ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก...

ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก...เสียงของนาฬิกาโบราณที่อยู่กลางบ้านยังคงดังอย่างสม่ำเสมอ...นานแล้วที่มันเริ่มเดิน...และเป็นเวลานานเช่นกันที่ฉันได้ยินเสียงของมันดังอยู่อย่างนี้

การเดินทางของนาฬิกาเรือนนี้เป็นปริศนา ฉันไม่รู้ว่ามันมีที่มาอย่างไรและมาจากไหน ฉันมารู้จักมันก็เมื่อใครคนหนึ่งเป็นคนพามันเดินเข้ามา

……………………………………..

“บ้านของคุณไม่มีนาฬิกา ผมว่าเรือนนี้เหมาะกับบ้านหลังนี้มากเลยนะ...”
คำบอกกล่าวที่ฉันทำได้เพียงยิ้มและยอมรับให้นาฬิกาโบราณเรือนนี้มาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้าน บ้านหลังที่ไร้สรรพเสียงใดใดยามที่ฉันต้องอยู่เพียงลำพัง

“คุณรู้มั้ยทำไมนาฬิกาเรือนนี้เหมาะที่จะอยู่ที่นี่...”
คำถามที่ทำให้ฉันต้องส่ายหน้า การกระทำของเขาคล้ายกับการเดินทางของนาฬิกา...เป็นปริศนา และยากที่จะคาดเดา เมื่อเห็นฉันส่ายหน้า เขาก็ยิ้มน้อยๆอยู่ในที รอยยิ้มที่รู้สึกเหมือนเขาจะภูมิใจอะไรบางอย่าง

“เพราะที่นี่ไม่มีผมยังไงล่ะ...ผมอยากให้นาฬิกาเรือนนี้เป็นตัวแทนผม ผมอยากจะอยู่กับคุณทุกๆ วินาที อยากให้คุณมองเห็นผมทุกชั่วโมง ผมอยากเป็นคนสำคัญของคุณ และผมเองก็จะเฝ้ามองคุณอยู่ที่ตรงนี้ทุกๆ วินาที...แต่ถึงคุณจะไม่มองเวลาจากนาฬิกาเรือนนี้ ผมก็จะส่งเสียงเรียกคุณ คุณต้องสนใจผมบ้างแหละน่า”
ท้ายประโยคเขาอมยิ้ม ก่อนจะก้มหน้าไม่มองอาการกลั้นยิ้มของฉัน ผู้ชายตรงหน้าของฉันเหมือนเป็นคนละคนที่เคยรู้จัก ฉันมักจะค่อนขอดเขาเสมอตั้งแต่เราคบกันว่า ‘ฉันว่าในลูกมะนาวคงมีความหวานอยู่มากกว่าคุณนะคะ’ ในที่สุดเขาก็ทำให้ฉันเห็นว่า เขาก็เป็นผู้ชายที่โรแมนติกไม่แพ้ใคร

“คุณรู้มั้ย...ผมรักคุณนะ”
ประโยคสุดท้ายเขาเอ่ยขึ้น แววตาของเขามั่นคงและจริงใจ ทว่าบางอย่างในดวงตาของเขาทำให้ฉันใจหาย คล้ายมีบางอย่างที่แฝงมากับท่าทีนั้น...บางอย่างที่ส่งสัญญาณถึงการจากลา

“ผมคงต้องไปแล้ว...แล้วเราจะได้พบกันอีก...อ่อ อย่าปล่อยให้นาฬิกาลานหมดนะ...เพราะผมอยากจะเดินไปกับคุณทุกๆ วินาที”

จบประโยคเขาส่งยิ้มให้ฉันอีกครั้งเป็นคำลา ก่อนจะหมุนตัวจากไปยังที่ที่เขาจากมา...

จากวันที่เจ้านาฬิกาเพื่อนใหม่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้...เขาก็เงียบหายไป ไม่ส่งข่าว ไม่มีเสียงทักทาย คล้ายๆบนโลกใบนี้เขาไม่มีตัวตน


...วันหนึ่งฉันเดินมาทำคงวามสะอาดนาฬิกาแขวนเช่นทุกวัน ทำจนมันเป็นกิจวัตร...แต่กลับมีบางอย่างผิดปกติไป เงียบ...ไร้สรรพเสียงใดใดส่งมาจากนาฬิกาเรือนนั้น...ลานมันคงหมดนั่นเอง ฉันยังจำคำพูดของเขาได้ จึงค่อยๆเอื้อมมือเปิดหน้าปัดของมันออกมาหมายจะไขลาน...ฉันกลับเห็นจดหมาย...จดหมายที่ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะมีตัวตนจนกระทั่งได้เจอมัน...ลายมือคุ้นตาจ่าหน้าซองถึงฉัน



ถึงคุณ...........นี่คงเป็นสามเดือนที่คุณไม่ได้รับการติดต่อจากผมเลยแม้แต่น้อย
ผมขอโทษ...ผมไม่อาจจะติดต่อกลับไปหาคุณได้อีก ผมเสียใจ
โรคร้ายทำให้ผมอ่อนแอเกินกว่าที่จะกลับไปบอกลาคุณด้วยตัวของผมเองอีกครั้ง
...จดหมายฉบับนี้จึงเป็นตัวแทนที่จะบอกลาคุณเป็นครั้งสุดท้าย
...แต่ผมอยากบอกกับคุณว่า ผมไม่เคยลืมคำสัญญา...
ผมจะเดินไปกับคุณทุกๆ วินาที...
จะมองคุณจากที่ตรงนี้
...ลาก่อนตลอดกาล...ที่รักของผม



……………………………………..

ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก...ฉันรู้เขาไม่เคยจากไปไหน...เขาจะยังอยู่กับฉันทุกๆ วินาที

ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก...ฉันรู้เขาจะไม่ทอดทิ้งฉัน...ไม่ว่าจะยามสุขหรือทุกข์

ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก...ฉันรู้เขา “รัก” ฉัน...และรักไปจนชั่วนิรันดร์

“ฉันรักคุณ”...ฉันบอกคุณและฉันก็รู้ว่าคุณรับรู้

ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก...

ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก...

ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก...

จากคุณ	: NaraNart
เขียนเมื่อ	: 21 ธ.ค. 52 22:20:55