ความคิดเห็นที่ 1 ๐ คุณค่า..ที่ปรากฏ ๐ ๐ ด้วยสองเท้าก้าวย่างสู่ทางเปลี่ยว แม้นโดดเดี่ยวเดียวดายยังบ่ายหน้า เหยียบเส้นทางคดเคี้ยวเลาะเลี้ยวมา เอาชีวิตฉกาจกล้าเข้าท้าทาย ๐ ใบไม้บางหลุดขั้วทิ้งตัวต่ำ เมื่อลมร่ำนกร้องแดดส่องฉาย ลอยริกริกพลิกหมุนท่ามอุ่นอาย ของแดดสายสีสันพฤกษ์พรรณา ๐ เป็นเศษซากไร้ค่าอยู่คาพื้น จนทับถมเต็มตื้นทั้งผืนป่า ในเส้นทางผ่านต้อง..ด้วยสองตา จึงเหมือนไร้คุณค่าให้อาวรณ์ ๐ ครั้งติดก้านลมไหวก็ไกวแกว่ง จนลมแรงโหมฉุดก็หลุดร่อน ตราบลมล่องเบาบางในต่างตอน จึงอาจผ่อนซัดส่ายจากสายลม ๐ บ้างหล่นด้านปริ่มแช่กระแสโศก แรงกระแสลมโลกก็โบกบ่ม ก่อนธารโศกหมุนถ่วงแล้วล่วงจม ลงทับถมที่ใต้กระแสธาร ๐ ริมทางแว่วเสียงนกดังปกป่า มฤคาก็ขยับร่วมขับขาน จนอื้ออึงก้องศัพท์อยู่นับนาน และบรรสารเสียงสู่ไม่รู้แล้ว ๐ เหมือนสำแดงส่วนโศกให้โลกทราบ แทนความวาบวับรอยแห่งพลอยแก้ว ว่ากำสรดรออยู่...จงรู้แกว จงอย่าแผ้วพานพบ – ให้หลบเร้น ๐ แว่ววิหคขับขานประสานหมู่ ก็แว่วอยู่เรื่อยไปมองไม่เห็น เพียงสดับรับรู้..ที่..อยู่..เป็น ก็คงเช่นนั้นเอง..วังเวงไพร ๐ ทั้งใบแห้ง-ดอก-เมล็ด..ฤๅเล็ดลอด จากหล่นทอดทิ้งลงปลิดปลงได้ ที่ไร้ค่า..เหี่ยวแห้งถมแหล่งไป ที่งอกใหม่จะตระการ..ให้ผ่านมอง ๐ คุณค่าย่อมเกื้อหนุน..สู่คุณค่า แม้ถึงคราร่วงหล่น..อาจหม่นหมอง หากหน่อใหม่..จะทอดรับการจับจอง เติมเต็มการเกี่ยวดอง..สู่ห้องใจ แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 53 09:08:51 จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 09:08:09

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีครับคุณอาลีอา...คุณเรียวรุ้ง ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟครับ.. ไม่ใช่นารีปราโมชอย่างเคยครับ...อิๆๆ จะเอามาลงวันละบท.... ๐ มายารูป....๐ (เขียนตอนพระพรหมเอราวัณถูกคนบ้าทุบแตกละเอียด) ๐ แล้วอีกรูปเคารพก็จบสิ้น แหลกคาถิ่นคาที่เคยมีอยู่ อนิจจา...รูปทองเมื่อมองดู กลิ้งกองคู่..ตีนต่ำที่ย่ำเดิน ๐ ปราศจากปวงฤทธิ์จักบิดผัน ให้ทุพพลบากบั่นช่วยสรรเสริญ หรือเรื่องราวเลอเลิศฟังเพลิดเพลิน เพียงหยอกเอินมิจฉาศรัทธาชน ๐ ค้อนฟาดลง...รูปเห็นแหลกเป็นเสี่ยง พร้อมเรื่องเรียงสำทับใจสับสน กลับว่าฟ้าอาเพศเป็นเลศกล บอก...อับจนสิ้นคิดเกินพิศพ้อง ๐ โอ..รูปปั้นปูนเปล่าทอดเงาร่าง หักกลิ้งกลางเงาแสงที่แบ่งส่อง รูปเอยรูป...แหลกคาให้ตามอง ตาเอยตา...จับจ้อง ให้ตรองตาม ๐ ความเพริดแพร้วพิสดาร...ล้วนผ่านถ้อย ที่พร่ำร้อยร่วมร้องหนึ่งสองสาม บันลือฝันร่วมพจน์แสนงดงาม จนทั่วคามถิ่นแคว้นเชื่อแสนยา ๐ ตัวตนยังยากรู้จะดูแล จักเผื่อแผ่ฤทธิภาคย่อมยากหา เกิดจากความไหวสั่นแห่งปัญญา ที่ติดคาคอยประทุษจนสุดล้าง ๐ พรหมจรรย์แห่งพุทธพิสุทธิ์สรรค์ เหมือนถูกบั่นจากใจจนไกลห่าง มาไหว้รูปพราหมณ์เพ่งจิตเคว้งคว้าง สองตาถ่างรอฤทธิ์ลิขิตกรรม ๐ อันพุทธ พราหมณ์เทียบนัยล้วนไกลลิบ อย่ามั่วหยิบพูดปนให้คนขำ อัตตาอาตมันจงหมั่นจำ คือเขาพร่ำศรัทธาด้นฝ่าไป ๐ มือพนมก้มกราบระนาบพื้น เพียงเพราะตื่นศักดิ์สิทธิ์เขาคิดให้ โอ้...หนอพุทธกลิ้งเกลือกกลางเมือกไคล ที่โลมให้หัวผงก....อยู่วกวน จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 14:53:32

ความคิดเห็นที่ 3 ลืมรูปประกอบเสียได้... จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 14:54:58

ความคิดเห็นที่ 4 ... มาคราวนี้ หวาน "หลาก" อารมณ์ จริงๆ ค่ะ ... จากคุณ : ploythana เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 15:34:38

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีค่ะคุณสดายุ... อ่านกลอนของคุณเเล้วมาอ่านของตัวเอง รู้สึกอ๊ายอายค่ะ ทำยังไงจะเขียนกลอนได้ไพเราะเช่นคุณบ้าง เคยคุยกับพี่คนนึง คุณก็คงรู้จัก พี่เขาบอกว่า อ่านกลอนของคุณครั้งใด ก็ให้เคลิบเคลิ้ม 555 ท่าจะจริงเเฮะ จะติดตามอ่านกลอนของคุณต่อไปเรื่อยๆนะคะ. จากคุณ : อาลีอา เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 18:42:44

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีครับคุณพลอย.... ครับหลากหลายลีลา...กำลังจะเขียนแนวนี้ให้มากขึ้น... การเมืองสังคมครับ.... อาลีอา... ไม่ต้องอายครับ....ผมเขียนมาตั้งแต่ปี 2002 และที่เขียนตอนนั้น ลบทิ้งหมดแล้วครับ...เพราะมันไม่ได้เรื่องเลย ลองนึกถึงคำที่เราใช้สิครับ...เขาใช้ได้เราก็ใช้ได้..ก็คำไทยเหมือนๆกัน เพียงแค่เราคิดว่าสำนวนแบบนี้คนเขาพูดกันไหม ?...เท่านั้นเอง หากคนเขาไม่พูดกันแล้วเรามาเขียน...มันก็จะอ่านแล้วแปลกๆอยู่สักหน่อย แปลว่าเราไม่เขียนแบบที่คนพูดกัน....แล้วเราเขียนแบบไหนนี่ ? เราอาจต้องถามตัวเอง บางคนไม่ยอมเรียนรู้ครับ...ใช้คำกลับหน้าหลังอ่านแล้วไม่รู้เรื่องว่าจะสื่ออะไร...ยังเขียนได้ยาวๆโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย...หาอ่านได้ไม่ยากครับ ตามกระดานกลอนทั่วไป ความชอบ...จะทำให้เราตั้งใจทำ..อะไรก็ตาม..เราชอบเราจึงทำ เมื่อทำก็อยากทำให้ดี...ผมว่ามันธรรมดามาก... คุณเชื่อไหมส่วนมากเป็นผู้หญิงที่มีทิฐิมานะและคิดเรื่องเสียหน้าเสียตาน้อยและกล้าพูดถึงตัวเองแบบคุณ...ผู้ชายหายากมากครับ..น้อยมาก . . . ในถนนนักเขียน>>คลังกระทู้เก่า>>บทกวี>>เปิดหน้าแรก...ลงไปจนสุด....Next 700 ต่อไปสัก 8-9 ครั้งจะเจองานเก่าที่ไม่ได้เรื่องของผม....แล้วจะรู้ว่าผมเขียนไม่ได้เรื่องขนาดไหน....555 อย่าอายงานตัวเองเลยครับ... จิตใจกว้างขวางกว่าผู้ชายจำนวนมากเสียอีก.... ขอบคุณเพื่อนที่พูดถึงด้วยนะครับ แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 53 22:01:39 จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 21:54:16

ความคิดเห็นที่ 7   " จากคุณ : ฮกกงจื้อ (the darkknight) เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 22:39:58

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีครับคุณชายค้างคาว.... ภาพงดงามมากครับ...ผมชอบเรื่องอวกาศและดวงดาว... แต่หาภาพถูกใจยากเหลือเกิน ๐ ยามเช้า......๐ ๑. มาลีอวลกลิ่นฟุ้งแต่รุ่งสาง แทรกระหว่างช่วงจันทร์ผละพันแสง ลมอุษาผ่านลำมาย้ำแยง ก่อริ้วแหล่งเกลื่อนเกล็ดของเพชรร้าว ๒. ชั่วโคมฟ้าลอยดวงขึ้นสรวง/ส่อง หมอกจำต้องจำพรากจำจากหาว นานเพียงใดน้ำค้างหยดพร่างพราว จะยังวาวแสงวับให้รับรู้ ๓. อ่อนไหวต่อปรากฎ..จึงหมดสิ้น เลือนจากถิ่นจากที่เคยมีอยู่ คน/พฤกษ์/สัตว์/ฟ้า/ดิน/ทั้งสินธู ยากเลี่ยงสู่วงเวียนการเปลี่ยนแปลง ๔. ช่วงคำนึงไหวหวั่นของวันเก่า ล้วนเปลืองเปล่าสับสนกลางหนแห่ง เพียงหนึ่งผู้ตาต่ำต้องสำแดง วนสอดแสร้งสร้างซ้ำรอยจำนง ๕. ยินบรรหารปรากฎเป็นพจน์สวย ล้วนฉาบด้วย..แง่มุมความลุ่มหลง ร้อนในอกจากคิดจักปลิดปลง แค่เสพมงคลถ้อย..ใช่ลอยพ้น ๖. เตือนตาทุกสบต้องครรลองโลก ที่โบยโบกทำนองเพลงหมองหม่น เตือนจิตตัวอย่าพลั้งสู่วังวน ที่ทุกข์ทนทดท้อนั้นรอคอย ๗. ชั่วเพียงคิดผ่านคำแล้วย้ำขาน คืออัตตาเบ่งบานออกผ่านถ้อย ลืมตัวตนตามคิดจนจิตลอย คำก็พลอยกดชีพเทียวบีบคั้น ๘. กำเนิดท่ามขอบขันธ์ห้วงอรรณพ ทุกสิ่งสบส่งให้จิตไหวหวั่น ทุกสิ่งทราบบันลือ/หลง/ดื้อรั้น แต่กระนั้นโง่อยู่ไม่รู้แล้ว ๙. เหมือนเข้าใจตัวตน...ทั้งคนอื่น จึงพูดขืนกลบแก้อยู่แน่แน่ว สบตาที่วาบเต้นจึงเห็นแวว ว่าเพียงแนวข่มเข็ญบนเส้นทาง ๑๐. มาลีอวดสีงามในยามสาย หอมกำจายภู่วนทั้งบนล่าง หวานหอมดังข่ายขุมแห่งหลุมพราง รสจักจางจากลิ้นได้สิ้นฤๅ ? จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 07:51:22

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณสำหรับคำพูดที่ทำให้รู้สึกดีมากๆค่ะอิอิ ว่างๆจะลองไปรื้องานเก่าๆที่คุณบอกว่าไม่ได้เรื่องของคุณอ่านดูค่ะ แล้วจะตามอ่านต่อไปนะคะ.. จากคุณ : อาลีอา เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 08:04:06

ความคิดเห็นที่ 10 ครับลองดูนะครับ มีคนเคยบอกผมว่า..เวลาเขียนเสร็จ..ให้ทิ้งไว้ก่อนสักวันหนึ่ง.. ไปทำอะไรก่อน...แล้วค่อยมาอ่านดูใหม่...แล้วเราจะเห็นข้อ บกพร่องของตัวเอง...แก้ไข...แล้วทิ้งไว้อีก...แล้วมาดูอีก แล้วค่อยโพสต์ครับ.... . . กับเกลื่อนกลาดใบบางกล่นกลางพื้น ราวกลบกลืนปถวีด้วยสีสัน หากเพียงลมโบกเบาใต้เงาวัน กลับพลิกผันขอบด้านปลิวผ่านตา . กับหล่นใบไม้สุมห่อหุ้มพื้น ราวแตะตื่นสำนึกให้ศึกษา ด้วยใบบางกลางแดดที่แผดมา เคยแผ่เย็นล้ำค่ากลางป่าไพร . เพื่อสรรพวเนจรได้ผ่อนร่าง อบสรรพางค์ลบเข็ญด้วยเย็นใกล้ แม้เส้นทางร้อนผ่าวอีกยาวไกล พร้อมรอให้ใฝ่ถึงตะบึงบิน . เกาะร่มไม้คาคบไว้หลบร้อน เพียงตะวันแสงอ่อนก็จรสิ้น เมื่อใบบนหล่นคละธรณิน จะถวิลก็แต่ร่มไว้ห่มเย็น . ประกายทอดพลอดลมที่พรมผ่าน คือตระการอัมพรเริ่มผ่อนเข็ญ ผู้เกาะคอนหลุดกล้ำจากลำเค็ญ ว่อนฟ้าเห็นครึกครื้นให้ตื่นตา . ระหว่างใบหล่นล่างจนร้างกิ่ง ถึงแดดทิ้งแรงทอดลงพลอดหา จะรู้ไหมร้อนกล้ำไม่อำลา เงาล้ำค่ากลับมาล่มร่วงห่มพื้น . ไม้ย่อมเปลี่ยวกิ่งก้านไม่นานนัก เพียงฝนหักร้อนถั่งเข้าหลั่งชื่น จะแตกเรียวเขียวระบัดยอดหยัดยืน เป็นร่มรื่นผืนใหม่แผ่ให้เงา . เก่าใบบางวางเกลื่อนกลางเถื่อนร้าง ตากตะวันร้อนพร่างรอย่างเผา เก่าจนกร่อนรูปร่างอันบางเบา รอแต่สูญสลายเปล่าให้เขาเลือน . . จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 09:33:20

ความคิดเห็นที่ 11 ไพเราะมากค่ะ ไม่สามารถจะเขียนคำอื่นได้ รู้สึกดีใจค่ะที่ยังมีคนที่เขียนบทกลอนได้ละเมียดละไมเช่นนี้ค่ะ เพราะตัวเองไม่สามารถเขียนได้ค่ะ แต่ชอบอ่านบทกลอนแบบนี้ค่ะ อ่านแล้วทำให้ร่มรื่นในจิตใจไปทั้งวัน จะคอยติดตามอ่านเรื่อยๆ ไปนะคะ เพราะเพิ่งเข้ามาเป็นสมาชิกที่ห้อง ถนนนักเขียนได้ไม่นานค่ะ จากคุณ : Mydarin เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 11:16:45

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีค่ะ คุณสดายุ.. พลอยขออนุญาต วางกลอนและโคลงของพลอย ในกระทู้นี้นะคะ (หาก ขาดๆ หรือ เกินๆ ไปบ้างก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ 55..) ขอบคุณมากค่ะ ที่เขียนกลอนที่ไพเราะฝากไว้น่ะค่ะ ... หวานมากๆ เลยค่ะ .............................................................. .............................................................. แพรพิสุทธิ์ระลอกพริ้ว......พรมผกา ระเรื่อยผูกพันธนา...........พิลาสพ้อง เย็นเยือกหยั่งมหา-..........สมุทรใหญ่ ยามอุ่นอิงกายซ้อง..........กระซิบใกล้ทรวงสินธุ์ โฉมประทินกลิ่นเจ้า..........ขจรสม ขจายส่งสายภิรมย์...........ระลึกรู้ ยาวนานยิ่งนิยม...............นิยามหยั่ง ลึกแล ไหลหลากสัมพันธ์ทู้.........ถ่องทั้งเทียมกัน แปรผันเพียงภาคน้อม.......เผยนที เวียนผ่านวันเดือนปี..........ปราศย้อน ธารทิพผาดจรลี...............จำสั่ง ใจเอย ปรกร่มเย็นคลายร้อน........สุขล้ำทุกข์หาร ขานสำเนียงดอกแก้ว.......กังสดาล จงสื่อถึงแพรธาร.............เพื่อนแท้ ระยะหว่างเติมหวาน.........วนตราบ เธอตื่นไหลหลากแม้........มุ่งคล้อยกายไกล .............................................................. .............................................................. เมื่อดวงใจ ไหวพริ้ว ตามริ้วคลื่น ประพรมชื้น ช่อไสว ดอกใบหวาม น้อมกิ่งก้าน  สะคราญโฉม ประโลมตาม ทุกโมงยาม  ที่กระแส หลากแปรไป ... ... เงาสะท้อน ซ้อนผสาน สะท้านหวิว แทรกซึมผิว ชลสินธุ์ ตราบรินไหล ที่มิเคย เฉย-หลับ เย็นจับใจ คืนความเฉิด ไฉไล สู่พฤกษ์พรรณ ... ... ต่างเกื้อกูล หนุนส่ง ยังคงรู้ - เคียงข้างอยู่  ณ น่านน้ำ สูงต่ำผัน แม้นเปลี่ยนแปลง แบ่งสาย เป็นรายวัน แต่เชื่อมผูก - สัมพันธ์ นั้นแน่นอน ... ... หวังประทิน กลิ่นหอม ให้ดอมดม คลายระทม ยามเหนื่อย ไหลเนือยอ่อน ได้เย็นสม ร่มเงา  ส่ง “เขา” จร - สื่ออาทร แทนคำ ย้ำความนัย ... ... เต็มใจชื่น ยืนต้น  เหนือพ้นน้ำ พร้อมดื่มด่ำ  สายสรวง สู่ทรวงใส เป็นสื่อกลาง ทางผ่าน  สายธารใจ คอยเฝ้าดู อยู่ไกลไกล ไม่ห่างตา ... .............................................................. ............................................................. แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 53 13:36:42 แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 53 11:55:44 จากคุณ : ploythana เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 11:54:51

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีครับคุณ Mydarin โห...เขียนแบบนี้อ่านแล้วก็เป็นปลื้มสิครับ...อิๆๆ ชื่อแปลกมากครับ...งั้นผมต้องเป็น Myrapin สินะ (พอดีว่าเป็นแฟน..เพชรพระอุมานะครับ...อย่าได้ถือสาเลย...555) ชอบอ่านแต่ไม่ชอบเขียน...ดีเลย...จะได้ไม่ต้องมาแย่งเขียนกับผม หากผมทำให้คนอ่านสักคนนึกอยากเขียนขึ้นมาได้...โลกจะรื่นรมย์ขึ้นอีกขนาดไหนนะ.... ยินดีครับ...ที่ชอบงานแนวนี้ปกติจะเขียนแต่นารีปราโมชเป็นหลัก... เพราะชอบจะให้นารีเขาปราโมชกัน.... คุณพลอย... ทั้งโคลง..กลอน...ผ่านจินตนาการที่งดงามมากครับ ปกติภาพกิ่งไม้ยื่นลงไปใกล้ผิวน้ำที่กำลังไหลน่าดูอยู่แล้ว... ยิ่งหากเป็นดอกไม้พราวไปทั้งกิ่ง...ก็ย่งงดงามมากขึ้นเพียงนั้น ภาพนี้สวยมาก...แสงที่ส่องต้องผิวน้ำที่ไหลเป็นลอนคลื่น ได้แสงที่ดีมากครับ.....เห็นแล้วสบายตา.... ยินดีมากครับที่นำโคลง และ กลอนมาวางให้อ่านกัน.... . . . ๐ ปีกแห่งรัก.....๐ ๐ สวยปีกผีเสื้อบินกลางถิ่นทุ่ง ขณะรุ่งรวิวรณ์เริ่มชอนฉาย ลำลมหอบหนาวหนักมาทักทาย แตะร่องรอยความหมายขึ้นว่ายวน ๐ แดดใสแผ่นฟ้าครามในยามนี้ เหลื่อมแสงสีอบอุ่นแทนฝุ่นฝน เมฆขาวแทนมืดดำฟ้าคำรน วิหคบนแทนวิชชุที่คุไฟ ๐ งามเงื่อนหางยูงฟ้าในป่าแดด ทอดลงแวดล้อมขวัญจนสั่นไหว สัมผัสอ้อมอุ่นทั่วถึงหัวใจ ซ่านลงใส่ลวกสิ้นถึงวิญญาณ ๐ ระยับแดดเหลือบแล้วที่แววขน เข้าปลาบปนเนตรแก้วจนแววหวาน นั้นเปล่งซึ้งออกรับอยู่นับนาน จนสุดหาญฝ่าบ่วงให้ล่วงพ้น ๐ งามปีกผีเสื้อลายระบายป่า ระยับทาแนวเถื่อนอยู่เกลื่อนกล่น ปีกแห่งรักพลิ้วพรายลอยว่ายวน ดั่งจำนนต่อหมายที่ว่ายเวียน ๐ โลมแดดอุ่นแอบลมไว้ข่มหนาว จนอกผ่าวรติฤทธิ์เกินปลิดเปลี่ยน ประทับรอยลึกล้ำตราบจำเนียร เป็นส่วนเสี้ยนตอกย้ำรอยจำนง ๐ สวยปีกผีเสื้อบินกลางถิ่นที่ ม่านไมตรีก็สะพัดระบัดบ่ง นิรมิตสุคนธรสให้จดลง ร่วมรับส่ง...สืบไว้ด้วยนัยเดียว . . จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 14:25:02

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านกลอนคุณสดายุคราวนี้ นึกถึงครูสาวเลยน่ะครับ ขอวางกลอนที่ไม่ค่อยได้เรื่องนะครับ นึกถึง ครูสาว เมื่อคราวนั้น ครูของฉัน ฉันรัก เป็นนักหนา ครูใส่ กระโปรงสั้น มันติดตา ครูต่อว่า การบ้าน รำคาญเคือง แต่ว่าฉัน นั้นไม่ ใส่ใจฟัง เพราะฉันนั่ง เหม่อมอง ไม่รู้เรื่อง และคิดฟุ้ง ปรุงแต่ง สติเฟื่อง ฉันเป็นศิษย์ แสนเชื่อง ปราดเปรื่องเอย จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 21:57:46

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีครับคุณ..ย.ยิ้มแย้ม ไม่ได้คุยกันนาน...สบายดีนะครับ ครูของฉัน ฉันรัก เป็นนักหนา ครูใส่ กระโปรงสั้น มันติดตา สองบาทที่เขียนมา...ตรงกับชีวิตจริงครับ...จำได้ว่าตอนมัธยมต้น กำลังวัยรุ่น...ครูสาวก็เพิ่งจบมาอายุคง..22-23..มานุ่งสั้นแถมรัดรูปอีก... ไม่มีสมาธิเรียนเลยล่ะครับ......5555 ๐ ปลายทาง......๐ ๐ เมื่อตะวันลอยดวง..เผยช่วงแสง โลกทั้งแหล่งก็เริ่มต้นหมุนวนใหม่ เสียง-หัวร่อ, เว้าวอน, ทอดถอนใจ ระงมให้ยิน-เห็นไม่เว้นวาย ๐ โสตที่คอยพะเน้าพะนอเสียง ฤๅอาจเบี่ยงบ่ายรุดสู่จุดหมาย ตาหลังสบรูปชอบ..คอยลอบชาย ย่อมปัดป่ายใจอยู่ไม่รู้แล้ว ๐ พร่ำพลอดด้วยโอภาสพิลาสพิไล เพราะหวั่นไหวระยิบช่วงแห่งดวงแก้ว มอง-สับสน, เร้ารุก-ไปทุกแนว หากวี่แววอำไพ..กลับไร้ร้าง ๐ ก้าวย่ำลง-ย้ำรอย, อย่างหงอยเงื่อง เห็น-เชื่อเชื่องผ่านไป..จนไกลห่าง ตะวันเผา..ทุกข์เข็ญทุกเส้นทาง ก้าวยังย่างย่ำอยู่-ไม่รู้ร้อน ๐ ฉงน-อยู่ว่าแดดนั้นแผดเผา ไฉน-เฝ้ารับอยู่ไม่รู้ผ่อน ยังขวนขวาย, ใฝ่หา, ยังอาวรณ์ เส้นทางจรคลาคล่ำ-เสียงย่ำเท้า ๐ เมื่อตะวันเลื่อนดวง..กลางช่วงวัน เสียงทอดถอนใจนั้น..ยิ่งสั่นกระเส่า ไม่มีร่มบังแสงช่วยแบ่งเบา แดดแผดร้อนรุมเร้า..ยิ่งเผาซ้ำ ๐ จึงบ้างค่อยทรุดกายหอบหายใจ แววตาใต้ไอแสงก็แดงก่ำ ความมุ่งมั่นจับจองเคยส่องนำ เริ่มหมองมัวแอบอำ..อย่างจำนน ๐ ค่อยค่อยช้อนตามอง..ครรลองล่วง ทุกทุกช่วงลำดับ..หรือสับสน? หลับตาพลอยพิศวง..จำนงตน เที่ยววกวนลุ่มหลง-งุนงงนัก ๐ ที่ไหนกัน..จุดปลายความหมายมุ่ง แต่สางรุ่ง-เที่ยง-เย็นยังเข็ญหนัก ก้าวตามเส้นทางจรไม่ผ่อนพัก ยังไม่อาจรู้จัก..แม้สักครั้ง ๐ มีหรือ..มรคาที่ว่าไว้ เห็นอยู่เพียงเหงื่อไคล..ที่ไหลหลั่ง และแววตาปรากฎเงาบดบัง ที่ค่อยเลือนลบหวัง..เคยฝังใจ ๐ เมื่อตะวันคล้อยดวง..พ้นช่วงฟ้า ปรารถนามุ่งมั่นก็สั่นไหว เห็นแต่มืดเวิ้งว้างทุกทางไป ฟ้าสีทองอำไพ..ที่ไหนมี . . จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 08:09:08

ความคิดเห็นที่ 16 แวะมาอ่านกลอนอีกแล้วครับท่านอิอิ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ที่เขียนกลอนออกมาเยอะเลยช่วงนี้ ตามอ่านทุกที่ค่ะ ไม่รู้มีรอดตาบ้างรึเปล่า คุณสดายุเขียนกลอนได้ยาวมากจริง อ่านจุใจเลยค่ะ ปรกติเป็นคนไม่ชอบอ่านอะไรยาวๆ แหะๆแบบว่าสมาธิสั้น เเต่กลอนของคุณ บางครั้งอ่านสองรอบ แล้วเขียนกลอนมาให้อ่านอีกเยอะๆนะคะ จะรออ่านครับท่าน 555 จากคุณ : อาลีอา เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 09:13:54

ความคิดเห็นที่ 17 อาลีอา... ไม่ชอบอ่านยาวๆดอกหรือ...งั้นลองอ่านที่นี่ครับ สั้นนิดเดียวเอง.... http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=sdayoo&month=17-07-2007&group=24&gblog=5 เหตุการณ์เกิดในตอนดึก... นางในจินตนาการผมสวยงามมาก... หรือแอบไปอ่านมาแล้วก็ไม่รู้...อิๆๆ . . จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 19:58:06

ความคิดเห็นที่ 18 ตามไปอ่านมาเเล้วค่ะ สั้นนนนนนนมากกกกค่ะ ขอสั้นๆกว่านี้มีไหมค่ะอิอิ.. เรื่องน่าติดตามมากค่ะ อ่านเเล้วตื่นเต้น เหมือนอ่านนิยาย ตัวละครในกลอนมีตัวตนจริงๆรึเปล่าค่ะ พระเอกนี่ใช่คนเขียนรึเปล่า555 บ้านเก่าที่บางกระบือยังอยู่ไหมค่ะ แหะๆ สงสัยมากไปไหมเนื่ย จากคุณ : อาลีอา เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 20:49:05

ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีค่ะ คุณสดายุ ... ขอบพระคุณมากเลยค่ะ ที่วางกลอนที่แสน จะ "ไพเราะ" ไว้ในกระทู้ค่ะ เขียนกลอนได้มากมายต่อวันขนาดนี้ ไม่ธรรมดาเลยค่ะเนี่ย ขอโทษค่ะ ที่ตอบช้า เพราะเดินทางวันๆ นึง ก็พอสมควรเชียวค่ะช่วงนี้ชีพจรลงเท้าค่ะ พลอยขออนุญาตวางโคลงของพลอยบ้างนะคะ เช่นเคยค่ะ .... หากขาดตกบกพร่องใด ก็ขออภัยมาล่วงหน้า เลยนะคะ ... ... ... โสตสำเนียงอุทกท้วง.........สะเทือนไหว กราวเชี่ยวหลากรินไหล......ลึกเร้า ตะกอนกากคราบไคล........เคืองขุ่น คราเคลื่อนคะนองเคล้า......คลื่นน้อยฤาไฉน บุปผาไกวช่อพร้อม...........ชโลมฝัน ขับกล่อมเพลงเพลินขวัญ...พี่ข้า บรรโลมปลอบจาบัลย์........เบือนบาด ใจฤา ลืมเถิดระทมล้า................ทุกข์ร้อนเลือนหาย คงหมายกระเพื่อมซ้ำ.........ทรวงนาง เมินใส่เพียงอำพราง..........พ่ายพลั้ง กระแทกกิ่งเปราะบาง........โดยป่วน กระแสเอย แรงสั่นกระทบครั้ง............ถ่วงคล้ายเราสอง เธอหมองฉันหม่นด้วย........มนต์ใด หนาวอุ่นธาราไหล.............หล่อเลี้ยง พฤกษาเริ่มผลิใบ..............บานสะพรั่ง เป็นเรื่องจริงเท็จเพี้ยง........ฝากถ้อยทวงถาม .............................................................. .............................................................. ดังห้วงสินธุ์ จินตภาพ พิลาปร้น เรี่ยวระคน สนเท่ห์ คะเนผอง ระแวงไหว หวาดอุรา พาคะนอง หรือมัวหมอง หวั่นวิตก สะทกใด  ? ...  มวนคลื่นพริ้ว กริวเกริ่น สะเทิ้นบอก กระเพื่อมรับ สัพยอก ระลอกใหญ่ โปรดดอมกลิ่น ... ยินบุปผา ...จาระไน ชลชาติไหล หลากแล้ว จงแคล้วคลาย ... ... โถมถั่งแรง แกว่งไหว ไกวถึงกิ่ง หากประวิง เห่กล่อม ตรอมตรมหาย ปลิดขั้วกลีบ – เกสร หย่อนกำจาย แม้นเปล่าดาย จะลอยเรียง อยู่เคียงกัน ... หวังนำจิต มิตรภาพ ลดหยาบกร้าน ช่วยทัดทาน รับสนอง คลายหมองขวัญ พ้นพิพาท บาดแผล แม้ฉกรรจ์ ยามคับขัน  สั่นคว้าง  มิร้างรา ... ... หวังสายสรวง ห่วงใจ ของใครบ้าง อย่าเมินหมาง  คำขอ  ต่อพฤกษา หรือน้ำใจ ใสหวาน ที่ผ่านมา นั้นด้อยค่า  เสื่อมแท้  จึงแปรปรวน  !!! ... .............................................................. .............................................................. จากคุณ : ploythana เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 22:49:09

ความคิดเห็นที่ 20 สวัสดีครับ... อาลีอา...ชื่อนี้ท่านได้แต่ใดมา...เหมือน..อาลีบาบา..เลย อิๆๆ ครับ...เรื่องในลิงค์ค่อนข้างสั้นไปนิด...ยังไม่เท่าอีกเรื่อง... ในบล็อค...นิราศเรื่อง(ไม่)สั้น...ทั้งหมดเขียนแบบนิยายครับ จะเขียนเป็นร้อยแก้วธรรมดามันง่ายไป..(พูดเล่นนะครับ...555) คือเขียนนิยายด้วยร้อยแก้วคนเขียนกันเยอะแล้ว...หาอ่านได้ไม่ยาก ผมเลยลองเขียนเป็นร้อยกรองบ้าง... หากชอบอ่านกลอน....และชอบอ่านนิยาย....ล่ะก็ใช่เลย... เป็นเรื่องแต่งครับ...พระเอกน่ะถอดแบบคนเขียนไปครับ...แต่ต้อง ไปหาที่หน้าตาดีๆหน่อยเอาใหม่...อิๆๆ ภาคแรกได้แนวคิดมาจาก...รัตติกาลยอดรัก...ของพนมเทียนครับ ส่วนภาค 2-4 ผมม่วนเอาเอง.... สงสัยไม่มากครับ...น้อยไปหน่อยด้วย คุณพลอย.... งานพวกนี้เป็นงานเก่าจากในบล็อคครับ... งานที่มาโพสต์ที่นี่จะเป้นงานเก่าทั้งหมด...งานใหม่จะมีแต่ในบล็อค ที่ขึ้นเป็นหน้าหลักเท่านั้นเอง....ผมเลยโพสต์ได้บ่อย... ๐ ระลอกน้ำ...กับความนัย......๐ ๐ น้ำปลายฝนกรากเชี่ยวเป็นเกลียวระลอก กระเพื่อมผิวพลิ้วกระฉอกคล้ายบอกว่า ดินสีโคลนขุ่นข้นที่ปนมา คือร่องรอยอันยากยาที่ป่าบน ๐ จะกี่รอบเดือนปีในที่นั้น แม่น้ำพร้องจำนรรจ์กี่พันหน จึงอาจผ่านความนัยสู่ใจคน จึงอาจหยุดขุ่นข้นสายชลนั้น ๐ ปริ่มพื้นก่อระลอกยั่วหยอกฝั่ง พร้อมเนตรปลั่งปลาบฉาย..ค่อย-ส่ายสั่น เมื่ออารมณ์ก่อระลอกยั่วหยอกกัน ผ่านรำพันพจน์ถนอม..เข้ากล่อมใจ ๐ จะกี่รอบเดือนปีจากนี้..หนอ จึงเหมาะพอสุมซ้อนความอ่อนไหว ต้องกี่คาบปีเดือนคล้อยเคลื่อนไป จึงอาจให้รูปละม่อมได้น้อมอิง ๐ น้ำปลายฝนหลากเชี่ยวเป็นเกลียวคลื่น ใจตอบตื่นก็เร่งรุด..เกินหยุดนิ่ง จดจ่อรอบอาวรณ์หมายผ่อนพิง เพื่อถ่ายทิ้งทรมานที่ผ่านมา ๐ ลมแผ่วเบาลูบไล้..ล้อใบข้าว รวงเม็ดราวลู่ค้อมลงน้อมหา ใจเมื่อต้องรูปละม่อม..ก็น้อมคา- เช่นรวงข้าวในนา..น้อมหาโคน ๐ คำนึงกลางลมเลี้ยวเลาะเรียวรวง ท่ามกลางช่วงแสงระยิบ..ไกลลิบโน่น อบอุ่นรอบอาวรณ์แสนอ่อนโยน- ก็ถ่ายโอนอุ่นวาบกำซาบทรวง ๐ เมื่อลมล่องอ่อนแรง..แล้วแพงเอ๋ย อ้อมอกเคย, สองแขน, ใจแหนหวง จักบรรจงโอบรูป..จบจูบพวง- ปรางเนียน-หน่วงอาลัยสู่ใจคน ๐ แม้นสีโคลนขุ่นข้นที่ปนมา บอกร่องรอยอันยากยาแห่งป่าฝน ขุ่นข้นรูปรอยถวิลในจินตะตน ค่อยผ่านพ้น..เผยงามให้จำนง ๐ ปลายฝน..ต้นหนาว..ทุกก้าวย่าง หวัง-ก้าวอยู่เคียงข้างด้วยร่างหงส์ ร่วมน้อมแนบรมยา, รูปอ่าองค์- จักล้อมลงเอาหวานผันผ่านประโลม ๐ จะสิ้นฝน..เข้าหนาวอีกคราวแล้ว หอมกลิ่นแก้ว..ลมลูบ, หนึ่งรูปโฉม- ก็ดาลรอบแรงชู้..เข้าจู่โจม ก่อรูปโสมนัสแพร้ว..ผ่านแววตา ๐ เผยความหมายตอบรับ..อยู่กับลม จนสุดข่มขับละห้อย..เฝ้าคอยหา คล้ายเงื่อนบ่วงผูกมั่น..ตรึงสัญญา จนไขว่คว้าถวิลอยู่แต่ผู้เดียว ๐ จึงแม้นอยู่ไกลห่าง..อีกฝั่งฟ้า วาสนากลับพ้องมาข้องเกี่ยว เยื่อใยเอยสองเส้นพันเป็นเกลียว จงรัดเหนี่ยวเสน่หา..จนกว่าวาย . . จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 23:49:48

ความคิดเห็นที่ 21 สวัสดีค่ะคุณสดายุ.. อาลีอา...ชื่อนี้ท่านได้แต่ใดมา... นึกแล้วว่าเดี๋ยวต้องถาม555. จากหนังฝรั่งนา ตอบท่าน.. นางเอกชื่ออารีอา จึงบอก เราชอบจึงดั้นด้นขอ ได้ชื่อนี้มา อิ..อิ เดี๋ยวตามอ่านภาคต่อไปอีกค่ะ อ่อ เมื่อคืนลองเเต่งกลอนง่ายๆได้สี่บท ใช้เวลาประมาณ 15 นาที เดี๋ยววันนี้จะเกลา เเล้วทิ้งไว้อีก 1 คืน จะลองให้คุณสดายุ วิจารย์ให้หน่อยค่ะ เอาเเบบไม่ต้องเกรงใจ ได้รึเปล่าคะ แหะๆ ชักเริ่มลาม. จากคุณ : อาลีอา เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 53 07:56:29

ความคิดเห็นที่ 22 ได้ครับ...แบบไม่ต้องเกรงใจน่ะผมถนัดนัก... ยินดีครับ...เอาเป็นว่าเป็นความเห็นของผมละกัน... ไม่ใช่ว่าจะทำตัวเป็นผู้รู้อะไร... แต่จะพูดไปตามความเห็นส่วนตน...อาลีอา..ก็ลองพิจารณาดู มันไม่ใช่เรื่องผิดถูก...แต่เป็นเรื่องความต้องกับจริตของคนหนึ่งๆ ซึ่งไม่จำเป็นต้องรู้สึกเหมือนกับคนอื่น....(อ๊ะ..ออกตัวซะ...) ๐ น้องสาวที่แสนดี......๐ -1- ๐ โลกวันนี้..จึงสวยงาม... แต่เนตรหนึ่งวับวามด้วยความหมาย เคียงร่มเงาดวงฤดี..ของพี่ชาย บังตะวันโชนฉายรำบาย..ร้อน -2- ๐ งดงามความสัมพันธ์ในวันผ่าน ก็ตระการใจอยู่ไม่รู้ผ่อน ละเมียดละมุนทรวงทุกช่วงตอน- นั้นสะท้อนเยื่อใย..แห่งใจคน ๐ ค่อยถักทอด..ม้วนสายเป็นปลายบ่วง แทนเงื่อนห่วงใยวางที่กลางหน งามก็คล้ายปีกวิหคไหววกวน กระพือให้อึงอลสับสนนัก ๐ โชนช่วงปวงฤทธิ์อย่างผิดแปลก สอดแทรกปริศนา..เกินฝ่าหัก เร่งร้นรีบรุด..ไม่หยุดพัก จำหลักงามจับลงกับทรวง ๐ คือน้องสาวที่แสนดี... คือคนที่พี่ชาย..ยากคลายห่วง- จากผองลิ้นลมร่ำและคำลวง อีกมีหวงเผลอบ้างเป็นบางครั้ง ๐ ฟังนะ..คนดีของพี่ชาย หากอยากคลาย..ความนัยที่ใจสั่ง จงกระซิบผ่านถวิล..พอยิน-ฟัง แล้วหยุดยั้งอย่าไถลนะใจเอย ๐ ฟังเถิด...คำพี่ชาย อย่าผ่อนคลายความนัย..ที่ใคร่เผย อย่าได้บอกออกปาก..ให้ยากเลย เกรงหากเอ่ย...จะยากอ้างว่าต่างกัน ๐ สายเอยสายใยนี้... จะแผ่คลี่ออกขวาง..เพื่อกางกั้น- ความเหินห่าง, เงื่อนงำในสัมพันธ์ ให้มุ่งมั่นจดจ่อ...แต่รอคอย ๐ ใจเอยหัวใจสาว... จะจางหนาว, เย็นเยียบและเงียบหงอย อุ่นจะผ่าวผ่านพลบเข้ากลบรอย งามจะพลอยออดอ้อน..ให้อ่อนใจ ๐ ใจแข็งสักนิด..นะคนดี แม้จะมีรำพันทำหวั่นไหว เพียงวาทีแฝงเร้นให้เห็นนัย เปิดออกให้รับรู้...ช่วยดูแล ๐ อย่าใส่ใจเกินเลย ความที่เอ่ยร้อยเรียงก็เพียงแค่- จะฝากดินฟ้าเวียนร่วมเปลี่ยนแปร- อีกใจให้ชะแง้..เฝ้าแต่คอย ๐ คอยปลอบโยนจากพี่ชาย เพียงมุ่งหมายเถิดเจ้าอย่าเศร้าสร้อย ความจะกล่อมเกลาขวัญ-ให้ขวัญพลอย- ห่วงละห้อยพี่ชาย...สุดคลายคลอน ๐ น้องสาวที่แสนดี.. แม้นใจพี่ดูจะสาย..เกินถ่ายถอน เถิด..จะเก็บเงียบงำทุกคำวอน จะไม่อ้อนออดความออกตามใจ -3- ๐ ดึกแล้วนะคนดี ยินคำพี่รำพัน...หากหวั่นไหว- จงรู้เถิด..ที่หวั่นยิ่ง..กว่าสิ่งใด คือดวงใจดวงนี้..ของพี่ชาย . . จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 53 08:37:48

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีรอบสองค่ะ.. ใจร้อนค่ะ เห็นคุณอนุญาตเเล้ว เลยเอากลอนที่บอกมาวางให้วิจารย์ ขอแบบไม่ต้องเกรงใจนะคะ เพระก็รู้ตัวเองอยู่เหมือนกันว่าเขียนกลอน ไม่เอาไหน และเป็นคนไม่ชอบการเยินยอจนเกินเหตุ คิดแบบไหน ขอให้วิจารย์ตรงๆ เลยนะคะ ตื่นเต้นค่ะ จะรออ่านอิอิ ........... ผ่านช่วงวันรู้สึกให้นึกคิด เคยตามติดใครนั้นกลับพลันหมอง เพราะรู้เขามิได้มีใจปอง เราคงครองว่างเปล่าเเละร้าวราน เขามีใครมากมายในห้วงฝัน ส่วนเรานั้นคนเดียวเปลี่ยวเกินขาน ก่อสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงดวงมาน เตรียมพร้อมการพลัดพรากคราจากไกล เราเเค่เพียงเศษเสี้ยวเขาเหลียวสบ น้ำเนตรทบถั่งโถมเข้าโลมไหล รอยสะอื้นคืนค่ำย้ำปวดใจ เขามากมายคนเคียงใช่เพียงเดียว อยากจะเดินหนีไปให้ไกลห่าง แม้อ้างว้างวุ่นใจหาใครเหลียว เพียงสักคนขอซึ้งเเค่หนึ่งเดียว ที่มาเกี่ยวเกาะไหล่ให้พักพิง แก้ไขเมื่อ 16 ม.ค. 53 09:02:48 จากคุณ : อาลีอา เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 53 09:01:28

ความคิดเห็นที่ 24 พอดีว่ากระพ้มต้องออกไปข้างนอก...(หาเป็ดทานแถวตลาดดอนหวาย) ไว้ค่ำๆจะมา..ชำแหละ..ครับ เตรียมมีดไว้แล้ว...สำลี ผ้าซับเลือด ผ้าพันแผล พร้อม....อิๆๆ มีความสุขกับวันหยุดครับ... จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 53 09:09:12

ความคิดเห็นที่ 25 บทแรก....... .....ผ่านช่วงวันรู้สึกให้นึกคิด รู้สึก..กับ...นึกคิด...ความหมายมันทำนองเดียวกัน ผมรู้สึกว่ามันเกินจำเป็นที่จะนำมาซ้อนกัน...ทำให้ความไม่เดินหน้าคือ มีแต่น้ำ..เนื้อน้อย ......ผ่านวัน-ใจส่วนลึกให้นึกคิด....จะดีกว่าไหม .....เคยตามติดใครนั้นกลับพลันหมอง เกือบดี...มาติดตรง..หมอง ความมันไม่ชัด...หากว่าเป็นคำควบคู่ที่ยังไม่จบความจะยังดีกว่า เช่น... เคยตามติดใครนั้นกลับพลันหมอง- หม่น-ด้วยเขามิได้มีใจปอง คำว่า..หมอง..โดดๆหากไม่มีประธาน..เช่น...ใจหมอง...อกหมอง... หรือเขียนเป็นคำควบคู่...หม่นหมอง, หมองหม่น, หมองหมาง, ตรมหมอง (แต่..หมางหมอง..เราไม่พูดกัน-อย่าใช้เชียว..อิๆๆ) ถึงจะพอฟังได้... .....พร้อมเรื่องติดตาม-จน..พาหม่นหมอง .....เพราะรู้เขามิได้มีใจปอง ลักษณะสำนวนเช่นนี้มันจะดูห้วนๆ... เพราะรู้-ว่า...ต้องมี..ว่า..ต่อท้ายถึงจะเต็มความหมาย ลักษณะนี้..ลองพิจารณาว่าความหมายเดิม..แค่เปลี่ยนคำ...เป็นว่า .....เพราะรู้ว่าเขาไร้หัวใจปอง .....เพราะรู้ว่าร้างไร้..ความใฝ่ปอง .....ด้วยเหตุที่เขาไร้หัวใจปอง .....รู้ทั้งรู้เขาไร้หัวใจปอง .....ด้วยรับรู้เขาไร้..ความใฝ่ปอง จะเห็นว่า...การกลั่นกรองคำและความมันสำคัญอยู่ที่คำเชื่อม... เราสามารถกลับคำไปมาจนกว่าจะถูกใจและเป็นสำนวนที่คนเขาพูดกัน เพราะ...ด้วย...ว่า...ที่...เป็นคำเชื่อมและเป็นส่วนสำคัญให้ความส่ง รับกันกลมกลืนและรื่นหู .....เราคงครองว่างเปล่าเเละร้าวราน บาทนี้หากเป็นการคัดลายมือต้องเรียกว่าเริ่ม..หวัด..แบบให้ผ่านพ้นๆไป...555 ครองว่างเปล่า...แปลว่าอะไรครับ...? อยู่เดียวดาย..? อกหักเพราะรักข้างเดียว...? ใจเศร้าสร้อย..? ใจเงียบเหงา...? ใจเงียบหงอย...? การใช้คำไม่สมบูรณ์...ทำให้อ่านแล้วออกจะไม่รื่นหูครับ... แม้คนอ่านจะเข้าใจความหมายก็ตาม .....อกคงต้องเหน็บหนาว..จนร้าวราน ผมมองเห็นปัญหาของบทกลอนมือใหม่ทั้งหลายที่... คำเชื่อม....คำควบคู่....คำเก้อคำเกิน...เป็นหลัก.... ทำให้ความซ้ำบ้าง...ความห้วนไม่ครบคำที่ควรเป็นบ้าง... คำควบคู่กลับหน้า กลับหลัง...นี่เป็นกันมาก เช่น....หลับใหล....เป็น...ใหลหลับ (แบบโรคใหลตาย...555) ผ่านวัน-ใจส่วนลึกให้นึกคิด พร้อมเรื่องติดตาม-จน..พาหม่นหมอง ด้วยรับรู้เขาไร้..หัวใจปอง อกคงต้องเหน็บหนาว..จนร้าวราน บทเดียวนะนี่.... จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 53 19:10:41

ความคิดเห็นที่ 26 บทที่สอง...... .....เขามีใครมากมายในห้วงฝัน บาทนี้กลับดี...แม้ไม่มีสัมผัสในเลย...เพราะสำนวนมันเหมือนที่คนเขาพูดกัน เพียงแต่...สระไอ..สระอาย...ตีกันยุ่งเหยิง... การเขียนกลอนที่ดีไม่ควรมีสระเดียวกันล้อกันในวรรคเดียวกันมากเกินไป .....ส่วนเรานั้นคนเดียวเปลี่ยวเกินขาน ขาน...ครับ...คำนี้ตกม้าตายกันโดยมาก...แม้ระดับมืออาชีพยังมีให้เห็น เวลาพูดโดดๆคำเดียว...มันจะเป็นสำนวนลิเกครับ.. มันต้องพูดเป็นคำคู่ควบ...ขับขาน...คำขาน...ย้ำขาน .....ส่วนเรานั้นเหงาล้ำเกินย้ำขาน .....ก่อสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงดวงมาน ความบาทนี้ใช้ได้ครับ... เพียงแต่เนื้อหามันดูจะไม่ต่อเนื่องจากบาทที่สอง เพราะเมื่อ..."ส่วนเรานั้นโดดเดี่ยวเดียวดาย" แล้วมา..."ก่อสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงดวงมาน"...ความมันไม่รับกัน เพราะขาดคำเชื่อม...ผมรู้ว่าต้องการสื่อว่า... รู้ทั้งรู้ว่าเขามีสาวอื่นมากมาย... ส่วนตัวเรานั้นกลับเงียบเหงาเดียวดายนัก... จึงเผลอใจไปหลงรักเขาเข้าจนถอนใจไม่ขึ้น...(เฮ้อ-กลุ้ม..) .....เมื่อเผลอห้วงอารมณ์จนซมซาน .....เตรียมพร้อมการพลัดพรากคราจากไกล พลัดพราก....จากไกล....ความหมายเดียวกันครับ...ความย่ำกับที่ .....จำต้องฝ่าทรมาน..พ้นผ่านไป จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 53 19:57:38

ความคิดเห็นที่ 27 บทที่สาม..... .....เราเเค่เพียงเศษเสี้ยวเขาเหลียวสบ เศษเสี้ยว....คือ...เศษเสี้ยวอะไรครับ...เศษธุลีสินะ... (แหมถ่อมตนจัง...ไอ้หมอนั่นมันคงไม่ใช่เทวดาหรอกน่านะ...อิๆๆ) ความมันไม่จบตรงนี้แหละครับ..คือคนอ่านต้องเดาใจเอาเองครับ... (เกม 20 คำถาม) .....เพียงเศษฝุ่นไร้ค่า..ในตาเขา .....น้ำเนตรทบถั่งโถมเข้าโลมไหล ทบ...มีคำนี้แล้วทำให้ความมันแปลกๆ.... แล้วความมันขาดช่วงจากบาทแรก...คือความมันกระโดดครับ...ไม่ส่งรับกัน .....ก็เปลี่ยวเปล่าเกินการณ์จะต้านไหว .....รอยสะอื้นคืนค่ำย้ำปวดใจ บาทนี้รับกับบาทสองดี....หลังจากกระโดดแล้วค่อยๆเดินต่อได้ดี... .....สะอื้นนั้น-เจ็บปวด..ร้าวรวดใจ จะเห็นว่าผมมาใช้คำที่มีความหมายใกล้เคียงกันตรงนี้...เพราะต้องการไต่ระดับ ความ...เป็นการเน้นความให้รู้ว่า...เจ็บปวด..ร้าวรวด(รวดร้าว-กลับหน้าหลังได้นะคำนี้)..นี่มันหนักหนาสาหัสนะ .....เขามากมายคนเคียงใช่เพียงเดียว บาทนี้เปลี่ยนประธานของเรื่องอีกทำให้อ่านแล้ว..งง ทำให้ไม่รับกับบาทสาม... เป็นการไปย้ำความเดิมที่บอกไปแล้วในบาทแรกของบทก่อนหน้านี้... คือ....เขามีใครมากมายในห้วงฝัน ย้ำพูดย้ำทำ...นี่เป็นอาการของคนแก่นะครับ....อิๆๆ .....ที่ค่อยไหลหลั่งช้ำ..เป็นน้ำตา แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 53 08:43:19 แก้ไขเมื่อ 16 ม.ค. 53 20:25:30 จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 53 20:19:12

ความคิดเห็นที่ 28 ขอโทษนะคะ ขอย้าย คห.นี้ลงข้างล่างจะเหมาะกว่า แก้ไขเมื่อ 16 ม.ค. 53 21:33:54 จากคุณ : อาลีอา เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 53 20:39:22

ความคิดเห็นที่ 29 บทที่สี่.... ......อยากจะเดินหนีไป...ให้ไกลห่าง บาทนี้ดี....แต่หากเปลี่ยน.."ให้"...เป็น..."จน" สระไอ...ก็จะไม่ล้อกันมากนัก ......อยากจะเดินหนีไป...จนไกลห่าง ที่จริงเป็นเรื่องคำเชื่อม...ชอบแบบเดิมก็ได้ไม่เสียหายอะไร ......แม้อ้างว้างวุ่นใจหาใครเหลียว เกือบดี....เปลี่ยน.."หา"เป็น"หาก"....ก็จะดีเลย เพราะเป็นสำนวนที่มีเงื่อนไข...และความยังไม่จบในบาทแรกนี้ ต้องอ่านต่อในบาทสอง...จึงควรขีดต่อท้ายวรรค ......เพราะอ้างว้างหัวใจ..หากใครเหลียว- ......เพียงสักคนขอซึ้งเเค่หนึ่งเดียว เกือบดีครับ.... ......-มอง-ห่วงใย, ลึกซึ้ง..เพียงหนึ่งเดียว ......ที่มาเกี่ยวเกาะไหล่ให้พักพิง ความหมายบาทจบนี่มันดูจะเรื่อยๆไปนิด...บรรยายความต้องการทางกาย คือการพิงไหล่...มันซึ้งไม่พอ...เพราะที่จริงแล้วคนที่โหยหาความรักเป็น ภาวะความต้องการทางจิตใจเป็นสำคัญ...ส่วนทางกายเป็นผลที่จะตามมา ......จะขอเกี่ยวข้องกันจนวันตาย เอาคำใหญ่คำโตมาปิดบทจะเร้าใจคนอ่านมากกว่านะครับผมว่า.... ให้มันเว่อร์ไว้สักหน่อย... ....ความจะส่งรับกันอย่างกลมกลืนด้วย"คำเชื่อม" ....ความต้องสืบเนื่องเป็นเนื้อหาเดียวกันในบทเดียวกัน..หากต้องการสลับความก็ต้องมีคำเชื่อมสร้างเงื่อนไข...ส่งรับกัน ....ให้พิจารณาคำ หรือ สำนวนในชีวิตประจำวันที่ฟังแล้วไม่ฝืนหูเป็นหลัก ....เลือกคำที่เหมาะกับเนื้อหา แทน คำสัมผัส...ไม่สัมผัสก็ไม่เป็นไร...แต่ความหมายต้องได้ตามที่ต้องการ... จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 53 20:47:18

ความคิดเห็นที่ 30 สวัสดีรอบสามค่ะ.. อ่านคอมเม้นต์เเล้วน้ำตาไหล ไม่ใช่ร้องไห้นะคะอย่าเข้าใจผิด 555ขำจนน้ำตาไหล  โดนใจอย่างเเรงค่ะ อยากเจอของจริงแบบนี้เเหละค่ะ เเต่โกรธประโยคสุดท้าย ของ คห.27 นี่สิ "ย้ำพูดย้ำทำ...นี่เป็นอาการของคนแก่นะครับ." แล้วจะเเต่งมาให้วิจารย์อีกนะคะอิอิ.. ..ขอบคุณมากมายคะ จากคุณ : อาลีอา เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 53 21:35:41

ความคิดเห็นที่ 31 ด้วยความยินดีครับ.... ถือว่าแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน.... ๐ น้ำค้างที่กลางใจ....๐ ๐ ดุจน้ำค้างกลางไพร..หลั่งไหลหยด ผ่านคำพจน์กรองกานท์ที่หวานหอม แฝงความหมายลึกล้ำให้ด่ำดอม ราวเชือก..ล้อมปลายกระหวัดรุมรัดใจ ๐ ท่ามวิเวกเงียบประดัง...แว่วฟังว่า- คล้ายพฤกษาลมสะบัดก้านปัดไหว และท่ามกลางมืดหม่นสากลไกล เรื่ออำไพก็คล้อยเคลื่อน..พ้นเลือนลาง ๐ เมื่อคำนึงสะบัดปลาย..พลิ้วพรายอยู่ ก็ผ่านสู่เรื่อแดงของแสงสาง เช่นความในใจคน – คือหนทาง- ได้เผยพร่างพรายแล้ว...ที่แววตา ๐ ลมผ่านริ้วหวิวหวีด...สังคีตถ้อย- ก็ร่ำร้อยอาวรณ์กลับย้อนหา ผ่านรำพึงรำพัน..ถ้อยพรรณนา- แต่งคุณค่าล่วงล้ำ..ถึงน้ำใจ ๐ จดจ่อด้วยรูปฝัน..ถ้อยบรรดา ตอกย้ำว่าอาวรณ์..สุดถอนไหว อีกหนึ่งการแพ้-พ่าย..จากภายใน เมื่อภาพไหววาดระลอก..เย้าหยอกทรวง ๐ ฤๅ..หัตถ์พรหมเอื้ออวยอำนวยให้- รอบอาลัยรุมลามด้วยความหวง ฤๅ..โสตพรหมยินคำที่บำบวง จึงช่วยหน่วงจิตใคร..อาลัย-รอ ๐ สังคีตแว่ว...รูปรอยก็ลอยล่อง ราวรูปรองจากสรวง..เช่นบวงขอ อิริยาศัพท์เสียง..นั้น-เพียงพอ- ช่วยเติมต่อหอมหวาน..เข้าผ่านล้อม ๐ ค่ำนี้..คลื่นน้ำวาว..จันทร์พราวฟ้า เหมือนคีตาผ่านสดับเสียงขับกล่อม ค่ำนี้..คน, รอบถวิล..เหมือนยินยอม ร่วมแห่ห้อมรอบพิมล..เข้าดลใจ ๐ ริ้วลม..สายน้ำ..และค่ำคืน รวมเป็นคลื่นอาวรณ์..แสนอ่อนไหว กลางแสงดาวที่กระพริบจากลิบไกล เหมือนผ่านนัยรายรอบ..เข้าปลอบประโลม ๐ สรรพสีดอกสุมาลย์ละลานกลิ่น ต้องลมรินร่ำพลอยได้ช้อยโฉม อวดโลกและอวดรูปรอ..จูบโจม เช่นเมื่อโสมนัสพ้อง..รูปผ่องเพ็ญ ๐ เกิดแต่เมื่อความหมาย..หนึ่ง-ฉายทอ สำแดงส่อเลศนัย..ออกให้เห็น ในช่วงยามเหงาเงียบและเยียบเย็น คล้ายลอบเร้นอกใจ..คอยไขว่คว้า ๐ รื่นดั่งหยาดน้ำค้าง..ที่กลางหน ค่อยหลั่งปนหอมหวาน..ลงผ่านหา สบความหมายผ่านต้องด้วยสองตา ก็รู้ท่า..รู้ที..ว่ามีใจ . . จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 53 22:48:29

ความคิดเห็นที่ 32 สวัสดีค่ะ.. อาลีอา จะมาขออนุญาต นำกลอนที่คุณแก้ให้ ไปใส่ที่บล็อก คือตั้งใจว่า จะเอาทียังไม่ได้แก้ใส่ไปด้วย เผื่อให้เพื่อนๆได้เห็นความเเตกต่าง แต่ติดตรงที่ลองเอากลอนที่คุณแก้มาวาง เพิ่งสังเกตุเห็นว่า บทที่ 3 และ 4 ขาดสัมผัสระหว่างบท เลยจะขอรบกวนคุณช่วยอีกนิดนะคะ และขออนุญาตไปใส่ที่บล็อกได้ใช่ไหมค่ะ แหะๆ รบกวนอีกแระ เก็บที่คุณแก้ มาวางให้ดูค่ะ(รึเรียกชำแหละดีอิอิ) ............................. ผ่านวัน-ใจส่วนลึกให้นึกคิด พร้อมเรื่องติดตาม-จน..พาหม่นหมอง ด้วยรับรู้เขาไร้..หัวใจปอง อกคงต้องเหน็บหนาว..จนร้าวราน เขามีใครมากมายในห้วงฝัน ส่วนเรานั้นเหงาล้ำเกินย้ำขาน เมื่อเผลอห้วงอารมณ์จนซมซาน จำต้องฝ่าทรมาน..พ้นผ่านไป เพียงเศษฝุ่นไร้ค่า..ในตาเขา สุดผ่านเงาทอทาบจนวาบไหว สะอื้นนั้น-เจ็บปวด..ร้าวรวดใจ ที่ค่อยไหลหลั่งช้ำ..เป็นน้ำตา อยากจะเดินหนีไป...จนไกลห่าง เพราะอ้างว้างหัวใจ..หากใครเหลียว- มอง-ห่วงใย, ลึกซึ้ง..เพียงหนึ่งเดียว จะขอเกี่ยวข้องกันจนวันตาย จากคุณ : อาลีอา เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 53 21:45:03

ความคิดเห็นที่ 33 ได้สิครับ...เอาไปได้เลย...ผมยินดีมากครับ ส่วนสองบทสุดท้าย...แก้นิดหน่อยก็ได้แล้วครับ... เพียงเศษฝุ่นไร้ค่า..ในตาเขา ก็เปลี่ยวเปล่าเกินการณ์จะต้านไหว สะอื้นนั้น-เจ็บปวด..ร้าวรวดใจ ที่ค่อยไหลหลั่งช้ำ..เป็นน้ำตา ถึงเพ-ลาสำหรับ..การลับล่วง ปลิดปลดบ่วงเยื่อใย..อาลัยหา กอดเกี่ยวความชอกช้ำ..พร้อมคำลา เพียงเพื่อว่าจากกัน..จนวันตาย เปลี่ยนอารมณ์ปลายบทเล็กน้อย...เป็นโศกาอาดูร...ดีกว่าเนอะ อิๆๆ แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 53 23:12:46 จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 53 23:12:07

ความคิดเห็นที่ 34 ๐ นกร้อง..แดดใส..ลมไหววูบ ผ่านระลอกโลมลูบดอกไม้หอม ผึ้งภู่ที่เกลื่อนถิ่นก็บินดอม จะตฤปรสสุมาลย์หอมในเวลา ๐ ปีกแมลง..ร่อนคว้าง..ที่กลางลม รับรู้ฉมแผ่ซ่าน..พัดผ่านหา เมื่อคำนึงล่องไปที่ไกลตา ก็รู้ว่าหัวใจเริ่มไหวแรง ๐ เคว้งคว้าง..อยู่กลางคะนึง ที่นัยหนึ่งโน้มแนบเข้าแอบแฝง กลางริ้วอ่อนลมร่ำ..ราวสำแดง- บทจำแลงสุมซ้อน..แสนอ่อนโยน ๐ บรรจบกาล..นับนานเนิ่น เหมือนนานเกินภาพลักษณ์จะหักโค่น แม้นกระซิบยินฟังจะดังโพน- ทนาเรือทั้งโกลนอยู่อลเวง ๐ ศัพท์อันแทรกสรเสริญ เห็นเพลิดเพลินดื่มด่ำอยู่คร่ำเคร่ง สุขุมบทแยบคาย..จะคล้ายเกรง- การรุดเร่งปรนนิบัติต่ออัตตา จากคุณ : สดายุ... เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 00:26:14