ความคิดเห็นที่ 1 ไม่นานนักกระบะสีดำคันเก่งของของเขาก็เลี้ยวซอกซอนเข้าไปในเขตบ้านพัก เจ้าหน้าที่  และจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าบ้านไม้หลังน้อยของเขตต์คีรี “บ้านน่ารักจังเลยค่ะ” บ้านไม้หลังนั้นไม่ได้สร้างติดพื้นดินแต่ยกพื้นสูงขึ้นมาเล็กน้อย  มีบันไดเล็กๆ สองสามขั้นให้ก้าวขึ้นสู่ตัวเรือนซึ่งทำจากปูนแต่ผนังนั้นใช้ไม้เป็นท่อนๆ ตอกเข้าหากัน   แล้วติดหน้าต่างบานกระจกเข้าไป กับหลังคากระเบื้องสีสด มองดูคล้ายบ้านพัก ตากอากาศหลังย่อมๆ ที่ดูดีเกินกว่าจะเป็นบ้านพักเจ้าหน้าที่ป่าไม้ “ขึ้นมาบนบ้านเถอะครับ อ้อมมาระเบียงหลังเลยตรงนี้วิวสวย” มิสึสึทำตามอย่างว่า ง่ายไม่ตะขิดตะขวงใจอีก  เมื่อเห็นเขาวิ่งลุยฝนขึ้นไปบนบ้านแล้วหยิบร่มมารับหล่อน “บ้านน่าอยู่จังเลยค่ะ  ตอนแรกฉันคิดว่าจะเหมือนบ้านชาวบ้านที่เราเห็นกันข้างนอก เสียอีก แต่บ้านนี้น่ารักกว่ามากๆ เลย” หล่อนส่งเสียงสดใสเจื้อยแจ้วทำให้เขานึกดีใจ ที่พาหล่อนมาจริงๆ “บ้านพักเดิมก็หน้าตาเบสิคๆ ล่ะครับ  ไม่สวยเท่าหลังนี้หรอก  แต่หลังนี้เขาเพิ่ง สร้างใหม่พร้อมบ้านพักนักท่องเที่ยวผมก็เลยโชคดีไป” ความจริงแล้วเขตต์คีรีไม่มีสิทธิ์ได้บ้านพักของราชการ  เพราะเขายังไม่ได้ถูกบรรจุ นั่นเอง เดิมคนที่มีสิทธิ์เข้าพักอาศัยคือแอ๊ดเจ้าหน้าที่รุ่นพี่  แต่แอ๊ดแต่งงานแล้ว ภรรยาของเขาไม่สะดวกที่จะมาพักในป่า  เพราะหล่อนเป็นครูจึงเลือกพักในบ้านพักครู ของโรงเรียนตามเดิม  แอ๊ดจึงย้ายไปอยู่กับภรรยาแทน  ส่วนเจ้าที่คนอื่นๆ ก็ขี้เกียจ เก็บของย้ายบ้านจึงเลือกที่จะอยู่บ้านพักหลังเดิมกันไป  ทิ้งให้เขตต์คีรีซึ่งแอ๊ดเอื้อเฟื้อ เข้ามาพักอยู่ด้วยได้ครองบ้านไปโดยไม่มีใครคัดค้าน ‘อยู่คนเดียวก็ดีนะ จะได้พาสาวมาจู๋จี๋ด้วยสะดวก แล้วยิ่งโลเกชันงามๆ แบบนี้ด้วย ฮิ ฮิ’ แอ๊ดทิ้งท้ายไว้อย่างนั้นก่อนจะย้ายออกไป  ตอนนั้นเขตต์คีรีส่ายศีรษะให้กับความคิด ของรุ่นพี่   แต่มาตอนนี้ชักจะเห็นดีเห็นงามด้วยขึ้นมากะทันหันเสียแล้วสิ “เดี๋ยวฝนซาแล้วเราค่อยไปเดินเล่นกัน  คงไม่นานหรอกวันนี้ตกไม่แรงนัก ไม่มีลมด้วย” “ค่ะ” หล่อนตอบรับอย่างว่าง่าย พลางหย่อยกายลงบนเก้าอี้ริมระเบียง “ที่นี่สวยจริงๆ ค่ะ  น่าอิจฉาพี่เขตต์นะคะได้อยู่กับวิวสวยๆ แบบนี้ทุกวัน” หญิงสาว ไม่ได้สบตาเขาระหว่างที่พูดดวงตาคู่งามของหล่อนกำลังสอดส่องลงไปยังลำธาร เบื้องล่าง “มาอยู่จริงๆ แล้วจะบ่นจะทนเงียบเหงาไม่ได้น่ะสิ  อินเตอร์เน็ตก็ไม่มี  ไฟก็ใช้ไฟปั่นติดๆ ดับๆ   โทรศัพท์ก็เข้าไม่ถึงยังดีที่ใช้มือถือได้  ผมล่ะชื่นชมรุ่นพี่เก่าที่เข้ามาอยู่ตั้งแต่สมัยยังไม่มีมือถือจริงๆ   มันแทบติดต่อโลกภายนอกไม่ได้เลย  ถ้าใจไม่รักจริงๆ อาจจะเหงาตายได้” “ความเหงามันไม่ได้จำกัดอยู่ในสถานที่เงียบๆ เท่านั้นหรอกค่ะ   ถึงอยู่ในเมืองใหญ่อย่างโตเกียวความเหงาก็ไปไม่ถึงอยู่ดีล่ะค่ะ” แววตาของหล่อนล่องลอยไปไกลคล้ายอยู่ในภวังค์อันเดียวดายของตน “ในแง่นั้นมันก็ใช่ครับ  ที่นี่น่ะถ้าติดแสงสีคงอยู่ไม่ได้  ไม่ใช่เฉพาะเหงาอย่างเดียวแต่มันไม่สะดวกสบาย   ถ้ามาพักไม่กี่วันคงไม่เท่าไรแต่ให้อยู่ตลอดไปคงต้องปรับตัวกันเยอะหน่อย   อย่างน้ำที่นี่ไม่ใช่น้ำประปานะครับ  เป็นน้ำสูบจากหนองน้ำในป่าแล้วเดินท่อเข้ามา   ถ้าวันไหนมีพายุแล้วพัดอะไรมาลงหนองก็ซวยหน่อย  อาบน้ำแล้วคงคงคันยิบๆ” “หา?!! ล้อเล่นหรือเปล่าคะ?” “เรื่องจริงครับ  เพราะงั้นเราถึงต้องรักษาธรรมชาติที่นี่   รักษาน้ำให้สะอาดเพราะเราพึ่งพาอาศัยธรรมชาติอยู่  ถ้าน้ำเน่าก็เดือดร้อนแน่ๆ   ไฟในป่าก็ต้องคอยดู  มันลามเร็วเราจะซวย  ถึงไม่โดนไฟไหม้ไปด้วยแต่ควันไฟอยู่กับเรานาน   มีหวังแสบตาแสบคอกันเป็นเดือนเลยล่ะครับ  เกิดอะไรขึ้นกับธรรมชาติ มันจะส่งผลกับเราเร็วกว่าในเมือง  แต่ไม่ใช่ว่าผลเสียไม่กระทบในเมืองนะ   มันก็กระทบครับแต่ช้ากว่าคนที่อยู่ใกล้ป่าเท่านั้นเอง”   หญิงสาวอึ้งไปหล่อนทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่ในที   เขตต์คีรีเห็นดังนั้นก็เล่าเหตุการณ์อื่นมาเสริมอีก “มีอยู่ปีหนึ่งอากาศแห้งมาก  เกิดไฟป่าจากการเผาไม้ของชาวบ้าน   แล้วมันลามไปไกลกว่าจะดับได้ก็ไหม้อยู่สองวัน  จนต้องทำฝนเทียมมาดับไฟ   ควันโขมงลมพัดลอยไปถึงในตลาดที่ห่างจากที่นี่ไปอีกห้าสิบกิโลจนแสบตากันไปเป็นอาทิตย์เลยล่ะ” “แย่นะคะ” หล่อนแสดงความเห็นใจเมื่อเห็นสีหน้าหนักหน่วงของเขา   แต่ใจหนึ่งก็ไม่ทันตั้งตัวที่จะฟังเลคเชอร์เรื่องสิ่งแวดล้อมเสียด้วยสิ “งานของเจ้าหน้าที่คงหนักมาก” “หนักครับ   คนมีน้อยกว่าพื้นที่ที่ต้องดูแล  ทางผมแค่ดูแลถ้ำดูแลโบราณสถานก็แย่แล้ว   แถมบางทีมีพวกพิเรนทร์ มาลักลอบตัดหินในถ้ำไปทำของขลังบ้าๆ บอๆ บ้าง   หรือมาทำลายทรัพย์สินแก้แค้นเจ้าหน้าที่ที่ไปจับพวกตัดไม้เถื่อนบ้าง   พวกที่ดูแลป่าไม้เหนื่อยกว่าทางพวกผมอีก   ไม่ใช่แค่ว่าตื่นมาก็ไปเดินเล่นในป่าสักรอบ ว่าต้นไม้ยังอยู่ครบไหมอย่างในละครหรอกนะครับ  แล้วยังต้องคอยดูแลระบบนิเวศน์   จดบันทึกพันธุ์พืชพันธุ์สัตว์  บางทีต้องช่วยพวกนกคอยป้องกันสัตว์อื่น ไม่ให้ไปกวนรังมันวางไข่ด้วยซ้ำ...” ยิ่งเหมือนว่าเขาจะติดลมยาวและเป็นจริงเป็นจังขึ้นทุกขณะ จนหญิงสาวนึกขำ “พี่เขตต์จริงจังกับงานมากเลยนะคะ” “ครับ ถ้ารับเงินเขาไปวันๆ ก็อย่าทำมันเลยดีกว่า   ผมไปทำอาชีพอื่นที่ได้เงินมากกว่านี้ก็ได้” “ถ้างั้นวันนี้ถือว่าเราพักผ่อนกัน อย่าเครียดเลยนะคะ” มิสึสึคลี่ยิ้มสวยอ่อนหวานส่งให้เขา ชายหนุ่มเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเขาพูดพล่ามอะไรไปมากมาย   อาจจะอุดมไปด้วยสาระก็จริงแต่ไม่เหมาะที่จะทำนำมาเป็นบทสนทนากับ สาวสวยในบรรยากาศดีๆ แบบนี้เอาเสียเลย “เอ้อ...ขอโทษครับ  คุยเรื่องน่าเบื่อไปนิด” “มันไม่ใช่เรื่องน่าเบื่อหรอกคร่ะ   แต่ว่าฉันไม่อยากให้พี่เขตต์เครียดเท่านั้นเอง” ความจริงแล้วหล่อนคร้านจะฟังนั่นแหละ  แต่มีมารยาทพอที่จะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ด้วยความนุ่มนวล  ทำเอาเขตต์คีรีนึกตำหนิตัวเองนี่ถ้าพี่แอ๊ดรู้เข้า มีหวังด่าเขาเป็นกะบุงโกยแน่ๆ ‘ไอ้เขตต์เอ้ย! อุตส่าห์พาผู้หญิงสวยๆ มาเที่ยวกันสองต่อสองทั้งที บรรยากาศก็แสนจะดี   แล้วแกจะคุยเรื่องงานไปทำบ้าอะไรวะ ไอ้ฟาย!!’ ภาพจินตนาการประหนึ่งว่าแอ๊ดตัวจริงมายืนด่าตรงหน้า   ค่อยทำให้ชายหนุ่มรู้ตัวว่าเผลอทำลายบรรยากาศดีๆ ไปแล้วรอบหนึ่ง   จึงรีบเปลี่ยนเรื่องสนทนาทันที “เอ้อ...มิสึสึชอบดอกไม้ไหมครับ?” “ชอบค่ะ” หล่อนพยักหน้าทันที “เลยไปอีกหน่อยมีแปลงดอกไม้ที่เราเพาะไว้ด้วยครับ   แต่ฝนตกหนักแบบนี้สงสัย ดอกโรยไปหมดแล้ว...จริงๆ แล้วถ้ามาหน้าหนาวมันจะบานสะพรั่งเลย   แต่หน้านี้ไม่ค่อยมีอะไรให้ดูสักเท่าไร” “ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวทำหน้าเสียดายเล็กน้อย “เอาไว้ครั้งหน้าก็ได้ค่ะ” จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 52 13:09:35

ความคิดเห็นที่ 2 ไกด์หนุ่มนึกอยากเขกกะโหลกตัวเองขึ้นมาอีกหน  ทำไมวันนี้เขาดูไม่มีสติสะตังเอาเสียเลย   มีอย่างที่ไหนชวนสาวไปดูดอกไม้แล้วดันบอกว่าฝนตกดอกร่วงหมดแล้วแบบนี้กันบ้างล่ะ “ว่าแต่...มิสึสึจะอยู่เมืองไทยกี่วันครับ” “ก็...ยังไม่ได้กำหนดแน่นอนค่ะ” มิสึสึตอบคำถามนี้ไม่ได้ในทันที   เพราะหล่อนเองก็ไม่รู้จะสางปมอันลึกลับนั้นได้เมื่อใด  แต่คำตอบนั่นก็ทำให้ชายหนุ่ม ยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจปิดไม่มิด “ถ้างั้นเรามากำหนดคร่าวๆ ดีไหมครับ  ว่าอยากจะดูอะไรบ้าง?” “คือฉัน...” หญิงสาวยิ้มแหยๆ ออกมา   ก็หล่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าประเทศไทยมีอะไรบ้างนอกจากมวยไทย   ประเทศนี้อยู่ส่วนไหนของแผนที่โลก  หล่อนก็เพิ่งจะรู้ไม่นานมานี้จึงไม่อาจเรียกร้อง ในสิ่งที่ตนเองก็ไม่รู้ได้   สีหน้าลำบากใจของหล่อนทำให้หนุ่มไทยผิวเข้มพอจะเดาออก   ก็หล่อนเพิ่งอกหักเลยมาเที่ยวรักษาแผลใจนี่นะ รายละเอียดประเทศไทย ก็คงเป็นไอ้หนุ่มอดีตคู่รักเก่าเป็นคนหาเสียมากกว่า  เผลอๆ จะไม่ใช่หล่อนด้วยซ้ำที่อยากมาเมืองไทย   เขตต์คีรีลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ...สวยขนาดนี้ผู้ชายคนนั้นยังทิ้งได้ลงคออีก...เฮ้อ “เอางี้นะ มิสึสึแค่บอกว่าชอบหรือไม่ชอบอะไรก็พอ  เดี๋ยวผมจะลิสท์ไว้แล้วจัดโปรแกรมเที่ยวให้เอง” “พี่คะ...ไม่ต้อง..” หล่อนแย้งขึ้นมาด้วยความเกรงใจ   แต่เขาไม่สนใจและยังคงตั้งคำถามสวนมาอีกด้วย “อยากขี่ช้างไหม?” คำว่า ‘ช้าง’ ดึงความสนใจทั้งหมดไปทำให้หล่อนตาโตขึ้นมาทันที “ช้าง..ที่ตัวโตๆ อยู่ในสวนสัตว์นั่นน่ะเหรอคะ? เราขี่มันได้ด้วยเหรอคะ?” “ได้ครับ...ลำปางมีปางช้างมีบริการช้างให้นักท่องเที่ยวขี่ด้วย   แต่ห่างจากที่นี่ไปไกลเหมือนกัน   ถ้าไปคงต้องเสียเวลาทั้งวัน...” เขาพึมพำแล้วลุกหายเข้าไปในห้องพัก   ไม่นานนักก็มีสมุดติดมือออกมาสำหรับจดลิสท์รายการท่องเที่ยว “อยากดูวัดโบราณไหม? ในอำเภอเมืองมีเยอะเลย  สวยๆ ทั้งนั้นด้วยนะ” “ดะ...ได้ค่ะ” “แล้วอยากใส่ชุดไทยถ่ายรูปบ้างไหมครับ?” “ชุดไทย?...ใช่แบบนี้หรือเปล่าคะ?” หล่อนฉวยเอาสมุดจากเขามาวาดชุดที่ หล่อนเห็นในความฝันบ่อยๆ แล้วยื่นกลับไปให้เขาดู “...ชุดล้านนานี่เอง  อยากใส่เหรอแบบนี้เหรอ?” “อยากค่ะ!!” คราวนี้หล่อนตอบเสียงดังท่าทางตื่นเต้นกะตือลือล้นเหมือนเด็กน้อย อยากได้ของเล่นใหม่ก็ไม่ปาน ทำเอาเขตต์คีรียิ้มแป้นนี่เขามาถูกทางสินะ “ได้ๆ เดี๋ยวจัดให้” เขาลิสท์รายการต่างๆ มาเสนอหล่อนอีกมากมาย  ทำเอาหญิงสาวเพลิดเพลิน สนุกสนานกับการจัดโปรแกรมท่องเที่ยวไปด้วย จนหลงลืมจุดประสงค์เดิมไปชั่วคราว “งั้นประมาณนี้นะ ได้ที่เที่ยวเยอะขนาดนี้คงเที่ยวได้หลายวันเลยล่ะ   เดี๋ยวคืนนี้ผมลองไปวางแผนที่ดูก่อนนะว่าที่ไหนใกล้กันบ้างจะได้ไปทีเดียวเลย” “ขอบคุณค่ะ” มิสึสึกำลังจะเอ่ยปากถามเรื่องค่าบริการนำเที่ยวของเขา   แต่ยังไม่ทันได้ถามก็ได้ยินประโยคต่อมาที่ทำให้หล่อนนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกไปเสียก่อน “โชคดีนะที่มิสึสึไม่ได้มาตอนหน้าท่องเที่ยว  ไม่งั้นผมคงไม่ว่างแล้วก็คงขอสลับงานกับคนอื่นไม่ได้   ยิ่งขอหยุดหลายวันแบบนี้ด้วย” เขตต์คีรีไม่ได้คิดอะไรตอนที่พูดออกมา   เขาเพียงต่อบอกเล่าทั่วๆ ไปเท่านั้น  แต่ทำให้สาวญี่ปุ่นตื้นตันและซาบซึ้งจนพูดไม่ออก “พี่เขตต์คะ...ฉันคิดว่าฉันรบกวนคุณมากเกินไปแล้วค่ะ” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบแต่เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม “ฉันไม่อยากให้คุณเสียเวลาทำงาน...เจ้าหน้าที่ก็มีน้อยด้วยนี่คะ” ซุ่มเสียงที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยเขาอย่างจริงใจนั้นทำให้เขารู้สึกเขินขึ้นมาบ้าง แต่ไม่อยากให้หล่อนลำบากใจจึงชิงตอบออกไปเสียก่อน “นานๆ ทีไม่เป็นไรหรอก  ผมไม่ได้ลาหยุดมาสองปีแล้วด้วย”   ใช่...แถมนานๆ จะมีผู้หญิงที่โดนใจขนาดนี้หลงเข้ามาหาเขาถึงในหุบผาแบบนี้อีกด้วย “ฉันรู้สึกว่าฉันรบกวนคุณมากเกินไปจริงๆ ค่ะ  ถ้ายังไงฉันโทรไปให้สนามบินเขา ช่วยส่งไกด์มาให้ก็ได้นะคะ  พี่เขตต์จะได้ไม่ต้องหยุดงาน” มิสึสึไม่แน่ใจนักว่า เจ้าหน้าที่สนามบินจะช่วยหล่อนได้หรือไม่ในเรื่องนี้   แต่คาดเดาเอาเองหลังจากที่ ได้รับความช่วยเหลือเมื่อคราวก่อน “ที่นี่ไกลจากสนามบินเป็นร้อยกิโล...เขาคงมาลำบาก  แถมหาไกด์ที่พูดภาษาญี่ปุ่นได้ คงต้องใช้เวลาไม่ใช่หาปุบปับได้ทันทีทันใดหรอก   ส่วนมากไกด์พวกนี้เขาอยู่กับทัวร์ไกด์อิสระหายาก” คำแย้งของเขาปิดช่องทาง ของหล่อนไปเรียบร้อยแล้ว   หญิงสาวจึงได้แต่นั่งนิ่งด้วยสีหน้าลำบากใจ “ไม่ต้องคิดมากหรอกครับมิสึสึ  เดี๋ยวผมพาไปเที่ยวเองแค่นี้จิ๊บๆ” “ฉันนี่ไม่รอบครอบเอาเสียเลย...ขอโทษนะคะที่ทำให้ลำบาก   เมื่อไม่มีทางเลือกหล่อนจึงยกมือขึ้นไหว้เขาเลียนแบบมารยาทของคนไทย” “พี่เขตต์ฉันทำให้พี่เขตต์ต้องเสียงาน  ฉันจะจ่ายค่าไกด์ให้พี่นะคะ   พี่เขตต์จะคิดเท่าไรคะ?” เขตต์คีรีกระพริบตาปริบๆ หล่อนนี่ช่างจริงจังไปหมดเสียทุกเรื่องเลย   นี่ไม่รู้ตัวจริงๆ หรือว่าเขาหาทางใกล้ชิดหล่อนอยู่ “คิดเงินเถอะค่ะ  คิดแบบธุรกิจมาเลยก็ได้ค่ะ  จะได้ไม่ต้องลำบากใจทั้งสองฝ่าย   ฉันคิดว่าฉันมีเงินพอจ่ายค่ะ  ถ้าไม่พอจริงๆ ถ้ากลับไปแล้วจะรีบโอนเงินมาให้” “มิสึสึ...คิดไปถึงไหนเนี่ย  ที่ผมจะพาไปเที่ยวนี่ไม่ใช่เพราะผมอยากให้ค่าจ้างหรอกนะ   นักท่องเที่ยวมาถ้าผมว่างผมก็พาไปเหมือนกันทุกคน  ไม่ได้คิดเงินด้วย   แต่มิสึสึเป็นผู้หญิงแถมมาคนเดียวก็ต้องดูแลมากหน่อย  ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ” “แต่ว่า...” ดวงตาของหล่อนยามนี้เป็นประกายระยิบระยับ ราวกับมีจักรวาลดวงดาวพร่างพราวอยู่ “เอางี้...ช่วยผมจ่ายค่าน้ำมันรถหน่อยก็แล้วกัน โอเคไหม?” หล่อนไม่ได้ตอบในทันทีชายหนุ่มจึงเสนอเพิ่มเพื่อไม่ให้หล่อน รู้สึกตะขิดตะขวงใจเกินไปนัก “เลี้ยงข้าวอีก 2 มื้อด้วยตกลงไหมครับ?” “ได้ค่ะ  เลี้ยงทุกมื้อเลยก็ยังได้” หล่อนยิ้มกว้างออกมากับข้อเสนอของเขา “พอๆ ไม่ต้องเลย  ผมกินจุเดี๋ยวหมดตัวไม่ต้องกลับญี่ปุ่นกันพอดี คราวนี้ล่ะต้องอยู่ให้ผมเลี้ยงที่หุบนางครวญนี่แหละ”   เขาหัวเราะร่วนพร้อมกับแย้มความนัยออกมาในเชิงทีเล่นทีจริงไม่ให้โจ่งแจ้งเกินไปจนน่าเกลียด   มิสึสึเองก็ใช่ว่าไม่เคยมีผู้ชายมาจีบยิ่งคนสวยอย่างหล่อนด้วยแล้วล่ะก็   เพียงแต่ครั้งนี้หล่อนหัวช้าไปสักนิดเพราะมัวแต่เกรงใจเรื่องที่ต้องรบกวนเขา “ไม่เอาหรอก...ฉันไม่อยากเป็นเจ้าหน้าที่สักหน่อย” หล่อนช้อนนัยน์ตาสีน้ำตาลใสคู่สวยขึ้นตัดพ้อ   เป็นการเตือนอีกฝ่ายว่าหล่อนรู้ทันนะ  งานนี้เขตต์คีรีเลยได้แต่หัวเราะ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 52 13:10:02

ความคิดเห็นที่ 3 ‘เขาชอบหล่อน’ ความรู้สึกชุ่มชื่นปรากฏขึ้นในหัวใจ หล่อนยังไม่ทันตั้งตัว เพราะมันเร็วเกินไปเกินกว่าจะบอกว่ารู้สึกอย่างไร แต่การมีผู้ชายดีๆ มาหยิบยื่นน้ำใจให้ก็ทำให้รู้สึกดีไม่น้อย   ไม่รู้ว่าเขาใจดีแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่า แต่ในเวลาที่ห่างไกลบ้านเมืองภาษาที่ใช้ก็แสนจะไม่คุ้นเคย มีเขตต์คีรีอยู่ใกล้ๆ ก็ทำให้อุ่นใจกว่าจะไปอยู่ในที่ที่สื่อสารกับใครไม่ได้เลย “...มิสึสึ  มิสึสึครับ!” “คะ..คะ  ว่าไงคะ ?” หล่อนจมอยู่ในความคิดจนกระทั่งชายหนุ่มเรียก “ถึงที่พักแล้วครับ...เป็นอะไรเหม่อเชียวเหนื่อยเหรอ?” “นิดหน่อยค่ะ” “งั้นผมไปก่อนนะ” เขาไม่ได้ลงรถตามหล่อนไปแต่เตรียมตัวจะกลับไปทันที “เอ้อ...พี่เขตต์คะ....ดื่มกาแฟสักแก้วไหม?” “เห?” “ฉันเลี้ยงเอง” หล่อนขยิบตาให้เขา  เป็นเหตุให้เขตต์คีรีนำรถไปจอด แล้วมาดื่มกาแฟที่รีสอร์ทกับหล่อน ควันสีขาวลอยล่องขึ้นจากแก้วกาแฟพร้อมกลิ่นหอมกรุ่น   ชายหนุ่มตัวเบาเหมือนล่องลอยรู้สึกเคลิบเคลิ้มอย่างบอกไม่ถูก   เขาแน่ใจว่าตนเองกำลังตกหลุมรักถึงได้ดีใจนักกับการหล่อนชวนเขาอยู่คุยต่อ ในขณะที่หญิงสาวยิ้มละไม   แหงนหน้ามองดูท้องฟ้าใกล้ค่ำ มองเห็นจันทร์เสี้ยวสีจืดจางลอยอยู่เลือนราง พระจันทร์ขึ้นแล้ว...เหลือเล็กนิดเดียวแค่นี้พรุ่งนี้คงเดือนคงดับ   ความร้อนรุ่มคืบคลานเข้ามาในใจเงียบๆ  หล่อนไม่บอกเขาว่ากำลังคิดอะไร   แต่สบนัยน์ตาดำขลับคู่นั้นซึ่งบัดนี้สะท้อนดวงหน้างดงามของหล่อนกลับมา   ‘บางที...เขาอาจจะฟังที่หล่อนขอร้อง  บางที...ถ้าหากเขาสนใจหล่อนจริงๆ อย่างที่เขาแสดงออก  การขอใช้อภิสิทธิ์ของเขาคงไม่ใช่เรื่องน่าเกลียดนัก... ก็เขาชอบหล่อนนี่นะ’ เสียงในใจแนะนำหล่อนใช้เสน่ห์ของตนเองเรียกร้องสิ่งที่ต้องการ   ‘ใครๆ เขาก็ทำกันน่า...แล้วเรื่องนิดเดียวเอง  คาโอริยังทำออกบ่อย’ มิสึสึจำได้ว่าอดีตเพื่อนรักของหล่อนเคยบอกว่า ‘ถ้าเราขอแล้วผู้ชายทำให้ แสดงว่าเขาชอบเราจริงไงล่ะถึงยอมตามใจ น่าภูมิใจออก’ แม้บางทีเหมือนคาโอริจะหลอกใช้ผู้ชายก็ตาม  แต่ความเป็นผู้หญิงไม่ว่าสังคมไหน ก็บอกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องน่าเกลียดเสียหน่อย  แล้วนี่หล่อนก็ไม่ได้ขอให้เขาทำอะไร ยุ่งยากคอขาดบาดตายสักหน่อย  เมื่อคิดได้ดังนั้นมิสึสึจึงลองเอ่ยปาก “พี่เขตต์คะ...โบราณสถานตอนกลางคืนสวยไหมคะ? จะโรแมนติกเหมือนในทีวีไหม?” แต่เขตต์คีรีเข้าใจไปคนละทางกับหล่อน  เขาเห็นหล่อนเป็นสาวช่างฝันที่น่าเอ็นดูเสียมากกว่า “ตอนกลางคืนจะไปมองเห็นอะไรล่ะครับ  มืดจะตาย” คำตอบนั้นทำเอาหล่อนน่าม่อย “แล้วยิ่งนี่เดือนแรมด้วย  คงยิ่งมืดกว่าเดิมอีก” “ฉันยังไม่ได้ไปดูโบราณสถานเลย...” “พรุ่งนี้” เขาให้คำมั่น “แต่ดูตอนกลางวันกับกลางคืนไม่เหมือนกันนี่  ตอนกลางวันคงไม่มีบรรยากาศลึกลับ เท่าตอนกลางคืนหรอกมั้งคะ?” “และไม่มีลอยกระทงด้วย” เขาต่อให้ “ไม่ได้พูดถึงลอยกระทงสักหน่อย” หล่อนหน้าเบ้ “ก็มันไม่มีอะไรน่าดูนี่ครับ  เราไม่ได้ติดไฟในเขตโบราณสถานนะ   เดินเข้าไปเดี๋ยวหัวทิ่มพอดี” “งั้นไม่ไปก็ได้...ขึ้นถ้ำเป็นไงคะ?” เขตต์คีรีเลิกคิ้วขึ้นมานึกประหลาดใจขึ้นครามครัน คราวก่อนแค่งูหล่อนยังร้องแทบตายแล้วนี่ริชวนเขาไปถ้ำตอนกลางคืน  คิดอะไรกันนะ “ตอนกลางวันก็ว่าถ้ำมืดแล้วนะครับ  กลางคืนยิ่งมืดเข้าไปใหญ่อีกอย่าเดี๋ยวเจอ รปภ.ตัวอวบๆ เลื้อยตัดหน้าเข้าอีกนะ” พอพูดถึงงูหล่อนก็สะดุ้งโหยงขึ้นมาทันที “ก็ไม่ได้บอกจะเข้าถ้ำนี่คะ...ก็แค่ตอนมืดๆ คุณค้างคาวเขาออกไปนอกถ้ำไม่ใช่เหรอคะ” “อ้อ...มิสึสึอยากดูค้างคาวบินออกจากถ้ำ” “ค่ะ” หล่อนพยักหน้า “ยืนดูที่ศาลาข้างล่างก็เห็นครับ  บินออกมาดำๆ ฝูงเบ้อเร่อเป็นแถวยาวเลย” “เหมือนกันที่ไหน ?” “ไปดูใกล้ๆ เดี๋ยวมันอึใส่นะ” ขี้ค้างคาวทำเอาหล่อนจมูกย่นขึ้นมาทันที “งั้นไม่ไปดูใกล้ๆ ก็ได้  แค่แถวๆ สถูปใหญ่เป็นไงคะ” หล่อนยิ้มพรายในที่สุดก็จูงเข้าสู่จุดที่ต้องการจนได้ “ยุงกัด” เขาตอบสั้นๆ “พี่เขตต์....ต์” หล่อนลากเสียงยาวเหมือนโดนขัดใจ “ก็จริงนี่  ฮะ ฮะ แล้วมืดน่ะๆ มองไม่ค่อยเห็นหรอกครับ ค้างคาวตัวออกดำ   เรามองไกลๆ ก็เห็นเป็นสายสีดำยาวๆ บินออกมา” “ไม่พูดด้วยแล้ว” หล่อนทำท่างอน “อย่างอนสิ...ว่ามามิสึสึอยากเห็นอะไร?” “พูดอย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย” หล่อนยิ้มหวานขยับตัวไปใกล้เขา “ฉันอยากไปดูสถูปนั่นตอนกลางคืนน่ะค่ะ” “ทำไม?” เขตต์คีรีขมวดคิ้วทันที  สีหน้าเริ่มไร้รอยยิ้ม “ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...บรรยากาศคงไม่เหมือนตอนกลางวัน” มิสึสึตอบไปเรื่อยๆ แต่ไม่กล้าสบตาเขาเต็มตา  หล่อนรู้ตัวว่าเหตุผลที่เอามาพูดนั้นฟังไม่ขึ้น เอาเสียเลยแถมไร้สาระสุดๆ “ตอนกลางวันรอบๆ สถูปนั่นก็รกพอดู  มันไม่ได้อยู่ในจุดที่ให้นักท่องเที่ยวเข้าชม ส่วนมากก็มองจากบันได  เพิ่งมีมิสึสึนี่แหละที่มุดราวบันไดเดินออกไปดู   แถวนั้นไม่ได้ตัดหญ้ามาพักใหญ่แล้วอาจจะมีงูเงี้ยวเขี้ยวขอได้  ยิ่งตอนกลางคืนด้วย...” หล่อนรู้สึกประหนึ่งเหมือนถูกเอาเหตุผลมาโยนใส่   นี่จะบอกเขายังไงดีนะ “แต่ถ้าพี่ไปด้วยก็คงปลอดภัย  พี่เขตต์ชินกับที่นั่นนี่” เขตต์คีรีรู้สึกว่าเขาตามเหตุผล ของสาวญี่ปุ่นตรงหน้าไม่ทัน  ไม่เข้าใจว่าหล่อนต้องการอะไรกันแน่ “ผมไม่ใช่ยากันงูนะ” คำพูดติดตลกของเขาทำให้หล่อนหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือนิ่มนั่นมาตีมือเขา “แต่ก็กันได้ไม่ใช่เหรอคะ?  พี่เขตต์พูดกับงูได้นี่คะ  อย่างในถ้ำนั่นไง เพราะงั้น...ถ้าไปกับพี่ก็ปลอดภัยเนอะ” หล่อนน่ารักดวงตาเป็นประกายใส เหมือนเด็กเล็กๆ แต่ทำไมเขากลับรู้สึกไม่ชอบมาพากลขึ้นมาตะหงิดๆ “งูในถ้ำไม่มีพิษครับ  แล้วเขาก็หลบคนเป็นปกติแต่งูข้างนอกไม่เหมือนงูในถ้ำ” “แต่ก็ไม่เกินความสามารถพี่เขตต์หรอกจริงไหมคะ?” ดวงตาประกายหวานนั่น ส่งสัญญาณบางอย่างมา  ต่างกับมิสึสึสาวน้อยผู้จริงจังเมื่อกลางวันเป็นคนละคน “มิสึสึ...ไม่” “นะ” มือขาวเรียวบางของหล่อนเลื่อนมาวางทับมือใหญ่สีคล้ำของเขา “นะคะ...พาฉันไปหน่อย  ฉันอยากดูบรรยากาศตอนกลางคืนจริงๆ” รอยยิ้มบนดวงหน้าหวานล้ำนั่นทำงานอย่างเต็มที่  หล่อนดูสวยจัดและแพรวพราว ต่างกับผู้หญิงท่าทางขี้กลัวคนที่เขาพบครั้งแรกนัก  ทำให้เขตต์คีรีค่อยๆ ถอนมือออกมา   แต่หล่อนไม่ยอมกลับกุมมือเขาไว้แน่น “น่าพี่เขตต์...ฉันอยากดูโบราณสถานตอนกลางคืนตั้งแต่ก่อนมาถึงเมืองไทยแล้ว   ฉันรู้ว่ามันปิดตั้งแต่สี่โมงครึ่ง  แต่ว่าพี่เขตต์เป็นเจ้าหน้าที่นี่นะ ขอเป็นกรณีพิเศษได้ไหมคะ?” เมื่อเห็นเขายังนิ่งอยู่หล่อนก็ยกมือขึ้นไหว้เขา “นะ..นะ” หญิงสาวไหว้พลางขยิบตาให้เขา “แล้วฉันจะเลี้ยงไอติมดีไหม?” จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 52 13:10:38

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำหน้าเฉยเมยใส่ผู้หญิงที่กำลังขอร้องได้ขนาดนี้แน่นอนหล่อนมั่นใจ   ก็แม่คาโอริสวยสู่หล่อนไม่ได้ก็ยังทำให้ยูอิจิใจอ่อนได้ด้วยท่าทางประดิษฐ์ จนน่ารักแบบนี้นี่นา แล้วยิ่งผู้ชายเป็นเพศที่ว่ากันว่าใจอ่อนนักหนาด้วยล่ะก็ “มิสึสึมันผิดกฎครับ” แต่เขตต์คีรีนอกจากไม่ตอบรับสีหน้าของเขายิ่งดูจริงจังขึ้นถึงจะไม่ได้บึ้งตึงก็ตามที   แต่ไม่มีรอยยิ้มเหลืออยู่บนใบหน้าแล้ว  นั่นทำให้สาวญี่ปุ่นต้องกระพริบตาถี่ๆ หล่อนทำผิดขั้นตอนตรงไหนทำไมเขาถึงทำหน้าเครียดแบบนั้นกันเล่า “ถ้าไม่บอกใคร...” หล่อนรู้ว่าฟังดูเอาแต่ใจเหลือเกินเขาคงลำบากใจ “บอกผมได้ไหมทำไมอยากเข้าไปดูตอนกลางคืน?” “เอ้อ...” คราวนี้เป็นหล่อนที่นิ่งอึ้งไปเพราะไม่ได้เตรียมคำตอบเอาไว้ “มันซีเรียสมากเลยเหรอคะ  กับแค่การที่ฉันอยากเข้าไปดูที่โรแมนติกสักหน่อย” “มันไม่โรแมนติก  และมันผิดกฎหมายครับ” เขาย้ำ “อย่าบอกนะว่าพี่เขตต์ไม่เคยเข้าไปตอนกลางคืน” หล่อนเอนตัวออกห่างและทำเสียงแง่งอนใส่ “ผมเป็นเจ้าหน้าที่...บางทีก็ต้องไปตรวจบ้าง” “ก็นั่นไงคะ...ฉันขอไปกับเจ้าหน้าที่” “มันไม่ปลอดภัยครับ  บางทีเราอาจจะเจอโจรมาลักลอบขุดอะไรก็ได้” “ยังมีอะไรให้ขุดอีกเหรอคะ? เจดีย์นั่นเก่าจะตาย...” ดวงตาสีนิลของเขาวาวแสงขึ้นมา จนหล่อนรู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว “ใช่ครับมันเก่าแก่  เลยยิ่งมีคนพยายามมาขุด  ที่ผ่านมาเราก็พยายามดูแลกันอยู่ ถึงต้องห้ามไม่ให้คนนอกเข้าไปในพื้นที่ตอนกลางคืน   คนที่แอบเข้ามาคือคนเจตนาไม่ดีเท่านั้น  แล้วมันก็มืดมองไม่เห็นอะไร คุณอาจจะเจอผีมากกว่าเจอความโรแมนติกที่อยากพบ” “เฮ้อ..อ ทำไมพี่เขตต์เคร่งแบบนี้ล่ะ?  ยกเว้นเป็นกรณีพิเศษไม่ได้เหรอคะ? ฉันยินดีจ่าย...” “มิสึสึขอเถอะนะ...ไว้ผมพาไปตอนกลางวัน” เสียงเขาเข้มขึ้นมาทันทีจนหล่อนรู้สึกไม่สบายใจ  หล่อนไม่อยากให้เขาโกรธ จนต้องเสียมิตรที่ดีไป  อีกใจหนึ่งก็เริ่มไม่มั่นใจในเสน่ห์ตัวเอง  ถ้าเป็นคาโอริ คงหาทางเอาชนะจนได้หรือไม่หล่อนก็คงลื่นไหล หาเรื่องกลบเกลื่อนไม่ให้เขาโกรธจนได้แหละ “ไม่เชื่อผมเหรอ? ว่ามันมืดมองไม่เห็นอะไร แถมอันตราย   ผมเป็นเจ้าหน้าที่ไม่โกหกคุณหรอก” “ปละ...เปล่าค่ะ  ไม่ใช่อย่างนั้น...คือว่าฉันแค่อยากเข้าไปเท่านั้น... ฉันตั้งใจมาเพื่อเรื่องนี้อุตส่าห์มาถึงเมืองไทยแล้วถ้าไม่ได้เข้าไปฉันก็เสียเที่ยวเปล่า....” หล่อนขมวดคิ้วสีหน้าพลอยจริงจังขึ้นมาอีกคน  จนเขตต์คีรีนึกสงสัย “ทำไมล่ะ? ทำไมต้องเข้าไปตอนกลางคืน  ผมไม่เข้าใจมันจะเสียเที่ยวเปล่า ตรงไหนถ้าไม่ได้เข้าไป?” นั่นแหละหล่อนถึงรู้สึกตัวว่าพลั้งเผลอหลุดปากอะไรออกไป “คะ...คือ  มันเป็นเรื่องจุกจิกของผู้หญิงน่ะค่ะอย่าสนใจเลย” หล่อนก้มหน้านึกละอายใจ   แต่หนุ่มไทยกลับเข้าใจว่าหล่อนลำบากใจที่จะพูด   จึงเอื้อมมือไปกุมมือน้อยของหล่อนเอาไว้ “บอกผมเถอะ...รับรองไม่หัวเราะหรอก  ผมอาจจะช่วยอะไรได้” ประโยคสุดท้ายนี่เองที่ทำให้หล่อนหูผึ่ง เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาแบบดีใจเป็นนักหนา   หล่อนเกือบเล่าเรื่องออกไปแล้วถ้าไม่ติดคำว่า... บ้าน่ะสิ! ขืนเล่าไปเขาอาจจะหาว่าหล่อนบ้าเหมือนคนอื่นๆ ก็ได้ “คือ....มีคนบอกว่า...” หญิงสาวพูดช้าลง... หล่อนตัดสินใจปั้นเรื่องขึ้นมาเบี่ยงประเด็นไป “ถ้า...ได้ไปอธิษฐานกับเจดีย์ หรือสถูป ที่เมืองไทยตอนกลางคืนล่ะก็...จะสมหวังในรักค่ะ” “ปัดโธ่!! ไปขอพรกับกู่เนี่ยนะ” เขตต์คีรีอุทานออกมาด้วยความเหลือเชื่อ  เขานึกโล่งใจผสมขำระคนอยู่ในที   นี่เป็นเรื่องประหลาดเกี่ยวกับเมืองไทยที่น่าขำที่สุดที่เขาเคยได้ยินมาเลยด้วยซ้ำ   แต่ก็นะ...คนญี่ปุ่นมักมีความเชื่อแปลกๆ แล้วหล่อนก็ดันใสซื่อ จนพลอยเชื่อไปกับเขาด้วย แต่มิสึสึเพิ่งอกหักนี่นะคงจะอยากมีรักใหม่ที่สดใส   ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เองชายหนุ่มยิ่งคิดก็ยิ่งขำ จนในที่สุดก็อดไม่ได้ต้องส่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น “นี่...ไม่เห็นน่าขำเลย  ฉันไม่ได้เล่าเรื่องตลกนะ” ถึงจะเป็นเรื่องที่ปั้นขึ้นมาหลอกเขา สดๆ ร้อนๆ แต่พอโดนหัวเราะใส่แบบนี้แล้วหล่อนอายชะมัด รู้แบบนี้หาข้ออ้างที่ฟังขึ้นกว่านี้ดีกว่า “มิสึสึ...ไปฟังมาจากไหนหา  คนไทยเขาไม่เชื่อเรื่องนี้หรอก   โน่นเขาไปขอพรจากพระในโบสถ์กัน  ไม่มีใครมาขอความรักจากกู่หรอก อย่างมากก็ขอหวยกัน” “แต่ว่า...” “เอาน่า  เดี๋ยวพาไปวัดดังๆ พระที่ศักดิ์สิทธิ์มีเยอะ เดี๋ยวผมพาไปขอพรเอง ฮ่า ฮ่า” ในใจของไกด์หนุ่มมีความสุขสมขึ้นมาอย่างประหลาด ก็เขาและหล่อนใจตรงกันข้อหนึ่งแล้วนี่นะ ต่างคนต่างอยากได้ความรักดีๆ เห็นทีเขาคงต้องไปขอพรจากพระท่านด้วยคำอธิษฐานเดียวกันหล่อนเสียแล้ว “พี่เขตต์หัวเราะไปตั้งเยอะแล้ว...ทีนี้ตามใจฉันได้หรือยังคะ?” หล่อนกลับมาเป็นหญิงสาวผู้จริงจังกับชีวิตดังเดิมแล้ว “พาไปขอพรน่ะได้ครับ  แต่คงไม่ใช่พาไปไหว้สถูปตอนกลางคืน   มันไม่ใช่ที่ขอพร...แล้วมืดๆ แบบนั้นมันอันตรายเดินเหินพลาดไปมีหวังหัวร้างข้างแตก” “พี่เขตต์...” หล่อนขมวดคิ้วขัดใจเป็นอย่างยิ่ง ทำไมนะแผนการโปรยเสน่ห์มันกลายเป็นเรื่องขำขันไปได้ “ไม่เอา...จะไปสถูปนั่นที่อื่นไม่ไป” คราวนี้หล่อนเลยใช้วิธีดื้อแพ่งใส่ “มิสึสึ...อย่างงอนสิ...ผมเป็นห่วงคุณจริงๆ นะ  ทั้งยุง ทั้งแมลง งูอีก... แล้วทางเดินก็ลำบาก  ผมไม่เคยได้ยินเรื่องอธิษฐานรักกับสถูปด้วย ...ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมกู่...สถูปน่ะมีไว้บรรจุกระดูกดีไม่ดีเจอผีหลอกอีก” ปลายนิ้วแข็งแรงนั่นลูบไล้ไปบนมือขาวนวลอย่างทะนุถนอม “ผมไม่อยากพาไปลำบาก...เชื่อผมนะ  แล้วพรที่คุณอยากได้ผม จะพาไปอธิษฐานที่อื่น...รับรองว่าคุณต้องสมหวังแน่ๆ ” นัยน์ตาคมเข้มของเขามีดวงดาวระริกไหวอยู่ภายในยามที่จ้องมองมายังหล่อน   ทำเอาหญิงสาวไม่อาจเอ่ยคำใดได้อีก   เพราะดวงหน้ามลนั่นเริ่มจะร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย “ตามใจนิดหนึ่งก็ไม่ได้เหรอคะ...” หล่อนถามเสียงแผ่วแต่ก้มหน้าไม่สบตาเขาอีก   มือบางยังอยู่ในการเกาะกุมของเขา  แต่ไม่ยอมท้อในการร้องขอ “ตอนกลางวันได้ไหม?” “พี่เขตต์ไม่เข้าใจหรอกว่ามันสำคัญกับฉันแค่ไหน” คราวนี้ดวงตาคู่สวยช้อนขึ้นมาตัดพ้อต่อว่า “เข้าใจสิ...ผมเข้าใจ” หล่อนอาจจะอุปาทานไปเองว่า มือของเขาร้อนผ่าวขึ้นมากว่าเมื่อครู่ “แต่มิสึสึเข้าใจผมหรือเปล่า?...” “เข้าใจว่าพี่ไม่ตามใจฉัน” “แน๊ะ...” มือขาวนวลค่อยๆ ถอนออกจากการเกาะกุมช้าๆ แต่คนมือใหญ่กว่าไม่ยอมปล่อยง่ายๆ “ผมเป็นเจ้าหน้าที่ถ้าทำผิดกฎเสียเองจะไม่ดี...กฎนี้มีไว้เพื่อรักษาพื้นที่ แล้วก็ปกป้องนักท่องเที่ยวจากอุบัติเหตุด้วย  มันดีกับทุกฝ่าย...” คำตอบของเขาชัดเจนว่าเขตต์คีรีเป็นเป็นเจ้าที่อุทยานโดยจิตวิญญาณ   แม้มารยาหญิงที่หล่อนพยายามสร้างถึงแม้จะไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวนักก็เถอะ   ยังสั่นคลอนไม่ได้ “แม้แต่ฉันก็ไม่ยกเว้นเหรอคะ?” เสียงหล่อนดูน้อยอกน้อยใจ   มิสึสึไม่ได้แสร้งทำขึ้นมาแต่กำลังเครียดกับฝันร้ายที่หล่อนพยายามหาทางยุติมัน “...มิสึสึ...คือ...” “ฉันเข้าใจค่ะ  พี่กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ  ฉันจะเข้านอนแล้วเหมือนกัน” พูดจบหล่อนก็ลุกขึ้นยืนปล่อยให้ชายหนุ่มมองตาละห้อย “ช่วยปล่อยมือฉันด้วยค่ะ” แม้ไม่อยากทำตามนัก แต่เขาจำใจต้องปล่อยมือหล่อน “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ...พรุ่งนี้ฉันจะลองติดต่อหาไกด์ที่สนามบินดู พี่เขตต์จะได้ไม่ต้องลาหยุดเพราะฉัน” “มิสึสึ อย่างอนสิ” “ฝันดีนะคะ” หล่อนไม่ตอบแต่ตัดบทอย่างไร้เยื่อใย   แล้วเดินออกจากคอฟฟี่ชอปของรีสอร์ทไปทางห้องพักไปทันที   ทิ้งให้เขตต์คีรีนั่งนิ่งอย่างอึดอัดอยู่นานกว่าจะเรียกเจ้าคนในร้านมาเก็บเงิน “ทะเลาะกันเหรอ  เห็นนั่งจีบกันอยู่ดีๆ” เด็กหนุ่มหลานชายเจ้าของรีสอร์ทถามขึ้นมาด้วยความสอดรู้ “ก็แค่ไม่ตามใจเขาเลยงอน  เฮ้อ...อ” “จะจีบผู้หญิงอย่าไปขัดใจสิพี่  รอเสร็จเราก่อนทีนี้มีแต่ต้องง้อเราแล้ว” คำแนะนำที่แก่แดดเกินวัยทำให้เขตต์คีรีถลึงตาใส่ “รู้ดีนักนะเอ็ง” “แหม...ของแบบนี้ใครๆ ก็รู้  ว่าแต่ไปขัดใจอะไรเข้าล่ะบอกหน่อยสิ  เผื่อช่วยได้” “อย่างเอ็งน่ะเหรอจะช่วยอะไรพี่?...โอ้ย ช่วยไม่ได้หรอก   ก็แม่คุณสิไปเอาข่าวมาจากไหนไม่รู้ว่าไปไหว้สถูป ไหว้เจดีย์กลางดึก   ในหุบแล้วจะสมหวังในรักเลยขอให้พาไปไหว้มั่ง” เขาลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วทอดถอนหายใจออกมา “เรื่องแค่นี้ก็ตามใจไปสิเพ่...ไรวะ แค่นี้ต้องขัดใจด้วย   ดีเสียอีกพาไปไหว้มืดๆ รับรองเจ๊แกสมหวังในรักเร็วแน่ๆ ไม่ต้องรอฟ้าสางหรอก” “บ๊ะ! ไอ้นี่ทะลึ่งใหญ่ละ” “อย่าบอกนะว่าพี่ไม่ได้คิดอะไร  ออกจะขาวสวยหมวยอึ๋มปานนั้น” เขตต์คีรีฟังแล้วส่ายศีรษะให้กับคำวิจารณ์นั้นทันที “สถานที่ราชการปิดแล้วปิดเลยไม่ให้เข้าจนกว่าจะเปิดตอนเช้าเว้ย!! เข้าไปก็ผิดกฎแถมฉันเป็นเจ้าหน้าที่เสียเองดันพาสาวไปจู๋จี๋หน้าสถูปเนี่ยนะ... ไม่โดนฟ้าผ่าก็โดนผีหลอกจับไข้หัวโกร๋นผิดทั้งกฎ ผิดทั้งกาลเทศะไม่เคารพสถานที่ไม่เจริญหรอก” “คิดมากจังพี่...ก็เพราะเราเป็นเจ้าหน้าที่อ่ะดิ   แอบๆ พาไปหน่อยไม่มีใครว่าหรอก   ถ้าเป็นฉันล่ะก็รับรองไม่มีขัดใจเขาแบบนี้หรอก  มิน่าล่ะ...ถึงยังไม่มีแฟนสักที” เด็กหนุ่มมองเขตต์คีรีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้ววิจารณ์ออกมา   เขานึกสงสัยมานานแล้วชายหนุ่มก็ไม่ใช่ว่าขี้ริ้วเขาหน้าตาดีกว่า ผู้ชายในละแวกนี้เสียด้วยซ้ำทั้งคมเข้มทั้งมีความรู้ แต่ยังไม่ทันจะได้วิจารณ์มากไปกว่านั้นก็ถูกเจ้าหน้าที่หนุ่มแห่งหุบนางครวญ เขกหัวเอาด้วยความหมั่นไส้เสียก่อน “แว๊ก...รังแกเด็กนี่หว่าอะไรวะคนพูดจริงแท้ๆ” “ เออ!! เดี๋ยวเด็กจะโดนผู้ใหญ่ไล่เตะ” คราวนี้ไอ้หน้าทะเล้นถึงได้หยุดปากได้   แล้วหัวเราะออกมาดังๆ ในขณะที่เขตต์คีรีขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วย จึงแยกไปที่รถตัวเองและขับออกไปด้วยใจอันหงุดหงิด อ่านต่อตอนหน้าค่ะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ link ตอนเก่าค่ะ บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8403867/W8403867.html ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8425291/W8425291.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8447761/W8447761.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8472980/W8472980.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8498961/W8498961.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8521641/W8521641.html ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8555026/W8555026.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8578228/W8578228.html ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8605839/W8605839.html ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8629374/W8629374.html ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8661206/W8661206.htm ตอนที่ 11  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8684432/W8684432.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 52 13:11:48

ความคิดเห็นที่ 5 คุยก่อนอ่าน (อีกรอบ) สวัสดีทุกท่านรอบกระทู้ค่ะ มาโพสต์แทนเจ้าแก้ว (อีกแล้ว - -!) ตอนนี้ ความเจริญเข้าถึงที่บ้านเจ้าตัวเป็นที่เรียบร้อย แต่ตอนนี้ดันนิ้วเดี้ยง พิมพ์อะไรไม่ถนัด เลยถูกใช้ให้เอามาลงอีกรอบค่ะ ส่วนสาเหตุที่นิ้วเจ็บ...- -" คุณนายเธอพาเจ้าเหมียวไปตรวจเลือด แล้วไปช่วยคุณหมอจับแมว(คนอื่น)ป้อนยาค่ะ เจ้าตัวนั้นก็ดิ้นเหลือหลายสะบัดไปสะบัดมา กัดเข้าให้ที่นิ้วเจ้าตัว เลือดสาดกระจาย โชคดีที่ภรรยาคุณหมอ(รักษาแมว) เป็นคุณหมอ(รักษาคน) เลยทำแผลให้แล้วไล่ไปที่ร.พ. ฉีดยากันโรคกลัวน้ำค่ะ ได้ข่าวว่าต้องฉีด 11 เข็ม ตอนนี้ฉีดไป 5 เข็มแล้ว เหลืออีก 6 เข็มเอ๊งงงง ตอนนี้ เพื่อนๆก็เลยพยายามตั้งชื่อเกาหลีให้เจ้าแก้วอยู่ค่ะ "วอน จริง จริง" >> เหมาะมากเลยใช่ไหมคะ เดี๋ยวนิ้วหายเจ็บ เจ้าตัวคงมาโพสต์อะไรเองค่ะ ^^ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 52 13:21:45

ความคิดเห็นที่ 6 คุณแก้วฯ อยากให้ไปโพสต์ในเว็บ niyay.com จังเลยค่ะ เพราะจะได้อ่านง่ายๆ ยังไงถ้าเปลี่ยนที่ลง หลังไมค์บอกหน่อยนะคะ จะตามไปอ่าน จากคุณ : คังเฮียวฮี เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 52 15:55:52

ความคิดเห็นที่ 7 ขำชื่อเกาหลี คิดเสียว่าได้ยากันโรคกลัวน้ำแล้วกันเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 52 23:31:08

ความคิดเห็นที่ 8 ก๊าก...คุณเขตต์เจ้าขา แหมๆ ๆ ๆ เด็กเขาแนะนำให้ดี ๆ ยังจะไปเตะเขาอีกแน่ะ ว่าแต่...มิสึสึซังคะ ไอซ์ว่าไม่ต้องไปอธิษฐานถึงที่กู่หรอก แค่อธิษฐานกับพี่เขตต์ก็สมหวังแล้ว เชื่อไอซ์สิ คริ ๆ ชื่อเกาหลีพี่เจ้าแก้วเหมาะสมกับพี่มากเจ้าค่ะ เฮ้อ...อยู่ดี ๆ ก็ต้องโดนเข็มจิ้มเสียอย่างนั้น(เอ๊ะ...หรืออยู่ไม่ดี) เฮ้อ...สู้ ๆ ค่ะพี่ อีกแค่ 6 เข็มเอง ไอซ์เป็นกำลังใจให้นะคะ ทั้งพี่เจ้าแก้ว ทั้งน้องแมวเลย คิดถึงมากมายค่ะ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 52 12:55:18

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านตอนนี้แล้วรุ้สึกมิสึสึน่ารำคาญไปนิดอ่ะค่ะ (ขออภัย อาจขัดใจคนแต่ง -__-) แบบเนื้อเรื่องออกจะกำลังลึกลับตื่นเต้น  แต่นางเอกดั๊นมาง๊องแง๊ง อะนะ  เรามันไม่เคยมีคนมีจีบกะหนุงกะหนิง เลยไม่เข้าใจ คุณเจ้าแก้วหายไวๆ นะคะ   จะได้ทันเที่ยวปีใหม่ด้วย //จุดพลุ     แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 52 18:49:01 จากคุณ : fly-girl เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 52 18:48:48

ความคิดเห็นที่ 10 ลองบอกความจริงสิเผื่อเขตต์อาจจะยอมเปลี่ยนใจพาไปตอนกลางคืน จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 01:53:37

ความคิดเห็นที่ 11 เพิ่งมาตามอ่านรวดเดียวค่ะ ขอให้เจ้าแก้วหายเร็วๆ นะคะ  (รู้สึกจะเริ่มปีไม่ค่อยดีเหมือนกันเลย) รอดูว่าจะได้ไปสถูปไหมค่ะ แต่พระเอกคงยอมให้นางเอกแหละ จากคุณ : ยาคูลท์ เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 18:40:28