ความคิดเห็นที่ 1 |
บทที่ 2
หลังจากที่นั่งพักนอนพักจนเบื่อแล้ว พันดาวก็ตัดสินใจจะออกไปหาอะไรที่ที่มันน่าสนใจกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
พอเดินออกมาเธอก็เจอจ๋อมที่กำลังพูดคุยกับแขกที่เข้ามาพักอยู่อย่างถูกคอ หญิงสาวจึงจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง
เพราะไม่อยากจะรบกวน แต่จ๋อมที่เผอิญหันไปเห็นเธอพอดีก็ทักเธอเสียก่อน
“อ้าว คุณดาวจะไปไหนเหรอครับ”
พันดาวหันมายิ้มบางๆ ให้กับจ๋อมก่อนจะมองไปรอบๆ “คุณอาทิตย์ไม่อยู่เหรอจ๊ะ”
“ไปไหนไม่รู้ฮะ แต่เห็นทำหน้าบึ้งออกไปเลย... แล้วคุณดาวอยากได้อะไรหรือเปล่าครับ มีอะไรบอกผมได้นะครับ
เพราะพี่อาทิตย์บอกผมไว้แล้วว่าให้คอยดูแลคุณดาวด้วย”
“พอดีฉันอยากจะเดินดูรอบๆ น่ะจ้ะ”
ดวงตาของจ๋อมเป็นประกายวาววับขึ้นมาทันที “อ๋อ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมพาคุณดาวไปดูรอบๆ เกสต์เฮ้าส์ก็ได้ฮะ”
“แล้วจ๋อมไม่ต้องอยู่คอยรับแขกเหรอ” เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าเขาอยากได้อะไรก็กดกริ่งตรงเคาน์เตอร์เรียกได้อยู่แล้ว”
“เหรอ... ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนหน่อยนะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญทางนี้เลยฮะ แล้วคุณดาวจะหลงที่นี่ไม่รู้ตัว”
“หลงเลยเหรอ” เธอถามปนหัวเราะ
“พูดไปจะหาว่าคุยนะครับ คุณดาวต้องไปดูด้วยตาของตัวเองจะดีกว่า... เชิญทางนี้เลยครับ” จ๋อมยิ้มด้วยความ
ภูมิใจก่อนเดินนำเธอไปยังชมส่วนต่างๆ ของเกสต์เฮ้าส์
จ๋อมเดินนำเธอไปยังส่วนของห้องพักที่สร้างเป็นบ้านแบบล็อคเคบินหลังย่อมๆ ปลูกเรียงกันไปอย่างเป็นระเบียบ
เธอมองอาคารแต่ละหลังที่มีลักษณะแตกต่างกันแล้วก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ทำไมห้องพักแต่ละหลังไม่เหมือนกันเลยล่ะจ๋อม”
“อ๋อ ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะว่าพี่ตะวันเป็นคนออกแบบเอาไว้น่ะครับ เห็นพี่ตะวันเคยพูดเอาไว้น่ะครับว่าเราไม่ควร
มีแต่สินค้าเหมาโหลให้กับลูกค้า และแขกที่มาพักแต่ละคนก็ย่อมต้องการความแตกต่าง”
“ก็จริงอย่างที่เขาว่านะ” เธอว่าพลางหัวเราะหึ แล้วก็พยักหน้ารับเมื่อจ๋อมถามเธอว่าอยากจะเข้าไปชมภายใน
ห้องพักหรือไม่ โดยที่ตนจะรอเธออยู่ด้านนอก
การตกแต่งภายในของห้องพักนั้นทำให้พันดาวรู้สึกทึ่งในรสนิยมทางศิลปะของผู้เป็นเจ้าของเดิมอยู่ไม่น้อย
บ้านพักหลังขนาดย่อมนั้นถูกแบ่งสัดสวนเอาไว้อย่างเหมาะสม ผนังด้านในถูกฉาบด้วยปูนและทาสีส้มจางๆ
ช่วยทำให้ภายในห้องดูอบอุ่นตัดกับสีของเฟอร์นิเจอร์ที่เป็นสีน้ำตาลไหม้ ส่วนของผ้าม่านและผ้าปูที่นอนใช้
ผ้าฝ้ายสีขาวขลิบริมสีน้ำตาล ส่วนพื้นห้องนั้นปูด้วยกระดานขัดมัน ทุกอย่างดูสวยงามลงตัวกันไป บ่งบอกถึง
ความใส่ใจทุกรายละเอียดของคนสร้างจริงๆ
“ชอบไหมครับ”
พันดาวหันขวับไปตามเสียงแล้วก็พบว่าเป็นอาทิตย์ที่กำลังยืนพิงขอบประตูมองเธออยู่
“เห็นจ๋อมบอกว่าคุณออกไปข้างนอก”
“ผมไปคุยกับพวกบริษัททัวร์ในตัวอำเภอมาน่ะครับ” เขาตอบแล้วถอยห่างออกเพื่อให้เธอได้เดินออกมาและเดินคู่
กับเธอไปตามทางเดิน
“ห้องพวกสวยมากนะคะ ไม่ได้ใช้วัสดุหรูหราแต่ก็มีสไตล์เป็นของตัวเอง ใครเป็นคนออกแบบเหรอคะ”
“พวกเราช่วยกันแต่งน่ะครับ แต่ไอเดียส่วนใหญ่ก็เป็นของตะวันอยู่ดี เพราะยัยนั่นเรียนสถาปัตย์มา ส่วนพวกผมก็
เน้นงานกรรมกรกันเสียมากกว่า” เขาพูดพลางหัวเราะหึเมื่อนึกถึงตอนที่เขากับไอ้หมอกช่วยกันขัดเฟอร์นิเจอร์ไม้
เก่าๆ ที่ไปตระเวนหาซื้อมาจากตลาดของเก่าในตัวเมืองเชียงใหม่ด้วยกระดาษทรายจนมือพองกันไปจนไม่หวาด
ไม่ไหว ก่อนจะเล่าต่อ
“เราค่อยๆ ทำกันไปเรื่อยๆ น่ะครับ ตอนแรกที่เปิดเรามีห้องพักให้แขกแค่หกหลังเองล่ะมั้ง แต่หลังจากนั้นเราก็
เก็บเล็กผสมน้อยจนต่อเติมขยายขึ้นมาได้เท่าที่เห็นตอนนี้แหละครับ”
“แล้วที่นี่มีแขกเข้าพักเยอะไหมคะ”
“ก็พอสมควรครับ ถ้าอยู่ในช่วงฤดูท่องเที่ยวของที่นี่ก็คงต้องจองกันล่วงหน้าบ้าง”
“งั้นเหรอคะ”
แล้วเธอก็เงียบไปเมื่อไม่รู้จะหาอะไรมาชวนเขาคุยดี จนกระทั่งอาทิตย์พาเธอเดินมาถึงตรงศาลาริมน้ำปาย
เธอยิ้มกับการตกแต่งภายในที่น่ารักและชวนให้คนไปนั่งพักผ่อนเอกเขนกตามใจชอบเป็นยิ่งนัก ทั้งหมอนอิงและ
เบาะรองนั่งที่เป็นลายผ้าทอพื้นเมือง และของกระจุกกระจิกที่ตกแต่งในศาลานั้นให้ดูเย็นสบายน่านั่งเป็นที่สุด
“ดูน่านั่งจังเลยนะคะ” เธอบอกกับเขา
“ลองเข้าไปนั่งเล่นดูก็ได้นะครับ ผมเองก็ชอบแอบมานอนเล่นอยู่ที่นี่บ่อยๆ เหมือนกัน”
พันดาวขึ้นไปบนศาลาโดยไม่รอให้เขาชวนซ้ำ ด้วยอากาศร้อนเปรี้ยงแบบนี้พอได้ลมอ่อนๆ ที่พัดมาจากแม่น้ำก็
ทำให้เธอรู้สึกดีไม่น้อย
“ฉันขอถามอะไรคุณสักอย่างได้ไหมคะ” เธอเอ่ยถามเขาหลังจากที่เงียบฟังเสียงลมและเสียงน้ำไหลอยู่พักใหญ่
“อะไรเหรอครับ”
“ทำไมคุณถึงเรียกที่นี่ว่าเป็นเกสต์เฮ้าส์ล่ะคะ ทั้งที่จริงๆ แล้วมันน่าจะเป็นรีสอร์ทได้เลยด้วยซ้ำ”
เขาหัวเราะขึ้นมาทันทีเหมือนกับว่าสิ่งที่เธอถามนั้นมันเป็นเรื่องตลกเสียเต็มประดา
“ผมกะแล้วเชียวว่าคุณจะต้องถาม”
ท่าทางแบบนั้นของเขาทำให้พันดาวรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกหัวเราะเยาะอยู่ ริมฝีปากของเธอเม้มเข้าหากัน
เป็นเส้นตรงเพื่อที่จะระงับความเคืองขุ่นที่มีอยู่
“ไม่ตลกนะคะคุณอาทิตย์”
เขาหยุดหัวเราะก่อนจะกระแอมเพื่อปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ “ผมขอโทษครับถ้าหากจะทำให้คุณรู้สึกไม่ดี...
เรื่องที่ว่าทำไมที่นี่ถึงยังถูกเรียกว่าเกสต์เฮ้าส์น่ะ มันเป็นเพราะที่นี่เป็นเกสต์เฮ้าส์จริงๆ”
หญิงสาวขมวดคิ้ว “ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีแหละค่ะ”
“ก็เพราะที่นี่ไม่ได้มีให้บริการแบบลูกค้าเป็นพระราชาเหมือนอย่างโรงแรมหรือรีสอร์ทน่ะสิครับ เราเน้นบริการให้
แขกที่เข้ามาพักเหมือนกับเป็นเพื่อนของเรา คนที่เข้ามาพักก็เลยรู้สึกเป็นกันเองแล้วก็สบายๆ เหมือนได้มา
พักผ่อนที่บ้านของเพื่อนน่ะครับ”
“ฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ นะคะ แต่ว่าบรรยากาศที่นี่มันก็สบายเหมือนกับอยู่บ้านจริงๆ นั่นแหละ” พันดาวว่าพลางสูด
ลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเอนหลังพิงหมอนอิงและมองออกไปยังสายน้ำที่ไหลอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยแล้ว
ก็ยิ้มอย่างเศร้าๆ
“ดูเหมือนคุณมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจอยู่นะครับ”
พันดาวหันเมื่อเขาถามแล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อนเพราะไม่คิดว่าเขาจะสังเกตเห็นด้วย
“ฉันน่ะเหรอคะมีเรื่องไม่สบายใจ”
“สีหน้าของคุณมันบอกน่ะครับ” แล้วเขาก็ตัดใจไม่ซักไซ้ถามอะไรเธอต่อก่อนจะกระโดดลงจากศาลา
“คุณอยากไปเที่ยวในตัวอำเภอหน่อยไหมครับ”
“คุณกลัวฉันเบื่อเหรอคะ” เธอย้อนถาม
“ก็ไม่เชิงหรอกนะ แต่ไหนๆ มาปายทั้งทีก็ควรจะไปเที่ยวบ้าง” แล้วเขาก็เลิกคิ้วใส่เธอ “ว่าไงครับ อยากไปไหม”
เธอมองเขาอย่างชั่งใจก่อนที่จะคลี่ยิ้มและพยักหน้ารับ “ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปหยิบกระเป๋าสะพายในบ้าน
มาก่อนก็แล้วกันนะคะ”
“เจอกันที่หน้าล็อบบี้นะครับ” อาทิตย์บอกทิ้งท้ายก่อนที่เขาจะเดินแยกกับเธอเพื่อไปเตรียมรถ
*****************************
| จากคุณ |
:
ตัว(Z)   
|
| เขียนเมื่อ |
:
15 ธ.ค. 52 01:21:28
|
|
|
|
ส้ม
คนอ่านค่า
