PANTIP.COM : W8723077 รักแท้แต่เรื่อยๆ ของลูกผู้ชาย ตอน ผู้ชายหน้าตาดีอยู่นี่ครับ!!! [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

เฮ่ย เพิ่งนึกได้ เรื่องแมนๆ ก็มีนะ

คริ คริ คริ เดี๋ยวๆ ต้องขอย้ำก่อนว่าผมตัวใหญ่มาก แต่ไม่อ้วนหรอกน่า เป็นนักฟุตบอล และเคยเล่นทุกตำแหน่ง ยกเว้นนายประตู อืม เคยเป็นกัปตันทีมด้วย แต่เรื่องฟุตบอลเนี่ยมันธรรมดาเกินไปที่จะเล่า ผมเคยเป็นนักมวยฮับ! เคยขึ้นเวทีชกมวยกับนักมวยดังของมหาวิทยาลัย รู้สึกว่าตาคนนั้นเขาจะเคยไปซีเกมส์ด้วยมั้ง แต่ผมไม่ตามข่าวมันหรอก อยากให้มันหายสาบสูญจากประวัติศาสตร์ซะมากกว่า ทำไมอยากให้มันหายน่ะรึ

ก็คือว่าเราเคยชกกัน (ตามกฏกติกาของสนามทุกอย่าง)
จับพลัดจับผลูไปชกได้ไงน้อ...

อุ๊ย เล่าก็ได้ คือมีอยู่ช่วงหนึ่งผมไปจีบทอม เอ่อ ที่จริงผมชอบทอมครับ ชอบมาก ชอบมาก ชอบมาก ทอมขายาว แล้วสวมเสื้อตัวใหญ่ๆ ปิดบังรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นแท้จริงของตัวเอง มันช่างน่าค้นหายิ่งนัก คนไหนใส่กางเกงยีนส์ยี่ห้อเดียวกับผม หัวใจผมยิ่งวาบหวาม ครึ ครึ คือว่าธรรมชาติของผู้ชายเนี่ย ต่อให้พวกเราเห่ยขี้ขลาดตาขาวยังไง มันก็อยากเอาชนะผู้หญิงทั้งแหละครับ

ผมชอบนักกีฬาซอฟท์บอลของมหาวิทยาลัยอยู่คนหนึ่ง ขาย้าวยาว แต่มือไม้เล็กนิดเดียว น่ารักมากๆ รุ่นเดียวกับผมนี่แหละ แต่คงไม่ใช่ทอมจริงๆ คงแบบเพื่อนลากมากไปมากกว่า เพราะทอมแท้ต้องมองชายแบบหยิ่งๆ หรือหาเรื่อง หรือดูแคลน หรืออะไรก็ตามที่กวนตรีนเราได้ แต่เธอคนนี้ ไม่อย่างนั้นครับ ยัยคนนั้นเห็นผมเป็นอากาศธาตุไปเลย ผมเจ็บใจยิ่งนัก ลูกชายของแม่คนนี้ไม่เคยโดนหญิงเมิน ไปอนุบาลครูก็หยิกแก้มชื่นชมตลอด ตอนนั้นผมเลยสะบัดพันธะเดิมทั้งหลายทิ้งๆ แล้วมาตั้งเป้าว่าจะคว้าทอมคนนี้ให้ได้ (ฮี่ๆ โม้ไปหน่อย แต่อย่าขัดคอล่ะ)

ผมไปดักพบเธอที่หน้าคณะพยาบาลฯ เพราะรู้ว่าเธอมาเฝ้าเด็กพยาบาลคนหนึ่ง
(สับสนเนอะ แต่นี่แหละ มนุษย์)

ผมเรียนหนักจะตาย ไฉนเลยจะมีเวลาค่อยๆ สร้างสัมพันธ์แบบละมุนละม่อม ผมจีบเลย จีบแบบคนกล้ามากๆ ยังไงผู้หญิงก็ฟาดหน้าผู้ชายอย่างผมไม่ได้อยู่แล้ว (ผมวิ่งเร็ว)
“ชื่ออะไร ขอจีบหน่อย ผมชื่อเม” ความจริงผมรู้ชื่อตั้งนานแล้ว เธอชื่อแดง* แต่ถามไปงั้นแหละ
“อ้าว ไม่ใช่ชื่อซีซีเหรอ ไม่ว่างให้จีบ ตอนนี้จีบสาวอยู่เหมือนกัน ไปยืนไกลๆ เลยไป เดี๋ยวฟ้าผ่าตายทั้งคู่”
“บ้าน่า เป็นผู้หญิงชัดๆ ทำไมจีบผู้หญิง ไม่สนผู้ชายรึไง”
“อืม ไปจีบคนอื่นเถอะ” เธอพูดธรรมด๊า ธรรมดา แต่ผมยิ่งร้าวราน
“ไม่ไป เดี๋ยวจะบอกยัยเด็กนั่นว่าแดงเป็นทอมปลอมๆ”
แดงหันขวับ “มารู้จักชื่อชั้นได้ไง”
“ไม่ได้โง่นี่ ไปเถอะ อย่ายืนตรงนี้เลย” ฮ่าฮ่า ผมส่งสายตาสะกดจิต เล่นเอาทอมมึน

สักพักเด็กพยาบาลคนนั้นลงมา โอย ผมชนะ ยัยเด็กนั่นมองพี่แดงกับพี่ซีซีทีนึงแล้วสะบัดตรูดใส่ กร๊าก ผมกับแดงเกือบได้วางมวยกันตรงนั้น แดงเอาเรื่องมาก ขึ้นมรึงขึ้นกูกับผมเลย ผมเกือบฉี่ราดตอนเจ้าหล่อนถลกแขนเสื้อด้วย ลำแขนกลมกลึงเชียว น่ารักมั่กๆ “มรึงไปซะ อย่ามาอวดสเน่ห์ ต่อให้กรูเป็นหญิง กรูก็ไม่ชอบนักบอล กรูสนนักมวยเท่านั้น”

แล้วทอมก็ค้อนขวับๆ สะบัดตรูดฟี่บหนีไป ผมเกือบถอดใจ เมื่อเห็นชัดๆ ว่าใต้กระโปรงดำๆ นั้น รอบสะโพก ไม่น่าเกิน 33 นิ้ว เฮ่อ แต่เพราะช่วงขายาวเรียวยังได้อยู่ ผมจึงยังคงความมุ่งมั่น และสร้างความหวังว่า ถ้าผมเลี้ยงเธอดีๆ ก้นเธออาจใหญ่ขึ้นจนถึง 36 นิ้วก็ได้ แน่ะ ผมคิดไปถึงอนาคตทั้งที่ตอนนั้นแม่คุณไม่เห็นเงาหัว

โลกนี้ซับซ้อน แต่ก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร จึงขอเล่าแบบย่อๆ ว่า เธอชอบนักมวยผมก็ยอมเป็นนักมวย ผมตัดสินใจชกมวย แต่ความจริงผมเองก็พอชอบๆ มวยอยู่บ้างแล้วล่ะเน่อ ก็หาเรื่องไปสนุกเสียเลย พวกชมรมนักกีฬามวยสมัครเล่นเขาจัดซ้อมชกเสมอ บางทีมีฝรั่ง มีนักท่องเที่ยวมาดูมวยไทยด้วยด้วย อืม...แต่ผมชกมวยสากลนะ พวกเขาหาคู่ชกให้ผมยากแฮะ เพราะผมตัวใหญ่กว่าพวกในชมรมนักมวยสมัครเล่นทุกคน เอ่อ ความจริงไม่ทุกคนหรอก คือนักมวยเนี่ยมันวัดน้ำหนักไง ตอนนั้นผมหนัก 80 (กร๊าก เคยถึกได้ที่ถึง 85 แน่ะ) นักมวยที่หนักใกล้เคียงก็คงกลัวว่าจะทำผมตายคาเวที เลยพากันทำเป็นไม่พร้อมชก

เลยได้ชกกับเด็กใหม่คนหนึ่ง หนัก 65 เอง... เบากว่าผม 15 กก. เตี้ยกว่ามากด้วย ผมว่าจะเป็นการรังแกเด็ก แต่น้องคนนั้นมองผมคร่าวๆ สองทีก็พยักหน้า เด็กว่าได้... พี่ก็ต้องว่าได้... แล้วพี่จะออมมือนะน้องนะ
ตอนซ้อมชก มีคนซ้อมเยอะ แต่ผมไม่เคยเห็นเด็กนั่นมาซ้อมเลย ได้ข่าวว่ามีปัญหาเรื่องเวลาเรียนไม่พอ ต้องย้ายคณะเรียน แต่ผมไม่สนหรอก เรื่องของมัน! ผมระเบียบจัด ซ้อมสม่ำเสมอ ส่วนใหญ่เราก็ซ้อมบนพื้น พวกเพื่อนๆ ในชมรมก็สลับกันซ้อมให้ มันไม่ยากอะไร หมัดผมหนักนะ แต่ผมไม่ใช่พวกชอบทำให้คนอื่นเจ็บตัวนี่ ดังนั้นไม่ว่าผมชกแรงแค่ไหน พวกมันก็หลบทัน

จากคุณ : zuzazu

เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 53 10:47:13

ความคิดเห็นที่ 3

อืม... วันชกจริง ก็เหมือนๆ ซ้อมชกทั่วไป แต่ผู้ชายที่ไม่เคยขึ้นสังเวียนมวย ย่อมไม่รู้ว่าตัวเองนั้นแมนแค่ไหน เราเห็นว่าเวทีมวยเล็กๆ นั้นเล็กนิดเดียว แต่ถ้าคุณขึ้นไปยืนบนนั้นในฐานะนักมวยหน้าใหม่ จะบอกให้ว่ามันดูใหญ่ไม่ต่างกับสนามฟุตบอล และต้องคอยลุ้นว่าตัวเองจะได้เป็นนักบอลหรือลูกบอล

ไอ้เด็กคู่ชกผมมาถึงก็เต้นเหยาะแหยะ ผมกำลังจะหัวเราะในใจ แต่จ๊าก... มันถอดเสื้อกีฬามหาลัยออกเหลือแต่เสื้อกล้าม จึ๋ย ผมเพิ่งเห็นหุ่นนักมวยของมัน ผมสำเหนียกหนักๆ ก็ครั้งนั้นว่าคนคนเก่งจริงมักไม่อวด แค่กล้ามแขนมันเป็นมัดๆ ก็รู้ว่ามันเชี่ยวสังเวียนขนาดไหน ไอ้เด็กเวร มรึงเป็นนักมวยอาชีพมรึงก็ไม่บอกกู

เชื่อมั้ยครับ ว่าผมเริ่มปอดแหก...

แต่ไอ้พี่เลี้ยงเวรข้างล่าง กระซิบกับข้อเท้าผมว่า “ฮ่าฮ่า ไอ้เด็กนั่น ตัวแค่เอวมรึง ขามันเท่าแขนมรึง อย่าให้เกินสามยกนะมรึง เอาให้คว่ำ” ความปอดของผมหายไปนิดหนึ่ง แต่นาทีนั้นผมลืมไปเลยว่า จะมีใครมาดูผมชกมวยบ้าง ไม่มีเสียงระฆังหรือออด มีแต่กรรมการตัวผอมหยองแหย็งบอกว่า “ชกได้”

ไม่ถึงสองนาทีมั้ง การชกก็สิ้นสุด

มันไม่ใช่เสียง “พลั่ก” หรือ “ปั๊ก” หรือ “ตุบ” หรือ “ผัวะ”

เสียงหมัดน่ะ ดัง “ผ่างงงงงง...” ต่างหาก มันดังยังไง ลองเข้าไปยืนในระฆังหรือหม้อแล้วให้เพื่อนเคาะสิ มันไม่ต่างกัน ผมไม่เจ็บเลยครับ อุปกรณ์ครอบหัวนักมวยกันผมจากความเจ็บปวดได้ แต่... ช่วยให้ผมรอดจากการสลบคาเวทีไม่ได้

กรี๊ด ไม่จริ๊ง ไม่จริง ผมโดนหมัดเดียว คาเวทีเลยฮับ เกือบตายฮับ
จบข่าว ไม่เล่าต่อนะฮ้า

บอกได้อย่างเดียวว่าหลังจากนั้น ผมไม่เคยเฉียดชมรมนักมวยสมัครเล่นเลย ทีนั่นมีแต่ความจอมปลอม!!! นักมวยสมัครเล่นไม่ได้สมัครเล่นจริงๆ พวกมันเป็นมืออาชีพทั้งนั้น ต่อให้มันเบากว่า 20 โล เราก็แพ้มัน ผมเคยเจอไอ้เด็กเปร้ดนั่นแถวโรงอาหาร ได้ยินมันบ่นกับเพื่อนอย่างรู้สึกผิดว่า

“ก็แล้วทำไมพี่เขาไม่หลบหมัดผมล่ะ”

ผมเถียงลับหลัง “ก็แขนมรึงสั้นแค่นั้น กูจะไปนึกว่ามันมาถึงหน้ากูได้เรอะ และมันก็แค่ เอ่อ... เอ่อ... หมัดแรกด้วย มรึ่งนั่นแหละรีบจู่โจมเอง มรึงผิด”

เออ แต่เรื่องนี้ไม่มีใครล้อผมเท่าไหร่ ไม่มีใครเอาไปฟ้องแม่ด้วย เพราะผมคงเกือบตายมั้ง และพวกที่เคยซ้อมๆ ให้ผมยอมรับผิดเองว่า ตอนสอนมวยผมไม่ได้เน้นให้ผมฝึกหลบหมัด เอาแต่ฝึกให้ผมชกตรงเป้า เฮ่อ แต่ผมไม่กลับไปแก้ตัวล่ะนะ เราทำเป็นไม่พูดเรื่องนี้ไปหลายวัน ผมอ๊ายอาย ที่เพื่อนบางคนดันรู้ว่าผมไปยอมชกมวยเพราะรับคำท้าทายของทอมก้นฟีบคนหนึ่ง

ฮ่าฮ่า อยากรู้ล่ะซี ว่าแดงของผม ยอมหันแลผมมั้ย ตามธรรมชาติครับ ผู้หญิงนั้นขี้สงสาร ผู้หญิงไม่ได้ชื่นชอบผู้ชนะเสมอไป แดงซื้อหมอนสีขาวจั๊วะให้ผมกอดด้วย เราได้เป็นแฟนกันออกหน้าออกตา ไปไหนมาไหนด้วยกัน แดงแอบกระซิบผมบ่อยๆ “เป็นนักฟุตบอลก็พอแล้วล่ะ จริงๆ ไม่ได้ชอบนักมวยสักหน่อย วันนั้นแค่หมั่นไส้น่ะ”

“อิอิอิ ไม่เป็นไร ซีซีทนได้”

เรารักกันหวานแววอยู่ปีกว่าๆ แน่ะ งื้อ ผมพาแดงไปบ้านด้วยน้า แม่ผมชอบมาก พ่อกับพี่ชายก็ชอบ ทุกคนชอบแดง พ่อรินเหล้าให้แดงด้วย แต่น้องสาว (ลูกพี่ลูกน้อง) ผมมาเดินตามแดงต้อยๆ นี่สิ ผมสับสนเหลือเกิน มันทำท่าท่ามาหลงรักแดงด้วย จนน้าสาวมาบอกให้เตือน “แกเตือนผู้หญิงแก อย่าให้มายุ่งกับลูกสาวชั้นนะ ตาเม”

นี่ไม่ใช่เรื่องตา-หลก นะ น้าสาวผมเครียดมาก ผมปลื้มไม่ออกแล้ว
แล้วตอนที่แดงเคยเฉียดๆ ไปสนามบอลน่ะ
โค้ชก็ตะโกนเรียกผมว่า “นังซีซี ผัวมรึงมาหาแน่ะ”

ก็แดงไม่ยอมเปลี่ยนแปลงอะไรเลย แดงเหมือนเดิมทุกอย่าง รักไม่ได้ช่วยอะไรจริงๆ ไปร้านสุกี้ด้วยกัน มีเหล่สาวเสิร์ฟต่อหน้าต่อตาผม พอผมบอกว่าอย่าทำแบบนั้น ก็ทุบไหล่ผมพลั่กๆ แบบว่าปลอบใจ “อย่าคิดมากน้า...” ฮึ หลอกกันซ้ำๆ ซากๆ ผมก็เจ็บปวดเป็นนะ ตอนเดินด้วยกันในมหาลัย ก็ต้องมาลุ้นกันว่าสาวๆ จะทักใครมากกว่ากัน และแดงน่ะ ยังแอบมีรูปผู้หญิงในมือถือด้วย ผมก็มี... แต่ผมเป็นผู้ชายนี่นา... ฮ่วย หล่อคั่กๆ อย่างผมเริ่มท้อใจ และยิ่งท้อเข้าไปหนักเมื่อพบว่า เกือบปีที่คบกัน ก้นเธอไม่ได้ใหญ่ขึ้น มันฟี่บเท่าเดิม กินยังไงก็เท่านั้น และเธอยึดเข็มขัดผมไปใช้ด้วย เอาไปตัดออกครึ่งหนึ่ง ถึงคืนมาผมก็ใช้ต่อไม่ได้อยู่ดี อื๋อ เพื่อนๆ ก็ล้อว่าผมเป็นเกย์

ผมเลิกขาดครับ เรื่องอะไรจะทนอยู่
ผมคืนหมอนแดงไปเลย ไม่อยากได้แล้ว... แดงมาง้อสองวัน แล้วหายหัวไปเลย
มันคงรอมานาน
เกลียดทอม ไม่ว่าทอมจริง ทอมปลอม เฮอะ
จบ แค่นี้
สุขสันต์วันปีใหม่ครับ (เซ็งโคตร ปีนี้ ใกล้ครบ 3 รอบแล้ว)

ฮ่าฮ่า นี่ผมอ่านเรื่องตัวเองเสร็จ ผมนั่งขำจนเก้าอี้จะหักแล้วเนี่ย ไมผมโคตรซื่อบื้ออย่างนั้นนะ แต่ความจริงหลายปีหลัง ผมก็ยังตามยัยทอมนี่อยู่ ตอนหลังมันกลายเป็นหญิงไปแล้วมั้ง เจอผมทีอายม้วนต้วน ไม่รู้อายทำไม ผมสิต้องอายมัน เฮ่อ แต่สมัยนี้พวกทอมเด็กๆ มันกรีดอายไลเนอร์ด้วย กรีดไปทำไมนะ จะทำให้ผมคลั่งไปถึงไหน

จากคุณ : zuzazu

เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 53 10:53:35