ความคิดเห็นที่ 1   เมื่อเวลาผ่านไปเรื่องราวที่จะคุยกันก็มีมากขึ้นตามปริมาณของเบียร์ที่หมดไป ทำให้ชายหนุ่มได้รับรู้เรื่องราวของตัว เจ้าของร้านมากขึ้น “ชนะใจ” คือชื่อของชายร่างอ้วนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ผู้ที่แทบไม่มีความรู้เรื่องการทำอาหาร ที่ต้องทู่ซี้ทำร้าน นี้อยู่ก็เพื่อจะรักษาความฝันที่ได้ร่วมกันสร้างเอาไว้กับภรรยา ที่เจ้าตัวคุยเหลือเกินว่ามีฝีมือทำอาหารได้อร่อยมาก สองคนช่วย กันเปิดร้านแห่งนี้ ตัวเขาก็ใช้ความรู้ที่เรียนมาแม้จะไม่ได้ใช้ทำมาหากิน ออกแบบตกแต่งและจัดร้านในสไตส์ร้านอาหารกึ่งผับ เองทั้งหมด เน้นรสชาติอาหารเป็นหลัก โดยมีภรรยาเป็นเสาหลักในการควบคุมคุณภาพและรสชาติความอร่อย จนรับลูกค้า แทบไม่ทัน และภายในร้านมีดนตรีโฟร์คซองให้ความบันเทิงแก่ลูกค้า จนกระทั่งมะเร็งได้พรากเอาภรรยาของเขาไป ทิ้งเอาไว้แต่ความฝันที่ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรกับมันดี ได้แต่ปล่อยให้ พ่อครัวที่เปลี่ยนเข้าเปลี่ยนออกควบคุมเรื่องอาหาร ซึ่งไม่สามารถคงคุณภาพและรสชาติสมัยที่ร้านเคยรุ่งเรืองไว้ได้ ลูกค้าก็ลด ถดถอยหายไปเรื่อยๆ กระทั่งไม่มีแขกประจำ มีแต่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป จนเจ้าตัวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรักษาความฝันนี้ไว้ได้ อีกนานแค่ไหน “ฝีมือนายก็ดีนี่ ทำไมไม่หาร้านใหญ่ๆเล่นหล่ะ?” เจ้าของร้านบัดนี้กลายเป็น “พี่นะ” ถามขณะนั่ง เอนหลังผ่อนคลาย สบายๆกว่าในตอนแรก อาจเป็นเพราะได้เพื่อนคุยแก้เหงาได้เล่า ได้คุยอะไรบ้างก็สบายใจขึ้น เอ่ยถาม “เพลงที่พวกผมเล่น ทุกวันนี้หาร้านเล่นยากครับ” ชายหนุ่มตอบ “นายเล่นแนวอะไร? ทำไมมันถึงหาร้านเล่นยากนัก?” พี่นะพอเข้าใจเรื่องแนวเพลง แต่พอเริ่มทำร้านนี้ก็ไม่ได้ออกไป เที่ยวที่ใหน จนไม่รู้ว่าสมัยนี้เขาไปเที่ยวที่ใหนกัน นิยมดนตรีแนวอะไร ชีวิตมีเพียงบ้านและร้านเท่านั้น จนชายหนุ่มได้เข้ามา เล่นที่นี่ ทำให้เขาได้ฟังเพลงร็อค ที่เอามาเล่นกับกีต้าร์โปร่งในสไตร์โฟร์คมันเพราะดี แต่ด้วยสภาพร้านในยามที่ตกต่ำถึงขีด สุดอย่างที่เป็นอยู่ในขณะนี้ ทำให้ไม่มีกะจิตกะใจจะทราบซึ้งกับมันเท่าไรนัก “เฮฟวี่ เมทัล!” ชายหนุ่มตอบก่อนจะยกเบียร์ขึ้นดื่ม “เดี๋ยวนี้แทบไม่มีที่ยืนจริงๆในกระแสเปิดแผ่น เพลงเต้น ฮิบฮอบ เจป๊อป เคป๊อป เพลงใต้เพื่อชีวิต อีโมร็อค แม้แต่แจ็ส บลูส์ ก็ยังพอมีร้านให้เล่น แต่กับเฮฟวี่นี่แทบสูญพันธุ์ไปเลย” ยกมือขึ้น มานับนิ้วตามจำนวนที่เอ่ยมา “ทำไมไม่ลองเปลี่ยนแนวเล่นดูบ้างหล่ะ” พี่นะซักอย่างสนใจ ได้รู้เรื่องคนอื่นบ้างดีกว่าจมปรักอยู่กับเรื่องของตัวเอง “คงไม่เปลี่ยนหรอกครับป่านนี้แล้ว หันมาเล่นโฟร์คดีกว่า มันเป็นเบสิคอยู่แล้วด้วย...มันก็เหมือนกับเชฟแหละพี่ ให้เชฟอาหารจีนมาทำอาหารไทย ให้เชฟอาหารไทยไปทำอาหารญี่ปุ่น หัดเดี๋ยวเดียว เดี๋ยวก็ทำได้เพราะพื้นฐานการทำครัว เหมือนกันใช้อุปกรณ์มีด เขียง เหมือนกันแต่จะทำได้ดีหรือเปล่าไม่รู้ ดนตรีก็เหมือนกันมีอุปกรณ์ ดีด สี ตี เป่าเหมือนกัน หมดทุกแนว โน๊ตก็ตัวเดียวกันแต่ให้เปลี่ยนแนวคงเล่นได้ไม่ดี” ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองพูดมากไป พี่นะพยักหน้าเข้าใจ ในสิ่งที่เขาพูดแต่ก็อดที่จะถามต่อไม่ได้ “แล้วเงินพอใช้หรือ? เห็นเล่นที่นี่ที่เดียว” พี่นะไม่รู้สึกว่าเป็นการเสียมารยาทเพราะยังไงเสียตัวเองก็เป็นนายจ้าง “พอครับ ผมช่วยงานที่บ้านด้วย” แต่ไม่ได้บอกว่างานของที่บ้านคือโรงเรียนกวดวิชาขนาดเล็ก พ่อซึ่งเป็นครูเริ่มไว้ ตอนนี้สานต่อโดยพี่สาวคนโตที่เป็นครูเหมือนพ่อ ส่วนงานที่ต้องทำหลังจากเล่นดนตรีคือทำความสะอาด เริ่มตั้งแต่ เทขยะ ลบกระดาน ปัดกวาด เช็ดถู ล้างห้องน้ำ และก่อนที่จะคุยอะไรกันต่อ สาวน้อยในชุดวัยรุ่นเจป๊อป เคป๊อป จ๋ามาเลย ปรากฏ ขึ้นในสายตาของชายหนุ่มที่มองผ่านกระจกออกไปข้างนอก เธอวิ่งข้ามถนนมาจากฝั่งตรงข้ามและกำลังเดินผ่านรั้วไม้เตี้ยๆ ของร้านเข้ามา เขาอดอมยิ้มไม่ได้กับความน่ารักของเธอทุกครั้งที่เจอ ทำให้พี่นะต้องหันมองตามสายตาออกไปบ้าง “มาแล้วไอ้ตัวดี กี่โมงแล้วนี่?” พี่นะพูดขึ้นพร้อมๆกับที่เด็กสาวเปิดประตูเข้ามา “แหม!ป๊า ก็รถมันติด” ว่าแล้วก็เดินไปที่ตู้แช่หยิบน้ำอัดลมมาเปิด “บอกจะไปชื้อของหน่อย หายไปทั้งวัน” ชนะใจพูดถึง “สายน้ำ” ลูกสาวคนเดียวที่ช่วงนี้โรงเรียนปิดเทอม เลยมา ช่วยงานที่ร้าน ซึ่งตอนนี้เดินไปที่เครื่องคอมพิวเตอร์ เปิดเครื่องเล่นอินเตอร์เน็ต ชายหนุ่มฟังแล้วยิ้ม เข้าใจความรู้สึกของพ่อที่ต้องเลี้ยงลูกวัยรุ่นแต่เพียงลำพัง และนี่เป็นลูกสาวแถมสวยอีกด้วย “แฟนพี่คงสวยมากนะ” คิดว่าเด็กสาวคงได้เค้าโครงไปจากแม่ คงไม่ได้จากพ่อแน่ เพราะไม่ว่าจะนั่งดู นอนดู ตะแครงคอดูยังไง ก็ไม่เห็นเค้า “อื่อ...ก็สวยอยู่” พลางล้วงกระเป๋าสตางค์ หยิบรูปที่ผกติดตัวตลอดเวลาสองใบขึ้นมาอวด ชายหนุ่มยกรูปใบแรกขึ้นดู เป็นรูปถ่ายผู้หญิงครึ่งตัว ในอริยาบทสบายๆตามธรรมชาติ บอกได้เลยสายน้ำไม่ได้เค้า มาจากผู้หญิงคนนี้แน่ ถึงแม้สวยแต่ก็ไม่คม ไม่เด่นอะไร ไม่เหมือนสายน้ำที่รายนั้นหน้าคม ตาคม จมูกเป็นสัน ปากได้รูป สวยกริบไปหมด พอได้เห็นรูปใบที่สอง ความสงสัยก็หมดไป เป็นรูปครึ่งตัวของผู้หญิงคนเดียวกัน เหมือนกับในภาพใบแรก หากแต่ในภาพนี้มีผู้หญิงผมยาวสลวยอีกคน โอบกอดมาจากด้านหลังคนนี้แหละ! คิ้วเข้ม ตาคม ผมยาวสลวยเหมือนสายน้ำ ไม่มีผิดโดยเฉพาะรูปหน้าคมกริบกับปากเรียวสวยได้รูป แต่กิริยาที่แสดงของคนในรูปทั้งคู่ มองออกว่าเป็นคู่รักกัน! เลสเบี้ยน! เหมือนโดนตบกบาล! แม่ของสายน้ำเป็นดี้! หรือทอมวะ? ดูไม่ออก ดูเป็นผู้หญิงทั้งคู่คงไม่แสดงออก แล้วพี่นะจะเก็บรูปนี้ ไว้ทำหอกอะไร?ไม่แปลกหากแม่ของสายน้ำเป็นเลสเบี้ยน แต่มันแปลกตรงที่พี่นะเก็บรูปคนที่เป็นคู่ทอมดี้กับแม่ของสายน้ำไว้ ชายหนุ่มดูรูปถ่ายอีกครั้งเหมือนจะหาคำตอบ มองเห็นคิ้วที่ขมวด กับสีหน้าที่ไม่เข้าใจชีวิต ในหัวมีแต่คำถาม “ใครหน่ะพี่?” ก่อนที่จะคิดอะไรเลยเถิดไปกว่านี้ หยิบภาพแรกขึ้นมาถามด้วยสุ้มเสียงติดเกรงใจ “เอ้า...! ก็แฟนพี่น่ะสิ” ใครเดินมาตบกบาลวะ? คราวนี้แรงกว่าเก่าอีก! “อ้าว! แล้วคนนี้หล่ะ?” ชายหนุ่มเริ่มไม่เข้าใจในชีวิตขึ้นมาจริงๆ “พี่เอง” คราวนี้ไม่มีใครมาตบกระบาลแล้ว แต่เดินมาถีบเข้าที่ยอดหน้าเลย! “จริงหน่ะ!...” ชายหนุ่มเสียงหลง พี่นะไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งยิ้มมองดูท่าทางของชายหนุ่มอย่างขบขัน หยิบรูปดูชัดๆอีกครั้ง เริ่มเห็นเค้าโครงที่เป็นผู้ชายโคตรหล่อ หน้าหวานอย่างกับผู้หญิง ชายหนุ่มชูรูปขึ้นมาเทียบกับ ใบหน้าอวบอูมที่ยิ้มจนตาปิดตรงหน้า บัดนี้แดงกล่ำด้วยแรงดีกรี “มันเกิดอะไรขึ้น?” ชายหนุ่มถามเสียงเครียด แต่ไม่ได้หมายตามนั้นชนะใจไม่ตอบได้หัวเราะหึหึในคอ แต่ต้องปล่อยเสียงหัวเราะพรืดออกมาจนพุงกระเพื่อม เมื่อได้ยินประโยคที่ตามมา “สังขาร...หยั่งกะพระท่านว่าไว้นะพี่ สังขารมันไม่เที่ยงจริงๆ” สายน้ำเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์ มองมายังโต๊ะที่ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่ ไม่เคยเห็นป๊าหัวเราะมานานแล้ว ดูมีความสุขดีจังทั้งๆที่ไม่มีแขกสัก จากคุณ : พ่อครัวพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 01:46:06 A:203.118.123.135 X:

ความคิดเห็นที่ 2   Improvise “เดย์...ต่อไปไม่ต้องมาเล่นแล้วนะ พี่คงต้องปิดร้านแล้ว” ชนะใจเอ่ยเมื่อชายหนุ่มมาถึงร้านในอาทิตย์ต่อมา “อ้าว...!” ชายหนุ่มแม้ว่าจะเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว ดูจากสถานการณ์ของร้าน แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นรวดเร็ว ขนาดนี้ รู้สึกใจหาย แม้จะมาเล่นที่นี่ได้ไม่นาน โดยเฉพาะคุยกันถูกคอกับ “พี่นะ” ด้วย “ตอนเปิดร้าน นึกขึ้นได้เรื่องต้มยำวันนั้น พี่เลยไปพูดกับไอ้พร้อมเรื่องรักษาความสะอาด ก็ไอ้เรื่องแคะ แกะ เกา ของมันนี่แหละ มันไม่พอใจ ขอเบิกค่าแรงที่เหลือ แล้วก็ลาออกไปเลย” พี่นะบอกที่มาที่ไป “อ้าว...!” อ้าวที่สองเหมือนมีอะไรมาจุกตรงคอหอย พูดอะไรไม่ออก รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้พ่อครัวลาออก ถ้าเขา ไม่พูดอะไรๆคงไม่เกิด คิดแล้วอยากตบปากตัวเอง “...เลย...แย่เลยนะครับ” ไม่รู้จะพูดอะไรดีไปกว่านี้ “ไม่หรอก...มันแย่มาตั้งนานแล้ว...คงถึงเวลาแล้วล่ะที่พี่ต้องปิดร้านเสียที” พี่นะพูดยิ้มเนือยๆรับสภาพ “..ไปเคลียร์ เงินค่าแรง เดี๋ยวกินเบียร์กัน...” ยังไม่ทันที่ชนะใจจะพูดอะไรต่อ เสียงกระดิ่งที่แขวนกับประตูหน้าร้านก็ดังขึ้น พร้อมๆกับ ประตูถูกเปิดออกโดยลูกค้าชายหญิงสามคนที่เดินเข้ามาในร้าน อาจเพราะเป็นวันศุกร์สิ้นเดือน ทำให้ลูกค้าเข้าร้านเร็วกว่าปกติ ชนะใจเดินไปหาลูกค้า กำลังจะอ้าปากกล่าวอะไรแต่ก็ต้องค้างไว้อย่างนั้น เพราะชายหนุ่มที่เดาออกว่าพี่นะจะพูดอะไรกับ ลูกค้าจึงเดินตามมาชิงพูดขึ้น “สวัสดีครับ กี่ที่ครับ” ชายหนุ่มเอ่ยต้อนรับลูกค้า พร้อมกับเดินแซงพี่นะ เอามือขวางไว้เป็นเชิงว่าไม่ต้องพูดอะไร เดี๋ยวเขาจัดการเอง “ห้าที่ค่ะ เดี๋ยวมีเพื่อนมาอีกสองคน” หนึ่งในสามบอกกับชายหนุ่ม “เชิญทางนี้ดีกว่าครับ” ชายหนุ่มผายมือไปยังโต๊ะที่คิดว่าบรรยากาศดีที่สุด ชนะใจยืนงง มองดูชายหนุ่มต้อนรับลูกค้าอย่างคล่องแคล่ว จนกระทั่งได้ยินเสียงชายหนุ่ม หันมาสั่งเครื่องดื่มกับเขา จึงเดินไปที่เคาร์เตอร์เพื่อเตรียมเครื่องดื่ม แต่ก็ยังอดชำเรืองกลับไปมองไม่ได้ ด้วยความอยากรู้ว่าชายหนุ่มคุยอะไรกลับลูกค้า จนเมื่อยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟที่โต๊ะ จึงได้ยินเสียงสนทนาอีกครั้ง “รายการอาหารที่สั่งก็มี แกงเผ็ดเป็ดย่าง ยำปลาทู ต้มโคล้งไก่บ้าน ผัดบล็อคเคอรี่กับกุ้งสด ยังไม่รับข้าวสวยใช่ไหม ครับ” ชายหนุ่มทวนรายการอาหารให้ลูกค้าฟัง “ค่ะ แค่นี้ก่อนเดี๋ยวเพื่อนมาค่อยสั่งเพิ่ม” ชายหนุ่มก้มศีรษะรับคำก่อนหลังเดินไปที่ครัว พร้อมพยักหน้าเล็กๆให้พี่นะ เดินตามมา เมื่อเข้ามาอยู่ในครัว เขาเดินสำรวจครัวอย่างละเอียดแต่รวดเร็ว รู้เลยว่าคนใช้ครัวคนแรกต้องมีความรู้ความเข้าใจ ในการทำครัวเป็นอย่างดี แบ่งพื้นที่ใช้สอยไม่ให้การทำงานชนกัน โดยเฉพาะช่วงเวลาที่ลูกค้าเข้าร้านพร้อมๆกัน คนทำครัว จะรู้เลยว่ามันยุ่ง วุ่นวายป่วงขนาดไหน โชคดีที่พ่อครัวเตรียมของหน้าเขียงหน้าเตาไว้แล้ว ขาดอยู่ไม่กี่อย่าง “ผมจะไปซื้อของที่ขาด เปิดเตาดีฟฟรายเอาไว้ พี่เอามันฝรั่งกับข้าวเกรียบทอดให้แขกกินเล่นไปก่อน อ้อ!ตั้งกะทะ ทอดปลาทูซักสองตัว...ได้มั้ยพี่?...พวกทอดๆนี่” คิดว่าน่าจะทำได้แต่ถามเพื่อความแน่ใจ เมื่อเห็นพี่นะพยักหน้าช้าๆ จึงพูดต่อ “ใช้ไฟกลาง ไม่ต้องให้กรอบมาก อย่าให้หนังลอกนะครับ เดี๋ยวผมหาเด็กมาช่วย” ชายหนุ่มบอกกับพี่นะที่ยังยืนมอง เขาอย่างงงๆ ขณะที่มือก็กดหาเบอร์โทรศัพท์ของเด็กรุ่นน้องแถวบ้าน ที่วิ่งตามก้นเขาต้อยๆให้ช่วยสอนกีต้าร์ นับถือเขา เป็นทั้งครู เป็นทั้งลูกพี่ สายตาก็สำรวจครัวอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกไป ปล่อยให้ชนะใจทอดมันฝรั่งกับข้าวเกรียบประวิง เวลาที่จะออกอาหารให้ลูกค้า พลางนึกในใจว่าจะทำอย่างไรต่อ...ช่างมัน!...ใหนๆก็จะเลิกร้านอยู่แล้ว ดีกว่าทิ้งของสดให้เสีย ไปเปล่าๆ ออกอาหารให้ลูกค้าเท่าที่จะทำได้ เขาจะไม่คิดราคาค่าอาหาร นอกจากค่าเครื่องดื่มเท่านั้น ถือว่าเลี้ยงลูกค้าวันสุดท้ายก่อนปิดร้านก็ดีเหมือนกัน ทอดของว่างเสร็จเดินเอาไปเสิร์ฟ ตั้งใจจะพูดเรื่องปิดร้านกับลูกค้า ประตูร้านก็ถูกเปิดโดยเด็กผู้ชายวัยรุ่น อายุไม่น่า เกินสิบแปด ใส่เสื้อยืดลายปีศาจสีดำกางเกงยีนดำทรงจิ้งเหลนฟิตเปลี๊ยะ ชนะใจมองหน้าเด็กหนุ่มคนนั้นด้วยความไม่แน่ใจ ว่าจะใช่ลูกค้าของเขาหรือไม่ “พี่เดย์ให้มาช่วยครับ” เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมกับยกมือไหว้ชนะใจแผล่บ จนเขารับไหว้ไม่ทัน มัวแต่มองตุ้มหูเป็นสิบ ที่หูทั้งสองข้างกับจิวเวอรี่ที่หางคิ้วอย่างขัดลูกนัยตา ยังไม่ทันจะพูดอะไร ลูกค้าก็สั่งเครื่องดื่มเพิ่ม เด็กหนุ่มสะบัดผมที่เป๋ลงมา ปิดตา เดินไปที่ตู้แช่ก้มๆเงยๆสักครู่เดียวก็เดินมาพร้อมกับเครื่องดื่มที่สั่งเพิ่ม มาบริการลูกค้าอย่างคล่องแคล่ว แสดงให้เห็นว่า เป็นงานมาพอสมควร จึงปล่อยให้เด็กหนุ่มยืนคอยบริการลูกค้า ส่วนเขากลับเข้าครัวเตรียมทอดปลาทู ตามที่ชายหนุ่มสั่งไว้ ติดเตาตั้งกะทะด้วยไฟกลาง เพราะปลาทูที่ใช้ทำยำเป็นปลาทูนึ่ง การทอดจึงทำได้ไม่ยากนัก หากว่าเป็นปลาทูสด ที่ทอดกินกับน้ำพริก ก็ต้องมีเคล็ดลับนิดหน่อย เป็นต้นว่า ก่อนเทน้ำมันอาจจะคั่วกะทะด้วยเกลือก่อน รอจนกะทะร้อน ค่อยใส่น้ำมัน ปลาต้องทาเกลือให้ทั่ว เวลาทอดปลาแต่ละข้างต้องคะเนให้เหลืองสุกพอดีแล้วจึงกลับด้านภายในครั้งเดียว ปลาจะได้ไม่ติดกะทะทอดออกมาสวยน่ากิน ส่วนปลาทูนึ่งนั้นไม่มีอะไรมากโยนลงกะทะได้เลย ชนะใจรอจนน้ำมันร้อนมีควันขึ้นเล็กน้อย จึงหย่อนปลาทูตัวใหญ่ลงไปดังฉ่า ทอดจนเหลืองกรอบแล้วจึงกลับอีก ข้างหนึ่ง แม้จะไม่คล่องเพราะทำครัวไม่บ่อยนัก แต่ชนะใจก็ทำได้ทะมัดทะแมงไม่น้อย สักพักชายหนุ่มก็หิ้วของพะรุงพะรังเข้ามา วางโครมลงบนโต๊ะที่ใช้เตรียมของ แล้วเดินไปดูปลาทูที่ชนะใจทอดไว้ ก่อนจะเดินไปล้างมือที่อ่างล้างมือ จัดแจงกับเครื่องแต่งตัวของตัว เริ่มจากรวบผมยาวหยิกให้เป็นมวยด้านหลัง เอาผ้าเช็ดหน้า ผืนใหญ่ที่ผกติดตัวอยู่เป็นประจำขึ้นมาโผกผม ถอดแหวน กำไร นาฬิกา ผูกผ้ากันเปื้อน ล้างมืออีกครั้ง จึงหันมาทางชนะใจ ที่ยืนมองอยู่ “พี่นะ ช่วยเตรียมเครื่องยำให้ที เดี๋ยวผมแกะปลาทูเอง เอาพริกขี้หนูสัก 10 เม็ด หัวหอมแดง ต้นหอม ผักชี ชีฝรั่ง ตะไคร้ ใบสะระเหน่ ขิงแก่ ล้างน้ำขึ้นมาผึ่งทิ้งไว้ให้แห้งก่อน” ชายหนุ่มบอกขณะหยิบกล่องน้ำสต็อกสำเร็จ ที่ซื้อเตรียมมา เทใส่หม้อตั้งไฟ เตรียมออกต้มโคล้งไก่บ้านอีกอย่างหนึ่ง หยิบพริกแห้ง หัวหอมแดง กระเทียมกลีบใหญ่ ข่า มะเขือเทศสีดา ขึ้นย่างไฟอ่อนๆ จากนั้นจึงหันมาลงมือแกะแยกเนื้อปลาทูทีละด้านอย่างเบามือ ระวังให้คงรูปไว้ไม่ให้แหลกเละเสียหาย แกะปลาเสร็จ ชายหนุ่มนำเครื่องยำที่เตรียมไว้มาซอยบนเขียง ชนะใจยืนมองดูอยู่ เห็นการใช้มีดของชายหนุ่มแล้วเทียบกับ บรรดาพ่อครัวของเขา หรือแม้แต่ภรรยาของเขาเองก็เถอะ บอกได้เลยว่าชายหนุ่มคล่องกว่ามาก เมื่อซอยเครื่องยำเสร็จจึงเริ่มทำน้ำยำ คั้นน้ำมะนาวสองผลผสมกับน้ำปลาในอัตราส่วนที่เท่ากัน น้ำตาลหนึ่งช้อนชา คนจนเข้ากันใส่พริก หอมซอย ต้นหอม ขิง ผักชี ชีฝรั่ง ใบสะระเหน่ฉีกหยาบๆพอให้ออกกลิ่นลงคลุกกับน้ำยำ แตะชิม ชายหนุ่มกลับมาที่ปลาอีกครั้ง หงายปลาซีกหนึ่งที่เตรียมไว้ใช้มีดคมค่อยๆหั่นเป็นแนวเฉียง ใช้มีดช้อนทั้งซีกวางลงบนจาน เปลที่เลือกไว้ ใช้ช้อนตักน้ำยำลาดจนทั่ว เอาตะไคร้ที่ซอยไว้ใส่ในฝ่ามือ ขยี้จนเป็นฝอยลงบนชิ้นปลา แล้วนำปลาอีกซีกคว่ำ ลงหั่นเป็นแนวเดียวกับชิ้นแรก ใช้มีดช้อนวางลงประกบกัน ชายหนุ่มเอียงคอมองเล็งดูความเรียบร้อยของอาหารอีกครั้ง ก่อนตักน้ำยำลาดด้านบนและหยดน้ำยำไปรอบๆจาน ใช้ผ้าสะอาดเช็ดขอบจานวางยอดใบสะระเหน่บนปลา เป็นอันเสร็จไป หนึ่งอย่าง “ไม่จัดจานซะหน่อยเหรอ?” ชนะใจถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่มีท่าทีจะจัดจาน ที่ใช้กระหล่ำปลีซอย แตงกวาสามชิ้น กับมะเขือเทศอีกหนึ่งชิ้น อันเป็นมาตราฐานไปทั่วประเทศและต่างประเทศที่ร้านอาหารไทยแผ่ไปถึง ดูมันโล่งๆพิกล “ไม่เอา!...เชย” ชายหนุ่มตอบพี่นะโดยไม่หันไปมอง กำลังง่วนกับการจัดเครื่องแนมยำปลาทู ด้วยการนำเอาแก้วชอท ที่ใช้สำหรับเสิร์ฟเหล้าเป็นเป๊กสองใบ ใบหนึ่งใส่ถั่วลิสงคั่วใหม่ๆแกะเปลือก ใบหนึ่งใส่กระเทียมแกะเปลือก และนำแก้วทรง สูงมาจัดผักแนมใส่ในลักษณะเหมือนจัดแจกันดอกไม้ กดกระดิ่งเรียก “เอส” เด็กหนุ่มที่ตามให้มาช่วยงาน ยกไปเสิร์ฟ ลูกค้าทั้งสามคนเมื่อสั่งอาหารเสร็จก็คุยกันเบาๆ ชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มนั่งหน้าตูมบอกบุญไม่รับ จนเพื่อนหนึ่ง ในสองคนหันมาถาม “เป็นอะไรนังกอบ! นั่งหน้าบูดอยู่ได้” “เปลี่ยนร้านเหอะแก... มานั่งร้านอะไรก็ไม่รู้” เหลียวไปมองรอบๆ แบะปากเยียดๆ “เถอะน่า... รอนังสองคนมันก่อน จะไปใหนต่อค่อยว่ากันอีกที” เพื่อนต่อรอง กำลังจะบ่นอะไรต่อ เด็กเสิร์ฟก็นำอาหารมาวางตรงหน้า ด้วยความไม่ชอบใจในบรรยากาศของร้าน ที่ไม่หรูหรา อย่างใจชอบ จึงรีบมองมาที่อาหารเพื่อจับผิดข้อบกพร่อง จะได้วีนเอากับเพื่อนอีก ต้องอึ้งไปชั่วขณะลืมตัวว่าจะหันมาจับผิด ขยับจะเอ่ยอะไรแต่ช้ากว่าเสียงของเพื่อนที่ตรงกับใจตัวเอง “อุ๊ย! สวย...น่ากินจัง” จากคุณ : พ่อครัวพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 01:49:29 A:203.118.123.135 X:

ความคิดเห็นที่ 3   ชายหนุ่มเมื่อออกยำปลาทูเสร็จก็เตรียมที่จะออกต้มโคล้งต่อ แต่ด้วยลักษณะการทำงานในร้านอาหาร เป็นไปไม่ได้ที่ จะทำอาหารทีละอย่าง จึงเอ่ยกับพี่นะขึ้นว่า “เตรียมตำเครื่องแกงเลยพี่ อะไรที่ขาดผมซื้อมาแล้ว เดี๋ยวทำแกงเผ็ดเป็ดย่างกัน” “ไม่ใช้น้ำพริกแกงแดงสำเร็จเหรอ?” ชนะใจแปลกใจที่ได้ยินชายหนุ่มบอกเช่นนั้น เปิดร้านนี้มาก็ไม่เคยตำเครื่องแกง ใช้เองเลย แม้แต่ตอนที่ภรรยาของเขายังอยู่ก็เช่นกัน ใช้น้ำพริกแกงสำเร็จมาตลอด มีเจ้าประจำที่ผูกกันอยู่ “ง่ายไปมั้ง! ถ้ามันง่ายขนาดนั้น เค้าทำกินกันเองก็ได้ ไม่ต้องมานั่งร้านให้เปลืองเงินหรอก อีกอย่างหัวใจของแกง มันต้องอยู่ที่น้ำพริกแกง ใช้ของสำเร็จรูปเหมือนกับยืมจมูกคนอื่นหายใจ ก็จบกัน ตำเองดีกว่าเชื่อผม” ชายหนุ่มเอ่ยขณะที่ สาระวนกับการเอาต้นตะไคร้ฟาดลงกับเขียง เป็นการทำให้น้ำมันหอมในต้นตะไคร้แตกตัว หั่นเป็นชิ้นเฉียง โยนลงในน้ำ สต็อกที่กำลังเดือดพล่าน ตามด้วย หัวหอม กระเทียม ข่า ที่ย่างไฟไว้ จากนั้นหยิบไก่บ้านที่สับเอาไว้เป็นชิ้นพอคำ ใส่ลงไป ในหม้อ แต่ก็หลังจากที่ดมจนแน่ใจว่าไก่ไม่มีกลิ่นไม่พึงประสงค์ ขณะรอให้น้ำเดือดอีกครั้ง เขาหันมาทางชนะใจ เห็นว่าพี่นะกำลังหาเครื่องแกงต่างๆมาวางบนโต๊ะ “เครื่องแกงมี พริกแห้ง 15 เม็ด หัวหอม 5 หัว กะเทียมใช้กลีบเล็ก 5 หัว ข่า 1 หัว ตะไคร้ 3 ต้น รากผักชี 10 ราก ผิวมะกรูดครึ่งลูก ลูกผักชีที่อยู่ในขวด 2 ช้อนโต๊ะ กะปิอีกก้อน ประมาณสักเท่าหัวแม่มือ” ชายหนุ่มร่ายตำราเครื่องแกงที่อยู่ ในหัวช้าๆ เพื่อให้พี่นะจะได้เตรียมทัน โดยไม่ได้มองจึงไม่รู้ว่าพี่นะมองมาที่เขาอย่างทึ่งจัด “พริกแห้งแกะเม็ดออก แช่น้ำไว้ก่อน ลูกผักชีคั่วให้หอม” ชายหนุ่มบอกต่อ พร้อมกับเอาทัพพีตักมันไก่ที่ลอยอยู่ใน หม้อต้มโคล้งออกทิ้งจนหมด ตักไก่ขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าสุกดีแล้ว จึงใส่มะเขือเทศสีดาที่ย่างไฟไว้ เติมน้ำปลา น้ำตาลปิ้บ น้ำมะขามเปียกที่คั้นโดยใช้น้ำอุ่น พริกแห้งที่ย่างไฟจนกรอบขยี้พอแหลก ฉีกใบมะกรูดใส่สี่ห้าใบ โยนเห็ดฟางตามลงไป ต้มต่อไปอีกอึดใจ จนกลิ่นของใบมะกรูดฟุ้งขึ้นมา ปิดไฟ โรยผักชีฝรั่ง ตักใส่ชามออกเสิร์ฟ “เสน่ห์ของต้มโคล้ง มันอยู่ที่กลิ่นของเครื่องต้มโคล้งที่ย่างจนหอมนี่แหละ ถ้าเป็นปลากรอบยิ่งสุดยอด” ชนะใจที่เฝ้ามองดูชายหนุ่มทำอาหารมาโดยตลอด สังเกตว่าชายหนุ่มไม่ค่อยชิมอาหาร อย่างเก่งก็ใช้ปลายนิ้วก้อยแตะ ที่อาหาร ก่อนที่จะนำมาแตะกับริมฝีปาก แล้วใช้ลิ้นเลียช้าๆเท่านั้น ไม่ได้ชิมเป็นช้อนอย่างที่เคยเห็นคนอื่นทำ สงสัยว่าอาหาร ที่ทำออกมาจะมีรสชาดเป็นอย่างไร? อาศัยจังหวะที่ชายหนุ่มหันหน้าเข้าอ่างล้างจาน แอบชิมอาหารทั้งสองอย่างที่เหลือ ติดก้นหม้อ ต้องประหลาดใจขึ้นมาอีกหลายเท่า! เมื่อต้มโคล้งถูกยกออกไปเสิร์ฟแล้ว กลับมาง่วนกับเครื่องแกงต่อ หยิบเอาพริกขึ้นจากน้ำ สลัดน้ำแล้วเอาลงครก ตามด้วยหัวหอม กระเทียม ข่า ตะไคร้ รากผักชี ลูกผักชีที่คั่วจนหอม ผิวมะกรูด โขลกพริกแกงอย่างทะมัดทะแมง ชายหนุ่ม ไม่ได้ตำกระแทกลงตรงกลางครกโดยตรง หากแต่ตำให้โดนตรงข้างๆครก ให้สากแฉลบลงไปกระแทกตรงกลางครกแทน “ทำไมไม่ตำลงไปตรงๆหล่ะ?” ชนะใจที่ตอนนี้มายืนดูอยู่ข้างๆถามอย่างสงสัย “ตำแบบนี้เครื่องแกงจะแหลกเร็วกว่า ลองดูสิ” เลื่อนครกให้พี่นะ เพื่อตัวเองจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ “จะตำง่ายขึ้นอีกถ้าใส่เกลือแกงลงไปนิดหน่อย” ว่าแล้วหยิบเกลือแกงหนึ่งหยิบมือใส่ลงไป “แต่ต้องระวังเค็มด้วย!” ด้านนอกครัว ธรรมดาเมื่อแขกเข้าร้าน หน้าที่ของชายหนุ่มคือขึ้นไปร้องเพลง แต่วันนี้ต้องเข้าครัวแทนพ่อครัวที่ออก จากร้านไปอย่างฉุกระหุก ด้วยความที่เจ้าตัวรู้สึกผิดที่ปากเสีย ในร้านจึงใช้วิธีเปิดเพลงเบาๆจากแผ่นแทน ลูกค้าหนุ่มที่ช่วง แรกไม่สบอารมณ์กับร้านนี้ มาบัดนี้เจ้าตัวคงลืมไปแล้ว มัวแต่ปลื้มกับอาหารที่อยู่ตรงหน้า ที่หน้าตาและรสชาติถูกใจตัวเอง ยิ่งนัก เกิดอาการชะงักนิดหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างแว่วมาจากในครัว เงี่ยหูฟัง พอรู้ว่าเสียงอะไรก็ตาโตด้วยความ ประหลาดใจ อย่าบอกนะว่าเสียงตำน้ำพริกแกง...! เมื่อเห็นว่าพี่นะตำเครื่องแกงจวนจะละเอียดดีแล้ว จึงหยิบกะปิใส่ลงไปในครกเป็นสิ่งสุดท้าย ส่วนตัวเองหันไปหยิบ หม้อขึ้นมาตั้งบนเตา เปิดกะทิกล่องเทลงในหม้อ “ถ้าคั้นเองได้จะแจ่มกว่านี้” ตั้งไฟ คนช้าๆ จนแตกมัน เทพักไว้ในชาม “ทำไม? ต้องต้มก่อนด้วย” ชนะใจถามด้วยความไม่เข้าใจอีกครั้ง “เค้าไม่ได้เรียกต้ม เค้าเรียกว่าเคี่ยวกะทิ” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆแล้วกล่าวต่อ “ถ้าทำไปเลยโดยไม่แยกไว้ กะทิจะแตกมัน เกินไป กลายเป็นน้ำมัน ทำให้เลี่ยนไม่อร่อย แต่ถ้าใส่กะทิทีหลังก็จะไม่แตกมัน ไม่หอม ไม่อร่อยอีกนั่นแหละ มันเลยต้องมี เคล็ดลับนิดหน่อย” ก่อนที่จะทำอะไรต่อ เอสก็เดินเข้ามา “พี่...แขกขอยำปลาทูเพิ่ม” เอาใบออร์เดอร์เสียบกับแป้นเหล็ก ชนะใจมองไปที่ปลาทูอีกตัวที่บัดนี้ได้แกะแยกเนื้อเอาไว้แล้ว มันทำให้เขาต้องทึ่งอีกครั้งหนึ่ง ที่ชายหนุ่มเหมือนรู้ ล่วงหน้าว่าลูกค้าจะสั่งเพิ่ม จึงได้เตรียมเผื่อไว้ เมื่อมีออร์เดอร์เข้ามา ก็สามารถจัดการได้อย่างรวดเร็ว กลับมาที่แกงเผ็ดเป็ดย่าง อีกครั้ง ชายหนุ่มตักกะทิในชามใส่หม้อ 2 ทัพพี เอาน้ำพริกแกงในครก หนึ่งในสี่ส่วน ลงผัดกับกะทิจนหอม “พริกแกงครกนึง ทำได้สี่เสิร์ฟ ที่เหลือเก็บไว้ทำคราวหน้า” ชายหนุ่มอธิบายว่าทำไมถึงใช้พริกแกงไม่หมดในทีเดียว จากนั้นนำเป็ดย่างที่เลาะกระดูกและหั่นเป็นชิ้นขนาดเขื่องลงไปผัดด้วย พร้อมกับพริกชี้ฟ้าหั่นเฉียง มะเขือเทศราชินี หรือมะเขือเทศเชอรี่ ใบมะกรูดหั่นเป็นฝอย น้ำปลา 2 ช้อนชา น้ำตาลปี๊บ 1 ช้อนชา น้ำมะขามเปียก 1 ช้อนชา ผัดจนเข้ากันทั่ว ดีแล้วจึงใส่กะทิลงไป สามในสี่ ถ้วย เขาเคี่ยวไปจนเกือบจะแห้ง ใช้ปลายนิ้วก้อยแตะมาชิม ก่อนแต่งรสชาติอีกนิด โรยใบ กะเพราอีกหน่อยก็เรียบร้อย “ทำไมใช้ใบกะเพราหล่ะ?” เคยเห็นใช้แต่ใบโหรพา “หอมแรงกว่าโหระพา” ใจอยากจะบอกว่าอีกว่า สมัยที่เขาเคยกินตอนเด็กๆ ก็ใส่แต่ใบกะเพราทั้งนั้น เพิ่งมาเห็นตอน โตนี่แหละ แกงแดงใส่โหระพาจำได้เสมอเมื่อช่วยงานยายในครัว ยายมักจะบอกว่า “แกงแดงใส่กะเพรา แกงเขียวใส่โหระพา” ทุกครั้งที่เขาถามหลังจากถูกใช้ให้ไปเก็บผักในแปลงหลังบ้านมาใส่แกง ไม่เคยลืมคำครูสอนทำอาหารคนแรกในชีวิต สุดท้ายแล้ว!จะได้พักเสียที ไม่ได้ทำครัวนานๆมาทำทีเหนื่อยเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน เหลือแค่ผัดผัก ไม่ยุ่งยากอะไร แต่เขาก็มีเคล็ดลับเล็กๆน้อยๆ เช่นเอาบล็อคเคอรี่ไปลวกในน้ำร้อนใส่เกลือเล็กน้อย สีจะออกมาเขียวจัดสวย ก่อนแช่ในน้ำเย็น เย็นจัดๆยิ่งเป็นน้ำแช่น้ำแข็งยิ่งดี เวลานำไปผัดออกมากรอบอร่อย สีเขียวสดตัดกับส้มแสดของกุ้งสวยมากๆ แต่เหตุการณ์ไม่ได้เป็นดังที่ชายหนุ่มหวังไว้ ยังไม่ทันที่จะออกอาหารจานสุดท้ายลูกค้าโต๊ะแรกเมื่อเพื่อนตามมาสมทบ ต่างตกลงกันเป็นเอกฉันท์ว่าจะนั่งต่อที่นี่ สั่งอาหารเพิ่ม ลูกค้าโต๊ะต่อๆมาก็ทยอยกันเข้าร้าน ตามกฏธรรมชาติของร้านอาหาร ข้อหนึ่งว่า “เวลาไม่มีแขกก็ไม่มีเอาจริงๆ แต่พอเวลาแขกเข้าก็เข้าจนทำไม่ทัน” ยังดีที่ทยอยกันมาไม่เข้ามาพร้อมกัน แต่ถึง กระนั้นเขาก็หมุนรอบตัวเองไม่รู้กี่ร้อยรอบ พี่นะวิ่งเข้าวิ่งออกครัวจนเหงื่อท่วม หัวหูแดงไปหมด สายน้ำที่มาจากบ้านยังไม่ ทันที่จะได้ถามหาเหตุ ที่เห็นชายหนุ่มไปทำอาหารอยู่ในครัว ก็ต้องวิ่งเสิร์ฟจนขาขวิด จากคุณ : พ่อครัวพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 01:52:35 A:203.118.123.135 X:

ความคิดเห็นที่ 4   ออร์เดอร์ใบสุดท้าย ชายหนุ่มดึงมันทิ้งลงถังขยะ เหนื่อยแทบโยนกะทะ “ไม่น่าหาเรื่องเลยกู!” ยืนพิงตู้เย็น คอตก มือยังกำตะหลิว บ่นกับตังเอง เดินสะโหลสะเหลเหงื่อท่วมตัวออกมาจาก ในครัว ทิ้งตัวแหมะที่เก้าอี้หน้าเคาเตอร์ ได้ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ค่อยสดชื่นขึ้น สยายผมสะบัดไปมา ให้หนังหัวได้ ผ่อนคลายจากการถูกรัดดึง เอสหันมาเห็นลูกพี่ รีบวิ่งหาน้ำดื่มมาบริการ ลูกพี่รีบรับไปดื่มรวดเดียวหมดแก้ว ยังไม่ทันที่จะได้ ยินคำขอบใจ เห็นลูกค้ายกมือเรียก ก็ต้องรีบวิ่งไปบริการลูกค้าต่อ มองลูกค้าที่อยู่ในร้าน รู้สึกอยากเล่นดนตรีขึ้นมา เดินไปหยิบกีต้าร์มาตั้งสาย พี่นะเดินมาตบไหล่ “ไม่ต้องเล่นก็ได้มั้ง เปิดแผ่นเอา” “ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวเอาซักสองสามเพลง แขกเยอะดี” ชายหนุ่มกล่าวขณะหมุนสายกีต้าร์ให้เข้ากับเครื่องเทียบเสียง นั่งพักจนรู้สึกสบายตัว ก็เดินขึ้นเวที ชนะใจแม้เคยฟัง เคยเห็น ชายหนุ่มเล่นดนตรีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันแต่ไม่เคยจะตั้งใจฟังเลยสักวัน ความคิดอันหนักอึ้งมัน กดทับประสาทส่วนรับความสุข วันนี้ความคิดหนักอึ้งยังคงอยู่ไม่ได้หายไปใหน แต่เขาไม่รู้ว่าวางลืมมันไว้ที่ไหน จังหวะที่ว่าง เว้นจากบริการลูกค้า ได้ดูลีลาการเล่นกีต้าร์ของชายหนุ่มที่บางจังหวะเขาจะเล่นแบบอิมโพไวส์ นึกทำนองขึ้นมาสดๆปล่อย อารมณ์ให้นิ้วพาไปทั่วคอกีตาร์ ให้รู้สึกสนุกตามไปเพลง เคยรู้มาว่า มือกีต้าร์ที่อิมโพไวส์ได้ไพเราะต้องแม่นโน๊ต แม่นสเกล เล่นมานานจนจำเสียงทุกเสียงบนคอกีต้าร์ได้อย่างแม่นยำ นึกกลับไปถึงการทำครัวของชายหนุ่มวันนี้ก็เป็นการอิมโพไวส์ เหมือนกัน ทำขึ้นมาเดี๋ยวนั้นไม่มีการเตรียมตัวไม่รู้ล่วงหน้า อาศัยพื้นฐานที่แน่นปึ๊กกับประสบการณ์ล้วนๆ เขาไม่สงสัยแล้ว ว่าชายหนุ่มทำอาหารได้ขนาดไหน แต่สงสัยขึ้นมาใหม่ว่าทำไมชายหนุ่มถึงทำอาหารได้ดีมากมากขนาดนี้? ลูกค้าโต๊ะแรกยังไม่วายที่จะคุยถึงอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า เรียกเด็กเสิร์ฟมาที่โต๊ะ ลูกค้าหนุ่มคนเดิมกรีดนิ้วหยิบเอา ธนาบัติใบละห้าร้อยส่งให้ พร้อมบอกว่า “พี่วานเอาไปให้เชฟที” ท่ามกลางเสียงเฮของเพื่อนๆ “บอกแล้วว่า ‘ถูกใจเจ๊ เดี๋ยวเจ๊ให้ตังค์’” ได้เสียงเฮอีกครั้ง เด็กเสิร์ฟรับเงินได้ก็ลิ่วไปหน้าเวเวที ยื่นธนาบัติให้นักร้อง บุ้ยใบ้มายังลูกค้าหนุ่ม ที่ตอนนี้อารมณ์กรุ่นขึ้นมาอีกแล้ว ถึงกับยืนเท้าสะเอว กวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟตัวดี “เด็กมันไม่เข้าใจมั้ง! มันคงนึกว่าแกจะอ่อยนักร้อง” เสียงเย้าจากในโต๊ะ ยิ่งกรุ่นหนักขึ้นอีก ข้อหาดูถูกรสนิยม! ถึงชั้นจะเป็นอย่างนี้ ก็ไม่ใช่ว่า เห็นเป็นผู้ชายก็จะเอาหมดนะ “นี่! บอกให้เอาไปให้เชฟ ไม่เข้าใจเหรอ?” ใส่!!!ทันทีที่เด็กเสิร์ฟเดินมาได้ระยะ “ครับ ก็นั่นแหล่ะเชฟ” “พ่อครัวนะ!” ย้ำเพื่อความแน่ใจ “ครับ” ก่อนเดินไปบริการที่โต๊ะอื่น ทิ้งให้ทั้งโต๊ะมองไปที่ชายหนุ่มอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งชายหนุ่มลงจากเวทีเดิน มายังโต๊ะเพื่อขอบคุณ เท่านั้นแหละการรุมสัมภาษณ์ก็เริ่มขึ้น!!! ลูกค้าโต๊ะอื่นเหมือนกันเมื่อถามหาพ่อครัว แล้วได้รู้ว่านักดนตรีที่เล่นอยู่บนเวทีคือพ่อครัว ต่างแปลกใจไปตามๆกัน แย่งเรียกไปนั่งที่โต๊ะกันวุ่นวาย เคยเห็นแต่เพื่อนนักร้อง นักดนตรี ที่หน้าตาหล่อๆ มีสาวน้อยสาวใหญ่ หญิงแก่แม่หม่าย เก้ง กวาง บ่าง ชะนี ชักชวนไปนั่งพูดคุย ดื่มกินที่โต๊ะ นึกอิจฉาเขา วันนี้เมื่อรู้ว่ามีแต่ลูกค้าเรียกให้ไปที่โต๊ะ ก็ให้รู้สึกเต็มขึ้นมา ในหัวใจ เข้าห้องน้ำล้างหน้า ล้างตา หวีผม ส่องกระจก เช็คความเรียบร้อยจนแน่ใจ ลองดมตัวเองดูเองถึงกับเบ้ปาก มีแต่ กลิ่นเหงื่อ กลิ่นอาหาร นึกในใจนั่งห่างๆไว้เอาไว้แล้วกัน จากหัวใจที่โปร่งตุงออกมานอกอก ขณะนี้เหี่ยวลงตามลำดับที่เดินไปตามโต๊ะลูกค้า เริ่มรู้ว่าที่ลูกค้าเรียกไปที่โต๊ะนั้น ไม่ได้หลงไหลได้ปลื้มในตัวหรือบทเพลงที่เขาเล่น บางคนบอกไม่รู้จักด้วยซ้ำ ถ้อยคำสนทนาล้วนซักถามแต่เรื่องอาหารทั้งนั้น บางรายถึงกับเอาปากกากับกระดาษขึ้นมาจดยิกยิก หมายจะเอากลับไปทำให้ลูกให้ผัวกิน รู้สึกตัวเหมือนเป็นวิทยากรมาอบรม สอนอาชีพมากกว่าเป็นนักดนตรี แขกโต๊ะสุดท้ายออกไปแล้ว ทุกคนแทบจะทิ้งตัวลงนอนกับพื้น ทั้งเหนื่อยทั้งหิว แต่ก็ยังมีรอยยิ้มประดับตามใบหน้า มานั่งรวมกันที่โต๊ะกลางร้าน “พี่เดย์ทำอาหารเก่งสุดยอดเลย” เสียงใสๆของสายน้ำ “ทำให้น้ำกินบ้างสิ...หิว” “ไม่ไหวแล้ว...” ชายหนุ่มบอกเสียงระโหย “โทรสั่งพิชซ่ามากินกันดีกว่า เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” เอาใบละห้าร้อยที่ได้ทิป มาโบกโชว์ “เฮ้ย! ไม่ต้อง” ชนะใจรีบบอก ก่อนลุกไปหยิบโทรศัพท์ของร้าน โทรไปสั่งพิชซ่ามาให้ทุกคน “ไปไหนพี่เดย์?” เอสถามเมื่อเห็นชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้น “ไปเก็บครัว นั่งพักกันไปก่อน” “เดี๋ยวหนูไปช่วย” สายน้ำแข็งขัน “รอกินอะไรกันไปเถอะ” ชายหนุ่มบอกด้วยความหวังดี “ไปช่วยกันทำให้เสร็จ แล้วค่อยมากินด้วยกันดีกว่าพี่” เอสทำเป็นแข็งขันตามสายน้ำ ทั้งๆที่ตัวเองขี้เกียจตัวเป็นขน “ไป...ไปช่วยกัน” พี่นะก็พลอยคึกไปกับเขาด้วย เห็นว่าทุกคนกำลังแรง ก็ไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่ส่ายหน้าเดินนำหน้าเข้าไปในครัว เสียงย่ำเท้าที่เดินตามมาอย่างคึกคัก พลันเงียบหาย เอะใจจึงหันไปดู คิดไว้แล้วว่าจะต้องได้เห็นสีหน้าท่าทางของทุกคนที่กำลังเป็นอยู่ในขณะนี้ สภาพภายในครัวเหมือนมีสงครามเกิดขึ้น มันเลอะเละเทะไปหมด บนโต๊ะ ใต้โต๊ะ บนเตา ใต้เตา มีแต่เศษผัก เศษ อาหารเกลื่อนเต็มพื้น เครื่องใช้ไม้สอยกองสุมในอ่างล้างจาน จานชามที่รอล้างล้นออกจากกะบะกองเป็นภูเขาบนพื้น และทุกที่ ที่สามารถวางได้ ไม่นับคราบสกปรกที่แห้งกรังเพราะความร้อนบนเตาไฟ กับคราบมัน คราบอาหาร คราบน้ำแกงที่กะจาย ไปทั่ว ปล่อยให้ทุกตะลึงกับสภาพของครัวสักพัก ชายหนุ่มก็เดินยิ้มนำหน้าเข้าครัวพร้อมโบกมือให้ทุกคนตามมา “...ลุย!!!...” ไม่มีมีเสียงตอบรับจากปลายทาง นอกจากเสียงโอดเบาหวิวของสายน้ำ “โอย!...น้ำจะเป็นลม” จากคุณ : พ่อครัวพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 01:55:09 A:203.118.123.135 X:

ความคิดเห็นที่ 5 ขออนุญาตรวมกระทู้ให้นะคะ จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:28:37

ความคิดเห็นที่ 6 พ่อครัวพันธุ์ร็อค(2)   vote  [แจ้งลบ]   เพลงรัก love songs กระชากประตูเหล็กบานม้วนลงมา ใช้เท้าถีบส่งให้ติดพื้นด้านล่าง ก้มลงไปคล้องกุญแจ ชายหนุ่มยกแขนเสื้อขึ้นมา เช็ดหน้า ก่อนหยิบกล่องกีต้าร์ขึ้นมากระชับในมือ มองความเรียบร้อยของประตูโรงเรียนสอนพิเศษ ที่แวะมาทำความสะอาด ก่อนเข้าบ้าน ยกนาฬิกาขึ้นดู เข็มนาฬิกาบอกว่าเลยเที่ยงคืนแล้ว เดินเข้าซอยกลับบ้านที่ลึกเข้าไปอีกไกลอยู่เหมือนกัน แลเห็น แสง ไฟของรถฉายมาจากด้านหลัง เดินหลบเข้าข้างทาง แต่รถคันนั้นไม่แซง ซ้ำกลับปีบแตร หันไปมองเห็นพี่ชายโผล่หัวยุ่งๆ มาจากเศษเหล็ก ที่พี่ชายเรียกมันว่า “รถ” โบกมือเรียก ไม่ต้องบอกอะไรมากรีบเปิดประตูกระโดดขึ้นไปนั่ง “ทำไมวันนี้กลับดึกวะ?” เขาถามพี่ชาย “มีเทฟุตติ้ง ทิ้งไม่ได้” หมายถึงต้องเฝ้าคนงานเทปูนฐานรากอาคาร “นานๆเจอกันที ร่ำกันซะหน่อยเป็นไง?” พี่ชายพูดเหมือนไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน “เอาสิ” นึกอยากอยู่เหมือนกัน ปึง!ปึง!ปึง! “เฮ้ย! เดย์ เปิดประตูหน่อย” เสียงกระแทกประตูทำให้เจ้าของห้องต้องวางกีต้าร์ ที่กำลังแกะเพลงอยู่ลง นึกต่อว่าพี่ชายที่ทำไมไม่เปิดเอง ประตูก็ไม่ได้ล็อค แต่พอเห็นถุงข้าวของที่หิ้วมาเต็มมือทั้งสองข้าง ก็พูดไม่ออก ชะโงกมอง ออกไปนอกประตู แล้วหดหัวกลับเข้ามา “พ่อกะแม่ล่ะ?” ถามเสียงกระซิบ “นอนแล้ว ช่วยกันหน่อยสิ!” พี่ชายพูดเร่งให้รีบมาช่วยกัน ครู่เดียวทั้งคู่ก็จัดการทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง น้องชายหยิบน้ำแข็งใส่แก้วสองใบ รินเหล้าตาม พี่ชายใช้ไฟแช็คเปิด ขวดโซดา แล้วรินผสมลงไป “น่ามีกับแกล้มซะหน่อย” พี่ชายบ่น ถอดเสื้อนักศึกษาออกแขวนกับขอบหน้าต่าง เหลือแต่กางเกงบลูยีนขะมุกขะมัว กวาดข้าวของที่เกลื่อนอยู่บนเตียงออก เพื่อหาที่นั่ง ไม่รู้สึกอะไรที่ทุกตารางนิ้วของพื้นห้องเต็มไปด้วยขยะ! สิ่งของต่างๆ รอย เท้าที่ย่ำเป็นเทือกไปบนพื้น เพราะเจ้าไม่สนใจที่กวาด เสื้อผ้าที่ใส่แล้วล้นจากตะกร้ากองสุมตรงมุมห้อง บนโต๊ะเขียนหนังสือ มี จานข้าวแก้วน้ำ ถ้วยกาแฟ ที่น้องชายเอาขึ้นมากินแล้วไม่เก็บออกไป วางอยู่เต็มโต๊ะ ส่วนเก้าอี้ก็กลายเป็นที่พาดผ้าเช็ดตัว เสื้อ กางเกง มันก็จะอยู่อย่างนั้น ถ้าแม่ไม่ขึ้นมาทำให้เพราะทนเห็นไม่ไหว เขาไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ เพราะห้องตัวเองก็มีสภาพไม่ต่างกัน “ไม่ซื้อมา?” น้องชายที่ยังทรงชุดนักเรียนกางเกงขาสั้นสีดำนั่งเล่นกีต้าร์ แกะเพลงจากเทปคลาสเซ็ทอยู่บนพื้นเงยหน้า ถามกลับ “หมดตังค์แล้ว” พี่ชายบอกเหตุ “แกลงไปทำอะไรขึ้นมากินหน่อยสิ ชั้นอุตส่าออกค่าเหล้าแล้ว” จนด้วยเหตุผล น้องชายย่องลงไปข้างล่าง เข้าครัวไปทำกับแกล้ม หยิบปลากระป๋องมาเปิด เทใส่ชาม มุดเข้าไปหา ของในตู้เย็น ได้มาแค่ หัวหอม มะนาวกับพริกขี้หนู แค่นี้ก็เหลือแหล่ จัดแจงซอยหอม พริก ใส่ลงในชาม บีบมะนาว เหยาะน้ำปลา เสร็จก็รีบย่องขึ้นข้างบน ระวังให้เงียบที่สุดเดี๋ยวพ่อกับแม่ตื่น! วางจานยำปลากระป๋องลงบนโต๊ะ “อะไรว้า...!” พี่ชายทำเสียงผิดหวังเมื่อเห็นกับแกล้ม “ในครัวไม่มีอะไรกินเลยเหรอวะ?” “ไม่มีอะไรเลย วันนี้เค้าคงออกไปกินข้าวนอกบ้านกัน” ชายหนุ่มสันนิฐาน มองจานยำปลากระป๋อง นึกอยากคุยถึงเรื่องในอดีต เหมือนทุกครั้งที่กินเหล้ากัน เมื่อหมดเรื่องที่จะคุยกันแล้ว ก็มัก จะคุ้ยเอาเรื่องเก่าๆ สมัยเป็นวัยรุ่นมาคุยกัน ที่เคยปีนเข้าบ้านไปจีบหญิงซอยกลาง เคยยกพวกในชอยไปตีกับพวกเด็กซอยเก้า คุยกันไม่รู้จบ แต่พอนึกถึงคำพูดน้องชาย แก่แล้วชอบคุยเรื่องอดีต จึงหาเรื่องอื่นมาคุยแทน “ที่ร้านเป็นไงมั่ง? ยังหาพ่อครัวไม่ได้เหรอ?” รู้ว่าชายหนุ่มยังทำครัวอยู่ ด้วยกลิ่นอาหารที่ติดตัวมามันฟ้อง “ยังเลย” เจ้าตัวตอบเหนือยๆ ถึงเขาจะทำอาหารได้ดี แต่เขาก็ไม่ชอบที่จะทำงานในครัว เขาชอบที่จะเล่นดนตรี มาก กว่า “เป็นเชฟซะเปล่า ทำแต่ยำปลากระป๋องเป็นกับแกล้ม ของก็มีเต็มตู้เย็น” บ่นไปแต่ก็ตักเข้าปาก “ขี้เกียจ...” เหตุผลง่ายๆแต่เป็นความจริง เสียงคนเดินลงบันไดมาจากข้างบน ชายหนุ่มคิดว่าเป็นแม่ที่มักจะลงมาดูเสมอ เมื่อพี่ชายหรือพี่สาวคนโตกลับบ้านดึก เว้นแต่ชายหนุ่ม ไม่มีใครสนใจมานานแล้วว่า เขาจะออกจะเข้าบ้านตอนไหน จะไปไหนจะกลับกี่โมงหรือจะไม่กลับ คนที่ลง มาไม่ใช่แม่ แต่เป็น พี่สะใภ้คนสวย ลงมาดูสามี ชายหนุ่มไม่ได้พูดเล่นหรือแกล้งชม “พี่สะใภ้คนสวย” เลย เธอสวยมากจริงๆ ชนิดที่ไม่น่ามาลงเลยกับพี่ชายของเขา ที่ไม่มีอะไรดีเลย ซกมก ตัวเหม็น ตีนเน่า ขี้เมา ผมเผ้ารุงรังไม่ชอบหวี หน้าตาเหมือน มหาโจร ที่สำคัญ “จน” เธอนั่งลงข้างพี่ชาย ยิ่งมานั่งข้างกัน ยิ่งเหมือนนางฟ้ากับซานตาน พี่ชายโอบไหล่เธอไว้เบาๆไม่มีคำถาม ทำไมกลับ ดึกไม่โทรฯมาบอก? ไปไหนมา? ไปกับใคร? ที่ไหน? อย่างไร? มีแต่เพียงคำถาม “กินอะไรมาหรือยัง?” เธอถามสามีน้ำเสียงอาทร “กินอยู่นี่ไง” ชี้ไปที่จานยำปลากระป๋อง เธอยิ้มละมัยน้อยๆ “จะกินอะไรมั้ย? เดี๋ยวเค้าไปทำมาให้” ขยับตัวจะลุกขึ้น แต่พี่ชายดึงไว้ “ไม่ต้องหรอก เค้ากิน แค่นี้แหละพอแล้ว ดึกแล้วตัวเองไปนอนเถอะ” รู้ดีว่าถ้าเขายังไม่กลับบ้าน เธอจะไม่ยอมนอนจะรอเขากลับด้วยความเป็นห่วง พี่สะใภ้ขึ้นข้างบนไปแล้ว ชายหนุ่มกับพี่ชายยังคงนั่งร่ำสุรา กิน ดื่ม กันไปเรื่อยๆ ยังไม่คิดที่จะไปนอน ละมือจากกีต้าร์ หยิบแก้วขึ้นยกดื่ม เงยหน้ามองพี่ชายที่นั่งอยู่บนเตียง รู้สึกว่าพี่ชายนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ผิดสังเกตุ “เป็นอะไรวะ?” ถามด้วยความห่วง “เฮ้ย! เดย์ เล่นเพลงเพราะๆให้ฟังหน่อยสิ” ไม่ตอบคำถาม หากแต่ขอเพลงแทน “เป็นห่ะอะไร? ร้อยวันพันปีไม่เห็นอยากจะฟัง” น้องชายรู้ดีว่าพี่ชายไม่ได้ชอบเพลงที่เขาเล่น แต่ชอบเพลงเพื่อชีวิต พวกคาราบง คาราบาวไปโน่น ตามเพื่อนที่สถาบันการศึกษาที่เรียนอยู่ชอบฟังกัน “เจอหญิงคนนึง น่ารักฉิบ!...” นั่นไงสาเหตุโผล่มาแล้ว “...เจอกันทุกวันเลย ที่อนุเสาวรีย์ชัย” “ได้คุยกับเค้าหรือยัง” “ยัง...จะเข้าไปคุยยังไงดีวะ?” พี่ชายตอบหงอยๆ ขอความเห็น “ก็เข้าไปชวนคุยตรงๆนี่แหละจะให้ทำไง” น้องชายไม่รู้จะแนะนำได้อย่างไร เพราะถ้าเป็นเขาเจอคนถูกใจ ก็จะ กระแซะเข้าไปหาเรื่องคุยด้วยจนได้ “ไม่กล้าวะ เค้าสวยเกิน” พี่ชายตอบเศร้าๆรู้ตัวดี “มันจะสวยขนาดใหนวะ?” ไม่เชื่อว่าจะสวยถึงขนาดทำให้ใจคนฝ่อได้ “พรุ่งก่อนไปโรงเรียนแวะไปดูซิ” พี่ชายชวนอย่างกระตือรือร้น “อื่อ...ถ้าพรุ่งนี้ไม่ตื่นสาย” น้องชายรับปากแบบแทงกั๊กไว้ก่อน จากคุณ : พ่อครัวพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 02:15:16 A:203.118.123.135 X: จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:28:54

ความคิดเห็นที่ 7 เหล้าหมดแล้ว พี่ชายขึ้นไปนอน ป่านนี้คงกรนสนั่นหวั่นไหว ชายหนุ่มล้างจานล้างแก้วในครัวเงียบๆคนเดียว ไม่รู้ ตัวว่า แม่เดินลงมาจากข้างบนอย่างเงียบๆ แอบมองลูกชายคนนี้อยู่ด้วยความรู้สึกเป็นห่วงของคนเป็นแม่ ทุกคืนที่เขากลับ เข้าบ้านมาแม่จะย่องลงมาแอบดูเสมอ จัดการเรื่องในครัวเสร็จ ชายหนุ่มออกจากบ้านทางประตูหลังครัว ปิดล็อคกุญแจเดินไป ที่ห้องนอนที่สร้างแยกจากตัวบ้าน เมื่อก่อนห้องนี้ใช้เป็นห้องเก็บของ เขาไม่เคยเข้าไปในห้องของตัวเองที่อยู่ตั้งแต่เด็กมานาน แล้ว ของในห้องก็ยังอยู่เหมือนเดิม แม่ พี่สาว พี่สะใภ้จะผลัดกันเข้าไปช่วยปัด กวาด เช็ดถู หวังว่าสักวันชายหนุ่มจะกลับมา ใช้ ห้องนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร ตั้งแต่ช่วยพี่นะทำครัว มีเพียงสิ่งเดียวที่ชายหนุ่มเห็นว่าดี มันเหนื่อยมากๆ และมันก็ทำให้เขา หลับได้ง่าย ไม่ต้องทนทรมานกับการนอนไม่หลับ ที่มันเข้ามากลายเป็นเพื่อนสนิท เจอกันทุกค่ำคืน ทั้งเหนื่อยทั้งเมา หัวถึงหมอนก็หลับผล็อย “เดย์...เร็วหน่อยโว้ย!เดี๋ยวไม่ทัน” พี่ชายเร่งเมื่อเห็นน้องชายที่จะออกจากบ้านด้วยกัน ยังนุ่งผ้าเช็ดตัวลอยชายเดินร่อน ไปร่อนมา พ่อกับพี่สาวออกจากบ้านไปก่อนหน้าแล้ว เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นประจำคนที่ทำกิจวัตรช่วงเช้าเสร็จเป็นคนสุดท้าย ของบ้าน ต้องเป็นน้องเล็กสุดท้องคนนี้เสมอ ไม่เคยรีบร้อน ไม่เคยตื่นมาแย่งห้องน้ำกับใคร เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วคนอื่น เขาตีกันจะตาย แย่งของเล่น แย่งของกิน แต่กับน้องเล็กคนนี้ไม่เคยแย่งอะไรกับเขา ให้ก็เอาไม่ให้ก็ไม่เอา จนพ่อกับแม่ต้องยัด ใส่มือให้เสมอ “เดี๋ยว!กินข้าวก่อน” กวาดกับที่เหลือๆใส่จานข้าว แม่หยิบกับข้าวที่แบ่งไว้ มาวางให้ ถ้าไม่คอยแบ่งไว้ คงได้กินแต่น้ำแกงทุกมื้อ แต่ก็ไม่เคยเห็นบ่นอะไร “พอแล้วแม่ เช้าเช้ากินอะไรไม่ลง” ถือจานวิ่งตื๋อขึ้นห้อง “ทำไมชอบเอาขึ้นไปกินบนห้องนักนะ” แม่บ่น หากว่าแม่เดินตามขึ้นไปดูก็จะรู้ ตักข้าวใส่ปากคำ เดินไปหยิบเสื้อมาใส่ ตักข้าวใส่ปากคำ เดินไปเปิดเพลง ตักข้าวใส่ปากคำ เดินไปหยิบกางเกง ทำอะไรไปเรื่อยเปื่อยอย่างนี้จนข้าวหมดจานหรือแต่งตัวเสร็จ เดินลงมาโดยไม่ได้ถือจานลงมาด้วยอีกตามเคย พี่ชายตะโกน เร่งโว้กว้าก อยู่หน้าบ้าน กระโดดลงรถเมล์ได้ พี่ชายรีบเดินจ้ำนำหน้าไปป้ายรถเมล์ที่ตัวเองต่อรถไปสถาบันที่เรียน ชะงักหันมาสะกิดน้องชาย “นั่นไงคนนั้นไง” ชี้ชวนให้ดูหญิงสาวที่ตัวเองหายปอง ไกลจนมองรู้แค่ว่าเป็นหญิงสาว ในชุดนิสิต ดูจากชุดแล้วน่าจะเป็นน้องใหม่ปีหนึ่งหมือนกับพี่ชายของเขา เดินไปจน ได้ระยะที่เห็นชัดเจน พอจะมีคำตอบให้พี่ชาย ก็หันหลังกลับทันที “เฮ้ย!... จะไปใหนล่ะ?” พี่ชายร้องถาม “ไปเรียน” ใจอยากจะบอก แกอย่าเสียเวลาเลยว่ะ หมดหวัง! กลัวพี่ชายจะเสียใจ “เป็นไงวะ?” เขย่าแขนน้องชายเร่งคำตอบ “สวย!” มองพี่ชายตัวเองหัวจรดตีน แอบถอนหายใจเบาๆ “บอกแล้วไง...” ยิ้มยืดภูมิใจราวกับหญิงสาวเป็นแฟนตัวเองแล้วจนน่าหมั่นใส่ “แล้วทำไงดีวะ?” กลับมาถามเสียงอ่อย ทั้งขำ ทั้งสงสารพี่ชาย ไม่รู้จะแนะนำอะไร เพราะถ้าเป็นตัวเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ใจฝ่อเหมือนกัน นึกเสียใจที่ปรามาส ไว้เมื่อคืนนี้ “แกก็มองๆไปก่อนแล้วกัน ให้เค้ารู้ว่าเรามอง แล้วค่อยมาว่ากัน ชั้นไปเรียนก่อน เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน” แนะนำ ส่งๆไปอย่างนั้น หารู้ไม่ว่าไอ้คำแนะนำส่งๆนี่แหละ พี่ชายเอาไปปฏิบัติตามกว่าสองปี! จากคุณ : พ่อครัวพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 02:31:01 A:203.118.123.135 X: จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:29:53

ความคิดเห็นที่ 8 “เดย์!!!เดย์...” เสียงพี่ดาวพี่สาวคนโตแผดร้องเรียกลั่นบ้าน งัวเงียขึ้นมาแล้วหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อได้ยินประโยคต่อมา “เดียร์ถูกแทง!” กระโดดลงจากเตียงแทบไม่ทัน เปิดประตูไปเห็นพี่สาวน้ำตานองหน้า “รีบลงไปข้างล่างเร็ว!!! แม่เป็นลม!” พี่สาวบอกแล้วรีบวิ่งกลับลงไปข้างล่าง “แล้วพ่อล่ะ?” วิ่งไปหยิบเสื้อมาใส่ ก่อนวิ่งตามพี่สาวลงไป “ขับรถไปโรงบาลแล้ว” แม่เป็นลมยังไม่ฟื้น พี่สาวประคองให้นั่งดมยา ปากก็พร่ำปลอบใจแม่ “ไม่เป็นไรแม่ เดียร์ไม่เป็นไร ถึงมือหมอแล้ว” แต่ไม่น่าจะช่วยให้แม่สบายใจได้ ในเมื่อตัวเองยังร้องไห้เป็นเผาเต่า พยายามตั้งสติรับเหตุร้ายครั้งแรกในชีวิต รับกุญแจรถมา จากพี่สาว วิ่งไปถอยรถมาจอดหน้าบ้าน พี่สาวประคองแม่ที่ยังตั้งสติไม่ได้ ขึ้นนั่งเบาะหลังกับตัวเอง เร่งให้น้องชายออกรถ ขณะขับรถก็คิดว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรทุกคนไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ตำรวจโทรศัพท์มาบอกที่บ้านพ่อเป็นคนรับสาย พี่ชายถูกแทง! อาการหนักอยู่ในห้องฉุกเฉิน เป็นสถาบันครู่อริหรือเปล่า? มีส่วนเป็นไปได้มากเพราะสถาบันการศึกษาที่พี่ชาย เรียนอยู่กับสถาบันครู่อริ นั้นมีเรื่องกันมาหลายสิบปี รุ่นแล้วรุ่นเล่า ไม่คิดว่าจะมาเกิดขึ้นกับพี่ของตัวเอง หน้าห้องฉุกเฉิน ญาติผู้ป่วยคนอื่นนั่งบ้าง ยืนบ้าง อออยู่เต็มหน้าห้อง พยายามมองหาพ่อที่รุดมาโรงพยาบาลก่อนหน้า สะดุดตากับใครคนหนึ่งในชุดนิสิต! แม้เห็นเพียงครั้งเดียวเมื่อสองปีก่อนก็ยังจำได้ เธอมีดวงตาและสีหน้าตื่นกลัวตลอดเวลา ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าเธอยืนคุยอยู่กับพ่อของเขา และตำรวจอีกสองคน! หญิงสาวเร่งฝีเท้าไปที่ป้ายรถเมล์ หลังออกจากตู้โทรศัพท์สาธารณะ โทรศัพท์ไปบอกทางบ้านให้มารับหน้าปากซอย ดึกมากแล้ว พลันสายตาเหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นตาแต่รำคาญใจ เขาคนนั้นยืนล้วงกระเป๋ากางเกงยีนเก่าคร่ำคร่าพิงป้ายโฆษณา สัปหงกคอพับคออ่อน หน้าแดงเถือก ไม่บอกเธอก็รู้ว่า เมาจนยืนหลับ! รู้สึกตัวเองโชคร้ายจริงๆ ทำงานที่มหาวิทยาลัยไม่เสร็จต้องกลับดึก แล้วยังมาเจออีตาบ้านี่อีก โชคยังดีหน่อยตรงที่ เขายังยืนเมาหลับไม่รับรู้เหตุการณ์รอบข้าง จ้ำเท้าเดินผ่านอย่างรวดเร็ว เดินไปตั้งหลักริมถนนไกลออกไป หันกลับไปมอง อีกครั้ง โล่งอกที่เขายังยืนคอตกไม่ไหวติง เธอเจอกับเขาที่ป้ายรถเมล์ตอนกลับบ้านไม่บ่อยนัก แต่ถ้าเป็นตอนเช้าที่ป้ายรถเมล์ก่อนไปเรียนละก็ เป็นต้องเจอกัน ทุกวัน แรกๆเธอเองก็เฉยๆไม่คิดอะไร ต่อมาเริ่มรู้สึกตัวว่าถูกมองบ่อยๆ หันไปมองก็เจอสายตาคู่นั้นมองมา ด้วยสายตาที่ หวามเยิ้มชวนให้ขนลุก น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะสารรูปของเขาคนนั้น ตัวโตสูงใหญ่หน้าตาก็น่ากลัว ผมยุ่งเป็น กระเซิง ยิ่งนานวันที่เจอ ก็ยิ่งเห็นสิ่งแย่ๆของเขา เสื้อนักศึกษาที่ใส่ไม่เคยรีด กางเกงยีนที่ใส่ยิ่งน่าขยะแขยง เธอสังเกตุเขา ใส่ ซ้ำเป็นอาทิตย์ บางเช้าก็ซะเงาะซะแงะมา เมาค้าง! เธอดูออก ตอนเย็นหากเธอกลับค่ำก็มักจะเห็นเขา ยืนเมาคอพับคออ่อน หรือไม่ก็เมาพับหลับคาป้ายรถเมล์ บางวันเดินเฉียดเข้าใกล้โดยไม่ได้ตั้งใจ ได้กลิ่นเหงื่อจากตัว กลิ่นบุหรี่กับกลิ่นละมุดเน่า จากลมหายใจ รู้สึกสะอิดสะเอียนจนต้องเดินหนีไปไกลๆ นึกในใจใครได้ไปเป็นลูกเป็นผัวซวยตาย! จากความรู้สึกกลัวใน ตอนแรกนานวันเข้า จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเป็นสองปี จนย่างเข้าปีที่สาม! เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ล่วงล้ำเส้นเธอ มากนัก นอกจากส่งสายตาหยาดเยิ้ม ก็เปลี่ยนจากความกลัวเป็นความรังเกียจแทน มัวแต่กังวลกับร่างที่ยืนคอตกอยู่ตรงนั้น ไม่รู้สึกตัวว่ามีรถขับเข้ามาใกล้ที่กับเธอยืนอยู่ช้าๆ ผู้ชายที่นั่งอยู่เบาะหลังเปิด ประตูเดินลงมา แววตาดั่งหมาป่าเห็นลูกแกะขณะเยื้องย่างเข้าหาหญิงสาว ก่อนกระชากลากฉุดข้อมือเธอไปทางประตูหลังของ รถที่เปิดค้างเตรียมไว้ หญิงสาวตกใจสะดุ้งสุดตัว! แต่ยังมีสติพอที่จะดิ้นรนขัดขืน ร้องขอความช่วยเหลือจากเขาที่ยืนหลับคอ พับคออ่อน ได้ยินเสียงกรีดหวีดร้องของผู้หญิง! ปรือตามองไปที่ต้นเสียง เห็นเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ไวกว่าความคิด! วิ่งเข้าไป เป้าหมายอยู่ที่ผู้ชาย ที่กำลังฉุดกระชากข้อมือของหญิงสาว เธอเห็นเขาวิ่งเข้ามา ผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับเปิดประตูออกมา ชูมีดใบวาววับขึ้นขู่ แต่เขาก็ยังคงวิ่งเข้ามา กระโดดถีบคนที่ฉุดข้อมือเธอจนล้มลง ทำให้เธอสะบัดมือหลุดมาได้ แม้จะล้มลุกคลุกคลานไปด้วย ผู้ชายที่ถือมีดวิ่งอ้อม ประตูรถที่เปิดบังอยู่มายังเขาที่กำลังสาวหมัดใส่คนที่ฉุดเธอ จนล้มลงบริเวณด้านท้ายของรถ ตะโกนให้เขาระวัง! สุดเสียง เมื่อเห็นมันจ้วงแทง แม้จะใช้ท่อนแขนปัดมีดออกจากตัวได้ทัน แต่คมมีดก็เฉือนเข้าที่ท้องแขนจนเลือดสาด คนที่ถูกต่อยล้มลง ควักมีดออกมาโดยที่ทั้งเขาและเธอไม่ทันเห็น มันเสือกมีดเข้าสีข้างของเขา เธอเห็นเขาสะดุ้ง!และสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง! เมื่อไอ้ คนที่จ้วงแทงเขาที่แขนได้จังหวะแทงมีดเข้าที่ท้องสุดแรง! ก่อนที่จะค่อยๆทรุดลงกับพื้น เห็นเขาพูดกับเธอ “หนีไป...!” เป็นคำพูดคำแรกของเขาที่พูดกับเธอหลังจากเห็นหน้า กันมาเกือบสามปี คนพวกนั้นเห็นท่าไม่ดี เมื่อคนที่อยู่แถวนั้นวิ่งมาดู มันขึ้นรถแล้วรีบขับหนีไป เธอวิ่งมาดูเขาที่นอนจมกองเลือดอยู่ หันรีหันขวาง ร้องขอความช่วยเหลือกับคนที่วิ่งเข้ามาดู โชคดีที่หน่วยกู้ชีพของ โรง พยาบาลราชวิถี ที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนด้านหลังป้ายรถเมล์ ได้ยินเสียงหวีดร้อง เอะอะ พากันออกมาดู เมื่อมาประสบเหตุ ก็รีบนำเขาส่งห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลก่อนที่เขาจะเสียเลือดไปมากกว่านี้ จากคุณ : พ่อครัวพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 02:35:37 A:203.118.123.135 X: จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:30:16

ความคิดเห็นที่ 9 เปิดประตูห้องน้ำตัวเบาออกมา ได้อาบน้ำสระผมหลังจากที่หลับสนิทตื่นมาเกือบเที่ยง สดชื่นกระปลี้กระเปล่าหัวหู โล่งไปหมด กลิ่นของสบู่ แชมพูสระผมหอมฟุ้ง แปลกใจวันนี้วันอาทิตย์ทำไมไม่เห็นแม่กับพี่สาวเลย? พลันกลิ่นประหลาด กระแทกจมูก! ถึงกับผงะ ขนลุกเกลียว รู้สาเหตุ “หนิง!” เหมือนที่คิด “หนิง พี่สะใภ้คนสวย” กำลังทำอาหารอยู่ที่หน้าเตา กลิ่นประหลาดเข้มข้นขึ้นตามลำดับที่เดินเข้าไปใกล้ กลั้น ใจเดินเข้าไปเพราะอยากกินกาแฟต้องต้มน้ำ หนิงรู้สึกว่ามีคนเดินมาหันไปยิ้มหวาน ชายหนุ่มยิ้มตอบนิดๆ ติดเตาต้มน้ำ หันไปมองของในกะทะ มองไม่ออกว่าเป็นอะไร จะว่ามองไม่ออกก็ไม่เชิง แต่ไม่แน่ใจว่าคิดถูกหรือไม่ “อะไรหน่ะ?” ถามเอาดีกว่า “ผัดมักกะโรนี...” ยิ้มหวาน หันมาบอกเสียงแหลมเล็กน่ารัก ไม่สนใจที่ชายหนุ่มมองตาปริบๆ “เนี่ยนะ!...ไม่เห็นเหมือนที่สอนเลย” จำได้ว่าเป็นเมนูที่เคยสอน แต่ไม่ใช่อย่างนี้ “ก็ดัดแปลงเอางัย อย่างที่เดย์เคยสอน มีอะไรอยู่ในตู้เย็นก็เอามาดัดแปลงใส่” น้านนน...มาอ้างเราอีก ผัดมักะโรนีใส่ถั่วงอกกับมะเขือเปราะนี่นะ! ไปสอนตอนไหนวะ? “กลิ่นแปลกๆ?” อยากจะใช้ คำว่า กลิ่นประหลาด แต่เพราะหน้าสวยๆยิ้มหวานๆนี่แหละ ทำให้ไม่กล้าพูด “ซอสมะเขือเทศมันหมด หนิงลืมซื้อมา เลยใช้ซอสพริกศรีราชาแทน” ยิ้มอย่างภูมิใจ ดัดแปลงได้อีกแล้ว ชงกาแฟเสร็จรีบเผ่นออกจากครัว นั่งลงตรงข้ามพี่ชายที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับกลิ่นประหลาด หนิงยกกะทะมาทั้งใบ ควันโขมงตามมา ไฟคงแรง... ตักผัดที่มองไม่ออกว่าเป็นมักกะโรนี มันเกาะกันเป็นก้อนเละๆ ใส่ในจานสามี เคาะตะหลิวกับจาน ไอ้ผัดมักกะโรนีมันก็ยังติดไม่ยอมหลุด สามีต้องใช้ช้อนช่วยแคะ “เอามั้ย?” หันมายิ้มหวานถามชายหนุ่ม ที่นั่งดูอยู่อย่างหวาดๆ จะปฏิเสธก็ดูกระไรอยู่ เชิญชวนซะขนาดนั้น “เอามาลองดูหน่อย...นิดเดียวนะ!” รีบเน้น จะลองชิมฝีมือลูกศิษย์ก้นกุฏิพัฒนาไปถึงไหนแล้ว ดูจากหน้าตา ไม่น่าจะ ไปถึงไหน มองไปทางพี่ชาย ก็เห็นเคี้ยวกลืน! เคี้ยวกลืน! ลองตักขึ้นมากินบ้าง กลิ่นฉุนของซ้อทพริกที่ไหม้ไฟ แสบร้อนขึ้น จมูกทำเอาแทบสำลัก! รสชาติบอกได้คำเดียวว่า “ครบ!” เปรี้ยว หวาน มัน เค็ม เผ็ด มันมาพร้อมๆกันหมดทุกรส แย่งกันมา ออกฤทธิ์ในปาก กลั้นใจกลืน ยกกาแฟล้างปากล้างคอแทบไม่ทัน “ไม่อร่อยเหรอ?” ถามเสียงละห้อยเมื่อเห็นสีหน้าของชายหนุ่ม “หนิงว่า…มันเค็มไปหน่อย” รีบชิงออกตัว ไม่หน่อยหล่ะ! และก็ไม่ใช่แต่รสเค็มอย่างเดียวเท่านั้น มันเกินไปหมดทุกรส นึกในใจรู้ก็รู้อยู่ ไม่น่าลองเลย วันนี้คง กินอะไรไม่อร่อยไปทั้งวัน! ไม่เฉพาะชายหนุ่ม ทุกคนในบ้านรู้ฤทธิ์รสชาติอาหารของหนิงกันถ้วนทั่วหน้า ขนาดแม่ที่แสนจะ เป็นคนขี้เกรงใจคน ยังปฏิเสธปากคอสั่นหาข้ออ้างขึ้นข้างบนวุ่นวาย เมื่อถูกชวนให้ชิมอาหารที่หนิงทำ “เดย์ ทำน้ำสลัดให้หน่อยสิ...น่านะ...หนิงต้มไข่ไว้ให้แล้ว” ขอร้องแต่เตรียมของไว้แล้ว ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ “อ้าว...แล้วทำไมไม่กินผัดมักกะโรนี?” ทำมาแล้วไม่กิน “อยากกินสลัด กลัวอ้วน” ทำหน้าทำตา จริงๆนะ “กลัวอ้วนหรือกลัวอ้วกกันแน่” “บ้า! อร่อยจะตาย ไม่เชื่อถามเดียร์สิ” พยักพเยิดให้ดู ก็คนเค้ากินเอากินเอา จะมาว่าไม่อร่อยได้ไง! ชายหนุ่มหัวเราะ ก็แหงหล่ะ! ทั้งบ้านก็มีแต่พี่ชายเท่านั้นที่กินฝีมือหนิงได้ เดินเข้าไปในครัวดูไข่ต้ม อาหารชนิดเดียว ที่หนิงทำแล้วมีรสชาติใกล้เคียงกับชาวบ้านมากที่สุด “อ้าว! มาปลอกไข่สิ” ชายหนุ่มเรียกให้มาปลอกไข่ เมื่อเห็นคนอยากกินยังยืนกะหนุงกะหนิงกับสามี ไม่ยอมมาช่วย ส่วนตัวเองหยิบเครื่องปรุงมาเตรียมไว้ มีน้ำมันมะกอกถ้าไม่มีจริงๆน้ำมันพืชก็ยังไหว เกลือ น้ำตาล น้ำส้มสายชู หมักจากข้าว ได้ยิ่งดี มัสต๊าด และ นมสด “แกะเอามาเฉพาะแต่ไข่แดง ไข่ขาวเก็บไว้คลุกในสลัด ไม่อ้วน!” ชายหนุ่มยื่นชามผสมให้ ก่อนใช้ช้อนยีไข่แดงให้ ละเอียดเนียน ระหว่างนั้นโรยน้ำตาลกับเกลือผสมลงไปทีละน้อยจนเนียนเป็นเนื้อเดียวกัน ใส่น้ำส้มสายชู คนให้เข้ากัน “เมื่อก่อนนี้เขาใช้ไข่แดงสดเลยนะ แต่เดี๋ยวนี้คนเค้ากลัวไข้หวัดนกกัน” บอกหนิงที่ยืนดูอยู่ ขณะที่คนส่วนผสมจน เข้ากันดีก็ใส่น้ำมันมะกอก แล้วตีจนเนียนสวยเป็นเนื้อเดียวกันจนเป็น มายองเนส ใส่มัสต๊าดและเทนมสดนิดหน่อยผสมลงไป ไม่ให้ข้นเกิน เป็นอันจบ ยื่นให้คนอยากกิน “แล้วผักสลัดล่ะ?” เอียงคอถาม ได้คืบจะเอาศอก “เฮ้ยย! หั่นเอาเอง” ชายหนุ่มร้องลั่น คนอยากกินยังเอียงคอมองตาแป๋ว ไม่ยอมขยับ “จะไปร้านแล้ว ต้องไปเตรียมของในครัวอีก” นึกถึงงานในครัวให้รู้สึกเบื่อ เมื่อไหร่พี่นะจะหาพ่อครัวได้เสียที จากคุณ : พ่อครัวพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 02:40:21 A:203.118.123.135 X: จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:30:36

ความคิดเห็นที่ 10 หญิงสาวมาถึงโรงพยาบาล ตอนสายของวันรุ่งขึ้น ตกใจที่ไม่เจอรายชื่อของเขาคนนั้นที่หน้าห้องฉุกเฉิน วิ่งไปถาม เจ้าหน้าที่จึงได้รู้ว่าเขาย้ายไปอยู่อีกตึกหนึ่งแล้ว ต้องคอยสังเกตุอาการซึ่งยังไม่ดีขึ้นเลยอย่างใกล้ชิด เธอเห็นน้องชายของเขาที่ รู้จักกันตั้งแต่เมื่อคืน ยังอยู่ในเสื้อผ้าชุดเดิมนั่งอยู่หน้าห้อง จึงเดินไปทักทาย พ่อและพี่สาวช่วยกันกล่อมแม่ให้กลับบ้านไป พักผ่อนก่อน อยู่ที่นี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ โดยเขาอาสาอยู่ดูทางนี้เองเผื่อมีอะไรฉุกเฉิน รอคนอื่นมาเปลี่ยนเวรในตอนเย็น เธอขอ เข้าไปเยี่ยม “เอาสิ!” น้องชายรีบบอก “เดียร์มันรู้คงดีใจ” หญิงสาวยิ้มเล็กๆไม่ต้องอธิบาย เธอเข้าใจจากสายตาที่เขามองเธอมา ตลอดเกือบสามปี เมื่อก่อนนี้ทำไมไม่เข้าใจ? ร่างที่คุ้นตานอนเป็นตายเท่ากันอยู่ตรงนั้น ในปากมีท่อของเครื่องช่วยหายใจสอดอยู่ สายออกซิเจนที่จมูกสาย น้ำเกลือ สายเลือด แขนข้างที่ไม่มีสายน้ำเกลือมีผ้าพันแผลปิดแผลที่ถูกคมมีด มีสายอะไรระโยงระยางจากหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงตาม จังหวะปั้มของเครื่องช่วยหายใจ เธอเดินเข้าไปจนชิดติดเตียงคนเจ็บ เข้าไปไกล้ที่สุดตั้งแต่เคยเจอกันมา มองเขาจนชัดตาคนที่ เธอรังเกียจและรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็น คิดแล้วน้ำตามันพาลจะไหลออกมา กลั้นมันไว้ กลัวคนอื่นเห็น เข้าใจผิดคิดว่าเป็น อะไรกับคนเจ็บ ขอบคุณค่ะ อยากจะพูดให้เขาได้ยินแต่พูดไม่ออกเอื้อมมือไปสัมผัสมือเขา เธอรู้สึกว่าเขาขยับนิ้วเบาๆตอบ เหมือนรับรู้ กลั้นน้ำตาไม่อยู่ ปล่อยมันไหลออกมา จนแล้วจนรอดก็ต้องทำสลัดให้ทั้งจาน คนอยากกินยกไปนั่งกินข้างสามีกะหนุงกะหนิงกันอีกแล้ว ชายหนุ่มตักสลัด มาเผื่อตัวเองแต่ยังกินไม่ลง ผะอืดผะอมในปากไม่หาย ได้แต่นั่งจิบกาแฟล้างปาก มองคนเขาหยอกล้อกัน เคยคิดอิจฉาพี่ชาย ที่มีภรรยาแสนสวย พอมาคิดว่าจะต้องกินอาหารที่คนสวยทำไปตลอดชีวิต ความอิจฉามันหายไปไหนไม่รู้ แต่พี่ชายก็มีความสุขทุกครั้งที่กิน เป็นความสุขที่เกิดจากความรักมากกว่ารสชาติของอาหาร เหมือนได้ยินเสียงเพลงแว่วมาจากไหนสักแห่ง เป็นท่วงทำนองของเพลงที่คุ้นเคย พยายามหาที่มาของเสียงเพลง แต่ความรู้สึกบอกว่ามันจะดังมาจากชายหญิงที่นั่งหยอกล้อกันเบื้องหน้า When we’re hungry Love will keep us alive When we’re hungry…… Love will keep us alive “เพลงอะไร ?เพราะดี” พี่ชายถามหลังจากนั่งฟังน้องชายเล่นจนจบเพลง “เพลง เลิฟ วิล คีพ อัส อะไลฝ ของ อีเกิ้ล เพิ่งแกะเสร็จ” “เล่นอีกสิ เอาเพลงซึ้งๆหน่อย” ช่วงนี้อารมณ์อยากฟังเพลง “งั้นเอาคาราบาวซะหน่อยมั้ย” ทำเสียงแหย่พี่ชาย “ลุงขี้เมาเป็นไง” “ไม่เอา! ตอนนี้มันคนละฟิวส์กันเลย” ปฏิเสธลั่น หลังออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นที่บ้านยังไปเรียนไม่ได้ วันๆกินแล้วก็นอนแล้วก็กินยา เพื่อนฝูงที่มาเยี่ยมช่วงแรกๆ ก็หายหัวกันไปหมด ทั้งเบื่อทั้งเหงา ยึดเอาห้องน้องชายที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยรามคำแหง แต่ไม่ค่อยจะไปเรียน วันๆขลุกอยู่ กับดนตรีในห้องทั้งวัน เป็นที่คลายเหงา ไม่อยากออกจากโรงพยาบาลเลย หนิงแวะมาเยี่ยมทุกวันที่ไปเรียน รู้ดีว่าแค่มาเยี่ยม ตามมารยาท แต่แค่นี้ก็สุขสุดแล้ว เพียงคิดถึงก็มีความสุข ความรู้สึกมันล้นไปออกที่หน้าจนน้องชายสังเกตุเห็น “เป็นอะไร?” ยิ้มถามพี่ชาย ทั้งๆที่รู้อยู่ “เปล่า! คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” “คิดถึงหนิง?” รู้สึกร้อนวูบที่หู เขินน้องชายแม้เมื่อก่อนเคยปรึกษาอยู่บ่อยๆ “คุยกันไปถึงไหนแล้ว?” “ยังไม่ถึงไหนเลย” คิดไปก็ยังมองไม่เห็นทางที่จะพิชิตใจหญิงสาวที่หมายปอง “อะไร?เค้ามาเยี่ยมแทบทุกวัน” “เค้าก็มาเยี่ยมตามมารยาท ไม่ได้คิดอะไรหรอก” ที่พูดอย่างนี้เพราะรู้ตัวดี “ไม่ได้แย็ปๆอะไรไปเลยเรอะ?” น้องชายซัก “ก็...นิดหน่อย” “ว่ายังไง?” อยากรู้จนตัวสั่น หูผึ่ง “ก็...บอกเค้าว่าถ้าออกจากโรงพยาบาล หายดีแล้ว จะขอตามไปดูแล” ร้อนวูบขึ้นที่หูอีก “วู้...! เชยว่ะ...” น้องชายขำ ส่ายหัวถามต่อ “แล้วเค้าว่าไงวะ?” “เค้าก็เฉยๆไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่ยิ้มๆ บอกแล้วเค้าไม่ได้คิดอะไร” พี่ชายกล่าวแล้วนิ่งเงียบไป เมื่อเห็นพี่ชายนิ่งเงียบไป ก็ไม่อยากจะซักอะไรต่อ กลับมาที่กีต้าร์บนหน้าตักอีกครั้ง เวลาอย่างนี้เอาเสียงเพลงเป็น เพื่อนให้ดีที่สุด หญิงสาวมาเยี่ยมคนเจ็บอย่างเคย เป็นประจำทุกวันที่กลับจากมหาวิทยาลัย ไม่เห็นคนเจ็บอยู่บนเตียง สอบถามจาก เตียงข้างๆได้ความว่า น้องของคนเจ็บพาออกไปนั่งเล่นที่ระเบียงด้านหลัง เดินตามไปจะเอาขนมที่ซื้อมาฝากจากร้านเจ้าอร่อย หน้ามหาวิทยาลัยไปให้ กำลังจะเลี้ยวผ่านมุมตึกพลันได้ยินเสียงสนทนาของคนเจ็บกับน้องชาย รู้สึกว่าจะคุยถึงตัวเธอจึงชะงัก เท้าหยุดยืนฟัง “เมื่อก่อนได้แต่แอบมองเค้า ทีตอนนี้เค้ามาเยี่ยมแทบทุกวัน ทำไมไม่พูดกะเค้าไปเลยล่ะว่าคิดอะไร” เสียงน้องชายถาม เหมือนกับที่นึกกังวลอยู่ จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนจนเขาต้องเจ็บตัวปางตายเพราะช่วยเธอไว้ กลัวเหลือเกิน ว่าเขาจะใช้เวลาช่วงนี้เสนอไมตรีให้เธอ เพราะรู้ถึงความรู้สึกของเขาได้ดีจากสายตาที่มองมา ลำบากใจ ไม่อยากให้เขาเสียใจ เสียความรู้สึก บุญคุณกับหัวใจมันคนละเรื่องกัน “จะให้พูดอะไร...เจ็บจะตายห่ะอยู่แล้ว แค่หายใจยังเจ็บเลย...” สีหน้าบอกว่าเจ็บจริงๆ “เอาน่า...ถือว่าคุ้ม” น้องชายปลอบ “คุ้มอะไรวะ?” “ก็ได้รู้จักเขาแล้วไง แถมสถานะการณ์ได้เปรียบอีกต่างหาก” น้องชายพูดยิ้มๆ “มันไม่คุ้มกันหรอก...” น้ำเสียงของเขาเนือยๆช้าๆจากอาการเจ็บแผลที่ท้อง หญิงสาวที่ยืนฟังอยู่คิดว่าเขาคงบอกไม่คุ้มกัน แค่ได้รู้จักเธอแต่ต้องแลกกับการเจ็บตัวปางตาย “...ถึงตายก็ไม่คุ้ม ถ้าวันนั้นชั้นไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรือถ้าพวกมันฉุดเธอไปได้...จะเป็นยังไงไม่อยากคิดเลย ไม่เกิดอะไร ขึ้นจะดีกว่า...ไม่อยากให้เค้าต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้...” กลั้นใจฝืนพูดแต่ก็สุดจะทน “...เจ็บว่ะ...” “มากมั้ย?” น้องชายเป็นห่วง “อื่อ...” พยักหน้าช้าๆ “ไปนอนมั้ย? ชั้นว่าแกไปนอนดีกว่า” “...ดีเหมือนกัน” มันไม่ไหวแล้วจริงๆ หญิงสาวยังคงยืนค้างอยู่อย่างนั้น ชาไปทั้งตัวตั้งแต่ได้ยินเขาพูดจบ จะตายอยู่แล้วยังไม่คิดถึงตัวเองสักนิด กระทั่งเขา เดินกระย่องกระแย่งพ้นมุมตึกมา มีน้องชายหิ้วถุงน้ำเกลือเดินประคอง ทันทีที่เห็นหญิงสาวหน้าที่นิ่วคิ้วที่ขมวดจากความเจ็บ ปวดกลับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใส “เอาขนมมาฝาก” ยิ้มตอบแล้วยื่นถุงขนมให้ “หวัดดีเดย์...” หันไปทางน้อยชายที่ยื่นมือมารับแทนคนเจ็บ “ขอบคุณครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสะกดความเจ็บปวดแต่ก็ยังมีรอยยิ้มที่หน้า “เจ้าเนี๊ยะทำอร้อย อร่อย” ไม่รู้ตัวว่าหน้าก็มีแต่รอยยิ้มเหมือนกัน น้องชายเห็นรูปการณ์แล้วว่า น่าจะเปิดโอกาสให้พี่ชายทำคะแนน มองลู่ทาง คิดหาทางชิ่ง “แกเดินไปที่เตียงเองไหว มั้ย?... ชั้นปวดท้องอยากไปห้องน้ำ” หาทางออกได้เนียนๆ พร้อมยื่นถุงขนมถุงน้ำเกลือให้ “ไปเถอะ เดี๋ยวหนิงพาไปเอง” เธอรีบขันอาสาและรับเอาถุงขนมถุงน้ำเกลือไว้เอง เขาค่อยๆเดินช้าๆไปที่เตียงโดยเธอถือถุงน้ำเกลือให้ เห็นท่าทางของเขาแล้วรู้สึกสงสาร “เจ็บมากมั้ย?” น้ำเสียงเป็นห่วงจริงๆ “เห็นหน้าหนิงก็หายแล้ว” รู้ว่าโคตรเชยแต่ก็พูดออกไป แต่มันก็ดันทำให้คนฟังเขินได้ อายม้วนแกว่งถุงน้ำเกลือไปมาไม่รู้ตัว ก้มหน้าหลบสายตา เหลือบไปเห็นสายน้ำเกลือ “เอ๊ะ! ทำไมมีเลือดไหลย้อนออกมา?” หญิงสาวตกใจ “อ๋อ...ต้องให้ถุงอยู่สูงกว่าเข็มที่แทง ไม่งั้นเลือดมันจะไหลย้อนออกมา” เขาบอกเมื่อหันมาเห็น แล้วรีบหยิบมันแขวน กับที่แขวน “ว้าย! ขอโทษค่ะ แล้วเจ็บมั้ยคะ?” ขยับจะเดินไปตามพยาบาล “ไม่เป็นไรครับ...ไม่เป็นไร” เผลอไปคว้ามือเธอไว้ เหมือนโดนไฟช็อต รีบชักมือออกด้วยกันทั้งคู่ หญิงสาวเลี่ยงไปแกะถุงขนมใส่จานแก้เขิน ยกจานขนมมาวางให้เขา “กินเยอะๆนะจะได้หายไวๆ” “...ถ้าหายแล้ว...ผมขอ...ตามไปดูแลหนิงได้มั้ย?...” หลุดอะไรเชยๆออกมาอีกแล้วแถมกว่าจะพูดออกมาได้ตะกุกตะกัก เกือบตาย หญิงสาวไม่ตอบอะไรเอาแต่ยิ้มอายๆ นึกขำคำพูดที่แสนเชยและสภาพของคนที่จะขอตามไปดูแล ตัวเองยังต้องนอนให้น้ำเกลืออยู่เลย แต่จากคำพูดของเขาก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นในใจ จากคุณ : พ่อครัวพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 02:43:46 A:203.118.123.135 X: จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:30:58

ความคิดเห็นที่ 11 พ่อครัวพันธุ์ร็อค(3)   vote  [แจ้งลบ]   เทปเปล่า เพลงเศร้า กับ ความเหงา มันเข้ากันได้ดี เป็นของแกล้มซึ่งกันและกัน ยิ่งได้บรรยายกาศเงียบๆ ในวันธรรมดาของ สัปดาห์ตอนสายๆ แดดอ่อนๆที่ส่องลงมาถูกบดบังโดยร่มไม้เป็นลวดลายต่างๆบนพื้นดิน สายลมที่คร้านจะพัด เสียงนกที่ร้อง เรียกกัน เหมือนอยู่คนเดียวในโลก ไม่กลัวหรอกที่ต้องอยู่คนเดียว กลัวความเหงามากกว่า แม้บางครั้งผู้คนรอบข้างมากมาย ความเหงาก็ยังแทรกเข้ามายืนอยู่ข้างๆ ทุกคนในบ้านออกไปทำงานกันหมดแล้ว เหลือแต่แม่ซึ่งเมื่อดูแลมื้อเช้าให้ทุกคนเสร็จ ไม่ลืมที่จะแบ่งไว้ให้ลูกคนเล็ก ก็ขึ้นไปงีบข้างบน อันเป็นกิจวัตรประจำวันของแม่ หลังจากพ่อเสียแม่ก็ลาออกจากงานที่การประปามาเป็นแม่บ้าน ชายหนุ่ม นั่งกอดเข่า มองต้นไม้ ดอกไม้ที่แม่ปลูกไว้ในสวน ปล่อยความคิดไปเรื่อยๆ ตามเพลงที่เปิดทิ้งไว้ในห้อง ดังแว่วๆมาจับใจ ความไม่ได้ หงอยๆเหงาๆไปตามเรื่อง เสียงโทรศัพท์มือถือเรียกเขาจากภวังค์ เห็นชื่อหน้าจอเป็นเพื่อนที่ไม่ได้เจอ ไม่ได้ติดต่อ กันมานาน “ว่าไงวะ?” กรอกเสียงใส่โทรศัพท์ “กูอยู่หน้าบ้านเมิง” ปลายทางตอบกลับมา “อ้าว! เหรอ เดี๋ยวไปเปิดประตูให้” น้ำเสียงดีใจ กำลังเบื่อๆอยู่พอดี เดินยิ้มแฉ่งไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน เพื่อนจอดรถ มอเตอร์ไซค์ยืนรออยู่ตรงนั้น “เอามาฝาก” บอกสั้นๆ พร้อมยื่นถุงพลาสติกให้ “ขอบใจ” ไม่ต้องยกขึ้นดูก็รู้ ขนมจีบซาลาเปา “แม่หล่ะ?” “นอนอยู่ข้างบน” บุ้ยปากไปทางชั้นบนของบ้าน พากันเดินเข้าไปในครัว ชายหนุ่มหยิบจานมาแบ่งขนมจีบซาลาเปา เพื่อนเดินไปที่หม้อกับข้าวที่วางอยู่บนเตา “มีอะไรกินมั่งวะ?” “ไข่พะโล้ ตั้งแต่เมื่อวาน” บอกเพื่อน แต่ไม่ได้ออกปากชวนให้กิน “ดีสิ ไข่พะโล้ต้องค้างคืนถึงจะอร่อย แม่หรือเมิงทำ?” เปิดฝาหม้อ หยิบจาน หยิบทัพพี เตรียมจ้วง “หนิง!” ตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ ฝาหม้อหลุดมือดัง เคร้ง! ถอยกรูด ราวมีงูอยู่ในหม้อ จะมองยังไม่กล้า “ไอ้...” จะหันไปด่าเพื่อน แต่เห็นเพื่อนตัวสั่นกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาตาม น้ำหูน้ำตาไหลไป ด้วยกันทั้งคู่ “เฮ้ย! ลองดูก่อนสิ เดี๋ยวนี้เค้าพัฒนาแล้ว” แกล้งขะยั้นขะยอเพื่อน “ไม่ล่ะเข็ด! คราวที่แล้วทำกูเข้าโรงพยาบาลต้องล้างท้องเกือบตาย” ทำท่าสยองเมื่อคิดถึงตอนที่อาเจียนเกือบตาย เหตุ เพราะหนิงโดนแม่ค้าที่ตลาดหลอกขายปลาปักเป้าให้ บอกว่าเป็น “ปลาไก่” เอามาทำกับข้าว คราวซวยเสือกหิวข้าว ซัดเข้าไป ก่อนใคร ผลปรากฏว่าน้ำลายฟูมปาก ลิ้นแข็ง ขากรรไกรค้าง ชักตาตั้งคาจานข้าว! ต้องหามส่งโรงพยาบาลกันวุ่นวาย “ไอ้สอง”เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมต้นโรงเรียนเดียวกัน แม้จะไม่ได้เจอ ไม่ได้ติดต่อกันมานาน ครั้งสุดท้าย ก็ที่งานทำบุญให้พ่อ ซึ่งก็ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ด้วยความที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก ความสนิทเลยไม่จืดจางตามกาลเวลา เจอกัน เมื่อไรก็ต่อกันติดเสมอ ก็มีแต่มันนี่แหละที่ยังไปมาหาสู่กันอยู่ ช่วงหลังมันหายไปช่วยพ่อของมันเปิดร้านขนมจีบซาลาเปา สาขาใหม่ที่สงขลา “จะกลับไปสงขลาเมื่อไหร่?” ชายหนุ่มถามหลังจากเปลี่ยนมานั่งในสวนหลังบ้าน หน้าห้องที่ใช้ซุกหัวนอน “ไม่กลับแล้ว!” “ทำไมวะ? มีอะไรหรือเปล่า?” “เปล่าไม่มีอะไร พอดีให้ไอ้สามมันเปลี่ยนลงไปดูมั่ง อยู่ที่นั่นเหงาจะตายห่ะ! ไม่ได้เจอใครเลย กูอยู่มาตั้งหลายปีแล้ว ให้คนอื่นไปเปลี่ยนบ้างเหอะ” สองตอบไปบ่นไป พลางมองไปรอบๆสวน ไม่ได้มาหลายปีที่นี่ก็ยังเหมือนเดิม จะว่าไปก็แทบ ไม่เปลี่ยนไปจากที่เคยเห็นมาตั้งแต่เด็ก นอกจากจะเก่าลงตามอายุ ห้องเก็บของที่ตอนนี้ใช้เป็นห้องนอนของเพื่อน เคยใช้ซ่อน ตัวเล่นโป้งแปะกันตอนเด็กๆ พอเสียงแตก นมแตกพานก็ใช้เป็นที่แอบสูบบุหรี่สูบกัญชาสมัยที่เริ่มริ บางครั้งพาผู้หญิงเข้ามา ก็พามาหลบสายตาพ่อกับแม่ที่นี่ รุ่นขึ้นมาอีกหน่อยก็ใช้สวนหลังบ้านแห่งนี้ตั้งวงเหล้ากันเป็นที่ครื้นเครง ความหลังมีทั้งน่าจำและไม่น่าจดจำ กวาดสายตาไปเห็นกีต้าร์ที่วางอยู่บนขาตั้ง ริมผนังในห้อง เดินไปหยิบมา ภายใต้สายตาที่มองดูอยู่ของชายหนุ่ม มันยังอยู่? มาคราวที่แล้วไม่เห็น จับมันวางลงบนตัก กดนิ้วลงไปบนคอกีต้าร์ ไล่สเกลตามคีย์ต่างๆ เสียงมันยังก้องกังวาล เหมือนเดิม “กูไม่ค่อยได้ใช้มันหรอก เอามาจับๆบ้างบางครั้ง สงสารมันกลัวมันเหงา...เมิงจะเอามันกลับไปมั้ย?” ชายหนุ่มถาม ไม่ตอบอะไร แต่ยังคงไล่กดนิ้วไปตามเส้นสายของกีต้าร์ ตอนหาชื้อมัน เดินขาแทบฉีก เขายังจำวันที่เดินเข้าออก ร้านขายเครื่องดนตรีทุกร้าน ลองกีต้าร์แทบทุกตัว ตั้งแต่เวิ้งนครเกษมยันหลังกระทรวงกว่าจะได้มันมา เห็นชายหนุ่มมองมา เหมือนอยากรู้อะไรในใจ หยุดเล่นนั่งนิ่งเหมือนจะตัดสินใจก่อนจะพูดอะไร “กูยังไม่ได้ลืมเขานะ ทุกวันนี้กูยังทำบุญให้เค้าเป็นประจำ” เพื่อนบอกสิ่งที่ชายหนุ่มอยากรู้ “กูว่าเค้าคงอภัยให้กูแล้ว กูไม่ทำในสิ่งที่กูรักสิบกว่าปีเพื่อไว้ทุกข์ให้เค้า...กูไม่ได้ลืมเค้านะเมิง” รู้สึกโล่งที่ได้พูดออกไป มีไม่กี่คนที่รับรู้เรื่องความทุกข์ที่แสนสาหัสของเขา เป็นความทุกข์ที่บอกใครไม่ได้จริงๆ “เข้าใจ...กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แต่ถ้าเมิงลืมได้มันก็ดี” ชายหนุ่มบอกเพื่อน “เหมือนเมิงใช่มั้ย? ลืมได้ก็ดี...แต่มันก็ลืมไม่ได้” สองถามกลับในสิ่งที่เพื่อนทำไม่ได้เหมือนกัน นิ่งเงียบไปด้วยกันทั้ง สองคน บางครั้งความทรงจำที่อยากจะลืมมันอาละวาดขึ้นมา ดีที่สุดที่ทำได้คือปล่อยมันให้มันทุเลาลงไปเอง จากคุณ : พ่อครัวพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 03:39:25 A:203.118.123.135 X: จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 09:32:07

ความคิดเห็นที่ 13 ภาษาใช้ได้นะคะ ช่วงย้อนความหลัง มันสั้นไปค่ะ ไม่ต้องสับไปสับมาหลายครั้ง เอาแค่ครั้ง 2 ครั้ง แต่ได้เนื้อเรื่องดีกว่า ปอกเปลือกไข่ อนุสาวรีย์ สังเกต แล้วควรจะพรีวิวก่อนลงค่ะ เพราะบรรทัดตก-เกิน อ่านยาก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 52 14:57:15