PANTIP.COM : W8763546 ไม่สัญญา...แต่ไม่ลืม [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

29 ธันวาคม 2552

เมื่อหญิงสาวเดินทางมาถึง ชายหนุ่มซึ่งจอดรถรออยู่แล้ว เดินไปรับด้วยรอยยิ้มกว้างเปิด

เธอ: “เค้าไม่ได้มาช้านะ...แต่เข็มนาฬิกามันเดินเร็วไปสี่สิบห้านาที” เริ่มส่งเสียงอ้อนแก้ตัวพัลวัน
เขา: “เค้ายังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” ส่ายหน้าแบบรู้ทัน พร้อมเอื้อมมือไปขยี้ผม...เป็นการลงโทษ (สถานเบา)
เธอ: “เค้าขอโทษจริงๆ นะตัวเอง...เค้าไม่น่าสายในวันสำคัญๆ แบบนี้เลย” ยังคงส่งเสียงอ้อนด้วยความสำนึกผิด
เขา: “งั้น...เค้าลงโทษแบบปานกลางก็แล้วกัน” พูดพลางก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว....เพื่อทำการลงโทษ (แบบปานกลาง)
เธอ: หน้าแดง พร้อมยิ้มสระอิ “คราวหน้าเค้าจะมาช้าสักครึ่งวันก็แล้วกัน”
เขา: “ก็ด้ายยย...แล้วเค้าจะได้ลงโทษตัวเองตลอดชีวิต” พูดพร้อมทำตาวิบวับ หน้าเจ้าเล่ห์
เธอ: “บ้าเหรอ!! กวนประสาท” “แล้ววันนี้เราจะไปไหนกัน”
เขา: “เดี๋ยวถึงก็รู้...แต่ก่อนไปมันต้องมีอุปกรณ์นำทางก่อน” พูดพร้อมเอื้อมมือไปหยิบผ้าในกระเป๋า
เธอ: “ผ้าพันคอเนี่ยนะอุปกรณ์นำทาง”
เขา: “อื้ม!!...เราอยากทบทวนความทรงจำอะไรนิดหน่อย”
เธอ: “ทบทวน???”
เขา: “หลับตาสิ”
เธอ: ตอบรับคำสั่งด้วยรอยยิ้มหวานๆ แล้วก็หลับตาลง
เขา: ใช้ผ้าพันคอผูกตาหญิงสาวด้วยความทะนุถนอม แล้วจึงเลื่อนมือทั้งสองข้างมาจับต้นแขนของของหญิงสาวไว้ พร้อมดึงร่างหญิงสาวให้ชิดเข้ามาลมหายใจร้อนๆ เป่ารดหน้าผากหญิงสาวพร้อมถามด้วยเสียงเบาๆ “ไว้ใจเค้ามั้ย” ก่อนที่จะค่อยๆ ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมนๆ
เธอ: แทนคำตอบ หญิงสาวไม่ตอบด้วยคำพูด แต่เลือกที่จะสวมกอดชายหนุ่มแน่นๆ

สองคนจับจูงกันไปที่รถที่ชายหนุ่มจอดรอไว้...สี่สิบห้านาทีผ่านไป

เขา: “ถึงแล้ว...รอเค้าก่อนนะอย่าเพิ่งลงมา” ชายหนุ่มจอดรถแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูที่นั่งข้างคนขับ แล้วจับจูงให้หญิงสาวลงมาจากรถ
เธอ: “เค้าเปิดตาได้ยัง...เริ่มตื่นเต้นแล้วนะ”
เขา: “ตัวได้ยินเสียงอะไรบ้างมั้ย”
เธอ: ตั้งใจเงี่ยหูฟังทั้งๆ ที่ยังมีผ้าผูกตาอยู่ “เค้าว่าเค้าได้ยินเสียงน้ำ แล้วก็มีลมพัดเย็นๆ นะ ที่ไหนกันแน่เนี่ย เค้าอยากรู้แล้วนะ”
ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวไว้ทั้งสองข้างแล้วพูดว่า
เขา: “ตัวจำได้มั้ยเกมส์แรกที่เราเล่นด้วยกัน ครูให้เค้าผูกตาตัวไว้แบบนี้ แล้วให้ตัวไว้ใจเค้า แล้วเค้าจะพาตัววิ่งน่ะ”
เธอ: “จำได้...เค้าจำได้ด้วยว่าตอนนั้นเค้าบอกว่าเค้ากลัว แต่ไม่ใช่เค้าไม่ไว้ใจตัวเองนะ...เค้ากลัวจะทำตัวเองเจ็บ”
เขา: “วันนี้เราสองคนมาเล่นเกมส์นี้กันอีกครั้งนะ...คราวนี้ตัวไม่ต้องกลัว เค้าไม่กลัวเจ็บ ตัวไว้ใจเค้านะ”
เธอ: “เค้าไว้ใจ” ตอบอย่างชัดเจนอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้ม
ชายหนุ่มยิ้มตอบ แล้วจับมือหญิงสาวแน่นแล้วเริ่มออกวิ่ง...แล้วสองคนก็ประสานเสียงหัวเราะกัน
ชายหนุ่มพาหญิงสาววิ่งจนมาถึงกึ่งกลางสะพานแล้วจึงค่อยหยุด ชายหนุ่มจับไปที่บ่าทั้งสองข้างของหญิงสาวแล้วค่อยๆ เลื่อนมือไปเปิดผ้าผูกตา
เขา: “จำได้มั้ย...ที่นี่คือที่ไหน”
หญิงสาวมองไปรอบๆ สีหน้างุนงงช่วงแรกๆ เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม เมื่อเห็นทะเล แล้วก็นกนางนวลที่บินโฉบไปมา
เธอ: “ตัวจำได้ด้วยเหรอ...ว่าเค้าอยากมาที่นี่เป็นที่แรกหลังออกจากบ้าน เค้าคิดว่าทุกคนคงลืมไปแล้ว”
เขา: “แต่ตั้งแต่ออกจากบ้าน ตัวกลับไม่เคยขอให้เค้าพามาเลยสักครั้ง” ตอบพลางที่สายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของที่หญิงสาว
เธอ: “ขอบคุณนะ...ขอบคุณที่รักษาสัญญาทั้งๆที่ไม่เคยรับปาก”
เขา: “เค้าไม่เคยรับปาก....แต่เค้าก็ไม่เคยลืม”
ชายหนุ่มและหญิงสาวต่างมองหน้ากันด้วยความตื้นตันในความใส่ใจ ความห่วงใย ที่มีให้กันมาตลอดตั้งแต่ที่ทั้งสองรู้จักกัน

เค้าอาจจะไม่มีถ้อยคำที่อ่อนหวาน แต่ใครจะรู้ผู้ชายหน้านิ่ง ที่ชอบกวนประสาท ใส่ใจ แล้วก็ห่วงใยเธอแค่ไหน “เธอ” ที่ใครต่อใครมักจะมองว่าเข้มแข็ง แต่ผู้ชายกวนๆ คนนี้กลับเข้าใจว่าเธอมีมุมที่อ่อนแอ และอ่อนไหว ในยามที่เธออ่อนแอผู้ชายคนนี้มักจะมีความอ่อนโยนไว้คอยปลอบประโลมเสมอ ในยามที่ใครต่อใครสงสัยในความเป็นตัวเธอ ผู้ชายคนนี้กลับอยู่เคียงข้างด้วยความเข้าใจ โดยไม่มีคำถาม และไม่ต้องการคำอธิบายใดๆ

เธอไม่ใช่คนอ่อนหวาน ช่างเอาใจ แต่ใครจะรู้ว่าผู้หญิงที่ห้าวแสนห้าวดูเหมือนไม่แคร์ใครคนนี้ กลับใส่ใจในทุกๆ ความรู้สึกของ “เค้า” คนธรรมดาที่ใครต่อใครมักมองจะมองข้าม แต่กลับได้รับความสนใจเป็นพิเศษจากผู้หญิงที่มีแต่ผู้คนรุมล้อม ในยามที่ท้อหรือหมดกำลังใจ ผู้หญิงคนนี้จะมีพลัง มีกำลังใจให้ ในยามที่ใครต่อใครมองผ่านความธรรมดา ผู้หญิงคนนี้กลับเห็นคุณค่า และช่วยเติมเต็มความมั่นใจให้เสมอ

เธอ: “ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันพิเศษของตัวเอง เค้ายังไม่ได้ทำอะไรให้ตัวเองเลย แต่ตัวเองกลับมา Surprise เค้าแทน” พูดพลางสวมกอดชายหนุ่ม พร้อมซบลงที่ตรงบ่ากว้าง
เขา: สองมือเลื่อนขึ้นมาจับต้นแขนพร้อมดันตัวหญิงสาวออกจากอ้อมกอด มองไปที่ตาแล้วถามว่า “ตัวมีความสุขรึเปล่า”
เธอ: ยิ้มหวานพร้อมพยักหน้าแทนคำตอบ
เขา: ยิ้มกว้าง “นี่ไงคือของขวัญของเค้า...ตัวจำไว้นะเค้าจะถือว่าเค้าได้ของขวัญชิ้นพิเศษในทุกๆ ครั้งที่เค้าทำให้ตัวมีความสุข มีรอยยิ้มอย่างนี้ได้”
เธอ: ในดวงตามีน้ำใสๆ คลอตามองชายหนุ่มตรงหน้านิ่งๆ
เขา: มือแข็งแรงเอื้อมไปจับศรีษะเล็กโยกเบาๆ “ร้องไห้ทำไม...วันนี้วันเกิดเค้านะ”
เธอ: “เค้าดีใจ ดีใจที่เค้ามีค่าพอที่จะเป็นของขวัญให้ตัวเอง””
เขา: มือใหญ่ค่อยๆ บรรจงเช็ดน้ำตาที่ค่อยไหลลงมา “รู้มั้ย...เค้าเองก็ดีใจที่ตัวเองเห็นคุณค่าของเค้าเสมอ”

คนสองคนจับมือแล้วยืนเคียงข้างกันบนกลางสะพาน “สุขตา” จ้องมองฝูงนกนางนวลที่กำลังบินไปตรงไปยังเส้นขอบฟ้า

...บางปู...

สถานที่ธรรมดาๆ ที่ใครหลายๆ คนอาจมองผ่าน แต่กลับกลายเป็นความทรงจำครั้งแรกที่มีความหมายมากมายสำหรับคนบางคน ในความธรรมดาที่แสนพิเศษบางทีเราก็ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตา...แต่เราจำเป็นที่ต้องมองด้วยใจ

จากคุณ : Mydarin

เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 22:06:15