ความคิดเห็นที่ 1 ที่ไร่รอตะวันทนายหนุ่มขอตัวกลับไปที่ห้องเพื่อเตรียมตัวจะลุยงานใหญ่คืนนี้ อุปกรณ์ล้ำสมัยหลายอย่างถูกนำออกมาจากกล่องใบใหญ่ใต้เตียงเพื่อประกอบและเตรียมพร้อมใช้งาน ขณะที่กำลังจัดการงานเต็มไม้เต็มมืออยู่นั่นเอง เสียงเบาๆจากคอมพิวเตอร์ก็ดังขึ้น “เอ๊ะ...” เจมส์ร้องออกมาอย่างแปลกใจเมื่อเขาเปิดดูแล้วพบว่ามีข้อความจากคนที่เขาไม่รู้จักส่งเข้ามาในอีเมล์ส่วนตัวที่เขาใช้ติดต่องานลับเท่านั้น และทันทีที่เขากดเปิดข้อความดูความแปลกใจก็เปลี่ยนเป็นความตกใจเมื่อภาพหลายภาพที่อยู่ในอีเมล์นั้นเป็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผมยาวปรกลงมาปิดหน้ากำลังถูกชายฉกรรจ์หลายคนรุมทำร้ายทั้งทางร่างกายและทางจิตใจ “ลิซ่า!” และถึงแม้จะไม่เห็นหน้าของหญิงเคราะห์ร้ายคนนั้นแต่เจมส์ก็รู้ได้ทันทีว่าเธอคนนั้นเป็นใคร ชายหนุ่มรู้สึกเสียการทรงตัวขึ้นมาทันทีจนต้องเซไปนั่งที่เตียงแล้วตั้งสติ ขณะที่กำลังนั่งคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปเสียงโทรศัพท์มือถือข้างตัวก็ดังขึ้นทำให้เขาแปลกใจอีกครั้งเพราะเบอร์นี้มีไว้สำหรับคนที่สนิทเท่านั้น ขนาดนายหัวไร่รอตะวันก็ยังไม่รู้ เขาจัดการเสียบมันเข้ากับเครื่องหาพิกัดทันทีเพราะมีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นคนโทรมาเรื่องเกี่ยวกับลิซ่า แล้วเขาต้องหามันให้เจอ “นั่นใคร ต้องการอะไร” ทนายหนุ่มซักไซ้พยายามถ่วงให้อีกฝ่ายพูดให้นานที่สุด ขณะที่อีกมือก็กดโทรศัพท์โทรออกไปหาเพื่อนร่วมงานในสำนักงานทนายความ “คืนนี้เลือกเอา จะยุ่งเรื่องชาวบ้านหรือยุ่งเรื่องของตัวเอง” ชายนิรนามพูดแล้วก็ตัดสายทิ้งไปทันที เจมส์โมโหขว้างโทรศัพท์ในมือลงแตกกระจายก่อนจะหันไปพูดใส่โทรศัพท์เครื่องที่เหลือ “...ระงับแผนการคืนนี้ไว้ก่อนนะ...” แล้วเขาก็ตัดสายโดยที่ไม่อธิบายให้ปลายสายทราบถึงสาเหตุ จากนั้นทนายหนุ่มจึงนำเรื่องนี้เข้าไปปรึกษาพร้อมขอความช่วยเหลือจากนายหัวทันที “คุณแน่ใจหรือว่าจะเอาแบบนี้” ปีเตอร์ถามย้ำอีกครั้ง “ครับ...ถ้าสามทุ่มแล้วผมยังไม่กลับมา รบกวนนายช่วยโทรศัพท์ไปที่เบอร์นี้” ทนายหนุ่มพูดพลางส่งกระดาษแผ่นเล็กให้ “แล้วบอกพวกเขาว่าให้จัดการตามแผนได้เลย...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องเอาไอ้พวกนี้เข้าคุกให้หมดให้ได้” “ตกลงผมรับปาก” นายหัวรับคำ “แล้วคุณจะไปตามหาเธอที่ไหน” บิลลี่ถาม “ผมก็ไม่ทราบ แต่คิดว่าคงไม่หลุดจากรายชื่อสถานที่ที่เรามีอยู่” เจมส์ตอบ ในใจลึกๆมีที่ๆคิดว่าหม่าสงจะไปอยู่แล้วเพียงแต่ยังไม่แน่ใจนัก “ให้บิลลี่ไปด้วยสิมีอะไรจะได้ช่วยกัน” นายหัวเสนอความช่วยเหลือโดยมีบิลลี่ยืนเตรียมพร้อมจะไปทันทีถ้าเพียงเจมส์เอ่ยปาก “ขอบคุณมากครับ ทั้งสองคนเลย แต่ผมว่าอย่าดีกว่าแค่นี้ก็มีคนเดือดร้อนกับเรื่องของผมมากพอแล้ว พวกคุณอยู่ห่างไว้ล่ะดีที่สุด” เจมส์ว่าก่อนจะถอยหลังรีบเดินออกไป “อย่าลืมที่ผมขอร้องให้ช่วยนะครับ...สามทุ่มตรง” ขณะที่เขากำลังจะเดินพ้นประตูห้องไปนั่นเอง เสียงโกลาหลจากภายนอกก็ดังเอะอะมาถึงข้างใน “ไฟไหม้!! ไฟไหม้!! ดับไฟที” “แย่แล้วครับนาย ไฟไหม้...มาจากห้องคุณเจมส์” บิลวิ่งเข้ามาส่งข่าวก่อนจะวิ่งออกไปช่วยคนงานดับไฟ “ไฟไหม้...หลักฐาน” “คุณเจมส์!!...บิลลี่เร็ว!” นายหัวรีบสั่งให้บิลลี่วิ่งตามเจมส์ที่หุนหันออกไปทันที กลัวว่าเขาจะคิดทำอะไรที่เป็นอันตรายแก่ตัวเอง เจมส์ก้าวเท้าให้วิ่งไวที่สุดเท่าที่กำลังเขาจะมีขณะวิ่งไปก็ตำหนิตัวเองไปด้วยรู้ทั้งรู้ว่าตอนนี้ในบ้านไม่ปลอดภัยหนำซ้ำช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่ต้องระวังเป็นพิเศษแต่เขาก็ยังสะเพร่าทิ้งหลักฐานสำคัญไว้ในห้อง ถึงตอนนี้เกิดไฟไหม้รับรองได้เลยว่ามันต้องไม่ใช่อุบัติเหตุ “คุณเจมส์..อย่าเข้าไปครับ..” บิลและบิลลี่รีบเข้ามาดึงแขนเจมส์ไว้คนละข้างเมื่อทนายหนุ่มพยายามจะฝ่ากองไฟเข้าไป ผ่านไปพักใหญ่เมื่อสามารถดับไฟลงได้ “ข้างในไม่เหลือแล้วครับ กลิ่นน้ำมันเต็มไปหมดโดนวางเพลิงแน่ๆ” บิลสันนิษฐานจากซากมอดไหม้ต่างๆที่เหลืออยู่ในห้อง “โธ่เว้ย...” เจมส์เตะระบายอารมณ์กับซากประตู หลักฐานที่มีมอดไหม้หมดไปกับไฟ “ใครนะมันทำแบบนี้...ร้ายกาจที่สุดคิดจะเผาให้ตายกันทั้งตึกเลยหรือไง” บิลลี่ที่โผล่หน้าตามเข้ามาดูเห็นสภาพห้องที่ดำเป็นตอตะโกแล้วต้องร้องออกมา “ไม่หรอก คนทำหวังจะเผาแค่ห้องนี้ห้องเดียวเท่านั้น” “คุณรู้ได้ยังไง...แล้วรู้ไหมว่าใครเป็นคนทำ..หรือว่า” บิลลี่ถามเองและนึกออกเองได้ในทันที เจมส์พยักหน้าบ่งบอกว่าเขาก็คิดเหมือนกัน บิลลี่ตาโตตกใจในความคิดของตัวเองไม่คิดว่าธัญญาจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ “ลองเขาทำแบบนี้ก็น่าจับส่งตำรวจซะ...ว่าแต่อยู่ไหนล่ะเนี่ย” “เฮ้ย...ไปเร็ว” สองหนุ่มนึกขึ้นมาได้รีบวิ่งไปหน้าตึกใหญ่ทันทีแต่ก็ไม่ทันท้ายรถของธัญญาที่ขับหนีแน่บออกไปนอกไร่เรียบร้อย “เป็นเธอจริงๆด้วย จะทำยังไงดี...” บิลลี่หอบเพราะเหนื่อยกันมาถามเจมส์ที่กำลังเร่งตัวเองใช้ความคิด ทันใดนั้นเองปีเตอร์ที่คอยดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆพอจะคาดสิ่งที่จะเกิดต่อไปได้ ชายหนุ่มจึงรีบก้าวขึ้นรถคู่ใจแล้วขับออกไปทันที “อ้าวนาย...” “มัวตะลึงอะไรอยู่เล่ารีบตามไปสิ ตอนนี้คุณบีเธอคงคลั่งไปแล้วเป้าหมายต่อไปอาจจะจะเป็นคุณนา ดังนั้นนายต้องไปหาคุณนาแน่ๆ” เจมส์รีบหันมาสั่งก่อนจะชะงักไป “เหลือรถอยู่คันเดียว...ถ้าผมเอาไปแล้วคุณล่ะ...” บิลลี่ถามกลับ เป็นคำถามที่เจมส์ตอบไม่ได้อีกครั้ง ลิซ่ากำลังรอความช่วยเหลือจากเขา ทางปีเตอร์ที่ขับรถออกไปคนเดียวก็ไม่รู้จะเจออะไรบ้าง คิดแล้วยิ่งแค้นใจไอ้คนคิดแผนนี่จริงๆมันหวังจะกันทั้งเขาและปีเตอร์ให้พ้นทาง เสียงล้อรถเสียดไปตามพื้นถนน ความเร็วที่ถ้ามีอะไรบางอย่างมาขวางหน้าคงถูกชนกระเด็นไปไกล ปีเตอร์ขับรถโดยไม่ห่วงว่ามันจะไวเกิดพิกัดที่กำหนด ใจของเขาจดจ่ออยู่กับลัลนาเท่านั้น การที่จู่ๆธัญญาก็คลั่งขึ้นมาแบบนี้แสดงว่าต่อให้พูดดีอย่างไรเธอก็ไม่สนใจจะฟังแล้ว ปีเตอร์หักเลี้ยวรถเขาสู่ฟาร์มดอกไม้ ทุกอย่างในฟาร์มของมาร์คยังเหมือนเดิมแต่ความรู้สึกของเขาเมื่อยังไม่เห็นว่าลัลนาปลอดภัยก็ยังไม่อยากวางใจ “คุณนาอยู่ไหน” ปีเตอร์ถามทันทีเมื่อเจอหน้าเจ้าของสถานที่ มาร์คชะงักไปมองหน้าเพื่อนอย่างไม่พอใจแต่ปีเตอร์ที่มัวแต่มองหาลัลนาไม่ทันได้สังเกต “ลิเลียนอยู่กับลูกค้า” มาร์คตอบเรียบๆ “ที่ไหน”  ปีเตอร์ถามต่ออย่างร้อนใจทันที มาร์คเห็นท่าทางของเพื่อนมาถามหาเลขาฯของตนอย่างออกนอกหน้าก็ยิ่งหมั่นไส้ “นายเป็นอะไรของนายวะ...ลิเลียนทำงานอยู่” “เขาไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม” “พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง” เจอปีเตอร์พูดออกมาแบบนี้มาร์คเลยยิ่งโมโหที่จู่ๆเพื่อนก็มาหาว่าฟาร์มของเขาไม่ปลอดภัย “แกอย่ามาโมโหในเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้ไหม...บอกมาก่อนว่าคุณนาอยู่ไหน” “ฉันก็บอกแล้วว่าอยู่กับลูกค้าไง...นายจะเอาอะไรอีกวะ” มาร์คอารมณ์เสียในที่สุด “ก็บอกมาสิโว้ยว่าอยู่ไหน” เจอเพื่อนโยกโย้ไม่ตอบคำถามในเวลาที่ต้องการแบบนี้ ปีเตอร์เลยหัวเสียขึ้นมาบ้างเช่นกัน “ออกไปโกดังที่หลังฟาร์มกันสักครู่ใหญ่ๆแล้ว” มาร์คยอมบอก “แล้วทำไมนายไม่ไปด้วย” ปีเตอร์ถามเสียงดังอย่างลืมตัวและเพราะเป็นห่วงลัลนามากน้ำเสียงที่เขาใช้จึงทำให้มาร์ค แอนโทนี่เดือดปุดคิดว่าปีเตอร์มาวุ่นวายกับการทำงานของเขา “แล้วทำไมฉันต้องไปด้วยวะ...ปกติงานส่วนนี้ก็เป็นหน้าที่ของลิเลียนอยู่แล้ว” มาร์คถามกลับแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ ปีเตอร์ลนลานจะไปที่โกดังก็เจอมาร์คขยับมาขวาง “นายจะทำอะไร หลีกไป” “อะไรทำให้นายคิดว่าการเป็นเพื่อนสนิทแล้วจะเดินเพ่นพ่านไปมาในที่ของคนอื่นได้วะ” มาร์คถามเสียงดัง ปีเตอร์ชะงักรู้แล้วว่าอาการของเขาแสดงพิรุธออกมาหมดสิ้น “ฉัน..” “ฉันรอให้นายพูด..ว่านายรักลิเลียน พูดสิ” มาร์คจ้องเขม็งคาดคั้น จากสายตาที่จ้องมาอีกฝ่ายรู้ดีว่าไม่สามารถปฏิเสธความจริงได้ “ฉันรักคุณนา...” นายหัวไร่รอตะวันยอมรับออกมา มาร์คข่มความโกรธถามอีกครั้ง “ตั้งแต่เมื่อไหร่” “ครั้งแรกที่เจอ ฟูลมูนปีที่แล้ว..แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังนาย..” ปีเตอร์ตอบพร้อมอธิบายแต่ไม่มีโอกาสได้พูดจบประโยคเมื่อหมัดของเพื่อนรักลอยมากระแทกหน้าจนหงาย “นี่สำหรับทุกอย่างที่นายทำให้ลิเลียนเสียใจ ทั้งภาพบาดใจ ทั้งคำพูด” มาร์คเดินตามมาพูดใส่หน้าก่อนจะต่อยเข้าไปอีกหมัด คราวนี้ปีเตอร์ถึงกับลงไปนั่งกองกับพื้น “แล้วนี่..สำหรับความเป็นสุภาพบุรุษที่งี่เง่า โง่ ไม่รู้จักคิดของนาย...ลุกขึ้นมาได้แล้ว” ด่าทับเสร็จจึงยื่นมือให้คนที่นั่งงงอยู่ที่พื้นเพื่อดึงให้เขาลุกขึ้นมา ปีเตอร์มองหน้าเพื่อนคิดว่าคงเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไปแล้ว “อีกหมัดนึงติดไว้ก่อน ถ้านายทำให้ลิเลียนเสียใจเมื่อไหร่ ฉันตามไปต่อยถึงไร่แน่” มาร์คว่าแล้วยิ้มออกมาทำเอาอีกฝ่ายยิ้มออกมาได้ด้วย “ขอบใจมากนะ” “อย่ามายิ้ม ฉันยังร้ายกว่านี้ได้เยอะ...เจ็บรึเปล่าวะ” มาร์คว่าแล้วกดลงไปแรงๆที่หน้าแดงๆของเพื่อนอย่างจงใจ ปีเตอร์ปล่อยหมัดลงไปที่แขนเพื่อนอย่างหยอกก่อนว่า “ขอบใจนายมากว่าเพื่อนที่เข้าใจ” “เราเป็นเพื่อนกันมานานพอที่จะไม่มีอะไรมาทำให้เราแตกกันได้ว่ะ เออ แล้วเรื่องลิเลียน แกสบายใจเถอะ เขาจะปลอดภัยตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ แล้วฉันจะไปส่งเธอให้ถึงไล่เองตอนเลิกงาน..ถ้านายไม่ขัดข้อง” มาร์คถามปิดท้ายรู้สึกเกรงใจแต่ก็ยากที่จะให้ตัดใจทันทีทันใดแบบนี้ “ทำมาตลอดอยู่แล้วๆจะมาห่วงอะไร” ปีเตอร์เอ่ยแกมหมั่นไส้แต่ก็พยักหน้ายอมรับโดยดี             เมื่อลัลนาพาประวิทย์ชมฟาร์มเรียบร้อยแล้ว ประวิทย์จึงอาสาขอเลี้ยงข้าวขอบคุณ ขณะที่นั่งรออาหารนั้นเองชายสูงวัยสังเกตได้ว่าแม่สาวฝั่งตรงข้ามเอาแต่ลอบมองเขาแล้วก็เก็บไปคิดอะไรในใจคนเดียว “คุณนาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมเห็นคุณมองหน้าผมหลายครั้งแล้วนะ” ประวิทย์หันมาถามสาวรุ่นลูก ลัลนารีบก้มหน้าหลบเพราะไม่มีคำตอบดีๆให้ “ขอโทษค่ะที่เสียมารยาท พอดีไม่ได้เจอคนไทยมานานแล้ว” “ผมนึกว่าคุณเกิดคิดว่าผมหน้าเหมือนใครเข้า” ประวิทย์พูดขึ้นหน้าตาเฉย แต่ลัลนาเงยขึ้นไปหาด้วยความสงสัยทันที “ไม่ใช่หรอกค่ะ คนเราจะไปหน้าเหมือนกันได้ยังไง” หญิงสาวตอบปัดเสียงเบา “ก็ไม่แน่นะครับ คนเราหน้าเหมือนกันแล้วยังบังเอิญชื่อเหมือนกันอีกก็มีใครเห็นบ่อยๆ แต่รับรองได้ว่าในกรณีของผม...มันไม่ใช่ความบังเอิญ...คุณหนู” “คุณหนูหรอ..” หญิงสาวทวงคำอย่างตกใจ นี่เธอกำลังจะเจอเรื่องประหลาดใจอะไรอีก “ผมไม่คิดว่าคุณจะรู้สึกไวขนาดนี้หรอกครับ เรื่องที่ว่า...ผมมีลักษณะท่าทางเหมือนคุณพ่อของคุณ แสดงว่าคุณยังคิดถึงท่านอยู่ตลอดหรืออีกอย่างก็คือท่านเลือกใช้คนไม่ผิด” ประวิทย์ค่อยๆปล่อยความจริงออกมาทีละน้อย “เลือกใช้คนไม่ผิด...นี่มันอะไรกัน” “ครับ...นายท่านรู้ถึงปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นกับคุณแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่จะมาดูแลเองก็ทำไม่ได้เช่นกัน ท่านเลย...ให้ผมมาดูแลคุณ” “จะเป็นใครมาดูแลถ้าพ่อส่งมาก็คงเหมือนกัน...ไม่เห็นจำเป็นต้องมาทำเหมือนหลอกลวงว่าเป็นคนๆเดียวกัน” “ไม่เหมือนหรอกครับ ท่านต้องการให้คนที่ประสงค์ร้ายต่อคุณนารู้ได้โดยไม่ต้องบอกว่าผมเป็นคนของท่าน ให้พวกมันรู้สึกว่าไม่ว่าจะยังไงท่านก็อยู่ข้างคุณนาดังนั้นอย่าได้หวังจะมาทำร้ายกันอีก...อีกอย่างก็คือท่านต้องการให้ผมพาคุณกลับบ้านให้เร็วที่สุด” ประวิทย์ตัวปลอมร่ายยาวน้ำเสียงจริงจัง จากคุณ : รีโหมดไม่มีถ่าน เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 52 02:03:21

ความคิดเห็นที่ 2 “กลับบ้านหรือ...” บ้านที่เธอจากมาไม่ถึงปีแต่เรื่องต่างๆที่ประดังเข้ามาทำให้รู้สึกเหมือนห่างบ้านไปนานแสนนาน แต่ก็เพราะเรื่อวุ่นวายที่ผ่านมานี่ล่ะที่ทำให้เธอรู้สึกการอยู่ห่างจากบ้านไม่ใช่เรื่องที่ว้าเหว่ หากเธอตัดสินใจที่จะกลับบ้านคราวนี้เธอคงจะตัดสินใจที่จะทิ้งเรื่องวุ่นๆทั้งหมดไว้ที่นี่ด้วยแม้บางเรื่องมันจะไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องการจะลืมเลย “คุณหนูอย่าลังเลอะไรอีกเลยครับ นายท่านเหลือเวลาอีกไม่นานนักนะครับ” ประวิทย์กระตุ้นเธออีกครั้งเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเกิดอาการลังเล “เหลือเวลาอีกไม่มาก...หมายความว่ายังไง” “มีข่าวว่าอาทิตย์หน้าจะมีการโยกย้ายรัฐมนตรีครั้งใหญ่ แล้วรัฐมนตรีคนที่นายท่านเคยขัดผลประโยชน์ไว้จะมานั่งในตำแหน่งที่จัดการนายท่านได้อย่างสบายๆ ... ท่านอยากเจอคุณหนูอีกครั้งก่อนที่จะประกาศสงครามแตกหักกับมันเพราะหลังจากนั้นจะไม่มีใครสามารถรับรองความเป็นอยู่หรือความปลอดภัยของท่านได้” ประวิทย์กล่าวต่อเสียงเข้ม สีหน้าหนักใจอย่างเห็นได้ชัด “โธ่ พ่อคะ..เร็วที่สุดที่ว่า...คือเมื่อไหร่คะ” “พรุ่งนี้เช้าครับ “ “พรุ่งนี้เช้า...ไม่ได้หรอก “ ลัลนาปฎิเสธทันที “คุณหนูไม่ห่วงนายท่านหรือครับ..หรือว่าคุณหนูสนใจใครที่นี่มากกว่า “ “ไม่ใช่หรอกค่ะ นามีการมีงานทำที่เป็นหลักแหล่งแน่นอน ถ้าจะออก..ก็ต้องบอกเจ้านายให้ทราบล่วงหน้าก่อน “ “แน่ใจหรือครับว่าเป็นเหตุผลนั้น... “ ประวิทย์ถามกลับทำเอาลัลนาหันมามองอย่างไม่พอใจ เขาไม่มีสิทธิสงสัยเธอไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม “ขอโทษครับ “ ประวิทย์ค้อมหัวลงต่ำกล่าวขอโทษก่อนจะพูดต่อ “ผมแค่ไม่อยากให้คุณเห็นคนอื่นดีกว่านายท่าน โดยเฉพาะในเวลาแบบนี้ “ “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ..นาไม่มีวันเห็นคนอื่นดีกว่าพ่อของตัวเองแน่นอน “ ลัลนาตอบทันทีเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าพยายามยัดเยียดความเป็นลูกทรพีให้ ประวิทย์ยิ้มชอบใจที่หญิงสาวตอบมาแบบนั้น “แล้วผมจะต่อโทรศัพท์ถึงท่าน บอกว่าคุณหนูจะกลับไปถึงวันมะรืน ท่านต้องดีใจแน่ๆ “ เขาพูดพลางเอาโทรศัพท์จากเสื้อสูทออกมากดเบอร์อย่างอารมณ์ดี หญิงสาวมองออกไปด้านนอกร้านเวลาใกล้จะค่ำแบบนี้ปีเตอร์กำลังทำอะไรอยู่นะ คงไม่พ้นส่งกล้องตรวจรอบไร่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดการทำงานประจำวัน หรือบางทีอาจจะกำลังปวดหัวกับแผนการจัดงานฟูลมูนปาร์ตี้ที่บิลส่งมาให้ “ทำงานจนไม่นึกถึงตัวเอง” เธอเปรยออกมาปนรอยยิ้มเศร้า “ไม่มีคนรับสาย สงสัยท่านจะไม่อยู่” ประวิทย์กดวางสายแล้วหันมารายงาน “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวนาจัดการเอง” ลัลนาว่าก่อนเงียบคิดเรื่องของตัวเองต่อไป ที่โรงแรมหรูข้างๆแองเจิ้ลบาร์ หม่าสงกำลังนัดแนะกับลูกน้องทุกฝ่ายเพื่อเตรียมความพร้อมในการเปิดคอนเทนเนอร์ เมื่อเขาได้รับคำยืนยันจากลูกน้องว่าทั้งปีเตอร์และเจมส์กำลังวิ่งวุ่นกับการตามหาตัวผู้หญิงที่ตัวเองรัก “ว่าจะป่วนประสาทไอ้เจมส์คนเดียว ดันกระทบไปโดนไอ้ปีเตอร์ด้วย..ก็ดี ดีเกินคาด” “ผมอยากจะฝากคุณจัดการไอ้ปีเตอร์เสียหน่อย...เอาให้หนักๆ มันขัดทางทำมาหากินของผมหลายครั้งแล้ว...ทั้งการกินในที่โล่งแล้วก็ในที่ลับ” อเล็กซ์เอ่ยขึ้น เขาเป็นลูกค้ารายใหญ่ต้องการจะมีส่วนร่วมในการเปิดคอนเทนเนอร์ด้วยจึงได้มาประจำที่ห้องสวีทของโรงแรมแต่หัวค่ำ “เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอกครับ...ไว้เสร็จจากไอ้เจมส์คืนนี้ คืนต่อไปก็เป็นคิวของไอ้ปีเตอร์..” หม่าสงเอ่ยขึ้นแล้วหัวเราะเสียงดัง “ก็ดีครับ...ว่าแต่จะเอาให้ถึงตายหรือเปล่า” อเล็กซ์ยังมีข้อสงสัย มาเฟียหนุ่มหันมาหรี่ตามองคู่สนทนาอย่างประเมิน แอบยิ้มเยาะว่าคนตรงหน้าคงเป็นหนึ่งในบรรดาฝรั่งใจเสาะที่ชอบเล่นแรงแต่ไม่กล้าเอาถึงตาย “แล้วคุณอเล็กซ์ว่ายังไงดีละครับ” “ถ้ามันยังอยู่...ไร่ของผมก็ไม่ขึ้นเป็นไร่อันดับหนึ่งกับเขาเสียทีสิครับ ผมละแค้นฝังใจตั้งแต่ไร่รอตะวันอยู่ในมือของพ่อมันแล้ว” อเล็กซ์ตอบเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความดุดัน “แล้วคุณก็หยุดคิดว่าผมเป็นคนไม่จริงได้แล้วหรือลืมไปว่าคราวที่แล้วผมทำอะไรกับคุณไว้บ้าง...ในโลกธุรกิจไม่มีมิตรแท้หรือศัตรูถาวรหรอกครับ ตอนนี้ผมถือว่าคุณเป็นมิตรและไอ้ปีเตอร์เป็นศัตรู เราเป็นเพื่อนกันแถมยังมีศัตรูคนเดียวกันแบบนี้น่าจะร่วมมือกันจัดการกับมัน เรื่องจะได้ง่ายขึ้น...เสร็จงานนี้เราอาจจะกลายเป็นเพื่อนแท้ที่ดีต่อกันก็ได้” “ผมแทบจะรอวันที่เราจะเป็นเพื่อนและร่วมทำงานกับนักธุรกิจใหญ่อย่างคุณไม่ไหว” หม่าสงพูดหยอดเอาใจ “ผมก็เช่นกัน” อเล็กซ์ตอบก่อนที่สองเจ้าพ่อต่างเชื้อชาติจะร่วมประสานเสียงหัวเราะอย่างชั่วร้ายออกมาลั่นห้อง เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นก่อนที่บอดี้การ์ดด้านนอกจะเซเข้ามาเพราะโดนธัญญาผลัก เมื่อหญิงสาวเข้ามาถึงด้านในและประตูถูกปิดลงเรียบร้อยแล้ว หม่าสงจึงแนะนำภรรยาให้รู้จักกับว่าที่เพื่อนร่วมงาน อเล็กซ์ยื่นมือไปจับมือสาวน้อยที่ถูกแนะนำให้รู้จักก่อนจะมองเธอด้วยสายตามีเจ้าเล่ห์มีเลศนัยโดยที่ไม่สนใจว่าหม่าสงแนะนำเขาให้รู้จักกับเธอในฐานะภรรยา ธัญญาเจอสายตาแบบนี้เข้าอีกก็อดที่จะขยับเข้าไปใกล้สามีไม่ได้เพราะดูจากสถานการณ์แล้วตอนนี้หม่าสงคงไว้ใจได้มากกว่าตาฝรั่งหื่นตรงหน้า “คุณมาทำไม..ผมบอกแล้วไงว่าให้ทำตัวเงียบๆอย่ากระโตกกระตาก คืนนี้เรามีงานใหญ่นะ” “ไม่ทันแล้วล่ะ...ฉันเผาหลักฐานที่ไอ้เจมส์มันมีหมดแล้ว” ธัญญาสารภาพอย่างแค้นใจ คำพูดที่เจมส์บอกกับปีเตอร์ว่าจะจับทุกคนเข้าคุกให้หมดยังก้องในหู ที่โกรธก็คือปีเตอร์ไม่คิดที่จะช่วยเหลือเธอเลยกลับยอมรับที่จะช่วยเจมส์อย่างเต็มที่ “คุณจะบ้าหรือไง พวกมันรู้รึเปล่าว่าเป็นฝีมือคุณ” เจมส์ถามเสียงดังพยายามทบทวนว่าสิ่งที่เธอทำมันจะกระทบแผนการของเขาหรือไม่ “มันจะจับฉันส่งตำรวจ!” ธัญญาเสียงดังใส่แทบการตอบตรงๆ ทำให้หม่าสงรู้เลยว่าเธอคงจะกลับเข้าไปในบ้านนั้นไม่ได้อีกแล้ว “ใจเย็นๆน่ะ เป็นไหม” เขาถามน้ำเสียงเอือมจัดที่เธอมักจะทำเรื่องง่ายๆให้กลายเป็นยากเสียทุกที และขณะที่สองคนกำลังทะเลาะกันอยู่นั่นเอง อเล็กซ์กลับนั่งลงที่โซฟาและมองดูอย่างสนใจ “นายครับ ใกล้จะถึงเวลาแล้ว” ลูกน้องคนสนิทโผล่หน้าเข้ามารายงาน หม่าสงหันไปมองนาฬิกาใหญ่ที่แขวนอยู่ที่ผนังบอกเวลาสองทุ่มครึ่ง “เตรียมการต้อนรับแขกที่จะมาให้ดี ทำตามแผนที่วางไว้อย่าให้พลาด” เขาหันไปสั่งลูกน้องที่ได้รับมอบหมายให้ประจำการที่โรงแรมแล้วหันมาสั่งธัญญา “คุณอยู่ที่นี่ก่อนแล้วกัน...ไว้จัดการเรื่องเรียบร้อยผมจะพาไปขึ้นเรือ อย่าออกไปเพ่นพ่านนอกห้องนะ ...หุบปาก...อย่าเถียง ทำเรื่องขนาดนี้แล้ว” ก่อนจะชวนอเล็กซ์ให้เดินออกจากห้องไป เมื่อหม่าสงและอเล็กซ์เดินออกไปจากห้องแล้วธัญญาจึงทิ้งตัวกระแทกลงบนเก้าอี้ทำงานหนานุ่มอย่างขัดใจก่อนจะกดรีโหมดเพื่อเรียกภาพจากกล้องวงจรปิดที่ติดตั้งทั่วโรงแรมมานั่งดูไปพลางๆ ภาพของลิซ่าที่ถูกขึงอยู่ในห้องใดห้องหนึ่งภายในโรงแรมผ่านเข้ามาที่หน้าจอ ธัญญากดหยุดภาพไว้แล้วนั่งมองหญิงสาวรุ่นเดียวกันถูกหม่าสงทรมาน เธอค้างภาพบนหน้าจอไว้ที่ห้องนั้นก่อนจะเอนหลังปรับตัวเองให้นั่งในท่าที่สบาย สายตาอาฆาตมองจ้องไปในจอมอนิเตอร์แต่ใจลอยออกไปนอกโรงแรมเรียบร้อย จากคุณ : รีโหมดไม่มีถ่าน เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 52 02:06:35

ความคิดเห็นที่ 3 ลัลนากลับมาที่บ้านพบว่าบ้านดูเงียบๆผิดปกติ หญิงสาวเดินไปที่ห้องทำงานใหญ่หวังจะไปพูดคุยและบอกลาเจ้าของบ้านแต่ก็พบว่าไฟในห้องทำงานดับสนิท เมื่อจะหันหลังเดินกลับไปที่ห้องเสียงบางอย่างก็ขยับเขยื้อนดังออกมาจากความมืด “ใครน่ะ” เธอร้องถาม เจ้าต้นเสียงไม่ตอบแต่กลับเดินเอาขนมาเบียดตามขาเธอเบาๆ ลัลนานั่งลงกอดแอเรียลน้ำตาไหลโดยไม่มีสาเหตุ “แอล..ฉันกำลังจะไปแล้วนะ” เธอพูดพลางลูบไล้ไปตามขนหนา แอเรียลครางเบาๆเหมือนหากแปลเป็นคำพูดคงจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น “ฉันจะต้องไปแล้ว...อยากพบเขาก่อนเหลือเกิน” หญิงสาวซบหน้าลงบนขนนุ่ม เธอคิดเสมอว่าถ้าเธอไม่ได้เจอแอเรียลเรื่องดีๆก็คงไม่ตามมา ถ้าแอเรียลไม่วิ่งนำเจ้านายขี้โมโหมาหาเธอ เธอก็คงไม่มีโอกาสได้เจอเขา และไม่มีโอกาสได้รัก แล้วตอนนี้ที่เธอกำลังจะจากไร่นี้ไปก็มีแต่แอเรียลที่อยู่ข้างๆ “มานี่มะ...ไปกันได้แล้ว” หญิงสาวเช็ดน้ำตาตรงข้างแก้มก่อนจะดีดนิ้วเป็นสัญญาณให้แอเรียลเดินตาม เมื่อไปถึงหน้าห้องนอนเธอก็พบว่าแม่บ้านซาร่ายืนส่งยิ้มให้รออยู่หน้าประตูห้องแล้ว “คุณนาไปไหนมาคะ รู้ไหมว่านายตามหาเสียทั่วเลย” แม่บ้านรายงาน “ตามหาทำไมหรือคะ” “เห็นว่าจะชวนออกไปข้างนอก แต่พอไม่เจอคุณก็เลยชวนคุณธัญญาออกไปแทน เห็นเอากระเป๋าของใช้ส่วนตัวไปด้วย คืนนี้คง..ไม่กลับ” ซาร่าลอยหน้าเล่าหวังในคนฟังปวดใจ “ก็ดีแล้วนี่คะ” หญิงสาวตอบก่อนจะเปิดประตูเข้าห้อง “อ้อ คุณนาคะ เห็นพักนี้ดูคุณเหนื่อยๆทานพาราสักหน่อยจะได้หลับสบาย” ซาร่าถาดใบเล็กที่มีถ้วยใส่ยาแคบซูลและแก้วน้ำมาให้ ลัลนาส่งยิ้มกลับพลางกล่าวขอบคุณก่อนที่จะขอตัวเข้าห้องไป หญิงสาวเดินออกไปเกาะที่ริมระเบียงเพื่อมองออกไปด้านนอก ความมืดเข้ามาปกคลุมบริเวณไร่อย่างเต็มที่ บริเวณโรงแรมที่เคยสว่างไปด้วยกองไฟและคบเพลิงของคนงานตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว เหลือแต่ตึกเล็กของโรงแรมที่สร้างเสร็จเรียบร้อยตั้งตระหง่านในความมืด ลมหนาวพัดมาปะทะในหน้าเป็นพักๆและเริ่มแรงขึ้นก่อนที่เม็ดฝนจะเริ่มโปรยลงมาเบาๆ “นอนดีกว่า...แอเรียล” เธอส่งสัญญาณมือให้เจ้าสี่ขากระโดดขึ้นไปบนเตียงก่อนจะเดินข้ามไปอีกด้าน “หลับไปให้ถึงเช้าเลยก็ดีเหมือนกัน” ลัลนาคิดดังนั้นแล้วจึงหยิบยาในถ้วยมาจัดการก่อนจะล้มตัวลงนอนและหลับไปอย่างรวดเร็ว ธัญญาก้าวเข้ามาในตึกใหญ่ของไร่รอตะวันเมื่อเวลาผ่านไปได้หนึ่งชั่วโมงนับจากซาร่าให้ยาลัลนา “เป็นยังไง กินรึเปล่า” “น่าจะกินเพราะไปเคาะประตูแล้วไม่ตอบ...ถ้าหลับเองก็ไม่น่าไวขนาดนี้” ซาร่าตอบแต่ไม่ฟันธง “ดี แล้วนี่ไม่มีใครอยู่เลยหรือไง” ธัญญาถามพลางมองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นกระทั่งเงาของคนสนิท “ไม่ ออกไปกันหมดตั้งแต่ตอนดับไฟได้แล้ว” “ดี จะได้ไม่มีคนมาขวางทาง...จัดการเลย” ธัญญาสั่ง ไม่กี่นาทีต่อมาประตูห้องของลัลนาก็ถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา สองสาวเดินไปหยุดมองคนบนเตียงที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องเพราะฤทธิ์ยา “ทำไมมันไม่บ้า” ธัญญาหันมาถามเพราะยาที่เธอให้ซาร่าไปไม่ได้ออกฤทธิ์แบบนี้ “ก็ให้ยานอนหลับธรรมดาจะบ้าได้ไง” แม่บ้านตอบ “แล้วที่ให้ไปล่ะ...ทำไมไม่ใช้” “นี่โง่จริงๆล่ะสิ จะย้ายคนทั้งคนนะคิดว่าคนบ้าคลั่งที่ดิ้นไปดิ้นมากับคนนอนหลับไม่ได้สติอันไหนมันจัดการง่ายกว่ากัน” ซาร่าถามกลับทำเอาธัญญาเงียบไป เธอคิดแต่อยากให้ลัลนาได้รับรู้บ้างว่าการคลั่งแบบสุดๆเป็นอย่างไรจนลืมนึกถึงข้อนี้ไป “มาช่วยกันยกสิ” ซาร่าขยับเข้าใกล้ “แน่ใจนะว่าจะไม่ตื่น” ธัญญายังลังเล แค่ยานอนหลับจะมีอานุภาพแค่ไหนกัน “รับรองตื่นเช้า เร็วเข้าสิ” ว่าแล้วสองสาวก็ขยับเข้าใกล้ร่างเล็กที่หลับใหลอยู่บนเตียง แอเรียลผงกหัวขึ้นมาเมื่อเห็นว่ามีคนจะมาทำร้ายลัลนา กรอดดดดดดด---กรออด เสียงขู่ดุดันดังมาจากด้านข้าง ซึ่งเป็นที่ใกล้กับซาร่ายืนอยู่ “แอลหรือ รักมันมากหรือไง..ออกไปเลยนะ ไป๊” ซาร่าออกปากไล่เจ้าสี่ขาเสียงดัง แอเรียลเมื่อได้ยินดังนั้งจึงลุกขึ้นยืนจังก้าคร่อมที่ตัวลัลนาเอาไว้อย่างปกป้องเจ้านาย ซาร่าและธัญญาจึงรีบถอยหลังออกมาตั้งหลักที่หน้าประตู “มันมาได้ยังไง...แล้วจะทำยังไง” ขณะที่กำลังคิดหาทางอยู่มือของธัญญาก็ปัดป่ายไปโดนที่ทับกระดาษหินอ่อนเข้า หญิงสาวหยิบมันมากระชับแน่นในมือ “เธอไปล่อให้มันสนใจเธอ” ธัญญากระซิบสั่งซาร่าให้แยกไปอีกทาง ขณะที่ซาร่ากำลังหลอกล่อแอเรียลอยู่ ธัญญาก็ขยับหาตำแหน่งเหมาะเพื่อที่จะเข้าใกล้ให้ได้มากที่สุดแต่แอเรียลก็หันกลับมาแล้วส่งเสียงขู่ดังทันทีทำให้หญิงสาวตกใจมากเผลอปาที่ทับกระดาษในมือออกไป และจากระยะที่ใกล้ขนาดนั้นจึงไม่พลาด แอเรียลทรุดลงส่ายหัวไปมาด้วยความมึนและค่อยๆหล่นไถลลงมาจากเตียง “ตอนนี้ล่ะ เร็ว” แล้วสองสาวก็รีบเข้าไปยกตัวลัลนาลงมาจากเตียงก่อนจะพยุงให้ออกจากห้อง “โอ้ย!!” ซาร่าร้องลั่นและปล่อยมือจากลัลนาทำให้น้ำหนักของลัลนาหล่นไปที่ธัญญาเต็มๆ “เป็นอะไรอีก...เฮ้ย” ถามไปแล้วก็ได้คำตอบทันทีเมื่อหันกลับมาเห็นซาร่าพยายามสะบัดตัวเองให้หลุดจากเขี้ยวของแอเรียลที่พุ่งตรงมางับจนมิด “ช่วยด้วย!!” แม่บ้านสาวร้องด้วยความเจ็บ ธัญญาตกใจวางลัลนาพาดลงกับขอบเตียงก่อนจะวิ่งไปทั่วห้องเพื่อหาอุปกรณ์และเมื่อหาอะไรไม่ได้เธอจึงตัดสินใจเตะไปที่ท้องของเจ้าสี่ขาทันที เสียงแอเรียลร้องออกมาอย่างเจ็บปวดแรงเตะไม่ได้ทำให้มันกระเด็นไปไกลแต่ก็ช่วยให้ซาร่าหลุดออกมาจากคมเขี้ยวได้ “แกกล้าดียังไงมากัดฉัน” แม่บ้านใช้จังหวะที่แอเรียลกำลังมึนเตะซ้ำไปที่เก่าอีกครั้ง คราวนี้เจ้าสี่ขาถึงกับลุกไม่ขึ้นแต่ก็ยังใช้สายตาพร้อมเสียงขู่พยายามให้สองสาวกลัว “เอาให้ตายซะเลยดีไหม” ซาร่าที่พอเห็นมันหมดฤทธิ์จึงคิดจะเข้าไปซ้ำ แต่ก็โดนธัญญาห้ามไว้ “นี่ กลับมาทำงานของเราได้แล้ว เดี๋ยวพวกนั้นก็กลับมาล่ะแผนแตก เข้าซังเตกันหมด” “รู้แล้วน่ะ” แม่บ้านเดินกลับมาช่วยธัญญาพยุงลัลนาที่ขนาดเกิดเรื่องแบบนี้ก็ยังสลบไสลไม่มีสติ สองคนช่วยพยุงร่างคนสลบเดินฝ่าความมืดไปจนถึงรถ “จะพาไปไว้ที่ไหน” แม่บ้านหันมาถาม “ที่ๆไม่มีใครคาดคิด...ว่าแต่เธอกล้าที่จะไปต่อรึเปล่า” ธัญญาตอบพลางถามกลับ แม่บ้านสาวลังเลเพียงชั่วขณะก่อนจะก้าวขึ้นรถไปนั่งข้างๆคนขับเป็นการตกลงร่วมหัวจมท้าย ที่โกดังร้างชานเมือง ตู้คอนเทนเนอร์เก่าๆสนิมขึ้นหนาเรียงซ้อนกันอยู่เป็นกำแพงสูง การตรวจตราอย่างแน่นหนาที่สุดที่ท่าเรือเก่าไม่มีความสำคัญแห่งนี้จะได้รับก็คือการมาเยือนของตำรวจทุกๆสองชั่วโมง หม่าสงและพวกก้าวเข้าไปอย่างสบายใจที่อย่างน้อยๆคนที่คิดว่าน่าจะมาป่วนคืนนี้ก็คงจะไม่มากวนใจ สูงขึ้นไปบนหลังคอนเทนเนอร์หน่วยปฎิบัติการชุดดำกระจายกำลังเป็นคู่และซุ่มเงียบล้อมรอบคอนเทนเนอร์ต้องสงสัยว่าจะเป็นของพ่อค้ามาเฟียตัวอันตราย เมื่อหม่าสงและอเล็กซ์มาถึงบริเวณหน้าตู้นั้นสัญญาณมือจากคนเป็นหัวหน้าก็บอกให้ลูกน้องเตรียมพร้อมรับสถานการณ์ “ทุกอย่างเรียบร้อยเหมือนที่คุณว่าไว้จริงๆ” อเล็กซ์กล่าวชื่นชม มาเฟียหันไปยิ้มรับก่อนจะสั่งลูกน้อง “ผมบอกแล้วว่าไม่มีพลาด ...อ่าว...แล้วนี่ยืนทำอะไรกันอยู่เปิดเลยสิวะ” ลูกน้องกล้ามโตสองคนเดินตรงไปที่ประตูตู้คอนเทนเนอร์ก่อนจะดึงประตูให้เปิดออก “ไปเอาของออกมาตรวจได้ อีกชั่วโมงรถจะมารับของล็อตแรก” หม่าสงตะโกนสั่งเสียงดังลั่น ลูกน้องที่มาด้วยกันรีบกระจายตัวเข้าไปทำงาน ไม่นานนักลานหน้าคอนเทนเนอร์ก็เต็มไปด้วยลังไม้มากมายที่ทั้งเปิดแล้วและมีคนงานกำลังนับอย่างขะมักเขม้น และทั้งที่ยังไม่เปิดกองอยู่ลึกไปด้านในคอนเทนเนอร์อีกมากกว่าครึ่ง “คุณทำงานกันอย่างโจ่งแจ้งมากนะ นี่ไม่กลัวตำรวจจริงๆหรือ แล้วแน่ใจได้ยังไงว่านอกจากไอ้ทนายสอดรู้นั่นกับไอ้ปีเตอร์ที่มันอาจจะโผล่มาแล้ว...มันจะไม่มีคนอื่นโผล่มาอีก” “ระบบของประเทศคุณเป็นแบบไหนคุณก็น่าจะรู้ดี ถ้าไม่มีคนคาบข่าวไปบอกตำรวจ ตำรวจมันก็ไม่มาสนใจหรอกท่าเรือเล็กๆไม่ได้ใช้งานมานานแล้วแบบนี้หรอก ที่ต้องระวังก็คือไอ้พวกคนกลางซึ่งผมก็แค่จัดการกับไอ้คนกลางเสียก็สิ้นเรื่อง...คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนอกจากไอ้พวกไร่รอตะวันแล้ว ผมยังจัดการกับไอ้พวกสำนักงานทนายจอมยุ่งพวกนั้นแล้วด้วย ป่านนี้คงยังนั่งรอโทรศัพท์จากหัวหน้าโดยที่ไม่รู้ว่าไอ้เจมส์มันกำลังเล่นเกมส์ที่ผมจัดให้อย่างสนุกสนาน...ก็อย่างที่คุณเคยบอกนั่นล่ะ ผมมันโนเนมที่นี่ไม่มีใครมาสนใจผมหรอก แต่หลังจากคืนนี้ ผมจะเป็นที่รู้จักดีในวงการตำรวจบ้านคุณแน่” หม่าสงพูดอย่างมั่นใจ เขาเตรียมการมาดีมากกว่าจะมาถึงวันนี้ เขาไม่มีทางให้เรื่องไหนมาขวางทางความรวยและความมีอำนาจได้ และเขาก็เชื่อว่าการที่ฝรั่งทั่วไปมองว่าเขาไม่มีพิษสงนี่แหละที่จะทำให้พวกมันสะอึกทีหลัง อเล็กซ์มองเด็กหนุ่มที่กำลังผยอง และทรนงตัวอย่างไม่คาดคิดในความบ้า คนๆนี้มีความหยิ่งและความดันทุรังสูงและบ้าดีเดือด แต่มันเชื่อความรู้สึกของตัวเองมากเกินไปกับบางเรื่องที่ควรจะรอบคอบมากกว่านี้ เด็กนี่ยังต้องการเวลาและประสบการณ์อีกมากหากอยากจะเป็นตัวอันตรายของที่นี่ แต่จนกว่าจะถึงวันนั้นอเล็กซ์ไม่คิดว่าเขาควรจะทำงานร่วมกับคนที่วู่วาม บุ่มบ่ามแบบนี้ “เห็นคุณมั่นใจแบบนี้ผมก็คงไม่มีอะไรต้องพูดมาก เอาเป็นว่าผมขอแลกของเลยแล้วกัน” อเล็กซ์ดีดนิ้วทีเดียวยาสูตรใหม่จากฝ่ายของเขาก็เข้ามาอยู่ในมือ หม่าสงที่รู้ดีว่าเขาหาทางที่จะผละออกไปก็ยิ่งดูถูกในความขลาดของเขามากขึ้น แต่ตอนนี้ทำธุรกิจก็ยังเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด “ผมต้องขอดูก่อนนะว่ามันคุ้มค่าหรือเปล่าที่จะให้แลก” ชายหนุ่มตั้งแง่ “นี่เป็นยาตัวใหม่ที่เราพึ่งคิดค้นได้ รับรองว่าคุณต้องชอบแน่” อเล็กซ์พูดจบก็ส่งยาเม็ดเล็กกว่าหัวนิ้วก้อยให้ลูกน้อง และเมื่อลูกน้องรับไปก็ส่งยานั้นเข้าปากทันที ไม่กี่อึดใจลูกน้องของเขาก็ทรุดลงพร้อมเลือดที่พุ่งทะลักออกมาจากปากก่อนจะกระตุกแล้วนิ่งไป “นี่เป็นวิธีการจัดการศัตรูของพวกเราที่นี่ เม็ดเดียวเท่านั้นตายทันทีและสารจะสลายไปจากร่างกายภายในสิบนาที” หม่าสงที่ชะงักไปเมื่อเห็นวิธีการทดลองประสิทธิภาพของสินค้าของอเล็กซ์ แต่พอตั้งสติได้เขาก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ “ใช่ ผมชอบจริงๆ เอาของมา” เขาหันไปบอกลูกน้องบ้าง ลูกน้องของหม่าสงเมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามแสดงให้เห็นอาณุภาพของยาแบบไหนก็เกิดอาการเกี่ยงกันเอาของมาให้นายเพราะรู้ดีว่านายของตัวย่อมไม่ยอมที่จะยอมเสียหน้าให้ใคร อเล็กซ์ยิ่งเห็นก็ยิ่งขำแต่เขาก็สงบพอที่จะไม่ทำให้เด็กใจร้อนตรงหน้าอารมณ์เสีย “เอามาให้ผมก็พอ ผมรู้แล้วว่าของๆคุณเป็นของดีจริงๆ” เขาหันมากล่าวกับหม่าสง ถึงจะเป็นคำพูดที่เรียบๆฟังแล้วเหมือนไม่มีอะไรแต่นั่นก็ทำให้คนฟังรู้สึกเหมือนโดนตอกหน้าไม่น้อย จากคุณ : รีโหมดไม่มีถ่าน เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 52 02:11:26

ความคิดเห็นที่ 4 หม่าสงรับของมาจากลูกน้องที่พอมั่นใจว่าไม่ต้องกินยาเข้าไปก็กล้าที่จะเดินเอาของมาให้เจ้านาย อเล็กซ์รับของไปแล้วเปิดตรวจก่อนจะหันมาบอกเขาอย่างอารมณ์ดี “เรียบร้อยแบบนี้สิ เราถึงจะได้ทำธุรกิจร่วมกันไปนานๆ” เมื่อทำการยื่นของแลกกันเรียบร้อยเจ้าพ่อเจ้าถิ่นก็ขอตัวกลับทันที เมื่อเล็กซ์ออกไปแล้วบรรยากาศน่ากลัวก็เข้ามาปกคลุมไปทั่วบริเวณทันที “พวกแกกล้าดียังไงมาหักหน้าฉัน” เขาตะคอกใส่ลูกน้องที่ยืนเรียงแถวก้มหน้านิ่งอยู่ “ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าจะไม่เลี้ยงคนที่ไม่ได้เรื่อง” “นายครับ...ผม..อ๊ากก” พูดได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยกระสุนเหล็กจากกระบอกปืนของเจ้านายที่กำลังโมโห อเล็กซ์ที่เดินห่างออกไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่ก็หัวเราะออกมาอย่างไม่เก็บอาการ เขานึกอยู่แล้วว่าไอ้เด็กนี่มันต้องตัดสินใจทำแบบนี้ คิดถูกจริงๆที่ไม่คิดจะร่วมงานระยะยาวกับมัน ส่วนในบริเวณท่าเรือด้านใน เมื่อกระสุนนัดแรกถูกยิงออกไปก็ทำให้คนอื่นที่ยังอยู่รู้ตัวเองดีว่าต้องสนใจกับงานให้มากกว่าที่เป็นอยู่ไม่งั้นอาจจะตกเป็นรายต่อไป “ก็ยังวู่วามไม่เปลี่ยน” เสียงนิรนามดังมาจากมุมมืดเหนือกองคอนเทนเนอร์ “ใครวะ ออกมาเดี๋ยวนี้” มาเฟียหนุ่มตะโกนถามกับความมืด “นิสัยแบบนี้เห็นทีว่าคู่ค้าคงจะหนีหมดแน่ แล้วความฝันที่จะได้ครอบครองความยิ่งใหญ่ก็จะหมดไปด้วย แกคิดว่าที่นี่มันง่ายกว่าที่เมืองไทยหรือไง ฉันก็เคยเตือนพ่อตาแกแล้วว่าอย่าโลภ อย่าทำอะไรเกินตัว มันก็ไม่ฟังฉัน หัวรั้นแบบนี้สินะมันถึงได้เป็นลูกเขยกับพ่อตา...แล้วก็นังเมียขี้อิจฉาได้” เสียงจากด้านบนก็ยังคงดังออกมาไม่ขาดช่วง ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกคุ้น “เสี่ยประวิทย์หรือ” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆอย่างไม่อยากที่จะแน่ใจ เพราะก่อนที่เขาจะมาที่นี่เขาก็ได้จัดการจนแน่ใจแล้วว่าประวิทย์จะไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาของตำรวจไทยได้เนื่องจากเป็นผู้ต้องสงสัยว่าพัวพันกับการค้ายาและยิ่งไม่มีทางที่อดีตคนเคยค้าขายด้วยกันจะปล่อยให้เขาที่กุมความลับมากมายรอดสายตาออกมาไกลถึงขนาดนี้ ถ้าไอ้คนที่พูดอยู่นี่เป็นประวิทย์จริงแสดงว่ามันยังมีพิษสงอยู่มากพอตัวเลยทีเดียว “แกคงไม่คิดว่าฉันจะข้ามเขตชายแดนมาได้ไกลขนาดนี้ แกคิดผิดแล้วไอ้เด็กเมื่อวานซืน เข้าไปเลียประจบรัฐมนตรีใหม่ให้คอยจับตาดูฉันทุกฝีก้าวไม่ให้คลาดสายตาด้วยเงินทองมากมาย แต่แกคงลืมไปว่าแกมีปัญญาจ่ายเท่าไหร่ฉันก็มีปัญญาถมทับลงไปมากกว่า วันนี้ฉันจะทำให้แกรู้ว่าการหมดสิ้นอิสรภาพมันเป็นยังไง” “แน่จริงก็อย่าหลบอยู่ในเงามืดสิ ออกมาสู้กันในที่โล่งนี่” หม่าสงร้องท้าออกไปเพราะใจจริงก็อยากรู้ว่าจะใช่เสี่ยประวิทย์หรือไม่ “คนอย่างฉันไม่ลดตัวลงไปต่อกรกับแกให้เสียเวลา” “ดี...ถ้าแกไม่ลงมา ฉันก็จะยิงแกให้ร่วงลงมาเอง” มาเฟียหนุ่มพูดพลางเล็งปากกระบอกปืนในมือให้หันไปทางต้นเสียง พร้อมจะเหนี่ยวไก แต่เขาก็ถูกกระสุนที่มาจากอีกทางยิงเข้าที่ปลายปืนจนทำให้ปืนในมือกระเด็นหลุดมือไป “ดีนะ...ที่คนของฉันยิงปืนไม่แม่นไม่งั้นคงเข้าแสกหน้าว่าที่มาเฟียใหญ่ระดับโลกไปแล้ว” น้ำเสียงยิ้มเยาะดังออกมาจากในเงามืด ตอนนี้ทั้งหม่าสงและบรรดาลูกน้องเริ่มรู้แล้วว่าตัวเองตกอยู่ในวงล้อมเพราะสังเกตได้จากจุดแดงที่ฝ่าความมืดมาจี้ที่หน้าอกของตัวพอดี หม่าสงยิ้มเยาะหวังจะกวนประสาทประวิทย์ให้โมโหเหมือนเก่า “เดี๋ยวนี้หมดพิษสงขนาดไม่กล้าออกมาสู้กันตรงๆเลยหรือครับเสี่ย หรือว่าไอ้ตอนที่ถูกกักบริเวณอยู่แต่ในบ้าน มันทำให้เสี่ยกลายเป็นเสือแก่หมดเขี้ยวเล็บไปเสียแล้ว” “ฉันอาจจะหมดความสามารถอย่างที่แกว่าจริงๆ ฉันจึงต้องให้คนอื่นมาจัดการกับแกแทนไง ขอให้โชคดีผ่านคืนนี้ไปได้นะ” ประวิทย์พูดเสียงนุ่มลึกปนเยาะกลายๆก่อนจะหายเงียบไปพร้อมกับจุดแดงๆที่หน้าอกของหม่าสงและลูกน้องก็หายไปด้วย “เสี่ยวิทย์ ฉันรู้นะว่าแกยังอยู่ในนี้” หม่าสงตะโกนออกไปอีกแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงพูดหรือการเคลื่อนไหวออกมาจากด้านบนนั้นอีก ทันใดนั้นเองเสียงสัญญาณที่ปลุกให้ทุกคนตื่นตัวและใจเสียก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เสียงฝีเท้าที่ดังมาแต่ไกลแล้วใกล้เข้ามาทุกทีๆ “นายครับตำรวจมา” ลูกน้องหันมารายงานเสียงตระหนก “เออ รู้แล้ว” หม่าสงมองตาขวางจ้องขเม็งไปบนหลังตู้คอนเทนเนอร์ มันล่อให้เขาติดอยู่กับที่เพื่อรอให้ตำรวจมา ของกลางก็ถูกเอาออกมากระจายแบบนี้จะเก็บจะซ่อนก็ไม่ทันแล้ว ไอ้เสี่ยประวิทย์แกร้ายมาก แล้วแกจะได้รู้ว่าแกกำลังเล่นอยู่กับใคร มาเฟียหนุ่มหันไปสั่งให้ลูกน้องแยกย้ายกันหนีก่อนที่ตัวเองจะเอื้อมมือลงไปในกองยานรกทั้งหลายแล้วหยิบยาตัวเก่งของเขาขึ้นมาแล้วรีบผละทิ้งของที่เหลือไปอย่างเจ็บใจ หลังจากที่เดินตามแผนผังที่ได้มาเรื่อยๆ ผ่านไปทีละชั้นๆโดยที่ไม่มีอุปสรรคใดใดจากคนของหม่าสงเข้ามาขวาง จะมีก็แต่แขกของโรงแรมคาสิโนที่เดินกันขวักไขว่ เจมส์เริ่มรู้สึกว่าหากเป็นแบบนี้ต่อไปเข้าคงไม่มีทางเจอลิซ่าแน่ มันหลอกล่อให้เขาเดินเข้าห้องนั้นออกห้องนี้เหมือนชวนให้เดินชมโรงแรมก็ไม่ปาน “ไอ้บ้าเอ๊ย เล่นอะไรของมันวะ” ทนายหนุ่มอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้ เมื่อเขาก้าวเข้ามาในห้องตามที่กระดาษในมือบอกเป็นครั้งที่สามแต่ก็ยังพบกับความว่างเปล่า ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบซองจดหมายที่วางอยู่บนโต๊ะกลางห้อง ในนั้นก็เป็นคำบอกใบ้ถึงสถานที่ๆเขาจำเป็นต้องไปต่อ “คาสิโน” เจมส์เตะโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าจนมันไถลไปอีกทาง “อีกแล้วหรือ” คำใบ้ที่บอกไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากคำใบ้ในห้องก่อนๆ เสียงริงโทนบอกให้รู้ว่ามีข้อความใหม่ถูกส่งเข้ามาในโทรศัพท์มือถือ--อย่าพึ่งอารมณ์เสียสิ ยังมีเรื่องสนุกๆให้ทำอีกเยอะ --- เจมส์เหวี่ยงโทรศัพท์ลงพื้น นึกโมโหที่ตกอยู่ในสายตานิรนามตลอดเวลา เขาต้องหาวิธีพลิกเกมส์จากรองมาเป็นเหนือกว่าให้ได้ ชายหนุ่มก้าวต่อไปช้าๆขณะที่ในใจก็คิดถึงแผนการไปด้วย และหลังจากนั้นไม่กี่นาทีทางเดินแคบๆก็ทอดยาวพาเขาเข้าไปสู่ห้องโถงใหญ่ที่มีเซียนพนันทั้งอาชีพและสมัครเล่นมั่วสุมรวมกันอยู่หลายร้อยชีวิต และเพราะนี่เป็นคาสิโนของหนึ่งในพ่อค้ายาที่เป็นลูกค้าอันดับต้นๆของหม่าสงการมียาเสพติดหลายชนิดออกวางขายอย่างโจ่งแจ้งจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะพบเห็น เสียงเจ้ามือตามโต๊ะต่างๆร้องเชิญชวนให้ผู้เล่นลงเงินให้หนักขึ้นๆเพื่อชิงรางวัลเป็นเงินสดที่ถูกยัดไว้เต็มลูกโป่งใสขนาดใหญ่แล้วปล่อยให้ลอยไปมาล่อตาล่อใจคนโลภ “ถนัดทำแต่เรื่องเลวๆ” เขาพูดพลางเดินฝ่าเข้าไปในดงของนักพนัน “มันเข้ามาแล้ว” เสียงใครบางคนที่จ้องมองจอมอนิเตอร์เอ่ยขึ้น “คนในห้องนี้เยอะ ต้องจับตาดูมันดีๆ ส่งคนคอยประกบมันไว้” อีกคนที่นั่งข้างๆสั่ง สิ้นคำสั่งภายในจอก็ปรากฏภาพลูกน้องของหม่าสงคอยเดินตามประกบเจมส์อยู่ห่างๆ “มาแล้วหรือ” เจมส์บ่นออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนมาประกบ “แกเลือกที่จะใช้คนโง่เองนะ” ทนายหนุ่มยิ้มออกมาดีใจที่อย่างน้อยฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ใช่หม่าสง เขาจึงไม่จำเป็นต้องใช้ความสามารถอะไรเลยแค่ขอให้มีเวลาสักครู่เพื่อหลบให้รอดพ้นจากสายตาที่คอยมองจิกอยู่ก็พอ เจมส์กะจังหวะให้ลูกโป่งยักษ์ลอยกลับมาอยู่ใต้เพดานตรงกลางห้องเมื่อได้จังหวะเขาจึงเหนี่ยวไกปืน ปัง~ ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของผู้คนด้วยความตกใจ ก่อนจะเป็นความอลหม่านเมื่อทุกคนพยายามตะกายให้ตัวเองเข้าไปแย่งเงินที่ปลิวลงมาเหมือนเศษกระดาษ ทนายหนุ่มใช้จังหวะนี้ขโมยเสื้อโค้ดของเซียนพนันที่ตอนนี้ไปร่วมวงตะกายเก็บเงินมาเปลี่ยนกับของตัวก่อนจะหมอบลงต่ำแล้วรีบขยับออกจากห้องไป “เฮ้ย มันไปไหนแล้ว” “ไม่รู้พี่ วุ่นวายแบบนี้หาไม่เจอ” คนสองคนในห้องวงจรปิดแพนกล้องหาเป้าหมายให้วุ่นไปหมดแต่ก็ไม่พบ “ส่งคนออกไปหาเร็ว อย่าให้มันเจอนังลิซ่า” หลังจากสร้างความโกลาหลให้กับฝ่ายตรงข้ามจนต้องกระจายคนออกตามหาตัวเขาให้ควักได้แล้วเจมส์จึงถือโอกาสพลิกตัวเองกลับมาเป็นต่อ “มาเลย...ฉันรอพวกแกอยู่” “เฮ้ย หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ” เสียงดังมาจากด้านหลัง พ่อทนายยืดตัวขึ้น “ยกมือขึ้น..ช้าๆ..ดีมาก หันมา”  เสียงนั้นยังสั่งไม่หยุดขณะเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เจมส์ประสานมือสองข้างไว้ที่ท้ายทอยก่อนจะหันมาเผชิญหน้า ปลายกระบอกจากฝ่ายตรงข้ามเล็งตรงมาที่เขา “ทำไมชอบสร้างปัญหาอยู่เรื่อย อยู่เฉยๆไม่เป็นใช่ไหม” อีกฝ่ายถามพลางเอากระบอกปืนมาเคาะที่หัวเขาก่อนที่อีกคนจะเตะข้อพับให้เขาล้มลงไป “แค่นี้ก็ล้มแล้วหรือ ไม่รู้ว่าลิซ่ามันหลงแกไปได้ยังไง..แต่ช่างเถอะตอนนี้มันคงติดใจใครหลายคนจนลืมรสรักแกไปแล้วล่ะ” พวกมันเริ่มเยาะเย้ย เจมส์แทบจะลุกพรวดมาซัดกับมันเมื่อได้ยินแต่เขาจำเป็นต้องยอมเพื่อที่จะรู้ให้ได้ว่าตอนนี้ลิซ่าอยู่ส่วนไหนของโรงแรม “แกคิดว่าฉันจะสนใจผู้หญิงหากินแบบแม่นั่นจริงหรือ ฉันก็แค่หลอกใช้มันไปวันๆก็เท่านั้น” “โอ้วววว หลอกใช้หรือ แล้วแกวิ่งโร่มาช่วยมันทำไมกัน อย่าพยายามเอาลิ้นทนายมาใช้กลับกลอกแถวนี้เลย” “ฉันมาเพื่อปิดปากมัน” เจมส์ตีหน้าเศร้าบอกเสียงเครียด “ถ้ามันบอกเจ้านายพวกแกว่าที่ทำการของฉันอยู่ที่ไหนและมีใครบ้างที่ร่วมขบวนการจะกวาดล้างพวกแก ถึงตอนนั้นพวกฉันจะทำงานยากขึ้น” แม้ว่าเจมส์จะเดาไม่ออกว่าคนฟังเชื่อหรือไม่แต่การที่อีกฝ่ายเงียบไปก็แสดงให้เห็นว่าคำพูดเขาถูกเก็บเข้าไปในสมองบ้างแล้ว “พวกแกก็เหมือนกันถ้าไม่รีบจัดการก็ระวังไว้เถอะ เกิดมันหลุดออกไปได้ พวกแกไม่รอดแน่” “มันไม่มีทางหลุดไปได้” “แกจ้องฉันทุกฝีก้าวยังปล่อยให้ฉันหลุดมาถึงนี่ได้” เมื่อโดนสกัดไปแบบนี้อีกฝ่ายถึงกับชะงัก “แกคงไม่คิดว่าฉันจะเข้าถ้ำเสือมาคนเดียวหรอกนะ ป่านนี้ลูกน้องฉันคงเอาตัวแม่นั่นไปแล้ว” “หุบปากได้แล้ว!! แกเขย่าประสาทพวกเราสำเร็จหรอก ไปได้แล้ว ลุก!” แม้ปากจะว่าไม่สำเร็จแต่ในใจก็หวั่นๆไม่น้อยเพราะรู้ดีว่าได้ทำเกินกว่าที่เจ้านายสั่งไปเยอะ “จะรักหรือจะหลอกใช้ ไว้เจอก็ไปบอกกันเอาเอง” ลูกน้องของหม่าสงพูดพลางกระชากแขนเขาให้ลุกขึ้น ขณะที่อีกคนยังเอาปืนจ่อที่หัว เจมส์ลอบยิ้มออกขอบคุณหม่าสงอีกครั้งที่เลือกใช้ลูกน้องได้ถูกใจเขามาก ไม่กี่นาทีเจมส์ก็ถูกผลักเข้าไปในห้องวีไอพีที่มืดสลัวและถูกพาเขาไปในห้องด้านในสุด สภาพคนที่เขาอยากเจอไม่ได้ต่างจากภาพที่พวกมันส่งเป็นคลิปไปให้ดู เจมส์เห็นแล้วร้อนผ่าวไปทั้งหน้านี่หรือสภาพของคนที่เขารัก ไม่ต่างกับนักโทษที่โดนทรมาน ไม่สิ สภาพนี้มันเรียกได้ว่ายิ่งกว่าการลงโทษทาสในสมัยโบราณเสียอีก ความโกรธพุ่งขึ้นมาจนสุดขีด ลิซ่าที่โดนกระทำจนร่างกายสร้างความหวาดระแวงเงยหน้าช้ามองว่าพวกมันจะเข้ามาทำอะไรเธออีก แต่เธอก็ต้องหลบหน้าลงทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่ถูกพาเข้ามาเป็นใคร เธอไม่ปฎิเสธเลยว่าอยากให้เขามาช่วยมากเพียงไหนแต่พอได้เห็นหน้าแล้วเธอก็กลับอยากจะไล่ให้เขาไปไกลๆ เธอกลัวเหลือเกินว่าเขาจะไม่เป็นห่วงตัวเอง “นั่นไงคนที่แกอยากเจอ นั่งจ้องกันให้พอ” มันพูดพร้อมพยายามผลักเขาให้นั่งลงเพื่อที่จะมัดให้นั่งตรงข้ามกับลิซ่า เมื่อเจมส์ขาแข็งไม่ยอมทำตามที่มันสั่งคนมีปืนจึงเอาด้ามปีนง้างจะหวดลงไปที่ท้ายทอยสักครั้ง แต่ทนายหนุ่มหันกลับมาล็อคข้อมือมันไว้ได้ก่อนจะปล่อยหมัดที่เต็มไปด้วยความโมโหเข้าไปที่ท้องมันเต็มๆจนมันลงไปนอนกองกับพื้นแต่ก็ไม่พ้นถูกทนายเตะซ้ำอีกหลายครั้งจนสลบคาที่ไป ส่วนอีกคนเมื่อเห็นว่าตัวประกันที่เหมือนจะยอมทำตามมาตลอดจนคิดว่าไม่มีพิษสงอะไรเริ่มพยศขึ้นมาจึงรีบล้วงมือไปหยิบปืนจากด้านหลังแต่ก็ไม่ทันขายาวของทนายหนุ่มที่เตะเลยเข้าไปที่ปลายคางเสียก่อน “มาทำไม...ออกไปซะ” หญิงสาวส่งเสียงแหบพร่าไล่ขณะที่เจมส์พยายามหากุญแจเพื่อมาไขกุญแจมือที่ตรึงเธออยู่ “บอกให้ออกไปไง” เธอรวมกำลังที่มีตะโกนออกไปอีกครั้ง “ทำไมคุณถึงพูดมากได้ตลอดเวลาแบบนี้นะ” เจมส์นั่งลงตรงหน้าส่งเสียงดุแบบเดิมแต่มือก็ประคองไปที่ใบหน้าเธออย่างเบามือกลัวคนตรงหน้าจะเจ็บไปมากกว่าเดิม ลิซ่าปล่อยให้ใบหน้าอยู่ในการประคองของเขา ขณะที่จ้องมองใบหน้าคนตรงหน้าอย่างพยายามที่จะจดจำเอาไว้ จากคุณ : รีโหมดไม่มีถ่าน เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 52 02:22:16

ความคิดเห็นที่ 5   เรื่องราวกำลังเข้มข้นเลยค่ะ มีคนส่งเสียงมาหลายคนเลยค่ะว่ากำลังรออ่านอย่างใจจดจ่ออยู่นะคะ จากคุณ : AA เขียนเมื่อ : วันปีใหม่ 53 17:31:39 A:210.118.108.254 X:

ความคิดเห็นที่ 6   เมื่อไหร่จะโพสต์ตอนต่อไปคะ กำลังรออ่านอยู่นะคะ กำลังสนุกเลยค่ะ ^_____^ จากคุณ : T_T เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 53 19:11:23 A:210.118.108.254 X: