ความคิดเห็นที่ 1 ยาเม็ดกลมสีเหลืองอ่อนถูกเทออกมาจากขวดแก้วใสสีน้ำตาล มิสึสึนับมัน ทีละเม็ดๆ อย่างตั้งอกตั้งใจราวกับจะกลัวว่านับพลาดไปสักเม็ดแล้วจะต้อง เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นอย่างแน่นอน เม็ดยาถูกแยกออกเป็นกองๆ กอง ละห้าเม็ด เด็กสาวนับมันได้สิบสามกองพอดี โดยมีเหลือเศษอีกสามเม็ด “หกสิบแปดเม็ด...แค่นี้คงพอนะ” หล่อนบอกกับตัวเองก่อนจะรวบรวมความกล้า เอาเม็ดยาขึ้นเรียงใส่ปาก ตัวเองทีละกองแล้วดื่มน้ำตามเข้าไปอึกแล้วอึกเล่า จนกระทั่งน้ำหมดไป จากเหยือกที่เตรียมไว้ น่าแปลกเพิ่งกินยานอนหลับจำนวนมากเข้าไปแท้ๆ แต่เด็กสาวยังไม่มีอาการง่วงเลยแม้แต่น้อย หล่อนเพียงแต่มึนหัวเหมือน โลกรอบตัวหมุนได้ เพดานห้องนอนดูลดลงต่ำกว่าปกติ แล้วดวงตาก็เริ่มปรือ ชักจะง่วงแล้วสิ แต่ในท้องกลับรู้สึกผะอืดผะอมอย่างบอกไม่ถูก มิสึสึไม่อยากลุกไปห้องน้ำตอนนี้ จึงสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วพยายามข่มตา ให้หลับ แต่อาการแสบร้อนในกระเพาะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ มันไม่ง่วงแล้ว นอนนิทราไปเงียบๆ อย่างที่คิด ลำไส้เหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นบิดไปมา จนต้องร้องครางออกมา “หลับสิ..หลับ ทำไมไม่หลับล่ะ” มิสึสึพร่ำบอกตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงของหล่อนก็ดังขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ตนเองก็ไม่รู้ว่ามันดังแค่ไหน แต่ก็ปลุกให้ บิดาที่บังเอิญลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำกลางดึกได้ยินได้ “หลับสิ!! หลับต้องหลับ!!” หล่อนยังตะโกนต่อไปจนบิดาชักแน่ใจว่าเสียงบุตรสาวไม่สู้จะดีนัก เขายังมอง ในแง่ดีว่าหล่อนอาจจะแค่ฝันร้ายและละเมอเหมือนทุกครั้ง แต่ก็อดไม่ได้ ที่จะไปดูเสียหน่อย “มิสึสึ!!” แล้วก็พบว่า...บุตรสาววัยแรกรุ่นกำลังนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียง ดวงหน้า ซีดเผือดมีเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้า มือข้างหนึ่งเกร็งจัดและจิกผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ อีกข้างหนึ่งกุมท้องไว้แน่ ริมฝีปากบางที่เคยมีสีระเรื่ออยู่เสมอกลับไร้สีสันใดๆ และซีดจนเหมือนกระดาษ และมีน้ำเหนียวๆ ไหลออกมาจากปากหล่อน น้ำนั้นข้นกว่าน้ำลายใสๆ ที่เห็นตามปกติ มันขุ่นและเหนียวเป็นเมือกไหลเยิ้มออกมา ทางริมฝีปากไม่ขาดสาย และเริ่มแตกเป็นฟองจากอาการหายใจติดขัด เด็กสาวไอออกมาเหมือนต้องการอากาศบริสุทธิ์และในขณะเดียวกันก็ต้องกา รขย้อนสิ่งที่อยู่ภายในออกมา ลมหายใจจึงติดขัดค้างคาอยู่ในช่องคอส่งผลให้ น้ำลายถูกตีฟองมากขึ้นและไหลยืดออกมามากขึ้นทุกขณะ “มิสึสึ!! ลูกๆๆ อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ” บิดาของหล่อนตื่นตระหนกกับภาพที่เห็น และรีบวิ่งตรงเข้ามาช้อนตัวบุตรสาวขึ้นเขย่า พลางตะโกนเรียกภรรยา “แม่...แม่ ตื่นเร็ว ตื่นเร็วเซ่ลูกจะตายอยู่แล้ว เรียกรถพยาบาลเร็ว” นั่นแหละมารดา ที่งัวเงียขึ้นมาจากความง่วงถึงได้ตาโตและแทบช็อคตามไปอีกคน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ‘ทรมานจัง....’ สัมปชัญญะที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดบอกหล่อน ในดวงตาเบิกค้างหญิงสาวมองไม่เห็น หน้าบิดามารดาอีกแล้ว เสียงของพวกเขาก็ลอยห่างออกไปทุกขณะ สิ่งที่หล่อนเห็น มีเพียงสีจำนวนมากหลากหลายผสมปนเปกันจนยุ่งเหยิง ในจำนวนนั้นสีแดงเด่นชัดที่สุด มันแดงดังโลหิตแต้ม... ‘เลือดงั้นเหรอ?...แล้วเป็นเลือดของใครกันล่ะ’ หล่อนนึกสงสัยอยู่ในใจ แต่ไม่ได้ปริปากถามออกไป ทว่ายิ่งมองสีแดงเข้ม จนเรืองรองนั้นช่างดูคุ้นตาเหลือเกิน ใช่แล้ว...มันแดงเหมือน...เหมือนทับทิมนั่นเอง!! “แก้วก๊อ(ทับทิม)ก้อนเล็กเท่าขี้เล็บยังริเอามาอวด นี่สูคิดว่าอ้ายเปิ้นฮักสูแต๊กาอีฟองคำ?” เสียงนั้นดูเยาะเย้ยอยู่ในที แม้ไม่ต้องบอกมิสึสึก็จดจำได้ในทันทีว่าเป็นเสียงของใคร ก็ในเมื่อมันเอ่ยจากปากหล่อนเองนี่นะ!! หญิงสาวนึกประหลาดใจ...นี่หล่อนตื่นอยู่ หรือหลับอยู่กันแน่ ภาพที่มันเหมือนฝันซ้อนทับความฝันอีกที ก็เมื่อครู่หล่อน ยังอายุแค่สิบสามเองนี่นา แล้วมาตอนนี้หล่อนกลายเป็นผู้หญิงอีกคนไปแล้ว หนำซ้ำหล่อนยังเข้าใจภาษาที่สนทนากันเป็นอย่างดีแม้จะไม่ใช่ภาษาถิ่นเกิด อย่างภาษาญี่ปุ่นก็ตามที อาจจะเป็นเพราะนี่เป็นความฝันก็เป็นได้ เมื่ออยู่ในห้วง นิมิตภาษาใดก็ไม่เป็นอุปสรรคเพราะหล่อนรับรู้มันด้วยภวังค์แห่งจิต “ถ้าปากอินถาฮักสูจริง สูคงได้แก้วก๊อก้อนเท่ากำปั้นไปแล้ว ไม่เล็กขี้ปะติ๋วจะอี้ดอก” นางเป็งรีบพูดขึ้นมาสนับสนุนนายของตนเองทันที “นั่นสิอีเป็งมันอู้ถูก ฟองคำสูอย่าได้ใจไป เปิ้นหันแก่หน้าตาดอกถึงได้เจียด แหวนน้อยหื้อสักวง เดี๋ยวจะหาว่าเป็นถึงปากแต่อ้ายอินถาบ่มีเครื่องประดับ ให้เมียน้อยอย่างสูพ่อง” “เป็นข้าเจ้าเองที่ขอแหวนน้อย ข้าเจ้าบ่ชอบแหวนแก้วเม็ดใหญ่...บ่าเดี๋ยวใคร เขาจะหาว่าอวดจะบ่งาม” ใครที่ว่านั้นฟองคำหมายถึงอีนายที่ยืนชี้หน้าหล่อนปาวๆ อยู่นี่แหละ หล่อนแน่ใจ ว่าตนเองพยายามเจียมตนอย่างเต็มที่แล้วแต่ก็ยังมิวาย ถูกหาเรื่องได้ทุกครั้ง ที่มีโอกาส จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 03:34:21

ความคิดเห็นที่ 2 “นี่สูว่าข้ากา?” นิ้วเรียวที่สวมแหวนหัวอัญมณีเต็มข้อนิ้วชี้หน้านางคนพูดด้วย อาการเกรี้ยวกราด “บ่..บ่ อี่นายบัวซอน ข้าเจ้าบ่ได้ว่าอี่นาย” คนถูกกล่าวหารีบละล่ำละลักปฏิเสธ เป็นการใหญ่ “ยังจะมา:-)อีก สูว่าอี่นายบัวซอนอยู่แต้ๆ ข้าได้ยินกับสองรูหู” นายว่า( ^o^ )พลอยพยักทันที อีเป็งก็เป็นดังเช่นสำนวนนั้น หน้าตานั้นก็ยิ้มย่อง กระสันจะหาเรื่องให้สาแก่ใจมาแต่ต้นแล้ว โดยหญิงสองนางทั้งนายมันทั้ง ฟองคำต่างก็ไม่รู้ว่าถูกชักเชิดจากบุคคลรอบข้างให้เล่นละครนอกลาน ให้บ่าวไพร่ดูกันสนุก “ข้าเจ้าหมายถึงตัวเอง บ่ได้ว่าอี่นายบัวซอน” “อี่นายมันพลิกลิ้น” “อีวอก(:-))!! แล้วที่สูแอ่วไปอวดอ้างกับคนอื่นเล่าจะว่าจะใด ได้แหวนวงเดียวกึ๊ดจะตีเสมอข้ากา?” “ไม่..ไม่ ข้าเจ้าบ่ได้...กึ๊ดตีเสมออี่นาย” หญิงสาวชื่อฟองคำปฏิเสธเป็นการใหญ่ แม้คำพูดจะดูอ่อนซื่อไม่กล้าหือกับบัวซอน แต่แววตานั้นหาได้ซ่อน ความเกลียดชังมิดไม่ "แล้วสูไปขอแหวนกับอ้ายยะหยัง? ข้ายอมให้อีง้าว อย่างเอ็งมารับใช้ผัวข้า นี่ก็บุญโขแล้วยังจะมาขอทรัพย์ขอสินแหมกา? ” คำว่าอีง้าวนั่นทำให้แววตา ผู้ยอมมาตลอดกระตุกขึ้นมาทันที มันช่างไม่ต่างจากคำดูแคลนชาวไทยอง อย่างนางเหลือเกิน “ก็...ก็ อ้ายถามข้าเจ้าว่าใคร่ได้อะหยังพ่อง? ข้าเจ้าบ่ได้ขออ้ายอินถาแต่เป็น อ้ายหื้อข้าเจ้าเอง” “:-)!! สูนั่นแหละไปออเซาะขอเปิ้น สูบ่ได้เป็นเมียออกหน้าจะใส่ทองหยอง ไปยะหยัง เว้นแต่สูกึ๊ดจะเทียมข้าอีง้าว!!” หนนี้อี่นายบัวซอนถึงกับลืมตัวเลือดขึ้นหน้า เอื้อมมือไปจิกมวยผมของฟองคำ ยิ่งพูดเสียงของบัวซอนยิ่งดังขึ้นจนกลายเป็นตวาดไป เสียงนั้นดังจนมิสึสึ สะดุ้งแทนฟองคำ นึกกลัวใจหญิงเจ้าของร่างที่จิตของหล่อนอิงแอบอยู่ “ข้าเจ้า...ข้าเจ้าบ่ได้กึ๊ดจะเทียมอี่นายบัวซอนเลย ข้าเจ้าเพียงแต่ใคร่ได้ แหวนสักวงเท่านั้น” “ นั่นจะใด สูอ้อนผัวข้า” หนนี้บัวซอนไม่ยั้งใจแล้ว มือเรียวอีกข้างนั้นปาดเข้าตบแก้มอีกฝ่ายโดยแรง จนหน้าหันทันที นางทั้งเจ็บทั้งอายเหลือจะเอ่ยความอดทนจึงสิ้นสุดลง และพลั้งปากเถียงกับเมียใหญ่ของปากอินถาไป “อี่นาย...มีเมียใดบ่อ้อนผัวพ่อง?” “นิ...นี่สู...สูกล้า” ในขณะที่ผู้ฟังถึงกับปากคอสั่น “อีหน้าด้าน กล้าอู้ต่อหน้าเมียเขาว่าอ้อนผัวเขากา” อีเปงออกปากด่าประจาน แทนเมื่อเห็นว่านายของตนยังปากคอสั่นไม่อาจผรุสวาทได้รวดเร็วทันใจ “ผัวอี่นายก็ผัวข้าเจ้าเหมือนกัน อ้ายตกแต่งข้าเจ้ามาจากแต่เมืองยอง (เมืองยอง เป็นอำเภอหนึ่งในรัฐฉาน ขึ้นกับแขวงเมืองพะยาค ประเทศพม่า ชาวไทใหญ่จาก เมืองยองจึงถูกเรียกว่าไทยองนั่นเอง )มิใช่บ่าวไพร่อย่างอีเป็งถึงจะออเซาะอ้ายบ่ได้” นางบ่าวที่ถูกว่ากระทบกรีดเสียงร้องขึ้นมาทันที “อี่นายดูมัน อีนางฟองคำมันด่าข้าเจ้า ด่าอีนายตวย” ภรรยาน้อยของปากอินถาค่อยๆ พยุงตัวยืนให้มั่น ด้วยว่าเรื่องราวคงไม่จบเท่านี้ นางมั่นใจว่าแม้นนางจะตอบคำถามด้วยดีเพียงใด แต่บัวซอนคงไม่มีความกรุณาให้ จึงตั้งตัวเตรียมรับการวิวาท “อีเป็งจับมัน” สิ้นคำสั่งอีเป็งก็ตรงเข้าจับกุมฟองคำ แต่อีกฝ่ายไม่ยินยอมจึงผลักไสกันไปมา ภริยาชาวไทยองของปากอินถาพยายามร้องเรียกหาคนช่วย แต่บริเวณนั้น ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยว่าเป็นบ่าวไพร่ทั้งสิ้นจึงมิอาจกล้าลองดีกับ อี่นายบัวซอน “จับมันได้แล้ว ฤทธิ์มากนักนะอี่นี่” ไม่นานนักอีเป็งก็พลักร่างบอบบางของฟองคำ ล้มคว่ำลง แล้วจัดแจงนั่งคร่อมไว้ “ใช้มือตบมันยังกล้าต่อปากกับข้า เห็นทีจะต้องใช้ตีนกระมัง” ว่าแล้วก็ชักเท้าขึ้น ถีบหน้านางเมียเล็ก ‘หยุดนะ...อย่าทำร้ายเค้า พอแล้ว...บัวซอนพอแล้ว!!’ หญิงสาวจากอีกมิติเวลาส่งเสียงร้องห้ามแต่ไม่มีใครได้ยิน หล่อนไม่สามารถ ควบคุมการเคลื่อนไหวของบัวซอนได้อีกด้วย จึงได้แต่ร้องไห้ออกมาด้วยความ เวทนาหญิงที่ถูกนางทำร้ายยิ่งนัก ข้างฝ่ายฟองคำก็ดิ้นหนีแต่มิอาจหลุดจากการคุกคามได้ เมื่อเตะใบหน้าสะสวยนั้น จนโลหิตแดงฉานไหลออกมาจากมุมปากได้ โทสะของบัวซอนจึงค่อยคลายลง “วอนนักนังนี่...เฮอะ” เสียงหัวเราะก้องแหลมนั้นเสียดแทงใจคนที่ได้เฝ้าดู แต่มิอาจช่วยเหลืออะไร ฟองคำได้เลยอย่างมิสึสึเข้าอย่างจัง หล่อนไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงที่หล่อนร่วม อยู่ในร่างนี้ถึงได้ใจคอโหดร้ายชอบระรานคนอื่นยิ่งนัก ยิ่งไปกว่านั้นหล่อนเคย เป็นหนึ่งเดียวกับผู้หญิงใจร้ายคนนี้จริงหรือ... “สั่งสอนแค่นี้คงจะพอ....แต่แหวนสูน่ะมันบาดตาข้า งั้นเอามาข้าจะริบเสียแล้ว อย่าได้สะเออะไปขออันใดจากอ้ายอินถาอีกหนา” บัวซอนโน้มตัวลงเข้าหาร่างที่นอนครวญครางอยู่บนพื้นหญ้า แล้วพยายาม ชักแหวนจากปลายนิ้วก้อยอีกฝ่ายออกมา แต่ติดที่ว่าฟองคำฝืนกายไม่ยอมให้ และกำมือจนแน่ “สั่งสอนแค่นี้คงจะพอ....แต่แหวนสูน่ะมันบาดตาข้า งั้นเอามาข้าจะริบเสียแล้ว อย่าสะเออะไปขออะหยังจากอ้ายอินถาอีกหนา” บัวซอนโน้มตัวลงเข้าหาร่างที่นอนครวญครางอยู่บนพื้นหญ้า แล้วพยายาม ชักแหวนจากปลายนิ้วก้อยอีกฝ่ายออกมา แต่ติดที่ว่าฟองคำฝืนกายไม่ยอมให้ และกำมือจนแน่ “อีฟองคำปล่อยเดี๋ยวนี้นะ เอาแหวนมา” “ข้าเจ้าบ่อหื้อ อ้ายอินถาหื้อข้า บ่อหื้อ...” “หนอย!! ยังกล้าคำแหงอีกรึ?” นางลงมือทุบตีลงไปที่ร่างนั้นอย่างไร้เมตตา แต่เจ้าของแหวนหายินยอม ไม่ยังคงกำมือไว้แน่นไม่ยอมคลาย ซ้ำยังใช้อีกมือมากำป้องไว้จนบัวซอน หมดปัญญาจะแกะดึงออก จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 03:34:47

ความคิดเห็นที่ 3 “อีเป็งบุบหัวมันลอ มันจะได้ปล่อย” นางเป็งพยักหน้าคลายมือข้างที่กดไหล่ฟองคำไว้ และขยับตัวลุกขึ้นจากร่างเล็กนั้น เพื่อมาช่วยนายเยื้อแย่งแหวน เป็นจังหวะให้ร่างอรชรที่บัดนี้บอบช้ำ สะบักสะบอมขยับตัวเข้าหานางคู่อริ แล้วเผยอปากจนกว้างกัดลงบนมือ ของบัวซอนที่สาละวนอยู่กับการแย่งชิงแหวน “โอ้ยยยยยยยยยย!! อีฟองคำมันกัดข้า” นางเป็งเห็นเข้าก็ใจหายรีบบีบจมูกหญิงสาว ชาวไทยยองให้อ้าปากคลายนิ้วผู้เป็นนายของมันออกมา “อีชั่ว!! ข้าบ่เอสูไว้แล้ว” บัวซอนสลัดมือด้วยความเจ็บปวดไปพลางตะโกน ร้องด่าฟองคำไปด้วย อีกทั้งยังหันไปเรียกบ่าวไพร่อื่นๆ ให้มาช่วย “อีพวกนั้นน่ะ อย่ามัวแต่ผ่อมาช่วยอีเป็งจับอี่นี่หน่อย มันจะฆ่าข้าอยู่แล้วบ่หันกา?” เมื่อนายหญิงร้องสั่งบรรดาบ่าวไพร่จึงเข้ามาช่วยจับตัวฟองคำด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ แต่ในที่สุดฟองคำก็ถูกกดศีรษะไว้กับพื้นหญ้าไม่สามารถดิ้นรนได้อีก “เอามันไปใส่ในยุ้งเปล่าไว้ ขังมันไว้จะอั้นละ ข้าวปลาบ่ต้องหื้อมันตวย” “แต่...อี่นาย...เดี๋ยวปากอินถาฮู้เข้าจะเป็นเรื่องใหญ่” “หุบปาก ข้าสั่งอะหยังก็ยะไปเถอะอย่ามาตีฝีปาก” ไม่พูดเปล่านางตบหน้านางบ่าว ผู้นั้นทันที คนอื่นๆ จึงไม่กล้าออกความเห็นใดๆ อีก ได้แต่ลากร่างอันบอบช้ำ ของฟองคำไปกักขังตามคำสั่ง “อีสาระเลว...มันกล้ากัดข้า...อย่าอยู่เลยอีนี่...สูบ่ได้ตายดีแน่ข้าสาบาน” นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่หญิงสาวชาวญี่ปุ่นได้ยิน ใบหน้าของผู้พูดยังติดตรึง อยู่ในความทรงจำ แม้หล่อนจะถอนจิตออกมาจากความฝันอันเลวร้ายแล้วก็ตาม แต่สีหน้าอันเคืองแค้นกับแววตาดุดันขึ้งเครียดนั้นสร้างความรู้สึกอันน่าหวาดหวั่น มิสึสึรู้ดีว่าอีกไม่นานชีวิตของฟองคำจะจบลงไปในทางใด แต่หล่อนไม่อาจห้ามได้ ไม่เคยห้ามได้เลยต่างหาก ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานเท่าชีวิตของตนเองก็ตามแต่ หญิงสาวได้แต่เม้มริมฝีปากซ่อนเสียงสะอึกสะอื้นไว้ภายใน สองมือก็โอบกอด ตนเอง...หล่อนกำลังโกรธ แต่โกรธใครกันเล่าระหว่างตนเองที่รู้เห็นการฆาตกรรม แต่ไม่อาจหยุดยั้งได้ หรือว่า...บัวซอนหญิงผู้เป็นภรรยาเอกของปากอินถากันแน่! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ท้องฟ้าเบื้องบนคำรามครืดคราดราวกับจะมีฝนห่าใหญ่เทลงมาจากเบื้องบน เสียงลมพัดอื้ออึงจนแก้วหูของหล่อนดังหวีด หญิงสาวได้แต่ยกมือขึ้นปิดหู ด้วยอาการหวาดผวา มีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นกับมิตินี้ มิสึสึรู้ดีมันเป็นเช่นนี้ ทุกครั้งและวิปโยคมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อหล่อนเดินทางมาถึงเมืองไทย ก่อนหน้านี้หล่อนฝันร้ายซ้ำซากเพียงใดก็เห็นแต่เพียงฉากการฆาตกรรมหา ได้รู้เรื่องราวใดเพิ่มเติม ตั้งแต่เหยียบแผ่นดินไทยหัวของหล่อนยิ่งหวาดหวั่น เสียงภูตพรายในใจกระซิบบอกว่า มันใกล้เข้ามาแล้ว...ใกล้จะครบวาระแล้ว แม้หล่อนจะไม่เข้าใจความหมายนั้นโดยกระจ่างก็ตามที แต่สัญชาติญาณ บ่งบอกเป็นถ้อยคำกระซิบซาบ ‘...อีกไม่นานนัก...ไม่นานนักหรอก’ มิสึสึภาวนาแต่เพียงให้ทุกสิ่งสิ้นสุดลง ไม่ว่าหล่อนจะพบหรือไม่พบสิ่งที่จะ ขจัดฝันร้ายนั้นได้ก็ตามที กลิ่นหอมนวลลอยแทรกเข้ามาในสายลมร้ายของพายุร้าย ฟุ้งขจรไปทั่วกลิ่นนั้น แรงจนเริ่มฉุน ก่อนกลีบดอกไม้สีแดงสะพรั่งจะร่วงหล่นลงมาจากเบื้องบน ดังฝนโปรยมาเป็นธาราดอกไม้ และเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานนัก ก็กลายเป็นทะเลสีแดงฉานท่วมท้นขึ้นมาถึงหัวเข่า คราวนี้ไม่ว่าจะมองไปทางไหน หล่อนก็ไม่พบใครเลย ไม่ว่าจะเป็นบัวซอน ฟองคำ หรืออีเป็ง และคนอื่นๆ จะมีแต่เพียงตนเองเท่านั้นที่เดียวดายอยู่กลางทะเลกลีบดอกปาริชาต “ไม่!! ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่!!” มิสึสึกรีดร้องขึ้นมาพร้อมทั้งยกมือขึ้นปิดหน้า เสียงร้องของหล่อนดังก้อง สะท้อนไปทั่วบริเวณมันดังซ้ำไปมาดังตะโกนอยู่ท่ามกลางหุบเขา แล้วภาพ ตรงหน้าก็เปลี่ยนไป แผ่นฟ้าสีขมุกขมัวเมื่อครู่กลายมาเป็นดำมืดของยามรัตติกาล ความมืด แผ่ขยายไปอย่างรวดเร็วราวกับมีใครบางคนทำขวดหมึกสีดำหกใส่ บนผืนผ้าขาว สีดำนั้นจึงซึมผ่านไปทั่วจนในที่สุดแสงสุดท้ายก็จากไป เมื่อแหงนหน้าขึ้นมองอีกครั้งหญิงสาวมองเห็นแค่เพียงเรือนเสี้ยวเคียวจันทร์ สีซีดจางเท่านั้น หัวใจของหล่อนเต้นระทึกขึ้นมาทันที “ที่นี่มัน...” หล่อนขมวดคิ้วด้วยอาการวิตกจริต ลมหายใจหอบสะท้าน ก็ในเมื่อสิ่งที่ เห็นมาตลอดชีวิตกำลังจะเริ่มขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง มันคือคืนวันอันสยองขวัญ และเป็นคืนสุดท้ายของฟองจันทร์นั่นเอง “ไม่ ไม่ ไม่...!!!” หล่อนกรีดร้องโหยหวนแล้วทรุดกายลงนั่งจรดใบหน้างาม ลงบนเข่าตนเอง แล้วร่ำไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา “ฉันไม่อยากเห็น ไม่อยากรู้แล้ว...ใครก็ได้ช่วยด้วย คุณพ่อคุณแม่ช่วยหนูด้วย” มิสึสึกอดตนเองด้วยมืออันสั่นเทา ร่างของหล่อนสะท้านไปหมดทั้งร่าง “พระเจ้า...จะทำยังไงดี ฉันไม่อยากให้ฟองคำตาย แต่ฉันจะห้ามบัวซอนได้ยังไง ในเมื่อนี่มันเป็นความฝันฉันแตะต้องตัวใครไม่ได้ด้วยซ้ำ ใครก็ได้ห้ามบัวซอนที... อ้ายอินถา คุณอยู่ที่ไหนอย่าปล่อยให้บัวซอนฆ่าฟองคำ...คุณอยู่ที่ไหนช่วยฟองคำที อ้ายอินถา...ช่วยด้วย” หล่อนส่งเสียงร้องหาคนที่ตนเองไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ แต่อ้ายอินถาผู้นี้ เป็นชนวนให้ผู้หญิงสองคนเป็นทุกข์ ในความรู้สึกของหล่อนเขาควรจะมี ส่วนรับผิดชอบ และแน่ใจว่าถ้าเขาอยู่ในวันเวลาที่เกิดเหตุเรื่องราวจะไม่จบลง แบบนี้อย่างแน่นอน “อ้ายอินถา...ได้ยินข้าเจ้าก่อ....” หล่อนไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าอู้คำเมืองออกไป “อ้ายอินถา....ช่วยฟองคำตวย...” ‘ที่นั่น....’ เสียงแผ่วเบาดังแว่วมาไกลๆ จนมิสึสึไม่แน่ใจว่าหูแว่วไปเองหรือเปล่า จึงตั้งใจฟังอีกครั้ง ‘ที่นั่น....ไป...ไปช่วยนาง’ ครานี้เสียงใกล้เข้ามาอยู่ข้างหู น้ำเสียงนั้นเศร้าสลดไม่ต่างไปกับหล่อนนัก แต่เป็นเสียงทุ้มห้าวของผู้ชาย ทั้งที่เมื่อครู่รอบตัวไม่มีใครเลยมีเพียง หล่อนตามลำพังด้วยซ้ำ พอนึกได้ดังนี้หญิงสาวก็ได้สติขึ้นมาทันที หล่อนรีบเงย ใบหน้าที่ยังนองน้ำตาขึ้นมอง ห่างจากหล่อนไปไม่ถึงช่วงแขนผู้ชายคนหนึ่งในชุดแปลกตา เขานุ่งกางเกง เตี่ยวยาวสีน้ำตาลอ่อน กับเสื้อแขนยาวสีนวลตา บนศีรษะโพกผ้าสีเดียวกับที่ ห้อยอยู่ตรงชายพก ดวงตาโศกอย่างคนจมอยู่ในห้วงทุกข์ของเขาจ้องมองมา ยังหล่อน ด้วยแววตาสมเพชเวทนานัก “คุณ...อ้ายอินถาหรือคะ?” เขาไม่ตอบแต่ผายมือไปด้านข้างแล้วชี้ให้หล่อนมองตาม สิ่งก่อสร้างที่เห็นเลือนราง ในความมืดค่อยกระจ่ายชัดขึ้น หล่อนจำได้ดีกว่านั่นเป็นสถูปที่หล่อนตรงทางขึ้น ถ้ำผานางครวญ บัดนี้หญิงสาวนั่งอยู่เบื้องหน้าสถูปนั่นเอง “นั่นมัน...สถูปที่หุบนางครวญ” มิสึสึหันกลับมามองเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มยังยืนอยู่ ที่เดิมไม่ได้จางหายไปไหน น่าประหลาดหล่อนไม่รู้สึกกลัวเขาเลย ‘ไป ไปช่วย...’ “คุณไปกับฉันสิ...ไปช่วยฟองคำกัน” ‘ไปช่วย...บัวซอน!’ “อะไรนะคะ? ไปช่วยบัวซอนเหรอ? เราต้องช่วยฟองคำต่างหาก!?” หล่อนถามออกไปด้วยความพิศวง แต่ไม่ทันได้คำตอบจู่ๆ สายลมแรงก็กรรโชกมา พัดพาเอาภาพทุกอย่างที่หล่อนเห็นเมื่อครู่และปากอินถาหายลับไป สิ่งที่ยังคงอยู่ มีเพียงกลิ่นหอมรัญจวนใจของบุพชาติกลีบโง้งสีแดง ธารพายุพุ่งมาเป็นสายเข้า โอบล้อมกายของหล่อนเอาไว้จนมองไม่เห็นสิ่งใดอีก นอกจากสีแดงฉานของมันเท่านั้น “กรี๊ดดดดดดดดด!! ” มิสึสึกรีดร้องออกมาอีกครั้งก่อนที่สติสัมปชัญญะของหล่อนจะวูบไป! อ่านต่อตอนหน้าค่ะ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ link ตอนเก่าค่ะ บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8403867/W8403867.html ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8425291/W8425291.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8447761/W8447761.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8472980/W8472980.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8498961/W8498961.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8521641/W8521641.html ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8555026/W8555026.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8578228/W8578228.html ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8605839/W8605839.html ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8629374/W8629374.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 03:39:54

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกะคนอ่าน ปกติแล้วต้องโพสวันจันทร์  แต่เนื่องจากวันจันทร์มีเรื่องวุ่นๆ น่ะค่ะ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเพิ่งเล่าไปว่าแมวป่วยเป็นหวัด  และมันอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ หมอคลีนิคเลยส่งตัวไปรักษาที่ รพ.ม.เกษตร เลยไปตั้งแต่ตี 5 เพื่อรอบัตรคิว บ้านก็แสนไกลอยู่บางนา...อย่างกะมาจากต่างจังหวัดเลยค่ะ  แต่สุดท้ายแมว ก็ตายค่ะ...T_T ไม่ค่อยประทับใจการรักษาที่ รพ.ม.เกษตร เท่าไร ไม่เกี่ยวกับที่แมวตาย แต่หลายๆ อย่าง เอาแมวไปสองตัวหมอตรวจแค่ตัวเดียว  เพราะเขาดูโอเคขึ้น และไม่ได้นำผลตรวจเลือดมา ก็เลยต่อสายให้คุยกับคุณหมอที่คลีนิค แต่คุณหมอที่นี่ปฏิเสธไม่ยอมคุยกับหมอคลีนิค  ซึ่งเราต่อสายให้เกี่ยวกับอาการ ที่ผ่านมา  เพียงแต่บอกให้เจ้าแก้วไปจดชื่อยาที่ทางคลีนิคจ่ายมาตลอดอาทิตย์มาให้   ในช่วงที่ให้น้ำเกลือแมวอุณหภูมิตกมาก  ขอไดร์มาเป่าให้แมวอุ่นขึ้น   เพราะก่อนหน้านี้ คุณหมอที่คลีนิคบอกว่าอย่าให้เขาอุณหภูมิตกเดี๋ยวช็อค ถ้ามือเท้าแมวเย็นมาก  ให้หาไดร์มาเป่าให้เขาอุณภูมิปกติให้ได้  แต่ที่นี่ไม่มีให้ และไม่ได้รับการแก้ไขแต่อย่างใด  จนสุดท้ายน้องที่ไปด้วยกัน  ไปขอน้ำซุป ที่โรงอาหาร กับ ซื้อน้ำเต้าหู้ร้อนๆมาห่อผ้าขนหนูให้แมวกอดแทน  ตอนฉีดยา แมวช็อคคาเข็ม  เจ้าของไม่กล้าดูเลยออกไปรอนอกห้อง นั่งรออยู่นานไม่มีใคร มาบอกว่าย้ายแมวไปฉุกเฉิน  มารู้เมื่อเดินไปถาม  พอตามไปถึงก็สิ้นใจไปแล้ว และ อีกหลายๆ ที่ทำให้รู้สึกแย่กับที่เกษตร ฯลฯ   เจ้าแก้วรู้สึกไม่ค่อยดี  ถ้าเทียบกับการรักษาของ รพ.สัตว์จุฬา  ตอนนั้นแมวก็ตาย แต่รู้สึกดีๆ กับการให้บริการและคุณหมอมากกว่าของเกษตรค่ะ  มันเป็นเรื่องของ ความรู้สึกน่ะค่ะ กับคุณหมอที่คลีนิคซึ่งรักษาอยู่  เพิ่งเคยพาแมวไปรักษาครั้งแรก  แต่ก็ได้รับ ความประทับใจ  โดยเฉพาะคุณหมอจอย รู้สึกปลื้มคุณหมอมาก ตอนที่เธอรู้ว่า แมวที่รักษามา 1 อาทิตย์ตาย เธอเสียน้ำตาให้มันด้วย  สำหรับเจ้าของอย่างน้อย ก็รู้สึกดีใจที่มีคนเสียใจกับการจากไปของมัน  แล้วยิ่งคนๆ นั้นเป็นหมอที่รักษาด้วย มันก็ช่วยปลอบประโลมใจเจ้าของได้ไม่น้อย  เหมือนกับการรินน้ำใจให้ ตอนนี้น้องแมวตายไปตัวหนึ่ง  แต่อีกตัวหนึ่งยังต้องไปให้น้ำเกลือทุกวันอยู่ อาการยังทรงๆ แต่ไม่ค่อยดีนัก  ต้องเอาไฟส่องให้แมวอุ่นตอนนอนตลอดคืน เพื่อรักษาอุณหภูมิ  ข้าวก็ต้องป้อนเพราะไม่ยอมกินเอง  แต่ยังดีที่ป้อนแล้วกินบ้าง ตัวที่ตายนี่ป้อนยังไงก็ไม่กิน  ยาก็ไม่ยอมกิน ทั้งดิ้นทั้งข่วน ขนาด 3 คนช่วยกันจับ แต่ละคนแขนขาลายหมด เพราะยัยตัวดีนี่ ตอนนี้เจ้าแก้วรู้สึกเครียดๆ เบลอๆ ชอบกล  แต่ก็พอทำใจได้บ้างแล้วค่ะ ที่เหลือก็รอลุ้นอาการแมวอีกตัวให้หายป่วย  ตอนนี้ค่ารักษาเจ็ดพันกว่าบาทแล้ว... อาจจะทะลุหมื่นเร็วๆ นี้  คาดว่า...เจ้าของจะป่วยเป็นโรคทรัพย์จางแทรกก่อนแมว จะหายป่วย  ตอนนี้ก็เริ่มตัวซีดมือเท้าเย็นมั่งแล้วล่ะค่ะ เอารูปมาให้ยลโฉมกันนิดหนึ่งค่ะ   ในภาพนี้กำลังให้น้ำเกลือตอนไป รพ.ม.เกษตร ตัวที่ห่มผ้าคือตัวที่ตาย  ตัวข้างๆ นี่มานอนให้กำลังใจข้างๆ ค่ะ ตอนนี้เขาก็เลยหงอย ดูเซื่องซึมมาก  ตอนกลับมาบ้านถูกแมวงอนไม่มองหน้า ทำเมินใส่ เพราะเขาคิดว่า เราไม่เอาอีกตัวกลับมา  ไม่ก็คงรู้ว่าตายแล้ว แถมโดนมะรุมมะตุ้มเจ็บๆ ตั้งเยอะ นอกจากแมวป่วย และกำลังวุ่นวายกับการย้ายบ้าน  แถมมีปัญหากับนายหน้าขายบ้าน แล้วตัวเองยังล้มเข่าแตกเลือดอาบ  ตอนนี้ขาเป๋อยู่ค่ะ  แถมแผลเป็นหนองเจ็บชะมัด ด้วยความวุ่นวาย 108 ประการที่ว่ามา  เลยทำให้มาโพสเรื่องช้าไปสองวันค่ะ แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 52 03:45:29 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 03:44:41

ความคิดเห็นที่ 5 เม้าท์-เม้าท์ Argent : คิขุอาโนเนะ มาไทยแล้วกลายเป็น  น่ารักบ้องแบ้วไปเสียได้ถ้าไปชมคนญี่ปุ่นแบบนี้คาดว่างงตาย fly-girl  : ให้เข้าป่าตอนกลางคืนคนเดียวก็ไม่เอาเหมือนกันค่ะ โบราณสถานตอนดึกๆ ก็วังเวง  ไม่น่าเข้าไปเช่นกัน  กลัวจะมีไรโผล่มา บรรยากาศ ก็ให้อยู่แล้ว  ใจก็พลอยจะคิดไปเรื่อย  แต่นางเอกเรื่องนี้จะเข้าไปหรือเปล่า นี่ต้องตามกันต่อไปค่ะ Anithin : ขอบคุณที่ตรวจคำผิดให้ค่ะ  มาดูเอาหลังๆ รู้สึกจะมึนๆ เขียนตกคำเยอะเหมือนกันค่ะ  ส่วนเรื่องสัตว์เจ้าแก้วไม่กลัวงู ตุ๊กแก จิ้งจก ค้างคาว แต่กลัวตะขาบ...เพราะขามันเยอะเกินไปน่ากลัว =_="  ยิ่งตะขาบที่มีขนๆ ด้วย ยิ่งสยองเข้าไปใหญ่ Mnemosyne : ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นอดนอนเพราะต้องพยาบาล แมวแทนแล้วค่ะ scottie : มีแมว 3 ตัวเองค่ะ แต่อีกตัวนี่เพื่อนเอามาฝากไว้ชั่วคราว ปิยะรักษ์  : คนนี้สิแมวเยอะตัวจริง mimny  : แมวตบกันไม่เสียงดังหรอกค่ะ แต่มันด่ากันดังกว่าค่ะ ม้าววววว แฟ่ๆๆๆๆๆๆๆๆ  ด่ากันเนิ่นนานกว่าจะลงมือตบกัน   กุลธิดา : คุณเขตต์มีเซอร์ไพร์ตอนท้ายๆ ค่ะ ยาคูลท์  : พูดเหมือนเพื่อนเจ้าแก้วเลยค่ะ ไม่ปลื้มนางเอกกัน เพราะยัยนี่ไร้สติ Anithin : ตอนแรกก็ไม่รู้เหมือนกันว่าข้อความหาย จนคุณ mimny ทักขึ้นมานั่นแหละค่ะถึงรู้ =_=" หวานเย็นผสมโซดา : มีหักมุมบ้างค่ะ แต่ไม่ถึงกับหักศอก แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 52 11:45:09 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 03:45:50

ความคิดเห็นที่ 6 ภาษาเหนือบางช่วงพอเดาได้ แต่บางช่วงงงสนิทเลยค่ะ ถ้ามีคำแปลประกอบคงช่วยได้นะคะ เสียใจเรื่องแมวด้วยค่ะ ขอให้อีกตัวไม่เป็นไรนะคะ คุณแก้วฯ ด้วยค่ะ ขอให้หายเจ็บเร็วๆ นะคะ แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 52 11:09:11 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 08:15:05

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาไว้อาลัยให้น้องแมวค่ะ เสียใจด้วยนะคะ T-T เห็นใจมิมิสึ แต่ก็แอบรำคาญด้วยอ่ะค่ะ ต้องมาดูแลคนที่ต้องการความสนใจตลอด เวลานี่มันไม่ง่ายเลยน้อ... ปล. คิคุ ภาษาญี่ปุ่นแปลว่า ฟัง ล่ะค่ะ แหะแหะ ขอท้วงไว้นิดนึง ต้อง มิรุ ถึงจะแปลว่า ดูค่า จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 09:58:23

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านเข้าใจยากจังค่ะ ตรงที่เป็นภาษางงๆ คราวหน้าจะพยายามมากกว่านี้ วันนี้เพิ่งกลับมาจากทำงาน หมดแรงอ่านแล้วค่ะ เหะๆ วันหลังมีคำแปลสับไตเติ้ลให้ด้วยได้มั้ยคะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 10:19:59

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ Draconia ขอบคุณค่ะที่ทักท้วงมา ผิดจริงๆ นั่นแหละ  ไม่น่าจะผิดกับ คำง่ายๆ เลยด้วยซ้ำค่ะ  แต่ไม่ได้ใช้ภาษาญี่ปุ่นนานพอควร เลินเล่อไป ด้วยความเบลอ  ถ้าไม่มีใครทักก็คงปล่อยต่อไป...=_="  เดี๋ยวจะรีบแก้ไข นะคะ   ส่วนเรื่องคำซ้ำคำตก  ตอนหน้าจะตรวจเช็คก่อนโพสค่ะ  วันนี้เบลอจริงๆ (ปกติไม่เบลอก็ยังมี )  แล้วยิ่งช่วงนี้สมองกลวงสุดๆ สำหรับเรื่องคำเมือง  เดี๋ยวจะไปบรรยายเพิ่มในช่วงที่มีคำเมืองแล้วกันค่ะ คนเขียนรู้เนื้อเรื่องเลยไม่งง  แต่ก็กังวลอยู่ว่าคนอ่านจะงงๆ เหมือนกัน แต่ถ้าทำวงเล็บไว้ก็กลัวไม่สวยอีก   เรื่องนี้คงต้องแก้ไขอีกเยอะ การมาโพสนี่ก็ทำให้รู้จุดบกพร่องเพิ่มขึ้นเยอะค่ะ  แบบไม่ต้องคิดเอง ว่าตรงไหนดีไม่ดี  เสียงตอบรับนี่แหละชัวร์สุด  ขอบคุณมากนะคะ ตอนหน้าอาจจะชะลอการโพสนิดหนึ่ง  รอให้สมองกลับเข้าที่เสียก่อน แต่ยังไงจะพยายามโพสตามกำหนดให้ได้ค่ะ   วันนี้ขอตัวก่อนนะคะ  ต้องพาแมวไปให้น้ำเกลืออีก  วันนี้เขาต้องให้เข้าเส้นเลือด ต้องให้ทั้งวันเลย  ไปส่งตอนนี้แล้วสักสองทุ่มค่อยไปรับ  ส่วนเจ้าแมวก็ ไปทำอย่างอื่นต่อ  ตอนเย็นต้องพบช่างให้มาทำห้องครัวเพิ่มด้วย...ช่วงนี้ วุ่นวายสุดๆ เลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 52 11:44:06 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 11:43:47

ความคิดเห็นที่ 11 ขอให้แผลหายเร็วๆ และน้องแมวก็หายป่วย แข็งแรงเร็วๆ ด้วยค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 13:05:58

ความคิดเห็นที่ 12 เสียใจด้วยค่ะ  เรือ่งน้องเหมียวที่จากไปหนึ่งตัว....และก็เรื่องที่คุณเจ้าแก้วหัวเข่าแตกด้วย -__- เป็นกำลังใจให้นะคะ   สำหรับเรื่องย้ายบ้าน  และน้องเหมียวอีกตัวที่ป่วย  ขอให้น้องหายไวๆ แล้วหายงอนคุณเจ้าแก้วด้วยค่า ^-^ ถ้าคุณเจ้าแก้วยังไม่ค่อยแข็งแรง  พักก่อนก็ได้นะคะ สำหรับฟิคตอนนี้.....อ่านแล้วเครียดอ่ะค่ะ น่ากลัว (คือเป็นคนกลัวสิ่งไม่มีชีวิตที่เรียกว่าผีอ่ะค่ะ -*-) แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 52 21:13:52 จากคุณ : fly-girl เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 21:12:23

ความคิดเห็นที่ 13 เสียใจเรื่องแมวด้วยนะคะ ส่วนอีกตัวก็ขอให้หายป่วยไว ๆ เนอะ เจ้าของแมวด้วย ดีนะคะที่ยังไม่ใช่คำเมืองเต็มรูปแบบ ไม่งั้นต้องทำตัววิ่งใต้กระทู้แน่ ๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 23:38:39

ความคิดเห็นที่ 14 มาคอมเมนต์รอบนึงแล้ว กลับมาดูอีกสองสามวันมันหายไปเฉยเลย (คห. 9 แหละครับ) - -a ไม่รู้เพราะเล่นมุกเดาคำเซ็นเซอร์หน้ายิ้มแบบสะกดเลี่ยงๆ แล้วระบบเลยลบอัตโนมัติซะงั้น คอมเมนต์ใหม่เท่าที่จำได้ครับ T_T ขอแสดงความเสียใจเรื่องน้องแมวที่เสียไป และขอให้ทั้งคุณแก้วกังไสกับน้องแมวอีกตัวหายไวๆ นะครับ ย่อหน้านี้ v v "สั่งสอนแค่นี้คงจะพอ....แต่แหวนสูน่ะมันบาดตาข้า งั้นเอามาข้าจะริบเสียแล้ว อย่าได้สะเออะไปขออันใดจากอ้ายอินถาอีกหนา" บัวซอนโน้มตัวลงเข้าหาร่างที่นอนครวญครางอยู่บนพื้นหญ้า แล้วพยายาม ชักแหวนจากปลายนิ้วก้อยอีกฝ่ายออกมา แต่ติดที่ว่าฟองคำฝืนกายไม่ยอมให้ และกำมือจนแน่น v v ซ้ำครับ สัญชาตญาณ บุปผชาติ (ดอกไม้) ถ้า บุพชาติ จะหมายถึง ชาติอดีต เริ่มเดาว่าอ้ายอินถาคือคุณเขตต์ แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เรื่องที่บอกให้ไปช่วยบัวซอนแทนนี่ชวนสงสัยจริงๆ รอตอนต่อไปครับ จากคุณ : Anithin (Anithin) เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 52 20:20:14