ความคิดเห็นที่ 2 |
ลองไปแถวสยามดูครับ....
.
.
.
๐ สบแล้วก็เมินหลบ..แล้วสบอีก
จะเลื่อนหลีกเลี่ยงไปก็ใจหาย
จะพ้นผ่านไปเสีย...ก็เสียดาย-
กับชม้ายชายตอบ..คอยลอบมอง
๐ งามรูปหน้า..ผมสลวย-แววขวยเขิน-
คล้ายรอเพ่งพิศเพลิน..จนเกินป้อง
เนียนแก้มหน้า..ตาระยับแววจับจอง-
เมื่อผ่านพ้อง..ครั้นจะพราก-ย่อมยากนัก
๐ ดูเถิด-รูปเอวองค์ที่ตรงหน้า
คล้ายรอให้สายตาลองฝ่า-หัก
เจ้าเอยชม้ายสู่...เหมือนรู้ชัก-
ชวนมาตักตวงงาม..ผูกล่ามใจ
๐ และทุกครั้งเมื่อยิ้ม..แก้มอิ่มนั่น-
ก็บีบคั้นเอ็นดู..จนรู้ได้-
ด้วยจุมพิตหอมหวานส่งผ่านไป
ฝากลำลมอ่อนไหวโลมไล้แทน
๐ แก้มอิ่มนวลเนื้อสาว..ก็ราวว่า-
สัมผัสค่าอ่อนหวานที่ผ่านแล่น
จากหัวใจ..แววตา..ล่องฝ่าแดน-
เข้าหอม..แหนเนียนเนื้อ-แก้มเรื่อนั้น
๐ กาแฟหอมกรุ่นกลิ่น..ครั้นสิ้นรส-
ก็เมื่อบทบาทใหม่เริ่มไหวสั่น
เป็นบทบาทอ่อนหวาน..แปลก-ปานกัน-
กับหอมปันแปลกรสให้ทดลอง
๐ สืบความหมายผ่านล่วง..ของช่วงห่าง-
ในแห่งที่หนทาง...ระหว่างสอง
เฝ้าตอบแทนคืนกลับ..คอยรับรอง
เพื่อตรึกตรองแปลความ..เอาตามใจ
๐ ดูเถิด..แก้มฝาดเรื่อ..เนียนเนื้อนิ่ม-
คล้ายผ่านความเอิบอิ่ม..ลอบยิ้มให้
จะยินหรือโผนผกห้วงอกใคร-
ที่โยกไหวเอนอยู่...เกินกู้คืน
๐ ดู-ยั่วยิ้ม..เมียงชม้าย..เหลือบชายตา
ก็ราวว่าจะคอยฉุด-ให้สุดขืน-
ต่อต้านเลศ..แฝงซ่อนที่ย้อนคืน-
นัยระยิบระยับรื่น..แสนครื้นเครง
๐ ยั่วเย้ยแล่นระลอกราวบอกว่า-
จะอยู่ล้อทรมา..ต่อตา-เพ่ง-
เลือดบนแก้มเรื่ออยู่...ควรรู้เอง-
มัวแกลนเกรงอยู่ไย...นะใจชาย
๐ อันมณีน้ำวาม...เนื้องามแสน
ฤๅอาจแทนด้วยแก้ว..แม้นแววฉาย-
จากเหลี่ยมมุมแสงต่ำ..ตก..รำบาย
จะแค่คล้ายน้ำปลั่ง..ชั่วครั้งคราว
๐ จึงมณีน้ำปลั่ง..ที่ตั้งอยู่-
แค่เพียงดู..คิดคืบ หรือสืบสาว ?
เอาแต่งเรือนแหวนประดับ...ให้วับวาว
เถอะน่า...ก้าวเข้าไป...อย่าได้ช้า !
| จากคุณ |
:
สดายุ...   
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันรัฐธรรมนูญ 52 00:12:39
|
|
|
|
