ชะตาขาล(ด)
|
|
บรรยากาศตอนสิ้นปีไม่เคยเปลี่ยนแปลง ทุกปีเคยวุ่นวายอย่างไร ปีนี้ก็เป็นอย่างนั้น โดยเฉพาะคืนวันนี้ วันที่ 31 ธันวาคม ยิ่งดูเหมือนว่าทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตารอที่จะนับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่
ถึงเป็นวันสิ้นปี แต่ธันวา พนักงานหนุ่มวัย 23 กำลังจะ 24 ในไม่กี่ชั่วโมง ก็ยังต้องเข้าไปทำงานที่ค้างคาเอาไว้ให้เสร็จจนดึก เขาออกมาจากบริษัทก็ได้เห็นกรุงเทพจากที่เคยมีรถวิ่งกันขวักไขว่ กลับมีแต่ผู้คนเดินกันขวักไขว่แทน ธันวาตัดสินใจเข้าร่วมเป็นหนึ่งในผู้คนเหล่านั้น แทนที่จะนั่งรถเมล์ข้ามสะพานไปยังคอนโดของเขาเหมือนเช่นทุกวัน
เขาเดินไปเรื่อยๆ จนถึงสะพาน ตลอดทางเขาพบเห็นแต่รอยยิ้มและความสุข หนุ่มสาววัยรุ่น วัยทำงาน จนไปถึงคุณลุงคุณป้าวัยเกษียณต่างเดินเคียงข้างกันชมวิวทิวทัศน์แสงไฟยามค่ำคืนของนครหลวงที่ไม่เคยหลับใหล กระทบกับผิวน้ำที่เกิดเกลียวคลื่นจากเรือสำราญ(สำหรับคนรวย)แล่นผ่าน ทำให้ดูเหมือนกับว่ามีใครโปรยอัญมณีสีสดใสไปทั่วผืนน้ำ
ความเหนื่อยล้าจากการทำงานในวันหยุดเริ่มผ่อนคลาย กลายเป็นความสดชื่นและรอยยิ้ม ธันวาหามุมที่ไกลจากคู่รักคู่หนึ่งเพื่อยืน ซึมซับความสดชื่นนี้เอาไว้
“ตื๊ดๆ ตื๊ดๆ”
เสียงเตือนข้อความเข้าดังขึ้น เขาแอบดีใจเล็กๆ เพราะคาดว่า ชาลิสา หรือสา แฟนสาวส่งข้อความอวยพรมาจากต่างประเทศ เมื่อหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาได้ ก็รีบเปิดอ่าน แต่ไม่ใช่ข้อความที่ชาลิสาส่งมา มีเพียงชื่อหัวข้อของข้อความว่า “ดวงชะตาสำหรับคุณ ผู้เกิดปีขาล” เขาเปิดอ่านข้อความข้างใน
“คุณกำลังจะตาย”
เขาตกใจเล็กน้อยกับข้อความที่ได้รับแต่คิดว่าชาลิสาคงจะเล่นตลกอะไรสักอย่าง อีกสักคงได้รับข้อความเฉลยจากเธออีกครั้ง
ผ่านไปห้านาที เขาลองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้งแต่ก็ผิดหวังเพราะยังไม่มีข้อความใดๆ ส่งมา เขาละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์มองดูแม่น้ำอีกรอบอย่างเหม่อลอย
“เฮ่ย! หลบ” ชายคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมาชนเขาอย่างจัง แรงกระแทกทำให้มือถือหลุดไปจากมือ ส่วนเขาก็ล้มลงหัวกระแทกพื้น
เขานอนแผ่อยู่อย่างนั้นเพราะรู้สึก มึนหัว หูอื้อ ตาพร่ามัว เกินกว่าที่จะลุกขึ้นนั่งได้ ในใจแอบขำตัวเองที่ล้มไม่ เป็นท่า และสมเพชตัวเองที่อยู่ท่ามกลางผู้คนเมืองที่แห้งแล้งน้ำใจมาช่วยเหลือ เมื่อรู้ว่าคิดไปก็เสียเวลาเปล่า เขาก็พยายามลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง และเพิ่งรู้ว่าโทรศัพท์หายไปจากมือ เขาลุกขึ้นยืนอย่างเร็ว หันซ้ายหันขวา หมุนตัวเซไปมาเพื่อหาโทรศัพท์ เมื่อไม่เจอเขาจึงคิดว่าโทรศัพท์คงตกน้ำไป เขาไม่ได้เสียดายโทรศัพท์มือสอง อายุการใช้งานห้าปีเท่าไรนัก แต่เสียดายที่ไม่ทันได้รู้เฉลยของข้อความนั้นมากกว่า
เขาหัวเราะให้กับตัวเองเบาๆ ก่อนรีบเดินต่อ ใกล้ถึงทางลงสะพาน มีกลุ่มวัยรุ่นอาสามูลนิธิอะไรสักอย่างรีบวิ่งมา เขาคิดว่าคงวิ่งไล่จับผู้ชายคนนั้น แต่คราวนี้เขาหลบทันจึงไม่ถูกชนกลิ้งกระเด็นล้มลงไปอีก
| จากคุณ |
:
badinblood  
|
| เขียนเมื่อ |
:
11 ธ.ค. 52 14:11:59
|
|
|
| 
