ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทนำ + บทที่ 1 (นิยายเกย์จากบอร์ดThaiBoy's)

สวัสดีครับ ผมนายALeX จากบอร์ด ThaiBoy'sLove เองแหละ

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น บุคคลภายในนิยายไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลในชีวิตจริงทั้งสิ้น


อีกทั้งเป็นนิยายของชายรักชาย และต้นฉบับที่เป้นการแต่งครั้งแรกนั้นไม่เซนเซอร์ แต่เนื่องจากเอามาลงที่นี่ และมีคนมาบอกว่าบอร์ดนี้ไม่ลิมิตอายุ ผู้ลงเลยจำเป็นต้องตัดบางส่วนออก แต่ยังคงเรื่องนิยายไว้ไม่ผิดไปจากเดิมสักเท่าไร


อย่างที่บอกนะครับ นิยายเรื่องนี้ออกแนวประมาณตบจูบๆ รุนแรงนิดส์หนึ่ง ประมาณว่าบาดใจเลยทีเดียว

ดังนั้นหากใครไม่ชอบอ่านแนวนี้ขอประทานอภัยด้วย...เนื่องจากผมอยากแต่งนิยายแนวนี้อีกสักครั้งมานานแล้ว ประมาณว่าคนแต่งซาดิสต์ >.<

เท่านี้ล่ะครับ



ALeX





...






ผู้ชายหัวใจทมิฬ












บทนำ










สายตาคมคู่หนึ่งจับจ้องที่ร่างบาง...ซึ่งกำลังเยื้องกรายช้าๆไปตามขั้นบันได สายตามองจ้องในกระเป๋าเอกสาร มือสาละวนควานหา

“นี่น่ะหรือนายชนินทร์...”

แววตาดุดันเหี้ยมเกรียมขึ้นดุจไฟนรกเมื่อเห็น...ร่างสูงใหญ่ลุกออกจากที่ตั้ง แสร้งทำเป็นเดินเข้าไปใกล้แล้วชนร่างบางอย่างจงใจ

ชนินทร์ล้มลงอย่างช่วยไม่ได้ ข้าวของตกกระจาย มีเพียงมือหนาใหญ่เท่านั้นที่รับกายนุ่มของชายหนุ่มไว้ได้ทัน

“เอ่อ ผมขอโทษครับ!”

ร่างสูงแกล้งทำเป็นขอโทษขอโพย...เพื่อให้ ‘เหยื่อ’ ตายใจ...

วูบแรกที่ชนิทร์สบตากับแววตาคม แฝงไปด้วยแรงอารมณ์บางอย่างนั้น

เขารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

ความหนาวเย็นแปลกประหลาดแผ่คืบคลานเกาะกุมหัวใจ...ยิ่งหน้าตาหล่อเหลาคมเข้มมีหนวดเครารุงรังแล้ว...ยิ่งแปลกใจเมื่อเจอบุรุษหนุ่มในสถานที่แบบนี้

“ไปเป็นไรหรอกครับ ผมคงเดินซุ่มซ่ามเอง”

ร่างเล็กรีบดึงตัวออกมาปัดฝุ่นออก เขามีประชุมนัดสำคัญภายในอีกสามสิบนาทีข้างหน้า คงไม่ดีแน่หากเขาจะไปสายเพราะเหตุการณ์เพียงเล็กน้อย

“คุณครับ...ผม ผมขอโทษจริงๆ”

น้ำเสียงของร่างสูงทำให้ร่างบางยิ้มน้อยๆ...เขาไม่ได้โกรธโมโหอีกฝ่ายเลยสักนิด คนแสร้งทำแอบฉงนในใจ…

‘นายคนนี้มันไม่โวยวายหรือโกรธเลยหรือไง? ชนตั้งแรง…’

คำตอบกลับตรงกันข้าม

“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมคงต้องรีบไปแล้ว”

คนมีแผนการรีบยื้อไว้

“อ๊ะ! เดี๋ยวซิครับ คุณ!...ในฐานะที่ผมชนคุณ ผมขอโอกาสเลี้ยงกาแฟสักแก้วได้มั้ยครับ?”

ตอนแรกนั้นชนินทร์ตั้งใจจะปฏิเสธ ทว่ายามที่มือใหญ่แตะลงบนหลังมือบางเบาๆอย่างไม่ทันระวัง พลันราวกับมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆวิ่งไหลผ่านร่างทั้งสอง...ทำให้หัวใจของทั้งสองกระตุกจนอัตราเต้นเร็วขึ้น...

มองตากัน...ชนินทร์ไม่รู้สาเหตุ ทำไมเขาถึงเอ่ยปฏิเสธไม่ลง

ร่างสูงยิ้มกว้าง...ยิ้มที่เป็นมิตรเต็มเปี่ยม

หารู้ไม่...ภายใต้หน้ากากนั้น...เต็มไปด้วยความเคียดแค้น เกลียดชัง

...รอเดี๋ยว...รอเดี๋ยวก่อน...

...อีกไม่กี่นาที แกก็จะอยู่ในกำมือชั้นแล้ว...

...และตอนนั้นแกก็คงจะทรมาน อยู่ในนรกของชั้น หลีกเลี่ยงไม่ได้...

...ต่อให้เทวดาที่ไหนมาช่วยแกก็อย่าหวังว่าจะรอดไปได้ง่ายๆเลย!...



00000000000000000000000000000000000000000000000



บทที่ 1



“อยู่ในนี้น่ะแหละ!”

ร่างบางถูกโยนเข้ามาในห้องทึบแห่งหนึ่ง ข้อมือทั้งสองถูกมัดด้วยเชือกแล้วไผล่ไว้ด้านหลัง ส่งผลให้ทุลักทเลเกลือกกลิ้งลงไปกับพื้น ใบหน้าเยเกด้วยความเจ็บปวดและอ่อนเพลีย

“อย่าส่งเสียงร้อง เพราะจะไม่มีใครได้ยินคุณ หึๆ…”

ร่างสูงทะมึนกล่าวก้องหน้าประตู โยนขวดน้ำพลาสติกให้หนึ่งขวดก่อนปิดประตูไป

…ร่างเล็กร้องไห้…หยาดน้ำตาไหลริน นี่เขาไปทำอะไรผิด? ไปทำอะไรให้คนๆนั้นเจ็บปวดหนักหนากันนะ?

ถึงได้ต้องจำตัวเขามา ด่าทอว่าร้ายเสียๆหายๆต่างๆนานา บังคับเขาด้วยพละกำลังมหาศาลอย่างที่ไม่มีทางสู้ได้

เขาอยากรู้ว่าตนผิดอะไร?



ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หนวดเครารกครึ้มหน้ามุ่ยเดินออกมาที่หน้าชาน เรือนไม้หลังเล็กๆท่ามกลางดงไม้รกรื้นเงียบสงัดแห่งนี้…ขายาวๆกวาดเอากรวดทรายบนพื้นขึ้นลอยฟุ้งเพราะหัวเสีย…เมฆินไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าในที่สุด…วันนี้เขาก็ได้ตัวบุคคลที่เขาเคียดแค้นมากที่สุดในชีวิตอยู่ในกำมือ

หากพิจให้ดี…ภายใต้โครงหน้าคมเข้มเหี้ยมเกรียมนั้นปรากฏเป็นชายหนุ่มรูปงาม ในวัยเพียงยี่สิบห้าปี ดวงตาสองชั้นเรียวคมกริบ จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางๆที่เม้มขณะใช้สมองครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา

เพียงแต่หน้าหล่อๆกำลังนิ่งสงบ…เย็นชา และลึกล้ำ

เขาจะทำยังไงกับเชลยรายนี้ดี?



เสียงประตูเปิดออก ร่างเล็กรีบหันไปมอง

ผู้ชายตัวสูงใหญ่ หน้าตากับกิริยาโหดร้ายคนนั้นก้าวเข้ามา…ชนินทร์ร่นถอยด้วยความหวาดกลัว

เขาโดนจับตัวมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้...เท่าที่จำได้คือกำลังจิบกาแฟคำแรก หลังจากพบหน้าคนๆนี้...แล้วหลังจากนั้นสติก็ดับวูบ โผล่มาอีกทีก็อยู่ในสภาพไร้อิสระเสียแล้ว...

ร่างสูงยืนนิ่ง จ้องมองลงมาที่ร่างบางโดยไม่กล่าวอะไร ก่อนจะกึ่งวางกึ่งกระแทกกล่องโฟมใส่อาหารลงกับพื้น

“กินซะ”

“ผมไม่กินหรอก!”

กล่องโฟมถูกเตะไปอีกทาง แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ตอบโต้อะไรราวกับคาดการไว้แล้ว

“งั้นคุณได้อดตายแน่จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้!”

ปัง!...ภายในห้องเล็กๆ มีเพียงเสียงสะอื้นทำลายความเงียบ ชนินทร์สับสน คิดทบทวน…ว่าเขาเคยไปทำให้ใครผิดใจถึงขนาดลักพาตัวเขามากักขัง ทรมานไว้ในสถานที่แบบนี้ ใครกัน?



กลางดึก เมฆินลุกขึ้นมาด้วยความหนาวเหน็บ…

กลางดงกลางไร่แบบนี้…ไม่มีความสะดวกสบายอะไร มีก็แต่เพียงผ้าห่มหนาๆคลายหนาว

แต่เชลยของเขาน่ะซิ นอนเปลือยเปล่าๆ…

ประตูห้องนอนข้างๆกระชากออก เปิดไฟ ส่องให้เห็นร่างบางนอนขดอยู่บนพื้นปูน ตัวสั่นงึ่กๆด้วยความหนาว ข้อมือด้านหลังมีเลือดออกเพราะคมเชือกบาด

เมฆินโยนผ้าห่มให้ แต่ยังไม่ปลดเชือกออก เชลยหนุ่มร้องขอเสียงสะท้าน

“ช่วย…ช่วยปลดเชือกผมออกที”

เมฆินกล่าวเสียงเย็นเฉกเช่นเดียวกับอากาศ

“ไม่”

“ขอร้องล่ะ…มันเจ็บเหลือเกิน ผมขอร้อง”

ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะลงมือปลดให้ ครู่เดียว ข้อมือทั้งสองข้างก็เป็นอิสระ ชนินทร์รีบยกขึ้นมาดูบาดแผลด้วยอาการสั่นเทา

“คุณ…คุณหลอกผม...คุณจับผมมาทำไม?”

“เดี๋ยวคุณก็รู้”

“แต่ผมต้องการรู้ตอนนี้! ผมมีบ้าน มีครอบครัว ผมอยากรู้ว่าคุณต้องการอะไร เงินเหรอ? หรือว่า…”

“มันไม่ใช่อะไรทั้งนั้น!”

น้ำเสียงที่เล็ดลอดออกมาดังราวกับคำขู่…เมฆินจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ชนินทร์ชะงัก

“ผมไปทำอะไรให้คุณหรือ? ผมทำอะไรผิด?”

“…”

“บอกผมมาซิ! ผมไปทำอะไรให้คุณ?”

เมฆินถลาเข้ามาจับไหล่ร่างบาง เขย่าแรงๆจนคนตัวเล็กสั่นไปมา

“ก็ได้! อยากรู้มากนักใช่มั้ยไอ้ตัวแสบ! แก…แกฆ่าน้องสาวชั้น แกฆ่าน้องสาวชั้น! ถ้าแกจะชดใช้ล่ะก็ แกก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตแกเหมือนกัน!”

แล้วก็ผลักร่างบางออกไป กระแทกกับผนังอีกฝั่ง ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับล็อคกุญแจแน่นหนา

“อย่าคิดแม้แต่จะหนี เพราะชั้นจะตามล่าแก เหมือนกับที่ชั้นได้แกมาอยู่ที่นี่”

ประตูปิดลง ไม่เข้าใจจริงๆ…ชนินทร์ทั้งเจ็บและอ่อนล้าในขณะนี้ แล้วครอบครัวเขาล่ะ? ครอบครัวเขากำลังออกตามหาเขาอยู่หรือเปล่า พวกเขาจะเป็นห่วงกันมากมั้ยนะ?...






โปรดติดตามตอนต่อไป

แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 52 19:13:10

แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 52 21:48:11

จากคุณ	: ไพรพฤกษา
เขียนเมื่อ	: 22 ธ.ค. 52 18:46:23