ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 11:                   นางนาควารีใช่ว่าไม่เข้าใจการผูกกรรมของนาคและครุฑ แต่กระนั้นนางก็ยังไม่อาจข่ม ใจให้ยอมรับว่าพระธิดาที่สูงศักดิ์เป็นแก้วตาดวงใจของชาวบาดาลต้องสิ้นพระชนม์เพียงเพราะนาง ครุฑชั้นต่ำตนหนึ่ง มันไม่ยุติธรรมสักนิด ยิ่งได้เห็นพระมเหสีตรอมพระทัยกับการจากไปของพระธิดา ยิ่งทำให้เคียดแค้น มารู้ตัวอีกทีนางก็ถูกเถาวัลย์ที่เกิดจากเมล็ดความเกลียดชังในใจของนางมัดไว้ แน่นหนา ยากที่นางจะถอนตัวออกไปจากความมืดมนครั้งนี้ได้                   ‘วารี...เมื่อไหร่จะพานาครีญาขึ้นไปข้างบน...พาไปหน่อยได้ไหม...นาครีญาอยากเห็น โลกที่ต่างจากนครบาดาล...นะจ๊ะวารีไปกันวันนี้ได้ไหม’                   ‘ยังไม่ได้เพคะ พระธิดายังทรงพระเยาว์ เบื้องบนอาจมีครุฑผู้ล่าอยู่ อันตรายเกินไป ทรงรออีกหน่อยนะเพคะ อย่างน้อยก็ให้ทรงมีตบะสูงกว่านี้’                   ‘ก็มีวารีไปด้วย เจ้าพี่อักษรวดีเทวีและก็ทหารของพวกเราอีก จะมีใครทำอันตรายได้... นะจ๊ะวารี นะจ๊ะวารีคนดี...นาครีญาอยากไปเห็นโลกภายนอกนครบาดาลบ้าง นะจ๊ะ วารี...’                   คำออดอ้อนอ่อนหวานทำให้นางนาคีใจอ่อนได้ในที่สุด  แต่เพื่อมาประสบกับความ สูญเสียอย่างยากจะหาสิ่งใดเทียมได้  หัวใจของชาวบาดาลแทบสลาย                   ‘ทูนหัวของวารี...โธ่ ทรงฟื้นสิเพคะ ทรงตื่นมาพบวารีสิเพคะ”                   วารีจะทูลพระมเหสีอย่างไร จะกล้ากลับไปเข้าเฝ้าพระมเหสีได้อย่างไร...                   เพราะวารีไม่ระวังมากกว่านี้ทำให้ ‘นางครุฑชั่ว’ ได้ฉวยโอกาส!  เป็นความผิดของวารี เอง  โธ่ ทำไมไม่เป็นวารีแทนที่จะเป็นพระธิดา  ในเมื่อมันกล้าทำเรื่องเลวร้ายที่ชาวนาคายอมไม่ได้   วารีก็พร้อมจะทำทุกอย่างแม้ต้องตกนรกหมกไหม้  จะตามจองเวรเอาคืนทุกภพทุกชาติไป!                   หากทุกอย่างไม่ง่ายนักเมื่อแก้วกุสุมาที่มาเกิดใหม่ ยังมีผู้ตามคุ้มครอง!                   ‘เมื่อไม่มีทางเลือก...ก็ต้องใช้วิธีนี้ และข้าจะไม่เสียใจที่ได้ทำเพื่อพระธิดานาครีญา’                   เมื่อรู้ว่าองค์ครุฑรามันตุ์กลับมาคุ้มครองแก้วกัลยาเหล่านาคต่างขวัญเสียหวาดกลัว ยกเว้นเพียงนางนาคสามเศียร ด้วยความแค้นทำให้นางลืมความกลัวใดๆ นางเป็นพระพี่เลี้ยงของ พระธิดานาครีญา ทำให้เกิดความผูกพันและรักมาก จึงแค้นแก้วกุสุมาไม่คลาย                   และยิ่งนานวันความแค้นยิ่งมีมาก เพราะนางไม่อาจสัมผัสจิตพระธิดานาครีญาได้ ไม่มี ผู้ใดรู้ว่านางไปเกิดใหม่หรือว่าดวงวิญญาณล่องลอยอยู่ภพใด นั่นตีความได้ว่าพระธิดานาครียาของ นาง ถูกพันธนาการด้วยความแค้นหลังความตาย                   นาคและครุฑที่จบชีวิตลงอย่างมีห่วงหรือมีแค้น ถ้าไม่ยอมไปเกิดใหม่ในภพมนุษย์ วิญญาณจะหลงอยู่ในเขาวงกตของกงกรรมกงเกวียน นาควารีได้นำเส้นผมของนาครีญามาที่ภพ มนุษย์ แต่ก็ไม่สามารถสัมผัสจิตพระธิดาของนางได้ เป็นการยืนยันว่าวิญญาณของนาคีคงจะยังหลง ทางอยู่ในวงกตความแค้น ดังนั้นนางนาควารีจึงคิดว่าต้องแก้แค้นให้ เพื่อนาครีญาจะได้เห็นว่าแก้ว- กุสุมาทุกข์ทรมาน แล้วยอมสงบไปเกิดใหม่ได้                   ‘หม่อมฉันจะสละชีวิต...จะสละตบะที่มีเพื่อสาปแช่งแก้วกุสุมา พันธนาการนาง...จะกัด กินนางไปชั่วกัปชั่วกัลป์ ให้นางทรมานแสนสาหัส จนกว่าดวงจิตจะแตกดับไป หากพระธิดาถูก พันธนาการด้วยความแค้น ก็จงคลายพระทัย หน้าที่จองจำแก้วกุสุมาหม่อมฉันจะขอรับไว้ วารีจะแก้ แค้นนางเองเพคะ...’                   นางนาคยอมทำทุกอย่าง แม้แลกกับทิพยอำนาจของนางเอง                   ชาวนาคาทุกผู้ก็รู้ว่าการทำเช่นนั้น ต่อให้เป็นเทพเทวาก็คงช่วยใดๆ ไม่ได้                   ต่อให้เป็นองค์ครุฑรามันตุ์ก็คงไร้หนทางที่จะล้างคำสาปนี้ได้โดยง่าย...                   ถ้าอักษรวดีเทวีไม่ห้ามไว้ นางวารีก็พร้อมที่จะทำ                   ‘อย่าเพิ่งทำสิ่งใด... ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า...ข้ารู้ว่าเจ้าแค้น ข้าก็เช่นกัน...แต่ข้า ไม่ต้องการให้คนของเรา แลกชีวิตกับแก้วกุสุมาอีก รับปากข้าสิวารี รับปากว่าเจ้าจะยังไม่ทำสิ่งใด ที่ นอกเหนือจากคำสั่งข้าวารี’                   แม้จะรับปากไปเช่นนั้น แต่นางนาคสามเศียรก็ยังคงวนเวียนอยู่รอบบ้านศิริกุลชัย ราว กับกลัวว่าความแค้นของนางจะลดลง และการได้เฝ้ามองแก้วกัลยาอยู่อย่างนี้อาจเป็นการช่วยคลาย ความเจ็บปวดร้อนรุ่มในอกของนางไปได้บ้าง                     ดวงตาวาวโรจน์จับจ้องเข้าไปภายในตัวเรือนไม้สองชั้นนั้นไม่วาง                   อีกครู่ต่อมา...นางจึงยอมตัดใจเลือนหายไปกับความมืด...                   ลมด้านนอกพัดผ่านช่องเหล็กดัดหน้าต่างเข้ามาภายในห้องพระที่เงียบสงบ ในความ มืดนั้นความลับของลักษณาวตีและอักษรวดีเทวียังคงหลับใหลอยู่  นั่นคือเส้นผมสีดำที่มัดม้วน กระดาษภาพวาด รวมถึงเกล็ดสีมรกตที่แก้วกัลยาเอามามัดรวมไว้กับของทั้งสองสิ่ง ด้วยเธอรู้สึกว่า ของทั้งสามสิ่งน่าจะอยู่ด้วยกัน ส่วนพายุเองก็ไม่ได้คัดค้านอะไรและคิดว่าอาจเพราะน้องสาวรู้ว่านั่น เป็นเกล็ดของนาคจึงเกิดความรู้สึกกลัว ในขณะที่เขาก็ยังเก็บปอยผมของพายุคินทร์ไว้กับตัว                     สองพี่น้องบ้านศิริกุลชัยยังคงหลับอยู่ภายในห้องนอนของคนน้อง                   พายุหลับบนที่นอนไม่ไกลจากเตียงน้องสาว ปอยผมที่ได้มาจากลุงมหาเวลานี้ถูก นำไปใส่กรอบพระทรงกระบอกแขวนคอไว้ติดตัว...อีกฟากหนึ่งของมิติ แม่ครูทำสมาธิในช่วงเวลา เดียวกับที่เขาหลับ จึงเชื่อมโยงผ่านเส้นผมนำพาเขาเข้าไปเห็นความทรงจำในอดีต ภาพของแม่ที่ คอยเลี้ยงดูให้ความรัก ภาพไม่ประติดประต่อแต่บ่งบอกถึงความผูกพันแม่และลูก สิ่งเหล่านั้นทำให้ วิญญาณครุฑของพายุคินทร์เข้มแข็งขึ้น...                   ‘ลูกรักของแม่...บุญกุศลใดที่แม่สร้าง แม่ขอยกให้ลูก ขอให้ลูกของแม่จงพ้นทุกข์ หมดกรรม...ขอให้ลูกกลับมาเกิดบนทิพยพิภพ...เกิดมาเป็นครุฑที่แม่จะดูแลเจ้าได้...ผมของเจ้าจง นำพาเจ้ากลับมา...เป็นครุฑที่ถือกำเนิดขึ้นจากเศษซากร่างกายที่ทิ้งไว้ เกิดขึ้นใหม่บนเส้นผมของ เจ้า...พายุคินทร์’                   ความอบอุ่นทำให้ฝันลึกลงไปอีก ชายหนุ่มจึงไม่รู้ว่าน้องสาวที่นอนอยู่บนเตียงกำลัง นอนกระสับกระส่าย มิได้ฝันดีเช่นเดียวกับเขา...เธอถูกสิ่งที่สุคนธ์ตริยาบิดเบือนผุดขึ้นทำร้ายแม้จะ เป็นเพียงฝัน                   ฝ่าบาท...ไยทรงพระทัยร้ายนัก ไยทรงสิ้นรักง่ายดายถึงเพียงนี้                     โทษของคนที่ทรงหมดรัก คือความตายหรือเพคะ                     หม่อมฉันทำผิดใด...จึงต้องถูกลักษณาวตีและนาคเทวีตนนั้นฆ่า                   องค์ครุฑรา...ทรงหมดรักหม่อมฉันแล้วจริงหรือเพคะ?                   ต่อให้มีพลอยแดงคอยคุ้มครองภัย และทำให้สุคนธ์ตริยาไม่กล้าเข้าใกล้แก้วกัลยาอีก แต่นางก็ได้ฝังความกลัว ความผิดหวังไว้ในจิตใจของแก้วกัลยาไปแล้ว หญิงสาวฝันถึงมันซ้ำๆ ความ เจ็บปวดจากแขนที่ถูกหัก คมเขี้ยวของนาคา และเหนืออื่นใดคือแววเนตรเฉยชา...ที่ไม่เหมือนองค์ ครุฑรามันตุ์ที่เธอรู้จัก                   “ฝ่าบาท...” แก้วกัลยาสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก พร้อมคำเรียกติดปาก                   ภาพขององค์ครุฑรามันตุ์ที่อยู่เคียงข้างลักษณาวตีทำให้หญิงสาวสับสน                   หยาดน้ำตารินผ่านแก้ม ทั้งที่รู้ว่านั่นเป็นเรื่องในอดีต แต่ทำไมเธอจึงรู้สึกเจ็บปวด                   “ฝ่าบาทเพคะ...” หญิงสาวจมอยู่กับอดีต กอดเข่าตัวเองด้วยรู้สึกสูญเสียไร้ที่ยึด เหนี่ยว เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้น ด้วยเกรงว่าพี่ชายที่หลับอยู่ข้างเตียงจะตื่น “ทำไมทรงหมดรัก หม่อมฉันแล้ว ทำไมพระทัยร้ายนัก”                     ความเจ็บปวดทำให้ไม่อยากคิดถึงองค์ครุฑรามันตุ์อีกแล้ว ในช่วงที่พยายามไล่ เรื่องราวในฝันออกจากหัว ภาพใบหน้าของราชินทร์ก็ชัดขึ้นแทน...ความอาทรซึ่งสัมผัสได้ผ่าน น้ำเสียงทุ้มต่ำ รวมถึงแววตาที่เขาทอดมองทำให้รู้สึกคลายกังวลเมื่อครู่ไปได้มาก                    หญิงสาวเอื้อมมือกุมสร้อยที่คอครู่หนึ่ง นึกแปลกใจว่าก่อนหน้านี้เธอจะนึกถึงองค์ ครุฑรามันตุ์เมื่อสัมผัสพลอยสีแดง แต่เวลานี้เธอกลับนึกถึงราชินทร์ คนที่ช่วยสมานรอยร้าวของ พลอยเม็ดนี้ให้...นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จึงลุกขึ้นจากเตียง พลางเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ อะไรบางอย่างทำ ให้เธอ ฉวยโทรศัพท์ติดมือออกมาด้วย  ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมสีขาวสะอ้าน                   ประตูระเบียงถูกเปิดออกพร้อมสายลมเย็นที่พัดผ่านใบหน้า เธอไม่ได้เปิดไฟเพราะ เกรงว่าจะทำให้พี่ชายตื่น แต่ไฟหน้าบ้านก็สว่างพอจะทำให้เธอมองเห็นสิ่งต่างๆ ภายในระเบียงนี้ได้   หญิงสาวเปิดโทรศัพท์อย่างไม่รู้ว่าทำไมต้องทำเช่นนั้น ครู่หนึ่งต่อมาหน้าปัดนาฬิกาบ่งบอกเวลา ‘03:35’                     ‘แก้ว... อย่าร้องเลยนะ...ไม่มีอะไรแล้ว...ไม่มีอะไรแล้วแก้วกุสุมา...’                   ไยเวลานี้เธอนึกถึงราชินทร์ หรือเพราะคำพูดอย่างผ่อนคลาย รอยยิ้มอ่อนโยนที่เขาให้                   หรือราชินทร์ทำให้เธอคลายความผิดหวังเสียใจจากองค์ครุฑรามันตุ์ที่สุคนธ์ตริยาบอก                   แก้วกัลยาไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังสับสน เธอผิดหวังกับองค์ครุฑรามันตุ์ เจ็บปวดกับสิ่งที่ สุคนธ์ตริยาบอก และเมื่อพบราชินทร์ เขามีหลายๆ สิ่งที่เหมือนองค์ครุฑรามันตุ์ทำให้รู้สึกอบอุ่น ได้ เติมเต็มมีคนมาแทนที่สิ่งที่สูญเสีย และเหนืออื่นใดเมื่อพบราชินทร์  เขาก็ทำให้พลอยแดงที่ร้าวนั้น สมานเป็นรอยเดิมได้อีกครั้ง เช่นเดียวกับใจของเธอก็คลายเจ็บปวดกับการถูกทรยศในอดีต                   ‘แก้วไม่ต้องตอบ’ เสียงทุ้มต่ำเหมือนกำลังกระซิบอยู่ข้างหู ‘พี่แค่อยากบอกว่าพี่เป็น ห่วง...อยากได้ยินเสียง อยากคุยด้วย...เท่านี้จริงๆ ที่พี่ต้องโทรศัพท์มาหา...พี่ขอโทษถ้าทำให้น้อง แก้วไม่พอใจ...อย่าโกรธพี่เลยนะเจ้าแก้ว...เจ้าดอกแก้วของพี่...’                    “คิดอะไรน่ะแก้ว...เขามีคู่หมั้นแล้วนะ เลิกคิดๆ” แค่คิดถึงคำพูดนั้นใบหน้าอ่อนเยาว์ก็ รู้สึกร้อนผ่าว  จังหวะที่ขยับตัวจะลุกขึ้น โทรศัพท์ในมือก็สั่นบ่งบอกว่ามีสายเรียกเข้า                   “ค่ะ” เธอรีบรับสาย ทั้งที่ไม่คุ้นเบอร์ที่ใช้โทรมา เพราะไม่ต้องการให้พี่ชายสะดุ้งตื่น                   “แก้ว...” เสียงคู่สายแผ่วเบานั้นแก้วกัลยาจำได้                   “คุณราชินทร์?” ความแปลกใจมีมาก แต่ก็คงน้อยกว่าความรู้สึกบางอย่างที่สัมผัสได้   แก้วกัลยาไม่ได้คิดไปเอง คำเรียกชื่อแผ่วเบาของอีกฝ่ายนั้น ฟังดูน่าใจหาย  แล้วตอนนี้เขาก็ยังไม่ พูดอะไรออกมา จนเธอต้องเอ่ยถามอีกครั้ง “ดึกแล้วคุณยังไม่นอนเหรอคะ”                   คู่สายไม่ตอบกลับมาในทันที                   เวลาผ่านไปเกือบอึดใจจึงมีเสียงเรียกหลุดออกมาอีกครั้ง                   “แก้ว...” การที่เขาไม่สนใจคำถามของเธอ ยืนยันได้ว่าเขามีสิ่งที่ค้างในใจ                   “คุณราชินทร์?” เธอรู้ว่าชายหนุ่มคงมีอะไรบางอย่างจะบอกกับเธอ “มีอะไรรึเปล่าคะ?” ยังมีต่อค่ะ ----> จากคุณ : เบญจามินทร์ (adel_ew) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 23:49:03

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อค่ะ-->                   นี่ก็ไม่ใช่เรื่องปกติ การจะโทรหาใครตอนตีสามถ้าไม่มีเหตุสมควรคงไม่ทำ                   ชายหนุ่มไม่ตอบแต่เสียงลมหายใจที่ได้ยินบอกว่าเขายังอยู่ในสาย                   “คุณราชินทร์...มีอะไรกับแก้วรึเปล่าคะ” หรือเขาจะกังวลเรื่องที่โทรมาหาเธอเมื่อตอน หัวค่ำ จำได้ว่าตอนนั้นเธอตัดสายทิ้ง แต่เขาก็น่าจะเข้าใจว่าเพราะพี่ชายของเธอเข้ามา                   “แก้วรำคาญพี่ไหม...” เสียงถามเบาหวิวเหมือนเจ้าของคำพูดไร้พลังใจ                   “ไม่หรอกค่ะ...” ตอบกลับไปในทันทีเพราะคิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายสบายใจได้ เธอรู้สึก ว่าราชินทร์ในตอนนี้ดูแปลกไปและเธอก็อยากให้เขารู้สึกดีขึ้น จึงต้องพูดอะไรออกไปอีก “คุณราชินทร์ ...เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ถ้ากังวลเรื่องแก้ว ก็ไม่ต้องคิดมากนะคะ แก้วไม่ได้โกรธคุณ หรือรำคาญคุณ เลย”                   เสียงของคู่สายเงียบไปอีกครั้ง จังหวะเดียวกับที่แก้วกัลยาเบือนหน้าออกไปยังหน้า บ้าน ตรงประตูรั้วมีไฟเปิดสว่างพอสมควร ทำให้เธอมองเห็นว่ามีใครคนหนึ่งที่คุ้นตายืนอยู่นอกประตู ซึ่งมีรถหรูสีดำจอดอยู่                   “เจ้ารำคาญพี่ไหมแก้วกุสุมา รู้สึกว่าพี่ทำให้เจ้าต้องมีชะตากรรม...”                   แก้วกัลยาแทบไม่ได้ฟังเสียงถามของคู่สาย เพราะเวลานี้เธอรู้แล้วว่าคู่สนทนาไม่ได้ อยู่ไกลเธอสักนิด  ราชินทร์อยู่ตรงหน้าประตูบ้าน และเขาเองก็คงรู้แล้วว่าเธอก็เห็นเขาแล้วเช่นกัน...                   “คุณราชินทร์...” หญิงสาววางสาย ก่อนจะโยนบันไดลิงข้างระเบียบลง โดยไม่ทันคิด เรื่องอื่น  นอกจากรู้สึกเป็นห่วงคนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน เธอวิ่งออกไปหาอย่างไม่มีความลังเลสักนิด                   ดวงเนตรคมจับจ้องร่างแบบบางที่กำลังตรงมาหาพระองค์ ใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นแสดง ความตกใจ บ่งบอกว่านางเป็นห่วงพระองค์ แล้วจะเป็นอย่างที่สุคนธ์ตริยาบอกได้อย่างไร แก้วกุสุมา ไม่เคยมีความสุขจริงหรือ นั่นคือสิ่งที่อยากจะตรัสถาม                   ในยามที่องค์ครุฑรามันตุ์ทรงเจ็บปวดจากคำพูดของสุคนธ์ตริยา ดวงหทัยร้อนรุ่ม สับสนทรงพยายามจะบรรทมอย่างที่มนุษย์ทั่วไปพึงจะทำ แต่สุดท้ายก็มาจบลงที่ไม่ฟังเสียงห้ามของ นายชม ขับรถออกมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านศิริกุลชัย ทั้งที่ทรงรู้ว่าไม่สมควรนัก หากพายุมาพบเข้าคง ต้องโดนตั้งแง่ใส่พระองค์ไปมากกว่านี้                     “คุณราชินทร์...เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมมาอยู่ที่นี่” ประตูที่ขวางกั้นถูกเปิดออก เธอเอ่ย ถามแต่อีกฝ่ายยังไม่ตอบอะไรนอกจากจ้องมองเธอด้วยแววตาเศร้า “คุณราชินทร์?”                   ดวงตาที่มองมานั้นเหมือนคนอ่อนแรง ต่างไปจากเมื่อตอนกลางวันที่ได้คุย                     “พี่อยากพบแก้ว...” เสียงตอบแทบจะเป็นกระซิบ หากไม่ตั้งใจฟังแก้วกัลยาคงได้ยิน ไม่ถนัดนัก “อยากถามอะไรบางอย่าง...”                   “เข้ามาในบ้านก่อนไหมคะ วันนี้อากาศเย็นด้วย คุณเพิ่งหายป่วย...”                   “ไม่เป็นไรหรอก...” ความอาทรที่แก้วกัลยามีให้ ยิ่งเหมือนไปตอกย้ำคำพูดของ สุคนธ์ตริยา “พี่คงต้องกลับแล้วล่ะ ขอโทษที่มารบกวน”                   “แต่ว่าคุณราชินทร์ไม่เป็นอะไรแน่นะคะ คุณไม่ได้รบกวนแก้วหรอกค่ะ แก้วนอนไม่ หลับพอดี...บอกแก้วได้ไหมคะ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง คุณมาที่นี่คนเดียวไม่ได้นะคะ พวกที่คิดร้ายคุณ อาจรออยู่...เข้าบ้านก่อนเถอะค่ะ”                   “ไม่เป็นไร...” ทรงปฏิเสธทั้งที่ในพระทัยอยากอยู่กับแก้วกัลยาอย่างนี้ตลอดไป “พี่แค่ อยากเจอ เพราะคิดว่าแก้วอาจจะโกรธพี่...ที่พูดอะไรแปลกๆ เมื่อตอนหัวค่ำ กลัวว่าแก้วจะโดนพี่ชาย โกรธ”                   “โธ่...” รอยยิ้มใสนี้ไม่ได้ต่างจากในอดีต แก้วกุสุมามักจะยิ้มให้พระองค์เช่นนี้เสมอ “อย่าห่วงแก้วเลยค่ะ แก้วน่ะรับมือพี่พายได้ พี่พายไม่ทำอะไรแก้วหรอก แต่กับคุณราชินทร์น่ะไม่แน่ นะคะ ว่าแต่รอยโดนชกหายไปแล้วนี่นา...”                   แค่ได้ยินเสียงก็ทำให้คลายกังวล คำพูดอย่างสดใสสร้างรอยแย้มสรวลให้องค์ครุฑรา- มันตุ์ได้ไม่ยาก                      “แก้ว เจ้าแก้ว” พร้อมเสียงเรียกนั้นร่างแบบบางถูกรั้งเข้าสู่อ้อมพาหากว้าง “แก้ว...”                   คราแรกนั้นแก้วกัลยารู้สึกตกใจ จะผลักอีกฝ่ายออก...                   แต่เพราะอะไรบางอย่างทำให้เธอนิ่งไป...นั่นอาจเป็นคำเรียกชื่อเธอซ้ำๆ ที่ข้างหู...                   ความรู้สึกคุ้นเคยฉายชัดขึ้นจากสัมผัส...                   “แก้ว...เจ้าดอกแก้ว เจ้าอยู่ตรงนี้ใช่ไหม อยู่กับพี่ใช่ไหม” คำพร่ำถามนั้นสั่นสะท้าน คล้ายกำลังเผชิญกับความกลัว “เจ้าอยู่กับพี่ใช่ไหม”                   “ค่ะ...แก้วอยู่นี่...” เธอยกมือลูบไล้แผ่นหลังกว้างหวังปลอบประโลม “แก้วอยู่นี่”                   เวลาผ่านไปพักใหญ่กว่าองค์ครุฑรามันตุ์จะปล่อยแก้วกัลยาออกจากอ้อมพาหา พระ หัตถ์ยกขึ้นสัมผัสผิวแก้มนวล ดวงเนตรคมจับจ้องดวงตาสกาวที่ทรงคุ้นเคย ทรงหวนนึกถึงเมื่อครั้งให้ คำมั่นกับร่างไร้วิญญาณของนางครุฑน้อยที่ทรงรัก ก่อนจะให้เปลวไฟเผาไหม้ส่งวิญญาณนางครุฑ น้อยให้ไปเกิดใหม่  ทรงจรดริมพระโอษฐ์สัมผัสริมฝีปากบางพร้อมสัจจะอธิษฐาน                   ‘...พี่จะเก็บความทรงจำเจ้าไว้ด้วยรอยจุมพิตนี้...รอยจุมพิตอีกครั้งจะทำให้เจ้าระลึก ชาติได้ พี่จะจูบเจ้าอีกครั้งเมื่อพี่ไปรับเจ้าที่ภพมนุษย์...แก้วกุสุมา’                   หากทรงจุมพิตแก้วกัลยาในครั้งนี้ เธอก็จะจดจำได้...จะระลึกชาติได้ จะทรงทำเช่นนั้น จริงหรือ ทรงเคยตั้งพระทัยว่าจะจุมพิตนางเมื่อนางหมดกรรมกับนาครีญา และทรงพร้อมจะอยู่กับนาง แต่เวลานี้พระองค์ยังไม่พร้อม ร่างกายของราชินทร์ไม่ใช่กายทิพย์ที่มีอำนาจพอจะปกป้องแก้วกุสุมา จากทั้งนาคาและครุฑได้                   “คุณราชินทร์?” แก้วกัลยาเห็นอีกฝ่ายนิ่งไปจึงเรียก และคิดว่าเขาดูสบายใจขึ้น อาจ พร้อมจะเล่าสาเหตุที่มาที่นี่ให้เธอฟัง “เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ แก้วไม่เชื่อหรอกนะ ที่แค่คุณกลัวแก้ว โกรธจะทำให้คุณมาหาแก้วถึงที่นี่”                   อาการยกมือมาบังตัวของแก้วกัลยาทำให้องค์ครุฑรามันตุ์ทรงได้พระสติ                   “พี่ขอโทษ...” ทรงทำอะไรลงไป                   มาที่นี่...ดลใจให้หญิงสาวออกมาพบพระองค์                   ทั้งที่เวลานี้น่าจะเป็นเวลาพักผ่อนของเธอ                   “ขอบใจเจ้ามาก...คอยอีกนิดนะ อีกไม่นานหรอก อีกไม่นานพี่จะกลับมาหาเจ้าจริงๆ คอยพี่นะ แต่อีกไม่นานหรอก...อีกไม่นานหรอกแก้วกุสุมา...”                   “แก้วกุสุมา? ทำไมคุณราชินทร์เรียกแก้วอย่างนั้นละคะ หรือคุณคือองค์ครุฑรามันตุ์?” เมื่ออีกฝ่ายนิ่งไม่ตอบ ยิ่งทำให้แก้วกัลยาใจหาย “ไม่จริงใช่ไหมคะ คุณไม่ใช่...คุณไม่ใช่ผู้ชายใจร้าย คนนั้น...ใช่ไหมคะ”                   “ใจร้าย? เจ้าหมายความว่า...”                   แก้วกัลยาไม่อาจตีความหมายสีหน้าตกใจของอีกฝ่ายได้                   แต่ก่อนที่เธอจะทันได้เอ่ยถาม...                   “ยายน้อง...”  เสียงเรียกของพายุก็ดังขึ้น                   ทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งสุดตัว และพบว่าตัวเธอหลับอยู่ที่ม้านั่งนอกระเบียง สิ่งที่ เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นความฝันอย่างนั้นหรือ...และดูเหมือนจะจริงที่หน้าบ้านไม่มีราชินทร์ยืนอยู่ เธอไม่ได้ ลงไปข้างล่าง บันไดลิงที่เธอทิ้งลงก่อนหน้านี้ก็ยังวางอยู่ดังเดิม...                   “มองหาอะไร” พายุซึ่งยืนบิดขี้เกียจอยู่เอ่ยถาม “อารมณ์ไหนนี่ มานั่งหลับตากน้ำค้าง”                   ทั้งที่ความรู้สึกก่อนหน้านี้เหมือนเรื่องจริงไม่ใช่ฝัน? มือยังกุมโทรศัพท์ไว้มั่น เธอก้ม มองหน้าปัดซึ่งกำลังบอกเวลา ‘5:35’ จำได้ว่าเธอออกมาที่ระเบียงเมื่อตอนตีสามกว่าๆ  เวลากว่าสอง ชั่วโมงที่หายไป เธอหลับอยู่ตรงนี้จริงๆ หรือว่าลงไปพบราชินทร์...                    “อ้อ...แก้วตื่นเช้าไปน่ะค่ะ ก็เลยออกมาข้างนอก คงเผลอหลับ”                   “เอาโทรศัพท์มาด้วย จะโทรหาใครแต่เช้า” พายุถามไม่จริงจังนัก                   แต่คำพูดนั้นก็ทำให้แก้วกัลยานึกได้ เธอกดดูเบอร์โทรเข้าล่าสุด และเห็นชัดว่าราชินทร์ โทรมาหาเธอจริงๆ ในช่วงเวลาตีสามกว่าๆ เวลาที่คุยโทรศัพท์ห้านาทีกว่า...แต่ไยเธอจำไม่ได้ว่าวาง สายตอนไหน และทำไมจึงเผลอหลับไป                     “ไปอาบน้ำสิ...เดี๋ยวพี่ลงไปทำอาหารเช้าก่อน”                   “ค่ะ...ว่าแต่นี่ยังไม่หกโมง ทำไมพี่พายตื่นเช้าละคะ” เรื่องปกติที่แก้วกัลยาจะตื่นก่อน พี่ชาย แต่เธอก็ไม่ได้บอกว่าวันนี้เธอตื่นตั้งแต่ตีสามหน่อยๆ เพราะฝันร้าย “มีอะไรเหรอคะ”                   พายุนิ่งไป มองสบตาน้องสาว “เมื่อคืนพี่ฝันแปลกๆ ฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่ง” บอกขณะ ทรุดลงนั่งข้างน้องสาว “...นางเป็นแม่ของพายุคินทร์”                   “แม่ของพายุคินทร์...” แก้วกัลยาจำอะไรบางอย่างได้ “แม่ครู?”                   “แก้วรู้จักเหรอ”                   “แก้วจำได้ว่าเคยฝันถึงอดีตของแก้วกุสุมา และคุ้นเคยกับแม่ครูและพ่อพอสมควร... ท่านทั้งสองเป็นคนเลี้ยงแก้วกุสุมาและสุคนธ์ตริยามาด้วยค่ะ...ท่านเป็นผู้นำหมู่บ้าน มีลูกชายที่ เก่งกาจคนหนึ่งชื่อพายุคินทร์”                   “...พ่อและแม่ของพี่ในอดีต” พายุบอกเสียงแผ่ว “พี่ไม่ได้ฝันเห็นพ่อครู แต่พี่เห็นแม่ ครู ถ้าในฝันพี่เป็นความจริง ท่านเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารมาก ท่านเฝ้าบำเพ็ญภาวนา พี่ได้ยินเสียง เรียกชื่อพี่...”                   “พี่พาย...” แก้วกัลยารู้ว่าพี่ชายสะเทือนใจ                   แต่เธอก็ไม่รู้จะทำอะไรให้ดีไปกว่ากุมมือพี่ไว้                   “ในอดีตพี่คงเป็นคนเลว...จึงทำให้แม่ต้องทุกข์ใจ การที่พี่ถูกฆ่าอาจสมควร”                   “ไม่หรอกค่ะ...แก้วเชื่อว่าพี่พายในอดีตไม่ใช่คนเลว” บอกพลางคล้องแขนฝ่ายนั้นไว้ อย่างต้องการทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพัง เพราะเธอรู้ว่าในยามที่เสียใจและว้าเหว่ สิ่งที่จะ เยียวยาความรู้สึกตกต่ำได้ก็คือมีใครสักคนอยู่ใกล้ คนที่พร้อมจะเข้าใจ “ไม่อย่างนั้นนะ พี่พายไม่ สัญญาหรอกว่าชาตินี้จะปกป้องแก้ว คนไม่ดีน่ะ ไม่รู้สำนึกหรอกค่ะ...แต่นี่พี่พายสำนึกได้ พี่พาย เสียใจ ให้สัญญา แก้วถึงมีพี่พายคอยอยู่ใกล้ๆ เสมอไงคะ”                   พายุยิ้มในหน้า เหตุการณ์ในฝันพาเขากลับไปเห็นอดีต ความทรงจำที่เส้นผมเก็บไว้ และอำนาจภาวนาของแม่ครูก็ทำให้เขาเริ่มจดจำอดีตได้ทีละนิดละน้อย ภาพไม่ประติดประต่อผุดขึ้น ทำให้ต้องตีความ...เขาเริ่มมั่นใจว่า ถ้ามีเวลามากกว่านี้ เขาจะต้องรู้อย่างแน่นอนว่าเหตุการณ์ในอดีต เป็นอย่างไร และนี่อาจเป็นสิ่งที่หลวงตาตั้งใจจะบอก                   แล้วเกล็ดที่หลวงตาให้แก้วกัลยาล่ะ จะมีความหมายอะไร...                   ในอดีตแก้วกัลยาไม่ใช่นาค ไม่น่าจะมีเกล็ด...แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัว                   อาจเป็นนาคาที่เกี่ยวกับความตายของพระนางแก้วกุสุมา?                   ทางฝ่ายสุคนธ์ตริยาที่ถูกบีบคั้นมากขึ้น นางบอกลักษณาวตีว่าจะขอกลับไปที่ทิพย- พิภพ พร้อมกับรายงานพระนางอมันตราเทวีว่าพบองค์ครุฑรามันตุ์แล้ว แต่สิ่งที่นางต้องการมากที่สุด คือ ดอกแก้วกุสุมา...                   สุคนธ์ตริยาไม่ได้มีจุมพิตอย่างที่องค์ครุฑรามันตุ์ตั้งวาจาสัตย์อธิษฐาน แต่นางก็มั่นใจ ว่ากลิ่นดอกแก้วกุสุมาจะทำให้คู่แฝดจดจำอดีตได้ และแก้วกุสุมาในอดีตก็จะฟังทุกคำพูดของนาง ด้วยเชื่อมั่นและศรัทธาในตัวพี่สาว                   ‘ถึงเวลาที่เจ้าจะจำพี่สาวคนนี้ได้จริงๆ แล้วน้องพี่...’                   :-: :-: :-: :-: ยังมีต่อค่ะ ----> จากคุณ : เบญจามินทร์ (adel_ew) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 23:54:48

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อค่ะ-->                   :-: :-: :-: :-:                   เบาะแสที่นายอำนาจได้มาคือ ‘เส้นผมถูกเอาไปถักเปียใช้มัดภาพนั้นไว้...’                   นั่นบ่งบอกว่าเส้นผมของลักษณาวดีอยู่กับภาพวาด                   ‘ส่วนเกล็ดสีมรกต เมียของนายพรานเอาไปขาย เกล็ดนั้นเปลี่ยนมือไปเรื่อย ได้ข่าวว่า มันมีอาถรรพ์ คนที่ได้ครอบครองล้วนมีอันเป็นไป...ล่าสุดอยู่ในมือของนักพนันคนหนึ่ง มันมีลูกสาววัย สักสิบขวบ ถูกส่งไปให้อยู่กับพ่อแม่ภรรยา คิดว่าไม่นานพ่อน่าจะได้เบาะแสมากกว่านี้’                   อักษรวดีเทวีไม่ได้สนใจแล้วว่าเกล็ดและเส้นผมจะอยู่กับใครแล้วในตอนนี้ สิ่งที่ นางต้องการมากที่สุดคือภาพจากความทรงจำของนาครีญามากกว่า นางตัดสินใจว่าจะต้องลงมือ ด้วยตัวเอง ต่อให้ต้องเผชิญหน้ากับองค์ครุฑรามันตุ์ นางก็จำต้องเสี่ยง...                   ‘ข้าจะปล่อยให้ทุกอย่างวุ่นวายไปมากกว่านี้ไม่ได้...’                   เมื่อเห็นพระนางอักษรวดีเทวีร้อนใจ นายอำนาจจึงเสนอตัวว่าจะให้คนของเขาเข้าไป ลงมือ บุกไปที่บ้านของสองพี่น้อง คิดว่าภาพและเส้นผมน่าจะอยู่ที่บ้าน                   ‘ไม่ต้อง...ผมจะไปเอง’ ธิติกรไม่เห็นดีด้วยกับความคิดของบิดา ‘และอย่าให้ผมรู้นะว่า คุณพ่อทำอะไรโดยที่ผมไม่สั่งอีก ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่รับผิดชอบทั้งนั้น’                   นายอำนาจพยักหน้ารับ ก่อนจะออกไปจากห้อง ทิ้งให้ธิติกรอยู่กับพระนางอักษรวดี- เทวี ซึ่งเวลาต่อมานางเรียกนางนาคสามเศียรนามว่านาควารีมาพบ                   “พวกเจ้ากลับไปที่วังบาดาลก่อน...” นางออกคำสั่งกับนาควารี  “เรื่องแก้วกัลยาปล่อย ให้เป็นหน้าที่ข้า ถ้าพวกเจ้าหายออกไปนาน  คนในนครบาดาลอาจสงสัย...”                   ก่อนหน้านี้อักษรวดีเทวีพยายามบอกให้นาควารีนำคนของนางไปเล่นงานแก้วกัลยา   แต่ตอนนี้นางต้องขัดขวาง เพราะเริ่มมีความกลัว ถ้านาควารีเห็นภาพนั้น และรู้ว่าคนที่ฆ่านาครีญา ไม่ใช่ ‘แก้วกุสุมา’ มันจะเกิดอะไรขึ้น?                   “เจ้าอย่าห่วงไปเลย ข้าจะต้องเอาตัวแก้วกุสุมามาเป็นทาสกรรมของข้าแน่ และเมื่อถึง เวลานั้น ข้าจะยกนางให้ เจ้าจะเป็นคนได้ทรมานนางให้สาสมกับที่นางทำให้นาครีญาต้องตายจากไป อย่างมีความแค้น จนดวงจิตแปดเปื้อน...ไม่ได้ไปจุติใหม่”                   อักษรวดีเทวีคิดว่านี่ดีที่สุดทั้งในแง่ภาพวาดของนาครีญาและเรื่องที่มีนางครุฑวนเวียน อยู่ในบ้านหลังนี้ ไม่ช้าหรือเร็วพวกนาคาจะต้องได้กลิ่นความไม่ปกติ และอาจจับได้ว่ามีนางครุฑสิง อยู่ในร่างของธิติยา                   “เจ้าเองก็บาดเจ็บไปพักก่อน...”                   “เพคะพระนาง” นางนาคสามเศียรยอมทำตาม แต่ก็เริ่มมีความสงสัย                   นาควารีเป็นนางนาคีที่เปรียบเสมือนแม่นมของพระธิดานาครีญาจึงผูกพันและแค้นเมื่อ แก้วใจของนางต้องมาตายด้วยน้ำมือนางครุฑอย่างแก้วกุสุมา ถึงนางจะรู้ตัวว่าความแค้นนี้ดูไม่เป็น ธรรม เพราะนั่นเป็นวิถีกรรม แต่ถ้านางไม่ใช้ความแค้นหล่อเลี้ยง นางอาจไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อรอพระธิดานาครีญากลับมาได้                   “พระนางจะทำอย่างไรต่อไป” ธิติกรถามเมื่ออยู่ลำพัง                    “เห็นทีข้าต้องจัดการด้วยตัวเอง ก่อนที่ภาพนั้นจะตกอยู่ในมือของคนอื่น” อักษร- วดีเทวีตัดสินพระทัยแน่วแน่                    “แต่พระนางว่าองค์ครุฑรามันตุ์คุ้มครองแก้วกุสุมาอยู่...มันอันตรายมาก ไว้ให้ผม จัดการดีกว่า” ธิติกรขันอาสา “ผมจะเอาภาพนั้นมาให้ได้ โดยที่ไม่ต้องให้พระนางเข้าไปเสี่ยง”                   “ท่านเป็นห่วงข้าหรือปัสสาธร” ดวงเนตรของนาคเทวีอ่อนโยนขึ้นเมื่อชายคนรัก ทำดีด้วย                   “ผมรักพระนาง...ไม่ต้องการให้พระนางไปเสี่ยงอันตราย...” นี่อาจเป็นความรักที่ ปัสสาธรในอดีตไม่เคยมีให้ ธิติกรนั้นรู้ว่าอักษรวดีเทวีรักเขา การที่นางยอมทิ้งนครบาดาลมาอยู่กับ เขาเป็นการเสียสละไม่น้อย และเขาก็คิดว่านี่อาจเป็นกรรมในอดีตที่เขาจะชดใช้ให้พระนาง                     “พระนางดลบันดาลทุกอย่างให้ครอบครัวผม...ผมก็อยากทำอะไรตอบแทนบ้าง”                   “ท่านไม่ต้องฝืน หากมันยุ่งยากนัก ข้าจะจัดการเอง”                   “...ผมจะเอาภาพนั้นมาให้พระนางให้ได้” ธิติกรมาดมั่น “เพื่อตอบแทนความรักที่พระ นางมีให้ผม”                   เมื่ออักษรวดีเทวียอมอย่างที่เขาขันอาสา ธิติกรจึงได้ออกมาจากตำหนัก และพบว่า ลักษณาวตีที่อยู่ในร่างธิติยากำลังเดินลงบันไดลงมา โดยมีนายอำนาจเดินออกมาจากห้องอาหารพบ เข้าพอดี... ถ้าเขาไม่อยู่ในเหตุการณ์คืนก่อนด้วย ตัวเขาก็คงแยกไม่ออกหรอกว่านี่ไม่ใช่น้องสาวของ เขาอีกต่อไป และสิ่งที่เขาสงสัยในเวลานี้คือ...                   แผลที่หลังของธิติยาหายแล้วอย่างนั้นหรือ?  ไยเธอจึงออกมาจากห้องได้?                    “แกจะไปไหนยายตี้” นายอำนาจยังคงไม่ชอบใจลูกสาวอย่างเคย                   “ไปบ้านศิลากันตุ์ค่ะ” ลักษณาวตีตอบอย่างสุภาพ “ตี้จะไปหาคุณราชินทร์”                   “ไหนวันก่อนแกยังร่ำร้องว่าไม่อยากเจอมัน วันนี้ทำไมจะออกไปหาตั้งแต่เช้า อะไรมา ดลใจแก แต่ก็ดีจะได้ไปสืบข่าวพวกนั้นมาให้ฉัน ดูให้ด้วยว่ามันรู้ไหมว่าคนที่เล่นงานมันเป็นฉัน”                   ลักษณาวตีมองผู้เป็นบิดาของธิติยาด้วยแววตาสมเพช ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีความเป็นพ่อ สักนิด จะทำดีก็แต่กับบุตรชายเพราะหวังพึ่งสิ่งที่เขามี ส่วนลูกสาวพอส่งไปให้เป็นของกำนัลคนใหญ่ คนโตจนหนำใจก็ละทิ้ง อาจเพราะธิติยาเป็นเพียงลูกเมียน้อย ถ้าไม่ได้ธิติกรก็คงไม่ได้มาอยู่ในบ้านนี้ แต่จะว่าไปถ้าอยู่นอกบ้าน  เธออาจมีชีวิตที่ดีกว่านี้ก็เป็นได้..                   “จะไปบ้านศิลากันตุ์สินะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ธิติกรบอกคล้ายต้องการตัดบท ก่อนที่นาย อำนาจจะพูดอะไรมากไปกว่านี้                     “แกไปจะดีเหรอตากร?”                   “ถ้าหมายถึงเรื่องโง่ๆ ที่คุณพ่อทำ...มันไม่ได้เกี่ยวกับผม ราชินทร์ก็คงคิดว่าผมและ น้องไม่ได้มีส่วนรู้เห็นกับสิ่งที่คุณพ่อทำ”                   ธิติกรอยากพูดให้บิดารู้สึกบ้างว่าทำอะไรพลาดไปบ้าง  ทั้งที่ในส่วนลึกเขาก็รู้สึก สมเพชตัวเองไม่ต่างกัน เพราะความกลัวจึงไม่ได้ปกป้องน้องสาว ถ้าพ่อรู้ว่าน้องสาวตายไปแล้ว เขา อยากรู้นักว่าพ่อจะทำหน้าอย่างไร จะนึกเสียใจบ้างไหม ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่เคยทำดีกับธิติยา บ้างเลย                   แล้วนั่นอาจเป็นสาเหตุให้เขาอาสาขับรถให้หญิงสาว...มาส่งที่บ้านศิลากันตุ์                   “แผลที่หลังคุณหายแล้วเหรอ” ธิติกรเอ่ยถามอย่างรู้สึกเป็นกังวล สีหน้าของน้องสาว ยังดูซีดเซียว                   “ข้าไม่ใช่น้องสาวของเจ้า...ไม่ต้องมาทำดีกับข้า” น้ำเสียงตอบกลับกระด้างตัดเยื่อใย “สำนึกผิดต่อนางก็สายไปแล้ว...นางตายไปแล้ว ต่อให้เจ้าทำดีกับข้า ก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น”                   ธิติกรนิ่งไปเมื่อถูกจี้ใจดำ เขาขบกรามแน่น ข่มความเศร้าใจ “ผมถามเพราะกลัวว่า ถ้า คุณไปแสดงอาการเจ็บปวดจะทำให้ถูกจับได้...ไม่ได้นึกทำดีเพราะคิดว่าคุณเป็นน้องสาวผม เพราะ ยังไงมันก็ไม่ใช่อีกต่อไป...”                   รอยยิ้มหยันปรากฏขึ้นบนหน้างาม ก่อนริมฝีปากบางจะหยักแย้มเอ่ยความ “ข้าตัด ความเจ็บปวดได้...และข้ารู้ว่า ข้าไม่มีเวลามากพอจะไปนอนนิ่งอยู่ในห้องนั้น ต่อให้แผลในกายธิติยา มีมากกว่านี้ ข้าก็จะจะไปเฝ้าองค์ครุฑรามันตุ์...เจ็บเพียงแค่นี้ขวางข้าไม่ได้หรอก!”                   ‘ถ้ารู้ว่าจะมีปัญหา ก็น่าจะฆ่าด้วยวิธีอื่น วู่วามไม่รู้จักคิด!’                   ลักษณาวตีตวัดตามองเพราะได้ยินสิ่งที่ธิติกรคิด และดูเหมือนเขาจะรู้ตัวจึงเบือนหน้า ไปทางถนน สงบปากสงบคำ ขับรถพาหญิงสาวไปส่งที่บ้านศิลากันตุ์ แต่เมื่อไปถึงดูเหมือนทุกอย่าง จะไม่เป็นอย่างที่หวัง                   “สวัสดีค่ะคุณแม่...ตี้มาเยี่ยมคุณพ่อกับราชินทร์น่ะค่ะ” ลักษณาวตีแสดงออกว่าเป็น ธิติยาได้อย่างไม่มีที่ติ เหมือนจนน่าตกใจ                   “ตาราชินทร์ออกไปส่งยายมินก่อนจะไปทำงาน” คุณหญิงรพินทร์ออกมาต้อนรับ                   “เพิ่งจะหายป่วย...” ธิติกรทำหน้าแปลกใจ                   “ใครห้ามก็ไม่ฟัง...บอกว่ามีงานที่ทำค้างไว้พอสมควร หนูตี้ก็ไปหาพี่เขาที่ทำงานสิจ๊ะ ไปหาอะไรทานกันก็ได้  แม่ฝากดูพี่เขาด้วย...ยิ่งบ้างานอยู่”                   “ค่ะ...ตี้จะดูแลราชินทร์ให้ดี”                   ธิติกรสัมผัสได้ว่ารอยยิ้มที่ฉายบนใบหน้างามไม่ใช่ของธิติยา ผิดกับคุณหญิงรพินทร์ที่ ไม่เห็นอะไรผิดปกติ นั่นยืนยันอีกว่าราชินทร์ไม่ได้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้มารดารู้... ยังมีต่อค่ะ ----> จากคุณ : เบญจามินทร์ (adel_ew) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 23:57:25

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อค่ะ-->                   คนทั้งสองกลับขึ้นรถมุ่งหน้าไปที่บริษัทศิลากันตุ์                   ธิติกรเหลือบมองลักษณาวตีที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน อดคิดไม่ได้ ว่า หญิงสาวเป็นถึงครุฑชั้นสูง กลับทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักจากผู้ชายคนหนึ่ง ที่ไม่เคยรักนาง ยอมแม้กระทั่งหักหลังพวกพ้อง ฆ่านางครุฑน้อยที่ไม่ได้มีความผิด จะผิดก็แค่นางไม่ใช่ครุฑชั้นสูง คู่ควรกับองค์ครุฑรามันตุ์ แต่นั่นก็พูดไม่เต็มปากนักว่าเป็นความผิด และที่สำคัญคือลักษณาวตีทำ ทั้งหมดก็เพื่อตนเอง พรากคนสองคนที่รักกันมาก เพื่อให้ตัวเองมีความสุข                   “ถ้ายังไม่อยากตายก็เลิกมองข้าด้วยสายตาแบบนั้น...” ลักษณาวตีอ่านความคิดอีก ฝ่ายได้ด้วยอำนาจอ่านใจของตน “หรือเจ้าจะดูถูกผู้หญิงที่ทำทุกอย่างเพื่อคนรัก ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็คง ดูถูกสิ่งที่อักษรวดีเทวีทำให้เจ้า! นางก็ฆ่านาครีญาเพื่อแก้แค้นให้เจ้า เพื่อแก้แค้นคนที่พรากคนรัก ของนาง”                   “ผมไม่เคยดูถูกคนที่ทำเพื่อคนรัก...” ธิติกรบอกอย่างไม่เกรงกลัว “โดยเฉพาะกับพระ นางอักษรวดีเทวี ผมรู้ว่าพระนางรักผมมาก ทำทุกอย่างเพื่อผม ทั้งที่อดีตผมเคยทำไม่ดีมากมาย”                   ธิติกรต้องการชี้ให้เห็นความแตกต่างระหว่างอักษรวดีเทวีกับลักษณาวตี                   และต่อให้เขาไม่พูดออกมานางก็อ่านใจได้ออกอยู่ดี...                   “เสียสละอย่างนั้นหรือ!” ดวงตาวาวโรจน์จับต้องที่ใบหน้าชายหนุ่ม “ไม่มีทาง! ข้าไม่มี ทางเห็นว่าการเสียสละนั้นเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ ข้าต้องได้ในสิ่งที่ข้าปรารถนา เจ้าไม่รู้หรอกว่าการที่อยู่ โดยไม่มีคนที่เรารักเจ็บปวดและทรมานใจแค่ไหน”                   “คงไม่ทรมานเท่าการเห็นคนที่เรารักเจ็บปวดหรอก” ธิติกรโต้กลับในทันที ภาพ น้องสาวถูกฆ่าฉายชัดในความทรงจำ ความตายของธิติยามีผลกับความคิดเขาค่อนข้างมาก                   “...ไยต้องเจ็บปวดในเมื่อข้าจะให้ความรักทั้งหมดที่ข้ามี และองค์ครุฑรามันตุ์ก็จะได้มี ความสุขที่ได้ความรักจากข้า”                   “คุณไม่ได้รักองค์ครุฑรามันตุ์หรอก คุณรักตัวเอง”                   “รักตัวเองแล้วอย่างไร! ข้าเป็นเช่นนั้น...และถ้ายังไม่อยากตายก็อย่ามาตัดสินข้าด้วย ความคิดของเจ้า! อย่าทำเป็นมาใช้วาจาให้ดูว่าตัวเองสูงส่ง เพราะในอดีตเจ้าก็เป็นชายมากรัก ไม่ รู้จักพอไม่ใช่หรือ?”                   ธิติกรไม่ตอบสิ่งใดๆ เขาฝึกการปิดจิตมาบ้าง จึงปิดกั้นความคิดตัวเอง                   เพราะคงไม่ดีแน่หากให้นางได้ยินความคิดของเขาในเวลานี้                   คนทั้งสองมาถึงบริษัทศิลากันตุ์แต่พบว่าราชินทร์ได้ออกไปข้างนอก และไม่ได้บอกว่า จะไปไหน นั่นสร้างความโกรธให้ลักษณาวตียิ่งนัก ในจังหวะที่ธิติกรถามว่าจะทำอย่างไรต่อไป ก็มี สายเรียกเข้า ชายหนุ่มรับสาย                     โสตทิพย์ทำให้ผู้นั่งเคียงข้างได้ยินบทสนทนาตั้งแต่ต้นจนกระทั่งจบ                   “...โอเค เดี๋ยวฉันจัดการเอง” เขาวางสาย พลางเบือนหน้ามาที่ลักษณาวตี                   “คุณจะกลับบ้านก่อนไหม...ผมจะไปส่ง ผมมีธุระต้องจัดการให้พระนางต่อ”                   “พายุ...เจ้าจะไปพบพายุ?”                   “ใช่...” ชายหนุ่มแปลกใจในตอนแรก แต่คิดอีกทีก็คงไม่แปลก “...โสตทิพย์ ถ้าจำไม่ ผิด การที่คุณใช้อำนาจครุฑจะทำให้ราชินทร์จับได้ว่าคุณไม่ใช่ยายตี้ ผมว่าทางที่ดีคุณควรฝึกให้ทำ ตัวเหมือนน้องสาวผมให้มากจะดีกว่า”                   “ข้ารู้ว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่!” ลักษณาวตีไม่พอใจที่อีกฝ่ายทำเหมือนตำหนินาง                   “ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร...แค่เป็นห่วง ยังไงผลประโยชน์พวกเราก็มีร่วมกันไม่ใช่หรือครับ... ว่าแต่นางครุฑอีกตน...ที่ชื่อสุคนธ์ตริยาไปไหนเสียละครับ”                   “อย่าบอกนะว่าเจ้าสนใจนาง” รอยยิ้มเหยียดที่ออกมาผ่านใบหน้าของน้องสาวเป็นสิ่ง ที่ธิติกรไม่เคยเห็น อย่างน้อยธิติยาก็ไม่เคยยิ้มอย่างนี้ให้เขา “สุคนธ์ตริยา...นางไม่มีหัวใจ อย่าคิดจะ ไปยุ่งเกี่ยว และอีกอย่างอักษรวดีเทวีคงได้เอาเจ้าตาย”                   ธิติกรหัวเราะในลำคอ “ผมว่าพระนางไม่ทำอะไรผมหรอก แต่ถ้าผมคิดอะไรกับสุคนธ์- ตริยาจริง คนที่จะเดือดร้อนคือคุณและสุคนธ์ตริยามากกว่า เพราะพระนางอักษรวดีเทวี คงไม่ยอมอยู่ เฉยแน่...”                   ลักษณาวตีเคยคิดว่าธิติกรเป็นคนโง่คนหนึ่งที่หลบอยู่หลังสตรี แต่เวลานี้ดูจะไม่ใช่                   “เจ้าถามถึงสุคนธ์ตริยาทำไม...”                   “ผมแค่สงสัย...ว่าทำไมนางมีใบหน้าเหมือนกับแก้วกัลยา น้องสาวของนายพายุ”                   “ก่อนมาเกิดเป็นมนุษย์ทั้งสองคือพี่น้องกัน...แต่เพราะรับสั่งของพระนางอมันตราเทวี ทำให้สุคนธ์ตริยาต้องทำตามพระบัญชา...ฆ่าน้องสาวของนางเอง”                   ธิติกรมองเรื่องราววุ่นวายของพวกครุฑออก คงเป็นเรื่องแม่สามีกับลูกสะใภ้ โดยมีคน ที่แม่สามีชอบมาค่อยดำเนินการ ทำลายความรักของคนสองคน...เขานึกเศร้าใจกับเรื่องนี้ แต่นั่นก็ไม่ เกี่ยวกับตัวเขา...                   ชายหนุ่มเลิกสนใจ โทรศัพท์สั่งให้คนของเขาติดต่อไปยังบริษัทที่พายุทำงาน และดู เหมือนโลกจะกลมและแคบลงไปอีกเมื่อบริษัทนั้นก็เป็นบริษัทคู่ค้าของนายอำนาจ ทำให้เรื่องง่ายเข้า ไปอีก และนั่นเป็นเหตุให้พายุต้องโทรหาสินธุ ขอให้ช่วยไปรับแก้วกัลยาแทนเขา...                   ยังมีต่อค่ะ ----> จากคุณ : เบญจามินทร์ (adel_ew) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 00:00:46

ความคิดเห็นที่ 5 ต่อค่ะ-->                   ณ ห้องประชุม สำนักงานทนายความใหญ่กลางเมือง                   สินธุติดต่อทนายที่เขารู้จักให้ราชินทร์ เพื่อรวบรวมหลักฐานที่จะเล่นงานนายอำนาจ เกี่ยวกับคดียักยอกทรัพย์ ความทรงจำของราชินทร์บอกองค์ครุฑรามันตุ์ว่าทนายความและบริษัท บัญชีของบริษัทศิลากันตุ์มีส่วนรู้เห็นกับนายอำนาจและธิติกร ดูเหมือนสองพ่อลูกจะเข้าไปแทรกซึม เอาคนในบริษัทเป็นพวกได้ไม่น้อย ด้วยเหตุนี้องค์ครุฑรามันตุ์จำต้องพึ่งคนที่สินธุรู้จักให้จัดการกับ เรื่องนี้                   “ไม่เป็นไร...” นายแพทย์หนุ่มแยกไปคุยโทรศัพท์ คู่สายเป็นพายุ ”ก่อนหน้านี้น้อง แก้วโทรมาหาฉันแล้วล่ะ บอกว่าอยากให้ช่วยไปดูอาการป่วยน้องพลอยให้หน่อย...”                   วรองค์สูงโปร่งประทับอยู่ท่ามกลางกลุ่มทนายที่ระดมหัวคิดกันที่โต๊ะประชุมกลางห้อง มาได้พักใหญ่แล้ว และเวลานี้เหล่าทนายก็เข้าใจแล้วว่าพวกเขาต้องทำอะไรกันบ้าง จึงทยอยกันออก จากห้อง เหลือเพียงองค์ครุฑรามันตุ์ซึ่งกำลังเงยพักตร์ขึ้น ทอดพระเนตรไปทางคนที่ติดสาย...                   ‘อ้อ...ถ้านายว่างก็พายายน้องไปเยี่ยมน้องพลอยด้วยละกัน เห็นเมื่อคืนเปรยๆ ว่าน้อง เขาเหมือนตัวเอง ไว้ฉันเสร็จธุระจะรีบตามไป ไม่รู้ลูกค้าที่ไหนบอกว่าต้องการพบฉัน ระบุตัวมาเลย รบกวนนายด้วย’                   “ไม่ต้องเป็นห่วง...โอเค...ไว้เจอกัน”                   นายแพทย์หนุ่มวางสาย พลางเบือนหน้าไปทางโต๊ะประชุม ทนายคนอื่นออกจากห้อง ไปหมดแล้ว เหลือเพียงราชินทร์ ซึ่งกำลังมองมาที่เขาพร้อมรอยยิ้มตรงมุมปาก                   “ถ้าจะให้ฉันเดานะ...นายกำลังคิดอะไรบางอย่าง ที่จะทำให้พายุหัวเสียอยู่ใช่ไหม”                   “นายก็พูดไป...แต่ถ้านายไม่ว่าฉันก็กำลังจะไปเยี่ยมน้องพลอยอยู่เหมือนกัน”                   สินธุมองดูเพื่อนที่วันนี้อยู่ในชุดสูทสีเข้ม ต่างจากเมื่อไม่กี่วันก่อน ที่ชายหนุ่มเป็น คนไข้ผู้รอคอยปาฏิหาริย์ทำให้เขาลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วตอนนี้ใครจะไปคิดว่าเขาสามารถกลับมา ทำงาน และกำลังเตรียมแผนจะเล่นงานพวกที่เคยคิดร้าย แต่ราชินทร์ในอดีตเป็นอย่างนี้หรือ?                   “ฉันว่ายังไงนายก็ไม่สมควรออกไปเดินล่อกระสุนอย่างนี้นะ นายอำนาจไม่วางมือง่ายๆ เอาตำรวจมาคุ้มกันหน่อยก็ดี...ดูเหมือนเลขาของนายจะโทรมาถามหานายกับฉัน บอกว่าคุณธิติยาไป หาที่บริษัท...นายว่านอกจากทำตัวเหลวไหล ธิติยารู้เห็นกับพ่อและพี่ชายเขาไหม”                   “คงไม่หรอก ความจริงผู้หญิงคนนั้นมีชะตากรรมที่น่าสงสารนะ...แล้วไม่ต้องห่วงเรื่อง ฉันหรอก ฉันเอาตัวรอดได้ แล้วตอนนี้นายอำนาจคงไม่กล้าลงมืออีกพักใหญ่”                   คำพูดที่ไม่เหมือนเดิม ราชินทร์จะไม่เรียกหญิงคนรักแบบนี้ สินธุเฝ้าสังเกตความ เปลี่ยนแปลงของเพื่อน  แน่นอนว่าองค์ครุฑรามันตุ์ทรงอ่านใจสินธุออก ตลอดหลายวันที่ทรงรู้จัก นายแพทย์หนุ่ม เขาเป็นคนที่ยอมรับอะไรได้ค่อนข้างดี ไม่ว่าจะเรื่องมหัศจรรย์หรือปาฏิหาริย์แค่ไหน และนี่อาจเป็นโอกาสที่จะทรงลองใจอีกฝ่าย                   “ฉันให้นายถามคำถามที่คาใจได้สองข้อ...”                   สินธุนิ่งไปครู่หนึ่งอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยถาม “นายเป็นใคร?!”                   “ครุฑรามันตุ์...” นายแพทย์หนุ่มมีสีหน้าตกใจ และกำลังจะอ้าปากถามต่อ “คิดให้ดี คำถามสุดท้าย...”                   “ราชินทร์ตัวจริง...ตายแล้วจริงๆ ใช่ไหม...”                   องค์ครุฑรามันตุ์ทรงพยักพักตร์ให้ “เขาสิ้นอายุขัย...”                     “มิน่า...ฉันคิดไว้ไม่มีผิด” นายแพทย์หนุ่มรู้สึกเสียใจ แต่ก็พอรับได้เพราะเรื่องที่อยู่ๆ เพื่อนจะฟื้นจากอาการโคม่าง่ายๆ มันก็ดูไม่ปกติเท่าไหร่นัก “นายราชินทร์เมื่อก่อนอ่อนโยนเกินกว่าที่ จะตัดธิติยาได้ และเขาก็ไม่เด็ดขาดพอ ซึ่งตรงข้ามกับนายในเวลานี้...ฉันคงไม่มีสิทธิถามอะไรแล้ว ใช่ไหม เพราะนายอนุญาตแค่นั้น”                   “ใช่...” ทรงตอบสุรเสียงเข้ม สินธุพยักหน้ารับ “แต่ฉันจะเล่าให้ฟัง...เพราะดูเหมือน นายจะรับเรื่องแปลกๆ ได้ดี...พร้อมจะฟังไหม”                   คนทั้งสองมองสบตากันก่อนจะหัวเราะ จากนั้นองค์ครุฑรามันตุ์ทรงเล่าเรื่องในอดีต ของพระองค์ให้สินธุฟังอย่างละเอียด เรื่องราวที่ทำไมพระองค์จึงสนใจแก้วกัลยา และพูดถึงอดีตชาติ ของพายุ                    “แล้วพายุก็ยังชกหน้านาย...” นายแพทย์หนุ่มหัวเราะกลั้วเสียงหัวเราะ “อยากรู้จัง ถ้า หมอนั่นรู้ความจริงจะทำหน้ายังไง?”                     องค์ครุฑรามันตุ์ทรงแย้มพระสรวลพอจะเดาได้บ้าง                     “แต่ฉันว่า...ถ้าบอกความจริงกับสองพี่น้อง เรื่องจะง่ายกว่าไหม พายุและน้องแก้วชิน กับเรื่องเหนือธรรมชาติพอสมควรนะ และฉันก็ได้รับอิทธิพลมาไม่น้อย”                   คำถามนั้นทำให้วงพักตร์คมวางขรึมขึ้นมาทันที ทำให้สินธุรู้ว่าองค์ครุฑรามันตุ์คงจะมี เหตุผลบางอย่างที่ไม่ได้บอกความจริงกับพายุและแก้วกัลยา                   “ฉันก็เริ่มคิดแล้วเหมือนกันว่าถ้าบอกความจริงออกไปก็คงดี...แต่...” คำพูดของ สุคนธ์ตริยาทำให้ทรงคิดหนักเรื่องนี้                   “กลัวผลกระทบกับการใช้ชีวิตในภพใหม่ของน้องแก้วสินะ” สินธุเหมือนจะตีความผ่าน สีพระพักตร์ได้ “ถ้าอย่างนั้นก็เอาไว้ก่อน แต่ฉันจะพยายามช่วยอีกแรง ฟังเรื่องราวในอดีตแล้วสงสาร น้องแก้ว นายอาจจะพูดถูก ถ้ามาใช้ชีวิตอยู่ในภพมนุษย์ได้ ก็คงดี...”                   “ขอบใจ...”                   “ฉันมีชะตาผูกอะไรกับพวกนายรึเปล่าเนี่ย ถึงได้มาคอยเป็นผู้ช่วย” นายแพทย์หนุ่ม พูดติดตลก อีกฝ่ายยิ้มพลางส่ายหน้า “ว่าแต่ถ้าน้องพลอยเป็นนาคตนนั้นจริง ฉันก็คงรักษาไม่ได้สิ... ฉันคงสู้กับคำสาปแช่งของนาคาไม่ได้”                   “ต้องเป็นแก้วกัลยาที่จะทำให้นางหลุดพ้น...ทั้งคู่จะได้หมดกรรมต่อกัน แต่ฉันก็ไม่ แน่ใจว่านั่นเป็นนาครีญาจริงหรือเปล่า...เพราะมีอะไรหลายๆ อย่างที่น่าจะใช่ แต่ก็ยังมีหลายๆ อย่างที่ ขัดแย้ง”                   “ยกตัวอย่างเช่น...” สินธุถาม                   “นาครีญาเป็นนาค...ทำไมนาคต้องสาปแช่งนาง นางเป็นที่รักของคนในนครบาดาล” นายแพทย์หนุ่มพยักหน้ารับเห็นด้วย “ถ้าเด็กคนนั้นเป็นนาครีญาจริง แสดงว่าที่ฉันสัมผัสจิตนางไม่ได้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เป็นเพราะมีนาคที่มีตบะสูงจองจำนางเป็นทาสกรรม การตายของนางต้องมี เบื้องหลัง มันไม่ใช่เหตุบังเอิญที่นาครีญาจะมาพบแก้วกุสุมาจนเกิดเรื่องเศร้า”                   “มันก็จริง...” สินธุคิดได้ไม่ต่างกัน “มีนาคกลุ่มหนึ่งตามเล่นงานน้องแก้ว นาคพวกนั้น น่าจะรักนาครีญามาก...มากจนเก็บมาแค้น แต่ทำไมนาคเหล่านั้นไม่ตามหาตัวนาครีญา แล้วดูแลนาง”                   “ถ้าไม่ใช่เพราะสมรู้ร่วมคิดทำร้ายนาครีญา พวกนั้นเองก็ถูกหลอกใช้...ให้ตามแค้น แก้วกุสุมา ด้วยปักใจเชื่อว่านาครีญาไม่ยอมไปเกิดใหม่ เพราะยังผูกใจแค้น นาคเหล่านั้นคงคิดจะเป็น ผู้ผูกความแค้นไว้เอง เพื่อให้นาครีญาหมดทุกข์ ยอมไปเกิดใหม่...”                   สินธุพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แต่ก็ยังมีข้อสงสัย  “แล้วเราจะทำให้เรื่องพวกนี้กระจ่าง ได้ยังไง  จะรู้ได้ยังไงว่าน้องพลอยใช่นาครีญาจริงรึเปล่า?”                   “ก็ต้องจัดการนาคที่ผูกกรรมนั้นให้ได้...นาคที่มีตบะสูงจนสามารถผนึกจิตของ นาครีญาไว้ได้...”                   “งั้นคนที่น้องพลอยต้องการคงไม่ใช่หมออย่างฉัน...” สินธุรู้ว่ามันเกินขอบเขตที่แพทย์ อย่างเขาจะจัดการได้ “แต่ครุฑ...อย่างองค์ครุฑรามันตุ์จัดการได้ใช่ไหม?”                   “อยู่ในร่างมนุษย์ก็มีขีดจำกัด...” วงพักตร์คมค่อนข้างหนักใจ “แต่ก็ต้องลองดูสักตั้ง”                   “ฉันเชื่อว่านายทำได้...” นายแพทย์หนุ่มตบไหล่เพื่อน “ฝากนายไปรับน้องแก้วด้วย ละกัน...ระวังนายพายุหมุนหน่อยก็ดี คนนี้อาจจะร้ายกว่านาคาแค้นนะ”                   คำพูดตอนท้ายเรียกรอยยิ้มได้ทั้งคนพูดและคนฟัง                     “น้องมินบอกว่าจะจัดการให้...”                   “อา...ฝีมือสูสี” นายแพทย์หนุ่มหัวเราะ “เอาเป็นว่าฉันจะช่วยนายอีกแรง เดี๋ยวแวะไป หาเจ้านั่นที่บริษัทเลยดีกว่า...จะได้คุยกับเจ้านั่นเรื่องนายด้วย...”                   “ฝากด้วยละกัน...”                   :-: :-: :-: :-: :-:                     บ่ายมากแล้วแก้วกัลยาลงมาจากตึกเรียน มานั่งรอสินธุที่ซุ้มดอกเห็ดข้างถนน เธอ มองดูโทรศัพท์หวนคิดกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เฝ้าถามตัวเองว่าเบอร์โทรศัพท์ที่โทร เข้าใช่เบอร์ของราชินทร์จริงไหม อยากจะโทรกลับไป แต่ก็ยังไม่กล้า                   “อยู่นี่เอง มินเดินตามหาเสียทั่ว” รมิตาหอบหนังสือมายืนอยู่ตรงหน้า “อะไรจ๊ะ มินทำ แก้วตกใจเหรอ”                   “เปล่าจ้ะ พอดีคิดอะไรนิดหน่อย”                   “ไปกันเถอะ...พี่ราชินทร์ก็มารับแล้ว” รมิตาฉุดข้อมือเพื่อน ซึ่งยังทำหน้างง “แก้วจะ ไปเยี่ยมน้องพลอยไม่ใช่เหรอ”                   “มันก็ใช่ แต่แก้วรอพี่หมออยู่”                   “ก็พี่หมอไม่ว่างไง พี่ราชินทร์ที่จะมารับมินอยู่แล้วเลยอาสาพาไป และพี่ราชินทร์ก็เล่า เรื่องน้องพลอยให้มินฟังแล้ว มินก็อยากไปเยี่ยมน้อง...หรือแก้วไม่อยากให้มินไปด้วย”                   “เปล่าจ้ะ แต่แก้วว่าคงมีเรื่องเข้าใจอะไรผิดนะ...” แก้วกัลยาแน่ใจว่าพี่ชายเธอต้องไม่ รู้เรื่องนี้แน่ และคิดว่าสินธุจะยอมหรือ เพราะถ้าเรื่องถึงหูพายุ สินธุต้องโดนเล่นงานแน่ “แก้วว่า...”                   “เอาเถอะน่าแก้ว ไปกันนะ...พี่ราชินทร์บอกว่ามีเครื่องรางจะเอาไปให้น้องพลอยด้วย นะๆ”                   “แต่แก้วว่า...” แก้วกัลยาลำบากใจ                   “แก้วไม่รังเกียจมิน แสดงว่ารังเกียจพี่ราชินทร์เหรอ” รมิตาแสร้งทำหน้าเศร้า                   “ไม่หรอก...แก้วไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่แก้วว่ามันไม่ค่อยเหมาะน่ะ”                   “ที่พี่เขาจีบแก้วน่ะเหรอ” รมิตาทำตาโต ก่อนจะหัวเราะเมื่อเห็นพวงแก้มนวลของ เพื่อนเปลี่ยนเป็นสีชมพู  “เอานา...ไม่น่าเกลียดซะหน่อยมินก็ไปด้วย นะๆ ไปกัน”                   ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ปฏิเสธ รมิตาก็ลากแก้วกัลยาให้ขึ้นมาบนรถ ที่ราชินทร์คอยเปิด ประตูให้ จัดแจงให้นั่งคู่คนขับ โดยให้เหตุผลว่า                   “มินไม่ชอบนั่งข้างหน้า...”                   แก้วกัลยามองออกไปนอกตัวรถ ไม่ยอมสบตาอีกฝ่าย เฝ้านึกถึงเรื่องที่คุยโทรศัพท์ เมื่อคืน แต่ก็ทันสังเกตว่าวันนี้ชายหนุ่มแต่งกายต่างไปจากทุกวัน เขาดูดีในชุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อนพับแขน ขึ้นเพียงเล็กน้อยดูไม่เป็นทางการ แต่ก็พอเดาได้ว่าเพิ่งออกมาจากที่ทำงาน                   “พี่ราชินทร์ไปบริษัทมา วันนี้เป็นไงบ้างคะ” รมิตาคุยทำลายบรรยากาศเงียบๆ ความ จริงแล้วเธอต้องการจะให้แก้วกัลยารู้ว่า พี่ชายได้เลิกรากับธิติยาแล้ว “ได้เรื่องอะไรเพิ่มไหม”                   “ตอนนี้ทนายที่สินธุหามาให้กำลังดูเรื่องหลักฐาน...คิดว่าไม่นานก็คงเปิดโปงนาย อำนาจได้”                   “แล้วพี่ตี้ละคะ อดีตคู่หมั้นของพี่ ตามพี่ไปที่บริษัทไหมคะ เห็นคุณแม่บอกว่าเธอไป หาพี่ราชินทร์ที่บ้าน”                   แก้วกัลยารู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ในขณะที่สองพี่น้องคุยกันถึงเรื่องที่เธอไม่เกี่ยวข้อง ด้วย  แต่ก็ไม่รู้จะเลี่ยงอย่างไรดี เธอแอบมองราชินทร์อยู่บ่อยครั้ง อยากจะถามว่าเมื่อคืนเขาโทรหา เธอจริงไหม นั่นรวมถึงเขาได้มาพบเธอที่บ้านจริงหรือเปล่า...                   “แก้วจะหลับก็ได้นะ...เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนไม่ใช่หรือครับ?”                                       <<<จบตอนค่ะ>>> จากคุณ : เบญจามินทร์ (adel_ew) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 00:15:49

ความคิดเห็นที่ 6 ผมรู้นะครับว่าทำไม นางนาคสามเศียรก็ยังคงวนเวียนอยู่รอบบ้านศิริกุลชัย ราวกับกลัวว่าความแค้นของนางจะลดลง เพราะว่าตั้งสามเศียร วน ๆ ไปๆมาๆ คงจะเวียนแย่ เลยวนจนเวียนหัวไปมาอยู่แถวนั้นนั่นเอง  มีเศียรเดียวบางทีก็มึนวิงเวียนแย่แล้ว  (มองโลกแบบคนใจอ่อนครับ ฮี่ๆๆ ใครหนอมาแซวเรา ขอให้โชคดีถูกรางวัลที่ 1 นะครับ แง่ม...) ..^__^.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 07:19:33

ความคิดเห็นที่ 7 แวะมาอ่านค่ะ สนุกเหมือนเคยอ่ะ ปกติมนชอบนางร้ายพอประมาณ แบบว่าน้องลักษณ์ ดุไป เลยชอบแค่เจ้าเล่ห์นิดหน่อยนะคะ ปล..ใครหนอแซวพี่ชายเรา เอิ๊กๆ แบบว่ารู้จริงซะด้วย อิๆ ด้วยความเคารพค่ะ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 10:09:45

ความคิดเห็นที่ 8   เริ่มสงสารน้องแก้วแล้วล่ะค่ะ งานนี้เหมือนโดนรุมทำร้ายเพราะความเข้าใจผิดจากนาคเลยนะนี่ แล้วสามนางนั่นก็ไม่ยอมปล่อยวางสักที เฮ้อ ขอให้องค์ครุฑรามันตุ์ช่วยน้องแก้วได้ตลอดรอดฝั่งนะคะ แง่ม พี่ชายก็ คิดไปได้ นาคสามเศียรวิงเวียนเพราะเศียรตัวเอง แล้วเจ็ดเศียรนี่ ถ้าจะฟุบ เลื้อยไม่ออกแล้วมั้งเนี่ย แหะ แหะ เรื่องหัวเดียวก็วิงเวียนจะแย่นี่ เห็นด้วยอย่างแรงค่ะ เพราะทุกวันนี้ก็เป็นอยู่นะนี่ T_T แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 10:22:47 แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 10:21:48 จากคุณ : ปักษธร (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 10:21:24

ความคิดเห็นที่ 9 นาคกับครุฑนี่เหมือนคนเลยนะคะ ถ้าตัดบ่วงไม่ขาดก็วนเวียนอยู่ในกงกรรมกงเกวียนเหมือนกันเลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 11:27:42

ความคิดเห็นที่ 10 นาครีญาก็น่าสงสาร เอ คุณหมอคงไม่รอเลี้ยงต้อยหรอกเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 12:34:25

ความคิดเห็นที่ 11 พระเอกเรื่องนี้สอบผ่านอ่ะคุณเดล น่าร้ากกกกกก.... แหม... ชักลังเล พี่พายอย่าว่าเค้านะ ขอให้คุณเดลเขียนจบก่อนสิ้นปีน้า.... จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 19:08:26