ความคิดเห็นที่ 1 สนใจครับ ถึงจะไม่ใช่รูปแบบของนิยายก็สนใจ น่าจะเป็นชีวิตจริงของคนเขียน เพราะเห็นชื่อเหมือนกัน จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 11:24:50

ความคิดเห็นที่ 2 สำหรับเรื่องสั้น เปิดเรื่องมาเหมือนจะการบรรยายทั่วๆ ไป เสร็จแล้วก็เหมือนจะผ่านมุมมองของลูก เพราะมีพ่อ แม่ ลูก แล้วค่อยมาเปลี่ยนเป็นแม่แทนตัวเอง ถ้าปรับเหล่านี้อีกนิดนะยิ่งสมบูรณ์ขึ้นค่ะ เว้นบรรทัดบ้าง จะอ่านง่ายขึ้น และอดทนสักนิด เขียนได้เยอะๆ แล้วมาลง คนอ่านจะได้ไม่ค้างคาใจค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 12:49:10

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วคิดว่าน่าจะเป็นชีวิตจริงของผู้เขียน แต่คงนานมาแล้ว น่าจะเขียนให้จบเสียก่อน แล้วจึงนำมาลงอย่าง คห.๒ ว่า แต่ผมจะรออ่านตอนต่อไปครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 52 06:14:52

ความคิดเห็นที่ 4   ที่ รพ ติ๋ม(เพื่อนนักเรียนพยาบาลรุ่นเดียวกัน จบป.โท สอนนักเรียนพยาบาลอยู่ในวิทยาลัย ช่วยเป็นธุระจัดการทำบัตรใหม่ให้พ่อได้พาเข้าตรวจเป็นคนแรก กับอาจารย์ ผู้เชี่ยวชาญทางด้านอายุรกรรมสมอง แม่ดีใจมากพ่อโชคดีที่สุดที่ได้หมอตรงสาขา ตรงกับโรคที่พ่อเป็น แม่คิด การที่คนไข้คนหนึ่งจะได้หมอที่เก่งๆ ที่มีชื่อเสียง(ตอนนี้มีมากกว่า)เฉพาะทางมาดูแลเรานั้นใม่ใช่ของง่ายๆต้องมีขั่นตอน แต่ด้วยการที่เราเป็น จนท ประการหนึ่ง เพื่อนที่พามาก็รู้จักกับอาจารย์ดีอีก เพราะเขาสอนวิชาการพยาบาลผู้สูงอายุต้องติตต่อกับอาจารย์คนนี้เสมอๆ พ่อโชคดีมาก โชคดีมหาศาล ที่อาจารย์เป็นเจ้าของไข้ แม่นึก หน้าแม่ยิ้มตลอด รู้สึกสบายใจอย่างบอกใม่ถูก ครอรอบครัวเรายังมีบุญ พ่อยังมีบุญ ในใจบอกอย่างนั้น พอหมอ(ขอเรียกแบบนี้จะได้เขียนสั้นๆ)เห็นคนไข้ ได้ให้ความสนใจและทำการตรวจร่างกายอย่างละเอียด ระหว่างตรวจร่างกาย หมอก็ซักประวัติการเจ็บป่วยในครั้งนี้ ว่ามีความเป็นมาอย่างไรไปพร้อมๆกันด้วย หมอซักอาการคนไข้นานมาก พ่อพบหมอตั่งแต่ราวๆ9โมงเช้า นี่จะเป็นชั่วโมงแล้วทำไม ทำไม หมอใม่สั่งการรักษาสักที จะมัวรออะไรอยู่ แม่มีคำถามอยู่ในใจและชักเริ่มใม่แน่ใจ ในความโชคดีของพ่อ ขณะนั้นมีนักศึกษาแพทย์ ขึ้นมาสมทบกับหมอเอีกเป็นกลุ่มใหญ่ คราวนี้หมอหันมาให้ความสนใจ นศพ อธิบายความเป็นมาของพ่อใหม่ทั้งหมด ให้นศพ ฟัง นศพ ก็สนใจมีการ ถาม ตอบ ข้อข้องใจ ถึง สาเหตุ การดำเนินของโรค ความน่าจะเป็น วิธีให้การรักษา แนวโน้มต่อไปในอนาคต สุดท้ายบทสรุปความคาดการณ์ของพ่อในอณาคต เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด เพื่อเป็นการป้องกันใม่ให้คนไข้รู้เรื่อง แต่หมอคงลืมไปแล้วว่า ยังมีคนอีกมากมาย ที่เขามีความรู้ความสามารถ ทางด้านภาษาอย่างเชี่ยวชาญ ตอนนี้ เขานั่งอยู่ที่นี่ ตรงนี้ ตรงหน้าหมอ กำลังฟังคำพูดของหมอและลูกศิษย์อย่างใจจดใจจ่อ พอเถอะ ใม่อยากให้พ่อได้ยินอะไรอีกแล้ว แม่กลัวพ่อจะใจเสีย คนไข้ที่ใม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการเจ็บป่วยของตัวเอง มากนัก เขาจะมีความหวัง หมอจะให้คำแนะนำคนไข้ ซึ่งหนึ้งในนั้นคือการให้กำลังใจ คนไข้เขา จะเชื่อมั่น ศรัทธา ในตัวหมอว่าหมอต้องช่วยเขาได้ เขาต้องหายจากโรคที่เขาเป็น เขาต้องเป็นปกติ เพราะกำลังใจของคนไข้เป็นสิ่งที่สำคัญส่วนหนึ่ง สามารถช่วยในการหายของโรคได้ ใม่มากก็น้อย แต่หมอและ ลูกศิษย์ ก็ยัง พูด พูด พูดใม่หยุด จากคุณ : liwan เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 11:09:13 A:67.172.212.49 X: TicketID:220203

ความคิดเห็นที่ 5   หยุด หยุดเถอะ หยุดพูด หยุดซักพ่อเสียที ( แม่ตะโกนร้องดังกึกก้อง ) จะทำอะไรให้คนไข้ ก็ทำสักทีซิ คนไข้จะแย่อยู่แล้ว ทำไม ทำไม ใม่สงสารคนไข้บ้าง อยากรู้นัก ถ้าคนที่หมอรักเหมือนที่เรารักพ่อ ญาติพี่น้องหมอ และที่สำคัญถ้าคนนั้นเป็น พ่อแม่ของหมอล่ะ หมอจะรีบให้การรักษา อย่างปัจจุบันทันด่วน หรือหมอจะยอมให้คนอื่น มาตักตวงหาความรู้จากตัวเขา หมอจะใจเย็น มองดูคนที่เรารัก อาการแย่ลง ๆ โดยที่ใม่ให้การรักษาอะไรเลยใช่ใหม? ดูซิ ดู ตอนนี้ พ่อพูดแทบจะใม่ได้อยู่แล้ว หมอยังให้ นศพ ถามพ่ออยู่นั่นแหละ ใม่รู้ว่าจะถามหา พระแสง ของ้าวอะไร แม่รู้ว่าพ่อเครียสมาก แต่ แต่ แต่ทั้งหมดมันแค่อยู่ในใจของแม่เท่านั้น แม่ยังคงสงสัยตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้ว่า วันนั้น ทำใมแม่ถึงใม่พูดอะไรสักอย่างที่มันเป็นประโยชน์ต่อพ่อ ทำไม.... และที่สำคัญตอนนี้ พ่อใม่สามารถควบคุม การขับถ่ายได้แล้ว พ่อปัสสาวะออกมา โดยใม่รู้สึกตัว ต่อหน้าหมอ คนใจร้ายใม่นึกเลยว่าคนสวยๆ จะใจไม้ใส้ระกำทำกับคนไข้ได้ถึงขนาดนี้ ใม่มีจิตสำนึกเลย ว่าควรรีบด่วนให้การรักษาก่อน เพราะโรคนี้ ยิ่งได้รับการรักษาเร็วเท่าไร ยิ่งเป็นผลดีต่อคนไข้ มากเท่านั้น หมอใม่รู้เลยหรือว่า .ชีวิตของคนไข้ การฟื้นกลับมาเป็นปกติของคนไข้ มันมีค่ามหาศาล และสำคัญขนาดไหน เขาเป็นหัวหน้าครอบครัว มีลูกอีก2คน ที่ยังเรียนใม่จบ พ่อเป็นที่พึ่ง เป็นเสาหลัก พ่อเป็นทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่าง ที่พ่อดีๆคนหนึ่ง พึงจะเป็นได้ หมอใจร้าย ใม่นึกถึงคนอื่น เอาแต่ได้ จะจำไว้จนตาย .. มารู้ตอนหลัง ว่าหมอได้ ทุนหลวง กำลังจะไปเรียนต่ออายุรกรรมสมองที่ต่างประเทศเร็วๆนี้ เอาเถอะถึงอย่างไรก็ตามก็ขอให้ เหตุการเช่นนี้อย่าเกิดขึ้นกับหมอและครอบครัวเลย เพราะมันมีแต่ความสูญเสีย โดยเฉพาะทางด้านจิตใจ มันเป็นความสูญเสียที่เราจะตีค่า คิดราคาเป็นเงิน ใม่ได้ ถือว่ากรรมเก่าแต่ปางก่อนของพวกเรา เขาคงตามมาทันแล้ว เราจึงมาพบกับสภาพเช่นนี้ อาการพ่อเลวลงมากกว่าตอนเช้า คือ 1 ตอนเช้ามา พ่อยังพูดได้ถึงจะช้าหน่อย แต่ตอนนี้พ่อพูดแทบใม่ได้เลย 2 แขนข้างขวาตอนเช้า ยังพอยกสูงให้หมอเห็นได้ แต่ตอนนี้ยกใม่ได้แล้ว 3 พ่อเป็นคนที่มีความเชื่อมั่นตัวเองมาก ใม่ว่าพ่อจะอยู่ที่ไหน ใม่ว่า นั่งหรือยืน พ่อจะดูสง่า อกผ่าย ไหล่ผึ่งเสมอ ดูสภาพพ่อตอนนี้ซิ พ่อนั่ง ไหล่ห่อคุ้ม คอตก ตัวเอียงไปข้างขวา ทั้งสีหน้า และแววตา มันบ่งบอกถึงความหวาดวิตก ก็พ่อรู้รายละเอียด อาการของเขาอย่างหมดเปลือก จากปากหมอเอง แม่เห็นสภาพของพ่อตอนนี้แล้ว แม่รู้สึกสงสารพ่อ อย่างบอกใม่ถูก สงสารมาก สงสารที่สุด สงสารอย่างจับใจ 4 ตอนเช้าที่มาถึง รพ พ่ออยากเข้าห้องน้ำ ยังบอกให้แม่เข็นรถที่พ่อนั่ง พาไปเข้าห้องน้ำได้ แต่ตอนนี้พ่อปัสสาวะออกมาใม่รู้ตัวต่อหน้าหมอ ดูพ่อใจเสียมาก แม่เห็นสีหน้าก็รู้ วันนี้ คนไข้จะได้รักษาไหม ชั่วเวลาตั่งแต่9โมง จนถึงตอนนี้ อาการพ่อเลวลงจนเห็นได้ชัด เราเห็นแต่ทำไมหมอใม่ห็นเหมือนเรา แมได้แต่คิด จากคุณ : liwan เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 11:43:35 A:67.172.212.49 X: TicketID:220203

ความคิดเห็นที่ 6   ในที่สุด หมอสั่งให้รับพ่อไว้รักษา เมื่อเวลาร่วมเที่ยง ภายหลังจากที่หมออิ่มเอมใจว่าได้ให้ความรู้ แก่ นศพ ลูกศิษย์อย่างครบถ้วนในเนื้อหา ทั้งอาจารย์และลูกศิษย์ พากันเดินตามกันออกไปเป็นแถว พ่อ เป็นทั้งเหยื่ออันโอชะของหมอ พ่อ เป็นทั้งคลังความรู้ที่มีคุณค่า พ่อ เป็นคนโชคร้ายเพียงคนเดียวในวันนี้ ที่ได้รับการตรวจรักษาจากหมอที่มีชื่อเสียง ห้องพิเศษเต็มหมดใม่มีว่างเลย พ่อต้องอยู่ห้องรวม มีคนไข้อื่นอยู่ร่วม อีก5คน ห้องรวมญาติจะอยู่เฝ้าใม่ได้ เป็นระเบียบของ รพ นี่เป็นความกังวลอย่างหนึ่ง แต่ที่มากกว่านั้น คือยังใม่มี ORDER(คำสั่ง ) การรักษา ให้กับคนไข้เลยนอกจาก ให้เฝ้าสังเกตุดูอาการ เท่านั้น วันนี้เป็นวันศุกร์ บ่ายมากแล้ว ถ้าใม่มี ORDERตอนนี้ แล้วอาจารย์จะมาตอนไหน ซึ่งในตอนโน้น เรารู้กันว่าอาจารย์ จะใม่ค่อยขึ้นมาดูคนไข้ตอนบ่าย มักจะมีแต่หมอรุ่นหลัง(ขอโทษใม่ได้ดูถูก) พวกที่เป็น จนท รวมทั้งหมอเข้าใจดี คำว่าอาจารย์หมอหมายถึงอะไร น้อง อาจารย์ใม่สั่งอะไรให้แฟนพี่เลยจริงๆ หรือ แม่ถามน้องพยาบาลในตึกด้วยความวิตกกังวล ใม่มีเลยพี่ ให้เฝ้าสังเกตุดูอาการอย่างเดียว น้องตอบ คนไข้มีอาการขนาดนี้ยังต้องการอะไรเพิ่มอีก ตอนเย็นพ่อพูดใม่ได้เลย ร่างกายพ่อซีกขวากระดุกกระดิกใม่ได้แล้ว ข้างซ้ายพอจะมีแรงอยู่บ้างแต่น้อยมากทีเดียว พ่อนอนเหมือนผัก(ใม่ได้แกล้งพูดให้เกินเลย) มีแต่แววตาของพ่อเท่านั้นที่มองมาที่แม่แทบจะตลอดเวลา แม่พยายามทำสีหน้าราบเรียบ ใม่ให้พ่อจับความรู้สึกได้ พยามพูดเรื่องต่างๆ ให้พ่อเบาใจ ให้กำลังใจพ่อ ดีกว่าอยู่เงียบๆ พ่อถ่ายออกมาเลอะเทอะใม่รู้ตัว ดูพ่อวิตกมาก อุปกรณ์ช่วยป้องกันความสะอาดคงมี แต่ตอนนั้นคิดอะไรใม่ออก น้องพยาบาลเข้ามาดู พี่ทำใจดีๆไว้หนูจะรายงานหมอ เรานั่งเฝ้าพ่ออยู่ใม่ห่างช่วยกันบีบนวดพ่อ ลูกทั้ง2ใม่มีใครพูดอะไร เราได้แต่ รอ รอว่าเมื่อไรจะมี ORDERมาสักที แล้วคืนนี้จะทำอย่างไร พยาบาลเฝ้าไข้ยังหาใม่ได้ พ่อต้องอยู่คนเดียวถ้าพ่อปวดเมื่อย ใครจะพลิกตระแคงตัวให้พ่อ ร่างกายด้านซ้ายก็แทบใม่มีแรง ถ้าถ่ายออกมา ใครจะรีบมาทำให้ พ่ออยู่คนเดียวท่ามมกลาง ความว้าเหว่ พ่อคงเหงา ใครจะช่วยพูดคุยให้พ่อคลายความวิตก และถ้าพ่อหิวใครจะรู้ เพราะตอนนี้พ่อพูดใม่ได้ มีแต่เสียงอ้อแอ้ๆ เบาๆเท่านั้น ใครจะรู้ ใครจะเข้าใจความต้องการของพ่อ แม้แต่เราเอง ตอนนี้ก็ใม่เข้าใจเหมือนกัน มีแต่แววตากับเสียง ที่พ่อพยายามเปล่งออกมาให้เป็นคำพูด แต่สิ่งที่พวกเราใด้ยินคือ เสียงเหมือนครางเบาๆ อ้อแอ้ๆ ใม่รู้เรื่อง จับใจความใม่ได้ แต่เราก็พยายามเดาเอาว่า พ่อคงจะต้องการอย่างนั้น พ่อคงจะต้องการอย่างนี้ ลองทำไป และคอยถามว่าใช่ไหมๆ ถ้าถูกพ่อก็จะหยุด หรือพยักหน้า หู พ่อยังใม่เสียไปด้วย เพราะอย่างนี้นี่เองที่หมอเห็นอาการของพ่อยังดีอยู่ หมอเลยสั่งให้แค่ เฝ้าสังเกตุดูอาการเปลี่ยนแปลง เท่านั้น ในเวลากลางคืนพยาบาลเวร ก็มีงานล้นมือ ใม่สามารถที่จะมาดูพ่อได้บ่อยๆ ยังมีคนไข้อื่นๆที่มีอาการหนักกว่าอีกมากมาย ที่เขารอรับการดูแลช่วยเหลือจาก จนท เช่นกัน เรานั่งอยู่กับพ่อจน3ทุ่มกว่า หมดเวลาเยี่ยมไปแล้ว พี่ พี่ กลับบ้านเถอะ ใม่ต้องห่วง หนูจะช่วยมาดูให้บ่อยๆ น้องพยาบาลเดินเข้ามาบอกเป็นครั้งที่เท่าไรใม่ได้จำ พี่ขออยู่ต่ออีกนิดหนึ่งนะน้อง เดี๋ยวพี่จะกลับแล้วล่ะ ก็พูดกับน้องอย่างนี้ทุกครั้ง พอดีเพื่อนคนที่พาไปตรวจในตอนเช้ามาเยี่ยม ติ๋ม ยังใม่มี ORDER เลย แม่บอก จากนั้น พูดคุยวิจารณ์กันเบาๆใม่ให้พ่อได้ยิน เหมือนยิ่งยุ ดูพ่อยิ่งสนใจ พยายามมองมาที่แม่ แววตาเต็มไปด้วยคำถาม เลยหันมาพูดเรื่องห้องพิเศษกัน เออฉันนึกได้ ติ๋มพูดขึ้น ชั้นที่----มีห้องว่างอยู่ห้องหนึ่ง แต่ห้องนี้เป็นห้อง VIP ต้องเป็นคนไข้ VIP เท่านั้น ถึงจะเข้าอยู่ได้ ใครมีอำนาจสั่งการ ผู้อำนวยการโรงพยาบาล กับ พี่หัวหน้าพยาบาล งั้น ติ๋มไปเป็นเพื่อนหน่อย พาไปหาพี่พยาบาลที ใม่รู้พี่เขากลับไปบ้านรึเปล่า ไปเถอะเผื่อพี่เขาอยู่ แม่รู้สึกมีความหวัง พี่หัวหน้าพยาบาลเป็นโสด จึงพักอยู่ในโรงพยาบาล และโชคดีที่พี่ใม่ได้ออกไปไหน แม่เล่าความจำเป็นที่มาขอความช่วยเหลือ พี่เข้าใจและอนุญาตให้ใช้ห้องนั้นได้ ได้โทรศัพท์ไปบอกน้องที่อยู่เวรให้ดำเนินการ แม่คลานเข่าเข้าไป(นั่งคุยกันอยู่ที่พื้นหอ้ง)หาพี่พยาบาล แล้วก้มลงกราบพี่ที่ตัก แม่รู้สึกทราบซึ้งในความกรุณาของพี่จนกั่นน้ำตาไว้ใม่อยู่ พี่เอื้อมมือมาแตะที่หัวไหล่ คราวนี้น้ำตาที่มันอัดแน่นล้นอยู่ในอกตั่งแต่เช้าพากันไหลหลั่งพรั่งพรูออกมา ใม่ต้องร้อง น้อง ใม่ต้องร้องไห้ เงียบเสีย ใม่เป็นไรนะ ใม่เป็นไร พี่เอาใจช่วย ใจเย็นๆ ทุกสิ่งทุกอย่างจะค่อยๆดีขึ้นเอง นิ่งเสีย เดี๋ยวแฝนน้องเห็นเข้าจะยิ่งไปกันใหญ่ พี่ยังเป็นหว่งคนไข้ว่าจะเสียกำลังใจ พวกเราพยาบาลจะพูดให้กำลังใจคนไข้เสมอ เรารู้กำลังใจมันคือน้ำทิพย์ ทำให้คนไข้มีความหวัง มันอยู่ในสายเลือดของเรา ของพยาบาล ย้ายพ่อขึ้นมาที่ห้องพิเศษ ห้องนี้ใหญ่ราวๆขนาดห้องปกติสัก 2ห้องครึ่งเห็นจะได้ พ่อ อาการเลวลง หายใจเหนื่อยมาก ดูกระสับกระส่ายทุรนทุราย มีเสมหะออกมากแต่พ่อขับมันออกมาใม่ได้ น้องพยาบาลรีบตามหมอเวร ขึ้นมาดู ต้องให้O2 (ออ็กซิเจน) ทำEKG(ตรวจคลื่นหัวใจ) suction(ใช้เครื่องดูดเสมหะ) ให้ยา น้ำเกลือ และหมอกรุณาเข้าๆออกๆมาช่วยดูบ่อย วันรุ่งขึ้น พี่น้องพ่อมากันพร้อมหน้า ทุกคนมีความรู้ความสามารถ แต่เขาเล่นละครใม่เป็น โดยเฉพาะผู้หญิง เขามีความรู้สึกอย่างไร ก็แสดงออกมาทั้งสีหน้า แววตาและคำพูด แล้วพากันร้องห่มร้องไห้ พูดปลอบคนไข้ ว่าใม่ต้องห่วงจะช่วยดูแลหลานๆให้ ทำใจให้สบายๆอีก ร้อยแปดพันประการ เมื่อเห็นญาติมาเยี่ยมและได้รับคำปลอบประโลม ทำให้พ่อผู้ซึ้งเคยเป็นแต่ผู้ให้ ผู้ปลอบ ร้องไห้ ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ที่แม่เห็นน้ำตาของพ่อ น้ำตาของลูกผู้ชาย ความเข้มแข็ง ทนง องอาจใม่เหลือแล้ว เพราะพ่อรู้ว่า ตัวเองป่วยหนักขนาดไหน จากคุณ : liwan เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 22:05:15 A:67.172.212.49 X: TicketID:220203

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านต่อครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 11:43:40

ความคิดเห็นที่ 8   ,ขอบคุณที่ติตตามอ่าน เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ริจะเป็นคนเขียนหนังสือ ทั้งหมดเขียนด้วยใจ ตั่งใจว่าจะแบ่งออกเป็น3ภาค ภาคสุดท้ายจะตั่งชื่อว่า ศึกชิงภพ แต่ถ้าใม่มีใครสนใจอ่านต่อ จะขอจบแค่ภาคที่1 เท่านั้น จากคุณ : liwan เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 16:53:21 A:67.172.212.49 X: TicketID:220203

ความคิดเห็นที่ 9   เช้าวันจันทร์ แม่มองเห็นหน้าพ่อดูแปลกๆใม่เหมือนเดิม คุณพระช่วย แม่เสียวสันหลัง มันเย็นวาบไปถึงกระดูก ใม่ใช่ ใม่ใช่อย่างที่เห็นหรอก แม่พยายามหลอกตัวเอง ตอนสาย อาจารย์หมอคนใหม่เป็นผู้ชายหัวหน้าสาย รพ จะแบ่งหมอออกเป็นกลุ่ม แต่ละกลุ่มเรียกว่าสาย เช่น สายสีเหลืองจะออกตรวจคนไข้วันจันทร์ สายสีชมพูออกตรวจวันอังคาร เช่นนี้จนถึงวันศุกร์ อาจารย์ซักถามอาการแล้วสั่งการรักษาทันที X-RAY computer สมอง ให้ส่งคนไข้ลงเลยและขอด่วน(ใม่ต้องรอคิว) ใส่สาย NG(สายยางให้อาหารเหลว) ติต EKG ไว้ตลอดเวลา ให้ยาเพิ่ม -อาหารผสม -ให้ น้ำเกลือ O2 และsuctionต่อฯลฯ ตรวจสอบสัญญานชีพทุก.... ผล X-RAYcomputer สมองมาแล้ว พบว่ามีเส้นเลือดในสมองตีบหลายจุด และที่สำคัญ มีเส้นเลือดตีบที่ก้านสมองด้วย อาจารย์กรุณามาอธิบายให้ฟังที่ตรงประตุห้อง บอกให้ทำใจ คนไข้50-50นะ ยังใม่รับรองความปลอดภัย(ในชีวิต) ตอนนี้หน้าคนไข้ เปลี่ยนไปแล้ว อาจารย์บอก สิ่งที่แม่หลอกตัวเองใม่ยอมรับ พยายามบอกว่าใม่ใช่ๆ ตอนนี้อาจารย์มาตอกย้ำว่ามันจริง อย่าหลอกตัวเองอีกต่อไปเลย ยอมรับเสียเถอะว่าตอนนี้หน้าพ่อเปลี่ยนไปเป็นหน้าคนปัญญาอ่อนโดยสิ้นเชิง พ่อป่วยหนักมาก พ่อจะต้องจากพวกเราไปจริงๆหรือ ขณะพูดคุยกับอาจารย์ แม่ ฟังไป พยายามทำหน้ายิ้มๆไว้ เพราะพ่อจ้องมองใม่วางตา อาจารย์เข้าใจดีและ ตอนท้ายบอกว่า ผมจะพยายามช่วยเต็มที่ คำพูดสุดท้ายของอาจารย์มันเป็นน้ำทิพย์สำหรับแม่ ชื่นใจอย่างบอกใม่ถูก อาจารย์ไปแล้วแม่รีบเดินไปที่เตียงทำหน้ายิ้มเข้าไว้ เห็นคำถามมากมายในแววตาพ่อ พี่พงค์ๆอาจารย์มาบอกว่าใม่เป็นไรแล้วล่ะ ตอนนี้รู้แล้วว่ามันมีปัญหาที่ไหน อาจารย์ได้ให้ยาเต็มที่แล้ว คงต้องให้เวลากับมันหน่อย ขอให้อดทนใจเย็นๆ เป็นใหม่ๆคนไข้จะมีอาการอย่างนี้แหละ เดี๋ยวจะค่อยๆ ดีขึ้นๆเ ป็นลำดับ แล้วก็พูดนี่ โน่น นั่นไปตามเรื่องที่ทำให้พ่อสบายใจเกี่ยวกับตัวเขา ในเมื่อคนไข้ 50-50 เราแทบจะใม่เหลืออะไร การพูดหลอกคนไข้ในทางที่ดีให้เขาสบายใจเราใม่บาป.มิใช่หรือ ตอนนี้แม่เริ่มคิด และคัดกรองเลือกคนที่จะมาเยี่ยมพ่อ โดยอันดับแรกไปขอป้ายที่เขียนว่า ห้ามเยี่ยม ต้องการให้คนไข้พักผ่อน มาแขวนไว้ที่หน้าห้องผู้ป่วย คนมาเยี่ยมเราห้ามเขาใม่ได้เขามีน้ำใจ ต้องอาศัยป้ายของตึกช่วยห้าม บางรายที่สนิทมักจะเป็นผู้ชาย ถ้าจะเข้าเยี่ยม ต้องให้ความร่วมมือ ด้วยการระวังการแสดงออกทางสีหน้าและแแววตา ถ้าคนไข้เห็นสีหน้า และแววตาคนมาเยี่ยมใม่ดี เขาจะใจเสีย และได้ผลเราสามารถคัดแยก พวกสติแตกออกไปได้ ที่สำคัญแม่ใม่อยากให้ใครๆเอาไปพูดว่า พ่อกลายเป็น คนปัญญาอ่อน ไปแล้ว ทุกวันจะมีหน้าม้าเป็นพยาบาล เพื่อนๆ รุ่นน้อง รุ่นพี่ มาเยี่ยมกันเยอะแยะ พยาบาลทุกคนจะแสดงสีหน้าเก่งโดยอัตโนมัติ ในเรื่องที่เกี่ยวกับความเป็นความตาย เราใม่ต้องการให้ใครเสียกำลังใจทั้งนั้น โดยเฉพาะตัวคนไข้ ทุกคนที่ขึ้นมาเยี่ยมเพราะเขารู้ข่าว ว่าพ่อป่วยหนักมาก มาให้กำลังใจครอบครัวเรา พอพวกหน้าม้าเข้ามาในห้อง จะมีแต่คำพูดที่ทำให้คนไข้หัวใจพองโต รู้สึกว่าชีวิตนี้ยังมีความหวัง เช่น -โอ้โฮ พี่พงค์ วันนี้หน้าตาแจ่มใสกว่าวันก่อน อีกนะ นะ นะ เขาก็หันไปพะยักพะเยิดกันถ้าใม่ได้มาดนเดียว แต่จริงๆใม่มีอะไรคืบหน้าแม้แต่นิดเดียว -พี่พงค์ โชคดีน้า ที่ได้อาจารย์......,มาเป็นเจ้าของไข้ อาจารย์เป็นหมอดีเด่นแห่งประเทศไทย ทางด้านอายุรกรรมสมองปี.....เชียวนา .เป็นเรื่องจริงที่เป็นหมอดีเด่น แต่ถ้าระดับอาจารย์มือขนาดนี้ลงมาดูคนไข้เอง นั่นหมายถึงคนไข้คนนั้นอาการหนัก มา ก ก ก หมอรุ่นหลังรับมือไม่ไหวแล้ว พวกเรารู้อยู่เต็มอก -พี่พงค์ต้องพยายามทำตามหมอบอกนะจะได้หายเร็วๆ แทบทุกคนเมื่อเข้ามาก็จะจับแขนจับขาคนไข้ขยับไปมา สอนและสาธิตทำกายภาพไปในเวลาเดียวกัน เป็นการกระตุ้นให้คนไข้มีกำลังใจและให้ความร่วมมือในการรักษา -อดทนนะพี่พงค์ คนไข้ที่เป็นโรคนี้ใหม่ๆก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้นแหละ ตอนนี้เพิ่งได้ยาแล้วจะค่อยๆดีขึ้น ขอเวลาไห้มันหน่อย พยายามบอกให้คนไข้รู้ว่าลำดับขั่นตอน ของอาการป่วยว่าเขาจะค้องเจออะไรบ้าง -มีคนไข้ที่ตึก(ใครใม่รู้ แต่งเรื่องขึ้นมาเอง) เป็นมากกว่านี้อีกตอนนี้เดินปร๋อแล้ว -แฟน ไอ้...(เพื่อนคนหนึ้ง)ก็เคยเป็นอย่างนี้แหละ ตอนนี้หายแล้ว(ตาย)ฯลฯ ทุกถ้อยคำล้วนแล้วแต่จะช่วยเพิ่มพูนกำลังใจให้พ่อ มีทั้งจริงและใม่จริง เรื่องไหนจริงแต่มันโหดร้ายก็แต่งตอนจบให้มันดี พวกเราต่างพูดคุยกันเป็นตุเป็นตะ เออ ออ ห่อ หมก ดูเป็นเรื่องจิ๊บๆ สนุกสนาน สิ่งไหนที่ไครคิดอะไรได้จะพากันพูดๆ ออกมา จุดมุ่งหมายเดียวกัน คือต้องการให้กำลังใจคนไข้ ใม่ให้ท้อแท้ ร่วมมือในการรักษา ให้มีความหวังและคิดในทางบวกตลอด ว่าตัวเขาเองต้องดีขึ้น ดีขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ว่า สิ่งที่เราเห็นจริงๆตรงหน้า จะค้านกับความเป็นจริง มันลิบหรี่และเลือนลาง เพื่อน ๆ แทบทุกคนพอออกมาพ้นหอ้งลับตาพ่อ ไอ้วัลย์เอ๋ยฉันสงสารพี่พงค์ สงสารเธอเหลือเกิน เพื่อนมักพูดอย่างนี้ มีเพื่อนรักกันมากมาจาก ต่าง จว เรียน พยาบาลด้วยกัน มาครั้งเดียวแล้วใม่มาเยี่ยมอีกเลย ได้แต่ฝากของมาเยี่ยมเนืองๆ ฝากคนมาบอกว่าเห็นแม่แล้วสงสารมากกลัวจะกั่นน้ำตาใม่อยู่ ฯลฯ เพราะตอนแม่อยู่ในห้องต่อหน้าพ่อ แม่จะยิ้มแย้มพูดคุยเป็นปกติ เสหมือนหนึ่งว่าใม่มีอะไรน่าวิตกกังวลในอาการป่วยของพ่อ ทุกคนก็รู้แม่แสดงละครตบตาพ่อ แต่ทุกคนก็ยินดีร่วมแสดงโดยใม่ได้คิดค่าตัว ถึงพ่อจะรู้อะไรๆ จากหมอคนแรกหมดแล้ว แต่พอพ่อได้ยินที่พวกเราคุยกัน(เป็นเจตนาของพวกแม่ที่ต้องการให้พ่อได้ยิน) พ่อรู้สึกผ่อนคลายทั้งสีหน้า และแแววตาลงได้บ้าง 10วันผ่านไปใม่มีอะไร คืบหน้าแม้แต่น้อย แอบประชุมลับใม่ให้พ่อได้ยิน เรื่องช่วยกันแสดงละครให้พ่อสบายใจ โชคดีที่ลูกเข้มแข็ง เข้าใจ เราทำได้ 3คนจับมือกันแน่น ปอ กลับบ้านค้นเอกสารพ่อทั้งหมด ดูว่าพ่อทำอะไรที่ไหนบ้าง ที่ผ่านมาพ่อรับหน้าที่ทำเองมาตลอดทั้งจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ รับส่งแม่ลูก พาไปเที่ยว พาไปทำบุญ ซื้อกับข้าว งานกุลีกรรมกร ฯลฯพ่อทำหมด พ่อใม่เคยบ่น พ่อรักครอบครัวมาก ใม่มีที่ไหนที่พ่อไปเที่ยวแล้วใม่มีพวกเรา แม้แต่เปิด บ/ช ธนาคาร พ่อเป็นผู้เปิด แต่พ่อใม่เคยสนใจยอดเงิน มีแต่บ/ช รับเงินเดือนเท่านั้นที่มีชื่อแม่ร่วมด้วย ตอนนี้ใม่สามารถถอนเงินออกมาใช้ได้ ใม่บัตร ATM(ตอนนั้นใม่นิยม) พ่อพูดใม่ได้ ให้ข้อมูลอะไรใม่ได้เลยสักอย่างเดียว มีแต่ลูกตาและลมหายใจเข้าออกเท่านั้นที่บ่งบอกว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่ มีทางเดียวที่เอาเงินออกมาได้โดยให้น้องพ่อ(ทำอยู่ธนาคาร)แอบถอนเงิน ตอนแรกเขาใม่ยอมทำท่าเดียวกลัวถูกไล่ออกจากงาน ในที่สุดก็ยอมทำให้ มันจำเป็นจริงๆและปิดเป็นความลับมาจนทุกวันนี้ ป้อมยังเล็กนักวันที่ประชุมกัน เขาพูดขึ้นมาตอนหนึ่งว่า แม่ นี่10วันแล้ว แม่ใม่ได้กินข้าวเลยสักมื้อ ถ้าแม่เป็นอะไรไปใครจะดูพ่อ จริงหรือนี่แม่ใม่ได้กินข้าวเลยสักมื้อ ลืมสนิท ใม่หิวเลย เห็นแม่กินแต่น้ำอย่างเดียว ปอเสริม ปอ เป็นคนเงียบๆ พอพ่อป่วยเขาลุกมาเป็นผู้นำได้ทั้งที่เขาอายุ18ปี แล้วลูกพากันไปซื้ออาหารมาให้(เขาซึ้อมาทุกวันแต่ลืมกิน) แม่ต้องมาหัดกินข้าวใหม่ เพราะตักอาหารเข้าปากเคี้ยวๆๆแล้วใม่ยอมกลืน พยายามอยู่หลายวันจึงสำเร็จ ใม่น่าจะเชื่อว่า อายุขนาดนี้ต้องมาหัดกินอาหารใหม่ จากคุณ : liwan เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 20:10:10 A:67.172.212.49 X: TicketID:220203

ความคิดเห็นที่ 10   1 เดือนผ่านไป แม่เริ่มมีความหวัง เมื่อเห็น แขน ขาด้านซ้ายเริ่มค่อยๆกลับมาใช้งานได้ แค่นี้เราก็ตื่นเต้นดีใจจนบอกใม่ถูก มันเป็นสัญญาณบอกไปในทางที่ดี แม่บอกกับตัวเองอย่างลิงโรจน์ว่า พ่อต้องหายๆ แม่มั่นใจ มีนักกายภาพมาทำให้พ่อทุกวัน เราสนใจและจดจำวิธีทำ ว่าเขาทำส่วนไหน อย่างไร ได้จ้างเด็กหนุ่ม 1 - สาว 2 ,มาช่วยงาน ได้ประชุมกันก่อนว่า 1 เมื่ออยู่ต่อหน้าลุง(พ่อ)ต้องยิ้มแย้มอารมณ์ดี ทำงานด้วยความเต็มใจ 2 .ห้ามทิ้งลุงอยู่คนเดียว ห้ามโกรธลุงเด็ดขาด ใม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น 3 พยายามหาคำถามและถามข้อสงสัยให้ลุงคิดที่จะตอบจะได้ฝึกสมองลุง 4 พูดแต่เรื่องเป็นมงคล คนเข้าเวรต้องทำกายภาพลุงตลอด. เพราะเป็นการช่วยกล้ามเนื้อให้แข็งแรง โชคดีทุกคน อารมณ์ดี ขยัน ฉลาด สอนอะไรทำได้หมดโดยเฉพาะการทำกายภาพ เราใม่ปล่อยเวลาให้เสียไปโดยเปล่าประโยชน์ เราช่วยกันทำกายภาพ ใม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เราทำกันอย่างตั่งอกตั่งใจ เด็กๆมีคำถามพ่อตลอดเวลา และแม่เข้าเวรกับเขาด้วยตลอดทุกเวร แม่มีความหวัง มีกำลังใจ ผ่านไปเดือนแล้วพ่อยังพูดใม่ได้เลยสักคำเดียว เหล่าหน้าม้า กองเชียร์ของแม่ยังคงทำหน้าที่สม่ำเสมอ ทุกคนเห็นความก้าวหน้าของพ่อก็ดีใจกับเราด้วย ตอนนี้หน้าพ่อกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม หน้าที่กลายเป็นปัญญาออ่น หายไป ร่างกายด้านซ้ายของพ่อดีขึ้นเป็นลำดับ ลองบอกว่าถ้าจะปัสสาวะ ให้ชู1นิ้ว ถ้าจะถ่ายให้ชู2นิ้ว พ่อทำได้ คนไข้ควมคุมการขับถ่ายได้แล้วตอนนี้ คนไข้สามารถสื่อสารกับเราได้มากขึ้น ดูเขาผ่อนคลาย และมีความหวัง วันหนึ่งใก้ลจะ6โมงเช้า คนไข้ยังหลับอยู่ ทิ้งพ่อไว้กับเด็กๆ แม่ลงจากตึกไป เดินไปเรื่อยๆ ช้าๆ ใม่มีจุดหมาย รู้แต่ว่าอยากเดินไปข้างหน้า เท่านั้น พบวัด วัดหนึ่งข้างทาง จึงแวะเข้าไป รู้สึกอยากกราบพระมาทันที ในวัดเงียบมาก ใม่มีใครเลย จึงเดินไปที่โบส์พบพระรูปหนึ่งเดินมาสอบถาม โยมมาทำไมแต่เช้า ท่านถาม สามีป่วยหนักมากค่ะ อยู่ที่ รพ --จะขอเข้ามากราบพระค่ะ ตอบท่านไป ไปหาหลวงพ่อดำ ไปขอน้ำมนต์ท่าน ท่านพูดพร้อมกับชี้ทางให้และเดินจากไป เมื่อเข้าไปใม่พบหลวงพ่อ ใม่มีใคร ได้นั่งลงกราบพระพุทธรูปอธิษฐานสักครู่ แล้วออกมา พบพระรูปเดิมเดินถือขวดพลาสติกมาด้วย กราบเรียนท่านว่าใม่เจอหลวงพ่อค่ะ ท่านมรณะภาพไปนานแล้วท่านนอนอยู่ในโลงข้างใน ท่านพูดพร้อมกับวางขวดไว้ที่บันใด ไปอธิษฐานขอน้ำมนต์ ให้ท่านช่วยรักษาสามี ท่านบอกแล้วเดินจากไป เดินกลับเข้าไปใหม่ พร้อมหยิบขวดที่ท่านให้ติตมือไปด้วย คราวนี้สังเกตุเห็นโลงที่หลวงพ่อนอนอยู่ ก้มกราบอธิษฐาน ขอบุญบารมีอันไพศาลของท่านให้ช่วยพ่อ ตักน้ำมนต์ใส่ขวดแล้วเดินกลับ รพ พ่อตื่นพอดี ทุกครั้งที่พ่อลืมตาสิ่งแรกที่พ่อจะเห็นคือใบหน้าและรอยยิ้ม พวกเราจะยิ้มรับพ่อในทันที พ่อจะได้รู้ว่า เรารักและเป็นห่วงพ่อขนาดไหน เราช่วยกันอาบน้ำ ทาแป้ง แต่งตัวให้พ่อ ทุกอย่างที่ทำให้กับพ่อ ใม่ใช่เพราะหน้าที่ แต่เราทำด้วยใจ หน้าเราจะยิ้ม แววตาเป็นประกายแห่งความหวัง ท่าทางเราขยันขันแข็ง กระตือลือล้น อยากทำโน่น นี่ นั่นให้ทุกอย่าง และใม่น่าเชื่อว่าพวกเราสามารถทำเช่นนี้ได้นานถึง15ปี เรารักพ่อ หลังจากอาบน้ำทาแป้ง แต่งตัว เปลี่ยนผ้าปูเตียงใหม่ให้พ่อแล้ว แม่นำน้ำมนต์มายกไว้เหนือศีรษะ แล้วอธิษฐานว่า ด้วยบุญบารมีอันไพศาลของหลวงพ่อดำ ลูกขอให้น้ำมนต์ของหลวงพ่อโปรดช่วยรักษาสามีชองลูก ให้หายวันหายคืนด้วยเถิด เจ้าประคู้ณ แล้วแบ่งน้ำมนต์ออกเป็น3 ส่วน ส่วนที่1 feed ลงในสายยางให้อาหาร ส่วนที่2 นำมาลูบหน้าประพรมที่ตัวพ่อ ส่วนที่3 พรมน้ำมนต์ไปรอบๆห้อง ราวๆตี 2 ของคืนนั้นขณะแม่และปราโมทย์(เด็กช่วยงาน)กำลังนั่งอยู่ข้างเตียง พ่อลืมตาขึ้นแล้วถามว่า น้อง--พระกับแม่พี่ที่ยืนตรงปลาบเตียงไปไหนแล้ว พี่พงค์พูดได้แล้ว พี่พงค์พูดได้แล้วแม่ส่งเสียงดังด้วยความดีใจ และพูดต่อไปว่า ท่านมาเยี่ยม แม่มาเยี่ยมเพิ่งกลับไป ทั้งแม่กับปราโมทย์มองตากัน ใม่แสดงท่าสงสัย ใม่มีใครมาทั้งนั้นเราใม่ได้หลับ ส่วนแม่เขาเสียชีวิตไป8ปี ตอนแม่เขามีชีวิตอยู่ พ่อจะพาแม่ไปไห้วพระตามวัดต่างๆเสมอ หลังจากนั้นใม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากพ่ออีกเลย ตอนนี้อาจารย์ส่งพ่อลงไปฝึก speed therapy(เรียนฝึกพูดกับผู้เชี่ยวชาญโดยเฉพาะ) และเราจดจำวิธีการมาฝึกให้พ่อต่อบนตึกที่นอนรักษาตัว เรามีความหวังเพิ่มมากขึ้นพวกเราพูดโน้น นี่กันตลอดมีคำถามส่งให้พ่อ ถึ่งพ่อพูดใม่ได้เราใม่สนใจถามกระตุ้นให้พ่ออยากตอบ นอกจากนี้พวกเราเล่าเรื่องต่างๆที่เราออกไปพบไปเห็นทุกเรื่องทุกตอน ว่าเจอใคร ใครพูดอย่างไร เราพูดว่ายังไง ใครทำอะไรฯลฯ เราจะ เล่าๆๆๆกันทั้งวัน เล่าแบบขำๆบ้าง แต่ทุกเรื่องต้องเป็นเรื่องดีๅและใม่ใช่เรื่องเศร้า อาการต่างๆของพ่อดีขึ้นทีละนิด ที่ละนิด แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมิใช่หรือ จากคุณ : liwan เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 52 09:26:56 A:67.172.212.49 X: TicketID:220203

ความคิดเห็นที่ 11   ผ่านเข้าเดือนที่ 3 ตอนนี้พ่อพูดได้เป็นคำๆ แต่ดีขึ้น ดีขึ้นเรื่อย ถอดสายยางที่ให้อาหารผสมออก พ่อเริ่มกินอาหารได้ โดยค่อยๆเริ่มจากอาหารเหลว - อ่อน - ธรรมดา พ่อยังคงต้องนอนรอรับความช่วยเหลือจากผู้อื่นเหมือนเด็กทารกแต่เป็นทารกยักย์ ยังใม่สามารถลุกนั่งได้ด้วยตัวเอง นั่งได้แต่ต้องมีคนช่วยจับยกขึ้นมาและต้องมีคนนั่งข้างๆช่วยจับประคองตัวไว้ มิฉะนั้นคนไข้จะล้มลงเพราะเขายังทรงตัวใม่ได้ เริ่มฝึกเดินโดยต้องมีคนอีก 2คน ยืนขนาบข้างคนไข้ จับแขนคนไข้ ยก ให้ขึ้นโอบบนไห่ลของคนที่ช่วยทั้ง2 คนที่ช่วยทั้ง2คนต้องใช้มือด้านที่ชิดคนไข้ อ้อมไปข้างหลังกอดเอวคนไข้พยุงยกไว้ ให้คนไข้ทรงตัวอยู่ใม่ล้ม จนในที่สุดพ่อทำสำเร็จ ร่างกายด้านซ้ายแข็งแรงดีขึ้นเป็นลำดับ ดีขึ้นเรื่อยๆจนสามารถใช้งานได้ โชคดีของพ่อที่เป็นคนถนัดซ้าย ฉะนั้นการที่พ่อมีเส้นเลือดในสมองตีบด้านซ้ายจึงใม่มีปัญหาในการฟื้นตัว เส้นประสาทในสมองที่ควบคุมการทำงานของร่างกายจะทำหน้าที่ตรงข้ามกัน คือเส้นประสาทที่อยู่ในสมองด้านขวาจะควบคุมการทำงานของร่างกายด้านซ้าย เส้นประสาทที่อยู่ในสมองด้านซ้าย จะควบคุมการทำงานของร่างกายด้านขวา และเมื่อผู้ป่วยมีเส้นเลือดในสมองด้านไหนตีบ จะทำให้ ใม่มีเลือดไปเลี้ยงเส้นประสาทด้านนั้น เส้นประสาทก็จะเสื่อมหน้าที่หรือถ้าขาดเลือดไปเลี้ยงนานๆก็จะหมดสภาพไปเลย ตัวพ่อเองเป็นเส้นเลือดในสมองตีบด้านขวาและที่ก้านสมองอาการจึงหนักมาก โชคดีที่อาจารย์หมอผู้ชายมาช่วยไว้ได้ถึงใม่ได้ทั้งหมด แต่แม่ก็ถือว่าโชคดี มหาศาล ขอกราบขอบพระคุณ อาจารย์เป็นอยางสูง พ่ออยู่ โรงพยาบาลนาน ถึง3เดือนกว่า ได้ใช้สทิธิ์การรักษาพยาบาลของแม่ในฐานะคู่สมรส ตอนแรกๆใม่มีห้อง เราต้องอยู่ห้องพิเศษ VIPนานราวๆสักอาทิตย์ ต่อมาได้ย้ายห้องใหม่ขนาดห้องปกติทั่วไปแต่ยังมีค่าห้องที่เป็นส่วนเกินอยู่ดี ทำให้เราต้องจ่ายค่าห้องส่วนเกินเป็นเงินเยอะมาก ก (เป็นกฎของทางราชการ) มีค่าใช้จ่ายเป็นค่าจ้างคนมาเป็นผู้ช่วยกู้สมรรถภาพของพ่อ มีค่าใช้จ่ายประจำวันซึ้งหลีกเลี่ยงใม่ได้ฯลฯๆๆๆ มิได้คิดแค่อยากจะอวดว่าเรามีจ่าย แต่อยากจะเรียนให้ทุกท่านทราบว่า.. นี่คือสิ่งที่เราต้องสุญเสียไป สูญเสียเงิน ที่เราสามารถคิคค่า คิดราคาออกมาเป็นจำนวนเงินได้ พ่อสูญเสียตำแหน่งหน้าที่การงาน พ่อสูญเสียสมรรถภาพร่างกาย แต่สิ่งที่สำคํญที่สุด ที่เราสูญเสียไป คือความสูญเสียทางด้านจิตใจ ทั้งของคนไข้เองและคนใก้ลชิด มันมากมายมหาศาลเหลือที่จะคณานับ ยังเคยแอบคิด ว่า ถ้าวันนั้น วันที่เราพาพ่อมาหาหมอครั้งแรก และพ่อได้รับการรักษาอย่างปัจจุบันทันด่วนพ่อเราจะเป็นอย่างไร ในที่สุดอาจารย์ สั่งให้พาพ่อกลับไปพักรักษาตัวต่อที่บ้านได้ เราช่วยกันอุ้ม ประคองพ่อกลับบ้านพร้อมกับความหวังว่า พรุ่งนี้พ่อต้องดีขึ้นกว่าวันนี้ ขอขอบคุณที่ติตตาม จากคุณ : liwan เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 52 22:36:03 A:67.172.212.49 X: TicketID:220203

ความคิดเห็นที่ 12   มีเขียนต่อ ถ้าท่านใดสนใจอ่าน แต่ผู้เขียน ข้ามไปเขียนตอนสุดท้ายและ ไปลงไว้ที่ห้องศาสนา หัวข้อที่เขียน ส่งพ่อ ค่ะ จากคุณ : liwan เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 52 09:27:44 A:67.172.212.49 X: TicketID:220203

ความคิดเห็นที่ 13 มาลงชื่อติดตามอ่านครับ จากคุณ : ลำปาว เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 52 12:04:17

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นประโยชน์,ความรู้ และมีค่าทางจิตใจมากค่ะ จากคุณ : สาธุ (anchulee) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 13:06:57

ความคิดเห็นที่ 15 มาอ่านเรื่องน่าสนใจมากค่ะ ได้ความรู้ดีค่ะ จากคุณ : Susisiri เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 22:36:47

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบพระคุณ ทุกๆท่านที่เข้ามาอ่าน เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงใม่ได้แต่งเติมให้ใครเสียหาย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้พ่อที่จริงๆมีมากมายกว่านี้ ในชิวิตจริง มันเศร้า มันทุกข์มาก แต่พวกเราเก็บไว้ในใจใม่ให้พ่อเห็น และในที่สุดพวกเราค้นพบ สัจจะธรรม เรารู้จักหาความสุข ได้จากความทุกข์ที่มีอยู่ คำที่ว่า ที่ไหนมีความทุกข์ที่นั่นจะเห็นธรรม เป็นเรื่องจริง สามารถนำความทุกข์นั้นมาพูดเล่นกันสนุกสนาน และอยู่กับมันอย่างมีความสุขใม่เศร้าหมอง แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 53 09:11:02 จากคุณ : liwan (winglet) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 53 10:42:43