ความคิดเห็นที่ 1   **** มาอ่านกันต่อค่ะ เมื่อสดับถ้อยพระวาจาจบความ ความรู้สึกบางประการก่อตัวขึ้นในหทัยเจ้าหลวงเทียนคง เป็นความรู้สึกที่เจ้าตัวยากจักทรงยอมรับได้ในทันที หากก็มิอาจจักทรงปฏิเสธได้ดุจเดียวกัน สายพระเนตรกร้างกระด้างคู่นั้นอ่อนแสงลงน้อยหนึ่ง ทรงแจ้งแก่พระทัยในวาระนั้นเองว่า เหตุใดบรรดาหัวเมืองน้อยใหญ่จึงยอมศิโรราบต่อเวียงภูแก้วโดยไร้ข้อแม้ใดๆ ใช่เพียงแสนยานุภาพทางการทหาร ฤๅพระราชอำนาจแต่เพียงนั้น หากด้วยน้ำพระทัยกว้างขวางดุจมหรรณพของเจ้าหลวงเมืองแก้วนี้ต่างหากที่ชักนำคนเหล่านั้นเข้ามาสู่ “ข้าขอบใจท่านนักเมืองแก้ว ที่ช่วยเตือนข้า แต่ท่านทำดั่งนี้มิคิดฤๅว่าจักเป็นการช่วยเหลืออสรพิษ” “ข้าทำอันใดไปย่อมรู้อยู่แก่ใจ ในเมื่อท่านรู้ข้อบกพร่องของตนแล้ว ก็จงเร่งแก้ไขเสีย แลเข้ามาประมือกับข้าให้เต็มกำลังความสามารถของท่านเถิด” เจ้าหลวงเทียนคงแย้มพระโอษฐ์น้อยๆ สองหัตถ์ยกขึ้นประณตไหว้สาบุรุษเบื้องพระพักตร์อย่างเต็มพระทัยเป็นคราแรก “ข้าขอขอบใจท่านที่ช่วยชี้แนะ มาตรว่าศึกครานี้ผลของมันจักเป็นเยี่ยงใดก็ตามที ขอให้ท่านรู้เถิดว่า เทียนคงผู้นี้ขอนับถือน้ำใจท่านด้วยใจจริง” กษณะเดียวกันนั้น การศึกรอบองค์สองอธิราชยังคงดำเนินต่อไปมิมีท่าทีว่าจักสิ้นสุดลงเมื่อใด ร่างต่อร่างของทหารหาญคนแล้วคนเล่าที่ล้มลงนอนนิ่งอยู่บนผืนดิน ปล่อยให้ร่างของตนถูกเท้าม้าเหยียบย่ำซ้ำไปมาอยู่เยี่ยงนั้นจนแหลกเหลว ทหารจินแสงนั้นแม้จักมีจำนวนมากกว่าถึงเท่าตัว แต่ยิ่งรบติดพันกันนานเท่าใด ความได้เปรียบด้านกำลังพลที่มีมาแต่แรกนั้น บัดนี้เริ่มพลิกผันตกเป็นรองเสียแล้ว เจ้าหลวงเทียนคงทรงเปลี่ยนพระแสงศัสตราวุธเป็นทวน ก่อนจักทรงร่ายทวนชักอัสดรเข้าหาเจ้าหลวงเมืองแก้วอีกคำรบ จอมทัพเวียงภูแก้วทรงสอดพระแสงดาบกลับคืนฝักที่ขัดไว้กับบั้นพระองค์ทันใด แลทรงฉวยเอาพระแสงทวนที่ติดอยู่กับแผงอาวุธท้ายอัสดรเข้ามากระชับแน่นในพระหัตถ์รอท่าอยู่ เมื่ออัสดรของจอมทัพจินแสงปราดเข้ามาใกล้ แลฟาดทวนในพระหัตถ์ลงมาจนสุดพระกำลัง เจ้าหลวงเมืองแก้วจึงทรงยกทวนในพระหัตถ์ขึ้นรับแลยันออกไป ก่อนจักทรงเป็นฝ่ายรุกเข้าหาบ้าง เจ้าหลวงเทียนคงทรงประเพลงทวนด้วยองค์จอมทัพใหญ่เวียงภูแก้วไปได้เพียงสามเพลง ก็ทรงตระหนักแน่ว่า มิว่าจักเป็นศัสตราวุธอย่างใดๆ เจ้าหลวงเมืองแก้วพระองค์นี้ก็ทรงจัดเจนแลชำนาญไปเสียทุกสิ่ง แม้กระทั่งทวน ที่มิใช่อาวุธหลักของชาวเวียงภูแก้ว ยังทรงคล่องแคล่วปานนี้ พระเสโทกษัตริย์หนุ่มเกาะพราวเต็มพักตร์ แลเปียกชุ่มไปทั้งวรกาย ผิดกับอีกฝ่ายที่มิมีเสโทปรากฏแม้สักหยด หลายคาบหลายคราที่เจ้าหลวงเทียนคงทรงหวุดหวิดจักพลาดพลั้งให้คมทวนเรียกพระโลหิตออกจากพระวรกาย หากอีกฝ่ายกลับทรงยั้งพระหัตถ์มิให้เป็นดั่งนั้น แลรั้งทวนกลับคืนไปพร้อมกับชักอัสดรให้ถอยห่าง รอเพลาให้ทรงตั้งตนได้ จึงค่อยขยับเข้ามาใกล้ สุริยาทิตย์จรถึงกึ่งกลางนภา ความย่อยยับของทัพจินแสงยิ่งปรากฏให้เห็นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เจ้าหลวงเทียนคงทรงรบติดพันอยู่ด้วยเจ้าหลวงเมืองแก้ว ผลัดกันรุกแลรับอยู่นานก็หามีฝ่ายใดกำชัยชนะเด็ดขาดไม่ องค์จอมทัพใหญ่จินแสงทรงเห็นว่า หากสถานการณ์ยังคงดำเนินเยี่ยงนี้ต่อไป องค์เองเห็นจักต้องพลาดพลั้งเสียทีเป็นแม่นมั่น ด้วยเพลานี้ใช่เพียงอัสดรที่ทรงอยู่จักเหน็ดเหนื่อย แม้แต่องค์เองก็ยังทรงล้าจนแทบจักยกพระพาหามิขึ้นเสียแล้ว ในขณะที่อีกฝ่ายยังมิทรงมีท่าทีว่าจักเหน็ดเหนื่อยเลยสักน้อย ครั้นเหลือบสายพระเนตรไปทางทหารทุกนายของจินแสง ก็ทรงเห็นว่ามีสภาพที่มิผิดอันใดกับพระองค์ ใช่เพียงกำลังกายที่ถดถอย กำลังใจก็พลอยหมดลงตามเมื่อเห็นเพื่อนพ้องของตนล้มตายลงต่อหน้า เจ้าหลวงเทียนคงดำริพลาง รบพลาง ว่าจักมีหนทางใดที่ทำให้ยุติการศึกทิวานี้ลงได้โดยที่มิต้องเสียเชิงมากนัก ที่สุดก็ทรงชักอัสดรเบี่ยงหลบไปอีกทางหนึ่ง ฉับพลันนั้นเองแสงตะวันแรงร้อนยามเที่ยงวันก็พลันปลาสนาการ เมื่อเมฆดำทะมึนก้อนใหญ่ลอยเลื่อนเข้ามาบดบังไว้สิ้น พร้อมกับลมพายุแรงกล้าพัดพาเอาผงคลึฟุ้งตลบไปทั่วบริเวณ ลักษณาการอันวิปริตผิดธรรมดาดั่งนั้น ส่งผลให้การรบที่กำลังติดพันต้องหยุดลงโดยปริยาย เจ้าหลวงเมืองแก้วทรงเงยพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรเมฆดำแล้วก็ทรงทราบในบัดดลว่า สิ่งที่เกิดขึ้นเหนือทุ่งยุทธการเพลานี้ เกิดจากวิทยาคมมนตราอันศักดิ์สิทธิ์ของผู้ใดผู้หนึ่ง แลเพียงมิถึงอึดใจ สายพิรุณก็กระหน่ำลงมาอย่างมิลืมหูลืมตา วรกายสูงประทับนิ่งบนหลังอัสดร ยกหัตถ์ขึ้นประณตกลางพระอุระ หลับพระเนตรหน่วงดวงจิตให้เป็นสมาธิโอมอ่านมนตรา ก่อนจักทรงลืมพระเนตรขึ้น ยกพระหัตถ์ขวาขึ้นเหนือเศียรเกล้า แลโบกพระหัตถ์ขึ้นทีหนึ่ง วายุที่พัดกระหน่ำแลพิรุณที่ตกลงมาหนาเม็ดอยู่เพลานี้ก็หยุดลงในทันที เมฆมนตรานั้นก็พลันเคลื่อนคลาย ปล่อยให้แสงรวีแรงร้อนสาดส่องสู่ผืนดินประหนึ่งว่ามิเคยมีเหตุอันใดเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้สักน้อย ครั้นทุกสิ่งกลับคืนปกติสภาพ องค์จอมทัพใหญ่เวียงภูแก้วก็แย้มพระโอษฐ์น้อยๆ ด้วยบัดนี้มิมีเงาของชาวจินแสงแม้แต่ผู้เดียวในทุ่งยุทธการแห่งนี้ แสนภูชักม้าตรงเข้ามาหาผู้เป็นนายแทบจักในทันที   “ทรงคิดว่าเป็นฝีมือของผู้ใดเจ้า” “จักมีผู้ใดได้ มนตราบทนี้ผู้ใช้ต้องมีตบะแรงกล้าใช่น้อย คงเห็นว่าขืนรบนานไปจักเป็นฝ่ายเสียมากกว่าได้กระมัง ครั้นจักเอ่ยปากสั่งถอนทัพก็เห็นจักเสียเชิงชาย สู้ทำเยี่ยงนี้ยังจักดีกว่า ข้ามิคิดเลยสักน้อยว่าเทียนคงจักมีวิชาอาคมเพียงนี้” “ในเมื่อเพลานี้เจ้าหลวงก็ทรงแก้ตกแล้ว จักทรงให้ข้าเจ้านำทัพติดตามไปฤๅไม่เจ้า” “มิต้อง ทิวานี้พักไว้แต่เพียงนี้เถิดแสนภู ดีเสียอีกที่เทียนคงถอยทัพกลับไปก่อน คนของเราอิดอ่อนเต็มทีแล้ว กลับเข้าค่ายพักก่อนเถิด” เมื่อแรกนั้น แม่ทัพใหญ่ทำท่าจักทูลค้าน ด้วยเห็นว่าตนเป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่มาก แต่เมื่อผู้เป็นนายมิทรงยอมเห็นดีด้วย แสนภูก็จำต้องเงียบ เจ้าหลวงเมืองแก้วทอดพระเนตรท่าทีฮึดฮัดของพระสหายก็เข้าพระทัย “วิสัยนักรบจักตามไปเข่นฆ่าฝ่ายที่ยอมราศึกไปก่อนนั้นควรแล้วฤๅ อีกอย่าง หากเจ้านำทหารติดตามไป แล้วเทียนคงมิได้ถอยทัพดั่งที่เจ้าเข้าใจ แต่เป็นกลลวงเล่า มิเท่ากับเจ้าเอาชีวิตไปทิ้งโดยเปล่าประโยชน์หรอกฤๅ กลับค่ายเถิดแสนภู พักผ่อนเสียให้เต็มที่จักดีกว่า การศึกทิวานี้เป็นเพียงปฐมกาล มิรู้ผลแพ้ชำนะแท้จริงหรอกหนา” แม่ทัพใหญ่ตรองดูตามพระวาจาก็เห็นจริงดั่งนั้น แลยอมล้มเลิกความตั้งใจเดิมที่จักติดตามทัพจินแสงแต่โดยดี แสนภูให้สัญญาณเคลื่อนพลกลับค่ายพัก ก่อนจักกระตุ้นม้าของตนให้เหยาะย่างตามผู้เป็นนายออกไปจากที่นั้น วรกายสูงทรงบังคับอัสดรให้เหยาะย่างไปตามทางเดินในป่าเรื่อยๆ พักตร์เข้มคมมิยอมหันมาทอดพระเนตรคนตัวเล็กที่ทรงม้าเยื้องไปทางด้านซ้ายสักน้อยหนึ่ง เจ้ายอดศึกแลเจ้านางนิลประภาที่ทรงม้าเคียงกันอยู่ทางด้านขวานั้น ทอดพระเนตรอากัปกิริยาขององค์จอมทัพใหญ่แล้วก็อดที่จักทรงหันมาแย้มพระโอษฐ์แก่กันมิได้ ครั้นเจ้านางนิลประภาทอดพระเนตรพระขนิษฐา ก็ทรงสะกิดคนรักให้ทอดพระเนตรตามด้วยอีกพระองค์หนึ่ง ด้วยเพลานี้เจ้านางเนตรดาราก็ทรงเอาแต่ก้มพักตร์งุด ทอดพระเนตรเพียงแผงคอเจ้าสายหมอก มิกล้าเงยพักตร์มองไปทางใดดุจเดียวกัน “เจ้าเนตร ไยจึงก้มหน้ามองแต่เพียงคอเจ้าสายหมอกเยี่ยงนั้นเล่าหนา ช่อเอื้องงามๆ มากมายสองข้างทางนี้ เจ้ามิคิดจักมองบ้างหรืออย่างใด” เจ้าราชบุตรหนุ่มตรัสสุรเสียงกลั้วสรวลทักมา ทำเอาวรกายบางสะดุ้งเฮือกขึ้นสุดพระองค์ มิคิดสักน้อยว่าทุกอากัปกิริยาจักตกอยู่ในสายพระเนตรของว่าที่พระเชษฐภราดาเยี่ยงนี้ เมื่อเงยพระพักตร์ขึ้นได้ ความเคยชินทำให้เจ้านางพระองค์น้อยทอดพระเนตรไปทางเจ้าหลวงเมืองคำเป็นลำดับแรก โอษฐ์อิ่มขบเม้มเข้าหากันด้วยความน้อยพระทัย เมื่อประจักษ์ว่า บุรุษเจ้าของหทัยมิได้มีท่าทีว่าจักใส่พระทัยอันใดกับองค์เองสักน้อย มิหนำยังมิทรงหันมาทอดพระเนตรกันบ้างเลย ทั้งที่สุรเสียงเจ้ายอดศึกนั้นเบาเสียเมื่อใด “จ...เจ้า เจ้าพี่ ข้าเจ้าเห็นแล้วเจ้า ช่อเอื้องที่เจ้าพี่ตรัสนั้นงามจริงดังว่า หากที่ข้าเจ้ามองเพียงคอเจ้าสายหมอกนี้ เป็นด้วยข้าเจ้ามิอยากเห็นมันอีก” “อ้าว! กลใดจึงมิอยากเห็นเล่าหนา” “ที่มิอยากเห็นเพราะความงามของมันนั้นล่อตาล่อใจ แลทำให้ข้าเจ้าอยากได้มันมาไว้เชยชม เสียดายนักที่มันอยู่สูงเกินจักเอื้อมถึง ที่ข้าเจ้าทำได้เพียงมองอยู่ห่างๆ ได้สูดกลิ่นหอมของมันเพียงชั่วครั้งชั่วคราว แต่มิมีวันจักได้มาครอบครองเจ้า” ถ้อยพระวาจาเปรียบเปรยดั่งนั้น ทำให้เจ้าหลวงเมืองคำทรงเจ็บหนึบในพระทัย ไยจักมิทรงทราบว่าเจ้ามิ่งขวัญรอมแพงทรงสื่อความนัยอันใดมาถึงพระองค์ เจ้าเนตรเอ๋ย น้องมิรู้ชัดถึงหัวใจพี่ฤๅอย่างใด เพลานี้พี่ก็มิต่างอันใดกับน้องสักน้อย ได้ชิดเชยน้องเพียงชั่วครั้งชั่วคราว มิทันได้อิ่มเอมก็ต้องผละถอย น้องต่างหากคือช่อเอื้องแสนงาม คือดาราที่อยู่สูงสุดเอื้อมสำหรับพี่ ข้างฝ่ายเจ้ายอดศึกสดับพระวาจานั้น แม้จักเข้าพระทัยถึงความหมาย หากก็ทรงแสร้งทำเป็นมิรู้เท่าเสีย ด้วยการตรัสต่อความสืบไป “แม้นเจ้าประสงค์ พี่ชายคนนี้จักปีนขึ้นไปเอามากำนัลแก่เจ้า ขอเพียงเจ้าบอกมาคำเดียวเถิด เจ้าเนตร” เจ้านางเนตรดาราสรวลเสียงขื่น เนตรงามปรายตวัดไปทางปฤษฎางค์คนเฉยชาวิบหนึ่ง “เจ้าพี่ทรงนำมาให้เจ้าพี่นิลดีกว่าเจ้า ข้าเจ้าคงมิเหมาะกับช่อเอื้องนั้นหรอกหนา” “ไยมิเหมาะเล่า แม่ญิงงามย่อมควรคู่ดอกไม้งามเป็นธรรมดาโลก ช่อฟ้ามุ่ยสีม่วงกลิ่นหอมนั้น แม้นได้ประดับแซมเกล้าเจ้า พี่ว่าจักยิ่งงาม” เจ้ายอดศึกตรัสไป พระเนตรก็ชำเลืองทอดพระเนตรเจ้ารอมแพงไป จักอย่างใดเสียก็ทรงเกรงพระทัยอีกฝ่ายอยู่โข ครั้นทอดพระเนตรเจ้านางนิลประภาทรงม้านิ่งอยู่ ก็ค่อยคลายพระทัยลง ด้วยพระวาจาเกี้ยวพาราสีหวานล้ำเยี่ยงนี้ แม้นเจ้านางนิลประภามิทรงทราบความมาก่อนแล้ว เพลานี้เห็นจักทรงถูกอีกฝ่ายปรายเนตรค้อนถวายมาเป็นแม่นมั่น แต่เห็นจักทรงยอมเพียงพระขนิษฐาเท่านั้นหรอกหนา หากพระองค์ทรงกระทำดั่งนี้กับแม่ญิงคนใดซ้ำสอง ครานี้ใช่เพียงจักทรงฝากรอยนขา แต่จักทรงฉีกพระอุระเอาเสียทีเดียว   หากอีกคนที่มิรู้ความนัยนั้น พระวาจาเดียวกันกลับก่อความรุ่มร้อนในพระทัยเหลือที่จักกล่าว แม้ภายนอกจักทรงอัสดรด้วยท่าทีสงบนิ่งก็ตามที เจ้าหลวงเมืองคำทรงสะกดกลั้นพระอารมณ์หึงหวงอย่างยิ่งยวด แลสะกดพระทัยที่จักมิทรงหันไปทอดพระเนตรทางเบื้องปฤษฎางค์ หากมิอาจทรงบังคับพระกรรณมิให้สดับเสียงเจรจาโต้ตอบได้ โดยเฉพาะสุรเสียงใสที่สดับคล้ายจักดังกว่าที่เคยเป็น “เจ้าพี่ช่างกล้าตรัสนัก มิทรงกลัวว่าเจ้าพี่นิลจักกริ้วเอาหรือเจ้า” เจ้านางเนตรดาราตรัสกลั้วสรวล เนตรคู่งามเบนมาจับที่พักตร์พระภคินีด้วยสายพระเนตรยั่วล้อ เจ้าราชบุตรหนุ่มสรวลร่า “เจ้านิลมิว่าอันใดหรอกหนา จริงหรือไม่เล่า เจ้านิลคนดี” *** มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 53 09:06:46 จากคุณ : ปักษธร (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 53 16:24:26

ความคิดเห็นที่ 2   **** มาอ่านกันต่อค่ะ เจ้านางนิลประภาแย้มพระโอษฐ์หวานถวายแทนคำตอบ แลทรงหันไปเจรจาด้วยพระขนิษฐา “พี่จักว่าอันใดเจ้าราชบุตรได้เล่า เจ้าเนตร เรื่องเยี่ยงนี้บังคับกะเกณฑ์กันได้ด้วยฤๅ ในเมื่อเจ้าราชบุตรทรงมีเมตตาต่อน้อง พี่ย่อมจักยินดีเสียมากกว่า” “ยินเยี่ยงนี้แล้ว เจ้าจักยังปฏิเสธความตั้งใจพี่อีกฤๅเจ้าเนตร รอสักกำ พี่จักขึ้นไปเอาฟ้ามุ่ยช่อนั้นมากำนัลแก่เจ้าแลเจ้านิล” เจ้ายอดศึกทรงโจนลงจากหลังอัสดรแทบจักทันทีที่ตรัสจบ แต่ยังมิทันจักทรงก้าวพระบาทออกไป สุรเสียงกังวานเต็มไปด้วยพระราชอำนาจก็พลันแหวกอากาศมาเสียก่อน “จักไปที่ใด ยอดศึก ลืมแล้วฤๅอย่างใดว่าเรากำลังเคลื่อนพล หาใช่มาเที่ยวป่าเที่ยวดอยเล่นไม่” เจ้าราชบุตรหนุ่มทรงหันไปทางต้นสุรเสียงแล้วก็ทรงชะงัก ก้าวพระบาทมิออก ด้วยเพลานี้เจ้าหลวงเมืองคำทรงชักอัสดรหันกลับมาทอดพระเนตรด้วยสายพระเนตรขุ่นเขียว แววพระเนตรที่เคยทอประกายความอ่อนโยนเป็นนิตย์นั้น มาบัดนี้กลับกร้าวกระด้างผิดกว่าเคย เฉกเดียวกันกับพักตร์เข้มคมขรึมดุปราศจากรอยแย้มพระโอษฐ์ใดๆ ท่าทีดั่งนั้นยังให้เจ้าราชบุตรโลมาลุกชัน “กลับไปขึ้นม้าของเจ้าเสีย เรายังต้องเดินทางกันอีกไกล หากเจ้าต้องการจักไปเอาฟ้ามุ่ยช่อนั้นมากำนัลให้แม่ญิงแล้วล่ะก็ ก็จงรอให้พักพลเสียก่อนเถิด ฤๅเจ้าเกรงว่านางจักรอมิได้” ท่าทีที่เปลี่ยนไปของพระราชบิดาเพลานี้ ทำให้เจ้ายอดศึกมิทรงกล้าจักขัดขืนอันใด คงยอมถอยกลับขึ้นประทับบนอัสดรแต่โดยดี เจ้านางนิลประภา ตลอดจนคนอื่นๆ ก็พลอยเงียบงันไปสิ้น หากมิใช่เจ้านางเนตรดารา “แต่ข้าเจ้าใคร่ได้บัดเดี๋ยวนี้ เจ้าหลวงทรงเข้าพระทัยถูกแล้วเจ้า ว่าข้าเจ้ามิอาจอดใจรอได้ แม้นจักทรงกรุณา ข้าเจ้าก็ใคร่ขอพระราชทานพระบรมราชานุญาตให้เจ้าพี่ยอดศึกทรงช่วยนำฟ้ามุ่ยช่อนั้นมาให้ข้าเจ้าด้วย” สายพระเนตรดุดันเบนมาจับพักตร์งามหวานในบัดดล องค์จอมทัพใหญ่ทรงกระตุ้นอัสดรเข้ามาใกล้ รับสั่งสุรเสียงกดต่ำ หากแปร่งพร่าใช่น้อยด้วยความรู้สึกในพระทัยที่ยากจักระงับ “จำเพาะต้องเป็นยอดศึกคนเดียวกระนั้นฤๅ เจ้าเนตร” “เจ้า ต้องเป็นเจ้าพี่ยอดศึกพระองค์เดียวเท่านั้น” ตรัสออกไปแล้ว เจ้านางเนตรดาราก็ถึงแก่หทัยหายวาบ ใคร่จักทรงเอาคำพูดนั้นกลับคืนมาดังเก่า เมื่อทอดพระเนตรแววพระเนตรเจ็บช้ำขององค์จอมทัพใหญ่ที่สบประสานมา สุรเสียงทุ้มรับสั่งแผ่วดังพอได้ยินกันเพียงสองพระองค์ “ปิ่นตะวันนั้นอันนั้นคงสิ้นค่าสิ้นความหมายแล้วกระมัง น้องจึงใคร่ได้ฟ้ามุ่ยมาเสียบเกล้าแซมผมแทนที่มัน” “เจ้าพี่ มิใช่...” เจ้าหลวงเมืองคำมิทรงรอสดับความอันใดซ้ำสอง กลับทรงกระตุ้นอัสดรให้เหยาะย่างกลับไปเงียบๆ แลตลอดทั้งทิวานั้น ก็หามีผู้ใดเอ่ยวาจาต่อกันอีกแม้เพียงครึ่งคำ   เย็นย่ำสนธยากาล ทัพหลวงจากทั้งสามเวียงจึงพักพลตั้งค่ายแรมราตรี เจ้านางเนตรดาราทรงลงจากหลังเจ้าสายหมอกได้ ก็ทรงเที่ยวตามหาวรกายสูงไปจนทั่วทั้งค่ายพัก หมายจักทรงขอษมาลาโทษที่ได้ตรัสประชดล่วงเกินไปเมื่อยามขวาย แต่มิว่าจักเสด็จไปทางใด ก็หาได้พานพบแม้พระฉาย ทั้งที่ก่อนจักพักพลเพียงมินาน ยังทอดพระเนตรเจ้าหลวงเมืองคำอยู่แท้ๆ แต่เพียงทรงละสายพระเนตรเพียงแวบเดียว อีกฝ่ายก็ดำเนินลับหายไปเสียแห่งหนใดมิอาจรู้ จวบจนม่านราตรีแผ่คลุมหล้า เจ้าหลวงเมืองคำก็ยังมิเสด็จกลับคืนค่าย หทัยสาวที่เพิ่งพานพบรักแรกยิ่งร้อนรนหนัก ประสมกับความห่วงใยเกรงอีกฝ่ายจักทรงได้รับภยันตราย แม้สองเชษฐาจักตรัสปลอบอย่างใดก็มิเป็นผล ด้วยทรงก่นโทษว่าเป็นความผิดองค์เองโดยแท้ “มิเป็นอันใดหรอกหนาเจ้าเนตร เจ้าหลวงคงเสด็จไปทอดพระเนตรชัยภูมิแถบนี้เท่านั้น น้องอย่าได้วิตกเลย อีกสักครู่ก็คงเสด็จกลับมาแล้ว” “แล้วถ้ามิเสด็จกลับมาล่ะเจ้า เป็นเพราะน้องโดยแท้ น้องมิน่าพูดเยี่ยงนั้นออกไปเลย” เจ้านางนิลประภาระบายปัสสาสะยาว เพลานี้มิว่าจักตรัสเยี่ยงใด พระขนิษฐาเห็นจักมิทรงยอมสดับแน่แท้ เมื่อทรงสุดพระวาจาที่จักตรัสแล้ว จึงหันไปทางเจ้ายอดศึกเพื่อทรงขอความช่วยเหลือ เจ้าราชบุตรหนุ่มที่ทรงยืนสดับอยู่นานแล้ว เมื่อทรงสบพระเนตรเจ้ามิ่งขวัญดั่งนั้น ก็สืบบาทเข้ามาใกล้ แลทรงวางหัตถ์บนอังสาบาง บีบเบาๆ พลางตรัส “อย่างใดก็จักต้องเสด็จกลับมา เชื่อพี่เถิด เจ้าเนตร ถึงพี่จักเป็นเพียงโอรสบุญธรรมของเจ้าพ่อ หากพี่ก็รู้จักเจ้าพ่อดี มาเถิด มากินข้าวแลงเสีย รออีกสักกำ หากเจ้าพ่อยังมิเสด็จกลับมา พี่แลท่านอาคำอินทร์จักออกไปตามเอง” เจ้านางเนตรดาราส่ายพระพักตร์ปฏิเสธ พักตร์งามหวานหม่นหมองยิ่ง เนตรสีนิลที่เคยเป็นประกายซุกซนแจ่มใสเป็นนิตย์นั้น กลับหม่นแสงลง ภายหลังจากที่ประทับเงียบอยู่นาน วรกายบางก็ผุดลุกขึ้นจักเสด็จออกไปนอกกระโจมพัก ท่าทีนั้นยังให้สองเชษฐาตกพระทัยใช่น้อย “น้องจักไปที่ใดเจ้าเนตร” เจ้านางพระองค์น้อยมิตรัสตอบว่าอย่างใด หากทรงวิ่งออกไปด้านนอก แลพุ่งปราดไปหาเจ้าสายหมอกที่ผูกอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้กับกระโจมพัก หัตถ์บางปลดเชือกที่ผูกอยู่นั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจักทรงโหนองค์เองขึ้นประทับ พระบาทกระทุ้งสีข้างเจ้าสีหมอกเป็นสัญญาณให้มันเผ่นโผนออกไปโดยเร็ว กว่าสองเชษฐาจักทรงได้พระสติกลับคืน เจ้าสีหมอกก็พานายสาวของมันหายลับไปในความมืดเสียแล้ว ครั้นเจ้านางนิลประภาจักเสด็จตาม เจ้ายอดศึกก็ทรงรั้งหัตถ์อีกฝ่ายไว้เสียก่อน “มิต้องตาม เจ้านิล ปล่อยให้เจ้าเนตรไปคนเดียวเถิด” “มิตามได้อย่างใดเจ้า เจ้าเนตรเป็นแม่ญิง ปล่อยให้เข้าป่ามืดๆ เพียงลำพังได้อย่างใด ถึงจักไปตามเจ้าหลวง แต่จักไปตามที่ใดก็ยังมิรู้เยี่ยงนี้” “เราต่างหากที่มิรู้ว่าจักตามเจ้าพ่อที่ใด” เจ้ายอดศึกตรัสสุรเสียงขรึม ถ้อยพระวาจานั้นทำให้คนฟังหันขวับทอดพระเนตรคนพูดด้วยสีพระพักตร์สงกายิ่ง “หมายความว่าอย่างใดเจ้า” “อย่างที่พี่ว่า มิมีผู้ใดรู้ว่าเจ้าพ่อประทับอยู่ที่ใดเพลานี้ นอกจากเจ้าเนตรคนเดียว นางคงพอรู้แล้วกระมังว่าจักตามเจ้าพ่อพบได้ที่ใด แต่หากเจ้ายังห่วง พี่จักให้ภูหลวงแลสิงหะตามไปอารักขานางอยู่ห่างๆ”         อัสดรสีหมอกวิ่งตัดความมืดของป่าเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อลุถึงป่าโปร่ง เจ้านางเนตรดาราก็ทรงรั้งสายหนังเป็นสัญญาณให้เจ้าสายหมอกหยุดฝีเท้า ดวงจันทราที่เพิ่งขึ้นส่องแสงนวลกระจ่างพอที่จักทำให้เนตรสีนิลสุกใสมองกวาดไปโดยรอบอย่างตัดสินพระทัยว่าควรจักดำเนินต่อไปในทิศทางใด แต่ยังมิทันจักได้ทำสิ่งใด เสียงฝีเท้าม้าอีกตัวก็ดังเข้ามาใกล้เสียก่อน พักตร์งามหวานเหลียวขวับไปทางทิศนั้นอย่างระวังภัย หตถ์บางเลื่อนมากุมด้ามพระแสงดาบที่ขัดเคียนบั้นพระองค์ไว้อย่างเตรียมพร้อม ผิว่าจักเกิดความมิชอบมาพากลอย่างใดๆ ขึ้น หากในพระทัยเปี่ยมด้วยความหวังยิ่ง ว่าเสียงฝีเท้าม้าที่ได้สดับอยู่เพลานี้ จักเป็นของเจ้าหลวงเมืองคำ เพียงมิถึงอึดใจ เจ้านางเนตรดาราก็ต้องเบิกพระเนตรกว้างด้วยความดีพระทัยสุดแสน เมื่อทอดพระเนตรวรกายสูงประทับอยู่บนหลังอัสดรที่เพิ่งวิ่งพ้นป่าทึบเบื้องหน้าออกมา อารามดีพระทัยมิทันคำนึงถึงสิ่งใด วรกายบางกลับเผ่นลงจากหลังเจ้าสายหมอกตรงเข้าขวางหน้าอัสดรเจนศึกทันใด เจ้าหลวงเมืองคำทรงดึงรั้งสายหนังบังคับให้อัสดรที่วิ่งเต็มฝีเท้ามิให้พุ่งเข้าเหยียบวรกายบางที่ยืนขวางอยู่แทบมิทัน “ทำอันใดของเจ้า วิ่งเข้าขวางทางม้าเยี่ยงนี้ หากข้าหยุดมันไว้มิทัน เจ้าจักเป็นเยี่ยงใด” *** มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 53 09:08:18 จากคุณ : ปักษธร (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 53 16:26:05

ความคิดเห็นที่ 3   **** มาอ่านกันต่อค่ะ สุรเสียงตวาดก้องด้วยความตกพระทัยกึ่งกริ้วโกรธ มิทันจักได้ทรงสังเกตทอดพระเนตรเจ้าหนุ่มน้อยคะนองว่าเป็นผู้ใด ต่อเมื่อสดับสุรเสียงที่ตรัสตอบมานั้น จึงได้รู้ว่าแท้แล้ว เจ้าหนุ่มนั้นคือผู้ใด “น้องเชื่อว่าเจ้าพี่จักมิทรงปล่อยให้เกิดเรื่องเยี่ยงนั้นขึ้นได้เจ้า” “เจ้าเนตร นี่น้องหรอกฤๅ คิดอย่างใดจึงเข้าขวางทางเจ้าวายุดั่งนี้” วรกายสูงโจนลงจากหลังเจ้าวายุ กรากเข้าบีบต้นพระพาหาอีกฝ่ายโดยแรง ด้วยความกริ้วแลห่วงหาปะปนกันอยู่ ตราบจนสดับสุรเสียงครางของเจ้ารอมแพงจึงทรงรู้สึกพระองค์ รีบคลายพระหัตถ์ที่บีบแน่นออก “พี่ขอสุมา พี่มิได้ตั้งใจทำให้น้องต้องเจ็บเลย เจ็บมากฤๅไม่เจ้า” “มิเจ็บเท่าใดเจ้า เจ้าพี่ทรงหายไปที่ใดมาเจ้า” “ห่วงพี่ด้วยฤๅ” เมื่อคลายอาการตกพระทัยได้ ความน้อยพระทัยประสมขุ่นเคืองก็กลับเข้าครอบงำหทัยจอมทัพใหญ่ดุจเดิม สุรเสียงที่รับสั่งด้วยความห่วงใยเมื่อครู่ กลับเย็นชาขึ้นอีกคำรบ “ไยรับสั่งเยี่ยงนี้เจ้า ที่น้องออกติดตามหาเจ้าพี่นี่ ยังมิทำให้ทรงทราบอีกหรือเจ้าว่าน้องห่วงเจ้าพี่” “ใจนางยากแท้หยั่งถึง พี่จักรู้ได้อย่างใดว่าน้องห่วงพี่ด้วยน้ำใจสุจริต ฤๅห่วงเพียงเพราะหน้าที่” “น้องมิยักรู้ว่า คนตัวใหญ่จักใจน้อยเยี่ยงนี้” “แล้วมีคนใดบ้างเล่าที่จักมีหัวใจใหญ่เท่าร่างกาย” รับสั่งรวนเอาเสียดื้อๆ จนอีกฝ่ายระบายปัสสาสะยาวอย่างระอาพระทัยนัก หากมิติดว่าทรงเป็นฝ่ายผิดแล้ว เห็นจักต้องทูลลา “เจ้าพี่เจ้า น้องรู้ว่าเจ้าพี่กริ้วน้องเรื่องเมื่อตอนขวาย เพลานี้น้องก็อุตส่าห์มาขอสุมาแล้ว เจ้าพี่จักมิทรงยอมยกโทษให้น้องฤๅเจ้า” “อุตส่าห์เลยหรือเจ้าเนตร แม้นยากเย็นแสนเข็ญปานนั้น จักมิทำก็มิมีผู้ใดว่าหรอกหนา หากเป็นยอดศึกน้องคงมิพูดดั่งนี้กระมัง” “เจ้าพี่ยอดศึกทรงมาเกี่ยวอันใดด้วยเจ้า” สุรเสียงตรัสเริ่มแข็งนิดๆ ความอดทนของเจ้านางพระองค์น้อยจวนเจียนจักหมดลงทุกขณะ อันที่จริงหน้าที่ง้องอนนี้พึงเป็นบุรุษที่จักกระทำต่อสตรีโดยแท้ “เกี่ยวด้วยเหตุอันใด น้องย่อมจักรู้แก่ใจดี ยังจักต้องให้พี่พูดอีกฤๅอย่างใด ในเมื่อน้องเห็นฟ้ามุ่ยสำคัญกว่าปิ่นตะวันที่พี่เคยให้เสียแล้ว พี่ก็ขอคืนเถิดหนา แล้วน้องจักเอียงเกล้าเข้าหาบุรุษใดอีกก็สุดแล้วแต่ใจน้องเถิด” “เมื่อรับสั่งเยี่ยงนี้ เห็นทีเราคงมิมีอันใดต้องพูดกันอีกแล้วเจ้า ข้าเจ้าตั้งใจมาขอสุมาแท้ๆ กลับถูกเจ้าหลวงแสดงท่าทีเยี่ยงนี้ใส่ ทรงคิดบ้างฤๅไม่เจ้า ว่าข้าเจ้าจักรู้สึกอย่างใด” เจ้านางเนตรดาราตรัสสุรเสียงแข็ง หัตถ์บางเลื่อนขึ้นดึงเอาพระจุฑามณีเงินอันนั้นออกมาพระจุฑามาศ แลถวายคืนเจ้าหลวงเมืองคำด้วยความเสียพระทัยยิ่ง “แม้นทรงมีพระราชประสงค์ดั่งนั้นแล้วไซร้ ข้าเจ้าก็ขอถวายคืนเจ้า ข้าเจ้าคงมิหน้าด้านพอจักใช้มันอีกสืบไป ในเมื่อเจ้าของเขามิเต็มใจให้มันอยู่บนเศียรเกล้าของข้าเจ้าอีก” ครานี้เจ้าหลวงเมืองคำทรงเป็นฝ่ายนิ่งอึ้ง รับสั่งอันใดมิออกไปครู่ใหญ่ เมื่อทอดพระเนตรพระจุฑามณีที่เจ้าตัวทรงยื่นถวายมาเบื้องพระพักตร์นั้น แลเมื่อเงยพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรพักตร์ของอีกฝ่าย หทัยแกร่งพลันอ่อนยวบลงในบัดดล ด้วยอัสสุชลใสที่หลั่งรินสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายดั่งเพชรรัตน์บนปรางสาว “เจ้าเนตร!” “ทรงรับคืนไปสิเจ้า จักมัวช้าอยู่ไย” หัตถ์ใหญ่ที่เอื้อมไปหยิบพระจุฑามณีนั้นสั่นน้อยๆ เจ้านางเนตรดาราทรงเมินพักตร์ไปทางอื่นอย่างเจ็บปวดพระทัยยิ่ง ก่อนจักทรงหันปฤษฎางค์ดำเนินกลับไปหาเจ้าสายหมอก ทว่าทรงก้าวออกไปได้เพียงก้าวเดียว วรกายบางก็ถูกรวบรั้งจากทางด้านปฤษฎางค์เข้ามาประชิดอุระกว้าง “อย่าทำเยี่ยงนี้เจ้าเนตร อย่าเดินจากพี่ไปเยี่ยงนี้ พี่ขอสุมาที่ได้เอ่ยคำทำร้ายใจน้อง” “คำพูดนั้น ลงได้เอ่ยพ้นปากไปแล้ว ก็ยากจักแก้ไขได้ ดั่งงาช้างงอกแล้วมิหดคืนกระนั้น” “แต่ก็มิได้หมายว่าจักสิ้นหนทางอธิบายให้แจ้งใจ คำพูดที่เอื้อนเอ่ยด้วยแรงอารมณ์ไยน้องต้องถือสา” “เจ้าหลวงเองยังทรงถือสาคำพูดที่เอื้อนเอ่ยด้วยแรงอารมณ์ของข้าเจ้าได้ แล้วไยข้าเจ้าจักทำการดุจเดียวกันมิได้เจ้า ข้าเจ้าสู้ติดตามหา หวังจักได้อธิบายให้ทรงแจ้งใจ แต่ก็หาทรงยอมไม่” “พี่ยอมฟังน้องแล้วอย่างใดเจ้าเนตร ขอเถิดหนาคนดี น้องทำดั่งนี้พี่เหมือนใจจักขาด” เจ้านางเนตรดาราสรวลขื่นๆ พลางปลดท่อนพระกรแกร่งที่โอบรอบบั้นพระองค์ออก ก่อนจักทรงหันมาเผชิญพระพักตร์กับองค์จอมทัพใหญ่             “ทรงรับปิ่นคืนไปแล้ว ยังจักมารับสั่งต่อความอันใดอีกเจ้า” “พี่รับมาจริง แต่มิได้หมายใจจักเอาคืน ปิ่นอันนี้ เมื่อ ๘ ปีก่อน พี่คำอินทร์เคยมอบให้น้องสาวที่ชื่อเนตรดาราแทนของดูต่างหน้ายามจากไกล แต่ราตรีนี้ ขอศศิเทวีจงเป็นพยานเถิด ข้า เมืองคำ ขอมอบปิ่นนี้ให้แก่เจ้านางเนตรดาราต่างของหมั้นหมาย” เจ้านางเนตรดาราทรงตะลึงงัน มิคิดสักน้อยว่าจักได้สดับถ้อยพระวาจาเยี่ยงนี้จากโอษฐ์เจ้าหลวงเมืองคำ องค์จอมทัพใหญ่มิทรงยอมปล่อยเพลาให้ผ่านเลยสืบไปอีก กลับทรงเข้าประชิดวรกายบางอีกครา แลบรรจงเสียบพระจุฑามณีนั้นกลับคืนพระจุฑามาศอีกฝ่ายดังเดิม แลทรงล้วงเอาช่อฟ้ามุ่ยจากด้านในฉลองพระองค์เสียบแซมประดับให้อีกด้วย “ฟ้ามุ่ยนี้ พี่เห็นน้องใคร่ได้หนักหนา จึงย้อนกลับไปหามาให้น้อง ถึงมิใช่ของยอดศึกก็หวังว่าน้องคงชอบใจ” ประโยคท้ายนั้น เป็นถ้อยพระวาจาที่รับสั่งในหทัยองค์เองโดยแท้ ส่วนถ้อยพระวาจาที่หลุดรอดจากพระโอษฐ์นั้น กลับเป็น “รักษาไว้ให้จงดี อย่าได้ถอดคืนพี่อีกหนาคนดี แลอย่าเอียงเกล้านี้ให้แก่บุรุษคนใดอีกเลย” “จ...เจ้าพี่ นี่หมายความว่าอย่างใดเจ้า” “หมายความดั่งที่พี่ว่า” เจ้าหลวงเมืองคำแย้มพระโอษฐ์อ่อนๆ พระราชทานให้ หากแววพระเนตรหม่นหมองยิ่งนัก คำ 'ต่างของหมั้นหมาย' นั้น หาได้หมายถึงองค์เองแลเจ้านางพระองค์น้อยไม่ แต่ทรงหมายถึงเจ้ายอดศึกเพียงผู้เดียว หากเจ้านางเนตรดารามิทรงล่วงรู้ถึงความนัยนั้น สำคัญว่าเจ้าหลวงเมืองคำทรงหมั้นหมายองค์เองไว้ก่อน ความดีพระทัยในสิ่งที่มิทรงคาดฝันมาก่อน ทำให้มิทรงเฉลียวพระทัยสักน้อยว่า เหตุไฉนองค์จอมทัพใหญ่จึงมิทรงเอื้อนเอ่ยคำที่ทรงใคร่จักได้สดับหนักหนาแม้แต่คำเดียว อ้อมพระกรแกร่งตวัดรัดวรกายบางที่โถมเข้ากอดไว้อย่างแหนหวง ทรงมีโอกาสก็เพียงเพลานี้เท่านั้นที่จักทำเยี่ยงนี้ได้ พ้นราตรีนี้ไปแล้ว ก็จักต้องตัดพระทัยควักดวงหทัยองค์เองส่งให้เจ้ายอดศึกโดยเด็ดขาดเสียที ทิวาเดียวกัน ทางทักษิณทิศ ปฐมกาลแห่งศึกรบเพิ่งจักราเลิกไป ด้วยชัยชำนะของฝ่ายเวียงภูแก้วอันมีเจ้าหลวงเมืองแก้วทรงเป็นจอมทัพใหญ่ หากทางอุตรทิศนี้ แม้ศึกรบยังมิปรากฏ ฤๅรู้ผลแพ้ชำนะอย่างใด หากศึกรักในหทัยจอมทัพใหญ่เยี่ยงเจ้าหลวงเมืองคำนั้น กลับสิ้นสุดลงแล้ว ด้วยการที่เจ้าตัวยอมศิโรราบพ่ายแพ้แก่พระชะตา ที่ทรงเข้าพระทัยไปฝ่ายเดียวตลอดมานั้นเอง ทว่าหาทรงล่วงรู้ไม่ ว่าศึกรักที่องค์เองสำคัญว่าจบสิ้นนั้น แท้แล้วกลับเป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น                                                                ปักษธร/อินทรายุธ แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 53 09:22:41 แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 53 09:11:44 จากคุณ : ปักษธร (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 53 16:27:04

ความคิดเห็นที่ 4   ภาคแรกของเรื่องนี้ อินแปะไว้ที่เด็กดีนะคะ ตามลิงค์นี้เลยค่ะ  http://writer.dek-d.com/minuit/story/view.php?id=516875 ตอนเก่าๆ ค่ะ บทที่ ๑๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8640874/W8640874.html บทที่ ๑๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8648155/W8648155.html บทที่ ๑๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8674683/W8674683.html บทที่ ๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8699793/W8699793.html คุยกันท้ายบทจ้า   จากคุณ : scottie รอให้รบกัน ..   -  เริ่มรบแล้วค่ะ แต่เป็นฝั่งแฝดพี่ก่อนนะคะ เพราะทางแฝดน้องนั้น เจ้าอุปราชเทียนถงยังยกทัพมาไม่ถึงเล้ย... ********************** จากคุณ: s.paresu (s.paresu) เสียหายหลายแสนนนน สิงหะน่ะ สิงหะ เจ้าหลวงกะเจ้าเนตร กำลังไปได้สวยยย สมดั่งชื่อตอนค่ะพี่อิน "มนต์รตี" หวานมากถึงมากที่สุด แหม ใครว่า นักรบจะยอดคำหวานไม่เป็นและแสดงออกไม่เป็น งานนี้นางเอกเราระทดระทวย เหออออออ เจ้ายอดกะเจ้านิลก็ใช่ย่อย แหม "เมียหยิก" เจ้านิลไม่รักให้มันรุไป เชื่อว่าสตรีปริศนาผู้นั้นคงจะเป็นตัวเร่งปฏกิริยาเฉยๆอย่างที่พี่อินว่า เพราะในหัวใจของเจ้าหลวงคงไม่เหลือให้หญิงผู้ใดแล้ววว นอกจาก "เจ้าเนตร" ของพี่ เท่านั้น กลัวใจเจ้าหลวงเทียนคงจิงๆๆ แค้นฝังหุ่นขนาดนั้น แหม ลึกๆๆแล้วธาตวากรเจ้าเล่ห์นะ - เสียหายหลายแสนจริงๆ นั่นล่ะจ้า ถ้าไม่มีเสียงจามแทรก ป่านนี้น่าจะวี้ดวิ้วกันไปแล้วเนาะ หึหึ นักรบนี่แหละน่ากลัวเลย ไม่อย่างนั้นสมัยโบราณจะมีเมียอยู่ทุกเมืองที่ไปรบหรือ ^^  ส่วนพ่อนักรบของเรานี่ บทท่านจะหวานก็หวานจนระทวย บทจะขมก็ขมจนอึดอัดแทน   - เจ้านิลน่ะ ถึงไม่หยอดคำนี้ก็ร้ากกกก หมดใจอยู่แล้วจ้า ผู้ชายกะล่อน ลื่นเป็นปลาไหล ต้องเจอแม่เสือนี่ล่ะ อยู่หมัดเลย 555+   - ไม่เหลือให้ผู้หญิงคนไหน นอกจากเจ้าเนตรของพี่ แต่ก็ยังไม่วายคิดเล็กคิดน้อย แถมยังแทงกั๊กไม่รู้จักจบจักสิ้น งานนี้สงกะสัย พี่ต้องรีบเปิดตัวสตรีปริศนาคนนั้นแล้วล่ะ ไม่งั้นก็ปากแข็งไม่ยอมบอกว่า ร้ากกกก เจ้าเนตรสักที   - เจ้าหลวงเทียนคง มิมีอันใดต้องกลัวจ้า ทำไมถึงว่าไม่ต้องกลัวนั้น อ่านบทนี้จบ พี่คิดว่าน้องสาวน่าจะพอเดาออกแล้วน้า ส่วนธาตวากรเจ้าเล่ห์นั้น เป็นธรรมดาของสังคมยุคนั้นจ้ะ ถ้าจะเอาเรื่องจริงๆ ตามประวัติศาสตร์แล้ว ธาตวากรก็กลืนเวียงภูแก้วได้จริงๆ ด้วยสิ ********************** จากคุณ: Psycho man โอ นางเอกของเราซนไปใหญ่แล้ว ซนจนได้เรื่อง ฮี่ๆๆๆ อืมม์ จับยามสี่ตาดูดวงชะตาแล้ว รู้สึกว่าชะตาของอินทะกำลังตก เผลอๆ อาจตายในศึกครั้งนี้ก็เป็นไปได้ ส่วนตัวผมชอบคู่เจ้ายอดกับหนูนิลครับ บทน้อยแต่น่ารัก ดูเรียบง่ายไม่เก็บกด ^__^..... -   ซนจนได้เรื่องจริงๆ นั่นล่ะค่ะ เรื่องสำคัญด้วยสิ อิอิ -  โอ้ พ่อหมอดูแม่นๆ มาเองเลย ท่านทำนายเยี่ยงนี้ ข้าพเจ้าก็ไปต่อมิถูกสิเจ้าคะ   - หึย คู่นี้เก็บกดไปทำไมมี มีอะไรหวานๆ น่ารักๆ งัดออกมาให้หมดเลย ปล่อยให้คู่ใหญ่เขาเก็บกด แทงกั๊กกันไปคู่เดียวพอแล้วค่ะ ^^ ********************** จากคุณ : ชัชพิมุข บทนี้รวมมิตรตัวละครเลยนะครับน้องอิน เจ้าเนตรของเรา ซนจริงๆ ด้วย ไม่ซนเปล่ายังกล้าหาญชาญชัยจนผมหัวใจแทบวาย ถ้าชีวิตจริงเจอสาวๆ มาทำอย่างนี้ด้วย ผมคงหัวใจวายก่อนแหงๆ ฮ่าๆ น้องอินดักคอเสียแล้ว ผมกำลังจะแซวอยู่พอดี อดเลย เพิ่งเห็น น้องอินเป็นนิติกรเหรอครับ เห็นสำนวนภาษาที่ใช้แล้ว ไม่นึกว่าจะเป็นของคนที่เรียนจบกฎหมายเลย -  รวมมิตรถ้วยโตเลยล่ะค่ะพี่ -  เอาแล้ว มาอีกรายแล้ว สุภาพบุรุษใจอ่อน (แต่ไม่อ่อนใจ) ว่าแต่หัวใจวายจริงง่ะ  555+   - ไม่ดักไม่ได้ค่ะ บทล่อแหลมยังมีอีก ขืนไม่ดักมีหวังคุณพี่คิดเตลิดแหง อิอิ ค่ะ กลางวันเป็นนิติกร หัวฟูอยู่กับสำนวนคดีและกฎหมาย ส่วนกลางคืนแบ่งภาคเป็นนัก(อยาก)เขียน ส่วนเรื่องสำนวนการเขียนนั้น มิต้องแปลกใจเจ้าค่ะ เพราะอินเป็นนักอักษรนิติ (แหะ เก็ทมุขนี้ไหมคะ)   ***************************** แหะ อินต้องขออภยเพื่อนพ้องน้องพี่ด้วยนะคะ ที่มิได้เข้ามาราบงานตัวพร้อมกับบทใหม่ในวันสิ้นปีตามที่ได้พูดไว้ก่อนหน้า ไม่ใช่ว่าอินไม่รักษาสัญญานะคะ แต่เป็นเพราะมีงานเข้าอย่างแรง ปลีกเวลามาไม่ได้เลย ทั้งงานหลวงงานราษฎร์ทีเดียวเชียว หวังว่าคงไม่โกรธกันนะคะ อืมม์ จำเลยสารภาพผิดเนี่ย ศาลท่านจะเมตตาลดโทษให้ แล้วศาลที่ถนนฯ เนี่ย จะลดโทษให้จำเลยคนนนี้บ้างไหมน้อ จากคุณ : ปักษธร (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 53 16:33:19

ความคิดเห็นที่ 5 ลงเอยกันสักที จะได้ไปออกรบได้ ถ้าจะแง่งอนกันอีกก็ยื้อกันนานจนคนนี้หมดลุ้นละ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 53 21:09:26

ความคิดเห็นที่ 6 หลวงเมืองแก้ว เหนือกว่าหลวงเทียนคงทุกประตู ทั้งฝืมือ บุคลิกภาพ และจิตวิทยา อืมม์ การใช้คาถามนตราอาคมในศึกใหญ่แบบนี้ ลองนั่งๆนอนๆ คิดเล่นๆ ดูแล้ว อาจจะทำให้โทนเรื่องสั่นไหวได้บ้างนะเออ ว่าแล้ว นั่งๆนอนๆคิดต่อไป ได้ข้อสรุปว่าอย่างไรจะแวะมาบอกนะครับ ..^___^..... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 53 21:13:35

ความคิดเห็นที่ 7 ดูแล้วลึกๆเจ้าหลวงเทียนคงน่าจะเป็นคนดีอยู่พอตัวเลยหละค่ะ พี่อิน แต่ สถานการณ์บางอย่างมันบังคับออกเลยออกมาแบบนี้ แต่ดูท่าทีและท่าทางแล้ว ตอนท้ายอาจจะยุติศึกโดยไม่ต้องเสียเลือดเสียเนื้อ แต่เอ เจ้าหลวงเทียนถงตรวจพระชะตาของเจ้าพี่แล้ว มีสิทธิถึงฆาต ชักยังงัยเสียแล้ว??? ส่วนเรื่องเจ้าเนตกะเจ้าหลวงเมืองคำนั้น ดูเหมือนว่าจะคลี่คลายไปในทางที่ดี แต่ว่า มันไม่ใช่อย่างนั้นสิค่ะ กลุ้มใจแทนนางเอกจริงจัง หรือว่าจะกลุ้มใจทั้งสองคนเลย แหม ฉากออกรบน่าจะมีซึ้งด้วยนะค่ะ พี่อิน แบบว่าหลังชนหลังอะไรยังเงี่ยะ จากคุณ : s.paresu (s.paresu) เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 53 11:59:25

ความคิดเห็นที่ 8   โอ้โฮ มีอาคมเข้ามาเกี่ยวด้วย เอ...ภาคที่แล้วพี่ (นั่นแน่ะ เริ่มเปลี่ยนคำแทนตัวเองเสียแล้ว น้องอินคงไม่เคืองนะครับ) พี่ยังไม่เห็นมีเลยนี่นา แต่ก็ไม่เป็นไรครับ พี่ว่าในอดีตเรื่องอย่างนี้ก็น่าจะมีบ้างเหมือนกัน เดี๋ยวนะ น้องอิน น้องอินว่าเรื่องจริง ธาตวากรก็กลืนเวียงภูแก้วได้ ก็หมายความว่า อาณาจักรที่น้องอินแต่งขึ้นในเรื่องนี้มีจริงสิครับ เหนื่อยใจแทนเจ้าเนตรกับเจ้าหลวงจริงๆ เหมือนจะเข้าใจกันได้แท้ๆ ที่ไหนได้ พระเอกเรากลับไม่ยอมลงเอยง่ายๆ สงสัยต้องให้สตรีที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาออกโรงเร็วๆ เสียแล้ว มุขน้องอินล้ำลึกมาก พี่ยังงงๆ อยู่เลยครับ วานน้องอินไขข้อข้องใจให้พี่สักหน่อยก็ดีครับ พี่แก่แล้วตามไม่ค่อยทัน   แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 53 17:24:57 จากคุณ : ชัชพิมุข เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 53 17:22:27