ความคิดเห็นที่ 1   เงียบกริบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักแอะ ได้แต่มองเด็กชายน้ำหวานด้วยอาการไม่ต่างจากที่เป็นมา จะต่างก็ตรงความโตของดวงตาและความกว้างของปากเท่านั้น             “หมายความว่า...ที่อยู่กับน้ำทิพย์คือคุณเสืองั้นหรือคะ” ณสรวงที่เพิ่งหาตัวเองเจอเอ่ยเสียงแผ่ว “ไม่มีเด็กชื่อน้ำหวานงั้นหรือ...”               “ใช่ น้ำทิพย์ ผมเอง” ปีขาลเป็นคนตอบ “ผมขอโทษที่ต้องหลอกคุณ แต่ในร่างนี้ ผมจะเป็นปีขาลได้ยังไง บอกไปก็ไม่มีใครเชื่อหรอก”             “อะไรกันเนี่ย นี่ทุกคนกำลังเล่นอะไรกันอยู่ พี่ติ๊ นี่เด็กใหม่ที่พี่จะปั้นแล้วพี่ก็กำลังให้มันซ้อมบทอยู่ใช่มั้ย ทุกอย่างมันเพ้อเจ้อและเว่อร์ไปหน่อยแล้ว... ” ลีนกรีดเสียงขึ้นอีก ยังไงเธอก็ไม่มีวันเชื่อว่าสมัยนี้จะยังมีเทวดาออกมาสาปคนให้กลายเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ได้ “เรื่องเพี้ยนๆ บ๊องๆ แบบนี้ ใครเชื่อก็เชื่อไปเถอะ แต่ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด”               “ถ้าลีนและทุกคนไม่เชื่อ พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แล้วพี่ก็ไม่มีอำนาจพอจะเรียกท่านเทวดาออกมาให้ทุกคนได้เห็นด้วย” สันติกล่าวอย่างท้อใจ ก่อนจะหันไปทางปีขาล “แกลองเรียกท่านดูมั้ย เสือ เผื่อทุกคนจะแน่ใจว่าเราสองคนไม่ได้เพ้อเจ้อ”             “ไม่จำเป็นหรอกพี่ติ๊ ความจริงก็เป็นความจริงอยู่วันยันค่ำนั่น ละ” ปีขาลส่ายหน้าปฏิเสธคำแนะนำนั่น             “แล้วคุณจะกลับเป็นปกติได้เมื่อไรคะ” ครองขวัญที่เงียบมานานลองเอ่ยถามดูบ้าง ทั้งนี้เธอเองก็ยังไม่อยากเชื่อนัก แม้อาการของคนที่อยู่รอบตัวเขาจะยอมรับแล้วก็ตาม...บางทีเด็กชายตรงหน้าอาจ ป่วยเป็นโรคบุคลิกภาพซ้ำซ้อน บางทีคนที่อยู่รอบตัวอาจกำลังเกิดอุปทานหมู่ก็เป็นได้             “ต่อเมื่อผู้หญิงที่เป็นคู่แท้ของผมกอดผมด้วยความรักฉันหนุ่มสาวครับ คุณครองแครง...” ชายหนุ่มส่งยิ้มน้อยๆ ไปให้หนึ่งในหญิงสาวที่เขาเคยพยายามจีบ             “ฮ่าฮ่าฮ่า” ลีนอีกนั่นละที่หัวเราะออกมาจนหน้าแดงไปหมด “คำสาปบ้าบออะไรเพิ่งเคยได้ยิน ถามจริงๆ นี่เพี้ยนกันไปหมดแล้วเหรอ นี่ตกลงเชื่อเจ้าเด็กนี่กันหมดเลยเหรอ...”             “คุณมีขี้แมลงวันใต้อกซ้ายหนึ่งเม็ด มีไฝตรงต้นขาด้านในอีกเม็ดหนึ่ง” ปีขาลตัดความรำคาญเสียเลยทั้งที่ไม่อยากทำ ผลก็คือคนที่อ้าปากปาวๆ อยู่เมื่อครู่ ได้แต่อ้าปากค้าง ตาโตจนแทบถลนออกมานอกเบ้า             “อย่างนี้นี่เอง...” ณสรวงที่นิ่งและมึนงงเหมือนโดนต่อยลงไปกองกับพื้นหาเสียงตัวเองเจออีกครั้ง ภาพที่เขาวิ่งไปกอดลีน ภาพที่เขาพยายามหอมแก้มเธอ ภาพที่เขาวิ่งเข้าไปกอดศิรดา ภาพที่เขาทำท่าเหมือนจะจีบครองขวัญ นั่น เขาไม่ได้แก่แดด แต่นั่นคือเขา...ปีขาล               แล้วความไม่อยากเชื่อ ความสับสน ความรู้สึกอายที่เคยดุเคยสอนเขาและความรู้สึกอื่นๆ ที่ประดังประเดเข้ามาก็สั่งให้เธอหมุนตัวออกจากตรงนั้น เพื่อให้เวลาตัวเองได้คิด ทบทวนกับสิ่งได้รับรู้อีกครั้ง ปีขาลผวาจะก้าวตาม แต่สันติห้ามไว้             “ให้เวลาน้ำทิพย์หน่อย เสือ เป็นใครก็ช็อกทั้งนั้นละ แกดูคนอื่นๆ สิ แน่นิ่งไปแล้วเห็นมั้ย” สันติว่าพลางพยักเพยิดไปทางสามหนุ่มสาวที่ยืนอึ้งทึ่งอยู่ ปีขาลถอนหายใจยาวแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ด้วยความไม่สบายใจ ตอนนี้กังวลอยู่เรื่องเดียว กลัวเหลือเกินว่าณสรวงจะไม่เข้าใจ และไม่ยอมให้อภัยเขา แล้วชายหนุ่มก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ลีนก็กรีดเสียงขึ้นอีก             “กรี๊ดดด พี่เสือ พี่จริงๆ ด้วย ลีนดีใจที่สุดที่ได้เจอพี่” แล้วเธอก็วิ่งชูแขนเข้ามาหาหมายจะสวมกอดเขา แต่ปีขาลรีบเผ่นอ อกจากตรงนั้นและร้องห้ามเสียงหลง             “อย่านะ ลีน!”                 “อ้าว ทำไมล่ะคะ ก็เราเป็นคนรักกันและลีนก็อาจเป็นเนื้อคู่ของพี่ไง มาค่ะ ลีนจะกอดให้พี่กลายเป็นเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้” พูดพลางสาวเจ้าก็ทำท่าจะโผเข้าหาอีก คราวนี้ปีขาลวิ่งปรู๊ดมาหลบข้างๆ สันติ             “แต่ถ้าไม่ใช่ พี่จะตัวเล็กลงไปอีกเรื่อยๆ นะ ตอนนี้พี่ไม่อยากเสี่ยงอะไรทั้งนั้นละ ลีนไม่ต้องเข้ามานะ”             ลีนชะงักเท้ากึก ครองขวัญรีบเดินไปดึงแขนเพื่อนไว้ด้วยความรู้สึกอายสายตาของสัน ติและลาภที่รู้ดีว่า ตอนนี้คนที่พูดว่า 'เราเป็นคนรักกัน' มีคนใหม่ไปเรียบร้อยแล้ว             “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ” ที่สุดลาภิณก็ต้องเอ่ยประโยคนั้นออกมา “ไม่คิดว่าในโลกนี้จะมีเรื่องเหลือเชื่อแบบนี้ด้วย” ชายหนุ่มสลัดศีรษะไปมาเพื่อขับไล่ความมึนงง             “พี่เสือคะ...ลีน ” ลีนเสนอหน้าเข้ามาหาอีก “ลีนขอโทษนะคะ ที่พูดจาไม่ดีกับพี่ เอ้อ กับเด็กน้ำหวานน่ะค่ะ ก็ลีนไม่รู้นี่นาว่าเป็นพี่”             ปีขาลพยักหน้ารับคำนั้นง่ายๆ มองหญิงสาวสวยตรงหน้าด้วยความรู้สึกเฉยเมย ไม่หลงเหลือความรู้สึกอาวรณ์หรือถวิลหาเหมือนตอนแรก ๆ แล้ว จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 20:41:36

ความคิดเห็นที่ 2   “ลาภคะ งั้นฉันกับลีนกลับก่อนนะคะ พวกคุณจะได้คุยกัน” ครองขวัญว่าพลางดึงแขนลีนให้ออกเดิน แต่อีกคนพยายามขืนตัวไว้จนตัวโก่ง             “ไม่เอา ลีนจะอยู่กับพี่เสือ ตอนนี้พี่เสือต้องการกำลังใจนะ ครองแครง”             “คุณเสือเขาต้องการเวลาส่วนตัวมากกว่านะ เธอกลับกับฉันก่อนดีกว่า ขอตัวก่อนนะคะ ทุกคน”             “ผมคงต้องรบกวนคุณทั้งสองคนว่า อย่าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟังอีก ผมไม่อยากวุ่นวายหรือปวดหัวมากไปกว่านี้แล้ว แต่ที่ผมยอมบอกความจริงให้พวกคุณฟังในวันนี้ ก็เพราะผมทนไม่ได้ที่เห็นน้ำทิพย์ โดนด่าและทำร้าย” ปีขาลหันไปเอ่ยกับสองสาว             “ฉันรับปากค่ะ” ครองขวัญพยักหน้าแล้วก็หันไปพยักเพยิดกับลีนให้รับปากด้วย               “ลีนรับปากก็ได้ เพราะลีนเป็นคนรักของพี่ และต่อไปนี้ ลีนจะเป็นคนมาดูแลพี่เอง ลีนเชื่อค่ะว่า ความรักของลีนจะทำให้พี่เสือกลับมาเป็นเหมือน...” เธอพูดยังไม่ทันจบประโยคดีเลยตอนที่ครองขวัญทนฟังไม่ได้ ต้อ งออกแรงลากเพื่อนออกจากตรงนั้น             “ปล่อยฉันนะ ครองแครง จะลากฉันไปไหนเนี่ย” ลีนพยายามสะบัดมือออกและมองเพื่อนอย่างไม่พอใจนักเมื่อทั้งคู่มาหยุดยืนที่นอกรั้วบ้านแล้ว “ฉันจะอยู่กับพี่เสือ”             “พูดออกมาได้ไม่อายปากเลยนะ ลีน”             “พูดอะไร ฉันพูดอะไร” ลีนทำกอดอกลอยหน้าลอยตาน่าหมั่นไส้             “ก็เรื่องที่เธอบอกว่า เธอเป็นคนรักของคุณเสือไง เธอมีคนใหม่ไปแล้วนี่”             “ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นนี่ ฉันนึกว่าเขามี ลูกมีเมียแล้ว ฉันก็เลยมองหาคนใหม่ แต่ตอนนี้ ความจริงออกมาแล้วว่า เขาไม่ได้ไปกกใครอยู่ที่ไหน ฉันก็ถือว่า เขายังเป็นแฟนฉัน”             “นี่เธอคิดอย่างนี้จริงๆ เหรอ”             “ไม่แค่คิดหรอก แต่ฉันจะทำด้วย ฉันมั่นใจว่า ฉันนี่แหละคือเนื้อคู่ของเขา ก็อยู่ดีๆ ฉันก็ได้เจอเขาอีกครั้งโดยไม่คาดฝัน...อย่างนี้เขาเรียกบุพเพสันนิวาสของแท้เลยละ...จากวันนี้ไป ฉันจะกลับมาคบกับ เขา จะเป็นคนดูแลเขาและจะกอดเขาให้คืนร่างเดิมเอง” พูดจบก็ก้าวฉับๆ ไปขึ้นรถ ครองขวัญเลยได้แต่ส่ายหน้าด้วยความรู้สึกหนักใจและแอบอายแทน จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 20:42:29

ความคิดเห็นที่ 3   เมื่อเหลือกันอยู่แค่สามคน ปีขาลก็เงยหน้าขึ้นมองยังด้านบนของบ้านที่ร่างแบบบางของใครบางคนอยู่ด้วยความไม่สบายใจ             “แกจะทำยังไงต่อไป เสือ แล้วแกเจอใครที่คิดว่าเป็นเนื้อคู่ และเขาก็รักนายหรือยัง”               ดาวร้ายหนุ่มยังคงเงยหน้ามองห้องนอนของณสรวงอยู่ สักพักก็ลดหน้าลงมาสบตาเพื่อน             “อยู่ในร่างเด็กแบบนี้ ใครจะมาสนวะ ขนาดคุณครองแครงของแกเขายังไม่สนฉันเลย” ตอนท้ายชายหนุ่มส่งยิ้มแซวๆ ไปให้ ลาภิณแกล้งทำหน้าเคร่ง             “นี่แกเคยจีบครองแครงด้วยงั้นหรือ อ๋อ จำได้แล้ว เขาเคยบอกฉันว่า มีเด็กคนหนึ่งพยายามเก๊กเป็นหนุ่มตลอดเวลา เข้าใจวันนี้เอง” ลาภิณหัวเราะเบาๆ แล้วหันไปทางผู้จัดการส่วนตัวที่เงียบมานาน “พี่ติ๊ เป็นไรพี่ ยังช็อกอยู่อีกหรือไง รู้เรื่องก่อนคนอื่นนะ ยังไม่ชินเรอะ”             “ฉันเปล่า ฉันกำลังคิดเรื่องหลานสาวฉัน...ในเมื่อลาภรู้เรื่องด้วยแล้ว แกก็ไปอยู่กับลาภแล้วกันนะ เสือ ส่วนน้ำทิพย์ฉันจะพากลับคอนโด”             “อะไรนะ พี่ติ๊!” ปีขาลร้องเสียงหลงจนทั้งสองตกใจ             “แกจะร้องเสียงดังทำไมเนี่ย ตกใจอะไรนักหนา หะ”             “เอ่อ...เปล่า แต่...”             “อย่าได้หาข้ออ้างมาอ้างโน่นอ้างนี่อีกนะยะ ตอนนี้ถึงเวลาที่เห มาะสมแล้ว และฉันก็เชื่อว่า ถ้าแกไปอยู่กับลาภ ที่นั่นจะปลอดภัยจากนักข่าวแน่ๆ เพราะบ้าน ลาภไม่ใช่บ้านที่ใครจะเข้านอกออกในได้ง่ายๆ แกไปเก็บของไป ฉันจะไปช่วยน้ำทิพย์เก็บเสื้อผ้า” พูดจบหนุ่มใหญ่หัวใจสาวก็เดินขึ้นข้างบนไป ปีขาลเลยได้แต่สบถด้วยความผิดหวัง ส่วนลาภิณนั้นหรี่ตามองเพื่อนรักอย่างพิจารณา           น้ำตาของณสรวงยังคงไหลพรั่งพรูอย่างต่อเนื่อง เธอไม่ได้โกรธที่เขาปิดบังความจริง และออกจะแน่ใจว่า ก่อนหน้านี้หากเขาบอกอย่างที่บอกวันนี้ มีหวังเธอต้องรีบพาเขาไปพบจิตแพทย์อย่างมิพักสงสัย แต่เธอเดาว่าเป็นเพราะความไม่อยากเชื่อกับความสับสนนั่นเองที่ทำให้เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่               หญิงสาวปล่อยให้ภาพวันวานระหว่างเธอกับเขาทุกๆ เหตุการณ์ คำพูดของเขาทุกคำพูดวกกลับเข้ามาในความคิดครั้งแล้วครั้งเล่า             ‘ผมเกี่ยวข้องกับเขา แต่ไม่ใช่ในฐานะลูกแน่นอน ขอให้เชื่อผม น้ำทิพย์ เสือไม่เคยพลาดและเขาก็อ่อนไหวกับเรื่องนี้จริงๆ’ ใช่ เด็กชายน้ำหวานไม่ได้โกหก เขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับปีขาลในฐานะลูก เขาคือตัวปีขาลเอง             ‘ผมสัญญา วันหนึ่งผมจะเล่าทุกเรื่องที่คุณคาใจและสงสัยให้ฟังด้วยตัวผมเอง’ วันนี้เธอหายคาใจแล้วว่า ทำไมเด็กคนหนึ่งถึงได้มีความเป็นผู้ใหญ่ ฉลาดเกินวัย ขนาดนั้น             เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมปีขาลคนที่เธอเจอวันงานเลี้ยงบริษัทถึงได้ พูดคำพูดเดียวกับเด็กชายน้ำหวาน รู้แล้วว่า ทำไมเช้าวันต่อมาน้ำหวานถึงได้ฮัมเพลงเดียวกับที่ปีขาลเปิดในรถ             เธอเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าวันกีฬาสี ทำไมเธอถึงมองเห็นปีขาลซ้อนกับร่างของเด็กชายน้ำหวาน             และตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่า ทำไมเธอถึงได้รู้สึกแปลกๆ กับเขา ทำไมบางทีเธอเขิน บางทีอาย และทำไมหัวใจเต้นโครมครามกับสายตากับการกระทำของเขา เพราะเขาไม่ใช่เด็กชายอายุสิบขวบ เพราะเขามีความเป็นชายหนุ่มอยู่เต็มเปี่ยมนั่นเอง! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 20:43:12

ความคิดเห็นที่ 4   “น้ำทิพย์ เปิดประตูให้อาหน่อย” เสียงเรียกของสันติทำให้หญิงสาวสะดุ้งตื่นจากภวังค์ รีบปาดป้า ยน้ำตาทิ้งแล้วเดินไปเปิดประตู สันติมองสีหน้าสับสนของหลานสาว ด้วยความเข้าใจ เขาสวมกอดเธออย่างต้องการปลอบประโลม “อารู้ว่าเรื่องมันยากจะเชื่อ แต่เราก็ปฏิเสธความจริงไม่ได้ อาเองก็มีส่วนในการปิดบังครั้งนี้เหมือนกัน”             “ข้อนั้น น้ำทิพย์เข้าใจค่ะ อา แต่ก็...ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่...ตอนนี้น้ำทิพย์สับสนไปหมด”             “อาเข้าใจความรู้สึกน้ำทิพย์จ้ะ แต่ต่อไปนี้ทุกอย่างจะชัดเจน ไม่ต้องสับสน ไม่ต้องเหนื่อยกับการดูแลเด็กคนนั้นอีกแล้ว อาจะพาน้ำทิพย์กลับไปอยู่คอนโด”             “ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าอย่างว่าง่าย ก่อนจะผละจากอกคนเป็นอาแล้วหมุนตัวไปเก็บเสื้อผ้าเงียบๆ ขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของสันติก็ดังขึ้น             “เออ นังแป๊ด ฉันอยู่บ้านที่ลาดพร้าว กำลังจะกลับคอนโด ไม่กลับไปกินข้าวกับพวกแกแล้วละ พอดีมีเรื่องยุ่งๆ นิดหน่อย เออ เออ เอาไว้แล้วค่อยเจอกัน”             พอเขาวางสายจากเพื่อน ปีขาลก็เดินเข้ามาในห้องนั้น สันติมองหน้าคนที่เหมือนกำลังจะตายตรงหน้าด้วยความรู้สึกไม่สบายใจนัก             “ขอผมคุยกับน้ำทิพย์สักครู่ได้มั้ย พี่ติ๊”             หนุ่มใหญ่ทำหน้าลำบากใจ แต่ที่สุดก็พยักหน้าและยอมเดินออกจากห้องไป ปีขาลปิดประตูตามหลังแล้วจึงหันมามองคนที่กำลังง่วนอยู่กับการพับเสื้อผ้าอยู่บนเตียงด้วยความรักเต็มหัวใจ               “น้ำทิพย์” ชายหนุ่มก้าวไปนั่งข้างๆ กวาดตามองทุกส่วนบนใบหน้าเธอราวจะจดจารึกไว้ ณสรวงเงยหน้ามายิ้มน้อยๆ หากแต่เป็นยิ้มที่เต็มไปด้วยความห่างเหินให้ปีขาลใจหาย             “คุณเสือ...”             “เรียกผมหวานเถอะ ผมเป็นหวานของคุณเสมอ”             “ไม่ได้หรอกค่ะ คุณไม่ได้ชื่อนี้ซะหน่อย” หญิงสาวก้มหน้างุด ไม่อยากสบแววตาคู่นั้นเลย             “จะชื่ออะไร ก็คือผม...คุณโกรธผมหรือเปล่า”             “ไม่โกรธหรอกค่ะ ฉันเข้าใจความจำเป็นของคุณ” เสียงนั้นแผ่ว มือยังสาละวนอยู่กับเสื้อผ้าตรงหน้า               “ถ้าอย่างนั้นเงยหน้ามามองผมหน่อยได้มั้ย น้ำทิพย์ ให้ผมแน่ใจว่าระหว่างเรายังเป็นเหมือนเดิม ผมยังเป็นน้ำหวานของคุณและคุณก็ยังเป็นน้ำทิพย์คนเดิมของผม”             ณสรวงเงยหน้ามองเพดานเพื่อไล่น้ำตาให้ไหลย้อนกลับไป สักครู่ก็ เป่าลมออกจากปากแล้วก้มหน้ามาสบตาเขาด้วยแววตาเรียบเฉย             “เอาเป็นว่า ฉันเข้าใจและเห็นใจในเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณนะ คะ” พูดจบเธอก็รูดซิปกระเป๋าปิด และลุกขึ้น             “ทำไมคุณต้องทำห่างเหินกับผมขนาดนี้ด้วย...อ้อ ผมก็ลืมไปว่า คุณเกลียดคนชื่อปีขาลมากแค่ไหน”             ณสรวงพยักหน้าน้อยๆ อย่างไม่คิดปฏิเสธคำนั้น ปีขาลขบกรามแน่น มองหน้าเธอด้วยความน้อยใจ ถึงกระนั้นความรักก็ยังฉายชัดในแววตา เพียงแต่ณสรวงไม่เห็น เพราะเธอเลือกที่จะมองเมินทางอื่น             “ผมมีเรื่องอยากบอกอยากพูดกับคุณมากมายเหลือเกิน แต่คุณคงไม่อยากฟังมัน...ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากจะพูด... ช่วงเวลาที่มีคุณอยู่ด้วย ผมมีความสุขมาก น้ำทิพย์ มากที่สุดในชีวิต คุณเป็นน้ำทิพย์ที่คอยหล่อเลี้ยงหัวใจที่แห้งผากของผมและมันจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป”             พูดจบเขาก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป และทันทีที่ประตูห้องปิดลง ร่างแบบบางก็เซน้อยๆ มือไม้อ่อนแรงจนกระเป๋าหลุดออกจากมือ น้ำตาที่เก็บกักไว้ค่อยๆ เอ่อคลอจนเต็มดวงตา จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 20:44:05

ความคิดเห็นที่ 5   รถสองคันแล่นตามหลังกันมาตั้งแต่หน้าบ้านหลังเล็ก ก่อนจะแยกกันไปคนละทางเมื่อถึงถนนใหญ่ ตลอดเวลานั้นปีขาลที่นั่งอยู่รถคันหน้าหันหลังกลับมามองคันหลัง ตลอดเวลา แม้เมื่อแยกกันแล้ว เขาก็ยังหันมองตามจนรถคันนั้นถูกรถคันอื่นบังและไม่สามารถมองเห็นอีก จึงหันหลังกลับมานั่งตัวตรงและถอนหายใจด้วยความรู้สึกเจ็บปวด             ลาภิณผู้ยังไม่ชินกับร่างเก้งก้างนั้น มองแล้วก็อดขำไม่ได้ มองยังไงก็เป็นเด็กสิบขวบที่ทำท่าถอนหายใจเหมือนผู้ใหญ่ ซึ่งมองดูแก่แดดแก่ลมยิ่งนัก             “ไงวะ คิดถึงเขาอ่ะดิ จะเศร้าทำไมวะ รู้นี่ว่าเขาอยู่ที่ไหน ไปหาซะก็สิ้นเรื่อง”             “ถ้าฉันไปที่นั่นได้ ฉันก็ไม่ต้องหนีออกมาอยู่ที่นี่หรอก” ดาวร้ายหนุ่มว่าพลางเอนกายพิงพนัก ดวงตาเศร้าๆ คู่นั้นมองไปข้างหน้าด้วยท่าทีเหม่อลอย             “ไม่ได้เห็นกับตา ฉันไม่มีวันเชื่อว่าจะได้เห็นภาพแบบนี้จากผู้ชายเฉยชาเรื่องความรักอย่างแกนะเนี่ย” ลาภิณเอ่ยแซวขำๆ “ตามปกติ ฉันเห็นแต่พวกผู้หญิงที่มีอาการเหมือนจะเป็นจะตายเวลาต้องจากแก ส่วนแกยังหน้าระรื่น ไม่เคยแคร์ ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของพวกเธอเหล่านั้น”             “เวรกรรมคงตามฉันทันแล้วล่ะมั้ง” ดาวร้ายหนุ่มพูดสั้นๆ             “ถามจริงๆ ไอ้ที่แกอาลัยอาวรณ์เขาขนาดนี้ มันเพราะอะไรวะ เพราะความรักหรือความเสียดายที่ยังไม่ได้ตัวเขา” พระเอกหนุ่มโพล่งถามตรงๆ ประสาเพื่อนที่รู้จักกันดี ที่ผ่านมา เขาเคยเห็นปีขาลร้อนรนกระวนกระวายก็เพราะเขาอยากครอบครองร่างกายหญิงสาวเหล่านั้นเท่านั้น             “ครั้งนี้มั่นใจว่าเป็นความรักว่ะ ลาภ ความรู้สึกที่มีต่อน้ำทิพย์ วิเศษและสวยงามกว่าเรื่องที่แกว่ามาก” น้ำเสียงมั่นอกมั่นใจยิ่งนัก               “ตั้งแต่เจอกัน แกพูดอะไรที่ไม่น่าเชื่อตลอดเลย นี่ตกลงแกเป็นไอ้เสือเพื่อนฉันจริงหรือเปล่าเนี่ย” ลาภิณแซวอีก             “ไอ้นี่นี่ ทำไมวะ คนอย่างฉันจะรักใครซักคนไม่ได้เหรอไง” ปีขาลย้อนถามเสียงฉุน ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยเสียงคล้ายรำพึงกับตัว เองว่า “อย่าว่าแต่แกหรือพี่ติ๊เลย ฉันเองก็ไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกัน ว่าตัวเองจะรักใครได้อีก ฉันเคยนึกว่าความรักฉันตายไปพร้อมดาด้าแล้ว”             “ในเมื่อแกชัดเจนในความรู้สึกตัวเองแบบนี้แล้ว ทำไมไม่บอกคุณน้ำทิพย์เธอไปตรงๆ วะ ตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่าเด็กน้ำหวานคือแก บางทีเธออาจช่วยให้แกกลับมาเหมือนเดิมก็ได้นะ”               “เมื่อกี้ไม่ได้ยินหรือ เธอยืนยันว่า ยังไงก็ไม่มีวันคิดสั้นมารักฉันได้...บ้าเอ๊ย ทำไมมันทรมานงี้วะ ลาภ ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนใจจะขาดยังไงยังงั้นเลย” พูดจบมือเล็กๆ นั้นก็ทุบเข้าที่เบาะนั่งด้วยความรู้สึกขัดใจและร้าวรานในใจให้ลาภิณต้องหันมาส่งสายตาไม่อยากเชื่ออีกครั้ง ก่อนจะพารถทะยานไปในความมืด จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 20:44:51

ความคิดเห็นที่ 6   พาเพื่อนรักในร่างเด็กไปส่งที่ห้องนอนเรียบร้อยแล้ว ลาภิณก็เดินกลับเข้าห้องของตนและเรียกสายหาครองขวัญทันที หญิง สาวเองก็คงรอโทรศัพท์เขาอยู่แล้ว จึงกดรับทันที และกรอกเสียงตื่นเต้นลงมา             “เป็นไงบ้างคะ ลาภ”                 “ตอนนี้นายเสือมาอยู่ที่บ้านผม...ส่วนคุณน้ำทิพย์กลับไปอยู่กับพี่ติ๊ตามเดิม”             “แล้วคุณบอกคุณพ่อคุณแม่คุณและคนในบ้านว่า เด็กคนนั้นเป็นใครคะ”             “เมื่อกี้คุณพ่อคุณแม่เข้านอนแล้วฮะ ยังไม่ได้เจอ...ซึ่งผมก็คงเลือกที่จะบอกความจริงล่ะครับ ดีที่สุด เราจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกับการคิดสร้างเรื่องต่อไปเรื่อยๆ อีกอย่าง คนในบ้านผมไว้ใจได้ทุกคน พวกเขารักนายเสือ คงไม่ทำให้มันเดือดร้อนหรอก”               “เฮ้อ...เกิดมาเกือบสามสิบปีแล้ว ก็เพิ่งเคยเจอเรื่องแบบนี้แหละค่ะ นี่ถ้าคนอื่นมาเล่าให้ฟัง ฉันต้องคิดว่า คนนั้นเป็นบ้าหรือสติไม่ดีแน่ๆ เลย”             “ผมก็เหมือนกัน...”             “แล้วนี่คุณเสือเขาจะทำยังไงต่อไปคะ”             “ตอนนี้คงยังคิดอะไรไม่ออกหรอกมังฮะ เอาแต่คิดถึงคุณน้ำทิพย์” ลาภิณเอ่ยในเสียงหัวเราะ             “ฉันเคยเห็นสองคนนี้นอนหนุนตักกัน จับมือกัน ตอนนั้นยังเคยแอบคิดอกุศลเลยว่า พวกเขาเหมือนคนรักกันมากกว่าพี่น้อง โดยเฉพาะน้ำหวานนี่สายตาท่าทางออกมาก ที่แท้ก็เพราะอย่างนี้นี่เอง”             “เอ๊ะ แต่ผมได้ยินว่า เขาเคยไปจีบหญิงสาวอีกคนด้วยไม่ใช่หรือ” ลาภิณแซวขำๆ ขณะเอนกายลงบนเตียงกว้างและหรูหรานั่น แล้วก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะพลิ้วจากปลายสาย ก่อนที่เธอจะกรอกเสียงจริงจังลงมาว่า             “จะว่าไป คุณเสือก็น่าสงสารนะคะ เป็นเด็กตัวแค่นั้น ผู้หญิงที่ไหนจะมาสนใจเชิงชู้สาวได้ล่ะ นี่ขนาดรู้ความจริงอย่างนี้แล้ว ฉันยังมองให้เขาเป็นคุณเสือตัวโตๆ ไม่ได้เลย”             “สงสารมัน ก็ลองชอบมันและไปกอดมันดูสิ เผื่อจะช่วยมันได้” ชายหนุ่มแกล้งทำเสียงห้วนๆ เครียดๆ และครองขวัญก็รู้เท่าทัน จึงแกล้งกลับด้วยการใส่น้ำเสียงเพ้อฝันลงไป             “ก็ว่าจะลองดูเหมือนกันค่ะ...และถ้าทำสำเร็จนะ ฉันต้องเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาและคนให้ความสนใจเยอะแน่ๆ เลย ที่สามารถถอดเขี้ยวถอดเล็บเสือร้ายอย่างเขาได้”             คราวนี้คนที่คิดแกล้งเขาก่อน เงียบ ขบกรามแน่นด้วยความน้อยใจ             “อ้าว ลาภ ทำไมเงียบไปคะ เอ๊ะ หรือกำลังช่วยฉันคิดอยู่ ว่าจะเริ่มต้นกับคุณเสือยังไง” อีกคนยังสนุกกับการได้ยั่วแหย่             “ใช่ แล้วก็ต้องขอเตือนคุณไว้ด้วยความหวังดีนะ ว่าไม่แค่คุณหรอกที่อาสาจะถอดเขี้ยวถอดเล็บเสือน่ะ เพื่อนคุณก็คงพยายามเหมือนกัน”             “ยายลีนนะเหรอ...ลีนจะเอาอะไรมาสู้ฉันได้ อย่าลืมว่าลีนมีคนใหม่ ่แล้ว และฉันก็แน่ใจว่า คุณเสือไม่สนมันแล้วด้วย อีกอย่างนะ ลีนมันรักฉันมาก ถ้าฉันเอ่ยปากขอ มันก็ต้องยอม” ครองขวัญกรอกเสียงมั่นอกมั่นใจลงมา หน้าแดงก่ำจากการกลั้นหัวเราะ โดยที่ไม่รู้ว่าคนทางนี้ก็หน้าแดงเหมือนกัน หากแต่เป็นเพราะความโมโหและความน้อยใจ             “อ้อ ถ้าอย่างนั้นผมก็ขออวยพรให้คุณทำสำเร็จก็แล้วกัน แค่นี้ก่อนนะ ผมง่วงแล้ว พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า” พูดจบก็กดตัดสายและโยนโทรศัพท์ไปทางหนึ่งด้วยความหงุดหงิดในห ัวใจ             ส่วนครองขวัญนั้นได้แต่มองมือถือด้วยความรู้สึกขำ สักพักก็พึม พำออกมาว่า             “ยั่วขึ้นจริงๆ ตาคนนี้...ไม่รู้บ้างหรือไงนะ ว่าฉันไม่ได้อยากให้ใครชื่นชมว่าฉันสามารถถอดเขี้ยวถอดเล็บเสือได้สักหน่อย...ฉันอยากเป็นผู้หญิงโชคดีที่ได้รักและได้รับความรักจากผู้ชายดีๆ ที่ไม่เจ้าชู้ซักคนต่างหาก” (จบบทที่ ๒๘ ค่ะ) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 20:46:01

ความคิดเห็นที่ 7   ลิงก์บทเก่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8743961/W8743961.html ทักท้าย คุณ ริเวอร์ อิอิ ก็เป็นอย่างนี้ล่ะค่ะ คุณ carely อวยพรช้าไปไหมคะ ขอให้ทำข้อสอบให้ได้นะคะ เครียดแล้วก็พักสมองมาอ่านปีขาลดีกว่า 555555 คุณ ปลากินเมฆ สวัสดีปีขาลค่า คุณก็อตตี้ อิอิ เสือน้อยของเราไม่ได้ไก๋ค่ะ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 20:49:43

ความคิดเห็นที่ 8 แสนงอนจริงนะลาภ^^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 22:30:02

ความคิดเห็นที่ 9 อย่างนี้น่าจะหาทางออกได้ง่ายขึ้นนะเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 22:38:46

ความคิดเห็นที่ 10 กำลังเข้มข้นเลย สงสารเสือจัง น้ำทิพย์คงไม่เชื่อใจง่ายๆแน่ แถมอาตี๊เป็นก้างชิ้นใหญ่อีกต่างหาก แล้วยายลีนนั่นก็ยังจะมาวุ่นวาย ส่วนคุณลาภ นอกจากหน้าตาดีขั้นพระเอกแล้วยังหึงน่ารักเชียว ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ สอบเสร็จแล้วก็เครียดทันทีเลยค่ะ เป็นสอบแบบปฎิบัติ stationล่ะ 5 นาที หลุดตั้ง2 station ส่วนที่หลุดนี่คือ สติ ค่ะกระเจิดกระเจิงเลย จำไม่ได้แม้กระทั่งพูดไรไปบ้าง ถ้าเป็นคนไข้จริงนี่ไม่รอดแน่ๆ โอ้ยยิ่งพูดยิ่งเครียด สรุป ตอนนี้รอลุ้นผลสอบอีกประมาณสองอาทิตย์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 53 12:50:16 จากคุณ : ... (carely) เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 23:53:16

ความคิดเห็นที่ 11 สาวเจ้ามั่นใจเหลือหลาย จะมากลายเป็นอุปสรรคให้เสืออีกล่ะ จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 13:11:10

ความคิดเห็นที่ 12   โอ้ มัน สนุก รอตอนหน้า อย่างใจจดจ่อ จากคุณ : สารภีดง เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 13:35:10