ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 121 พาลาดิน จอภาพที่อยู่ตรงหน้าคุณหลิงและมิสเตอร์โจนส์ถูกปรับให้ฉายภาพในมุมสูงและครอบคลุมพื้นที่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะแม้จะไม่สามารถอ่านข้อมูลของผู้เล่นคนอื่นผ่านเฮเดสได้ ทั้งสองคนก็อยากรู้อยู่ดีว่า เฮเดสพาคนพวกนี้มาทำอะไร คุณหลิงมองเฮเดสที่นั่งเอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่อยู่บนคาคบไม้อย่างสบายอารมณ์ด้วยความขัดใจ ตลอดห้านาทีที่เธอเฝ้าดูอยู่เฮเดสไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากโยนลูกไม้ในมือเล่น นานๆทีเขาก็จะขว้างลูกไม้ที่อยู่ในมือออกไปบ้าง ขว้างแล้วก็เอื้อมมือไปเก็บลูกไม้ชุดใหม่มาโยนเล่นเหมือนเดิม ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ ย๊ากกก วินกับเอเรสถือดาบพุ่งตรงเข้าห่ำหั่นหุ่นฟางสองตัวที่อยู่ตรงหน้า โดยมีกองหนุนสามคนคอยปกปิดจุดอ่อนและร่ายเวทรักษาให้อย่างเคย เนื่องจากเวลาในเกมเร็วกว่าปกติ ภาพที่เห็นจึงเป็นภาพแบบเร่งสปีดที่คนไม่มีประสบการณ์อย่างคุณหลิงและมิสเตอร์โจนส์ที่ดูได้แต่เก็บรายละเอียดไม่ได้ ซึ่งผิดกับพนักงานที่ทำหน้าที่นี้เป็นประจำ พวกเขามองเพียงปราดเดียวก็รู้แล้วว่าทีมนี้ได้เลื่อนฝีมือไปอีกระดับแล้ว “นี่มันเควสอะไรกัน พวกคุณมีบริการรับฝึกเลื่อนระดับให้เฮเดสด้วยหรือไง” คุณหลิงโวยวายหลังจากที่ดูไปอีกพักหนึ่ง ที่เธอโวยวายก็นับว่าไม่ผิด ตลอดเวลาที่เธอนั่งดูมา กำแพงเขาวงกตเลื่อนไปเลื่อนมาอยู่ตลอด และในการเลื่อนแต่ละครั้งเป็นต้องส่งหุ่นออกมาจำนวนสิบถึงสิบสองตัวทุกครั้ง จำนวนนี้นับว่าไม่น้อยเกินไปจนพวกเด็กใหม่บางคนขาดโอกาสในการได้ประสบการณ์ และก็ไม่มากจนกระทั่งพวกเขารับมือไม่ไหว ดูๆไปก็เหมือนระบบจัดให้มีบริการอัพเลเวลให้จริงๆนั่นแหละ “ไม่ใช่หรอกครับ แต่มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” พนักงานที่โดนสั่งให้มานั่งเฝ้าคุณหลิงและมิสเตอร์โจนส์ยิ้งแห้งๆก่อนจะตอบ เรื่องนี้เขาก็สงสัยอยู่เหมือนกัน แต่หัวหน้าสั่งไม่ให้เปิดอ่านข้อมูลระหว่างที่สองคนนี้นั่งอยู่ ดังนั้น เขาก็ยังไม่คิดจะหาคำตอบ “ไม่ใช่ผลงานของระบบหรอก ฝีมือเฮเดสต่างหาก” มิสเตอร์โจนส์เอามือลูบคางก่อนจะพูดออกมาช้าๆ อาชีพของมิสเตอร์โจนส์ทำให้เขาต้องหาข้อมูลรอบด้านและมักจะสังเกตเห็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่มอง จึงไม่แปลกอะไรที่เขาจะพบความจริงได้ก่อนคนอื่นเสมอ “หือ คุณหมายความว่ายังไง” คุณหลิงหันมาถามทันที “คุณสังเกตการเคลื่อนไหวของเฮเดสดีๆสิ” มิสเตอร์โจนส์ชี้ไปที่จอภาพ เฮเดสขยับมือนิดเดียว ดีดลูกไม้ที่อยู่ในมือไปกระทบต้นไม้ประหลาดที่มีกิ่งก้านสอดเข้าไปในกำแพงต้นไม้ ทันทีที่ลูกไม้ในมือกระทบต้นไม้นั้น กำแพงต้นไม้ก็ถูกดึงให้เคลื่อนที่ เปิดทางให้หุ่นฟางชุดใหม่เดินออกมาให้กลุ่มของวินจัดการ “อะไรเนี่ย” คุณหลิงคราง “ไมยราบชัดๆ” พนักงานที่นั่งดูอยู่ด้วยหลุดปากออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ ตัวเขานั่งเฝ้าพื้นที่มานานพอควร เห็นคนบุกเข้าไปในเขาวงกตมาก็ไม่น้อย แต่ทว่า เขาไม่เคยสังเกตสักครั้งว่า กลไกในการควบคุมการเคลื่อนไหวของกำแพงต้นไม้เหล่านี้จะเป็นแบบเดียวกับที่ต้นไมยราบใช้หุบใบ เฮเดสต้องส่งคนเข้ามาที่นี่กี่หนนะ กว่าเขาจะรู้ว่ากำแพงพวกนี้ถูกควบคุมด้วยวิธีไหน “เป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมจริงๆ” มิสเตอร์โจนส์ออกปากชม เมื่อเห็นเฮเดสดีดลูกไม้ไปบังคับให้กำแพงที่อยู่ห่างออกไปเลื่อนไปมา เพื่อแบ่งพวกหุ่นฟางออกเป็นกลุ่มเล็กๆ ทันทีที่กำแพงเลื่อน หุ่นฟางก็เริ่มเคลื่อนไหวบ้าง แต่แถวหน้าขยับไปได้แค่สองก้าว แถวหลังยังไม่ทันเคลื่อนไหว ก็มีกำแพงอีกอันเลื่อนมาแยกพวกมันออกจากกัน และเมื่อมันไม่เห็นศัตรู หุ่นเหล่านั้นก็กลับไปยืนนิ่งเหมือนเดิม “หุ่นตั้งเยอะตั้งแยะ แล้วบอสมันไปไหน” คุณหลิงถามด้วยความไม่เข้าใจ หุ่นระดับห้าสิบถึงหกสิบหลายสิบตัวแบบนี้ ต่อให้ไม่มีสัตว์เวทระดับราชาคอยคุม ก็ควรจะมีสัตว์เวทระดับแปดสิบขึ้นไปอยู่บ้าง แต่นี่เธอนั่งดูวินและเพื่อนๆจัดการพวกมันไปสามกลุ่มแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าบอสจะออกมา “อา” โจนส์อุทานเมื่อเขาหาบอสเจอ เขาชี้ไปที่จอภาพ เมื่อทุกคนมองตามก็เห็นว่าบอสสามสี่ตัวถูกขังอยู่ในกำแพงต้นไม้ ไม่ต้องมีใครบอกทุกคนก็เดาได้ว่าฝีมือใคร “เฮเดส” คุณหลิงยิ้มอย่างพอใจ “เห็นไหมว่าฉันเลือกคนไม่ผิด ร้ายกาจขนาดนี้หาไม่ได้ง่ายๆหรอก” “แต่เขาก็จะเลิกอยู่แล้วนี่” มิสเตอร์โจนส์ดักคออย่างไม่เกรงใจ “เฮอะ ก็เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงต้องแล่นมาดูหัวหน้ากิลด์ในอนาคตที่เขาเลือก” ดูเหมือนว่าการหาเสียงสนับสนุนของมาร์จะไปได้ไกลเกินคาด “ไอ้หนุ่มหน้าตี๋หัวสีม่วงนี่หรือที่เป็นตัวเลือกใหม่ คุณโอเคจริงๆหรือ” โจนส์ถามอย่างข้องใจ จะมองอย่างไร วินก็ดูอ่อนหัดเกินกว่าที่จะคุมกิลด์ทั้งกิลด์ แค่กลุ่มห้าคนที่เล่นด้วยกันอยู่นี้ วินยังต้องทำตามคำสั่งเพื่อนอีกคนอยู่เลย “ไม่มีทาง” คุณหลิงตอบทันที “กิลด์เฮเดสน่ะมีภาพลักษณ์เป็นกรีก ฉันต้องการหัวหน้ากิลด์ที่หล่อแบบเทพบุตรกรีก เข้าใจไหม พวกผิวขาว หน้าตาคมเข้ม ตาโต จมูกโด่ง มีกล้ามพองามน่างับน่ะ ไม่ใช่เด็กโตไม่เต็มที่ แถมยังตี๋สนิท มีตาอยู่จื๊ดนึงแบบนี้” คุณหลิงยกนิ้วชี้ทั้งสองข้างทำท่าขีดจากหัวตาไปหางตาเป็นเส้นตรง บอกให้รู้ว่า เจ้าวินมีตาอยู่ขีดเดียวจริงๆ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 04:43:31

ความคิดเห็นที่ 2 โจนส์หัวเราะเอิ๊กอ๊ากก่อนจะถาม “ไหนคุณเคยสนใจสองพี่น้องนี่ไม่ใช่หรือ” “คนที่ฉันสนใจน่ะ น้องสาว ไม่ใช่เจ้าหนุ่มนี่” คุณหลิงตอบเสียงสะบัด ทำเอาโจนส์หัวเราะไม่หยุด “แล้วคุณจะทำอะไรได้” โจนส์ถามเสียงสูง ทั้งๆที่ยังกลั้นหัวเราะไม่ค่อยได้ “จะบอกให้รู้ไว้นะ เงินลงทุนในกิลด์เฮเดสน่ะมันมาจากฉันครึ่งหนึ่ง สมาชิกกิลด์กว่าครึ่งเป็นนักแสดงในสังกัดหรือไม่ก็เป็นนักเรียนในโรงเรียนการแสดง และจุดมุ่งหมายของคนพวกนี้น่ะไม่ใช่เกม” คุณหลิงบอกโจนส์อย่างเชื่อมั่น และไม่ต้องบอกก็รู้ว่า หากเธอคิดจะป่วนจริงๆแล้วล่ะก็ อย่าว่าแต่วินเลย เฮเดสมาเองก็ใช่ว่าจะทำอะไรเธอได้ เท่าที่ผ่านมา อาจจะดูเหมือนว่าเฮเดสเป็นต่ออยู่นิดหน่อย แต่นั่นมันเป็นเพราะเธอคิดว่านี่เป็นเสน่ห์ที่ทำให้ผู้ชมติดตามเฮเดสอย่างเหนียวแน่นต่างหาก     “แล้วคุณจะทำยังไง” โจนส์ถามด้วยความสนใจ หัวหน้ากิลด์ใหญ่อย่างกิลด์เฮเดสมีผลต่อสงครามปลายปีอยู่แล้ว มีหรือคนกำหนดอัตราต่อรองอย่างเขาจะไม่สนใจ พนักงานในห้องควบคุมเองก็นั่งนิ่งตั้งใจฟังคำตอบ ถึงบริษัทเกมจะห้ามพนักงานเล่นเกมและเล่นพนันที่เกี่ยวกับเกม แต่ใครจะรู้ล่ะ ถ้าเขาฝากเพื่อนหรือญาติที่ไม่ได้ใช้นามสกุลเดียวกันแทง หรือถ้าไม่กลัวโดนโกงบ่อนเถื่อนก็ยังมีให้เลือกอีกแยะ คุณหลิงทำท่าจะตอบ แต่เฮเดสที่อยู่เกมพูดอะไรขึ้นมาเสียก่อน และเพราะความเร็วมันเร็วขึ้นถึงหกเท่า พวกเขาเลยต้องขอให้พนักงานช่วยเปิดเสียงซ้ำด้วยความเร็วปกติอีกที “เลเวลเท่าไรกันแล้ว” พอไม่ได้รวมกลุ่ม เฮเดสก็ติดตามการเลื่อนระดับลูกทีมไม่ได้ คุณหลิงอยากรู้มาก ว่าบรรดาเด็กใหม่ตอบว่าอะไร แต่ขอเท่าไรพนักงานก็ไม่ยอมเปิดเสียงที่พวกวินและเพื่อนๆตอบเฮเดสให้ฟัง “คุณไม่มีสิทธิรู้ข้อมูลของผู้เล่นคนอื่น” พนักงานยืนยันเสียงแข็งจนคุณหลิงหน้าหงิก สุดท้ายโจนส์เลยขอให้เปิดเสียงเฮเดสที่พูดต่อจากเด็กพวกนั้นแทน “งั้นก็เจอพวกหุ่นฟางชุดใหญ่อีกสักหลายๆชุดแล้วค่อยเจอมินิบอสก็แล้วกันนะ” พอพูดจบเฮเดสก็บังคับให้กำแพงเลื่อน แต่คราวนี้มีหุ่นก้าวออกมาถึงยี่สิบตัว “ตกลงหมอนี่จะเลื่อนระดับให้เด็กพวกนี้ไปถึงไหนเนี่ย” คุณหลิงอุทานด้วยความไม่เข้าใจ แต่สิ่งที่คุณโจนส์สงสัยตรงกับใจของพนักงานในห้องควบคุมมากว่า “แต่ผมอยากรู้มากกว่าว่า เฮเดสเสียเวลาเลื่อนระดับให้คนพวกนี้ไปทำไม” โจนส์ลูบคางพร้อมกับส่งเสียงพึมพำโดยมีพนักงานพยักหน้าหงึกๆอยู่ด้านข้าง --------------------------------------------------------- ครึ่งชั่วโมงในเวลาจริงหรือสามชั่วโมงผ่านไป คุณหลิงและมิสเตอร์โจนส์ก็ยังคงนั่งดูอยู่หน้ามอนิเตอร์ กลุ่มของวินได้สังหารหุ่นฟางไปเกือบยี่สิบกลุ่มแล้ว และเวลายิ่งผ่านไปจำนวนหุ่นฟางในกลุ่มที่เฮเดสปล่อยเข้ามาก็ยิ่งมากขึ้นทุกที ครั้งสุดท้ายเฮเดสถึงกับปล่อยมาทีเดียวห้าสิบตัว เรียกได้ว่าวินและผองเพื่อนต้องรับมือชนิดหนึ่งต่อสิบกันเลยทีเดียว กลุ่มผู้เฝ้าสังเกตการณ์นั่งดูการต่อสู้ตาเขม็ง บางครั้งก็เอาใจช่วยเมื่อมีใครพลาดท่า บางคราก็ร้องตะโกนเชียร์เมื่อแก้สถานการณ์ได้ เรียกว่าติดตามกันชนิดตาไม่กระพริบ แต่เมื่อข้อมูลที่ได้ไม่สมบรูณ์ จ้องอย่างไรก็ต้องพลาดไปจนได้ “ไชโย เลเวลห้าสิบแล้ว” วินตะโกนก้องเมื่อได้เลื่อนระดับอีกหน และแน่นอนคนที่อยู่นอกเกมจับใจความได้ไม่ทัน “งั้นก็ถึงเวลาเจอมินิบอสแล้วสินะ” เฮเดสส่งเสียงมาจากยอดไม้ เขาดีดลูกไม้ไปในทันที กำแพงต้นไม้ด้านขวาเลื่อนเปิดออก หุ่นไม้สูงสองเมตรก้าวออกมาทันที มันถือดาบเล่มโตยาวเท่าช่วงแขนของมันออกมาพร้อมกับกับโล่กลมขนาดใหญ่มีรอยหยักโดยรอบราวกับเขี้ยวที่งอกออกมา มันส่งเสียงคำรามกึกก้องก่อนจะพุ่งเข้าหาเอเรส เปรี้ยง โล่สี่เหลี่ยมสำรองของเอเรสแตกเป็นเสี่ยงๆตามโล่อันแรกไปอย่างไร้ทางเลี่ยง หุ่นไม้ไม่แม้แต่จะหยุดชะงัก มันดึงดาบกลับแล้วฟันลงมาเต็มแรงโดยมีเอเรสที่นอนกองอยู่ที่พื้นเป็นเป้าหมาย วินที่อยู่ใกล้ที่สุดตัดสินใจกระโดดขึ้นขี่หลังมัน เอามือเหนี่ยวคอกระชากให้มันหงายหลังเต็มแรง เปิดโอกาสให้เอเรสกลิ้งหนีไปได้อย่างหวุดหวิด หุ่นไม้เสียหลักไปแค่ชั่วครู่ พอมันตั้งตัวได้ก็เหวี่ยงวินลงไปกองกับพื้นดังโครม มันคำรามก้องเมื่อเห็นเอเรสลุกขึ้นได้แล้ว และกำลังถอยไปให้พ้นระยะโจมตีเพื่อตั้งหลัก มันเหวี่ยงโล่ในมือจนหมุนติ้วไปหาเอเรส พอเห็นโล่บินพุ่งมาหา เอเรสก็ตั้งดาบในมือขึ้นต้าน เสียงโลหะกระทบกันดังราวกับเสียงกรีดร้องของปีศาจ แม้จะพยายามต้านอย่างมั่นคง เอเรสก็ถูกดันให้ถอยไปด้านหลังอย่างต่อเนื่อง เขามีเหงื่อไหลซึมออกจากหน้าผากมาไม่ขาดสาย สองมือก็กำด้ามดาบในมือจนซีดขาว ธนูและอีกสองสาวที่อยู่ด้านหลังรวมตัวกันโจมตีหุ่นไม้เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ แต่ดูเหมือนมันจะถูกโปรแกรมให้โจมตีเป้าหมายที่มีเลเวลสูงที่สุดก่อน มันจึงก้าวตามหาเอเรสโดยไม่สนใจลูกธนูที่แทงมันไม่เข้าหรือพลังเวทกระจอกๆที่ไม่ระคายผิวมันเลย “พี่เอ ระวังต้นไม้” วินร้องเตือนเมื่อเห็นเอเรสถูกดันจนเกือบจะไปถึงต้นไม้ใหญ่ที่ด้านหลัง ตอนนี้ แม้การถอยกรูดๆของเอเรสช่วยผ่อนแรงไปได้บ้างแล้ว เอเรสยังไม่สามารถหยุดโล่บินได้ หากต้องรับพลังทำลายของมันเต็มๆเพราะถอยต่อไปไม่ได้ ดูท่าเอเรสคงต้องจบสิ้นเป็นแน่แท้ “ทำไงดีฟะ” วินพึมพำกับตัวเอง “ลืมเรื่องเขี่ยกับปัดแล้วหรือไงนายท่าน” เสียเอไอดังขึ้นในหัว ทำให้วินนึกออกว่าตอนที่ฝึกกับยักษ์แดง วินก็ต้านพลังของมันไม่ไหวเหมือนกัน หลังจากที่โดนซ้อมเป็นกระสอบทรายไปพักใหญ่ มิคาเอลก็สอนให้เขาใช้เทคนิคเขี่ย ปัดและหมุนเพื่อเบี่ยงเบนทิศทางของแนวแรง แต่เนื่องจากตอนที่เรียน มิคาเอลอธิบายด้วยศัพท์เทคนิคอย่างเวคเตอร์ หรือผลรวมของแรง มากไปหน่อย เด็กเพิ่งจบ ม.ต้นอย่างวินเลยมึนจนลืมดับไปเลย “แหะๆ ไม่ได้ลืมหรอก แต่มันไม่เข้าหัวเลยต่างหาก” วินสารภาพเสียอ่อย คำตอบที่ได้จากเอไอจึงมีความอิดหนาระอาใจปนมาอย่างเต็มเปี่ยม ถึงขนาดที่ว่าวินนึกออกเลยว่าถ้ามันมีตัวตนคงกำลังส่ายหน้าอย่างอ่อนใจแน่ๆ “งั้นก็บอกเพื่อนท่านให้ถอยหลังไปให้เร็วกว่านี้แล้วกระโดดขึ้นไปเหยียบบนโล่” “พี่เอ ถอยด่วน” วินไม่ยอมเสียเวลาโต้เถียงกับเอไอ เพราะเห็นอยู่เต็มตาว่าเอเรสกำลังอยู่ในภาวะวิกฤต ซึ่งก็เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง เพราะเอไอตัวนี้ถูกมิคาเอลตั้งโปรแกรมมาให้เป็นครูฝึกของวิน เขาใส่ข้อมูลที่จำเป็นสำหรับอาชีพขั้นที่สองที่เขาต้องการให้วินได้ไว้อย่างครบถ้วน และเซตให้การอัพเลเวลให้วินเพื่อให้ได้อาชีพขั้นที่สองเป็นเป้าหมายหลักของมันในตอนนี้ การทำตามคำสั่งเอไอจึงทำให้วินได้ประโยชน์สูงสุด แม้ว่าความจริงยังมีวิธีกำจัดหุ่นไม้ที่ง่ายกว่า หากว่าเอไอจะหันไปชี้แนะเอเรสแทน ทันทีที่วินขึ้นไปเหยียบบนโล่ เขาก็หมุนติ้วไปตามการหมุนของมันจนทรงตัวแทบไม่อยู่ โชคดีที่เอเรสกระโดดถอยไปด้านหลังได้เร็วกว่า ดาบในมือทั้งของวินที่ปัดป่ายอย่างไร้จุดหมายตอนที่พยายามทรงตัวจึงไม่พลาดไปโดนพวกเดียวกัน “ผสานเวทน้ำแข็งและไฟที่ดาบแต่ละข้าง” เอไอสั่งไม่ยอมหยุด วินทำตามอย่างยากลำบาก เพราะต้องพะวงกับการทรงตัวไปด้วย แต่ด้วยความชำนาญเขาจึงผสานเวทน้ำแข็งที่ดาบในมือซ้ายและเวทไฟที่ดาบในมือขวาได้สำเร็จ และเพราะดาบของวินทั้งสองเล่มต่างก็มีพิษทั้งคู่ ดาบซ้ายที่วินมักจะใช้เป็นโล่จึงเปลี่ยนเป็นสีเขียวเข้มที่มีแสงสีฟ้าเรืองออกมา ในขณะที่ดาบขวากลายเป็นสีดำทั้งเล่ม “บังคับให้แสงที่ส่องเรืองๆนั่นแผ่ขยายออกไปให้มากที่สุด” วินทำตามอย่างยากลำบาก พอแสงเรืองๆที่ดาบทั้งสองเล่มแผ่ออกมาได้แค่ครึ่งนิ้ว วินก็ขยายมันต่อไม่ได้ เอไอจึงสั่งการต่อไป “เอาดาบวางที่ขอบโล่ ออกแรงปาดเบาๆไปทางขวาพร้อมกันแล้วยกขึ้น” พอวินทำตาม โล่ก็เปลี่ยนทิศทันที อันที่จริงไม่ว่าเอไอจะบอกวินให้ชี้แนะเอเรสให้ใช้เคล็ดปาด หรือจะสั่งให้วินทำแบบนี้โดยไม่ได้ผสานเวทกับดาบ ผลก็ออกมาเหมือนกันเพราะไม่ว่าวิธีไหน เอเรสที่มีประสบการณ์มากกว่าวินหรือเอไอที่จะช่วยคำนวณทิศทาง จังหวะและขนาดแรงให้วินได้ ก็สามารถทำให้โล่เปลี่ยนทิศเพราะทิศทางของแรงเปลี่ยนไปทั้งนั้น แต่ที่มันยอมเสียเวลาและเอาชีวิตของเอเรสมาเสี่ยง เพราะมันมีวัตถุประสงค์อื่น “ห้ามกระโดดลงเด็ดขาด” เอไอปรามเสียงเข้มเมื่อวินตั้งท่าจะกระโดดหนี เพราะเห็นว่าเอเรสปลอดภัยแล้วชั่วคราว “อ๊ากกกก” วินส่งเสียงร้องดังลั่น เมื่อเห็นว่าตอนนี้ตัวเองกำลังพุ่งเข้าไปหาหุ่นไม้หน้าตาถ^^ทึง มันร้องคำรามก่อนจะจับดาบของมันด้วยท่าเดียวกับซามูไร เตรียมฟันเหยื่อที่โล่ของมันนำมาส่งถึงที่ “กระโดดตีลังกา ยื่นแขนไปข้างหน้า” เอไอร้องสั่งเมื่อได้จังหวะ วินกระโดดตีลังกาข้ามหัวหุ่นไม้ไปได้อย่างหวุดหวิด และวินก็เพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมเอไอถึงสั่งให้ยื่นมือไปข้างหน้าก็ตอนที่เขาหมุนตัวมาอยู่ด้านหลังหุ่นไม้ ลำตัวท่อนล่างเพิ่งหมุนมาขนานกับพื้น วินยื่นสองมือไปข้างหน้าตามคำสั่ง ในจังหวะเดียวกับที่โล่ของหุ่นไม้หมุนมาปะทะลำตัวเจ้าของเต็มๆ สาเหตุที่เจ้าหุ่นไม่ไม่สามารถที่จะรับโล่ของตัวเองได้ เพราะตอนนี้โล่เปลี่ยนไปนิดหน่อย มันมีแสงเรืองๆล้อมรอบมันสองวง วงในเป็นสีดำสนิด วงนอกเป็นสีเขียวเคลือบด้วยสีฟ้า เหมือนดาบของวินทั้งสองเล่มไม่มีผิด โล่หมุนเป็นใบเลื่อย เลื่อยเข้าไปในลำตัวหุ่นได้ครึ่งเดียวก็หยุดหมุน แต่ดาบของวินที่แทงมาด้านหลังเสียบมาเจอกับขอบโล่พอดี แสงเรืองๆที่มาจากดาบจึงไหลวนไปล้อมรอบโล่อีกครั้ง ทั้งไอพิษ ควันไฟและไอน้ำพุ่งออกมาจากลำตัวของหุ่นไม้ แล้วก็ บึ้ม ผู้เล่นเอลโลฮิม สังหารหุ่นไม้ระดับแปดสิบ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 04:46:40

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงประกาศจากระบบดังขึ้นยาวเหยียว บอกทั้งค่าประสบการณ์จำนวนมากที่วินได้รับเพราะสังหารหุ่นไม้ที่มีระดับมากกว่าตัวเองถึงสามสิบระดับ  และทักษะอีกสองชนิดที่วินไม่รู้ว่ามันคืออะไร อย่างอาวุธเวท และชิงศาสตรา แต่มีอยู่คนหนึ่งที่รู้ “มิคาเอลจะให้วินเป็นพาลาดินหรือนี่ น่าสนใจ” เฮเดสโยนลูกไม้ในมือเล่นต่อไป “ยอดไปเลยวิน” เอเรสยกหัวแม่โป้งให้วินทั้งสองมือ “แหะๆ” วินยกมือเกาหัวตามความเคยชินทั้งๆที่มือถือดาบอยู่ พอด้ามดาบไปกระทบศีรษะวินก็วางลงอย่างเก้อๆ “ถ้าบอกไปว่าที่ทำไปนี่ ทำตามคำสั่งเอไอทั้งหมด จะมีใครเชื่อไหมนี่” เฮเดสยิ้มที่มุมปากนิดๆ ที่เห็นคนอื่นๆเข้าไปแสดงความยินดีและชื่นชมกับความสามารถของวิน ไม่ต้องถามวินเขาก็รู้ ค่าประสบการณ์จากหุ่นไม้ตัวนี้ตกเป็นของวินคนเดียว เพราะไม่มีใครโจมตีได้สำเร็จสักครั้ง การที่เด็กๆพวกนี้ไม่มีความอิจฉาริษยาและสามารถแสดงความยินดีกับคนอื่นได้อย่างจริงใจนับเป็นสัญญาณที่ดีของการรวมกลุ่ม และเฮเดสมองเห็นคุณสมบัติสำคัญในตัวเอเรสขึ้นมาอีกอย่าง “เติบโตขึ้นอีกนิดแล้วสินะ” เฮเดสรำพึง เมื่อเทียบกับตอนที่รวมกลุ่มไปล่ามังกร เอเรสแม้ไม่คิดเอาเปรียบแต่ก็ไม่สามารถต้านทานความเห็นแก่ตัวของคนหมู่มากได้ แต่คราวนี้ เมื่ออยู่ในกลุ่มเด็กๆด้วยกัน เขาสามารถชิงแสดงออกถึงความจริงใจที่มีต่อผู้อื่นออกมาก่อน ดังนั้นต่อให้มีคนอิจฉาหรือมีความคิดไม่ดีอยู่ในหัว ก็ต้องเก็บไว้กับตัว สำหรับเฮเดสคนเป็นหัวหน้าต้องชื่นชมยินดีเมื่อลูกทีมเก่งกาจขึ้น หรือแม้แต่เก่งกาจกว่าตน ความอิจฉาริษยามีแต่จะทำให้คนดีมีฝีมืออยู่ด้วยไม่ได้ และบางทีเจ้าความอิจฉาก็ยังอาจทำให้หัวหน้าบางคนกีดกันไม่ให้ลูกน้องพัฒนาตนเอง แล้วในที่สุดผลเสียก็จะตกอยู่กับส่วนรวม แต่ที่ผ่านมา แม้เอเรสจะมีคุณสมบัติขั้นต้น แต่เขาไม่สามารถต้านทานความเห็นแก่ตัวของคนหมู่มากได้ แต้มของเขาในใจเฮเดสจึงไม่สูงนัก แต่ในวันนี้ เขาได้แต้มบวกเพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้ตัวเสียแล้ว “ถ้าพักพอแล้วก็เตรียมรับมือตัวถัดไป” เฮเดสบอกพวกเด็กๆ ทุกคนตั้งท่าเตรียมพร้อมจะรับมือ ไม่มีใครสังเกตเห็นสัตว์เวทตัวเล็กเท่าฝ่ามือหลายสิบตัว รูปร่างคล้ายหุ่นไม้ที่เพิ่งถูกกำจัดไป กำลังมุดรอดใต้กำแพงต้นไม้ออกมาหาพวกเขา ----------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 04:47:19

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 122 ปิคนิค “หมวยน้อยตกลงตามนี้นะ” พี่เหยี่ยวปลดกระเป๋าคาดเอวยื่นให้อาหมวย สีหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวังเต็มเปี่ยม “อารายน่ะ” เสียงเล็กๆดังขึ้นขัดจังหวะ จนพี่เหยี่ยวต้องก้มมองลงมาเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยที่ไม่น้อยไปกว่ากันของเจ้าเดรกมังกรน้อย “อ๋อ ไม่มีอะไร ก็กระเป๋าใบหนึ่งเท่านั้นเอง” พี่เหยี่ยวอธิบายแบบไม่อธิบายอะไรเลย “แล้วทำไมต้องเอากระเป๋าธรรมดาๆให้นายหญิงด้วยล่ะ” เจ้าโกเลมน้อยที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ยื่นหน้ามามองกระเป๋าก่อนจะเอียงคอถาม “เฮ้ย ใครบอกว่าธรรมดา นี่มันกระเป๋าแฝดสามของสามโจรสลัดเชียวนา” พี่เหยี่ยวเผลอโฆษณากระเป๋าใบเก่งของตัวเองจนไทเกอร์ที่อยู่ไม่ไกลเท่าไรแวบเข้ามาสังเกตการณ์ทันที พอมาถึงเขาก็นั่งยองๆข้างเจ้าเดรกแล้วก็เงยหน้าพิจารณากระเป๋าอย่างตั้งอกตั้งใจ จากนั้นเขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันมาบอกเดรก “เดรกน้อย นี่ไม่ใช่กระเป๋าธรรมดาๆนา มันคือออโรโบรอสเคส เชียวนะ” เดรกน้อยเอียงคอมองอย่างสนใจ “แล้ว เจ้า ออออบอรอรอสเคสนี่มันคืออะไรอะ” พี่เหยี่ยวถอนหายใจเฮือกเมื่อเห็นว่าตอนนี้ทีมล่าเทเลพอร์ทหันมามุงพี่เหยี่ยวกันหมดแล้ว ยังไม่ทันที่จะหาทางเลี่ยงการเปิดเผยความลับโดยไม่จำเป็น ไทเกอร์ก็ชิงอธิบายให้เจ้าเดรกน้อยฟัง ซึ่งมันก็เท่ากับประกาศให้ทราบกันโดยทั่วว่าพี่เหยี่ยวมีไอเทมพิเศษอะไรนั่นแหละ “เห็นวงกลมนี่ไหม” ไทเกอร์ชี้ไปที่งูกินหางเป็นรูปวงกลมที่ติดอยู่ข้างกระเป๋า เจ้าเดรกกับโกเลมน้อยรีบยื่นหน้าเข้าไปจ้องแล้วหันมาพยักหน้าหงึกๆ ไทเกอร์จึงได้อธิบายต่อ “วงกลมงูกินหางนี่เรียกว่า ออโรโบรอส เป็นสัญลักษณ์ของวัฏจักรที่วนเวียนไม่มีที่สิ้นสุด” “แล้วไงอะ” เดรกน้อยไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวกับกระเป๋ายังไง แต่ผู้เล่นที่มีประสบการณ์หลายคนเริ่มนึกออกแล้ว และที่น่าแปลกใจก็คืออาหมวยที่ปกติไม่เคยรู้อะไรกับเขาดันรู้ด้วย เพราะชื่อนี้มันอยู่ในตำราเซตไอเทมที่เธอมีอยู่ “ออโรโบรอสเซต เป็นเซตไอเทมที่มีสี่ชิ้น ตามความเชื่อเก่าแก่ออโรโบรอสเป็นสัญลักษณ์ของวัฏจักรอันไร้ที่สิ้นสุด หรืออีกนัยหนึ่งก็คือความอมตะ เซตไอเทมทุกชิ้นในเซตนี้จึงถูกออกแบบมาให้ใช้เพื่อเอาตัวรอดได้ในสถานะการณ์คับขัน กระเป๋าใบนี้เป็นชิ้นหนึ่งในเซต แม้ว่าจะแยกได้สามใบแต่ความจริงเป็นกระเป๋าใบเดียว” อาหมวยอธิบายเพิ่มเติม แล้วก็ต้องหยุดชะงักด้วยความแปลกใจที่จู่ๆข้อมูลที่เธอเพิ่งพูดไปก็ปรากฏขึ้นในหัว “นายหญิง ข้าเองเอไอของท่านไงล่ะ ข้าคาดการณ์ว่าท่านน่าจะอยากรู้เรื่องไอเทมที่อยู่ในมือ ข้าเลยส่งข้อมูลไปให้ท่าน" เอไอของอาหมวยส่งเสียงขึ้นในหัว น้ำเสียงของมันแฝงความนอบน้อมไว้ส่วนหนึ่ง ซึ่งนั่นเป็นเพราะปริมาณข้อมูลที่มันต้องจัดการ ทำให้มันรู้ว่าเจ้านายของมันคนนี้ไม่ใช่เล่นๆ เอไอระดับสูงสุดก็เหมือนคนเก่งๆที่มีอัตตาสูง หากนายของมันเก่ง มันก็จะยอมรับใช้แบบถวายหัว แต่หากเป็นพวกมีเงินซื้อได้อย่างเดียวละก็ บางทีเอไอรุ่นถูกๆสเปคไม่สูงอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ เพราะอย่างน้อยมันก็ไม่กวนประสาทเจ้านายเพื่อทดสอบครั้งแล้วครั้งเล่าจนกว่ามันจะยอมรับเจ้านายมันได้ และนี่เป็นเหตุผลที่มิคาเอลใช้สิทธิความเป็นผู้ปกครองของวินไปจัดการปรับแต่งเอไอ ก่อนจะยกให้วิน แต่ถึงแม้จะถูกปรับแต่งไปแล้ว ความร้ายกาจของเอไอระดับสูงสุดก็ยังหลงเหลือไม่น้อย ผลก็คือ วินได้ครูฝึกดุโคตรโคตรติดตัวตลอดเวลา อาหมวยได้ยินแล้วก็นิ่งไปครู่ใหญ่ “แล้วยังไงต่อครับ” โกเลมน้อยชักงงบ้าง ตอนแรกมันว่ามันฟังรู้เรื่องแล้วเชียว แต่พอถึงตอนที่มันสงสัยว่าทำไม กระเป๋าสามใบจะเป็นใบเดียวไปได้ไง นายหญิงก็หยุดพูด มันก็เลยต้องถามต่อ “ก็อย่างนี้ไงจ๊ะ” นายหญิงหยิบน้ำยาเพิ่มพลังชีวิตขวดหนึ่ง ใช้พู่กันทำเครื่องหมายกากบาทให้ไม่เหมือนน้ำยาขวดอื่นๆ แล้วใส่กระเป๋าที่พี่เหยี่ยวให้มา แล้วเธอก็ผายมือไปที่อีกาผู้คาดกระเป๋าแบบเดียวกันไว้ที่เอว พอเห็นแบบนี้ อีกาก็ล้วงน้ำยาเพิ่มพลังชีวิตขึ้นมาหนึ่งขวด หันด้านที่มีเครื่องหมายกากบาทให้ทุกคนดู ก่อนจะโค้งรอรับเสียงปรบมือจากผู้ชม “อย่างนี้มันขโมยนี่ ผู้ใหญ่นิสัยไม่ดี” เดรกน้อยชี้หน้าต่อว่าอีกาดังลั่น ทำเอาคนปรบมือไปแล้วรีบหยุดแทบจะไม่ทัน เพราะต้องเอามือมาตะครุบปากไม่ให้ปล่อยก๊ากออกมา อาหมวยเองก็ต้องส่งยิ้มแห้งๆเป็นเชิงขออภัยพี่อีกาก่อนจะหันไปอบรมเดรก “เดรก พี่อีกาไม่ได้ขโมย ขอโทษพี่อีกาเสีย” และเพราะเดรกน้อยแอบเห็นนายหญิงกลั้นหัวเราะ มันเลยกล้าซักต่อ “ไม่ใช่ขโมยแล้วเรียกว่าอะไรล่ะ” มันมองหน้านายหญิงตาแป๋ว แล้วใครจะโกรธมันลง “เดรก พี่อีกาเขาแค่แสดงให้ดูว่า กระเป๋าสามใบเป็นใบเดียวได้อย่างไรไงจ๊ะ พอนายหญิงใส่น้ำยาลงในกระเป๋าใบนี้” อาหมวยยกกระเป๋าในมือให้มันดู “พี่อีกาก็หยิบของออกจากกระเป๋าใบโน้น เหมือนกับว่ากระเป๋าสองใบนี้เป็นกระเป๋าใบเดียวกันไงจ๊ะ” “เหรอ” เจ้าเดรกเอียงคอครุ่นคิดจนเข้าใจ แล้วมันก็ “งั้นเดรกน้อยขอโทษนะคร้าบ” มันเอาขาหน้ามาแปะกันแล้วโค้งจนหัวเกือบทิ่มเหมือนที่มันเห็นพี่โกเลมน้อยทำบ่อยๆ พี่อีกาเลยไม่มีทางเลือก ได้แต่บอกว่าไม่เป็นไร แล้วก็แอบบ่นลับหลังว่า “เกือบโดนลดชั้นจากโจรเป็นขโมยไปเสียแล้ว” “แล้วลุงเหยี่ยวเอากระเป๋าให้นายหญิงทำไมอะ” โกเลมน้อยถามในสิ่งที่มันข้องใจ ซึ่งตรงกับใจของใครหลายคน พอได้ยินคำว่าลุง พี่เหยี่ยวก็ทำหน้าปูเลี่ยนๆก่อนจะยอมเผยความลับ “โกเลมน้อย พี่เหยี่ยวแค่จะขอแบ่งอาหารชุดปิคนิคหน่อยเดียวเอง” “ปิคนิค” เสียงเล็กๆสองเสียงประสานกัน ทั้งเจ้าโกเลมน้อยและเดรกน้อยไม่รู้จักปิคนิคทั้งคู่ “มันคืออะไรเหรอ” เดรกน้อยเป็นคนถามออกมา “ไม่รู้จักปิคนิค” พี่เหยี่ยวถามเสียงสูงอย่างนึกไม่ถึง แล้วเขาก็คิดได้ว่า คนมาเล่นเกมเขาคงไม่ได้ปิคนิคกันเท่าไร เจ้าสองตัวนี้มันคงไม่มีคำนี้ในคลังข้อมูล “ปิคนิค ปิคนิค” พี่เหยี่ยวพยายามหาคำอธิบาย ทวนได้ไม่กี่คำ เขาก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ “ปิคนิคก็ ไปเที่ยวไง” คราวนี้ผู้รับฟังสองตัวพยักหน้าหงึกหงักทั้งคู่ เรื่องนี้นี่ เดรกน้อยกับโกเลมน้อยรู้ดี “เที่ยวนานๆก็เหนื่อย ใช่ไหม” เจ้าสองตัวนั่นพยักหน้าอีกหน “เหนื่อยก็ต้องกินไง ไปปิคนิคคือไปเที่ยว เหนื่อยแล้วก็กิน เข้าใจไหม” คราวนี้เดรกน้อยกับโกเลมน้อยพยักหน้าเห็นด้วยทันที พี่เหยี่ยวเลยรีบพูดต่อก่อนมันจะถามคำถามยากๆอีก “แต่วันนี้พี่เหยี่ยวไม่ได้ไปเที่ยวด้วยไง เลยเอากระเป๋าให้นายหญิง พอถึงเวลากิน โกเลมน้อยก็เอาอาหารใส่กระเป๋า พี่เหยี่ยวจะได้กินด้วยพร้อมๆกันไง” “อ๋อ เข้าใจล่ะ” โกเลมน้อยพยักหน้า “เข้าใจว่าไง” พี่เหยี่ยวถามย้ำ “ว่าลุงเหยี่ยว จะกินฟรี” เดรกน้อยตอบเสียงแจ๋ว เรียกเสียงเฮ้ยจากพี่เหยี่ยวดังลั่นและอมยิ้มจากบรรดาสมาชิกที่อยู่ในทีม โดยเฉพาะสาวๆอย่างพร้อมเพรียงกัน และมีสองคนที่หันไปมองอย่างประเมินกันและกัน พี่หมีกับไทเกอร์ ไทเกอร์ยิ้มที่มุมปาก ส่งสายตาท้าทายให้หมีขาวก่อนจะหันไปบอกเดรกน้อย “พี่เหยี่ยวไม่ได้ขอกินฟรีนะเดรกน้อย แต่กำลังหารายได้ก้อนใหญ่ให้นายหญิงของเดรกน้อยต่างหาก” สามโจรสลัดสลัดท่าทีขี้เล่นไม่จริงจังออกทันที พี่เหยี่ยวเองพึมพำพอให้ได้ยินกันถ้วนทั่วว่า “เห็นว่าเรียกพี่ ไม่ได้เรียกลุงนะ เลยยอมให้หน่อยนึง” “ยังไงเหรอ” เดรกน้อยแค่สงสัย เพราะเดรกน้อยไม่ได้สนใจเงิน เดรกน้อยสนใจแต่ของวาวๆ “ก็นายหญิงสามารถขายไอเทมผ่านกระเป๋านี่ได้ แม้ว่าจะไม่ได้ไปด้วยกันไง” ไทเกอร์พูดเท่านี้ ทุกคนก็เข้าใจว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทุกคนรู้ว่าหมวยกับวินเป็นเจ้าของร้านค้า ไอเทมที่พกติดตัวย่อมมากกว่าคนอื่น มิหนำซ้ำ คราวนี้อาหมวยยังขอแยกตัวไปคนเดียวอีก ตามความเข้าใจของทุกคน อาหมวยแค่พาสัตว์เวทไปเที่ยวเล่น จึงไม่จำเป็นต้องใช้ไอเทมที่พกมาด้วย แต่คนอื่นๆ ต้องไปชิงเทเลพอร์ท ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรบ้าง ไอเทมที่เอามาด้วยก็ไม่รู้ว่าจะพอไหม ถ้าสามารถขอซื้อไอเทมจากอาหมวยผ่านกระเป๋านี้ได้ ก็ทำให้หมดกังวลเรื่องไอเทมไม่พอไปได้เลยทีเดียว “จริงด้วย ให้หมวยยืมกระเป๋านี่ ก็เหมือนมีร้านขายไอเทมอยู่ข้างตัว” ส้มพูดเสียงดังลั่น เมื่อตามความคิดไทเกอร์ทัน “แล้วหมวยจะลดให้ห้าเปอร์เซนต์เหมือนเดิมหรือเปล่า” จักรถามเพื่อจะขอให้หมวยคงราคาเดิม โดยทั่วไปการเอาของมาขายให้ถึงที่ พ่อค้าจะบวกกำไรเพิ่มไปด้วย จะมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับความเสี่ยงในพื้นที่ แต่คราวนี้หมวยไม่ต้องเสี่ยง จักรที่ไม่ค่อยมีตังค์ก็เลยทำหน้าทนขอราคาเดิม “ได้ ราคาเดิม ลดห้าเปอร์เซนต์จากราคาในร้านขายไอเทม แต่ไม่รับรองนะว่าจะมีของทุกอย่าง” อาหมวยตกลงอย่างง่ายดาย ยังไงเธอก็ได้กำไรอยู่ดี “งั้นก็ต้องขอยืมกระเป๋าอีกใบของพวกนายละนะ” ไทเกอร์หันไปแบมือใส่หมีขาว หมีขาวยักไหล่ “อีกา นายเอากระเป๋าของนายให้ไทเกอร์ยืม” พูดเพียงเท่านี้ ทุกคนก็รู้ว่า เจ้าของไอเทมตัวจริงก็คือหมีขาวนี่เอง ใบที่อยู่กับพี่เหยี่ยวและอีกาเป็นเพียงใบจำลองที่พี่หมีจะเรียกคืนเมื่อไรก็ได้ “นายหญิง ทางนี้” เสียงตะโกนของยักษ์แดงดังมาจากยอดเนินทรายด้านทิศเหนือ มันกับพี่งูชวนกันไปสำรวจพื้นที่ ตอนที่คนอื่นเขาคุยกัน พอมันเจอกำแพงหินเก่าก็หันกลับมาตะโกนเรียกนายหญิงทันที “ไปกันเถอะ” เจ้าโกเลมน้อยวิ่งนำหน้าไปทันที เพราะกลัวไม่ได้ทำเควส “รอด้วยๆ รอเดรกน้อยด้วย” เจ้าเดรกน้อยก็วิ่งหน้าเริ่ดตามไปทันทีเหมือนกัน เพราะมัวแต่ตื่นเต้นจนลืมไปว่ามันบินได้ “งั้นหมวยขอตัวก่อนนะคะ” อาหมวยค้อมศีรษะให้ทุกคนก่อนจะเดินตามเด็กสองตัวนั้นไป “ไปกันเถอะ” หมีขาวชวนให้ออกเดินทางบ้าง แต่พวกเขาเดินเข้าไปในทะเลทรายอันว่างเปล่าแทน --------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 04:50:08

ความคิดเห็นที่ 5 “พี่โกเลมน้อยรอด้วย” เจ้าเดรกตะโกนลั่น ด้วยความที่ขาของมันสั้นกว่า มันเลยวิ่งตามไม่ทัน พอได้ยินน้องเรียก โกเลมน้อยก็เบรดเอี๊ยดทันที “นี่ๆ เดรกน้อยถามอะไรหน่อยได้ป่าว” เจ้าเดรกน้อยถามทันทีที่มันวิ่งตามมาทัน “อะไรเหรอ” โกเลมน้อยถาม มันแอบดูไปทางด้านหลังแล้วเห็นว่านายหญิงค่อยๆเดินมา ก็รู้แล้วว่าต้องรอนายหญิงด้วยอีกคน มันเลยนั่งแปะคุยกับเดรกน้อยตรงนั้นแหละ “ทำไม เราต้องแบ่งของกินให้คนอื่นด้วยล่ะ ไม่เห็นจะยุติธรรมเลย” เจ้าเดรกน้อยทำหน้าย่น มันคิดตั้งนาน คิดแล้วคิดอีกก็ไม่เห็นว่ามันจะยุติธรรมตรงไหน ที่นายหญิงต้องทำกับข้าวส่งให้พวกลุงเหยี่ยวกิน โกเลมน้อยถึงกับอึ้ง เพราะมันก็ไม่เคยคิดเหมือนกัน แต่พอมีคนถามมันก็ค่อยๆนึกตามประสามัน โกเลมน้อยเงียบไปพักใหญ่ก็ก้มลงล้วงกระเป๋าหยิบอมยิ้มให้เดรกน้อยหนึ่งอัน เดรกน้อยแม้จะงง แต่ก็รับมาแกะกินอยู่ดี “อร่อยไหม” โกเลมน้อยถาม เจ้าเดรกดึงอมยิ้มออกจากปากก่อนจะตอบ “ก็หวานๆ เหมือนกับตอนที่กินในเมืองนั่นแหละ” มันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่า โกเลมน้อยให้อมยิ้มมันทำไม และอมยิ้มนี้เกี่ยวอะไรกับที่มันถาม พอได้ยินคำตอบ โกเลมน้อยก็ล้วงอมยิ้มออกมาอีกหนึ่งอัน มันค่อยๆแกะห่อออก แล้วก็ยกอมยิ้มขึ้นมาตั้งตรงหน้า แล้วหันมาหาเดรกน้อย “ทีนี้เรากินพร้อมๆกันนะ” เจ้าเดรกมองพี่โกเลมน้อยงงๆ แต่ก็ทำตามทุกขั้นตอน ตั้งแต่เอาอมยิ้มมาตั้งตรงหน้า ส่งเข้าปากพร้อมๆกัน หลับตาพริ้มในขณะที่ชื่นชมกับรสชาติอย่างช้าๆ ทำเสียง “อื้ม” พร้อมๆกัน และเพราะเดรกแอบหรี่ตาดูพี่โกเลมน้อยอยู่ มันเลยลืมตาแล้วหันมาหาพี่โกเลมน้อยได้พร้อมๆกับที่โกเลมน้อยหันมามัน พอสัตว์เวททั้งสองตัวสบตากัน พวกมันก็ยิ้มแป้น เดรกน้อยหัวเราะเอิ้กอ๊าก “รู้แล้วๆ กินพร้อมๆกันอร่อยกว่านี่เอง” “ยิ่งถ้ามีหลายๆรส หลายๆคนก็ยิ่งอร่อยน้า ขอบอก” ว่าแล้วโกเลมน้อยก็ล้วงอมยิ้มถุงใหญ่ออกมาทั้งถุง กว่าอาหมวยจะเดินตามมาทัน อมยิ้มสองโหลสิบสองรสก็หมดเกลี้ยง “ไปบ้วนปากเดี๋ยวนี้เลย กินอมยิ้มที่เดียวทั้งถุงเดี๋ยวก็ฟันผุหมด” แม้จะไม่รู้ว่าสัตว์เวทในเกมฟันผุได้หรือเปล่า อาหมวยก็ขอดุไว้ก่อนล่ะ แต่เจ้าตัวน้อยสองตัวไม่ได้กลัวเลยสักนิด หลังจากทำตามคำสั่ง มันแอบคุยกัน หัวเราะคิกคักกันไปตลอดทาง ---------------------------------------------------- เดินต่ออีกไม่นานอาหมวยและสองสัตว์เวทตัวน้อยก็เจอพี่ยักษ์นั่งคุยกับพี่งูอยู่ใต้เพิงหิน “อ้าว ทำไมไม่ขึ้นไปบนยอดเนินล่ะ” อาหมวยหมายถึงแนวกำแพงหินที่โผล่ออกมาจากเนินทรายที่ห่างไปไม่กี่เมตร “บนนั้นมีปีศาจดูดพลังชีวิตอยู่ครับนายหญิง ข้ากับเจ้างูเลยถอยมาตั้งหลัก ไม่อย่างนั้นต้องโดนสูบเลือดจนตายแหงแก๋แน่ๆเลย” พี่ยักษ์รายงานทันที ตอนแรกที่ทั้งคู่มาถึง พวกมันก็สำรวจพื้นที่ทันที แต่เมื่อไม่เจอสัตว์เวท ยักษ์แดงก็เริ่มขุดกำแพงหิน ตอนแรกก็ไม่มีอะไร แต่ผ่านไปสักพัก พี่งูก็เริ่มรู้สึกได้ว่ามีอาการเหมือนกับวันที่ไปกับมิคาเอล พอตรวจสอบสถานะเพื่อยืนยัน พวกมันก็ค้นพบว่า เหตุการณ์เดียวกันได้เกิดขึ้นซ้ำอีกแล้ว “ปีศาจ” อาหมวยถามเสียงสูง ยักษ์แดงจึงเล่าเรื่องปีศาจเจลและสิ่งที่พวกมันเจอให้ฟังก่อนจะสรุป “ปีศาจก้อนหินของที่นี่เป็นแบบเดียวกับปีศาจเจลเลยนายหญิง” “เราต้องมีตัวล่อให้มันดูดพลังชีวิต พอมันดูดจนพอเราก็จัดการมัน” พี่งูเสนอยุทธวิธี “นายหญิง หนูไม่เป็นตัวล่อนะ หนูกัว” เจ้าเดรกน้อยวิ่งแจ้นไปเกาะขานายหญิงทันทีที่ได้ยิน นายหญิงกับโกเลมน้อยมัวแต่ปลอบขวัญเดรกน้อยอยู่จึงไม่เห็นพี่ยักษ์กับพี่งูหันไปมองหน้ากันก่อนจะทำท่าปลงเมื่อเห็นมังกรทองหมดมาดขนาดนี้ “เดี๋ยวมันโตขึ้นก็ดีขึ้นเองแหละ” พี่ยักษ์ยักไหล่ระกอบคำพูด “โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพี่โกเลมน้อยจะเป็นให้เอง” โกเลมน้อยอาสาอย่างมั่นใจ แต่ “ไม่ได้” พี่งูบอกทันที “ไมอะ” โกเลมน้อยชักจะผิดหวังนิดๆ อย่ามาแย่งงานมันสิ “ก็โกเลมน้อยเป็นสุพรีมชาร์แมน ปีศาจก้อนหินมันดูดพลังชีวิตโกเลมน้อยได้ที่ไหนเล่า” พี่ยักษ์เฉลยอย่างอ่อนใจ ไปมาด้วยกันแท้ๆ ทำเป็นจำไม่ได้ “อ้าว” นอกจากโกเลมน้อยจะหน้าเหวอแล้ว นายหญิงก็ทำท่าคิดหนักตามไปด้วย “ถ้าอย่างนั้น ฉันก็เป็นตัวล่อไม่ได้ด้วย ใช่ไหม” อาหมวยถาม “ใช่แล้ว” พี่งูกับพี่ยักษ์ตอบพร้อมกัน พวกมันแอบถอนหายใจ อย่างน้อยนายหญิงก็ค่อยรู้เรื่องในเกมขึ้นมาหน่อยหนึ่ง “งั้นแล้วใครจะเป็นเหยื่อล่อล่ะ” อาหมวยรำพึง คราวนี้พี่งูกับพี่ยักษ์หันไปมองหน้ากันล่อกแล่ก เพราะแม้งานนี้จะไม่ยาก แต่ไอ้ความรู้สึกว่ามีตัวอะไรมาแอบดูดพลังชีวิตไป มันให้ความรู้สึกหยึ๋ยๆปนแขยง จนไม่มีใครอยากทำหน้าที่นี้กันทั้งคู่ เจ้ายักษ์ตาไวเห็นกระเป๋าที่เป็นเข็มขัดคาดเอวอันใหม่ของนายหญิงมันก็รีบทักเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “กระเป๋าใบใหม่ของนายหญิงนี่สวยดีนะ”   แค่คำถามเดียว กลยุทธเบี่ยงเบนความสนใจของเจ้ายักษ์ก็สำเร็จ เจ้าเดรกน้อยกับโกเลมน้อยผลัดกันเล่าเรื่องกระเป๋าแฝดสาม เรื่องปิคนิคและเรื่องอาหารจนห้ามกันแทบไม่อยู่เลยทีเดียว “จริงๆน้า พี่ยักษ์ เดรกน้อยลองแล้ว กินพร้อมๆกันหลายคนอร่อยกว่า” เดรกน้อยสรุปเรื่องด้วยสิ่งที่มันเพิ่งจะเรียนรู้มาหมาดๆด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ “กินกันหลายคน.. เอ่อ..” พี่ยักษ์กำลังหาทางไป และแล้วมันก็ชะงักเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ พี่ยักษ์ยิ้มกว้างก่อนจะอาสา “นายหญิงจะทำอาหารเลี้ยงคนมากมาย วัตถุดิบคงไม่พอ” พูดได้แค่นี้ พี่งูก็เริ่มตาขวาง อ่านแผนเจ้ายักษ์ออก แต่มันห้ามไม่ทัน เพราะเจ้ายักษ์พูดต่อเร็วปรื้อ “ระหว่างทางมาที่นี่ ข้าเห็นสัตว์เวทหลายตัวน่าอร่อย ข้าจะไปล่ามาให้นายหญิงนะ” พูดจบ ก็ไม่รอคำอนุญาต วิ่งอ้าวไปจัดการตามที่อาสาทันที “พี่ยักษ์เขาจะรีบไปไหนของเขา” โกเลมน้อยมองตามอย่างงงๆ แต่มีที่ไม่งงๆอยู่สองคน นายหญิงกับพี่งู “งั้นก็เหลือเจ้าตัวเดียวแล้วล่ะนะ” นายหญิงหันไปยิ้มให้พี่งู เจ้างูทำหน้ามุ่ยเป็นคำตอบ ก่อนจะส่งสายตาอาฆาตไปให้ยักษ์แดงที่เดินไปจนเกือบจะลับสายตาไปแล้ว “การจะเป็นพี่ที่น้องๆเคารพนับถือ ก็ต้องทำในสิ่งที่จะบอกให้น้องทำได้ ใช่ไหม” นายหญิงถามยิ้มๆ เจ้างูเลยถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าตกลง หลังจากนั้น กลุ่มของอาหมวยก็แบ่งงานกันลงตัว พี่งูเป็นเหยื่อล่อ โกเลมน้อยเป็นคนขุดเอาหินออกมาจากกำแพง เดรกน้อยทำหน้าที่ทุบปีศาจหินที่กินจนอิ่มแล้ว และเก็บไอเทมไปให้นายหญิงปลดผนึก ซ่อม หรือเจียรนัย แล้วแต่ว่าอะไรจะตกมา “ขุด ขุด ขุด” แม้จะทำงานมากว่าชั่วโมง โกเลมน้อยก็ยังขุดอย่างกระตือรือร้น “ย๊าก” เสียงตะโกนตามด้วยเสียงค้อนกระทบหินดังตุ้บ แล้วก็ “เย้” เจ้าเดรกน้อยชูขาหน้าทั้งสองด้วยความดีใจที่มีไอเทมตกมาอีกแล้ว แต่ไม่มีใครได้ยินเลยว่า พี่งูที่เลื้อยออกมาจากคทาครึ่งตัวและหมอบอยู่บนกองหินรอให้ปีศาจหินดูดพลังชีวิตบ่นอะไรงึมงำตลอดเวลา “อินดิโก้ ดรากอน ระดับ 99 ทำหน้าที่สำคัญยิ่ง หน้าที่ที่ไม่มีใครรับ เอิ้ก” พี่งูยกขวดน้ำยาเพิ่มพลังชีวิตขึ้นดื่มด้วยท่าเดียวกับพวกขี้เมา “เจ้ายักษ์แดง คราวหน้าจะเอาคืนให้เจ็บ ฮึ่ม” ว่าแล้วก็ซดอีกอึก ------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 04:50:54

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 123 นายท่านดรกน้อย “นายหญิงๆ ได้ก้อนหินมาอีกแล้ว” เจ้าเดรกน้อยหอบเอาหินภูเขาไฟที่ตกจากปีศาจหินมาให้อาหมวยเป็นก้อนที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ทุกครั้งที่ได้ก้อนหินพวกนี้มันจะดีใจมาก เพราะพี่งูบอกว่า ถ้าเขียนอักษรรูนลงไปมันก็จะกลายเป็นหินรูน เสียอย่างเดียว นายหญิงเขียนเสร็จทีไร หินก็แตกกลายเป็นผงไปทุกก้อนเลย อาหมวยมองก้อนหินอีกกองที่เดรกส่งให้อย่างเหนื่อยหน่าย ตอนนี้ทักษะลงอาคมของเธอทะลุระดับยี่สิบไปแล้ว แต่ก็เขียนไม่สำเร็จอยู่ดี “เฮ้อ ทำอย่างไรต่อดีเนี่ย” อาหมวยบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อเดรกน้อยวิ่งกลับไปทุบปีศาจหินต่อ “นายหญิงลองใช้มีดแกะสลักดูสิ” เสียงเอไอแนะนำขึ้นในหัว “หือ ใช้ได้ด้วยเหรอ” อาหมวยถามกลับด้วยความแปลกใจ เธอไม่เคยคิดจะเอาการแกะสลักมาปนกับการลงอาคม หรืออันที่จริงอาหมวยไม่เคยนึกอะไรทั้งนั้นแหละ ขนาดตอนแรกที่หยิบพู่กันออกมาเขียนอักษรรูนก็คิดแค่ว่ามันเป็นอุปกรณ์ในการเขียนเท่านั้น แต่พอเขียนไปแล้ว ทักษะลงอาคมเพิ่มขึ้น เธอก็เลยรู้ว่ามันเกี่ยวกัน ก็เท่านั้นเอง “ลงอาคมต้องเขียนตัวอักษร แกะสลักก็แกะเป็นตัวอักษรได้นี่นายหญิง” เอไอตอบเสียงเรียบ พอได้ยินดังนั้น อาหมวยก็หยิบมีดแกะสลักออกมาหมุนรอบหนึ่งก่อนจะลงมือแกะสลัก เปรี๊ยะ แค่ขีดแรกหินก็แตกเป็นเสี่ยงๆ เพียงแต่คราวนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อนๆ หินก้อนนั้นแบะออกตามแนวขีดของอาหมวยราวกับเป็นก้อนดินเหนียวเจอมีดก่อนจะแตกออกจากกันราวกับถูกทุบ “อะไรเนี่ย” อาหมวยมองตามด้วยความพิศวง แต่นั่นยังไม่เท่ากับสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลาต่อมา ผู้เล่นหมวยเขียนอักษรรูนได้หนึ่งขีด ทักษะลงอาคมเลื่อนเป็นระดับยี่สิบห้า ทักษะแกะสลักเลื่อนเป็นระดับที่สี่สิบสาม “นายหญิง นี่แสดงว่าท่านมาถูกทางแล้ว แต่ดูเหมือนหินก้อนนี้จะรองรับการแกะสลักของท่านไม่ได้” เอไอทั้งวิเคราะห์ ออกความเห็นและให้กำลังใจไปพร้อมๆกัน อาหมวยคิดจนคิ้วขมวด แล้วเธอก็ตรวจสอบหินก้อนนั้นอีกครั้ง “ก็เป็นหินภูเขาไฟนี่นา” อาหมวยพึมพำ “รองรับไม่ได้ ก็ต้องทำให้แกร่งขึ้น” คิดแล้วอาหมวยก็เริ่มใช้เวทดินเสริมความแข็งแกร่งให้ก้อนหินผ่านมือซ้าย ในขณะที่ใช้มือขวาแกะสลัก คราวนี้เธอขีดเส้นได้ยาวขึ้นอีกนิด แต่ก้อนหินแตกร่วนเป็นเม็ดดิน อาหมวยมองผลงานด้วยความขัดใจ แต่เมื่อมีเอไอคอยยุอยู่ข้างๆ อาหมวยก็ทดลองใช้เวทสายต่างๆเสริมมันเข้าไป สลับบ้างผสมบ้างตามแต่จะนึกออก สุดท้ายผ่านไปจนใกล้เที่ยง อาหมวยพลังจิตหมดไปสามรอบ ทักษะลงอาคมเลื่อนเป็นระดับแปดสิบสอง ทักษะแกะสลักเต็มร้อย จนได้ทักษะขั้นที่สองของสายนี้คือ ทักษะไร้รอยแกะที่ไม่ต้องร่างไม่ต้องลอกลายลงบนวัตถุที่แกะสลักก่อน เพียงค่นึกแล้วใช้มีดกรีด ขอเพียงเป็นวัตถุที่แกะสลักได้ ลายที่ต้องการก็จะปรากฏออกมาทันที แต่น่าเสียดาย อาหมวยทำการทดลองจนทักษะไร้รอยแกะขึ้นไปถึงระดับห้า เธอก็ยังสลักอักษรรูนได้ไม่ถึงครึ่งตัว “สลับไปจนหมดแล้ว เหลือวิธีไหนอีกเนี่ย” อาหมวยถามเอไอที่คอยบันทึกผลการทดลองของอาหมวยมาตลอดเช้า “ที่ก้อนหินสลับหมดแล้ว เหลือแต่การเสริมเวทที่มีดแกะสลัก” เอไอรายงานทันที “เอาลองใหม่อีกรอบ” อาหมวยวางขวดน้ำยาเพิ่มพลังจิตก่อนจะเริ่มการทดลองอีกครั้ง และแม้ตลอดเช้าที่ผ่านมา อาหมวยจะทำสิ่งที่ต้องการไม่สำเร็จ แต่การใช้เวทต่อเนื่องไม่หยุดทำให้จำนวนพลังจิตและทักษะการใช้เวทพุ่งขึ้นพรวดๆ แม้แต่ทักษะผสมเวทที่ตอนแรกต้องใช้เวลาร่ายเวทนานมากในการผสมเวทที่เดียวหลายๆสาย ตอนนี้เธอก็มีทักษะเพิ่มจนสามารถร่นเวลาเหลือไม่ถึงหนึ่งในสิบ อาหมวยจึงใช้เวลาทำการทดลองน้อยลงมาก สิบห้านาทีผ่านไป อาหมวยได้กองหินแตกๆมาอีกกอง เธอวางของแล้วดัดมือแก้ความเมื่อยขบ ก่อนจะถอนหายใจดังเฮือก “ยังเหลือวิธีไหนอีกไหม” “ใช้เวททั้งห้าสายพร้อมกันทั้งสองมือ” เอไอตอบด้วยเสียงเรื่อยๆ แต่เนื้อความทำเอาอาหมวยหมดแรง เธอเหลียวไปเห็นพี่ยักษ์แดงลากแมงป่องตัวยาวเกือบสามเมตรกลับมาพอดี เธอเลยบอกเอไอสั้นๆ “ขอกินข้าวเอาแรงก่อนละกันนะ” พอเอไอตอบว่า “ค่ะ นายหญิง” อาหมวยก็เริ่มสงสัยว่าใครเป็นนายกันแน่ แล้วทำไมเธอถึงต้องขออนุญาตมันก่อนจะหยุดทำการทดลองด้วย “ท่าจะเพี้ยนไปแล้วเรา” อาหมวยสะบัดหน้าแรงๆก่อนจะเดินไปหาเจ้ายักษ์แดง -------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 04:53:39

ความคิดเห็นที่ 7 “นี่ๆ เจ้างู ข้ามีของมาฝากด้วยนะ” เจ้ายักษ์แดงชี้ไปที่แมงป่องทะเลทรายระดับราชา ที่มันลากกลับมาทั้งที่ยังเป็นๆอย่างภาคภูมิใจ พี่งูชูคอขึ้นทันที มันมองแมงป่องที่ถูกมัดตราสังจนขยับเขยื้อนไม่ได้ด้วยความระแวง “นี่ข้าเห็นว่าเจ้าชอบกินวิญญาณ เลยลากมาทั้งเป็นๆเลยนา” พี่ยักษ์พยายามง้ออย่างเต็มที่ มันรู้สึกผิดไม่น้อยที่ปล่อยให้เจ้างูรับเคราะห์อยู่คนเดียว เลยหาของกินมาไถ่โทษ แต่ถ้าให้มันเลือกใหม่ มันก็เลือกทำอย่างเดิมนั่นแหละ ใครจะไปทนให้ไอ้ตัวพวกนี้ดูดพลังชีวิตไหว “อู้ฮู้ ตัวใหญ่จัง” เจ้าโกเลมน้อยหันมาเห็น เลยวางทุกอย่างแล้ววิ่งมาดูทันที เจ้าเดรกน้อยที่อยู่ใกล้ๆเลยวิ่งตามมาด้วย “ตัวใหญ่อย่างนี้ กินได้หลายคนแน่ๆเลย” โกเลมน้อยให้ความเห็นหลังจากที่วิ่งสำรวจเจ้าแมงป่องดวงตกโดยรอบ “กินหลายๆคน งั้นก็อร่อยนะสิ” เดรกน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “ฝันไปเถอะ” พอมีคนทำท่าอยากกิน แถมยังมีหลายคน พี่งูก็เลิกระแวง เลิกเก๊กและเลิกงอน มันพุ่งตัวเข้าไปในรอยต่อระหว่างเปลือกของช่องอกและช่องทองของแมงป่อง แล้วก็พุ่งออกมาทางปากอย่างผู้ชนะ “ฮ่าๆๆ ใครจะกินก็ต้องกินต่อจากข้า” พี่งูหัวเราะก้อง และแมงป่องผู้โชคร้ายก็ได้ตายอย่างสงบเสียที “เอ้า พวกเราช่วยกันแกะเปลือกมันออก จะได้เอาเนื้อไปให้นายหญิง” พี่ยักษ์ตะโกนลั่น เด็กน้อยอีกสองตัวเลยวิ่งไปช่วยอย่างขันแข็ง อาหมวยเองเดินมาได้ไม่เท่าไร ก็มีเสียงเรียกผ่านช่องสื่อสารขอน้ำยาเพิ่มพลังชีวิตดังลั่น เธอก็เลยต้องหยุดเพื่อเอาน้ำยาใส่กระเป๋าแฝดสาม แต่ดูเหมือนว่าทั้งกลุ่มพี่เหยี่ยวและไทเกอร์ล้วนต้องการน้ำยาปริมาณมหาศาลกระทันหัน อาหมวยก็เลยไม่ได้เดินมาสักที จึงไม่มีใครเห็นความผิดปรกติของพี่งู อินดิโก ดรากอน สังหารเดอะคิงสกอร์เปี้ยน ระดับ 97 สะสมวิญญาณและค่าประสบการณ์ครบ มังกรนรกานต์ ระดับ 100 ถือกำเนิด คออันเรียวยาวของงูอินดิโก ดรากอนค่อยๆหดสั้นเข้า ลำตัวของมันก็ขยายออก ปีกที่เดิมดูไม่สมส่วนก็ค่อยๆแผ่ขยายออกมาจนมีขนาดสมตัว ขาทั้งสี่ของมันค่อยๆงอกออกมา เมื่อสิ้นสุดกระบวนการพี่งูก็มีรูปร่างแทบจะไม่แตกต่างกับเดรกน้อย แม้แต่ขนาดตัวก็ยังเท่าๆกัน ผิดกันแค่พี่งูมีสีเทาดำเป็นเงาเลื่อม และมันยังรักษาเขี้ยวพิษของมันไว้ได้เท่านั้น “ซวยแล้ว ดันมีค่าประสบการณ์กับวิญญาณครบเอาตอนนี้ ให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด” พี่งูบ่นพึมก่อนจะค่อยๆถอยกลับไปซ่อนในคทาเหมือนเดิม -------------------------------------- พอเจ้าเดรกน้อยแกะเนื้อแมงป่องเสร็จ มันก็หอบเอาไปให้นายหญิงพร้อมกับเร่งเอาๆว่ามันจะปิคนิคแล้ว อาหมวยก็เลยส่งกระเป๋าแฝดสามให้โกเลมน้อยเป็นคนใส่ของแทน จะได้เริ่มทำอาหารเสียที พี่ยักษ์ก็มัวแต่เป็นลูกมือให้อาหมวย พี่งูและคทาจึงถูกทิ้งให้อยู่บนเนินทรายข้างกำแพงหินนั้นเอง ยิ่งกลิ่นอาหารหอมหวลชวนกินมากเท่าไร ก็ยิ่งมีก้อนหินผุดขึ้นมาจากหลุมที่โกเลมน้อยขุดทิ้งไว้เร็วขึ้นเท่านั้น พี่งูที่แอบอยู่ในคทานั่งสังเกตการณ์ตาไม่กระพริบ “พี่งูกินข้าว” โกเลมน้อยร้องเรียกมาแต่ไกล แต่พี่งูก็แกล้งทำเงียบ ไม่ตอบเพราะต้องการซ่อนตัวจากทุกคน พี่ยักษ์ที่ตั้งใจง้อมาแต่ต้นเลยชักจะโมโห “ไม่ต้องไปเรียกมันแล้ว หิวเมื่อไหร่ก็ลงมาเอง” โกเลมน้อยเลยชักจะทำอะไรไม่ถูก จะเดินไปเรียกพี่งูอีกก็กลัวพี่ยักษ์โกรธ จะไม่ทำอะไรก็กลัวพี่งูหิว ผิดกับเดรกน้อยที่ตอนนี้ตั้งมั่นว่า จะต้องกินพร้อมๆกัน จะได้อร่อยที่สุด พี่งูไม่มามันไปเองก็ได้ มันวิ่งไปหยิบจานใบใหญ่ตักข้าวผัดแมงป่องจนล้นแล้ววิ่งไปหาพี่งู “มาแล้วๆ” เดรกน้อยวิ่งหน้าเริ่ดขึ้นเนินไป เพราะลืมตัวอีกแล้วว่าบินได้ มันไม่ได้สังเกตสักนิดว่า ทันทีที่มันถือจานข้าววิ่งมาหาพี่งู ก้อนหินก็ผุดออกมาจากหลุมมากขึ้นเรื่อยๆ “อย่า ไม่ต้อง...” พี่งูร้องห้ามไม่ให้เดรกน้อยมา แต่สายไปเสียแล้ว หินก้อนใหม่ที่เพิ่งผุดขึ้นมา มันพุ่งไปชนหินอีกก้อนที่อยู่ปากหลุม แม้จะชนไม่แรงนัก แต่หินก้อนนั้นก็กลิ้งตกลงไปหาเดรกน้อย แล้วเดรกน้อยก็สะดุด มันม้วนตัวตีลังกาแล้วบินขึ้นก่อนที่หน้าจะคว่ำ แต่มันรักษาจานข้าวไว้ไม่ได้ เพล้ง จานแตกและข้าวผัดในจานกระเด็นไปทั่วบริเวณ และทันใดนั้น ก้อนหินที่อยู่นิ่งๆก็กระโดดขึ้นราวกับมีชีวิต พวกมันทุกก้อนพุ่งเข้าไปหาอาหารที่หล่นเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น ---------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 04:57:39

ความคิดเห็นที่ 8 “นายหญิง ทางโน้นไม่เอาน้ำยาเพิ่มแล้วล่ะ” โกเลมน้อยเอากระเป๋าไปส่งคืนเมื่อเห็นว่าของอยู่ครบมาได้ชั่วระยะเวลาหนึ่งแล้ว มันไม่รู้หรอกว่า การขุดกำแพงของมันทำให้ เงาวิญญาณที่แฝงตัวอยู่ในรูปก้อนหินถูกปล่อยให้ออกมาดูดพลังชีวิตของพวกโกเลมน้อย พวกพี่เหยี่ยวจึงไม่ต้องเจอกับพวกมัน แต่พอโกเลมน้อยไปช่วยพี่ยักษ์แกะเปลือกแมงป่อง พวกเงาวิญญาณก็ถูกส่งให้ไปจัดการกับอีกฝ่าย พวกพี่เหยี่ยวกับไทเกอร์จึงต้องการน้ำยาเพิ่มพลังชีวิตขึ้นกระทันหัน และเพราะตอนนี้อาหารเสร็จแล้ว พอพวกเงาวิญญาณพวกนั้นได้กลิ่นอาหาร มันก็ไม่ยอมไปไหนเลย จงใจยกพวกโผล่มาทางด้านนี้เพียงด้านเดียว พวกพี่เหยี่ยวจึงไม่ต้องการของเพิ่มแล้ว “แง...” ทุกคนหันขวับไปพร้อมกันเมื่อได้ยินเสียงเดรกน้อยร้องไห้ดังลั่น “เจ้ายักษ์ โกเลมน้อย ยกอาหารมาทั้งหม้อเลย เร็วๆเข้า” พี่งูตะโกนลั่น แต่ก็ยอมโผล่ออกมาแค่หัว ไม่ยอมให้ใครเห็นตัวว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว ยักษ์แดงไม่พูดพล่างทำเพลงมันยกข้าวทั้งหม้อวิ่งขึ้นเนินไปจริงๆ ดึ๋ง ดึ๋ง ดึ๋ง หลังจากกินอาหารที่เดรกน้อยทำหล่น เงาวิญญาณในรูปก้อนหินก็แปลงร่างให้เหมือนเดรกน้อยแล้วกระโดดดึ๋งๆอยู่รอบตัวมัน เดรกน้อยที่หายตกใจแล้วเอามือป้ายน้ำตาก่อนจะจ้องมังกรทองขนาดเท่าฝ่ามือกระโดดรอบตัวเองอย่างสนใจ “อะรายน่ะ” เดรกน้อยเอียงคอถาม “วี่ วี่” เงาวิญญาณในรูปมังกรทองร้องตอบ “เดรกน้อยเป็นอะไร” พี่ยักษ์โผล่มาพร้อมหม้อข้าว ทำให้ก้อนหินที่ยังไม่ได้แปลงร่างเริ่มกระโดดขึ้นมา โดยมีหม้อข้าวเป็นเป้าหมาย แต่ความสูงสองเมตรของพี่ยักษ์ทำให้ก้อนหินหนักอึ้งทำไม่สำเร็จ “ถ้าแกไม่อยากมียักษ์แดงตัวเท่าฝ่ามือล้อมแกเป็นร้อยละก็ ส่งหม้อข้าวให้เดรกน้อยไปเดี๋ยวนี้” พี่งูเตือนยักษ์แดงเสียงลั่น แต่ก็ไม่โผล่ตัวออกมาให้เห็นอยู่ดี ด้วยความตกใจกับคำเตือนแกมขู่ พอพี่งูบอกพี่ยักษ์แดงก็ส่งหม้อข้าวให้เดรกน้อยทันที พอหม้อข้าวถึงมือเดรกน้อยปุ๊บ หินก้อนแรกก็กระโดดลงไปปั๊บ เดรกน้อยตาโต มองก้อนหินกระโดดลงหม้อข้าวแล้วก็กระโดดออกมาเป็นรูปจำลองของมันอย่างสนใจ “อารายน่ะ” มันถามอีกครั้ง “วี่ วี่” เงาวิญญาณร้องตอบอีกที กว่านายหญิงจะวิ่งมาถึง ข้าวก็หมดหม้อ แล้วก็มีเดรกน้อยตัวเท่าฝ่ามือกระโดดอยู่รอบๆเดรกน้อยตัวจริงเต็มไปหมดเลย “นี่มันเรื่องอะไรกัน” อาหมวยถาม พี่งูถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะรายงานทั้งๆที่โผล่มาแต่หัว “เจ้าพวกนี้มันกินอาหารจากมือเดรกน้อย มันเลยสวามิภักดิ์ ยกให้เดรกน้อยเป็นนายแทนนายเดิมน่ะนายหญิง” “เดรกน้อยเป็นนาย งั้นเดรกน้อยก็เป็นนายท่านเดรกน้อยแล้วสิ ไชโย เดรกน้อยมีลูกน้องเยอะแยะเลย” พอรู้เรื่องเจ้าเดรกน้อยก็ดีใจใหญ่ “วี่ วี่” ลูกน้องหมาดๆของมันขานรับ “เดรกน้อยมีลูกน้องกี่ตัวน่ะ” พี่โกเลมน้อยถามด้วยความอยากรู้ อันที่จริงแค่เดรกน้อยตรวจสอบสถานะของตัวเองก็ตอบคำถามพี่โกเลมน้อยได้แล้ว แต่ด้วยความที่ตั้งแต่ออกจากไข่มันยังไม่เคยทำเลย มันก็เลยไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เดรกน้อยก็เลยต้องใช้วิธีเดิมของมัน “หนึ่ง” เจ้าเดรกน้อยชูนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้วอย่างมั่นใจ “วี่” เงาวิญญาณตัวหนึ่งขานรับพร้อมกับกระโดดมาข้างหน้า “สอง” เดรกน้อยชูขึ้นสองนิ้ว พี่โกเลมน้อยหันไปมองเดรกน้อยตัวเล็กๆที่กระโดดหยองแหยงอยู่รอบๆหลายร้อยตัวแล้วหันไปยิ้มแห้งๆกับนายหญิง “วี่” เงาวิญญาณตัวที่สองขานรับ แล้วกระโดดมายืนข้างๆตัวแรก “สาม” เดรกน้อยชูสามนิ้วอย่างมั่นใจเหมือนเดิม แต่พี่ยักษ์เริ่มเอามือมานวดแถวหัวคิ้วและขมับ มันหันไปมองหน้าพี่งู พี่งูก็พยักหน้ารับ ส่งสัญญาณให้มันทำใจ การตรวจแถวเช็คจำนวนคงดำเนินไปอีกนาน “วี่” เงาวิญญาณตัวที่สามกระโดดมาเรียงแถวกับสองตัวแรก  เดรกน้อยนับนิ้วไปเรื่อยๆ พอมันนับหนึ่งนิ้ว เงาวิญญาณในรูปเดรกน้อยจำลองก็ร้อง “วี่” ขานรับหนึ่งที แล้วก็ไปเข้าแถว นับถึงตอนนี้ นอกจากนายหญิงที่ยืนดูเดรกน้อยนับนิ้วอย่างเอ็นดูแล้ว สัตว์เวทตัวอื่นล้วนแล้วแต่ทำหน้าพิลึกกันทั้งนั้น “เจ็ด แปด เก้า สิบ” เดรกน้อยนับนิ้วจนหมดมือ “นิ้วหมดแล้ว เดรกน้อยตัวเล็กยังไม่หมดเลยอะ ทำไงดี ทำไงดี” เดรกน้อยพูดกับตัวเองท่าทางเดือดเนื้อร้อนใจไม่น้อย เจ้าเงาวิญญาณที่ยังไม่ถูกนับก็พลอยเดือดร้อนไปด้วย พวกมันกระโดดกันใหญ่ บางตัวกระโดดตีลังสูงลิ่ว จนไปโดนมือพี่ยักษ์ มันเลยโดดดีดกลับมาหาเจ้านายตัวน้อยๆของมัน แปะ เจ้าเงาวิญญาณนั่นลงผิดท่า เอาเท้าแปะเข้าที่หน้าผากเดรกน้อยเข้าอย่างจัง เดรกน้อยคว้าขาของมันได้ มันก็เลยถูกหิ้วร่องแร่ง เอาหัวห้อยลงแกว่งไปแกว่งมาจนตาลาย เจ้าเดรกน้อยเอียงคอมองลูกน้องหมาดๆอย่างสนใจ แล้วมันก็นึกได้ “เดรกน้อยมีนิ้วเท้าด้วยนี่นา ขอบใจนะที่เตือน”  พูดจบมันก็นั่งแปะกับพื้นเหยียดขายาวเหยียด แล้วก็นับนิ้วเท้าต่อ และโยนไอ้ตัวที่มันจับห้อยต่องแต่งอยู่เมื่อกี้ไปเข้าแถวเป็นตัวที่สิบเอ็ด “สิบเอ็ด สิบสอง สิบสาม สิบสี่...” พอถึงยี่สิบ เจ้าเดรกน้อยก็มีปัญหาอีกรอบ “แย่แล้วๆ เดรกน้อยมีลูกน้องเยอะไป ขาสี่ข้างไม่พอนับ ทำไงดี ทำไงดี” มันหงายหลังตึงลงไปนอนขาชี้ฟ้าโวยวายไม่หยุด จนพวกลูกน้องของมันพากันนอนหงายเอาขาชี้ฟ้าทำท่าเดียวกับมันเปี๊ยบ การโวยวายของเดรกน้อยและภาพมังกรทองตัวใหญ่หนึ่งตัวพร้อมลูกน้องหลายร้อยนอนถีบขาพร้อมๆกันเรียกรอยยิ้มจากนายหญิงได้เหมือนเคย แต่พี่ยักษ์กับพี่งูถึงกับเอามือกุมหัวปิดหน้าด้วยความอับอายที่เกิดมาเป็นสัตว์เวทระดับสามร่วมกับมัน มีแต่พี่โกเลมน้อยที่คิดได้ว่านี่เป็นโอกาสอันดีที่จะสอนให้เดรกน้อยรู้จักการตรวจสอบสถานะของตัวเองเสียที จะได้ไม่ต้องหานิ้วมานับเพิ่ม พี่งูหันไปกระซิบถามพี่ยักษ์ด้วยความข้องใจ “เจ้ายักษ์ ตอนที่แกสู้กับมังกรทอง แกแน่ใจนะว่า ไม่ได้ชนหรือเอาอะไรไปบุบหัวเจ้าเดรกตอนที่มันยังอยู่ในไข่ ข้าว่าดูมันต๊องๆชอบกลนะ” พี่ยักษ์หันมาทำตาขวางทันทีที่โดนกล่าวหา “ถ้าเจ้าเดรกมันเป็นมังกรสมองพิการหรือปัญญาอ่อน ก็เป็นหน้าที่แกที่ต้องดูแลรับผิดชอบ ลืมไปแล้วหรือไงว่า ใครเป็นตัววางแผนการร้ายทั้งหมด” พี่ยักษ์กระซิบเสียงเหี้ยม ท่าทางโหดจนพี่งูชักจ๋อย “เฮ้อ ดูเหมือนชะตากรรมจะกำหนดให้ข้าต้องดูแลมันไปตลอดชีวิตจริงๆเสียแล้ว” พี่งูถอนใจก่อนจะผลุบเข้าไปในคทาเหมือนเดิม พี่ยักษ์ฟังจนคิ้วขมวด “เดรกน้อยไม่ได้ปัญญาอ่อนหรือสมองพิการสักหน่อย แค่ติดเควสเลยไม่ยอมโตเท่านั้นเอง ทำไมเจ้างูมันพูดแบบนี้หว่า” --------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 04:59:22

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 124 อสูรจอมราชา ครืนๆ จู่ๆ แผ่นดินก็สั่นไหวราวกับมีใครจับเขย่า ทุกคนทรงตัวไม่อยู่ล้มกลิ้งลงไปบนพื้น ฝุ่นทรายฟุ้งขึ้นในอากาศ บดบังแสงสว่างจากท้องฟ้าจนมืดมิดไปทั่ว “แค๊กๆๆ” แม้จะคว้าผ้ามาปิดปากเป็นไอ้โม่งทัน อาหมวยก็สำลักฝุ่นจนไอโขลกๆ “โกเลมน้อย เดรก อินดิโก ยักษ์แดงอยู่ไหน เป็นอย่างไรบ้าง” พอตั้งตัวได้อาหมวยก็ร้องหาสัตว์เลี้ยงในความดูแลทันที “โกเลมน้อยอยู่นี่” เจ้าโกเลมน้อยโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ พอมาถึงก็ปราดเข้าไปประคองอาหมวยให้ลุกขึ้นยืน เมื่อเกิดสถานการณ์คับขัน เจ้าโกเลมน้อยก็กลับไปทำหน้าที่สำคัญของมันทันที คุ้มครองนายหญิง “เดรกน้อย ไม่เป็นไร” เดรกน้อยตอบมาจากทางใต้ดิน ถึงมันจะตัวเล็ก แต่ตอนนี้มันมีลูกน้องที่ชำนาญสถานที่เป็นอย่างมาก พอแผ่นดินไหว บรรดาลูกน้องใหม่ของเดรกน้อยก็พามันหลบลงไปในโพรงหินใต้ดินทันที เดรกน้อยจึงแทบไม่ได้ผลกระทบอะไรเลย ยกเว้น “นี่ อย่ายุกยิกมากนักสิ เค้าจั๊กกะจี๋ รู้ไหม” เจ้าเดรกน้อยหันไปทำเสียงดุใส่บรรดาลูกน้องหมาดๆของมันที่มายืนเบียดมันแน่นทั้งๆที่ในโพรงมีพื้นที่กว้างขวาง “ข้าไม่เป็นไรนายหญิง” เจ้ายักษ์แดงตอบว่าไม่เป็นไรทั้งๆที่มันเสียหลักจนกลิ้งไปจนถึงตีนเนิน ที่มันกลิ้งตกลงไป ไม่ใช่ว่ามันมีปฏิกริยาตอบสนองช้าจนตั้งหลักไม่ทัน แต่เป็นเพราะมันสังเกตเห็นความผิดปกติของเจ้างูคู่ปรับ เจ้างูมันเพียงแต่หลบเข้าไปในคทา แล้วก็ปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม แม้ในใจเจ้ายักษ์จะรู้ว่าคู่ปรับของมันเอาตัวรอดได้ แต่พอมันเห็นคทาไหลเลื่อนลงไปในหลุมทรายดูด เจ้ายักษ์ก็กระโดดกลับไปคว้าคทาออกมาทันที มันกลัวว่าหากคทาจมลงไปมันจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าคู่ปรับของมันอีก และเพราะแรงดูดรุนแรงมาก เจ้ายักษ์จึงต้องใช้เวทลมสร้างพายุพัดตัวเองมาออกมาจากหลุม แต่เมื่อมีพายุทรายพัดกระหน่ำเสริมมาด้วย มันควบคุมลมได้ไม่ดีนักจึงได้กลิ้งโค่โล่ลงไปถึงตีนเนินทราย “ไอ้บ้าเอ๊ย มาขวางการลอบกัดของข้าทำไมฟะ” พอรู้ตัวว่าถูกช่วยออกมา พี่งูก็ต่อว่าพี่ยักษ์ทันที “ลอบกัดอะไร” พี่ยักษ์ถามอย่างงุนงง พี่งูทำเสียงจึ๊กจั๊กด้วยความขัดใจ “นี่แกไม่รู้เรอะว่าตัวอะไรกำลังจะออกมา” พี่งูแทบจะตะคอกใส่พี่ยักษ์ จนพี่ยักษ์ชักโมโหที่ทำดีไม่ได้ดี แต่ไม่ทันได้ตวาดกลับ เสียงจากระบบก็ดังขึ้นเสียก่อน อสุรกายปีศาจทราย สัตว์เวทระดับ 130 ปรากฏตัว เนื่องจากอสุรกายปีศาจทรายเป็นสัตว์เวทระดับจอมราชา ผู้เล่นที่ถูกอสุรกายปีศาจทรายฆ่าต้องใช้เวลาฟื้นคืนชีพสามเท่า “เฮ้ย มาได้ไง ตอนนี้เลเวลมันเต็มที่ 120 ไม่ใช่หรือ” เจ้ายักษ์ร้องลั่น “กฏนี้ใช้กับผู้เล่น ไม่เกี่ยวกับสัตว์เวทเฟ้ย” พี่งูเข่นเขี้ยวตอบ ก่อนจะสั่งพี่ยักษ์ “ส่งคทากลับไปหานายหญิงเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นตายเกลี้ยงแหงๆ” “นายหญิงรับคทา” เจ้ายักษ์แทบจะตะโกนผ่านช่องสื่อสาร ก่อนจะขว้างคทามังกรออกไปเต็มแรง อาหมวยที่มัวแต่วุ่นกับการตรวจสอบความปลอดภัยของสัตว์เลี้ยงถึงกับตั้งตัวไม่ทัน “นายหญิง ทางขวา” เอไอตะโกนบอก แต่ช้าไปเสียแล้ว กว่าอาหมวยจะหันไปตามคำบอก โกเลมน้อยก็กระโดดขึ้นไปรับคทามาส่งให้เรียบร้อย “ขอบใจมากจ๊ะ” อาหมวยหอมแก้มยุ้ยๆของโกเลมน้อยหนึ่งทีเป็นการขอบคุณ “ตกลงกันก่อนเลยนะ ว่าศึกคราวนี้ข้าคือเสนาธิการ” พอมาอยู่ในมือนายหญิง พี่งูก็ขู่ฟ่อ กำราบเอไอทันที เรียกเสียง “เชอะ” เบาๆมาจากเอไอ ถ้าเป็นคนมันคงสะบัดหน้าค้อนจนคอเคล็ดไปแล้ว “เอาไงดีเนี่ย” อาหมวยร้องออกมาเมื่อเห็นสัตว์เวทขนาดยักษ์ทลายกำแพงหิน ก่อนจะผุดขึ้นมาจากใต้ดิน ตัวมันสูงเกือบสิบเมตร รูปร่างมันเหมือนพายุหมุนหลายๆลูกมาต่อกันเป็นมือ เท้า แขน ขา ลำตัวและศีรษะ มากกว่าจะเป็นสัตว์เวทเพียงตัวเดียว ผิวนอกของมันคือเม็ดทรายที่ถูกพายุพัดจนหมุนวนด้วยความเร็วสูง ดังนั้น แม้มันจะเป็นสัตว์เวทขนาดยักษ์ แต่อาหมวยกลับไม่สามารถหาจุดที่จะโจมตีมันได้ ไม่ว่าจุดใดในร่างกายก็เป็นเพียงช่องว่างทั้งสิ้น “ไม่มีจุดให้โจมตีเลย” พี่งูได้แต่แอบพยักหน้าเห็นด้วยกับนายหญิง ใครจะทำลายมันได้ ในเมื่อซัดไปตรงไหนก็เจอแต่ลม เมื่ออสุรกายปีศาจทรายปีนขึ้นมายืนพื้นดินได้สำเร็จ แผ่นดินไหวและพายุทรายก็สงบ แต่มีท้องฟ้ากลับมืดครึ้มลงกว่าเดิม เมฆฝนเริ่มก่อตัว สายฟ้าก่อตัวขึ้น เกิดฟ้าแลบตลอดเวลา “ฉิบ.. มันควบคุมสายฟ้าได้ด้วย” พี่งูสบถทันทีที่เห็น ฉับพลันนั้น ลมก็สงบ อสุรกายปีศาจทรายร้องคำรามก้อง “เจ้ายักษ์คืนร่างเดิมแล้วเปิดระบบเติมพลังชีวิตอัตโนมัติเดี๋ยวนี้ เดรกน้อยไปอยู่กับพี่ยักษ์ ลูกน้องตัวไหนเปลี่ยนรูปร่างให้กำจัดทันที โกเลมน้อย อยู่คุ้มครองนายหญิงอย่างใกล้ชิด” พี่งูสั่งการยาวเหยียด แถมคำสั่งสุดท้ายยังสั่งนายเสียอีก “นายหญิง ชาร์ทพลังเวททุกสายใส่คทาเดี๋ยวนี้เลย” “สามหาว ไร้สัมมาคารวะ” เอไอส่งเสียงออกมาจริงๆเพราะทนไม่ได้กับพฤติกรรมของเจ้างู “นี่ ห้ามทะเลาะกันตอนนี้” อาหมวยปรามหลังจากที่ชาร์ทพลังเวทเสร็จ “จะเอาอย่างไรต่อดี” ไม่ทันที่พี่งูจะตอบนายหญิง พี่ยักษ์ก็สำแดงเดชเสียก่อน มันขว้างค้อนยักษ์ใส่อสุรกายปีศาจทราย ค้อนหมุนติ้วเป็นวงกลมเปล่งแสงสีแดง เขียว ฟ้าและทองสลับกันตลอดเวลา บอกให้รู้ว่าเจ้ายักษ์แดงได้จัดการประจุเวทสายทำลายลงไปทุกสายแถมด้วยยาพิษอีกนิดหน่อย “ไอ้โง่เอ๊ย” พี่งูก่นด่าทันทีที่เห็น “ทุกคนหลบเข้าที่กำบัง” มันตะโกนลั่น ทันทีที่ค้อนยักษ์ไปถึงเป้าหมายมันก็โดนเม็ดทรายที่หมุนวนด้วยความเร็วสูงอยู่ที่ผิวอสุรกายยักษ์เฉือนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และเจ้าอสุรกายก็คำรามก้องอีกครั้งก่อนจะใช้ลมหอบเอาเศษค้อนที่ยังเปี่ยมไปด้วยเวทสายทำลายและอาบยาพิษของเจ้ายักษ์แดงกลับมาหากลุ่มของอาหมวย อาหมวยใช้วืธีลอยตัวขึ้นสูงไปหลายเมตรจนลอยอยู่เหนือเศษค้อนเหล่านั้น และแน่นอนเธอถือคทาที่มีพี่งูอยู่ในนั้นมาด้วย โกเลมน้อยก็ติดตามอยู่ข้างกายนายหญิงไม่ห่าง พี่ยักษ์เหลียวมองไปรอบๆหาที่ซ่อนทันทีที่ได้ยินคำเตือน แต่ด้วยความสูงห้าเมตรของมัน ทำให้มันหาที่กำบังในทะเลทรายแห่งนี้ไม่ได้ ในขณะที่เศษค้อนพุ่งมาจนเกือบจะถึงตัวพี่ยักษ์นั้นเอง จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:02:52

ความคิดเห็นที่ 14 บทที่ 125 ทักษะชำระใจ                เฮเดสมองวินกำจัดหุ่นไม้ตัวที่สามอย่างพอใจ ทักษะอาวุธเวทของวินน่าจะขึ้นไปเกินระดับห้าแล้ว เพราะวินสามารถทำให้แสงเรืองๆที่ปรากฏรอบอาวุธเวลาที่ใช้ทักษะนี้ขยายออกไปเกือบหนึ่งฟุตแล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่เข้าใจ วิธีการทำลายหุ่นไม้ของวิน หุ่นตัวแรก วินใช้เวทธาตุน้ำแข็งกับไฟ ตัวที่สอง ใช้เวทธาตุดินและลม ตัวที่สาม ใช้เวทธาตุแสงที่ใช้ได้ยากที่สุด ความจริงการฝึกให้ใช้เวทธาตุเดียวกันทั้งสองมือ นอกจากจะควบคุมง่ายกว่าแล้ว พลังทำลายยังสูงกว่าอีกด้วย ไม่มีใครฝึกเด็กใหม่แบบนี้                “มิคาเอล แมกนัส คุณคิดอะไรอยู่” เฮเดสพูดกับตัวเองก่อนจะดีดลูกไม้ไปเลื่อนกำแพงให้หุ่นไม้ตัวที่สี่ออกมา เขามัวแต่ครุ่นคิดจนไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีหุ่นไม้จิ๋วตัวเท่าฝ่ามือเดินตามหุ่นไม้มินิบอสออกมาด้วยอีกหลายสิบตัว                เอเรสในฐานะหัวหน้ากลุ่มขยับดาบกำให้กระชับมือก่อนจะกระโดดเข้าโจมตีเป็นคนแรกเหมือนเคย                เคร้ง                ทันทีที่ปะทะกับโล่ของหุ่นไม้ ดาบของเขาก็หลุดมือไปอย่างไม่น่าเชื่อ แรงกระแทกส่งเอเรสลงไปกลิ้งกับพื้นอย่างหมดท่า                “พี่เอ ระวัง” วินตะโกนลั่นเมื่อเห็นเจ้าหุ่นไม้ตวัดดาบหวังจะฟันเอเรสให้ขาดเป็นสองท่อน วินพุ่งปราดกระโดดกลิ้งตัวลงไปบนพื้นผลักเอเรสออกไปแล้วยกดาบคู่ขึ้นรับดาบแทน                เคร้ง                เสียงดาบปะทะกันดังลั่น วินเกร็งแขนรับดาบจนหน้าตาบูดเบี้ยว หุ่นไม้โถมตัวทิ้งน้ำหนักกดลงมาอย่างต่อเนื่อง สองสาวที่เป็นกองหนุน คนหนึ่งร่ายเวทรักษาเอเรส อีกคนร่ายเวทโจมตีหุ่นไม้ ส่วนธนูก็สาดลูกศรใส่หุ่นไม้แบบไม่ยั้ง                “เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้น” ลูน่าร้องด้วยความตกใจเมื่อเธอร่ายเวทรักษาไม่สำเร็จ                ส่วนน้ำฝนเรียกลูกไฟออกมาได้แค่เป็นแสงสีแดงวูบวาบเหมือนหัวไม้ขีดไฟที่กำลังจะดับ แล้วก็ดับไปเลย “เป็นไปได้ยังไง” เธอมองลูกไฟที่ดับไปในมืออย่างตกตะลึง ความตกใจของเธอไม่น้อยไปกว่าลูน่า                โครม                จู่ๆธนูก็ตกต้นไม้จากจุดที่ซุ่มยิง ลูกศรทั้งหมดพลาดเป้าไปอย่างไม่น่าเชื่อ เอเรสเองก็ลุกไม่ขึ้นทั้งๆที่ไม่มีบาดแผล ดาบของเจ้าหุ่นไม้ตอนนี้กดลงมาจนวินเริ่มรับไว้ไม่ไหว ต้องเบี่ยงให้ดาบเลื่อนตกไปที่ข้างแก้ม คมดาบของหุ่นไม้แทบจะจรดกับปลายจมูกของวินอยู่แล้ว                ควับ                เฮเดสเหวี่ยงเถาวัลย์มาคล้องหุ่นไม้อย่างแม่นยำ เขาออกแรงเบาๆก็กระชากมันลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะซัดมีดบินสีแดงก่ำมา มีดบินไม่เพียงแต่ตัดมันเป็นสองท่อนแล้ววนกลับไปหาเจ้าของอย่างไม่น่าเชื่อ มันยังเผาหุ่นไม้เป็นเถ้าถ่านในพริบตา                “ตรวจสอบสถานะเดี๋ยวนี้” เฮเดสสั่งทั้งๆที่ยังไม่ขยับลงมาจากคาคบไม้                “ผมติดคำสาป ความแข็งแรง ความคล่องแคล่ว เหลือแค่หนึ่งในสี่ พลังชีวิตลดลงไม่หยุด...ครับ” เอเรสกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ก่อนจะจบการรายงานได้สำเร็จ เขาไม่เห็นหุ่นไม้สองสามตัวที่แอบอยู่ด้านหลัง พวกมันพองตัวจนเกือบจะกลายเป็นตุ๊กตาล้มลุก แล้วหลังจากนั้นพวกมันก็ถอยกลับเข้าไปในกำแพงต้นไม้หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย                “ฉันโดนคำสาปเดียว ไม่เหลือพลังจิตเลย” ลูน่ารายงานเสียงสั่นเทา สำหรับเธอผู้เคยโดนสาปด้วยคำสาปร้ายแรงมาแล้ว การโดนสาปอีกครั้ง ทำให้เธอรู้สึกเย็นเยือกไปจนถึงกระดูก                น้ำฝนถอนหายใจ “ของฉันก็เหมือนกัน ไม่เหลือพลังจิตแม้แต่หน่วยเดียว เอ๊ะ เดี๋ยว พลังชีวิตของฉันลดลงเรื่อยๆเหมือนกัน” สีหน้าของเธอเคร่งเครียดมากกว่าเดิม                “ของผมเหมือนเอเรส แต่ดูเหมือนจะไม่หนักเท่า” ธนูเหลียวไปมองเพื่อนรุ่นพี่ที่นอนกระอักเลือดอย่างกังวล                “แต่ผมไม่เป็นอะไรเลย” วินลดข้อมือ ละสายตาจากเมนูเกมไปมองหน้าคนอื่นอย่างงุนงง มันหมายความว่าอย่างไรแน่ ทำไมเขาไม่โดนสาปอยู่คนเดียว                เฮเดสกวาดสายตามองเด็กๆในความดูแลของเขา ตำแหน่งที่ทุกคนยืนอยู่ในตอนนี้ยังเป็นตำแหน่งเดิมที่พวกเขาอยู่ตอนที่ต่อสู้ ความรุนแรงของการถูกสาปขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาเข้ามาต่อสู้ในระยะประชิดแค่ไหน เอเรสอาการหนักที่สุด เพราะเป็นตัวบุก ลูน่าอาการเบาที่สุดเพราะเธอมีหน้าที่เป็นผู้รักษาอย่างเดียว ส่วนวิน ... เฮเดสหันไปมองหน้าสมาชิกที่อายุน้อยที่สุด เสียงของอะโฟร์ไดท์แว่วเข้ามาในหัว                “เปล่า สองพี่น้องหมวยกับวินได้เป็นชาร์แมนแล้ว”                เฮเดสยิ้ม เขาได้คำตอบแล้วว่า ของขวัญล้ำค่าของมิคาเอลคืออะไร                “วิน เลเวลเท่าไรแล้ว” เฮเดสถามเสียงเรียบ แต่ที่มุมปากมีรอยยิ้ม                “อะไรนะฮะ” วินมัวแต่หมกหมุ่นครุ่นคิดว่า ทำไมตัวเองถึงไม่โดนสาป จนฟังคำถามเกือบไม่ทัน “อ๋อเลเวล 59 แล้วครับ” เขาตอบหลังจากที่เช็คเมนูเกมอีกหน                “ขาดอีกเยอะไหม” เหล่าเด็กๆดูเหมือนจะงงๆกับคำถามของเฮเดส วินเช็คเมนูเกมอีกครั้งก่อนจะตอบ “เหลืออีกหนึ่งในสี่ก็จะเต็มแท่งแล้วฮะ” วินหมายถึงแท่งแถบสีแสดงปริมาณค่าประสบการณ์ แถบสีนี้จะบอกค่าประสบการณ์ที่มีอยู่ และที่ด้านบนของแถบสีจะมีตัวเลขระบุจำนวนค่าประสบการณ์ที่ต้องการเพื่อจะเลื่อนระดับ แต่พอระดับของผู้เล่นสูงขึ้น ตัวเลขค่าประสบการณ์ก็มีหลายหลักจนไม่มีใครคำนวณ ส่วนมากจะใช้วิธีเทียบกับความยาวของแท่งแทน                “ธนูพาเอเรสถอยไปด้านหลัง สองสาวนั่นก็ด้วย” เฮเดสสั่งเสียงเข้ม ไม่เปิดโอกาสให้ใครโต้แย้ง “ส่วนวิน เตรียมรับมือหุ่นไม้เพียงคนเดียว ครั้งนี้ผมจะไม่ช่วย เพราะวินต้องเลื่อนระดับให้ถึงหกสิบให้ได้”                วินกลืนน้ำลายเอื้อกก่อนจะรับคำ “ครับ”                เมื่อเห็นทุกคนพร้อม เฮเดสก็เลื่อนกำแพง หุ่มไม้ตัวใหม่ก้าวออกมาประจันหน้ากับวิน สมาชิกที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มมองหุ่นไม้ใจเต้นตึกๆ นี่เป็นครั้งแรกที่วินต้องเผชิญกับสัตว์เวทระดับสูงเพียงลำพัง                “ผนึกเวทน้ำและดินกับดาบซ้าย ส่วนดาบขวาใช้ทั้งไฟ ลมและแสง” เอไอของวินออกคำสั่ง วินทำตามโดยไม่โต้เถียง ดาบซ้ายของวินกลายเป็นสีน้ำตาลเข้ม ที่ผิวมีประกายระยิบระยับราวกับมีผิวน้ำเคลือบอยู่ ไม่มีรังสีอะไรแผ่ออกมา ผิดกับดาบขวาที่กลายเป็นเปลวเพลิงลุกโชติช่วง ที่แกนกลางเป็นเปลวไฟสีน้ำเงินเข้มราวท้องฟ้าเวลาใกล้ค่ำ มีแสงแปลบปลาบเกิดขึ้นตลอดเวลาเหมือนอาบด้วยกระแสไฟฟ้า                “ผนึกเวทพร้อมกันห้าธาตุได้แล้ว งั้นหุ่นตัวนี้คงใช้เวลาไม่นานสินะ” เฮเดสยิ้มอย่างพอใจบนคาคบไม้                หุ่นไม้เริ่มบุกก่อน มันก้าวเท้าก่อนจะฟันลงมาเต็มแรง วินยกดาบซ้ายขึ้นรับ วินไม่ได้หมุนหรือควงดาบเป็นโล่เหมือนทุกที แต่ตัวดาบกลับเปลี่ยนรูปแผ่ออกเป็นแผ่นกลมเอง วินรับแล้วดึงดาบที่ตอนนี้กลายเป็นโล่ไปแล้วกลับมานิดเดียว ผิวโล่ที่ดูคล้ายผิวน้ำหนาตัวขึ้นแล้วหมุนวนเป็นวงตามเข็มนาฬิกา ดาบของหุ่นไม้เลื่อนแฉลบไปตามแรงน้ำ มันเสียหลักล้มมาเจอดาบขวาของวินที่ตั้งรออยู่                พรึ่บ วินเสียบดาบเข้าที่ใต้กระดูกไหปลาร้า ลำตัวหุ่นบริเวณที่โดนแทงลุกเป็นไฟทันที กระแสไฟฟ้าแล่นปราดไปทั่วร่างกายของหุ่นไม้ แต่ดูเหมือนว่าจะทำอะไรมันไม่ได้ มันยืดตัวขึ้นอย่างช้าๆ วินไม่ยอมปล่อยดาบ จึงโดนมันดึงขึ้นจนเท้าลอยพ้นพื้น                ตลอดการต่อสู้วินไม่เคยมีโอกาสมองหน้าเจ้าหุ่นไม้ชัดๆ เขาเข้าใจมาโดยตลอดว่าหน้าของมันก็คงนิ่งๆไร้ความรู้สึกเหมือนหน้ากากไม้ แต่ในวินาทีนี้ วินที่กุมดาบไว้มั่นจนถูกหุ่นไม้ดึงขึ้นมาอยู่ในระดับเดียวกัน จึงได้เห็นดวงตาและใบหน้าของหุ่นไม้อย่างชัดเจน                วินกระพริบตาเมื่อเห็นแววตาขี้เล่นและรอยยิ้มจากหุ่นไม้ที่วินไม่เพียงแต่แทงมันอยู่ เขายังกำลังเผามันด้วยเวทไฟจากดาบที่เสียบอกมันอีกต่างหาก วินยิ้มตอบแห้งๆ ไม่แน่ใจว่าควรจะทำอย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ที่หุ่นไม้เริ่มติดไฟเป็นสีแดงก่อให้เกิดควันคละคลุ้ง                “หนุ่มน้อย เรามาพนันกันหน่อยไหม” หุ่นไม้ถามด้วยเสียงยั่วเย้า รักสนุก แบบพวกผู้ใหญ่ขี้เล่น ที่บางทีก็ชอบแกล้งเด็ก                วินแทบไม่เชื่อหูตอนที่ได้หุ่นไม้พูด “ห..หุ่นไม้ พูดได้ หรือฮะ”                “ฮ่าๆๆ ข้าไม่ใช่หุ่นไม้ แต่เป็นนายของมัน ข้าแค่อาศัยร่างของมันมาชวนเจ้าเล่นสนุกนิดหน่อยเท่านั้นเอง” หุ่นไม้ส่งเสียงก้องดังกังวานไปทั่ว จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:13:47

ความคิดเห็นที่ 15 “วิน ปล่อยพลังเวทเผามันซะ” เฮเดสส่งเสียงเตือน เสียงก้องกังวานของมันทำให้เขารู้ว่าอะไรก็ตามที่สิงหุ่นไม้ มันใช้คาถาสะกดจิตแฝงมากับเสียง แม้จะเป็นเพียงคาถาที่ไม่มีอำนาจร้ายแรง จำกัดให้สัตว์เวทใช้เท่านั้น และมีฤทธิ์ในเวลาจำกัด แต่ถ้าผู้เล่นไม่ทันระวังแล้วตกหลุมพรางตกลงทำสัญญาอะไรกับสัตว์เวทที่ใช้ขึ้นมาละก็ เรื่องเล็กก็อาจเป็นเรื่องใหญ่ แม้เฮเดสจะห่วงวิน แต่ตอนนี้มีอย่างอื่นที่เขาต้องสนใจ การอยู่บนที่สูงทำให้เฮเดสได้เห็นว่ากำแพงต้นไม้กำลังเลื่อนออกจากกัน เปิดทางให้อะไรสักอย่างเดินทางตรงมาหาพวกเขา “ไม่สิ เฉียดไปนิดหน่อย” เฮเดสพูดกับตัวเอง                “อะไรหรือฮะ” วินถามหุ่นไม้ด้วยท่าทางราวกับถูกสะกด เขาไม่ได้ยินเสียงเฮเดส                ครึ่ก ครึ่ก ครึ่ก                เฮเดสเห็นแนวดินผุดนูนขึ้นเป็นแถวราวกับมีตุ่นยักษ์กำลังมุดดินอยู่ สัญลักษณ์กิลด์ที่เขาพกติดตัวกำลังส่งสัญญาณ เนื่องจากนับตั้งแต่เขาเข้ามาในเขตของภาระกิจชิงเทเลพอร์ท เฮเดสก็อาศัยสัญลักษณ์กิลด์นำทางให้เขามาโดยตลอด พอมันเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง เฮแดสก็รู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น “เทเลพอร์ทย้ายที่ เป็นไปได้อย่างไร”                “ล้างคำสาปทุกสายที่ข้าปล่อยออกมา ถ้าทำได้ข้าจะให้รางวัล” หุ่นไม้ยิ้มจนแก้มป่อง                “อย่ามัวแต่หลอกเด็กอยู่เลยน่า มาสู้กับคนที่ระดับพอๆกันดีกว่า” เฮเดสขัดคอทันทีที่ได้ยินเงื่อนไข                “เจ้าก็หาข้าให้เจอสิ” นายของหุ่นไม้ท้าทายเฮเดส แล้วหันมาถามวิน “ว่าไง”                “รางวัลอะไรหรือฮะ” วินถามด้วยท่าทางที่ยังเหม่อลอยอยู่นิดหน่อย แม้การเตือนของเฮเดสจะไม่ได้ผล แต่ก็ดึงสติของวินกลับมาได้ไม่น้อย                “ฮ่าๆๆ ตำราสร้างเครื่องรางผู้พิทักษ์เป็นไง หายากนะขอบอก” เสียงนายของหุ่นไม้เริ่มปรากฏแววเจ้าเล่ห์ ไม่น่าไว้ใจ                “อย่า”                “ตกลงฮะ” เสียงร้องห้ามของเฮเดสกับคำตกลงของวินดังขึ้นเกือบจะพร้อมๆกัน เฮเดสส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เขาแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่เขาไม่รู้ว่า วินไม่ได้ตอบตกลงเพราะคาถาสะกดจิต แต่เพราะตำราสร้างเครื่องรางผู้พิทักษ์ต่างหาก วินรู้ว่าโกเลมน้อยได้เควสแปลกๆมา ตอนที่มิคาเอลเรียกวินกลับไปฝึก พอได้ยินชื่อตำรา พี่วินก็เลยอยากได้ไปฝากโกเลมน้อย ยิ่งเรื่องแก้คำสาป วินไม่กลัวอยู่แล้ว เพราะวินเป็นสุพรีมชาร์แมน แต่ด้วยความอ่อนประสบการณ์ทำให้วินไม่ได้คาดคิดว่า สัตว์เวทตัวนี้จะมีกลอุบายอย่างอื่นซ่อนอยู่                ตึกๆๆ เสียงฝีเท้าของตุ๊กตานักรบโบราณสวมเกราะเหล็กทั้งตัววิ่งออกมานับร้อย ทันทีที่พวกมันออกมา เอเรสที่อาการเริ่มดีขึ้นแล้วก็กระอักเลือดใหม่ทันที ธนูที่ตอนแรกไม่เป็นอะไรมากก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น น้ำฝนล้มทั้งยืนลงไปกองอยู่ข้างๆธนู ลูน่ามีเลือดซึมออกมาที่มุมปาก พอเธอเอามือมาแตะแล้วเห็นว่าเป็นเลือดก็ร้องกรี๊ดดังลั่น                “ลงมือเดี๋ยวนี้” เฮเดสตะโกนบอกวินที่ยืนตะลึงอยู่ วินเร่งเร้าพลังเวทก่อนจะโถมน้ำหนักทั้งตัวช่วยในการผ่าหุ่นไม้เป็นสองซีก                “ฮ่าๆๆ” นายของหุ่นไม้หัวเราะเสียงลั่น วินรู้สึกเหมือนมีลมพัดผ่านตัวไป ในขณะเดียวกัน เสียงจากระบบก็ดังขึ้น                ผู้เล่นเอลโลฮิม สังหารหุ่มไม้ระดับ 82 ได้ค่าประสบการณ์ครบเลื่อนเป็นระดับ 60                “ใช้ทักษะชำระใจ” พอเห็นหุ่นไม้ถูกทำลาย เฮเดสก็กระโดดลงมาจากคาคบไม้ คว้าคอเสื้อวินจับโยนไปอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ ก่อนจะกระโดดตามเงาของนายเจ้าหุ่นไม้ไปในทันที                “นายท่าน เพ่งฝ่ามือให้เกิดแสง แล้วท่องตามข้า” เอไอของวินไม่รอช้า บอกวิธีการใช้ทักษะชำระใจให้วินทำตามทีละขั้น พอเห็นสภาพจมกองเลือดของเพื่อนๆ วินก็รู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว ไม่รู้ว่านายของเจ้าหุ่นไม้ใช้วิธีไหนสาปเพื่อนๆซ้ำทั้งกลุ่ม ถ้าเขาช่วยไม่ทัน เพื่อนๆต้องตายทุกคนแน่ ณ วินาทีนี้ วินไม่สนใจว่า ระบบจะประกาศว่าวินได้อาชีพหรือไม่ เขาทำตามคำสั่งของเอไออย่างตั้งใจ                ทักษะชำระใจเป็นทักษะเฉพาะของผู้ที่ได้อาชีพพาลาดิน ทักษะนี้เป็นทักษะเสริมแบบแพสซีฟ ซึ่งหมายความว่าเมื่อคุณได้ทักษะนี้มาแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องเรียกใช้มันอีก คุณจะใช้มันทันทีที่คุณใช้ทักษะอื่นของพาลาดิน ทักษะนี้ใช้เพื่อช่วยผู้อื่นมากกว่าตัวเอง คือมันจะขยายผลทักษะประเภทรักษาและล้างคำสาปให้ครอบคลุมไปถึงสมาชิกกลุ่มที่อยู่ในรัศมีของทักษะชำระใจ แต่ถ้าหากว่า คนที่มีทักษะชำระใจไม่มีทักษะอีกสองกลุ่มอยู่เลย การมีทักษะนี้ก็เหมือนไม่มี เฮเดสสั่งให้วินใช้ทักษะนี้ เพราะเขามั่นใจในตัวมิคาเอล ว่าจะทำให้วินได้อาชีพพาลาดินทันทีที่ระดับถึงแน่ และถ้าจะมีใครรู้วิธีฝึกทักษะนี้ ก็คงต้องเป็นหัวหน้ากิลด์อัศวินมังกรไฟคนนี้ เมื่อเฮเดสเห็นพวกเอเรสโดนคำสาป เขาก็นึกถึงข้อมูลที่อะโฟร์ไดท์เคยบอก และเมื่อเอาหนึ่งบวกหนึ่งเป็นสอง เขาก็รู้ว่า ที่มิคาเอลขอให้เขาเลื่อนระดับให้วิน ก็เพื่อจะให้วินใช้ทักษะชำระใจสนับสนุนกลุ่มนั่นเอง แต่ในตอนนี้ เขาไม่ได้ต้องการให้วินสนับสนุน กลุ่ม เขาต้องการให้วินเอาชีวิตของตัวเองและพรรคพวกให้รอดต่างหาก “หวังว่า ชาร์แมนอย่างนายจะมีทักษะล้างคำสาปมากพอนะ เจ้านั่นไม่ออมมือให้แน่” เฮเดสพึมพำในขณะที่ไล่ตามเจ้านายของหุ่นไม้ไป ---------------------------------------------------                การฝึกทักษะชำระใจต้องอาศัยทักษะผสานเวท มิคาเอลจึงตั้งโปรแกรมให้เอไอสอนให้วินใช้ทักษะนี้จนคล่องแคล่วและเพิ่มระดับให้สูงที่สุด และในตอนนี้การฝึกหนักและการเสี่ยงตายใช้แต่ทักษะประเภทนี้สู้กับหุ่นฟางและหุ่นไม้ก็เริ่มให้ผล เอไอสั่งให้วินเรียกเวทแสงมาไว้ที่ฝ่ามือ วินที่ผสานเวทเข้ากับอาวุธจนชินก็ผสานเวทแสงเข้ากับดาบโดยอัตโนมัติ เมื่อดาบเริ่มเรืองแสง เอไอก็บอกให้วินผสานเวทเข้ากับตัวเอง แรกๆก็เป็นไปอย่างยากลำบาก แต่ไม่นานตัววินก็เริ่มเปล่งแสงเรืองๆ หลังจากนั้น เอไอก็ใช้เมนูเกมของวินตรวจสอบคำสาปและหาวิธีล้างคำสาปมาให้วินท่อง                วินเอาดาบปักลงพื้นคู่กัน สองมือผสานเวทเข้ากับดาบก่อนจะผ่านมาถึงตัว ศีรษะค้อมลง ปากท่องบ่นคาถาล้างคำสาปตามที่เอไอบอกอยู่ในหัว ดูเผินๆคล้ายนักบวชในร่างนักรบ ช่วงแรก ทักษะชำระใจของวินมีรัศมีแค่หนึ่งเมตร เอเรสที่อยู่ใกล้ที่สุดจึงได้รับความช่วยเหลือก่อน หลังจากนั้นรัศมีก็เริ่มขยายออกไป และหยุดนิ่งที่สองเมตร ซึ่งครอบคลุมคนทั้งกลุ่มได้พอดี ลูน่าที่โดนคำสาปน้อยที่สุดได้สติก่อนเพื่อน เธอลืมตาขึ้นมามองวินท่อนบ่นคาถาราวกับนักบวชอย่างสนใจ น้ำฝนฟื้นเป็นรายต่อมา เมื่อธนูและเอเรสฟื้น พวกเขาก็เห็นฝูงตุ๊กตานักรบตัวเท่าฝ่ามือเดินสวนสนามออกมาล้อมรอบพวกเขาเป็นวงกลม น้ำฝนผุดลุกขึ้นเดินออกไปจะไล่มัน แต่แค่เธอก้าวเท้าออกนอกรัศมีสองเมตร เธอก็โดนคำสาปชุดใหม่ทันที                “น้ำฝน” ลูน่าตะโกนลั่นเมื่อเห็นใบหน้าโชกเลือดของเพื่อน ธนูดึงชายเสื้อของน้ำฝนกระตุกให้เธอล้มกลับเข้ามาในวง อาการของน้ำฝนทุเลาลง เลือดหยุดไหลทันที แต่เธอสลบไปแล้ว ลูน่าประคองน้ำฝนให้มานอนหนุนตัก เธอรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำเช็ดเลือดออกด้วยมืออันสั่นเทา                “นี่มันเรื่องอะไรกันแน่” ลูน่าถามด้วยเสียงสั่นเครือ                “เจ้าพวกนั้นคงเป็นตัวปล่อยคำสาป และวินก็กำลังใช้ทักษะชำระใจคุ้มครองเราอยู่” คำตอบนี้มาจากเอเรสที่เพิ่งจะทุเลาจนยันตัวขึ้นมานั่งได้                “แล้ว...” ลูน่าหันไปทางวิน ไม่กล้าแม้แต่จะถามออกมา ธนูถอนหายใจ “เราก็ได้แต่ภาวนาให้วินมีคาถาล้างคำสาปมากพอ หรือไม่ก็ ขอให้เฮเดสกำจัดบอสได้สำเร็จก่อนที่เราจะตายกันหมด” ------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:14:23

ความคิดเห็นที่ 16 บทที่ 126 บาโฟเมท ทวีนั่งมองมอนิเตอร์แสดงภาพหมวยกับวินบนจอด้วยความเคร่งเครียด จนกระทั่งอสุรกายทะเลทรายปรากฏตัว ทวีจึงได้เลิกดูวินอัพเลเวล หันมานั่งจ้องมอร์นิเตอร์ที่แสดงภาพอาหมวยอย่างเดียว “ตัวอะไรหว่า คุ้นๆ” ทวีพึมพำกับตัวเอง แล้วก็หันไปหาจอที่สาม เขาคลิกโน่นคลิกนี่จนมีภาพเครือข่ายใยแมงมุมขึ้นบนจอ เขาเลือกชี้ไปที่จุดหนึ่ง เมื่อจุดนั้นขยายขึ้น มันก็กลายเป็นเครือข่ายใยแมงมุมขึ้นอีกชั้น ทวีเจาะลึกลงไปเรื่อยๆอีกแปดครั้ง พอเขาชี้ที่จอภาพครั้งที่เก้า จอภาพก็ดับมืด และมีตัวหนังสือสีแดงปรากฏขึ้น กรุณาใส่พาสเวิร์ด ทวีเม้มริมฝีปากด้วยความเคร่งเครียด “พาสเวิร์ดเก่าจะใช้ได้ไหม” ในฐานะเจ้าหน้าที่ห้องควบคุม ทวีไม่มีพาสเวิร์ดสำหรับเข้าคลังข้อมูลสัตว์เวท แต่เมื่อสามปีก่อน บริษัทให้ทวีลองหมุนเวียนทำงานในแผนกต่างๆก่อนที่จะตัดสินใจปักหลักที่แผนกไหน ดังนั้นในฐานะพนักงานฝึกงาน ทวีเคยได้พาสเวิร์ดเข้าคลังข้อมูลสัตว์เวทมา เพียงแต่ว่า เวลามันก็ผ่านมาเนิ่นนานแล้ว พาสเวิร์ดนี้จะถูกยกเลิกไปแล้วหรือยัง ทวีกรอกพาสเวิร์ดอย่างไม่ลังเล เขาแทบกลั้นหายใจตอนที่รอผล เพียงชั่วครู่ เครือข่ายใยแมงมุมชุดใหม่ก็ปรากฏขึ้นบนจอ แต่คราวนี้มีตัวเลือกเหลือแค่แปดจุดเท่านั้น ทวีเลือกเข้าไปที่ คลังสัตว์เวทที่ยังพัฒนาไม่เสร็จ ภาพสัตว์เวทนับร้อยเรียงขึ้นมาบนจอ ทวีเบิกตาโตเมื่อเห็นสัตว์เวทตัวที่คล้ายกับตัวที่กำลังต่อกรกับอาหมวยยืนรวมกลุ่มกับสัตว์เวทอีกสี่ตัว เขาเรียกมันมาดูทั้งชุด “ภูตประจำธาตุทั้งห้า ดิน น้ำ ลม ไฟ แสง” ทวีอ่านข้อความที่อยู่ใต้ตัวมัน ไม่ต้องสงสัย ตัวที่กำลังต่อกรกับอาหมวยเป็นภูตธาตุลม ทวีหลับตานึกถึงความหลัง เมื่อสามปีก่อน บริษัทเกมจัดงานฉลองที่การเปิดตัวเดือนแรกเป็นไปได้ด้วยดี “นี่เราน่าจะมีการแข่งขันอะไรสักอย่างนะ” ใครสักคนในงานเลี้ยงเสนอขึ้น สองจอมมารส่งเสียงโห่ดังลั่น “จะแข่งกีฬาสีเป็นอนุบาลหมีน้อยหรือไง” ผู้คนในงานเลี้ยงส่งสียงหัวเราะครื้นเครง ไม่มีใครถือสา “งั้นแข่งกันออกแบบสัตว์เวทไหม” เคนจิ จากฝ่ายออกแบบเสนอขึ้นมา “โอ๊ะโอ เคนจิ เทพบุตรหน้าหยกจากฝ่ายออกแบบขอท้าแข่งหรือนี่ งั้นจอมมารแห่งเควสอย่างผมจะไม่รับคำท้าได้อย่างไร” ชายหน้าเหี้ยมหัวหน้าของจอมมารหนึ่งและสองตอบตกลงทันที ทวีลืมตาขึ้นด้วยความตระหนก เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เขาวิ่งไปหยิบกล่องใบหนึ่งที่เขาขนตามมาตลอดไม่ว่าจะย้ายไปประจำที่แผนกไหน เขารีบเปิดมันออก แล้วหยิบคู่มือพนักงานที่เขาเทิดทูนโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี เขาควานไปจนถึงก้นกล่องถึงได้เจอแผ่นเก็บข้อมูลขนาดเท่าปลายนิ้ว ทวีรีบเอามันใส่เครื่องอ่านทันที ข้อมูลในดิสก์เป็นข่าวเรื่องการแข่งขันของพนักงานสองแผนกที่ทวีเซฟจากหนังสือเวียนภายในแผนกออกแบบ ซึ่งคนส่วนมากอ่านแล้วก็ลบทิ้ง แต่สำหรับทวีผู้ที่ใฝ่ฝันจะเป็นนักออกแบบเกมมาตลอดชีวิต และเพิ่งมีโอกาสเข้ามาฝึกงานที่แผนกในฝัน เขาเก็บทุกอย่างไว้ราวกับของมีค่า เพราะทุกสิ่งล้วนเป็นความทรงจำที่สวยงาม ย้ำเตือนให้เขารู้ว่า ครั้งหนึ่ง เขาได้ทำความฝันสุดแรง ไม่ได้เป็นแค่มนุษย์เงินเดือนที่ทำงานไปวันๆ ทวีเลือกย้อนไปอ่านข้อมูลในวันถัดจากงานเลี้ยง เขาเรียกให้หัวข้อข่าวแสดงขึ้นตามลำดับ ฝ่ายเควสรับคำท้าฝ่ายออกแบบ สงครามนรก-สวรรค์เปิดฉาก ฝ่ายนรกสร้างบาโฟเมทฝ่ายสวรรค์จะทำอย่างไร ฝ่ายสวรรค์สร้างภูตประจำธาตุ คุมบาโฟเมททั้งห้าจุด นรกไม่มีวันผุดขึ้นเหนือพื้นดิน ทวีส่งเสียงครางเมื่ออ่านมาถึงหัวข้อนี้ เขาหันกลับไปเรียกรูปสัตว์เวทที่กำลังโจมตีอาหมวยมาเปรียบเทียบกับภูตธาตุลมในคลังข้อมูล “มันเป็นตัวเดียวกัน บัดซบเอ๊ย ไอ้พวกฝ่ายออกแบบมันไม่แม้แต่จะสร้างตัวจำลองขึ้นด้วยซ้ำ” ทวีทุบโต๊ะดังปังเมื่อเขาเห็นภูตลมในสองจอภาพมีสัญลักษณ์ที่ข้อเท้าเหมือนกันเปี๊ยบ มันเป็นสัญลักษณ์ที่ผูกให้ภูตประจำธาตุอยู่ติดกับปลายแต่ละแฉกของบาโฟเมทหรือดาวห้าแฉกของซาตานตลอดเวลา การที่ฝ่ายออกแบบเกมรุ่นใหม่ดึงเอาภูตทั้งห้ามาเฝ้าเทเลพอร์ทพร้อมกันทั้งห้าตัว ก็เท่ากับว่าดึงเอาบาโฟเมทขึ้นมาด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย ทวีหน้าซีดเมื่อนึกได้ว่า สัตว์เวทในนรกของฝ่ายเควสมันโหดขนาดที่ว่าฝ่ายออกแบบกับฝ่ายเควสที่แข่งขันกันอยู่ต้องหันมาร่วมมือป้องกันไม่ให้สัตว์เวทจากนรกพวกนั้นมันหลุดออกมา ฝ่ายเควสสร้างบาโฟเมทแล้วป้อนข้อมูลให้สัตว์เวทจากนรกทราบว่ามันจะออกมาได้ผ่านทางนี้เท่านั้น ส่วนฝ่ายออกแบบก็ส่งภูตประจำธาตุมาคุมทุกจุด จึงได้กันพวกมันไว้ได้สำเร็จ ทั้งสองฝ่ายซ่อนพื้นที่ทดลองส่วนนี้ไว้อย่างดี และหวังว่าจะหาทางจัดการกับสัตว์เวทจากนรกที่พวกเขาสร้างขึ้นมาภายหลัง ทวีส่ายหน้า เขาไม่เข้าใจว่าทำไม พวกนั้นถึงไม่ลบมันทิ้งไปเสีย ทำไมทุกฝ่ายจึงรักษามันไว้อย่างดี ราวกับว่ามีของมีค่าอยู่ในนั้น ซู่ เสียงจากมอนิเตอร์เรียกให้ทวีหันไปมอง เขาอ้าปากค้างเมื่อเห็นอาหมวยกำจัดภูตแห่งลมได้ ทวีรีบกดซูมออกจนเห็นภาพแผนที่ทวีป ทวีมองจุดสีทองห้าจุดที่เคยกระจัดกระจายไม่เป็นรูปเป็นร่าง ค่อยๆเคลื่อนที่เรียงตัวเป็นรูปห้าเหลี่ยมอย่างตกใจ “ไม่ใช่ห้าเหลี่ยม” ทวีคราง เมื่อเห็นเส้นสีทองลากจากจุดซ้ายบนไปหาจุดขวาบน ก่อนจะลากทะแยงลงไปหาจุดซ้ายล่าง แล้วพุ่งขึ้นไปหาจุดสูงสุดที่อยู่ตรงกลาง และลงมาที่จุดขวาล่างก่อนจะย้อนไปหาจุดซ้ายบนอีกที “ดาวห้าแฉก บาโฟเมทปรากฏแล้ว” ทวีมองจุดสีทองสองจุดกระพริบไม่หยุด “ภูตสองตัวกำลังเคลื่อนไหว” แล้วจุดสีทองจุดหนึ่งก็ดับลง “และภูตตัวหนึ่งก็สลายไปแล้วด้วย” ทวีตัดสินใจละทิ้งหน้าที่ทั้งหมด เขาไม่เฝ้าดูอาหมวยกับวินอีกต่อไปแล้ว แต่ใช้พาสเวิร์ดพนักงานฝึกหัดของเขาเจาะเข้าไปหาข้อมูลเก่าๆอย่างรวดเร็ว “ก่อนคุณเคนจิกับคุณน้ำหอมจะเข้าโรงพยาบาล พวกเขาเคยพูดว่า ได้บันทึกข้อมูลทั้งหมดและวิธีจัดการสัตว์นรกไว้แล้ว แต่มันอยู่ที่ไหนนะ” ทวีรัวแป้นพิมพ์ไม่กี่ที หน้าจอสองจอก็แสดงตัวหนังสือเป็นพรืด เขาถอนหายใจ ก่อนจะปรับหน้าจอที่สามให้ไปเฝ้าภูตอีกตัวที่กำลังเคลื่อนไหว ก่อนจะเริ่มการสืบค้นอย่างระมัดระวัง ----------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:16:29

ความคิดเห็นที่ 17 “เฮ้ย นี่มันอะไรกัน” มิสเตอร์โจนส์ร้องลั่น หน้าจอที่พวกเขานั่งสังเกตการณ์ยังฉายภาพจากมุมสูง ภาพที่พวกเขาเห็นคือ ภาพเฮเดสบินขึ้นมาจากเขาวงกต ในขณะเดียวกันก็มีลมพัดละอองสีดำสวนทางกับการเคลื่อนไหวของเฮเดส ละอองสีดำนั้นพัดไปคลุมพื้นที่ที่เฮเดสเพิ่งจะจากมาโดยรอบ จากนั้นก็มีแสงสว่างสีขาวนวลจุดเล็กๆสว่างขึ้น มันใช้เวลาเล็กน้อยในการขยายขนาด และในเวลาไม่นานพื้นที่บริเวณนั้นก็ดูเหมือนมีครอบแก้วครอบไว้สองชั้น ชั้นนอกเป็นสีดำสนิท ส่วนชั้นที่สองเป็นสีนวลขาวอยู่ภายใน “ซูมไปตรงนั้นหน่อยสิ ฉันอยากรู้ว่าเฮเดสวางยาอะไรไว้” คุณหลิงสั่ง “เสียใจด้วยครับ ผมทำให้ไม่ได้ เพราะตัวเฮเดสอยู่ตรงนี้” พนักงานประจำห้องควบคุมชี้ไปที่ร่างสีดำที่ลอยตัวอยู่เหนือครอบแก้วสีดำไม่ต่ำกว่าห้าเมตร “นี่” คุณหลิงทำท่าจะอาละวาด แต่ถูกมิสเตอร์โจนส์ดึงแขนเสียก่อน “ซูมที่เฮเดสเดี๋ยวนี้ เขาเริ่มลงมือแล้ว” มิสเตอร์โจนส์ออกคำสั่งใหม่ คราวนี้พนักงานทำให้ทันที แต่พนักงานปรับภาพเร็วไปหน่อย ทั้งสามจึงถึงกับผงะเมื่อภาพศีรษะที่ไร้ผิวหนัง มีเพียงกล้ามเนื้อโชกเลือกหุ้มกระโหลกโผล่ขึ้นมาเต็มจอ “ยี้ ถอยๆๆ” คุณหลิงร้องลั่น พนักงานปรับให้ทันใจ ภาพเฮเดสถูกรุมล้อมอัศวินปีศาจกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ แต่เพราะเวลาในเกมเร็วกว่าเวลาจริงหลายเท่า พวกเขาจึงเห็นแค่ เฮเดสกระโดดหลบทวนได้อย่างคล่องแคล่ว แต่จะมีโอกาสตอบโต้หรือไม่ ก็ต้องรอดูกันต่อไป --------------------------------------- “หากเจ้าเป็นบอสประจำเทเลพอร์ท ก็ออกมารับสัญลักษณ์กิลด์ได้แล้ว” เฮเดสตวาดใส่บอสที่ไม่เห็นตัวตน ข้อมูลที่เขาได้จากมิคาเอลและอะโฟร์ไดท์ระบุตรงกันว่า เมื่อมีสัญลักษณ์กิลด์มาด้วย บอสจะออกมารับอย่างไม่เกี่ยงงอน มิคาเอลแค่ยื่นสัญลักษณ์กิลด์ให้ก็ถือว่ายึดเทเลพอร์ทได้แล้ว กรณีของอะโฟร์ไดท์ยุ่งยากขึ้นอีกนิด เพราะคนทรยศไปเจอบอสก่อน คนพวกนั้นโดนบอสกำจัดเรียบก่อนที่อะโฟร์ไดท์จะไปถึง แต่เมื่อเจอกัน บอสก็รับสัญลักษณ์กิลด์ไปแต่โดยดี แล้วนี่มันอะไรกัน ทำไมบอสตัวนี้ถึงได้ก่อเรื่องไม่หยุดหย่อน “ไม่รับ ข้าไม่ชอบหน้าเจ้า” นี่คือเหตุผลที่บอสตัวนี้ให้ ภูตแสงอย่างมันไม่คิดจะคุยกับคนที่ใส่เซตไอเทมจ้าวแห่งความตาย ไอเทมของผู้ครอบครองนรก ผู้ที่อยู่ในด้านมืดหรอก เฮเดสไม่มีเวลาแม้แต่จะงง อัศวินปีศาจสิบแปดตัวปรากฏตัวขึ้นจากอากาศธาตุล้อมเฮเดสเป็นวงกลม ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ ก่อนจะถาม “ไม่มีอะไรจะถ่วงเวลาแล้วรึ” เขาไม่แน่ใจว่าความไม่ชอบหน้ามันเลยไปถึงกลุ่มเด็กๆที่ติดตามเขาหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ อัศวินปีศาจพวกนี้ถูกส่งมาถ่วงเวลาไม่ให้เขายึดเทเลพอร์ทแน่นอน เสียงเดียวกับที่เคยคุยกับวินตอบมาจากทุกทิศทาง “จะรีบไปไหน เล่นด้วยกันก่อนสิ” “ไหนว่าไม่ชอบหน้ากันไง แต่ถ้าอยากจะเล่น ก็ได้” ทันทีที่สินเสียงตอบ อัศวินปีศาจก็ตวัดทวนพุ่งเข้าหาเฮเดสอย่างพร้อมเพรียงกัน เฮเดสกระโดดพุ่งขึ้นด้านบน ก่อนจะทิ้งตัวลงเหยียบปลายทวนที่มาเจอกัน ณ จุดที่เขาเคยอยู่ เฮเดสอาศัยจังหวะที่เขามีที่หยั่งเท้า ไม่ต้องอาศัยเวทในการลอยตัว ซัดมีดบินไปหาอัศวินปีศาจตัวที่อยู่ตรงหน้า มันจำต้องปล่อยให้มีดบินพุ่งปักอก เพราะมือทั้งสองยังกำทวนไว้มั่น มันเลือกที่จะรักษารูปแบบการโจมตีเป็นกลุ่มอย่างไม่หวั่นเกรงมีดบินธรรมดาๆเล่มหนึ่ง แต่น่าเสียดายมีดบินเล่มนี้ของเฮเดสมีเวทไฟโลกันต์แฝงอยู่ สภาพของมันจึงไม่ต่างอะไรกับหุ่นไม้ที่เคยสู้กับวิน มันถูกเผาเป็นเถ้าถ่านในพริบตา   อัศวินปีศาจสิบเจ็ดตัวที่เหลือชักทวนออก แล้วแทงกลับมาที่จุดเดิมอย่างพร้อมเพรียงกัน ถ้าเป็นคนอื่นเมื่อสูญเสียที่หยั่งเท้าจนตกวูบกลางอากาศ ลงไปครึ่งตัวแล้วโดนทวนแทงเข้าที่หน้าอก หรือหากว่าเป็นผู้ที่มีประการณ์หน่อยก็อาจใช้เวทลมหนุนตัวให้ลอยขึ้นทันที ซึ่งอย่างมากก็คงหนุนตัวเองให้ลอยขึ้นได้ไม่มาก ทวนก็จะแทงทะลุช่องท้องครบสิบเจ็ดแผลแน่นอน แต่ในเมื่อคนที่อยู่ตรงนี้ คือ เฮเดส อัศวินปีศาจย่อมไม่สมหวัง เฮเดสไม่เพียงไม่ใช้เวทลมหนุน หากใช้เวทธาตุดินถ่วงตัวเองให้ตกลงเร็วขึ้น ทวนทั้งสิบเจ็ดเล่มประสานกันดังเคร้งเหนือศีรษะเขาพอดี ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปาก เขาดึงมีดสั้นเงาวับออกมาจากปลอกแขน เขาแค่ยกแขนขึ้นมาประสานกันด้านหน้าแล้วกางแขนตวัดมีดออกไปอย่างรวดเร็ว เขาก็ฟันเข้าที่สะบ้าตรงหัวเข่า ตัดขาของอัศวินปีศาจอับโชคหกตัวที่ยืนอยู่ด้านซ้ายขวาของเขาขาดออกจากันทันที อ๊ากกกกก เสียงร้องไม่ทันสิ้น ร่างกายก็สูญสลาย ไม่ใช่ว่ามีดสั้นจากปลอกแขนในเซตเจ้าแห่งความตายอาบพิษร้าย แต่เป็นเพราะผู้ใช้เซตเจ้าแห่งความตายร้ายกาจเกินกว่าที่คาด ทันทีที่ตัดขา เฮเดสก็คว้าทวนของหนึ่งในเหยื่อโหนตัวไปยืนบนนั้น เขาอาศัยจังหวะที่มันเสียหลักหลอกล่อให้พวกมันพุ่งทวนเข้าหากันและกัน ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที อัศวินปีศาจสิบแปดตัวก็เหลือแค่สิบเอ็ด ตามปกติอัศวินปีศาจจะรุมล้อมศัตรูทั้งหกทิศ ซ้าย-ขวา หน้า-หลัง บน-ล่าง แต่ละทิศมีอัศวินปีศาจสามตน หนึ่งป้อง หนึ่งเสริม หนึ่งทำลาย แต่เมื่อเจอกับเฮเดส รูปแบบการจู่โจมของมันก็ถูกทำลายจนเสียขบวน ตอนนี้แม้มันจะล้อมเฮเดสไว้ทั้งหกทิศ แต่ในแต่ละทิศเหลือเพียงอัศวินปีศาจสองตน ตนหนึ่งจู่โจม ตนหนึ่งป้องกัน และที่สำคัญที่สุด มีอยู่ทิศหนึ่ง ที่เหลืออัศวินปีศาจเพียงตนเดียว เคร้ง เฮเดสใช้ปลอกแขนรับการโจมตีจากทางซ้ายและขวา  เขาเรียกมีดให้โผล่ออกจากส้นรองเท้าพร้อมๆกับเตะไปด้านหลัง ในจังหวะเดียวกับอัศวินปีศาจที่ด้านหลังจู่โจมเข้ามา เนื่องจากมันมีอยู่เพียงตัวเดียว จึงไม่มีใครช่วยป้องกัน มันจึงรับมีดจากส้นเท้าของเฮเดสเข้าไปเต็มๆ กลายเป็นแสงเป็นรายที่แปด เฮเดสดึงเท้ากลับ สองมือคว้าจับทวนของอัศวินปีศาจซ้ายขวาที่เขาเพิ่งใช้ปลอกแขนรับแล้วโถมตัวทิ้งน้ำหนักหล่นวูบไปเหยียบไหล่อัศวินปีศาจที่อยู่ด้านล่าง เจ้าสองตัวซ้ายขวาไม่ยอมปล่อยทวน จึงโดนเฮเดสลากเข้ามาอยู่กลางเหนือศีรษะเขา แต่มันเป็นเวลาเดียวกับที่อัศวินปีศาจที่อยู่ด้านบนโถมตัวแทงลงมา เจ้าสองตัวนี้จึงโดนทวนของพวกเดียวกันทิ่มแทงจนกลายเป็นแสง “เก้า สิบ” เฮเดสนับ ก่อนจะออกแรงถีบตัวกระโดดขึ้นไปอยู่เหนืออัศวินปีศาจที่อยู่ด้านบน แรงถีบของเฮเดสส่งเจ้าตัวที่อยู่ด้านล่างตกลงไปครอบแก้วสีดำสนิท โดนคำสาปของนายมันจนกลายเป็นแสงไปทั้งคู่ “สิบเอ็ด สิบสอง สิบสาม สิบสี่และสิบห้า” อัศวินปีศาจตัวที่เคยอยู่ด้านบนไม่ทันจะพลิกตัวจากการคว่ำตัวเพื่อแทงจากด้านบนมาอยู่ในท่ายืน เฮเดสขึ้นไปอยู่บนหลังของมันเสียแล้ว ตัวที่คู่กับมันพุ่งเข้ามาหาเฮเดสพร้อมกับอัศวินคู่ที่ประจำอยู่ด้านหน้า เฮเดสโยนทวนที่ยึดมาได้เมื่อกี้กลับไปให้ พอพวกมันรับ เขาก็ชักดาบฟันออกเป็นวง 180 องศา “สิบหก” เฮเดสดึงดาบกลับมาปักที่ระหว่างเท้า ซึ่งก็คือกลางหลังของอัศวินตัวที่เขาเหยียบอยู่นั่นเอง อัศวินปีศาจที่เหลืออีกสองตัวคิดจะหนี แต่เฮดสส่งมีดบินสองเล่มออกไปแล้ว “ถึงตาเจ้าเสียทีสินะ” เฮเดสถามบอส “สมกับเป็นเจ้าแห่งความตาย อาวุธทุกชิ้นซ่อนความร้ายกาจไว้ทั้งนั้น” ภูตแสงชม แต่ยังไม่ปรากฏตัว เฮเดสถือดาบให้ปลายชี้ลงดินด้วยท่าทางสบายๆทั้งๆที่ยังลอยตัวอยู่กลางอากาศ “ออกมา” เฮเดสสั่งเสียงเหี้ยม ---------------------------------- “อย่า...” ทวีร้องห้ามอย่างอดใจไม่ได้อยู่หน้าจอภาพ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:17:13

ความคิดเห็นที่ 18 บทที่ 127 สิ่งที่เห็นกับสิ่งที่ใช่ ผู้เล่นเอลโลฮิมใช้ทักษะชำระใจล้างคำสาปทุกสาปทั้งเจ็ดสาย ทักษะและค่าประสบการณ์ครบ ได้อาชีพ พาลาดินนักเวทธาตุแสง เนื่องจากทักษะอื่นๆไม่ถึงเกณฑ์ ไม่สามารถสุ่มทักษะประจำอาชีพได้ ระบบมอบสัมพันธภาพกับสัตว์เวทธาตุแสงระดับหนึ่งให้เป็นการทดแทน เสียงประกาศจากระบบคราวนี้มีความแปลกไปจากปกติหลายประการ ประการแรกอาชีพพาลาดินนักเวท เป็นอาชีพผสมระกว่างอาชีพพาลาดินกับนักเวทหรือนักอาคม แต่วินกระทั่งนักเวทฝึกหัดหรือนักอาคมฝึกหัดก็ยังไม่ได้เป็น แต่กลับได้อาชีพนี้มา ซึ่งเรื่องนี้เกิดจากการใช้ทักษะชำระใจล้างคำสาปอย่างเดียวล้วนๆ ประการที่สอง นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้เล่นคุณสมบัติถึง ได้อาชีพ แต่กลับไร้ความสามารถที่จะใช้ทักษะประจำอาชีพ จนระบบไม่สามารถจะสุ่มให้ได้สักทักษะหนึ่ง เพราะวินได้อาชีพผสมนี้มาโดยการร่ายคาถาผสมกับทักษะชำระใจให้เพื่อนอย่างเดียวไม่มีทักษะอื่นที่เป็นพื้นฐานของทักษะประจำอาชีพเลย ประการที่สาม ทางออกที่ได้มานี้ ตามปกติต้องผ่านการประชุมของทั้งฝ่ายเทคนิค ฝ่ายเควสและคนกลางที่ทั้งสองฝ่ายเลือก ตามปกติ ทางออกจะมีอยู่สามทาง คือทางแรกให้ทักษะประจำอาชีพพาลาดิน ทางที่สองให้ทักษะของพาลาดินธาตุแสง แล้วรอให้ผู้เล่นพัฒนาฝีมือจนใช้ได้เองภายหลัง หรือสามทางเลือกอื่นที่กรรมการคิดว่าเหมาะสม แต่คราวนี้ พอโปรแกรมคำนวณเรื่องอาชีพแจ้งปัญหาไป คนกลางของทั้งสองฝ่าย คือ ลุงบรรณารักษ์ ก็ตัดสินใจเลือกความสามารถทดแทนให้ทันที “ท่านครับ ความสามารถที่ท่านเลือกให้ มันออกจะเป็นการเอาเปรียบผู้เล่นไปนิดนึงไหมครับ” หัวหน้าฝ่ายเทคนิคถาม เพราะความสามารถนี้แทบไม่มีประโยชน์อะไรเลย เมื่อเทียบกับทักษะเสริมอื่นๆของอาชีพพาลาดินอย่างการเพิ่มพลังจิต พลังชีวิต หรือล้างพิษให้เพื่อนร่วมกลุ่ม ไม่ต้องไปพูดถึงทักษะที่ดีที่สุดของพาลาดินธาตุแสงที่สามารถเพิ่มความสามารถของเพื่อนร่วมกลุ่มทุกคนทุกด้านที่เกี่ยวข้องกับการใช้พลังจิตสิบเปอร์เซนต์เป็นเวลาสองนาที “นั่นสิครับ สัมพันธภาพระดับหนึ่ง ใช้ได้แค่เรียกให้มาคุยด้วย แต่จะคุยสำเร็จหรือเปล่าก็ไม่รู้เสียด้วย” หัวหน้าฝ่ายเควสเห็นพ้องต้องกันกับฝ่ายเทคนิค “อ้าว ก็ไหนพวกคุณบ่นว่า สองพี่น้องนี่กวาดของดีๆไปไว้ที่ตัวเองหมดแล้วไม่ใช่หรือ เสียเปรียบสักครั้งจะเป็นไรไป” ลุงบรรณารักษ์พูดยิ้มๆก่อนจะตัดสัญญาณโทรศัพท์ ปล่อยให้ข้อความที่ส่งมาก่อนปรากฏขึ้นบนจอแทนภาพหัวหน้าฝ่ายทั้งสอง ด่วน เฮดสพาคนพี่ไปชิงเทเลพอร์ท ตอนนี้กำลังสู้กับภูตแสง ทวี ลุงบรรณารักษ์เอื้อมมือไปปิดข้อความ แล้วยกมือมานวดหัวคิ้ว “หวังว่าเธอจะมีทักษะเจรจามากพอนะ เอลโลฮิม” ------------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:18:40

ความคิดเห็นที่ 19 “ผู้เล่นเฮเดส ข้าขอแนะนำให้ท่านรวมกลุ่มกับนายท่านของข้าก่อน” เอไอของวินส่งข้อความหาเฮเดสพร้อมๆกับข้อความขอเข้ากลุ่มอย่างไม่คาดฝัน เฮเดสขมวดคิ้วมุ่นแต่ก็ตอบตกลงเข้ากลุ่มกับวินโดยไม่ถาม “ผู้เล่นเฮลโลฮิมขอเจรจากับสัตว์เวทผู้เป็นใหญ่แห่งธาตุแสง” เสียงเอไอดังขึ้นอีกครั้ง สมาชิกกลุ่มหันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก มีเพียงเฮเดสที่ยังยืนอย่างสงบในท่าเดิม “เจรจาอะไร” ภูตแสง จ้าวแห่งเขาวงกตถามด้วยเสียงจริงจังผิดกับทุกครั้ง “ทำไมท่านไม่รับสัญลักษณ์กิลด์” วินพยายามถามตามที่เอไอสั่ง ทั้งๆที่เกือบจะหมดแรงล้มลงอยู่แล้ว “ข้าไม่รับของจากฝ่ายมืด” ภูตแสงปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย คิ้วของเฮเดสถึงกับขมวดเป็นปมเมื่อได้ยินคำตอบ แต่ชายหนุ่มก็ปล่อยให้วินเจรจาไปเหมือนเดิม “ถ้าอย่างนั้นเปลี่ยนเป็นคนอื่นยื่นให้ท่านได้ไหม” วินถาม “ไม่ได้” คราวนี้คนที่ปฏิเสธคือเฮเดส “สัตว์เวทที่เฝ้าเทเลพอร์ทจะเชื่อฟังคนที่ส่งให้ ดังนั้น ผมจะต้องเป็นคนส่งสัญลักษณ์กิลด์กับมือ” เจ้าภูตแสงแค่นเสียงเบาๆบอกให้รู้ถึงความไม่พอใจ ก่อนจะเถียง “ข้าจะเชื่อฟังเฉพาะเรื่องเทเลพอร์ทเท่านั้น เรื่องอื่นไม่เกี่ยว ข้าไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของใคร” “ถ ถ ถ้าข้าส่งเวทแสงไปโอบล้อมสัญลักษณ์ ท..ท..ท่านจะยอมรับหรือไม่ เวทแสงที่โอบล้อม ทำให้ท่านไม่ต้องต้องติดต่อกับเฮเดสโดยตรง และท่านก็ไม่ได้ต้องเชื่อฟังเขาอย่างที่ท่านบอกอยู่แล้ว” วินพูดได้เกือบไม่จบ เขาแทบทรงตัวไม่ไหว ต้องใช้ดาบคู่เป็นหลักแทนไม้เท้า “เอเรส รวบรวมน้ำยาจากทุกคน ส่งให้วินเดี๋ยวนี้” เฮเดสสั่งผ่านช่องสื่อสารทันทีที่เข้าใจว่าวินจะทำอะไร ภูตแสงเงียบไปพักใหญ่ เพราะคำพูดของวิน ทักษะเจรจาของวินทำให้มันหมกมุ่นอยู่แต่คำว่า ไม่ต้องเชื่อฟังเฮเดส โดยลืมไปว่าถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเทเลพอร์ท มันก็ต้องเชื่อเฮเดสอยู่ดี ถ้ามันรับของจากเขา ผ่านไปเกือบนาที ทักษะเจรจาของวินก็ชนะ “ตกลง” ภูตแสงปรากฏตัวขึ้น ไม่มีใครเห็นร่างมัน เพราะทุกคนต่างหลับตาหลบแสงจ้าราวกับพระอาทิตย์ยามเที่ยงของมันในทันที เฮเดสตลบฮู้ดที่ติดอยู่กับเสื้อคลุมในเซตจ้าวแห่งความตายขึ้นคลุมศีรษะ สายตาเขาจึงสามารถสู้กับแสงได้ เฮเดสล้วงเอาสัญลักษณ์กิลด์ขึ้นมา แล้วสั่งให้เอไอของตนเองส่งข้อมูลเรื่องตำแหน่งของสัญลักษณ์กิลด์ในมือเขาและทิศทางที่จะส่งไปให้ภูตแสงไปให้เอไอของวิน การลงมือคราวนี้ ได้แต่อาศัยเอไอสองตัวเท่านั้น เพราะวินไม่สามารถลืมตามองหาภูตแสงได้เลย วินรวบรวมพลังจิตจนได้บอลแสงขนาดพอดีกับอุ้งมือลูกหนึ่ง เขาค่อยๆส่งบอลแสงลูกนั้นมาหาเฮเดสตามคำบอกของเอไอ ก่อนจะบอลแสงจะถึงมือเฮเดสเพียงนิดเดียว เฮเดสใช้เวทลมหนุนสัญลักษณ์กิลด์ให้ลอยขึ้น รอให้บอลแสงของวินมาผสาน เขารอจนสัญลักษณ์กิลด์เข้าไปอยู่ในบอลแสงอย่างสมบรูณ์ จึงได้ใช้เวทลมส่งสัญลักษณ์กิลด์ไปถึงมือภูตแสง ทันใดนั้น แสงสว่างแผดจ้ากว่าเดิมนับร้อยเท่า “ผู้เล่นเฮเดส หัวหน้ากิลด์เฮเดส ชิงเทเลพอร์ทสำเร็จ” เสียงจากระบบประกาศขึ้นในเวลาเดียวกับที่ภูตแสงจะหายตัวไป “เดี๋ยวก่อน” เสียงเอไอของวินขัดขึ้น “อะไร” เสียงของภูตแสงบ่งบอกถึงความขัดใจมากๆ “นายท่านของข้าชนะเจ้าแล้ว ไหนล่ะรางวัล” เอไอทวงเหย็ง ทั้งๆที่นายท่านของมันหมดแรงจนลงไปกองกับพื้นแล้ว “เอาไป” ภูตแสงส่งตำราเข้ากระเป๋าเก็บไอเทมของวินโดยตรง จึงไม่มีใครรู้ว่าวินได้อย่างอื่นไปด้วย นอกจากการชิงเทพอร์ทสำเร็จและได้อาชีพขั้นที่สองเสียที --------------------------------------------- “อย่า” เสียงร้องของทวีดังลอดออกมาถึงห้องควบคุมใหญ่ พนักงานหลายคนรวมทั้งหัวหน้า คุณหลิงและมิสเตอร์โจนส์เหลียวมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะพร้อมใจกันวิ่งไปดูทวี ทางฝ่ายทวี หลังจากที่หลุดปากร้องออกไปเขาก็ตะตรุบปากตัวเองด้วยความตกใจ พอตั้งสติได้เขาก็รีบกระโจนไปล็อกออฟปิดหน้าจอที่แสดงข้อมูลที่เขากำลังสืบค้นทันที โครม ทวีไม่แม้แต่จะเหลือบมองเก้าอี้ที่เขาถีบล้มตอนที่กระโจนออกมา “ทวีเกิดอะไรขึ้น” เพื่อนร่วมงานเปิดประตูเข้ามาในจังหวะที่ทวีเรียกภาพอาหมวยกับวินขึ้นมาแทนที่หน้าจอเดิมพอดี ทวีกลืนน้ำลาย หน้าผากมีเหงื่อซึมเป็นหยดๆ เขาควักผ้าเช็ดหน้ามาซับหน้าผาก ก่อนจะตอบอย่างเก้อๆ “เอ่อ คือ คือ ผมลุ้นมากไปหน่อยเท่านั้นเองครับ” “ลุ้นอะไรกันนักหนา...” หัวหน้าพูดได้แค่นั้นก็ตาค้างเมื่อเห็นหน้าจอสองจอมีแต่แสงสีขาวทั้งจอ “เกิดอะไรขึ้น” คุณหลิงถามเมื่อหันไปเห็นหน้าจอ แสงสีขาวในจอหายไป เหลือไว้เพียงเฮเดสที่ถือดาบชี้ลงที่พื้นดินอย่างสงบในจอหนึ่ง และภาพวินทรุดตัวล้มลงกับพื้นท่ามกลางเพื่อนๆ ทวียิ้มอย่างฝืนๆก่อนจะตอบ “ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ พวกคุณเข้ามาขัดจังหวะ ผมก็เลย...ไม่ได้ดู” หัวหน้าส่ายหน้าด้วยความขัดใจ เธอเดินไปดูจอภาพทั้งสาม จอแรกแสดงภาพอาหมวยกำลังหยิบสร้อยคอนักฝึกสัตว์ออกมาจากกระเป๋า จอที่สองฉายภาพเอเรสกำลังประคองวินให้ดื่มน้ำยาเพิ่มพลังจิต และจอที่สามฉายภาพเฮเดสกำลังร่อนลงมาที่พื้นดินเพื่อสมทบกับเด็กๆ ในความเห็นของเธอทวีนั้นตื่นเต้นไปเอง ตัวอันตรายทั้งสองยังปลอดภัยทั้งคู่ เธอถอนหายใจก่อนจะสั่ง “เอาล่ะ ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว แยกย้ายกันกลับไปทำงานได้แล้ว” “ครับผม” บรรดาลูกน้องมุงตอบอย่างหงอยๆ ที่ไม่มีเรื่องตื่นเต้นอย่างที่คิด คุณหลิงกับมิสเตอร์โจนส์เลยกลับหลังหันทำท่าจะกลับไปสังเกตการณ์ต่อ แต่มีคนร้องห้ามเสียก่อน “คุณหลิง คุณโจนส์” หัวหน้าห้องควบคุมเรียกเสียงหวานเป็นพิเศษ ทั้งคู่หันมาส่งคำถามด้วยสายตา หัวหน้าห้องควบคุมจึงตอบด้วยท่าทีของผู้ชนะ “ฉันบอกคุณแล้วไงว่า ถ้าคุณลุกจากเก้าอี้เมื่อไหร่ การสังเกตการณ์ของคุณก็สิ้นสุด” คุณหลิงทำท่าฮึดอัด แต่มิสเตอร์กลับรั้งไว้ “ขอบคุณมากสำหรับความร่วมมือ” พูดจบมิสเตอร์โจนส์ก็ลากคุณหลิงออกนอกห้องควบคุมทันที ไม่ว่าคุณหลิงจะขัดขืนขนาดไหน มิสเตอร์โจนส์ก็ไม่สนใจ เขาใช้มือที่แข็งราวกับปลอกเหล็กดึงคุณหลิงให้เดินตามอย่างไร้ทางขัดขืน จนกระทั่งทั้งคู่เข้ามาอยู่ในลิฟต์ตามลำพังนั่นแหละ มิสเตอร์โจนส์จึงได้ปล่อยมือ “นี่คุณเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงมาขวางฉัน” คุณหลิงแหวเสียงลั่นแม้จะยังลูบข้อมือที่โดนลากมาป้อยๆ “คุณจะทำอะไรเหรอ” มิสเตอร์โจนส์ถามเสียงเรียบ “เอ๊ ก็เล่นงานแม่นั่น” คุณหลิงเอามือเท้าเอวแล้วหันมาตั้งท่าจะเล่นงานคนถามแทน “คุณจะทำอะไรเขาได้ เขาทำตามกฏของบริษัท แล้วทำไปก็ไม่เห็นจะได้อะไรขึ้นมา ทำไปทำไมให้เหนื่อยแรงเปล่า” คำถามของโจนส์ช่างบ่งบอกตัวตนของเขาเสียนี่กระไร คุณหลิงมองตาขวางก่อนจะตอบ “อย่างน้อยก็ได้กลับไปดูเฮเดสต่อแหละน่า” “ดูอะไร” มิสเตอร์โจนส์สวนกลับทันควัน “คุณไม่เห็นแสงนั่นรึ บอสนั่นน่ะจบสิ้นไปแล้ว” “ฉันอยากรู้ว่าเฮเดสทำได้อย่างไร” แม้จะเถียงกลับทันที แต่คุณหลิงก็ยกมือกอดอก ถอยไปยืนพิงผนังลิฟต์ “คาดการณ์จากความร่วมมือที่พวกนั้นให้ ไม่มีทางที่เราจะดูภาพย้อนหลัง ต่อให้เถียงจนได้ดูต่อสิ่งที่จะเห็นก็การแบ่งไอเทมเท่านั้น ไม่มีประโยชน์อะไรสักนิด คุณเอาเวลามาช่วยผมหาเงินดีกว่าน่า” มิสเตอร์โจนส์จบประโยคด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “หาเงิน” คุณหลิงย้อมถามเสียงสูง ตาวาวบ่งบอกถึงความสนใจ “สายของคุณบอกมาไม่ใช่หรือว่า เฮเดสเตรียมจัดการกับกิลด์พิทักษ์ฟ้า ข่าวนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ความลับอะไร คุณช่วยให้คนของคุณทำสกู้ปพิเศษสักหนสองหน กระทุ้งให้เกิดกระแสเดิมพันหน่อย” พอมิสเตอร์โจนว์อ้าปากพูดตุณหลิงก็เห็นถึงลิ้นไก่ เธออารมณ์ดีขึ้นทันควัน “ฝ่ายโน้นมีสัตว์เวทระดับสามนับร้อยตัว ผู้คนต้องลงทุนที่ฝ่ายโน้นกันหมดแน่” “และไม่มีใครเห็นฝีมือปัจจุบันของเฮเดสเหมือนเราสองคน” มิสเตอร์โจนส์เสริม “พนักงานบริษัทไม่ว่าคนไหนก็ไม่ควรแทงข้างไหนทั้งนั้น แต่ฉันเป็นต้นสังกัดของเฮเดส หากจะแกล้งทำเป็นหนุนลูกน้องอย่างเปิดเผย แถมอ้างว่าทำไปเพื่อกระตุ้นยอดคนดูรายการก็ไม่ใช่เรื่องแปลก” คุณหลิงยิ้มที่มุมปากอย่างสมใจ “และเพื่อกลั่นแกล้งผมที่เป็นเจ้าของคาสิโน คุณจะหาทางหลอกล่อให้ผมแทงข้างเฮเดส เพื่อให้เสียเป็นเพื่อนคุณอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้” แล้วทั้งสองก็ประสานเสียงหัวร่อกันลั่นลิฟต์ หลังจากนั้นแค่ชั่วโมงเดียว ช่องข่าว GWL เอนเทอเทนเม้นท์ก็รายงานการเคลื่อนไหวของขบวนสัตว์เวทถี่ยิบ ตามด้วยความเคลื่อนไหวของกิลด์ใหญ่ทั้งหลาย และเนื่องจากมีเพียงมาร์จากเฮเดสเท่านั้นที่ประกาศจะผดุงความยุติธรรม จึงดูเหมือนว่า กิลด์เฮเดสกับสัตว์เวทขบวนนี้จะปะทะกันก่อนที่จะเจอกับกิลด์พยัคฆ์เสียอีก และแน่นอน GWL คาสิโนรับเดิมพันศึกครั้งนี้ตามเสียงเรียกร้องจากผู้ชมรายการ และเพื่อให้กิจกรรมต่างๆคึกคักขึ้น รายการวิเคราะห์เจาะลึกศึกสัตว์เวทจึงเชิญคุณหลิงและมิสเตอร์โจนส์มาวิเคราะห์อัตราต่อรองของทั้งสองฝ่าย และในรายการที่มีเรทติ้งสูงที่สุดในสัปดาห์นี้เองที่ มิสเตอร์โจนส์พลาดท่า ถูกคุณหลิงหลอกให้ลงเดิมพันข้างเฮเดสถึงสิบล้าน ทั้งๆที่วิเคราะห์เองว่า เฮเดสมีสิทธิชนะแค่หนึ่งในร้อยห้าสิบเท่านั้น -------------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:19:48

ความคิดเห็นที่ 20 บทที่ 128 ทุกฝ่ายพร้อม หลังจากที่กำจัดอสุรกายทะเลทรายเสร็จ อาหมวยก็เริ่มตรวจแถวบรรดาสัตว์เวทในความดูแล โกเลมน้อยขานรับเป็นเสียงแรก พี่งูเป็นเสียงที่สอง แล้วก็เงียบ อาหมวยเหลียวไปเหลียวมาก็หันไปเจอเจ้าเดรกน้อยกำลังพยายามดึงอะไรสักอย่างขึ้นจากพื้นดิน อาหมวยถึงกับอมยิ้มเมื่อเห็นเจ้าเดรกน้อยใช้ขาทั้งสี่ข้างและหางของมันช่วยกันดึงแท่งสีทองเงาวับจนตัวกลม อื้บ อื้บ ขนาดอาหมวยและคณะเดินมาถึงตัวเจ้าเดรกน้อยยังคงพยายามดึงของที่ว่าโดยไม่สนใจใคร “เดรก” อาหมวยสะกิด เจ้าเดรกน้อยหันมาทำหน้ามุ่ยใส่คนที่บังอาจเข้ามาขวางมัน แต่พอเห็นว่าเป็นนายหญิงมันก็ฉีกยิ้มเก้อๆ “นายหญิง” “ทำอะไรอยู่” อาหมวยถามพร้อมๆกับก้มลงพิจารณาแท่งที่เจ้าเดรกพยายามจะดึง มันเป็นแท่งโลหะสีทองขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณสองเมตร ที่ปลายด้านบนเป็นรูปดอกบัวบานขนาดหกนิ้ว ดูๆไปก็คล้ายดอกบัวที่ผุดขึ้นกลางบึง อาหมวยสนใจลวดลายที่อ่อนช้อยละเอียดอ่อนบนกลีบดอกแต่ละกลีบ ผิดกับพี่งูที่โผล่หัวออกมาจาคทามาค้นหาอะไรบางอย่าง มันนิ่งขึงไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นสัญลักษณ์รูปดาวห้าแฉกอยู่ที่ใจกลางดอกบัว “เดรกน้อยกำลังถอนไอ้นี่ไง เดรกน้อยดึงมันไม่ขึ้นสักที” เจ้าเกรดน้อยยอมปล่อยขาหน้าข้างเดียวมาชี้ให้อาหมวยดูก่อนจะหันไปดึงต่อ “แล้วมันเป็นอะไรหรือ” อาหมวยถามต่อ เจ้าเดรกน้อยเลยหันมาตอบอีกที “ไม่รู้งับ มันผุดขึ้นตอนที่นายหญิงจัดการได้ตัวโตๆนั่นเสร็จ ของอื่นๆเดรกน้อยเก็บหมดแล้วเหลือแต่ไอ้นี่แหละที่เดรกน้อยดึงไม่ขึ้น”   พี่งูทำหน้าเข้าใจขึ้นทันควัน กำลังสงสัยอยู่เชียวว่าไม่มีของตกเลยสักชิ้นหรือไง แต่โกเลมน้อยสงสัยเรื่องอื่น “แล้วพี่ยักษ์ล่ะ” “นู้นนนนน” เจ้าเดรกน้อยชี้ไปที่ใต้เนินทราย ทุกคนจึงได้เห็นว่ามีเดรกน้อยตัวเท่าฝ่ามือหลายสิบตัวกำลังแบกพี่ยักษ์ที่นอนแผ่หน้าซีดเซียวขึ้นเนินมาอย่างทุลักทุเล “อ้าว ทำไมไม่เอาน้ำยาให้พี่ยักษ์กินล่ะ จะได้ไม่ต้องแบก” นายหญิงถามขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะส่งสัญญาณให้โกเลมน้อยวิ่งไปดูพี่ยักษ์และจัดการให้เรียบร้อย “ไม่มี ของพี่ยักษ์หมดแย้ว ของหนูก็โบ๋เบ๋” เจ้าเดรกน้อยแบขาหน้าประกอบบอกให้รู้ว่าหมดแล้วจริงๆ “แล้วของที่เก็บได้ล่ะ” นายหญิงถามอย่างแปลกใจ มันจะไม่มีน้ำยาเพิ่มพลังชีวิตตกมาสักขวดเลยหรือ คราวนี้เจ้าเดรกเลยนึกได้ มันยิ้มแห้งๆก่อนจะตอบ “แฮ่ หนูให้เจ้าพวกนั้นเป็นคนเก็บ ลืมไปเลยว่ามีอยู่อีกกระเป๋า พอเห็นเจ้าตัวโตล้ม หนูก็วิ่งจู๊ดมาเก็บของ...” “อ้อ เลยลืมช่วยพี่ยักษ์ไปเลย” นายหญิงทำเสียงเข้มต่อให้จนจบ เจ้าเดรกน้อยก็เลยต้องเลิกดึงดอกบัว แล้วลงมายืนฟังนายหญิงอบรมเรื่องการเรียงลำดับความสำคัญจนโกเลมน้อยกับพี่ยักษ์กลับมาถึง “วี่” ลูกน้องของเดรกน้อยรายงานตัวก่อนใคร เจ้านายของมันเลยค่อยๆขยับตัวไปเอานิ้วเกี่ยวกระเป๋าสำรองที่อยู่กับเจ้าพวกนั้นมาประคองส่งให้นายหญิง “แฮ่ เดรกน้อยให้นายหญิงหมดเลย” มันทำเสียงประจบเต็มที่ “ไม่ต้องมาติดสินบนเลยนะ” ไม่ทันที่นายหญิงจะดุต่อ พี่ยักษ์ก็ช่วยด้วยการเล่าวีรกรรมของเจ้าเดรกที่ช่วยชีวิตพี่ยักษ์ไว้ได้ทัน เดรกน้อยจึงได้รอดจากการหูชาไปได้อย่างหวุดหวิด พออาหมวยเลิกอบรมเจ้าเดรก เธอก็หันไปสนใจสิ่งที่เหลืออยู่ “อย่าแตะต้องมันนะนายหญิง” พี่งูร้องห้ามเสียงลั่นก่อนที่มือของอาหมวยจะแตะถูกกลีบดอกบัวเพียงนิดเดียว อาหมวยหันมาถามพี่งูด้วยสายตา “เอ่อ ข้าคิดว่า มันอาจจะเป็นเทเลพอร์ทน่ะนายหญิง” พี่งูพูดเสียงอ่อยๆ “แล้วไม นายหญิงแตะไม่ได้ล่ะ เดรกน้อยขึ้นไปทั้งตัวไม่เห็นเป็นอะไร” เจ้าเดรกน้อยเอียงคอถาม พี่งูเองก็นิ่งคิดจนคิ้วขมวด มันไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ว่าสัญลักษณ์ดาวห้าแฉกได้กระตุ้นให้มันรู้อะไรบางอย่าง รู้ว่าสัตว์เวทที่มันเพิ่งจะจัดการไปต้องเฝ้าระวังอะไรบางอย่างที่ร้ายกาจกว่ามันอยู่ การที่นายหญิงเป็นคนล้มมันได้ หากว่านายหญิงแตะสัญลักษณ์นั่น ก็เท่ากับว่านายหญิงได้ทำพันธะสัญญาว่าจะกลับมาทำหน้าที่แทนมันทันทีที่เจ้าตัวร้ายกาจออกมา มันไม่อยากให้นายหญิงรับหน้าที่นี้ แต่นายหญิงกลับเข้าใจไปคนละเรื่อง “ขอบใจมากนะที่เตือน นายหญิงลืมไปเลยว่าเควสเทเลพอร์ทเป็นของพี่ๆสามโจรสลัด ขืนเราชิงมาเป็นของเรา ถึงพี่ๆโจรสลัดไม่ถือสา แต่กิลด์ขุมทรัพย์คงไม่ชอบ” ว่าแล้วอาหมวยก็ติดต่อสามโจรสลัดผ่านช่องสื่อสารทันที “ว่าไง หมวยน้อย” อีกาถามเร็วปรื้อ ตามด้วยเสียงอาวุธกระทบกันถี่ยิบ อาหมวยรีบบอกว่า เทเลพอร์ทย้ายที่มาทางเธอแล้ว ขอให้ทุกคนมาหาเธอด่วนที่สุด “ปลีกตัวไม่ได้ สัตว์เวทแถวนี้มันกำลังคลั่ง” พี่เหยี่ยวตอบ ตามด้วยเสียงเคร้งๆๆเหมือนเคย “ให้สัตว์เลี้ยงทำแทนนายได้ไหม” หมีขาวถาม หลังจากนั้นอาหมวยก็ได้ยินเสียงตุ้บและพลั่กตามมาแบบถี่ยิบ เธอทำหน้าย่น ไม่ต้องคิดเลยว่าพวกนั้นกำลังคับขันแค่ไหน เธอหันไปมองพี่งู พี่งูพยักหน้า แต่พอมันเห็นอาหมวยหันไปมองเดรก พี่งูก็พูดต่อ “ที่เดรกน้อยยึดเทเลพอร์ทไม่ได้เพราะมันเป็นของนายท่าน ไม่ใช่ของนายหญิง แต่ถ้าสัตว์เลี้ยงของเจ้าของสัญลักษณ์กิลด์เป็นคนเอาสัญลักษณ์ไปวางบนแท่น เจ้าของสัญลักษณ์ก็จะยึดเทเลพอร์ทได้” พออาหมวยบอกข้อมูลที่รู้มาจากพี่งู หมีขาวก็ส่งสัญลักษณ์กิลด์ให้พี่เหยี่ยว สั่งให้พี่เหยี่ยวมอบมันให้ยุงยักษ์ ก่อนจะเก็บมันเข้าสร้อยคอนักฝึกสัตว์ แล้วส่งสร้อยคอนั้นผ่านกระเป๋าแฝดสามมาให้อาหมวย อาหมวยดึงสร้อยคอนักฝึกสัตว์ออกมาจากกระเป๋า เธอปลดปล่อยยุงยักษ์ปากเข็มออกมา มันบินไปวางสัญลักษณ์กิลด์เจ็ดขุมทรัพย์ที่ใจกลางดอกบัว ผู้เล่นตะขอกรงเล็บเหยี่ยว หัวหน้ากิลด์ขุมทรัพย์เจ็ดคาบสมุทร ชิงเทเลพอร์ทสำเร็จ “ม่ายยยย ไม่เอา ไม่เป็นหัวหน้ากิลด์” เสียงพี่เหยี่ยวตะโกนลั่นผ่านช่องสื่อสารมาทันทีที่เสียงประกาศจากระบบสิ้นสุด ------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:21:11

ความคิดเห็นที่ 21 คืนนั้น ทีมล่าเทเลพอร์ททั้งสองทีมมาประชุมกันอีกครั้งที่บ้านของอาหมวย “เอ้า พวกเราดื่มฉลองตำแหน่งใหม่ให้เจ้าเหยี่ยวหน่อย” ฉลามขาวชูแก้วชักชวนให้ใครต่อใครดื่มอย่างร่าเริง การพ้นตำแหน่งหัวหน้ากิลด์อย่างสมบรูณ์ทำให้เขายอมทุบกระปุกซื้อเหล้ามาเลี้ยงทุกคนแบบไม่อั้นเลยทีเดียว ผิดกับเจ้าของตำแหน่งที่นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ที่มุมห้อง “อะแฮ่ม” อาหมวยกระแอมเมื่อวินทำท่าจะยื่นมือไปรับแก้ว วินยิ้มแหยๆก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปที่มุมไร้แอลกอฮอลล์ “แหย๋นแฟ๋นไปหน่อยไหมไอ้หนู” ฉลามขาวแซว แต่แล้วก็ต้องหยุด ทำคอย่นหลบไปเงียบๆเมื่อน้องชายพูดแทรกขึ้นมา “วินยังเด็กอยู่ ไม่แตะต้องของพวกนี้ก็ดีแล้ว” “คนเป็นน้องนี่มันดุอย่างนี้ทุกคนไหมฟะ” ฉลามขาวแอบบ่น ก่อนจะหนีไปนั่งอีกมุมห้องให้ห่างจากน้องชายจอมบงการ “ดูเหมือนว่าคุณไม่เผชิญหน้ากับพวกนั้น ไม่ได้แล้วนะ” ตอนนี้ทุกคนรับทราบข่าวเรื่องการเปิดรับพนันในโลกจริงแล้ว หมีขาวจึงเริ่มเรื่องด้วยการพูดถึงเรื่องนี้กับเฮเดส “ก็ไม่แน่นัก” เฮเดสไม่คิดจะทุ่มทั้งกิลด์ไปรับมือโดยยังไม่มีข้อมูลที่แน่นอน เขาหันมาถามวิน “วิน ผู้ปกครองของวินจะช่วยหาข้อมูลเรื่องตำแหน่งใหม่ของเทเลพอร์ทและการเคลื่อนไหวของพวกนั้นได้ไหม” วินหันไปมองอาหมวย ก่อนจะตอบ “ไม่น่าจะมีปัญหาครับ แล้วผมจะถามให้” “ดี ถ้าอย่างนั้น เรามาแบ่งงานกันคร่าวๆก่อนก็แล้วกัน” เฮเดสเสนอ “คุณคิดจะเป็นผู้นำในศึกครั้งนี้อย่างนั้นหรือ” คำถามของหีบสมบัติทำให้ทุกคนเงียบ เฮเดสเป็นหัวหน้ากิลด์ พี่เหยี่ยวก็หัวหน้ากิลด์ ถึงจะไม่เต็มใจเป็น แต่หากวางบทบาทไว้ไม่ดี ผลเสียหายย่อมเกิดกับกิลด์ขุมทรัพย์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วไหนจะมีผู้เล่นอิสระอย่างกลุ่มของไทเกอร์หรือมังกรขาว พวกเขาก็ไม่ต้องการที่จะได้ชื่อว่าอยู่ใต้อาณัติของเฮเดสเหมือนกัน เฮเดสกวาดตามองทุกคน เขามาหยุดที่อาหมวยและวิน เขารู้ดี แม้จะไม่สังกัดกิลด์อัศวิน อาหมวยกับวินก็แทบจะเรียกได้ว่าอยู่ภายใต้การดูแลของมิคาเอล การแสดงออกว่าเป็นหัวหน้ากลุ่มในคราวนี้อาจมีผลเสียมากกว่าผลดี “ผมว่า พวกเราน่าจะสบายใจกว่า ถ้าพวกเราร่วมมือกันอย่างหลวมๆ ต่างคนต่างดำเนินการ” ทุกคนพยักหน้ากับข้อเสนอของเฮเดส “ถ้าอย่างนั้น วันนี้เราก็ฉลองกันอย่างเดียว แล้วค่อยมาคุยกันเรื่องแผนเมื่อได้ข้อมูลจากวิน เชียร์” หมีขาวยกแก้วขึ้นชวนให้ทุกคนดื่มพร้อมกัน แม้จะพูดกันแบบนั้น แต่ทุกกลุ่มก็แยกย้ายกันดำเนินการทันทีที่งานเลี้ยงเลิก เฮเดสติดต่อกับมาร์เพื่อถามความคืบหน้าและส่งกลุ่มของเอเรสเข้าห้องฝึกทันที ไทเกอร์ติดต่อเพื่อนๆเหล่านักเล่นอิสระ ชักชวนให้มาคอยก่อกวนและโจมตีขบวนสัตว์เวทแบบกองโจร เขาถือคติ แม้ไม่มีฝีมือจะเผชิญหน้า แต่ตอดเล็ดตอดน้อย เราไม่เกี่ยง มังกรขาวเองก็รีบติดต่อกับสมาชิกกิลด์พยัคฆ์ที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับพี่ใหญ่เพื่อประสานงานเตรียมรับมือเหมือนกัน และในฐานะหัวหน้ากิลด์คนใหม่ พี่เหยี่ยวให้ฉลามขาวและหีบสมบัติกลับไปสะสางเรื่องภายในกิลด์ให้เรียบร้อย แถมด้วยการป่าวประกาศเรื่องโอกาสหารายได้จากขบวนสัตว์เวท เพียงเท่านี้สมาชิกกิลด์ก็เลิกใส่ใจว่าใครขึ้นมาเป็นหัวหน้า พวกเขาจึงจัดการกับเรื่องภายในได้อย่างไร้การต่อต้าน และสุดท้ายหมีขาว เขาส่งข้อความผ่านช่องทางลับไปหาอาหมวยและวิน “เปิดปาร์ตี้เลือด?” “ชัวร์” นี่คือคำตอบเดียวจากอาหมวย --------------------------------------- ทางด้านมิคาเอล เขากำลังถกเครียดอยู่กับลอเรนโซ แมกนัส พ่อของเขาเอง ขณะนี้ การสืบสวนมาถึงขั้นที่ปกปิดพ่อของเขาต่อไปไม่ได้แล้ว เพราะทางตำรวจสากลต้องการความร่วมมือในการตรวจสอบสถานะทางการเงินและประวัติของพนักงานคนสำคัญหลายตำแหน่ง “คนทำคาสิโน จะให้ขาวสะอาดมาทั้งชีวิตนั้นเป็นไปไม่ได้ แต่พ่อแน่ใจนะว่า โจนส์จะไม่หวนกลับไปสู่ด้านมืดอีก” ลอเรนโซรับประกันคนที่เขาเลือกมาทำงานกับมือ “ผมก็ไม่ได้ว่าเขาเป็นตัวการ แต่เราต้องตรวจสอบเท่านั้น” มิคาเอลชี้แจงเรียบๆ ลอเรนโซเคาะนิ้วกับโต๊ะสักพักก็ยิ้มแล้วบอก “แทนที่จะตรวจสอบ วางกับดักเลยดีกว่า” มิคาเอลยิ้มรับ “อนุญาตให้ทั้งคู่ลงเดิมพันเป็นกรณีพิเศษ” “เฉพาะที่ท้าเดิมพันกันผ่านหน้าจอเท่านั้นนะ” ลอเรนโซเสริม “แล้วตั้งเงื่อนไขเดิมพันให้ซับซ้อนขึ้น” มิคาเอลต่อ “เรื่องนี้ต้องให้โจนส์เขาคิดเอง ไม่ใช่หน้าที่ของเรา” ลอเรนโซแย้งยิ้มๆ “แต่เนื่องจากเขาลงเดิมพันไปด้วย ทางต้นสังกัดก็ควรจะส่งคนอื่นไปช่วยดูแลด้านการเงิน” มิคาเอลพูดเป็นเชิงเสนอแนะ “ไม่ใช่แก มิค แกยังเล่นเกมอยู่ งานนี้พ่อจะส่งคนกลางที่ไม่ใช่ญาติและไม่เคยทำงานกับแกไปคุม” ลอเรนโซปฏิเสธไม่ให้มิคาเอลเข้ามายุ่ง “ถ้าอย่างนั้น ผมก็ไม่ควรถามใช่ไหมครับว่าคนๆนั้นจะบังเอิญรู้จักกับตำรวจหรือเปล่า” มิคาเอลยิ้มกว้าง “อย่าถามเชียว พ่อไม่บอกแกหรอก” ลอเรนโซหัวเราะลั่น ก็อกๆๆ ทั้งคู่หันไปมองประตู อาหมวยเปิดประตูเข้ามา แล้วก็ยืนอึ้งเมื่อเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องทำงานของมิคาเอล เธอยิ้มให้เก้อๆพร้อมกับนึกสรรเสริญนิคกี้อยู่ในใจที่บอกให้เธอเข้ามาเลย “เอ่อ ขอโทษค่ะ เดี๋ยวดิฉัน...” อาหมวยพูดไม่ทันจบ ลอเรนโซก็จำได้เสียก่อนว่าอาหมวยคือคนที่สู้กับมังกรทองที่เขาโปรดปราน “เอ๊ะ แม่หนูนี่ใช่ไหม ที่บุกไปชิงไข่มังกรทอง ที่แท้ลดอายุไปเล่นเกมหรอกรึ” “เอ่อ ค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุนิดหน่อย” อาหมวยยิ่งเก้อเข้าไปอีกเมื่อโดนทักแบบนี้ “พ่อครับ นี่มายาวดี เธอช่วยผมสืบสวนอยู่ในเกม” มิคาเอลถือโอกาสแนะนำอาหมวยให้พ่อรู้จัก หลังจากที่ลอเรนโซชื่นชมฝีมืออาหมวยกับสัตว์เวทครู่ใหญ่ อาหมวยถึงได้โอกาสบอกธุระของตัวเอง “ตอนนี้กิลด์เฮเดส กิลด์ขุมทรัพย์ฯและกลุ่มผู้เล่นอิสระกำลังเตรียมโจมตีขบวนสัตว์เวท เราต้องการข้อมูลจากคุณ” อาหมวยบอกมิคาเอล ชายหนุ่มดีดนิ้วเป๊าะ “พ่อผมได้ความคิดใหม่” “หือ” ลอเรนโซหันมามอง “พ่อครับ พ่อว่า จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าคนที่ทำลายขบวนสัตว์เวทไม่ใช่เฮเดส” มิคาเอลถามยิ้มๆ ลอเรนโซมองตาลูกก็เข้าใจ พวกเขาคิดจะตั้งอัตราการต่อรองที่หลากหลายเพื่อกระตุ้นให้อีกฝ่ายกระจายเงิน และถือโอกาสสืบหาต้นตอของเงิน ถ้าเป็นเงินสะอาด พวกเขาหาที่มาได้ไม่ยาก แต่หากพวกนั้นจะเอาเงินสกปรกมาฟอก ก็ยิ่งเข้าทางตำรวจที่พวกเขาจะให้มาตรวจสอบ แต่สิ่งที่มิคาเอลคิด จะทำให้พวกเขายึดเงินของพวกนั้นได้ไว้ทั้งหมด จำนวนเงินไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจ แต่การทำให้พวกมันหมดทุน น่าจะทำให้การปราบปรามทำได้ง่ายเข้า อาหมวยมองหน้าสองพ่อลูกอย่างจับต้นชนปลายไม่ติด โดยเฉพาะตอนที่ลอเรนโซหัวเราะชอบอกชอบใจแล้วหันมาสั่งอาหมวย “ถ้าลุงจะสั่งให้หนูจัดการสัตว์เวททั้งสามร้อยตัวให้ได้นี่ จะถือว่าโหดไปไหม” และอาหมวยก็ยิ่งเหวอ เมื่อมิคาเอลพูดกลั้วหัวเราะ “ไม่ต้องห่วงครับพ่อ มีผมหนุนหลังทั้งคน ต่อให้มีมาอีกเท่าตัวก็ไม่เหลือซากหรอกครับ” ------------------------------------------------------- “คุณคะ เมื่อบ่ายนี้คุยอะไรกันหรือคะ ฉันเห็นหนูหมวยเข้าไปคุยกับคุณพร้อมกับมิค” มารตีถามในขณะที่ช่วยสามีถอดเสื้อนอก ดูเหมือนว่าเธอจะข่าวมาแบบเฉียดๆอีกแล้ว “อ๋อ ไม่มีอะไร ก็เรื่องของหนุ่มๆสาวๆเขาน่ะ” ลอเรนโซไม่อยากให้มารตีกลุ้มใจกับเรื่องการสืบสวนที่เขาเพิ่งรับรู้จึงไปบอกปัดๆไป ไม่ได้คิดเลยว่า มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ภายหลัง “คุณเห็นดีด้วยหรือคะ” มารตีหยั่งเสียง และแน่นอน มันเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ลอเรนโซเลิกคิ้วด้วยความสงสัยว่าเมียเขารู้อะไรมาบ้าง “ก็ทำไมจะไม่เห็นด้วยล่ะ นี่ผมช่วยวางแผนให้ด้วยซ้ำ นี่คุณรู้มาบ้างแล้วรึ” เขาลองแหย่ดูว่า ศรีภรรยารู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องคนที่หลับไม่ตื่นบ้าง “แหม ฉันเป็นแม่ตามิคนะ มีหรือจะดูลูกชายไม่ออก” ลอเรนโซชักงง ก็เขาเองน่ะ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย จนกระทั่งเจ้ามิคมันจะเอาตำรวจมาแทรกซึมอยู่ในบริษัทนี่แหละ มันถึงได้มาบอก นี่สัณชาตญาญของแม่นี่มันแรงขนาดนั้นเลยหรือ “ถ้าคุณเห็นด้วย งั้นฉันเตรียมงานฉลองเลยนะคะ” ลอเรนโซพยักหน้า ถึงจะยังไม่รู้ว่างานจะสำเร็จเมื่อไร แต่ฉลองเมื่องานแต่ละช่วงเสร็จก็ดีเหมือนกัน ถือว่าให้กำลังใจคนทำงาน “คุณคิดว่าเมื่อไรดีคะ” มารตีกัดริมฝีปากอย่างกังวล แขกฝ่ายเธอก็น่าจะสักห้าหกร้อยคน ฝ่ายหนูหมวยจะมีสักเท่าไรนะ แล้วยังเรื่องสถานที่อีก แขกของเธอมีทั้งที่อยู่บนโลกและดาวอาณานิคม จะจัดที่ไหนดีเนี่ย เธอหันไปถามสามีเพื่อกะว่าจะมีเวลาเตรียมงานแค่ไหน “ก็น่าจะเร็วๆนี้แหละนะ เห็นว่าเจ้ามิคบอกว่าจะลงมือเสาร์อาทิตย์นี้” ลอเรนโซหมายถึงการโจมตีขบวนสัตว์เวท แต่มารตีค้อนขวับ เธอนึกในใจ “พวกผู้ชาย คิดอะไรเป็นการรบทัพจับศึกไปหมด พูดออกมาได้ว่าลงมือ ตกลงว่าตามิคจะขอหนูหมวยแต่งงานเสาร์อาทิตย์นี้แล้วหรือนี่” “ตายจริง งั้นไม่ทันแน่ ต้องติดต่อพี่ชายกับพี่สะใภ้หนูหมวยด่วน ธรรมเนียมไทยเขาต้องทำอะไรบ้างนี่ ฉันขอตัวตัวก่อนนะคะ” มารตีทิ้งสามีทันทีที่นึกได้ ลอเรนโซทำท่าจะถามว่า ไอ้การฉลองชัยชนะที่โจมตีกิลด์พิทักษ์ฟ้าสำเร็จ มันเกี่ยวกับอะไรกับพี่ชายหนูหมวย แต่ก็เรียกไม่ทัน เขาเดินส่ายหน้าด้วยความไม่เข้าใจได้ไม่กี่ก้าวก็นึกออก “อ๋อ หลานหนูหมวยก็เล่นเกมด้วยนี่นา สงสัยจะเชิญพ่อแม่เขามาร่วมวง อืมม ดีๆๆ” หลังจากนั้นลอเรนโซก็ไม่เคยถามไถ่หรือขัดคอภรรยาอีกเลยเมื่อเธอพูดถึงการเตรียมงาน เขาหันไปทุ่มเทให้กับการสืบสวนอย่างเต็มที่ ----------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:22:39

ความคิดเห็นที่ 22 บทที่ 128 เปิดเผยและปกปิด ช่วงใกล้เที่ยงหน้าโรงเรียนสอนศิลปะสำหรับเด็กในห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุงเทพมหานคร มีเสียงจ้อกแจ๊กจอแจไม่ผิดกับบริเวณอื่นของห้าง แม้ว่าโซนนี้จะเป็นที่ตั้งของโรงเรียนภาษา โรงเรียนกวดวิชา โรงเรียนดนตรีและอีกสารพัดโรงเรียนเสริมประสบการณ์ตามแต่ที่ผู้ปกครองชาวไทยจะต้องการให้บุตรหลานได้เล่าเรียนก็ตาม นั่นเป็นเพราะนี่เป็นช่วงเวลาที่ผู้ปกครองจะมารับเด็กๆที่เรียนคาบเช้ากลับหรือมาส่งลูกหลานที่จะเริ่มเรียนในภาคบ่าย และเด็กๆที่โตพอที่จะเดินทางเองได้ ก็เริ่มออกมาเดินหาร้านอาหารที่ถูกใจเช่นกัน ดังนั้น การที่มีชายร่างท้วม สูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรมายืนรอหน้าโรงเรียนจึงไม่เป็นที่ผิดสังเกตเท่าไรนัก แม้ว่าหน้าตาของชายคนนี้จะดูเหี้ยมเกรียมและออกไปทางนักเลงมากกว่าจะเป็นคุณพ่อใจดีที่คอยรับส่งลูกๆ 11.55 นาฬิกา หญิงไทยเชื้อสายจีนวัยสี่สิบต้นๆเดินมาถึงพร้อมกับเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่หน้าตาคล้ายกันจนไม่น่าจะมีใครเดาผิดว่าเป็นลูกคนอื่น “หม่าม๊า พรุ่งนี้ให้วินออนไลน์ตอนกลางวันอีกวันนะ เขาว่าเฮเดสจะโจมตีขบวนสัตว์เวทแหละ ตอนนี้นะ ใครๆก็เข้าเกมไปรอดูเพียบเลย” วินไม่ยอมบอกว่า ความจริงอาหมวยให้มาขออนุญาตป๊ากับม๊าก่อน ถ้าป๊ากับม๊าโอเค วินถึงจะได้ร่วมขบวน ไปด้วย แต่วินไม่ขอป๊าหรอก ป๊ารู้ทันทุกที สู้ขอม๊าไม่ได้ ม๊าไม่เคยดู GWL TV บอกแค่นี้ ม๊าไม่รู้หรอกว่า วินอยู่ในกลุ่มที่จะบุกด้วย ชายร่างท้วมหันขวับมามองวินอย่างสนใจ และเขาก็ทำเป็นหันหลังให้ทั้งๆที่เงี่ยหูฟังคำตอบจากหม่าม๊า อยู่ทุกคำพูด “แล้วอาหมวยน้อยจะเข้าไปเล่นกับพวกพี่ๆลุงๆเขาไหม” อาม๊านอกจากจะเรียกอาหมวยว่า อาหมวยน้อยตามลูกแล้ว บางทียังเหมารวมว่า พี่หมี พี่อีกา กับลุงเหยี่ยวที่วินเล่าให้ฟังบ่อยๆเป็นพี่เป็นลุงไปด้วย และด้วยเหตุนี้ ชายที่แอบฟังอยู่จึงส่งข้อความผ่านโทรศัพท์ไปอย่างไม่ลังเล “คอนเฟิร์ม เด็กหมวยเป็นแค่ลูกมือของพวกผู้ใหญ่ จะให้ลักพาตัวเด็กเลยไหม” ติ๊ดๆ เสียงเรียกเข้าดังตอบกลับมาอย่างทันใจ ชายคนนั้นกวาดตามองไปรอบๆก่อนจะกดปุ่มรับเพื่ออ่านข้อความ “ลงมือทันที” เขายิ้มก่อนจะเสียบมือถือไว้ที่กระเป๋าหลัง “ม๊า น้องชมพู่ออกมารอแล้ว เรารีบไปรับกันเถอะ” วินบอกแม่ทันทีที่เห็นเด็กผู้หญิงในชุดเอี๊ยมยีนส์สีชมพูเดินออกมาห้องเรียนพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ ชมพู่หันมาโบกไม้โบกมือให้แม่กับพี่ชายทันทีที่เห็น ชายร่างท้วมหมุนตัวเดินตัดหน้าวินไปดึงประตูกระจกให้เปิดออก วินหันไปผงกหัวให้แทนคำขอบคุณในเวลาเดียวกับที่ชมพู่วิ่งออกมาหาแม่ ชายร่างท้วมย่อตัวลงกางแขนรวบตัวชมพู่ไว้ในอ้อมแขนแล้วลุกขึ้นวิ่งหนีออกไปทางบันไดเลื่อนทันที กรี๊ด เสียงชมพู่ร้องด้วยความตกใจดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องให้คนช่วยของแม่ วินวิ่งตามชายร่างท้วมไป และกระโดดพุ่งตัวเพื่อรวบเท้าของชายคนนั้นทันทีที่คิดว่าจะวิ่งตามไม่ทัน แต่ปลายนิ้วกลับคลาดไปเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด ก่อนที่ชายคนนั้นจะวิ่งพ้นรถเข็นขายน้ำที่ตั้งถัดจากโรงเรียนไปเพียงสองคูหา หุ่นยนตร์ทำความสะอาดสูงครึ่งเมตรก็พุ่งออกมาจากข้างทาง พุ่งเข้าชนชายร่างท้วมที่ข้อพับที่หลังเข่าจนเขาเสียหลัก จากนั้นคนขายน้ำหวานก็พุ่งออกมา เธอใช้เครื่องช้อตไฟฟ้าจี้ไปที่แขนกำยำของคนร้ายก่อนจะดึงตัวชมพู่กลับมา อ๊าก คนร้ายร้องลั่น แขนเหยียดเกร็งแอ่นจนเกือบผิดรูป นิ้วมือก็หงิกงออย่างควบคุมไม่ได้ รอยไหม้ที่ต้นแขนบ่งบอกให้รู้ว่าเครื่องช้อตไฟฟ้าที่คนขายน้ำใช้มันมีกำลังไฟสูงกว่าเครื่องที่กฏหมายกำหนดให้บุคคลทั่วไปมีไว้เพื่อป้องกันตัว “หม่าม๊า” ชมพู่ร้องเรียกแม่น้ำตาไหลพราก เธอโผไปหาหม่าม๊าทันทีที่หม่าม๊าวิ่งมาทัน อาซ้อของอาหมวยไม่ทันจะเอ่ยปากขอบคุณ เธอก้ได้ยินเสียงผัวะผะดังลั่นจนต้องหันไปมอง ชายร่างสันทัดในชุดคนงานทำความสะอาดกำลังโน้มคอชายร่างท้วมมาตีเข่าเข้าให้ที่ลิ้นปี่ ปี้ดดด หน่วยรักษาความปลอดภัยของห้างวิ่งมาถึงพอดี ยามคนหนึ่งปราดเข้าไปจับชายร่างท้วมให้เอามือไพล่หลังแล้วสับกุญแจมือล็อคทันที “ขออภัยสำหรับความวุ่นวาย ขณะนี้ทางเจ้าหน้าที่ได้ควบคุมสถานการณ์ไว้ได้เรียบร้อยแล้ว ขอเชิญทุกท่านทำกิจกรรมต่างๆได้ตามอัธยาศัย” หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยประกาศให้ไทยมุงแยกย้ายกันออกไป ก่อนจะหันมาหาสามแม่ลูก “ผมขอเรียนเชิญให้ไปนั่งพักที่ห้องรับรองของห้างก่อนนะครับ การพยายามลักตัวเด็กเป็นเรื่องร้ายแรงที่เราต้องแจ้งตำรวจ และพวกคุณก็ควรจะอยู่เป็นเจ้าทุกข์และให้ปากคำ” “ค่ะๆ ขอบคุณมากนะคะ” หน้าอาซ้อยังซีดไร้สีเลือด มือก็ลูบผมชมพู่อยู่ไม่วาง ตัวเด็กหญิงเองก็กอดแม่แน่นไม่ยอมปล่อย “นั่นหนูจะทำอะไร” หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยหันมาตระครุบมือวินไม่ให้กดโทรศัพท์ “ปล่อยนะลุง ผมจะโทรหาพ่อ” วินดึงมือกลับ เขามองหัวหน้ายามอย่างไม่ไว้ใจ “ไม่ต้องก็ได้หนู เดี๋ยวผมจะโทรให้เอง จะได้ไม่ต้องตกอกตกใจ” หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยพยายามเก็บสีหน้าไม่พอใจก่อนจะชี้แจงกับวิน “ไม่จำเป็นหรอก” หญิงสาวที่เป็นคนขายน้ำหวานพูดแทรก เมื่อหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยหันมามองเธออย่างไม่พอใจ เธอก็ยื่นนามบัตรให้ พร้อมๆกับที่มีคนอีกสี่คนเดินมาถึงที่เกิดเหตุพอดี คนแรกเป็นชายหนุ่มหน้าทะเล้นที่ยืนแจกคูปองอยู่ข้างบันไดเลื่อน คนที่สองเป็นชายวัยกลางคนสวมสูทมีป้ายสีทองติดที่หน้าอก ระบุว่าเขามีตำแหน่งเป็นหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยของห้าง เขาเดินออกมาจากลิฟต์อย่างช้าๆแต่มั่นคง คนที่สามเป็นชายร่างใหญ่สูงเกือยร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเดินออกมาจากโรงเรียนสอนศิลปะป้องกันตัว ไทยมุงเห็นแล้วก็ครางฮือ เพราะเขาคืออดีตนักกีฬาเทควันโดทีมชาติ ส่วนคนที่สี่เป็นผู้หญิงรูปร่างบอบบางใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงผ้าสีดำ เธอเป็นครูสอนศิลปะให้ชมพู่นั่นเอง จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:24:07

ความคิดเห็นที่ 23 “บอดี้การ์ด” หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยคนแรกยกนามบัตรขึ้นถามเสียงสูง ยามสองคนที่มากับเขายกกระบองขึ้นเตรียมพร้อมทันที แต่ช้ากว่านักเทควันโดเหรียญโอลิมปิคและหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยตัวจริง แค่ยกมือ ยามทั้งสองก็ถูกปลดอาวุธ สองมือถูกจับไพล่หลังและใส่กุญแจมือเหมือนชายร่างท้วมไม่มีผิดเพี้ยน สิ่งเดียวที่แตกต่างคือคราวนี้พวกเขาถูกล็อคไว้ด้วยกุญแจมือของจริง ไม่ใช่ของปลอม ชายร่างท้วมดึงกุญแจมือปลอมให้หลุดออกจากกันแล้ววิ่งหนี แต่เจอกับฝ่าเท้าของชายหนุ่มหน้าทะเล้นคนแจกคูปองเข้าเสียก่อน “หยุดอยู่ตรงนี้แหละ” คนขายน้ำหวานชักปืนจ่อหัวหน้าคนร้าย ยังไม่ทันที่เขาจะขัดขืน คุณครูท่าทางเชยๆก็เดินเข้ามาปลดอาวุธเขา เธอดึงออกไปทั้งกระบองไฟฟ้าและปืนพก จากนั้นก็สับกุญแจมืออย่างเชี่ยวชาญ สามแม่ลูกมองเหตุการณ์พลิกผันตรงหน้าอย่างตกตะลึง “ไม่ต้องตกใจนะคะ พวกเราเป็นบอดี้การ์ดที่คุณแมกนัสจ้างมาคุ้มครองคุณ” คุณครูสอนศิลปะที่คุ้นเคยกับชมพู่และครอบครัวมากที่สุดเป็นคนเข้ามาชี้แจง ในขณะที่กลุ่มคนร้ายถูกยามกลุ่มใหม่ที่เพิ่งมาถึงกวาดต้อนให้เข้าไปนั่งในโรงเรียนสอนศิลปะป้องกันตัวที่อยู่ใกล้ๆ “ผมต้องขออภัยจริงๆที่มีคนสวมรอยเป็นหน่วยรักษาความปลอดภัยมาทำร้ายลูกค้าของเรา” หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยตัวจริงขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ อาซ้อมองทุกคนอย่างมึนงง ไม่แน่ใจว่าจะเชื่อใครได้อีก “พวกคุณมานั่งพักที่ร้านเล็กๆของฉันก่อนไหมคะ เป็นที่เปิดโล่ง มีคนเดินผ่านไปผ่านมาตลอดเวลา ไม่มีทางที่เราหรือใครจะแอบทำร้ายพวกคุณได้” สาวคนขายน้ำหวานเสนอ อาซ้อที่เหนื่อยอ่อนเต็มทีเลยยอมอุ้มลูกไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง คนที่เหลือเดินไปนั่งหรือประจำตามที่ต่างๆคอยคุ้มกันโดยรอบทั้งสี่ทิศทันที “พวกคุณคุยกับคุณมิคหน่อยไหมครับ” วินวางโทรศัพท์ลงที่กลางโต๊ะ เขาเปิดลำโพงเพื่อที่ทุกคนจะได้ยินเสียงของมิคาเอลพร้อมๆกัน “ผม มิคาเอล แมกนัส กำลังรอฟังอยู่” ที่แท้ ทันทีที่วินได้ยินว่า คนที่เข้ามาช่วยกลุ่มใหม่อ้างตัวว่า เป็นบอดี้การ์ดที่แมกนัสจ้างมา วินก็แอบโทรมามิคาเอลทันที แต่ดูเหมือนมิคาเอลจะไม่รู้เรื่องบอดี้การ์ดกลุ่มนี้ จึงขอคุยกับคนพวกนี้โดยตรง “ดิฉัน” “ผม” สาวขายน้ำหวานกับหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยพูดขึ้นพร้อมๆกัน ทั้งคู่หยุดพร้อมกัน แล้วก็ตั้งท่าจะพูดพร้อมกันหลายหน จนในที่สุดหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเลยผายมือให้เธอพูดก่อน “เลดี้เฟิร์สดีกว่าครับ” หลังจากนั้น สามแม่ลูกก็ได้ทราบไปพร้อมๆกับมิคาเอลว่า ทั้งสี่คนนี้มาจากบริษัทรักษาความปลอดภัยที่ตระกูลแมกนัสใช้บริการเป็นประจำ พวกเขาสามารถแฝงตัวเข้ามาทำงานในส่วนต่างๆของห้างได้ ก็เพราะมิคาเอลเป็นเจ้าของ หลังจากรายงานเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบก็มาถึงคำถามสำคัญ “พวกคุณเริ่มให้การคุ้มกันครอบครัวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” “เพิ่งเริ่มได้สองวันค่ะ คุณ มารตี แมกนัส แม่ของคุณได้สั่งให้ขยายความคุ้มครองไปถึงคุณมายาวดีและครอบครัว เราได้ติดต่อไปที่คุณมนตรีทันทีที่ได้รับคำสั่ง แต่ถูกปฏิเสธ เราก็เลยตัดสินใจวางกำลังให้การคุ้มกันจากภายนอกก่อนค่ะ” “ทำไม” พออาซ้อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เข้าใจคำถาม เธอก็ขยายความ “ทำไมต้องยกพวกมาคุ้มกันพวกเราด้วย” แม้จะขอบคุณในความโชคดีที่มีคนคุ้มกัน แต่อาซ้อก็ไม่แน่ใจว่าครอบครัวของเธอได้ไปเกี่ยวข้องกับอะไรที่มันอันตรายหรือเปล่า “ก็คุณมายาวดีกับคุณมิคาเอล เอ่อ..” สาวขายน้ำหวานที่ความจริงเป็นบอดี้การ์ดไม่กล้าพูดถึงความสัมพันธ์ของอาหมวยกับมิคาเอลออกมาตรงๆ อย่างน้อย ครอบครัวของทั้งสองฝ่ายจะยังไม่ได้ประกาศอย่างเป็นทางการ “เอาเป็นว่า เป็นเพราะคุณมายาวดีสนิทสนมกับคุณมิคาเอลจนครอบครัวคุณมีความเสี่ยงที่จะถูกจับเรียกค่าไถ่ หรืออะไรทำนองนั้นค่ะ” “แจ้งตำรวจแล้วหรือยัง” มิคาเอลเปลี่ยนเรื่องทันที เขาสังหรณ์ใจว่ามันน่าจะมาจากเรื่องอื่น “เอ่อ ยังครับ” หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเริ่มอ้ำอึ้ง ถึงจะเพิ่งเกิดเรื่อง แต่ใครจะรู้ว่า เจ้าของห้างจะไม่พอใจที่เขาทำงานไม่ทันใจหรือเปล่า “โอเค งั้นเดี๋ยวผมแจ้งท่านอธิบดีเอง” มิคาเอลหมายถึงอธิบดีคนที่ต้องประสานงานกับตำรวจสากลโดยตรง จากรูปแบบการลงมือของคนร้ายเขาค่อนข้างแน่ใจว่ามันต้องเกี่ยวกับเกม เขาไม่ต้องการให้ตำรวจเสียเวลาไปกับประเด็นอื่นๆ แต่เหล่าบอดี้การ์ดและหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยไม่เข้าใจ พวกเขาได้แอบสบตากันแล้วกรอกตา “ถีงอธิบดีเชียวหรือนี่ ตอนแรกคิดว่าคนแม่เว่อร์แล้วนะ แต่คนลูกนี่ยิ่งกว่าเสียอีก สงสัยแต่งกันเมื่อไรคงหัวปีท้ายปี” หน่วยหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยตัวจริงได้แต่กรอกตายืนคิดนินทาเจ้านาย -------------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:24:56

ความคิดเห็นที่ 24 “คุณมิคาเอล นี่มันเรื่องอะไรกัน” อาหมวยเคาะประตูแล้วก็เปิดเข้ามาเลย เธอเพิ่งทราบเรื่องจากพี่สะใภ้จึงตั้งใจจะมาเล่นงานมิคาเอลเต็มที่ แต่พอพรวดพราดเข้ามาจริงๆ แทนที่จะเจอมิคาเอลคนเดียว กลับพบว่าลอเรนโซยืนอยู่ด้วย “อ้าว หนูมาพอดีเชียว นี่คงเพิ่งรู้ข่าวสินะ ตกใจล่ะสิ มาๆ มานั่งนี่ก่อน” ลอเรนโซเรียกให้อาหมวยมานั่งด้วยกันที่โซฟารับแขก แม้อีกฝ่ายจะเป็นฝรั่ง แต่อาหมวยก็ยกมือไหว้ด้วยความเคยชิน ลอเรนโซพยักหน้ารับไหว้อย่างคนรู้ธรรมเนียมแต่ไม่ชินกับการยกมือรับไหว้ “แม่หนูมาพอดีก็ดีแล้ว นี่พ่อกำลังถามเจ้ามิคอยู่เชียวว่าทางตำรวจเขาว่าอย่างไรบ้าง” แม้อาหมวยจะรู้สึกแปลกกับสรรพนามที่ลอเรนโซใช้แทนตัวเอง แต่เนื้อความที่ตามมามันสำคัญกว่า เธอจึงหันไปมองมิคาเอลขอรู้ผลการสอบสวนด้วยอีกคน มิคาเอลกระแอมก่อนจะเล่า “คนที่ลงมือเป็นคนแรกเป็นพวกรับจ้างทวงหนี้ ไม่เคยมีประวัติคดีหนักๆมาก่อน มีแต่ประเภททะเลาะวิวาทเล็กๆน้อยๆ สารภาพว่าถูกจ้างให้มาสืบว่าหลานคุณได้เล่นเกม GWL บ้างหรือเปล่า ดูเหมือนว่าหมอนี่จะเข้าใจผิดคิดว่า ผู้เล่นหมวยคือชมพู่ พอรายงานไป ก็ได้รับคำสั่งให้ลักพาตัวหลานคุณ ส่วนเจ้าพวกที่ทำทีมาช่วย หมอนี่ไม่เคยรู้จักมาก่อน” “แล้วกลุ่มที่ทำทีเข้ามาช่วยล่ะ” ลอเรนโซถาม “ประวัติยาวยืด ทั้งยาเสพติดและค้ามนุษย์ แค่คดีเก่าๆก็ส่งฟ้องศาลให้ขังลืมได้เลย เจ้าพวกนั้นกำลังต่อรองขอแลกข้อมูลกับการปล่อยตัว” มิคาเอลถอนหายใจ “แล้วพวกมันจะหวนกลับมาทำร้าย...” อาหมวยไม่กล้าพูดต่อ “ไม่ต้องห่วง ป่านนี้ทีมบอดี้การ์ดคงไปถึงบ้านพี่ชายหนูแล้วล่ะ นี่แม่เขาลงทุนตามไปอธิบายถึงความจำเป็นด้วยตัวเองเชียวนะ คิดว่าเที่ยวนี้พี่ชายหนูคงยอมรับให้บอดี้การ์ดเข้าไปดูแลในบ้านแล้วล่ะ” ลอเรนโซอธิบายด้วยมาดคุณพ่อใจดี แต่คนฟังสองคนเริ่มรู้สึกแปลกๆ ยังไม่ทันที่อาหมวยจะแย้งอะไร สัญญาณโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นเสียก่อน “ค่ะ หมวยพูดค่ะ” “ว่าไงนะเฮีย จะไม่ให้พวกนั้นเข้าบ้าน” อาหมวยทำท่าตกใจกับความดื้อของตั่วเฮียจนผู้สังเกตการณ์สองคนพลอยลุ้นไปด้วย “เฮียใจเย็นๆก่อนได้ไหม ไม่ใช่ว่ามีใครคิดว่าเฮียดูแลครอบครัวเฮียไม่ได้ แต่ไอ้พวกนั้นมันน่ากลัวจริงๆ” อาหมวยพยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ฟัง “หา ว่าไงนะ เฮียจะไม่รับความช่วยเหลือจากคนนอก เฮียอย่าหยิ่งมากได้ไหม นี่มันเรื่องความปลอดภัยของหลานหมวยนะ ว่าไงนะคะ ได้เลยเฮีย เฮียมาคุยกับหมวยที่นี่ให้รู้เรื่องที่นี่ได้เลย หมวยจะรอ” อาหมวยเปลี่ยนท่าทีจากการอธิบายเสียงอ่อนเป็นการข่มขู่และท้าทายได้ไวอย่างไม่น่าเชื่อ “หนูหมวยนี่ดุเหมือนกันนะ” ลอเรนโซแอบกระซิบกับลูกชาย “ก็เป็นอย่างนี้ทุกทีแหละครับ เวลาที่หลานๆหรือใครที่เขาห่วงตกอยู่ในอันตราย” คำตอบของมิคาเอลทำให้ผู้เป็นพ่อหัวเราะหึๆ “เหมือนแม่แกเลย” “คุณลอเรนโซว่าอะไรนะคะ” อาหมวยที่เพิ่งวางโทรศัพท์หันมาถามเพราะได้ยินอะไรแว่วๆ “ไม่มีอะไรหรอก พ่อว่า พ่อไปเตรียมตัวอธิบายสถานการณ์ให้พี่ชายหนูฟังดีกว่า หนูคุยกับเจ้ามิคต่อก็แล้วกัน” ว่าแล้วคุณพ่อก็ชิ่งหนีออกนอกห้องไปเลย “คุณมิคาเอล ฉันว่า มันมีอะไรแปลกๆอยู่นะ” อาหมวยเริ่มคาดคั้น “เรื่องไหนล่ะ” มิคาเอลกำลังหาทางเลี่ยง “ก็หลายเรื่อง เรื่องเล็กๆก็เรื่องที่พ่อแม่ของคุณ เรียกตัวเองว่าพ่อว่าแม่เวลาคุยกับฉัน และฉันก็ไม่เห็นว่าพวกท่านทั้งสองจะใช้สรรพนามแบบนี้แทนตัวเวลาพูดกับคนอื่น และมันก็ไม่มีเหตุผลด้วยว่าทำไมทั้งสองท่านจึงได้เอ็นดูฉันเป็นพิเศษ” แค่อาหมวยเริ่มเกริ่น มิคาเอลก็เริ่มกลุ้ม เขาเพิ่งจะรู้เรื่องก่อนอาหมวยไม่นานว่าพ่อแม่เขาคิดไปไกลขนาดไหน ก็ตอนที่นิคกี้เข้ามาถามว่าจะให้นัดช่างตัดชุดเจ้าบ่าวเมื่อไร จะไปช่วยอาหมวยแจกการ์ดผู้หลักผู้ใหญ่ตอนไหนได้บ้าง ส่วนเรื่องชุดเจ้าสาว เรื่องเลือกของชำร่วยและเรื่องกระจุกกระจิกอื่นๆพี่สาวเขาเหมาไปทำหมดแล้ว อันที่จริงเขาตั้งท่าจะอธิบายให้พ่อฟังว่าอะไรเป็นอะไรตอนที่พ่อเข้ามาบอกเรื่องจองสถานที่จัดงานได้แล้ว แต่วินก็โทรมาขัดจังหวะพอดี เขาก็เลยต้องปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปอีกครั้ง แต่ตอนนี้ ดูท่าแล้วคงไม่รอดอีกหนแน่ๆ “แล้วเรื่องใหญ่ๆล่ะ” มิคาเอลก็ยังไม่ยอมเข้าเรื่องอยู่ดี “ก็เรื่องที่ตั่วเฮียพูดอะไรแปลกๆ เฮียเขาบอกว่า ถ้าฉันไม่มายุ่งกับคุณ เรื่องก็ไม่เกิด และถ้าฉันเลิกยุ่งกับคุณ ก็ไม่ต้องให้ใครไปยุ่มย่ามในบ้าน แต่เรื่องนี้มันเกิดจากพวกเลวๆในเกมมันตามหาตัวฉันไม่ใช่หรือ ต่อให้ฉันเลิกช่วยคุณสืบ พวกมันก็ตามหาฉันอยู่ดีนั่นแหละ” อาหมวยวิเคราะห์ด้วยความไม่เข้าใจ “คือ..” มิคาเอลตัดสินใจบอก “เรื่องที่พี่ชายคุณบอกให้เลิกยุ่งกับผม หมายถึง ให้เลิกคบกับผมในฐานะ เอ่อ.. คนรักน่ะ” อาหมวยจ้องหน้ามิคาเอลทันที เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าพูดเล่น เธอก็ถามทันที “คุณหมายความว่าอย่างไร ฉันไปเป็นคนรักคุณตั้งแต่เมื่อไหร่” มิคาเอลทำหน้ายุ่งก่อนจะเดา “สงสัยตอนที่เราไปโรงพยาบาลด้วยกัน แล้วก็ออกไปกินข้าวด้วยกันอีกมื้อมั๊ง” มิคาเอลก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตอนไหนที่ทำให้แม่เขาคิดไกลไปได้ขนาดนั้น “ตอนไปโรงพยาบาล” อาหมวยทวนเสียงสูง “ฉันบอกเฮียไปแล้วนี่ว่าไม่มีอะไร ส่วนที่ไปกินข้าว ถึงไม่ได้บอก ก็ไม่เห็นมีอะไรให้คิดมาก” อาหมวยยังเข้าข้างตัวเอง “ผมก็ว่าไม่มี แต่ดูเหมือนคนอื่นๆจะคิดว่ามี” มิคาเอลสนับสนุนอาหมวยด้วยเสียงที่ไม่ค่อยหนักแน่นเท่าไร “คุณหมายความว่าอย่างไร” อาหมวยเริ่มไหวตัว มิคาเอลเดินไปกดเรียกตารางนัดหมายของเขาให้ฉายออกมาที่หน้าจอทีวีขนาดยักษ์ในห้อง เขาเลือกให้แสดงนัดหมายส่วนตัวของเดือนหน้า อาหมวยมองตารางการนัดหมายที่เป็นสีส้ม อันหมายถึงรอยืนยันด้วยสีหน้าพิลึกพิลั่น เธอใช้นิ้วมือไล่ไปตามตารางนัดหมายเพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิด “จันทร์หน้า พบผู้ใหญ่ฝ่ายหญิง คุยเรื่องทาบทามสู่ขอ” อาหมวยเลื่อนนิ้วไปบรรทัดถัดไป “วันอังคาร พบผู้จัดการโรงแรม คุยเรื่องจำนวนแขกและรายละเอียดอื่นๆ รอคอนเฟิร์มคุณหมวย... มาคอนเฟิร์มกับฉันทำไม” คิ้วอาหมวยเริ่มขมวด “วันศุกร์ เตรียมรายชื่อแขกผู้ใหญ่ที่ต้องไปด้วยตนเอง บ่ายสองโมงลองชุด” อาหมวยหันมามองมิคาเอลคิ้วขมวดหมุ่น เธอไล่นิ้วไปยังสัปดาห์ถัดไป “วันพฤหัส คุณหมวยลองชุดเจ้าสาว อย่าลืมเบิกเครื่องเพชรมาให้คุณหมวยลองสวม” อาหมวยเกือบหยุดหายใจ “นี่หมายความว่าอย่างไร” “เฮ้ อย่าเพิ่งโมโห ผมก็เพิ่งรู้เมื่อเช้าตอนที่นิคกี้มาแจ้งตารางนัดหมายใหม่ให้ผมรับทราบนี่แหละ” มิคาเอลทำราวกับว่าเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่มีส่วนร่วมกับสิ่งที่เกิดขึ้นใดๆทั้งสิ้น “แล้ว..” อาหมวยโมโหจนพูดไม่ออก “ถ้าให้ผมเดา ผมว่าฝีมือแม่ผมแหงๆ คุณนายมารตีน่ะพร้อมจะจับผมแต่งงานอยู่แล้ว แต่ผมยังนึกไม่ออกนะว่า คุณแซงหน้าบรรดาไฮโซสาวที่เคยอยู่ในลิสต์แม่ผมมาได้อย่างไร แถมเผลอแป๊บเดียว แม่เตรียมงานแต่งครบวงจรให้เสร็จอีกต่างหาก” “อย่ามาพูดเล่นนะ คุณไปจัดการยกเลิกเรื่องบ้าๆนี่ให้หมดเชียวนะ” อาหมวยโมโหจนปากคอสั่น “ผมก็อยากจะทำให้หรอกนะคุณ แต่ตอนนี้เรามีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่า” มิคาเอลเริ่มทำท่าจริงจัง “ยังมีอะไรสำคัญกว่าการยกเลิกงานแต่งงานบ้าๆนี่อีกหรือ” อาหมวยถามเสียงเขียว พอเห็นอาหมวยโมโหมากๆเข้า มิคาเอลก็เลิกล้อเล่น แล้วเปลี่ยนเป็นจริงจังแทน “ก็เรื่องความปลอดภัยของหลานสาวคุณ และคนที่ยังนอนเป็นผักเพราะเกมที่เราเล่นอยู่ไงล่ะคุณ” อาหมวยมองหน้ามิคาเอล รอให้เขาพูดต่อ ท่าทางบอกให้รู้ว่า ถ้าอธิบายไม่กระจ่างละก็ นายจ้างก็นายจ้างเถอะ คงได้หัวแตกกันบ้างสักหน “เมื่อกี้ผมบอกคุณแล้วว่ากลุ่มที่โดนจับกำลังขอต่อรองแลกข้อมูลกับตำรวจอยู่ ไม่ว่าจะได้ข้อมูลมาหรือไม่ เราก็ทำให้คนอที่อยู่เบื้องหลังไหวตัวไม่ได้ แม่ผมเตรียมงานขนาดนี้ ป่านนี้รู้ไปถึงพลูโตแล้วละมัง ขืนประกาศยกเลิกตอนนี้ คุณเอ๊ย รับรองนักข่าวทุกสำนักคงมานั่งเฝ้าคุณกับผมทั้งในและนอกเกมจนไม่ต้องทำอะไรความเคลื่อนไหวของเราสองคนและอาจจะลามไปถึงคนอื่นๆด้วยจะถูกรายงานให้สาธารณชนรับรู้ตลอด อย่าหวังว่าจะไปจับผู้ร้ายเลย” อาหมวยถอยกลับไปทรุดตัวลงนั่ง มิคาเอลเริ่มใจชื้นที่เหตุผลที่ให้ไป ฟังขึ้น “แล้วเรื่องหลานฉัน” อาหมวยถามเสียงเรียบ “พยายามลักพาตัวในห้าง ปิดข่าวได้ไม่นานหรอก ถ้าปล่อยข่าวผสมโรงไปว่า เป็นโจรเรียกค่าไถ่ธรรมดา ไอ้พวกนั้นก็จะคิดว่าแผนยังไม่แตก ไม่มีใครทรยศ ถ้างานแต่งยกเลิกเพราะเราไม่เคยคบกัน ใครจะเชื่อข่าวลวงนี้ และสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ พี่ชายคุณไม่มีวันยอมรับความช่วยเหลือแน่ ถ้าคุณไม่ใช่คู่หมั้นผม น่า แค่ยอมเปิดเผยตัวว่าเป็นคู่หมั้นผมนิดเดียว ก็ยิงนกได้ตั้งหลายตัว ได้หลอกล่อคนร้าย แล้วยังทำให้เราให้การคุ้มกันครอบครัวพี่ชายคุณง่ายขึ้น” มิคาเอลพยายามหว่านล้อมเต็มที่ “แล้วคุณจะได้ปกปิด วัตถุประสงค์ของการเล่นเกมของคุณต่อไปอย่างนั้นสิ” อาหมวยประชด “ถ้าไม่จัดการอย่างถอนรากถอนโคน คุณก็จะไม่มีวันมั่นใจว่า ไอ้พวกนั้นจะไม่ยุ่งกับหลานๆของคุณอีก ผมรู้หรอกน่า ว่าคุณชอบเป็นฝ่ายรุก มากกว่าตั้งรับและป้องกัน” มิคาเอลอดแหย่ไม่ได้ อาหมวยค้อนขวับก่อนจะบอก “หลังจากเสร็จเรื่องแล้ว คุณต้องจัดการให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นมีเรื่องแน่” อาหมวยขู่ทั้งๆที่ยังนึกไม่ออกว่าจะจัดการจอมวางแผนคนนี้อย่างไร ---------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:26:31

ความคิดเห็นที่ 25 บทที่ 129 กำจัดหมวยน้อย ท่ามกลางท้องฟ้าสีดำสนิท มีเพียงกลุ่มดาวระยิบระยับทอแสงแข่งกัน ที่ผืนดินก็มีกลุ่มสัตว์เวทนับร้อยหมอบนอนอย่างสงบ ผู้ควบคุมสัตว์เวทหลายคนเดินลาดตระเวนตรวจตราอยู่โดยรอบคอยป้องกันไม่ให้ใครบุกเข้ามารบกวน และที่ใจกลางหมูสัตว์เวท มีกระโจมหนังแบบมองโกลหลังใหญ่ตั้งอยู่ แสงจากภายในส่องให้เห็นเงาคนสองคนทาบทับมาที่ผนัง “ตกลงว่า หมวยน้อยคือเด็กอายุแค่แปดขวบ” พยัคฆ์ทมิฬทวนคำพูดของชายร่างสูงใหญ่ ใบหน้าเรียวเล็ก ด้วยเสียงสูงแสดงความไม่เชื่อถือ คู่สนทนาของเขาแต่งกายด้วยชุดหนังสีขาวทั้งชุดอาวุธติดตัวมีทั้งพู่กัน ลูกประคำ แส้หนังและกริชสั้น บ่งบอกให้รู้ว่าคนคนนี้มีอาชีพหลากหลาย ทั้งนักเวท นักอาคม ผู้ฝึกสัตว์และนักฆ่า เพียงแต่ไม่มีใครรู้ว่า หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้ามีอาชีพในกลุ่มไหนที่ระดับเท่าไร แต่เมื่อคิดว่าเขาสามารถควบคุมกองสัตว์เวทระดับสามจำนวนมากเดินทางอย่างเปิดเผยได้ ต้องนับว่าไม่ธรรมดาแน่ “คุณนึกไม่ถึงล่ะสิ” หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าถามยิ้มๆ พยัคฆ์ทมิฬส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้ ผู้เล่นหมวยที่ผมเจอ ทั้งบุคคลิก ท่าทางและลักษณะการใช้คำพูด ไม่มีทางเป็นเด็กแปดขวบไปได้” “แต่ถ้ามีอากับแฟนอาคอยควบคุมอยู่เบื้องหลัง มันก็ไม่แน่หรอก” หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้ายังมั่นใจในข่าวของตนเอง เขายิ้มกริ่มก่อนจะพูดต่อ “พรุ่งนี้ ยายเด็กแสบนั่น จะถูกแบนจากเกมนี้ตลอดกาล” พยัคฆ์ทมิฬมองหน้าหัวหน้ากิลด์คนใหม่ของเขาอย่างข้องใจ เขาถอนหายใจและตัดสินใจเก็บคำพูดไว้กับตัว นับตั้งแต่เขาทรยศกิลด์พยัคฆ์ เขาได้หลายๆสิ่งที่เขาเคยอยากได้อยากมี แต่การลดตัวมาทำงานให้กับคนพวกนี้ ก็ทำให้เขาต้องสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไปไม่ใช่น้อย เขาอยากจะเตือนว่า หมวยน้อยคนนั้น ไม่ได้มีเท่าที่เห็นหรอก แต่ก็นั่นแหละ เมื่อรู้ว่าพูดไปก็ไม่มีใครฟัง จะพูดไปทำไมให้เปลืองน้ำลาย พวกเขาปรึกษางานกันอีกพักใหญ่กว่าหัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าจะกลับไป พยัคฆ์ทมิฬเดินออกมาส่งหัวหน้ากิลด์ที่หน้ากระโจม เขามองตามจนหัวหน้าลับสายตาไปแล้วถอนหายใจ “เงินทอง ชื่อเสียง อำนาจ แม้ได้มาแต่ต้องเสียความเป็นตัวของตัวเองไป นี่เราคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ตัดสินใจทำแบบนี้” เมื่อรำพึงกับตัวเองจบ พยัคฆ์ทมิฬก็ถอนหายใจ แต่เพียงครู่เดียวเขาก็ยืดอกด้วยความเชื่อมั่น ก่อนเดินเข้ากระโจมไป “ต่อให้รู้ว่าเป็นถ้ำเสือ แล้วจะทำอะไรได้ มาถึงขั้นนี้แล้ว มีแต่ต้องเดินเข้าไป” ---------------------------------------------------- “คุณหญิงคะ ท่านมั่นใจแค่ไหนคะ ที่...” เสียงนักข่าวหญิง แทรกเข้ามาก่อนจะมีไมค์อีกสิบกว่าตัวยื่นเข้าไปจ่อที่ปากสุภาพสตรีวัยประมาณหกสิบ เธอคือสมาชิกสภาผู้แทนราษฏรอันทรงเกียรติ ผู้มีผลงานอันโดดเด่นทางด้านเด็กและเยาวชน คุณหญิงอมรา คุณหญิงแอบเหลือบตาสำรวจเสื้อผ้า หน้า ผมของตนเองผ่านเงาสะท้อนของกระจกเงาที่ติดอยู่ในลิฟต์ ก่อนจะก้าวออกมายิ้มให้กับนักข่าว “น้องๆคะ พี่ว่า เราไปนั่งคุยกันตรงนู้นดีกว่านะคะ ยืนคุยกันตรงนี้เดี๋ยวจะโดนข้อหาขัดขวางกระบวนการยุติธรรม” เธอกรีดนิ้วชี้ไปที่บริเวณล้อบบี้ของที่ทำการศาลเด็กและเยาวชนอย่างเก๋ ยิ้มที่มุมปากนิดๆ ด้วยรู้สึกสะใจที่ได้เหน็บแนมศาลเล็กๆ ที่แม้จะยอมรับประทับรับเรื่องเข้าสู่กระบวนการพิจารณา แต่ก็เตือนเธอว่า การที่เธอใช้อำนาจหน้าที่ที่มีอยู่รับรองการส่งเรื่องเข้ามาโดยไม่มีหลักฐานอย่างพอเพียงนั้น จะส่งผลร้ายต่อเธอภายหลัง หากว่าอีกฝ่ายไม่ผิดจริง “คุณหญิงคะ ทำไมจู่ๆ ท่านถึงได้..” เมื่อคุณหญิงทรุดตัวลงนั่ง นักข่าวก็ถามทันที พอไมค์จ่อปาก นักข่าวถามไม่ทันจบ คุณหญิงก็ยกมือห้าม แล้วตอบทันที “คืออย่างนี้นะคะน้องๆ เราก็รู้กันอยู่แล้วว่าเกม GWL นี่ ที่เมืองไทย เราไม่ให้เด็กอายุต่ำกว่าสิบสองเล่น แต่กลับมีพ่อแม่ที่ไม่รู้จักดูแลลูก อาศัยความสนิทสนมกับเจ้าของบริษัทฝืนกฏจนให้เด็กตัวเล็กๆอายุแค่แปดขวบเข้าไปเล่นได้นี่ เพื่อสุขภาพจิตของน้องชมพู่ ดิฉันจำเป็นต้องส่งเรื่องให้ศาลสั่งห้ามน้องชมพู่ไม่ให้ข้าไปเล่นเกมนี้อีกต่อไปค่ะ” “แต่คุณหญิงแน่ใจแล้วหรือครับ ในเวบบอร์ดเกมเขายัง..” เสียงนักข่าวชายแทรกมาจากวงนอก นับตั้งแต่ข่าวการพยายามลักพาตัวชมพู่เผยแพร่ออกไป แม้ว่าตำรวจเจ้าของคดีจะแถลงว่า คนร้ายต้องการเรียกค่าไถ่จากอาสาวของเด็กหญิงที่บังเอิญเป็นคู่หมั้นของ มิคาเอล แมกนัส มหาเศรษฐีหนุ่มผู้เป็นเจ้าของสินทรัพย์ราวๆหนึ่งในสามของที่มีอยู่ทั้งหมดบนดาวเคราะห์ที่ชื่อว่าโลก แต่ในเวบบอร์ดต่างๆกลับมีมือลึกลับเข้ามาตั้งข้อสันนิษฐานว่า ชมพู่อาจจะเป็นผู้เล่นหมวย และการลักพาตัวครั้งนี้อาจจะต้องการเคล็ดลับในการฝึกทักษะ หรือต้องการจะควบคุมผู้เล่นสองคนคือชมพู่กับพี่ชายก็ได้ แน่นอน ไม่มีใครเชื่อถือข้อมูลนี้สักเท่าไรนัก คนส่วนใหญ่คาดว่าผู้ที่กุมความลับของการฝึกทักษะคือผู้ปลดผนึกที่อยู่เบื้องหลังต่างหาก และการลักพาตัวเด็กนั้นเป็นคดีอาญาร้ายแรง ไม่มีใครยอมเสี่ยงที่จะติดคุกจริงๆเพียงเพื่อจะเก่งในเกมหรอก และแม้ว่าจะมีคนยืนยันว่า ชมพู่ไม่มีทางเป็นผู้เล่นหมวยได้ เพราะชมพู่ไม่เคยเดินทางออกนอกประเทศ และในประเทศไทย กระทรวงวัฒนธรรมไม่อนุญาตให้เด็กอายุกว่า 12 ปีบริบรูณ์เล่นเกม GWL แต่คุณหญิงอมรา ส.ส. ผู้ทรงเกียรติแห่งรัฐสภาไทยก็ไม่เชื่อ เธอใช้ตำแหน่งหน้าที่ยื่นเรื่องต่อศาลคดีเด็กและเยาวชนขอให้แบนไอดีผู้เล่นหมวยทันที “ฮุ้ย ไม่แน่ใจ ไม่กล้าเอาตำแหน่งรับประกันหรอกค่ะ” คุณหญิงตอบอย่างมั่นใจเกินร้อย เธอมั่นใจว่างานนี้เธอดังแน่ๆ เรื่องของเด็กเรียกความสนใจได้อยู่แล้ว ยิ่งเด็กที่มีอาควงกับมหาเศรษฐีนี่ยิ่งดีใหญ่ แล้วยังมีเรื่องการตามใจเด็ก ใช้อภิสิทธิ์ทำผิดกฏหมาย ไม่ดังคราวนี้ก็ไม่รู้จะดังคราวไหนแล้ว เธอโบกพักในมือแล้วยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจ “งานนี้ต้องขอบคุณหัวคะแนนคนสำคัญที่คาบข่าวมาบอก โฮ๊ะๆๆ” “แล้วพ่อแม่ของน้องชมพู่จะได้รับโทษอะไรบ้างคะ” นักข่าวสาวคนเดิมถามขึ้นมา “ไม่ใช่แค่พ่อแม่หรอกค่ะที่จะโดนลงโทษ แม้แต่บริษัทเกมก็ต้องโดน ทำแบบนี้มันเสียหายต่อส่วนรวมมากมายมหาศาล...” คุณหญิงพูดถึงบทลงโทษอย่างเมามัน ตามด้วยมาตรฐานการอบรมสั่งสอนบุตรหลานอันสูงลิบของเธอ ที่เธอคิดว่าทุกคนบนโลกควรจะยึดเป็นบรรทัดฐาน ภาพในทีวีจอยักษ์ดับวูบ มิคาเอลหันหลังมาดูว่าใครเป็นคนกดปิด เมื่อเห็นว่าเป็นอาหมวยเขาก็ยิ้มกว้าง “ไม่ต้องมายิ้มเลยนะคุณ รู้ไหมว่าพี่ชายฉันเดือดร้อนกันทั้งบ้านแล้ว” อาหมวยแหวใส่เมื่อเห็นท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อนของมิคาเอล ชากหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ “คุณจะเดือดร้อนไปทำไม เรื่องนี้ แค่เจอกันที่ศาลหนเดียว ยายคุณหญิงนั่นก็แพ้ไม่เป็นท่าแล้ว” “แต่ก่อนที่แม่นั่นจะแพ้ พี่ชายพี่สะใภ้ฉันต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงขนาดไหน เดาได้เลยนะว่า ตอนยายนี่หาเสียง ออกทีวีทุกช่อง แต่พอแพ้ปุ๊บ ข่าวก็เงียบกริบ ส่วนคนเดินดินธรรมดาอย่างพี่ชายพี่สะใภ้ฉันก็ต้องทนสายตาชาวบ้านเขาต่อไปโดยไม่มีใครรู้เรื่องจริง” เสียงอาหมวยยังหงุดหงิดไม่เลิก จนมิคาเอลเริ่มขำ ทีเรื่องอื่นหนักหนาแค่ไหนไม่เคยเดือดร้อน แต่พอเป็นเรื่องคนในครอบครัว เป็นต้องหัวเสียทุกทีสิน่า “งั้นผมไปฟังการพิจารณาเป็นเพื่อนคุณดีกว่า” มิคาเอลเสนอยิ้มๆ อาหมวยทำหน้ามุ่ย “แล้วมันจะช่วยอะไรได้” เธอถามเสียงสะบัด “อ้าว” มิคาเอลแกล้งร้องเสียงลั่น “มิคาเอล แมกนัสกับคู่หมั้นเชียวนะ รับรองเลย ถ้าผมไปด้วย ยายคุณหญิงนั่น ไม่ได้หน้าแตกกับสื่อไทยอย่างเดียวหรอก” “แต่จะหน้าแตกไปถึงดาวพลูโตเลยหรือไง” อาหมวยต่อให้ด้วยความหมั่นไส้คนหลงตัวเอง มิคาเอลยิ้มรับหน้าชื่นตาบาน “ชัวร์ อ้อ ผมเพิ่งส่งทนายไปพบพี่ชายคุณที่บ้านแล้วนะ คดีนี้ คุณหญิงอมราเธอขอเร่งรัดการพิจารณาเป็นพิเศษ ศาลเลยนัดบ่ายสองวันนี้ ผมว่า ไม่น่าจะเกินบ่ายสองสิบนาที คนบนดาวพลูโตก็น่าจะรู้แล้วล่ะว่า เวลาคนระดับคุณหญิงนี่ จะหน้าแตกได้น่าดูขนาดไหน” ระหว่างที่บอก มิคาเอลก็ดึงมืออาหมวยให้เดินมานั่งด้วยกันที่โซฟา พอมิคาเอลพูดจบ อาหมวยก็หยุดเดิน มิคาเอลหันมามองอย่างแปลกใจ อาหมวยเลยเหล่ตามองมือไปที่ซ้ายของตัวเองที่มิคาเอลจับอยู่ แต่คนจับกลับทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ อาหมวยเลยต้องใช้มือขวาของตัวเองเอื้อมไปแกะมือมิคาเอลออก แล้วเดินลิ่วๆไปนั่งที่โซฟาด้วยตัวเอง มิคาเอลอมยิ้ม ขำกับท่าทางหวงเนื้อหวงตัวของอาหมวย แต่พอเห็นตาขวางๆของสาวเจ้า เขาก็ส่ายหน้าแล้วเดินตามไปนั่งใกล้ๆ พอหมดเรื่องหนักใจ อาหมวยก็เริ่มคิดถึงประเด็นอื่น “คุณว่า ยายคุณหญิงนี่จะเกี่ยวข้องกับพวกคนร้ายในเกมไหม ฉันว่ามันแปลกๆอยู่นะ” มิคาเอลยิ้ม “ผมกำลังให้คนตรวจสอบอยู่ เรื่องการลักพาตัวชมพู่ สื่อทุกฉบับลงว่าเป็นการหวังผลเรื่องค่าไถ่ การที่อยู่ๆคุณหญิงอมราเอาเรื่องนี้มาโยงกับเกม มันต้องมีคนอยู่เบื้องหลังอยู่แล้ว แต่เธฮจะเกี่ยวข้องมากน้อยแค่ไหน ผมยังไม่ปักใจ” อาหมวยถอนหายใจ “แล้วถ้ามีข่าวออกไปว่า ชมพู่ไม่ใช่ผู้เล่นหมวย แผนคุณจะเสียหายมากน้อยแค่ไหนคะ” มิคาเอลมองอาหมวยอย่างครุ่นคิดก่อนจะยิ้ม “เอา ก็ยังดี ความสำคัญตามหลังพี่ชายพี่สะใภ้ แล้วก็หลานอีกสองคน อย่างน้อยก็ยังนึกถึงเราบ้างล่ะ” “คุณยิ้มอะไร นี่ฉันถามเรื่องเครียดนะ” เสียงอาหมวยชักจะสูง ถามเรื่องสำคัญยังจะมาทำหน้าเป็นอีก มิคาเอลหัวเราะหึๆ ก่อนจะบอก “หลังจากวันนี้ ผู้เล่นหมวยจะหายไป เหลือแต่ผู้เล่นมายาวดี” พูดจบมิคาเอลก็หยิบเสื้อนอกขึ้นพาดไหล่แล้วเดินออกนอกห้องทันที “อะไรนะ” อาหมวยร้องเสียงหลง “นี่คุณ บอกมาดีๆนะว่าทำไม บังคับให้ฉันปกปิดเรื่องเป็นผู้ใหญ่อยู่ตั้งนาน อยู่ๆก็จะให้เปิดเผยความจริงเอาง่ายๆแบบนี้นี่นะ” อาหมวยเดินไปดักหน้า คาดคั้นให้มิคาเอลอธิบาย “คุณตามผมไปหาพี่มาเรีย ยอมแต่งตัวสวยๆไปศาลพร้อมผม แล้วผมจะบอก” พูดจบ มิคาเอลก็เดินต่อ ปล่อยให้อาหมวยเดินตามหน้ามุ่ยมาติดๆ ----------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:27:44

ความคิดเห็นที่ 26 “คุณหญิงอมรา คุณพานักข่าวมาทำไมเยอะแยะ นี่เป็นศูนย์ไกล่เกลี่ยของคดีที่เกี่ยวข้องกับผู้เยาว์ คุณเองก็ทราบดีอยู่แล้วว่าศาลไม่สามารถอนุญาตให้คนนอกเข้ามาได้” ไม่ทันท่านผู้พิพากษาหญิงท่าทางเข้มงวดจะพูดจบ คุณหญิงอมราก็พูดแทรกขึ้นมา “ถ้าหากว่า คู่พิพาทไม่อนุญาต” ท่านผู้พิพากษาชะงักไปครู่หนึ่ง “คุณหญิงหมายความว่าอย่างไร” คุณหญิงเดินนวยนาดด้วยท่าทางราวกับเดินบนแคทวอล์ค เมื่อมาถึง เธอก็ยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้ “คำร้องขอให้ถ่ายทอดสดนัดไกล่เกลี่ยครั้งนี้ค่ะ” ความจริงการยื่นคำร้องแบบนี้สามารถยื่นผ่านอินทราเนตได้ที่เครื่องคอมพิวเตอร์ทุกเครื่องในตึกนี้ หรือแม้แต่จะใช้วิธีส่งอีเมลล์เข้ามาก็ได้ แต่คุณหญิงอมราคิดว่า ภาพการยื่นกระดาษคำร้องมันดูดีกว่า ภาพเธอกดปุ่มเอนเทอร์ เธอก็เลยลงทุนพิมพ์เอกสารแล้วมายื่นด้วยตนเอง ผู้พิพากษามองคุณหญิงเขม็ง ก่อนจะเอื้อมมือไปรับ “เหตุผล” ท่านผู้พิพากษาถามโดยไม่เหลือบตาไปอ่านคำร้องด้วยซ้ำ “เป็นคดีตัวอย่างที่เป็นประโยชน์ต่อสาธารณชน” คุณหญิงเชิดหน้าตอบ เธอยืนหันข้างเล็กน้อยกะให้นักข่าวข้างนอกได้ภาพด้านข้างของเธอแทนที่จะเป็นด้านหลัง ผู้พิพากษาหันไปมองทางตั่วเฮียและตั่วซ้อ ทั้งคู่มีท่าทางไม่ค่อยสบายใจนัก ผิดกับลูกๆทั้งสองที่นั่งกระซิบกระซาบกับอาสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังอย่างร่าเริง “ทางเราไม่คัดค้านครับ” ทนายความที่มิคาเอลส่งมาช่วยตอบแทน ท่านผู้พิพากษามองทนายอย่างตำหนิที่ไม่ปกป้องลูกความเท่าที่ควร แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อทั้งสองฝ่ายต้องการแบบนั้น เธอยื่นเอกสารต่อให้เสมียน “อนุมัติ” พอสิ้นเสียงอนุมัติบรรดานักข่าวก็กรูเข้ามาในห้อง ช่างกล้องก็เริ่มตั้งกล้องเตรียมถ่ายทอดสด แรกๆคุณหญิงก็ยิ้มกริ่มดีอยู่ แต่พอผ่านไปได้สักพักหน้าเธอก็เริ่มตึง เมื่อรู้ตัวว่าไม่ได้เป็นดาวเด่นอย่างที่ตั้งใจ เพราะกล้องส่วนใหญ่มักจะหาทางจับภาพอาหมวยที่นั่งคู่กับมิคาเอลมากกว่า ท่านผู้พิพากษาเคาะโต๊ะจนทุกคนหยุดการเคลื่อนไหวและเงียบกริบ “ฉันให้เวลาพวกคุณอีกสองนาที หลังจากนั้น ผู้ไม่เกี่ยวข้องทุกคนต้องเงียบ” พอสิ้นสุดคำสั่ง นักข่าวแต่ละคนก็แทบจะวิ่งไปยืนประจำจุดที่ตนเองเลือกไว้เพื่อรายงานสดเข้าสถานีทันที คุณหญิงอมราก็พยายามจะเข้าไปให้สัมภาษณ์กับทีวีช่องดัง โดยเฉพาะฟรีทีวีที่ยอดคนดูสูงๆ จึงไม่มีใครทันสังเกตว่า ทนายที่มิคาเอลส่งมาเดินไปเจรจาอะไรบางอย่างกับท่านผู้พิพากษา ท่านผู้พิพากษาฟังนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็พยักหน้า คุณทนายค้อมศีรษะแทนคำขอบคุณแล้วถอยกลับมานั่งที่เดิมอย่างเงียบเชียบ ป็อกๆๆ ท่านผู้พิพากษาเคาะเป็นสัญญาณให้เริ่มการไกล่เกลี่ย คุณหญิงอมราก็เริ่มแถลงการณ์ทันที เธอรู้ว่ากระบวนการไกล่เกลี่ยนี้ไม่ได้เคร่งเครียดจริงจังเหมือนตอนที่ขึ้นบัลลังค์พิจารณาคดี มีอิสระในการทำอะไรๆได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะหมิ่นศาล เธอดูหนังมาเยอะ จึงเตรียมบทมาราวกับว่าเป็นนางเอกของเรื่อง แม้ทนายความที่ปรึกษาจะพยายามตัดทอนบทอย่างไร เธอก็ยืนยันที่จะกล่าวถึงความดีงามในอุดมคติ ความเลวร้ายดุจปีศาจของเกมออนไลน์ และแน่นอนเธอไม่ลืมบทนางฟ้าผู้อารีอย่างเธอที่แสนจะหาญกล้าบินตรงจากสวรรค์มาช่วยเด็กให้พ้นเงื้อมมืออันร้ายกาจของพ่อแม่ที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ส่วนเรื่องที่เป็นประเด็นสำคัญว่า เช่น มีเหตุผลอะไรถึงคิดว่า ชมพู่เข้าไปเล่นเกม หรือมีหลักฐานอะไรบ้างนั้น เธอไม่ได้กล่าวถึง เพราะว่า มัน ไม่มี หรือ มี ก็พูดไม่ได้ “ขอโทษทีนะ ผมไม่นึกว่าคุณหญิงแกจะบ้าน้ำลายขนาดนี้ เอาเป็นว่า ผมพาคุณไปเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่แทนคำขอโทษก็แล้วกันนะ ถ้าคดีนี้ไม่จบภายในบ่ายสามโมง” มิคาเอลเอนตัวมากระซิบที่ข้างหูอาหมวย แต่เนื่องจากชมพู่ยังนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างคุณอากับมิคาเอล อาหมวยจึงไม่มีโอกาสได้ปฏิเสธ “ให้หนูไปด้วยนะคะ” ยายหนูชมพู่กระซิบขอทันที “แน่นอนอยู่แล้ว” มิคาเอลก้มลงไปกระซิบถาม “ชมพู่อยากกินอะไร อาจะพาไป” ยายหนูมัวแต่ทำตาโต สนใจข้อเสนอของคนที่อุปโลกน์ตัวเองมาเป็นอา ไม่ได้สนใจสัญญาณจากอาตัวจริงที่ให้ปฏิเสธไปเลยสักนิด “งั้นหนูขอตกลงกับพี่วินก่อนนะคะ ชมพู่อยากกินตั้งหลายอย่าง ต้องให้พี่วินช่วยเลือก”  ว่าแล้วยายหนูก็มุดเก้าอี้ โผล่ไปหาพี่วินที่แถวหน้า ปล่อยให้อามิคขยับตัวมานั่งชิดติดกับอาหมวยตามสบาย “เจ้าเล่ห์” อาหมวยกระซิบประนามทันที แต่อีกฝ่ายทำไม่รู้ไม่ชี้ “ผมเลี้ยงจริงๆนะเออ เพราะดูท่าแล้วคุณหญิงแกคงไม่ยอมจบง่ายๆ กว่าจะเสร็จเรื่อง เด็กๆคงหิวกันแย่” ป็อกๆๆ ปรากฏว่าคนที่ทนไม่ไหวก่อนคือท่านผู้พิพากษา “ตกลงคุณหญิงมีอะไรที่เป็นหลักฐานจริงๆบ้าง” คนที่มีตาล้วนดูออกว่า ท่านผู้พิพากษาถึงขีดสุดแห่งความอดทนแล้ว แต่.. ต้องยกเว้นไว้คนหนึ่ง คุณหญิงอมรา “ท่านคะ เหลืออีกนิดเดียวค่ะ ดิฉันรับรอง จะไม่เกินครึ่งชั่วโมง” “ไม่ต้อง” ท่านผู้พิพากษาปฏิเสธเสียงเรียบ  คุณหญิงทำท่าจะประท้วง แต่พอเห็นสายตาเอาจริงก็ต้องหยุด “ตกลงคุณจะฟ้องเรื่องอะไร” “ก็.. อย่างที่ทุกคนทราบ เกมออนไลน์นั้น..” คุณหญิงเริ่มร่ายยาวอีกครั้ง ป๊อกๆๆ “สรุป” ท่านผู้พิพากษาสั่งสั้นๆ สีหน้าเอาจริง “คือ..” คุณหญิงทำท่าจะร่ายต่อ ป็อกๆ “ก็ได้ค่ะ ดิฉันต้องการให้ท่านสั่งห้ามชมพู่เล่นเกมจนกว่าจะอายุถึงเกณฑ์ ให้ท่านแบนไอดีผู้เล่นหมวยตลอดชีพ ให้พ่อแม่รับโทษฐานไม่ดูแลลูกตามที่กฏหมายกำหนด และลงโทษบริษัทเกมที่ปล่อยปละละเลยให้มีผู้เล่นที่อายุต่ำกว่าเกณฑ์เข้าไปเล่น” คุณหญิงเกือบเก็บอาการหอบไว้ไม่อยู่ เมื่อต้องพูดรวดเดียวจบ พอท่านผู้พิพากษาหันไปอีกทาง หนูชมพู่ก็ยืนขึ้นบอกอย่างรู้คิว “หนูไม่เคยเล่นเกมที่ว่าเลยนะคะ” “โกหก” คุณหญิงตวาดเสียงแข็ง เลยต้องเจอสายตาคมกริบราวกับมีดของท่านผู้พิพากษา “ถ้าฉันให้หนูพิสูจน์ หนูจะยอมไหมจ๊ะ” ท่านผู้พิพากษาสามารถเปลี่ยนท่าทางเป็นนางฟ้าใจดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ ชมพู่ก็เลยเล่นตามบทที่คุณทนายสอนมาได้อย่างไม่ติดขัด “ได้ค่ะ” ชมพู่พยักหน้าอย่างมั่นใจ ท่านผู้พิพากษายิ้ม “เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า เกมนี้ใช้การพิสูจน์ตัวบุคคลด้วยลายม่านตา ลายนิ้วมือและคำสั่งเสียง ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะบุคคลที่ปลอมแปลงได้ยาก นอกจากนี้ เกมนี้ยังเปิดโอกาสให้ผู้เล่นสามารถล็อคออนเข้าไปจัดการธุรกรรมบางอย่างของตัวละครผ่านเครื่องคอมพิวเตอร์ธรรมดาได้ โดยไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องเล่นเกม” ท่านผู้พิพากษาหยุดพูด เธอกวาดตามองไปทั่วห้อง แล้วยิ้มอย่างพอใจที่เห็นนักข่าวเกือบทุกคนพยักหน้า “ฉันจะให้แม่หนูคนนี้ลองออนไลน์ผ่านเครื่องของศาล หากเด็กไม่เคยเล่นเกมมาก่อน ทาง GWL ย่อมไม่มีข้อมูลของเด็ก” “แล้วถ้าแอคเคาน์โดนลบ” ทนายทางฝ่ายคุณหญิงเพิ่งได้โอกาสพูด “ตามกฏหมาย ทางบริษัทเกมต้องเก็บข้อมูลของตัวละครไว้หากว่ายังเคลียร์เรื่องทรัพย์สินในเกมไม่หมด แล้วยังต้องเก็บข้อมูลเพื่อส่งให้กรมสรรพากรประเมินภาษี เท่าที่ทราบ ผู้เล่นหมวยที่ทางฝ่ายคุณอ้างมีทรัพย์สินในเกมไม่ใช่น้อย ต่อให้ลบตัวละครก็ต้องเก็บข้อมูลไว้ และเครื่องที่ศาลสามารถเรียกให้แสดงข้อมูลพวกนี้โดยอัตโนมัติอยู่แล้ว” เมื่อกวาดมองพบว่าทุกคนพยักหน้าเข้าใจ ไม่มีใครมีข้อสงสัยแล้ว ท่านผู้พิพากษาก็หันไปถามชมพู่ “พร้อมหรือยัง” “พร้อมแล้วค่ะ” ชมพู่วิ่งกระโปรงปลิวไปหาท่านผู้พิพากษา เสมียนศาลจัดการต่อเครื่องคอมพ์กับโปรเจคเตอร์ฉายภาพหน้าจอขึ้นบนผนัง จากนั้นเธอก็เข้ามาช่วยชมพู่สแกนม่านตา ลายนิ้วมือและใช้คำสั่งเสียงเพื่อล็อคออนเข้าเกม เรียนท่านผู้มีอุปการะคุณ คุณยังมิได้ลงทะเบียนเล่นเกม ขอเรียนเชิญให้ท่านติดต่อศูนย์บริการของเราเพื่อลงทะเบียนก่อนเข้าใช้ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงและหวังว่าจะได้รับใช้ท่านในโอกาสหน้า ทั้งภาพและเสียงที่ออกมาจากคอมพิวเตอร์เรียกเสียงฮือฮาจากผู้คนทั้งห้อง คุณหญิงอมราหน้าเหลือสองนิ้ว นักข่าวเริ่มรุมล้อมเพื่อสัมภาษณ์เธอ ป็อกๆๆ ท่านผู้พิพากษาเคาะเรียกความสงบอีกครั้ง “คดีนี้ ยกฟ้อง เพราะไม่มีมูล” ไม่ทันที่ท่านผู้พิพากษาจะพูดต่อให้จบ เสมียนศาลก็ขัดขึ้น “ท่านคะ มีคดีใหม่ที่เกี่ยวเนื่องขึ้นมาค่ะ” แล้วเธอก็กดส่งคำฟ้องไปให้ท่านผู้พิพากษาอ่านที่คอมพิวเตอร์ของท่าน โดยลืมไปว่ามันยังต่อกับโปรเจคเตอร์อยู่ ผู้สื่อข่างครางฮืออีกครั้ง เมื่อเห็นว่าพ่อแม่ของชมพู่ฟ้องกลับคุณหญิงอมราข้อหาหมิ่นประมาท ทำให้เสียชื่อเสียงเป็นที่เกลียดชัง แต่เสมียนศาลปลดโปรเจคเตอร์ออกทัน จึงไม่มีใครทันเห็นว่า ทนายความของมิคาเอลเรียกค่าเสียหายให้ตั่วเฮียเท่าไร “นัดไกล่เกลี่ยที่ได้รับอนุญาตให้ถ่ายทอดสดสิ้นสุดแล้ว ต่อไปนี้เป็นการพิจารณาคดีใหม่ ขอเชิญผู้ไม่เกี่ยวข้องออกไปทั้งหมด ทนายของทั้งสองฝ่ายมาพบฉันที่ห้องทำงาน” ท่านผู้พิพากษาเคาะอีกครั้งเป็นการปิดคดีของชมพู่ นักข่าวฮือเข้าไปรุมล้อมคุณหญิงอมราราวกับแร้งลง บอดี้การ์ดของมิคาเอลเข้ามาจัดการกันไม่ให้นักข่าวเข้าใกล้และเปิดทางให้เขา อาหมวยและครอบครัวออกไปเลี้ยงฉลองอย่างรวดเร็ว “สามโมงหนึ่งนาที เลยเวลาจริงๆด้วย ชมพู่นึกออกหรือยังว่าอยากกินอะไร” มิคาเอลถามเด็กหญิงอย่างเอาใจ “หนูอยากกินไอติม กินเครป แล้วก็...” “ชมพู่” บอกได้ไม่ทันหมด ชมพู่ก็โดนหม่าม๊าดุเสียแล้ว “คุณมิคาเอลคะ เรื่องคราวนี้ต้องขอบคุณคุณจริงๆ” อาซ้อขอบคุณด้วยความจริงใจ “อย่าเห็นผมเป็นคนอื่นคนไกลสิครับ” มิคาเอลตอบอย่างนุ่มนวล “หมวยน้อยดูมัน ดูมันทำคะแนน” ตัวเฮียมองด้วยความหมั่นไส้ แล้วก็เลยเข้าอุ้มลูกลากเมียไปขึ้นรถ โดยไม่รอเจ้าของเสียอย่างนั้น “อ้าวป๊า รอผมด้วยสิ” วินวิ่งตามไปอย่างงงๆ ชนะแล้วนี่นา ป๊าโมโหอะไรของเขาน้า พอเหลือกันสองคน อาหมวยก็ถามเรื่องที่ข้องใจทันที “คุณยังไม่บอกฉันเลยนะว่า ทำไมไม่ต้องปิดบังตัวตนของฉันในเกมอีกแล้ว” “ก็ทนายของผมกำลังเชือดปลาตัวใหญ่อยู่ข้างในแล้วไงเล่า อีกอย่าง ผมขี้เกียจโดนกล่าวหาว่าเป็นโลลิแล้ว ไปกันเถอะ” พูดจบก็เดินไปขึ้นรถทันที ปล่อยให้อาหมวยยืนงงอยู่คนเดียว “โลล้ง โลลิอะไรของเขา ไม่เห็นเข้าใจ” อาหมวยพึมพำหน้ามุ่ย จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:29:47

ความคิดเห็นที่ 27 บทที่ 130 ดูออกน่า ในโลกแห่งความเป็นจริง มิคาเอลและอาหมวยต้องเผชิญกับความวุ่นวายจากนักการเมืองสร้างภาพ ในโลกของเกม เหล่านักสู้ก็กำลังวุ่นวายกับการวางแผนและอ่านแผนฝ่ายตรงกันข้าม เนื่องจากเทเลพอร์ททั้งห้าจุดมีการย้ายที่ กิลด์พิทักษ์ฟ้าจึงต้องเปลี่ยนเส้นทางเดิน และเพื่อไปให้ถึงเร็วที่สุด พวกเขาถึงกับเลือกเดินทางผ่านหุบเขาช่องผาขาดที่มีทางเดินกว้างเพียงยี่สิบเมตร แต่ยาวถึงสามสิบกิโลเมตร ใครต่อใครในเกมจึงกำลังเดากันวุ่นว่าเฮเดสจะลงมือที่ไหน อย่างไร “แกว่าเฮเดสจะดักเล่นงานพวกพิทักษ์ฟ้าตรงไหน” ผู้เล่นอาชีพพ่อค้า แต่งกายด้วยชุดผ้าไหมสีเขียว คล้ายพวกขุนนางในนิยายกำลังภายในยุคเก่า ถามพ่อค้าอีกคนที่สวมชุดผ้าไหมสีขาวแบบกรีก แขกในร้านอาหารที่ได้ที่นั่งรอบๆโต๊ะของพวกเขา แม้ว่าทำทีดื่มกินตามปกติ แต่ความจริงกลับแอบฟังจนหูผึ่งเลยทีเดียว เพราะจากการแต่งกายของทั้งสอง เดาได้ไม่ยากว่า คนแรกมาจากเมืองพยัคฆ์หมอบของกิลด์พยัคฆ์ ส่วนคนหลังต้องเพิ่งมาจากโอลิมปัสของเฮเดสอย่างแน่นอน นอกจากแฟนพันธุ์แท้กิลด์แล้ว ไม่มีใครเขาใส่ชุดที่บ่งบอกอัตลักษณ์ของกิลด์ขนาดนี้หรอก “ฮึ่ย” คนโดยถามส่งเสียงเพราะกับส่ายหน้า “เฮเดสไม่น่าทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเลย ประกาศออกไปได้อย่างไรว่า จะไม่โจมตีจนกว่าพวกนั้นจะผ่านช่องเขาขาด” “เฮ้ย” พ่อค้ากำลังภายในร้องเฮ้ยพร้อมๆกับคนแอบฟังอีกหลายคน ช่องเขาขาดเป็นจุดที่ดีที่สุดในการลอบโจมตีจากที่สูง การประกาศแบบนี้เท่ากับทิ้งความได้เปรียบไปชัดๆ “ไม่ต้องร้องเลยแก มันไม่ใช่แค่นั้น เฮเดสยังบอกว่า ถ้าพวกนั้นผ่านบึงมรกตไปได้ เขาก็จะไม่ตาม” พ่อค้าคนเดิมให้ข้อมูล “เฮ้ย” เสียงเดิมร้องลั่นร้าน สถานที่ที่เรียกว่าบึงมรกตนี้เป็นเพียงบึงที่โผล่ออกมาจากป่า ขนาดไม่ใหญ่นัก ต่อให้รวมพื้นที่รอบๆบึงนอกป่าทั้งหมด ยังมีพื้นที่ราบไม่ถึงห้าตารางกิโลเมตร พื้นที่แค่นั้น เฮเดสไม่มีวันหยุดสัตว์เวทเกือบสามร้อยตัวได้อย่างเด็ดขาด “แล้วมาร์แห่งเฮเดสว่าอย่างไร” เขาถามอย่างมีความหวัง หวังว่าขุนทัพของเฮเดสจะออกหน้าห้ามปรามหัวหน้ากิลด์ ไม่เช่นนั้นแล้ว กิลด์พยัคฆ์ของเขาอาจไม่รอด “จะทำอะไรได้ ก็อึ้งไปนะสิ” พ่อค้ากรีกตอบเสียงสะบัด “หรือว่าอันที่จริง เฮเดสไม่ต้องการจะมีเรื่องกับพวกพิทักษ์ฟ้า แค่ทำทีเป็นผดุงความยุติธรรมเพื่อเอาหน้า แต่แล้วก็หาทางปล่อยมันไป ไม่ลงมือจริงจัง” พ่อค้าจากกิลด์พยัคฆ์เริ่มพาลเสียแล้ว “เฮ้ย พูดงี้ก็สวยสิ มากล่าวหากันได้ยังไง ความจริงเฮเดสไม่ต้องช่วยอยู่แล้ว ยังยอมออกหน้ามา ดันมาพูดหมาๆแบบนี้อีก” อีกฝ่ายก็เริ่มเลือดขึ้นหน้าบ้าง “ก็เพราะแบบนี้ไง ข้าถึงบอกว่าแค่ออกมาเอาหน้า ถ้าไม่คิดจะสู้จริงๆ แล้วจะออกมาทำเบื้อกอะไร” คราวนี้เริ่มมีการลุกมาถลกแขนเสื้อชี้หน้าท้าทาย “อ้าว พูดอย่างนี้มันหาเรื่องกันนี่หว่า” พ่อค้ากรีกเริ่มลุกขึ้นยืนถลกแขนเสื้อบ้าง หมับ มือลึกลับจากชายหนุ่มหน้าตาคมสัน แต่กลับแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าซอมซ่อสีน้ำตาลทั้งชุดคว้าหมับที่หัวไหล่ของพ่อค้าทั้งสอง แม้ภาพกรรมกรผลักตัวพ่อค้าที่แต่งกายดูดีมีฐานะให้กลับไปนั่งที่เก้าอี้จะดูขัดตาผู้คนส่วนใหญ่ในร้าน แต่กลับไม่มีกล้าลุกขึ้นมาขวาง เพราะจากความรวดเร็วในการลงมือ ทุกคนเดาได้ว่า ผู้เล่นคนนี้ไม่ใช่พวกคนงานเหมืองธรรมดาแน่ “พี่ชายเลี้ยงเหล้าผมสักขวด แล้วผมจะบอกอะไรดีๆให้รู้” ชายหนุ่มไม่รอคำตอบเขาโบกมือเรียกบริกรที่เป็นผู้เล่นด้วยกันให้เข้ามารับออร์เดอร์ และไอ้ที่เขาสั่งไปมันมากกว่าเหล้าหนึ่งขวดที่เพิ่งร้องขอไปมากมายนัก “ไอ้น้อง ที่สั่งไปนี่ มันเกือบจะเรียกได้ว่าเป็นโต๊ะจีนเชียวนา” พ่อค้ากำลังภายในทักท้วง “ใช่ แล้วนี่แกเป็นใครมาจากไหน” พ่อค้ากรีกหันกลับมาสามัคคีช่วยซัก “อ๊ะๆ พี่ชาย ใจเย็นๆ” กรรมกรหนุ่มยกแก้วน้ำขึ้นจิบก่อนจะเริ่มแนะนำตัว “ผมอัสดร นักขุดแร่ อาจจะไม่ยิ่งใหญ่นัก แต่ก็เอาแร่ไปส่งให้ที่ร้านของเอลโลฮิมอยู่ร้านเดียวมาตั้งแต่เริ่มขุดเป็น” พอเขาแนะนำตัวจบ ทั้งร้านก็เงียบกริบ แม้ที่นี่จะเป็นร้านเล็กๆของผู้เล่นที่ตั้งอยู่ชายป่า ใกล้แหล่งเก็บเลเวล มีแต่พวกถึกๆลุยฝึกเลื่อนระดับกับพ่อค้านักเก็งกำไรเท่านั้นที่แวะเวียนผ่านมา แต่มีใครบ้างที่ไม่เคยได้ยินชื่อ เอลโลฮิม พ่อค้าตลาดมืดหนึ่งเดียวในเกมคนนี้ “แกว่าไงนะ” พ่อค้ากรีกย้อนถามเสียงลั่น ก่อนจะโบกมือให้บริกรเอาเหล้ามาเสริฟเร็วๆ “เอลโลฮิม พี่ชายเคยได้ยินใช่ไหม” ชายหนุ่มรับแก้วจากบริกรมาจิบด้วยท่าทางสบายๆ แต่คนฟังทั้งที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันและโต๊ะอื่นกลับลุ้นให้พูดต่อจนแทบกลั้นหายใจ “นายรู้อะไรดีๆมาใช่ไหม แล้วมันเกี่ยวกับที่เฮเดสถอย เอ๊ย ตั้งแนวรับเสียสุดกู่แบบนั้นหรือเปล่า” พ่อค้านักบู๊รีบถามจนเลือกคำพูดผิดๆถูกๆ เป็นที่ผิดหูของเฮเดสแฟนคลับอย่างเพื่อนร่วมโต๊ะเป็นอย่างยิ่ง “ก็นิดหน่อย” อัสดรยังเล่นตัว คนโต๊ะข้างแทบจะปราดเข้ามารินเหล้าให้ เมื่อเห็นว่าพ่อค้ากรีกทำช้า “อะไรหรือน้องชาย เล่าให้ฟังหน่อยสิ ถ้าเป็นข่าวดีนะ พี่ชายจะสมมานาคุณเพิ่มให้ด้วย” พ่อค้ากรีกเริ่มยื่นข้อเสนอ “ผมไม่กล้ารับหรอกครับ เพราะข่าวดีนี้ ถึงพี่ชายรู้ ก็คงทำอะไรไม่ได้แล้ว ผมบอกให้ฟรีๆเลยก็แล้วกัน” อัสดรยิ้มกริ่มก่อนจะเฉลย “หัวหน้ากิลด์ขุมทรัพย์คนใหม่เขาขอเฮเดสไว้ครับ เห็นว่า จะขอลองกับไอ้พวกห้าร้อยนั้นก่อน” “ห้าร้อยไหน” พ่อค้าจอมยุทธถามงงๆ ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่า สัตว์เวทในขบวนมันมีประมาณสามร้อยตัว แล้วไอ้ตัวเลขห้าร้อยนี่มันมาจากไหน “โธ่ ไอ้งั่ง แกก็นับคนเลี้ยงมันด้วยสิฟะ” พ่อค้ากรีกชักเคืองที่เพื่อนขัดจังหวะ “ไม่ใช่ครับ ผมย่อจากไอ้พวกโจรห้าร้อยต่างหากล่ะครับ” อัสดรเฉลยยิ้มๆ “อ้าว” สองพ่อค้ายิ้มเก้อๆ ก่อนที่พ่อค้ากรีกจะถามต่อ “แล้วพวกขุมทรัพย์นั่นจะจัดการไหวเหรอ” “แต่ข้าอยากรู้ว่า พวกนั้นให้อะไร เฮเดสถึงยอมถอย” พ่อค้าจอมยุทธ ไม่ค่อยจะพอใจนัก ในใจลึกๆเขายังอยากให้เฮเดสช่วยกิลด์พยัคฆ์มากกว่าพวกติงต๊องนั่น “รูนมาสเตอร์ กับช่างตีเหล็กไง พอไหม” อัสดรถามยิ้มๆ “หาว่าไงนะ” คราวนี้แม้แต่คนที่แอบฟังอยู่ก็เลิกเก๊ก หันมารุมล้อมอัสดรทันที ผู้เล่นที่ได้สองอาชีพนี้เป็นผู้เล่นที่ไม่ว่าใครในเกมต่างก็อยากทำความรู้จักทั้งนั้น อาวุธระดับสูง เมื่อเกิดความเสียหาย ร้านตีเหล็กของระบบสามารถซ่อมให้ดีขึ้นได้เท่านั้น ไม่สามารถทำให้กลับมาอยู่ในสภาพสมบรูณ์ได้ ของยิ่งระดับสูง อัตราการซ่อมแซมได้ก็ยิ่งน้อยลง และถ้าถึงขนาดแตกเป็นเสี่ยงๆ ร้านของระบบจะไม่ซ่อมให้เลย มีแต่ผู้เล่นที่ได้อาชีพช่างที่มีทักษะสูงๆเท่านั้นที่ซ่อมได้ ส่วนการใช้รูนก็เป็นหนทางหนึ่งในการอัพเกรดไอเทม จริงอยู่ว่า มีผู้เล่นจำนวนไม่น้อยสามารถรวบรวมหินรูนมาเรียงลำดับให้เหมือนกับไอเทมที่ได้รับจากคนที่ทำเควสที่ถ้ำค้างคาวผ่าน แต่นั่นก็ไม่สามารถรับรองผลได้ร้อยเปอร์เซนต์ ยกเว้นว่าจะหาไอเทมเริ่มต้นได้เหมือนกันทุกประการจริงๆ  รูนมาสเตอร์จึงเป็นคนที่ทุกคนต้องการพบ “คืองี้ สามโจรสลัดขอแลกจุดโจมตีที่ช่องเขาขาดนั่น กับเวลาครึ่งชั่วโมงของรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็ก” อัสดรเริ่มปล่อยข่าวอย่างช้าๆ “ว่าไงนะ” พ่อค้าทั้งสองถึงกับตกตะลึง “จริงๆ มาร์ที่ตอนแรกค้านเสียงแข็ง พอเฮเดสบอกว่า จะให้ช่างตีเหล็กช่วยซ่อมไอเทมสุดหวงของบรรดาขุนทัพประจำกิลด์ มาร์ก็เงียบไปเลย” อัสดรเล่าขำๆ “แน่ละสิ เกราะวาฬขาวของเจ้ามาร์พังจนไม่มีใครรับซ่อมมาตั้งนานแล้วนี่ หมอนี่รักของมันมากขนาดเก็บชิ้นส่วนไว้ครบทุกชิ้นไม่ยอมให้หายไปเลยนะ” พ่อค้าจอมยุทธพูดอย่างขัดใจ พอมีผลประโยชน์มาล่อ พวกนี้ก็ลืมการผดุงความยุติธรรม แล้วกิลด์เขาจะรอดไหม “เฮ้ย” พ่อค้ากรีกตบไหล่เพื่อนเบาๆ “ทำไมแกไม่คิดอีกด้าน ลองสามโจรสดัดนั่นยอมแลกด้วยผลประโยชน์ขนาดนี้ พวกนี้คงหวังผลจากการโจมตีเหมือนกันแหละน่า” คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของพ่อค้าจอมยุทธดีขึ้น อัสดรจึงเสริมด้วยข่าวที่เขาตั้งใจมาปล่อยทันที “และผมมีข่าวดีอีกข่าวมาบอก” เขาหยุดเพื่อเรียกร้องความสนใจ ก่อนจะต่อแบบกวนๆ “แม้ว่า พวกพี่ๆ อาจจะไม่ค่อยได้ประโยชน์นัก” เขากวาดตามองหน้าทุกคนอย่างกวนๆ ก่อนจะปล่อยข่าวใหญ่ “หลังจากเสร็จธุระกับเฮเดส รูนมาสเตอร์และช่างตีเหล็กจะอยู่ที่ร้านของเอลโลฮิมต่ออีกสองชั่วโมง เฟิร์สคัม เฟิร์สเซิร์ฟ มาก่อนได้ก่อน ไม่มีระดับ ไม่มีตำแหน่ง ไม่มีเส้น ต่อคิวกับเครื่องจัดคิวของร้าน... อ้าว” อัสดรเหลียวหน้าเลิ่กลั่ก เมื่อจู่ๆผู้ฟังของเขาก็หายไปเกือบครึ่งห้อง ทุกคนใช้ม้วนคาถากลับเมืองไปหมดแล้ว ส่วนที่เหลือก็กำลังเปิดช่องสื่อสารส่งข่าวด่วนให้เพื่อนหรือคนในกิลด์อย่างรีบร้อน “ฮ่าๆ อย่าลืมบอกนะพี่ชาย ว่า เริ่มแจกคิวแรกตอนเที่ยง ที่ร้านสาขาเมืองฮาร์ตพูลแห่งเดียวเท่านั้น” อัสดรร้องบอกผู้เล่นที่เหลืออยู่ในร้านก่อนจะโบกมือเรียกบริกรให้ยกอาหารมาได้แล้ว ------------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:30:57

ความคิดเห็นที่ 28 ที่กิลด์เฮเดสสาขาเมืองฮาร์ตพูล เฮเดสนั่งศึกษาแผนที่ฉบับใหม่ที่มิคาเอลเพิ่งส่งมาให้เพื่อวางแผนการบุก แต่ทำได้ไม่นานก็มีสัญญาณเรียกเข้ามาที่ช่องสื่อสาร เขาเหลือบตามองแล้วก็ถอนหายใจก่อนจะกดให้มีภาพฮาโลแกรมฉายออกมา “มีอะไรหรือคุณ” เฮเดสถามอะโฟร์ไดท์ที่เพิ่งปรากฏตัวด้วยเสียงเนือยๆ “ฉันก็แค่อยากจะถามอะไรบางอย่าง” อะโฟร์ไดท์กลับทำท่าจริงจังผิดกว่าเคย จนเฮเดสต้องหยุดและหันมารอคำถามอย่างตั้งใจ “ฉันอยากรู้ว่า ยายมายาวดีนี่ ไว้ใจได้แค่ไหน” คำถามของอะโฟร์ไดท์ทำให้เฮเดสถึงกับส่ายหน้า “นี่คุณติดต่อผมมาในเวลาแบบนี้ ติดต่อมาในเกม เสี่ยงต่อการถูกคนตรวจพบ แถมยังอาจถูกบันทึกการติดต่อโดยการสุ่มตรวจของ GWL เพียงเพื่อถามเรื่องนี้นี่นะ” “ทำไม” อะโฟร์ไดท์ชักสีหน้าบ้าง “ที่นี่แหละปลอดภัยที่จะคุยเรื่องนี้ที่สุดแล้ว ถ้ายายคุณหลิงตรวจพบ มันก็เป็นแค่การติดต่อกันของลูกจ้างสองคน ตอนนี้เราอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวทั้งคู่ ยายนั่นไม่มีสิทธิ์สั่งให้บันทึกโดยไม่บอกเราก่อนอยู่แล้ว ใครถาม ฉันก็จะบอกว่า มาถามคุณเรื่องจัดการกับกิลด์พิทักษ์ฟ้า ส่วนระบบสุ่มตรวจนั่น สุ่มไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซนต์ จะกลัวอะไรนักหนา” เฮเดสถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ถ้าคุณไม่กลัวว่าจะมีใครแอบฟังอยู่ข้างหลังคุณหรือผม ก็บอกมาว่าคุณกังวลเรื่องอะไร” “ฉันไม่ไว้ใจแม่นั่น การเคลื่อนไหวในช่วงนี้ทำให้ฉันสงสัย” อะโฟร์ไดท์บอกตรงไม่อ้อมค้อม “คุณหมายความว่าอย่างไร” เฮเดสเลิกคิ้ว “คุณไม่ได้ตามข่าวหรือไง ว่าตอนนี้ใครเขาพูดอะไรกันบ้าง” หญิงสาวส่งค้อนให้อีกวงก่อนจะเล่าต่อ “ข่าวเรื่องควงกันจี๋จ๋าออกมาสองหนแล้ว เมื่อบ่ายยังไปฟังการไกล่เกลี่ยคดีด้วยกันอีก เมื่อหัวค่ำมีภาพหลุดออกมาตอนที่กลับเข้าคอนโดไปด้วยกัน แล้วยังจะมีทอล์กโชว์ คนชื่อแววชื่อแหว๋วอะไรนี่แหละ จะมาเล่าเรื่องสวีทตอนที่สาวเจ้ายังติดเกาะอยู่ แล้วยังมีดีไซน์เนอร์กลัวตกกระป๋องอีกหลายคนออกมาแข่งกันให้ข่าวว่าจะได้ออกแบบชุดแต่งงานบ้าง เครื่องเพชรบ้าง น้ำหอมยังมีเลย คุณรู้ใช่ไหมว่า ถ้าแม่นั่นเล่นไม่ซื่อขึ้นมาเมื่อไหร่ มิคาเอลแย่แน่” เฮเดสหัวเราะหึๆ “ผมไม่ยักรู้นะว่า มีทอล์กโชว์ช่วยเสริมประเด็นข่าวด้วย” “ยังไม่ได้ออกอากาศย่ะ ฉันรู้เพราะฉันเป็นลูกเจ้าของสถานี” อะโฟร์ไดท์ตอบเสียงสะบัด “ก็ไหนว่าแค่อดีต คุณจะตามห่วงเขาทำไม เอ...หรือว่า หึง” เฮเดสถามยิ้มๆ “จะบ้าเหรอ ฉันจะไม่มาคุยกับนายเลยนะ ถ้าไม่คิดว่านายจะเข้าใจ นายเองก็ติดอันดับหนุ่มที่ถูกสาวตามล่าอยู่แล้ว น่าจะรู้ดีว่า ข่าวที่ออกมาแบบนี้มิคเสียเปรียบขนาดไหน ถ้าจบเรื่องแล้วแม่นั่นไม่ยอมจบด้วย แค่คิดเล่นๆตอนนี้ ถ้าฉันเป็นแม่นั่น ฉันหาทางทำเงินจากการนี้ได้ไม่ต่ำกว่าพันล้าน” เสียงสาวเจ้าชักจะเกรี้ยวขึ้นทุกที แต่เฮเดสยังขำ “เงินสกุลไหนล่ะ” “นี่ ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ แค่บีบน้ำตาร้องไห้ออกสื่อ ออกหนังสือ ให้สัมภาษณ์ ค่าตัวก็ไม่น้อยแล้ว ยังจะค่าปิดปากจากมิค แล้วไหนจะโอกาสที่จะจับผู้ชายรวยๆคนใหม่อีก” อะโฟร์ไดท์ยังพูดถึงจินตนาการของตัวเองไม่หยุดก่อนจะถามซ้ำ “บอกมา แม่นั่นไว้ใจได้แค่ไหน คุณรู้จักแม่นั่นในโลกจริงนี่ น่าจะบอกได้” เฮเดสหัวเราะหึๆ “ผมนึกว่าผู้หญิงจะเข้าข้างผู้หญิงด้วยกันเสียอีกนะเนี่ย” “ฉันเข้าข้างเพื่อนฉันย่ะ” อะโฟร์ไดท์ขว้างค้อนอีกแล้ว “ไม่ต้องห่วงมิคคาเอลหรอก แล้วก็ไม่ต้องถามผมด้วย ผมรู้จักมายาวดีก็จริง แต่คงรู้จักน้อยกว่ามิคาเอลเยอะ แล้วผมก็เชื่อว่า มิคาเอลดูคนได้เก่งไม่น้อยไปกว่าผมแน่ๆ” เฮเดสตัดบท “ถ้าสถานการณ์ปกติ ฉันก็เชื่อสายตามิคหรอกนะ แต่นี่...” พูดถึงตรงนี้ อะโฟร์ไดท์ก็หยุดไป “นี่.. อะไร” เฮเดสถามยิ้มๆ เขาเดาได้ว่าคำพูดต่อมาของอีกฝ่ายน่าจะเป็น กำลังหลง หรืออะไรสักอย่างทำนองนี้ ทั้งคู่สบตากันอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่เฮเดสจะตัดบทอีกครั้ง “ผมถือว่าที่คุณไม่พูดต่อ เพราะคุณรู้แล้วว่า เหตุการณ์ที่คุณกังวลมันจะไม่เกิดขึ้น กลับไปเตรียมงานต่อเถอะ หลังจากจัดการกับกิลด์พิทักษ์ฟ้าแล้ว ต่อไป งานหลักก็จะหมุนไปหาคุณแล้ว” อะโฟร์ไดท์ยอมแพ้ ตัดสายไปทั้งๆที่หน้ายังง้ำไม่เลิก พอภาพฮาโลแกรมหายไป ก็มีคนเดินเข้ามาในห้อง “ขอบคุณนะคะ ที่ไม่ได้มองดิฉันในแง่ร้ายขนาดนั้น” เฮเดสหันไปมองอาหมวยที่เปลี่ยนมาอยู่ในร่างผู้ใหญ่เรียบร้อย แล้วก็หัวเราะหึๆ “ผมไม่ได้มองคุณในแง่ดีหรือแง่ร้ายหรอก ผมแค่มั่นใจว่า เรื่องที่อะโฟร์ไดท์กังวลมันจะไม่เกิดขึ้นเท่านั้น อ้อ แล้วก็อย่าไปเคืองอะโฟร์ไดท์เลยนะ มันเป็นโรคหวาดระแวงของคนรวยบางกลุ่ม ตระกูลของเธอเป็นเจ้าของสื่อหลายชนิดมาหลายชั่วคน แถมแม่ยังเป็นโฮสรายการประเภทแฉเรื่องชีวิตครอบครัว เรียกได้ว่า มีเรื่องทำนองนี้กรอกหูเธอมาตั้งแต่อยู่ในท้องแล้ว มันเลยยากหน่อยที่อะโฟร์ไดท์จะไว้ใจใครเต็มร้อย” “จะอย่างไรก็ต้องขอบคุณอยู่ดี” อาหมวยตอบเสียงเรียบ เฮเดสยังขำไม่เลิก “ไหนๆ ก็ขอบคุณผมมาแล้ว ผมเตือนคุณเสียหน่อยเป็นการตอบแทนก็แล้วกัน ไอ้ที่ผมเกรงว่าจะเกิดน่ะ ไม่ใช่ว่าเรื่องจบแล้วคุณไม่จบหรอกนะ แต่เป็นเรื่องจบ แต่มิคาเอลจะไม่ยอมจบมากกว่า” อาหมวยฟังแล้วก็ได้แต่งง แต่ไม่ทันจะขอคำอธิบายเฮเดสก็เปลี่ยนเรื่องเสียก่อน “คุณมาที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่า” พอได้ยินคำถามอาหมวยถึงนึกได้ “แย่จัง เกือบลืม พวกพี่เหยี่ยววานให้ฉันมาตามคุณไปประชุมวางแผนที่ห้องประชุมกิลด์ขุมทรัพย์น่ะค่ะ” เฮเดสเลิกคิ้ว “แล้วคุณไม่ต้องประชุมด้วยหรือ” “โดนไล่ออกมาค่ะ เห็นบอกว่าจะขอคุยกันแบบแมนๆก่อน” น้ำเสียงเวลาตอบของอาหมวยแอบแฝงความรำคาญปนหมั่นไส้ให้ได้ยินเล็กน้อย “ใครจะคุยแบบแมนๆกับใครหรือครับ” เฮเดสถามแล้วนึกขึ้นได้เอง “พี่ๆโจรสลัดทั้งสามของคุณกับมิคาเอล” เขาเดาด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ อาหมวยพยักหน้า  แล้วก็ต้องทำตาโต เมื่อเฮเดสหัวเราะลั่น “ว่าแล้ว ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ดูออก” แต่อาหมวยไม่ทันได้ถาม เพราะพอพูดจบเฮเดสก็เก็บแผนที่แล้วโบกมือลาเดินออกไปเลย “พวกนี้เขาดูอะไรกันออก ไม่เห็นบอกกันมั่ง” จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:31:48

ความคิดเห็นที่ 29 ครบเสียที ข้างบน อันที่ไม่ไดเปลี่ยนสี ไม่ได้ลืมนะคะ แต่พอเปลี่ยนแล้วโพสไม่ขึ้นซะงั้น เจอกันใหม่สัปดาห์หน้าค่ะ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:33:07

ความคิดเห็นที่ 30   งี๊ดดดดด เซบี้เก่งที่สุด >_< แถมรู้จักวิชาถ่วงพันช่วงด้วย (ฮา) หนมจีนเข้ามาอ่านซ้ำอีกที เลยเก็บไก่มาฝากค่ะ ทันทีที่สินเสียงตอบ >>> สิ้น โฮ๊ะ >>> โฮะ ก็อก >>> ก๊อก จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 07:18:33 A:125.25.130.78 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 31   เพิ่งไปอ่านที่เด็กดีมา หนมจีนเลยเข้ามาขอ Side Story ขอเป็นเซบี้เถอะนะคะ ไหนๆเซบี้ก็อุตส่าห์ไม่ลงสนามกับป๋ามิคแล้วทั้งที นะ นะ น้า (ว่าแต่... โล่อคิลิส....พี่งู.... จะทำจริงๆเหรอ? ไม่เอาน้า T-T) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 07:48:10 A:125.25.130.78 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 32 ไม่เป็นไรค่ะ กะทะร้อนหรือเย็นก็อร่อยทั้งนั่น อ่านมากกว่าสามรอบแล้วจริงๆนะ เป็นนิยายเรื่องแรกที่อยากซึ้อเป็นหนังสือเก็บเอาไว้ แต่ทู้ทางโน้นบางทีก็ร้อนดีเนอะ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 10:34:46

ความคิดเห็นที่ 33 เห็นด้วยว่าอยากซื้อเป็นเล่มเก็บไว้ จะได้อ่านได้บ่อยกว่านี้ *** Side story รักพี่เสียดายน้อง "ธีมเกี่ยวกับการแสดงออกถึงความกล้าแสดงออก กล้าแสดงความรู้สึกหรือกล้าที่จะทำสิ่งดีๆ" จริงๆที่เสนอทั้งเซบี้ หรือขบวนการห้าสีเราก็ชอบ แต่ว่า.. ทั้งสอง เป็นคนที่กล้าแสดงออกและทำสิ่งดีๆอยู่แล้ว มันน่าจะเป็นอะไรที่มากกว่านั้น อย่างเช่น ให้บรรดาตัวร้ายๆทั้งหลายได้ทำดีบ้าง คนเราไม่มีใครเป็นผู้ร้ายหรือพระเอกจริง ทุกคนมีทั้งมุมที่ดีและไม่ดี ต่างแต่มากน้อย มารหนึ่ง มารสองก็เป็นตัวเลือกที่น่าสนใจ เจ้าแม่หลิง นอกจากมุมบริโภคนิยมตามสายอาชีพ อาจจะมีแง่มุมอ่อนโยน หรือ ให้น้องวิน เพื่อเป็นแบบอย่างของเยาวชนที่ดี กล้าแสดงออกในทางที่ดี (เหมือนสปอตของรัฐยังไงไม่รู้) พักฟลังวินได้แต่ทำตามผู้ใหญ่ ไม่ค่อยได้ทำอะไรด้วยตัวเองเลย ให้เด็กได้ออกหน้าบ้างก็น่าจะดี แล้วก็ตอกด้วยผู้ใหญ่ส่งเสริมให้เด็กทำความดี แหมๆ เพลงเด็กเอ๋ยเด็กดี ดังขึ้นเป็นแบ็คเลยทีเดียว หุหุ แล้วก็ถ้าตามใจเรา ขอพี่เหยี่ยวได้ป่ะคะ โฮะๆๆๆ แก๊งค์สามหนุ่มโจรสลัดตัวป่วน ทั้งในและนอกเกม *** อากาศหนาวๆ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ จากคุณ : plaka เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 11:31:29

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณคุณนกสำหรับนิยายตอนใหม่ เสียดายอาหมวยยังไม่ได้เป็นองค์รักษ์เทพ ไม่เป็นไร รอต่อไป รออาหมวยเปิดเผยตัวตนอย่างอลังการ หุหุ พี่งู เดรกน้อย อย่าให้เป็นอย่างที่คิดนะ T^T ตอนพิเศษ อยากอ่านเกือบทุกเรื่องที่มีคนเสนอเลย ถ้าแบบอื่นเป็นเรื่องของวินกะน้องก็ได้ แต่อยากให้มีอาหมวยอยู่ในตอนด้วยค่ะ ^^ อยากให้คุณนกพยายามดูแลสุขภาพ กินยา พักผ่อนมากๆ อย่านอนดึกนะคะ เดี่ยวจะเป็นหวัด เป็นห่วงค่ะ ่ เป็นกำลังใจให้งานสำเร็จด้วยดี แฟนนิยายรอได้อยู่แล้ว อาจลงแดงบ้าง แต่ก็ทนได้ ^O^ จากคุณ : เพนกวินร่าเริง เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 16:43:14

ความคิดเห็นที่ 35 ไม่อยากบอกว่าถึงตอนพี่เหยี่ยวได้เป็นหัวหน้ากิลด์ ถึงกับหัวเราะก๊าก อิอิ อย่างฮาอะ ชอบๆ อยากให้หมวยคู่มิคอยู่แล้ว แล้วจะลุ้นคู่เฮเดสกับอะโฟรไดท์ได้มั้ยน้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 21:35:31

ความคิดเห็นที่ 36   ^ ^ ขอหนมจีนตอบว่าไม่ได้ได้มั้ยคะ พี่ก๊อตตี้ งือ​​... ก... เก๊าะ.....ก็...... ก็หนมจีนหวงเซบี้นี่!!! จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 21:43:26 A:125.25.130.78 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 37 เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมาก ทำเอาอยากเล่นเกมส์ขึ้นมาเชียว บทที่ 126 หายไปไหนอะ อยู่ดีๆ อาหมวยน้อยก็ปราบเจ้าอสุรกายไปเรียบร้อย แล้วเควสเกมมหาสมบัติของขบวนการ 5 สี ที่อาหมวยน้อยพยายามแกะรูนเป็นไงล่ะเนี่ย ที่พิมพ์ผิดค่ะ ด่วน เฮดสพาคนพี่ >>> เฮเดส คุณหลิงและมิสเตอร์โจนส์ยิ้งแห้งๆี่ >>> ยิ้ม ผู้สื่อข่างครางฮืออีกครั้ง >>> ข่าว โฮสรายการ >>> โฮสต์ “ทำไมแกไม่คิดอีกด้าน ลองสามโจรสดัดนั่นยอมแลกด้วย >>> โจรสลัด จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 52 00:57:06

ความคิดเห็นที่ 38 คุณสกอตตี้ เราก็ลุ้นเซบี้กับโฟร์เหมือนกัน ต้องแอบขัดใจหนมจีน วินกับเอเรสถือดาบพุ่งตรงเข้าห่ำหั่นหุ่นฟาง>> ห้ำหั่น บทที่ 126 หายจริงด้วย จากคุณ : plaka เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 52 09:54:02

ความคิดเห็นที่ 39 จริงด้วย ยังงงๆ อยู่เลยว่าทำไมอยู่ๆ ชนะเจ้าตัวช่องว่างได้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 52 10:36:34

ความคิดเห็นที่ 40 ขอตอนพิเศษทั้งหมดที่เพื่อนขอมาเลยได้มั้ยค่ะแบบว่าโลภ คิคิ แล้วขอ inside ของ พาชี กะ เจ้าหญิงฟอล่า เห็นมีแอบมอง แอบเขินตอนอยู่เหมือง จากคุณ : mashimaro-25 เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 52 22:46:07

ความคิดเห็นที่ 41   ....ไม่มีใครรักเซบี้ หนมๆรักเองหวง(ไว้ให้ตัว)เองก็ได้ ฮึ! ปล. ข้างบนนั่นขำๆน้า ที่จริงกะจะแวะเข้ามาบอกคุณ Deckardว่า หนมจีนไปช่วยเก็บไก่ไว้ในตอนเก่าๆนะคะ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 52 22:57:20 A:125.25.134.216 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 44 รักคุณนกจัง อาหมวยตอนใหม่ในเด็กดี น่ารักมากมาย ครอบครัวสุขสันต์ >///< โล่ใกล้เสร็จแล้ว เมื่อชั่วโมงที่แล้วโพสข้อมูลโล่อคิลิส แต่มันหายไปหมดทั้งข้อความเลย ไม่รู้ว่ามีคำต้องห้ามตรงไหน เสียดายจัง รูปน่าจะคล้ายที่คุณนกบรรยายไว้ จากคุณ : เพนกวินร่าเริง เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 52 00:17:35

ความคิดเห็นที่ 45 กว่าจะโพสรูปได้ ตอนนี้โล่ขาดชั้นที่สาม กะ ชั้นในสุด รอ รอ รอ แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 52 02:19:35 จากคุณ : เพนกวินร่าเริง เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 52 02:18:27

ความคิดเห็นที่ 46 โพสภาพขยายโล่ไม่ได้ T T แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 52 02:22:30 จากคุณ : เพนกวินร่าเริง เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 52 02:21:13

ความคิดเห็นที่ 47 บ้าบ้าบ้า   มิคจะไม่ให้ใครมานอนคั่นกลาง ดีนะที่พี่ยักษ์จำศีล ไม่งั้น มิคคงไม่ได้นอนคุยกับหมวยแน่เลย พอดูภาพของเพนกวินแล้วเข้าใจง่ายขึ้นเยอะเลย คิดตั้งนานว่าวงๆจะเป็นยังไง ลูกน้องของเดรกคงเป็นกลุ่มดาวที่อยู่กลางโล่ เคลื่อนที่ได้ด้วย น่าจะสวยดีเนอะ จากคุณ : plaka เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 52 03:22:04

ความคิดเห็นที่ 48   เก็บไก่มาฝากเหมือนเคย กรอกตา >>> กลอก (Spoil ตอนใหม่) อะไรเนี่ย ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ป๋ามิคกำไรเกินไปแล้วนะ ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆ ถึงจะมีเจ้าตัวน้อยคั่นกลางเต็มไปหมดก็เหอะ เจ้าวินอยู่ไหนเนี่ย ทำไมไม่มาดูแล หา หมั่นไส้ๆๆๆๆๆ เซบี้ของหนมๆล่ะ ทำไมบทหายไปเลย ไม่เป็นพระเอกก็ได้ แต่ขอบทเด่นๆเท่ห์ๆแทนได้มั้ยอ่ะ นะ คุณ Deckard นะ นะ นะ น้า พลีสสสสสสส จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 52 08:59:41 A:125.25.132.47 X: TicketID:063710