** เรื่องเล่าฯ ขำๆ ยามว่าง ** ปฏิบัติการฯเริ่มแล้ว! **

*
ปฏิบัติการจิตอาสา....เริ่มแล้ว!

เช้าวันนี้มาปากเกร็ดอย่างเป็นตัวของตัวเอง  (สลัดคราบความอยากเป็นนางงาม เพราะพยายามแล้วก็ไม่ประสบความสำเร็จ ...เหนื่อย!)  เสื้อยืดตัวเก่ง  กางเกงยีนตัวเดิม (นานๆ ซักที  เพราะ Save the world ประหยัดน้ำ ประหยัดไฟ ... เออ... อ่ะ...  บอกความจริงก็ได้ ...ขี้เกียจซัก!)

วันนี้ตื่นเต้นมากเป็นพิเศษ  เพราะจะได้เจอเด็ก  เด็กจริง ๆ ตัวเป็น ๆ เด็กทารกวัยละอ่อนและ...คงต้องเป็นเด็กคนพิเศษที่มีแววลัคนา ...ราหูอมชะตา ... ด้วยต้องมาร่วมสังฆกรรมกะเราเจ้าของฉายา...อุ้งมือพิฆาต!  ...อาทิตย์ละวัน โชคดีของเอ็งจริงๆ ที่เจอแค่อาทิตย์ละวัน (จริง ๆ แค่ครึ่งวัน  และให้จริงกว่านั้น  แค่ประมาณ 2 ชั่วโมง ต่ออาทิตย์  แค่นั้นแหละ!  ก็เลยเป็นอย่างที่บอก  จากความรู้สึกว่าเรากำลังเสียสละอย่างยิ่งใหญ่  คล้ายแกนกลางของโลก  เอวัง! ...กลายเป็นแกนสัปปะรดภูแล....ด้วยประการฉะนี้เอง!)

ในห้องทำการของมูลนิธิฯ เหล่าอาสาสมัครดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษเช่นกัน  ...พอได้เวลาเก้านาฬิกา  พวกเราก็พร้อมพรึบ! หยุดเม้าท์ หยุดเคี้ยว หยุดแคะ หยุดแกะ หยุดเกา  และรวมตัวกันโดยพร้อมเพรียงหน้ากระดานเรียงปึก  ออกเดินไปตามทางสู่ตึกเด็กอ่อน  นำทางโดยเจ้าหน้าที่มูลนิธิฯ  ซึ่งเข้ามาทำกิจกรรมร่วมกันเป็นประจำอยู่กับสถานสงเคราะห์ฯ จนมีห้องทำการเป็นของตัวเอง!

เจ้าหน้าที่มูลนิธิฯ บอกกล่าวเล่าสิบให้เรารู้ด้วยว่า เจ้าหน้าที่ของสถานสงเคราะห์ฯ ทุกคน  ถูกใช้สรรพนามแทนตัวว่า ”แม่”  กับเด็ก ๆที่นี่ ส่วนเหล่าอาสาสมัครจะถูกเรียกด้วยสรรพนามโดยรวมจากมูลนิธิฯ ว่า “พี่”  ฟังดูดีจัง  อิ อิ อายุประมาณนี้ยังได้เป็นพี่เด็กแบเบาะ  เหอ เหอ เหอ  แต่เอาเข้าจริงอาสาสมัครหลายคนใช้ สรรพนามแทนตัวกับเด็ก ๆ แตกต่างกันไป ตั้งแต่ พี่ ป้า น้า อา  ตา ยาย  ...........แต่อย่าหวังเลย  ว่าเราจะใช้คำอื่นที่นอกเหนือจาก.......... “พี่” ... 5 5 5 ...มันฟังดูดีจะตาย (แม้จะค้านกะวัยแบบหัวชนฝาก็เหอะ ... เช๊อะ!  อย่าได้แคร์!)

เป็นที่น่าสังเกตคือ..(สำนวนเริ่มคล้ายสารคดี)...เด็ก ๆ ในสถานสงเคราะห์ที่เราเจอส่วนใหญ่....ไม่กลัวคนแปลกหน้า แถมบางทีเดินเข้าหา เพราะอยากให้อุ้มหรือโอบกอด  แต่มีคำเตือนว่า  ถ้าเด็ก ๆ อยู่กันเป็นกลุ่มใหญ่แล้วล่ะก็  อย่าได้เผลออุ้มใครเป็นพิเศษเชียว  นอกจากคุณจะเป็นนักกล้าม....ยกเด็กเป็นสิบพร้อม ๆกันได้!

ระหว่างทางเดิน  เรามองเหล่ออกไปที่สนามหญ้า ด้วยถูกเร่งเร้าจากเสียงแปลก ๆ แถวนั้น แลพลันสายตาก็ปะทะเข้ากับกลุ่มเด็กเล็กอีกกลุ่มที่ขะมักขะเม้นยืนเข้าแถวหน้ากระเดิด!  (ก็อ้ายตัวเล็กยืนตรงซะที่ไหนล่ะ?  จาก...หน้ากระดาน...มันก็เลยกระเดิดออกมาหยั่งงั้น!.....)  ทั้งตัวเล็กตัวน้อยกะลังตั้งอกตั้งใจ.........ตะเบ็งเสียง.....  ขอยืนยัน ......... ตะเบ็งเสียง! (แกคงอยากยืนยันความรักชาติ)  ร้องเพลงชาติ  เสียง สูง ๆ ต่ำ ๆ พร้อมกันมั่ง ไม่พร้อมกันมั่ง ต่างคน ต่างร้อง ไปคนละชาติ  สองชาติ  สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ (เยาะ...จากเรา) พอมึนมึน

กะลังสร่างมึนจากเพลงหลายชาติ (กระแหนะกระแหน กระทั้งเด็ก ตูละอดสูจริง ๆ) ก็มาถึง......ข้างหน้าเรา.......ห้องเด็กอ่อน!.....  อ้า! (ไม่รู้จะอ้าทำไมบ่อยๆ เนอะ)  นาทีชีวิต (ของใครบางคน) ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว  เหอ เหอ เหอ  .........ความรู้สึกยะเยือกเย็นแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณู อาณาบริเวณ  .....เงาดำทะมึนทอดทับแผ่ผ่านคืบคลานทีละน้อย ทีละน้อย เข้าครอบ ......งำ! ( เชื่อว่าอ้ายหนูผู้มีลัคนาราหูอมชะตาคงมีอาการประมาณนี้..!)

ตึกเล็กๆตรงหน้าเราคือที่ตั้งของห้องเด็กอ่อน  เด็ก ๆ อยู่ที่ห้องชั้นล่าง สามารถมองลอดมุ้งลวดผ่านหน้าต่างเข้าไปเห็นได้ ( แต่ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าห้อง  เพื่อความปลอดภัยของเด็ก)  ในแว่บแรกที่ได้เห็น..........เราสัมผัสได้ถึงความรู้สึกสลดใจของตัวเอง   เพราะสิ่งที่เราได้เห็นตรงหน้า คือเด็กทารกอายุไม่เกิน 3 เดือน นอนเรียงรายสลอนอยู่เป็นสิบ เป็นสิบ ๆ!  เด็กแบเบาะ..... แบเบาะ จริง ๆ!  แบ อยู่คา เบาะ  ร้องไห้บ้าง ดูดปากบ้าง หลับบ้าง (วัยนี้...ถ้าจะว่าไปก็นับว่าเลี้ยงง่าย   เพราะยังตอบโต้  ตอแย ใด ๆ มิได้ จะมียากอยู่อย่างเดียวคือต้องแปลภาษาร้องของพี่แกให้ออก  เพราะ.....ไม่ว่าจะหิว ....จะเปียก ....จะปวด .....จะอึ  .............ร้องไห้ลูกเดียว!)

ไอ้ที่ร้องก็ตะเบ็งร้องอย่างจริงจังเต็มกำลังความสามารถของเด็กวัยไม่เต็ม 3 เดือน ไอ้คำว่าหน้าแดงหน้าดำที่เคยได้ยิน ก็ได้เห็นกันชัด ๆ ตอนนี้แหละ  แต่ไม่ว่าจะแสดงอิทธิฤทธิ์ส่งเสียงร้องดังซักกี่เดซิเบล  ก็ไม่ได้ช่วยให้ลัดคิวของแม่ ๆ ได้หรอกนะ  โห!  ก็พวกเอ็ง....เป็นสิบ ๆ ...ส่วนแม่ ๆ มีอยู่ไม่กี่คน  

ถือบัตรคิวคอยไปก่อนเถอะ ก็ไอ้บัตรคิวเบอร์ต้นๆยังไม่ย่อท้อ ตั้งหน้าตั้งตาร้องประสานเสียงกันระงม  อุปมาดั่งวงออเครสตร้าวงใหญ่! ที่สำแดงกันไปขณะรอวาทยากรเข้าห้องน้ำ! ... แล้วใคร?....จะไปดูทัน! (ต้องหัดเรียนรู้ชีวิตตั้งแต่แบเบาะนะอ้ายหนูนะ....อย่าคิดมาก ...กรรมมุนา วัตตะตี โลโก    สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม...ท่องไว้!)  

คราวนี้คงพอเข้าใจมากขึ้นแล้วใช่ป่ะ! ว่าทำไม่เราถึงบอกว่า  เด็ก ๆ ไม่ได้ต้องการนักนวดมือโปร  แต่เด็กๆ แค่ต้องการใครสักคนมาเอาใจใส่ อยู่ใกล้ๆ ลูบไล้  ปลอบโยน โอบอุ้ม  พอคลายความหว้าเหว่…และเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหาย (โห!  จบวรรคได้ซึ้งงะ)

แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 52 10:48:28

แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 52 10:47:01

จากคุณ	: แม่ปลื้ม
เขียนเมื่อ	: 11 ธ.ค. 52 10:02:26