++[[[[ไม่เคยอยู่ ในหัวใจ - ไม่ได้อยู่ ในสายตา]]]]]++

ยืนประจัญหน้านิ่ง
แล้วตบหน้าเธอด้วยสายตาไปหลายที
ความรู้สึก "น้อยใจ" วิ่งพล่านไปทั่วอณู รูขุมขน




* "อาการน้อยใจ" เป็นอาการที่ หัวใจ โดนทำให้เหลือน้อย
ต่ำต้อย ด้อยราคา-ไร้คุณค่า อย่างไม่น่าจะเป็น





เคยศรัทธาบรรยากาศเป็นกันเอง
ที่ทำให้ฉันกล้า..เปลือยเปล่าความรู้สึก
เปลือยเปล่าผิวหน้า ปราศจากเครื่องสำอาง
เปลือยเปล่าจิตใจ..อย่างผ่อนคลาย


เธอทำให้ "ฉัน" เป็น "ฉัน" ...กลับเป็นตัวตนของตัวเอง

มีเพียง "ไม่กี่คน" เท่านั้น
ที่จะได้เห็นด้านมืดของดวงจันทร์ - ของฉัน

ฉันหลงรักบรรยากาศเหล่านั้น
ทุกวินาที ที่เราได้ใกล้




...




อาการร้อนรน อาทร ห่วง อย่างออกนอกหน้า
เธอแสดงออกว่า แคร์เขามากกว่าอย่างเปิดเผย
กรีดหัวใจดวงน้อย -- ที่กำลังน้อยใจ ให้แหว่งวิ่น - เหวอะหวะ
เลือดตกใน - น้ำตาไหลย้อนกลับ





ซ่อนความอ่อนแอ ในน้ำเสียงเรียบเฉย
แต่ละคำ เค้นผ่านลำคออย่างยากเย็น
ข่ม - ขืน น้ำเสียง ไม่ให้สั่นเครือ

ให้เธอสลัดความรู้สึกผิด กองทิ้งไว้ตรงบันใด
แล้วจากไปอย่างสบายใจ - ที่สุด





ตีอก - ชกตัว - โวยวาย
ฟูมฟายให้เธอเห็นตรงหน้า
กอดเธอแน่น ๆ
แล้วรั้งเธอไว้ด้วยน้ำตา

...ต่อให้ทำทั้งหมดที่พูดมา
ก็ไม่มีคุณค่าพอให้เธอเปลี่ยนใจ!!




..


ในความเป็นจริง.......

จึงทำได้แค่กอดเธอแน่น ๆ
ร่ำร้องแบบไม่มีเสียง

"ไม่ไปได้ไหม?"
"ไม่ไปหาเขา...ได้ไหม?"

ตะโกนก้อง ซ้ำ - ซ้ำ เพียงในใจ


---





อยู่ในฐานะ ที่ไม่อาจอ้างสิทธิ์
ไม่อาจทำอะไรตามใจ
เพื่อทัดทาน.. คนที่ "ตั้งใจ" จะไป


ขลาดเขลาเกินกว่าจะกล้าถาม...

ถ้าเธอพบ "ฉัน" ก่อน "เขา"

คน - คน นี้ -- พอจะมีสิทธิ์ใช้คำว่า "เรา" กับเธอไหม?


----


ภาพสุดท้าย ฉายวน
คือแผ่นหลังเธอที่กึ่งวิ่งลงบันใด
กับคำพูดทิ้งท้าย..
ที่ตอกย้ำให้รู้ว่า


"ไม่เพียง ไม่เคยเข้าไปอยู่ในหัวใจ

ฉันยังไม่เคยอยู่ ในสายตา!!"







เมื่อตี 4 / คืนวันศุกร์
ที่ทุกคนกำลังหลับใหล กับหวานใจ ในอ้อมแขน

จากคุณ	: แม่มดราตรี
เขียนเมื่อ	: 9 ธ.ค. 52 09:01:44