นักล่าแห่งรัตติกาล ภาค การทดลองแห่งความตาย บทที่ 3 บทลงโทษ

ติดตามอ่านนักล่าแห่งรัตติกาลภาค กำเนิดสองนักล่า

http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=moonyforever&date=12-06-2009&group=7&gblog=1

ภาค โรงงานมรณะ

http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=moonyforever&date=20-08-2009&group=9&gblog=1

บทที่ 1 ฝันร้าย
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8626386/W8626386.html
บทที่ 2 หนี
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8643767/W8643767.html

บทที่ 3

บทลงโทษ

เสียงฝีเท้าก้าวอย่างสม่ำเสมอดังสะท้อนก้องไปตามทางเดินสีขาวซึ่งทอดยาวลึกลงไปใต้ดิน ระหว่างทางหากนักวิจัยหรือเจ้าหน้าที่ภายในห้องทดลองคนใดบังเอิญสวนทางมา พวกเขาต่างพากันรีบก้มศีรษะให้อย่างนอบน้อมพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบปล่อยให้ผู้มีตำแหน่งสูงที่สุดในบรรดานักวิทยาศาสตร์ขององค์กรเดินผ่านไป ไรซินเองก็ไม่ได้สนใจที่จะกล่าวทักทายกับใคร เขายังคงเดินไปด้วยท่าทางเยือกเย็นน่าเกรงขามจนกระทั่งถึงหน้าห้องวิจัยห้องหนึ่งจึงหยุดลงและก้าวเข้าไปข้างในทันทีที่บานประตูเลื่อนเปิดออกอย่างอัตโนมัติ เจ้าหน้าที่ประจำห้องทดลองสองคนซึ่งกำลังจัดเตรียมอุปกรณ์รีบหันหน้ามาทำความเคารพ

“เขาเป็นยังไง”

“ยังไม่รู้สึกตัวเลยครับ” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตอบพร้อมกับยื่นรายงานส่งให้ ไรซินรับมาถือไว้และไล่สายตาอ่านอย่างรวดเร็ว

“สุขภาพแข็งแรง ระบบการทำงานของร่างกายเป็นปรกติทุกอย่าง อวัยวะภายในก็สมบูรณ์ไม่มีส่วนใดบกพร่อง” เขาวางรายงานลง “เป็นตัวอย่างที่เหมาะแก่การทดลองมาก”

“เราเตรียมปรสิตที่ท่านสั่งไว้เรียบร้อยแล้วครับ” เจ้าหน้าที่อีกคนพูดขึ้น เขามองไรซินอย่างลังเลก่อนตัดสินใจถาม “ท่านจะฝังลงไปในร่างของเขาหรือครับ”

“ทำไม” เสียงเรียบเย็นย้อนถามอีกฝ่ายสะดุ้งและรีบก้มหน้าลง

“เขาเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยอันเทสต์ที่ยังแข็งแรง ผมคิดว่าเราไม่น่าจะ...”

“ถ้าเห็นว่ามันไม่เหมาะผมจะให้คนย้ายเขาออกไป” ไรซินเว้นระยะคำพูดเล็กน้อยก่อนจะต่อประโยคเสียงเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็ง “และให้คุณลงไปนอนแทน”

เจ้าหน้าที่คนนั้นผวาขึ้นสุดตัว เขารีบก้าวถอยหลังพร้อมกับส่ายหน้า

“ได้ปรดอย่าทำอย่างนั้นเลยครับ” เขาพูดรัว “ผมแค่สงสัยเท่านั้น”

“คุณมีสิทธิ์สงสัยได้แค่เฉพาะงานทดลอง อย่าให้ผมได้ยินคำพูดทำนองนี้อีก”

ไรซินจ้องเขาด้วยดวงตาเย็นชาแต่คมกริบดุจเชือดหัวใจอีกฝ่ายให้ขาดสะบั้น เจ้าหน้าที่ปากมากรีบค้อมตัวลงต่ำพร้อมกับรับคำปากคอสั่น

“ครับท่าน”

“ทำให้เขารู้สึกตัว” ไรซินหันไปสั่งเจ้าหน้าที่อีกคนซึ่งกำลังยืนอยู่ข้างเตียง เขารีบหยิบเข็มขึ้นมาและฉีดยาเข้าไปในสายน้ำเกลืออย่างระวัง ระหว่างรอให้ผู้ที่นอนอยู่บนเตียงฟื้น มนุษย์พิษตรวจดูปรสิตที่เขาต้องใช้อีกครั้งอย่างรอบคอบก่อนจะวางลงและเลื่อนมือไปหยิบมีดผ่าตัดมาถือไว้เมื่อเห็นเหยื่อทดลองเริ่มขยับ

“สวัสดี” เขาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงทุ้มเย็นเยียบ “รู้สึกยังไงบ้างคาร์เพนเตอร์”

คาร์เพนเตอร์กระพริบตาสองสามครั้งเหมือนขับไล่ความง่วงงุน เขามองดวงไฟที่สว่างเจิดจ้าเหนือร่างด้วยความแปลกใจก่อนจะเลื่อนสายตามองไปที่ไรซิน

“เกิดอะไรขึ้น ผมอยู่ที่ไหน” เขาทำท่าจะลุกแต่ต้องนิ่วหน้าเมื่อพบว่าทั้งแขนและขาถูกพันธนาการเอาไว้กับเตียง “นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงมัดผมไว้แบบนี้”

“มันเป็นบทลงโทษ” น้ำเสียงเรียบเย็นตอบ คาร์เพนเตอร์มองใบหน้าที่เฉยนิ่งของนักวิทยาศาสตร์ใหญ่แห่งองค์กรด้วยดวงตาสงสัย

“ลงโทษ” เขาทวนคำ “ผมทำอะไรผิด”

“คุณน่าจะรู้ไม่ใช่หรือ” ไรซินย้อนถามพลางใช้ปากกาขีดลงไปบนหนังศีรษะที่ถูกโกนจนเกลี้ยงเกลา คาร์เพนเตอร์มองการกระทำของเขาด้วยความหวาดกลัว

“ผมทำทุกอย่างตามที่คุณสั่ง” เขาระล่ำระลักพูดเมื่อเห็นอีกฝ่ายหยิบมีดผ่าตัดขึ้นมา ไรซินตวัดตามองคาร์เพนเตอร์พร้อมกับพูดเสียงเรียบ

“นอกจากเรื่องอันเดอร์ฮิลล์” น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้น “ผมสั่งให้คุณคอยตามเก็บหลักฐานของเหยื่อที่ถูกกีพาร์ดฆ่าเท่านั้น แล้วคุณเดินทางไปที่หน่วยนักล่าทำไม”

“ผม” น้ำตาของคาร์เพนเตอร์ไหลเป็นทาง “ผมทำตามคำสั่งของเลดี้การ์ดเนอร์”

ดวงตาของไรซินทอประกายกร้าว เขาจรดมีดผ่าตัดลงไปบนหนังศีรษะและกดลงไปเบาๆ คาร์เพนเตอร์สะดุ้งสุดตัวพร้อมกับส่งเสียงร้องออกมา

“ขอโทษ ผมลืมไปว่ายังไม่ได้ให้ยาชากับคุณ” ไรซินพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนจะหันไปทางเจ้าหน้าที่ซึ่งกำลังยืนหน้าซีดด้านข้าง “ไลโดเคน”

ไรซินวางมีดผ่าตัดลงและหยิบก้อนสำลีมาซับเลือดซึ่งกำลังไหลออกจากบาดแผลอย่างเบามือพร้อมกับถาม

“หน่วยอันเทสต์ขึ้นตรงต่อใคร”

“ค...คุณ” อีกฝ่ายตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักและอุทานด้วยความเจ็บปวดเพราะผู้ที่กำลังทำความสะอาดแผลเจตนากดน้ำหนักมือให้แรงขึ้น

“ต้องเพิ่มคำว่า แต่เพียงผู้เดียว ลงไปด้วย” ไรซินพูดด้วยน้ำเสียงเนิบเย็นขณะโยนก้อนสำลีชุ่มเลือดทิ้งลงถัง ผู้ช่วยคนหนึ่งหันหน้ามาทางเขา

“ทุกอย่างพร้อมแล้วครับท่าน”

รอยยิ้มอำมหิตพาดผ่านใบหน้าซูบ มนุษย์พิษหยิบมีดผ่าตัดเล่มใหม่ขึ้นมาและลงมือกรีดหนังศีรษะของคาร์เพนเตอร์อย่างบรรจง

“ทีนี้ช่วยพูดอีกครั้งว่า ใครคือนายของคุณ” เขาพูดขณะเปิดแผ่นหนังออกจนเห็นกะโหลก คาร์เพนเตอร์หลับตาแน่นและตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ท...ท่านไรซิน แต่เพียงผู้เดียวครับ”

“ดีมาก” ไรซินพูดพลางวางมีดลงและรับเครื่องเจาะกะโหลกจากเจ้าหน้าที่มาถือไว้ “คำสั่งของผมคืออะไร”

“เก็บกวาดหลักฐานทุกอย่างที่เกี่ยวกับเหยื่อของกีพาร์ด”

“ความจำของคุณยังใช้ได้” มนุษย์พิษพูดพร้อมกับกดปุ่มให้เครื่องมือทำงาน เขายิ้มเมื่อเห็นคาร์พนเตอร์สั่นไปทั้งตัว “แล้วไปที่หน่วยนักล่าทำไม”

“เป็นคำสั่งของท่านผู้หญิง ท่านบอกให้ผมเข้าไปสืบค้นเพื่อหาแนวทางทำลายพวกนักล่า รวมทั้งกำจัดผู้นำของที่นั่นหากเป็นไปได้”

“ซึ่งคุณก็ยอมทำตามโดยไม่มีการรายงานผม” น้ำเสียงของไรซินเข้มขึ้น “การ์ดเนอร์เสนอจะให้อะไร”

คาร์เพนเตอร์ไม่ยอมตอบ ไรซินจึงวางเครื่องเจาะลงบนกะโหลกของเขาและกดปุ่มให้มันหมุนในอัตราความเร็วต่ำ แม้ฤทธิ์ของยาจะทำให้อดีตลูกน้องของเขาไม่รู้สึกเจ็บแต่แรงสั่นสะเทือนที่ได้รับทำให้คาร์เพนเตอร์บังเกิดความกลัวจนแข็งเกร็งไปทั้งร่าง เขารีบตอบระรัว

“ท่านผู้หญิงสัญญาว่าจะย้ายผมเข้าไปทำงานในองค์กร”

ดวงตาของคาร์เพนเตอร์เหลือกลานเมื่อไรซินเร่งความเร็วของเครื่อง มันเจาะคว้านกระโหลกลงไปทีละน้อยจนกระทั่งถึงระดับหนึ่งจึงหยุด มนุษย์พิษถอนเครื่องมือออกพร้อมกับจัดแจงเปิดแผ่นกระดูกที่ถูกตัดอย่างระวัง และเหยียดยิ้มเมื่อเห็นคาร์เพนเตอร์ร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว

“ไม่มีใครย้ายคนในหน่วยของผมได้” ไรซินพูดขณะตรวจเนื้อสมองก่อนจะหยิบหลอดทดลองที่ใช้เลี้ยงปรสิตขึ้นมา “แม้เขาจะกลายเป็นศพไปแล้วก็ตาม”    

ดวงตาสีเปลือกไม้มองหน้าคาร์เพนเตอร์เขม็ง มันฉายความอำมหิตออกมาอย่างชัดแจ้ง มนุษย์พิษพูดด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มน่าสะพรึง

“ผมเป็นเจ้าชีวิตของพวกคุณทุกคน”

คาร์เพนเตอร์มองไรซินด้วยน้ำตานองหน้า

“อภัยให้ผมด้วย”

“ผมไม่เคยยกโทษให้กับคนทรยศ” อีกฝ่ายพูดขณะฝังปรสิตลงในเนื้อสมองของผู้ที่เคยอยู่ใต้บังคับบัญชา “แต่ไม่เป็นไรเพราะเมื่อปรสิตนี่เติบโตขึ้น มันจะทำให้คุณกลายเป็นสัตว์เลี้ยงที่ซื่อสัตย์ยิ่งกว่าตอนเป็นคน”

ไรซินวางหลอดทดลองที่ว่างเปล่าลงบนถาด เขามองคาร์เพนเตอร์อีกครั้งก่อนจะสั่งเจ้าหน้าที่เสียงเรียบ

“เย็บแผลและดูแลเขาให้ดี บันทึกความเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาและรายงานผลให้ผมทราบทุกสองชั่วโมง”

มนุษย์พิษก้าวออกจากห้องนั้นทันทีที่สั่งจบและขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นหัวหน้าหน่วยอันเทสต์กำลังยืนรออยู่ด้านนอก

“มีเรื่องด่วนครับท่าน” เขารีบรายงานด้วยสีหน้ากังวล “ห้องทดลองย่อยของแผนกที่ห้าถูกพวกนักล่าบุกเข้าไปทำลายแล้วครับ”

“เสียหายเท่าไหร่” ไรซินถามขณะเดินไปตามทาง อีกฝ่ายตอบอย่างรวดเร็ว

“ตัวอ่อนหมายเลขห้าสิบถูกทำลายเกือบทั้งหมด แต่นักวิจัยของเราระเบิดห้องทดลองทิ้งได้ทันก่อนที่นักล่าพวกนั้นจะนำส่วนที่เหลือออกไป”

“งั้นรึ” ไรซินพึมพำพร้อมกับยิ้ม “ไม่เลว”

“ไม่ทราบว่าท่านจะสั่งการให้เราทำอะไรต่อไปครับ”

หัวหน้าหน่วยอันเทสต์ถามด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นผู้เป็นนายมีท่าทางนิ่งเฉยเหมือนไม่ใส่ใจต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเท่าใดนัก มนุษย์พิษตอบเสียงเรียบ

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”

“แต่ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ห้องทดลองของพวกเราคงถูกทำลายจนหมด”

“ก็แค่ส่วนย่อย” ไรซินพูดอย่างไม่ยี่หระ เขาหันไปมองผู้ใต้บังคับบัญชา “ที่คุณควรทำในตอนนี้ก็คือติดตามสัตว์ทดลองรุ่นใหม่ที่ผมเพิ่งคิดค้นขึ้น คอยระวังอย่าให้มันแสดงพิรุธออกมา ตัวไหนมีท่าทางผิดปรกติให้รีบรายงานผมทันที”

“ครับท่าน” หัวหน้าหน่วยอันเทสต์รับคำและชะงักนิ่งไปเล็กน้อยราวกับคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขานิ่วหน้าอย่างลังเลก่อนตัดสินใจพูด “มีอีกเรื่องที่ผมอยากเรียนให้ท่านทราบ”

“เรื่องอะไร”

“ท่านผู้หญิงการ์ดเนอร์ ผมได้ข่าวมาว่ามีการเคลื่อนไหวที่ไม่สู้ดีนักจากเธอและร็อคนีย์”

“ผมไม่สนใจเรื่องของคนพวกนี้”

“แต่การ์ดเนอร์ต้องการกำจัดท่านนะครับ” หัวหน้าหน่วยอันเทสต์โพล่งขึ้น ไรซินมองเขาอย่างใจเย็น

“ผมทราบ”

“ท่านไม่รายงานเบื้องบนหรือครับ”

“คุณคิดหรือว่านายท่านจะไม่รู้” มนุษย์พิษตอบและยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย “ทำหน้าที่ของคุณไปอย่าได้กังวลกับการ์ดเนอร์ส่วนร็อคนีย์ ผมแน่ใจว่าเขาคงไม่กล้าทำอะไร”

“ท่านมั่นใจหรือครับ” หัวหน้าอันเทสต์ถามและหน้าเจื่อนเมื่อเห็นดวงตาคมกริบของไรซิน เขารีบก้มศีรษะลง “ถ้าอย่างนั้นผมต้องขออนุญาตไปปฎิบัติงาน”

“เชิญ”

หัวหน้าของเขาพูดเสียงเรียบ อีกฝ่ายคำนับเขาอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป ไรซินมองตามด้วยสีหน้านิ่งแต่ดวงตาของเขากลับลุกวาวจนน่ากลัว

“คุณไม่มีวันทำลายผมได้หรอก การ์ดเนอร์ ไม่มีวัน”

*/*/*/*/*

จากคุณ	: Moony_Lupin
เขียนเมื่อ	: 16 ธ.ค. 52 19:03:05