ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 131 รูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็ก อาหมวยถอนหายใจก่อนเดินออกมาจากห้องสมุดของกิลด์เฮเดส สาขาฮาร์พูล พอออกมาก็ไม่เห็นหลังเฮเดสแล้ว อาหมวยแอบทำจมูกย่นเมื่อคิดว่า อีกฝ่ายคงไปรวมหัวประชุมกับพวกสามโจรสลัดและมิคาเอล “แค่วางแผนรบก็ต้องอ้างว่าคุยกันแบบแมนๆด้วย เชอะ อย่างนี้มันกีดกันทางเพศชัดๆ” อาหมวยบ่นเบาๆ ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่า เรื่องที่หนุ่มๆเขาจะคุยกันแบบแมนๆ นอกจากจะไม่ใช่เรื่องกีดกันทางเพศแล้ว มันยังเป็นเรื่องของหมวยน้อยโดยตรงอีกต่างหาก “เอ่อ คุณผู้หญิงครับ” อาหมวยเงยหน้ามองดูชายร่างผอมสูงเกือบสองเมตรที่เดินมาขวางหน้าเธออย่างงุนงง “คุณเป็นใคร และเข้ามาที่นี่ได้อย่างไรครับ” ชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม้จะไม่แสดงท่าทีขมขู่ แต่ก็แสดงออกให้รู้ว่าเขาไม่ได้ถามเล่นๆ อาหมวยลดสายตาเหลือบมองถุงผ้าขนาดใหญ่ในอ้อมแขนของชายคนนั้นอย่างสงสัย ที่ปากถุงนั้นไม่สามารถปิดให้สนิทได้ เพราะมีส่วนแขนของเกราะอ่อนโผล่ออกมาครึ่งท่อน อาหมวยมองลวดลายที่ประทับอยู่บนปลอกแขนอย่างสนใจ “เกราะวาฬขาวนี่ ขอดูหน่อยได้ไหมคะ” ชายคนนั้นมองอาหมวยอย่างตกตะลึง ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ตัวเองเป็นผู้บุกรุก มิหนำซ้ำ ยังรู้จักเกราะวาฬขาวแสนรักแสนหวงของเขาได้เพียงแค่ปรายตามอง “คุณผู้หญิงครับ” น้ำเสียงของมาร์มีความเกรงอกเกรงใจมากกว่าเดิม แต่ก็ยังถามย้ำในเรื่องที่เขาสงสัยอยู่ดี “ก่อนจะพูดเรื่องเกราะ คุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมครับว่า คุณเป็นใคร แล้วเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร” อาหมวยจึงต้องเงยหน้ามองคนถามอีกที “เอ่อ ขอโทษทีค่ะ ดิฉันมายาวดี เป็นเพื่อนของเซบี้ เอ่อ ดิฉันหมายถึง เฮเดส น่ะค่ะ” คำอธิบายของอาหมวยทำให้มาร์หน้าเคร่งขึ้น ความจริงเป็นเพราะเขาเริ่มเอาข่าวลือที่เขาเพิ่งได้ยินมาเรื่องรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กไปปนกับการที่เฮเดสเคยติดต่อผู้ปลดผนึกที่อยู่เบื้องหลังเอลโลฮิมกับน้องสาว แล้วเริ่มสงสัยว่าอาหมวยอาจจะเป็นผู้ปลดผนึกคนนั้น แต่อาหมวยกลับเข้าใจว่าเขาไม่เชื่อ เธอจึงเรียกข้อมูลจากเมนูเกมขึ้นมาให้เขาดู “นี่ไงคะ” อาหมวยเรียกรายชื่อเพื่อนของเธอขึ้นมาให้ดู ซึ่งแน่นอน เฮเดสอยู่ชื่อสุดท้าย เพราะเธอสั่งให้เรียงตามหลักภาษาไทย แต่มาร์ไม่ได้ดูแค่ชื่อเฮเดส ทันทีที่เขาเห็นชื่ออีกาตาเดียวและหมีขาวแห่งแอนตาร์คติคการ์ที่อยู่ใกล้ๆกัน เขาก็กวาดตาขึ้นไปหา ต.เต่า และแล้วเขาก็เจอ “ตะขอกรงเล็บเหยี่ยว” “ใช่แล้ว คุณนั่นเอง ต้องเป็นคุณแน่ๆ ผมมาร์ รองหัวหน้ากิลด์เฮเดสครับ เชิญครับเชิญ เอ่อ ไม่ใช่สิ เอ่อ...” มาร์ร้องออกมาทันทีเมื่อเห็นชื่อหัวหน้ากิลด์ขุมทรัพย์คนปัจจุบัน ตอนนี้เขามั่นใจมากว่า มายาวดีคนนี้ ถ้าไม่ใช่รูนมาสเตอร์ ก็ต้องเป็นช่างตีเหล็กแน่ๆ แต่เขาหวังให้เธอเป็นช่างมากกว่า จากนั้นก็ทำท่าเหมือนจะเชิญแต่ก็ไม่กล้าเชิญให้อาหมวยย้อนกลับไปที่ห้องสมุด “อะไรหรือคะ” อาหมวยเริ่มงง แต่เมื่อนึกได้ว่ายังตอบคำถามไม่จบ เธอก็เลยตอบต่อ “อ้อ ที่ดิฉันเข้ามาที่นี่ได้ เพราะหลังจากที่ติดต่อกับหุ่นยนตร์ประชาสัมพันธ์ที่หน้ากิลด์ มันก็เดินนำดิฉันเข้ามาข้างในนี่เลยค่ะ” กิลด์เฮเดสเป็นกิลด์ใหญ่ วันๆมีคนติดต่อมากหน้าหลายตา แถมยังมีแฟนคลับคอยติดตามหัวหน้ากิลด์และคนดังในกิลด์บางคนอย่างเหนียวแน่น ดังนั้น แม้แต่กิลด์สาขาก็ต้องมีหุ่นยนตร์ต้อนรับเพื่อคัดกรองคนที่มาติดต่อ ตามปกติหากไม่มีหนังสือเชิญ หรือไม่ได้มาพร้อมกับสมาชิกกิลด์ระดับสูงไม่มีทางเดินเข้ามาถึงข้างในได้ แต่เนื่องจากเฮเดสใส่ชื่ออาหมวยไว้ในกลุ่มเพื่อนสนิท พออาหมวยแจ้งความจำนงว่าจะขอพบเฮเดส หุ่นยนตร์ก็นำทางเข้ามาหาเลย และพอมีหุ่นยนตร์นำทาง ก็ไม่มีใครคิดจะสนใจเข้ามาถามว่าแล้วอาหมวยจะไปที่ไหน นี่ถ้ามาร์ไม่บังเอิญมาเจออาหมวยที่พื้นที่ชั้นในที่ตามปกติจะไม่อนุญาตให้คนนอกเข้า ก็คงไม่มีใครรู้ว่าอาหมวยมาที่นี่ “เอ่อ มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะ ก็คุณเป็นเพื่อนของเฮเดสนี่ครับ” ชายหนุ่มพูดตะกุกตะกัก จนอาหมวยแปลกใจว่าเขาประหม่าเรื่องอะไร “มีอะไรหรือเปล่าคะ” อาหมวยถาม “เอ่อ เอ่อ” ในที่สุดมาร์ก็ตัดสินใจ “คือผมเข้าใจว่าคุณตกลงกับเฮเดสไว้ว่าช่วยดูไอเทมให้แค่ครึ่งชั่วโมง แต่เกราะวาฬขาวของผมมันเสียหายอย่างหนัก ไม่ทราบว่าคุณจะช่วยซ่อมให้ผมก่อนได้ไหมครับ” เขายอมเสี่ยงขอร้องอาหมวยให้ช่วยดูไอเทมให้ แม้จะยังไม่แน่ใจว่าอาหมวยเป็นรูนมาสเตอร์หรือช่างตีเหล็ก “ถ้าดูให้ไม่ได้ ก็คงปฏิเสธเองแหละ” มาร์คิดในใจ อาหมวยยืนงง เธอไม่ทราบแผนการของสามโจรสลัด แถมยังมีภารกิจที่จะต้องทำต่อ แต่ในเมื่อเธอเป็นช่างอยู่แล้ว และเกราะวาฬขาวเองก็ไม่ใช่ไอเทมที่จะพบเจอได้ง่ายๆ อาหมวยมองแววตาขอร้องของผู้ชายตัวโตตรงหน้าแล้วก็ใจอ่อน “ตอนนี้ฉันคงทำได้แค่ดู แล้วก็ประเมินว่าจะซ่อมได้หรือไม่เท่านั้น คงยังไม่สามารถซ่อมให้ได้ทันที” อาหมวยพลิกข้อมือดูนาฬิกาที่เมนูเกมประกอบคำพูด แต่เพียงเท่านี้ มาร์ก็ดีใจสุดๆแล้ว “ขอบคุณมากๆเลยครับ งั้นเชิญทางนี้เลย” มาร์เดินนำลิ่วกลับเข้าไปในห้องสมุดทันที เขาค่อยๆหยิบเศษชิ้นส่วนของเกราะวาฬขาวมาเรียงบนโต๊ะอย่างทนุถนอม อาหมวยมองเศษซากชิ้นส่วนอย่างอึ้งๆ เมื่อเห็นเศษชิ้นส่วนนับร้อยเรียงอยู่บนโต๊ะ ดูๆไปแล้วชายคนนี้ไม่ใช่แค่รักไอเทมชิ้นนี้หรอก แต่ถึงขั้นหลงเอาเลยทีเดียว อาหมวยมองสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของมาร์อย่างอึดอัด เธอเลือกหยิบชิ้นส่วนที่ใหญ่ที่สุดขึ้นมาดูอย่างลังเล “ชิ้นส่วนลำตัวด้านหน้าของเกราะวาฬขาว เนื่องจากเหลือชิ้นส่วนน้อยเกินไป ไม่สามารถซ่อมแซมได้” เสียงเอไอประจำตัวดังขึ้นในหัว อาหมวยขมวดคิ้ว ก่อนจะออกคำสั่งในใจ “ฉันจะตรวจสอบชิ้นส่วนทั้งหมด ส่วนเธอประมวลข้อมูลเพื่อหาวิธีซ่อม” หลังจากนั้นอาหมวยก็หยิบชื้นส่วนทุกชื้นขึ้นมาตรวจสอบ ในขณะเดียวกันเอไอก็ประมวลผลและพยายามสืบค้นว่าอาหมวยมีทักษะหรือไอเทมอะไรที่จะสามารถใช้ในการซ่อมแซมได้ เมื่อตรวจสอบชิ้นส่วนทุกชิ้น อาหมวยต้องยืนรอให้เอไอประมวลผลเกือบห้านาที มาร์ทำท่าอ้าปากจะถามหลายครั้ง แต่ก็หยุด เพราะกลัวว่าจะเป็นการรบกวนอาหมวย “นายหญิง ซ่อมไม่ได้ แต่มีทางออกอื่น” เสียงเอไอที่ดังขึ้นในหัว ทำให้อาหมวยยิ้ม “ว่าไงครับ” มาร์มีความหวังขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นรอยยิ้มของอาหมวย อาหมวยเดินไปหยิบกระดาษและปากกาขนนกมาจดรายการตามที่เอไอของเธอกำลังร่ายยาวอยู่ในหัว พอจดเสร็จเธอหันมาหามาร์ “เกราะวาฬขาวของคุณซ่อมให้เหมือนเดิมไม่ได้” อาหมวยมองหน้าที่เหี่ยวลงทันควันของมาร์ยิ้มๆแล้วยื่นกระดาษในมือให้ “หาไอเทมตามรายการนี้มา ไม่ว่าจะได้ครบหรือไม่ให้ไปหาฉันที่ร้านของวิน เอ่อ ฉันหมายถึงเอลโลฮิม พ่อค้าตลาดมืด” พอเห็นมาร์พยักหน้าอย่างหงอยๆ บอกให้รู้ว่าเขารู้แล้วว่าที่ไหน อาหมวยก็สั่งต่อ “มาตอนหกโมงเย็นวันนี้นะ แล้วฉันจะอัพเกรดมันให้เป็นเกราะวาฬเพชฌฆาต” พอได้ยินชื่อไอเทมเฉพาะพิเศษระดับยูนีค มาร์มองอาหมวยตาค้าง เขาพูดไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้อาหมวยเดินจากไปโดยไม่ร่ำลา ------------------------------------------------------ อาหมวยแอบถอนหายใจเมื่อเดินออกมาจากกิลด์สาขาของเฮเดสได้โดยไม่มีใครข้ามาทักทายอีก เธอเดินไปตามท้องถนน กลมกลืนไปกับผู้เล่นคนอื่นๆ ตอนนี้อาหมวยก็เป็นเสมือนผู้เล่นหน้าใหม่ที่เพิ่งมาถึงเมืองฮาร์ตพูลคนอื่นๆ แม้ว่าอาหมวยจะเป็นหญิงสาวหน้าตาเกลี้ยงเกลา ปากนิด จมูกหน่อยที่จัดว่าน่ารัก แต่ก็ยังห่างไกลจากสิบอันดับสุดยอดสาวเซ็กซี่ สิบสาวเฉี่ยว สิยสาวหวานหรือสิบสาวอะไรต่อมิอะไรที่มีจัดประกวดกันอย่างสม่ำเสมอในเกมนี้มากมายนัก ดังนั้นเธอจึงเดินตามตลาดได้อย่างสบายใจไม่สะดุดตาใคร ยกเว้นคนๆหนึ่ง “พี่เอ” ธนูตบไหล่เพื่อนรุ่นพี่อย่างหยอกเย้า “มองตามตาค้างเลยนะพี่” ไม่ทันที่เอเรสจะตอบน้ำฝนกับลูน่าก็ชะเง้อชะแง้มองหาอย่างไม่รักษากริยาเท่าใดนัก “ไหนๆ คนไหนเหรอที่พี่เอมองตาค้าง” น้ำฝนถามทันทีทีเดินมาถึงระเบียง โชคดีที่พวกเขานั่งกินอาหารอยู่ที่ชั้นสองเพียงโต๊ะเดียว จึงไม่ได้รบกวนคนอื่นหรือทำให้อาหมวยรู้ตัว ลูน่าเองก็มองซ้ายมองขวาสำรวจจนทั่ว มองไปมองมาก็เห็นผู้หญิงอยู่คนเดียว เห็นหน้าตาไม่ถนัดนัก เพราะเดินเลยไปแล้ว “คนใส่ชุดสีขาว มีเสื้อกั๊กสีน้ำตาลทับอีกทีนั่นหรือเปล่า” ลูน่าถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก “ตามเลยไหมพี่” ธนูพยักหน้าให้เพื่อนแล้วยุส่งทันที ปกติเอเรสเอาแต่ฝึกวิชา ไม่ค่อยสนใจสาวๆสักเท่าไร พอธนูเห็นว่ามองคนนี้นานหน่อยก็เลยรีบช่วยส่งเสริม เอเรสเลิกคิ้ว “จะให้ตามไปไหน” “อ้าว” ธนูร้องลั่น “ก็ตามไปจีบสิพี่ ปิ๊งไม่ใช่หรือ” ธนูมัวแต่ยุส่งจึงไม่ทันได้สังเกตแววตาที่เปลี่ยนไปของลูน่า มีเพียงน้ำฝนที่แอบบีบมือให้กำลังใจเพื่อนอยู่ข้างๆ “จีบ?” เอเรสทวนเสียงสูงเป็นเชิงถาม ก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ “ไม่ล่ะ ยังไม่อยากตาย” น้ำฝนลากลูน่ากลับที่นั่ง แล้วก็ซักด้วยความข้องใจ “ถึงตายเลยหรือคะ ดุขนาดนั้นชียว พี่เอรู้จักมาก่อนหรือคะ” “โธ่ พี่เอ อย่าเพิ่งใจเสาะสิ ฝีมือระดับพี่ ไม่ตายง่ายๆหรอกน่า” ธนูยังยุต่อไม่ดูตามม้าตาเรือ เอเรสส่ายหน้ายิ้มๆ “ไม่รู้จักหรอก เคยเห็นแต่ในทีวี ดุหรือเปล่าก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าแฟนเขาหวง และฝีมือพี่ก็ทาบไม่ติดเสียด้วย อย่ามายุให้หาเรื่องใส่ตัวเสียให้ยาก” “หา มีแฟนแล้ว” ธนูแทบจะร้องในเวลาเดียวกับที่ลูน่าพูดอย่างโล่งใจ “ที่แท้ พี่เอก็บ้าดารา ถ้าอยากได้ลายเซนต์แต่ไม่กล้า เดี๋ยวลูน่าขอให้ก็ได้ แฟนเขาคงไม่ว่าลูน่าหรอก” “แล้วแฟนเธอเป็นใครหรือคะ พี่เอถึงได้ยกย่องขนาดนั้น” น้ำฝนถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น เอเรสยิ้ม ต้องนับว่าโชคดีที่เช้าวันนี้เขานัดกับเพื่อนที่ลานกลางเมือง จึงได้เห็นมิคาเอลเดินออกมาจากธนาคารพร้อมกับเธอคนนั้นพอดี มายาวดี ตอนแรกเขาไม่แน่ใจว่า เธอคนนั้นจะเป็นคู่หมั้นของมิคาเอล ภาพของเธอที่ออกตามสื่อต่างๆ มักจะเป็นภาพแอบถ่ายและส่วนใหญ่เธอก็จะแต่งตัวแต่งหน้าอินเทรนด์สุดๆ ใครจะคิดว่า พอเข้ามาในเกม เธอกลับเลือกที่จะไม่แต่งเติมใบหน้าใสๆ แถมยังเลือกสวมเสื้อผ้าเรียบๆแต่รัดกุมแบบนั้นอีก เขามาแน่ใจเอาก็ตอนที่ทั้งคู่เดินผ่านเขาเลยไปหาสามโจรสลัดแห่งกิลด์ขุมทรัพย์ “มายาวดี” เขาได้ยินมิคาเอลแนะนำเธอคนนั้นให้สามโจรสลัดรู้จัก และที่น่าแปลกใจก็คือ แทนที่จะเป็นการทักทายสั้นๆตามปกติ เธอคนนั้นกลับเป็นคนบอกให้ทั้งหมดกลับไปคุยกันที่กิลด์ขุมทรัพย์ “ไม่ใช่ดาราหรอก เธฮชื่อ มายาวดี เป็นคู่หมั้นของมิคาเอล หัวหน้ากิลด์อัศวินมังกรไฟ” เอเรสเฉลยพร้อมรอยยิ้ม “หา” ผู้ฟังทั้งสามร้องลั่น “แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่” “ก็คงมีแต่ตัวเธอเองละมังที่รู้” เอเรสตอบยิ้มๆ ในขณะเดียวกันก็ส่งข้อความลับแจ้งข่าวให้ใครบางคนรู้ว่า มายาวดีปรากฏตัวขึ้นในเกมแล้ว ---------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:17:13

ความคิดเห็นที่ 2 อาหมวยเดินกลับไปที่บ้านตัวเองด้วยความหวั่นใจเล็กน้อย เธอไม่แน่ใจว่าบรรดาสัตว์เลี้ยงจะมีปฏิกริยาอย่างไร เมื่อเห็นว่าเธอไม่เหมือนเดิม และที่สำคัญ อีตามิคาเอลยังสั่งให้เธอปกปิดเรื่องที่เธอคือคนๆเดียวกับผู้เล่นหมวยไว้อีกต่างหาก “บีบยายคุณหญิงนั่นได้มาแต่รายชื่อหัวคะแนน ผมว่าจอมบงการคงหว่านสายไว้ให้ทั่วๆมากกว่า ปิดเรื่องผู้เล่นหมวยไว้ก่อน ผมจะให้คนติดตามดูว่า ยังจะมีใครตามสืบเบาะแสสายนี้อีกไหม” นี่คือเหตุผลของมิคาเอล อีกแค่หนึ่งช่วงตึกจะถึงหน้าร้านสาขาเมืองฮาร์ตพูล อาหมวยก็ฝ่าฝูงชนไปต่อไม่ได้ เธอมองดูคนนับร้อยยืนอออยู่ร้านด้วยความแปลกใจ “มีอะไรกันเหรอ” อาหมวยลองถามคนที่ยืนข้างๆ “อ๋อ พวกเรามารอดูรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กน่ะ” พ่อค้าเร่ที่ยืนข้างๆตอบอย่างร่าเริง “รูนมาสเตอร์” อาหมวยทวนคำช้าๆด้วยความสงสัย “ใช่แล้ว รูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กจะมาที่ร้านของเอลโลฮิมตอนเที่ยงนี่แหละ” คำตอบนี้ทำให้อาหมวยมึนตึ้บไปเลย “รู้ได้อย่างไรคะว่าจะมา...” อาหมวยถามต่อ “โธ่ แม่หนู ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละ เห็นพวกที่อยู่ข้างหน้านั่นไหมล่ะ เลเวลร้อยขึ้นทั้งนั้น พวกนั้นน่ะมารอเอาของมาซ่อม ขืนไม่มาสิ ร้านพังแน่” คำตอบที่ได้มายิ่งทำให้อาหมวยหวั่นใจ   “หึๆ และผมก็รอดูการพังร้านอยู่” อาหมวยและพ่อค้าเร่หันขวับไปมองคนพูดทันที อาหมวยรู้สึกว่าคนนี้หน้าคุ้นๆแต่นึกไม่ออกว่าเป็นใคร “อ๋อ นึกว่าใคร ที่แท้อดีตหัวหน้ากิลด์แมงมุมนี่เอง” พ่อค้าเร่ร้องอ๋อหลังจากที่เพ่งอยู่นาน อาหมวยจึงหันไปพิจารณาอย่างจริงๆจัง แล้วก็พบว่า คนๆนี้ดูสูงวัยกว่าหัวหน้ากิลด์แมงมุมคนที่เคยสู้กับเธอเกือบยี่สิบปี แต่หน้าตาคล้ายกันมาก เพียงแต่มีรอยบากบนใบหน้าเพิ่มเข้ามาจนหน้าตาดูแปลกไป “ใช่จริงๆด้วย”  พอได้ยินอาหมวยพูด คนๆนั้นทำเสียงเหอะเบาๆแล้วดึงหน้ากากออกมาใส่ปิดบังหน้าตาตัวเองทันที “นี่ งานนี้ไม่มีที่ให้คุณก่อกวนหรอกนะ ดูข้างหน้าโน่นสิ มีแต่ขาใหญ่ทั้งนั้น” พ่อค้าเร่กระซิบบอกอดีตหัวหน้ากิลด์แมงมุม แม้อีกฝ่ายจะเคยมีพฤติกรรมที่ไม่ดีมาก่อน แต่นั่นก็เป็นเพียงการเล่นเกม หลังจากที่กิลด์แมงมุมเกิดเรื่อง ก็ดูเหมือนพวกเขาจะเก็บเนื้อเก็บตัวไม่ก่อกวนใครอีก พ่อค้าเร่คนนี้จึงไม่ได้คิดจะรังเกียจรังงอนอะไรนัก อะไรเตือนได้ก็ช่วยเตือนเสียหน่อย ชายคนนั้นหัวเราะหึๆ “ไม่ต้องก่อกวนหรอก รูนมาสเตอร์ไม่มีทางยอมเปิดตัวง่ายๆ แค่เขาไม่มา ผมก็ได้ดูคนพังร้านเล่นแล้ว” “ใครบอกว่าไม่มา” อาหมวยหันขวับไปมองคนที่พูดแทรกมาจากด้านหลัง พ่อค้าเร่ดูเหมือนจะรู้จักนักดาบที่พูดแทรกจึงกระตือรืนร้นกว่าเพื่อน ถามกลับทันที “นายได้ข่าวอะไรมารึ” “รูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กเพิ่งจะออกจากกิลด์เฮเดสมา” นักดาบคนนั้นมองผู้คนรอบข้างที่เลิกใส่ใจเหตุการณ์หน้าร้านขายของชั่วคราว แล้วหันมารุมล้อมเขากันที่เดียวสิบกว่าคนอย่างพอใจ ก่อนจะกระซิบกระซาบให้ข้อมูลต่อ “เมื่อกี้ ผมเพิ่งเจอกับคนของกิลด์เฮเดสในร้านขายไอเทม ตอนนี้น่ะ มาร์กำลังวิ่งวุ่นหาวัตถุดิบสำหรับซ่อมเกราะ เห็นว่า ช่างตีเหล็กจะซ่อมให้ถ้าหาไอเทมได้ครบ” “ฮ่า” คนรอบข้างอุทานเป็นเสียงเดียว เรื่องไม่มีช่างคนไหนกล้าซ่อมเกราะวาฬขาวของมาร์เป็นเรื่องที่รู้กันทั่ว ดังนั้น ข่าวนี้จึงไม่ใช่แค่ยืนยันว่า ช่างตีเหล็กมาแน่ แต่ยังบอกให้รู้ว่า ช่างคนนี้อาจจะมีทักษะสูงที่สุดในเกม ใครๆจึงอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ อ้อ ต้องยกเว้นอาหมวยไว้หนึ่งคน “งั้นทั้งคู่ก็เสร็จธุระกับเฮเดสแล้วใช่ไหม” เกมเมอร์มุงคนหนึ่งถามก่อนจะชะเง้อไปทางหน้าร้านอย่างมีความหวัง “ไม่น่านา ผมเพิ่งเจอพ่อค้าของกิลด์ขุมทรัพย์ เขาบอกว่า เฮเดสยังประชุมลับอยู่กับหัวหน้ากิลด์เขาอยู่เลย เห็นว่าเชิญมิคาเอลมาด้วยนะ” “หา มิคาเอลจะร่วมด้วยหรือ งั้นกิลด์พิทักษ์ฟ้าก็แย่นะสิ” พ่อค้าเร่อุทาน “ไม่หรอก ถ้ากิลด์ขุมทรัพย์เจรจาขอให้เฮเดสถอย ก็ไม่น่าจะชวนมิคาเอลมาร่วมด้วย ผมว่า ตะขอกรงเล็บเหยี่ยวอาจจะขอโอกาสประกาศศักดาในศึกคราวนี้คนเดียวก็ได้” อดีตหัวหน้ากิลด์แมงมุมวิเคราะห์ ด้วยศักดิ์ศรีอดีตหัวหน้ากิลด์ หลายคนจึงพยักหน้าเห็นด้วยอย่างไม่รู้ตัว หลังจากนั้น คนกลุ่มนี้ก็ค่อยๆรวมตัวกันวิเคราะห์สถานการณ์กันยกใหญ่ บางคนก็เช็คอัตราต่อรองของ GWL คาสิโน ก่อนจะวางเดิมพันอย่างกระตือรืนร้น อาหมวยก็ค่อยๆถอยออกจากกลุ่มโดยที่ไม่มีใครสังเกต เมื่อหลุดออกมาจากลุ่มเธอก็เลี้ยวเข้าซอยตันที่อยู่ใกล้ๆ “กลับบ้าน” อาหมวยเลิกถ่วงเวลาที่ต้องเจอกับบรรดาสัตว์เลี้ยง วาร์ปกลับบ้านทันที ---------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:17:50

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 132 ประชุมลับ ณ ห้องประชุมอันซอมซ่อของกิลด์ขุมทรัพย์ หัวหน้ากิลด์คนใหม่หาเก้าอี้ที่ไม่พังได้แค่สองตัว ตัวแรกที่สภาพดีหน่อยก็ยกให้แขก ซึ่งก็คือ มิคาเอล นั่งไป ส่วนอีกตัวดีอยู่แค่สามขา อีกขาหนึ่งโยกไปโยกมา ถ้านั่งนานอาจหักได้ สามโจรสลัดก็เลยไม่มีใครยอมนั่ง เอาแต่ยืนกอดอกหรือไม่ก็เดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง ถ้ามีใครแอบมองเข้ามาก็คงจะคิดว่า มิคาเอลเป็นนักโทษที่กำลังโดนสอบสวน มากกว่าจะเป็นหัวหน้ากิลด์ที่ได้รับเชิญมาเยี่ยมเยือน “ตกลงว่านายควงกับแคธี่ มิสกาแลคซี่ปีที่แล้วอยู่กี่เดือน” พี่เหยี่ยวยืนจังก้าอยู่หน้ามิคาเอล ไม่เพียงถามด้วยน้ำเสียงเข้มแข็งจริงจัง ในมือยังสวมสนับมือประจำตัว ที่มีกรงเล็บเหยี่ยวงอกออกมายาวถึงหกนิ้วอีกด้วย มิคาเอลถอนหายใจ “ก็บอกแล้วว่า ไม่เคยควง” “ไม่เคยได้ไง ครึ่งปีก่อนยังภาพนายคู่กับเจ้าหล่อนในงานเลี้ยงประจำปีของบริษัทในเครือนายอยู่เลย” อีกาปราดเข้ามาค้าน เขาส่ายหน้าไม่เชื่อถือสุดหัวใจ แม้จะมีท่าทีเบื่อหน่าย แต่มิคาเอลก็ยังตอบ “หนึ่งในบริษัทของผมเป็นผู้จัดการประกวด งานเลี้ยงของบริษัท เธอก็ต้องมาอยู่แล้ว มีรูปคู่ผมน่ะ ไม่แปลก ไม่มีสิถึงจะแปลก” “นี่นายอย่ามาทำเล่นๆนะ พวกเราสามคนเป็นลูกโทน แถมตั้งแต่เล่นเกมมา ก็เพิ่งมีหมวยน้อยนี่แหละที่หลงมาเข้ากลุ่มด้วยได้ตั้งนาน พวกเราเลยนับเป็นน้องสาวเพียงคนเดียว น้องสาวของพวกเรา เราไม่ยอมให้ใครมารังแกเด็ดขาด” พี่เหยี่ยวใช้กรงเล็บเหยี่ยวในมือชี้หน้ามิคาเอลเป็นการสำทับ ทำเอาคนโดนชี้หน้าแอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ แอบนึกอยู่ในใจ รู้งี้ เมื่อเช้าไม่เข้าไปทักเด็ดขาด เช้าวันนั้น ตามเวลาในเกม มิคาเอลพาอาหมวยไปเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาตัวละครที่ธนาคาร อันที่จริงการเปลี่ยนหน้าตาตัวละครไม่ใช่เรื่องยาก ขอเพียงมีเงินจ่ายก็ทำได้แล้ว ข้อแม้อีกข้อที่บริษัทเกมกำหนดก็คือ ให้เปลี่ยนได้แค่เดือนละหน บ่อยกว่านั้นไม่ได้เด็ดขาด แต่เรื่องง่ายๆกลับเป็นยากไปเพราะเมิคาเอลกับมายาวดีแย่งกันจ่ายเงินค่าเปลี่ยนรูปร่างหน้าตา มายาวดีบอกว่าเธอคิดจะเปลี่ยนตั้งแต่เริ่มเล่นเกมใหม่ๆอยู่แล้ว ดังนั้น มิคาเอลไม่เกี่ยว แต่มิคาเอลกลับเห็นว่า มายาวดีทำงานให้เขา การให้เปลี่ยนเป็นผู้ใหญ่ในตอนนี้ก็ความคิดเขา ดังนั้นเขาจะจ่าย ทั้งคู่เถียงกันตั้งแต่เข้าเกมจนถึงธนาคาร และแน่นอน มิคาเอลชนะเพราะ NPC ไม่กล้าขัดใจลูกเจ้าของบริษัท รับบัตรเครดิตของเขาไปรูดโดยที่อาหมวยทำอะไรไม่ได้ จนกระทั่งเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาเสร็จ อาหมวยก็ยังไม่หายเคือง เดินดุ่มๆออกมาปล่อยให้มิคาเอลเดินตามเกือบไม่ทัน และเพราะอย่างนี้ พอชายหนุ่มเห็นสามโจรสลัดจึงได้ปราดเข้าไปทัก หวังว่าอาหมวยจะไม่หักหน้าเขาต่อหน้าคนนอก แต่ใครจะคิด สามโจรนี่กลับกลายเป็นคนในเสียได้ “นี่มายาวดีครับ..” มิคาเอลกลืนคำว่า คู่หมั้นผม ลงคอไปอย่างยากลำบาก เมื่อโดนอาหมวยแอบหยิกเข้าที่ต้นแขน ผู้ฟังทั้งสามไม่มีใครสังเกตเห็น พี่เหยี่ยวกับพี่อีกามัวแต่มองสำรวจอาหมวย “หน้าคุ้นๆเนอะ” พี่เหยี่ยวหันไปบอกพี่อีกา ในขณะที่พี่หมีกำลังง่วนอยู่กับการส่งข้อความหาสมาชิกในทีมปาร์ตี้เลือด แสงไฟสีแดงกระพริบพร้อมกันที่ข้อมือของคนสามคนทำให้หมีขาวจ้องหน้าอาหมวยเขม็ง อาหมวยก้มมองเมนูเกมของตัวเอง เห็นไฟสีแดงสว่างและดับเป็นจังหวะ ยาวหนึ่ง สั้นสาม อันเป็นรหัสมอสแทนตัวบี ที่ไม่ได้ย่อมาจากคำว่า บลัด (Blood) ของปาร์ตี้เลือด แต่มาจากคำว่าบลัดดี้ปาร์ตี้ (bloody party) ที่พวกเขาเรียกกันเองเล่นๆในกลุ่มต่างหาก พวกเขาตั้งสัญญาณเรียกเข้าของปาร์ตี้เลือดให้เป็นแบบนี้ทุกคน เพื่อที่จะได้ไม่สับสนกับสัญญาณเรียกเข้าจากคนอื่นๆ จนเผลอเปิดมาพูดคุยในเวลาที่ไม่เหมาะสมจนความลับแตก ใครจะนึก แผนการป้องกันความลับแตกที่ออกแบบมาอย่างดีจะทำให้อาหมวยทำความลับเรื่องปาร์ตี้เลือดแตกเสียนี่ สองโจรที่เหลือมองตามสายตาหมีขาวไปที่เมนูเกมของอาหมวยแล้วก็เงียบกริบ พวกเขารู้แล้วว่า มายาวดีคนนี้คือคนๆเดียวกับอาหมวย ข่าวเรื่องผู้หญิงคนล่าสุดของมิคาเอล พวกเขาก็พอเห็นมาบ้าง แต่พวกเขาไม่พูดอะไร การจะเปิดเผยเรื่องปาร์ตี้เลือด ควรเป็นการตัดสินใจของอาหมวย “พวกเราไปนั่งคุยกันที่กิลด์ขุมทรัพย์ไหมคะ” อาหมวยยิ้มแหยๆ เมื่อมาถึงกิลด์ขุมทรัพย์ อาหมวยใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีบอกมิคาเอลเรื่องปาร์ตี้เลือด ส่วนสามโจรสลัดใช้เวลาสามสิบวินาทีกับคำว่าแมนๆกันอาหมวยให้ออกไปทำอย่างอื่น และกว่าชั่วโมงที่ผ่านมา มิคาเอลก็โดนสอบสวนเรื่องบรรดาสาวๆที่เขาเคยควงหรือเคยมีข่าว “โอเค เรื่องแคธี่ผ่าน” พี่เหยี่ยวยอมแพ้หลังจากที่จ้องเท่าไร มิคาเอลก็ไม่ยอมหลบตา “แต่ต่อไป เป็นเรื่องประวัติอาชญากรรม ผมจะบอกให้ หนึ่งในพวกเราเป็นตำรวจสากล ไม่ว่านายจะเคยมีคดีเล็กๆน้อยๆที่ไหน ไม่มีทางหลุดรอดไปได้อย่างเด็ดขาด สารภาพมาเสียดีๆ ว่าลูกเศรษฐีอย่างนายเคยทำอะไรผิดแล้วใช้เงินปิดคดีบ้าง” พี่อีกาขู่เอาๆ ไม่ได้ดูเลยว่าคนโดนขู่เขาไม่กลัว มิคาเอลถอนหายใจเฮือกใจ คราวนี้เอาให้เห็นกันชัดๆไปเลยว่าเบื่อเต็มทีแล้ว  “นี่สอบประวัติชีวิตรักผมย้อนหลังไปจนถึงไฮสกูลยังไม่พอใจอีกหรือ แล้วถ้าจะขู่กันแบบนี้ พวกคุณไปหาหลักฐานมาให้ได้ก่อนดีกว่า ผมไม่อยากคุยด้วยแล้ว” เขาลุกขึ้นยืน ทำท่าจะออกไป “เฮ้ย เดี๋ยวๆๆๆ” พี่เหยี่ยวกับพี่อีการีบวิ่งเข้ามาขวาง มิคาเอลยอมหยุด เขายืนมอง เหมือนจะบอกว่า มีอะไรจะพูดก็รีบพูด “คุณจริงใจกับหมวยน้อยแค่ไหน” หมีขาวที่ปิดปากเงียบมาโดยตลอดถามตรงๆ มิคาเอลกลับหลังหันไปเผชิญหน้า เขายิ้ม “เท่าที่พวกคุณเห็น” “หมวยน้อยเป็นผู้เล่นที่มีความพิเศษหลายเรื่อง มีคนมากมายหวังจะใช้เธอ ถ้าคุณหวังจะใช้ประโยชน์จากหมวยน้อยโดยไม่มีความจริงใจให้ ผมขอให้คุณจากไปเสียตั้งแต่วันนี้ เพราะถ้าคุณอยู่ต่อ แล้วทำให้หมวยน้อยเสียใจ ผมและเพื่อนๆจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่” หมีขาวเตือนเสียงราบเรียบ “หึๆ” เสียงหัวเราะเบาๆทำให้ทุกคนหันไปมองที่ประตูเป็นตาเดียว เฮเดสมาถึงแล้ว “หัวเราะอะไร” อีกาตาเดียวถามเสียงเขียว “ถามหาความจริงใจจากมิคาเอล ถามหน่อยเถอะ กิลด์ขุมทรัพย์มีอะไรที่สามารถรั้งหัวหน้ากิลด์อัศวินมังกรไฟให้นั่งฟังพวกนายพล่ามเรื่องไม่เป็นเรื่องได้เกือบชั่วโมง อีกอย่าง ไม่ว่านอกเกมหรือในเกม คุณเคยเห็นมิคาเอล แมกนัสต้องเกรงใจใครบ้าง แล้วทำไม คนที่มีพ่อทูนหัวเป็นเลขาธิการองค์กรตำรวจสากลคนปัจจุบัน ถึงยอมนั่งฟังพวกนายยกเรื่องตำรวจสากลมาขู่ บอกตามตรง ผมยังไม่เห็นเหตุผลอื่น นอกจากพวกคุณเป็นคนที่มายาวดีเรียกว่าพี่” เฮเดสเดินเข้ามาด้วยท่าทางสบายๆ พอมาถึงก็ยกเก้าอี้ขาเกขึ้นมา ใช้พลังเวทหลอมขาเก้าอี้ที่เป็นโลหะให้เชื่อมติดกันจนแน่นหนา แล้วค่อยนั่งลง กอดอกมองหน้าโจรสลัดทั้งสาม สามโจรอึ้งไปพักใหญ่  และแล้วพี่เหยี่ยวก็เป็นคนแรกที่เอ่ยปาก “ในฐานะพี่ชาย ผมก็ว่าหมวยน้อยน่ารัก แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ต้องยอมรับว่า เมื่อเทียบกับคู่ควงคนก่อนๆของคุณแล้ว .. แล้ว” “แล้วอะไร” พี่หมีถามด้วยความสงสัย เพื่อนเรามันจะพูดอะไร “โธ่ แกไม่เห็นเหรอ คู่ควงหมอนี่มีแต่เอ็กซ์ๆทั้งนั้น จะให้เชื่อได้ไงฟะว่ามันปิ๊งหมวยน้อยโดยสุจริต” พี่อีกาช่วยพี่เหยี่ยวขยาย มิคาเอลทำหน้าเมื่อยก่อนจะพูดเบาๆ “บิวตี้ อีส อิน ดิ อาย ออฟ เดอะ บีโฮลเดอร์” พอเห็นสามโจรทำงง เฮเดสก็พากษ์ไทยให้ “หาคนงาม ให้ถามคนรัก” “เชื่อได้ตายล่ะ” พี่เหยี่ยวสวนกลับ ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ที่เดิมเป็นของมิคาเอล แถมทำท่าค้อนเสียจนพี่อีกาช่วยถีบ โครม “เฮ้ย เล่นอะไรวะ” พี่เหยี่ยวโวยหลังจากเก้าอี้โดนถีบจนขาหัก ตัวหล่นไปกองที่พื้น “ใครใช้ให้แกทำท่าชวนอ้วกก่อนละโว้ย เลิกสอบสวน คนครบแล้ว วางแผนถล่มไอ้พวกนั้นกันดีกว่า” อีกาตาเดียวตอบกลับและเปลี่ยนเรื่องทันควัน สอบมาตั้งนาน ไม่เห็นตามิคจะหลุดสักประเด็น จะขู่ก็ไม่กลัวอีก เลิกแล้วทำงานต่อดีกว่า คิดแล้วก็เดินไปยกโต๊ะที่เอียงกะเร่เท่พิงฝาอยู่มุมห้องออกมาตั้งตรงกลาง มิคาเอลส่ายหน้าก่อนจะล้วงแผนที่ออกจากอกเสื้อเดินไปที่โต๊ะ ระหว่างทางเขาต้องเดินผ่านพี่หมี “ผมยังยืนยันคำพูดของผมนะ” พี่หมีกระซิบเสียงเบา “เอาเวลาไปทำอย่างอื่นเถอะ เพราะผมไม่มีวันทำให้มายาวดีเสียใจ” มิคาเอลตอบเสียงเบาก่อนจะเดินเลยไปกางแผนที่บนโต๊ะ ชายหนุ่มห้าคนเดินเข้ามารุมล้อมแผนที่ เพื่อวางแผนจัดการสัตว์เวทกว่าสามร้อยตัว ----------------------------------------- “เย้ นายหญิงมาแล้ว” เจ้าโกเลมน้อยร้องตะโกนดังลั่น วิ่งนำหน้าเดรกน้อยมาหานายหญิงก่อนใคร แต่แล้วก็ต้องเบรคพรืดเมื่อเห็นผู้หญิงแปลกหน้ายืนอยู่ในห้องรับแขกของบ้าน “ใครอะ” มันทำตาโต ถามด้วยความงง “โหย รอด้วยจิ เดรกน้อยวิ่งตามเกือบไม่ทัน” เจ้าเดรกน้อยบ่นอุบ วิ่งตุ้บๆตามมาติดๆ แล้วก็ต้องเบรคพรืดท่าเดียวกันเปี๊ยบ ก่อนจะเงยหน้ามามองนายหญิงแล้วทำคอย่น จากนั้นมันก็โก่งคอตะโกนลั่น “พี่ยักษ์ ใครก็ไม่รู้มาที่บ้าน” อาหมวยยิ้มให้โกเลมน้อยกับเดรกน้อยกำลังคิดเร็วจี๋ว่าจะบอกสัตว์เลี้ยงสองตัวนี่ยังไง พี่ยักษ์ก็เดินเข้ามาเสียก่อน ยักษ์แดงทำหน้าเหี้ยมเตรียมข่มขู่คนแปลกหน้าทันที แต่อ้าปากคำรามไปได้แค่ครึ่งเดียว ก็ โป๊ก พี่งูในร่างเดิมก่อนเป็นมังกร โผล่ออกมาจากคทาที่เสียบอยู่ที่เอวพี่ยักษ์ มันตวัดหางเอาคทาฟาดพี่ยักษ์ไปหนึ่งทีก่อนที่มันจะมันจะคำรามจบ “เฮ้ยมาตีข้าทำไม” พี่ยักษ์หันไปโวยกลับ “ตาบอดเหรอ นี่นายหญิงไม่เห็นหรือไง” พี่งูตวาดกลับทันที พี่งูไม่ได้ด้อยประสบการณ์เหมือนโกเลมน้อย พอมันเห็นคนแปลกหน้าปรากฏตัวพร้อมๆกับสัญญาณเตือนว่านายหญิงมาถึงบ้าน มันก็ตรวจสอบข้อมูลตัวเองทันที มันจึงเป็นตัวเดียวที่รู้ว่า นายหญิงก็คือนายหญิง “นายหญิงเหรอ แล้วทำไม...” เจ้ายักษ์ไม่เข้าใจ และเนื่องจากมันเป็นสัตว์เลี้ยงของมิคาเอล มันจึงตรวจสอบไม่ได้ ได้แต่เชื่อพี่งู “นายหญิงจิงอะ” เจ้าเดรกน้องมองด้วยดวงตาพิศวง ก่อนจะกระโดดโลดเต้น “รู้แล้วๆ นายหญิงแอบไปทำเควสมาใช่ม๊า” มันเดาโดยเทียบกับตัวมันเอง ก็ถ้าเดรกน้อยจะโต เดรกน้อยก็ต้องทำเควสกู้โลกก่อน นี่อยู่ๆนายหญิงโต แสดงว่านายหญิงแอบไปทำเควสแน่ๆเลย อาหมวยยิ้ม ใจชื้นขึ้นเยอะเมื่อมีคำอธิบายที่ง่ายกว่าที่คิด เธอพยักหน้า จะว่าไป การไปธนาคารแล้วจ่ายเงินค่าเปลี่ยนรูปร่างหน้าตา ก็คล้ายๆตอนที่ไปจ่ายเงินซื้ออัญมณีให้โกเลมน้อยกินเหมือนกัน ตอนนั้นโกเลมน้อยทำเควส ฉะนั้นจะบอกว่าไปทำเควสมาบ้าง ก็ไม่ผิดจากความจริงเท่าไรหรอก “แล้วทำไม นายหญิงถึงชื่อมายาวดีล่ะ ไม่ได้ชื่อหมวยเหมือนเดิม” โกเลมน้อยถามหลังจากที่มันตรวจสอบข้อมูลของตัวเองบ้าง คิ้วมันขมวดจนเกือบจะผูกเป็นโบว์ เมื่อเห็นว่าชื่อล็อกอินของนายมันไม่เหมือนเดิม “โธ่เอ๊ย ทีเจ้ายังเปลี่ยนจากตุ๊กตาระดับหนึ่ง ไปเป็นจอมมารน้อยระดับหนึ่งได้ ทำไมนายหญิงจะเปลี่ยนจากหมวยเป็นมายาวดีไม่ได้” พี่งูช่วยตอบ อย่างไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญอะไร “เออ จริงเนาะ โกเลมน้อยลืมไป” เจ้าโกเลน้อยแลบลิ้นก่อนจะอุทานเมื่อนึกขึ้นได้ “ไหนๆๆ” เจ้าเดรกน้อยกระโดดขึ้นๆลงๆขอโกเลมน้อยดูหน้าต่างที่มีข้อมูลของนายหญิง พอมันเห็นคำว่า ผู้เล่นมายาวดี ระดับ 63 มันก็ร้อง “โห นายหญิงเก่งจัง แป๊บเดียวโตเลย ไม่ต้องรอเลเวลขึ้นด้วย” “งั้นนี่ก็เป็นนายหญิงตัวจริง” พี่ยักษ์ถาม พี่งูพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม แต่เด็กอีกสองตัว มันร้องเย้แล้วก็กระโดดพุ่งไปกอดทักทายอาหมวยด้วยท่าทางดีใจสุดขีด หรือถ้าจะพูดอีกอย่างก็ต้องเรียกว่า ไร้มาด นั่นแหละ พี่งูเลยเซ็ง เลื้อยกลับไปอยู่ในคทา “ตูอุตส่าห์เก๊กทำท่าจริงจัง” มันแอบบ่นเล็กน้อย ----------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:18:45

ความคิดเห็นที่ 4 สรุปแล้วอาหมวยก็ไม่ต้องเปลืองแรงอธิบายใดๆทั้งสิ้น เพราะสัตว์เลี้ยงแต่ละตัวมันหาคำอธิบายของมันเองมาหมดแล้ว แต่อาหมวยต้องเปลืองแรงในเรื่องอื่นอย่างมหาศาล “นายหญิง” พี่ยักษ์ยื่นตำราสีดำไร้ตัวอักษรเล่มหนึ่งให้อาหมวย “พี่วินบอกว่าพี่วินเปิดไม่ออก ตำรานี่มันบอกว่า คุณสมบัติไม่ถึง พี่วินเลยฝากให้นายหญิงลองอ่านดู” พออาหมวยรับตำรามา ก็มีตัวอักษรสีทองค่อยๆปรากฏขึ้นบนหน้าปกทันที “ตำราสร้างเครื่องรางผู้พิทักษ์” อาหมวยอ่านชื่อตำราเบาๆ “ไชโย” เดรกน้อยตะโกนเสียงดังลั่น พอคนอื่นหันไปมอง มันก็เข้าไปอ้อนนายหญิงทันที “นายหญิงๆ ตอนนี้ของครบแล้ว ตำราก็มีแล้ว นายหญิงเครื่องรางให้เดรกน้อยเลยนะ นะ นะ นะ” “ของครบอะไร ยังไม่ได้รูน z เลย” พอพี่ยักษ์พูด พี่งูกับพี่โกเลมน้อยก็พยักหน้าหงึกๆ “มีแย้ว เดรกน้อยเก็บได้หนึ่งอัน ตอนที่นายหญิงซัดไอ้ตุ๊กตาทรายนั่นจนป่น” เดรกน้อยก้มหน้าสารภาพ ก่อนจะชูหนึ่งนิ่วประกอบแล้วก็ขอซื่อๆ “มีอันเดียวจริงๆนะ ขอเครื่องรางให้เดรกน้อยก่อนได้ปะ” “เจ้าเดรก” เสียงพี่งูกับพี่ยักษ์เข่นเขี้ยวดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงหัวเราะของนายหญิง “ไม่ต้องดุเดรกหรอก นายหญิงจะทำให้ทุกคนเลย” นายหญิงบอกยิ้มๆ ก่อนจะชูตำราให้ดู “ตำรานี่ มันบอกวิธีสร้างหินรูนจากหินภูเขาไฟที่เราเก็บได้มาด้วย เพราะฉะนั้นได้ทุกคนแน่นอน” “ไชโย” คราวนี้สี่เสียงประสานกันอย่างพร้อมเพรียง และแล้วอาหมวยก็เริ่มเปิดโรงงานสร้างเครื่องราง มีผู้ช่วยอยู่สี่ตัวช่วยอย่างขยันขันแข็ง และมีอยู่ตัวหนึ่ง มันนับเลขเตรียมแบ่งเครื่องรางอย่างมีความสุข “...โกเลมน้อยหนึ่งตัว ได้เครื่องรางสองอัน ให้ตัวเองหนึ่งอัน ให้นายหญิงหนึ่งอัน พี่งูหนึ่งตัว ได้เครื่องรางสองอัน ให้ตัวเองหนึ่งอัน ให้พี่วินหนึ่งอัน พี่ยักษ์หนึ่งตัว ได้เครื่องรางสองอัน ให้ตัวเองหนึ่งอัน ให้นายท่านหนึ่งอัน...” อ้อ มียกเว้นนิดเดียว พอถึงท่อนท้ายที่บอกว่า เดรกน้อยหนึ่งตัวเครื่องรางสองอัน ให้เดรกน้อยหมดเล้ยนี่ ต้องทำเสียงเบาๆหน่อย อย่าให้ใครได้ยิน ---------------------------------------------------------- หลังจากประชุมกันไปได้แป๊บเดียว หัวหน้ากิลด์ทั้งสามก็แบ่งหน้าที่กันลงตัว “ตกลงขอแค่อัพเดทแผนการเดินทัพของพวกนั้น ไม่ต้องการให้ผมออกหน้า” มิคาเอลถามสามโจร ด้วยเสียงเคร่งขรึม “แค่นั้นแหละพอแล้ว ขืนมีนายมาเกี่ยวอีกคน ไอ้พวกนั้นมันจะคุยได้ว่า ต้องใช้ถึงสี่กิลด์ถึงจะปราบมันอยู่” พี่เหยี่ยวบอกด้วยท่าทางสบายๆ ไม่เห็นกิลด์พิทักษ์ฟ้าอยู่ในสายตา “ส่วนผม คุณขอให้รอเก็บกวาด เผื่อพวกมันจะหลุดออกมาจากช่องเขาได้” เฮเดสถามอย่างข้องใจ ตลอดสามวันที่ผ่านมา เขายังไม่ได้ยินข่าวว่ากิลด์ขุมทรัพย์ระดมพลอะไรเลย แล้วสามโจรจะใช้วิธีไหนจัดการกับกิลด์พิทักษ์ฟ้า “แน่นอน ส่วนช่องเขาขาด ก็ให้เราจัดการแต่เพียงผู้เดียว” พี่เหยี่ยวสรุปอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง “ถ้าไม่รังเกียจ ช่วยขยายแผนการสักนิดจะได้ไหม เผื่อจะได้ช่วยสนับสนุน” มิคาเอลถามอย่างมีน้ำใจ จะอย่างไร เจ้าพวกนี้ก็ต้องลากมายาวดีและวินเข้าไปเกี่ยวด้วยแน่ ถึงไม่คิดจะช่วยก็ต้องช่วยอยู่ดี “นั่นสิ ถ้าต้องการอาวุธหรือม้า ผมก็พอมีให้ยืม” เฮเดสเสนอตัวช่วย เพราะเป็นที่รู้กันอยู่ว่ากิลด์ขุมทรัพย์นั้น จนติดอันดับ ระดมพลในเวลากระทันหันแบบนี้ สมาชิกกิลด์อาจช่วยบริจาคไม่ทัน “ไม่ต้องหรอก ขอบใจ พวกเราจะใช้ทีมเคลื่อนที่เร็ว อาวุธพร้อม พาหนะไม่ต้อง” อีกาตาเดียวปฏิเสธยิ้มๆ ศึกคราวนี้ขืนใช้คนในกิลด์ แค่เรียกประชุมก็ทะเลาะกันตายแล้ว ไม่มีใครอยากทำการค้าสุดเสี่ยงงานนี้หรอก นอกจาก ปาร์ตี้ผีไม่มีญาติ “ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ” เฮเดสเก็บข้าวของเตรียมจะกลับ แต่แล้วก็มีข้อความเข้ามาถี่ยิบ เขาเปิดออกอ่านแค่ไม่กี่ข้อความก็ปิดทั้งหมด แล้วเงยหน้ามาถามสามโจรสลัด “พวกคุณไปปล่อยข่าวอะไรไว้ ตอนนี้สมาชิกกิลด์ระดับสูงของผมต่างต้องการจะพบรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กกันทั้งนั้น” “อ๋อ” พี่เหยี่ยวทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “ไม่มีอะไรหรอก เราไม่รู้ว่าเจ้าพวกพิทักษ์ฟ้ามันมีใครแอบให้ความช่วยเหลืออยู่มั่ง อีกอย่าง พวกมันก็รับซื้อไอเทมและวัตถุดิบจำนวนมากระหว่างที่เดินทาง พวกเราคิดว่า มันน่าจะเกี่ยวข้องกับการเลี้ยงสัตว์เวทน่ะ ก็เลยปล่อยข่าวให้พวกขาใหญ่กับพ่อค้าอิสระทั้งหลายมารวมตัวกันในมือง ตัดแข้งตัดขามันเสียหน่อย เฮเดส นายก็ช่วยๆรับสมอ้างหน่อยก็แล้วกันว่า รูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กนั่นดูไอเทมอะไรให้นายสักอย่าง เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง ไม่มีใครคิดหรอกว่านายจะได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน” พี่เหยี่ยวพูดด้วยท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่คนฟังถึงกับอึ้ง “แล้วเรื่องที่ รูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็ก จะไปที่ร้านของวินเป็นเวลาสองชั่วโมง และจะเริ่มให้คิวแรกตอนเที่ยงวันนี้ล่ะ” เฮเดสถามเสียงเรียบ “โธ่ เจ้าวินมันพ่อค้าตลาดมืด เดี๋ยวมันก็หาทางออกได้เองแหละ นี่ส่งข่าวไปบอกตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วไง” อีกาตาเดียวก็ไม่เดือดร้อน แถมยังเอาศอกกระทุ้งมิคาเอล แล้วหันไปยักคิ้วให้ บอกกลายๆว่า ส่งข่าวไปตอนที่หมวยน้อยทำความลับแตกไง มิคาเอลยืนนิ่งสนิท ก่อนจะหันไปถามพี่เหยี่ยวเสียงเรียบ “ไม่คิดบ้างหรือว่า จะมีคนไปวุ่นวายที่ร้านนั่นมากมายแค่ไหน” “โหย ไม่ต้องคิดหรอก ตอนนี้ไปยืนล้อมร้านรอเวลาเที่ยงอยู่หลายร้อยคนแล้ว” พี่เหยี่ยวไม่มีท่าทีจะเดือดร้อนสักนิด สีหน้าของมิคาเอลเปลี่ยนไปนิดเดียว “ถ้าสองอาหลานนั่นเป็นอะไรไปล่ะก็ ผมจะกลับมาเล่นงานคุณ กลับบ้าน” พอขู่เสร็จ มิคาเอลก็วาร์ปกลับบ้านไปช่วยวินและอาหมวยทันที “พวกคุณนี่ก็นะ ปากก็บอกห่วงใยหมวยน้อยจนต้องข่มขู่มิคาเอล แต่วางแผนแต่ละเรื่อง มีแต่หาความเดือดร้อนให้หมวยน้อยของคุณกันทั้งนั้น” เฮเดสส่ายหน้าด้วยความระอา “โธ่ เดือดร้อนแค่ในเกม เรื่องจิ้บๆ ไม่มีเรื่องแล้วจะเล่นเกมสนุกรึ” พี่อีกาไม่มีทีท่าจะสำนึก “อีกอย่าง ตานั่นเผ่นกลับไปแบบนี้ ก็ไม่ต้องห่วงอยู่แล้ว หมวยน้อยกับวินไม่เป็นอะไรหรอก” พี่เหยี่ยวก็พอกันเลย “ว่าแต่ พวกคุณแน่ใจนะ เรื่องกองกำลังเคลื่อนที่เร็วของพวกคุณ ถ้าต้องการกำลังเสริม..” พูดไม่ทันจบเฮเดสก็โดนขัดคอ “ไม่ต้องๆ” พี่เหยี่ยวโบกไม้โบกมือปฏิเสธว่อน “นายวางใจได้เลย คราวนี้เราใช้ทีมเดียวกับที่ทลายกิลด์แมงมุม เสริมกำลังเกือบสองเท่าของกองกำลังปกติ” “อย่าเว่อร์ แค่ 160 เปอร์เซนต์เท่านั้น” พี่อีกาขัดคอ ก็กองกำลังปกติมีอยู่ห้าคนในปาร์ตี้เลือด เสริมม้ามาอีกแปด คิดยังไงได้สองเท่า “ถ้าคุณยืนยันแบบนั้น ผมก็วางใจ” เฮเดสกลับไปโดยไม่รู้เลยสักนิดว่า คราวนี้ สามโจรจะใช้กองกำลังแค่สิบสามคนไปจัดการกับสัตว์เวทเกือบสามร้อยตัว “อืมม คิดๆดูแล้ว คนของเราก็น้อยไปหน่อยนะ นายจะเรียกใครมาเพิ่มอีกหรือเปล่าไอ้หมี” พี่เหยี่ยวเพิ่งจะคิดได้ตอนเก็บโต๊ะเก็บเก้าอี้ “เฮ้ยจะไปเรียกที่ไหนทัน รู้ๆกันอยู่กิลด์เรา เงินไม่มา งานไม่เดิน แค่นี้แหละ พอแล้ว” พี่อีกาตอบหลังจากที่เก็บเก้าอี้เสร็จ “ก็อาจจะมีเพิ่มอีกสักสองสามคน” พี่หมีตอบหลังจากที่เงียบไปนาน “ใครฟะ” พี่เหยี่ยวเกาหัวยิกๆ “สมปองกับสมชาย ตำรวจไอทีอีกสองคนตามมาสมทบแล้ว แต่จะให้แอบติดเครื่องหมายที่ตัวผู้เล่น จะได้ตามไปสืบประวัติที่นอกเกมได้ คงไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไร แต่อีกคน พอรู้ว่าหมวยน้อยอยู่ในทีม ถึงห้ามไม่ให้มา ก็คงห้ามไม่อยู่” หมีขาวตอบยิ้มๆ “เฮ้ยๆๆ ไม่ได้เด็ดขาด เลขสิบสามสวยสุดแล้ว ยังไงก็ไม่ให้มันมายุ่งด้วยเด็ดขาด” พี่เหยี่ยวรีบติดต่อหมวยน้อยทันที อีกามองตามพี่เหยี่ยวไปแล้วก็ยักไหล่ “นายว่า หมอนั่นมันจริงใจกับหมวยน้อยแค่ไหนฟะ” อีกาถามพี่หมี “ใครจะบอกได้ แต่รู้อย่างเดียว หมวยน้อยนี่ซวยสุดๆแล้วที่ไอ้หมอนี่มาจีบ” หมีขาวบ่นก่อนจะเดินออกไปเตรียมงาน พี่อีกายืนคิดต่ออยู่นาน กว่าจะอุทานออกมา “เออจริง แค่ไอ้หมอนี่มาจีบ มันก็เตะผู้ชายดีๆออกไปหมดแล้ว จะมีใครกล้าจีบหมวยน้อยแข่งกะมัน แถมหมวยน้อยยังอาจโดนสาวๆที่แอบชอบหมอนั่นหมั่นไส้ด้วย ซวยจริงๆหมวยน้อยเอ๊ย อยู่ดีๆแท้ๆ” ------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:20:59

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 133 โรงงานนรกของแท้ “น้าบุษ น้องมาลี มีตรงนี้อีกสองกะบะ วินฝากด้วยนะ เดี๋ยววินจะไปยกของมาเพิ่ม” พอกลับมาถึงบ้าน มิคาเอลก็ตรงมาที่บ้านอาหมวยทันที แต่พอออกจากห้องโกเลมน้อย เขาก็เห็นวินวิ่งวุ่นจัดวัตถุดิบลงกะบะ แล้วสั่งให้บุษบามาลีสองแม่ลูกช่วยกันขนไปใส่ตู้ในร้านขายของ “สวัสดีฮะ คุณมิค” วินทักทายเมื่อหันมาเห็น แล้วก็กลับหลังหันตั้งท่าจะไปทำงานต่อ “ทำอะไรอยู่หรือวิน” มิคาเอลถามด้วยความแปลกใจที่วินไม่เดือดร้อนกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ไหนตะขอกรงเล็บเหยี่ยวบอกว่าแจ้งให้วินรู้เรื่องข่าวที่เขาปล่อยออกไปแล้ว “กำลังเตรียมไอเทมวัตถุดิบฮะ พวกลูกค้ารออยู่ข้างนอกเพียบเลย ผมขอตัวก่อนนะฮะ” วินหันมาตอบสั้นๆ แล้วก็ทำท่าจะเดินไปขนไอเทมในคลังของตัวเองออกมาเพิ่มต่อ “เดี๋ยววิน นี่วินรู้เรื่องรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กแล้วใช่ไหม” มิคาเอลถามย้ำเพื่อความแน่ใจ เขากำลังแปลกใจอย่างมากที่วินดูไม่เดือดร้อนอะไรเลย “ฮะ ผมรู้แล้วครับ” วินหันมาตอบพร้อมกับรอยยิ้มกว้างขวาง “แล้ววินไม่เดือดร้อนอะไรเลยหรือ” มิคาเอลถามอย่างแปลกใจ “เดิอนร้อนเรื่องอะไร” วินถามกลับอย่างงุนงง ก่อนจะทำท่านึกขึ้นได้ “อ๋อ เรื่องจัดคิวหรือฮะ ผมไปปรึกษา NPC ที่ธนาคารมาแล้วล่ะฮะ เขาแนะนำให้ผมใช้เครื่องจับสลาก พอถึงเที่ยงวันปุ๊บก็ยิงสลากออกไปเลย ใครโชคดีได้สิบคิวแรก จึงจะได้รับสิทธิ์ วาร์ปเข้ามาในร้านทันที เห็นไหมครับ แค่นี้ก็ไม่มีใครว่าผมลำเอียงได้แล้ว” “ไม่ใช่เรื่องนั้น” มิคาเอลถอนหายใจ “ผมหมายถึงเรื่องรูนมาสเตอร์” “งั้นหรือครับ” วินนิ่งไปนิดนึงก่อนจะยิ้ม “ถ้าคุณมิคกังวล  เรื่องอาหมวยไม่อยากเปิดเผยตัวละก็ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ร้านผมมีตู้รับออร์เดอร์ คนที่ได้คิว แค่ใส่ไอเทมในตู้ ส่วนอาหมวยก็อยู่ข้างในบ้านคอยตรวจสอบสภาพไอเทม ซ่อมได้ก็ซ่อม ซ่อมไม่ได้ก็ส่งคืน คนที่อยู่ในส่วนร้านค้าไม่เห็นตัวอาหมวยหรอกครับ” วินตอบด้วยท่าทางสบายๆ คราวนี้เขาเตรียมการด้วยตัวเองหมดเลยนะ รับรองได้ว่า ถ้าป๊ารู้ ป๊าก็ต้องชมแน่ๆเลย แต่มิคาเอลฟังแล้วถึงกับอึ้ง เขานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยปาก “มายาวดีเป็นรูนมาสเตอร์แล้วสินะ แล้วช่างตีเหล็กล่ะ” มิคาเอลสามารถเก็บความแปลกใจไว้ได้เป็นอย่างดี ดีเสียจนวินไม่รู้สึกเอะใจว่าทำไม แฟนอาถึงได้ไม่รู้เรื่องของอาดีเท่าที่ควร “โธ่ คุณมิค อาหมวยได้เป็นช่างพร้อมกับรูนมาสเตอร์นั่นแหละ ประกาศพร้อมๆกันตอนเลเวลถึงนั่นแหละ อาหมวยเขาไม่ได้เล่าให้ฟังหรือฮะ” วินถามกลับหน้าซื่อด้วยความแปลกใจ “ไม่ได้เล่า พอดีคุยกันแต่เรื่องอื่นน่ะ” มิคาเอลหมายถึงเรื่องการช่วยคนที่ยังนอนเป็นผักในโรงพยาบาล แต่เด็กแก่แดดแก่ลมอย่างเจ้าวินดันทำหน้าทะเล้นเพราะคิดไปเรื่องอื่น มิคาเอลแค่มองก็รู้ทัน จึงเปลี่ยนประเด็นไปเรื่องอื่น “แล้วนี่เตรียมอะไรอยู่” “อ๋อ เตรียมวัตถุดิบไว้ขายครับ ปกติการซ่อมของนี่ต้องใช้วัตถุดิบจำนวนมาก คนที่เอามาซ่อมไม่น่าจะเตรียมมาครบ ผมก็เลยเตรียมไว้ขาย กะว่า ขายแพงกว่าปกตินิดๆหน่อยๆ เขาคงไม่เกี่ยงกัน” เจ้าวินตอบได้สมกับเป็นพ่อค้าตลาดมืดมาก แต่มิคาเอลกลับคิดไปอีกอย่าง “แต่พรุ่งนี้ จะบุกช่องเขาขาดไปจัดการกับกิลด์พิทักษ์ฟ้ากันแล้วไม่ใช่หรือ ทำอย่างนี้มายาวดีจะไม่ได้พักผ่อนเอานะ” “อืมม นั่นสิ ผมลืมคิดไปเลยว่า ถึงจะแค่สองชั่วโมง แต่ถ้าจะซ่อมให้หมด ก็เปลืองพลังจิตอาหมวยน่าดู แถมเสร็จแล้วยังต้องมาเตรียมม้วนคาถาให้พวกพี่เหยี่ยวอีก” เจ้าวินชักคิดหนัก ถึงจะงก แต่วินก็รักอานะ ไม่ใช้แรงงานเกินเหตุหรอก “ม้วนคาถา?” มิคาเอลทวนเสียงสูง หลังจากนั้นความลับเรื่องม้วนคาถาโวลคาโนกับทอร์นาโดก็เผยออกมา  มิคาเอลถึงกับแอบส่ายหน้า “ผู้หญิงอะไร ความลับเยอะจริงๆ” ------------------------------------------ “อาหมวยวินมีเรื่องปรึกษา” วินเดินนำมิคาเอลลิ่วๆมาหาอาหมวยในห้องรับแขก แล้วก็ต้องยืนงงไปเมื่อเห็นอาหมวยนั่งท่ามกลางกองเครื่องมือช่างหลากหลายและมีเหล่าสัตว์เวทสี่ตัวยืนลุ้นอยู่โดยรอบ โกเลมน้อยกับเดรกน้อยนั่งหมอบเฝ้าดูกล่องเล่นแร่แปรธาตุที่ตั้งอยู่บนแท่นวางของทางด้านหน้า ยักษ์แดงยืนกอดอกถือคทาที่มีพี่งูโผล่ออกมาครึ่งตัวอยู่ด้านหลัง “ชู่” พี่ยักษ์กับพี่งูหันมาส่งสัญญาณให้วินเงียบพร้อมกัน วินกับมิคาเอลจึงเดินเข้ามายืนดูบ้าง หลังจากที่ทุกคนจ้องกล่องเล่นแร่แปรธาตุอยู่พักใหญ่ กล่องที่ตั้งอยู่เฉยๆก็มีแสงสว่างวาบออกมา ผู้เล่นมายาวดีสร้างเครื่องรางผู้พิทักษ์สำเร็จ ได้ทักษะสร้างของช่างศิลปะ ... “ไชโย” เดรกน้อยกระโดดขึ้นโห่ร้องด้วยความดีใจดังลั่น จนอาหมวยไม่ทันฟังว่า ระบบประกาศให้เธอได้อาชีพและทักษะอะไรมาอีกบ้าง เธอมัวแต่ดีใจไปพร้อมๆกับสัตว์เวททั้งหลายที่ในที่สุดก็ทำสำเร็จเสียที หลังจากที่จนแต้มกันอยู่นาน เรื่องของเรื่องก็คือ เมื่อทำตามตำรา อาหมวยก็สามารถใช้เวทดิน น้ำ ลม ไฟและแสงได้ถูกจังหวะในขณะที่เขียนอักษรรูนลงบนหินภูเขาไฟ จึงสร้างรูน z ได้สำเร็จ การเจียรนัยและแกะสลักรูปเทพเจ้าไดโอนิซัสลงบนอเมทิสก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะอาหมวยเจียรนัยอัญมณีให้เจ้าเดรกจนทักษะเลยไปถึงไหนๆแล้ว การถักหญ้าเซสด้วยคาถาแก้คำสาปก็พอทำได้ สุพรีมชาแมนเดิมทีนั้นมีหน้าที่แก้คำสาปให้คนอื่นอยู่แล้ว เมื่อตำราบอกให้ร่ายคาถาแก้คำสาปประกอบการถักหญ้าทีละปม อาหมวยก็ได้แต่ใช้เอไอหาคาถาแก้คำสาปแล้วร่ายเองทีละบทเท่านั้น แต่ปัญหามันอยู่ที่เมื่อทำทุกอย่างครบแล้ว อาหมวยกลับไม่สามารถประกอบชิ้นส่วนทั้งสามชิ้นเข้าด้วยกัน เพราะขาดทักษะสร้างของช่างศิลปะ ทั้งอาหมวย เหล่าสัตว์เวทและเอไอต่างช่วยออกความคิดกันอยู่นาน จนสุดท้ายอาหมวยสั่งให้เอไอคำนวณความเสี่ยงที่จะของทั้งสามชิ้นใส่ลงไปในกล่องเล่นแร่แปรธาตุ ปรากฏว่า เอไอไม่สามารถคำนวณได้ แต่มันบอกว่า อาหมวยสามารถสร้างชิ้นส่วนทั้งสามชิ้นขึ้นได้ใหม่ เพราะมีวัตถุดิบและทักษะเพียงพอ อาหมวยจึงได้ตัดสินใจเสี่ยงโยนของทั้งสามชิ้นเข้าไปในกล่องเล่นแร่แปรธาตุ แล้วมันก็นิ่งสนิทจนกระทั่ง วินกับมิคาเอลเดินเข้าห้องมา “เปิดๆๆ นายหญิงเปิดเร็วๆ” เจ้าเดรกน้อยเร่งไม่เลิก จนอาหมวยแอบยิ้มก่อนจะเปิดฝากล่อง “โอ้โห” โกเลมน้อยอุทานเมื่อเห็นอัญมณีสีม่วงเข้ม ผิวราบเรียบตลอดทั้งเม็ด แต่ภายในกลับมีรูปเทพเจ้ากรีกสลักไว้ภายใน เทพเจ้าองค์นั้นยืนพิงภูเขาหินลูกหนึ่ง และบนภูเขานั้นมีต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีกิ่งเพียงสามกิ่ง ไร้ก้านไร้ใบ เหมือนสัญลักษณ์ของรูน z และทั้งหมดนี้ถูกล้อมรอบด้วยพวงมาลัยที่ทำจากหญ้าถัก มิคาเอลก้าวเข้ามา เขาชะโงกหน้าดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น “คุณทำอะไร” “อยากรู้ก็หยิบขึ้นมาดูเองสิ” อาหมวยบอกยิ้มๆ ----------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:22:39

ความคิดเห็นที่ 6 ที่เหมืองใต้ดิน จอมมารหนึ่งและสองใช้เวลาพักตรวจสอบข้อมูลข่าวสารและคำสั่งจากบริษัทผ่านเครื่องคอมพิวเตอร์จำลองในเกม “เฮ้ มาดูนี่สิ บาโฟเมท ปรากฏ แถมภูตที่เฝ้าอยู่ถูกทำลายไปตัวหนึ่งด้วย” จอมมารสองตะโกนเรียกเพื่อนให้เข้ามาดู จอมมารหนึ่งถอยเก้าอี้เลื่อนมาชะโงกหน้าดูนิดเดียวแล้วก็เลื่อนกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง “จะตื่นเต้นอะไรกันนักหนา เรื่องแค่นี้” จอมมารหนึ่งตอบอย่างไม่ใส่ใจ จอมมารสองเคาะโน่นคาะนี่อย่างหัวเสียก่อนจะบ่น “บ้าชมัด ไม่มีคลิปตอนที่ภูตตัวนั้นโดนปราบให้ดู” “นี่แก อย่าตื่นเต้นไปหน่อยเลยน่า เสียภูตไปแค่ตัวเดียว คนลงมือได้ไปแต่รูน z ทำอะไรได้ที่ไหน ขาดของอีกตั้งสองอย่าง แถมตำราสร้างกับตำราทักษะ อีกนานกว่าเครื่องรางจะโผล่” จอมมารหนึ่งปรามเพื่อน “แต่ของอีกสองอย่างมันพอหาได้จากที่อื่น ทักษะสร้างนั่นก็เป็นแค่ทักษะประจำอาชีพขั้นที่สอง สุพรีมชาแมนก็มีแล้ว ถึงตอนนี้ฝ่ายเควสมันไม่ยอมบอกว่าใคร แต่มันพอมีโอกาสนาที่คนที่ได้รูนไปจะสร้างเครื่องรางได้สำเร็จ” จอมมารสองแย้ง “มีโอกาส น่ะใช่ แต่น้อยมาก และถ้าไม่มีคนเพียงคนเดียวได้ของจากภูตทั้งห้า ข้ารับรอง มีรายการฆ่ากันตายชนิดที่เจ้าคนที่ได้เครื่องรางได้ยกเลิกไอดีแน่ ข้าวางยาไว้แล้ว” จอมมารหนึ่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากด้วยความสะใจ เมื่อคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น “วางยาอะไรของเอ็ง” จอมมารสองถามหน้านิ่ว “ก็ทำให้เครื่องรางมันผสานกับตัวผู้เล่นโดยอัตโนมัติ เป็นไอเทมประจำตัว ถอดไม่ได้ โอนให้ใครหรือซื้อขายก็ไม่ได้ แกคิดดูสิ ถ้าแกเป็นคนหาของทั้งหมดมาด้วยความยากลำบาก แต่แล้วอยู่ๆไอ้ช่างศิลปะ ซึ่งปกติจะเล่นสายบู๊ไม่เก่งดันได้เครื่องรางที่สร้างเสร็จไป เพียงเพราะว่ามันถืออยู่ในมือตอนที่สร้างเสร็จ แกจะทำยังไง” จอมมารหนึ่งยังหัวเราะไม่เลิก “ให้พรเก้าชีวิตแล้วค่อยฆ่ามัน” จอมมารสองตอบโดยไม่ต้องคิด “แต่น่าเสียดาย ฆ่าเท่าไร เครื่องรางนั่นก็ไม่ตกมาสักที” จอมมารหนึ่งหมุนเก้าอี้จนครบรอบ แล้วหันมายักคิ้วก่อนจะพูดต่อ”และถ้าเจ้าช่างนั่นมันหนีไปได้ คนที่มีความสามารถมากพอที่หาของทั้งหมดนั่น ก็ต้องมีความสามารถจะทำให้เจ้าช่างนั่นไม่กล้าโผล่หน้าเข้าเกมมาแน่ๆ” และแล้วจอมมารหนึ่งก็หัวเราะด้วยความสะใจ แต่จอมมารสองยังขมวดคิ้ว “แต่ถ้าพวกมันมีวัตถุดิบสำหรับสร้างเครื่องรางมากกว่าหนึ่งอัน” จอมมารสองคาดคะเนเสียงเบา “ลืมไปได้เลย เรื่องนี้มันยากกว่าเข็นครกขึ้นเขาเอเวอร์เรสหลายเท่า ฮ่าๆๆ แกนี่มันช่างคิดจริงๆ” จอมมารหนึ่งตบหลังเพื่อนด้วยความขบขัน -------------------------------------------------------------   “นายท่านขี้โกง” เจ้าเดรกน้อยมันชี้หน้ากล่าวหามิคาเอลอย่างอาจหาญ มันจองของมันไว้ตั้งนาน มีอย่างที่ไหน นายหญิงแค่ให้หยิบดู นายท่านดันเอาไปเลย แต่น่าเสียดาย เดรกน้อยเต้นไปก็เท่านั้น นายท่านของมันมัวแต่ตรวจคุณสมบัติของเครื่องรางที่เพิ่งผสานเข้ากับฝ่ามือของเขาอย่างเคร่งเครียด “เดรกน้อยอย่าว่านายท่านอย่างนั้นสิ เราก็จะให้นายท่านหนึ่งอันอยู่แล้วนี่ อีกอย่างนายท่านไม่ได้แย่งสักหน่อย นายท่านแค่หยิบดูเฉยๆ” พี่โกเลมน้อยพยายามทำหน้าที่หัวหน้าห้องหรือจ่าฝูงที่ต้องควบคุมความประพฤติของลูกน้องอย่างตั้งใจ “แต่นายท่านต้องรอให้ขบวนการห้าสีได้ให้ครบก่อนจิ แล้วม้ามังกรถึงจะเอาให้นายท่านมังกรขาวหนึ่งอัน พี่โกเลมน้อยเอาให้นายหญิงหนึ่งอัน พี่งูเอาให้พี่วินหนึ่งอัน แล้วก็พี่ยักษ์ค่อยเอาให้นายท่านหนึ่งอัน” เจ้าเดรกน้อยยังเถียง ก็มันนับของมันไว้อย่างดี มาแซงคิวได้ไงเสียหายหมด มิคาเอลฟังสัตว์เวทของตัวเองเถียงจ๋อยๆแล้วค่อยโล่งอกหน่อย ถ้ามีแค่ชิ้นเดียว เขาก็ไม่รู้ว่าจะหาอะไรมาทดแทนให้อาหมวยได้ “คุณมีวัตถุดิบสำหรับทำเครื่องรางนี่ให้ครบทุกคนตามที่เจ้าเดรกบอกเลยหรือ” “ค่ะ” อาหมวยตอบสั้นๆ “ถ้าอย่างนั้น ผมก็เห็นด้วยกับเจ้าเดรกน้อยนะ คุณควรจะสร้างเครื่องรางให้ครบทุกคน เพราะคุณ วินและสัตว์เวททุกตัวควรจะมีเครื่องรางนี่ติดตัวก่อนจะออกศึกวันพรุ่งนี้” เจ้าเดรกน้อยทำตาโต นายท่านนอกจากจะไม่ดุมันแล้วยังเห็นด้วยกับมันอีกต่างหาก จะว่าไปถึงนายท่านของมันจะใจร้าย แถมยังขี้โกง แต่มันก็โอนะ ถ้านายท่านจะทำให้มันได้เครื่องรางเร็วๆ คิดแล้วเจ้าเดรกน้อยก็แปรพักต์ไปเกาะขานายท่านทันที “งั้นนายท่านบอกให้นายหญิงทำต่อหน่อยจิ นะๆๆ นายหญิงบอกว่า ตอนเที่ยงนายหญิงต้องไปซ่อมอาวุธก่อน อาวุธพวกนั้นของใครก็ม่ายรุ ไม่ต้องซ่อมหรอก” พอมิคาเอลหันไปมองอาหมวย อาหมวยก็ส่ายหน้าทันที “ไม่ได้หรอก พี่เหยี่ยวประกาศเสียขนาดนั้น ขืนรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กไม่ปรากฏตัว ร้านวินพังแน่ และหลังจากนี้ ฉันก็ต้องเตรียมม้วนคาถาสำหรับวันพรุ่งนี้ต่อ ไม่มีเวลาทำเครื่องรางเพิ่มหรอก” มิคาเอลกวาดตามองสัตว์เวททั้งสี่แล้วก็ยิ้ม “ถ้าทุกคนและทุกตัว ทำตามที่ผมบอก รับรองว่าคุณจะได้ทั้งเครื่องรางและม้วนคาถา” อาหมวยกับวินมองมิคาเอลด้วยความสงสัย เดรกน้อยกับโกเลมน้อยทำตาโตมองนายท่านอย่างเลื่อมใส มีแต่พี่งูที่พึมพำจนพี่ยักษ์หันมามอง “เปิดโรงงานนรกแหงๆ หลบก่อนดีกว่าเรา” แต่ไม่ทันที่พี่งูจะหลบเข้าคทา มันก็รู้สึกว่าคอของมันถูกมือที่แข็งราวกับปลอกเหล็กกุม แถมยังดึงมันให้ออกจากคทามาครึ่งตัว และด้วยความตกใจบวกกับเวลาปลอมตัวของมันกำลังจะหมด มันจึงยกขาหน้ามาแกะนิ้วโดยอัตโนมัติ “ดีเลย ที่เจ้ามีมือ จะได้ช่วยกันเขียนคาถาได้” มิคาเอลมองมันยิ้มๆ เจ้างูเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากฉีกยิ้มให้กลับคืน -------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:23:16

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 134 แผนที่ไม่ได้วาง ช่วงใกล้เที่ยงฉลามขาวเดินอาดๆเข้ามาในกิลด์ขุมทรัพย์ เขาเดินตรงมาหาสามโจรถึงในห้องประชุมใหญ่ด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด “ไอ้เหยี่ยว เสียแรงเป็นพี่น้องกัน มีการค้ารายใหญ่ทำไมไม่แจ้งให้พี่น้องทราบ ปล่อยให้พ่อค้าเร่ร่อนไร้สังกัดชิงไปได้อย่างไร” อดีตหัวหน้ากิลด์พอมาถึงก็กล่าวหาหัวหน้ากิลด์คนปัจจุบันทันที “พี่หลาม” พี่เหยี่ยวเรียกอย่างอ่อนอกอ่อนใจ เขาวางมืออาวุธในมือไว้ที่ตัก ยังไม่เก็บใส่กระเป๋าเก็บไอเทมอย่างที่ตั้งใจ “มีอะไรอีกล่ะ ไม่เห็นหรือไงว่ายุ่งอยู่” สองโจรที่เหลือเก็บข้าวเก็บของใส่กระเป๋า ไม่สนใจการเจรจาของหัวหน้าทั้งในอดีตและปัจจุบัน “ก็เรื่องขายวัตถุดิบไง” ฉลามขาวชี้หน้าพี่เหยี่ยวแล้วดักคอทันทีที่อีกฝ่ายเริ่มอ้าปาก “ไม่ต้องเถียงเลย อย่านึกว่าข้าไม่รู้ว่าแกใช้คนไปปล่อยข่าวเรื่องรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กเสียทั่ว” พูดจบก็เดินอาดๆมานั่งแปะบนพื้นประจันหน้ากับพี่เหยี่ยวให้เห็นดำเห็นแดง “เอ้า รู้แล้วทำไม รู้ก็ดีแล้วนี่” พี่เหยี่ยวเกาหัวยิกๆ ไหงตอนแรกเข้ามากล่าวหาว่าไม่บอก แต่พูดไปพูดมาดันบอกว่ารู้แล้ว “ก็เพราะแกไม่บอกอะไรเลยไง ทุกคนในกิลด์เลยนึกว่าเป็นข่าวลวงเหมือนทุกที ทำไมแกไม่บอกฟะว่า รูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กมาที่ร้านหมวยน้อยกับพี่ชายจริงๆ แถมเจ้าเด็กพ่อค้าตลาดมืดดันใจดี เปิดโอกาสให้คนอื่นได้ขายวัตถุดิบก่อนอีก รู้ไหมว่ารู้กระทันหันแบบนี้ มีพ่อค้าไม่กี่คนในกิลด์ที่เตรียมตัวทัน ทำเอาข้าโดนด่าไปด้วยเลย” ฉลามขาวชี้หน้าต่อว่าพี่เหยี่ยวแบบไม่มียั้ง “รูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กมาจริงๆ” พี่เหยี่ยวอ้าปากหวอก่อนจะทวนคำพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ พี่หมีกับพี่อีกาถึงกับวางของแล้วเดินมานั่งล้อมวงสมทบเลยทีเดียว “พูดอีกทีสิ” พี่หมีถาม เลยถึงคราวฉลามขาวทำหน้าเลิ่กลั่กบ้าง “อ้าว นี่พวกแกไม่รู้เรื่องมาก่อนหรือนี่” “แหม คิดไม่ถึงจริงว่าเจ้ามิคาเอลมันจะหารูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กมาช่วยหมวยน้อยได้ทันใจ รู้งี้นะไม่กักตัวไว้สืบสวนเป็นชั่วโมงหรอก ปล่อยให้ไปช่วยหมวยน้อยนานแล้ว” พี่อีกาถึงกับตบเข่าฉาด “เดี๋ยวๆๆ เจ้าอีกา แกช่วยพูดใหม่สิ เอาช้าๆชัดๆนะ พวกแกสามคนเอาใครมากักตัว มาสอบสวน” ฉลามขาวเลิกสนใจเรื่องค้าเรื่องขายหันมาซักเรื่องที่คิดว่าใหญ่กว่าทันที “มิคาเอล คนที่เป็นหัวหน้ากิลด์อัศวินมังกรไฟไง” พี่อีกาตอบ แถมยังขยายความหน้าระรื่นเมื่อเห็นฉลามขาวอ้าปากหวอ “ตายๆๆ นี่พวกแกหาเรื่องใส่ตัวขนาดนั้นเลยรึ ถึงในเกมหมอนั่นจะเป็นแค่หัวหน้ากิลด์ แต่ในโลกจริง หมอนั่นมันเอาเรื่องพวกแกได้สาหัสกันทุกคนเลยนะเฟ้ย” ฉลามขาวโวยวายไม่หยุด จนพี่เหยี่ยวกับพี่อีกาหันไปมองหน้ากันแล้วหัวเราะไม่เลิกบ้าง “ยัง...ยังจะมาทำหน้าเป็นอีก” ฉลามขาวชักโมโห “ใจเย็นๆน่าพี่หลามน่า พวกเรามีมาตรการป้องกันไว้แล้ว หมอนั่นตามหาพวกเราในโลกจริงไม่เจอหรอก” พี่เหยี่ยวตบหลังตบไหล่พี่หลามอย่างสบายใจ “ป้องกันยังไง” พี่หลามหรี่ตาถามอย่างไม่ไว้ใจ “ก็โดยการบอกว่าพวกเราสามคนเป็นลูกโทนไง” พี่เหยี่ยวยืดอกตอบอย่างภาคภูมิใจ พี่อีกาก็เสริมอย่างรู้ใจทันที “แค่นี้ เจ้ามิคาเอลที่ว่าแน่ๆ ก็ไม่คิดหรอกว่า เจ้าเหยี่ยวความจริงมีพี่สามน้องสี่ ผู้หญิงล้วน แถมยังเชี่ยวชาญในการกีดกันหนุ่มๆที่เข้ามาจีบทั้งพี่และน้องเพราะฝึกมาตั้งแต่เกิด” “ใช่ๆ แล้วมันก็คงนึกไม่ถึงเหมือนกันว่า เจ้าอีกา ความจริงเป็นลูกคนกลาง มีพี่น้องสามคน ฮ่าๆๆ” พี่เหยี่ยวชี้ไปที่หน้าเพื่อนก่อนจะหัวเราะเอิ้กอ๊ากถูกอกถูกใจ จากนั้นทั้งคู่ก็หันไปทางพี่หมี “ส่วนเจ้าหมี...” ทั้งคู่เงียบไปดื้อๆ “ใครๆก็รู้กันทั้งเกมว่ามันมีพี่ชายเป็นหัวหน้ากิลด์” ฉลามขาวสามารถต่อคำพูดของสองหนุ่มพร้อมๆกับการเข่นเขี้ยวได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ พี่เหยี่ยวเด้งตัวลุกขึ้นวิ่งหนีทันใด “ซวยแล้วตู ไอ้หมีทำไมแกไม่บอกข้าตั้งแต่ตอนน้าน” “ไม่ต้องโทษคนอื่นเลยไอ้เหยี่ยว ขอข้าเตะก่อนสักสองทีโทษฐานทำให้เดือดร้อน” ฉลามขาวกระโดดขึ้นได้เร็วพอกัน เขาวิ่งไล่เตะพี่เหยี่ยวไปรอบกิลด์ด้วยความแค้นจัด “แหะๆ ไอ้หมี แกว่ามิคาเอลเขาจะหาตัวแกเจอไหมอะ” พี่อีกามองเพื่อนวิ่งหนีไปจนลับสายตาแล้วจึงหันมาถามเพื่อนอีกคนด้วยเสียงอ่อยๆ “เจอ” หมีขาวตอบด้วยความมั่นใจ พอเห็นอีกาอ้าปากค้าง เขาก็ช่วยย้ำ “ก็นายเล่นไปบอกเขาด้วยนี่ว่า ในกลุ่มเรามีตำรวจสากล แล้วปกติตำรวจที่ไหนเขาไม่ต้องทำงานทำการเข้าเกมเป็นงานหลักได้เหมือนเราสามคนบ้างล่ะ คนที่บาดเจ็บในหน้าที่จนได้ลาพักยาวมาเล่นเกมได้เป็นปีมีไม่กี่คนหรอก ยิ่งคนที่มีพี่ชายเป็นหัวหน้ากิลด์ยิ่งน้อยใหญ่ บวกกับที่ข้าเคยประสานงานให้ตำรวจท้องที่จับไอ้พวกกเรวฬากในเกม หาตัวไม่เจอก็ไม่ใช่มิคาเอล แมกนัสแล้ว” พี่อีกายกแขนเสื้อขึ้นปาดเหงื่อ “ซวยแล้วตู กิจการตูรับซับคอนแทรกจากบริษัทเจ้ามิคทั้งนั้น” หมีขาวเลยถึงกับหัวเราะ “แกกลัวอะไรวะ มียันต์ชื่อหมวยน้อยทั้งคน มิคาเอลไม่ทำอะไรแกหรอก ลุกขึ้น ทำงานต่อได้ อีกเดี๋ยวม้าสองตัวก็จะมาถึงแล้ว” --------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:25:11

ความคิดเห็นที่ 8 “ท่านผู้มีอุปการะคุณทุกท่าน” น้าบุษออกมายืนหน้าร้าน ส่งเสียงประกาศราวกับเป็นประชาสัมพันธ์ของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ตอนแรกก็ไม่มีใครฟัง แต่พอคนแถวหน้าเห็นน้าบุษไม่พูดต่อ เลยเอากระบองยักษ์ในมือกระแทกพื้นดังตึง แล้วตะโกน “เงียบๆหน่อยโว้ย คุณเขาจะประกาศ” พริบตาเดียว เสียงจ้อกแจ้กจอแจก็เงียบสนิท น้าบุษเลยได้แต่ยิ้มแห้งๆ ผงกศีรษะให้ชายคนนั้นแทนคำขอบคุณแล้วทำงานต่อ “ทุกท่านคะ ดิฉันมีเรื่องประกาศ ดังนี้” เรื่องแรกที่น้าบุษประกาศ คือ การเปิดโอกาสให้ผู้เล่นคนอื่นๆได้ขายวัตถุดิบ “เนื่องจากร้านเราเพิ่งเปิดใหม่ แม้จะเชิญรูนมาสเตอร์กับนายช่างมาได้ แต่ก็อาจมีวัตถุดิบไม่พอเพียงพอ เพื่อไม่ให้ลูกค้าที่เอาไอเทมมาซ่อมเสียเวลา เราจึงตั้งเครื่องประมูลของอัตโนมัติไว้ที่หน้าร้าน” น้าบุษผายมือไปที่เครื่องประมูลใหม่เอี่ยมที่วินเพิ่งซื้อมาตั้งหน้าร้าน รูปร่างมันคล้ายกับบู้ทถ่ายรูปอัตโนมัติในห้างสรรพสินค้าทั่วๆไป เพียงแต่มันแบ่งเป็นแปดห้องเล็กๆรายล้อมแกนกลางเป็นวงกลม มีผ้าม่านบังลงมาถึงสามในสี่ ทำให้คนภายนอกไม่เห็นว่าคนข้างในกรอกข้อมูลอะไรไปบ้าง แต่สามารถมองเห็นว่ามีใครใช้ช่องไหนอยู่โดยสังเกตจากขาที่โผล่มาด้านล่าง “ท่านที่มีไอเทมวัตถุดิบที่ต้องการขาย สามารถมาลงรายการและตั้งราคาที่เครื่องนี้ได้เลย สำหรับท่านที่จะติดต่อผ่านธนาคาร รหัสเครื่องคือ เอลโลฮิม 1  นะคะ ด้วยวิธีนี้ พวกท่านก็สามารถแลกเปลี่ยนสินค้าได้ในราคาที่พอใจทั้งสองฝ่าย” เสียงโห่ร้องชมเชยดังลั่นทันที ในบรรดาเกมเมอร์มุง มีเพียงส่วนน้อยที่คิดว่าตนเองจะสู้ราคาค่าจ้างรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กไหว แต่ที่มามุงนี่ ก็หวังจะได้เห็นกับตาว่าทั้งสองมีฝีมือเป็นอย่างไร การเปิดโอกาสให้ขายไอเทมของวินครั้งนี้ จึงเป็นโอกาสขายของที่ไม่คาดฝัน มิหนำซ้ำ คนที่เอาของมาซ่อมหรืออัพเกรดย่อมอยากจะทำให้เสร็จเร็วๆ เพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกับรูนมาสเตอร์หรือช่างตีเหล็กอีกเมื่อไร ดังนั้น ราคาที่จะขายได้ในคราวนี้ น่าจะดีกว่าราคาตลาดเป็นแน่แท้ นอกจากนั้น การทำการค้าผ่านเครื่องประมูลของร้าน คนขายของสามารถไปส่งของได้ที่ธนาคาร ให้ธนาคารส่งของมาที่ร้านเองได้ แถมยังปกปิดชื่อทั้งคนซื้อคนขาย  จึงมีความปลอดภัยสุดๆ ดังนั้น เมื่อสิ้นเสียงประกาศ ผู้คนที่ต้องการขายของส่วนหนึ่งก็ปราดเข้าไปลงทะเบียนที่เครื่อง อีกส่วนก็จัดการตั้งรายการของที่ต้องการขายผ่านเมนูเกมของตนเอง แล้วส่งไปให้ธนาคารช่วยลงทะเบียนให้ โดยยอมเสียค่าบริการนิดหน่อย เพื่อแลกกับความปลอดภัยที่มากขึ้น เรื่องที่สองที่น้าบุษประกาศก็คือ ขั้นตอนการคัดเลือกลูกค้า เมื่อได้ยินว่าจะใช้เครื่องยิงสลาก ผู้เล่นที่คิดว่าตนเองไม่มีโอกาสแย่งชิงก็โห่ร้องด้วยความดีใจทันที แต่พอรู้ว่า รูนมาสเตอร์และช่างตีเหล็กจะทำงานเพียงสองชั่วโมงเท่านั้น ไม่ว่างานจะเสร็จหรือไม่ หรือเหลืออีกกี่คิว เมื่อถึงเวลาบ่ายสองโมงก็จะยุติทันที ผู้เล่นที่มีไอเทมมาซ่อมก็โวยวายเสียงลั่น “ทำอย่างนี้ได้ไง แล้วเมื่อไรของของพวกเราถึงจะได้คิวซ่อม” ชายที่ถือกระบองเสียงดังกว่าเพื่อน น้าบุษแอบกลอกตา มิน่า เมื่อกี้คุณมิคถึงยืนยันว่า ต้องเป็นเธอเท่านั้นที่ออกมาประกาศ วินไม่มีประสบการณ์มากพอจะรับมือคนพวกนี้หรอก น้าบุษแอบถอนหายใจอีกหน่อยก่อนจะชี้แจงเสียงเรียบ “ทุกท่านคะ ที่ทางร้านเชิญรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กมาได้ ก็เพราะกิลด์ขุมทรัพย์ตกลงจะปล่อยของที่ได้จาก... เอ่อ อย่าให้พูดเลยว่าจากไหน ทุกท่านคงเดาได้ ดังนั้น ในวันนี้รูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กจึงมาเพื่อแสดงฝีมือเท่านั้น หากท่านสนใจสินค้า ต้องมาติดต่อหลังจากที่... เอ่อ เอาเป็นว่า ต้องรออีกสองวันนะคะ ส่วนเรื่องซ่อมหรืออัพเกรดไอเทม เราไม่สามารถรับประกันว่าจะทำให้ได้เมื่อไร ทุกท่านต้องติดต่อกับหัวหน้ากิลด์ขุมทรัพย์เองนะคะ” เมื่อโยนเผือกร้อนมา น้าบุษก็โยนกลับไปให้บ้าง ทีนี้ สามโจรจะได้รู้เสียทีว่าทางนี้เขาวุ่นวายเพราะการปล่อยข่าวชุ่ยๆของพวกเขาแค่ไหน คำประกาศนี้เล่นเอาเงียบกริบกันหมด ไม่มีใครเดาไม่ออกว่า ของที่กิลด์ขุมทรัพย์จะเอามาปล่อยนั้นจะมาจากไหน แต่ที่พวกเขาเงียบกันก็เพราะ หนึ่ง ยังไม่มีใครเห็นว่าสามโจรสลัดสั่งระดมพลเลยสักนิด สอง ข่าวคราวจากทุกสายระบุตรงกันว่า ไม่มีใครที่น่าจะเป็นคนของสามโจรไปป้วนเปี้ยนสืบข่าวในเส้นทางการเดินทางของขบวนสัตว์เวทเลยสักคน สาม จะว่า สามโจรแอบร่วมมือกับคนอื่น เฮเดสก็ประกาศตั้งทัพรอนอกช่องเขาขาด ฉะนั้นไม่ได้ร่วมมือกันแน่ๆ แล้วสามโจรสลัดถือดีอะไร ถึงกับกล้าติดต่อพ่อค้าตลาดมืด รูนมาสเตอร์และช่างตีเหล็ก เพื่อเตรียมขายของที่ได้มาเต็มที่ หลายคนที่เคยคิดว่าสามโจรบลัฟตัดสินใจเช็คข้อมูลอัตราต่อรองใหม่ทันที และที่แน่ๆ ลูกกิลด์ขุมทรัพย์ที่ไม่เคยเห็นหัวหัวหน้ากิลด์เริ่มติดต่อกันเอง เพื่อรวมตัวไปจัดการกับหัวหน้ากิลด์จอมแสบทันที “การค้าที่กำไรเห็นๆแบบนี้ ปล่อยไปถึงมือคนนอกได้ไง” พ่อค้าคนหนึ่งส่งเสียงเกรี้ยวใส่ช่องสื่อสาร เสียงเขาดังจนน้าบุษได้ยิน แต่พอเขารู้ตัวแล้วหันมามอง น้าบุษก็กระตุกยิ้มกวนๆให้หนึ่งที เหมือนจะบอกให้รู้ว่า ถ้าแน่จริงก็ลองดู ว่าจะชิงการค้ารายนี้กลับไปได้ไหม ความจริงสิ่งที่น้าบุษประกาศล้วนมาจากคำสั่งของมิคาเอล และเป้าหมายหนึ่งเดียวก็คือลดจำนวนไอเทมที่อาหมวยต้องซ่อมให้เหลือน้อยที่สุด จากเดิมที่วินจะขายวัตถุดิบให้ ก็กลายเป็นว่า คนเอาของมาซ่อมต้องไปหาวัตถุดิบมาเอง แล้วแทนที่พวกขาใหญ่ในเกมจะบังคับซื้อจากผู้เล่นที่รู้จักได้ ก็กลายเป็นต้องเข้าตลาดประมูล เรื่องพวกนี้ มีแต่เรื่องเสียเวลาทั้งนั้น แต่ที่คนส่วนใหญ่ไม่ค้าน ก็เพราะคนส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นคนตัวเล็กๆที่จะได้ความยุติธรรมในการซื้อขาย แต่ไม่ได้ประโยชน์อะไรมากมายจากรูนมาสเตอร์หรือช่างตีเหล็ก น้าบุษเหลือบดูฝูงชนที่กำลังวุ่นวายกับการลงทะเบียนขายของแล้วก็ประกาศใหม่ “เนื่องจากหลายท่านยังลงทะเบียนขายของไม่เรียบร้อย ดิฉันจะขยายเวลาให้อีกสิบห้านาที ตอนนี้ต้องขอตัวไปดูแลรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กก่อนนะคะ เที่ยงสิบห้าเครื่องยิงสลากจะทำงานทันทีค่ะ” น้าบุษถอยกลับเข้าไปในร้าน นึกกระหยิ่มในใจ “หมดไปสิบห้านาทีล่ะ สบายคุณหมวยไป” ------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:26:43

ความคิดเห็นที่ 9 อัสดรและหัยสองม้านั้นแฝงตัวอยู่กับกลุ่มคนที่รอลงทะเบียนขายของ พอน้าบุษเดินเข้าร้านพวกเขาก็ผผลุบตามเข้าไปโดยไม่มีใครสังเกต รอจนกระทั่งถึงเขตหลังร้านนั่นแหละ น้าบุษถึงได้หันมาทักทาย “มาทำอะไรหรือคะ คุณหัย คุณอัสดร” “คุณ เคิณ อะไรกันพี่ เรียกชื่อเฉยๆก็ได้” หัยออกตัวเสียงหลง ก่อนที่อัสดรที่สนิทน้อยกว่าหันมาตอบคำถาม “สามโจรนั่นให้เรามาสร้างวงแหวนเวท และมาขนของส่งไปให้คนที่ล่วงหน้าไปแล้วใช้ก่อนน่ะครับ” “งั้นก็ตามมาได้เลย” น้าบุษเดินตรงไปยังห้องรับแขกของบ้านที่ตอนนี้มีประชากรคับคั่งน่าดู เริ่มจากยักษ์แดงนั่งประจำอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนข้างหน้าต่างด้านซ้าย มันกำลังตั้งหน้าตั้งตาเขียนเวทระดับสูงอย่างทอร์นาโดและโวลคาโนลงบนม้วนคาถา โกเลมน้อยก็เขียนเวทระดับสูงอยู่เช่นกัน โต๊ะเขียนหนังสือของโกเลมน้อยทำด้วยไม้เนื้อแข็งสีน้ำตาลเข้ม ตั้งประจันหน้ากับพี่ยักษ์แดงนั่นแหละ แต่ขนาดโต๊ะของโกเลมน้อยเล็กกว่ากันเกือบครึ่ง และจุดที่น่าสังเกตก็คือ ข้างๆโต๊ะของทั้งคู่มีน้ำยาเพิ่มพลังจิตเป็นลังๆ ดูท่างานที่ทั้งคู่ทำคงเปลืองพลังจิตน่าดู ทางมุมขวายิ่งน่าดู เจ้าเดรกน้อยกำลังนอนพังพาบคัดลายมืออย่างตั้งอกตั้งใจ ท่ามกลางเดรกน้อยตัวเท่าฝ่ามืออีกนับร้อย หัยสนใจถึงขนาดย่องเข้าไปชะโงกหน้าดู ปรากฏว่าที่เจ้าเดรกน้อยกำลังคัด คือเวทบทง่ายๆอย่างเวทเสริมความเร็ว เวทรักษาเบื้องต้น หัยกวาดตาดูต้นฉบับ ก็เดาได้ว่า คนเขียนน่าจะเป็นอาหมวย เพราะเนื้อหาที่เขียนเป็นตัวย่อทั้งหมด ไม่ร่ายยาวเยิ่นเย้อเหมือนที่ขายกันทั่วๆไป “แปะโป้ง” เจ้าเดรกน้อยมันตบท้ายการคัดลายมือของมันด้วยการเอาขาหน้าจุ่มจานหมึกแล้วประทับลงไปที่ม้วนคาถา เป็สัญลักษณ์บอกว่าม้วนนี้เดรกน้อยเขียนเอง พอแปะโป้งเสร็จ มันก็หันมายิ้มกว้างขวางให้คนที่เข้ามาดู “มองอะไร” มันถาม “มองเดรกน้อยเขียนหนังสือ” หัยย่อตัวลงนั่งคุยกับเดรกน้อย “เขียนเก่งนะ” พอถูกชม เดรกน้อยบ้ายอก็ยิ้มกว้าง กวาดม้วนคาถาที่มันเขียนเสร็จแล้วส่งให้หัยดูทั้งกอง “เดรกน้อยเขียนสวยใช่ไหมล่า” หัยก้มมองม้วนคาถาที่มีแต่ตัวหนังสือโย้ๆเย้ๆแบบไม่มั่นใจนัก “อย่าบอกนะว่า เที่ยวนี้จะต้องใช้ม้วนคาถาที่เจ้าเดรกน้อยเขียน” แต่ถึงแม้ในใจจะคิดอย่างไร ปากก็ยังฉีกยิ้มอยู่เหมือนเดิม หัยกวาดตามองไปรอบๆก็ยิ่งเจอสิ่งที่ทำลายความมั่นใจในการใช้ม้วนคาถา เขาเห็นปากกาขนนกของเจ้าเดรกน้อยขนหลุดรุ่งริ่งจนเกือบหมดสภาพ มองไปมองมาก็พบว่า เป็นเพราะเจ้าเดรกน้อยจัดการถอนขนปากกาแบ่งให้ลูกน้องไปคัดลายมือกันทุกตัวนี่เอง แล้วลูกน้องเจ้าเดรกน้อยแต่ละตัวแทนที่จะเขียนลงเป็นม้วนคาถาดีๆ พวกมันดันฉีกม้วนคาถาเปล่าเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วค่อยแบ่งกันเอาไปเขียน เขียนเสร็จก็ม้วนเป็นแท่งเล็กๆขนาดไม่เกินหนึ่งเซ็นต์แล้วโยนเข้าโถแก้วใบหนึ่งไป ความจริงก็เป็นอย่างที่หัยคิดนั่นแหละ เนื่องจากอาหมวยต้องไปทำหน้าที่รูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็ก มิคาเอลก็เลยสั่งให้โกเลมน้อยกับยักษ์แดงซึ่งสามารถเข้าถึงฐานข้อมูลเวทมนต์ได้และมีค่าพลังจิตสูงพอนั่งทำม้วนคาถาระดับสูง ส่วนเจ้าเดรกน้อยที่แม้จะมีพลังจิต แต่บังเอิญไม่มีทั้งทักษะและเวทมนตร์ อาหมวยก็เลยเขียนคาถาง่ายๆให้มันหัดลอกไปก่อน และเพราะใครๆก็เขียน เจ้าเดรกน้อยจึงไม่เพียงไม่เกี่ยงงอน แต่ยังเรียกลูกน้องของมันมาช่วยกันเขียน แต่สิ่งที่หัยไม่รู้ก็คือ ม้วนคาถาของเดรกน้อย แม้จะเขียนไม่สวย ตัวหนังสือโย้เย้ไปบ้าง แต่มันก็พยายามคัดเต็มที่ จึงไม่มีที่เขียนผิด ที่สำคัญบทไหนเขียนยาก มันก็อมปลายปากกาทำหน้ายู่เป็นระยะๆ ม้วนคาถาพวกนี้จึงเขียนด้วยหมึกผสมน้ำลายมังกร ซึ่งช่วยเสริมฤทธิ์ของเวทอีกเท่าตัว แต่ม้วนคาถาที่ลูกน้องของเดรกน้อยเขียนกลับไม่ใช่ม้วนคาถา เงาวิญญาณพวกนี้เขียนคาถาไม่เป็น ทำเป็นแต่กับดักคำสาป เมื่อนายมันสั่งให้เขียน พวกมันก็เลยตั้งหน้าตั้งตาทำกับดักคำสาปกันใหญ่ ตามปกติคำสาปที่เงาวิญญาณสร้างก็ร้ายแรงพอตัวอยู่แล้ว แต่คราวนี้ยังใช้ขนของเจ้าฮอปปี้นักกระโดดเขียนอีกด้วย ความรุนแรงและระยะเวลาออกฤทธิ์จึงเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเท่าตัวเหมือนกัน ดังนั้น ม้วนคาถาเหล่านี้ ที่ดีก็ดีกว่าปกติเท่าตัว ที่ร้ายก็ร้ายกว่าเดิมหนึ่งเท่า ปัญหาอยู่ที่ว่า ใครจะได้ใช้อันไหนเท่านั้นแหละ ในขณะที่หัยคุยกับเดรก อัสดรกลับมองไปที่โต๊ะอาหารแบบบุฟเฟ่ต์แถวยาว “อื้อหือ” สำหรับคนที่ซุ่มอยู่ในป่ามานาน เมื่อเห็นอาหารบุฟเฟต์นานาชาติเต็มโต๊ะขนาดนี้ก็อดอุทานออกมาไม่ได้ น้าบุษหัวเราะก่อนจะบอก “เชิญพวกคุณทานอาหารก่อนเลยค่ะ กว่าคุณหมวยคุณวินจะกลับมาจัดการเรื่องไอเทมให้ได้ คงอีกสักพัก” “อาหารเยอะจังนะครับ” อัสดรรำพึง “คุณมิคสั่งมาจากภัตตาคารในเมืองค่ะ พอดีว่าเดรกมีลูกน้องเยอะ กินเก่งๆกันทั้งนั้น ก็เลยสั่งมาเยอะหน่อย ไม่ต้องเกรงใจนะคะ พนักงานจะมาเติมและเปลี่ยนอาหารทุกชั่วโมงค่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้น อัสดรก็ไม่เกรงใจอีก ส่วนหัยนั้นไหนๆก็ชวนเดรกคุยแล้ว ก็เลยชวนเดรกกินเสียด้วยเลย “ยังไม่กิน เดรกน้อยรอกินพร้อมพี่งู พี่ยักษ์กับพี่โกเลมน้อย” ด้วยเหตุนี้ หัยจึงนึกได้ว่า ขาดสมาชิกไปหนึ่งตัว “นั่นสิ ว่าแล้วเชียวว่าไม่เห็นใคร พี่งูไปไหน” “พี่งูกำลังโดนนายท่านฉอบฉวน” เดรกน้อยตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนัก เพราะมันกำลังจะเริ่มเขียนม้วนคาถาอันใหม่ “สอบสวน” หัยทวนเสียงเบา “ฮื่อ” เดรกน้อยยังจ้องม้วนคาถาที่เป็นลายมือนายหญิงอย่างตั้งใจ “ทำไมล่ะ” หัยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ไม่ยู้ ตอนแรกเดรกน้อยกลัวพี่งูอู้ ไม่ยอมเขียนคาถากับเดรกน้อย เลยให้ลูกน้อยเข้าไปอยู่ในคทากับพี่งูสิบกว่าตัว แต่พี่งูบ่นว่ามันคุยเสียงดัง แถมยังชอบนินทา นายท่านเลยรู้ว่าพี่งูพูดภาษาวี่ๆได้ นายท่านเลยเอาพี่งูกับลูกน้องเดรกน้อยกลุ่มนั้นไปฉอบฉวน” ถึงจะไม่ค่อยสนใจ แต่เจ้าเดรกน้อยก็เล่าได้ครบถ้วนกระบวนความ แถมยังทำเสียงวี่ๆแบบเดียวกับเงาวิญญาณได้เหมือนเปี๊ยบ ส่วนหัยเมื่อรู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาก็เลิกสนใจเหมือนกัน เขาขอตัวไปกินอาหารร่วมกับอัสดร เดรกน้อยพยักหน้าก่อนจะนอนพังพาบลงไปคัดลายมือต่อ ถ้าหัยรู้ว่า ผลการสอบสวนเที่ยวนี้มีผลโดยตรงต่อศึกที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาคงจะกินอะไรไม่ลงเป็นแน่แท้ -------------------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:28:15

ความคิดเห็นที่ 10 ห้องทำงานของมิคาเอลเป็นห้องที่เปลี่ยนรูปแบบได้ตามอารมณ์เจ้าของ เมื่อตอนที่มิคาเอลถือคทามังกรที่มีพี่งูโผล่ออกมาแต่หัวมาถึง ห้องทั้งห้องเป็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมว่างเปล่า นอกจากผนังสีเงินสะท้อนแสงเงาวับแล้ว ไม่มีอะไรทั้งสิ้น แต่เมื่อชายหนุ่มก้าวเข้าห้อง ห้องก็เปลี่ยนเป็นห้องสมุดยุคกลาง ผนังทั้งสี่ด้านรายล้อมด้วยชั้นหนังสือไม้แกะสลัก บ้างก็เป็นรูปนางไม้ บ้างก็เป็นรูปสัตว์ในเทพนิยาย พื้นห้องปูลาดด้วยพรมสีเลือดหมู เพดานก็ปรับเป็นเพดานกระจกโค้งมีแผนที่ดวงดาวเขียนอยู่บนท้องฟ้าสีดำสนิท เมื่อก้าวมาถึงกลางห้อง ชุดรับแขกแบบหลุยส์ก็ผุดขึ้นมาทันที แต่ชายหนุ่มโบกมือเพียงทีเดียวก็หายวับไปทั้งชุด แล้วมีเก้าอี้ไม้ผุดขึ้นมาแทนที่พร้อมๆกับแจกันไม้ทรงกระบอกสูงครึ่งเมตรมีรูปมังกรจีนแกะสลักไว้โดยรอบ มิคาเอลเอาคทามังกรเสียบไว้ที่แจกันไม้ ก่อนจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ตั้งประจันหน้ากัน “จะออกมาหรือเปล่า ถ้าออก ก็จะหาเก้าอี้ให้อีกตัว” เขาถามพี่งูเสียงเรียบ ตั้งแต่เขาจับได้ว่าพี่งูคุยกับลูกน้องของเดรกน้อยรู้เรื่องจนกระทั่งเดินมาถึงที่นี่ก็กินเวลาห้าหกนาที แม้พี่งูจะยอมโผล่มาแต่หัว แต่มีหรือมิคาเอลจะไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลง “ออกก็ได้” พี่งูตอบเสียงอ่อยๆ ทำมั๊ย ทำไม มันหลอกชาวบ้านเขาได้ทั่ว แต่หลอกคนๆนี้ไม่เคยสำเร็จสักที พี่งูกระโดดออกจากคทามังกรมาทันที มิคาเอลมองมังกรตัวน้อยๆที่กระโดดออกมาอย่างแปลกใจ นอกจากตัวเป็นสีครามแล้ว มังกรน้อยตัวนี้แทบไม่มีอะไรแตกต่างจากเจ้าเดรกของเขาเลย “กลายเป็นมังกรไปแล้วรึ” มิคาเอลถามเสียงเรียบ ก่อนจะโบกมือเรียกเก้าอี้บุนวมนุ่มนิ่มให้ผุดขึ้นมา “เห็นแล้วถามทำไม” พี่งูตอบห้วนๆก่อนจะกระโดดไปนั่งบนเก้าอี้ตัวใหม่ พอนั่งลงไปตัวก็แทบจะจมลงไป มันพลิกไปพลิกมาไม่กี่ที เจ้าเก้าอี้ตัวอี้ก็ปรับสภาพให้รองรับร่างกายเล็กๆของมันได้จนมันรู้สึกสบายจนอยากจะอยู่บนเก้าอี้ตัวนี้ไปนานๆ เจ้างูแอบมองมิคาเอลแล้วก็ทำหน้าย่น “เชอะ นึกว่ารู้ไม่ทันรึไงว่าที่เอาเก้าอี้นั่งสบายขนาดนี้มาให้ เพราะกลัวว่าจะต้องวิ่งไล่จับกันใช่ไหมล่ะ” แต่ถึงพี่งูจะรู้ทัน มันก็หันไปหยิบหมอนอิงที่นุ่มนิ่มพอๆกันมากอด แล้วก็เอนตัวลงไปบนเก้าอี้อย่างสบายใจ “พร้อมจะตอบคำถามแล้วใช่ไหม” มิคาเอลยังคงถามเสียงเรียบ “ก็ถามมาสิ ตอบได้ก็ตอบ ตอบไม่ได้ก็ไม่ตอบ” พี่งูยังกวนไม่เลิก โธ่นายหญิงของมัน มันยังไม่กลัว หมอนี่เป็นใคร ทำมาขู่ “เริ่มจากข้อมูลของตัวเจ้าเป็นอย่างไร” มิคาเอลยังคงไม่เปลี่ยนทั้งสีหน้าและน้ำเสียง พี่งูทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กอดหมอนเงียบ มิคาเอลจึงใช้ฐานะผู้ปกครองตรวจสอบสถานะสัตว์เลี้ยงของอาหมวยทันที แต่เมื่อข้อมูลขึ้นมา สีหน้าของมิคาเอลก็เปลี่ยนไป มังกรนรกานต์ ระดับ 100 ชื่อ อินดิโก ดราก้อน นี่คือข้อความทั้งหมดที่ปรากฏ ไม่มีสถานะ ไม่มีระดับพลังชีวิต ไม่มีค่าตัวเลขพลังจิต ไม่มีข้อมูลใดๆทั้งสิ้น มิคาเอลกดปุ่มเพื่อเรียกดูข้อมูลเพิ่มเติม สิ่งที่ปรากฏกลับเป็น โปรดใส่พาสเวิร์ด “นายหญิงเจ้าตั้งพาสเวิร์ดป้องกันไว้อย่างนั้นหรือ” มิคาเอลถามทั้งๆที่รู้ว่า มันไม่มีฟังก์ชั่นนี้อยู่ เจ้างูส่ายหน้า ไม่ยอมพูดเหมือนเดิม สร้างความฉงนให้กับมิคาเอลอย่างยิ่ง เขารู้ดี ในฐานะผู้ปกครองของนายมัน แม้จะไม่สามารถสั่งให้มันทำอะไรๆได้ทุกอย่าง แต่การตรวจสอบสภาพทั่วๆไปอย่างพลังชีวิตหรือสถานะ เป็นเรื่องที่เขามีอำนาจทำได้ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ระบบจะต้องกันไม่ให้เขาตรวจสอบ เว้นแต่ว่า... ข้อความสั้นๆจากไดอารี่ของเคนจิแวบเข้ามาในหัว “บอสทำตัวประหลาดขึ้นทุกวัน คาโอรุก็เร่งรัดโปรเจคไม่ได้หยุด ผมตัดสินใจแล้ว มีแต่วิธีนี้จึงมีกำแพงไว้หนุนหลัง ผมซ่อนมันไว้อย่างดี คงไม่มีใครเอามันไปเป็นสัตว์เลี้ยงได้ ถึงได้ก็ปลุกให้มันตื่นได้ยาก แล้วยังมีพาสเวิร์ดป้องกันไว้อีกชั้น ไม่มีใครปลุกมันได้แน่ เว้นแต่แม่ของมัน” มิคาเอลมองมังกรน้อยที่นั่งกอดหมอนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อย่างสนใจ เขาเปลี่ยนคำถามเป็นคำสั่ง “งั้นเจ้าช่วยเล่าให้ฟังหน่อย ว่ามาอยู่กับนายหญิงได้อย่างไร เอาตั้งแต่ต้นเลยนะ” พี่งูมองหน้าคนออกคำสั่ง มันกระพริบตาสองที คิดทบทวนไปมา คำสั่งนี้ไม่อยู่ในข้อห้าม แถมคนๆนี้ยังถามจากนายหญิงเองก็ได้ คิดแล้วพี่งูก็ยิ้มกว้าง เริ่มเล่าทันที “เดิมข้าอยู่ในเหมืองใต้ดิน ข้าอยู่มาตั้ง 300 ปีแน่ะ แต่เดิมข้าก็นอนอยู่เฉยๆ แต่เมื่อสองปีก่อน ข้าถูกย้ายให้มาอยู่ที่เหมืองทองร้าง  ...” มิคาเอลฟังมันเล่าประวัติตัวเองด้วยความสนใจ ตรงไหนที่พี่งูเล่าข้ามก็โดนซักจนละเอียด ชายหนุ่มสนใจเรื่องวิวัฒนาการของพี่งูเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเรื่องธาตุแห่งความมืดที่ทำให้มันกลายเป็นมังกรจากนรก เขาคิดว่าเขารู้แล้วว่า เคนจิซ่อนอะไรไว้ และมันปลุกได้ยากมากจริงๆ ปัญหาก็คือ เคนจิซ่อนมันไว้เพื่ออะไร สัตว์เวทที่มีข้อมูลของเกมยุคเก่าทุกส่วน รวมทั้งข้อมูลของนรก สถานที่ที่พวกเขาซ่อนโปรแกรมสำคัญเอาไว้ ชายหนุ่มมองหน้าอินดิโกดราก้อน ใจหนึ่งเขาอยากจะถามถึงแม่ของมัน แต่อีกใจนั้นบอกว่ายังไม่ถึงเวลา เขาควรจะไปค้นหาพาสเวิร์ดก่อน เคนจิคงไม่ได้ส่งไดอารี่ให้พ่อของตัวเองก่อนที่จะกลายเป็นเจ้าชายนิทราเพียงแค่สองวันโดยไม่มีแผนอะไรแน่ “คงเป็นเพราะแบบนี้สินะ เจ้าถึงได้ฟังเสียงวี่ๆนั่นรู้เรื่อง” มิคาเอลเปลี่ยนเรื่องอย่างแนบเนียน “ฮื่อ” พี่งูพยักหน้า มันทำหน้าเบื่อๆเหมือนจะบอกว่า ข้าไม่เห็นจะอยากฟังมันรู้เรื่องสักหน่อย “ผมมีเรื่องจะถามพวกมันนิดหน่อย จะช่วยเป็นล่ามให้ได้ไหม” มิคาเอลเปลี่ยนเป้าหมายในการสอบสวนแล้ว พอเจ้ามังกรที่มีชื่อเล่นว่างูพยักหน้า มิคาเอลก็บอกให้มันเรียก เงาวิญญาณทั้งสิบเจ็ดตัวออกมาจากหัวคทา จากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันซักถึงสิ่งที่อยากรู้ “พวกเจ้าดูดพลังชีวิตไปทำไม” นี่คือคำแรกจากมิคาเอล “แล้วเจ้าส่งพลังชีวิตไปให้เจ้านายได้อย่างไร” พี่งูซักทันทีที่ได้ยินคำตอบว่า วี่ๆ “แล้วทำไมพวกเจ้าถึงได้ตายง่ายมาก เมื่อดูดพลังชีวิตจนเต็ม” มิคาเอลถามหลังจากที่พี่งูถ่ายทอดวิธีการดึงพลังชีวิตที่เงาวิญญาณดูดมาเป็นของตัวและแจกจ่ายให้กับคนร่วมปาร์ตี้ เงาวิญญาณส่งเสียงวี่ๆอีกพักใหญ่ กว่าพี่งูจะหันมาอธิบายให้ฟัง “พวกมันบอกว่า ถ้าพวกมันส่งพลังชีวิตไปให้เจ้านายไม่ทัน หรือเจ้านายของมันไม่ต้องการ พวกมันก็จะเอาพลังชีวิตนั้นมาเป็นของตัว พอมันมีพลังชีวิต มันก็มีตัวตน ไม่ใช่เงาวิญญาณอีกต่อไป และเมื่อมีตัวตน แถมยังระดับแค่หนึ่ง ก็ถูกฆ่าได้ง่ายๆ” มิคาเอลเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะออกคำสั่ง “อินดิโก ดราก้อน เจ้าไปเอาอาหารไปเลี้ยงเงาวิญญาณห้าร้อยตัวที่อยู่ในห้องทดลองที่หนึ่ง” เจ้างูทำตาโต ก่อนจะกระโดดผลุงลงจากเก้าอี้มาถาม “ให้ข้าดึงพลังชีวิตจากพวกมันทั้งห้าร้อยมาช่วยนายหญิงใช่ไหม” “ไม่ใช่แค่นั้น เจ้าต้องสอนทักษะหลบหลีก ซ่อนตัว และส่งข่าวให้พวกมันด้วย” มิคาเอลบอกยิ้มๆ พี่งูพยักหน้าเข้าใจ เพราะเจ้าพวกนี้ปกติฆ่าไม่ตาย ทักษะหลบหลีกกับการเอาชีวิตรอดจึงน้อยมาก ในเมื่อตอนนี้รู้แล้วว่า ถ้าเกิดพวกมันมีตัวตนเมื่อไรก็ตายได้ ดังนั้นจึงต้องสอนพวกมันไว้ก่อน พี่งูมองหน้านายท่าน “ก็ถือว่าไม่เลว ไม่เห็นสัตว์เลี้ยงเป็นเบี้ยไร้ค่า รู้จักใช้งาน รู้จักปกป้อง” สำหรับพี่งู นายท่านเพิ่งจะได้เป็นนายท่านจริงๆก็ตอนนี้   “ไม่ใช่แค่นั้น เจ้าต้องไปชวนเดรกมาฝึกด้วย ลูกน้องของเดรกทั้งหมดก็ต้องฝึกเช่นกัน” มิคาเอลสั่งต่อทันที “อ้าว ไหนนายท่านบอกว่า จะให้ลูกน้องของเดรกน้อยช่วยกันถักหญ้าเซสแทนนายหญิงไง” พี่งูร้องอ้าวทันที มันจะเอาเครื่องรางก่อนออกศึกนะ ถ้าไม่ได้ไม่ยอมจริงๆด้วย “ก็มาทำหลังจากฝึกเสร็จ ตอนนี้นายหญิงเจ้าต้องซ่อมไอเทม ฉะนั้นเจ้ามีเวลาฝึกจนถึงบ่ายสองโมง เสร็จแล้ว ก็ให้ลูกน้องใหม่ของเจ้าทั้งห้าร้อยตัวมาช่วยกันถักด้วย” พี่งูมองหน้านายท่านตาปริบๆ “ที่ชมไปเมื่อกี้ขอถอนหมดเลย ไม่ใช่นายท่านหรอก นายทาสชัดๆ” --------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:28:36

ความคิดเห็นที่ 11 ในขณะที่ในเกมทำงานกันเยี่ยงทาส บริษัทเกมในโลกจริงก็กำลังทำงานหนักไม่แพ้กัน คืนนี้ บริษัทเกมต้องเรียกประชุมฉุกเฉินทุกแผนก เนื่องจากคุณหลิงยื่นขอถ่ายทอดสดเหตุการณ์กิลด์ขุมทรัพย์ทลายขบวนสัตว์เวทเข้ามาพร้อมๆกับที่คุณโจนส์ขอเปิดบ่อนที่ใจกลางเมืองทุกเมืองในทวีปใหญ่ “อนุมัติให้คุณหลิงไม่ได้เด็ดขาด คุณเธอเล่นเตรียมบอลลูนยี่สิบลูกแถมนักข่าวนักวิเคราะห์ครบทีม ขืนปล่อยให้เธอรายงานข่าวแบบนี้ ทั้งสองฝ่ายแทนที่จะสู้กันด้วยความสามารถในเกม ก็จะกลายเป็นว่าขึ้นอยู่กับว่าคุณหลิงสั่งฉายการวางกำลังหรือวิเคราะห์แผนของใครก่อน” หัวหน้าฝ่ายควบคุมปฏิเสธทันทีที่อ่านเอกสารจบ “แต่คุณลอเรนโซกำชับมาว่าให้หาทางอำนวยความสะดวกให้ทาง GWL เอนเทอเทนเม้นท์ และ GWL คาสิโนให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ รายงานผลประกอบการครึ่งปีของพวกเราไม่ค่อยสวยเท่าไร ต้องอาศัยกำไรจากสองกิจการนี้มาสนับสนุน” ประธานบริษัทเกมแย้งออกมาด้วยความลำบากใจ ทำเอาทุกคนในที่ประชุมถึงกับเงียบกริบ “ผมมีข้อเสนอเล็กน้อย ไม่ทราบว่า...” ลุงบรรณารักษ์ หรือคุณธงชัย อดีตเจ้าของบริษัทเกมทำลายความเงียบขึ้นมา แล้วก็ต้องหยุดไปเมื่อเห็นทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว เขากระแอม ก่อนจะพูดต่อ “ผมเห็นว่า เราพอจะอนุญาตตามที่ทั้งคู่ขอมาได้ ถ้าหากว่าเราปรับเปลี่ยนการทำงานนิดหน่อย” ลุงบรรณรักษ์พูดช้าๆ “ผมเห็นว่ายากมากเลยนะครับ เอาแค่คาสิโนของคุณโจนส์ อย่าว่าแต่ NPC ที่ธนาคารเลย ต่อให้ผมใช้ NPC ทั้งเมืองก็ไม่แน่ว่าจะให้บริการไหว แล้วไหนยังจะต้องสร้างเขตปลอดการพนันให้ผู้เล่นที่อายุต่ำกว่าสิบแปดอยู่อีก ผมยังไม่เห็นทางจริงๆนะครับ” หัวหน้าฝ่าย NPC ขัดขึ้น “ถ้าขอให้ ฝ่ายเควสมาช่วยล่ะ” ลุงบรรณารักษ์เสนอ “แล้วเควส..” หัวหน้าฝ่ายเควสแย้งได้ไม่ทันจบประโยค ประธานก็ขัดขึ้นเสียก่อน “ผู้เล่นส่วนใหญ่ ไม่มีใจไปทำเควสหรอก คงอยู่ในเมืองเพื่อดูถ่ายทอดสด หรือไม่ก็เล่นพนันกันทั้งนั้น” “คุณสามารถตั้งให้มีการส่งเควสโดยอัตโนมัติ แค่นี้ NPC ฝ่ายคุณก็เข้าไปช่วยในเมืองได้แล้ว” พอได้ยินคำแนะนำของลุงบรรณรักษ์ หัวหน้าฝ่ายเควสก็ขอตัวไปสั่งให้ลูกน้องตรวจสอบความเสี่ยงที่จะเกิดข้อผิดพลาดในการใช้การส่งเควสอัตโนมัติ แต่พนักงานในฝ่ายเควสนั้นอดอยากปากแห้งอยู่แต่ในเขตนอกเมืองมานานจนเกินไป พอได้ยินว่าจะมีโอกาสเข้าเมืองกันทั้งหมด ก็ไชโยโห่ร้องกันใหญ่ ไอ้ที่หัวหน้าสั่งให้รันโปรแกรมคำนวณความเสี่ยงก็ดูแต่ตัวเลข ไม่ยอมอ่านรายละเอียด พอเห็นว่ามีความผิดพลาดขนาดพอรับได้อยู่ 0.1 เปอร์เซนต์ ก็รายงานตัวเลขทันที งานนี้ก็เลยมีผู้โชคร้ายในความโชคดีไปอย่างช่วยไม่ได้ “สรุปว่า...” ท่านประธานถามทันทีที่ได้ยินสัญญาณเสียงบอกว่าหัวหน้าฝ่ายเควสได้รับข้อมูลกลับมา หัวหน้าฝ่ายเควส กวาดตาอ่านข้อความบนจอคอมพิวเตอร์ก่อนจะหันมาตอบ “มีโอกาสเกิดความผิดพลาดระดับไม่ร้ายแรงอยู่ 0.1 เปอร์เซนต์ครับ” “งั้นก็หมดไปหนึ่งปัญหา” ท่านประธานรีบสรุปทันที “ถ้าอย่างนั้น ผมขอเสนอให้เราจำกัดพื้นที่การถ่ายทอดสดและคาสิโนในเกมดังนี้” ลุงบรรณารักษ์เสนอต่อทันที เขาเสนอให้มีการถ่ายทอดสดในเกมแค่เมืองละสองที่ คือธนาคารอันเป็นพื้นที่สำหรับคนที่ต้องการเล่นพนัน และภัตตาคารประจำเมืองสำหรับคนที่อายุไม่ถึงหรือไม่ต้องการเล่นพนัน ทั้งสองที่เมื่อเข้าไปแล้ว จะออกไม่ได้จนกว่าจะรู้ผลแพ้ชนะ ขณะที่อยู่ภายในอาคารทั้งสองจะไม่สามารถใช้ช่องสื่อสารหรือช่องทางสื่อสารอื่นๆ เช่น อีเมล โทรศัพท์ ติดต่อคนที่อยู่ภายนอกอาคารและภายนอกเกม และคนที่ไม่ได้เข้าเกมจะไม่สามารถติดต่อกับคนที่อยู่ในเกม หากมีเรื่องฉุกเฉิน จะใช้วิธีบังคับออฟไลน์เท่านั้น “เยี่ยมไปเลย เท่านี้ ก็ไม่มีใครส่งข่าวให้ทั้งสองฝ่ายรู้ว่าอีกฝ่ายมีแผนอย่างไรแล้ว” ท่านประธานชื่นชมไอเดียของลุงบรรณารักษ์เป็นการใหญ่ “แต่คนที่อยู่ในเกม แต่อยู่นอกอาคารทั้งสองยังติดต่อกันได้ตามปกติใช่ไหม” ฝ่ายเทคนิคถามย้ำ ก่อนจะที่จะออกคำสั่งให้ลูกน้องดำเนินการ “แน่นอน ไม่อย่างนั้น ผู้เล่นที่เล่นเกมอยู่จะติดต่อกันได้อย่างไร แล้วยังทีมงานของยายคุณหลิงอีก ขืนติดต่อกันไม่ได้ เขาจะทำงานกันอย่างไร” ท่านประธานตอบแทนลุงบรรณารักษ์ “งั้นก็ช่วยบอกคุณหลิงให้ฉันที ว่าฉันสั่งคนคอยเฝ้าทีมข่าวของเธออย่างเข้มงวด ถ้าเธอใช้ให้คนของตัวเองแอบให้ข้อมูลฝ่ายไหนละก็ ฉันจะเด้งคนๆนั้นออกจากเกมทันที แล้วจะแถมด้วยการแบนไอดีทั้งทีมงานด้วย” หัวหน้าฝ่ายควบคุม โจทก์เก่าของคุณหลิงสำทับก่อนท่านประธานจะสั่งปิดประชุม ------------------------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:31:47

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่ 135 ขุมนรกที่ช่องเขาขาด 1 “สวัสดีค่ะ ท่านผู้ชมทุกท่าน วันนี้ดิฉันธาริณี มีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะมาทำหน้าที่รายงานสถานการณ์การรบย่อยระหว่างกลุ่มผู้เล่นตะขอกรงเล็บเหยี่ยวกับกิลด์พิทักษ์ฟ้า และในวันนี้ ดิฉันไม่ได้มาคนเดียว แต่มีผู้เชี่ยวชาญอีกสองท่านมาช่วยวิเคราะห์สถานการณ์ ขอเรียนเชิญทุกท่านพบกับคุณไมเคิล หยาง จอมเวทย์อันดับสองของเกมในขณะนี้ค่ะ” ธาริณีผายมือไปทางด้านขวา  กล้องแพนตามไปจนไปสิ้นสุดที่ขอบเวที ไมเคิล หยางในวันนี้มาในชุดยาวแบบขุนนางจีนสีเขียวเข้มเกือบดำ คอป้ายของเสื้อตัวนอกแบะออกให้เห็นว่ามีเสื้อสีขาวข้างในอีกตัว ในมือยังถือพัดมาด้วย การแต่งกายแบบที่เขาแต่งเมื่อเล่นเกมซึ่งขัดกับชุดกระโปรงสั้นกึ่งสูทของพิธีกรหญิงเป็นการบอกเป็นนัยๆว่า รายการนี้จัดอยู่ในเกมนี้เอง ไม่ได้จัดที่โลกภายนอก เมื่อเสียงปรบมือดังขึ้นอย่างกึกก้อง กล้องก็แพนไปทางด้านคนดู ในตอนนี้เอง บรรดาผู้เล่นที่นั่งดูอยู่ในร้านอาหารเมืองอื่นหรือธนาคารก็ร้องอ๋อ รู้ว่าสถานที่ถ่ายทำรายการอยู่ที่ภัตตาคารเมืองอินเดียโลนานี่เอง เมื่อเสียงปรบมือหยุดลง พิธีกรสาวก็ประกาศต่อ “และขอเรียนเชิญผู้เชี่ยวชาญอีกท่าน หมาป่าขนเหล็กค่ะ” เธอผายมือไปทางเวทีด้านซ้าย คราวนี้แทนที่จะมีเสียงปรบมือตามมารยาท คนดูต่างครางฮือ พากันชะโงกหน้าแย้งยื้อกันดูหน้าหมาป่าขนเหล็กกันใหญ่ ก็นานๆทีจึงจะมีโอกาสเห็นผู้เล่นอิสระที่ขึ้นชื่อเรื่องการสืบข่าวถึงขนาดติดอันดับสิบผู้ยิ่งใหญ่เมื่อปีที่แล้ว คนที่เดินออกมาเป็นชายหนุ่มวัยไม่เกินยี่สิบห้า แม้จะสวมชุดหนังหมาป่า แต่ผู้เล่นทั้งหลายต่างไม่ถูกแบบชุดที่เหมือนชุดหนังหมาป่าขนเทาของผู้เล่นมือใหม่หลอกตา ใครบ้างที่ไม่เคยได้ยินว่า หมาป่าขนเหล็กผู้นี้เปลี่ยนชื่อล็อกอินของตัวเองตามราชาหมาป่าขนเหล็กสัตว์เวทระดับที่สองที่เขาสังหารได้เมื่อปีที่แล้ว ชุดหนังที่ได้จากหมาป่าขนเหล็กเป็นเซตไอเทมที่เหนือกว่าชุดมือใหม่นั่นไม่รู้กี่ร้อยเท่า หลังจากนั้น ธาริณีก็เชิญให้ไมเคิล หยางและหมาป่าขนเหล็กนั่งที่โซฟายาวด้านข้าง ก่อนที่ตนเองจะเดินไปยืนข้างมอนิเตอร์ขนาดเท่าตึกสองชั้นติดอยู่ที่กำแพงด้านหลัง “ทุกท่านอาจจะสงสัยว่า คุณสามารถ ขาประจำของเราหายไปไหน ดิฉันขอเรียนให้ทราบว่า คุณสามารถไม่ได้หายไปไหนนะคะ แต่คุณสามารถกำลังทำหน้าที่คุ้มกันนักข่าวภาคสนามของเราอยู่ค่ะ แต่ในตอนนี้ ขอเชิญทุกท่านรับชมรายงานจากภาคสนามของเราได้แล้วค่ะ” มอนิเตอร์ว่างเปล่าได้เปลี่ยนเป็นรูปแผนที่ทวีปใหญ่ที่ลอยอยู่ท่ามกลามผืนมหาสมุทรทันที จากนั้นก็ซูมเข้ามาจนกระทั่งเห็นช่องเขาขาดที่อยู่ใกล้เมืองอินเดียโนลา เมืองพยัคฆ์หมอบและเมืองฮาร์ตพูล และหลังจากนั้น เสียงบรรยายอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นมา “สวัสดีครับ ผมอันวา นักข่าวภาคสนามของพวกคุณ ก่อนที่ผมจะพาพวกคุณไปที่ช่องเขาขาดอันเป็นจุดนัดพบของกิลด์พิทักษ์ฟ้าและกลุ่มของผู้เล่นตะขอกรงเล็บเหยี่ยว ผมจะขอบรรยายสรุปสั้นๆถึงสภาพพื้นที่และสถานการณ์ทั่วไปอื่นๆให้ทุกท่านฟังก่อนนะครับ” ภาพในจอมอร์นิเตอร์ปรากกฏเส้นสีแดงลากทับเส้นทางที่คล้ายช่องเขาขึ้นมา เสียงของอันวาดังขึ้นพร้อมๆกับ เส้นสีแดงเส้นแรกเป็นเส้นสั้นๆลากขึ้นมาตรงๆ “ดังที่ทุกท่านทราบว่า ผู้เล่นตะขอกรงเล็บเหยี่ยวประกาศว่าจะขอเจอกับกิลด์พิทักษ์ฟ้าที่ช่องเขาขาด แต่กลับไม่มีใครรู้ว่า ช่องเขาขาดที่ผู้เล่นตะขอกรงเล็บเหยี่ยวพูดถึงนั้น คือช่องเขาขาดที่หุบเขามรณะ” อันวาหยุดพูด รอให้เส้นสีแดงเส้นที่สองปรากฏขึ้น ห่างจากเส้นแรกไม่มากนัก แต่เอียงหักไปทางด้านซ้ายประมาณสิบองศา “หรือช่องเขาเทพประนมที่มีระยะทางยาวกว่า และผนังของหน้าผาทั้งสองด้านก็ราบเรียบกว่ากันมากมายนัก” “ผู้เล่นเกมหลายฝ่ายต่างคาดเดากันไปต่างๆนาๆ บ้างก็ว่า น่าจะเป็นช่องเขาขาดที่หุบเขามรณะ เพราะใกล้เมืองฮาร์ตพูลมากกว่า บ้างก็ว่าน่าจะเป็นช่องเขาเทพประนมเพราะระยะทางที่ยาวกว่าจะทำให้มีเวลาในการโจมตีมากขึ้น” เสียงอันวายังคงบรรยายต่อไป แม้ผู้ชมในภัตตาคารจะเริ่มหันไปคุยกันเอง เพราะเรื่องอย่างนี้เขารู้กันมาตั้งนานแล้ว ไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหน แต่อันวาก็สามารถดึงความสนใจกลับมาได้เมื่อเริ่มกล่าวถึงเรื่องสำคัญ “ในคราวนี้ GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์ลงทุนใช้บอลลูนถึงยี่สิบลูก ลอยอยู่เหนือพื้นที่ยุทธศาสตร์ เพื่อนำข้อมูลการเคลื่อนไหวของทั้งสองฝ่ายมารายงานให้ท่านผู้ชมทราบ และผมขอย้ำอีกครั้งนะครับว่านี่เป็นเอกสิทธิ์ของท่านผู้ชมที่เข้ามาชมในเกมเท่านั้น ในโลกจริง จะดีเลย์กว่าที่เราชมอยู่หนึ่งชั่วโมงและยังมีการตัดต่อด้วย แต่ทุกท่านสามารถเรียกดูแบบเต็มๆผ่านทีวีออนดีมานด์หลังจากนี้อีกสามวันนะครับ” ภาพในมอร์นิเตอร์ตัดไปที่ภาพของอันวาที่ยืนผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะลมตีบนบอลลูน จากนั้นภาพก็ฉายไปที่ขบวนสัตว์เวทของกิลด์พิทักษ์ฟ้า เนื่องจากบอลลูนลอยสูงมาก จึงเห็นเพียงมังกรดินหรือมังกรปฐพีเท่านั้นที่ตัวใหญ่หน่อย ที่เหลือเห็นเป็นจุดเล็กๆเรียงเป็นทิวแถวเท่านั้น ยังจำแนกไม่ออกว่ามีตัวอะไรบ้าง จะมีที่แยกออกบ้างก็สัตว์เวทที่บินลาดตระเวนอยู่ทั้งซ้ายขวาหน้าหลังของขบวน “โห ตัวอะไรมั่งครับคุณสามารถ” อันวาอุทานอย่างตื่นตาตื่นใจ สามารถลดกล้องส่องทางไกลก่อนจะตอบ “อินทรีหิมะสองตัว ฟีนิกส์หนึ่ง เหยี่ยวภูเขาอีกหกตัว ผมไม่แน่ใจว่าเป็นประเภทไหนบ้าง แต่ทั้งนกอินทรีและเหยี่ยวภูเขาเป็นแค่สัตว์เวทระดับสอง” สามารถยื่นกล้องส่องทางไกลให้อันวาเอาไปส่องดูบ้าง ก่อนจะพูดต่อ “เห็นได้ชัดว่ากิลด์พิทักษ์ฟ้า หาสัตว์เวทมาเพิ่มในขบวนเพื่อเตรียมรับมืออย่างรอบคอบเลยทีเดียว” “นั่นนะสิครับ ถ้าอย่างนั้น เราตัดภาพไปที่จุดยุทธศาสตร์ที่เหมาะกับการซุ่มโจมตีกันบ้างนะครับ เผื่อจะได้เห็นการเตรียมการของอีกฝ่าย” ภาพของอันวาเลื่อนไปอยู่มุมขวาล่างทันที จากนั้นมอร์นิเตอร์ก็แบ่งออกเป็นยี่สิบส่วนฉายภาพจากบอลลูนทั้งยี่สิบลูก “คุณหยางคะ คุณหมาป่าคะ พวกคุณคิดว่า เราควรจะดูที่กล้องไหนก่อนดีคะ” ธาริณีรับลูก เริ่มงานทันที ภาพของเธอและแขกรับเชิญทั้งสองถูกตัดเข้าไปแทนที่ภาพของอันวา ก่อนจะถูกย้ายไปอยู่ตรงกลางอย่างแนบเนียน “ผมขอภาพพื้นที่ช่วงก่อนจะเข้าช่องเขาขาดที่หุบเขามรณะก่อน หลังจากนั้นเราค่อยๆไล่ดูไปตามเส้นทางการเดินทางของขบวนสัตว์เวทครับ” ไมเคิล หยางที่อาวุโสมากกว่าเป็นคนตัดสินใจ หมาป่าขนเหล็กพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ภาพของธาริณีกับแขกรับเชิญจึงถูกเลื่อนไปอยู่ที่มุมซ้ายบนของมอร์นิเตอร์ ปล่อยให้ภาพที่คุณหยางขอเข้ามายึดพื้นที่ทั้งจอ เหล่าคนดูส่งเสียงฮืออีกครั้งเมื่อเห็นกองกำลังประมาณห้าสิบคนซุ่มอยู่ที่ปากทางเข้าช่องเขาขาด กล้องซูมเข้าไปใกล้มากขึ้น จนเห็นว่าผู้เล่นกลุ่มนั้นสวมเกราะเหล็กทั้งตัว อาวุธที่ใช้ก็เป็นอาวุธหนักทั้งสิ้น ประเมินจากไอเทมที่พวกเขาสวมใส่ บอกได้เลยว่า ไม่น่าจะมีใครมีเลเวลต่ำกว่าหกสิบ พอภาพในช่องเขาถูกฉายออกมา คนดูก็เริ่มซุบซิบกันมากขึ้น เพราะตลอดหน้าผามีพลธนูซุ่มอยู่ตลอดทาง ขอเพียงมีต้นไม้ ถ้ำหรือแง่งหินให้ขึ้นไปอยู่ได้ เป็นต้องมีพลธนูประจำอยู่ “คิดไม่ถึงเลยนะคะ ว่า ผู้เล่นตะขอกรงเล็บเหยี่ยวจะลงทุนขนาดนี้ นี่สงสัยจะยกกันมาทั้งกิลด์ขุมทรัพย์เหมือนกัน” สิ้นเสียงธาริณี ก็มีเสียงตะโกนมาจากคนดูทันที “ไม่ใช่” กล้องหันไปจับที่ภาพเด็กชายคนหนึ่ง เด็กคนนี้เป็นคนๆเดียวกับที่เคยโดนหลอกไปทำเหมืองแล้วได้เจอกับพาชี เพียงแต่ตอนนี้ เขาแต่งกายสะอาดสะอ้านและไอเทมที่ใช้ก็ดูดีมีราคาขึ้นเยอะเลย “ผมจำพลธนูคนนั้นได้” เด็กชายชี้นิ้วไปที่พลธนูที่นั่งอยู่บนคาคบไม้คนหนึ่ง “มันชื่อจนจังกู เป็นพวกหลอกคนไปขุดเหมือง พวกนี้โดนท่านหญิงคนสวยกับพวกพี่เหยี่ยวกำจัด พี่เหยี่ยวไม่ใช้งานพวกนี้หรอก” พอเด็กชายพูดจบ ผู้เล่นหลายคนก็เริ่มชี้มือชี้ไม้บ้าง ตอนนั้น มีคนจำนวนไม่น้อยโดนหลอกไปขุดแร่ ผู้เล่นเหล่านั้นมีหลายคนที่เหล่าท่านหญิงให้ใช้ม้วนคาถากลับเมืองกลับมาก่อน แล้วคนเหล่านั้นหลายคนก็ยังไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ที่เมืองอินเดียโลนานี่เอง ตอนแรกพวกเขาไม่ได้สนใจสังเกตหน้าตาของบรรดาพลธนู แต่พอมีคนจำได้ จึงได้ตั้งใจดูบ้าง คราวนี้ก็เลยช่วยกันสนับสนุนความเห็นของเด็กชายกันใหญ่ “เอ่อ คุณหมาป่าคะ คุณคิดว่าไงคะ” หลังจากที่ออกความเห็นจนหน้าแตกเพล้ง ธาริณีก็หันไปถามผู้เชี่ยวชาญอย่างเก้อๆ “คนพวกนี้น่าจะเป็นกิลด์พิทักษ์ฟ้าจ้างมามากว่า” หมาป่าขนเหล็กออกความเห็นสั้นๆ ก่อนจะหันไปบอกให้ทีมงานเอาภาพพวกที่ซุ่มอยู่ด้านนอกมาขึ้นคู่กับภาพพลธนู “ถ้าผมจำไม่ผิด กลุ่มที่ซุ่มอยู่ด้านนอกนี่คือ กลุ่มอัศวินรัตติกาล เป็นกลุ่มผู้เล่นอิสระที่เป็นทหารรับจ้าง ส่วนพวกที่ซุ่มยิงอยู่ในช่องเขา หลายคนเคยสังกัดกิลด์แมงมุม อีกส่วน ผู้เล่นหลายคนในที่นี้ก็จำได้แล้วว่าเป็นพวกไหน ผมว่า พวกนี้ไม่ใช่คนของพี่เหยี่ยวแห่งกิลด์ขุมทรัพย์หรอกครับ” เขาหยุดไปนิดหนึ่งก่อนจะให้เหตุผลที่ไม่มีใครคิดจะเถียง “เพราะพี่เหยี่ยวจนกรอบ ไม่มีเงินจ้างใครหรอกครับ ขนาดเพื่อนๆกันขอให้ทำงานนี้ ยังต้องคิดหนัก ดังนั้นก็ไม่ต้องพูดถึงศัตรูเก่า” “โอ้โห กิลด์พิทักษ์ฟ้ากลัวหัวหน้ากิลด์ขุมทรัพย์ขนาดนี้เลยหรือคะ” ธาริณีอุทาน “เรียกว่า ไม่ไว้ใจดีกว่าครับ” ไมเคิล หยาง ออกความเห็นบ้าง พอทุกคนหันมามอง เขาก็ขยายความ “ใครๆก็รู้กันทั้งนั้นแหละครับว่า คำพูดของสามสหาย โดยเฉพาะตอนที่เป็นศัตรูกันอยู่นั้น เชื่อถือไม่ได้” คุณหยางย้ำวลีสุดท้ายเสียงหนัก คนฟังก็พยักหน้าตามอย่างอดไม่ได้ คราวนี้สามโจรออกประกาศแบบแมนสุดขีด ไม่ร่วมมือกับกิลด์อื่น บอกจุดโจมตี แถมยังบอกว่าถ้ารอดไปได้จะไม่ตาม มีใครในเกมบ้างที่เชื่อว่าสามโจรจะเล่นแบบสุภาพบุรุษสุดๆแบบนี้ “ไม่มีใครเดาได้หรอกครับว่า สามคนนั้นเขาคิดอะไรอยู่” หมาป่าขนเหล็กช่วยสรุปให้แบบตรงใจทุกคน --------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:32:35

ความคิดเห็นที่ 13 “ทุกตัว พร้อม” เดรกน้อยเรียกลูกน้องให้วิ่งมาเข้าแถว พอสภาพวิ่งวุ่นชุลมุนของบรรดาเดรกน้อยตัวเท่าฝ่ามือกลายเป็นแถวตอนเรียงเดี่ยวโย้ๆเย้ห้าแถว เดรกน้อยก็ออกคำสั่งต่อไป “โดดเข้าเป๋า” มันกางถุงใส่ไอเทมใบยักษ์จนสุด พอลูกน้องเข้าไปหมดมันก็ตบกระเป๋าปุๆอย่างพอใจ “เหลือที่อีกตั้งเยอะ วันนี้จะเก็บให้เต็มเป๋าเลย” แต่มันยิ้มได้ไม่นานก็หยุด “พี่โกเลมน้อย” มันวิ่งหน้าเริ่ดไปหาโกเลมน้อยที่กำลังใส่ชุดหนังมังกรตัวใหม่ให้น้าบุษดู “ไมเหรอ” โกเลมน้อยหันมาถาม “มีเป๋าอีกป่าว เดรกน้อยจะเอาอีกฉองใบ” เดรกน้อยชูสองนิ้วประกอบคำถามน้าบุษเลยหัวเราะใหญ่ แล้วตอบเสียงเอง “เอาไปใบเดียวพอ เพราะพี่เหยี่ยวเขาให้น้าบุษยืมกระเป๋าแฝดสามมาแล้ว” “แล้วไงเหรอ” โกเลมน้อยเองก็ไม่เข้าใจ “ก็พอน้าบุษมีกระเป๋าแฝดสาม เดรกน้อยกับโกเลมน้อยก็เอาของไปใส่ที่กระเป๋าอีกใบที่นายหญิง หรือที่พี่หมีก็ได้ น้าบุษจะเอาออกมาไว้ในคลังไอเทมที่นี่ แค่นี้ก็ไม่ต้องกลัวกระเป๋าเต็มแล้วไง” “จิงนะ” เดรกน้อยถามย้ำตาโต พอหน้าบุษพยักหน้า มันก็หันไปหาโกเลมน้อยแล้วชวนทันที “ไปยืมกระเป๋าแฝดสามของนายหญิงกันเถอะ นายหญิงไม่ค่อยว่างส่งของหรอก เราต้องเอามาถือเอง” โกเลมน้อยทำตาโต “เอามาถือเองเลยเหรอ แต่เราต้องคุ้มครองนายหญิงนะ” “ก็คุ้มครองเป็นงานอันดับหนึ่ง เก็บไอเทมเป็นงานอันดับสองไง” เดรกน้อยรีบบอกกลัวไม่มีเพื่อนไปขอกระเป๋า “ถ้าอย่างนั้น ภารกิจที่สองของเรา ก็คือ...” โกเลมน้อยคิดนานหน่อย เพราะยังไม่เห็นมีใครสั่ง “เก็บให้หมด กวาดให้เกลี้ยง” เจ้าเดรกน้อยต่อให้แบบไม่ต้องคิด แล้วก็ลากโกเลมน้อยไปหานายหญิง -------------------------------------------------------- ที่ห้องของโกเลมน้อย มิคาเอลถือของบางอย่างเดินออกมาจากประตูตู้เสื้อผ้าของโกเลมน้อย พอออกมายืนได้เต็มตัว อาหมวยก็เปิดประตูเข้ามาพอดี “โกเลมน้อย อ้าว คุณ” แทนที่อาหมวยจะเจอโกเลมน้อยกับเจอเจ้านายเสียนี่ “ผมมีของมาให้” มิคาเอลยื่นกล่องสี่เหลี่ยมในมือให้ อาหมวยเปิดออกดู พบว่าเป็นเซทไอเทมนักบวชจอมเวทที่ประกอบไปด้วยเสื้อ เสื้อคลุม รองเท้าและหน้ากาก อาหมวยขมวดคิ้วทันที แม้เธอจะจำอะไรได้ไม่มาก แต่เธอจำหน้ากากอันนี้ได้ “ชุดที่คุณใส่...” อาหมวยพูดไม่ทันจบ มิคาเอลก็ช่วยต่อให้ “ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกในเกม” “แล้ว.. เอามาให้ฉันทำไม ของแพงอย่างนี้ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก” อาหมวยบอกตรงๆ “ผมเอามาให้คุณใช้ ถ้าคราวนี้คุณยืนยันว่าจะไม่ให้ผมไปด้วยตามคำขอร้องของสามโจรสลัดนั่น คุณก็ต้องใช้ไอเทมที่เสริมจุดเด่นของคุณชุดนี้ คุณน่ะใช้เวทเป็นหลัก เซทนักบวชจอมเวทนี่สามารถเพิ่มจำนวนพลังจิต ลดอัตราการสิ้นเปลือง แถมยังเพิ่มระดับทักษะทุกทักษะของนักเวทอีกห้าระดับ เอาไปใช้เถอะ ถ้าไม่เห็นแก่ความปลอดภัยของตัวเอง ก็เห็นความปลอดภัยของวินและเพื่อนๆของคุณก็แล้วกัน” มิคาเอลก็ให้เหตุผลตรงๆเหมือนกัน อาหมวยถอนหายใจก่อนจะบอก “งั้นก็ขอบคุณ เสร็จงานแล้วฉันจะเอามาคืน” มิคาเอลมองอาหมวยยิ้มๆ “เก็บไว้ใช้จนกว่างานจะเสร็จดีกว่า ของชุดนี้อยู่กับคุณมีประโยชน์มากกว่าผม ถ้าผมอยากใช้เมื่อไร จะบอกเองก็แล้วกัน” “แต่..” อาหมวยไม่ทันได้ท้วง ก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งตึงๆเข้ามา “นายหญิงๆ” ตอนเข้ามาส่งเสียงพร้อมกันสองตัว แต่โกเลมน้อยพูดไม่ทันมังกรทอง “พี่โกเลมน้อยจะขอยืมกระเป๋าแฝดสามน่ะ” โกเลมน้อยหันไปมองหน้าเจ้าเดรกน้อยงงๆ เมื่อกี้บอกว่าช่วยกันยืมไง ตอนนี้ไหงเหลือมันตัวเดียว “จะเอาไปทำไมหรือ” นายหญิงก้มตัวลงถาม “เอาไปเก็บไอเทมไง เดรกน้อยเก็บ พี่โกเลมน้อยก็เก็บ เก็บเฉ็ด ก็ส่งให้น้าบุษ กลับมาอีกทีของเต็มบ้านเล้ย” รู้สึกเดรกน้อยจะวาดฝันใหญ่โตไปหน่อย แต่โกเลมน้อยก็พยักหน้าหงึกๆ ฟังๆไปแล้วแผนการยังเหมือนเดิม “ผมเห็นด้วยนะ คุณเป็นกำลังหลักคนหนึ่ง ไม่มีเวลามารับส่งไอเทมหรอก” มิคาเอลคิดแล้วว่า อาหมวยคงไม่มีเวลาจะมาใส่ใจเรื่องนี้จริงๆ แต่เจ้าเดรกน้อยกลับแอบขมวดคิ้ว “ที่แท้ นายท่านก็งกเหมือนกันนะเนี่ย มิน่าของตรึมเลย” อาหมวยพยักหน้าก่อนจะส่งกระเป๋าให้โกเลมน้อยไป เด็กสองตัวก็เลยร้องไชโยวิ่งเอาไปอวดพี่ยักษ์ นายหญิงเองก็ทำท่าจะเดินตามไป แต่นายท่านเรียกไว้เสียก่อน “คุณ” “อะไรหรือคะ” อาหมวยกลับหลังหันมามอง แล้วก็ต้องตาโต เมื่อเห็นภาพบนจอมอร์นิเตอร์กำลังฉายภาพธาริณีกำลังเริ่มเปิดรายการ “ไหนเขาบอกว่าดูที่อื่นไม่ได้ไง” มิคาเอลหัวเราะหึๆ “สงสัยเจ้าหน้าที่จะลืมไปว่า ภัตตาคารจัดเป็นพื้นที่สาธารณะ หรืออีกที เขาไม่ลืมกันหรอก เขาแค่ไม่รู้ว่าเรามีไอ้จอนี่อยู่” ชายหนุ่มปรับจอภาพให้ภาพที่ถ่ายทอดจากรายการสดไปอยู่ที่มุมล่างขวา แล้วเรียกภาพที่ช่องเขาเทพประนมขึ้นมาดูเป็นภาพใหญ่ อาหมวยมองกองกำลังที่ซุ่มอยู่ที่ปากทางทั้งสองด้าน และพลธนูที่ซุ่มอยู่บนหน้าผาอย่างสนใจ “คุณเปิดช่องสื่อสารกับผมไว้ตลอดเวลาเลยก็แล้วกัน ขอผมสำรวจต่ออีกสักหน่อย” “ค่ะ” อาหมวยยิ้มที่มุมปาก สงสัยเดรกน้อยจะได้ของเต็มบ้านจริงๆเสียแล้ว “เกือบลืม” มิคาเอลนึกขึ้นได้ “คุณควรจะเปลี่ยนชุดก่อนออกไป แล้วก็เรียกสัตว์เวททั้งสี่ วินและเพื่อนร่วมทีมของคุณให้มาอยู่กับคุณก่อนใส่หน้ากากนะ” “ทำไมหรือคะ” อาหมวยสงสัย “หน้ากากของเซทนี้เป็นไอเทมปลอมตัวน่ะ มันจะทำให้ทรงผมคุณเปลี่ยนไป แล้วก็ตาก็เปลี่ยนด้วย การเปลี่ยนแปลงแต่ละครั้งจะเป็นการสุ่ม ถ้าไม่แสดงให้เห็นกันชัดๆว่าเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้างหลังใส่หน้ากาก เดี๋ยวจะจำกันไม่ได้จนต้องเสียเวลาคุย” มิคาเอลบอกยิ้มๆ อาหมวยพยักหน้าก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้อง “โธ่เอ๊ย สุดท้ายก็จะปิดเรื่องผู้ปลดผนึกที่อยู่เบื้องหลังไว้ก่อนเหมือนเดิม” -------------------------------------------------------------------------------- นาทีต่อมา อาหมวยก็เดินตามหายักษ์แดงมาจนถึงมุมลองเสื้อของน้าบุษ เธอมองยักษ์แดงในชุดหนังมังกรตัวใหม่อย่างพินิจพิจารณา หนังมังกรทองเมื่อทิ้งไว้นานๆ สีทองก็คลายออกจนเหลือเพียงสีเหลืองอ่อนเกือบขาวที่มีประกายระยิบระยับอยู่ทั่วผืน และเพราะมันตัดเย็บยากมาก น้าบุษเลยทำเป็นแบบชุดของคนยุคหินที่ไม่เข้ารูปทรงเท่าไร แต่ทำให้ดูดีขึ้นด้วยการใช้ผ้าม่านผืนใหม่มาทำเป็นเข็มขัดและกางเกงสีเดียวกัน พอดูเจ้ายักษ์แดงดีๆ อาหมวยถึงเพิ่งนึกได้ว่า เจ้าโกเลมน้อยก็เปลี่ยนเป็นชุดแบบนี้แล้วเหมือนกันนี่นา “ชุดใหม่เหรอ สวยดีนะ” อาหมวยชม เจ้ายักษ์แดงยิ้มกว้าง ในที่สุดมันก็ได้ใส่ชุดที่สมศักดิ์ศรีเสียที “เสื้อตัวนี้เพิ่มพลังป้องกันทางกายภาพหนึ่งล้าน และป้องกันทุกธาตุหนึ่งแสนจุดเชียวนะนายหญิง” เจ้ายักษ์แดงอวดอย่างภูมิใจ “ดีเลย เพราะวันนี้เจ้าต้องรับบทอัลติเมทโกเลมคู่ใจของนักบวชจอมเวท” อาหมวยให้ข้อมูลใหม่ที่ทำให้เจ้ายักษ์แดงยืดได้อีกแล้ว อัลติเมทโกเลมที่ไหนก็อยากเป็นผู้ช่วยของนักเวทเบญจธาตุเก่งๆทั้งนั้นแหละ “อ้าว แล้วนายหญิงจะเอาข้าไปไว้ไหน” เจ้างูทนไม่ได้ ต้องใช้ร่างเดิมของมันโผล่ออกจากคทาที่พิงฝาอยู่มาประท้วง อาหมวยหัวเราะก่อนจะตอบ “ก็อยู่ในมือฉันไง วันนี้ฉันจะเป็นคนใช้คทา ไม่ใช่ยักษ์แดง” พูดจบอาหมวยก็หันไปหาน้าบุษ “หมวยกวนแค่นี้แหละค่ะ เสร็จเมื่อไรส่งทั้งคู่ให้ไปเจอหมวยที่ห้องรับแขกเลยนะคะ” “ไม่เป็นไรค่ะ น้าขอเวลาอีกนิด รับรองไม่เกินห้านาที” น้าบุษรีบบอก และพออาหมวยลับตา เธอก็ขอเข็มขัดเจ้ายักษ์แดงไปเจาะรูเพิ่ม และพอเหลือกันอยู่สองตัว พี่งูก็เริ่มหาเรื่องไอ้ตัวที่คิดจะแย่งตำแหน่ง “แข่งกันไหมว่าคราวนี้ใครจะมีผลงานมากกว่า” “เชอะ” พี่ยักษ์ส่งเสียงดูถูกทันควัน “แกน่ะติดอยู่ในคทา ข้าต่อให้ก็ได้” “ไม่ต้องหรอก นับค่าประสบการณ์แบบแต้มต่อแต้ม แล้วจะรู้ว่าใครเหนือกว่า” พี่งูยักคิ้ว พี่ยักษหันมามองหน้า ทั้งคู่ส่งสายตาประสานกันเปรี๊ยะๆ เป็นสัญญาณ เดี๋ยวก็รู้ใครหมู่ใครจ่า จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:36:50

ความคิดเห็นที่ 14 บทที่ 136 ขุมนรกที่ช่องเขาขาด 2 พิธีกร ผู้เชี่ยวชาญและเหล่าคนดูต่างนั่งเงียบกริบ สายตาจ้องมองขบวนสัตว์เวทเข้าไปในช่องเขาขาดที่หุบเขามรณะแบบไม่กระพริบ บางคนถึงกับกลั้นหายใจ ลุ้นตัวเกร็งว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผ่านไป 30 วินาที เงียบ ผ่านไปหนึ่งนาที ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผ่านไป 2 นาที “ทนไม่ไหวแล้วโว้ย” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นในหมู่คนดู และเสียงนี้ได้ทำลายบรรยายความเคร่งเครียดลงไปจนหมดสิ้น หลายคนถอนหายใจ บางคนหันไปบ่นกับเพื่อน ส่วนพิธีกรสาวทำหน้าเก้อๆ ก่อนจะพยายามแก้ไขสถานการณ์ด้วยการสั่งให้ภาพจากบอลลลูนทั้งยี่สิบลูกขึ้นมาแทน “เอ่อ ตอนนี้ก็เห็นได้ชัดแล้วว่า จุดนัดพบน่าจะเป็นช่องเขาเทพประนม” ธาริณีพยายามจะฉีกยิ้มเรียกความมั่นใจให้กลับคืนมา “คอยดูนะ ถ้าไอ้เหยี่ยวเบี้ยว ข้าจะตามไปฉีกอกมันถึงฮาร์ตพูล” ผู้เล่นเลเวลสูงคนหนึ่งกระแทกแก้วน้ำในมือลงโต๊ะดังกึก ก่อนจะคาดโทษอย่างเสียอารมณ์ “โธ่พี่ พี่ไม่ต้องไปเองหรอก ไปแล้วไม่แน่ว่าจะเหลืออะไรให้พี่ฉีก ขืนพี่เหยี่ยวทำแบบนั้น ลูกกิลด์พี่เหยี่ยวเขาก็เตรียมตัวอยู่เหมือนกัน” คนนั่งข้างๆค่อยๆปลอบ เสียงคุยกันของสองนี้ดังจนได้ยินไปทั่วไป จึงมีเสียงคัดค้านดังมาจากด้านหลัง “ไม่หรอกมั๊ง เมื่อวานยังเชิญรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กมาโชว์ฝีมืออยู่เลย เห็นว่ากะรวยเต็มที่ เออ จริงสิ คุณมีเทปเมื่อวานหรือเปล่าล่ะ เอามาฉายให้ดูคั่นเวลาหน่อยสิ ผมว่ามันน่าสนใจกว่าไอ้ขบวนพาเหรดสัตว์โลกนั่นตั้งเยอะ” ค้านเสร็จก็เสนอแนะต่อเลย ซึ่งข้อเสนอนี้ก็ได้รับการสนับสนุนจากผู้ชมอย่างคับคั่ง “ใช่ๆ” ตอนแรกก็มีเสียงตอบรับแค่นี้ แต่ไม่รู้มีใครตะโกนออกมาก่อนว่า “รูนมาสเตอร์” หลังจากนั้นทั้งห้องก็กระหึ่มไปด้วยเสียง “รูนมาสเตอร์ รูนมาสเตอร์” ธาริณีรออยู่เกือบหนึ่งนาทีเต็มกว่าที่ทีมงานจะวิ่งเข้ามากระซิบกระซาบทำให้เธอกล้าลุกขึ้นยืนยกสองมือชูเหนือศีรษะเป็นสัญญาณให้หยุดตะโกนตามประสาเชียร์ลีดเดอร์เก่า พอทั้งห้องเงียบเธอก็ยิ้มหวานก่อนจะประกาศด้วยความยินดี “เหตุการณ์เมื่อวานนับว่าเป็นข่าวเด่นข่าวหนึ่งของเกมเรา ดังนั้นทีมข่าวของเราได้ไปเก็บภาพมาเตรียมออกข่าววิเคราะห์ภาวะเศรษฐกิจและราคาไอเทมในเกมอยู่แล้ว แต่เพื่อท่านผู้ชมในวันนี้ เราจะนำภาพบ้างส่วนมาฉายให้ชม แต่เราจะวิเคราะห์ในส่วนที่เกี่ยวข้องกับศึกระหว่างผู้เล่นทั้งสองกลุ่มนี้เท่านั้นนะคะ” เสียงโห่ร้องด้วยความดีใจดังขึ้นจนกลบสิ่งที่ธาริณีพูดต่อไปจนไม่มีใครได้ยิน พิธีกรสาวต้องหยุด ยืนนิ่งๆอีกครั้ง คราวนี้ เพราะฝูงชนเงียบสงบเธอก็ตัดภาพไปที่รายงานข่าวที่ยืมมาจากอีกช่องทันที ภาพคนยืนรออัดแน่นอยู่ริมถนนหน้าร้านของวินฉายขึ้นเต็มจอทันที จากนั้นก็เป็นภาพน้าบุษออกมาให้สัญญาณก่อนจะยิงสลาก พอสิ้นเสียงตูม กระดาษแดงนับพันก็แตกออกมาจากลูกบอลที่ถูกยิงขึ้นไป ผู้เล่นบ้างก็กระโดดขึ้นแย่งกันคว้ากระดาษแดง บ้างก็ใช้อุปกรณ์ช่วยประเภทหมวก หรือภาชนะต่างๆช่วยรอง ที่รอบคอบขนาดเตรียมสวิงมาช่วยก็มี ระหว่างนี้ นอกจากเสียงเอะอะจากกลุ่มเกมเมอร์มุงแล้ว ก็มีเสียงประกาศจากน้าบุษแทรกเข้ามาเบาๆว่า “รอบแรกนี้จะมีผู้โชคดีเพียงสามท่านเท่านั้นนะคะ” แล้วภาพก็หยุด “คุณหยางคิดว่าอย่างไรค่ะ” ธาริณีโยนคำถามก่อนที่จะหันจะถลึงตาใส่ทีมงานที่ฉายออกมาแค่นี้ ทีมงานข้างเวที ทำไม้ทำมือบอกใบ้ว่าช่วยไม่ได้ รายการทางโน้นเขาไม่ยอมให้ฉายของเขาก่อน ธาริณีแอบถอนหายใจ เธอก็เข้าใจหรอกนะว่าสงครามชิงเรตติ้งมันก็รุนแรงพอๆกับศึกที่เธอกำลังทำข่าวนี่แหละ ทางโน้นขอดึงไว้จนออกอากาศเสร็จเธอก็เข้าใจ แต่เวลาที่นี่มันเร็วกว่าโลกจริงตั้งเยอะ เธอจะถ่วงเวลาอย่างไรนี่ “เอ่อ ผมคิดว่าเป็นกลยุทธที่ดีนะครับ” คุณหยางกระแอมก่อนจะเริ่มวิเคราะห์ยาวเหยียด และครั้งนี้ธาริณีปล่อยให้พูดตามสบายแบบไม่ห่วงเวลา แม้จะเห็นว่าผู้ชมบางคนเริ่มหาวแล้ว ------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:38:36

ความคิดเห็นที่ 15 ทางด้านฝ่ายบุกตอนนี้กำลังประชุมลับผ่านฮาโลแกรมกันอยู่อย่างเข้มข้น อาหมวยสวมชุดนักบวชจอมเวทแล้ว เหลือแต่หน้ากากเท่านั้นที่ยังถืออยู่ในมือ ยักษ์แดงกอดอกยืนจังก้าอยู่ข้างๆนายหญิง วันนี้มันได้ทั้งชุดใหม่ แถมยังต้องรับบททหารเอกของนักเวทเบญจธาตุที่ตัวเองฝันใฝ่ ดังนั้นจึงต้องแอ๊กอย่างเข้มแข็งหน่อย พี่งูเก็บตัวเงียบอยู่ในคทาเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้อยู่เฉยหรอก กำลังสั่งงานเอไอของนายหญิงละเอียดยิบเลยทีเดียว “ว่าไง เข้าใจทั้งหมดไหม” พี่งูถามด้วยเสียงเข้มงวด “รู้แล้วน่า” เอไอทำเสียงเบื่อๆ นี่ถ้าที่ไอ้ตัวนี้มันสั่งไม่เกี่ยวความปลอดภัยของนายหญิงนะ จ้างให้ก็ไม่ฟัง “เข้าใจว่าไง” พี่งูย้ำ “รู้แล้วว่า ต้องเปิดช่องรับพลังชีวิตจากสมุนทั้งห้าร้อยของนายกับอีก 127 ตัวของเดรกน้อยตลอดเวลา แล้วก็แจกจ่ายพลังชีวิตให้คนในกลุ่มทั้งหมด ติดตามตำแหน่งของพวกมัน คอยแนะจุดซ่อนตัวถ้าพวกมันมีปัญหา รับข้อมูลจากนายท่านมิคาเอล และแจ้งเตือนเมื่อมีเรื่องสำคัญ พอใจยัง” เอไอไล่ให้เฉพาะส่วนที่พี่งูเพิ่งสั่งด้วยเสียงกระแทกกระทั้น นี่ถ้าหมอนี่ยังไม่พอใจ มันจะส่งไฟล์หน้าที่ที่มันต้องทำทั้งที่เจ้างูสั่งและไม่สั่งให้มันมึนงงถูกข้อมูลทับตายไปเลย แต่ดูเหมือนพี่งูจะรู้ตัว จึงแค่พยักหน้าด้วยความพอใจก่อนจะหันไปส่งเสียงเรียกโกเลมน้อยแทน “อะไรเหรอ” โกเลมน้อยเงยหน้าขึ้นถาม ทั้งที่กำลังตกลงแบ่งหน้าที่ในการเก็บไอเทมกันอยู่ เจ้าเดรกเลยเงยหน้ามามองบ้าง แต่ไม่ทันได้ถาม เพราะพี่โกเลมน้อยกระซิบบอกเสียก่อน “ไม่มีไร พี่งูเขาฝากลูกน้องไปปล่อย” โกเลมน้อยตบกระเป๋าย่ามที่สะพายอยู่ปุๆประกอบคำบอกเล่า “แล้วสั่งให้เราไปด้วยกันด้วย พี่งูจะคุ้มครองนายหญิงเอง แล้วพี่งูยังบอกว่า” เจ้าโกลมน้อยหยุดไปเหลียวซ้ายแลขวา พอเห็นพวกผู้ใหญ่เขาคุยกันเครียดอยู่ไม่มีใครสนใจพวกมัน มันก็ยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหูเดรกน้อย “พี่งูจะส่งตุ๊กตาหินที่ให้ไอเทมเยอะๆมาให้เราตีด้วยแหละ” “เหรอ” เจ้าเดรกน้อยทำตาโตด้วยความตื่นเต้น “แต่พี่งูจะเอาตุ๊กตาหินมาจากไหนล่ะ เดรกน้อยเห็นในจอของนายท่าน พวกนั้นไม่เห็นแบกหินสักก้อน” เดรกน้อยเอียงคอถามพี่โกเลมน้อย แล้วก็ได้รับการส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ไม่มีก็ไม่มี ไว้ใจพี่งูเถอะน่า บอกว่าจะส่งมาก็ต้องส่งมาสิ” โกเลมน้อยกระซิบบอกด้วยความมั่นใจ ---------------------------------------------- “ตกลงตอนนี้เรามีวงแหวนเวทอยู่ทั้งหมด 50 จุด มียันต์สำรองอีกร้อยอัน รับรองเคลื่อนไหวได้ทั่วช่องเขาโดยพวกมันไม่รู้ตัวแน่” พี่หมีสรุปผ่านฮาโลแกรม “แล้วเราจะปรากฏตัวครั้งแรกกี่จุด” อาหมวยถามเพราะ ตามแผนทุกคนจะแยกย้ายกันโจมตีก็จริง แต่ก็น่าจะมีจุดประสานงานกันบ้าง “สาม” พี่เหยี่ยวเป็นคนตอบ “ไหนๆ น้องหมวยก็ได้ชุดกับหน้ากากมาแล้ว ก็เปิดตัวให้อลังการไปเลย ไม่มีใครรู้อยู่แล้วว่าเป็นเรา จึงไม่ต้องเขิน” พี่เหยี่ยวรีบตบประโยคท้ายเพราะเห็นอาหมวยทำหน้านิ่ว “น้องหมวยกับเจ้ายักษ์ทำหน้าที่ปิดฝาหม้อ พวกพี่ๆกับม้าทั้งแปดจะตั้งหม้อทั้งสองฝั่งให้เอง” อีกาตาเดียวแจกงานอย่างครื้นเครง “แล้วผมล่ะ” วินถามอย่างงุนงง ไหงมาตัดกันง่ายๆแบบนี้ “วินน่ะ ทำหน้าที่สำคัญมาก” พี่หมีหันมามองหน้า ก่อนจะสั่ง “เราต้องอาศัยพาลาดินนักเวทอย่างวินในการล้างคำสาปและใช้ทักษะสนับสนุนอื่นๆ ดังนั้นวินต้องอยู่ที่ถ้ำนี่ และยังต้องคอยประสานงานกับทุกฝ่ายด้วย” หมีขาวชี้ไปที่แผนที่ที่กางอยู่บนโต๊ะ วินพยักหน้าเข้าใจ ณ ตำแหน่งนั้น เขาสามารถใช้ทักษะหนุนทุกคนได้เกือบทั่วถึง “และในครั้งนี้จะมีเพื่อนๆของแปดม้าสองคนไปด้วย พวกเขาไม่เชี่ยวชาญเรื่องการสู้เท่าไร แต่ฝีมือเรื่องธนูถือว่าใช้ได้ ผมคงต้องฝากให้วินช่วยคุ้มกัน” หมีขาวพูดจนวินไม่รู้สึกว่าหน้าที่ได้รับมันง่ายจนเหมือนโดนดูถูก ในขณะเดียวกัน อาหมวยก็แอบขอบคุณอยู่ในใจที่สามโจรสลัดอุตส่าห์หาวิธีกันวินให้ไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยได้ “เอ่อ หมวยอยากเปิดใช้ฟังค์ชั่นแชร์ค่าพลังชีวิต” อาหมวยเสนอขึ้นมา เดิมเธอก็ไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรถึงจะแบ่งค่าพลังชีวิตที่จะได้จากลูกน้องของเดรกน้อยและอินดิโก ดราก้อนโดยที่ไม่ต้องเปิดเผยความลับ แต่ในตอนนี้ มีคนสามคนอยู่ในที่ที่ปลอดภัยตลอดเวลา มันจึงดูสมเหตุสมผลมากขึ้นที่จะให้ทั้งสามค่อยดื่มน้ำยาเพิ่มพลังชีวิตเพื่อเติมให้คนอื่น “ถ้าจะเอาอย่างนั้นก็ได้ ทุกคนตอบรับการแชร์ค่าพลังชีวิต” หมีขาวสั่งในฐานะหัวหน้ากลุ่ม สองโจรสลัด ม้าทั้งแปด คนใหม่อีกสอง วิน และอาหมวยกดปุ่มตอบรับพร้อมกัน ส่วนยักษ์แดงกับเดรกน้อย แม้จะไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของอาหมวย แต่พวกมันจัดการรวมกลุ่มกับโกเลมน้อยและพี่งูแล้ว เอไอของอาหมวยจึงเข้ามาช่วยแจกจ่ายพลังชีวิตได้ “ไชโย เริ่มภารกิจตุ๋นเป็ดได้” พี่อีกาตะโกนลั่น แม้หมีขาวจะชิงตัดสัญญาณไปอย่างรวดเร็ว คนที่อยู่ฝั่งบ้านอาหมวยก็ยังได้ยินเสียงพี่เหยี่ยวขัดคอพี่อีกาดังลั่น “ตุ๋นเป็ดอะไรอะไรของแกฟะ ข้าไม่เห็นมีเป็ดสักตัว” “เออใช่ ข้าลืม” พี่อีการับผิดแต่โดยดี “หรือจะเปลี่ยนเป็นเนื้อตุ๋นรวมไม่งอกดีวะ” “ไอ้บ้า ข้าว่าต้องเป็นเนื้อย่างสรรพสัตว์ต่างหาก” เสียงพี่เหยี่ยวเสนอแว่วเข้ามาได้ทันก่อนสัญญาณจะตัดไป อาหมวยหันไปมองหน้าวินกับสองม้าแล้วแอบส่ายหน้ากันทุกคนเลย ---------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:39:27

ความคิดเห็นที่ 16 แม้รายการจะเปลี่ยนเอาโชว์ตรวจสอบ ซ่อมแซมและอัพเกรดไอเทมที่ร้านวินมาวิเคราะห์คั่นเวลาแล้ว แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จในการดึงคนดูมากนักพอคุณหยางวิเคราะห์ได้สิบนาที บรรดาคนดูก็หันไปสั่งอาหารและเครื่องดื่มมากินเป็นทิวแถว และอย่าว่าแต่คนดูเลย หมาป่าขนเหล็กยังลากเก้าอี้หนีไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะวีไอพีหน้าสุดเลย เหลือแต่ธาริณีเท่านั้นแหละที่หนีไปไหนไม่ได้ ตลอดเวลาฉายกว่าหนึ่งชั่วโมง มีคนดูไม่กี่คนที่ไม่รู้ผลมาก่อนเท่านั้นที่เงยหน้าจากชามข้าวมาดูผลการซ่อมแซมไอเทม นี่เป็นเพราะกระบวนการปกปิดตัวตนของรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กของพ่อค้าตลาดมืด คนที่จับสลากได้ จะถูกดึงตัววาร์ปไปที่ร้านทันที หลังจากนั้น เขาก็ต้องเอาไอเทมที่ต้องการให้ซ่อมแซมหรืออัพเกรดใส่ในตู้รับของประจำร้าน จากนั้น เขาก็จะได้รายการไอเทมที่ต้องการในการซ่อมหรืออัพเกรดไปหาของ หาของได้ก็เอามาใส่ตู้อีกที แล้วก็ได้ของออกมา อย่าว่าแต่หน้าของรูนมาสเตอร์กับช่างตีเหล็กเลย กระทั่งมือก็ยังมองไม่เห็น “น่าเสียดายจังนะคะ” ธาริณีออกความเห็น ทั้งๆที่เมื่อกี้ก็แอบหาวอยู่เหมือนกัน “เป็นเรื่องธรรมดาครับ อย่างที่ผมบอก ช่างระดับนี้เขาไม่ปรากฏตัวให้ใครตามไปรบกวนง่ายๆหรอกครับ คนเอาของมาซ่อมก็ไม่อยากให้ใครรู้อยู่แล้วว่า ตัวเองมีไอเทมอะไร และอัพเกรดได้เป็นอะไร” คุณหยางตอบด้วยเสียงราบเรียบชวนง่วงเหมือนเดิม “แหม แล้วจะรู้ได้ยังไงละคะว่าเก่งจริงหรือเปล่า” ธาริณีบ่นได้ตรงใจทุกคน “ก็ดูไอเทมของคนที่เปิดเผยสิครับ” หมาป่าขนเหล็กเดินกลับขึ้นมาบนเวทีหลังจากที่กินอิ่มแล้ว “แหม พูดเล่นอีกแล้วนะคะ ก็ฉายให้ดูแล้วไงคะ คนจับสลากได้แต่ละคนเอาผ้าห่อไอเทมเสียมิดชิดขนาดนั้น ใครจะเดาได้ว่าเป็นอะไร อย่างมากก็รู้ว่ากว้างยาวแค่ไหนเท่านั้นแหละค่ะ” ธาริณีจงใจทำทีเป็นตัดพ้อถ่วงเวลา เมื่อเหลือบไปมองจอภาพแล้วเห็นว่า ขบวนกิลด์พิทักษ์ฟ้าเพิ่งจะพ้นช่องเขาขาดที่หุบเขามรณะ “คุณลืมมาร์ไปแล้วหรือครับ” พอหมาป่าขนเหล็กพูดจบ คนดูหลายคนก็วางช้อน ถึงมาร์จะพยายามไม่ทำให้เรื่องมันดัง แต่การตามหาแร่โลหะชั้นสูงจำนวนมาก โดยเฉพาะทองคำ ก็ล่วงรู้ถึงหูคนไม่น้อยกว่าที่เขาจะหาได้ครบ และคนที่ขายให้มาร์ต่างก็รู้ว่า เย็นวันนั้น มาร์จะเอาเกราะวาฬขาวไปให้ช่างตีเหล็กซ่อม “นั่นสิ แล้วผลเป็นอย่างไรบ้าง” คนดูคนหนึ่งตะโกนถามออกมา ธาริณียิ้มแห้งๆ ใช่ว่าทางเธอจะไม่ตามตัวเขามาขอสัมภาษณ์ แต่ว่าตามเท่าไรก็ตามไม่ได้ แถมตั้งแต่เมื่อวานนี้ ก็ไม่มีใครเห็นมาร์อีกเลยเสียด้วยสิ พอเห็นหน้าพิธีกรสาว หมาป่าขนเหล็กก็เดาได้ทันที “ทำไมคุณไม่ให้กล้องสักตัวไปสำรวจจุดที่เฮเดสตั้งทัพรอจัดการกับกิลด์พิทักษ์ฟ้าละครับ เฮเดสมา มาร์ก็ต้องมาอยู่แล้ว” “ไปเลย ไปเลย ไปเลย” คนดูหันมาเชียร์กระหน่ำ ธาริณีก็เลยต้องจัดการให้ทันที โชคดีที่อันวาล่องบอลลูนไปแถวๆนั้นอยู่แล้ว จึงดึงภาพจากบึงมรกตมาได้เร็วทันใจ บึงมรกตเป็นบึงที่ไม่มีใครรู้ขนาดที่แท้จริง เพราะแม้ด้านหน้าและด้านข้างจะเป็นลานหินกว้างขวาง แต่ด้านหลังกลับมีป่าทึบรุกล้ำมาในบึง น้ำในบึงเป็นสีเขียวเข้มเต็มไปด้วยพิษร้าย จึงไม่มีใครกล้าลองไปสำรวจให้เห็นกับตาว่าขอบบึงด้านหลังสิ้นสุดที่ตรงไหน พอกล้องจับภาพบึงมรกตได้ ก็ใช้เวลาไม่นานในการการกลุ่มของเฮเดส พวกเขาตั้งทัพกันเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ดูเหมือนอยู่ระหว่างพักมากกว่าจะพร้อมรบ กล้องกวาดไปทั่วให้เห็นภาพเต้นท์ที่ยังไม่ได้เก็บ ผู้เล่นบางส่วนยังทำอาหารอยู่เลย แต่ก็มีบางส่วนที่ตรวจตราซ่อมแซมอาวุธ กล้องจับไปที่กระโจมหลังใหญ่ที่อยู่ตรงกลาง คนดูล้วนจ้องเขม็งเพราะคิดตรงกันว่าน่าจะเป็นกระโจมของเฮเดส สักพักก็มีผู้เล่นคนหนึ่งเดินออกมาจากกระโจม ด้วยร่างสูงเกือบสองเมตรผิดกับผู้เล่นคนอื่นๆในกลุ่ม ทำให้ทุกคนจำเขาได้ไม่ยาก “มาร์ มาร์แน่ๆ” คนดูแถวหน้าสุดชี้นิ้วด้วยความดีใจ ธาริณีสั่งให้ซูมภาพทันที เมื่อเห็นภาพชัดๆ ก็รู้ว่าคนดูแถวหน้าชี้ไม่ผิดตัวนี่คือมาร์จริงๆ แต่เกราะที่เขาสวมอยู่ ดูอย่างไรก็ไม่ใช่เกราะวาฬขาวที่ทุกคนเคยเห็น หมาป่าขนเหล็กขอให้กล้องซูมที่ชุดเกราะชัดๆ ทุกคนจึงได้เห็นว่าเกราะนี้เป็นเกราะหนังสีดำ มีลวดลายแปลกๆเป็นริ้วๆอยู่ที่หนังตลอดทั้งผืน ที่แผงกำบังไหล่เป็นแผ่นโลหะสลักเป็นรูปคลื่น สีของมันเป็นสีเทาหม่นไม่มันวาวเหมือนโลหะทั่วไป เกราะส่วนแขน อกและขาก็ทำจากโลหะชนิดเดียวกัน การออกแบบเป็นการผสมผสานคุณสมบัติของหนังและโลหะให้เข้ากันได้อย่างน่าประหลาด มาร์สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างไม่เทอะทะ ไม่มีโลหะส่วนไหนไปขัดขวางการเคลื่อนไหว ในขณะเดียวกัน จุดต่างๆที่มักจะโดนโจมตีก็ถูกป้องกันไว้หมดแล้ว ภาพฉายไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็มาจบที่ภาพครึ่งตัวของมาร์ ในตอนนี้ทุกคนได้เห็นสัญลักษณ์ที่คล้ายรูปสามเหลี่ยมที่หน้าอกโผล่ออกมาจาเกลียวคลื่น “วาฬเพชฌฆาตหรือ” หมาป่าขนเหล็กพึมพำเบาๆ แต่บังเอิญเขามีไมค์ติดตัวอยู่ เสียงจึงดังไปทั่วภัตตาคารและถ่ายทอดไปทั่วเกม “ไม่ใช่แค่ซ่อมได้ แต่อัพเกรดได้ด้วย” คุณหยางหลุดปากด้วยความลืมตัว เกราะวาฬเพชฌฆาตเป็นไอเทมที่ระบบเคยเอามาใช้เป็นรางวัลในกิจกรรมแนะนำอาชีพใหม่ ตอนเปลี่ยนแพทช์ในปีที่สอง ผู้ชนะจะต้องหาไอเทมวัตถุดิบให้ได้ครบตามรายการที่ให้จึงจะได้เกราะชุดนี้ไป แต่น่าเสียดายที่สุดท้ายไม่มีใครได้ไปเพราะไม่มีใครหาวัตถุดิบได้จนครบ นักเล่นเกมที่เป็นลูกค้าเก่าแก่จึงรู้คุณสมบัติของเกราะชุดนี้ดี แม้จะไม่เคยเห็น หมาป่าขนเหล็กไม่แปลกใจอีกต่อไปแล้วว่าทำไม ผู้เล่นมือเก่าที่รู้ความสำคัญของการเก็บรักษาความลับอย่างมาร์ถึงได้ควานหาไอเทมวัตถุดิบจนรู้กันทั่วว่าเขาจะทำอะไร การจะเจอช่างที่ไม่เพียงแต่ซ่อมไอเทมที่เละขนาดนั้นได้ แต่ยังอัพเกรดมันได้ด้วยไม่ใช่เรื่องง่ายนัก หมาป่าขนเหล็กยิ้มที่มุมปาก ในการแข่งขันหาไอเทมคราวนั้น ผู้เล่นสิบคนแรกที่หาไอเทมมาได้มากที่สุด ต่างได้รับไอเทมระดับแรร์ที่สร้างจากวัตถุดิบที่ตนเองหามาได้กันทุกคน เขากล้าท้าเลยว่า พรุ่งนี้ ผู้เล่นที่เหลืออีกเก้าคนจะไปปรากฏตัวที่เมืองฮาร์ตพูล หรือถ้าจะให้เฉพาะกว่านั้น พวกนั้นจะไปที่ร้านของเอลโลฮิม พ่อค้าตลาดมืดคนนั้น “มันหมายความว่าอย่างไรหรือคะ” ธาริณีถามด้วยความสงสัย เธอเพิ่งเริ่มงานได้ไม่กี่เดือน จึงไม่รู้เรื่องการกิจกรรมจากระบบมากพอที่จะเข้าใจว่า ทำไมผู้เล่นระดับสูงๆในห้องถึงได้เงียบกันไปหมด “เปลี่ยนๆ พวกนั้นเดินเข้าช่องเขาขาดไปแล้ว” เสียงเด็กดังมาจากด้านหลัง ทุกคนจึงเปลี่ยนความสนใจไปที่การต่อสู้ที่กำลังจะเกิด แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนหรอก ผู้เล่นที่เล่นมานานหลายคนแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยพวกเขายังมีเวลาอีกนิดในการชิงเอาไอเทมไปฝากซ่อมที่ร้านพ่อค้าตลาดมืด ------------------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:40:10

ความคิดเห็นที่ 17 บทที่ 137 ขุมนรกที่ช่องเขาขาด 3 ช่องเขาเทพประนมเป็นช่องเขาที่มีรูปร่างเหมือนฝ่ามือสองข้างประกบกันราวกับว่ากำลังไหว้อยู่สมดังชื่อ แต่ฝ่ามือทั้งสองไม่แนบสนิทติดกันดี จึงเกิดเป็นช่องเขาแคบๆขึ้นมา แต่คำว่าแคบนี้คือความแคบเมื่อเปรียบเทียบกับความสูงของหน้าผาและความยาวของช่องเขา ไม่ใช่แคบในความหมายทั่วๆไป ดังนั้น ช่องเขานี้กว้างพอที่จะให้ขบวนสัตว์เวทเดินทางผ่านได้อย่างสบายๆเลยทีเดียว ตอนนี้ทุกคนที่ชมรายการอยู่ต่างจับจ้องไปที่ช่องเขาเทพประนมอย่างเงียบๆ ขบวนสัตว์เวททยอยเดินเข้าช่องเขาโดยไร้อุปสรรคขัดขวาง กองกำลังทหารรับจ้างสามกอง ทั้งที่คุมปากทางเข้าออกช่องเขาที่หุบเขามรณะและกลุ่มที่เฝ้าปากทางเข้าช่องเขาแห่งนี้แยกย้ายกันคุ้มกันขบวนอย่างเป็นระเบียบ หน่วยลาดตะเวนบนท้องฟ้ายังคงบินวนเวียนอยู่ไม่หยุด น่าเสียดายพวกมันได้รับคำสั่งให้มองหาศัตรูที่อยู่บนพื้นดิน พวกมันจึงบินสูงแค่ประมาณกลางฝ่ามือของเทพเจ้าแห่งช่องเขา มีเพียงนกฟีนิกส์เท่านั้นที่โผผินบินขึ้นๆลงๆตามแต่ใจ เพราะมันยังไม่เชื่องนัก พยัคฆ์ทมิฬขี่ม้าเหยาะย่างคอยตรวจตราขบวนสัตว์เวทอย่างเข้มงวด เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างไม่ค่อยพอใจ ก่อนจะชักม้าให้เดินไปหาผู้เล่นในชุดหนังมีอาวุธเป็นแส้แล้วสั่งการ “วีเลส บอกเอลล่าให้สั่งสอนเจ้านกฟีนิกส์นั่นเสียบ้าง” “ครับ” ชายคนนั้นเพียงก้มหน้ารับคำ เปล่าประโยชน์จะอธิบายให้คนพวกนี้เข้าใจว่าการเลี้ยงสัตว์ต้องให้ทั้งความรักและความเข้าใจ นกฟีนิกส์ระดับ 80 ตัวนั้นมันเพิ่งออกจากไข่ได้ไม่นาน ยังมีความเป็นเด็กอยู่มาก เขาเคยบอกให้ฝึกมันเสียก่อน ก็ไม่ฟัง ดึงดันจะเอามาใช้งาน ตอนนี้กลับมาทำเป็นไม่พอใจที่มันช่างเล่น เขาดูคนผิดไปจริงๆที่รับจ้างดูแลสัตว์เลี้ยงให้คนพวกนี้ เจ้านกฟีนิกส์บินพุ่งขึ้นไปจนถึงปลายนิ้วกลางแล้วทิ้งตัวลงต่ำตามที่มันอยากเล่น ผู้ชมทั้งหลายมองตามสัตว์เวทหายากที่แสนจะสวยงามตัวนี้บินพุ่งไปในอากาศอีกครั้งไปอย่างช่วยไม่ได้ แต่เมื่อมองตามจนถึงยอดเขา พวกเขากลับไม่สามารถถอนสายตาจากจุดสูงสุดของหัตถ์แห่งเทวะได้ เพราะมีร่างๆหนึ่งกำลังปรากฏขึ้นอย่างช้าๆและเงียบเชียบ “มาแล้ว” เด็กหนุ่มวัยยังไม่แตกพานหลุดปากด้วยความตื่นเต้น สายตาทุกคู่ในตอนนี้มองไปยังร่างเล็กๆในชุดขาวไม่วางตา “นักบวชจอมเวท” คุณหยางอุทานเมื่อดูออกว่าเซทไอเทมที่คนผู้นั้นสวมอยู่คืออะไร แต่ผู้ชมน้อยมากที่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่ละคนจึงได้แต่พยักหน้าอย่างแช่มช้าแสดงความเห็นด้วยและชื่นชมที่คุณหยางช่างตั้งฉายาได้สมกับนักบวชผู้สงบและเยือกเย็นเสียนี่กระไร ความเงียบคงจะอยู่ไปอีกนาน หลายคนคงพอใจที่จะชื่นชมภาพนักบวชยืนโต้แรงลมอย่างสงบที่ริมผา ปล่อยให้ผมที่ยาวถึงกลางหลังปลิวไสวไปสายลม โดยไม่หวั่นไหวกับศัตรูมากมายที่อยู่เบื้องล่าง หากว่า ร่างที่สองไม่ปรากฏขึ้นตามมาเสียก่อน “อัลติเมทโกเลม” ผู้เล่นที่โต๊ะวีไอพีอุทานขึ้นเมื่อร่างยักษ์สูงกว่าห้าเมตรปรากฏตัวขึ้น “ไม่ใช่หรอก ถามคุณหยางได้เลย ไม่มีเสื้อผ้าประเภทไหนทนไอร้อนในตัวอัลติเมทโกเลมได้หรอก ขนาดเกราะเหล็กยังละลายเลย” คนร่วมโต๊ะค้านเสียงลั่น สายตาทุกคู่จึงหันไปหาจอมเวทอันดับสองของเกม “อัลติเมทโกเลมต้องสวมชุดที่ทำจากหนังมังกร” คุณหยางพึมพำตอบทั้งๆที่ตายังมองที่ตัวเสื้อของยักษ์แดงไม่วางตา “หนังมังกร” ผู้ชมทวนคำเสียงลั่น หันขวับไปพินิจพิจารณาเสื้อที่เจ้ายักษ์แดงใส่อยู่ตาไม่กระพริบ “สีขาวอมเหลือง มีประกายระยิบระยับตลอดตัว” “ไม่ใช่มังกรดิน” “ไม่มีทางเป็นมังกรวารี” คนดูแต่ละคนต่างหลุดปากแสดงความเห็นออกมา แล้วทุกคนก็หันไปมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย “มังกรทอง... เหรอ” คนตาดีที่โต๊ะวีไอพีพูดออกมาทั้งๆที่ไม่อยากจะเชื่อ นักเวทจะอย่างไรก็มีความแข็งแกร่งสู้อาชีพอื่นไม่ได้ นักเวทส่วนมากในเกมมักทุ่มพัฒนาไปที่พลังจิตและความคล่องแคล่วกันทั้งนั้น เมื่อไรที่ได้ไอเทมเสริมพลังป้องกันมาล้วนแล้วแต่หวงแหนไม่ปล่อยให้ยอมหลุดมือ แล้วนักเวทประเภทไหนที่ฆ่ามังกรทองได้ และนักเวทคนนี้แข็งแกร่งแค่ไหน ถึงได้เอาหนังมังกรที่มีค่าป้องกันระดับเทพไปตัดเสื้อให้อัลติเมทโกเลมจอมถึกใส่แทนที่จะใช้เอง “ดูที่หน้าผากของโกเลมสิ” ชายคนหนึ่งในโต๊ะแถวหน้าชี้มือไปที่ยักษ์แดง นิ้วสั่นระริก ธาริณีรีบส่งสัญญาณให้ซูมภาพยักษ์แดงทันที แล้วทุกคนก็ได้เห็นรอยสักกลมๆที่มีรูปเทพเจ้าไดโอนิซัสอยู่ตรงกลางและมีขอบนอกเป็นเส้นหญ้าถักเป็นเกลียว สาเหตุที่พี่ยักษ์มีรอยสักมาอยู่ที่หน้าผากก็เพราะพี่งูนั่นเอง หลังจากที่อาหมวยทำเครื่องรางให้ทุกคนและทุกตัวจนครบ เจ้าเดรกน้อยก็ปรี่เข้าไปเอาเป็นรายแรกเพราะกลัวมีใครจะมาแย่งอีก แต่สัตว์เวทจะอย่างไรก็ไม่เหมือนผู้เล่น เครื่องรางจึงฝังลงไปอยู่ใต้ผิวหนังแทนที่จะฝังกับเมนูเกมที่พวกมันไม่มี และเจ้าเดรกน้อยก็นั่งเล่นรอยสักของมันอย่างสบายใจ มันจึงเป็นตัวแรกที่ค้นพบวิธีเปลี่ยนตำแหน่งของเครื่องราง เดี๋ยวก็เลื่อนไปที่พุง เดี๋ยวก็เลื่อนไปที่แขนอย่างสนุกสนาน พอมันเลื่อนคล่องมันก็ไปชวนโกเลมน้อยกับพี่ยักษ์มาเล่นด้วยกัน พี่งูเองก็อยากเล่นใจจะขาด แต่เนื่องจากมันปลอมตัวเป็นงูอยู่ แถมยังต้องแกล้งติดอยู่ในคทาอีกด้วย มันก็เลยเล่นด้วยไม่ได้ และหงอยจนโกเลมน้อยรู้ทัน โกเลมน้อยเลยต้องใช้ประกาศิตหัวหน้าห้อง สั่งให้ทุกตัวเลื่อนรอยสักมาที่หน้าผาก ทุกตัวจะได้อวดเครื่องรางได้อย่างเท่าเทียมกัน “รอยสักอะไรน่ะ” ผู้เล่นจำนวนมากต่างถามกันและกัน รูปของไดโอนิซัสเป็นที่รู้จักกันในหมู่ผู้ปรุงยาและผู้รักษาระดับสูงเท่านั้น ใช่ว่าผู้เล่นทุกคนพอเห็นรูปเทพเจ้าในชุดกรีกแล้วจะบอกได้ว่าคือเทพองค์ไหน “ไดโอนิซัส” ชายคนเดิมที่ชี้ให้ดูหน้าผากของยักษ์แดงตอบ ทุกคนหันไปมองเขาเป็นตาเดียว หลายคนเริ่มสังเกตได้ว่า ชายคนนี้มีกลิ่นยาสมุนไพรติดตัว ชุดที่ใส่ก็บ่งบอกว่าเป็นผู้รักษาระดับสูง ทุกคนจึงเริ่มอึ้ง ไม่ได้อึ้งที่ชายคนนี้รู้ว่ารูปคนในรอยสักคือเทพไดโอนิซัส แต่อึ้งที่นักบวชจอมเวท ยังเป็นผู้รักษาอีกด้วยต่างหาก ตอนที่คุณหยางเผลอหลุดปากบอกชื่อเซทไอเทมที่อาหมวยสวมอยู่ออกมา ผู้คนก็เข้าใจไปเองอยู่แล้วว่าอาหมวยเป็นทั้งนักบวชและนักเวท แล้วนี่ ยังจะเป็นผู้รักษาอีก แม้ตอนนี้จะไม่รู้ว่าระดับสูงแค่ไหน แต่ระดับที่ทำให้ผู้รักษาระดับสูงคนหนึ่งตกใจจนมือสั่นระริกคงไม่ธรรมดาแน่ คนๆนี้ไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมไม่เคยมีใครได้ข่าว และที่สำคัญตะขอกรงเล็บเหยี่ยวไปเชิญมาจากไหน และอาศัยอะไรจึงเชิญมาได้ “อย่างเพิ่งตกใจไปน่า” มีแต่หมาป่าขนเหล็กที่ยังคงความรอบคอบไว้ได้ “ต่อให้ได้สามอาชีพ ก็ใช่ว่าจะเก่งทุกอาชีพ นี่เรายังไม่เห็นฝีมือของคนๆนี้เลยนะ” จากนั้นการโต้เถียงครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น บ้างก็ว่าไอเทมที่ใช้ก็บ่งบอกถึงระดับได้ บ้างก็ว่าต้องรอดูฝีมือก่อนดีกว่า และเพราะทุกคนมัวแต่หันไปสนใจและวิพากษ์วิจารณ์นักบวชจอมเวทลึกลับจึงไม่มีใครสังเกตว่าที่ข้อกลางของนิ้วกลางในมือข้างเดียวกันได้มีคนสามคนปรากฏตัวผ่านวงแหวนเวทมาเช่นกัน จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:41:11

ความคิดเห็นที่ 18 “หมวยน้อยเราจุดชนวนแล้ว” พี่เหยี่ยวให้สัญญาณหลังจากที่จุดไฟใส่เชือกอาบน้ำมันขดโต แม้ไฟจะลามไปอย่างรวดร็วและก่อให้เกิดควันคละคลุ้ง แต่มันก็แทบจะกลืนหายไปกับสายหมอกที่ยังอ้อยอิ่งอยู่ในที่สูง อาหมวยยกคทาขึ้นมาตรงหน้า ทำท่าราวกับกำลังร่ายเวทมหากาฬบทยาวเหยียด แต่ความจริงแค่เตรียมพลังเวทเพื่อส่งไปหาม้วนคาที่แปดม้าเอามาวางไว้เรียบร้อยแล้ว คราวนี้เธอรับหน้าที่ทลายหน้าผาฝั่งตรงกันข้าม และพวกพี่เหยี่ยวรับหน้าที่ทลายฝั่งนี้ แต่ตอนนี้งานอย่างเดียวที่เธอต้องทำคือ ยืนนิ่งๆอีกห้านาที รอให้ชนวนวิ่งไปใกล้ๆจะถึงระเบิดแล้วค่อยใช้เวท “ถึงเวลาแล้วให้สัญญาณด้วยนะ” อาหมวยสั่งเอไอ แกว๊ก ฟีนิกส์บินเล่นพุ่งขึ้นมาอีกหน คราวนี้มันส่งเสียงร้องเตือนคนข้างล่างและเรียกพวกพ้องมาสมทบ เมื่อเจอคนอยู่บนยอดเขา โชคดีที่พวกพี่เหยี่ยวพากันหลบระเบิดเข้าไปในถ้ำทันทีที่จุดชนวนเสร็จ มันจึงพบแต่อาหมวยกับยักษ์แดงเท่านั้น “ยักษ์แดง ฝากด้วยนะ” อาหมวยสั่งเสียงเรียบ “ได้เลยนายหญิง” เจ้ายักษ์แดงมันรอเวลานี้มานานแสนนาน เวลาโชว์เดี่ยวห้านาที ตั้งแต่มันเห็นนกฟีนิกส์ นกอินทรีและเหยี่ยวภูเขาจากจอภาพในห้องโกเลมน้อยและรู้ว่าพี่เหยี่ยววางแผนไว้อย่างไร มันก็รู้ว่า ถ้ามันจะต้องสู้กับใครบนยอดเขาละก็ ก็ต้องเป็นเจ้านกพวกนี้แหละ พอมันถามนายท่านเรื่องวิธีรับมือ นายท่านก็เอาแผ่นๆอะไรก็ไม่รู้มาฉายภาพวิธีการต่อสู้กับนกพวกนี้ให้มันดู ตอนแรกมันก็แค่เตรียมตัวไปตามปกติ แต่พอมันเจอแผ่นรวมฮิตสัตว์เวทยอดฝีมืออยู่ในกอง มันถึงได้รู้ว่า ถ้าออกท่าสวยๆจะได้โชว์ในจอกับเขาด้วย และสัตว์เวทที่ได้อยู่ในจอจะได้เป็นยอดฝีมือ มันอยากเป็นยอดฝีมือ มันเลยเปลี่ยนใจไม่ฆ่าเจ้านกพวกนี้ทันทีตามแผนเดิม ต้องเก็บไว้นานๆหน่อยจะได้โชว์รำกระบองสวยๆกับเขาสักยก คิดแล้วเจ้ายักษ์แดงก็หยิบกระบองยักษ์ออกมาควง “โห” เสียงคนดูร้องกระหึ่มเมื่อเห็นยักษ์แดงควงกระบองคอยป้องกันไม่ให้ฟีนิกส์และฝูงนกเข้าใกล้นายของมัน เจ้ายักษ์แดงมันทำราวกับว่ามันเล่นกลอยู่ มันรำกระบองของมันไปเฉยๆ แต่นกพวกนี้กลับพุ่งมาหากระบองมันเอง แต่พอพวกมันจะโดนกระบอง เจ้ายักษ์ก็แค่เขี่ยๆปัดๆให้พวกมันออกไป แล้วกลับไปรอให้มันบินกลับมาเล่นใหม่ นกตัวอื่นนั้นไม่เท่าไร จะอย่างไรพวกมันก็เป็นแค่สัตว์เวทระดับสอง ไม่กล้าหือกับพี่ยักษ์อยู่แล้ว ได้บินเล่นไปๆมาๆก็นับว่าดีแล้ว แต่นกฟีนิกส์ที่เป็นสัตว์เวทระดับสามเหมือนกัน แต่ประสบการณ์ห่างกันไม่เห็นฝุ่นกำลังโกรธขึ้นเรื่อยๆ เจ้านกฟีนิกส์เริ่มใช้เวทเสริมการโจมตี แต่ทำอย่างไรก็ไม่เป็นผล เจ้ายักษ์แดงเอาแต่อยากโชว์ท่าสวย พอเจ้าฟีนิกส์พ่นไฟมา มันใช้เวทน้ำดับ แล้วก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ พอมันใช้เวทลม เจ้ายักษ์แดงอย่างมากก็เอาแรงลมว่าเพิ่มตอนคำนวณว่าจะต้องฟาดไปที่ตำแหน่งไหน แล้วถ้ามันรู้สึกว่าท่าถัดไปของมันไม่ควรมีอะไรมารบกวนสายตาคนดู มันก็แกล้งตวัดกระบอกไปดักหน้าจนเจ้านกฟีนิกส์ต้องบินถอยหลังแทบไม่ทัน ไม่ว่าเวทอะไรที่คิดจะใช้ก็ต้องกล้ำกลืนกลับไปแม้จะเกินทน “ทำไมอัลติเมทโกเลมถึงไม่โจมตีที่จุดตายละคะ หรือมันทำไม่เป็น” ธาริณีถามอย่างแปลกใจ “ผมว่ามันต้องเป็นแผนอะไรสักอย่าง” คุณหยางเดา “คนข้างล่างไม่เห็นสภาพการต่อสู้ โกเลมตัวนี้แค่ป้องกันนายให้ร่ายเวทได้อย่างต่อเนื่อง ไม่ทำร้ายให้นกพวกนั้นบาดเจ็บ ถ้าผมอยู่ข้างล่าง ผมคงไม่คิดว่าต้องกังวลอะไรมากมายนัก” หมาป่าขนเหล็กช่างคิดอะไรได้ซับซ้อนเกินกว่าที่พี่เหยี่ยวและยักษ์แดงคิดมากมายนัก จึงไม่น่าแปลกใจที่คนฟังต่างพยักหน้ายอมรับด้วยความเลื่อมใส “นายหญิง ได้เวลาแล้ว” เอไอส่งเสียงเตือน อาหมวยส่งพลังเวทออกไปทันที เจ้างูในคทาช่วยควบคุมทิศทางเหมือนเคย อาหมวยจึงไม่ต้องเสียเวลาเล็ง คนที่ดูผ่านจอภาพเห็นเพียงลำแสงพลังเวทที่กระจายออกไปเหมือนพัด แล้วก็ตามด้วยเสียงตูม ทุกคนในภัตตาคารยืนขึ้นด้วยความตกใจ เจ้าหน้าที่รีบเลื่อนภาพเพื่อหาภาพที่ชัดที่สุดทันที ตอนนี้นอกจากกล้องที่ฉายภาพอาหมวยกับยักษ์แดงแล้ว ทุกกล้องล้วนเห็นแต่ฝุ่น “เวทถล่มพสุธา” คุณหยางอุทานด้วยความตกตะลึง “อันวา นายลอยบอลลูนให้ถอยห่างออกไป เก็บภาพช่องเขาเทพพนมทั้งเขาส่งกลับมาด้วย” ธาริณีสั่งเพื่อนรุ่นน้องทันที ประสบการณ์ของเธอมันบอกว่าต้องภาพไกลเท่านั้นถึงจะเห็นอานุภาพของเวทบทนี้ของนักบวชจอมเวท ------------------------------------------------------------ “ไอ้หมี แกแน่ใจนะว่าจะเป็นอย่างที่ข้าคิด” พี่อีกาถามหลังจากที่เดินหลบมาจนถึงจุดปลอดภัยแล้ว “เออ ข้าวิจัยเทียบความรุนแรงของระเบิดกับเวทถล่มพสุธาของหมวยน้อยด้วยตัวเอง แล้วให้เจ้ามโนมัยเป็นคนคำนวณ หมอนั่นน่ะเชี่ยวชาญเรื่องวางระเบิดเป็นที่สุด ได้หมอนี่คำนวณให้ รับรองไม่พลาด” พี่หมีตัดบทอย่างรำคาญก่อนจะหยิบที่ปิดหูมาสวม พี่อีกาเลยยิ้มกระหยิ่มยินดีเสียจนพี่เหยี่ยวที่กำลังจะปิดหูบ้างต้องหันไปถาม “แกวางแผนอะไรไว้วะ” “เอ่อน่า เดี๋ยวก็รู้” พี่อีกาไม่ตอบ แต่หันไปสวมที่ปิดหูเตรียมรับเสียงระเบิดแทน --------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:41:47

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่นานฝุ่นก็เริ่มจางหาย ภาพจากระยะไกลก็ส่งกลับมาได้ทันเวลา ทุกคนถึงกับอึ้งเมื่อเห็นว่าช่องเขาเทพประนมโดนถล่มจนผิดรูปไปแล้ว นิ้วหัวแม่มือ นิ้วชี้ นิ้วนางและนิ้วก้อยโดนระเบิดหักไปครึ่งหนึ่ง ทุกคนเข้าใจว่า มันเป็นแผนปิดล้อมกิลด์พิทักษ์ฟ้า ต้องระเบิดหินให้ถล่มมาปิดทางทั้งสองด้าน แต่ทำไมต้องระเบิดสี่นิ้ว เหลือนิ้วกลางไว้นิ้วเดียวทั้งสองมือด้วยล่ะ “หึๆ หึๆ หึๆ ฮ่าๆๆ” มหาป่าขนเหล็กพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่ แต่ก็หลุดออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ และดูเหมือนมันจะเป็นโรคระบาด ผู้เล่นส่วนใหญ่มองนิ้วกลางของเทพที่ชี้โด่แล้วก็นั่งลงกุมท้องหัวเราะอย่างอดไม่ได้ บางคนถึงกับลองกำมือแล้วเหลือนิ้วกลางไว้นิ้วหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆแล้วส่ายหน้า เหลือแต่ผู้เล่นหญิงที่เรียบร้อยเป็นพิเศษไม่กี่คนที่นั่งถอนหายใจหน้าแดงก่ำไม่พูดไม่จา คนที่มากับลูกกับหลานบางคนก็เริ่มสอนว่าอย่าให้เอาเยี่ยงอย่าง มันไม่สุภาพ ธาริณียืนนิ่งจ้องมองภาพในจออย่างเงียบงัน ไม่รู้จะบรรยายยังไงต่อ เธอจึงหันไปหาผู้เชี่ยวชาญที่เธอพึ่งได้เสมอมา “คุณหยางคะ” คุณหยางพยายามกลั้นหัวเราะก่อนจะออกความเห็นที่มีชีวิตชีวาผิดกับทุกที “ตั้งแต่เกิดมา ก็มีครั้งนี้แหละครับ ที่มีคนชูนิ้วกลางใหญ่ขนาดนี้มาให้เห็น” หมาป่าขนเหล็กหันมาเสริมทั้งที่หน้ายังแดงก่ำจากความพยายามที่จะกลั้นหัวเราะ “ผมว่า มันต้องอย่างนี้แหละ มันถึงจะเป็นสามโจรสลัดของแท้” ธาริณีตวัดค้อนด้วยความขัดใจ “พวกผู้ชาย” ------------------------------------------------------ พอฝุ่นเริ่มจาง คนกลุ่มที่สามก็ปรากฏตัวอย่างเงียบเชียบในถ้ำกลางหุบเขา โกเลมน้อยกับเดรกเปิดกระเป๋าปล่อยลูกน้องทันที พวกผู้ใหญ่ที่ตามมาก็มัวแต่แจกม้วนคาถากันอยู่ จึงไม่มีใครนอกจากพี่วินที่รู้ว่าเจ้าสองตัวนี่ทำอะไรไป “หือ ม้วนนี้เอามาจากไหน ทำไมมันเพิ่มความเร็วได้ตั้งสองเท่าของทุกที” อาชาไนยถามด้วยความแปลกใจ ม้าที่เหลือเลยมาช่วยกันดูม้วนคาถาที่เหลือในกอง “อ้าวนี่ตราของเดรกน้อยนี่” หัยทักทันทีที่เห็นฝ่าเท้าของเจ้าเดรกน้อยบนม้วนคาถา “เห็นไหม บอกแย้วว่าหนูเก่ง” เดรกน้อยยื่นหน้ามารับความดีความชอบทันที “ใช่เก่ง เก่งมากเลย ฉะนั้น ม้วนคาถาเดรกน้อยกองนี้ ข้าจอง” อัสดรรวบไปทั้งกองเลยทีเดียว “อ้าว เฮ้ย” หัยทำท่าจะตาม แต่ก็ตามไม่ทัน แปดม้าแต่ละคนมีหน้าที่ประจำจุดต่างๆตามเวลาที่กำหนด ขืนตามไปทวงม้วนคาถา เขาไปประจำจุดที่ตัวเองรับผิดชอบไม่ทันแน่ หัยเหลียวซ้ายแลขวาเห็นเพื่อนๆใช้ม้วนคาถาธรรมดาโดยไม่เกี่ยง เขาก็เลยแอบหยิบโถที่เต็มไปด้วยม้วนคาถาจิ๋วติดมือไปโดยไม่มีใครเห็น “ไม่ได้ของเดรกน้อย ก็เอาของลูกน้องเดรกน้อยไปก่อนละกันวะ ถึงไม่ดีเท่า คงเอาปริมาณเข้าข่มได้” ว่าแล้วหัยก็ใช้วงแหวนเวทย้ายที่ไปประจำตำแหน่งทันที -------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:42:44

ความคิดเห็นที่ 20 หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าขี่กิเลนวนรอบพื้นที่เพื่อสำรวจความเสียหายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ตอนนี้ปากทางข้างหน้าถูกปิดด้วยหินกองโตสูงกว่าห้าเมตร ด้านหลังก็เช่นกัน แต่สถานการณ์ดูจะรุนแรงกว่า เพราะมีทหารรับจ้างพียงไม่กี่คนที่รายงานตัวเข้ามา ส่วนที่เงียบไปน่าจะตายไปหมดแล้ว และยังบรรดาสัตว์เวทของเขาอีก โชคดีที่สัตว์เวทระดับสูงที่เป็นของเขาจริงๆล้วนอยู่ข้างหน้า แต่ถึงอย่างนั้น พวกที่อยู่ด้านหลังเขาก็ซื้อมาแพงไม่น้อย แล้วยังต้องจ้างคนอื่นเลี้ยงอีก เขากวาดตามองสัตว์เวทเกือบสิบตัวถูกหินทับอยู่ แล้วก้มมองเมนูเกมเพื่อตรวจสอบ “ตายไปแล้ว 27 ตัว เงินทั้งนั้น” เขามองเสือเขี้ยวดาบที่โดนหินทับไปครึ่งตัวที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าโกรธแค้น “คนเลี้ยงอยู่ไหน” เขาตวาดเรียกเสียงเกรี้ยว พอได้ยินคำเรียกหา นักฝึกสัตว์ที่คอยดูแลเสือตัวนั้นอยู่ก็เดินมาหาทันที ในมือเขายังถือยาเพิ่มพลังชีวิตชั้นสูงที่เหลืออยู่ครึ่งขวดมาด้วย “หัวหน้าครับ ช่วยไอ้หนูของผมด้วย” “ปลดปล่อยมันซะ” หัวหน้ากิลด์สั่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย “อะไรนะครับ” นักฝึกสัตว์มองหน้านายจ้างอย่างไม่เชื่อหู “ปลดปล่อย สลายพันธะกับมันเสีย” หัวหน้ากิลด์พูดเสียงเรียบ นักฝึกสัตว์มองหน้านายจ้างหัวหน้ากิลด์นิ่งไป แต่แล้วก็ทำตามด้วยความลังเล ครั้งนี้กิลด์พิทักษ์ฟ้ากว้านซื้อสัตว์เวทไว้มากมาย แต่จะอย่างไร หากไม่ได้กำราบสัตว์เวทเอง จำนวนที่ครอบครองได้ย่อมมีจำกัด ด้วยเหตุนี้ นักฝึกสัตว์จำนวนมากจึงถูกจ้างให้มาช่วยควบคุมสัตว์ โดยใช้ชื่อนักฝึกสัตว์เป็นเจ้าของร่วม แต่แม้จะมีชื่อเป็นเจ้าของสัตว์เลี้ยงคนหนึ่ง แต่สิทธิขาดในการถือกรรมสิทธิกลับไม่มีเพราะสัญญาจ้างที่ทำผ่านระบบ ดังนั้นพวกเขาจึงบิดพริ้วไม่ทำตามคำสั่งไม่ได้ ทันทีที่เสือเขี้ยวดาบถูกปล่อยให้เป็นอิสระ หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าก็ใช้ดาบปลิดชีวิตสัตว์เวทที่อยู่ในสภาพไร้ทางสู้ทันที เขาส่งสัญญาณให้คนสนิทที่ตามมาจัดการเก็บไอเทมและชำแหละซาก “รู้ไว้ด้วยว่าตอนนี้พวกเราถูกล้อมอยู่ ไม่อาจเสียน้ำยาเพิ่มพลังชีวิตให้สัตว์ที่ไม่มีทางรอดอย่างเด็ดขาด สัตว์เวทมีโอกาสกลับมาเกิดใหม่ไม่มาก ดังนั้น ตัวไหนที่อยู่ในสภาพนี้” เขาใช้ดาบชี้ไปที่เสือเขี้ยวดาบ “ให้ปลดปล่อยแล้วฆ่าทิ้งเพื่อเก็บไอเทมทันที” บรรดานักฝึกสัตว์หลายคนฟังจนตระหนก พวกเขาส่วนมากเลือกอาชีพนี้เพราะรักสัตว์ แต่ไม่สามารถเลี้ยงได้ในโลกจริง ที่ยอมรับจ้างก็เพราะหวังพัฒนาทักษะ แต่เมื่อมาเจอสัตว์เวทระดับสามที่สามารถสื่อสารได้ เฉลียวฉลาด มีบุคลิกเฉพาะตัว พวกเขาก็ผูกพันกับพวกมันไม่น้อย คำสั่งนี้จึงเป็นการทำลายหัวใจของนักฝึกสัตว์ทีเดียวทั้งกลุ่ม “พี่ เมื่อเดินทางถึงจุดหมาย ฉันขอลาออก” เอลล่า นักฝึกสัตว์หญิงหันไปบอกพี่ชายทันที คนเป็นพี่ได้แต่พยักหน้า เขารู้ดี เมื่อสิ้นสุดการเดินทาง เขาต้องพาคนของเขาแยกทางออกมาแน่นอน จริงอยู่ การที่สัตว์เวทมีเจ้าของสองชื่อ คือหัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าและนักฝึกสัตว์จะทำให้ หากพวกมันตาย มันจะกลับไปเกิดกับเจ้าของที่แท้จริง คือหัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าเท่านั้น แต่หัวหน้ากิลด์กลับมีความสามารถที่จะมีสัตว์เลี้ยงได้แค่ยี่สิบตัว และเขาเองก็รับพวกตัวเด่นๆไปคุมเองอยู่แล้วจนครบจำนวน ดังนั้นตัวที่ตายไปก็เท่าตายแล้วสูญ แต่ทำไมไม่ลองปล่อยให้มันมีโอกาสหาทางเอาชีวิตให้รอดบ้าง มันไม่แน่สักหน่อยที่พวกมันจะต้องตาย ไม่เห็นต้องชิงฆ่ามันเก็บไอเทมแบบนี้เลย “ถ้าทำใจไม่ได้ ก็ปลดปล่อยสัตว์อย่างเดียว ผมจะให้คนของผมจัดการต่อเอง” หัวหน้ากิลด์หันมาสั่งเมื่อได้ยินเต็มสองหูและเห็นเต็มสองตา เขาแสยะยิ้ม ในเวลานี้เขาไม่แตกหักกับเหล่านักฝึกสัตว์หรอก ถ้าคนพวกนี้ยังไม่กำแหงลงมือก่อน เขารอให้ถึงเมืองพยัคฆ์หมอบ ชิงเมืองได้เมื่อไร เขาจะรอดูน้ำหน้าว่า ใครจะกล้าหือกับเขาบ้าง หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าจ้องตาวีเลสเขม็งก่อนจะเปลี่ยนไปสำรวจความเสียหายของกลุ่มทหารรับจ้าง ------------------------------------------------------------------ ในเวลาเดียวกัน อาหมวยก็ถามทุกคน “พร้อมหรือยัง” “พร้อม” สามโจร แปดม้าและเพื่อน วินและสัตว์เวทสี่ตัวตอบพร้อมกัน “ยักษ์แดง ล่อเจ้าฟีนิกส์ไปที่หน้าผา” อาหมวยเปลี่ยนแผนตามคำแนะนำของคนที่ไม่ได้เข้ากลุ่ม “ได้เลยนายหญิง” เจ้ายักษ์แดงเลิกเล่น มันรู้แล้วว่านายหญิงคิดจะทำอะไร ------------------------------------------------------------------ “นักบวชจอมเวททำอะไรอีกแล้ว” เสียงผู้ชมคนหนึ่งดังขึ้น ธาริณีจึงสั่งฝ่ายกล้องทันที “เลื่อนภาพช่องเขา.. เอ่อ .. คงต้องรอตั้งชื่อใหม่ ให้ลดไปเป็นภาพเล็ก แล้วดึงภาพนักบวชจอมเวทมาเป็นภาพใหญ่แทนด้วยค่ะ” พิธีกรสาวทำท่ากระอักระอ่วนไม่กล้าพูดถึงชื่อช่องเขาอีกแล้ว ไม่ใช่อะไร เธอกลัวจะเรียกผิดเท่านั้นเอง สิ่งที่ทุกคนเห็นก็คือ ภาพยักษ์แดงตวัดกระบองใส่ฟีนิกส์จนมันต้องบินหนีมาทางอาหมวย พอได้จังหวะ อาหมวยก็กระโดดขึ้นไปยืนบนหลังของมันทันที “อีกห้านาทีค่อยตามลงมา” อาหมวยหันมาสั่งเสียงเข้ม “ขอรับ” เจ้ายักษ์แดงทำท่านอบน้อมเต็มที่ เมื่อกี้ตอนที่นายท่านบอกแผน นายท่านบอกว่ามันกำลังได้ออกทีวีด้วย มันไม่รู้หรอกว่าทีวีคืออะไร แต่มันน่าจะเท่ดี ดังนั้น ต้องแอ๊กต่อไป เนื่องจากภาพจากบอลลูนถ่ายจากระยะไกลเกินไป จึงไม่มีใครเห็นลูกเล่นที่รองเท้าอาหมวย เสียงกริ๊กดังขึ้นเบาๆเมื่ออาหมวยเหยียบลงบนหลังฟีนิกส์ “รองเท้าเชื่อมกับร่างฟีนิกส์เรียบร้อย บินผาดโผนแค่ไหนก็ไม่ตกนายหญิง” “ดี เพราะเราต้องเติมทั้งน้ำทั้งไฟ ไม่งั้นเนื้อเปื่อยรวมรสไม่ได้ที่แน่” โชคดีที่ลมแรงจนไม่มีใครได้ยินสิ่งที่อาหมวยบอกเอไอ ไม่อย่างนั้นเธอคงได้ฉายาปีศาจจอมเวทมาแทนแน่ๆ แกว๊ก นกฟีนิกส์ส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ มันพยายามบินผาดโผนตีลังกากลับหน้าหกหลัง แต่คนบนหลังมันนอกจากจะไม่หล่นสักทีแล้ว มันยังรู้สึกเหมือนมีพลังบางอย่างไหลวนเหมือนเชือกที่รัดมันแน่นขึ้นเรื่อยๆ มันตัดสินใจบินลงไปหานายของมัน โดยที่ไม่รู้เลยว่า พลังที่มันกลัวนักหนานั้น ความจริงอาหมวยร่ายเวทป้องกันให้มันต่างหาก “ดิ่งลงไปอย่างนั้นแหละ ดีมาก” อาหมวยย่อตัวลงแนบกับหลังฟีนิกส์เพื่อลดแรงต้านของลม เธอกระชับคทาในมือก่อนจะออกคำสั่งให้พี่งูเตรียมพร้อม -------------------------------------------------------- “จะทำอะไรเนี่ย” ธาริณีเริ่มหมดมาดพิธีกรเข้าไปทุกที “ข้าว่าต้องชิงฟินิกส์แน่ๆเลย” ผู้ชมหลายคนเริ่มเดา “เหอๆ สัตว์ระดับสามแบบนั้นน่ะนะจะชิงกันง่ายๆ” และเสียงค้านก็ตามมา “หรือจะลงไปท้าดวลตัวต่อตัวกับหัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้า” ผู้เล่นอาชีพนักเวทคาดการณ์ด้วยแววตาฝัน การเห็นคนร่วมอาชีพเก่งเทพนี่มันให้ความรู้สึกดีจริงๆ “จะบ้าเหรอ ข้างล่างยังเหลือสัตว์เวทอีกเป็นร้อย” เพื่อนร่วมอาชีพอีกคนหันมาทำตาขวาง “แต่ที่ข้าสงสัยคือเจ้าสามโจรสลัดนั่นมันอยู่ไหน” ผู้เล่นที่โต๊ะวีไอพีตั้งข้อสังเกตที่น่าสนใจ “นั่นสิ แล้วยังกองกำลังเสริมที่ซ่อนอยู่อีก” เพื่อนร่วมโต๊ะก็ช่วยเสริมประเด็นทันควัน คนดูวิพากษ์วิจารณ์กันขรม โดยหาคำตอบไม่ได้ พอจะถามผู้เชี่ยวชาญ ผู้เชี่ยวชาญทั้งสองต่างยกมือยอมแพ้แล้วตอบเป็นเสียงเดียว “เวทแอนด์ซีอย่างเดียวครับผม” ---------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:44:04

ความคิดเห็นที่ 21 บทที่ 138 ขุมนรกที่ช่องเขาขาด 4 จากอีกมุมหนึ่งของฟากฟ้า ชายสามคนยืนอยู่ในบอลลูนสายตาจับจ้องไปที่นกฟีนิกส์สีแดงเพลิงที่บินฉวัดเฉวียนขึ้นๆลงๆ เดี๋ยวก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเหนือยอดเขาที่เหลืออยู่ พริบตาเดียวก็ทิ้งตัวลงต่ำลงมานับร้อยเมตร เปลวเพลิงที่ลุกท่วมตัวมันบอกให้รู้ว่ามันกำลังทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อจะกำจัดร่างในชุดยาวที่ยืนอยู่บนหลังของมัน แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล “โห ต้องเคยขี่สัตว์เวทที่มีปีกมาแล้วแน่ๆ และต้องมีทักษะปราบพยศด้วยแน่ๆเลย” อันวาอุทานด้วยความลืมตัว “ชัวร์ ไม่มีพลาด เผลอๆอาจเป็นนักฝึกสัตว์อีกอาชีพด้วยซ้ำ” ตากล้องและคนบังคับบอลลูนสนับสนุนแบบทุ่มสุดตัว แต่คนที่เหลือคือ สามารถ กลับส่ายหน้าช้าๆ “ไม่จำเป็นนักหรอก ก็เห็นอยู่แล้วว่า นักบวชจอมเวทมีพลังเวทมากขนาดนั้น อาจจะใช้เวทหลายๆประเภทช่วยในการทรงตัวและควบคุมฟีนิกส์ก็ได้” เขาคิดแบบคนมีประสบการณ์ การจะควบคุมฟีนิกส์ที่เป็นของคนอื่นหรือกำลังพยศไม่ได้มีอยู่ทางเดียวหรอก ขอให้รู้จักพลิกแพลงความสามารถที่มีอยู่มาใช้ก็จะทำอะไรๆได้ทั้งนั้น หากต้องรอเรียนรู้ทักษะจากภารกิจ จากตำราหรือรอสุ่มตอนได้อาชีพ จะเป็นยอดคนได้อย่างไร น่าเสียดายที่ไม่มีใครเชื่อเขา อันวาส่ายหน้าแสดงความไม่เห็นด้วยทันที “เป็นไปไม่ได้พี่ ขืนทำได้อย่างที่พี่ว่า นักบวชจอมเวทนั่น ต้องเป็นนักรบเทพด้วย ถึงจะใช้เวทมาผสมกับการเคลื่อนไหวจนไม่ตกจากหลังฟีนิกส์” “แล้วยังต้องใช้เวทระดับสูงได้ทั้งสายดิน น้ำและลม แค่สายเดียวนักเวทเจ๋งๆที่ทุ่มให้กับอาชีพนี้อาชีพเดียวก็รากเลือดแล้ว นี่เป็นทั้งนักบวชและนักเวท ไม่มีเวลามาพัฒนาทักษะหรอก ทำภารกิจให้ได้อาชีพนักฝึกสัตว์อีกอาชีพง่ายกว่าเยอะ เชื่อผม” ตากล้องช่วยค้านอย่างมั่นใจ “เฮ้ย นั่นอะไร” ตากล้องเห็นเจ้าฟีนิกส์สะดุ้งจนเปลี่ยนทิศทางในการบินเมื่อมันเหลืออีกแค่ห้าหกเมตรก็จะถึงพื้น เขาซูมภาพทันที ทั้งสามจึงเห็นลูกดอกพุ่งขึ้นไปที่ตัวฟีนิกส์ราวกับห่าฝน แต่พอใกล้จะถึงตัวก็ลุกเป็นไฟถูกเผากลายเป็นเถ้าในทันที “เหลือเชื่อจริงๆ กิลด์พิทักษ์ฟ้ายอมปลดปล่อยฟีนิกส์เพื่อจะฆ่านักบวชจอมเวท” สามารถหลุดปากทันที “เฮ้ย มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้ว” อันวาตะโกนเมื่อเห็นลูกไฟขนาดใหญ่ระเบิดขึ้น ตากล้องบังคับบอลลูนให้เข้าไปใกล้ช่องเขาขาดทันที “อย่า...” สามารถร้องห้ามสุดเสียงแต่ไม่ทันการณ์เสียแล้ว บอลลูนพุ่งออกไปราวกับติดเทอร์โบ -------------------------------------------- “ที่คุณสามารถพูดหมายความว่าอย่างไรคะ” ธาริณีทำหน้าที่ผู้สื่อข่าวระหว่างที่บอลลูนของสามารถส่งมาแต่ภาพกระตุกขึ้นๆลงๆ และบอลลูนลูกอื่นถูกคนของสามารถเข้าควบคุม ระงับไม่ให้เข้าไปใกล้เกินไป หลังจากที่ได้ยินเสียงห้ามของหัวหน้า “ฟีนิกส์เป็นสัตว์เลี้ยงของกิลด์พิทักษ์ฟ้า ถึงเราจะไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ แต่เจ้าของต้องรวมอยู่ในกลุ่มนั้นแน่นอน ดังนั้น มือธนูของกิลด์พิทักษ์ฟ้าจึงยิงฟีนิกส์ไม่ได้” คุณหยางอธิบายได้แค่ครึ่งเดียวก็โดนขัดคอ “แล้วเขาจะปลดปล่อยฟีนิกส์ทำไมละคะ แค่ยิงไปที่ฟีนิกส์ ก็ยิงนักบวชจอมเวทได้แล้ว ฟีนิกส์เองก็ไม่มีทางโดนยิงด้วย” ธาริณีขัดขึ้นทันทีที่เห็นว่าคำอธิบายไม่สมเหตุสมผล หมาป่าขนเหล็กยิ้ม “แต่ตราบใดที่ฟีนิกส์ยังอยู่ นักบวชจอมเวทก็มีเกราะกำบังลูกธนู พวกนั้นไม่ได้ปลดปล่อยฟีนิกส์อย่างเดียวนะคุณ พวกเขารอให้ฟีนิกส์คลั่งจนตัวลุกเป็นไฟ รอให้มันทิ้งตัวจนอยู่ในระยะหวังผลของมือธนูแล้วจึงปลดปล่อย ฟีนิกส์ตัวนั้นกำลังคลั่งอยู่แล้ว พอโดนปล่อยก็เหมือนโดนทรยศซ้ำ ความโกรธของมันจะทำให้เปลวเพลิงที่ปล่อยออกมาเผานักบวชจอมเวทนั่นมีความแรงเป็นสองเท่า แล้วยังเจอกับธนูอีก พวกนั้นกะเก็บนักบวชจอมเวทในทันที ถึงได้ลงทุนขนาดนั้น” ธาริณีและคนดูหลายคนเริ่มเข้าใจ แต่ก็มีคำถามตามมา “แล้วเขาไม่เสียดายฟีนิกส์หรือ” หนึ่งในคนดูตะโกนถามออกมา คุณหยางยิ้มก่อนจะตอบ “ฟีนิกส์ที่มีเจ้าของ หากว่าไม่ได้มอบให้ออกไปเอง ไม่ว่าสูญเสียไปด้วยสาเหตุใด ก็จะไม่มีใครสามารถกำราบได้จนกว่าพ้นระยะเวลา 30 วัน ฟีนิกส์ตัวนี้ แม้จะโดนทรยศ แต่ดูจากจำนวนลูกธนูแล้ว หลังจากนี้ต้องบาดเจ็บไม่น้อย ขอเพียงเจ้าของมันหามันเจอ การจะกำราบให้มันกลับมาเป็นสัตว์เลี้ยงอีกครั้ง ก็ไม่ยากนักหรอก” คำตอบนี้ทำให้ทุกคนกระจ่างและหนาวเหน็บในเวลาเดียวกัน กระจ่างกับข้อสงสัย และหนาวเหน็บกับความใจดำอำมหิตของกิลด์พิทักษ์ฟ้า แม้สัตว์เวทจะเป็นเพียงสัตว์เลี้ยง แต่การใช้มันเหมือนเป็นเพียงเครื่องมือชิ้นหนึ่งโดยไม่มีความรักให้แม้แต่น้อยก็นับว่าไม่ธรรมดาจริงๆ ----------------------------------------- อันวาอ้าปากหวอตะโกนลั่น “ถอยๆๆ” เมื่อเห็นทะเลเพลิงอยู่ตรงหน้า ตอนนี้พวกเขาลอยอยู่เหนือนักบวชจอมเวทแค่ห้าเมตรจึงเห็นชัดเจนว่าคนบนหลังฟีนิกส์กำลังทำอะไร เจ้านกฟีนิกส์ตัวนั้นมันร้องลั่นไม่หยุดและบินวนไปวนมาเหมือนกับจะตามหาเจ้าของ พอตากล้องจับภาพได้มั่น ธาริณีก็ดึงภาพจากกล้องนี้เป็นภาพใหญ่ทันที ทุกคนจึงได้เห็นนักบวชจอมเวทใช้ม้วนคาถาโวลคาโนสลับกับทอร์นาโดแค่ไม่กี่ม้วน พื้นข้างล่างก็กลายเป็นทะเลเพลิงในพริบตา “เสร็จงานแล้ว ไปได้” พวกเขาได้ยินนักบวชจอมเวทแค่นี้ แล้วก็เห็นนกฟีนิกส์บินออกไปจากบริเวณนั้นทันที “อ้าว ไหนว่า ไม่มีใครกำราบมันได้เดือนนึงไง” คำถามมาจากแถวหน้าเหมือนเดิม แต่คราวนี้ทั้งคุณหยางและหมาป่าขนเหล็กต่างส่ายหน้ากันทั้งคู่ ใครจะรู้ล่ะว่า ที่อาหมวยสั่งเมื่อกี้นั้น สั่งเอไอของตัวเอง ไม่ได้สั่งนกฟีนิกส์ พออาหมวยสั่ง เจ้าเอไอมันก็ติดต่อฟีนิกส์ทันที ทำเป็นเสียงแจ้งเตือนจากระบบว่า พลังเวทที่คอยป้องกันธนูให้มันอยู่นั้นกำลังจะสลาย ให้มันบินหนีไปอยู่ในที่ปลอดภัยก่อน เจ้านกฟีนิกส์อ่อนประสบการณ์ก็เลยหลงเชื่อบินไปตามคำบอกจนถึงที่ปลอดภัยจริงๆ ซึ่งนั่นก็คือถ้ำที่เป็นฐานในการรบครั้งนี้นั่นเอง ---------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:44:59

ความคิดเห็นที่ 22 “นายหญิงติดไฟเป่าลมแล้ว คราวนี้ก็ตาเราปิดฝาหม้อ เสร็จงานนี้จะได้มังกรอบกี่ตัวนิ” เจ้ายักษ์แดงพูดกับตัวเอง เมื่อครบห้านาทีตามที่นายหญิงสั่ง มันเลิกรำกระบองเพื่อดึงให้เหยี่ยวภูเขาและนกอินทรีอยู่สู้กับมัน แต่กลับกวาดกระบองไล่มันไปที่ริมหน้าผาแทน พอได้จังหวะ เจ้ายักษ์ก็กระโดดลงไปเหยียบหลังจนกลายเป็นแสงไปตัวหนึ่ง ตัวอื่นๆก็บินหนีพุ่งลงไปหาเจ้าของทันที ตอนนี้พวกมันรู้แล้วว่า ได้เวลาเจ้ายักษ์เอาจริง แต่หนีเท่าไรก็ไม่ทัน เจ้ายักษ์กระโดดเหยียบหลังพวกมันลงมาราวกับเป็นขั้นบันได การลงมาของเจ้ายักษ์ใช่ว่าจะไม่มีใครเห็น แม้จะอยู่ท่ามกลางความวุ่นวาย หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าก็อุตส่าห์เงยหน้ามาเห็นเจ้ายักษ์แดงจนได้ เขาสั่งนักฝึกสัตว์ที่เป็นเจ้าของเหยี่ยวภูเขาชะตาขาดทันที “แกว้ก” เหยี่ยวภูเขาตัวสุดท้ายร้องขอความช่วยเหลือจากเบื้องล่าง แต่กลับได้รับการปลดปล่อยและลูกธนูเป็นรางวัล เจ้ายักษ์สูญเสียเป้าหมายในการเหยียบจนร่วงลงมาราวลูกกระสุน ฉับพลัน มันก็เห็นลูกบอลลูนสีแดงสลับเหลืองเป็นริ้วลอยอยู่เบื้องล่าง มันใช้เวทลมช่วยเปลี่ยนทิศทาง กระโดดทิ้งตัวไปที่บอลลูนลูกนั้นทันใด “ผมสั่งให้ถอยเดี๋ยวนี้ไงเล่า” สามารถแทบจะตวาดใส่หูช่างกล้องที่ควบคุมบอลลูนอยู่ “ถอยทำไม ไม่เห็นหรือว่าเราได้ภาพที่คนอื่นเขาไม่ได้กัน” ตากล้องยังคงบังคับบอลลูนให้ลอยต่ำลง เขาอยากได้ภาพการรับมือของกิลด์พิทักษ์ฟ้า เมื่อกี้ เขาจับภาพได้นิดหน่อยว่า พวกข้างล่างกำลังต้อนสัตว์เวทธาตุไฟมาล้อมเป็นวง ให้พวกธาตุดินคอยหนุนเป็นกำแพง แล้วให้พวกธาตุน้ำใช้เวทดับไฟ นี่เป็นการสู้กันด้วยเวทอย่างมโหฬารครั้งแรก ในหัวของตากล้องจึงมีแต่คำว่าโบนัส “โธ่ คุณสามารถ ปอดไปได้ ข้างล่างเขารู้แล้วว่าเราเป็นนักข่าว เห็นไหมพอเขาเห็นเราชัดๆเขาก็เลิกยิง” อันวาเข้าข้างตากล้องอย่างแข็งขัน หลังจากที่เลิกตกใจในหัวของอันวาก็มีแต่คำว่าฮิตและดังขึ้นมาเหมือนกัน “อยู่กลางสมรภูมิ ไม่มีหรอกที่ปลอดภัย ยังไงก็ต้องระวังลูกหลง เชื่อผม ถอยออกไปหาที่ปลอดภัยก่อน” สามารถพยายามจะชี้แจง ทั้งๆที่ในใจเริ่มหัวเสีย “แหม คุณ อันตรายจะมาจากไหน ไม่เห็นหรือไงว่า ข้างล่างเขาวุ่นกันแค่ไหน หรือว่า มันจะมาจากข้างบน” ตากล้องยังคงดื้อ เขาเถียงข้างๆคูๆแล้วก็อ้าปากค้างในขณะที่ชี้นิ้วขึ้นฟ้าประกอบคำพูด อันวากับสามารถมองตามขึ้นไปก็เห็นยักษ์แดงกำลังทิ้งตัวลงมาอย่างสุดเท่ “อย่า” สามเสียงประสานกัน แต่สายไปเสียแล้ว เสียงโครมดังสนั่น ตามด้วยเสียงฟี้บ บอลลูนรั่วลอยลงต่ำอย่างรวดเร็ว “เออดีแฮะ ไม่หายไปเหมือนนกพวกนั้น” ยักษ์แดงชื่นชมบอลลูนที่มันเหยียบอยู่ใต้เท้าแม้ว่ามันจะแฟบลงเรื่อยๆ มันจัดการดึงม้วนคาถาออกมานับสิบแล้วใช้ม้วนคาถาสร้างแผ่นน้ำแข็งให้ตกลงไปครอบคนข้างล่าง เมื่อเสร็จงาน มันก็ใช้บอลลูนเป็นฐานในการถีบตัวกระโดดไปที่หน้าผาด้านหนึ่ง และเนื่องจากลมได้ออกไปจากลูกบอลลูนไปไม่น้อย เจ้ายักษ์แดงจึงต้องขยับหาที่เหมาะๆอยู่พักหนึ่งกว่าจะเจอขอบแข็งๆซึ่งอันที่จริงคือกล้องขนาดใหญ่บนขาตั้ง มันลองเหยียบดูแล้วรู้สึกมั่นคงดี จึงได้กระโดดขึ้นเบาๆแล้วถีบอย่างเหมาะเหม็งไปที่ตำแหน่งนั้น ใช้แรงถีบส่งตัวให้ลอยไปถึงจุดหมายได้อย่างไม่ยากเย็น หลังจากนั้น เจ้ายักษ์แดงก็ใช้วงแหวนเวทเดินทางกลับไปที่ถ้ำฐานทัพ โดยที่ไม่ได้สนใจเสียงข้าวของแตกหักหรือเสียงโอดครวญที่แว่วมาเข้าหูเลยสักนิด --------------------------------------------------- ที่เบื้องล่างเมื่อไม่กี่นาทีก่อน หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้ากำลังเจรจาขั้นแตกหักกับกลุ่มผู้ฝึกสัตว์ “ผมสั่งให้คุณปลดปล่อยนกฟีนิกส์ ไม่ได้ยินหรือเอลล่า” นักฝึกสัตว์สาวเงยหน้าท้าทายชายหน้าเหี้ยมที่อยู่บนหลังกิเลนอย่างไม่เกรงกลัว “ไม่” เธอก้าวถอยหลังอย่างลืมตัว เมื่อเห็นแววตาอันโหดเหี้ยมของคนที่อยู่ตรงหน้า “ฉันบอกคุณแล้วว่า มันเป็นแค่ลูกนกตัวหนึ่ง เป็นฟีนิกส์ที่เพิ่งฟักออกจากไข่ การปล่อยมันไปก็เหมือนกับการทิ้งมัน คุณรู้ไหมว่าเด็กที่ถูกแม่ทิ้งจะเสียใจได้แค่ไหน” เธอพยายามอ้อนวอนให้เขาเห็นใจ “แต่มันเป็นแค่สัตว์เวทตัวหนึ่ง สัตว์ที่เกิดจากไข่ที่ผมซื้อมา ดังนั้น ผมจะทำอย่างไรกับมันก็ได้ ทำตามที่ผมสั่งเดี๋ยวนี้” หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าบอกกับเอลล่าด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เมื่อจบคำพูดเขาโบกมือครั้งเดียว นักฝึกสัตว์ทั้งกลุ่มก็มีดาบพาดอยู่ที่คอกันทุกคน เอลล่าหันมองไปรอบๆอย่างไม่เชื่อสายตา เธอพยักหน้าช้าๆอย่างหมดทางเลี่ยงเมื่อก้มลงออกคำสั่งปลดปล่อยนกฟีนิกส์ เธอมองเจ้านกฟีนิกส์ส่งเสียงร้องก้องฟ้าอย่างปวดร้าว และเกือบจะยืนไม่อยู่เมื่อเห็นหัวหน้ากิลด์ออกคำสั่งให้นักยิงธนูมือดียิงขึ้นฟ้าราวกับห่าฝน “วางใจเถอะ ดูเหมือนว่าคนที่อยู่บนหลังเจ้าลูกเจี๊ยบนั่นจะมีดีไม่น้อย” วีเลสพี่ชายของเอลล่าปราดเข้ามาประคองน้องสาวไปทันท่วงทีก่อนที่เธอจะล้ม ทั้งคู่มองลูกธนูนับพันที่ถูกเผาเป็นจุลทันทีที่เข้าใกล้นกฟีนิกส์อย่างมีความหวัง เอลล่าน้ำตาไหลเป็นทางเมื่อเห็นว่าเจ้าลูกเจี๊ยบของเธอไม่ยอมจากไป มันบินวนเวียนพยายามจะลงมาหาราวกับว่ารู้ว่าเธออยู่ตรงนี้ เอลล่าตัดสินใจทำสิ่งที่หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าไม่คาดคิด “ออกจากกลุ่มอย่างนั้นหรือ” หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าหันขวับมาทันที เขารู้ว่าจากสัญญาที่ทำไว้ หากเขาขัดแย้งเรื่องวิธีการดูแลสัตว์เลี้ยงอย่างรุนแรง และทำให้เกิดอันตรายกับสัตว์เลี้ยงในความดูแลของนักฝึกสัตว์ นักฝึกสัตว์จะมีสิทธิถอนตัว แต่เขาไม่คิดว่าจะมีใครไม่รักชีวิตถึงขนาดกล้าถอนตัวในเวลาอย่างนี้ แต่ในขณะที่เขาคิดจะออกคำสั่งฆ่านั้นเอง ตูม ตูม ตูม ทะเลลาวาผุดขึ้นจากแผ่นดินแห้งๆในพริบตา นักธนูหลายสิบคนกลายเป็นแสงทันที สัตว์เวทหลายสิบตัวกำลังดิ้นรนให้พ้นจากทะเลลาวา นักฝึกสัตว์ทั้งหลายวิ่งเข้าไปช่วยสัตว์เวททันควันอย่างไม่กลัวอันตราย “ปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน” หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะสั่งระดมคนให้มาช่วยดับไฟ เอลล่าอาศัยจังหวะนี้แอบถอนตัวออกจากความวุ่นวายไปโดยไม่มีใครรู้เห็น ยกเว้น “เอ...” วีเลสผู้เป็นพี่ชายหันมาเรียก แต่เสียงลมที่พัดแรงขึ้นกระทันหัน พัดพาจนเสียงเขาหายไปหมด พอเขาหันกลับมาอีกทีก็ต้องตกใจกับพายุงวงช้างที่กำลังก่อตัวขึ้นนับสิบ “เข้ามา เร็วเข้า” เสียงเพื่อนร่วมกลุ่มตะโกนผ่านช่องสื่อสาร หัวหน้านักฝึกสัตว์พุ่งเข้าไปซ่อนตัวหลังกลุ่มสัตว์เวทธาตุดินทันที ในยามนี้หัวหน้ากิลด์ได้สั่งตั้งขบวนรับมือเรียบร้อยแล้ว พวกเขาหาที่ว่างที่ยังไม่โดนไฟไหม้และอยู่ในตาพายุได้ทันท่วงที ตอนนี้สัตว์ที่เหลือเรียงกันเป็นวงกลมสามชั้น ชั้นแรกเป็นกลุ่มธาตุไฟที่ไม่โดนทำร้ายจากทะเลลาวาและกำแพงไฟที่ถูกลมพัดจนสูงกว่าห้าเมตร ชั้นที่สองล้วนเป็นสัตว์เวทธาตุดิน พวกมันคอยรับมือกับลมพายุที่เกิดขึ้น ส่วนธาตุอื่นๆ โดยเฉพาะธาตุน้ำ ให้อยู่วงในสุดคอยเสริมกำลังให้กับตัวที่อยู่แถวหน้า คนของกิลด์พิทักษ์ฟ้าต่างเปลี่ยนไปขี่สัตว์เวทที่บินได้ พวกเขาตั้งทัพเตรียมพร้อมอยู่ตรงกลาง “ขึ้นมา วีเลส” หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าเปลี่ยนไปขี่มังกรปฐพีแล้ว เขาเรียกให้วีเลสที่เป็นเจ้าของมังกรร่วมกับเขาขึ้นหลังมาช่วยบังคับ เห็นได้ชัดว่าเขาเกรงคนที่กำลังจะปรากฏตัวต่อจากนี้มากพอดู หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้ากวาดตาไปรอบๆด้วยความหวาดระแวง มีหรือเขาจะไม่รู้จักเวทโวลคาโนและทอร์นาโด จอมเวทคนนี้ใช้เวทเผากองหนุนของเขาที่ซ่อนอยู่ตามหน้าผาจนหมดในพริบตา หากจะเพิ่มม้วนคาถาอีกสักม้วนสองม้วนเพื่อจัดการกับเขาก็ไม่น่าจะยากอะไร แต่นี่กลับเหลือพื้นที่ตรงกลางไว้ให้ตั้งหลัก ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองนิ้วกลางที่เหลือของเทพเจ้าแห่งขุนเขาแล้วกระตุกรอยยิ้มที่มุมปาก “แล้วจะได้รู้ว่าใครเหนือกว่า หมีขาวแห่งแอนตาร์กติกก้า” ---------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:47:03

ความคิดเห็นที่ 23 หัย ม้าตัวที่แปดกำลังนั่งทอดหุ่ยรอเวลาอย่างสบายใจ เขามองไปที่โถแก้วด้วยความกระหยิ่มใจ “ดีนะเนี่ย มือไว คว้ามาได้หมดเลย แต่เสียดายดันใช้ม้วนคาถาธรรมดาไปก่อนแล้ว เลยต้องรอให้มันหมดฤทธิ์เสียก่อน” แต่แล้วจู่ๆแสงแดดก็หายไปจากบริเวณที่หัยนั่งอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นบอลลูนเหี่ยวๆลูกหนึ่งกำลังหล่นมาที่แง่หินที่เขานั่งอยู่อย่างรวดเร็ว “เฮ้ย” หัยกระโดดตัวลอย หวังจะไปคว้าโถแก้วอันล้ำค่าให้มาอยู่ในความคุ้มครองไว้ก่อน แต่สายไปเสียแล้ว โครม ตะกร้าบอลลูนชนเข้ากับแง่หินอย่างจัง แง่หินเล็กๆแห่งนี้รับแรงกระแทกไม่ไหว ถึงกับแตกเป็นสองเสี่ยงร่วงลงไปสู่พื้นล่าง หัยคว้าต้นไม้ที่งอกออกมาจากหน้าผาได้ทันเวลา “อย่า อย่าตกน้า” หัยตะโกนลั่น เขามองโถแก้วที่กำลังเอียงไปเอียงมาด้วยความเป็นห่วง แง่หินที่แตกออกมันแตกร้าวไปจนถึงพื้นใต้หินก้อนใหญ่ที่เขาวางโถแก้วไว้ พรึบ หัยถึงกับหลับตาปี๋ไปช่วงหนึ่งตอนที่ลูกบอลลูนที่ตอนนี้กลายเป็นผ้ายางสังเคราะห์กองหนึ่งร่วงตามลงมา เจ้าผ้ายางนี้เกี่ยวเข้ากับแง่หินที่เหลืออยู่พอดี คนสามคนที่อยู่ในบอลลูนจึงรอดชีวิตอย่างหวุดหวิด แต่แรงกระแทกครั้งที่สอง มันก็ทำให้สิ่งที่หัยไม่อยากให้เกิดเป็นที่สุดเกิดขึ้น โถแก้วบรรจุม้วนคาถาจิ๋ว จัดทำโดยลูกน้องของเดรกน้อยกลิ้งตกลงมาจากก้อนหินที่หัยอุตส่าห์บรรจงวางเก็บอย่างถนุถนอม มันตกลงมากระทบกับผ้ายางที่มีความยืดหยุ่นสูง จึงกระเด้งอีกหลายครั้ง กว่าจะพลิกคว่ำเทกระจาดลงไปเบื้องล่างในที่สุด “ม่าย...” หัยร้องด้วยความสุดเสียดาย เขาจึงไม่ได้ยินเสียงร้องช่วยด้วยๆที่แว่วออกมาจากใต้บอลลูนเลย ------------------------------------------------- “นายหญิงๆ” เจ้าโกเลมน้อยวิ่งหน้าแป้นมาต้อนรับนายหญิงทันทีที่นกฟีนิกส์ร่อนลงถึงพื้นหน้าปากถ้ำ ปากถ้ำนี้เปิดออกที่ด้านหลังมือของช่องเขาเทพประนม ความจริงถ้ำนี้เป็นถ้ำตันแต่แปดม้าทั้งขุดด้วยมือและใช้ระเบิดจนเปิดทะลุไปจนถึงกึ่งกลางช่องเขา กริ๊ก อาหมวยปลดกลไกที่รองเท้าก่อนจะกระโดดลงจากหลังนกฟีนิกส์ เธอหันมายิ้มให้โกเลมน้อย “นายหญิงเอาตัวอะไรมา” เจ้าเดรกน้อยที่วิ่งตามมา วิ่งไปสำรวจของฝากก่อนเพื่อน มันเอียงคอมองนกฟีนิกส์ที่พยายามเอาหัวซุกเข้าไปใต้ปีกเพื่อซ่อนน้ำตาอย่างอยากรู้อยากเห็น “เด็กขี้แงนี่นา กิ๊วๆหน้าไม่อาย” เจ้าเดรกน้อยมันชี้หน้านกฟีนิกส์แถมร้องล้อเลียนทันทีที่ค้นพบความลับ “เดรกน้อย” นายหญิงปรามพอเป็นพิธี เจ้าเดรกน้อยก็ถอยไปยืนห่างออกมานิดนึง แต่ตามันยังจ้องเขม็งไปที่สัตว์เวทตัวใหม่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ร้องไห้เหรอ โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องนะ เดี๋ยวพี่โกเลมน้อยให้ผ้าเช็ดหน้า” พี่โกเลมน้อยเห็นใครร้องไห้ไม่ได้ต้องรีบปลอบใหญ่ นายหญิงถึงกับอมยิ้มเมื่อเห็นมันล้วงกระเป๋าผ้าสองพันช่องขนาดบิ๊กเบิ้มออกมาให้นกฟีนิกส์เช็ดน้ำตา จะว่าไปถึงมันจะเป็นแค่ลูกนก แต่ตัวมันวัดจากหัวถึงหางก็เกือบสี่เมตรแล้ว โกเลมน้อยจะหาผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่หน่อยให้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก พอเห็นว่าโกเลมน้อยพอจะจัดการได้ นายหญิงก็ปล่อยให้มันจัดการทันที “โกเลมน้อย” “คร้าบ” โกเลมน้อยรับคำเสียงใส “นายหญิงจะเข้าไปเตรียมตัว โกเลมน้อยดูแลนกฟีนิกส์ตัวนี้ให้นายหญิงทีนะ” อาหมวยสั่ง “คร้าบ” โกเลมน้อยรับคำเสียงใสเหมือนเดิม แต่คราวนี้มีอีกตัวขันอาสาด้วย “นายหญิงให้เดรกน้อยดูด้วยนะ” เดรกน้อยยกมือขันอาสาเต็มที พอนายหญิงพยักหน้ามันก็ร้องไชโย ตามไปมะรุมมะตุ้มนกฟีนิกส์ทันที อาหมวยมองตามแล้วก็อมยิ้ม ตั้งแต่มิคาเอลบอกว่ามันเป็นแค่ลูกนก อาหมวยก็อดห่วงมันไม่ได้ ตอนนี้มันมีเพื่อนวัยเดียวกันแล้ว หวังว่ามันจะรู้สึกดีขึ้นในไม่ช้านี้ อาหมวยกลับหลังหันเดินเข้าไปในถ้ำเพื่อเตรียมตัวต่อสู้ในภาคพื้นดิน สามโจรบอกว่าขอเวลาสะสางเรื่องส่วนตัวสิบนาที หลังจากนั้น กวาดให้หมดได้โดยไม่ต้องรอ อาหมวยยักไหล่ “ก็หวังว่าจะเหลือไว้ให้กวาดละนะ” และเนื่องจากอาหมวยเดินเข้าไปเร็วเกินไปก็เลยไม่ได้ยินสิ่งที่พี่โกเลมน้อยกับพี่เดรกน้อยสอนลูกเจี๊ยบตัวใหม่อย่างขันแข็ง “โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร นายใจร้ายก็ช่างปะไร นายท่านของพี่เดรกน้อยก็ใจร้ายเหมือนกัน แถมขี้โกงด้วย พี่เดรกน้อยเลยมาอยู่กับนายหญิงไง มาอยู่ด้วยกันไหมล่ะ” เจ้าเดรกน้อยหาทางออกให้แบบไม่คิดมาก “ใช่ๆ บ้านนายหญิงใหญ่บึ้ม อยู่ได้สบายอยู่แล้ว” พี่โกเลมน้อยสนับสนุนทันที ไม่มีลังเล “เป็นสัตว์เลี้ยงของนายหญิงไม่ได้” เดรกน้อยทำเสียงสูงอย่างแปลกใจ เรื่องนี้มันต้องเป็นปัญหาด้วยเหรอ “พี่เดรกน้อยก็ไม่ใช่ ที่นี่ไม่มีใครเขาเป็นสัตว์เลี้ยงกันหรอก” “ใช่ๆ ทุกตัวที่อยู่กับนายหญิงเป็นสัตว์เวทระดับสามหมดเลย ยกเว้นพี่โกเลมน้อยนะ พี่โกเลมน้อยเป็นจอมมารน้อยแหละ” บรรดาสัตว์เลี้ยงที่ไม่เคยรู้ตัวว่าเป็นสัตว์เลี้ยงช่วยสนับสนุนกันใหญ่ “อยากอยู่กับนายหญิงคนเดิม” เจ้าเดรกน้อยทวนเสียงสูง “ก็อยู่ไปจิ เนอะพี่โกเลมน้อย อย่างพี่ม้ามังกรไง อยู่กับนายท่านมังกรขาวยังมาเข้ากลุ่มกับเราได้เลย” เดรกน้อยไม่เห็นว่าจะเป็นปัญหาตรงไหน โกเลมน้อยพยักหน้าเสริมอย่างขันแข็ง เจ้าลูกเจี๊ยบเลยชักจะงงๆ เพราะตอนอยู่กับนายเดิมมันไม่เห็นรู้เรื่องพวกนี้เลย หรือว่ามันจะเกิดมาไม่นานพอ คิดแล้วมันก็มีคำถามใหม่ “เข้าแล้วต้องทำอะไรมั่งเหรอ” เจ้าเดรกน้อยน้อยชักคิดหนัก จะบอกว่าไงดีน้า “ก็ต้องเรียนต่อสู้” โกเลมน้อยบอกก่อนเลย เจ้าลูกเจี๊ยบพยักหน้าเข้าใจ นายหญิงของมันเคยบอกเหมือนกันว่ามันต้องเรียน แต่ไม่ทันได้สอน “แล้วก็เรียนหนังสือ” เดรกน้อยเสริมบ้าง ก็เมื่อวาน มันต้องคัดลายมือทั้งวันเลยนี่นา แต่พอลูกเจี๊ยบถามว่ายากไหม เดรกน้อยตอบทันทีว่า “ไม่ยากหรอก” แต่ตามันมองขนฟีนิกส์ไม่กระพริบ ไม่ใครก็ใครคงได้ปากกาขนนกใหม่เร็วๆนี้แน่ แกว้ก เจ้าลูกเจี๊ยบร้องด้วยความตกใจเมื่อพี่ยักษ์ปรากฏตัวขึ้น “โอ๋ๆ ไม่เป็นไร พี่ยักษ์เป็นยักษ์ใหญ่ใจดี เนอะ พี่ยักษ์เนอะ” โกเลมน้อยปลอบขวัญเจ้าลูกเจี๊ยบใหญ่ “ไม่เอา ไม่อยู่กลุ่มที่พี่ยักษ์เป็นจ่าฝูง กัวพี่ยักษ์” เจ้าเดรกน้อยทวนสิ่งที่ลูกเจี๊ยบบอกแล้วก็ลงไปขำกลิ้ง “พี่โกเลมน้อยต่างหากเล่าที่เป็นหัวหน้าห้อง” เจ้าเดรกน้อยช่วงสงเคราะห์บอกให้ พอเจ้าลูกเจี๊ยบหันไปมองหน้าโกเลมน้อยด้วยความงงหนักกว่าเดิม โกเลมน้อยก็เลยยิ้มกว้างพยักหน้ารับรอง แถมด้วยคำอธิบายเพิ่มเติม “เหมือนในโรงเรียนไง อยู่กับนายหญิงมีแต่หัวหน้าห้อง ไม่มีจ่าฝูงหรอก” โกเลมน้อยไม่รู้เลยสักนิดว่ามันได้ใส่ความคิดผิดๆไปให้เจ้าลูกเจี๊ยบเรียบร้อยแล้ว เจ้าลูกเจี๊ยบมันเข้าใจเอาเองแล้วว่ามันกำลังจะเข้าโรงเรียน คิดดูสิ อยู่ที่นี่ต้องเรียนต่อสู้ ต้องเรียนหนังสือ แล้วโกเลมน้อยยังเป็นหัวหน้าห้องในโรงเรียนอีก คนที่พามันมาคงเป็นครู มันก็เลยไม่ต้องเป็นสัตว์เลี้ยงก่อนถึงจะเข้าได้ นับแต่วินาทีที่เจ้าลูกเจี๊ยบพยักหน้าเข้าใจ จุดเริ่มต้นปล่อยข่าวลือเรื่องโรงเรียนฝึกสัตว์เวทที่เข้ายากที่สุดในเกมก็ได้ถือกำเนิดขึ้นอย่างเงียบเชียบ พอพี่ยักษ์เดินเข้ามาใกล้ เจ้าลูกเจี๊ยบก็รีบหลบหลังโกเลมน้อย ปล่อยให้หัวหน้าห้องจัดการกับนักเลงโตในสายตามันทันที พี่ยักษ์ถึงกับส่ายหน้าเมื่อเห็นเจ้าโกเลมน้อยกางแขนปกป้องเจ้าลูกเจี๊ยบ “พี่ยักษ์อย่าทำอะไรน้องลูกเจี๊ยบน้า” “ไม่ทำหรอกน่า เสียเวลาแข่งกับเจ้างู ว่าแต่โกเลมน้อยกับเดรกน้อยไม่เก็บของแล้วหรือไง ใกล้จะได้เวลาแล้วนะ” พอยักษ์แดงพูดจบ เจ้าเดรกน้อยก็วิ่งปรู๊ดไปเลย ปล่อยให้โกเลมน้อยหันรีหันขวาง อยากเก็บไอเทมก็อยากเก็บ จะปล่อยเจ้าลูกเจี๊ยบไว้กับพี่ยักษ์เดี๋ยวมันก็ร้องไห้อีก “ถ้ากลัวข้าจะแกล้งมัน ก็เอาไปฝากพี่วินสิ” เจ้ายักษ์แนะให้ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่สนใจ มันมีเรื่องใหญ่กว่าต้องเตรียมอีกเยอะ โกเลมน้อยก็เลยสั่งให้เจ้าลูกเจี๊ยบวิ่งตามไปหาพี่วินอย่างด่วน เดี๋ยวมันไปเก็บของไม่ทันเดรกน้อย พี่ยักษ์มองโกเลมน้อยกับลูกเจี๊ยบวิ่งปุเลงๆผ่านหน้าไปแล้วก็แอบยิ้ม “มีไว้โดยไม่ครอบครอง” มีแต่นายท่านของมันเท่านั้นแหละที่คิดวิธีฉกสัตว์เวทของคนอื่นแบบนี้ออกมาได้ ------------------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:47:53

ความคิดเห็นที่ 24 บทที่ 139 ขุมนรกในช่องเขาขาด 5 ถ้ำที่โกเลมน้อยและเจ้าลูกเจี้ยบวิ่งเข้าไปมีลักษณะเป็นอุโมงค์ยาวและมาโป่งออกเป็นห้องโถงขนาดราวสิบตารางเมตร ในถ้ำมีแสงสว่างทั้งจากโพรงหินที่เปิดเป็นช่องว่างเล็กๆกระจัดกระจายไปทั่วผนังถ้ำด้านที่จะทะลุออกไปทางช่องเขาและจากตะเกียงที่วินจัดการติดไว้ตลอดทางเดินและรอบห้อง “พี่วินๆ” พอเจอตัวเจ้าโกเลมน้อยก็พาเจ้าลูกเจี้ยบไปหาวินทันที ไม่ได้สนใจเลยว่า วินกำลังช่วยสมปองและสมชายใส่ของบางอย่างลงไปในอุปกรณ์ที่คล้ายบ้องไฟ ทั้งคู่หันมาบอกให้วินไปคุยกับโกเลมน้อยตามสบายแล้วหันกลับไปบรรจุเม็ดกลมสีขาวลักษณะคล้ายเม็ดโฟมลงในกระบอกไม้ไผ่ อัดให้แน่น แล้วก็ตั้งกระบอกเล็งให้จุดหมายตรงกับกลุ่มของกิลด์พิทักษ์ฟ้าที่เกาะกลุ่มอยู่ไม่ใกล้นักอย่างเชี่ยวชาญ “มีอะเหรอโกเลมน้อย” วินถามด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นนกฟีนิกส์เดินตามหลังโกเลมน้อยมาต้อยๆ “โกเลมน้อยฝากน้องลูกเจี้ยบไว้กับพี่วินหน่อยนะ โกเลมน้อยจะรีบไปเก็บของ” พูดจบมันก็วิ่งปรู๊ดไปสมทบกับเดรกน้อยที่กำลังยื่นหน้าออกไปแอบดูสถานการณ์ภายนอกผ่านช่องหินแตกที่อีกด้านของถ้ำทันที วินถึงกับยืนงงกับสิ่งที่โกเลมน้อยบอก พอหันไปหานกฟีนิกส์ วินก็เจอมันทำตาแป๋วจ้องวินด้วยท่าทางไร้เดียงสา “ผมชื่อวิน เรียกพี่วินก็ได้ แล้วเราล่ะ ชื่ออะไร” วินตัดสินถามหลังจากที่จ้องตากันอยู่พักนึง “บอกไม่ได้ ลืมไปแล้ว” เจ้าลูกเจี๊ยบตอบเสียงอ่อยๆ หลังจากที่มันถูกปลดปล่อย ระบบจะจัดการลบชื่อของมันทันที และความจำของมันทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเจ้าของจะค่อยๆเลือนหายไปทีละนิดๆจนกระทั่งหายไปจนหมดเมื่อครบสามสิบวันในเกม เมื่อวินได้ยินคำตอบว่า ลืมไปแล้ว ไม่ใช่ ยังไม่มีชื่อ วินก็รู้ทันทีว่ามันเป็นสัตว์เวทที่ถูกทิ้ง ถึงเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยจะตัวยาวถึงสี่เมตร แต่ความยาวส่วนใหญ่ของมันคือหาง ดังนั้น สิ่งที่วินเห็นจึงเป็นแค่ลูกเจี๊ยบตัวน้อยที่ถูกทิ้งและน่าสงสารเป็นที่สุด ปฏิกริยาตอบสนองของวินจึงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เมื่อกี้ โกเลมน้อยเรียกเจ้าว่าลูกเจี๊ยบน้อยใช่ไหม งั้นพี่วินเรียกเจ้าว่าลูกเจี๊ยบน้อยด้วยคนนะ” พี่วินเอื้อมมือไปลูบหัวมันอย่างลืมตัว นกฟีนิกส์ที่ยังไม่ได้กำราบนั้นขนทุกเส้นล้วนมีเวทไฟที่พร้อมจะปะทุตลอดเวลา ต่อให้เป็นตัวที่ถูกกำราบแล้ว เวทไฟนี้ก็จะไม่ทำร้ายเจ้าของของมันเท่านั้น และแน่นอนเจ้าลูกเจี๊ยบไม่สามารถระงับเวทไฟที่ขนของมันได้ มันทำได้แค่ถอยไปนิดนึง แต่เมื่อวินสามารถลูบหัวมันได้เพราะมีเครื่องรางผู้พิทักษ์อยู่ เจ้าลูกเจี๊ยบก็ถือโอกาสเบียดตัวเอาหัวมาซุกอกวินทันที มันคิดถึงนายหญิงของมันจะแย่อยู่แล้ว “การถูกกอดนี่ดีที่สุดเลย” “ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัว” พอเห็นท่าลูกนกหลงทางของมัน วินก็ปลอบใหญ่ จากนั้นก็เริ่มหาของหลอกเด็ก “มาๆๆ มาทางนี้ พี่วินจะหาของอร่อยให้กิน มีของเล่นด้วยนะ แล้วก็จะสอนร้องเพลงด้วยเอาไหม” สมปองกับสมชายที่ทำงานอยู่ใกล้ๆถึงกับสะดุ้งเฮือก เจ้ายักษ์มันเพิ่งจะร้องไก่ย่างถูกเผาตอนที่เดินมาใช้วงแหวนเวทหยกๆ พวกเขาทนสียงร้องแสบแก้วหูไม่ไหวจนต้องชวนมันคุยแทน พวกเขาถามเรื่อยเปื่อยไปว่า หัดมาจากไหน มันเลยบอกว่า วินเป็นคนสอนโกเลมน้อย แล้วโกเลมน้อยสอนมันต่ออีกที “แกว่าวินจะสอนเพลงอะไรให้นกตัวนั้นร้อง” สมปองถาม “ก็ไม่รู้อะนะ แต่คงไม่ใช่เพลงเดียวกับเจ้ายักษ์ ข้าว่ามันจะสะเทือนใจเจ้านกนั่นไปหน่อย” สมชายเดา -------------------------------------------------------- “ช่วยด้วย ช่วยด้วย” เสียงร้องให้ช่วยเริ่มแหบแห้งลงเรื่อยๆ แต่หัยที่ยังเคืองที่คนพวกนี้มาทำม้วนคาถาล้ำค่าของเขาตกลงไปไม่หาย ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ที่ดีอย่างหัยก็เลยนั่งผูกเงื่อน หาตำแหน่งที่เหมาะสมสำหรับคล้องเชือกเตรียมลงไปช่วยคนโดยไม่ส่งเสียงบอกให้คนที่ห้อยอยู่ริมหน้าผาอุ่นใจเลยสักนิดว่ามีคนมาช่วยแล้ว แถมบางทีเชือกไม่พอ พ่อก็ตัดๆเฉือนๆจากจากส่วนของบอลลูนนั่นแหละ ไอ้คนข้างล่างมันเลื่อนไถลไปบ้างเล็กน้อยก็ไม่เป็นไรหรอก ขอให้ยังไม่ตกลงไปก็พอแล้ว และแน่นอน การกระทำของหัย ใช่ว่าจะไม่มีใครเห็น กล้องอื่นของทีมงานถ่ายภาพการทำงานของหัยไว้ทุกขั้นตอน ตั้งแต่ตอนที่โหนกิ่งไม้กลับขึ้นมาบนผาหินไม่ขึ้น ตอนที่กิ่งไม้หักจนร่วงลงไปกระแทกกับก้อนหินด้านล่าง ตอนที่ต้องใช้มีดสั้นปักเข้าไปในหินเพื่อเป็นหลักในการไต่กลับขึ้นมา และแน่นอนพวกเขาไม่พลาดตอนที่หัยหาเชือกผูกเงื่อนเพื่อช่วยคนที่ติดอยู่ในบอลลูนทั้งๆที่ได้รับบาดเจ็บหรอก แต่เนื่องจากพวกเขายังไม่อยากเจอชะตากรรมแบบเดียวกัน ก็เลยไม่ยอมคลื่อนตัวเข้ามาใกล้มาจนสามารถได้ยินเสียง ใช้กล้องเดียวในการซูมภาพก็พอ อีกอย่างการตั้งขบวนของกิลด์พิทักษ์ฟ้าก็น่าสนใจกว่าตั้งเยอะ กล้องที่ถ่ายเหตุการณ์ด้านนี้ก็เลยพากันถอนตัวไปหามุมถ่ายทำเหตุการณ์ข้างล่างกันหมด ที่ด้านล่าง กำแพงไฟยังคงลุกโชติช่วง พายุเวทได้กวาดล้างพลธนูและกองทหารรับจ้างที่ซ่อนตัวอยู่ตามแง่หินและที่ราบเล็กๆริมหน้าผาให้ตกลงมาบนกองไฟเบื้องล่างอย่างต่อเนื่อง แสงสว่างวูบวาบจากการตายของผู้เล่นเหล่านั้นเริ่มมีความถี่ลดลง สัตว์เวทธาตุไฟที่ถูกใช้เป็นกำแพงเริ่มก็อ่อนล้า สัตว์เวทธาตุดินที่เป็นกำแพงชั้นที่สองหลายตัวจึงต้องเริ่มผจญกับกำแพงไฟที่รุกลามเข้ามา สัตว์เวทธาตุน้ำที่ถูกกันไว้ข้างในก็เริ่มยิงบอลน้ำและน้ำแข็งมาดับไฟได้น้อยลงเรื่อยๆ ทันใดนั้น ความเย็นที่แผ่มาจากเบื้องบนก็ทำให้คนที่อยู่ข้างล่างรู้ตัว หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าเงยหน้าขึ้นมองแผ่นน้ำแข็งยักษ์ที่กำลังตกลงมา มันเกือบจะครอบทุกตัวและทุกคนไว้ได้สำเร็จ ถ้าหัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าไม่สั่งการให้สัตว์เวทธาตุไฟร้องคำรามและพ่นไฟอย่างพร้อมเพรียงกัน “โรวววว” เสียงคำรามดังก้องหุบเขา พร้อมๆกับที่สัตว์เวทที่อยู่แถวนอกสุดทุกตัวพ่นไฟออกจากปาก เปลวไฟที่ออกมาจากสัตว์เวทแต่ละตัวหลอมรวมเป็นกำแพงไฟชั้นใหม่ที่ลอยอยู่ในอากาศ แผ่นน้ำแข็งถูกหลอมละลายและตัดขาดด้วยความร้อนทันที ส่วนที่อยู่ข้างนอกกำแพงไฟก็หล่นลงพื้นแตกเป็นชิ้นๆ บางส่วนกลายเป็นน้ำไหลเจิ่งนองราวกับฝนตกหนัก ส่วนแผ่นน้ำแข็งที่อยู่ด้านในถูกสัตว์เวทธาตุลมสร้างลมพายุหนุนเพื่อให้มันลอยขึ้น แต่มันก็ยังคงตกลงมาโดยไม่เปลี่ยนทิศทาง หัวหน้ากิลด์ตัดสินใจบังคับมังกรสี่ตัวบินขึ้นชนแผ่นน้ำแข็งด้วยตนเอง การปะทะทำให้แผ่นน้ำแข็งแตกเป็นเสี่ยงๆ แม้อันตรายใหญ่ผ่านพ้นไปได้ แต่ก้อนน้ำแข็งที่แตกออกก็ยังกระเด็นไปทำร้ายผู้เล่นและสัตว์เวทจำนวนไม่น้อย “โอ๊ะ นั่นอะไร” คนดูแถวหน้าชี้ไปที่ละอองสีทองที่ปรากฏขึ้นวูบหนึ่งเหนือกองทัพสัตว์เวท “ไม่มีอะไรนี่คะ” ธาริณีลุกขึ้นยืนเพื่อจะได้มองจอชัดๆก่อนจะปฏิเสธ “น่าจะเป็นละอองน้ำ ละอองฝุ่นอะไรสักอย่าง หรือไม่ก็มุมกล้อง” คุณหยางออกความเห็นบ้าง คนดูทั้งห้องพอใจกับคำอธิบาย ไม่มีใครสงสัยเลยว่า นั่นคือกับดักคำสาปที่ร่วงหล่นมาจากฟากฟ้า นั่นสิ ขึ้นชื่อว่ากับดัก ย่อมไม่มีใครเอาไปวางไว้ในที่ที่ไม่มีใครผ่านอย่างบนหน้าผาสูง และกับดักย่อมต้องรอให้เหยื่อเดินมาติดกับจึงจะทำงาน ใครจะโปรยกับดักให้ลงมากระทบแผ่นน้ำแข็งจนทำงานแล้วค่อยตกลงมาหาเหยื่ออีกทีตอนแผ่นน้ำแข็งแตก หรือรอให้ไหลตามน้ำมาตอนที่น้ำแข็งละลาย ไม่มีใครทำอะไรที่ซับซ้อนแล้วก็มีโอกาสถูกทำลายจนหวังผลไม่ได้แบบนี้กันหรอกน่า “คุณคิดว่าไงคะ คุณหมาป่าขนเหล็ก” ธาริณีถามความเห็นอีกเสียง “อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ในเกมไม่ใช่หรือครับ” หมาป่าขนเหล็กยังคงจ้องที่หน้าจอ เขาไม่เห็นละอองสีทองอีกต่อไปแล้ว ดูจากภาพเขาคิดว่ามันคล้ายละอองฝุ่นที่เห็นอยู่ในลำแสงที่ลอดเข้ามาในห้องมืด แต่ในเกม แม้จะมีหลายสถานที่ในเกมที่มีพายุทรายหรือมีฝุ่นผง แต่เขาไม่อยากจะคิดว่า บริษัทเกมจะละเอียดละออถึงขนาดสร้างฝุ่นละอองในอากาศที่ปกติมองไม่เห็นไว้ด้วย และที่สำคัญเขาไม่เห็นลำแสงอะไรสักแท่งเสียด้วยสิ --------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:51:04

ความคิดเห็นที่ 25 “อ๊ะ” หัยมองบาดแผลบนมือตัวเองที่กำลังเลือนหายไปคิ้วขมวด “ได้เวลาแล้วหรือนี่” เขาคิดว่า มีคนดื่มยาเพิ่มพลังชีวิตเพื่อช่วยเขาที่บาดเจ็บอยู่เพราะใกล้จะถึงเวลานัดแล้ว ชายหนุ่มตัดสินใจเร่งมือด้วยการกรีดผ้ายางที่เคยเป็นลูกบอลลูนให้หล่นลงไป โดยไม่สนใจเสียงร้องด้วยความตกใจของคนที่ยังอยู่ตะกร้าอย่างไม่รู้ชะตากรรม พอผ้ายางเลื่อนผ่านตะกร้าบอลลูนไป หัยก็เหวี่ยงเชือกลงไปให้พวกเขาปีนกลับขึ้นมา สามารถเป็นคนที่ตั้งสติได้ก่อนเพื่อน จึงเป็นคนปีนขึ้นมาก่อน แล้วช่วยหัยลากคนอ่อนหัดอีกสองคนตามขึ้นมา เชือกบอลลูนมีความแข็งแรง รับน้ำหนักได้มาก ตอนที่เริ่มใช้งานกันใหม่ๆ ตากล้องหลายคนอยากได้ภาพที่ไม่เหมือนใครจึงยอมเสี่ยงออกไปปีนป่ายโหนตัวนอกตะกร้า คนพวกนี้ไม่กลัวตก เพราะรู้ว่าไม่ตายจริง แต่คุณหลิงกลัวจะเสียงานมากกว่าอยากได้ภาพแปลกๆ เธอจึงสั่งทำเชือกสำหรับใช้กับบอลลูนของเธอเป็นพิเศษ คือเพิ่มความแข็งและความคมจนบาดมือ จนใครก็ตามที่คิดจะปีนป่ายออกไปอีกต้องคิดอีกทีว่าจะคุ้มกับความเจ็บปวดไหม คราวนี้ หัยมีเชือกไม่พอ และต้องตัดเอาเชือกที่ติดอยู่กับบอลลูนมาใช้ สามารถมองถุงมือหนังที่โดนเชือกบาดจนเกือบขาดทะลุแล้วมองไปที่มือหัย เขาเห็นบาดแผลที่มือของอีกฝ่ายแล้วก็ตั้งใจจะไปขอบคุณเป็นพิเศษ เพราะความจริงหากจะไม่ช่วยก็ไม่ถือว่าผิดอะไร พวกเขาแส่หาเรื่องเจ็บตัวโดยไม่จำเป็นเอง แต่แล้วสามารถก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแผลในมือของหัยค่อยๆสมานตัวเข้าหากันจนปิดสนิทอย่างไร้ร่องรอย เพียงแค่เห็น เขาก็รู้ว่าหัยต้องอยู่กลุ่มที่เปิดฟังก์ชั่นแชร์เลือด เขาขมวดคิ้ว “พวกนี้คิดจะทำอะไรต่อกันแน่ กระทั่งบาดเจ็บเล็กๆน้อยๆแค่ไหนก็รีบรักษาขนาดนี้” ทั้งหัยและสามารถไม่มีใครรู้ว่าคำสาปของลูกน้องของเดรกน้อยเริ่มทำงานแล้ว และเอไอของอาหมวยต้องรีบจ่ายพลังชีวิตที่ดูดออกมาไปให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นลูกน้องของเดรกน้อยอาจเสียสภาพเงาวิญญาณที่ไม่มีใครทำอันตรายได้ไป “แฮ่กๆ” ทั้งอันวาและตากล้องพอขึ้นมาถึงก็เอาแต่นั่งหอบ ไม่ยอมลุก “ลุก แล้วตามผมมา ผมจะพาไปเอาม้วนคาถากลับเมือง” หัยเรียก สามารถเดินมาสมทบทันที ส่วนอันวาเขาลุกขึ้นก่อน แล้วค่อยช่วยดึงตัวตากล้องขึ้น เขาเอื้อมมือไปปัดฝุ่นให้ตากล้องก่อนจะขยิบตาให้กัน แล้วจึงค่อยๆเดินตามหัยไปที่วงแหวนเวท ------------------------------------------------------ “อ๊ะ ท่านผู้ชมคะ” ธาริณีอุทานทันทีที่เห็นจอที่มืดสนิทกลับมีภาพขึ้นมาใหม่ แต่ภาพที่เห็นนั้นกลับโยกไปโยกมาราวกับถ่ายด้วยมือสมัครเล่น “ตอนนี้ทางคุณอันวา ได้ใช้กล้องสำรองที่ติดที่ไหล่แล้วนะคะ อีกสักครู่คงจะมีเสียงตามมา” “ดูเหมือนผู้เล่นคนนั้นจะช่วยพวกเขาขึ้นมาได้สำเร็จจนได้นะคะ พวกเขาเดินไปที่ซอกหินแล้ว” ธาริณีบรรยายภาพที่เห็นไปเรื่อยๆ “เอ๊ะ” เธออุทาน เมื่ออยู่ภาพของทั้งสี่ก็หายไป “ผู้เล่นคนนั้นใช้วงแหวนเวทพาทั้งสามคนไปที่ไหนสักแห่งเท่านั้นเองแหละครับ” คุณหยางช่วยอธิบาย พอภาพปรากฏอีกครั้ง ทั้งสี่ก็มีอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่ง ตากล้องหันหน้าไปทางสมปองและสมชายตอนที่พวกเขากำลังยิงสิ่งที่คล้ายบ้องไฟนั่นออกไปพอดี ความจริงสิ่งที่ยิงออกไปคือแมลงประดิษฐ์ของตำรวจสากล แมลงพวกนี้จะเกาะติดกับผู้เล่นไปจนถึงตอนที่ออกจากเกม เมื่อถึงตอนนั้น แมลงเหล่านี้จะส่งข้อมูลเรื่องม่านตาและลายนิ้วมือไปเปรียบเทียบกับฐานข้อมูลผู้ต้องสงสัยที่ทางตำรวจได้หมายศาลอนุญาตให้เจาะข้อมูลส่วนบุคคลได้ หากว่าตรงกัน เจ้าแมลงพวกนี้ก็จะติดตามออกไปที่เครื่องคอมพิวเตอร์ที่ใช้อยู่ทันที แต่ถ้าไม่ตรง พวกมันก็จะถูกกักกันไว้ที่เขตล็อกเอ้าท์รอให้เจ้าหน้าที่ไปเก็บกลับคืน นี่เป็นข้อตกลงพิเศษระหว่างลอเรนโซกับตำรวจสากล พี่เหยี่ยวจึงต้องยอมให้สมปองและสมชายมาร่วมศึกนี้ด้วยทั้งๆที่ครบสิบสามคนแล้ว และนับเป็นความโชคดีอีกครั้งที่หัยทำโถคำสาปหล่นลงมา เพราะหลังจากศึกครั้งนี้ ทุกคนต่างเข้าใจว่า สิ่งที่สมปองกับสมชายยิงออกไปคือกับดักคำสาปอันร้ายกาจไม่ได้คิดว่าเป็นอย่างอื่นเลย “อ้าวพี่หัย กลับมาทำไมครับ” วินที่กำลังจะเดินไปประจำที่หันมาถาม “นี่พวกนักข่าวที่ตกบอลลูน” หัยชี้ไปที่สามคนที่ตามมา ก่อนจะบอกต่อ “พี่เอาพวกนี้มาส่งกลับเมือง ขอม้วนคาถากลับเมืองสักสามม้วนสิ ของๆพี่ตกลงไปพร้อมเจ้าบอลลูนเหี่ยวๆนั่นทั้งกระเป๋าเลย” หัยบอกก่อนจะเดินไปโกยสารพัดน้ำยาและม้วนคาถาที่กองอยู่มุมหนึ่งของถ้ำ เขาหยิบคาถากลับเมืองโยนให้สามารถ แล้วใช้วงแหวนเวทกลับไปประจำตำแหน่งทันทีด้วยกลัวว่าจะไปไม่ทัน พอรับมาได้ สามารถก็หันมาชวน “กลับกันเลยไหม” “กลับให้โง่สิ” อันวากระซิบตอบทันที “นี่มันฐานทัพของกิลด์ขุมทรัพย์ชัดๆ ข่าวใหญ่เลยนะพี่” “มีอะไรหรือเปล่าครับ” วินหันมาถามเมื่อทั้งสามไม่ยอมไปไหน สามารถเองที่จริงก็ตั้งใจว่าจะลากตัวอันวากับตากล้องกลับ แต่เขาเหลือบไปเห็นนกฟีนิกส์กับมังกรทองตัวน้อยๆเข้าเสียก่อน เขาเลยเปลี่ยนใจเพราะความอยากรู้อยากเห็น “เอ่อ น้องวินจำพี่ได้ไหมครับ” “ฮะ” วินชักงง แต่ก็ยอมโอภาปราศัยด้วยดี สามารถเลยถือโอกาสขอนั่งพักผ่อนในนี้สักครู่ ตอนนี้นี่เองที่วินคิดจะปฏิเสธ แต่ “วินประจำที่ ยกสองเริ่มแล้ว” สมปองให้สัญญาณ วินจึงพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ แต่ก่อนไปก็ต้องหาคนคุมพวกนี้ไม่ให้วุ่นวาย “ลูกเจี๊ยบน้อย” วินเรียกตัวที่ว่างอยู่ตัวเดียว เจ้านกฟีนิกส์มันเงยหน้ามามองพี่ชายใจดีของมันทันที “เฝ้าพวกนี้ไว้อย่าให้เดินเพ่นพ่าน เฝ้าจนกว่าพวกเขาจะกลับเมืองเลยนะ” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยพยักหน้าอย่างขันแข็ง ในที่สุดมันก็มีงานทำกะเขาเสียที วินหันไปมองสามารถและพรรคพวกแล้วยิ้ม สามารถเดินนำพวกนั้นไปหานกฟีนิกส์อย่างว่าง่าย เขารู้ดีในสถานการณ์เยี่ยงนี้ การต้อนรับแบบนี้ก็นับว่าดีเกินคาดแล้ว “นี่ๆ ลูกเจี๊ยบน้อย เราขอไปยืนตรงนั่นได้หรือเปล่า” อันวาย่อตัวลงถามลูกเจี๊ยบน้อยทันทีที่เดินไปถึง มือเขาชี้ไปที่โพรงหินที่ถูกเจาะเป็นหน้าต่าง แม้ตอนนี้จะมีใบไม้บดบัง แต่เขาคิดว่าถ้าลองแหวกดู อาจจะได้เห็นอะไรดีๆ ลูกเจี๊ยบน้อยชะงัก “พี่วินบอกว่าไม่ให้เดินเพ่นพ่าน” มันทวนคำสั่งทำท่าจะไม่ยอม คุณตากล้องก็เลยย่อตัวลงไปช่วยกล่อม “ไม่ได้เดินเพ่นพ่าน เดินไปกับลูกเจี๊ยบน้อยไง ไปถึงแล้วก็ยืนดูเฉยๆด้วย” เจ้าลูกเจี๊ยบยืนคิดแป๊บเดียวก็เห็นว่าไม่ขัดคำสั่งพี่วินจริงๆด้วย มันก็เลยตกลง “เยส” อันวาแทบเก็บอาการไม่อยู่ พอลูกเจี๊ยบยักษ์หันกลับมามอง เขาก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่พอสบตากับตากล้อง ทั้งคู่ก็ได้แต่ฝันถึงโบนัส ---------------------------------------------------------------- ที่นอกถ้ำ กำแพงไฟได้มอดลงแล้ว แต่หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้ากลับเคร่งเครียดไปกว่าเดิม เขารู้ดี ต่อไปคือการโจมตีครั้งใหญ่อีกระลอก และคราวนี้เขายังเดาไม่ออกว่าหมีขาวจะมาไม้ไหน “หึๆ ท่านหัวหน้ากิลด์ ท่านถือดาบนานขนาดนั้น ไม่เมื่อยบ้างหรือ” หมีขาวแห่งแอนตาร์กติกก้าปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าขบวนสัตว์เวทผ่านวงแหวนเวท อีกาตาเดียวและตะขอกรงเล็บเหยี่ยวค่อยๆปรากฏตัวตามมาที่ด้านซ้ายและขวา “ไม่เจอกันนาน ชื่อเสียงของสามโจรสลัดก็โด่งดังขึ้นทุกวัน หากไม่ถือดาบไว้ เกรงว่าจะเป็นการไม่ให้เกียรติ” หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าตอบอย่างใจเย็น ทั้งๆที่กำลังระแวงว่าทั้งสามซ่อนกองหนุนไว้ที่ไหน “ถ้าท่านหัวหน้ากิลด์มองหาคนของกิลด์เจ็ดขุมทรัพย์ละก็ มีอยู่คนหนึ่งขี่ยูนิคอร์นอยู่ข้างๆท่านหัวหน้านั่นแหละ” พี่อีกาดักคออย่างรู้ทัน คนในห้องส่งส่งเสียงฮือทันทีที่ตากล้องจับภาพชายคนนั้นได้ “เจ็ดดาบตัดเพชร คนทรยศของกิลด์ขุมทรัพย์” หมาป่าขนเหล็กออกชื่อได้ทันที พิธีกรและผู้เชี่ยวชาญทั้งสองสบตากัน ไม่ต้องอธิบายเพิ่ม ใครๆก็เข้าใจแล้วว่าทำไม ตะขอกรงเล็บเหยี่ยวจึงต้องลงมือเอง และทำไมต้องขอให้เฮเดสถอยไปก่อน หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าเพียงแต่เหลือบตาไปดูคนขี่ยูนิคอร์น แล้วก็หันมายิ้ม “ถ้าพี่หมีต้องการแค่หัวคนทรยศ ผู้น้องจะส่งให้เดี๋ยวนี้ก็ได้” คำพูดสั้นๆแค่นี้ ก็ทำให้เจ็ดดาบตัดเพชรหน้าขาวเป็นกระดาษ เขากระตุกสายบังเหียนหวังจะบังคับยูนิคอร์นให้เหาะหนี แต่ไม่ทันที่ใครจะขยับ ธนูดอกหนึ่งก็พุ่งมาจากหน้าผา ตัดตรงเข้าขั้วหัวใจของเจ็ดดาบตัดเพชรจนเขากลายเป็นแสงในทันที “คงไม่ต้องรบกวน แค่คนๆเดียว ผมจัดการได้” หมีขาวยิ้มให้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “นี่ไอ้หมี ข้าว่า เลิกเจรจาเป็นหนังจีนเหอะ ลุยเลยดีกว่า” พี่เหยี่ยวแทรกขึ้นมาอย่างไร้มาด แต่นั่นก็เป็นการประกาศศึกที่ได้ผลทันควัน หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าสั่งให้สัตว์เวทที่อยู่วงนอกรุมโจมตีสามโจรสลัดทันที ส่วนตัวเองขี่มังกรบินนำสัตว์เวทที่บินได้เหาะขึ้นฟ้าสำรวจหากองหนุนของหมีขาว สามโจรสลัดกระโดดถอยเอาหลังพิงหน้าผาพร้อมๆกับที่กลุ่มสัตว์เวทกระโจนเข้าใส่ พวกมันพุ่งชนผนังถ้ำจนพัง ทุกคนทุกตัวที่อยู่หลังผนังถ้ำต่างเตรียมพร้อมอยู่แล้ว ทั้งหมดใช้วงแหวนเวทย้ายตัวไปที่ที่ราบบนหน้าผาฝั่งตรงกันข้าม แม้แต่ลูกเจี๊ยบน้อยกับกลุ่มนักข่าวที่บังเอิญอยู่ในเขตวงแหวนก็โดนลากไปด้วย ปล่อยให้บรรดาสัตว์เวทวิ่งเลยไปตกหลุมกับดักในถ้ำจนล้นขึ้นมา “เจ้างู ข้าขอนำไปก่อนละนะ” ยักษ์แดงที่ประจำอยู่ฟากตรงกันข้ามอยู่แล้ว ตะโกนบอกพร้อมๆกับจัดการปูพรมด้วยม้วนคาถาผนึกน้ำแข็งทันที เพื่อเอาชนะในคราวนี้ ยักษ์แดงถึงกับแอบไปเขียนม้วนคาถาเวทระดับสูงมาใช้โดยเฉพาะ มันพกของมันมาต่างหากเกือบสองร้อยม้วน ถ้าไม่ชนะให้มันรู้ไป “วู้ปี้ ตุ๊กตาน้ำแข็งมาแล้ว พี่โกเลมน้อย เร็ว รีบทุบ” ไม่รู้เดรกน้อยไปคว้าฆ้อนของใครมาได้ พอบินมาถึงมันก็ทุบเปรี้ยงใส่ก้อนน้ำแข็งชะตาขาด แล้วก็เก็บไอเทมแบบไม่รอใคร เจ้าโกเลมน้อยก็ใช่ย่อยมาถึงก็กระโดดถีบก้อนน้ำแข็งจนกลายเป็นเสี่ยง ไอเทมตกบานเบอะอีกเหมือนกัน “ลูกเจี๊ยบน้อยมาช่วยกันเก็บเร็ว” “ไปไม่ได้ หนูไม่ได้อยู่ในกลุ่ม” เจ้าลูกเจี๊ยบส่ายหน้าเดี๊ยะ “อ้าวเหรอ” พี่โกเลมน้อยย้อนกลับมาตรวจสอบ “ต้องได้จิ ก็อยู่ในห้องที่พี่โกเลมน้อยเป็นหัวหน้าห้องแล้วนี่นา” ว่าแล้วเจ้าโกเลมน้อยก็หาจนเจอว่าอุปสรรคคือ เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยมันไม่มีชื่อเลยรวมกล่มไม่ได้ “ไม่มีได้ไง ก็ชื่อลูกเจี๊ยบน้อยไง” มันบ่นไปแก้ไปจนในที่สุด ลูกเจี๊ยบน้อยก็มีชื่อว่าลูกเจี๊ยบน้อยและก็รวมกลุ่มได้ในที่สุด “ไปกันเถอะ” โกเลมน้อยชวน “ไปไม่ได้ พี่วินบอกให้เฝ้าสามคนนี่ไว้ อย่าให้เดินเพ่นพ่าน” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยมันเพิ่งนึกได้ นี่ถ้ามันนึกได้ก่อนหน้านี้สักสองนาที ชีวิตมันจะง่ายขึ้นเยอะเลย แต่ตอนนี้สายไปเสียแล้วนะลูกเจี๊ยบนะ โกเลมน้อยหันไปมองอันวา ตากล้องและสามารถ แล้วก็สั่งงานตามประสาหัวหน้าห้อง “ลูกเจี๊ยบน้อยพาสามคนนี่ไปอยู่ตรงนู้นดีกว่านะ อยู่ตรงนี้เดี๋ยวตายกันหมด” โกเลมน้อยชี้ไปที่ถ้ำที่อยู่เหนือขึ้นไปอีกราวห้าเมตร ซึ่งอันที่จริง มันไม่ได้ปลอดภัยขึ้นเลยสักนิดเดียว เพราะการรบในน่านฟ้ากำลังจะเริ่มขึ้น ------------------------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:52:08

ความคิดเห็นที่ 26 บทที่ 140 ขุมนรกที่ช่องเขาขาด 6 วลี คนนอกแจ่มใส คนในเห็นไม่ทั่ว ยังใช้ได้ในหลายๆเหตุการณ์ แต่ในศึกคราวนี้ต้องบอกว่า คนนอกไม่แจ่มใส คนในก็เห็นไม่ทั่ว ทุกคนมองแต่สิ่งที่ตนเองอยากมอง อันวา ตากล้องและสามารถเมื่อถูกพามาที่ฟากตรงกันข้าม สิ่งแรกที่พวกเขาทำคือมองหาสามโจรสลัดและกองหนุน สองคนแรกมองหาเพื่อถ่ายช็อตเด็ด แต่คนสุดท้ายมองเพื่อหาที่ปลอดภัย จึงไม่มีใครสนใจบทสนทนาสั้นๆระหว่างโกเลมน้อยกับลูกเจี๊ยบน้อย ทั้งที่ยืนอยู่ห่างกันไม่ถึงเมตร ในเมื่อตากล้องมองหาสามโจรสลัด คนดูทีวีย่อมเห็นแต่สามโจรสลัด แม้จอภาพขนาดยักษ์จะฉายภาพจากกล้องพร้อมกันทั้งยี่สิบกล้อง แต่ในตอนนี้ ภาพใหญ่ที่อยู่ตรงกลางมาจากกล้องที่ถ่ายได้แย่ที่สุด ความคมชัดน้อยกว่ากล้องอื่น ปรับซูมเข้าออกก็ไม่ได้ แถมภาพยังสั่นไหวตลอดเวลาตามการเคลื่อนไหวของตากล้องอีก ตูม ตูม ตูม เสียงระเบิดดังขึ้นถี่ยิบไฟลุกท่วมช่องเขาในทันที ส่วนหนึ่งนั้นเกิดจากฝีมือของสามโจรจริงๆ แต่อีกส่วนเกิดจากม้วนคาถาของพี่ยักษ์แดง แต่ภาพที่ออกทางทีวีมีเพียงส่วนแรกไม่มีส่วนหลัง ไวเวิร์น มังกรสองขา มีปีกคล้ายค้างคาว กางปีกบินหนีเปลวเพลิงทันที แต่ก่อนจะเหินขึ้นฟ้า มันตวัดหางที่มีปลายเป็นหอกเหล็กแทงใส่พี่เหยี่ยว ศัตรูที่อยู่ใกล้ที่สุดเป็นการส่งท้าย เคร้ง ถึงพี่เหยี่ยวจะใช้ตะขอเหล็กในมือรับไว้ได้ แต่ปลายหางก็จมมิดเข้าไปที่หน้าอกของพี่เหยี่ยวกว่าครึ่งหนึ่ง เจ้าไวเวิร์นมันกระชากหางออกสุดแรง ปลายหางที่เป็นเงี่ยงเกี่ยวเนื้อจนฉีกขาดเป็นทางยาว เลือดฉีดขึ้นฟ้าเป็นสายยาวราวท่อประปาแตก ผู้เล่นหลายคนเกือบจะเอามือปิดหน้าด้วยความสยอง แต่เสียงของอันวาดังขึ้นมาเสียก่อน “เฮ้ย แผลหายทันทีได้ไง เหลือเชื่อจริงๆ ไม่มีแสงจากการใช้น้ำยาเพิ่มพลังชีวิตอัตโนมัติด้วย” “แชร์เลือด” หมาป่าขนเหล็กช่วยเฉลยให้โดยไม่มีใครต้องถาม แต่คิ้วของเขายังขมวดเป็นปม “แชร์เลือดกันแบบไหน ถึงเติมได้เต็มในพริบตาแบบนี้” แน่นอนคำตอบนี้อันวาไม่มีทางได้ยิน และแม้ว่าจะมีผู้เล่นมือเก่าอีกหลายคนที่สงสัยเรื่องความเร็วในการเติมเลือดของพี่เหยี่ยว แต่ก็ไม่มีใครคิดถึงการดูดพลังชีวิตด้วยเงาวิญญาณ ซึ่งนั่นรวมถึงสามโจรสลัดที่กำลังใช้ประโยชน์จากมันอย่างเต็มที่ด้วย “หนูจะไปตรงนู้นแล้วนะ” เสียงเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยแทรกเข้ามากระทันหัน จนคนดูมองหน้ากันเลิ่กลั่ก “อ้าว ไม่เฝ้าพวกเราแล้วเหรอ” สามารถหันไปถามลูกเจี๊ยบน้อยยิ้มๆ “ก็เฝ้าจากตรงนู้นไง” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยตอบอย่างไม่สนใจ ก็หัวหน้าห้องสั่งให้หลบก็ต้องหลบสิ “พี่มารถ อย่าไปสนใจเลยน่า มาช่วยนำทางผมให้เข้าไปใกล้กว่านี้อีกนิดดีกว่า” คนดูในห้องส่งสนับสนุนตากล้องกันใหญ่ และเสียงเชียร์คงจะดังต่อเนื่องไปอีกนาน ถ้าหากว่าไม่มีลูกไฟหล่นมาเฉียดหัวตากล้องเข้าเสียก่อน “เฮ้ย” ตากล้องร้องลั่นและคงวิ่งหนีไปรอบๆ คนดูจึงเห็นแต่ภาพลูกไฟเท่ากำปั้นหล่นมาจากฟ้าราวกับห่าฝน “เอ้านี่โล่” สามารถโยนโล่เหล็กขนาดใหญ่ให้อันวากับตากล้องใช้บังศีรษะก่อนจะสั่ง “ตามมา” จากนั้นคนดูก็ได้ลุ้นระทึกไปกับทั้งคู่ว่าจะหลบฝนไฟได้พ้นหรือไม่ และจะโดนลูกหลงไปกี่ลูกกว่าที่จะหาที่หลบภัยเจอ สามารถก็สมกับที่เป็นบอดี้การ์ดมือหนึ่ง หลังจากโยนโล่ให้ เขาก็วิ่งนำผู้ติดตามทั้งสองให้ไปหลบใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง แม้ว่ามันจะเป็นเพียงต้นไม้แกร็นๆมีแต่กิ่งก้านเล็กๆไม่กี่กิ่ง แต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย เขาสั่งให้ทั้งคู่รอที่นี่ ส่วนตัวเองวิ่งฝ่าฝนไฟไปตรงที่โล่งใต้ถ้ำที่เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยชี้ให้ดู แล้วเหวี่ยงตะขอให้ไปเกาะกับก้อนหินใกล้ๆ จากนั้นก็ใช้สารพัดทักษะช่วยในการกระโดดและปีนจนขึ้นไปอยู่ในที่ปลอดภัย “พวกคุณเปิดใช้ระบบเติมพลังชีวิตอัตโนมัติ แล้ววิ่งมาที่เชือกให้เร็วที่สุดเลยนะ ผมจะนับถึงสิบแล้วดึงเชือก ถ้าพลาดก็ตาย เข้าใจไหม” ทุกคนลุ้นไปกับคำสั่งของสามารถ อันวากับตากล้องจะรอดไหม และพวกเขาจะได้ดูภาพเอ็กซ์คลูซีฟต่อหรือไม่ “หนึ่ง” เสียงสามารถเริ่มนับดังฝ่าเสียงระเบิดตูมตามในสมรภูมิมาได้เพราะช่องสื่อสาร อันวากับตากล้องชูโล่ขึ้นเหนือศีรษะกลั้นใจวิ่งมาที่เชือกที่สามารถส่งลงมา “โว๊ย โอ๊ย เจ็บโว๊ย ไอ้เกมซาดิสต์” คนไม่เล่นเกมฝ่าสมรภูมิในทวีปใหญ่สองคนร้องไปวิ่งไปตลอดทาง เสื้อผ้าก็โดนเผาจนแหว่งเป็นรูๆ พอมาถึงที่หมายมือคว้าเชือกได้ ตากล้องเห็นลูกไฟลูกใหญ่พุ่งตรงมาที่ไหล่อันเป็นที่ซ่อนกล้องของเขา เขาตัดสินใจเสียสละตัวเอง ลดโล่ที่ปกป้องศีรษะมาบังกล้องแทน อ๊ากกกกก ฟู่ พรึ่บ ควับ คนดูได้ยินเสียงทั้งสี่ดังต่อเนื่องกันโดยไม่เห็นภาพ พอภาพมาอีกครั้ง พวกเขาก็เห็นสามารถดึงผ้าคลุมออกจากตัวตากล้อง ที่แท้พวกเขามาถึงได้จังหวะที่สามารถนับสิบพอดี บอดี้การ์ดมือหนึ่งจึงดึงเชือกขึ้นสุดแรง จนทั้งคู่รอดจากลูกไฟยักษ์ได้หวุดหวิด แต่เพราะตากล้องลดโล่ไปบังกล้องที่หัวไหล่ ลูกไฟก็เลยกระเด็นมาติดผมจนลุกพรึบพั่บ แต่โชคดีที่สามารถดึงพวกเขาขึ้นมาได้ทัน จึงได้ตวัดผ้าคลุมมาดับไฟได้ทันเวลา “จะบ้าหรือไงคุณ จะห่วงอะไรก็ห่วงชีวิตตัวเองก่อนดีไหม” สามารถดุทันทีที่เห็นว่าคนในความคุ้มครองปลอดภัยแล้ว อันวาหันมองไปรอบๆจึงได้รู้ว่าตัวเองตอนนี้อยู่ในถ้ำเล็กๆแห่งหนึ่ง “อยู่นี่เอง ไม่ช่วยกันเลยนะ” อันวาต่อว่าเจ้าลูกเจี๊ยบทันทีที่เห็นมันนั่งหมอบอยู่มุมในสุดของถ้ำ “ไมต้องช่วยอะ” เจ้าลูกเจี๊ยบมันหันมาถามตาแป๋ว “ก็ไหน พี่วินบอกให้เฝ้าพวกเราไว้ไง เห็นไหมเกือบตายไปเกิดใหม่ในเมืองกันหมดแล้ว” อันวาต่อว่าเจ้าเจี๊ยบแบบพาลๆทันที จนเจ้าลูกเจี๊ยบตกใจ ตอนที่มันอยู่กับกิลด์พิทักษ์ฟ้า พอออกจากไข่ก็ต้องเผชิญกับการจัดอันดับความสำคัญในกลุ่มสัตว์เวท แม้มันมีชาติกำเนิดสูงส่งไม่น้อย แต่สัตว์เวทเกิดใหม่อย่างมันย่อมสู้พวกแก่ๆไม่ไหว หรืออีกนัยหนึ่งก็คือโดนรังแกประจำนั่นแหละ เมื่อก่อนตอนโดนรังแกมันหนีไปหานายหญิง ตอนนี้ไม่มีนายหญิง พอมีคนมาตวาดใส่แบบนี้ เจ้าลูกเจี๊ยบเลยฟ้องหัวหน้าชั้น แต่แทนที่มันจะฟ้องพี่โกเลมน้อยตัวเดียว มันดันฟ้องผ่านช่องสื่อสารของกลุ่มสัตว์เวท ผลคือ ตัวที่ตอบกลับมาไม่ใช่หัวหน้าชั้นที่มันคุ้นเคย แต่เป็นพี่งูที่กำลังเซ็งอยู่ในคทาเพราะยังไม่มีคิวจะออก แถมยังอารมณ์เสียเพราะพี่ยักษ์ชักจะล้ำหน้าไปไกล “พี่วินให้เฝ้าจนกว่าจะกลับเมือง ตายไปเกิดใหม่ในเมืองก็กลับเมืองเหมือนกัน ถ้ามีปัญหามากนัก ข้าจะช่วยส่งกลับเมืองให้เอง เอาไหม” พี่งูส่งเสียงขู่ฟ่อแทนเจ้าลูกเจี๊ยบ เสียงของพี่งูไม่ได้ทำให้อันวาถอยกรูดไปเท่านั้น แม้แต่เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยคนฟ้องก็ถอยกรูดไปติดผนังถ้ำเหมือนกัน “เสียงใครอะ น่ากัวจัง” มันแอบกระซิบถามผ่านช่องสื่อสารไป ก็เลยได้คำตอบจากหัวหน้าชั้นมาเสียที “เสียงพี่งูเอง พี่งูชอบทำดุแต่ความจริงใจดี๊ดี พี่งูดูแลน้องลูกเจี๊ยบด้วยน้า” ตอบเสร็จเจ้าโกเลมน้อยก็ฉวยโอกาสฝากฝังเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยเสียเลย คราวนี้เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยเลยยิ้มกริ่ม ปกติตอนมันฟ้องนายหญิง นายหญิงทำได้แค่พามันหนีตัวที่แกล้งมันเท่านั้น แต่นี่พี่งูที่มันยังไม่เคยเจอสามารถขู่ให้คนที่จะแกล้งมันถอยกลับไปได้ “เข้าโรงเรียนนี่ ดีจริงๆเลย” “เอาล่ะๆ อย่ามาทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปหน่อยเลย คุณสองคนมีงานก็ไปทำเสีย อย่ามารบกวนลูกเจี๊ยบน้อย ไป ไปได้แล้ว” สามารถรีบเข้ามาห้ามทัพ ถึงเขาจะไม่รู้ว่าเสียงจากอีกฝั่งเป็นตัวอะไร แต่แค่เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยตัวเดียว อันวาก็สู้ไม่ได้แล้ว ขืนปล่อยให้ตอแยสัตว์เวทต่อไปเดี๋ยวจะได้เรื่องใหญ่ ตากล้องที่รู้สถานการณ์ดีกว่า รีบออกไปสอดส่องดูลาดเลาข้างนอกทันที “พี่มารถมาดูนี่สิ” ตากล้องตะโกนเรียกเสียงดังจนทุกคนรีบวิ่งตามออกไปดู รวมทั้งเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยด้วย ------------------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:54:24

ความคิดเห็นที่ 27 ทันทีที่สามโจรสลัดรู้ว่าระบบแชร์เลือดเติมเลือดให้แบบเต็มพิกัด พวกเขาก็ปล่อยลูกบ้าเต็มที่ “เฮ้ย หมวยน้อยเติมให้จนเต็มเลยวุ้ย ลุยเลยพวกเรา” พี่เหยี่ยวตะโกนลั่นก่อนจะกระโดดตัวลอยปาระเบิดเพลิงใส่ปีกของไวเวิร์น ก๊าซซซ มังกรสองขากรีดร้องดังลั่นเมื่อปีกซ้ายของมันลุกเป็นไฟ สมปองสมชายมือธนูที่ซ่อนตัวอยู่ก็ยิงนักฝึกสัตว์ที่นั่งอยู่บนหลังไวเวิร์นทันที พอนักฝึกสัตว์กลายเป็นแสง คนของกิลด์พิทักษ์ฟ้าก็ไม่สามารถควบคุมให้ไวเวิร์นอยู่ในความสงบ มันเลิกเชื่อฟังคนที่ขี่มันอยู่ ดิ้นรนจะเข้ามาทำร้ายพี่เหยี่ยวถึงขนาดสะบัดคนขี่ตกหลัง อั้ก พอหมอนั่นหล่นถึงพื้น พี่เหยี่ยวก็ซ้ำให้เต็มพุงจนกลายเป็นแสงอย่างไม่เกรงใจ และไม่หวั่นเกรงว่าจะโดนไวเวิร์นจัดการตามหลัง กร๊อบ เสียงกระดูกหักดังลั่น พี่เหยี่ยวเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นยักษ์แดงในร่างสูงห้าเมตรกำลังโยนเจ้าไวเวิร์นคอหักไปให้เดรกน้อย พอมองตามไป พี่เหยี่ยวก็ถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก เมื่อเห็นมังกรทองจอมงกจัดการชำแหละซากด้วยความเร็วทำลายสถิติโลก “ข้าว่าท่านไปรวมกับเพื่อนด้านโน้นดีกว่านะ ครึ่งนี้ข้ากับพวกจะจัดการเอง” พี่ยักษ์ชี้ให้พี่เหยี่ยวไปรวมกลุ่มกับพี่อีกาและพี่หมีที่กำลังโปรยม้วนคาถาที่ได้มาจากอาหมวยกันวุ่นอยู่อีกข้างหนึ่ง พี่เหยี่ยวเหลียวไปมองทางที่พี่ยักษ์ชี้แล้วก็หันกลับมาบอกเป็นเชิงถาม “ข้ารู้สึกว่า พวกที่ต้านธาตุไฟได้มันยังไม่สะดุ้งสะเทือนสักเท่าไร ว่างั้นไหม” พี่ยักษ์มองตามแล้วก็ยิ้ม “งั้นข้าจะเปลี่ยนไปใช้ธาตุน้ำ รบกวนไล่ไอ้พวกนั้นมาทางนี้ด้วย” “ได้เลย แล้วอย่าลืมส่งพวกดื้อๆไปทางโน้นด้วยล่ะ” พี่เหยี่ยวยักคิ้วให้ก่อนจะเรียกยุงยักษ์ปากเข็มสัตว์เลี้ยงคู่ใจออกมาร่วมรบ ------------------------------------------------------ ในเวลาเดียวกันหัวหน้าพิทักษ์ฟ้าที่พามังกรบินขึ้นไปลาดตระเวนหากองหนุนของสามโจรสลัดก็กำลังโกรธจัด “แยกย้ายกันหาให้ทั่ว ข้าไม่เชื่อหรอกว่าไอ้สามคนนั่นจะบุกมาโดยไม่มีกองหนุน” กองสัตว์เวทบินได้แตกออกเป็นสี่ทิศแปดทางทันที กล้องจากบอลลูนที่เหลือจึงมีโอกาสถ่ายภาพมังกรสี่ธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ บินกระจายออกทั่วทั้งสี่ทิศโดยมีสัตว์เวทอื่นๆอย่างยูนิคอร์น กริฟฟินและฮิปโปกริฟบินตามขบวนเป็นทิวแถว คนดูต่างชื่นชมภาพโคลสอัพของขบวนสัตว์เวทจนไม่มีใครทันสังเกตเห็นคนในชุดขาวที่ยืนถือคทาคอยสังเกตการณ์อยู่ที่ข้อกลางของนิ้วกลางที่เหลืออยู่ “ถ้าไม่เจอก็เผามันให้หมด” หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าสั่งการด้วยอารมณ์อย่างแท้จริง ทันทีที่มังกรดินที่เขาขี่พ่นไฟใส่หน้าผา คนในชุดขาวก็ยิ้ม ถอยหลังไปหลบในถ้ำด้านหลังทันที “นายหญิง ลองให้พ่นไฟติดต่อกับแบบนี้ละก็ ครึ่งชั่วโมงก็เรียบร้อย” เอไอรายงานด้วยเสียงร่าเริง “สิบนาที” พี่งูขัดคอเสียงเรียบ พอได้ยินเสียงเชอะของเอไอ มันก็เฉลยอย่างเป็นต่อ “ไม่สงสัยเลยหรือไงว่า พลังชีวิตถูกส่งเข้ามาเร็วมาก ทั้งหมดนั่นมาจากม้วนคาถาของลูกน้องเดรกน้อย พวกมันไม่เขียนคาถาบทเดียวหรอก รับรองว่าต้องมีทั้งคาถาลดอัตราการฟื้นพลังจิต ลดอัตราการฟื้นตัวทุกประเภท ลดการป้องกัน ลดความเร็ว เร่งค่าความเหนื่อยล้า แถมด้วยคาถาอับโชคที่ทำให้ถ้ามีอะไรต้องสุ่มแล้วตัวเองเสียก็เสียสูงสุด แต่ถ้าได้ก็ได้ต่ำสุดด้วย แล้วถ้าคำนวณตามความเร็วของการดูดพลังชีวิตแล้วละก็ ข้าว่าไม่เกินสิบนาทีหรอก แต่ถ้าเป็นมังกรไฟ ข้าเพิ่มให้เป็นสิบห้าก็แล้วกัน” “เอาเถอะ เดี๋ยวก็รู้ พวกเธอเตรียมตัวให้ดีก็แล้วกัน” อาหมวยตัดบทก่อนที่สัตว์เลี้ยงตัวแรกจะตีกับเอไอให้ปวดหัวอีกครั้ง เปลวเพลิงจากมังกรร้อนจนหลอมหินให้ละลายได้ ใช้เวลาไม่นาน หน้าผาส่วนที่เป็นฝ่ามือครึ่งบนของหุบเขาเทพประนมก็ถูกเผาจนแดงฉาน หินบางส่วนถูกหลอมละลายจนตกลงมาเป็นฝนไฟ หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้ามองหน้าผาสีแดงทั้งสองฝั่งด้วยดวงตาครุ่นคิด เขาเผาจนหมดทั้งแถบแบบนี้ ต่อให้มดสักตัวยังยากจะรอด คนของสามโจรนั่นไปอยู่ที่ไหนนะ เขาเงยหน้ามองนิ้วกลางที่ชูเด่นเป็นสง่าอย่างแค้นใจ “ไม่น่าจะเป็นที่นั่น ที่ตรงนั้นโจมตีใครไม่ได้” ใจเขาอยากจะบินขึ้นไปสำรวจ แต่นอกจากมังกรแล้ว เขาไม่แน่ใจว่าสัตว์เวทตัวอื่นจะสามารถรับมือการลอบโจมตีได้ หากว่าเขาบังคับให้พวกมันบินขึ้นสู่ที่สูงขนาดนั้นหลังจากที่ทั้งบินและพ่นไฟมากว่าห้านาที เขาไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความกดอากาศหรือว่าอะไร แม้แต่ตัวเขาเองก็รู้สึกเหนื่อยง่ายกว่าปกติ “สงสัยว่าเจ้าบริษัทเกมจะทำให้สมจริงแบบบ้าๆ ด้วยการลดออกซิเจนในอากาศ” เขาบ่นอย่างไม่ค่อยจะพอใจนักก่อนจะส่งสัญญาณให้บินต่ำลง ครึ่งล่างของฝ่ามือจุดที่น่าจะโจมตีถึงกลุ่มที่อยู่บนพื้นดิน คราวนี้เขาไม่พลาดแน่ “หัวหน้าเจอแล้ว” คนที่ขี่มังกรไฟตะโกนผ่านช่องสื่อสารมาทันทีที่เห็นโพรงหินช่องกลมดิกผิดธรรมชาติ แต่ไม่ทันที่ใครจะได้ขยับตัว ลูกศรนับร้อยก็ถูกยิงออกมาจากโพรงหินนั้นและโพรงอื่นๆที่อยู่บนหน้าผาทั้งสองข้าง ลูกศรชุดแรกจากทุกจุดแผ่เป็นรูปพัด โจมตีศัตรูทุกทิศทาง ผู้เล่นของกิลด์พิทักษ์ฟ้าที่มีฝีมือและความชำนาญในการต่อสู้สูงกว่าต่างยกอาวุธเตรียมรับมือเพื่อปกป้องตนเองทันที เปิดช่องให้นักฝึกสัตว์ที่มีประสบการณ์น้อยกว่าตกเป็นเป้าไปอย่างคาดไม่ถึง เสียงร้องโอดโอยดังมาจากนักฝึกสัตว์ที่อยู่บนหลังสัตว์เวททุกตัว ที่แท้ลูกศรชุดแรกเป็นเพียงตัวล่อให้เป้าเปิด ชุดที่สองจึงจะเป็นของจริง นักฝึกสัตว์เวทกลายเป็นแสงยกชุด รวมทั้งวีเลสคนควบคุมมังกรดินของหัวหน้ากิลด์ด้วย เมื่อขาดคนควบคุมที่ชำนาญ สัตว์เวททั้งหลายก็เริ่มเคลื่อนไหวตามใจชอบ บางตัวบินวนหาคนที่ยิงมันโดยไม่สนว่าคนที่ขี่มันอยู่จะทรงตัวอยู่บนหลังได้หรือไม่ บางตัวก็เหนื่อยอ่อนจนตัดสินใจบินลงไปที่พื้นดิน โดยไม่สนใจคำสั่งให้โจมตี หัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าบังคับมังกรดินให้บินต่ออย่างทุลักทุเล “บ้าฉิบ” เขาหลุดปากเมื่อกริฟฟินสะบัดคนของเขาจนตกจากหลังแล้วร่อนลงพื้นโดยไม่ฟังคำสั่ง และเมื่อมองตาม เขาก็ต้องตกตะลึงซ้ำสองเมื่อเห็นสภาพช่องเขาขาดที่ข้างหนึ่งมีเปลวไฟลุกท่วมราวกับนรกบนดิน แต่อีกข้างกลับถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งหนาเป็นฟุต แต่ทั้งหมอกและควันจากทั้งสองฝั่งทำให้เขาไม่เห็นว่าที่แท้สถานการณ์ข้างล่างเป็นอย่างไร เขาออกคำสั่งให้นักฝึกสัตว์ที่คุมเจ้าฮอปปี้นักกระโดดดึงผ้าปิดตาออกเพื่อแก้สถานการณ์ทันที ---------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:55:59

ความคิดเห็นที่ 28 “นรกชัดๆ” ตากล้องอุทานเมื่อเห็นสภาพข้างล่างเต็มสองตา ฟากที่พวกเขายืนอยู่มีเปลวเพลิงลุกท่วมเกือบสี่เมตร ทั้งสัตว์เวททั้งคนวิ่งพล่านทุรนทุรายอย่างไร้ทางออก ที่ด้านตรงกันข้ามก็มีผลึกน้ำแข็งจับตัวหนาเตอะ ไอหมอกสีขาวหนาทึบจนเห็นแต่เงาของสัตว์เวทที่ยืนแข็ง ก้าวเท้าแทบไม่ออก “นับว่าโชคดีที่หลบทัน” สามารถหลุดปากทันทีที่มองเห็น “อู้หู สีส้มตัดกับสีขาว สวยจัง” ลูกเจี๊ยบลูกอุทานอย่างที่คิดด้วยความจริงใจ แถมยังโบกไม้โบกมือ เอ๊ย โบกปีกให้ตุ๊กตาตัวสีส้มๆที่คอยกระโดดถีบสัตว์เวทที่ยืนแข็งเป็นหินกับมังกรทองที่คอยวิ่งเก็บไอเทมอย่างสนุกสนานด้วยอีกต่างหาก อันวากลืนน้ำลายเอื้อกก่อนจะถามผ่านกล้องไปหาผู้เชี่ยวชาญ “ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทั้งหมดนี้” เขาผายมือไปที่ภาพด้านล่าง หยุดให้คนดู ดูภาพที่ตากล้องก็ยอมเสี่ยงตาย เอนตัวไปข้างหน้าจนสุด โดยมีสามารถคอยดึงไว้ไม่ให้ตกหน้าผาแค่คนเดียวให้เต็มตา ก่อนจะพูดต่อ “เป็นฝีมือของคนแค่ไม่กี่คนจริงๆหรือ” “พวกเขามีกี่คนกันแน่ พวกเขาทำได้อย่างไร แล้วกองหนุนของกิลด์ขุมทรัพย์อยู่ที่ไหน” ที่ภัตตาคารในเมืองอินเดียโลนา คุณหยางกับหมาป่าขนเหล็กต่างมองหน้ากันไม่รู้จะตอบอย่างไร ด้วยความอาวุโสกว่าและมีชื่อเสียงมากกว่า คุณหยางจึงกระแอมเล็กน้อยเตรียมจะออกความเห็น แต่แล้วเขาก็ต้องหยุด เมื่อมีเสียงเล็กๆดังออกมาจากทีวีเพื่อตอบคำถามของอันวา “มีฉิบห้าคน” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยหันมาตอบคำถามด้วยเสียงใสๆ “ทำยังไงหนูไม่รู้ หนูยังไม่ได้เริ่มเรียนเลย ส่วนกองหนุน อยู่บนนู้นนนน” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยชี้ปีกขึ้นฟ้า ในเวลาเดียวกับที่หน่วยรบด้านบนถูกโจมตีจนหัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าต้องขี่มังกรพุ่งนำหน้าลงมาพอดี +++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:56:48

ความคิดเห็นที่ 29 เสร็จไปอีกหนึ่งยก อาทิตย์หน้าอาจไม่ครบสิบตอน เพราะหมดสต็อกแล้วจริงๆ เจอกันใหม่อาทิตย์หน้าค่ะ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 07:58:24

ความคิดเห็นที่ 30 เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยเปิดเผยความเก่งของทีมงานสามโจร คุณ Deckard กลับไปอ่านแล้วแต่ก็ยังไม่เจอฉากที่เจ้างูปราบสัตว์เวทอยู่ดีค่ะ หลังจากตามไปอ่านที่เด็กดี เลยรู้ว่าบทที่ 124 ไม่ครบค่า สงสัยต้องไปเริ่มอ่านใหม่ที่เด็กดีซะแล้ว เพราะมีหลายตอนเหมือนกันที่อ่านแล้ว ด้วนๆ แปลกๆ เหมือนไม่ครบอยู่เหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 28 ธ.ค. 52 16:12:36 จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 14:41:30

ความคิดเห็นที่ 31 เจี๊ยบน้อยเปิดเผยหมดเลย แต่ถ้าเผยไม่หมด จะยิ่งทำให้ได้ข้อมูลผิดมั้ยน้อ สามโจรสลัดอาจกลายเป็นเก่งเวอร์ ส่วนหมวยยังลึกลับต่อไป จาหมดสต็อคแล้วหรือเนี่ย ว้า ว้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 22:29:12