า “ภาษา” เป็นตัวการทำลายพัฒนาการทางสมองนั้น มันเป็นการคิดที่ตื้นเกินไป นวกานต์ : เออแฮะ พอมานึกดูแล้วเวลาเราคิดในใจก็ไม่ได้คิดเป็นภาษาพูดอย่างเดียวนี่นา บุราณกานต์ : นี่ ถ้าพูดถึงทุเรียนแล้ว คงนึกถึงภาพผลไม้สีเขียวมีหนาม ไส้ในสีเหลืองใช่ไหม นวกานต์ : ก็อาจจะใช่ อยากจะบอกอะไรงั้นหรือ บุราณกานต์ : การคิดอะไรในใจเนี่ย บางทีมันเป็นการดึงข้อมูลต่างๆในสมองออกมาประมวลผลใช่ไหม นวกานต์ : อืม เห็นด้วย บุราณกานต์ : ซึ่งข้อมูลแบบต่างๆที่สมองเราจดจำไว้ ก็จะถูกดึงมาใช้ อย่างเราเลือกที่จะจดจำคุณสมบัติของแม่เหล็กว่า ดูดติดโลหะได้ สมองจะจำเป็น “ภาพของการที่มันดูดติดกับวัตถุอื่น” มากกว่าจะเป็นเสียงพูดว่า “ดูดติดได้” นวกานต์ : จะบอกว่าการที่เราจะคิดเป็นเสียงหรือภาพนั้น ขึ้นอยู่กับว่า สมองเก็บข้อมูลของวัตถุดิบที่เรานำมาคิดในรูปแบบไหนเหรอ บุราณกานต์ : ใช่ จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 52 02:23:14

ความคิดเห็นที่ 4 นวกานต์ : แล้วทำไมเราไม่คิดทุกอย่างเป็นภาพไปเลยหล่ะ มนุษย์เรา เห็นง่ายกว่า และ เห็นบ่อยกว่าได้ยินเสียงพูดนะ เพราะเราแทบจะใช้ตามองตลอดเวลา บุราณกานต์ : อืม อาจเป็นเพราะว่า ส่วนใหญ่แล้วภาษาพูดมันมีความซับซ้อนน้อยกว่าน่ะสิ มันจึงจดจำได้ง่ายกว่า นวกานต์ : ลองยกตัวอย่างได้ไหม บุราณกานต์ : ง่ายๆ ลองเปรียบเทียบดู ถ้าเราต้องจดจำวัตถุชิ้นหนึ่ง ที่รายละเอียดเยอะมาก อย่าง “คีมปอกสายไฟ” ถ้าเราต้องจำรายละเอียดมันทั้งหมดจากการเห็น กับการ จำแค่รูปร่างคร่าวๆ และชื่อของมันที่เขียนไว้ว่า “คีมปอกสายไฟ” อันไหนที่สมองจะจดจำและดึงออกมาใช้เวลาคิดในใจ ได้ง่ายกว่ากันหล่ะ นวกานต์ : อืม เวลาคิด ถ้ามัวนั่งนึกภาพของมันคงช้ากว่าคิดเป็นเสียงพูดสินะ จะเว้นก็แต่เราเห็นมันบ่อยจนนึกออกเป็นภาพได้ง่ายกว่าเสียงพูด จะบอกว่าที่คนเราส่วนใหญ่จะคิดเป็นภาษาพูด เพราะ ภาษาพูดถูกออกแบบมาให้ซับซ้อนน้อยกว่า และสามารถจดจำได้ง่ายกว่าใช่ไหม บุราณกานต์ : ใช่ แต่ในบางกรณีที่สิ่งๆนั้นมี “ภาพ” ของมันชัดเจนกว่า “เสียงพูด” เราก็จะจำเป็นภาพ นวกานต์ : แต่เดี่ยวก่อน ตะกี๊นี้บอกว่า “มันเขียนว่า คีมปอกสายไฟ” แล้วทำไมสมองถึงไม่บันทึกภาพของคำว่า “คีมปอกสายไฟ” ไปแทนหล่ะ บุราณกานต์ : มันจะต่างอะไรกับการจำภาพหล่ะ ตัวหนังสือตั้งกี่ตัว ดังนั้นเพื่อให้ง่ายสมองเลยบอกให้เราอ่านมัน แล้วจัดการจำเสียงที่เราอ่านไว้ในหัว แม้ว่ามันจะเป็นการอ่านในใจก็ตาม แต่ก็มีนะ คนที่จำตัวหนังสือเป็นภาพ เคยมีเพื่อนบางคนบอกว่า ตอนสอบมันอ่านหลายรอบจนจำได้ว่าหน้านี้เป็นอย่างไร บรรทัดนี้เขียนว่าอะไร สามารถนึกออกมาเป็น “ภาพ” ของหน้าหนังสือนั้น ในหัวได้เลย ขณะที่บางคนที่อ่านเพียงไม่กี่รอบ ก็จะจำได้เป็น “เสียงพูด” ซึ่งเกิดจากการอ่านนั่นเอง นี่เป็นอีกข้อพิสูจน์ว่า การจดจำในรูปแบบ “เสียงพูด” ทำได้ง่ายกว่า การจดจำในรูปแบบ “ภาพ” นวกานต์ : อืม บุราณกานต์ : ใช่ แต่เห็นด้วยนะที่ว่ามนุษย์เราส่วนใหญ่จะคิดเป็นเสียงพูด จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 52 02:24:11

ความคิดเห็นที่ 5 นวกานต์ : ไม่ใช่แค่เสียง แต่ต้องเป็น “เสียงที่มาจากภาษาพูด” บุราณกานต์ : อืม นั่นหมายความว่ามนุษย์เราโดน “ภาษา” ครอบงำอยู่สินะ นวกานต์ : ใช่ ไม่ว่าจะภาษาไทย ภาษามือ ภาษากาย หรือ ภาษาพูด บุราณกานต์ : อาจเป็นเพราะมนุษย์เป็นสัตว์สังคม การสื่อสารจึงเป็นเรื่องจำเป็น และกระทำบ่อยจนเป็นความเคยชิน นวกานต์ : ใช่ ภาษาถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นสัญลักษณ์ในการสื่อสาร เพื่อให้ง่ายและสะดวก ที่สำคัญมันยังทำให้เราเข้าใจเรื่องยากๆได้ง่ายขึ้น โดยไม่ต้องจินตนาการเป็นภาพ บุราณกานต์ : ใช่ อย่างเราอยากจะอธิบายเรื่องการหลุดของอิเล็กตรอนจากอะตอม เราจะอธิบายอย่างไรให้เข้าใจได้ง่ายที่สุด และไม่ผิดเพี้ยน นอกจากจะใช้ “ภาษา” เป็นสื่อกลาง นวกานต์ : ทำเป็นภาพอนิเมชั่น? บุราณกานต์ : มันทำยากกว่าเขียนอธิบายน่ะสิ และถึงจะมีภาพก็ต้องมีการอธิบายประกอบอยู่ดี ถ้าจะให้เข้าใจลึกซึ้ง และถูกต้อง อืม ดังนั้นภาษาน่าจะช่วยให้เกิดการแชร์ความรู้ และเป็นตัวกลางสำคัญในการเก็บรักษา และส่งถ่ายความรู้สินะ แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 52 04:29:28 จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 52 02:24:37

ความคิดเห็นที่ 6 นวกานต์ : อืม ในการสื่อสาร มันต้องประกอบไปด้วยผู้รับสาร และ ผู้ส่งสาร ใช่ไหม บุราณกานต์ : ถูกต้อง นวกานต์ : ดังนั้นถ้าเราเริ่มใช้ภาษา หมายความว่าเราต้องการสื่อสาร บุราณกานต์ : ใช่ และถ้าเราเป็นผู้ส่งสาร ย่อมต้องมีผู้รับสาร นวกานต์ : แล้วการที่เรา “พูดในใจ” กับตัวเองหล่ะ เราพูดกับใคร ก็ในเมื่อเราเป็นผู้ส่งสาร เราย่อมรู้ “เนื้อสาร” แล้วจะพูดอีกทำไม? บุราณกานต์ : และก็เป็นเราเองอีกเช่นกัน ที่เป็นผู้รับสาร ซึ่งเราในฐานะผู้รับสารย่อมไม่รู้ “เนื้อสาร” จนกว่าผู้ส่งสารซึ่งก็คือตัวเราเอง จะพูดจบด้วยซ้ำ มันเป็นไปได้อย่างไรที่มีตัวเราที่ทั้ง “รู้” และ “ไม่รู้” ในช่วงเวลาเดียวกัน นวกานต์ : หรือว่ามันเป็นกระบวนการในการ "จดบันทึก" ของสมอง เพื่อให้สมองได้เก็บข้อมูลสิ่งที่เราคิดในรูปแบบเสียงพูด หรือว่าในบางครั้งกระบวนการคิดต้องทำผ่านการใช้ภาษา ซึ่งการ “พูดในใจ” เป็นกระบวนการดึงข้อมูลออกจากสมอง บุราณกานต์ : ก็เป็นไปได้ ที่แน่ๆ ขณะพูดกับตัวเอง ในความคิดเราจะมี 2 ตัวตน นั่นคือ “ผู้ส่งสาร” กับ “ผู้รับสาร” นวกานต์ : อืม พูดอย่างนี้เหมือนบอกว่า ความเป็นตัวตนของเราเนี่ย แท้จริงแล้วคือ “ข้อมูลทั้งหลายที่อยู่ในสมอง” ไม่ใช่ตัวสมอง งั้นเราจะสรุปอย่างชัดเจนได้ไหมว่า ในห้วงขณะหนึ่งของความคิด เรามี 2 ตัวตน นั่นคือ ผู้ส่งสาร และ ผู้รับสาร บุราณกานต์ : หรือว่า มีตัวตนเดียวแต่ทำได้สองหน้าที่ พร้อมกัน จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 52 02:25:01

ความคิดเห็นที่ 7 นวกานต์ : อืม น่าสนใจ คิดไม่ตก และคงต้องคิดนานๆ ขอตัวไปคิดก่อนก็แล้วกัน บุราณกานต์ : ลาก่อน นวกานต์ : ลาก่อน เช่นกัน จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 52 02:25:33

ความคิดเห็นที่ 8 คราวนี้สองคนนี้คุยกันยาว อาจอ่านยากไปนิด แนะนำว่าอ่านใน Blog จะอ่านง่ายกว่าครับ เนื่องจาก มีการใช้สี แยกระหว่าง นวกานต์ กับ บุราณกานต์ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=navagan&month=12-2009&date=05&group=11&gblog=3 และอ่าน 2 ตอนก่อนหน้าได้ใน Blog ครับ จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 52 02:27:28

ความคิดเห็นที่ 9 มึน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 52 18:56:06

ความคิดเห็นที่ 10 จินตนาการการคุยในที่มืดไม่ค่อยออก อ่านๆ ไป เหมือนการก๊อปปี้ภาษาแชทในห้องแชทมาให้อ่านมากกว่า ถ้าจะถือว่าเป็นแนวทดลองก็ไม่มีปัญหา เพียงแต่ข้าพเจ้า....มึน  เช่นกัน จากคุณ : SONG982 เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 52 07:39:44

ความคิดเห็นที่ 11 ห้องปรัชญาช่วยกันถกอยู่ครับ อาจหายมึนได้ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K8634702/K8634702.html จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 52 13:08:44