ความคิดเห็นที่ 1 .     “แล้วจำได้มั้ยว่าชื่อบัญชีอะไร ที่ว่าจากเชียงรายน่ะ” ถ้าได้ความจริงแล้วนางอาจไปถามทรงพลเพิ่มเติม นิรดาตอบอย่างมันใจ “ปิ่นบัว ค่ะ”      “ไม่เคยได้ยินแฮะ” นางปานจิตรำพึง      “นิเกือบลืมไปแล้ว แต่มาจำชื่อได้ขึ้นใจ ก็เพราะเรื่องที่เกิดในเช้าวันเกิดอุบัติเหตุนั้นแหละค่ะ”      “ยังไงรึ”      “มีผู้ชายเสียงเหมือนคนแก่ๆ คนหนึ่งโทรมาค่ะ ขอสายคุณวี แต่คุณวีไม่อยู่ ชายคนนั้นบอกว่ามีข่าวจากผู้หญิงชื่อปิ่นบัวมาบอก นิเลย... เลยโกหกว่าเป็นเลขานุการเขา ถ้ารู้ว่าเรื่องร้อนแล้วจะรีบติดต่อให้ เสียงโทรศัพท์ก็ไม่ชัดนักเหมือนสงสัยจะเป็นตู้สาธารณะ เสียงเลยไม่ค่อยดี เรื่องราวคล้ายๆ กับว่าผู้ชายคนนั้นบอกว่าปิ่นบัวไม่สบายหนัก อยากพบคุณวี มีเรื่องต้องรบกวนคุณวีด่วน ถ้าขึ้นไปเชียงรายได้ให้รีบไป นิถามว่าปิ่นบัวป่วยเป็นอะไร เขาบอกว่าป่วยอะไรสักอย่างนี่แหละค่ะ ฟังไม่ถนัด และเสียงก็หลุดๆ หายๆ”        “โอ... แม่นิ” นางเพียงใจลูบแขนคนเล่าอย่างเห็นใจ และประหลาดใจไปพร้อมกัน “หมายความว่าผู้หญิงคนนั้นที่ตาวีจุนเจืออยู่ป่วยหนักหรือ” นิรดาหลับตาลง ก่อนพยักหน้า “ค่ะ คงเป็นเช่นนั้น แต่พี่จิตคะ ตอนนั้นหนูไม่ได้ใยดีแม่ปิ่นบัวอะไรนั่นเลยมัวแต่เจ็บใจว่าคุณวีมีผู้หญิงอื่นจริงๆ และคงไปมาหาสู่กันบ่อยๆ พอชายคนนั้นพูดย้ำว่าให้คุณวีขึ้นไปด่วน นิก็วางหูทันที นิใจร้ายจริงๆ ค่ะ”         หญิงสูงวัยกว่าโอบไหล่เธออีกครั้ง ยื่นแก้วน้ำให้ แต่เธอปฏิเสธ เล่าเรื่องวันนั้นต่อ “พอคุณวีกลับเข้ามานิก็ถามเรื่องปิ่นบัวทันที ดูเขาตกใจมาก และไม่สนใจแคร์ที่นิโกรธเลยแม้แต่น้อย ถามแต่ว่าฝ่ายโน้นพูดว่ายังไง ใครเป็นคนโทร และเขาก็พยายามติดต่อกลับทันทีทุกเบอร์ แต่ไม่สำเร็จ นิโกรธเขามากเลยไล่เขาออกจากบ้านให้ไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น เขาก็บอกว่าเขาอยากไปมานานแล้ว แล้วเขาก็จากไปค่ะ” น้ำตาหยดลงบนสองแก้มของนิรดา และมันก็ไหลมาเรื่อยๆ        “แม่นิเอ๊ย เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าไปโศกกับมันเลย ตาวีเขารักแม่นิ เช้าวันนั้นก่อนเกิดอุบัติเหตุเขาโทรบอกคุณทรงพลว่าจะไปที่บ้าน แสดงว่าไม่ได้คิดไปเชียงรายหรอก และผู้หญิงคนนั้นเขาคงตกทุกข์อยู่จริงๆ ตาวีเลยต้องช่วยเขา แล้วจะบอกเมียได้ยังไงล่ะว่าจุนเจือหญิงอื่นอยู่ พวกเราจะยอมฟังเร้อ” นางปานจิตเอ่ยปลอบใจอย่างเข้าใจสถานการณ์ แต่น้ำตาอีกฝ่ายกลับยิ่งไหลริน แต่ยังเอ่ยทั้งน้ำตา        “นั่นสิคะ พี่ ถ้าวันนั้นนิไม่บุ่มบ่ามขนาดนั้น คุณวีอาจจะยังอยู่ก็ได้ มันเป็นความผิดของนิหมดเลย บางครั้งนึกสงสารผู้หญิงคนนั้น ป่านนี้ก็คง...”        “คงตายไปหลายปีแล้วล่ะ”        “ค่ะ พวกเขาคงได้เจอกันแล้ว” นิรดาเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย น้ำตาเริ่มจางลง        “เฮ่อ พี่เลยมาทำให้แม่นิทุกข์ใจกับเรื่องเก่าๆ ไม่น่าอาสาคุณแม่เลย เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ จู่ๆ ก็พากันเดาว่าอาจมีหลานขึ้นมา พี่ขอโทษนะแม่นิ ที่มากวนใจกัน”        “ไม่เป็นไรค่ะ นิก็อยากเล่าเรื่องพวกนี้ ให้คนอื่นได้ด่านิบ้าง ก็ยังดี” นิรดาเริ่มยิ้ม ดูเหมือนว่าการเล่าเรื่องทั้งหมดทำให้เธอสบายใจขึ้นจริงๆ เริ่มเรียกสาวใช้มาสั่งให้จัดการเตรียมอาหาร แต่นางปานจิตกลับยังครุ่นคิดบางเรื่องต่ออย่างสงสัย แต่ยังไม่แน่ใจว่าน้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วของคู่สะใภ้จะกลับมาอีกหรือไม่ ถ้าต้องการคุยต่อ ความลังเลคงปรากฏแก่อีกฝ่าย        “พี่เพียง มีอะไรจะพูด หรือคุณแม่ฝากถามอะไรมาก็ถามเถิดค่ะ”        “ฟังแม่นิเล่า แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาว่า เป็นไปได้มั้ยที่ตาวีจะไปมีลูกกับปิ่นบัวนั่นไว้จริงๆ ไม่งั้นตาวีจะอาวรณ์ทำไมนักหนา”        “นิก็เคยสงสัยอย่างที่เคยไปบ่นๆ ค่ะ แต่มาคิดอีกทีตอนนี้ ไม่รู้เพราะนิให้อภัยคุณวีไปแล้วหรือว่านิเป็นผู้ใหญ่ขึ้น นิคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้ เพราะคุณวีเขาอยากมีลูกตลอด นิเองก็ไม่มี ถ้าผู้หญิงคนนั้นท้องกับเขา จากนิสัยเขา นิว่าคุณวีน่าจะกล้าพอที่จะอุ้มชูออกนอกหน้า หรือไม่ก็... ไม่น่าปล่อยไว้ให้อยู่กับแม่ที่... แม่ที่เป็นมะเร็งมังคะ”        “ตามนั้นมันก็ใช่ แต่แม่นิ คิดดูนะ ทุกอย่างเป็นไปได้ทั้งนั้น เพราะว่าเราไม่รู้ความจริงอะไรเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนั้นอาจไม่ได้เจ็บป่วยอะไร เฮ่อ แต่มาป่านนี้แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน”        นางปานจิตตัดสินใจยุติการสนทนา เดินเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้นิรดาหันไปมองรูปถ่ายวีรพลที่ส่งยิ้มมา แต่บ่อยครั้งที่อุปาทานไปว่าวีรพลไม่เคยให้อภัยเรื่องที่เธอทำลงไป แม้ว่าเธอจะสวดมนต์พร่ำขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนเขายังรอให้เธอรู้ความกระจ่างทุกเรื่อง       “บอกนิสิ มันเกิดอะไรขึ้น ยังมีทางไหนให้นิไถ่บาปที่ไล่คุณออกจากบ้านไปวันนั้น บาปที่ไม่เคยพยายามเข้าใจคุณ” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 22:59:13

ความคิดเห็นที่ 2 .       จอมใจนั่งฟังมารดาเล่าเรื่องราวทั้งหมดอย่างระมัดระวัง พยายามสรุประยะเวลาของการเกิดเรื่องว่าถ้าปิ่นบัวมีลูกกับวีรพลจริงๆ เด็กคนนั้นจะอายุเท่าไหร่ แต่ก็หาสรุปได้ไม่ เพราะไม่รู้ว่าปิ่นบัวกับวีรพลใช้ชีวิตด้วยกันจนมีลูกก่อนหรือหลังแต่งงานกับนิรดา อย่างไรก็ตามนางปานจิตคิดว่าถ้าวีรพลมีลูกขึ้นมาอายุไม่น่าจะเกินวัยรุ่น       “เฮ่อ ผู้ชายบ้านนี้ น่ากลัวจริงๆ แม่นะ ทำบุญ สวดมนต์ทุกวัน ว่าขอให้ตาพลเป็นคนไม่เจ้าชู้”        “ฮ่าฮ่า พี่พลก็เรียบร้อยที่สุดในบรรดาคีตนาฏชวกุลทั้งหมดแล้วไงคะแม่”         “เฮ่อ ก็ขอให้เป็นเช่นนี้ตลอดไป” ปานจิตภาวนาแล้วพากันคุยล้อๆ เรื่องที่จอมใจสืบอยู่ว่ามันชักไปกันใหญ่ “แสดงว่าถึงจะรู้เรื่องปิ่นบัวนั่น ก็ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับเอื้อแล้วละมั้ง คงต้องแบ่งเป็นสองรายสองประเด็นแล้วล่ะ”        จอมใจหน้าแหย “นั่นสิคะแม่ ทั้งระยะทาง และเรื่องเวลา ไม่น่าจะเป็นคนเดียวกัน ลูกของปิ่นบัวน่าจะอ่อนกว่าเอื้อกับจอมหลายปี และปิ่นบัวนั่นเขาอยู่ตั้งเชียงราย เอื้อเนี่ยเขาคลอดในโรงพยาบาลแถวกรุงเทพ และหน้าตาก็ไม่ส่อแววชาวเหนือเท่าไหร่ เกือบลงใต้ด้วยซ้ำไป”        “จะลุยต่อมั้ยล่ะ จะได้สั่งซื้อยาแก้ปวดรอ” นางปานจิตพูดเหนื่อยๆ ขำๆ        จอมใจค้นดูรูปที่มีวีรพลกับสาวๆ อีกครั้ง “อาจมีรูปในนี้ก็ได้”        นายทรงพลเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้วก็หัวเราะเมื่อเห็นสองสาวต่างวัยยังไม่หยุดชี้ชวนกันดูรูปถ่ายเก่าๆ พวกนั้น “นี่ยังไม่เลิกดูรูปพวกนี้อีกเหรอ จะดูให้ได้อะไรขึ้นมา” เขานั่งลงข้างลูกสาวที่นอนพังพาบบนเสื่อพรม นางปานจิตจึงนิกเรื่องที่อยากถามไถ่ทันที “คุณมาก็ดี คุณรู้จักหรือรู้เรื่องผู้หญิงชื่อปิ่นบัวแฟนเก่าตาวีมั้ยคะ”        “ปิ่นบัว...?”  ทรงพลเลิกคิ้ว จนหน้าผากย่นสงสัยในชื่อที่ได้ยิน “ปิ่นบัวไหน”        “ก็สาวเชียงราย ที่มาพัวพันตาวีไง แม่นิบอกว่าชื่อปิ่นบัว คุณเองเคยก็บอกว่าแฟนเก่าตาวีที่เป็นสาวเหนือคนหนึ่งตายด้วยมะเร็งน่ะ ใช่แม่ปิ่นบัวอะไรนี่หรือเปล่า”       “ไม่รู้ ผมจำชื่อไม่ได้ แต่ไม่น่าใช่ปิ่นบัว” ทรงพลตอบอย่างไม่พยายามคิดอะไรจนภรรยาค้อนอย่างหมั่นไส้       “ไม่ใช่คนเดียวกันแน่หรือคะ แล้วคุณรู้หรือเปล่า แม่ปิ่นบัวเนี่ยก็ป่วยตายเหมือนกัน แต่ป่วยอะไรไม่รู้” จอมใจพยักหน้าเห็นตามมารดา แล้วถามอย่างรอบคอบ“นั่นสิคะพ่อ อาจคนเดียวกันก็ได้ อาวีจะเคยซวยถึงกับเคยมีแฟนเป็นสาวเหนือสองคน และตายด้วยมะเร็งเหมือนๆ กันได้ไงหว่า ว่าแต่...ทำไมพ่อถึงคิดว่าไม่ใช่คนเดียวกันล่ะคะ”        นายทรงพลลุกขึ้นจากพื้นไปนั่งบนเก้าอี้ พูดอย่างขึงขัง “นี่คุณเพียง จอมใจ พ่อว่าเราเลิกคุ้ยแคะเรื่องนี้เถอะ ตาวีไม่เคยไปมีลูกเมียที่ไหนหรอก เรื่องไปพัวพันผู้หญิงก็มีบ้าง แต่ก็ล้างรากันไปหมดแล้วทั้งนั้น เราจะเอาเรื่องพวกนี้มาพูดไปทำไมกัน ตาวีก็ตายไปแล้ว”       แต่จอมใจไม่ยอมลดละ “แต่พ่อคะ จากคำของคุณอานิ แสดงว่าเป็นไปได้ที่ปิ่นบัวมีลูกกับอาวีจริงๆ ถ้าเป็นจริงเด็กนั่นอาจจะตกทุกข์อยู่ก็ได้ ก็ยังไม่สายที่เราจะช่วยเหลือนะคะ” แล้วเธอหันไปขอร้องไห้มารดาเล่าเรื่องที่ได้ฟังมาจากนิรดาอีกครั้ง นางปานจิตเล่าสั้นๆ แต่ก็สังเกตว่านายทรงพลตั้งใจฟังไม่น้อย และเงียบไปครู่ใหญ่เหมือนพยายามฟื้นความหลังปะติดปะต่อเอง       “พ่อไม่เคยรู้เรื่องนี้ แต่พ่อว่าก็ขอยืนยันอย่างที่เคยพูดไปว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรในกอไผ่ ถ้าเคยมีทุกอย่างคงจบไปหมดแล้ว เวลาตาวีโกรธมันก็อาจหยอกแม่นิแรงๆ ก็ได้ พ่อไม่สนใจเรื่องนี้ล่ะนะ ไปทำงานต่ออีกหน่อยดีกว่า” แล้วนายทรงพลก็เดินเข้าห้องทำงาน ให้ความสนใจกับแปลนบ้านที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องที่กั้นด้วยกระจกเพื่อกันเสียงรบกวนจากภายนอก        “พ่องอนไปเลย” จอมใจเอ่ยอย่างรู้สึกผิด        “ผู้ชายก็งี้แหละ พ่อเขากลัวว่าเรื่องจะวกกลับมาที่ตัวเองมั้ง เมื่อก่อนพ่อก็มีปัญหาแบบตาวีนี่แหละ แม่ถึงพากันหอบตาพลตอนอุ้มท้องจอมไปอยู่เชียงใหม่กับยายไงล่ะ”        “อิอิอิ พี่พลเคยเล่าจอมค่ะ พ่อง้อแม่เป็นสามสี่ปีๆ มันเรื่องอะไรเหรอคะ”       “ก็มีหญิงอื่นมั้ง ตอนแรกแม่ก็ทำใจ แต่พอแม่ท้องจอม พ่อมาหายไปบ่อยๆ แม่เลยตัดขาด ขอหย่าอย่างเดียว พ่อถึงยอมเปลี่ยนนิสัยไง ไม่เคยทำอะไรแบบนั้นอีกต่อไป”       “เด็ดไปเลยแม่” จอมใจหัวเราะคิกคักเริ่มเข้าใจว่าบิดานั้นคงรู้สึกไม่ต่างจากวัวสันหลังหวะ ใครพูดเรื่องอดีตของวีรพลหรือนำพลก็ไม่กล้าเสริมหรือออกความเห็นนัก เพราะเมื่อก่อนก็คงเคยทำเรื่องทำนองเดียวกันกัน จึงกระซิบบอกมารดา       “งั้นเราต้องสืบต่อเรื่องนี้โดยไม่ถามพ่อ” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:01:38

ความคิดเห็นที่ 3 .       ทรงพลยังไม่วายชำเลืองมาทางภรรยาและลูกสาวที่ยังนั่งคุยกันเครียดบ้างขำบ้าง จอมใจนั้นถึงกับซาเรื่องงานไปทีเดียวปกติวันทำงานเช่นนี้ถ้าไม่โทรศัพท์หาเพื่อนร่วมงาน ก็นัดพบลูกค้าทั้งวัน เขาก็นึกเอะใจที่อารีหน้าเหมือนเขา แต่มีคนในประเทศไทยเยอะแยะมากมายหน้าตาใกล้เคียงกันเหมือนพี่น้อง พอมีคนดังขึ้นมาไม่ว่าในวงการไหน ไม่กี่วันก็จะมีคนหน้าตาคนแบบนั้นปรากฏให้เห็นในเวลาต่อมา        เขาตั้งสมาธิอยู่กับงาน แต่เมื่อเริ่มคว้าดินสอใส่มือ เขาคิดถึงน้องชายสองคน วีรพลที่วางวายไปแล้วห่างกับเขาหลายปี และนำพลที่อยู่ต่างประเทศ เขาสามคนเมื่อโตเต็มหนุ่ม ก็หน้าตาท่าทางคล้ายเหมือนแฝดสาม และก็มีนิสัยหลายสิ่งหลายอย่างใกล้เคียงคัน เขาเริ่มครุ่นคิดถึงผู้หญิงที่นิรดาบอกภรรยาเขา       ‘นายวีเคยมีผู้หญิงชื่อปิ่นบัวเอาตอนไหนหนอ’ เขานั่งเคาะดินสอลงบนโต๊ะเบาๆ ราวกับว่ามันจะช่วยให้เขาคิดอะไรออก แต่เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้ พาลขำน้องชายที่ชะรอยเดินตามเขาเสียทุกเรื่อง รวมทั้งการแอบหาเรื่องไปก้อร้อก้อติกกับหญิงอื่นจนถึงกับแกะไม่ออก เขาคิดถึงสมัยที่นางปานจิตท้องจอมใจแล้วเขาไปเผลอไผลกับสาวน้อยคนหนึ่งในโรงงาน แต่เขาก็จัดการควบคุมให้ทุกอย่างกลับมาปกติเหมือนเดิมได้ในเวลาไม่นาน       ‘แล้วตาวีมันจะจัดการทุกอย่างได้เรียบร้อยเหมือนเราหรือเปล่า’ เขาเดาว่าไม่ เรื่องทะเลาะในครอบวีรพลถึงไม่เคยจบสิ้นจนมารดาเขาเลิกเข้าไปช่วยเหลือเกี่ยวข้อง และเรื่องได้กินระยะเวลาจนต้องตายจากกัน ตามที่ปานจิตเล่ามาแสดงว่าวีรพลต้องถึงกับแอบอุปการะปิ่นบัวนั่นไว้ ยาวนานมาระทั่งแม้แต่ตอนแต่งงานกับนิรดาไปแล้ว      “ก็น่าแปลก”       เขาพึมพำออกมา เมื่อจำได้ว่าวีรพลเคยชอบสาวเชียงรายที่ชื่อใบเข็มต่างหาก แต่ใบเข็มกลับไม่ชอบวีรพล ใบเข็มชอบเขา น้องชายเขาคงเปลี่ยนใจจากใบเข็มเป็นปิ่นบัว และอาจรักมากจนถึงกับส่งเสียกัน เขาเริ่มคิดในมุมมองของสองแม่ลูกที่นั่งอยู่ข้างนอก       ‘หรือปิ่นบัวจะเคยมีลูกกับตาวีจริงๆ’ เพราะเขาเองก็เคยเกือบพลาดพลั้งมาก่อน จึงพอจะนึกออกว่ามีโอกาสไม่น้อยเหมือนกันที่วีรพลพลาดไปมากกว่าเขา เขาพยายามคิดว่าน้องชายได้เคยบอกหรือบ่นอะไรแปลกๆ กับเขาบ้าง ก็ไม่มีอะไรนอกจากเรื่องที่น้องเขาโทรมาระบายด้วยความโมโที่ทะเลาะกับนิรดาในเช้าก่อนเกิดอุบัติเหตุวันนั้น      ‘นิจะจับผิดผมไปถึงไหน นี่ผมแทบกระดิกตัวทำอะไรไม่ได้สักอย่างเลยฮะพี่’      ‘ใจเย็นๆ น่า’ เขาเตือนน้องให้สงบ รู้ดีว่าวีรพลขับรถอย่างบ้าคลั่งเสมอถ้าโมโหขึ้นมา      ‘พี่อยู่บ้านก่อนนะ ผมจะไปหา จะคุยเรื่องใบเข็มหน่อย มีอะไรจะถามพี่ให้แน่ใจเสียที’      ‘ใบเข็ม ทำไม พี่ไม่ได้ติดต่อเขานานแล้ว มีคนงานเก่าบอกว่ารักษาตัวป่วยอยู่บ้าน’      ‘ฮะ ป่วยเป็นมะเร็งมังฮะ รักษาไม่หาย พี่... ผมขอวางหูก่อน เดี๋ยวค่อยคุย ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว คงต้องพึ่งพี่’        น้องชายเขาพูดแค่นั้น แล้วก็กลายเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกัน วีรพลขับรถมาไม่ถึงบ้านเขา ได้เจอร่างอีกทีก็เป็นร่างไร้วิญญาณอยู่โรงพยาบาล และตอนนั้นเองที่เขารู้ว่าใบเข็มเป็นมะเร็งและตอนหลังเขาก็เดาว่าเธอตายไปแล้ว        เขาขีดดินสอวนไปวนมาบนกระดาษว่างเปล่าจนเป็นลวดลายยุ่งเหยิงซับซ้อน ระหว่างพิจารณาบทสนทนาในอดีตนั้นอีกครั้ง พยายามฟื้นความคิดว่าน้องชายได้เอ่ยถึงผู้หญิงชื่อชื่อปิ่นบัวมาบ้างหรือไม่ แต่ไม่มีวี่แววว่ามีชื่อปิ่นบัวเคยหลุดเข้ามาในห้วงคำนึง เขามีเพื่อนร่วมชั้นชื่อปิ่นมุก ปิ่นทิพย์ ปิ่นแก้ว แต่ไม่มีเค้าของปิ่นบัว        เริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเดาไปว่าวีรพลอาจมีลูกกับปิ่นบัวนั่นจริงๆ ถึงได้มีท่าทางเดือดเนื้อร้อนใจ และคงอยากปรึกษากับเขา เพราะเขาเองเคยมีประวัติทะเลาะกับปานจิตเรื่องพวกนี้เพราะผู้หญิงที่ชื่อใบเข็ม เขามีปัญหากับใบเข็ม ส่วนวีรพลมีปัญหากับปิ่นบัว แต่เขาก็ได้จัดการทุกอย่างจบไปเรียบร้อย นางปานจิตก็พาลูกๆ กลับมาอยู่ร่วมครอบครัวเหมือนเดิม         ‘รึว่า ตาวีจะมีลูกกับปิ่นบัว พอป่วยเลยอยากให้วีรพลรับมาดูแล’ เขาเดาคร่าวๆ เสร็จขนลุกขึ้นมาอย่างประหวั่นพรั่นพรึง เริ่มกำระยะเวลาตั้งแต่วีรพลตายไปคำนวณว่าเด็กนั่นอาจจะราวๆ สิบขวบแล้ว เขาทบทวนเรื่องราวว่าปิ่นบัวอาจยังไม่ตายด้วยโรคใดจริงๆ และเลี้ยงลูกต่อเองอย่างเข้มแข็ง แต่เมื่อหาเหตุผลอีกครั้ง เขาไม่เชื่อว่าถ้าเคยไปมาหาสู่กันแล้วหญิงคนนั้นจะไม่พาลูกมาหาพ่อถ้าพ่อหายไปนานๆ ดังนั้นเขาถึงต้องกลับไปคิดแบบเดิมว่าความเจ็บป่วยได้พรากชีวิตปิ่นบัวไปแล้วจริงๆ และเด็กคนนั้นก็...        ทรงพลลุกจากโต๊ะด้วยความตกใจในความคิดของตัวเอง เหงื่อแตกซิกด้วยความเครียดและรู้สึกผิดต่อน้องชาย น้องชายอาจพยายามบอกเขาเรื่องลูกนอกสมรสแต่ทำไม่ทันสำเร็จ        ‘ไม่มีใครรู้ว่าอนาคตเราจะตายและความลับก็จะตายไปพร้อมกับเรา !’ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:07:14

ความคิดเห็นที่ 4 .       เขาเดินออกไปข้างนอกอยากบอกเรื่องราวทั้งหมดที่คิดให้ลูกสาวกับภรรยารู้ แต่สายตาภรรยามองมาอย่างสงสัยทำให้ไม่กล้าเอ่ย หากเล่าไปคงต้องเอ่ยถึงใบเข็ม แต่นางไม่เคยรู้เรื่องใบเข็ม รู้แต่ว่าเขาเคยพัวพันผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น เขาพยายามทางมองหน้าลูกสาวเพื่อขอความคิดเห็น        แต่จอมใจมองกลับหน้าแหยๆ “มีอะไรคะพ่อ มายืนหน้าเครียดเชียว ดุจอมอีกเหรอคะ”       “ไม่ ไม่มีอะไร แค่มาถามว่า ทำไมจอมกับแม่ไม่ไปถามอานิอีกครั้ง ขอดูเอกสารการโอนเงินที่อาวีเขาโอนไปให้ผู้หญิงที่ชื่อปิ่นบัวนั่นล่ะ น่าจะยังพอหาได้ และค่อยติดต่อธนาคารหาที่อยู่ อาจได้ชื่อจริงมาสืบเสาะกัน” “เหรอคะ พ่อ” จอมใจอุทานพร้อมเบิ่งตาโตด้วยความประหลาดใจที่จู่ๆ บิดาก็กลับมาบอกชี้ทางให้ นางปานจิตก็เช่นกัน เอ่ยถามยิ้มๆ “สนใจเล่นด้วยแล้วหรือคะ”        เขาพยักหน้า “เรื่องปิ่นบัวกับตาวี ที่แม่นิเล่าให้แม่เขามา นี่พ่อชักเห็นด้วย หากปิ่นบัวมีลูกกับตาวีลูกอาจจะ สักสิบขวบแล้ว เราจะยังพอช่วยอะไรได้อยู่ น่าจะเป็นประโยชน์ ถ้าได้เจอหลานขึ้นมาจริงคุณย่าจะได้เลิกคะนึงถึงตาวี จะช่วยอะไรก็มีเวลา และแม่นิก็จะได้เลิกรู้สึกผิด”       “เจ๋งเป้งไปเลยพ่อ ทำไมจอมไม่คิดเรื่องนี้นะ ช่วยไปขออานิดูเอกสารนะคะแม่ขา ได้แค่ชื่อกับสกุลก็ยังดี”       และบิดาก็ตบท้ายให้จอมใจเลิกคิดเรื่องอารี “แต่เรื่องเด็กเอื้อนั่น พ่อขอเถอะลูก ไม่น่ามาเกี่ยวข้องอะไร พวกพ่อน่ะหน้าตาไทยแท้แต่โบราณ ตัวใหญ่ ผิวคล้ำ คิ้วเข้ม หน้าผากแบบนั้น สันจมูกแบบนี้ โหลๆ เหมือนกันเยอะแยะ อย่าไปทักอะไรให้เอื้อเขาอึดอัดเวลามาบ้านเรา ท่าทางเขาวางตัวไม่ถูก คนหนึ่งจะเอามาเป็นสะใภ้ แต่อีกคนจะเอาเป็นญาติ”      “ค่ะๆ หนูทราบ แต่หนูยังไม่ยอมเลิกเรื่องเอื้อนะคะ เพียงแต่ตอนนี้ปิ่นบัวมาแรงกว่า ขอเล่นปิ่นบัวก่อน พ่อต้องช่วยหนูเรื่องปิ่นบัวนะคะ” จอมใจดูปฏิทิน “แม่ขา ปีนี้สงสัยว่าเราจะได้ขึ้นเมืองเหนือ ไปค้นหาอะไรดีๆ นอกเหนือไปจากเยี่ยมคุณยาย วิวสวยอากาศดี และอาหารอร่อยแล้วล่ะ” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:09:48

ความคิดเห็นที่ 5 .      แม้นิรดาจะไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับห้องเอกสารเก่าๆ ของวีรพลให้ต้องร่ำไห้เพราะคิดถึงขึ้นมา แต่ก็เป็นสุขไม่น้อยเมื่อครอบครัวพี่ชายของเขามานั่งเล่นอยู่ในบ้าน เธอนั่งฟังหลานสาวเผาพี่ชายเรื่องแฟนเก่าแฟนใหม่อย่างร่าเริง นึกอิจฉาครอบครัวอบอุ่นตรงหน้า        “อานิแวะไปบ้านพวกเราบ่อยๆ สิคะ หายเงียบไปเลย ที่บ้านก็ไม่ค่อยมีใคร แม่อยู่คนเดียว ช่วงนี้แหละที่พี่พลกลับบ้านบ่อยๆ เออ ...วันนี้หนูเกือบชวนแฟนใหม่พี่พลมาด้วยแน่ะ”        นิรดาถึงเริ่มถามหลานชาย “นั่นสิ ทำไมไม่ชวนมาด้วย อาอยากเห็นบ้าง”       “เขากลับไปทำงานแล้วครับ ไม่ค่อยจะว่างเท่าไหร่” จอมพลยิ้มเมื่อถูกถามถึงแฟนสาว       “ดีๆ มีแฟนขยันทำมาหากิน นึกเรื่องแต่งงานแต่งการบ้างหรือยัง” เธอถามหลานชาย แล้วสนับสนุนให้จริงจังเรื่องชีวิตคู่ “รีบๆ แต่งนะจอมพล ชีวิตคนเรามันสั้นนัก รักแล้วก็อย่ารีรอที่จะจับจองอยู่ด้วยกัน ดูอย่างน้าสิ กว่าจะแต่งงานก็นาน พอแต่งถึงก็มีลูกยาก ไม่ทันได้ขอพึ่งพาเทคโนโลยีตามหมอแนะนำ อาวีของพวกเราก็มาด่วนจากไป”       “อานิขา อานิก็มีหลานสาวอย่างจอมไงคะ” จอมใจโอบกอดอาสะใภ้อย่างเห็นใจ       “ขอบใจจ้า แต่อาไม่เป็นไรแล้วจ้ะ แค่อยากเห็นจอมพลกับจอมใจมีครอบครัวเร็วๆ” เธอชวนหลานทั้งสองเข้าไปดูห้องทำงานของสามีที่ยังถูกปล่อยไว้ให้เหมือนเดิม มันเต็มไปด้วยเอกสาร ที่หากใครในบริษัทต้องการเธอก็จะให้คนที่ไว้ใจได้คนใดคนหนึ่งมาขนไป        สาวใช้คนหนึ่งกำลังยืนปัดๆ ถูๆ แฟ้มเอกสารธนาคารที่ไม่เกี่ยวกับบริษัทที่ทรงพลคิดว่าน่าจะมีเรื่องของปิ่นบัวอยู่ในนั้น แต่กลับไม่มีวี่แววพบเจออะไร มีเพียงหลักฐานการบริจาคเงินเข้าการกุศลที่คงถูกเก็บไว้เพื่อการหักลดภาษีประจำปี นิรดายืนดูได้ครู่เดียวเห็นกระเป๋าเอกสารที่สามีเคยถือเสมอก็น้ำตาซึม “พวกพี่จะค้นอะไรก็ตามสบายค่ะ ที่เกี่ยวกับงานนิให้บริษัทโยกย้ายออกไปหมดแล้ว เดี๋ยวนิไปเตรียมอาหารเย็นให้นะคะ “แล้วเธอก็เดินออกจากห้องไปอย่างหงอยเหงา       “เฮ่อ เราจะทำให้แม่นิเครียด ล้มป่วยมั้ยเนี่ย” ทรงพลพึมพำ ขยับแว่นสายมองตามร่างน้องสะใภ้       “นั่นสิพ่อ” จอมพลไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ตั้งแต่ต้น       “น่า ไหนๆ ก็ไหน แล้ว จุ้นแล้วก็จุ้นให้ตลอด เดี๋ยวเราถือโอกาสจัดห้องนี้ให้แม่นิใหม่เถอะ จะได้ลืมตาวีเสียที นี่มันหลายปีแล้วนะพ่อ ตาวีตายไปหกเจ็ดปีแล้วนี่” นางปานจิตเอ่ยอย่างปลงๆ เรียกให้จอมพลยกกระเป๋าใบหนึ่งจากหลังตู้เหล็กใบใหญ่       “โอย จะหาหลานให้ย่าทั้งที มันยากเย็นจังเลยนะแม่ แล้วนี่ยังอาจมาแย่งมรดกเจ้าคุณย่าเราอีก” จอมใจเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก อุดจมูกเพราะฝุ่นหนาๆ จากเอกสารกองหนึ่ง       “เออ ถ้าจะสืบมันก็ต้องงานหนักอย่างนี้ ไม่ใช่ว่าจู่ๆ จะจับคนตรวจดีเอ็นเอทันที” จอมพลเย้าน้องสาว ทั้งที่ยังเขย่งเท้าดึงกระเป๋าออกจาตู้เหล็กอย่างยากเย็น “ได้แล้วครับ แม่ มา ผมเปิดให้เอง” สนิมจับตรงสลักเปิดปิด เขาจึงใช้แรงแงะกระเป๋าออก แรงผู้ชายทำกระดาษหล่นร่วงกระจาย       “นี่พี่เบาๆ หน่อยสิพี่ชาย นักสืบที่ไหนทำงานหยาบยังงี้” จอมใจดุพี่ชาย ก้มลงรวบเอกสารนั้นขึ้นมาดู แต่เมื่อกวาดสายตาอ่านคร่าวๆ สี่ห้าครั้งก็เริ่มอุทานอย่างตื่นเต้น “พ่อขา แม่ขา สงสัยจะเจอแล้วค่ะ แต่เก่าจัง ดูไม่ค่อยเห็น” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:11:36

ความคิดเห็นที่ 6 .    จอมใจหอบทั้งกระเป๋านั้นอย่างไม่สนใจว่ามันจะทำให้เลอะเสื้อผ้า วิ่งไปวางบนโต๊ะทำงานใกล้หน้าต่างซึ่งมีแสงสว่างเพียงพอ เอกสารเป็นกระดาษสลิปบางๆ ที่ได้มาเมื่อได้โอนเงินไป แต่ชื่อที่ปรากฏเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษ       “ปิ่นบัว บัน หรือ บุน... บุนอะไรคะพี่พล ช่วยอ่านหน่อยสิ มันจางมาก” จอมพลช่วยเพ่งอย่างแล้วอ่านอย่างขำๆ “บุญหนามทอง บุญนำทอง บุญนามทอง บุญน้ำทอง อือ อ่านได้แค่นี้”       “บันน้ำทอง หรือ บุญน้ำทอง น่าจะอย่างหลังแฮะ” จอมใจเอ่ยอย่างดีใจเหมือนได้เจอทองคำ จนแทบจะวิ่งไปโทรหาเพื่อนที่ทำงานกระทรวงมหาดไทย แผนกที่เกี่ยวกับสำนักงานทะเบียน แต่บิดาสั่งให้ดูเอกสารทั้งหมดอย่างละเอียด      “โห ส่งเงินไปเยอะเหมือนกันนะคะพ่อขา สงสัยญาติผู้น้องของหนูจะเรียนอนุบาลอินเตอร์ฯ พี่เลี้ยงเป็นฝรั่ง” จอมใจอุทานเมื่อเห็นจำนวนเงินแต่ละครั้ง และเริ่มอ่านรายละเอียดวันเดือนปีที่ส่งไปครั้งแรกๆ สรุปได้อย่างรวดเร็ว เพราะเอกสารธนาคารพวกนี้เธอคุ้นเคยกับมันดี “อ่า เริ่มส่งครั้งแรกก่อนอาวีตายประมาณแปดปี แต่บางปีก็... ส่งแค่ครั้งสองครั้งเองค่ะ และส่งต่อมาเรื่อยจนปีที่อาวีตาย”      เธอจดจ่ออยู่กับเอกสารพวกนั้นอย่างละเอียดอีกครั้งก่อนยื่นทั้งหมดให้มารดา แต่ทุกคนก็ฟังเธอสรุปอีกครั้ง      “แสดงว่า ติดต่อกันเฉพาะเรื่องเงินทองจำนวนมาก ถึงแปดเก้า และอาจมีหรือไม่มีก่อนหน้านั้น”       “คุณว่าไงคะ” นางปานจิตถามสามีแต่ฝ่ายนั้นเงียบสนิทพอๆ กับจอมพลที่เดาทางอะไรไม่ถูก        จอมใจจึงเคาะโต๊ะสามครั้ง ก่อนพูดถึงผู้ที่อาจล่วงลับไปแล้วอย่างไม่เหมาะสม จากการเดาสุ่ม “หนูเชื่อว่าอาวีมีลูกกับปิ่นบัวจริงๆ ค่ะ ตอนแรกอาจเลิกกันไปแล้ว แต่ลูกเริ่มโตเข้าโรงเรียนอนุบาลเลยต้องกลับมาหาอาวี พวกผู้หญิงที่เป็นมือที่สามของครอบครัวคนอื่น มักจะห่วงอนาคตของลูกมากกว่าผู้หญิงทั่วไป อาจต้องส่งลูกเรียนอนุบาลแพงๆ หรือเลี้ยงดูอย่างดี อาวีจึงต้องส่งเงินให้เยอะขนาดนั้น” เธอทำธุรกับกับพวกแม่เลี้ยงเดี่ยวมากมายพอจะจินตนาการออก      “ลืมเรื่องเขาเจ็บเขาป่วยไปหรือไง” จอมพลถามอย่างรำคาญที่น้องสาวใช้วิธีเดาเรื่อง       “แหะๆ นั่นสิ แต่อาจไม่มีใครเป็นมะเร็งก็ได้”       “โอย ถ้าเขาไม่ป่วยตายไปจริงๆ ป่านนี้เขาก็น่าจะหอบลูกมาหาคุณย่าเราบ้างแล้ว” จอมพลเถียงน้องสาวตามที่ทรงพลแอบเถียงลูกสาวอยู่ในใจเช่นกัน        “ต๊าย นี่จอมดิ้นไม่ได้เลยเหรอคะ เราตัดประเด็นอาวีไม่มีลูกไม่ได้นะคะ อย่าลืมว่าเขาเอาเรื่องมีลูกแล้วมาโต้เถียงกับอานิบ่อยมาก” จอมใจชักท้อใจที่สรุปเรื่องไหนก็ไม่มีใครเห็นตาม จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:19:21

ความคิดเห็นที่ 7 .      แต่นายทรงพลก็เห็นตามบางส่วน “ก็อาจเป็นไปตามจอมว่านั่นแหละ แต่จอมให้เหตุผลไม่น่าเชื่อถือ พ่อเดาๆ ว่า ระยะหลังก่อนตาวีตายส่งเงินเยอะขึ้น แสดงว่าลูกตาวีอาจต้องการเงินเข้าโรงเรียน แม่ก็ต้องการเงินรักษาตัว เลยต้องใช้เงินขนาดนั้น ก่อนตาวีตายเด็กนั่นจะสัก 3 ขวบ นี่ตาวีตายไปแล้วหกปี งั้นก็คงเก้าหรือสิบขวบแล้วตอนนี้”เขาทั้งขำทั้งสับสนที่ต้องช่วยลูกสาวจับแพะชนแกะเดาสุ่มเกือบทุกอย่าง “เอ๊า ให้มากสุดสิบห้าปี เฮ่อ”       “หมายความว่ากำเด็กนั่นกำพร้าทั้งพ่อทั้งแม่แล้วตอนนี้อาศัยอยู่กับญาติเหรอคะ” เสียงคำถามเครือๆ หลุดมาจากปากของนิรดาที่คงมายืนแอบฟังอยู่นานแล้ว        จอมพลเริ่มโวยเมื่อเห็นหน้าตาอาสะใภ้ซีดเซียว “อานิ อย่าคิดมาก อย่าฟังที่พวกเราสรุปเล่นๆ อย่างไร้มารยาทเลยครับ” เขาโอบไหล่อาสะใภ้อย่างสงสารและเห็นใจ ขอร้องพ่อแม่ “พ่อ แม่ จอม เราหยุดเล่นเถอะ พวกเรากำลังใช้เรื่องของคนตายไปแล้ว มาทำร้ายจิตใจอานิกัน”       “อย่าห่วงอาเลย จอมพลเอ๊ย อาไม่เป็นอะไร อาก็มั่นใจว่าคุณวีเขามีลูกจริงๆ ทุกคนทำตามสมควรได้เลยค่ะ นิเต็มใจใช้เรื่องนี้ไถ่บาปให้ตัวเอง” นิรดาเอ่ยอย่างโทษตัวเอง        จอมใจได้ฟังแล้วหน้าตาเหรอหราพอๆ กับนางปานจิตและทรงพลที่เริ่มสับสนว่าควรจัดการต่อไปอย่างไร มีเพียงจอมพลยืนยันเด็ดขาดให้ทุกคนหยุดเรื่องนี้ แล้วสั่งให้สาวใช้ปัดกวาดเอกสาร จัดห้องนั้นใหม่ เขาประคองอาสะใภ้ออกจากห้องนั้นปล่อยให้มารดากับบิดาช่วยแนะนำให้สาวใช้จัดเรียงเอกสาร ส่วนจอมใจแอบอุ้มเอกสารต้นเรื่องนั้นไปเก็บในรถอย่างทนุถนอม        “ไม่มีอะไรหรอกครับอานิ ผมไม่เชื่อเรื่องมีลูกนั่น อาวีอาจเคยแค่ส่งเสียผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ไม่ว่าจะช่วยเหลือเรื่องเจ็บป่วยหรืออะไรก็ตามถ้าทำไปโดยไม่บอกอานิ ก็เท่ากับว่าอาวีก็เคยทำร้ายจิตใจอานิ อานิก็ต้องปกป้องสิทธิ์ของตัวเอง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็ยุติธรรมดีแล้ว อานิไม่ต้องรู้สึกผิดเรื่องพวกนั้น และการตายของอาวีก็เป็นอุบัติเหตุ”       นิรดาฟังคำอย่างตื้นตันใจในตัวความคิดแบบสุภาพบุรุษของจอมพล แต่เธอรู้ตัวดีว่าเคยทำตัวแย่แค่ไหนไปกับสามี ......หึหึหึ เชิญติดตามตอนต่อไปค่ะ....... จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:21:26

ความคิดเห็นที่ 8 ตอบกระทู้จากตอนที่แล้ว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8753982/W8753982.html คุณ  river (ริเวอร์)     --- เป็นพี่น้องกันหรือเปล่า มีลุ้นน้า แต่จะอกหักอาไร้ ถ้าเปลี่ยนจากแฟนมาเป็นน้องก็น่ารักดีออก คุณ Wild Monkey     ---- นกกระจอกเทศ 555+ คุณ scottie   คุณ tuk_boky --- สมัยนี้มีดีเอ็นเอเทสต์ คิต ขายด้วยค่ะ -*- คนอยากตรวจเยอะ ไม่รู้ทำไม - -“ คุณ ... (carely)   ---อืม จอมพลน่ารักจริงๆ เขียนๆ ไป ชักฝันอยากแต่งงานใหม่แฮะ คุณ  mimny   --- อิอิอิ เอื้อยอมเป็นแฟนจอมพลแล้ว ขอบคุณสำหรับกิฟจาก คุณปลากินเมฆ, คุณ littlevalvie, คุณ Mot_anoy, คุณ tuk_boky, คุณ ravio และคุณ mimny แหะๆ เอาต้นไม้กลางกรุงไซ่ง่อน (นครโฮจิมินห์) มาฝากค่ะ ต้นไม้ซู้งสูง จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:38:10

ความคิดเห็นที่ 9 นี่อีกรูป เขาก่อสร้างโดยไม่ฟันต้นไม้ทิ้งแฮะ นี่สูงกว่าตึกสิบชั้นอีก จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:41:36

ความคิดเห็นที่ 10 นี่สวนหน้า president palace สูงมากๆ อืม อวดแค่นี้แหละ ไว้ค่อยโชว์โอกาสหน้า ในกล้องมีแต่รูปต้นไม้แฮะ บางรูปแยกไม่ออกไหน rainfull ไหนต้นไม้ (สามีบอก) จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:47:59

ความคิดเห็นที่ 11   ด้อม ๆ มอง ขอบคุณครับ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 00:15:52

ความคิดเห็นที่ 12 ใช่ เห็นในทีวี เวียดนามรักษาต้นไม้ดีมากๆ จอมใจนี่น่าจะเปลี่ยนเป็นจอมจุ้น อิอิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 00:17:54

ความคิดเห็นที่ 13 ต้นไม้บ้านเขาสูงจัง ทำไมของบ้านเรามันถึงเตี้ยๆซะส่วนใหญ่นะ จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 01:23:07

ความคิดเห็นที่ 14 สงสัยเหตุหนึ่งที่ต้นไม้เขาสูงๆ เพราะมันพยายามขึ้นไปหาแดดด้วยมั้งคะ ยิ่งต้นที่มีตึกขนาบสองข้างนั่นยิ่งต้องโตขึ้นไปสูงเพื่อให้ได้แดด จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 03:15:39

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้าเด็ก 10 กว่าขวบ ก็ไม่น่าจะใช่เอื้อ แล้วจะยังไงต่อ แอบงง จากคุณ : tuk_boky เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 08:59:02

ความคิดเห็นที่ 16 อ่า คุณกุลธิดา ตึกสูงๆ พวกนั้น ในโฮจิมินห์เนี่ย ถูกสร้างขึ้นทีหลังต้นไม้ค่ะ อุตสาหกรรมก่อสร้างที่นั่น เพิ่งมาบูมเมื่อไม่กี่ปีนี่เอง คิดว่าพวกเขาจงใจอนุรักษ์ไว้มากกว่า จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 13:07:33

ความคิดเห็นที่ 17 งืม,,,บางอย่างปล่อยให้มันหายไปเลยยังจะดีซะกว่า จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 13:23:36

ความคิดเห็นที่ 18 อยากไปเที่ยวบ้างจังเลยค่ะ ตอนนี้อ่านแล้วเดาทางไม่ถูกเชียว จากคุณ : carely เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 19:51:38