ความคิดเห็นที่ 1 . จูดี้พามาส่งถึง StudioPLUS ในเวลาเกือบๆ เก้าโมง หลังจากกอดหน้ากอดหลัง เซย์กู๊ดบายชนิดน้ำตานองหน้ารักษ์ชนกไปอีกสองปีบใหญ่จึงแยกย้าย จากนั้นสองคนที่จะออกเดินทาง ต้องรีบขนสัมภาระทั้งหมดออกมายังล๊อบบี้ รอเจ้าหน้าที่โรงแรมที่นัดไว้ ขับรถพาไปส่งที่แอร์พอร์ต “ไว้เจอกันใหม่ที่ไทยนะนก” อัคร์ที่ช่วยยกกระเป๋าลงมาให้ ตบไหล่พยักเพยิด ในขณะที่ภิงคารเดินมายืนกอดอกมองเงียบๆ “อย่าไปเข้าเกตผิดซะล่ะนกน้อย” เกือบถึงวินาทีสุดท้าย คำพูดของผู้อาวุโสสุดก็มิได้ดีไปกว่านั้น ภิงคารแสร้งหัวเราะเหมือนพูดเล่นเช่นทุกครั้ง หากเวลาที่ผ่านไป ทำให้รักษ์ชนกไม่ติดใจหาความอะไรด้วยอีก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ ‘บทพิสูจน์’ ที่ผ่านมากระมัง รักษ์ชนกจะต้องใส่ใจไปไย ในเมื่อเขาได้ใช้การกระทำ แก้ต่าง และแสดงให้เห็นกระจ่างโดยทั่วกันแล้วนี่ว่าอะไรเป็นอะไร จริงแท้ใช่เพียงคำพูดของบีชอยในวันนั้น หากวันสุดท้ายที่ทำงานในความควบคุมของแพทริก แมเนเจอร์ผู้เป็นไม้เบื่อไม้เมากันตลอดมายังก้าวเข้ามาตบบ่า “วันนี้คุณทำงานวันสุดท้ายแล้วสินะ?” “ค...ครับ...” บุรุษสูงวัยร่างใหญ่ถอนใจ เบนสายตาจากพนักงานรายใหม่ที่จูดี้เพิ่งรับมาจากแอร์พอร์ตเมื่อไม่กี่วัน สาวเชคฯ สองรายนั้นกำลังเดินกระย่องกระแย่งบนพื้นมันแผล็บด้วยส้นสูงกว่าสองนิ้ว แพทริกเอียงคอ จ้องหน้าชายหนุ่มจนคนถูกมองอดประหวั่นมิได้ว่าจะถูกหาเรื่องอะไรส่งท้ายรึเปล่า กระนั้นคำที่ได้ฟังกลับทำให้ความขุ่นใจทั้งหลายมลายสิ้น “ถึงวันนี้คงไม่มีอะไรจะบอกนอกจาก...คุณมัน ‘เจ๋ง’ จริงๆ โน้ก! แล้วไม่ว่าที่ผ่านมาจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา แต่ขอให้เข้าใจ...คุณเป็นเด็กหนุ่มอีกรายที่ผมคิดว่าน่านับถือ” ทั้งหมดนั้นทำให้ชายหนุ่มอดรู้สึกภาคภูมิใจไม่ได้ ในที่สุด...กว่าสามเดือนกับความพยายามอย่างยิ่ง ณ ที่แห่งนี้ก็พอจะมีค่าอยู่บ้าง ความตั้งใจของเขาประสบผล โดยเฉพาะที่มุ่งมาดปรารถนามาแต่ต้น...มันถูกต้อง ‘แกจะผ่านมันไปได้ไอ้นก...ผ่านไปได้อย่างดีเหมือนทุกๆ ทีที่แกบ่นแต่ว่าไม่เคยมั่นใจเลย  อย่าลืมว่าถึงแม้ขนนกจะนุ่มนวลและบอบบาง  แต่มันก็เป็นของขวัญพิเศษที่ทำให้นกบินไปได้ไกลสุดขอบฟ้า...’ “โชคดีนะ” “ขอบคุณครับพี่คราม” รอยยิ้มที่ส่งตอบกลับไปให้ เป็นรอยยิ้มที่จริงใจซะจนคนได้รับรู้สึกกระดาก ทั้งรู้สึกพิศวงไปเสียเอง บางทีภิงคารอาจไม่เคยเจอใครเช่นนี้ ชีวิตที่ไม่เคยได้รับการให้อภัย และไม่เคยให้อภัยใครเช่นกัน...กระทั่งตัวเอง จึงต้องเป็น...อย่างเช่นที่เป็นอยู่ ‘ทุกคน...ไม่มีใครที่ดีทั้งร้อย หรือแย่ไปซะทั้งร้อย ถ้าใครทำไม่ดีกับเรา ก็ควรพยายามมองที่ความดีอย่างอื่นของเขา เราจะได้ไม่ต้องมาโกรธมากมาย โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า’ รักษ์ชนกวางหัวใจให้อภัยชายหนุ่มคนตรงหน้าแล้ว อย่างไรซะหาใช่ภิงคารไม่เคยมีความดี แม้จะไม่เคยช่วยเหลือกันโดยทางตรง แต่ก็มีหลายครั้งที่เป็นไปในทางอ้อม และหรืออย่างน้อยที่สุด จะจากทั้งทีก็อยากให้จากกันด้วยดี การแบกอคติเนิ่นนานไปไม่เป็นผลดีกับใครเลยทั้งสิ้น ถึงตอนนี้ หากมีบาดแผลหลงเหลืออยู่บ้าง ทั้งหมดนั่นก็ล้วนเป็นบาดแผลที่เกิดจากตัวเอง เป็นบาดแผลที่ต้องการเก็บไว้เอง ด้วยมันคือบาดแผลที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นบ่อเกิดของกำลังใจ ความสุข และความงดงามอันยิ่งใหญ่ที่ไม่เคยได้พบ การห้ามใจไม่ให้รักใครซักคน ยาก...ยิ่งกว่าห้ามไม่ให้เกลียดคนบางคนเสียอีก ฉะนั้นจึงไม่แปลกที่ไม่อาจหยุดรัก ไม่อยากหยุดรัก และไม่มีเหตุผลให้หยุดรัก ชายหนุ่มยอมให้หนามหนึ่งคาค้างอยู่กลางใจ ด้วยมันคุ้มค่าที่จะยังได้เห็นกุหลาบงามดอกนั้น หรือหากแม้ถึงวันที่มันเริ่มเหี่ยวแห้งไปพร้อมกับการสิ้นฤทธิ์ของคมหนาม หัวใจก็จะยังจดจำ มีดอกไม้แห้งของกุหลาบงามนั้นต่อไปอยู่นั่นเอง ตราบกระทั่งถึงเวลาที่รถแล่นพาออกจากโรงแรม ความทรงจำที่ตกค้างอยู่ตามแง่มุมต่างๆ ยังพากันผุดโผล่ออกมาให้เห็น ตรงนั้นที่ปุณณัติถ์เคยยืน ตรงนี้ที่หญิงสาวเคยเดินขึ้นเขาเคียงกันมา อีกตรงนั้นที่เคยนั่งคุยด้วยกันอยู่... แล้วกับเสื้อตัวนี้...เสื้อที่เธอเป็นผู้เลือกให้... คนในห้วงคำนึงจะรู้บ้างมั้ยนะ ว่าเขาคิดถึงเธอมากขนาดไหน บางทีหญิงสาวอาจจะเป็นเหมือนเรื่องราวการเดินทางในครั้งนี้...ผ่านมา...แล้วก็จะผ่านไป ไม่รู้วันไหนจะได้กลับมาเยือนอีกครั้ง ไม่รู้จะได้พบกันอีกรึเปล่า วันหนึ่งข้างหน้ารักษ์ชนกอาจจะคิดว่ามันเป็นแค่ความฝัน เป็นนิทาน หรือเป็นเพียงเรื่องเล่า ณ กาลครั้งหนึ่ง ลาก่อน...ณ กาลครั้งนั้น เรื่องเล่าที่ชายหนุ่มจะไม่มีวันลืมเลือน . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . จากคุณ : งี่เง่าบอย เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 12:10:56

ความคิดเห็นที่ 2 . 36 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8616763/W8616763.html 37 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8629137/W8629137.html 38 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8651407/W8651407.html 39 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8666471/W8666471.html . . แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 12:16:51 แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 12:12:06 จากคุณ : งี่เง่าบอย เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 12:11:42

ความคิดเห็นที่ 3 . . เครื่องบินลงจอด ณ สนามบินสุวรรณภูมิเมื่อประมาณยี่สิบสามนาฬิกาของเวลาประเทศไทย การเดินทางอันยาวนานทำให้รู้สึกเหนื่อยล้าเหมือนไม่มีแรง รักษ์ชนกลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกจากสายพาน ด้านหน้าทางออกของผู้โดยสารขาเข้าคงเต็มไปด้วยผู้คนที่พากันมาห้อมล้อมรอคอยผู้เพิ่งเดินทางมาถึง หนึ่ง...หรือสองคนในกลุ่มคนเหล่านั้นคือร่างเล็กบนส้นสูงสามนิ้วของคุณเบญจา กับคุณเล็กผู้สามี ที่ต่างกำลังถือป้ายขนาดใหญ่ประดับแสงไฟกะพริบวิบวาบเรียงเป็นคำว่า ‘Welcome back to Thailand! ลูกนก’ แหะ คนเป็นลูกชายเกิดอยากพับหน้าเหลือสองเซนต์ แล้วเบนเข็มเดินหนีไปทางอื่นขึ้นมาตะหงิดๆ “สวัสดีครับป่าปี๊หม่ามิ...” ไม่ทันให้ลูกชายได้พูดจบ อ้อมแขนของคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ปราดเข้ามารวบร่างสูงเก้ๆ กังๆ นั้นเข้าไปกอดรัด และหอมแก้มหมับๆ เต็มรักอย่างให้หายคิดถึง “ป่าปี๊หม่ามี้สวัสดีค่ะ” “สวัสดีจ้าน้องลิ่ว...หน้าเล็กลงนะลูก!” ได้ฟังคำทักอย่างนั้น สาวหน้ากลมแทบจะกำมือถองอากาศร้อง ‘เยส!’ เพราะเป็นเวลาดึกมากแล้ว อีกทั้งผู้อาวุโสทั้งสองมัวแต่วุ่นวายปรนนิบัติลูกชายสุดที่รักทักทายกันได้ไม่กี่คำสาวผมงามจึงโบกมือลาเพื่อนหนุ่มและบุพการี “พี่ชายมานั่งรออยู่ในร้านกาแฟตั้งนานแล้วล่ะค่า อีตานี่ก็เป็นแบบนี้ตลอด...” “พรุ่งนี้เย็นอย่าลืมมางานเลี้ยงที่บ้านนะลูก จัดซะยิ่งใหญ่เชียวล่ะ ต้อนรับการกลับมาของหนูๆ ไง” “ไปแน่นอนค่าหม่ามี้!” ลินลาน่าจะสลับมาเกิดเป็นลูกในไส้ของคุณเล็กคุณเบญจา หญิงสาวตาเป็นประกายกระหายงานรื่นเริงกระทั่งลาลับ ชายหนุ่มเจ้าของงานแท้ๆ กลับขนคอลุกชันหวาดผวา “แหม...นกคิดว่าป่าปี๊หม่ามี้พูดเล่นซะอีกนะครับ ทำไมต้องจัดอะไรให้สิ้นเปลืองด้วย...?” “สิ้นเปลืองอะไรกันคะลูกนก เศรษฐกิจฝืดๆ อย่างนี้สิยิ่งต้องกระจายรายได้ สร้างงานสร้างอาชีพ” “คราวนี้หม่ามี้พูดถูกนะลูก...” ป่าปี๊บรรจงลูบศีรษะลูกชายผู้หน้าเจื่อน ขณะช่วยกันหอบหิ้วและเข็นกระเป๋าไปที่ทางเลื่อนเพื่อลงไปยังลานจอดรถ “ป่าปี๊หม่ามี้แล้วก็คุณลุงคุณป้าตั้งใจจัดงานนี้ให้ลูกนกโดยเฉพาะเชียวนะ อย่าทำหน้าแบบนี้สิครับเดี๋ยวพวกเราจะเสียใจแย่ คุณลุงคุณป้าน่ะ ร้องอยากมารับหลานรักด้วยตัวเองกันแทบตาย แต่ฝืนสังขารไม่ไหว ไฟลท์มันดึก” “คนยิ่งวัยดึ๊ก...ดึก...” คู่สามีภรรยาหัวเราะเข้าขากันเป็นปี่กับขลุ่ย “แล้วไม่ใช่แค่นั้น คุณปราณกับสามีเธอก็มาร่วมช่วยเป็น:-)านด้วย ที่จริงวันนี้เธอสองคนก็บ่นว่าจะมาๆ แต่ว่าติดธุระเสียก่อน...สงสัยป่านนี้คงกลับลำไปแล้วมั้งคะ” “ใช่! คุณปราณที่เป็นตัวแทนติดต่อขอจัดรีอัลริตี้ชีวิตรุ่มเจริญไง ลูกนกยังจำได้มะ...” “ว๊าย!” เสียงของผู้เป็นแม่หวีดลั่นเกินเหตุ เป็นเพราะลูกชายถูกใครก็ไม่รู้เข็นกระเป๋ามาชนจากทางด้านหลังจนล้มลงไปกับพื้น ผู้ชนเป็นชายหนุ่มที่ท่าทางจะไม่เต็มหนุ่มซักเท่าไหร่ สังเกตจากอาการจ้องรักษ์ชนกตาเป็นประกายแบบแทบจะกลืนกิน ตอนหันมาขอโทษยังไม่วายพยายามเอื้อมมือมาจะจับทำเป็นช่วยดึง หากคนล้มบอกไม่เป็นไรเสียก่อน แถมเพื่อนสาวของเจ้าหล่อน (คนนี้เป็นสาวจริงๆ) ก็ทั้งฉุดทั้งลากป้องกันเพื่อนลวนลามคนแปลกหน้า สุดท้ายรายนั้นจึงก้าวจากไปโดยทิ้งสายตาเสียดายเอาไว้อีกกอง “เป็นอะไรมั้ยลูก?” น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยของป่าปี๊หม่ามี้ รวมทั้งเสียงดังอึงอลรอบด้าน คล้ายถูกตัดเป็นฉากเงียบไปในชั่วขณะที่กำลังจะลุกขึ้นหากสายตาสะดุดเข้ากับสิ่งหนึ่ง... เพราะกำลังนั่งกองอยู่กับพื้น กระเป๋าคุ้นตาใบนั้นจึงลอยอยู่ในระดับสายตาพอดี โดยเฉพาะที่ชายหนุ่มโฟกัส...มันคือสิ่งที่ถูกห้อยไว้อยู่ข้างปลายสายกระเป๋า... ด้านบนเป็นห่วงกลมขนาดเกือบเท่าหัวแม่มือ ภายในถักเส้นหนังสีน้ำตาลจางๆ เป็นตาข่าย ทิ้งปลายด้านล่างด้วยความขาวนวล บอบบาง ของขนนก ‘พวกอินเดียนแดงเชื่อว่า  ถ้าแขวนไว้บนหัวนอน  มันจะช่วยดักฝันร้ายไม่ให้มากล้ำกลายเรา  และเป็นสิ่งที่นำโชคดีมาสู่เจ้าของได้...’ รู้สึกราวขนทั้งร่างลุกชันเพราะถูกชาร์จด้วยกระแสบางอย่างอันแรงกล้า สายตาของคนที่อ้าปากค้างพลางหายใจขัด...ที่จริงคล้ายสะดุดหยุดไปด้วยซ้ำ ไล่ตามกระเป๋าซึ่งถูกสะพายไว้ตรงเนินไหล่ ขึ้นไปยังใบหน้าของผู้เป็นเจ้าของ... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 12:13:28 แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 12:13:08 จากคุณ : งี่เง่าบอย เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 12:12:41

ความคิดเห็นที่ 4 . ~บทส่งท้าย~ “อ้าว! คุณปราณกับคุณสามีมาพอดี น้องปูนก็อุตส่าห์มารับลูกชายของอาด้วย ขอบคุณมากนะคะ!” ไม่ใช่ตาฝาด ไม่ใช่ประสาทรับเสียงผิดเพี้ยนไป ใช่แล้ว...คือเธอ! หญิงสาวที่ยืนส่งรอยยิ้มงดงามมาให้ตรงหน้าคือปุณณัติถ์จริงๆ! “ไม่น่าต้องลำบากเลยครับ เอาไว้พรุ่งนี้ไปเจอกันในงานเลยก็ได้...” “จะเป็นไรไปคะคุณเล็ก อีกอย่าง...ลูกสาวปราณก็อยากมาด้วยค่ะ ท่าทางจะอยากเจอเพื่อน...” คุณปราณพยักเพยิดไปยังบุตรีที่กำลังส่งมือ ยื่นให้ชายหนุ่มจับลุกขึ้น รายนั้นยังตาโตอ้าปากค้างไม่วาย สายตาติดตรึงอยู่ที่หญิงสาวในดวงใจอย่างยังไม่อยากเชื่อ ร่างสูงเพรียวระหงของปุณณัติถ์อยู่ในชุดเดรสสีเหลืองอ่อนสั้นแค่เข่า ขับให้ผิวขาวจัดผุดผ่องยิ่งขึ้น ผมยาวดำขลับประดุจขนนกกาน้ำที่เคยเรียบตรง ส่งให้เจ้าของดูประเปรียวแกมหยิ่งประดุจนางพญานั้น บัดนี้กลายเป็นสีเหลือบน้ำตาล ถูกรวบพันด้วยเส้นไหมสีเงิน ปล่อยทิ้งเป็นเกลียวลงมาข้างหนึ่ง ส่วนด้านบนเป็นไรผมระล้อมกรอบหน้ารูปเรียว จมูกยังรั้น หากริมฝีปากบางสีชมพูเผยแย้ม โดยเฉพาะใต้คิ้วโก่งคือดวงตาดำขลับงดงามในหน่วยตาเรียว ที่เปล่งประกายระยับ สดใสอย่างยิ่ง “น้องขนนกงงไปเลยล่ะสิ เหมือนวันแรกตอนกลับมาแล้วน้าเล่าเรื่องของหนูให้ปูนฟัง...รายนี้ก็ทั้งงงทั้งทึ่งไปเหมือนกัน แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะค่ะว่าโลกเรามันกลม” “จริงค่ะคุณปราณ...อย่างตอนงานของคุณหญิงพี่นรีสรวงที่เบญเล่าให้ฟังนั่นไงคะ...” และแล้ว จากตอนแรกที่ตั้งใจไปลานจอดรถ คนเป็นพ่อที่คงถูกคอกับคนเป็นพ่อ และคนเป็นแม่ด้วยกันก็ยังจ้อติดลมมันส์ไม่หยุด จุดหมายจึงเปลี่ยนไปที่ร้านอาหารในตัวอาคารแทน “กินอะไรรอบดึกก่อนกลับก็แล้วกันนะคะคุณเบญ” “แหม...ยอมให้ซักวันค่ะ ฮิฮิ พรุ่งนี้ค่อยเอ๊กเซอร์ไซส์...” ตลอดเวลานั้น ผู้เป็นลูกที่เดินคู่กันตามไปทางด้านหลังยังคงไม่มีใครพูดอะไร รักษ์ชนกเบิกตามองหญิงสาวคนข้างกายคล้ายถูกสะกด ตัวโน้ตในอกเต้นผึงผางแทบจะดังออกมาให้คนใกล้ๆ ได้ยินเป็นเพลง ปุณณัติถ์เองทอดสายตามองตามกระเป๋าใบใหญ่ที่ถูกชายหนุ่มเข็นไปด้านหน้า...เหมือนแก้เก้อมากกว่า ดวงตาคู่งามหวานฉ่ำ เหมือนเป็นช่วงเวลาที่กระแสลึกซึ้งในห้วงคำนึงส่งถ่ายถึงกัน ไม่จำเป็นต้องพูดจา ไม่จำเป็นกระทั่งมองตาก็เข้าใจความหมาย เป็นความเข้าใจที่ค่อยๆ เชื่อมถ่าย... ปุณณัติถ์รับรู้ว่ารักษ์ชนกยังคงไม่เปลี่ยนไป สัมผัสได้ว่าความคิดถึงที่เขามีให้นั้น...ทั้งความปีติที่ได้พบกัน...มันมากมายขนาดไหน เช่นกันกับชายหนุ่มที่รู้สึกถึงหัวใจอันผ่อนคลาย บางอย่างเปลี่ยนไป...อาจเป็นปราการใจหนักหนาของหญิงสาวที่ทลายลงแล้ว กระแสธารรู้สึกแห่งความสดชื่นฉ่ำเย็นจึงกระเซ็นซัด ประกายแห่งความสดใสในดวงตาคู่นั้นเข้มข้นจนส่งความสว่างเรืองล้อมรอบร่าง เป็นรัศมีแห่งความสุข และความรัก... อยากขอบคุณ...ขอบคุณการตัดสินใจตั้งแต่วันเริ่มต้น ขอบคุณทุกคนที่ผ่านเข้ามาจารึกเรื่องราว ความทรงจำ ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ กระทั่งหยดน้ำตา ขอบคุณประสบการณ์อันล้ำค่าที่คงหาที่ไหนไม่ได้อีก สายตาหยุดลงอีกครั้งที่ตาข่ายดักฝัน              ‘หาอะไรเหรอ?’              ‘กระเป๋าน่ะครับ! กระเป๋าสะพาย...วางไว้ตรงนี้ไม่รู้มันหายไปไหน?!’              ‘เหมือนเห็นอยู่ฝั่งนู้น’               ขอบคุณชายหนุ่มรายนั้น ขอบคุณสำหรับ ‘โอกาส’... การเดินทางครั้งเก่ากำลังจะจบลง แต่คนสองคนที่ก้าวเคียงกันไปต่างรู้...รู้ว่าจริงแท้นั่นมิใช่จุดสิ้นสุด มันคือจุดเริ่มต้นของการเดินทางบทใหม่ต่างหาก                                                    . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .                                                                   จบบริบูรณ์ . แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 12:15:06 แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 12:14:53 จากคุณ : งี่เง่าบอย เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 12:14:00

ความคิดเห็นที่ 5 เย้! ในที่สุดก็เอาเรื่องมาโพสลงที่นี่จนจบจนได้ แบบว่าดีใจผสมโล่งใจยังไงชอบกลครับ ไม่รู้เป็นครั้งแรกในรอบกี่ปีที่สามารถเอานิยายมาโพสที่นี่จนจบง่ะ เรื่องนี้มีแก่นของเรื่องคือ ‘โอกาส’ และเช่นกันที่คนเขียนต้องขอขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านที่ให้โอกาส เสียเวลาติดตามอ่าน ‘ขนนกริมขอบฟ้า’ มาตั้งแต่ต้นจนจบ ขอบคุณคุณสก๊อตตี้ คุณลูนาติก และคุณป้า Babyred ตลอดจนท่านผู้อ่านท่านอื่นๆ ที่อาจจะเผลอแวะกดเข้ามาด้วยความพลาดท่าเสียที หรือมีความสนใจบ้าง อาจจะไม่ได้ลงชื่อไว้ หรืออาจจะเบื่อจนเลิกอ่านไปในที่สุดก็ตามที เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยาวที่สุดตั้งแต่เคยเขียนมาเลย และเป็นเรื่องที่ไม่ใช่แนวทางของตัวเองเอาซะเลย เพราะปกติจะเขียนแต่ตลกโปกฮา ตลอดทางอาจจะมีอะไรที่ขลุกขลักขรุขระไปบ้าง อาจจะทำให้เกิดความขัดค้าน ไม่ชอบใจหลายๆ ประการ และหากเป็นเช่นนั้นก็ต้องขออนุญาตขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี ไม่รู้ว่าท่านผู้อ่านคิดยังไงกันบ้าง เดี๋ยวเอาไว้มาตอบจดหมายรวดเดียวเลยละกันครับ เผื่อจะมีบางประเด็นที่อาจยังไม่กระจ่าง หรือคั่งค้างในใจ อีกทั้งถ้าท่านใดมีบทวิเคราะห์ ความในใจ หรืออยากจะแนะนำ อยากจะบ่น อยากจะตำหนิอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็ขอเปิดพื้นที่ให้สามารถลงความคิดเห็นได้ตามสบายโดยไม่ต้องเกรงใจคนเขียนเลยครับ เปิดรับเสมอ ทุกความคิดเห็นมีค่าจริงๆ จะได้รับไปพัฒนางานต่อๆ ไป หรือบางทีอาจต้องเอาไปรีไรทืเรื่องนี้ด้วยครับ ถึงเรื่องนี้มันจะยังไม่ค่อยสมบูรณ์ซักเท่าไหร่ แต่ก็รู้สึกอิ่มใจที่ได้เขียนครับ ขอขอบคุณทุกๆ คนอีกครั้งครับ ^_________^ ปราปต์ จากคุณ : งี่เง่าบอย เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 12:15:58

ความคิดเห็นที่ 6 มีอีกเรื่องตัวละครอีกหลายตัวที่ยังมีเรื่องค้างอยู่นะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 18:11:55

ความคิดเห็นที่ 7 คุณป้า Babyred  <<< เรื่องนี้มันจะไม่สนุกตรงนี้แหล่ะย่ะ เดี๊ยะ จะบอกว่าไงล่ะ (พูดแล้วเดี๋ยวเลี่ยน) คือรู้สึกดีใจอ้ะ ที่ได้อ่านเรื่องนี้ (เพราะปกติไม่ใช่คนอ่านอะไรแนวนี้เล้ยย-รู้ใช่มะ) หลายฉากที่ชอบ และมีจุดเบื่อ ๆ บ้าง อย่างที่เคยบอกไปแล้ว แต่เหมือนเป็นการได้เรียนรู้เรื่องราวอีกแบบ ได้งง ได้มึน และบางครั้งก็สนุกการเขียนอีกแบบ   และได้คิดว่าเออ เรื่องนี้ควรจะเป็นเขียนแบบไหนที่น่าจะสนุกได้กว่านี้ ก็เรียกว่าได้ศึกษาไปพร้อม ๆ กับคนเขียนนั่นแหละ ปล. ทั้งที่ก็ลุ้นนกกับปูนมาตลอด แต่ไหงสุดท้าย ดันชอบตอนจบตั้งแต่คห. ที่ 1 แฮะ อารมณ์กำลังดีเลยอ้ะั ชอบ ปอ. จะมีเรื่องอะไรมาลงอีกไหม จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 09:33:44

ความคิดเห็นที่ 8 ^_____^ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 10:51:11

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีครับ กลับมาตอบโพส วันนี้โพสมาเร็วมาก เข้ามาดูอีกทีเห็นมาพร้อมทั้งสามท่านแล้ว >>>> คุณสก๊อตตี้ คุณสก๊อตตี้มาทิ้งลูกแล้วหนีหาย ไม่ได้บอกว่าตัวละครไหนบ้าง เลยจะขออธิบายเฉพาะตัวที่คิดว่ามีประเด็นสำคัญๆ กับเรื่องนี้ละกันนะครับ ภิงคาร               ภิงคารเป็นตัวละครที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องเพราะไม่เคยมีฉากที่เขียนผ่านความคิดของเขาเลย (มีโผล่มากระจึ๋งเดียวหลังจากที่โดนปูนสะบัดแฮร์ใส่ก่อนหนีกลับไทย) ส่วนใหญ่เราจะรู้จักภิงคารผ่านสายตาของตัวละครอื่น เช่น นก ปูน และระนาดเอก ว่าเขาเป็นคนหล่อมาก ฉลาดสุดๆ ดูภายนอกดีพร้อมทุกอย่าง แต่ที่จริงในหัวบรรจุไปด้วยแผนร้าย ใช้ผู้หญิงเป็นเครื่องมือไต่เต้าเพราะมีภูมิหลังคือฐานะไม่ค่อยดี อย่างไรก็ตาม จากฉากสุดท้ายในตอนที่ 37 ความว่า              ดวงตาของภิงคารมิได้ปรากฏประกายของโทสะวาวโรจน์อีก ต่อไป เป็นครั้งแรกที่คล้ายยอมให้ ‘เนื้อใน’ ซึ่งถูกซุกซ่อนลึกเร้นตลอดมา ปรากฏขึ้นเพียงชั่วแวบ              มันคือแววตาหม่นเศร้า และสิ้นหวังอย่างเห็นได้ชัด              ตัวตนจริงแท้ที่เป็นเพียงชายหนุ่มผู้อ่อนล้า อ่อนแอ และเผชิญกับความพ่ายแพ้มาจนเจ็บชา              พ่ายแพ้แก่ตัวเอง!              ใช่แล้ว... ตราบชั่วชีวิตนี้...คงไม่มี ‘คนฉลาด’ ที่ไหนจะรักคนอย่างเขาลงได้ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละ...คงมีแต่คนโง่ๆ...              แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรกับการเก็บรักษา ‘คนที่รักเรา’ เอาไว้ ในเมื่อเราได้ทำให้ ‘คนที่เรารัก’ หันหลังชนิดไม่มีทางกระทั่งปรายตากลับมาหาเราอีก... แสดงว่าจริงๆ แล้วภิงคารรักปูนมาตลอด แต่เนื่องจากถึงอย่างไรก็รักตัวเองมากกว่า และด้วยความคิดว่าการใช้ผู้หญิงเป็นบันไดจะทำให้ตัวเองไปถึงจุดหมายได้ง่ายและเร็วขึ้น เขาจึงต้องเก็บกดความรักที่มีต่อปูนไว้ จนกระทั่งสุดท้ายที่ปูนกลายเป็นตัวแปรสำคัญระหว่างชัยชนะและพ่ายแพ้ของเขา ภิงคารก็ใช้โอกาสนี้เป็นข้ออ้างสำหรับดึงเธอกลับมาหาตัวเอง แต่ปูนไม่หลงกล และภิงคารก็รู้ว่าเขาได้ทำลายโอกาสสุดท้ายในเรื่องของหัวใจของตัวเองลงเสียแล้ว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เพราะความที่เขารักปูนนี่เอง ภิงคารจึงตัดสินใจช่วยเหลือนายขนนกด้วยการให้โอกาส (ตาข่ายดักฝัน) ถือเป็นการแก้ไขความผิดที่เขาสร้างกำแพงขึ้นในใจของปูน เพราะภิงคารรู้ว่าปูนรักนก และนกก็เป็นคนที่ดีพอและรักปูนมากพอที่จะทำลายกำแพงนั้นลงได้ ถ้าปูนได้ลองคบกับนก ปูนก็จะมีความสุข ส่วนตัวภิงคารเองก็ต้องกลับไปอยู่กับคนที่เขาไม่ได้รัก...คือระนาดเอก เพื่ออาศัยเป็นสะพานทอดไปสู่นายสมบัติ ที่จะสามารถทำให้เขากลายเป็นนักเรียนนอกได้อย่างสบายๆ ต่อไปครับ (ถึงตอนนั้นภิงคารก็จะทิ้งนาดแล้วไปหาผู้หญิงคนอื่นที่นิวยอร์กต่อไป) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 13:26:26

ความคิดเห็นที่ 10 ระนาดเอก ระนาดเอกเป็นสาวน้อยน่ารัก และอ่อนหวานเพราะถูกแม่สั่งสอนให้เอาชนะญาติผู้พี่ด้วยวิธีนี้ครับ (สำหรับไปหลอกขอนู่นขอนี่จากคุณป้าใหญ่ที่รวยจัด แต่ไม่ชอบเจ๊ก) นาดก็เลยขี้อ้อน ปากหวาน แต่จริงๆ แล้วจิตใจก็เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัวไม่ต่างจากพี่สาวเลย นาดไม่เคยคิดว่าปูนเป็นเพื่อนที่แท้จริงของเธอ ตั้งแต่สมัยมัธยมก็แค่หลอกใช้ให้ช่วยทำงาน กระทั่งภิงคารหันไปรักปูน นาดก็อาศัยอำนาจการเงินของพ่อดึงภิงคารให้หันกลับมาเป็นแฟนตัวเอง แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นาดรักภิงคารมากๆ ทำให้เหมือนหลอกตัวเองด้วยว่าเขารักเธอจริง กระทั่งวันที่ขอแลกกะกับนก แล้วกลับมาได้ยินความจริงจากปากของภิงคารเอง จึงเพิ่งสำนึกได้ว่าเขาไม่เคยรักเธอเลย แต่นาดก็ยังตัดใจจากภิงคารไม่ได้ แม้จะรู้ว่าถูกหลอกใช้ และต่อไปก็จะถูกเขี่ยทิ้ง นาดได้รับอีเมลล์จากนายสมบัติที่เมลล์มาหาภิงคารเรื่องที่ภิงคารเคยขอความช่วยเหลือไว้ แต่เนื่องจาก...อารมณ์ประมาณทั้งรักทั้งแค้น ก็เลยยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทำยังไงดี จนได้มาคุยกับอาทิตย์ นาดบอกอาทิตย์ว่า “บางทีการที่ไม่ได้อยู่กับคนที่เรารัก มันก็ยังเจ็บปวดน้อยกว่าต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเราเลย...” และอาทิตย์ให้ข้อคิดว่า “แต่มันก็ยังมี ‘โอกาส’ ไม่ใช่เหรอนาด? โอกาสที่จะทำให้เขาหันกลับมารักเราได้... การได้รับโอกาสน่ะ วิเศษยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้นเลยนะ มันคงน่าเศร้ากว่าสำหรับบางคนที่ได้แต่ไขว่คว้า แต่ยังไงโอกาสนั้นก็ไม่มีวันมาถึง...” นาดจึงเกิดความคิดใหม่ว่าถ้าเธอสามารถเก็บภิงคารเอาไว้กับตัวต่อๆ ไป เวลา ความดีและความรักของเธอที่มีต่อเขา อาจทำให้ภิงคารหันกลับมารักเธอได้จริงๆ ในที่สุด นาดจึงทำลายนามบัตรของนายสมบัติทิ้ง (และจะไม่บอกเรื่องอีเมลล์นั้น) เพื่อเป็นการตัดขาดไม่ให้ภิงคารสามารถเดินทางมาเรียนต่อที่นี่ได้ ความหมายของฉากนี้คือการที่ระนาดเอกได้เลือกที่จะให้โอกาสตัวเอง มากกว่าที่จะให้โอกาสภิงคาร และที่จริงมันสะท้อนไปถึงรากฐานการกระทำของภิงคาร ว่าที่จริงแล้ว สิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดนั่นแหละ มันเป็นตัวที่ ‘ทำลายโอกาส’ ของเขาเองโดยที่เขาไม่รู้ตัว . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . อาทิตย์ คนอ่านในนี้ไม่ค่อยมีใครพูดถึงอาทิตย์เลยครับ เลยไม่รู้ว่าสะกิดใจในสาสน์ที่ซ่อนๆ เอาไว้ในตัวละครตัวนี้รึเปล่า อาทิตย์เป็นหนุ่มหล่อมาก ฉลาดเฉโก เอาแต่ใจตัวเองและชอบเรียกร้องความสนใจเพราะมีพื้นฐานครอบครัวแตกแยก ต้องการเป็นคนสำคัญเสมอ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาลากแฟนมาอิรุงตุงนังกับตัวเองด้วยถึงสามคนคือ สุ ภัส และณิชา ขณะเดียวกันเขากลับให้ความสำคัญกับเพื่อนที่โตมาด้วยกันอย่างอัคร์มากกว่า เห็นได้จากการยอมทิ้งแฟนสาวทั้งสามเดินทางมาที่นี่เป็นเพื่อนอัคร์ เมื่อมาถึงอาทิตย์ก็พยายามเรียกร้องความสนใจอีกครั้งด้วยการก้อร่อก้อติกสาวไปทั่ว อย่างปูน หรือระนาดเอก แต่ไม่มีใครสนใจเขา และที่นี่ก็ไม่ค่อยมีใครเห็นดีเห็นงามกับเขาซักเท่าไหร่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม (อย่างเวลาดึงนายขนนกไปเป็นพวกเออออด้วย แต่นายนกก็เป็นลูกคู่ที่เม้าท์ไม่มันส์น่ะพูดง่ายๆ) อาทิตย์ก็เลยต้องหันไปเรียกร้องความสนใจจากเพื่อนสนิทคืออัคร์แทน แต่ด้วยความงี่เง่าของเขาก็ทำให้อัคร์เริ่มทนไม่ไหว อาทิตย์ถูกทั้งอัคร์และแฟนสามคนทอดทิ้งในเวลาเดียวกัน แต่จุดสำคัญคือ เขากลับไม่เศร้ามากนักและไม่อาลัยอาวรณ์กับผู้หญิงสามคนนั้นเลย กลับสนใจแต่ความรู้สึกของอัคร์...ถ้าท่านผู้อ่านสะกิดใจกับช่วงนี้ ก็แสดงว่าเป็นอาการเดียวกับที่อาทิตย์สะกิดใจในความผิดปกติของตัวเอง...ใช่แล้ว เขารักอัคร์เกินเพื่อนครับ อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์ที่ผ่านมาตลอด ทำให้อาทิตย์สำนึกได้ว่าเขาเรียกร้องจากอัคร์มากเกินไป ถึงแม้ในตอนหลังๆ อัคร์จะกลับมาง้อมาทำดีด้วย แต่มันก็ไม่มีทางมากเกินไปกว่าเพื่อน สิ่งเดียวที่จะทำได้ตอนนี้ก็คือทำใจแล้วครับ เมื่ออาทิตย์มาได้พบความจริงเกี่ยวกับระนาดเอกในฉาก 38 ที่กล่าวไปแล้ว เขาจึงพูดอย่างนั้น เพราะถ้าเทียบกันแล้ว ระนาดเอกยังโชคดีกว่าเขา เพราะอย่างน้อยระนาดเอกยังมีโอกาส ในขณะที่เขาเองไม่มีสิ่งนั้นเหลืออยู่เลย . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ปี่พาทย์ ปี่พาทย์เป็นตัวละครที่มีโอกาสมากที่สุดเสมอมา แต่ว่าก็เป็นตัวละครที่เลือกที่จะทำลายโอกาสของตัวเองเสมอไป ไม่ว่าจะเรื่องความสัมพันธ์ฉันเพื่อนกับทุกๆ คนในที่นี้ เรื่องความสัมพันธ์กับคุณป้าใหญ่ และสุดท้าย ความมักใหญ่เกินไปก็ทำให้เธอทำลายโอกาสของตัวเองโดยหนีไปอยู่กับเพื่อน เพื่อพบว่ากลายเป็นคนไม่มีงานทำ ติดการพนัน และท่าทางจะไม่มีเงินเหลือกลับประเทศอย่างที่หวังในตอนแรกครับ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ที่คิดว่าน่าจะเป็นประเด็นใหญ่ๆ ให้คาใจ น่าจะมีเท่านี้ ตัวอื่นๆ ยังมีจุดเล็กจุดน้อยที่ไม่ได้เขียนถึงอย่างโจ่งแจ้งอยู่บ้าง แต่คิดว่าคงไม่ชวนสงสัยมากเท่าไหร่แล้ว (มั้งครับ) แต่ยังไงถ้าสงสัยก็ถามเข้ามาได้อีกนะครับ เดี๋ยวผมมาสาธยายต่อ (ชอบช่วงนี้ 55)   คือที่จริงเรื่องนี้แต่ละตัวละครมันจะมีปม มีเรื่องราวลึกๆ ของตัวเองอยู่ ตอนเขียนเลือกที่จะไม่แตะลึกลงไปมากนักเพราะจะทำให้เรื่องมันวุ่นวายยืดยาวไปมากกว่าที่เป็นครับ คิดว่าแค่นี้น่าจะพอเพราะมันตอบประเด็นของเรื่องได้พอดี และที่เลือกจบแบบนี้ ไม่สรุปแต่ละตัวไปอย่างเด่นชัด เพราะคิดว่ามันเป็นการให้โอกาสตัวละครได้ดำเนินเรื่องต่อไปตามจินตนาการของคนอ่านด้วย (แถมอีกใจก็สงสารพวกตัวละครที่ร้ายไ ทั้งหลาย เขียนไปเขียนมาแล้วทำไมสงสารมากกว่านกกับปูนไม่รู้ครับ) แนวคิดนี้ทำให้เลือกเขียนด้วยวิธีเล่าแบบโยงๆ อย่างนี้ด้วยอ่ะครับ พูดไม่ถูกอ่ะ...แบบว่าไม่ได้ตัดคอลัมภ์ขึ้นคอลัมภ์ใหม่เพื่อแยกความคิดหรือสถานการณ์ตามไปในแต่ละตัวละครอย่างที่ปกติจะเขียนกัน แต่จะเริ่มเล่าจากนายขนนกก่อน แล้วพอมีจุดเชื่อม ก็โยงเล่าไปอีกตัว แล้วก็ต่อไปอีก อีกตัวไปเรื่อยๆ ตอนแรกคิดว่าวิธีนี้จะช่วยประหยัดเวลา ทำให้เรื่องเดินเร็วขึ้น เพราะเวลาเดียวกันมันเกิดเหตุการณ์ขึ้นกับหลายๆ คน หลายๆ อย่าง ถ้าเขียนแบบนี้น่าจะสรุปรวมหลายๆ ตัวได้ในคราวเดียว แต่ปรากฏว่าทำให้เรื่องดูรุงรังและเหมือนเล่านอกประเด็นอย่างที่คุณสก๊อตตี้เคยว่าไว้ ในส่วนนี้คงต้องขอกลับไปแก้ไขใหม่อีกทีครับ   อีกอย่างเป็นเพราะคนเขียนมัวแต่กลัวว่าคนอ่านจะเดาได้ เลยพยายามไม่พูดอะไรให้มันชวนเดาต่อได้ง่ายนัก อย่างในส่วนที่คุณสก๊อตตี้เคยถามว่าจะเล่าถึงสุ ภัส ณิชา ทำไม จริงๆ ประเด็นของสามคนนี้มันเชื่อมไปยังแผนการของภิงคาร (ที่ภิงคารแอบมาบอกให้ปี่ป่าวประกาศจนนกแทบโดนอาทิตย์เลิกคบ) และอีกทางนึงก็เชื่อมไปยังฝั่งพ่อกับแม่ของนก ที่เรื่องมันจะค่อยๆ เล่าว่า ทำงานอะไร ไปรู้จักกับใครบ้าง ซึ่งสุดท้ายงานบ้าๆ บวมๆ ของสองคนนี้ก็โยงไปให้รู้จักกับพ่อแม่ของปูน ทำให้นกกับปูนได้กลับมาเจอกันได้ในตอนจบ (รู้สึกว่าเขียนแบบนี้จะประสบความสำเร็จเกินไป เพราะคงไม่มีใครคิดว่ามันจะบ้าบอออกหัวออกก้อยมาสรุปแบบนี้ T-T) ไม่รู้คุณสก๊อตตี้จะเข้ามาโพสอีกรึเปล่า ยังไงถ้ามีประเด็นไหนตกหล่นก็ทวงถามได้อีกนะครับ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 13:27:33 จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 13:26:54

ความคิดเห็นที่ 11 >>>> คุณ Babyred เออ...เลี่ยนจริงๆ ด้วย 555+ ล้อเล่นครับ ขอบคุณมากๆๆๆ อย่างน้อยได้ยินก็ชื่นใจแล้วอ่ะ ที่จริงคนเขียนเองก็ยังอยากให้จบแบบแค่คห.1 เลย จำได้ว่าตอนเขียนช่วงนั้นอินมากด้วย พอเขียนช่วงต่อแล้วเหมือนอินไม่เท่าซะงั้น แต่ก็จำเป็นต้องเขียนเพราะมันวางเรื่องไว้แล้ว แล้วไม่งั้นประเด็นของเรื่องมันจะยิ่งแกว่งมากไปกว่าที่เป็นอยู่ครับ ^^” เรื่องที่จะเอามาลงต่อไปก็มีอยู่ มันดองอยู่ในกรุ คือที่จริงเขียนจบตั้งนานแล้วแต่ยังรู้สึกแหม่งๆ หลายอย่างยังไม่ได้ลงมือแก้ซะที เลยกะว่าจะเอามาโพสไปแก้ไปครับ จะได้มีแรงจูงใจด้วย ถ้าจะติดตามอีกก็ยินดีครับ น่าจะอ่านง่ายกว่านี้ อิอิ ปีหน้าเจอกัน >>>> คุณลูนาติก คนนี้มานิ่ง พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ^_________^ ขอบคุณคุณลูนาติกมากนะครับ ไม่รู้จะเข้ามาอ่านช่วงอธิบายยาวยืดนี่อีกมั้ย คาค้างอะไรมั่งเปล่าหว่า เข้ามาคุยกันได้นะครับ จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 13:28:34

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่มีโอกาสได้อ่านเลยครับ แต่เห็นคำว่าอวสาน เลยรีบเข้ามาแสดงความยินดีด้วย ^^ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 19:28:09

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณคุณพีทครับ จากคุณ : งี่เง่าบอย เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 52 09:36:13

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ามาเก็บรวดเดียวจบ สนุก ประทับใจหลายๆตอนเลยล่ะค่ะ มีน้ำตาซึมสงสารพ่อนกน้อยอยู่หลายฉากเหมือนกัน มีบางฉากที่งงๆ อ่านแล้วไม่แน่ใจว่านกอาละวาดอยู่ในใจหรือด่าออกมา ว่าตอนที่นกสติแตกเพราะโดนลูกค้าโวยที่ให้รอพิซซ่าอีก 5 นาทีเนี่ย พอนก(โวยในใจ/จริงๆ ??) ไปทำพิซซ่า กลับมาแล้วลูกค้าขอโทษที่โมโหใส่ อีกจุดที่สงสารนกก็คือเรื่องขโมย สรุปว่าพอนกโดนชี้ว่าทำ ทั้งๆ ที่นกทำแค่ทีเดียว คนที่ทำทุกคนเลิกขโมยเลยเหรอ แอบเดาๆอยู่หน่อยๆ ตรงอาทิตย์น่าจะรักอัศว์เกินเพื่อน กับคุณปรานน่าจะเป็นพ่อแม่ครอบครัวปูน โป๊ะเช้ะทั้งคู่้ เหลือแต่ที่ไม่แน่ใจคืออัศว์จะรู้ไหมนะว่าอาทิตย์คิดกับตัวเองยังไง จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 52 17:07:04

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีครับคุณริเวอร์ อ่านโพสคุณริเวอร์แล้วออกอาการปลาบปลื้ม ยิ้มแก้มแทบแตกแน่ะ 55 แบบว่านานๆ จะมีคนชมซักที ขอบคุณมากๆ เลยครับ ขออนุญาตตอบคำถามเป็นข้อๆ ไปแล้วกันนะครับ - ในส่วนที่นกอาละวาดนั้น เป็นการอาละวาดอยู่ในใจเท่านั้นครับ ธรรมชาติของนายขนนกจะออกแนวตื้อ...คือคิดไม่ค่อยทันใคร ถ้าจะด่าใครตอนโกรธนี่น่าจะออกแนวติดอ่างง่า สิ่งที่ตอนนั้นนกทำก็เลยเป็นการวิ่งหนีกลับไปหลังร้าน ไปกระแทกๆ เอากับพิซซ่า พออารมณ์เริ่มลดลงมาได้หน่อยถึงวิ่งออกมาบริการต่อทั้งน้ำตาครับ ลูกค้าเลยตกใจรู้สึกผิดขึ้นมาจริงๆ - เรื่องหัวขโมยนั้น ในเนื้อเรื่องไม่ได้ใส่รายละเอียดแวดล้อมไปซักเท่าไหร่ แต่จริงๆ คือ เด็กที่ไป WAT เนี่ย มักจะเล่นกลฉ้อฉลมากบ้างน้อยบ้างกันเป็นส่วนใหญ่เลยครับ อาจจะไม่ใช่วิธีขโมยโต้งๆ กันอย่างนายขนนก แต่ก็จะเป็นไปในทางอาทิตย์ ที่ใช้กลเม็ดเด็ดพรายหาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองให้มากกว่าที่ได้จากเฉพาะชั่วโมงทำงาน ฟังแล้วไม่ค่อยดีเลยเนอะ แต่มันก็เป็นเรื่องจริงของการเอาตัวรอดน่ะครับ (อย่างไรก็ตาม ขอย้ำว่าอันนี้แค่จากที่ได้ยินและได้พบมาส่วนใหญ่นะครับ ไม่ถึงกับทุกคนหรอกมั้ง) ส่วนการทำงานในร้านอาหาร การขโมยที่พบได้เสมอก็คือการขโมยกินอาหารนั่นเองครับ ตอนแรกๆ จะเริ่มหยิบกินในร้านก่อน ต่อมาก็จะเก็บกลับบ้านด้วย อย่างในร้านพิซซ่า-ไก่ทอดหรือร้านอื่นที่มีเวลาปิดทำการเนี่ย เขามักจะใช้วิธีแบบว่า...พอใกล้ๆ จะปิดร้าน พนักงานที่กะจะเก็บกลับบ้าน จะแกล้งเอาไก่ลงทอด หรือทำอาหารเยอะๆ ไว้ เพื่อจะได้เหลือเกินยอดซื้อของลูกค้า ของที่เหลือนี้ปกติจะถูกเททิ้งทั้งหมดเพราะฝรั่งเขาใช้นโยบาย make fresh กัน แต่แทนที่จะเอาไปทิ้ง เด็กๆ ก็จะขออนุญาตนำกลับบ้านแทน นายจ้างก็ไม่ใช่ไม่รู้นะครับ มีการกวดขันกันพอสมควรไม่ให้ทำเหลือเยอะ ทีนี้พอเข้มงวดขึ้น แผนการขโมยก็จะเปลี่ยนเป็นการแอบซุกเอามั่ง (บางคนแอบเอาไก่ใส่ในกระป๋องน้ำดื่ม แถมใส่หลอดด้วย ทำเป็นเดินดูดน้ำกลับบ้าน) กรณีที่เคยเจอแบบ...โอ้มายก๊อดมากๆ คือ พี่ท่านขโมยซอสเซจที่ใช้โรยหน้าพิซซ่ากลับที่พักไปทั้งถุงเลยครับ (ใหญ่ประมาณ 1-3 ของกระสอบได้มั้ง) โชคดีที่ไม่มีคนจับได้ ไม่งั้นคงเรื่องใหญ่แน่ๆ   ย้อนกลับมาที่เนื้อเรื่อง มันก็จะอิงตามบรรยากาศนี้น่ะครับ คือทุกคนก็แอบลักเล็กขโมยน้อยกันเป็นปกติ (มีฉากแรกๆ ที่ปูนมั้ง เป็นคนแนะนำให้นกกินของในร้านนั่นแหละ) จนกระทั่งเบลนด้าจับได้ โดยเห็นจากกล้องวงจรปิดว่าปี่พาทย์แอบขโมยน้ำผลไม้จากคลัง แต่ตรงนี้แพทเล่าให้ทุกคนฟังแค่ว่าเบลนด้าจับขโมยได้ ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร ประจวบเหมาะพอดีกับที่นกขโมยเงินไปก่อนหน้านั้น (ไม่มีคนรู้) แถมยังถูกยกเลิกหน้าที่แคชเชียร์ด้วย ทำให้นกและคนอื่นๆ ในช่วงแรกเข้าใจว่าเหยื่อจากกล้องคือนกนั่นเอง ทั้งที่จริงมันเป็นคนละกรณี กล่าวคือนกถูกยกเลิกหน้าที่แคชเชียร์เพราะเก็บ-ทอนเงินลูกค้าผิดพลาด จำนวนเงินจริงในลิ้นชักกับยอดเงินในเครื่องไม่ตรงกันมากจนเกินไปครับ (อาจจะเกิดจากความไม่รอบคอบของนายนกเอง อีนนี้แพทเคยเตือนๆ นกมาก่อนนะ) อย่างไรก็ตาม การประกาศว่าจับขโมยได้ (โดยไม่ระบุชื่อ) และการงดหน้าที่แคชเชียร์ของนก อาจมองว่าเป็นวิธีเชือดไก่ให้ลิงดูของเบลนด้าก็ได้ครับ แต่ถ้าถามว่า หลังจากเหตุการณ์นี้แล้วการขโมยหมดไปเลยรึเปล่า ก็ต้องตอบว่าไม่ครับ อย่างน้อยการแอบกินในร้านหรือเก็บกลับบ้านเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังคงมีอยู่ (เห็นได้จากก่อนลากลับพร้อมปูน ปี่พาทย์ยังนั่งนับน้ำผลไม้ที่ขโมยมาได้ อยู่ในตู้เย็นในห้องพักเลยครับ) - ส่วนการคาดเดาของคุณริเวอร์นั้น เซอร์ไพรซ์เรื่องคุณปรานมาก เก่งจังเลย เพราะเท่าที่ผ่านมายังไม่มีใครเดาจุดนี้ได้เลยครับ เยี่ยมๆ ^_____^ - กรณีของอัคร์ ตั้งใจทิ้งค้างให้คนอ่านคิดต่อเอง ไม่ได้ลงบทสรุปที่ชัดเจนครับเพราะสงสารอาทิตย์ (อ้าว ตกลงตอบหรือไม่ตอบหว่าเนี่ย 555) ขอบคุณคุณริเวอร์อีกครั้งครับ ขอถือโอกาสเมอร์รี่คริสต์มาสไปพร้อมๆ กันเลยละกัน สำหรับทุกๆ ท่านที่แวะผ่านเข้ามาด้วย มีความสุขมากๆ นะครับ ^_________--^ 1 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/07/W8118195/W8118195.html 2 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/07/W8148634/W8148634.html 3 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/08/W8161482/W8161482.html 4 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/08/W8173724/W8173724.html 5 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/08/W8188820/W8188820.html 6 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/08/W8200457/W8200457.html 7 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/08/W8215202/W8215202.html 8 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/08/W8225975/W8225975.html 9 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/08/W8242504/W8242504.html 10 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/08/W8254722/W8254722.html 11 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8269653/W8269653.html 12 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8279541/W8279541.html 13 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8293418/W8293418.html 14 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8305638/W8305638.html 15 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8319840/W8319840.html 16 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8331700/W8331700.html 17 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8346166/W8346166.html 18 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8374880/W8374880.html 19 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8405862/W8405862.html 20 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8412389/W8412389.html 21 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8428293/W8428293.html 22 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8439046/W8439046.html 23 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8451047/W8451047.html 24 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8460627/W8460627.html 25 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8473897/W8473897.html จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 11:54:08

ความคิดเห็นที่ 16 26 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8488409/W8488409.html 27 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/11/W8500026/W8500026.html 28 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/11/W8512979/W8512979.html 29 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/11/W8525217/W8525217.html 30 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/11/W8539675/W8539675.html 31 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/11/W8552945/W8552945.html 32 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/11/W8569492/W8569492.html จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 09:17:26