ความคิดเห็นที่ 1 ขอเข้าบรรยากาศด้วยเพลงล่องแม่ปิงครับ เพลงที่นุชอบฮัมเวลาขับมอไซค์ ผมรู้สึกว่าบทเพลงมันเข้ากับบรรยากาศดีเหลือเกิน ทุกครั้งที่ฟังแล้วทำให้นึกถึงบรรยากาศของเชียงใหม่ขึ้นมาทุกที ดอกบัวตองนั้นบานอยู่บนยอดดอย ดอกเอื้องสามปอย บ่ เกยเบ่งบานบนลานพื้นดิน ไม้ใหญ่ไพรสูง นกยูงมาอยู่กิน เสียงซึงสะล้อ จ๊อยซอ เสียงพิณ คู่กับแดนดิน ของเวียงเจียงใหม่ สาวเจ้าควรภูมิใจ บ่ ลืมว่าเฮาลูกแม่ระมิงค์ ++++++ คนงาม งาม ต้องงามคู่ความเด่นดี ต้องฮักศักดิ์ศรี ของกุลสตรี แม่ญ่าแม่ญิง เยือกเย็นสดใสเหมือนน้ำแม่ปิง มั่นคงจริงใจ ฮักใครฮักจริง ++++++ สาวเอย สาวเวียงพิงค์ สาวเครือฟ้าเคยซมซาน อีกแม่สาวบัวบาน นั่นคือนิทานสอนใจ จากคุณ : http://www.youtube.com/watch?v (mytohn) เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 53 23:58:25

ความคิดเห็นที่ 2 อีกทีครับ พลาดไป จากคุณ : ชายกลาง (mytohn) เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 53 23:59:40

ความคิดเห็นที่ 3 # ตอนที่ 3 การเดินทางแห่งรัก      เย็นวันศุกร์หลังสัญญาณบอกเวลาเลิกงาน ผมรีบเดินทางออกจากที่ทำงาน เพื่อกลับเข้าห้องพัก เก็บเสื้อผ้า เก็บกระเป๋าเดินทาง ผมพร้อมเต็มที่แล้วที่จะพาหัวใจออกเดินทาง เพื่อพบกับอีกครึ่งของหัวใจที่รออยู่ ความจริงผมได้เก็บข้าวข้องใส่กระเป๋าเรียบร้อยมากว่าครึ่งเดือนแล้ว ผมได้ตั๋วรถทัวร์กรุงเทพ-เชียงใหม่ ด้วยความช่วยเหลือจากพี่แอน พนักงานฝ่ายบุคคล ที่บริษัทที่ผมทำงานอยู่ พีแอนเป็นคนอำเภอหางดงที่เชียงใหม่ด้วยเช่นกันจึงจัดการเรื่องตั๋วเดินทางให้กับผม       ตีห้าครึ่ง ผมมาถึงสถานีขนส่งอาเขต ซึ่งเป็นสถานีขนส่งของจังหวัดเชียงใหม่ ทันทีที่ก้าวลงจากรถ แว่นตาของผมเต็มไปด้วยไอน้ำจากความเย็นที่เกาะจนมองอะไรไม่เห็น จนผมต้องถอดแว่นเก็บใส่ลงในกระเป๋า บางที่ไม่ใส่แว่นผมก็รู้สึกมั่นใจในตัวเองมากกว่า……... ลมหนาวและอากาศเย็นพัดมาสัมผัสตัวผม ผมตัวสั่นเล็กน้อยด้วยอากาศหนาวของที่นี่ ผมรู้สึกดีใจและตื่นเต้นเป็นเพราะผมมายืนอยู่ที่นี่แล้ว ที่เชียงใหม่ที่ที่หลายคนปราถนาจะมาไงละ ผมแอบกลัวเล็กน้อย เพราะนี่คือการพบกันครั้งแรกของผมกับนุ ผมคิดไปว่าหลังจากที่เราเจอกันแล้ว มัน จะเป็นยังไง เราจะเข้ากันได้รึปล่าว? ผมไม่ค่อยชอบความรู้สึกแบบนี้เลย การที่ต้องเจอกับคนแปลกหน้าคงจะลำบากไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงดี แต่จริงๆแล้วเราคือคนแปลกหน้าที่รู้ใจกันดี หากมองความรู้สึกที่เรามีให้กันมา เราเป็นคนที่คุ้นเคยและรู้ใจ เราคงจะเป็นคนแปลกหน้าที่รู้จักกันดี…… เพียงแค่เราไม่เคยเจอกันมาก่อนเท่านั้นเอง       ความจริงแล้วนุไม่ได้อยู่ในตัวเมืองเชียงใหม่ บ้านของนุอยู่ห่างจากตัวเมืองเชียงใหม่ออกไปประมาณ 40 ก็โลเมตร ซึ่งเป็นอำเภอรอบๆของเชียงใหม่ที่เป็นเขตต่อระหว่างเชียงใหม่และลำพูน นุต้องตื่นตั้งแต่ตี 3 เพื่อเตรียมตัว และขับรถจากบ้านมารับผมให้ทัน มันหมายถึงว่านุต้องขับรถในระยะทางไกลกว่า 40 กิโลเมตร ฝ่าความหนาวตั้งแต่เช้ามืด ฝ่าอากาศที่หนาวเย็นในระยะทางที่ไกลมารอรับผม บางทีความรักก็เป็นแรงผลักดันที่ให้เราทำอะไรที่ยิ่งใหญ่ แม้แต่เรื่องยากๆมันก็จะดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กง่ายในสายตาของเรา นุต้องออกบ้าตั้งแต่เช้ามืดขับรถในระยะทางไกลส่วนผมเองก็เดินทางข้ามโค้งมาหลายร้อยพันโค้ง เพียงเพื่อจะมาพบกับคนๆเดียว เราทั้งคู่ต่างไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยและไม่คิดซักนิดว่ามันห่างไกลเพียงได จากคุณ : ชายกลาง (mytohn) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 53 00:03:41

ความคิดเห็นที่ 4 # นุมาถึงแล้ว โดยที่ผมยืนรออยู่หน้าเซเว่น อีกฟากของสถานีขนส่งอาเขต ในใจผมก็ยังคิดว่า มันจะเป็นยังไงนะ เมื่อเราเจอกัน มันจะเป็นอย่างที่เราเคยคุยกันมาก่อนหน้านั้นหรือปล่าว แล้วนุก็เดินเข้ามาทักทายผม นุ : สวัสดีครับ ทอย : มานานรึยัง นุ : เพิ่งมาถึงนี่แหละครับ เอารถจอดไว้ตรงนู้นแหนะ ขอโทษด้วยนะครับ มาช้าไปหน่อย ขอโทษนะครับที่ต้องรอนาน ทอย : ก็ไม่นานหรอก แป๊บเดียวเอง นุ : พี่เดินทางมา คงยังจะไม่ได้ทานอะไรมาแน่ๆ เลย หาอะไรกินก่อนดีกว่านะนะครับ ทอย : อืมก็ดีเหมือนกัน นุ : กินร้านไหนดีครับ พี่อยากจะกินอะไร ทอย : อะไรก็ได้ อาหารง่ายทั่วไปก็ได้ครับ เราเลือกร้านอาหารตามสั่งที่สถานีขนส่งอาเขต เพราะผมหนักเหลือเกินกับเป๋าที่มันพะรุงพะรังรอบตัว จึงอยากจะเข้าห้องพักเป็นอันดับแรก เก็บข้าวของก่อนให้เรียบร้อย นุเป็นเด็กธรรมดา ที่ยังไม่รู้จักการแต่งตัว การดูแลตัวเองอะไรใดๆเลย นุดูตัวเล็กราวกับเด็กประถม ในความรู้สึกที่ผมมองนุครั้งแรกแล้ว เหมือนกับผมกำลังนั่งคุยกับหลานตัวเองที่บ้านอยู่ยังไงยังงั้น ไม่ได้มีความรู้สึกว่านี่จะเป็นคนที่ผมรักหรือเป็นแฟนได้ซักเท่าไหร่ ในขณะที่เรานั่งทานข้าว ผมเริ่มบทสนทนาและชวนนุคุย เพราะมองดูเหมือนนุจะเกรงผมอยู่เหมือนกัน ผมคุยมากขึ้น เพื่อที่จะละลายบรรกากาศ ให้มันดูเป็นกันเองและไม่ตรึงเครียด ดูเหมือนว่ามันจะดีขึ้น เราทั้งคู่ดูหายเกรงใส่กัน แค่ 5 นาทีผ่านไปเราเริ่มคุยกันมากขึ้น เราเข้ากันได้จนเหมือนที่เราเคยคุยกันทางโทรศัพท์ในช่วงเวลาที่ผ่านมาโดยไม่รู้สึกมีอะไรที่แปลกต่อกันแล้ว อาจจะเป็นเพราะความคุ้นเคยและความผูกพันที่ผมมีให้ต่อนุ ภาพของเด็กแปลกหน้าคนนึงหายไปแล้ว ในตอนนี้ความรู้สึกของผมนุคือคนพิเศษของหัวใจของผม # เช้าวันนั้นผมหอบกระเป๋าข้าวของพะรุงพะรังนั่งซ้อนท้ายมอไซค์นุ โดยที่นุเป็นคนขับมอไซค์เพื่อหาโรงแรมที่พักในตัวเมืองเชียงใหม่ ระหว่างทางที่เราขับมอไซค์ผ่านแต่ละที นุจะแนะนำสถานที่ต่างๆและความเป็นมาของเชียงใหม่ให้ผมได้รู้จัก ราวกับว่านี่คือไกด์พานักท่องเที่ยวมาทัวร์ท่องเที่ยวก็ไม่เชิง ผมนั่งตัวเกรงหลังมอไซค์ฟังสิ่งที่นุสาธยายให้ฟัง ผมกลัว!! เพราะผมไม่ได้นั่งมอไซค์มาเป็นเวลานานหลายปีแล้วเลยไม่คุ้นกับมันซักเท่า ไหร่ “ทำไม่ต้องนั่งตัวเกรงขนาดนั้น กลัวอะไรหรอ ถ้ากลัวก็กอดหลังผมสิ”  นุแนะนำผมให้เกาะหลังไว้ให้แน่นๆ จะได้ไม่ต้องกลัว แต่ผมยังนั่งตัวตรง สองมือจับท้ายมอไซค์แน่น บางทีนุก็แกล้งขับรถส่ายไปมา ให้ผมตกใจเล่น เพราะรู้ว่าผมกลัว --' จากคุณ : ชายกลาง (mytohn) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 53 00:07:23

ความคิดเห็นที่ 5 #       บรรยากาศของเชียงใหม่ในตอนเช้าช่วงสวยงามจริงๆ อากาศเย็นๆตอนเช้าของที่นี่ บนท้องถนนในยามเช้ามีเพียงรถไม่กี่คันที่วิ่งอยู่ ไม่เบียดเสียดยัดเยียดเหมือนกับท้องถนนที่กรุงเทพ อากาศบริสุทธิ์และไอหมอกในตอนเช้าทำให้ผมสดชื่นและรู้สึกสบาย นุกำลังพาผมขับมอไซค์ข้าม สะพานที่มีแม่น้ำปิงไหลพาดผ่าน แม่น้ำปิงไม่ได้ดูใส แต่ดูสงบ กระแสน้ำดูนิ่ง ไม่เชี่ยวกราด เหมือนแม่น้ำสายใหญ่ที่ในอื่น ในระหว่างนัั้นนุก็จะฮัมเพลง "ล่องแม่ปิง" อยู่เป็นช่วงๆ จนผมจำเพลงนี้ได้ขึ้นใจ เพราะเนื้อเพลงกล่าวถึงความเป็นเชียงใหม่ที่ผมสามารถสัมผัสได้ ข้ามฟากของสะพานคือตลาดวโรรสหรือกาดหลวง “กาด “ ในภาษาเหนือแปลว่า "ตลาด" ผู้คนที่นี่เรียกตลาดทุกที่ว่ากาด ตลาดวโรรสเป็นแหล่งดอกไม้และผลไม้สด ในช่วงตอนเย็นก็จะมีก็เสื้อผ้าและของใช้สอยทั่วไปและของกินพื้นเมืองมาวางขาย ทำให้เราเดินเล่นซื้อของไปด้วยหาของหิวก็หากินไปด้วยได้เลย ผู้คนมักจะมาเดินที่นี่หากจะซื้อเสื้อผ้าหรือของใช้สอยส่วนตัว    เมื่อเข้าสู่เขตตัวเมืองเชียงใหม่หากเราแหงนมองหน้าขึ้นสูงซักหน่อย เราก็มองเห็นพระธาตุดอยสุเทพที่ตั้งอยู่บนดอยสูง และ มีกลุ่มเมฆหมอกขนาดใหญ่พาดผ่านท้องฟ้าตัดกับขุนเขาของเมืองเชียงใหม่ เป็นภาพความงามของธรรมชาติ เคียงคู่กับสิ่งก่อสร้างที่คนสร้างขึ้นมาและเข้า กันได้อย่างลงตัว # ถึงห้องพักแล้ว ผมเลือกห้องพักที่บริเวณถนนในเขตสวนดอก จากในบรรดาห้องพักหลายๆที่ที่เราไปดูมา พื้นที่แถวนี้โดยเป็นเขตพื้นที่หน้ามหาลัยวิทยาลัยเชียงใหม่ ผมล้มตัวลงนอนบนที่นอนด้วยความเหนื่อยล้า นุ : มาที่นี่เดียว ไม่มีคนรู้จัก ไม่เคยมาก่อน ไม่กลัวบ้างหรอ ทอย : กลัวสิทำไมจะไม่กลัว กลัวจะโดนหลอก ทั้งกลัวจะถูกทิ้งด้วย ถ้าเจอกันแล้วนุทิ้งเรา         เราก็คงจะทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน เพราะไม่รู้จักใคร ไม่รู้จักที่ไหนเลย นุ : มาถึงที่นี่แล้ว ยังไงผมก็จะอาสาดูแล ผมไม่ทิ้งหรอกครับ แต่ว่าผมไม่ได้เอาอะไรมาด้วยเลย        ผมคงต้องกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าและของใช้ก่อนนะครับ รอที่ห้องนะครับ        ต้องบอกแม่ด้วยครับว่าจะไม่กลับบ้าน กว่าผมจะขับรถกลับไปถึงบ้านและกลับมา        ก็คงจะหลายชั่วโมงคงใช้เวลานานและสายๆ พี่รอได้รึเปล่าครับ ทอย : ได้สิ ก็พอดีจะได้นอนพักด้วย กลับมาแล้วก็โทรมานะ นุ : ครับผม ไปแล้วนะ เดี๋ยวมานะครับ พี่นอนพักผ่อนไปก่อนได้นะ ทอย : อืม นุ : อยู่ได้ไม่เป็นไรนะ นุล็อคประตูและเดินออกจากห้องไป ผมหลับไปด้วยความเหนื่อยจากการเดินทาง จนตื่นมาอีกทีก็เที่ยงแล้ว นุยังไม่มา ผมหยิบมือถือขึ้นมานอนเล่นเกมส์รอแก้เบื่อ แบตเตอรรี่มือถือไกล้จะหมดทุกที แต่ผมไม่มีที่ชาร์จมาด้วย ก็เลยต้องรอที่ชาร์จมือถือจากนุเท่านั้น แบตเตอรรี่มือถือของผมเตือนไกล้จะหมดจนเครื่องจะดับแล้ว แต่นุยังไม่มา ผมเริ่มหวั่นๆและนึกกลัวขึ้นในใจ “ถ้าเกิดนุไม่มาละ แล้วผมจะทำยังไง เชียงใหม่ผมยังไม่เคยมาที่นี่มาก่อนเลย ไม่รู้จักใครเลย และผมก็ไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาเลย แบตเตอรี่มือถือก็จะหมด แล้วผมจะติดต่อใครยังไง ความกลัวเริ่มเกิดขึ้นในใจของผม……..” ... จากคุณ : ชายกลาง (mytohn) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 53 00:15:53

ความคิดเห็นที่ 6 # ก๊อก ๆ ๆ….. เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทำให้ผมดีใจมาก เพราะนุกลับมาแล้ว นุกลับมาตามที่บอกกับผมไว้ และนุไม่ทิ้งผมไว้ที่นี่ นุหอบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เหมือนว่ากำลังจะหอบเสื้อผ้าตามหนีใครยังไงยังงั้น ทำให้ผมเข้าใจว่าการที่นุเลือกกลับมาหาผม ใจของนุเองก็คงจะรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม เราเดินทางมาเพื่อใช้เวลาร่วมกัน แต่ผมก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเด็กคนนึงถึงได้ยอมทุ่มเทตัวเองมากมายขนาดนี้ เหตุผลทั้งหมดคงจะมาจากความรัก..... นุ : แม่เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้ครับ จัดของใช้ทุกอย่างให้หมด เพราะผมเองเลือกเสื้อผ้าไม่เป็นหรอก       เสื้อผ้าใส่ยังซื้อไม่เป็นเลย ทุกอย่างแม่และพี่สาวจะเป็นคนจัดการให้หมดเลยครับ ทอย : อ้าวแล้วออกมาแบบนี้ ที่บ้านไม่ว่าหรือไม่สงสัยเอาหรอว่าจะไปไหน นุ : ก็บอกแม่ว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆครับ คงจะไม่ได้กลับไปนอนที่บ้าน       ผมเองไม่เคยออกจากบ้านไปเที่ยวหรือค้างที่ไหนมาก่อนเลย นี่เป็นครั้งแรก สิ่งที่นุทำมันอาจจะเป็นการดูไม่เหมาะสมซักเท่าไหร่นัก และผมก็อดคิดไม่ได้ว่าคนรอบข้างนุ จะห่วงเค้าแค่ไหน แต่ผมก็รู้สึกดีใจและขอบคุณในสิ่งดีๆที่นุมอบให้กับผมในตอนนี้ ผมรู้แล้วว่านุคิดและตั้งใจยังไง เหมือนกับว่าเรารู้จักซึ่งกันและกันมานานแล้วโดยที่ไม่ต้องพูดว่าเราจะต้อง แสดงออกต่อกันยังไง นุหอบของใช้ทุกอย่างมาจากบ้าน ผมหมดความสงสัยเรื่องระหว่างเราไปแล้ว ว่าเราคิดต่อกันยังไง  เราจะเข้ากันได้รึปล่าว แต่นับจากนี้คือช่วงเวลาที่เราสองคน จะได้ใช้ช่วงเวลาความสุขที่มีทั้งหมดร่วมกัน # เริ่มจะเย็นแล้วนุพาผมไปไหว้ครูบาศริวิชัยที่อยู่บนทางขึ้นดอยสุเทพเป็นที่แรกของการมาเที่ยวเชียงใหม่ของผม ครูบาศรีวิชัยเป็นพระที่ชาวเชียงใหม่นับถือเคารพศักการะและเป็นพระประจำบ้านเมืองเชียงใหม่ ดังนั้นการมาเชียงใหม่จึงจะต้องมากราบไหว้ขอพรครูบา จุดที่ขายดอกไม้ธูปเทียนเครื่องไหว้ มีอยู่หลายร้านซึ่งคนขายจะต้องคอยตะโกนเรียกลูกค้าแข่งกันเพื่อให้มาซื้อที่ร้านของตน ถ้าเกิดว่าคุณหันไปสบตากับคนขายร้านไหน นั่นแหละคุณจะต้องได้พวงมาลัยจากร้านนั้นไป......^^ ผมจุดธูปเทียนตั้งบนเชิงเทียนและนุก็เอาเทียนที่จุดของตัวเองมาตั้งคู่กับผมแล้วบอกว่า “มันต้องอยู่ด้วยกันเพราะว่าเราคู่กัน” ผมอธิษฐานขอพรกับครูบาว่า ขอให้ผมได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง และขอให้ผมกับนุเราได้มาไหว้ท่านเคียงข้างกันอีก มันก็แปลกที่ที่ปกติผมไม่ไหว้พระเลย เพราะผมไม่ได้นับถือศาสนาใดๆเป็นหลัก แต่ผมยึดถือสิ่งดีๆที่แต่ละศาสนาสอน เอาคำสอนดีๆในทุกศาสนามาปรับใช้ ผมจึงไม่ได้ยึดถือตามศาสนาใดที่ชัดเจนเป็นหลัก แต่สำหรับครูบาเหมือนกับเป็นพระที่ผมเคารพบูชา นับถือท่านด้วยใจศรัทธา และเป็นพระเพียงองค์เดียวที่ผมกราบไหว้ ทุกครั้งที่ไปเชียงใหม่ผมก็จะต้องไปกราบไหว้ขอพรกับท่านทุกครั้ง และผมก็จะอธิษฐานทุกครั้งว่าขอให้ผมได้กลับไปที่นั่นอีก ทางขึ้นดอยสุเทพค่อนข้างจะคดเคี้ยวและสูงชัน นุเองไม่มั่นใจกับสภาพมอไชต์ของตัวเองที่เริ่มเก่าแล้ว บวกกับเป็นห่วงกลัวว่าผมจะลำบาก เราจึงตกลงที่จะขึ้นบนดอยโดยรถสองแถวประจำทางที่จอดรับส่งนักเที่ยวบนทางขึ้นดอย "480 ครับ 2 คน คนละ 240 " นุดึงแขนผมออกมาในขณะที่ผม ยังไม่ทันจะหายอึ้งกับราคาค่ารถที่เรียกมา นุบอกว่านั่นเป็นราคาที่แพงมาก พอเค้ามองเห็นเราเป็นนักท่องเที่ยวก็เป็นยังงี้ คนขับรถมักจะเรียกร้องราคาที่สูงๆไว้ "เอามอไซค์เราขึ้นไปเองก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก" นุบอกกับผม หลังจากที่เราเดินออกมาจากตรงนั้น คนขับรถจึงร้องเรียกเสนอราคาให้เราอีกครั้ง "240 โอเคมั้ยสำหรับสองคน " "ไม่เป็นไรครับ เรามีมอไซค์…….." หากผมไม่ได้มากับคนในท้องที่ผมก็คงจ่ายค่ารถเกือบ 500 บาท ให้กับคนขับรถไปแล้ว จากคุณ : ชายกลาง (mytohn) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 53 00:19:44

ความคิดเห็นที่ 7 # การที่จะขึ้นดอยสุเทพถ้าเป็นคนเชียงใหม่ส่วนมากก็จะใช้มอไซค์ขับขึ้นลงกันเอง เพราะมีความเชียวชาญเส้นทางอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ก็ต้องเหมารถแดง ซึ่งเป็นรถประจำทางที่วิ่งบริการให้กับนักท่องเที่ยวที่ไปเยือนเชียงใหม่ โดยปกติจะมีเทศกาลเดินขึ้นดอยในช่วงวันเข้าพรรษาของทุกปี ซึ่งเป็นเทศกาลที่สำคัญของคนที่นั่น ผู้คนจำนวนมากจะร่วมกันเดินเท้าเปล่าขึ้นไปยังดอยสุเทพในค่ำคืนนั้น โดยจะมีขบวนแห่สักการะจากชุมชนต่าง ร่วมแห่ขบวนเดินขึ้นดอยด้วย ถือเป็นช่วงเวลาที่สำคัญของคนเชียงใหม่ที่จัดขึ้นทุกปี ในการแสดงความศรัทธาและเพื่อสักการะบูชาพระธาตุดอยสุเทพ อีกทั้งยังเป็นช่วงเวลาที่หนุ่มสาวคู่รัก ใช้เวลาช่วงนี้เป็นบทพิสูจน์ความรักด้วย หากคู่ไหนที่สามารถเดินขึ้นลงดอยด้วยกันได้โดยไม่มีปัญหา คู่นั้นก็จะ เป็นคู่รักที่คบกันไปยาวนาน เพราะด้วยความยากลำบาก เส้นทางยาวไกลและความสูงชัน กว่าที่จะไปถึงยอดดอยถือเป็นบทพิสูจน์ความรักได้เป็นอย่างดี บางคู่ก็ต้องเลิกกันระหว่างทาง เพราะความเหนื่อยล้าและยากลำบากของเส้นทาง ถ้าคู่ไหนมีความอดทนน้อย ก็จะเกิดความเห็นแก่ตัวขึ้นมา การเดินขึ้นดอยจึงเป็นบททดสอบของคู่รักได้ดี เมื่อต้องเจอกับความยากลำบากทั้งคู่จะคอยช่วยเหลือหรือว่าทิ้งกันไปหรือไม่ ในวันนี้นุกำลังพาผมขับรถขึ้นไปยังดอยสุเทพ เส้นทางค่อนข้างจะคดเคี้ยว ต้องคอยระวังพอสมควรหากไม่ใช่คนท้องถิ่น แต่สำหรับนุแล้วไม่มีอะไรให้กังวลเลย เมื่อยิ่งขึ้นไปสูงเท่าไหร่อากาศก็ค่อยเริ่มลดเย็นลงเรื่อยๆ บวกกับต้นไม้สูงน้อยใหญ่ที่ขึ้นตามริมทาง ทำให้เพิ่มความเย็นของอากาศมากขึ้น ยิ่งรถพาเราเคลื่อนตัวขึ้นสูงเท่าไหร่ ภาพของเมืองเชียงใหม่ก็ค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆ มันเป็นภาพของความสวยงามเมื่อเรามองลงมาจากที่สูง ในขณะที่นุก็ฮัมเพลง "ล่องแม่ปิง" ไปด้วย มือข้างหนึ่งของนุกำลังบิดอยู่ที่คันเร่งเบื่อควบคุมความเร็วของรถ ส่วนมืออีกข้างของนุเอื้อมมาจับมือของผม ไปแนบไว้ที่เอวและกำมือผมไว้แน่นโดยไม่ยอมปล่อย ความรู้สึกของผมหวั่นๆ ผมยังแคร์สายตาของผู้คนที่มองมาที่เราเมื่อรถวิ่งสวนกัน บางทีผมอาจจะกลัวและคิดแคร์คนอื่นมากไป แต่ผมก็ปล่อยมือให้นุจับมือผมไว้อยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่พูดอะไร เพราะลึกๆในใจแล้วมันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ผมเองอยากจะแสดงออกซึ่งความรักเหมือนกับคนอื่นๆที่เค้าทำกัน แต่ผมยังกลัวเกินไป ผมยังไม่กล้าพอ หากถ้าจะนึกถึงฉากหนังรักโรแมนติกซักเรื่อง ตอนนี้ผมคงจะนึกถึงฉากรักใน "The Letter" ฉากที่ต้นขับมอไซค์พาดิวเที่ยวรอบๆที่ทำงาน ซึ่งสองข้างทางเต็มไปด้วยความร่มรื่นของต้นไม้น้อยใหญ่ แต่นี่คนที่กำลังขับมอไซค์และกุมมือผมอยู่ไม่ใช่ต้น และคนที่นั่งซ้อนทายก็ไม่ใช่ดิว แต่นี่คือตัวผมเอง มันไม่ใช่ฉากหนึ่งในหนังรักโรแมนติกแต่อย่างใดแต่เป็นความจริงของผมในตอนนี้ ------ -- จากคุณ : ชายกลาง (mytohn) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 53 00:23:48

ความคิดเห็นที่ 8 ลงบทที่ 1 ตอนทีี่ 3 เสร็จแล้วครับ ต่อไปก็พร้อมแล้วครับที่จะลงมือเขียน ตอนที่ 3 บทที่ 2 ต่อ ยังไงเสร็จแล้วจะรีบเอามาลงนะครับ จากคุณ : ชายกลาง (mytohn) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 53 00:24:46

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วนึกถึงตอนไปเชียงใหม่ครั้งแรก ตื่นเต้น แต่แอบกลัวอยู่เหมือนกัน รอตอนต่อไปนะคะ :D จากคุณ : Hey VEE เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 53 11:56:06

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านอยู่นะค่ะ จากคุณ : คุณหนูเอ๊าะอ๋อ เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 53 23:36:01