ความคิดเห็นที่ 1 เชอะ ทำเป็นข่มขู่ คิดว่าจะกลัวหรือไงยะ... “ฉันแค่อยากชมสถานที่เท่านั้นเองค่ะ” โต้ไปแล้วก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากทีเดียวในการฝืนตัวเองไม่ให้สะดุ้งกับสายตาบังคับขู่เข็ญของยุคันต์ ซึ่งปรากฏขึ้นแทบเป็นวินาทีเดียวกับตอนที่เธอพูดคำสุดท้ายจบ ธรรม์เทพเห็นว่าเพื่อนตัวเองกำลังจะพ่นพิษใส่คนที่ยังทำหน้าดื้อแพ่งอยู่จึงยิ้มอ่อนโยนให้หญิงสาวแล้วเอ่ยปาก “อยู่ก่อนเถอะครับคุณม่วง พวกเรามีบางอย่างที่อยากจะคุยกับคุณ” บางอย่างที่ว่าคงเป็นเรื่องนั้นสินะ... ช่อม่วงหยุดคิดเล็กน้อยเพื่อชั่งน้ำหนักความสำคัญ ความจริงเรื่องยัยกิ๊บซี่หลังจากนี้เธอก็พอเอาตัวรอดได้ถ้าแม่นั่นยังเหลือบารมีเยอะเสียจนสามารถกลับมาแว้งฉีกอกเธอจริงตามคำขู่ แต่พูดก็พูดเถอะ ถึงฝ่ายโจทย์จะมาหากันตอนนี้ก็ยังทำให้เธอหวาดผวาน้อยกว่าเจ้าของสายตาสามคู่ที่จ้องเธอเป๋งอยู่นี่แหละ แถมหนึ่งในสามนั่นบอกชัดเจนเลยว่าหากตอบไม่ถูกใจล่ะก็เจอเจ็บหนักมากกว่าโดนฝ่ามือยัยกั้งขึ้นอืดแน่ เมื่อสรตะจนแน่ใจแล้วว่าได้ไม่คุ้มเสีย หญิงสาวจึงส่งสายตาเป็นเชิงขอโทษให้เพื่อนรักพลางส่ายศีรษะน้อยๆ เพื่อบอกว่าตนขอรออยู่ที่นี่ ปั้นหยาพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะตามเกริกเกียรติไป พอคนทั้งสองคล้อยหลังไปแล้ว ช่อม่วงก็ถาม “เรื่องนั้นยังไม่เรียบร้อยหรือคะ” “พูดไม่ได้เต็มปากหรอกครับว่าเรียบร้อย” “อ้าว” ก็ไหนว่าเรียบร้อยทั้งสองเรื่อง... เดี๋ยวสิ! หรือว่า... “เอ่อ... คุณโทมัสคงไม่ได้โกรธจนถึงขั้นไม่ร่วมงานกับทางบริษัทใช่ไหมคะ” ธรรม์เทพชำเลืองมองยุคันต์ด้วยดวงตาที่คนเห็นแล้วใจหายวูบ ช่อม่วงรีบจ้องชายหนุ่มอย่างขอคำตอบ ซึ่งผู้ที่ควรจะตอบก็มีสีหน้าสลดพลางยกน้ำขึ้นจิบก่อนบอก “เปล่าครับ เขาตกลงจ้างบริษัทเราทำโฆษณาให้” หญิงสาวหยิบแก้วน้ำขึ้นมาเพื่อเตรียมสาดใส่คนกวนอารมณ์แต่ยั้งมือเอาไว้ได้ทัน ไม่ใช่ว่ากลัวตาแย้นั่นเปียกหรอก หากเพราะกลัวท่านประธานหนุ่มกับสามีของรุ่นพี่ที่เคารพรักซึ่งนั่งอยู่ติดกันจะโดนลูกหลงไปด้วย ทว่ามาคิดอีกที คุณธรรม์เทพเองก็เป็นหนึ่งในผู้ต้องโทษเหมือนกัน จัดการเสียทั้งคู่เลยน่าจะดี นครินทร์ส่ายศีรษะเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าโมโหจัดของช่อม่วงเพราะถูกเพื่อนตัวแสบทั้งสองคนเย้าแหย่ ชายหนุ่มทำเป็นหยิบเมนูอาหารขึ้นมาอ่านแล้วถามยุคันต์เพื่อไกล่เกลี่ยสถานการณ์ให้ดีขึ้น “ที่ว่าไม่เรียบร้อยน่ะ หมายถึงนายโทมัสยังไม่ตัดขาดกับไอ้กั้งให้แกเห็นใช่ไหม” ยุคันต์ยิ้มและพูด “ประมาณนั้น” “งั้นก็แปลว่าคุณกิ๊บ... เอ๊ย คุณกั้งจะย้อนกลับมาหาเรื่องฉันได้ทุกเวลาสินะคะ”             “ครับ แต่อย่าเพิ่งกังวลไปเลยดีกว่า บางทีเขาอาจจะไม่โผล่มาให้พวกเราเห็นอีกแล้วก็ได้” ช่อม่วงยิ้มอย่างฝืดฝืนกับคำปลอบที่แสดงชัดเจนถึงความไม่มั่นใจของชายหนุ่ม เพราะเขาคงรู้เหมือนกับที่เธอเข้าใจเป็นอย่างดีว่าคนบางประเภทช่างคิดแค้นอาฆาตได้ร้ายกาจนัก และคนเหล่านั้นต่อให้เหลือเพียงแขนข้างเดียวก็พร้อมที่จะย้อนกลับมาทำร้ายกันเพียงเพื่อความสะใจ หลังจากนี้เธอคงทำได้แต่ภาวนาล่ะนะว่าขออย่าให้นายกั้งระแคะระคายถึงแผนการณ์ของยุคันต์จนสาวเรื่องมาถึงตัวเธอได้อีกเลย เกริกเกียรติพาปั้นหยาชมสถานที่จนกระทั่งถึงในครัว ที่นั่นเธอได้พบกับเทย่า ลูกครึ่งสาวสวยภรรยาของชายหนุ่มเจ้าของร้านซึ่งถึงกับออกอาการผงะเมื่อแรกเห็นหน้าหญิงสาว แต่เมื่อรับไหว้กันเสร็จสรรพและคนพามาก็แนะนำแล้วว่าเธอคือเลขานุการิณีคนใหม่ของนครินทร์ ความประหลาดใจจึงถูกแทนที่บนดวงหน้าอันเผือดซีดเหมือนคนขวัญเสีย “เลขาเหรอ อย่างนายหนึ่งนี่น่ะหรือจะมีเลขา แถมยัง...” เธอหยุดพูดเท่านั้นพลางกวาดตามองปั้นหยาอีกครั้งเหมือนอยากทบทวนอะไรบางอย่าง เกริกเกียรติจึงบอก “แย้คงจัดให้น่ะ ใช่ไหมครับคุณปั้นหยา แย้... เอ่อ ยุคันต์เป็นคนสัมภาษณ์คุณใช่ไหมครับ” ปั้นหยาพยักหน้าด้วยรอยยิ้มน้อยๆ พร้อมกับตอบ “ค่ะ” “ดีแล้วล่ะ” เทย่าพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันหมายถึงว่าดีนะที่เธอไม่มองตาหนึ่งแค่เปลือกนอก เขาน่ะรูปร่างหน้าตาดีก็จริง แต่นิสัยนี่สิ...” คนพูดทำสีหน้าเหมือนขยาดขณะส่ายหน้าไปมา ผู้เป็นสามีถึงกับหัวเราะพลางบอก “เธอก็พูดเกินไป” “เกินไปที่ไหน ฉันยังจำเรื่องวันงานวิทยาศาสตร์เมื่อสมัยเรียนมอปลายได้อยู่เลย คนอะไรช่างหาเรื่อง เอาแต่ใจก็เท่านั้น ทุกวันนี้ฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าผู้หญิงเกือบครึ่งค่อนโรงเรียนชอบตานั่นเข้าไปได้ยังไง” “อย่าเอ็ดไปสิ อย่าลืมนะว่าหนึ่งในสองคนตรงนี้น่ะเป็นลูกผู้ชาย” ชายหนุ่มบอกพลางลูบท้องอันใหญ่โตของหญิงสาว เขาหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงภรรยาพูด “ก็ลองเอาแต่ใจแบบนั้นสิ จะตีให้ก้นลายเลย” หลังจากชมส่วนครัวและพูดคุย (ที่ค่อนข้างหนักไปทางนินทา) กับภรรยาสาวสวยของเจ้าของร้านแล้ว เกริกเกียรติก็พาหญิงสาวมายังด้านข้างของร้านที่ทำเป็นสวนหย่อมขนาดเล็ก ประดับด้วยน้ำตกและนกกระยางซึ่งทำจากปูนปั้น ตรงจุดนี้ชายหนุ่มไม่ได้ตั้งโต๊ะอาหารไว้ หากทำเป็นมุมพักผ่อนเล็กๆ เพื่อให้ลูกค้าได้แวะมาพูดคุยหย่อนอารมณ์หรือสูบบุหรี่เสียมากกว่า ในเวลาเพิ่งเปิดร้านเช่นนี้จึงค่อนข้างปลอดคน เมื่อรอจนปั้นหยามองดอกไม้และพืชจำพวกเฟิร์นจนพอใจแล้ว เขาก็ถาม “คุณมีญาติที่ชื่อเต้หรือเปล่าครับ คือผมก็ไม่แน่ใจว่าเขาชื่อจริงนามสกุลจริงว่าอะไร รู้แต่ว่าเขามีญาติทำธุรกิจจำพวกอาหารทะเลอยู่” ชายหนุ่มเสริมเมื่อเห็นแววสงสัยในดวงตาใต้แว่นของหญิงสาว “ไม่มีค่ะ ความจริงคือฉันก็ไม่แน่ใจนักเพราะคุณพ่อฉันก็เสียไปนานแล้ว ส่วนญาติทางแม่เป็นชาวสวนอยู่ทางภาคเหนือกันหมดน่ะค่ะ” “แล้วพวกหนึ่งเขาเคยพูดเรื่องของเต้ให้คุณฟังหรือเปล่าครับ” ปั้นหยาส่ายศีรษะแทนคำตอบ เกริกเกียรติจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจและเงียบไปหลังจากนั้น หญิงสาวจ้องเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนถาม “คุณเต้เขาเป็นใครหรือคะ” คนฟังเลือกทำเพียงยิ้มแล้วบอก “ผมว่าเรากลับไปที่โต๊ะกันเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปส่ง” นั่นไม่ใช่การเลี่ยงประเด็นหากเป็นเพราะเกริกเกียรติไม่อยากพูดเรื่องราวในอดีตของเพื่อนให้เธอฟังมากกว่า ซึ่งเหตุผลนี้ปั้นหยาเข้าใจดี ดังนั้น ถ้าเธอต้องการทราบจริงๆ ว่าเต้คือใคร คนที่เธอควรถามมากที่สุดจึงไม่ใช่เจ้าของร้านอาหารคนนี้ แต่เป็นคุณนครินทร์เจ้านายของเธอต่างหาก เพียงแค่เดินลัดเลาะออกจากสวนหย่อมอีกเล็กน้อยทั้งสองก็มาถึงโต๊ะอาหารประจำของกลุ่ม มีของว่างวางอยู่แล้วสองชนิด ปั้นหยาจึงกล่าวขอบคุณเจ้าของร้านหนุ่มผู้อุตส่าห์สละเวลาพาชมร้านก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ของตน เกริกเกียรติพยักหน้ารับและขอตัวไปทำงานต่อ คล้อยหลังชายหนุ่มได้ครู่หนึ่งอาหารหลักก็ถูกนำมาเสิร์ฟ กลิ่นหอมกับสีสันของอาหารทำให้ช่อม่วงถึงขั้นกลืนน้ำลายเสียงดัง “โห... เปิ้ลดูดิ น่ากินจังเลยว่ะ ต้มยำกุ้งแม่น้ำตัวโต๊โต” “อย่ารีบกินจนติดคออีกนะครับ” คำแหย่ของยุคันต์เรียกค้อนวงเบ้อเร่อจากคนที่เคยรีบกินจนติดคอมาแล้ว ขณะที่ปั้นหยาเลิกคิ้วด้วยแปลกใจว่าชายหนุ่มรู้เรื่องช่อม่วงไม่ถนัดกินเร็วได้อย่างไรพลางหยิบชามแบ่งมาตักต้มยำและส่งให้ทุกคนจนครบ จังหวะนั้นโทรศัพท์มือถือของนครินทร์ดังขึ้นพอดี เขาจึงขอตัวออกไปรับสายโดยไม่ชำเลืองเบอร์เลยด้วยซ้ำ ครู่ใหญ่ทีเดียวกว่าเขาจะกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยสีหน้าหงุดหงิดแบบเห็นได้ชัดเจน “คุณนายแม่โทรมาเรื่องอะไรรึ” ธรรม์เทพถามและสังเกตเห็นว่าเพื่อนของตนเหลือบมองปั้นหยาแวบหนึ่งก่อนตอบ “จะให้ฉันไปทำงานที่ฮ่องกงหนึ่งสัปดาห์น่ะ ต้องไปต้อนรับแขกคนสำคัญ” “งั้นรึ” คนถามพูดเท่านั้นแล้วมองสาวแว่นซึ่งกำลังซดน้ำต้มยำอย่างเอร็ดอร่อยแบบมีความหมาย “อย่าคิดมากน่า คุณนายแม่คงไม่ว่างจริงๆ นั่นแหละ” “ไม่คิดไม่ได้หรอกว่ะ คุณนายแม่ของนายให้พายัยเลขาไปด้วยนะเว้ย” เสียงนั่นหาเบาใช่น้อย แต่คนที่กำลังเพลินกับความอร่อยจับประโยคได้แค่ช่วงท้ายจึงเข้าใจผิดคิดว่าคนที่ต้องไปคือธรรม์เทพกับเลขาของเขาเลยทำหน้านิ่งจนชายหนุ่มทั้งสองคนแปลกใจ กระทั่งนึกขึ้นได้ว่าผู้จัดการฝ่ายการตลาดผู้นี้ไม่มีเลขา หนำซ้ำยุคันต์ยังถามสืบไปอีกนั่นแหละถึงรู้ความจริง “แล้วคุณนายแม่จะให้นายกับคุณปั้นหยาไปเมื่อไหร่ล่ะ” แทบสำลักน้ำต้มยำกันเลยทีเดียว หากปั้นหยาก็ควบคุมการกลืนอาหารลงคอได้ดีแม้ต้องใช้เวลาอยู่บ้าง พอทุกสิ่งเข้าที่เธอก็ถาม “หะ... ให้ฉันไปจะดีหรือคะ ฉันยังเป็นแค่พนักงานใหม่ อาจยังไม่มีประสบการณ์มากพอ...” “ถือว่าเป็นการฝึกฝนอย่างหนึ่งก็ได้ครับ” ยุคันต์ว่าพลางยิ้มให้กำลังใจหญิงสาว จากนั้นเขาหันไปถามนครินทร์อีกครั้ง “ว่าไงหนึ่ง จะไปเมื่อไหร่รึ” “ฉันต่อรองแม่ไว้ที่สองอาทิตย์ ต้องเผื่อเวลาให้ปั้นหยาทำหนังสือเดินทางด้วย” ช่อม่วงมีอาการตื่นเต้นดีใจจนออกนอกหน้าหลังจากแน่ใจแล้วว่าเพื่อนกำลังจะได้ไปต่างประเทศ แต่คนโชคดีกลับทำหน้าคล้ายใกล้เป็นลมเมื่อบอสใหญ่กล่าวกับเธอต่อ “พรุ่งนี้ผมอนุญาตให้คุณไปทำหนังสือเดินทางก่อนเข้าบริษัทนะ รู้จักสถานที่ใช่ไหม” รู้จักหรือไม่หาใช่เป็นปัญหาเพราะแค่เสิร์ชทางเน็ตเอาก็ทราบแล้ว แต่เรื่องใหญ่กว่านั้นคือเธอไม่เก่งเรื่องการสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษเอามากๆ หรือถ้ารวบรัดความให้ตรงกว่านี้ก็คือรู้แค่งูๆ ปลาๆ ชนิดที่เรียกว่าหากพบประสบการณ์จริงคงแย่ตั้งแต่ประโยคแรก ดังนั้นการไปต่างประเทศของเธอเท่ากับว่าบริษัทต้องสิ้นเปลืองทั้งงบประมาณและเวลา หนำซ้ำเธอยังอาจทำให้นครินทร์ขายหน้าอีกด้วย “เอ่อ...” กะจะเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง แต่ปั้นหยาก็ต้องรีบหลบหน้าเพราะตอนนี้สายตาของนครินทร์ดูน่ากลัวชนิดถ้าสบแล้วมีสิทธิ์บาดเจ็บสาหัสได้ โชคดีว่าช่อม่วงเห็นสัญญาณอันตรายจึงเคาะระฆังช่วยชีวิตเธอเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที “จำได้ว่าแถวบ้านเราก็มีที่ทำหนังสือเดินทาง เดี๋ยวขากลับเราแวะไปดูกันนะเปิ้ล” ปั้นหยามีท่าทางลังเลก่อนจะพยักหน้ารับคำอย่างจนใจ ซึ่งหลังจากจบเรื่องแล้ว แต่ละคนก็ลงมือรับประทานอาหารกันต่อแบบเงียบเชียบชนิดที่คนหนึ่งในวงข้าวถึงกับโทษตัวเองว่าเป็นผู้ทำงานกร่อย หากหญิงสาวไม่รู้ความจริงว่าเรื่องที่ประธานหนุ่มชวนเธอไปต่างประเทศเพื่อทำงานนั้นเป็นแค่ข้ออ้าง เหตุผลแท้จริงแล้วคือแม่ของเขาเกิดอยากเห็นหน้ายัยเลขาคนใหม่ซึ่งร้อยวันพันเดือนลูกชายหัวแก้วหัวแหวนผู้นี้ไม่เคยคิดใส่ใจหาต่างหาก นครินทร์ต้องสะกดอารมณ์ไม่ให้ลุกขึ้นไปเขกกะโหลกแม่เลขาขณะแอบชำเลืองเจ้าหล่อนก้มหน้าก้มตากินข้าวเหมือนถูกบังคับอย่างเอาเป็นเอาตาย โทษฐานทำตัวถูกชะตากับพี่เง็กเกินเหตุจนรายนั้นอดเอ่ยปากชมเรื่องเธอกับแม่ของเขาไม่ได้ และหนนี้ก็รับประกันได้ยากเสียด้วยว่าคุณนายกิมลั้งจะชื่นชมยัยเลขาเหมือนที่ญาติรุ่นหลานชื่นชม เพราะใบหน้าของปั้นหยาช่างคล้ายจนถึงขั้นเกือบเหมือนตัวต้นเหตุซึ่งทำให้ลูกชายสุดน่ารักอย่างเขาต้องทะเลาะกับท่านแทบบ้านแตกมาแล้ว เอาเถอะ... อยากผูกสัมพันธ์อันดีจนเกินเหตุไว้นักก็จงแก้เอาเองแล้วกัน เขามีหน้าที่แค่พาเจ้าหล่อนส่งไอซียูหลังจากเจอพิษสงของคุณนายกิมลั้งเท่านั้นแหละ! จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 23:02:14

ความคิดเห็นที่ 2 เชอะ ทำเป็นข่มขู่ คิดว่าจะกลัวหรือไงยะ... “ฉันแค่อยากชมสถานที่เท่านั้นเองค่ะ” โต้ไปแล้วก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากทีเดียวในการฝืนตัวเองไม่ให้สะดุ้งกับสายตาบังคับขู่เข็ญของยุคันต์ ซึ่งปรากฏขึ้นแทบเป็นวินาทีเดียวกับตอนที่เธอพูดคำสุดท้ายจบ ธรรม์เทพเห็นว่าเพื่อนตัวเองกำลังจะพ่นพิษใส่คนที่ยังทำหน้าดื้อแพ่งอยู่จึงยิ้มอ่อนโยนให้หญิงสาวแล้วเอ่ยปาก “อยู่ก่อนเถอะครับคุณม่วง พวกเรามีบางอย่างที่อยากจะคุยกับคุณ” บางอย่างที่ว่าคงเป็นเรื่องนั้นสินะ... ช่อม่วงหยุดคิดเล็กน้อยเพื่อชั่งน้ำหนักความสำคัญ ความจริงเรื่องยัยกิ๊บซี่หลังจากนี้เธอก็พอเอาตัวรอดได้ถ้าแม่นั่นยังเหลือบารมีเยอะเสียจนสามารถกลับมาแว้งฉีกอกเธอจริงตามคำขู่ แต่พูดก็พูดเถอะ ถึงฝ่ายโจทย์จะมาหากันตอนนี้ก็ยังทำให้เธอหวาดผวาน้อยกว่าเจ้าของสายตาสามคู่ที่จ้องเธอเป๋งอยู่นี่แหละ แถมหนึ่งในสามนั่นบอกชัดเจนเลยว่าหากตอบไม่ถูกใจล่ะก็เจอเจ็บหนักมากกว่าโดนฝ่ามือยัยกั้งขึ้นอืดแน่ เมื่อสรตะจนแน่ใจแล้วว่าได้ไม่คุ้มเสีย หญิงสาวจึงส่งสายตาเป็นเชิงขอโทษให้เพื่อนรักพลางส่ายศีรษะน้อยๆ เพื่อบอกว่าตนขอรออยู่ที่นี่ ปั้นหยาพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะตามเกริกเกียรติไป พอคนทั้งสองคล้อยหลังไปแล้ว ช่อม่วงก็ถาม “เรื่องนั้นยังไม่เรียบร้อยหรือคะ” “พูดไม่ได้เต็มปากหรอกครับว่าเรียบร้อย” “อ้าว” ก็ไหนว่าเรียบร้อยทั้งสองเรื่อง... เดี๋ยวสิ! หรือว่า... “เอ่อ... คุณโทมัสคงไม่ได้โกรธจนถึงขั้นไม่ร่วมงานกับทางบริษัทใช่ไหมคะ” ธรรม์เทพชำเลืองมองยุคันต์ด้วยดวงตาที่คนเห็นแล้วใจหายวูบ ช่อม่วงรีบจ้องชายหนุ่มอย่างขอคำตอบ ซึ่งผู้ที่ควรจะตอบก็มีสีหน้าสลดพลางยกน้ำขึ้นจิบก่อนบอก “เปล่าครับ เขาตกลงจ้างบริษัทเราทำโฆษณาให้” หญิงสาวหยิบแก้วน้ำขึ้นมาเพื่อเตรียมสาดใส่คนกวนอารมณ์แต่ยั้งมือเอาไว้ได้ทัน ไม่ใช่ว่ากลัวตาแย้นั่นเปียกหรอก หากเพราะกลัวท่านประธานหนุ่มกับสามีของรุ่นพี่ที่เคารพรักซึ่งนั่งอยู่ติดกันจะโดนลูกหลงไปด้วย ทว่ามาคิดอีกที คุณธรรม์เทพเองก็เป็นหนึ่งในผู้ต้องโทษเหมือนกัน จัดการเสียทั้งคู่เลยน่าจะดี นครินทร์ส่ายศีรษะเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าโมโหจัดของช่อม่วงเพราะถูกเพื่อนตัวแสบทั้งสองคนเย้าแหย่ ชายหนุ่มทำเป็นหยิบเมนูอาหารขึ้นมาอ่านแล้วถามยุคันต์เพื่อไกล่เกลี่ยสถานการณ์ให้ดีขึ้น “ที่ว่าไม่เรียบร้อยน่ะ หมายถึงนายโทมัสยังไม่ตัดขาดกับไอ้กั้งให้แกเห็นใช่ไหม” ยุคันต์ยิ้มและพูด “ประมาณนั้น” “งั้นก็แปลว่าคุณกิ๊บ... เอ๊ย คุณกั้งจะย้อนกลับมาหาเรื่องฉันได้ทุกเวลาสินะคะ”             “ครับ แต่อย่าเพิ่งกังวลไปเลยดีกว่า บางทีเขาอาจจะไม่โผล่มาให้พวกเราเห็นอีกแล้วก็ได้” ช่อม่วงยิ้มอย่างฝืดฝืนกับคำปลอบที่แสดงชัดเจนถึงความไม่มั่นใจของชายหนุ่ม เพราะเขาคงรู้เหมือนกับที่เธอเข้าใจเป็นอย่างดีว่าคนบางประเภทช่างคิดแค้นอาฆาตได้ร้ายกาจนัก และคนเหล่านั้นต่อให้เหลือเพียงแขนข้างเดียวก็พร้อมที่จะย้อนกลับมาทำร้ายกันเพียงเพื่อความสะใจ หลังจากนี้เธอคงทำได้แต่ภาวนาล่ะนะว่าขออย่าให้นายกั้งระแคะระคายถึงแผนการณ์ของยุคันต์จนสาวเรื่องมาถึงตัวเธอได้อีกเลย เกริกเกียรติพาปั้นหยาชมสถานที่จนกระทั่งถึงในครัว ที่นั่นเธอได้พบกับเทย่า ลูกครึ่งสาวสวยภรรยาของชายหนุ่มเจ้าของร้านซึ่งถึงกับออกอาการผงะเมื่อแรกเห็นหน้าหญิงสาว แต่เมื่อรับไหว้กันเสร็จสรรพและคนพามาก็แนะนำแล้วว่าเธอคือเลขานุการิณีคนใหม่ของนครินทร์ ความประหลาดใจจึงถูกแทนที่บนดวงหน้าอันเผือดซีดเหมือนคนขวัญเสีย “เลขาเหรอ อย่างนายหนึ่งนี่น่ะหรือจะมีเลขา แถมยัง...” เธอหยุดพูดเท่านั้นพลางกวาดตามองปั้นหยาอีกครั้งเหมือนอยากทบทวนอะไรบางอย่าง เกริกเกียรติจึงบอก “แย้คงจัดให้น่ะ ใช่ไหมครับคุณปั้นหยา แย้... เอ่อ ยุคันต์เป็นคนสัมภาษณ์คุณใช่ไหมครับ” ปั้นหยาพยักหน้าด้วยรอยยิ้มน้อยๆ พร้อมกับตอบ “ค่ะ” “ดีแล้วล่ะ” เทย่าพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันหมายถึงว่าดีนะที่เธอไม่มองตาหนึ่งแค่เปลือกนอก เขาน่ะรูปร่างหน้าตาดีก็จริง แต่นิสัยนี่สิ...” คนพูดทำสีหน้าเหมือนขยาดขณะส่ายหน้าไปมา ผู้เป็นสามีถึงกับหัวเราะพลางบอก “เธอก็พูดเกินไป” “เกินไปที่ไหน ฉันยังจำเรื่องวันงานวิทยาศาสตร์เมื่อสมัยเรียนมอปลายได้อยู่เลย คนอะไรช่างหาเรื่อง เอาแต่ใจก็เท่านั้น ทุกวันนี้ฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าผู้หญิงเกือบครึ่งค่อนโรงเรียนชอบตานั่นเข้าไปได้ยังไง” “อย่าเอ็ดไปสิ อย่าลืมนะว่าหนึ่งในสองคนตรงนี้น่ะเป็นลูกผู้ชาย” ชายหนุ่มบอกพลางลูบท้องอันใหญ่โตของหญิงสาว เขาหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงภรรยาพูด “ก็ลองเอาแต่ใจแบบนั้นสิ จะตีให้ก้นลายเลย” หลังจากชมส่วนครัวและพูดคุย (ที่ค่อนข้างหนักไปทางนินทา) กับภรรยาสาวสวยของเจ้าของร้านแล้ว เกริกเกียรติก็พาหญิงสาวมายังด้านข้างของร้านที่ทำเป็นสวนหย่อมขนาดเล็ก ประดับด้วยน้ำตกและนกกระยางซึ่งทำจากปูนปั้น ตรงจุดนี้ชายหนุ่มไม่ได้ตั้งโต๊ะอาหารไว้ หากทำเป็นมุมพักผ่อนเล็กๆ เพื่อให้ลูกค้าได้แวะมาพูดคุยหย่อนอารมณ์หรือสูบบุหรี่เสียมากกว่า ในเวลาเพิ่งเปิดร้านเช่นนี้จึงค่อนข้างปลอดคน เมื่อรอจนปั้นหยามองดอกไม้และพืชจำพวกเฟิร์นจนพอใจแล้ว เขาก็ถาม “คุณมีญาติที่ชื่อเต้หรือเปล่าครับ คือผมก็ไม่แน่ใจว่าเขาชื่อจริงนามสกุลจริงว่าอะไร รู้แต่ว่าเขามีญาติทำธุรกิจจำพวกอาหารทะเลอยู่” ชายหนุ่มเสริมเมื่อเห็นแววสงสัยในดวงตาใต้แว่นของหญิงสาว “ไม่มีค่ะ ความจริงคือฉันก็ไม่แน่ใจนักเพราะคุณพ่อฉันก็เสียไปนานแล้ว ส่วนญาติทางแม่เป็นชาวสวนอยู่ทางภาคเหนือกันหมดน่ะค่ะ” “แล้วพวกหนึ่งเขาเคยพูดเรื่องของเต้ให้คุณฟังหรือเปล่าครับ” ปั้นหยาส่ายศีรษะแทนคำตอบ เกริกเกียรติจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจและเงียบไปหลังจากนั้น หญิงสาวจ้องเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนถาม “คุณเต้เขาเป็นใครหรือคะ” คนฟังเลือกทำเพียงยิ้มแล้วบอก “ผมว่าเรากลับไปที่โต๊ะกันเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปส่ง” นั่นไม่ใช่การเลี่ยงประเด็นหากเป็นเพราะเกริกเกียรติไม่อยากพูดเรื่องราวในอดีตของเพื่อนให้เธอฟังมากกว่า ซึ่งเหตุผลนี้ปั้นหยาเข้าใจดี ดังนั้น ถ้าเธอต้องการทราบจริงๆ ว่าเต้คือใคร คนที่เธอควรถามมากที่สุดจึงไม่ใช่เจ้าของร้านอาหารคนนี้ แต่เป็นคุณนครินทร์เจ้านายของเธอต่างหาก เพียงแค่เดินลัดเลาะออกจากสวนหย่อมอีกเล็กน้อยทั้งสองก็มาถึงโต๊ะอาหารประจำของกลุ่ม มีของว่างวางอยู่แล้วสองชนิด ปั้นหยาจึงกล่าวขอบคุณเจ้าของร้านหนุ่มผู้อุตส่าห์สละเวลาพาชมร้านก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ของตน เกริกเกียรติพยักหน้ารับและขอตัวไปทำงานต่อ คล้อยหลังชายหนุ่มได้ครู่หนึ่งอาหารหลักก็ถูกนำมาเสิร์ฟ กลิ่นหอมกับสีสันของอาหารทำให้ช่อม่วงถึงขั้นกลืนน้ำลายเสียงดัง “โห... เปิ้ลดูดิ น่ากินจังเลยว่ะ ต้มยำกุ้งแม่น้ำตัวโต๊โต” “อย่ารีบกินจนติดคออีกนะครับ” คำแหย่ของยุคันต์เรียกค้อนวงเบ้อเร่อจากคนที่เคยรีบกินจนติดคอมาแล้ว ขณะที่ปั้นหยาเลิกคิ้วด้วยแปลกใจว่าชายหนุ่มรู้เรื่องช่อม่วงไม่ถนัดกินเร็วได้อย่างไรพลางหยิบชามแบ่งมาตักต้มยำและส่งให้ทุกคนจนครบ จังหวะนั้นโทรศัพท์มือถือของนครินทร์ดังขึ้นพอดี เขาจึงขอตัวออกไปรับสายโดยไม่ชำเลืองเบอร์เลยด้วยซ้ำ ครู่ใหญ่ทีเดียวกว่าเขาจะกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยสีหน้าหงุดหงิดแบบเห็นได้ชัดเจน “คุณนายแม่โทรมาเรื่องอะไรรึ” ธรรม์เทพถามและสังเกตเห็นว่าเพื่อนของตนเหลือบมองปั้นหยาแวบหนึ่งก่อนตอบ “จะให้ฉันไปทำงานที่ฮ่องกงหนึ่งสัปดาห์น่ะ ต้องไปต้อนรับแขกคนสำคัญ” “งั้นรึ” คนถามพูดเท่านั้นแล้วมองสาวแว่นซึ่งกำลังซดน้ำต้มยำอย่างเอร็ดอร่อยแบบมีความหมาย “อย่าคิดมากน่า คุณนายแม่คงไม่ว่างจริงๆ นั่นแหละ” “ไม่คิดไม่ได้หรอกว่ะ คุณนายแม่ของนายให้พายัยเลขาไปด้วยนะเว้ย” เสียงนั่นหาเบาใช่น้อย แต่คนที่กำลังเพลินกับความอร่อยจับประโยคได้แค่ช่วงท้ายจึงเข้าใจผิดคิดว่าคนที่ต้องไปคือธรรม์เทพกับเลขาของเขาเลยทำหน้านิ่งจนชายหนุ่มทั้งสองคนแปลกใจ กระทั่งนึกขึ้นได้ว่าผู้จัดการฝ่ายการตลาดผู้นี้ไม่มีเลขา หนำซ้ำยุคันต์ยังถามสืบไปอีกนั่นแหละถึงรู้ความจริง “แล้วคุณนายแม่จะให้นายกับคุณปั้นหยาไปเมื่อไหร่ล่ะ” แทบสำลักน้ำต้มยำกันเลยทีเดียว หากปั้นหยาก็ควบคุมการกลืนอาหารลงคอได้ดีแม้ต้องใช้เวลาอยู่บ้าง พอทุกสิ่งเข้าที่เธอก็ถาม “หะ... ให้ฉันไปจะดีหรือคะ ฉันยังเป็นแค่พนักงานใหม่ อาจยังไม่มีประสบการณ์มากพอ...” “ถือว่าเป็นการฝึกฝนอย่างหนึ่งก็ได้ครับ” ยุคันต์ว่าพลางยิ้มให้กำลังใจหญิงสาว จากนั้นเขาหันไปถามนครินทร์อีกครั้ง “ว่าไงหนึ่ง จะไปเมื่อไหร่รึ” “ฉันต่อรองแม่ไว้ที่สองอาทิตย์ ต้องเผื่อเวลาให้ปั้นหยาทำหนังสือเดินทางด้วย” ช่อม่วงมีอาการตื่นเต้นดีใจจนออกนอกหน้าหลังจากแน่ใจแล้วว่าเพื่อนกำลังจะได้ไปต่างประเทศ แต่คนโชคดีกลับทำหน้าคล้ายใกล้เป็นลมเมื่อบอสใหญ่กล่าวกับเธอต่อ “พรุ่งนี้ผมอนุญาตให้คุณไปทำหนังสือเดินทางก่อนเข้าบริษัทนะ รู้จักสถานที่ใช่ไหม” รู้จักหรือไม่หาใช่เป็นปัญหาเพราะแค่เสิร์ชทางเน็ตเอาก็ทราบแล้ว แต่เรื่องใหญ่กว่านั้นคือเธอไม่เก่งเรื่องการสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษเอามากๆ หรือถ้ารวบรัดความให้ตรงกว่านี้ก็คือรู้แค่งูๆ ปลาๆ ชนิดที่เรียกว่าหากพบประสบการณ์จริงคงแย่ตั้งแต่ประโยคแรก ดังนั้นการไปต่างประเทศของเธอเท่ากับว่าบริษัทต้องสิ้นเปลืองทั้งงบประมาณและเวลา หนำซ้ำเธอยังอาจทำให้นครินทร์ขายหน้าอีกด้วย “เอ่อ...” กะจะเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง แต่ปั้นหยาก็ต้องรีบหลบหน้าเพราะตอนนี้สายตาของนครินทร์ดูน่ากลัวชนิดถ้าสบแล้วมีสิทธิ์บาดเจ็บสาหัสได้ โชคดีว่าช่อม่วงเห็นสัญญาณอันตรายจึงเคาะระฆังช่วยชีวิตเธอเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที “จำได้ว่าแถวบ้านเราก็มีที่ทำหนังสือเดินทาง เดี๋ยวขากลับเราแวะไปดูกันนะเปิ้ล” ปั้นหยามีท่าทางลังเลก่อนจะพยักหน้ารับคำอย่างจนใจ ซึ่งหลังจากจบเรื่องแล้ว แต่ละคนก็ลงมือรับประทานอาหารกันต่อแบบเงียบเชียบชนิดที่คนหนึ่งในวงข้าวถึงกับโทษตัวเองว่าเป็นผู้ทำงานกร่อย หากหญิงสาวไม่รู้ความจริงว่าเรื่องที่ประธานหนุ่มชวนเธอไปต่างประเทศเพื่อทำงานนั้นเป็นแค่ข้ออ้าง เหตุผลแท้จริงแล้วคือแม่ของเขาเกิดอยากเห็นหน้ายัยเลขาคนใหม่ซึ่งร้อยวันพันเดือนลูกชายหัวแก้วหัวแหวนผู้นี้ไม่เคยคิดใส่ใจหาต่างหาก นครินทร์ต้องสะกดอารมณ์ไม่ให้ลุกขึ้นไปเขกกะโหลกแม่เลขาขณะแอบชำเลืองเจ้าหล่อนก้มหน้าก้มตากินข้าวเหมือนถูกบังคับอย่างเอาเป็นเอาตาย โทษฐานทำตัวถูกชะตากับพี่เง็กเกินเหตุจนรายนั้นอดเอ่ยปากชมเรื่องเธอกับแม่ของเขาไม่ได้ และหนนี้ก็รับประกันได้ยากเสียด้วยว่าคุณนายกิมลั้งจะชื่นชมยัยเลขาเหมือนที่ญาติรุ่นหลานชื่นชม เพราะใบหน้าของปั้นหยาช่างคล้ายจนถึงขั้นเกือบเหมือนตัวต้นเหตุซึ่งทำให้ลูกชายสุดน่ารักอย่างเขาต้องทะเลาะกับท่านแทบบ้านแตกมาแล้ว เอาเถอะ... อยากผูกสัมพันธ์อันดีจนเกินเหตุไว้นักก็จงแก้เอาเองแล้วกัน เขามีหน้าที่แค่พาเจ้าหล่อนส่งไอซียูหลังจากเจอพิษสงของคุณนายกิมลั้งเท่านั้นแหละ! จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 23:02:48

ความคิดเห็นที่ 3 ลิ้งค์บทนำและบทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7889413/W7889413.html ลิ้งค์บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7896495/W7896495.html ลิ้งค์บทที่ 3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7903858/W7903858.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7926771/W7926771.html บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7958614/W7958614.html บทที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7980423/W7980423.html บทที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8021744/W8021744.html บทที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8052489/W8052489.html บทที่ 10 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/07/W8120076/W8120076.html บทที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8585337/W8585337.html สวัสดีทุกท่านค่ะ ในที่สุดก็ทำตอนที่ 12 เสร็จจนได้ ตอนที่ 13 ก็เริ่มไปได้นิดเดียวเอง ท่าทางจะหายพอสมควรอีกแล้ว แต่อย่างไรก็ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกท่านที่ยังตามอ่านกันอยู่นะคะ พูดคุยกันค่ะ ^_^ คุณ yuechan ตอนนี้ความสัมพันธ์ของคู่ตาแย้เริ่มก้าวหน้าแล้วล่ะค่ะ ส่วนเรื่องของปั้นหยาคงต้องให้ทั้งคู่ไปฮ่องกงกันก่อนค่ะ คุณ scottie หนึ่งรักเต้ข้างเดียวค่ะ ความจริงเรื่องของสองคนนี้ต่อเนื่องมาจากนิยายวายที่เคยแต่งไว้นานแล้ว แต่จะบอกความสัมพันธ์ของหนึ่งกับเต้ในบทต่อๆ ไปค่ะ จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 23:10:03

ความคิดเห็นที่ 4 หายไปนานเลยนะคะ ตอนนี้มีลงซ้ำค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 14:34:53

ความคิดเห็นที่ 5 เย้ย เด้งจริงด้วย ขอบคุณคุณ scottie ค่ะ จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 23:20:50

ความคิดเห็นที่ 6 เหอะ พาเขาไปเชือดแถมยังใจดีส่งไอซียู ไมไม่ส่งศพกลับบ้านเผาเลยล่ะ ว่าแต่ยัยม่วงเอ้ย อย่าหงอง่ายๆสิ แต่ต้องห้ามแหวกหญ้าให้งูตื่นนะ หุหุ ลงซ้แสดงว่ายังอัพไม่เสร็จสินะ เดี๋ยวมาใหม่อีกรอบละกันจ้ะ จากคุณ : yuechan เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 52 23:22:26

ความคิดเห็นที่ 7 จบบทแล้วค่ะคุณ yuechan ติดตามตอนต่อไปได้ที่นี่เลยนะคะ ^_^ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8697946/W8697946.html จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 21:17:44