PANTIP.COM : W8762893 ซ่อนไว้ในเกลียวคลื่น บทที่ 21/1 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

“คืนนี้เวฟเข้านอนเลยนะ ไม่ต้องรอพ่อ”

“ทำไมล่ะฮะ” เจ้าหนูไม่เข้าใจ ก็เดี๋ยวนี้พ่อกล่อมเขาเข้านอนทุกคืน

“อามดไม่สบาย ตอนเวฟป่วยอาเขายังคอยดูแลเวฟ พออาไม่สบายพ่อก็ต้องดูแลเขา รู้ไหม”

“อ๋อ”

“แล้วอย่าลืมแปรงฟันก่อนนอนล่ะ แล้วระวังนะ ถ้านอนดึกจะมีมือยาวๆ ยื่นมาล้วงพุง”

“อ๊า! ไม่เอาๆ”

บิดาอมยิ้มกับหน้าจอโทรศัพท์หลังหลอกผีลูกชายสำเร็จ ไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งแอบมองมาพักใหญ่ กระทั่งคนบนเตียงขยับตัวน้อยๆ นั่นแหละจึงได้สังเกต

“มด เป็นอย่างไรบ้าง ค่อยยังชั่วไหม” เขาลุกไปหา หยิบผ้าขนหนูหมาดๆ ชุบน้ำแล้ววางลงบนหน้าผากอีกครั้ง

“กี่โมงแล้วคะ”

“เกือบหกโมงเย็นแล้ว พี่เห็นเธอหนาวเลยปิดพัดลมแล้วเปิดหน้าต่างให้แทน”

มุทิตาพยายามยันตัวขึ้นนั่ง แต่ความวิงเวียนที่จู่โจมทำให้ต้องทิ้งตัวลงนอนแทบจะทันที พีร์ถือวิสาสะใช้หลังมือแตะวัดอุณหภูมิที่ซอกคอ

“ตัวร้อนอยู่เลย ไปหาหมอเถอะนะ”

“ไม่” เสียงแหบแห้งสวนทันควัน

ชายหนุ่มมองเด็กดื้ออย่างหมั่นไส้ “ถ้าอย่างนั้นก็กินอะไรสักหน่อย จะได้กินยา”

โดยไม่รอคำตอบเขาก็พรวดพราดออกไป พีร์ล็อกประตูห้องไว้และนำกุญแจติดไปด้วย ชายหนุ่มซื้อโจ๊กจากร้านหน้าปากซอยซึ่งเขาเคยอุดหนุนเมื่อวันแรกที่มารอเธอ ด้วยเห็นว่าทำเลร้านเหมาะแก่การสังเกตผู้คนที่สัญจรผ่านไปมา ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะหวนเข้าสู่ห้วงนิทรา คนเฝ้าไข้ก็กลับมาในเวลาอันรวดเร็ว

ภาพร่างสูงใหญ่ที่เดินคว้างทั่วห้องเพื่อหาข้าวของต่างๆ ชวนให้ลายตายิ่งนัก เสื้อเชิ้ตของเขาชื้นเหงื่อขณะยกเก้าอี้มาตั้งใกล้เตียง

“นอนเถอะ พี่ป้อนให้ก็ได้”

มุทิตารั้นจะลุก เมื่อทรงตัวพิงหัวเตียงได้แล้วจึงยื้อชามมาถือไว้เสียเอง ชายหนุ่มได้แต่ยอมให้อย่างอ่อนใจ

“ตอนมดนอนอยู่มีคนโทรเข้ามา เขาบอกว่าเป็นพี่ที่ที่ทำงาน พี่เลยบอกไปว่าเธอไม่สบาย”

“พี่จุ๋ม”

“ใช่ รู้สึกจะชื่อนั้น เขาดูเป็นห่วงมดมาก”

พีร์พิศดวงหน้าซีดเซียวที่ผงกรับ ก่อนแลเลยไปยังริมฝีปากแห้งผากของคนป่วย ยามเธอไม่สบายเช่นนี้กลีบกุหลาบสีอ่อนนั้นดูจะลดพิษสงลงไป ชวนให้คนมองหวามไหวเมื่อย้อนนึกถึงคืนวันเก่าๆ ที่เคยได้รับน้ำคำหวานชโลมใจ

“เมื่อกี้เวฟโทรมาหรือคะ”

“ครับ พี่ทำให้เธอตื่นหรือ”

เธอไม่ตอบแต่เป็นฝ่ายตั้งคำถามแทน “น้องเป็นอย่างไรบ้าง”

“สูงขึ้น” บิดาของเด็กชายทำมือประกอบ “แล้วก็ซนขึ้นด้วย”

“แล้วแม่ล่ะคะ แม่ไม่สบายใช่ไหม”

“ป้าบอกเธอหรือ”

“มีเรื่องที่มดบังเอิญรู้เองตั้งมากมาย เพิ่มเรื่องนี้อีกจะเป็นไร”

ดูเถอะ ทีเขาถาม...แม่คุณก็ไม่ค่อยตอบ แต่พอจะประชดประชันเขาล่ะก็ กลับมีแรงพูดเสียยืดยาว

“ถ้ามดเป็นห่วงก็ไปหาท่านบ้างซี พี่คงทำได้ไม่ดีเท่าเธอ ไม่มีใครถูกใจป้าเหมือนเธอสักคน”

“ผิดแล้ว แม่คงจะช้ำใจมากกว่า”

“นั่นมันความผิดของพี่ไม่ใช่หรือ ในเมื่อเธอโกรธเกลียดพี่ขนาดนี้ แล้วทำไมต้องโกรธต้องโทษตัวเองด้วย มดตะนอย พี่ยังจำคำพูดของเธอได้ดี เธอบอกพี่ว่า ‘ชีวิต...ไม่มีเวลาทดเจ็บนานนัก’ ตอนนี้พี่เข้าใจแล้ว เพราะเข้าใจพี่ถึงมาที่นี่ สองปีที่ผ่านมาพี่ปล่อยให้เธอต้องทุกข์ทรมานเพียงลำพัง ถึงเวลาหรือยังที่เราควรแสดงความรู้สึกที่แท้จริงต่อกันเสียที”

หญิงสาวหลุบตาลงต่ำ ไม่อาจทนสู้ประกายตาเว้าวอนคู่นั้นได้ต่อไป สมองซึ่งยังทำงานไม่เต็มประสิทธิภาพนักค่อยๆ ประมวลประโยคอันยืดยาว นิ้วแข็งแรงเชยคางมนขึ้นสบตา

“เธอเคยรักพี่บ้างไหม มดตะนอย” เสียงทุ้มถามช้า...ชัด “พี่รู้ว่าไม่ควรถามตอนนี้ แต่ถ้าผ่านวันนี้ไปพี่คงไม่ได้พบเธออีก จริงไหม”

“แล้วไต๋ล่ะ ไต๋ก็ไม่ได้รักมดเหมือนกัน” ดวงตาแดงเรื่อจ้องตอบอย่างถือดี

“เธอจะเอาความรู้สึกเธอมาตัดสินความรู้สึกพี่ไม่ได้ เรื่องของเราอาจเริ่มต้นจากความต้องการเอาชนะป้าของหลานเลวๆ คนหนึ่ง แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่พี่เปลี่ยนมาต้องการชนะใจเธอ อยากเก็บเธอไว้กับตัวเสียเอง ซึ่งมันก็ตามมาด้วยความเห็นแก่ตัวอย่างที่สุด”

“แต่มดไม่ได้รักไต๋”

พีร์เม้มปากแน่น “พี่รู้... แค่หวังให้เธออภัยพี่บ้างยังอาจมากไป”

“อิ่มแล้ว มดอยากนอน”

ชายหนุ่มมองปริมาณข้าวข้นในชามซึ่งพร่องไปเล็กน้อยอย่างไม่สบายใจ อยากคะยั้นคะยอให้เธอรับประทานอีก แต่ลำคอก็ตื้อขึ้นมาจนไม่อาจเปล่งวาจา

มุทิตารับแก้วน้ำมาดื่มตามเม็ดยาที่เขาซื้อมาเพิ่มสองชนิด หญิงสาวปิดเปลือกตาหนีภาพเจ้าของดวงหน้าเคร่งขรึมซึ่งกำลังเก็บล้างจานชามให้อย่างเบามือ เธอหลับไปด้วยความรู้สึกราวกับมีใครนำขนนกเบาบางมาไล้ทั่วหัวใจ...ให้วูบไหวอีกครั้งหนึ่ง

จากคุณ : ภาพิมล (thezircon)

เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 19:19:53