ความคิดเห็นที่ 1   **** มาอ่านกันต่อค่ะ กษณะเดียวกันนั้นเอง เจ้านางเนตรดาราเสร็จจากการล่องสะเปาแล้ว เสด็จกลับมาถึงบริเวณที่ทหารแลนางข้าหลวงตั้งขบวนเสด็จรออยู่ ขนงเรียวก็ขมวดมุ่น เมื่อมิทรงพบพระภคินีทรงรออยู่ดั่งที่ตรัสเอาไว้ก่อนหน้านี้ วรกายสูงที่ดำเนินเคียงกันมาทอดพระเนตรท่าทีนั้นก็รับสั่งถาม “มีอันใดฤๅเจ้าเนตร” “เจ้าพี่นิลเสด็จไปที่ใดเสียแล้วมิรู้เจ้า แปลกจริง ก็ตรัสเองแท้ๆ ว่าถ้าใครเสร็จก่อนก็ให้มารอที่นี่นี่นา” เจ้าหลวงเมืองคำทรงเอะพระทัย เหลียวทอดพระเนตรไปรอบๆ อยู่ครู่หนึ่งก็แน่พระทัย ด้วยมิมีกระทั่งพระฉายของพระราชโอรสอยู่ในบริเวณนั้นด้วยอีกพระองค์หนึ่ง แต่ก็ต้องทรงสะดุ้ง เมื่อทรงหันกลับมาพบเนตรกลมโตจับอยู่ที่พระองค์อยู่ก่อนแล้ว สายพระเนตรนั้นราวจักทอดพระเนตรให้ทะลุถึงแก่นกลางใจของอีกฝ่ายกระนั้น “อันใดเจ้า เจ้าเนตร ไยมองพี่ด้วยสายตาเยี่ยงนี้” “น้องสงสัยนักว่านี่เป็นแผนของเจ้าพี่ฤๅไม่ จู่ๆ เจ้าพี่นิลก็ทรงหายไปเยี่ยงนี้ มิได้หายไปองค์เดียวเสียด้วย เจ้าพี่ยอดศึกก็ทรงหายไปพร้อมกัน เจ้าพี่ทรงวางแผนอันใดเจ้า” คำ 'เจ้าพี่ยอดศึก' ที่เจ้าตัวทรงเอ่ยโอษฐ์ออกมาอย่างสนิทสนมนั้น ทำให้กำแพงน้ำแข็งที่เริ่มละลายกลับก่อตัวหนาขึ้นมาอีกคำรบ ภาพที่เจ้ายอดศึกประทานธำมรงค์บุษราคัมให้เจ้ามิ่งหทัยหวนกลับเข้ามาในความคิดคำนึงอีกครา เพียงมิกี่ทิวา ทั้งสองคนสนิทกันถึงเพียงนี้แล้วฤๅ ความเข้าพระทัยดั่งนี้ ทำให้องค์จอมทัพใหญ่ทรงพานดำริไปว่า ที่เจ้านางเนตรดาราทรงมีท่าทีเยี่ยงนี้ เป็นด้วยทรงหึงหวงเจ้ายอดศึกแน่แท้ พระวาจาที่รับสั่งตอบจึงตวัดห้วน “พี่มิได้วางแผนอันใดสักน้อย สองคนนั่นเขารักกันอยู่ จักหายไปด้วยกันก็หาใช่เรื่องแปลกไม่” เจ้าหลวงเมืองคำทรงเน้นคำ 'รักกัน' โดยมิรู้องค์ เจ้านางเนตรดาราทรงสะดุดพระกรรณกับคำนั้น แต่ก็มิได้ตรัสว่าอย่างใด กลับทรงหันไปตรัสถามนวลตองที่นั่งอยู่มิห่างแทน แลก็ได้รับคำตอบว่า พระภคินีทรงดูคล้ายจักกริ้วเจ้ายอดศึกด้วยเรื่องบางประการ จึงเสด็จหนีกลับไปก่อน ข้างเจ้ายอดศึกนั้นเกรงจักตามเสด็จไปมิทัน จึงทรงขอยืมม้าจากทหารนายหนึ่งรีบตามไปติดๆ จนถึงเพลานี้ก็ยังมิมีพระองค์ใดเสด็จหวนกลับมา อาจเป็นด้วยเสด็จเลยกลับคุ้มก็เป็นได้ เมื่อเจ้านางเนตรดาราทรงทราบเรื่องทั้งหมดจากพระพี่เลี้ยง ก็ต้องเผลอถอนพระทัยยาวพร้อมกับทรงชำเลืองเนตรไปทางวรกายสูงที่ทรงยืนอยู่เคียงข้างอย่างหนักพระทัย ด้วยเสลี่ยงที่ประทับนั้นมีเพียงสององค์เท่านั้น เจ้านางนิลประภาเสด็จกลับไปก่อนเยี่ยงนี้ องค์เองเห็นทีจักต้องเสด็จกลับโดยร่วมเสลี่ยงเดียวกันกับเจ้าหลวงเมืองคำอย่างทรงหลีกเลี่ยงมิได้ ครั้นจักทรงให้เจ้าหลวงเมืองคำทรงม้ากลับเองก็ใช่ที่ แต่จักให้ประทับร่วมเสลี่ยงเดียวกันโดยที่มิได้ทรงเป็นพระราชสวามี ก็มิใช่เรื่องงามเฉกกัน แต่ยังมิทันได้ตรัสความใดออกไป   เพียงแค่ผินพักตร์ไปเท่านั้น เจ้าหลวงเมืองคำก็ทรงชิงรับสั่งออกมาเสียก่อน “คำอินทร์ หาม้าให้ข้าสักตัว ข้าจักขี่ม้ากลับคุ้มเอง” “เจ้าพี่ ข้าเจ้า...” หัตถ์ใหญ่ยกขึ้นเป็นเชิงปราม ก่อนจักผละหนีไปเสียอีกทางหนึ่ง เพลานี้เจ้าหลวงเมืองคำมิทรงอยากสดับความใดอีกแล้ว เพียงอากัปกิริยาที่อีกฝ่ายแสดงออกก็มากพอ มิจำต้องมีการเอ่ยโอษฐ์ถ้อยพระวาจาเพื่อตอกย้ำซ้ำความให้หทัยแกร่งดวงนี้ต้องเจ็บช้ำมากกว่าที่เป็นอยู่ จักอย่างใดเสียชาตินี้ พระองค์ก็คงเป็นได้เพียงพระเชษฐาของเจ้านางเนตรดาราแต่เพียงนั้น โอษฐ์อิ่มเม้มแน่นยามทอดพระเนตรตามปฎษฎางค์ที่เคลื่อนห่างออกไป ความน้อยพระทัยแลความกริ้วประดังขึ้นในหทัยดวงน้อย รสหวานล้ำที่เพิ่งเคยลิ้มริมฝั่งน้ำเมื่อมิกี่อึดใจที่ผ่านมา บัดนี้ได้จืดจางลงเสียแล้ว แลแปรเป็นรสขื่นขมเข้าแทนที่ ในเมื่อเจ้าหลวงเมืองคำมิทรงต้องการสดับความใดจากองค์เองอีก นับแต่เพลานี้ไปก็อย่าทรงหมายว่าจักได้สดับสุรเสียงของเนตรดาราคนนี้อีกสืบไป วรกายบางสืบพระบาทก้าวขึ้นประทับบนเสลี่ยงทันใด พักตร์งามหวานมิผินมาเหลือบแลวรกายสูงที่ทรงม้าเข้ามาใกล้สักน้อย กิริยานั้นยิ่งทำให้เจ้าหลวงเมืองคำทรงเข้าพระทัยว่า สิ่งที่ทรงดำริอยู่เพลานี้หาได้ผิดอันใดไม่ ในเมื่อเจ้านางเนตรดาราทรงลำบากพระทัยหนักหนาที่ต้องประทับร่วมเสลี่ยงเดียวกันจนทรงแสดงออกมาถึงเพียงนี้ ก็ควรแล้วมิใช่ฤๅ ที่องค์เองจักต้องทรงเป็นฝ่ายถอยออกมาเยี่ยงนี้     คำอินทร์แลนวลตองมองสบตากันอย่างมิสบายใจนัก เหตุการณ์ที่เพิ่งคลี่คลายไปในทางดีขึ้นเมื่อครู่ มาเพลานี้เมฆหมอกของความยุ่งยากกลับก่อตัวขึ้นอีกครา แลครานี้ใช่เพียงคู่ขององค์จอมทัพใหญ่เพียงคู่เดียว หากยังมีคู่ของเจ้ายอดศึกเพิ่มมาอีกหนึ่งด้วย ตลอดทั้งสามทิวาราตรีถัดจากนั้น หามีหนุ่มสาวคนใดยอมจักเป็นฝ่ายเอ่ยโอษฐ์ก่อนไม่ ปราการแห่งทิฐิแลขัตติยมานะเริ่มก่อตัวหนาขึ้นทุกกษณะ เจ้ายอดศึกนั้นแม้มิยอมตรัสความใดกับเจ้านางนิลประภาก็จริง หากก็ทรงรับรู้ความเป็นไปของอีกฝ่ายผ่านทางเจ้านางเนตรดารา ข้างเจ้านางเนตรดารานั้น ก็ทรงหาทางช่วยพระภคินีแลว่าที่พระเชษฐภราดาอย่างเต็มความสามารถ จนเจ้าราชบุตรหนุ่มทรงนึกเอ็นดูเจ้านางน้อยพระองค์นี้หนักหนา หากก็มิเกินกว่าที่ผู้เป็นเชษฐาจักมีให้ขนิษฐาองค์น้อยแต่อย่างใด 'นี่เจ้าพ่อทรงทนเฉยชากับเจ้าเนตรได้อย่างใด ในเมื่อนางทั้งน่ารักแลน่าเอ็นดูเยี่ยงนี้' หัตถ์เรียวเอื้อมมาเกาะกุมอยู่กับหัตถ์ใหญ่ไว้มั่นพลางเขย่าน้อยๆ ด้วยกิริยาเยี่ยงละอ่อนน้อยยามวอนขอสิ่งที่ตนต้องการจากคนใหญ่ เจ้ายอดศึกทอดพระเนตรแล้วก็อดแย้มพระโอษฐ์มิได้ เคราะห์ดีที่เจ้าหลวงเมืองคำเสด็จไปเข้าเฝ้าเจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองที่หอคำเพื่อหารือเรื่องกลศึกแลฤกษ์เคลื่อนทัพในวันพรุ่ง มิได้ประทับอยู่ที่คุ้ม หาไม่คงจักเข้าพระทัยผิดไปใหญ่โต สุรเสียงใสยังตรัสอยู่แจ้วๆ   “หนาเจ้า เจ้าพี่ อย่ากริ้วเจ้าพี่นิลเลยหนาเจ้า” “พี่จักโกรธพี่นางของเจ้าด้วยเหตุอันใด ในเมือพี่เป็นฝ่ายผิดต่อนางก่อน คนที่เจ้าจักต้องพูดคำนี้ด้วยคือเจ้านิล หาใช่พี่ไม่” “ก็...ก็เจ้าพี่มิยอมตรัส มิยอมเสด็จไปหาเจ้าพี่นิลที่คุ้มดั่งเคยนี่เจ้า” 'เด็กเอ๋ยเด็ก! ความรักเป็นอย่างใด เจ้าจักรู้บ้างฤๅไม่หนาเจ้าเนตร คนหนึ่งยังเป็นละอ่อนมิรู้สร่าง ส่วนอีกคนก็เจ้าทิฐินัก เห็นทีข้าจักต้องเหนื่อยอีกนานกระมัง กว่าเจ้าพ่อแลเจ้าเนตรจักลงเอยกันได้' เจ้าราชบุตรหนุ่มสรวลพลางดำริในพระทัย ก่อนจักตรัสอธิบาย “ให้พี่ไปแล้วถูกเจ้านิลไล่กลับมากระนั้นฤๅเจ้าเนตร แล้วเจ้าจักให้พี่พูดอย่างใด ในเมื่อเจ้านิลมิยอมฟังพี่สักน้อย” เจ้านางเนตรดาราแย้มพระโอษฐ์จืดเจื่อนเต็มทีเมื่อเพิ่งดำริถึงความจริงข้อนี้ แต่กระนั้นก็มิทรงยอมแพ้ “เจ้าพี่นิลแค่ทรงงอนเท่านั้นเจ้า ง้อสักน้อยก็ทรงหาย แม้นเจ้าพี่นิลกริ้วจริงแล้ว พระธำมรงค์วงนั้นเห็นจักฝากข้าเจ้ามาถวายคืนเป็นแม่นมั่น” “มิใช่ฝากคืนมาแล้ว เจ้ามิยอมให้พี่หนา” เจ้าราชบุตรเวียงไกลตรัสกลั้วสรวล “โธ่! ข้าเจ้าจักมุสาด้วยเหตุอันใดเจ้า ธำมรงค์วงนั้นเจ้าพี่นิลยังทรงเก็บไว้ใต้พระเขนยดั่งเคย ก่อนข้าเจ้าจักมาที่นี่ ข้าเจ้าแอบไปดูมาแล้วเจ้า” ขนงเข้มเลิกขึ้นด้วยกิริยายั่วล้อ หัตถ์ข้างที่ว่างจากการเกาะกุมยกขึ้นขยี้พระเศียรอีกฝ่ายอย่างเอ็นดูกึ่งหมั่นเขี้ยวเป็นกำลัง “เจ้านี่สำคัญนัก แอบเข้าไปเยี่ยงนั้นมิกลัวว่าเจ้านิลจักมาเห็นแลพานโกรธเจ้าไปอีกคนฤๅ” เจ้านางเนตรดาราแย้มพระโอษฐ์กว้างจนเห็นพระทนต์ขาวสะอาดซี่เล็กๆ เรียงเป็นระเบียบ แม้นแม่ครูแลคุณท้าวนางทั้งหลายมาเห็นพระกิริยาเยี่ยงนี้เข้า เห็นทีจักต้องตบอกร้องหายาหอม ก่อนจักต่อว่าต่อขานว่าทรงทำกิริยามิเหมาะสมเป็นขัตติยนารีแน่แล้ว “กลัวอันใดเจ้า ในเมื่อเจ้าพี่นิลมิได้อยู่ที่คุ้ม หากเสด็จลงอุทยานหลวงกับคำแก้ว แม้นเจ้าพี่เสด็จตามไปก็น่าจักทันหนาเจ้า โอกาสงามเยี่ยงนี้หายากหนาเจ้า” เจ้านางน้อยแย้มพระโอษฐ์อย่างทะเล้น เนตรสีนิลกลมโตเป็นประกายพราวอย่างละอ่อนน้อยแสนซนมากกว่าจักเป็นแม่ญิงวัย ๑๖ ชันษา เจ้ายอดศึกสรวลน้อยๆ พลางปรายพระเนตรลงจับที่หัตถ์เรียวซึ่งเกาะกุมมิยอมปล่อย พร้อมตรัสเย้า “พี่จักไปได้อย่างใดเจ้าเนตร ในเมื่อเจ้ายังจับมือพี่มิยอมปล่อยเยี่ยงนี้ ระวังเถิด พี่สาวเจ้าขี้หึงนัก มาเห็นเยี่ยงนี้เข้า จักพานหึงเจ้าไปอีกคน” เจ้านางเนตรดารารีบปล่อยหัตถ์ทันใด พร้อมกับสรวลอย่างเก้อๆ เจ้าราชบุตรหนุ่มแย้มพระโอษฐ์น้อยๆ เมื่อดำริว่า มิใช่แค่เจ้านางนิลประภาองค์เดียวหรอกหนาที่จักหึง พระราชบิดาของพระองค์ก็ด้วย คราก่อนเพียงทรงแสร้งตรัสขอให้ทรงช่วยเป็นพ่อสื่อ ยังทรงวางองค์เฉยชามึนตึงเสียหลายทิวา หากทอดพระเนตรเจ้ามิ่งขวัญรอมแพงแลองค์เองในลักษณาการเยี่ยงนี้เข้า เห็นจักหนักข้อกว่าเก่าเป็นแม่นมั่น พอดีพอร้ายอาจถึงกับตัดพ่อตัดลูกเสียเลย   เมื่อวรกายสูงขยับลุกจากตั่งที่ประทับ ร่างใครคนหนึ่งที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่นานแล้ว ก็ก็พลันหลบวูบทันใด แลรีบแฝงกายแอบอยู่ด้านหลังบานพระทวารโถงกลาง ต่อเมื่อเจ้ายอดศึกแลเจ้านางเนตรดาราเสด็จลงจากคุ้มไปแล้ว เจ้าหลวงเมืองคำจึงเสด็จออกมาจากที่ซ่อน ทอดพระเนตรตามคนทั้งสองไปด้วยสีพระพักตร์เครียด เจ้ารอมแพงเสด็จมาที่คุ้มนี้นานเท่าใด หาทรงทราบไม่ แต่เมื่อเพลาที่พระองค์เสด็จมาถึงนั้น ภาพที่ทอดพระเนตรคือความใกล้ชิดสนิทสนมที่หนุ่มสาวทรงมีแก่กันถึงขั้นถูกเนื้อต้องตัวนั่นเทียว ท่าทีร่าเริงสดใสที่เจ้านางเนตรดาราทรงมีต่อพระราชโอรสนั้น เสมือนลิ่มตอกกลางพระทัยให้ทรงตระหนักรู้ว่า มิว่าเพลานี้ฤๅเพลาใด พระองค์จักมิมีวันได้ดาราดวงน้อยมาสถิต ณ กลางหทัยอีกสืบไป *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 52 17:20:27

ความคิดเห็นที่ 2   **** มาอ่านกันต่อค่ะ วรกายสูงทรงฉลองพระองค์แลภูษาสีนิลกาฬล้วน ต้องตามตำรับพิชัยยุทธ ทรงห่มเกราะทองชมพูนุทถักทอแน่นหนาจนแม้นศาสตราวุธใดๆ ก็มิอาจชำแรกแทรกผ่านได้ แลทรงห่มเกราะหนังดำเป็นมัน ดุนลายมยุราเดินเส้นทองทับลงอีกชั้นหนึ่ง ภูษาที่ทรงใช้ดพกพันรอบพระเศียรแลภูษาคาดบั้นพระองค์เป็นสีทอง เครื่องถนิมพิมพาภรณ์เพียงชิ้นเดียวที่ทรงใช้ประดับพระองค์ คือธำมรงค์นิลน้ำงามที่ทรงสวมติดปลายพระดรรชนีขวาแต่เพียงนั้น เมื่อทรงขัดพระแสงดาบประจำพระองค์เข้ากับบั้นพระองค์แล้ว องค์จอมทัพใหญ่มิทรงอยู่รอพระราชโอรสดั่งเคย กลับเสด็จลงจากคุ้มตั้งแต่ฟ้ามิทันสาง มุ่งตรงไปยังลานกว้างข่วงเมืองที่ใช้เป็นที่ตั้งทัพ เพื่อทรงม้าตรวจพลด้วยพระองค์เองอยู่หลายคำรบ จนแน่พระทัยว่ามิมีสิ่งใดขาดตกบกพร่องแน่แล้ว จึงเสด็จมาประทับรอฤกษ์อยู่ที่พลับพลาพร้อมด้วยเจ้าหลวงแสนมิ่งเมือง ขนงเข้มขมวดมุ่น เมื่อทอดพระเนตรเจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองมิได้ทรงฉลองพระองค์เยียงกษัตริย์ที่จักทรงออกนำทัพสักน้อย ตรงข้ามกลับทรงฉลองพระองค์ตามปกติที่เคยทอดพระเนตรประจำทุกทิวา สังหรณ์ประหลาดจู่เข้าจับพระทัยทันใด ฤๅจอมทัพเวียงสบสองครานี้จักเป็น... มิน่าจักเป็นไปได้ เจ้าหลวงเมืองคำทรงร้องค้านองค์เองทันใด จักเป็นไปได้อย่างใด ในเมื่อเจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองมิเคยรับสั่งเลยสักคราว่าเจ้านางราชธิดาทั้งสองนั้น ทรงมีฝีมือการต่อสู้ ซ้ำสิบห้าทิวาราตรีที่เสด็จมาประทับอยู่ที่เวียงสบสองนี้ ก็มิทรงเคยทอดพระเนตรนางทั้งสองฝึกซ้อมอาวุธเลยสักครา บางทีอาจทรงระแวงเกินไปกระมัง เจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองพระชันษามากแล้ว อาจทรงให้แม่ทัพหัวหาญคนใดคนหนึ่งเป็นผู้นำทัพแทนก็เป็นได้   เมื่อแสงอุษาสีชมพูกุหลาบแรชายฟ้า วรกายสูงทรงฉลองพระองค์สีน้ำเงินเข้มของเจ้ายอดศึกจึงเสด็จมาถึงพลับพลาที่ประทับของสองอธิราช  เจ้าราชบุตรหนุ่มทรงประณตหัตถ์ขึ้นไหว้สาถวายความเคารพแล้ว จึงเสด็จเลยไปประทับบนตั่งองค์ที่ตั้งเยื้องไปทางปฤษฎางค์ด้านขวาของพระราชบิดาอย่างเงียบๆ เจ้าหลวงเมืองคำทรงปรายเนตรทอดไปทางพระราชโอรสแวบหนึ่ง ก็ทอดพระเนตรวรกายสูงทรงเครื่องอุปราชทัพเต็มพระยศนั้นประทับสง่างาม มิมีท่าทีว่าจักเศร้าหมองที่ต้องจากนางอันเป็นที่รักถึงสองนางสักน้อย องค์จอมทัพใหญ่ทรงขบริมพระโอษฐ์อย่างครุ่นคิด จักเป็นไปได้ฤๅ ที่บุรุษฉกรรจ์เยียงเจ้ายอดศึกจักทรงตัดอาวรณ์ได้ขาด ในเมื่อเพลานี้องค์เองยังมิอาจทำได้ ด้วยบ่วงรตีที่พันธนาการหทัยนั้นแน่นเหนียวเกินกว่าจักทำลายให้สะบั้นเพียงชั่วข้ามราตรี เพียงมิถึงอึดใจ ความจริงทุกสิ่งก็ปรากฏแก่สายพระเนตร ชัดเจนกระจ่างหทัยดุจดั่งแสงทิพากรเพลานี้ เมื่อร่างโปร่งระหงของบุรุษหนุ่มน้อยสองร่างเดินเข้ามาในพลับพลา บุรุษทั้งสองนั้นมิเพียงจักห่มเกราะแลคาดดาบฝักทองไว้ที่บั้นเอวเรียบร้อย หากยังทรงเครื่องจอมทัพเวียงสบสองเต็มพระยศ ด้วยฉลองพระองค์ที่เหมือนหนึ่งจักจงใจแต่งให้พ้องกับองค์เองแลเจ้ายอดศึกกระนั้น เพียงแวบแรกที่เนตรสีนิลแลสบเข้ากับพักตร์หล่อเหลาหมดจด ก็ทรงทราบในทันใดว่า เจ้าหนุ่มน้อยที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีดำล้วนนั้น คือเจ้านางเนตรดารา เกศาดำเป็นมันที่เคยมุ่นเกล้าเป็นพระจุฑามาศนั้น บัดนี้ได้ถูกรวบตึงแลพันทับด้วยพระเวฐนะสีทองเป็นที่เรียบร้อย เจ้าหลวงเมืองคำประทับนิ่งอึ้งตะลึงตะไล รับสั่งอันใดมิออกอยู่เป็นครู่ ด้วยมิทรงคาดคิดสักน้อยว่า เจ้าแพงรักแพงขวัญจักรับหน้าที่เป็นจอมทัพโดยเสด็จด้วย จากที่ดำริว่า จักทรงใช้การศึกเป็นเครื่องช่วยให้ทรงลืมเจ้านางเนตรดารา แต่เมื่อการณ์กลายกลับเยี่ยงนี้ จึงทรงตกอยู่ในพระอาการอลักเอลื่อหาน้อยไม่ จริงอยู่ว่าโดยหทัยลึกๆ แล้วทรงปรีดานักที่เจ้านางเนตรดาราทรงร่วมทัพด้วย หากเมื่อดำริถึงความเป็นจริงเพลานี้ ก็ให้เจ็บปวดขื่นขมนัก ลงว่าคนรักกันแล้ว มีฤๅจักมิออดอ้อนพรอดคำหวานแก่กัน  แล้วองค์เองจักทรงทนทอดพระเนตรพระราชโอรสแลนางทั้งสองทรงทำดั่งนั้นได้นานสักเพียงใด 'โอ! องค์พรหมเทพผู้เป็นใหญ่ นี่พระองค์จักทรงเล่นสนุกกับชีวิตของข้าบาทไปถึงเมื่อใดเล่า ฤๅจักต้องให้ดวงใจข้าบาทต้องแหลกป่นเป็นภัสมธุลีเสียก่อน จึงจักทรงพอพระทัย' องค์อุปราชทัพลอบสบสายพระเนตรกับเจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองแวบหนึ่ง เมื่อต่างก็รู้สึกแลรับรู้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับองค์จอมทัพใหญ่ ก่อนจักแลเลยไปทางเจ้านางนิลประภาที่ทรงฉลองพระองค์สีน้ำเงินเข้ม ซึ่งประทับอยู่เคียงข้างพระขนิษฐา พร้อมกับทรงพยักพระพักตร์น้อยๆ อย่างรู้ความนัยซึ่งกันแลกัน เจ้าราชบุตรหนุ่มอดแย้มพระโอษฐ์มิได้ เมื่อทรงรำลึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันวาน กว่าเจ้านางนิลประภาจักยอมคืนดีด้วย ก็ใช้เพลานานใช่น้อย ด้วยคำแก้วนั้นมิรู้ความอันใดเลยสักน้อย ผู้เป็นนายสั่งว่าอย่างใดก็กระทำตามแต่โดยดี นิสัยเยี่ยงนี้หากเป็นเพลาปกติก็เป็นเรื่องดียิ่ง แต่บางคาบบางคราก็ก่อความรู้สึกขวางหูขวางตาใช่น้อย ร้อนถึงเจ้านางเนตรดาราที่ทรงแอบทอดพระเนตรอยู่ไกลๆ กับนวลตอง ต้องทรงวานพระพี่เลี้ยงไปดึงตัวคำแก้วออกมาเสีย เจ้ายอดศึกจึงทรงได้โอกาสเจรจาราชกิจสำคัญแห่งหทัย ภายหลังจากทรงขอษมาลาโทษ แลเพียรพยายามออดอ้อนวอนง้อคืนดีด้วยวิริยะอยู่เป็นนาน เจ้านางนิลประภาก็ทรงพระทัยอ่อน ยอมยกโทษให้ หากมิวายทรงขู่แกมบังคับให้พระองค์ทรงให้สัตย์ว่า จักมิทรงล่วงล้ำก้ำเกินพระนางเธอต่อหน้าผู้คนอีก “พี่ให้สัญญาเจ้า เจ้านิล ว่าพี่จักมิทำเยี่ยงนี้ต่อหน้าคนอื่นอีก แต่ถ้าเราอยู่กันเพียงสอง พี่ทำได้ใช่หรือไม่เจ้า” เจ้ายอดศึกทรงให้สัตย์แต่โดยดี หากมิวายจักทรงทะเล้นหยอกเย้ากลับ แต่แล้วพักตร์เข้มที่เกลื่อนด้วยรอยแย้มพระโอษฐ์พราวนั้นต้องเหยเกทันใด เมื่อหัตถ์เรียวเอื้อมมาหยิกหมับเข้าให้ที่ต้นพระพาหาเต็มแรง “เจ้าพี่นี่อย่างใดหนา มิรู้จักเข็ดจักหลาบเสียบ้าง เห็นข้าเจ้าใจดีด้วยเลยได้ใจหรือเจ้า” “อูย! เจ้านิลคนดี พี่เจ็บหนาเจ้า พี่พูดจริง ไยต้องโกรธด้วยหนา” “ยัง ยังมิยอมหยุดอีก” “อูย! พอแล้วเจ้า พี่มิพูดแล้วเจ้า เจ้าทำพี่เจ็บเยี่ยงนี้ วันพรุ่งพี่จับดาบรบมิไหวจักทำอย่างใดเจ้า” หัตถ์ใหญ่ยกขึ้นลูบรอยแดงบนพระฉวีอยู่ป้อยๆ พลางทรงบ่นอุบอิบ ขณะที่คนมือหนักสรวลคิกอย่างชอบพระทัยหนักหนา ทำเอาเจ้าราชบุตรหนุ่มทำพักตร์มุ่ย “ยังจักใคร่หัวอีก ทำพี่เจ็บนี่ท่าจักม่วนขนาด” “ก็สมแล้วนี่เจ้า โอษฐ์เยี่ยงนี้ให้โดนเสียบ้าง จักได้ทรงจำ” ตรัสกลั้วสรวลตอบกลับมา เจ้ายอดศึกทอดพระเนตรกิริยานั้นอย่างหมั่นเขี้ยว ใคร่จักทรงรวบรั้งวรกายบางเข้ามากอดไว้สักที แต่ก็ต้องสู้อดพระทัยไว้ก่อน ด้วยความผิดเก่าเพิ่งได้ชำระไป จักทรงก่อความผิดใหม่ให้อีกฝ่ายทรงขุ่นเคืองพระทัยอีกก็ใช่ที่ ขืนทรงทำตามพระทัยเสียแต่เพลานี้ เห็นทีว่าศึกที่รออยู่เบื้องหน้าจักมิเป็นอันทำการรบเสียแล้วประการหนึ่ง แลอีกประการหนึ่ง เป็นด้วยทรงมีพระประสงค์จักขอความช่วยเหลือจากเจ้านางนิลประภาด้วยนั่นเอง                     “ลุงขอฝากน้องทั้งสองให้หลานช่วยดูแลด้วยหนา เมืองคำ ยอดศึก ทั้งเจ้านิลแลเจ้าเนตรเพิ่งจักได้ออกศึกใหญ่เป็นคราแรก อาจมีที่ทำผิดพลั้งไปก็ขอให้ช่วยบอกช่วยสอน อย่าเบื่ออย่ารำคาญน้องเลยหนา” ***มีต่อค่ะ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 52 17:21:12

ความคิดเห็นที่ 3   **** มาอ่านกันต่อค่ะ สุรเสียงของเจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองนั้น เรียกพระสติของเจ้าหลวงเมืองคำให้คืนกลับมาทันใด สายพระเนตรแลพักตร์คมเข้มเรียบเฉยจนยากจักอ่านความรู้สึกว่า เพลานี้องค์จอมทัพใหญ่ทรงรู้สึกเยี่ยงใดแน่ คงมีเพียงเจ้ายอดศึกเพียงพระองค์เดียวเท่านั้นที่รับพระราชโองการจอมภพเวียงสบสองด้วยสีพระพักตร์ชื่นมื่นอย่างมิปิดบัง “หลานขอถวายคำมั่นเจ้า ว่าจักดูแลปกป้องน้องทั้งสองด้วยชีวิตของหลานเอง” “ยอดศึกรับปากลุงแล้ว เจ้าเล่าเมืองคำ จักว่าอย่างใด” ริมพระโอษฐ์สีทับทิมเม้มเข้าหากันน้อยหนึ่ง ยามเจ้าตัวปรายเนตรไปทางวรกายบางที่ประทับเมินไปทางอื่น มิยอมหันมาสบพระเนตรด้วย “หลานรับปากว่าจักทำดั่งนั้นเจ้า แต่เจ้าลุงเห็นจักมิต้องทรงห่วงอันใด ลงว่าทรงวางพระทัยโปรดให้ทั้งเจ้านิลแล...เจ้าเนตร เป็นจอมทัพเยี่ยงนี้ ย่อมแสดงว่านางคงมีฝีมือพอตัว” เจ้าหลวงเมืองคำทรงชะงักพระวาจาที่จักขานพระนามเจ้าของหทัยไว้ชั่วครู่ ก่อนจักรับสั่งความสืบไป ราวกับว่ามิทรงเต็มพระทัยจักเอ่ยนามนี้  เจ้านางเนตรดาราทรงหันมาทอดพระเนตรวรกายสูงด้วยความน้อยพระทัยนัก ละอองม่านน้ำตาบางเบาฉาบเคลือบเนตรคู่งามจนภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนไปชั่วขณะ แลก่อนที่ละอองน้ำนั้นจักรวมตัวเอ่อคลอแลหยดลงมาให้ผู้ใดได้เห็นนั้น เนตรงามก็กระพริบถี่เรียกอัสสุชลให้ไหลกลับเข้าไปตกอยู่ในหทัยแทน “มีฝีมือหรือไม่ อีกมิกี่ทิวาเจ้าหลวงก็จักได้ทอดพระเนตรเจ้า แลหากข้าเจ้าทำให้เจ้าหลวงทรงระคายเบื้องพระยุคลบาทแล้ว ก็มิต้องทรงรับปากเจ้าพ่อไปเยี่ยงนี้ ในเมื่อเจ้าพี่ยอดศึกทรงเต็มพระทัยที่จักดูแลปกป้องข้าเจ้าแลเจ้าพี่นิลอยู่แล้ว” ความน้อยพระทัยกอปรกับความเยาว์ชันษา นำพาให้เจ้านางเนตรดาราตรัสออกไปโดยมิได้ตริตรองแลคำนึงถึงความควรมิควรแต่อย่างใด เนตรสีนิลวาววามด้วยทิฐิแลขัตติยมานะสานสบกับสายพระเนตรที่ทอดมาอยู่ก่อนแล้ว อาจเป็นด้วยความเคืองขุ่นกระมังที่ทำให้องค์เองพระเนตรฝาดเสียจนดำริไปเองว่า ในพระเนตรขององค์จอมทัพใหญ่นั้นปรากฏแววความเจ็บปวดขึ้นแวบหนึ่งก่อนเลือนหาย เจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองรับสั่งดุพระราชธิดาองค์น้อยทันทีที่อีกฝ่ายตรัสจบ เจ้านางเนตรดาราทรงรู้ถึงความผิดของตนดี จึงประณตหัตถ์ขึ้นไหว้สาขอษมาลาโทษพระราชบิดา แต่เมื่อเจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองรับสั่งให้ทรงขอษมาองค์จอมทัพใหญ่ด้วย เจ้านางพระองค์น้อยก็ทรงแสร้งทำเป็นมิได้สดับเสีย กระทั่งพระราชบิดาทรงมีรับสั่งสำทับมาอีกครา จึงทรงยอมทำอย่างเสียมิได้ แลมิยอมเอ่ยโอษฐ์ตรัสความใดสักครึ่งคำ           ครั้นรุ่งแจ้งแสงอรุณเยือนเยี่ยมฟ้า กองทัพเกรียงไกรที่เกิดจากการสนธิกำลังของเวียงทั้งสามก็พร้อมจักเคลื่อนทัพ สี่กษัตริย์ประณตหัตถ์ไหว้สากราบทูลลาเจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองแล้ว ก็ทรงแยกย้ายกันไปประทับบนหลังอัสดรเจนศึกที่ได้รับการจูงมารอท่าอยู่ก่อนแล้ว ธวัชประจำพระองค์ที่แต่เดิมมีเพียงสองผืน มาบัดนี้ได้เพิ่มมาอีกสอง เป็นธวัชพื้นสีเขียวลายโกญจะปักษีประจำพระองค์เจ้านางนิลประภา แลธวัชพื้นสีขาบลายกุญชรประจำพระองค์เจ้านางเนตรดารา องค์จอมทัพใหญ่โหนพระองค์ขึ้นประทับบนหลังอัสดรประจำพระองค์ แลทรงกระตุ้นเตือนให้มันเดินออกไปโดยที่มิยอมรอผู้ใดสักคน เจ้ายอดศึกเสด็จตามมาก็อดที่จักถอนพระทัยมิได้ ก่อนจักทรงหันไปช่วยเจ้านางนิลประภาให้โหนองค์ขึ้นประทับบนหลังเศวตอัสดร ส่วนเจ้านางเนตรดารานั้นทรงโหนองค์ขึ้นประทับบนหลังอัสดรสีหมอกเรียบร้อยแล้ว เมื่อทรงหันมาทอดพระเนตรพระภคินีแล้วก็อดแย้มพระโอษฐ์มิได้ แลทรงชักอัสดรเข้ามาใกล้ “อันใดเจ้า เจ้าพี่นิล แต่ไหนแต่ไรมาน้องเห็นเจ้าพี่นิลทรงขึ้นหลังเจ้าน้ำค้างได้โดยมิต้องมีผู้ใดคอยช่วย ไฉนงายนี้จึงต้องทรงขอให้เจ้าพี่ยอดศึกช่วยเจ้า” ยินพระวาจานั้นเข้า องค์อุปราชทัพทรงซ่อนพักตร์กลั้นสรวลเสียทันใด ผิดกับเจ้านางนิลประภาที่พักตร์แดงซ่านแทบจักโจนลงจากหลังเจ้าน้ำค้างเข้าปิดปากน้องสาวตัวดี แต่เมื่อทรงทำมิได้ก็ได้แต่ทรงเข่นเขี้ยวอยู่องค์เดียว ยิ่งทอดพระเนตรเจ้ายอดศึกก้มพักตร์กลั้นสรวลก็ยิ่งวางพักตร์มิถูก “พี่อยากช่วยเจ้านิลเอง มิมีอันใดหรอกหนา เจ้าเร่งตามเสด็จเจ้าพ่อไปเถิด ขืนช้านักจักตามมิทันเอาหนา” สุรเสียงทุ้มตรัสออกรับแทน หากสายพระเนตรที่ทอดจับวงพักตร์งามคมนั้นส่อแววรู้เท่าทัน จักมีอันใดนอกจากจริตของสตรี แท้จริงองค์เองก็ทรงทราบอยู่ก่อนแล้ว เพียงแต่มิตรัสอันใดออกไปเท่านั้น มิหนำยังทรงพอพระทัยที่จักได้ใกล้ชิดนางเสียด้วยซ้ำ แต่เมื่อพระขนิษฐาตัวดีมาตรัสเยี่ยงนี้เข้าก็อดขันมิได้ พักตร์งามหวานงอง้ำทันตา เมื่อสดับพระวาจาของว่าที่พระเชษฐภราดาดั่งนั้น ทั้งยังทรงเชิดขึ้นน้อยๆ เสียอีก สุรเสียงใสตรัสสะบัด “ช่างปะไรเจ้า ตามมิทันก็มิเห็นจักเป็นอันใด จักว่าไป ม้าที่ต้องตามหลัง...เจ้าหลวงไปนั้นก็เป็นของเจ้าพี่ยอดศึก หาใช่ข้าเจ้าไม่ ต่อเจ้าพี่เสด็จไปเมื่อใด ข้าเจ้าแลเจ้าพี่นิลจักตามเสด็จเจ้า” 'ทิฐิแรงพอกันแท้คู่นี้ คนหนึ่งปากแข็งมิยอมรับความจริง อีกคนก็เจ้าแง่แสนงอน ศึกครานี้ท่าจักม่วนขนาด ยอดศึกเอ๋ย' เจ้ายอดศึกดำริพลางส่ายพระพักตร์น้อยๆ ลำพังเพียงศึกรบก็หนักหนาพออยู่แล้ว ยังจักมีศึกรักมากระหนาบเข้าเยี่ยงนี้ องค์จอมทัพใหญ่จักทรงรับมือไหวล่ะหรือ เพลานี้ยังยุ่งยากเพียงนี้ แล้วการณ์ภายหน้าที่ยังมามิถึงเล่า จักมีสิ่งใดแปรผันก็สุดรู้ ด้วยการศึกย่อมมีการพลิกผันได้ตลอดเพลา แลหนึ่งในกลศึกทั้งหลายทั้งปวงนั้น มีกลหนึ่งที่องค์เองทรงสุดที่จักคาดเดาได้ว่าจักมีสิ่งใดเกิดขึ้น มาตรว่าฝ่ายจินแสงใช้มันในศึกครานี้ หากเป็นแต่ก่อนคงมิทรงนึกพรั่น ด้วยทรงเชื่อในองค์พระราชบิดาว่าจักมิทรงหวั่นไหวด้วยนางใด แต่เพลานี้ ยามที่หทัยองค์จอมทัพใหญ่สับสนว้าวุ่นหนักหนาเยี่ยงนี้ จักยุ่งขิงอีกสักปานใดหนอ หากว่าจักมีสตรีอีกนางเข้ามาพัวพันเกี่ยวข้อง องค์อุปราชทัพหาได้ทรงล่วงรู้สักน้อยว่า สิ่งที่ทรงมีพระดำริเพลานี้ จักเกิดขึ้นจริงๆ ผิดแต่ว่ามิใช่กลศึกจากฝ่ายจินแสงเท่านั้น แลสตรีผู้นี้เองที่จักนำความวุ่นวายแลความพลิกผันมาสู่พระชนม์ชีพของเจ้าหลวงเมืองคำแลเจ้านางเนตรดารามากมายกว่าที่ผู้ใดจักคาดคิด                                                                    อินทรายุธ/ปักษธร แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 52 17:53:42 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 52 17:21:45

ความคิดเห็นที่ 4   ภาคแรกของเรื่องนี้ อินแปะไว้ที่เด็กดีนะคะ ตามลิงค์นี้เลยค่ะ  http://writer.dek-d.com/minuit/story/view.php?id=516875 ตอนเก่าๆ ค่ะ บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8606344/W8606344.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8624621/W8624621.html บทที่ ๑๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8640874/W8640874.html บทที่ ๑๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8648155/W8648155.html คุยกันท้ายบทจ้า   จากคุณ : scottie โห คราวที่แล้วอุตส่าห์เว้นวรรค ยังกลายเป็นหน้ายิ้มไปได้แฮะ -  แหมๆๆๆ คุณ Scottie  ก็  บรรยากาศพาไปขนาดนั้น ใครไม่เผลอใจก็เต็มทีแล้วล่ะค่ะ อิอิ ********************** จากคุณ: s.paresu (s.paresu) อยากให้มีวันหยุดนักขัตฤกษ์ทุกอาทิตย์เลย พี่อินจะได้ลงบ่อยยย พี่อิน รุสึกว่ายอดศึกกับเจ้านิลหวานแบบน่ารัก หงุงหงิงดี ใสๆแบบหัวใจสองดวง มดขึ้นจอคงไม่ได้ เดี๋ยวคอมพัง อดอ่านนิยายพี่อินหนา เจ้าเนตรจะยอมเหรอค่ะ จะให้เรียกตนเองว่าเจ้าย่า แต่ถ้าเปงเจ้าย่า คงจะเป็นเจ้าย่าอายุน้อยที่สุดในยุคนั้น แหวนบุษราคัมอยู่นิ้วนางข้างซ้ายของเจ้านิลแล้ว ปิ่นเงินเล่มนั้นคงจะเป็นต่างแหวนหมั้นของเจ้าเนตรได้ใช่มะค่ะ หรือว่ามีอย่างอื่น ศึกรบก็ติดพัน ศึกรักก็หนักหน่วง(เมืองคำ) ศึกรบบ่ยั่น ศึกรักบ่ย่อ (ยอดศึก) - ใจจริงพี่ก็อยากลงบ่อยนะจ๊ะ แต่อย่างว่างานประจำมันเยอะจริงๆ เห็นเป็นงานราชการแต่อย่าคิดว่าจะได้นั่งโต๊ะนะ โน่น ต้องเดินไปตึกโน้นตึกนี้ เพื่อตามงาน พอกลับบ้านก็หมดแรง ไม่สามารถไปเที่ยวไหนต่อได้แล้วจ้า ว่าแต่ถ้าพี่ลงบ่อย น้องสาวแสนน่ารักจะตามอ่านอยู่มั้ยเนี่ย หรือว่าจะหนีหายไปเลย (แซวจ้า แซว)   - คู่เจ้ายอดกับเจ้านิลนี่ จะเป็นประมาณรักใสๆ หวานปนฮาในบางโอกาส มีซึ้งด้วย เพื่อเป็นตัวเบรกอารมณ์คู่หลักเขา ไม่งั้นนิยายพี่ท่าจะอึมครึมพิลึก - เจ้าเนตรจะยอมเป็นเจ้าย่าหรือเปล่า ท้ายๆ เรื่องมีคำตอบให้จ้า จากปากเจ้าตัวเลยนะ ^^ - ทั้งแหวนบุษราคัมทั้งปิ่นเงินเป็นของหมั้นอย่างไม่เป็นทางการจ้า แหวนไม่ได้อยู่ที่นิ้วนางเจ้านิลนะ เพราะแหวนผู้ชายวงมันใหญ่เกินกว่านิ้วสาว เรื่องนี้พี่ทดลองแล้ว เอาแหวนพ่อมาใส่ ปรากฏว่าใส่ไม่ได้ซักกะนิ้ว เจ้าเนตรกะเจ้าหลวง เขาไม่มีการหมั้นนะจ๊ะ คู่นี้ แต่งเลย ไม่งั้นไม่ทันการ (แต่ไม่ทันการเรื่องอะไร เดาเองนะจ๊ะ) - พี่ชอบประโยคนี้จังเลย “ศึกรบก็ติดพัน ศึกรักก็หนักหน่วง ศึกรบบ่ยั่น ศึกรักบ่ย่อ”  ธีมหลักของเรื่องเลยนะนี่ ^^ ********************** จากคุณ : Mnemosyne ยอดศึกก็เลิกแกล้งซักทีสิ แหมๆ -  จริงๆ ก็อยากเลิกนะคะ พี่นีมี่ แต่คนของเราก็ปากแข็งซ้า แถมยังมีเข้าใจผิดเพิ่มอีก เฮ้อ...เจ้าหลวงของเราชาติก่อนท่าจะเป็นจิ้งจก ภาคที่แล้วช้ำรักก็เพราะแอบหลังประตู แน้ ไม่เข็ด ภาคนี้มาแอบอีกแล้ว ***************************** จากคุณ: Psycho man ฮ่าๆ ตอนนี้เจ้ายอดก็เกือบเอาตัวไม่รอดเหมือนกันแฮะ ไปเรียกหญิงอื่นต่อหน้าต่อตาหนูนิลแบบนั้น ดีนะว่าหนูนิลมีเหตุลและเจ้ายอดแก้ลำคืนได้ ไม่งั้นงานเข้า....^__^.... ว่าแต่การนับญาตืนี่วุ่นวายจริงๆ ครับ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ฮี่ๆ - บทนี้งานเข้าของจริงค่ะ มีอย่างที่ไหน ไปขโมยจูบเขาแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ งานนี้พ่อเสือเลยโดนแม่เสือกำหราบซะเลย - ส่วนเรื่องการนับญาติ ไม่วุ่นแล้วค่ะ อินจัดการบริหารเรียบร้อยแล้ว 555+ ********************** จากคุณ : พลพสุ มาอ่านครับ -  ขอบคุณค่า ^___^ ********************** จากคุณ : adel_ew แวะมาทักทายหนูอินค่ะ ภาษางามจังค่ะ อยากเขียนได้แบบนี้จัง -  ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ ภาษาคุณเดลก็งามนะคะ อินยังชอบเลย โดยเฉพาะชื่อตัวละคร อย่างครุฑามันตุ์ เงี้ย (แน้ ไม่วายวกเข้าหาองค์ครุฑามันตุ์จนได้ แง่มๆ ) ********************** จากคุณ : ชัชพิมุข (ชัชพิมุข) เห็นด้วยกับคุณ adel_ew ครับ ภาษาของคุณหนูอินงามจริงๆ พาให้นึกถึงภาษาของคุณอุษณกรไปด้วย งามทั้งคู่ครับ ขอชมเชยด้วยใจจริง ผมชอบท่อนนี้ครับ ชอบคำที่คุณเลือกใช้ และจังหวะของคำ คล้ายๆ ร่ายเลยครับ "...ความรู้สึกที่เริ่มเอ่อท้นในพระทัย ประสมกับมนตรามหาละลวยจากองค์อนังคเทพแลศศิเทวีที่ทรงวานให้พระพายแห่งศีตกาลทรงช่วยพัดไปต้ององค์ของกษัตริย์ทั้งสองนั้น ทำให้เจ้าหลวงเมืองคำมิอาจจักทรงแข็งขืนอีกสืบไป ทรงโน้มพักตร์ลงพระราชทานจุมพิตอ่อนหวานประทับบนพระนลาฏเจ้านางเนตรดาราที่คล้ายจักทรงต้องมนต์สะกดแห่งศศิเทวี ให้ประทับนิ่งรับพระราชทานแต่โดยดี..." เจ้าหลวงเผลอใจมอบจูบแรกให้เจ้าเนตรไปแล้ว แล้วต่อไปจะมีเผลอใจอีกไหมนะ น่าลุ้นจริงๆ คู่นี้ - ขอบคุณนะคะ เอ่อ อินขออนุญาตเรียกพี่นะคะ พี่ชัชพิมุข แต่เรื่องที่พี่ว่าทำให้นึกถึงคุณอุษณกรด้วยนี่ อินรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จริงอยู่ว่า เรื่องความงามของภาษาอาจทำให้พี่คิดไปอย่างนั้น แต่อินว่า สำนวนภาษาแต่ละคนไม่มีใครเหมือนใครหรอกค่ะ เทียบง่ายๆ เหมือนโคลงเจ้าฟ้าธรรมาธิเบศรกับกรมพระปรมานุชิตชิโนรสนั่นล่ะค่ะ กวีทั้งสองท่านนี้ใช้ภาษางามเหมือนกันก็จริง แต่ถ้าอ่านปราดเดียวก็รู้ว่าใครเป็นคนเขียน และจะไม่คิดด้วยว่า ถ้าอ่านของคนนี้แล้วจะทำให้คิดถึงคนนั้น ไหนๆ อินก็พูดแล้ว ขออนุญาตพูดอีกนิดนะคะ เรื่องฉาก เรื่องอารมณ์ของตัวละครในนิยายของอินก็เหมือนกัน ทั้งสองเรื่องนี้อินไม่ได้ใช้แต่จินตนาการอย่างเดียว แต่อินต้องใช้หลายแขนงวิชาเข้าช่วย โดยเฉพาะวิชาการแสดง หนึ่งบทที่อินเขียนออกมานั้น อินต้องคิดแล้วว่าจะให้เรื่องเป็นยังไง แล้วจากนั้นอินต้องมาจัดท่าทาง การวางมือ องค์ประกอบต่างๆ  พูดง่ายๆ ว่าเหมือนอินซ้อมละครนั่นล่ะค่ะ อย่างฉากฟ้อนดาบก็เหมือนกัน อินต้องมาฟ้อนเอง เพื่อจะได้รู้ว่าแต่ละแม่ท่าที่อินเลือกมานั้น มันเชื่อมกันได้จริงหรือเปล่า หรือในเรื่องอารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร ถ้าเวลานั้นอินมีพื้นฐานทางอารมณ์อยู่ก่อนแล้ว ก็ไม่ยากที่จะกลั่นออกมาเป็นตัวหนังสือ ตรงข้าม ถ้าอารมณ์นั้นอินไม่มีอยู่เลย อินก็จะต้องสร้างขึ้นมาเอง บางทีก็ต้องมีตัวช่วย ตัวช่วยที่อินว่าก็ไม่ใช่ใครหรอกค่ะ เพื่อนอินเอง ใช้บ่อย เพื่อนก็รู้แกว อินเลยต้องยักไปหาคนอื่น ก็มีที่รู้ตัวและไม่รู้ตัวล่ะค่ะ วิธีนี้ได้ผลดีมาก แต่บางทีก็ได้ไม่คุ้มเสียเหมือนกัน   - ท่อนที่พี่ยกมานั้น อินตั้งใจจะเขียนเป็นร่ายดั้นค่ะ แต่คำไม่ลงตัวเลยต้องเปลี่ยนเป็นร้อยแก้วธรรมดาแทน ดีใจนะคะที่พี่ชอบ - เผลอใจครั้งแรกแล้ว ก็ต้องมีครั้งที่สองค่ะ แต่จะมีเมื่อไหร่ ขออุบไว้ก่อนนะคะ ********************** จากคุณ : เอกจิตรา เจ้าหลวงโลลิเค้าย่างเข้าสู่วัยทองแหง๋ ๆ เล่นอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวหงุดหงิดใส่สาว  สักพักก็จูบเฉยเลย  เอาใจยากจริงคนแก่เนี้ย   เดี๋ยป่ะปล่อยให้ขึ้นคานเสียเลย ขอทายว่าเจ้าหลวงเราต้องแมนมาก ๆ  แมนจูนะ  เพราะพี่เขาขึ้ใจน้อยอย่างแร้งงง - ก็วัยทองจริงๆ นั่นล่ะค่ะ  ยอมรับแต่โดยดีเลย อิอิ (แต่คนแก่เอาใจไม่ยากน้า ถ้าเข้าถูกจุด) ตอนนี้อารมณ์อาจจะยังขึ้นๆ ลงๆ ก็ปล่อยเจ้าป๋าไปก่อนเถอะค่ะ แต่พอ...(ละไว้ในฐานที่เข้าใจนะคะ) ทีนี้ล่ะ รับรองหวานซ้า - น่าน เห็นภาพเมืองคำหัวล้านครึ่งหัวออกเลย อืมม์ คิดไปได้ นะคนเรา  คริคริ จากคุณ : ปักษธร (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 52 17:53:08

ความคิดเห็นที่ 5   คราวนี้มาคนแรก ศึกนี้ท่าจะม่วนขนาดจริงๆ แต่สงสัยว่า สตรีคนนั้นเป็นใครกันหนอ   เข้าใจครับน้องอิน เรื่องอย่างนี้ไม่ว่ากัน แต่ถึงขั้นใช้วิชาการแสดงมาประกอบเขียนนิยายนี่ ขอคารวะครับ จากคุณ : ชัชพิมุข เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 52 18:26:16

ความคิดเห็นที่ 6 จะออกรบแล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 52 21:43:32

ความคิดเห็นที่ 7 อ้าว เจ้ายอดนึกว่าจะรอดตัวไปแล้ว แต่ดูเหมือนหนูนิลจะติดใจระแวงแบบไม่เลิกง่ายๆซะแล้ว แถมเล่นจู่โจมดื้อ ๆ แบบนั้น แล้วมาพูดแบบเกือบพลาดท่าอีกต่างหาก ดีว่าหนูนิลใจอ่อน ไม่งั้นเรื่องยาว เจ้าหลวงก็ยังอาการหนักอยู่นะครับ เข้าใจผิดกันไปยกใหญ่ ศึกก็กำลังจะมา งานเข้าอีกแล้ว ^__^.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 52 23:46:04

ความคิดเห็นที่ 8 พี่ชัชพิมุข สงสัยเหมือนกันเลยค่ะ สตรีปริศนานั้นคือผู้ใดกันเนาะ พี่สะใภ้ของเจ้าหลวงเมืองคำอะปล่าววววววว คงจะไม่ใช่นางร้ายใช่มะค่ะ เพราะพี่อินบอกแล้วว่าไม่มีนางร้ายในภาคสอง แค่ ความใจแข็งของเจ้าหลวงคงจะแย่พอแล้วววว พี่อิน กลศึกที่ว่านั้นคืออารายเหรอ (เป็นเด็กขี้สงสัยนะคร่า) พิชัยสงครามเคยอ่านพบในนิยายเกี่ยวกับประวัติศาตร์นะคร่า ถ้าฝ่ายตรงข้ามจัดรูปกระบวนทัพมาแบบไหน เราจะจัดทัพแก้อย่างไร กลศึกรู้เรื่องบ้างแต่ไม่มาก พี่อินลงบ่อยก็ตามอ่านบ่อยคร่า แหม มีพระราชโอรสพระราชธิดาไม่ทันใช้ใช่มะพี่อิน ยอมให้ลูกแทรงหน้าได้งาย เจ้าหลวงบอกว่าถึงจะเข้าวัยทอง แต่ก็ยังเตะปิ๊บดัง จากคุณ : s.paresu (s.paresu) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 01:13:27

ความคิดเห็นที่ 9 แวะไปเยี่ยมที่บล็อกหนูอินมาค่ะ ไว้จะทยอยอ่าน แต่ปีนี้(พูดเหมือนนานเลย) ขอปั่นครุฑราฯให้จบก่อนนะคะ ใกล้จบละ อิอิ แวะมาทักทายด้วย จากคุณ : adel_ew เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 10:27:55

ความคิดเห็นที่ 10 ไปทัพกันซักที พ่อแง่:-)อนกันมานาน จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 18:41:30