ความคิดเห็นที่ 1 ‘ฟองคำ...ฉันขอโทษได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย   ฉันขออโหสิกรรม กับเรื่องที่เคยทำลงไปเมื่อชาติก่อน ชาตินี้ฉันไม่มีทางทำเรื่องเลวร้าย อย่างนั้นอีกแน่ๆ ฉันสัญญา...หากเธอจะเมตตาช่วยปลดปล่อยให้ฉันพ้นจากฝันร้าย หรือไม่อย่างนั้นถ้าเธอคิดว่าสิ่งใดที่ฉันทำลงไป  ฉันสมควรจะได้รับเช่นเดียว กับเธอ...ฉัน...ฉันขอคืนชีวิตให้เธอ   แล้วให้เรื่องของเราจบสิ้นกันในชาติภพนี้ด้วย’ สิ้นคำอธิษฐานน้ำตาของหล่อนร่างเผาะมาราวฝนโปรย  หญิงสาวยังคงสะอื้นไห้ อยู่ในความมืด  เสียงรำพันของมิสึสึไม่ได้ทำให้กลุ่มคนที่รออยู่รับรู้ถึง ความรวดร้าวของหล่อนเลย  ในทางตรงกันข้ามพวกเขากลับคิดว่าหล่อนทำให้เสียเวลา ที่นี่ทั้งมืด ทั้งลมโกรก ยุงก็ชุม  แล้วยังเสียงหมาหอนนั่นอีกเขาไม่ชอบบรรยากาศ แบบนี้เอาเสียเลย เอกจึงเดินมาคว้าไหล่หล่อน “ยูเมะเสร็จหรือยัง?” ทำเอาหล่อนสะดุ้งโหยงร่วงหล่นจากอารมณ์ในภวังค์ทันที “ยุงเยอะจะตาย ไปหามุมอื่นเหมาะๆ เถอะ” เขาย้ำและพยายามดึงแขนหล่อนให้ลุกขึ้น “เดี๋ยวสิ...อย่าเพิ่งเร่ง” สาวญี่ปุ่นสะบัดแขนด้วยท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด   หล่อนจำใจปักธูปลงดินเบื้องหน้ากู่โบราณ  แล้วล้วงเอาพวงมาลัยมาวางไว้ที่ฐานสถูป   ก่อนจะหยิบเอาขวดน้ำอบออกมาเทไปรอบๆ องค์ฐานสี่เหลี่ยมซ้อนสามชั้นนั้น “โอ้โฮ...แม่หมอมีวิชาหรือเนี่ย?” โด่งมองการกระทำของมิสึสึมาตลอดก็ร้องแซวขึ้นมา “เด็ดว่ะ...มีจุดธูปขอเจ้าที่ยืมที่Xกันด้วย” เจ้าช่วงทำหน้า ทะเล้นแล้วส่งเสียงหัวเราะตาม “เสร็จแล้วใช่ไหมไปสักที...เอาตรงโน้นดีกว่า  เข้าไปอีกหน่อยแถวๆ นี้ ดินมันลาดเดี๋ยวนัวเนียไปมาไหลตกภูไปอีกล่ะยุ่ง” ในหัวของเอกคิด เพียงเรื่องกามกิจเท่านั้น จึงรู้สึกหงุดหงิดที่ต้องคอยด้วยซ้ำ “ทำไมต้องเร่งด้วย? ฉันจ่ายเงินจ้างพวกคุณนะ  รอหน่อยไม่ได้หรือไง” หล่อนต่อว่ากลับเป็นภาษาญี่ปุ่นโดยไม่สนว่าพวกเขาจะเข้าใจที่หล่อนพูดหรือไม่   แล้วหันไปเก็บของต่างๆ ลงกระเป๋าเป้ตามเดิม   ทิ้งไว้เพียงพวงมาลัยกับธูปที่ปักไหว้ไปแล้ว “Go! ไปได้แล้ว” หญิงสาวสะบัดผมยาวจนปลิวไสวบ่งบอกอาการไม่พอใจ   แล้วเดินนำหน้าชายทั้งสามไปอย่างรวดเร็ว หล่อนเดินมาเกือบถึงบันไดก็นึกแปลกใจที่พวกเขายังไม่เดินตามมา “Go!” หล่อนพูดซ้ำด้วยน้ำเสียงไม่ใช่เบาๆ เสียด้วย “จ้ามาแล้วจ้า...ต้องอย่างนี้สิยาหยี!” เสียงหัวเราะหื่นกระหายดังไล่หลังมา พร้อมด้วยร่างของชายทั้งสาม  มิสึสึฉวยเอาราวบันไดไม้เป็นที่ โหนตัวกลับเข้าเส้นทางที่เดินมา  พลันรู้สึกว่ารอบเอวหล่อนมีคนโอบกอด และช่วยดันร่างหล่อนขึ้นไป  เมื่อแรกหญิงสาวตกใจที่พวกเขามาสวมกอดเช่นนี้   แต่ก็เข้าใจไปว่าเขาจะช่วยดันหล่อนขึ้นจึงไม่ได้ต่อว่าอะไรออกมา   ได้แต่รีบเร่งเดินลงบันไดไปให้พ้นจากบริเวณเปลี่ยวร้างนี้   ชายทั้งสามก็เดินตามมาติดๆ  เมื่อถึงบริเวณหนึ่งโด่ง ก็ดึงมือหญิงสาวให้ออกนอกเส้นทาง “ไปด้านนี้...ไม่ลงไปถึงสุดหรอก  มุดออกไปทางนี้แล้วเดินไปอีกหน่อย   ใกล้ๆ ลำน้ำ  ป่าแถวนั้นโปร่งๆ เล่นตีหม้อกันได้สบายเลย” แต่หล่อนขืนตัวเพราะชักไม่ชอบใจกิริยาของพวกเขาแล้ว “ไปไหน? รถจอดอยู่ข้างล่างไม่ใช่เหรอ?” “ไม่ต้องเอารถหรอกเดินไปนี่แหละ” คนตอบจับคำได้แต่รถเท่านั้นจึงเข้าใจไปอีกทาง   แต่เมื่อเห็นหล่อนยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่มีทีท่าจะคล้อยตาม   เอกจึงเดินมาดันหลังหล่อนและผลักให้ไปตามเส้นทางที่โด่งชี้ “เดี๋ยวสิ! จะไปไหน? ฉันจะกลับรีสอร์ทแล้ว” “กลับรีสอร์ท  อะไรอย่าบอกนะว่าเปลี่ยนใจป๊อดแล้ว   มาถึงนี่แล้วน่าขับไปรีสอร์ทย้อนไปย้อนมา  ลองดูหน่อยก็ดีแปลกๆ แบบนี้พี่ชอบยังไม่เคยมาทำในป่าเหมือนกัน” “คุณพูดอะไรน่ะฉันไม่เข้าใจ...ฉันจะกลับรีสอร์ท” หล่อนสัมผัสได้ถึงความไม่น่าไว้วางใจ   และเริ่มหวาดกลัวแต่ดูเหมือนทุกอย่างจะช้าไปเสียแล้ว “อย่ามัวเถียงกันอยู่เลย  อุ้มไปเลยก็สิ้นเรื่อง” ช่วงพุ่งเข้าโอบหล่อนแล้ว ช้อนเอาร่างนุ่มนิ่มนั่นขึ้นพาดบ่าแล้วออกเดินในทันที   ทำเอาหญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ “ปล่อยนะ!! จะทำอะไรน่ะ” หล่อนถามไปโดยไม่ต้องการคำตอบ   เพราะพอเดาได้ว่าพวกมันต้องการอะไร “แหกปากทำไม  เดี๋ยวก็ได้ยินไปทั้งป่าหรอก!!”   นอกจากหล่อนจะไม่หยุดร้องแล้วยังทุบตีคนอุ้มจ้าละหวั่น   แต่มือน้อยของหล่อนไม่ได้ทำให้ช่วงเกิดความเจ็บปวดใดๆ ได้   หนำซ้ำยังทำให้พวกที่เหลือหัวเราะกันด้วยความขบขันเสียด้วยซ้ำ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:45:24

ความคิดเห็นที่ 2 “อุวะ! อียุ่นนี่ท่าทางอยากเล่นแบบถูกข่มขืนจริงๆ ด้วย   ไอ้ช่วงสนองน้องยูเมะเขาหน่อย”   เมื่อเดินลัดเลาะมาได้พักใหญ่  เอกก็สั่งให้วางร่างหล่อนลง   หญิงสาวแทบจะวิ่งหนีไปในทันที  แต่ไม่อาจฝ่าวงล้อมที่ ดักหน้าดักหลังหล่อนไว้เหมือนเล่นไล่จับ “ฉันจะแจ้งตำรวจ!!” หล่อนตะโกนหน้าใส่พวกมัน   “โปลิส? อะไรกันน้องยูเมะ...สมจริงไปแล้วมั้ง มีแจ้งตำรวจด้วย ฮ่า ฮ่า” โด่งหัวเราะร่าแล้วเดินทื่อเข้าหาหล่อน  แต่ก่อนจะคว้าตัวหล่อนเอาไว้ได้   ก็ถูกเท้าของหล่อนถีบเข้าที่ท้องเต็มเปา แล้วร่างเล็กของหล่อนก็วิ่งหนีไปด้วยความรวดเร็ว “โอ้ย!! พี่อีสัตว์นั่นมันเตะจริง” “อะไรวะจะมาเปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ได้นะเว้ย!! ยูเมะ   นังยูเมะบอกให้หยุด” เอกและช่วงวิ่งไล่ตามหล่อนทันที “ช่วยด้วยค่า!!  ช่วยด้วย!!” มิสึสึส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือไปตลอดทาง  แต่จะมีใครอยู่แถวนี้กันเล่า   ในเมื่อหันซ้ายก็เจอดงไม้  หันขวาก็พบแต่พงไพร  ถนนไปทางไหนหล่อนเองก็มองไม่เห็น   ไฟฉายหลุดจากมือไปตั้งแต่เมื่อไรนั้นหล่อนไม่ทันรู้ตัว   หญิงสาววิ่งไปด้วยอาการตื่นกลัวและด้วยเรือนร่างที่ไม่ออกกำลังกายบ่อยนัก กำลังส่งผลในเวลานี้  หล่อนหยุดหอบใกล้ๆ ต้นไม้ต้นหนึ่ง ทรวงอกนั้นสะท้อนขึ้นลงถี่ยิบ  หล่อนอ้าปากหายใจหอบด้วยความเหนื่อย จนอุปาทานไปว่าปอดจะหลุดออกมาทางปากด้วยซ้ำ   ยิ่งคับขันก็ต้องรีบเค้นความคิดอย่างยิ่งยวดว่าจะเอาตัวรอดอย่างไรดี   แต่ดูเหมือนสมองหล่อนจะไม่โปร่งใสเอาเสียเลย   แล้วฉับพลันมือใหญ่หยาบกร้านก็กระชากผมหล่อนจากด้านหลัง   มิสึสึกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดหล่อนทั้งดิ้นทั้งเตะยกเท้ากระทืบ ไปด้านหลังหวังให้โดนฝ่าเท้าของมัน  และก็ได้ผลสมใจหล่อนเอกร้องออกมาดังลั่น เผลอไผลปล่อยมือจากเรือนผมยาวนุ่มสลวยนั่น  หญิงสาวรีบสะบัดแล้ว ตั้งท่าจะวิ่งแต่ไม่เร็วไปกว่าเอกเขาคว้าเป้สะพายหลังของหล่อนไว้ทัน   “จะไปไหนอีตัวดี  อยากนักไม่ใช่เหรอทีแรกทีนี้ล่ะมาทำเล่นตัว!!” คำหยาบคายพรั่งพรูออกมาจากปากชายที่กำลังทำร้ายหล่อน   หญิงสาวไม่คิดอะไรอีกแล้วไม่พยายามจะแปลความในเวลานี้   สิ่งที่ทำคือหล่อนเหลียวกลับไปแล้วงับมือไอ้คนสารเลวนั่นเต็มแรง “โอ้ยยยยยยย!!” มันปล่อยมือจากหล่อนแล้วเอามือไปกุมไว้ด้วยความเจ็บปวด มิสึสึจึงออกวิ่งในทันทีสายเป้ขาดไปข้างหนึ่งแล้ว   หญิงสาวเห็นกระเป๋าบนหลังเป็นตัวถ่วงด้วยซ้ำหล่อน เหวี่ยงมันทิ้งลงข้างทางอย่างไม่ใยดี “จะไปไหนน้องยูเมะ!!” เสียงดังขึ้นมาใกล้ๆ หล่อนชะลอฝีเท้าไม่ทัน จึงปะทะเข้ากับร่างบึกบึนของช่วงเข้า “แหม...ต้องให้วิ่งไล่จับเสียเหนื่อยมามะจูบที” ช่วงดึงร่างอ้อนแอ้นของหล่อนเข้าไปใกล้ทำท่าจะจูบ   หญิงสาวขยะแหยงเต็มที่ยิ่งลมหายใจร้อนๆ มีกลิ่นแอลกอฮอล์นั้นใกล้เข้ามามากขึ้นเท่าไร   หล่อนยกมือขึ้นมากั้นไว้แล้วกางเล็บข่วนลงไปราวกับแมวสาว “จ้ากกกกก...ก  อีเลวเมิงข่วนหน้ากู” ช่วงใช้มือข้างหนึ่งปิดหน้าตาเองไว้  แล้วเหวี่ยงฝ่ามือใหญ่ของมัน เข้าปะทะใบหน้าของมิสึสึดังฉาด  ส่งผลให้ร่างบอบบางนั้นถลาลงไปกองกับพื้น หล่อนมึนงงไปชั่วครู่ก่อนจะเงยหน้าที่ฟุบกับพื้นขึ้นมาได้   เลือดแดงๆ ไหลออกมาจากมุมปากแต่หล่อนไม่ทันรู้สึกเจ็บ เพราะใบหน้าชาไปทั้งแถบ  และก่อนจะทันตั้งสติได้ไอ้ช่วง ก็ตรงเข้ามาเตะเข้าที่กลางลำตัวอย่างแรง “ชอบเล่นแรงๆ ใช้ไหมอีนี่!!” ราวกับว่าสัตว์ร้ายเข้าสิงสู่ในตัวช่วงไปเรียบร้อยแล้ว   เขาไม่คิดว่าร่างที่กำลังเตะไม่ต่างกับกระสอบทรายนั้น เป็นเพียงร่างเล็กๆ ของผู้หญิงเพศเดียวกับแม่ของเขาเลยสักนิด “ไอ้ช่วงพอแล้ว  เดี๋ยวมันสลบไปก็เล่นไม่สนุกสิ” เอกกับโด่งไล่ตามมาทันและห้ามช่วงไว้ได้ก่อนที่มันจะเตะจนหล่อนช้ำในตาย   มิสึสึจุกจนไม่สามารถแม้กระทั่งจะส่งเสียงร้องออกมา   หล่อนงอตัวเป็นกุ้งอยู่บนพื้นน้ำตาไหลเป็นทางด้วยความเจ็บปวด “ยูเมะ..หาเรื่องเจ็บตัวจริงๆ รู้แล้วว่าชอบแรงๆ แต่อย่าไปยั่ว ไอ้ช่วงมันอย่างนั้นเดี๋ยวไอ้นี่ยิ่งบ้าเลือดอยู่   เอาล่ะหยอกกันพอหอมปากหอคอแล้วนะ...ทีนี้มาเย่อกันได้แล้ว” เอกประครองร่างหล่อนขึ้นมา  แม้จะฟังภาษาไทยไม่เข้าใจก็ตามที   แต่ในความรู้สึกนั้นมันช่างเป็นคำพูดที่ชั่วช้าสารเลวที่สุด ที่หล่อนเคยพบมาในชีวิตไม่ผิดแน่ “ไม่” หญิงสาวพ่นน้ำลายใส่หน้ามันทันที  และพยายามคลานหนีไปให้ไกลที่สุด   แต่นั่นยิ่งกลายเป็นเพิ่มเพลิงโทสะให้พวกมัน   ไอ้เอกยกมือขึ้นปาดน้ำลายที่เลอะบนหน้าแล้วเตะหล่อนซ้ำ   ซึ่งมิสึสึไม่อาจช่วยเหลือตนเองได้หล่อนได้แต่กลิ้งตัวหลบ     แล้วยกแขนขึ้นบังใบหน้าเอาไว้ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:46:10

ความคิดเห็นที่ 3 “พี่เอก...พอแล้วๆ ว่าแต่ไอ้ช่วงพี่เล่นเตะซะกลิ้งเป็นลูกขนุนเลย   เดี๋ยวนังยูเมะก็ตายพอดี” คำห้ามของโด่งทำให้เอกได้สติขึ้นมา จึงหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนไว้แค่นั้น “ก็นังนี่มันวอน  ไหนดูซิเป็นไงบ้างไม่ร้องสักแอะเลยตายหรือเปล่าวะ” ไม่ใช่ไม่ร้องแต่หล่อนจุกจนร้องไม่ออกต่างหากเล่า   ร่างของหญิงสาวถูกพลิกหงายขึ้นมา ทรวงอกหล่อน ยังกระเพื่อมไปมาบอกให้รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่ “แหม...ไม่คิดว่าต้องออกแรงขนาดนี้นะเนี่ย  เล่นเอาเหนื่อย” เอกคลี่ยิ้มแล้วห่อปากจ้องมองเรือนร่างของเหยื่อสาว “เหนื่อยใช่ไหมพี่  งั้นให้ฉันคนแรกแล้วกัน” เจ้าโด่งเสนอหน้าขึ้นมาทันทีแต่โดนลูกพี่ผลักไส “ไม่ต้องเลยเมิง กูก่อน  เมิงไปต่อหลังไอ้ช่วงไป๊” “ไม่เอาอ่ะ...ไอ้ช่วงมันบ้าพลังเดี๋ยวกว่าจะถึงกู มีหวังนังยูเมะมันหลวมหมดแล้ว...งั้นเมิงคนสุดท้ายเลยไอ้ช่วง” “อะไรว้า...อย่างนี้ทุกทีเลย” ช่วงบ่นด้วยอาการหัวเสีย  แต่ก็ยอมรับคิวที่จัดให้ “เลิกบ่นได้แล้วมาช่วยกันจับอีนี่แก้ผ้าก่อน” “ได้เลยลูกพี่  เหอ เหอ” เสื้อยืดของหล่อนถูกเลิกขึ้นสูงจนมองเห็นบราเซียร์สีชมพูอ่อน ปกปิดทรวงอกขาวเนียนเอาไว้   ชายชั่วทั้งสามห่อปากและ สูดน้ำลายทันทีที่มองเห็นผิวเนียนใต้ล่มผ้านั้น “เฮ้ย! นังยุ่นนี่ซ่อนรูป  อึ๋มว่ะ” เสียงหัวเราะอย่างปรีดารื่นระริกขึ้นมาทันที “...อ..ย่า” หล่อนครางออกมาเบาๆ น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง ในใจยังร่ำร้องให้เกิดปาฏิหาริย์กับตนเอง   “พี่เขตต์...ช่วยด้วย...ช่วยฉันด้วย” ในสติที่เลือนรางหล่อน พร่ำเรียกหาเขตต์คีรีให้ช่วยเหลือ “อะไรนะ? ว่าอะไรนะยูเมะ” มันยังมีแก่ใจถาม ในขณะที่สองมือบีบเค้นทรวงอกของหล่อน “ชอบเหรอยูเมะ? ชอบให้บีบแรงๆ ใช่ไหม? รอแป๊บเดี๋ยวถอดเสื้อในให้  ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เอกตื่นตัวเต็มที่ยิ่งได้ยินเสียงน้อยๆ ของหล่อน  ก็ยิ่งเหิมเกริมโน้ม หน้าลงมาใกล้ในขณะที่มิสึสึยกมือขึ้นเปะปะ   หล่อนคิดจะดันร่างมันออกแต่เรี่ยวแรงที่เคยมีมา แทบจะมลายหายไปจากร่าง  หญิงสาวพยายามรวบรวมกำลังทั้งหมดขึ้นมา   ด้วยความขยะแขยงรังเกียจคนที่คร่อมร่างอยู่   อย่างน้อยก็ดีกว่าหล่อนยอมแพ้ง่ายๆ ปล่อยให้มันย่ำยี ร่างกายหล่อนไปตามอำเภอใจ  นิ้วมือของหล่อนแข็งเกร็งขึ้นมา และยกสวนขึ้นไประดับดวงตาของมันพอดิบพอดี “อ้ากกกกกกกกกกกก...ก!!” หลังเสียงร้องโหยหวนเอกกลิ้ง ร่างลงจากตัวของหญิงสาว สองมือปิดตาไว้แน่น “เฮ้ย!! พี่เอกเป็นไงบ้าง” “ตากู!! ตากู!! อีเอี้ยนั่น!!”   เขาชี้ไปทางหล่อนทำให้ลูกน้องชาติชั่วไม่แพ้ลูกพี่   ลุกขึ้นมาหาหล่อนซึ่งกำลังถัดตัวถอยหลังหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย “ฆ่ามันเลยอีraยำ ตบมันให้ตาย แล้วข่มขืนมันให้แหก” เอกยังสบถหยาบคายออกมาต่อเนื่อง “นังยูเมะวอนเสียแล้ว” มิสึสึถอยหลังไปจนแผ่นหลังชนต้นไม้ใหญ่   หล่อนรู้ว่าไม่มีทางหนีได้อีกแล้วจึงพยายามยันตัวขึ้นยืนแล้วต่อรองกับพวกมัน “ฉันมีเงิน...ฉันให้หมดเลย  อย่าทำร้ายฉันเลยขอร้องล่ะ” หล่อนยกมือขึ้นไหว้เดนคนปลกๆ  แต่มันหาฟังไม่ไอ้โด่งเป็นคนแรก ที่วิ่งเข้าถึงตัวหล่อน  มันล็อคคอหล่อนเอาไว้ด้วยท่อนแขนแข็งแรงดังปลอกเหล็ก   แน่นจนหล่อนแทบหายไม่ออก  ส่วนแขนอีกข้างก็ยึดข้อมือหล่อนเอาไว้เสียแน่น “เอ้า!! จับไว้ให้แล้ว...เปิบเลยพี่เอามันทั้งที่ๆ ยืนนี่แหละ วอนเองนะยูเมะ” ไอ้เอกซึ่งคลายจากอาการเจ็บตาแล้ว แต่ยังใช้มือกุมใบหน้าไว้หลวมๆ เดินมาหาหล่อน   “ยะ...อย่า  อย่านะ” “อีสารเลว!!” น้ำมือโสโครกนั่นปัดท่อนแขนที่โอบรัดคอหล่อนออก แล้วยื่นมือเข้ามาหาหล่อนตะปบลำคอระหงเข้าเต็มแรง แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 53 23:49:35 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:48:52

ความคิดเห็นที่ 4 “ตากูบอดว่าไงวะ” มันทั้งบีบคอทั้งเขย่าจนหัวหล่อนสั่นคลอนไปมา   เจ้าโด่งซึ่งเกาะกุมหล่อนไว้เมื่อแรกคลายมือออกให้ลูกพี่ของมันจัดการหล่อนได้เต็มที่   แต่เอกโมโหหล่อนจนลืมความอยากในเรื่องเพศไปชั่วคราว มันโถมน้ำหนักเข้ามาที่ร่างหล่อนจนมิสึสึไม่อาจทรงร่างเอาไว้ได้   เมื่อหล่อนล้มลงมันก็ล้มตามแต่ยังไม่ปล่อยมือจากการบีบคอหล่อน   “พี่เอกๆๆ พอแล้วเดี๋ยวมันตายพอดี” ลูกพี่ของพวกมันไม่ฟังคำห้ามกลับเพิ่มแรงบีบมากขึ้น   จนหล่อนหายใจไม่ออก  ได้แต่ดิ้นรนอยู่ใต้ร่างหนานั่นและ พยายามแกะมือแข็งเป็นคีมออกจากลำคอตนเอง   ลมหายใจผ่านเข้าออกลำบากเต็มทีจนหล่อนจวนเจียนจะขาดอากาศ หญิงสาวต้องอ้าปากกว้างเพื่อให้อากาศเข้าไปในลำคอแต่ดูจะเป็นผลสักเท่าใด   เมื่อความทรมานจู่โจมจนถึงที่สุด  สติของหล่อนก็เลื่อนลอย ภาพทรชนเบื้องหน้าเลือนหายจนแทบมองไม่เห็นสิ่งใด   รอบกายมืดมิดไปหมด  กลีบดอกไม้สีแดงตกลงมาเป็นสาย   นี่หล่อนอยู่ที่ไหนกันนะเหมือนในฝันเลย...มิสึสึถามตนเอง   แล้วกลีบดอกไม้สีแดงนั่นชื่ออะไรนะ...นึกออกแล้วดอกปาริชาตนั่นเอง   ‘ฟองคำ...เธอไม่อภัยให้ฉันใช่ไหม?’ เสียงของตนเองดังก้องอยู่ในศีรษะแต่ไม่มีไผตอบกลับมา ในที่สุดความฝันก็ดึงวิญญาณหล่อนไปกักขังชั่วนิรันดร์สินะ   น้ำตาอุ่นๆ ไหลอาบนองสองแก้ม ‘ในที่สุดก็แก้ไขอะไรไม่ได้....พ่อคะ...แม่คะ หนูขอโทษหนูทำไม่สำเร็จ’   หล่อนคงไม่ได้กลับบ้านที่ญี่ปุ่นอีกแล้ว  และอีกไม่ช้าจิตวิญญาณ ของหล่อนคงปลิดปลิวดังเช่นดอกไม้พรากจากต้นแล้วร่วงหล่นลงพื้นดิน   หากในมโนสำนึกสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะสิ้นสุดไป   ดวงหน้าคมเข้มของใครบางคนผุดขึ้นมาในความทรงจำ  หัวใจของหล่อนบอกว่า “พี่เขตต์...อยากเจอพี่อีกสักครั้ง...”หล่อนรู้ว่าเป็นไปไม่ได้แต่ก็ยังหวัง แล้วจู่ๆ ในหมอกควันสลัวนั้นปรากฏร่างเลือนรางดังเงาวูบวาบผ่านไปมามองไม่ชัดเจน   จนกระทั่งเงานั้นหยุดอยู่เหนือร่างหล่อนแล้วโน้มกายลงมาจ้องมอง ‘พี่เขตต์...พี่เขตต์มาช่วยฉันจริงๆ หรือ?’   สายหมอกที่ครอบคลุมอยู่นั้นนั้นค่อยๆ จางลงจนเบาบาง   ให้ภาพเบื้องหน้ากระจ่างชัดขึ้น  เจ้าของร่างนั้นไม่ใช่เขตต์คีรี แต่เป็นร่างอรชรสมส่วนของหญิงสาวนางหนึ่ง   หล่อนอยู่ในชุดผ้าซิ่นทอลายเสื้อตัวบนผ่าหน้าสีเหลืองนวล ผมยาวนั้นเกล้าขึ้นเป็นมวยพันเรียบร้อยอยู่บนศีรษะแล้วประดับปิ่นทองไว้   ดวงหน้าแอร่มนั่นดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก แต่ด้วยสติอันเลื่อนลอยหล่อนนึกไม่ออกในทันทีว่าเป็นไผ “สู...ไม่ใช่อีฟองคำ!!” หญิงสาวผู้มาเยือนอุทานออกมาด้วยเสียงแหลมสูง “เข้ามาที่นี่ได้จะได...สูเป็นไผ?” มิสึสึไม่ได้ตอบคำถามของนางงามตรงหน้า ความมึนงงจู่โจมหล่อนจนไม่อาจคิดอะไรได้มากไปกว่านี้   ไม่แม้แต่มีเรี่ยวแรงพอจะขยับตัวด้วยซ้ำ “ที่นี่เป็นวังวนกรงกรรมของข้า  ผู้อื่นเข้ามาได้จะใด...?” ‘ฉันไม่รู้...’ หญิงสาวตอบไปทางจิต “เจ้าเป็นไผ ? คนที่เข้ามาที่นี่ได้ล้วนแต่เกี่ยวเวรข้องกรรมกับข้ามา แต่เจ้า...เจ้าเป็นไผกันแน่? หรือว่า...อีฟองคำรึ?” มิสึสึไม่เข้าใจสิ่งที่นางในชุดเสื้อสีเหลืองนวลพูดแม้แต่น้อย   เรี่ยวแรงสุดท้ายที่มีกำลังมลายหายไปทำให้หล่อนไม่อาจตอบคำถามใดได้   ทั้งที่มีสิ่งสงสัยมากมายแต่ความตายมาเยือนเร็วกว่าที่คาดนัก   มันไม่เปิดโอกาสให้ทั้งคู่ได้สนทนากันมากไปกว่านี้อีก   หล่อนเหนื่อยล้าเกินไปเปลือกตาของงามค่อยๆ หรี่ลงจนปิดสนิท   แต่ยังแว่วได้ยินเสียงสุดท้าย “นะ..นี่สูคือ...เป็นไปบ่ได้!! ข้าบ่เชื่อเป็นไปบ่ได้” นางผู้มาแต่อดีตกาลกรีดร้องขึ้นมาด้วยความอกตกใจสุดชีวิตแล้ววิ่งจากไปไกล ‘บัวซอน...อย่าเพิ่งไป !!’ นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่หล่อนได้ยินมันคือเสียงของตนเอง   เรียกผู้หญิงนางนั้นอย่างแผ่วเบา  ก่อนสัมปชัญญะสุดท้ายจะหลุดลอยไป อ่านต่อตอนหน้าค่ะ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ link ตอนเก่าค่ะ บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8403867/W8403867.html ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8425291/W8425291.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8447761/W8447761.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8472980/W8472980.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8498961/W8498961.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8521641/W8521641.html ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8555026/W8555026.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8578228/W8578228.html ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8605839/W8605839.html ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8629374/W8629374.html ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8661206/W8661206.htm ตอนที่ 11  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8684432/W8684432.html ตอนที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8709289/W8709289.html ตอนที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8735131/W8735131.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:50:11

ความคิดเห็นที่ 5 ขอเม้าท์หน่อย สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังค่ะ   เจ้าแก้วเองค่ะ  ตอนนี้นิ้วดีขึ้นแล้ว  แต่ต้องยกนิ้วชี้ขึ้น ตอนพิมพ์เลยลำบากหน่อย   ทำให้พิมพ์ช้าไม่ทันใจ...โฮก  แถมช่วงนี้ภารกิ จรัดตัววุ่นมากเลยค่ะ แต่รู้สึกว่าดวงเลือดตกยางออกมันยังไม่ไปจากเจ้าแก้วเลยค่ะ  ล่าสุดได้แผลใหม่มาอีกแล้ว   ปิดประตูตู้เสื้อผ้าขูดขาตัวเองเลือดไหลเป็นทาง T_T  แถมเป็นขาซ้ายอีกแล้ว  ที่บาดเจ็บ ในช่วงนี้นี่ซีกข้างทั้งมือทั้งขาเลยค่ะ  ส่วนซีกขวาอยู่ดีมีสุข...=_=” ช่วงก่อนไปเที่ยวอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัยมา  บรรยากาศร่มรื่นมาก  มีจักรยานให้เช่าขี่   ก็เลยเช่ามาปั่นเล่นกะเพื่อนที่ไปด้วยกัน  สนุกมากเลย...แต่ (ยังมีแต่จนได้)  เพลินไปหน่อย แผลที่หัวเข่าซึ่งกำลังจะหายเลยปริ!!! ท่ามกลางความสมน้ำหน้าของทุกคน   เลือดออก อีกแล้ว...อ๊า >x< ตอนไปสุโขทัยนึกถึงคุณ Anithin เลยเห็นในกระทู้ก่อนๆ เล่าว่าไปทัศนศึกษาที่นี่ใช่ไหมคะ?   ถ้าดูจากในรูปสุโขทัยเปลี่ยนไปมากไหมคะ?  จากที่เคยไปเมื่อหลายปีก่อน นอกจากอุทยานประวัติศาสตร์แล้ว   คนแถวนี้เล่าว่ามีทางขึ้นไปดูที่วัดตะพานหินอีก   แต่ตอนนั้นเย็นมากแล้วเลยไม่ได้ขึ้นไปดู   ซึ่งเขาว่า...ผู้หญิงญี่ปุ่นถูกหลอกมาฆ่าข่มขืนที่นี่ โดยไกด์เถื่อน  ป่านนี้ยังจับฆาตรกรไม่ได้เลย.... จริงๆ แล้วเรื่องที่คุณป้าแกเล่ามานั้น  เจ้าแก้วเคยเห็นข่าวนี้ในหนังสือพิมพ์เมื่อหลายปีก่อน   และเป็นแรงบันดาลใจหนึ่งในเรื่องนี้ล่ะค่ะ  เรื่องของผู้หญิงญี่ปุ่นที่พยายามเข้าไปใน โบราณสถานตอนกลางคืน   คือเธอคนนั้นเข้าไปตอนฟ้ายังไม่สางน่ะค่ะ  ปัจจุบันที่ วัดตะพานหินมีตำรวจขึ้นไปเฝ้าทางตลอด 24 ชม.หลังเกิดเหตุนักท่องเที่ยวถูกฆ่าในครั้งนั้นค่ะ   ก็ได้แต่หวังว่าวิญญาณนักท่องเที่ยวญี่ปุ่นคนนั้นคงไปสู่สัมปรายภพที่ดี  ไม่ติดค้างอยู่ใน ที่เกิดเหตุ   ส่วนฆาตกรขอให้ได้รับกรรมที่ก่อโดยเร็ววัน และหวังว่าประเทศไทย จะไม่เสียชื่อเสียงแบบนี้อีก คุยกะคนอ่าน mimny : ขาดความระมัดระวังขนาดนั้นก็เลยได้รับบทเรียนล่ะค่ะ scottie : แบบนี้ไม่เรียกซื่อค่ะ  เจ้าแก้วว่ายัยนี่ไร้สติ ปิยะรักษ์  : ไว้จะเอารูปที่เหลือมาให้ชมอีกนะคะ ยาคูลท์  : นั่นสิคะ กุลธิดา  : กะว่ารีไรท์เมื่อไรจะปรับให้นางเอกมีสติกว่านี้นะคะ   ขอบคุณสำหรับคำติติงค่ะ   อมราวตี : มีอีกข่าวหนึ่งที่ผู้หญิงญี่ปุ่นถูกข่มขืน สวยเสียด้วย มีเพื่อนใหม่มาตีสนิท ซึ่งเธอถ่ายรูปไว้  ต่อมาก็หลอกเธอไปข่มขืน  แต่เพราะรูปถ่ายทำให้ตำรวจจับได้เร็ว  ดูรูปแล้ว ก็คิดเหมือนกันว่าไว้ใจไปได้ไง  ก็เลยวางมิสึสึไปแบบนั้นน่ะค่ะ  ไว้จะปรับปรุงอีกทีนะคะ Anithin : นี่ก็ข่าวกองถ่ายหนังเอวีที่มาถ่ายในไทย  ว่านางแบบในเรื่องเดิน ชวนคนไป XXX ตามชายหาด  แล้วก็แอบถ่ายฉากอย่างว่าไปขาย เลยเกิดกระแสหนึ่งที่ คนไทยคิดว่า สาวญี่ปุ่นชอบ XXX แล้วก็ชอบถ่ายอัลบั้มนู้ดของตัวเองเก็บไว้   เพราะภาพมัน นำเสนอออกมาทางนี้เยอะ  AV แพร่หลายมากในไทยเลยเอาประเด็นนี้มาเล่นน่ะค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:51:04

ความคิดเห็นที่ 6 ภาพจากอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัยค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:53:46

ความคิดเห็นที่ 7 พระสุโขทัย  เป็นพระพุทธรูปที่ได้ชื่อว่างามที่สุดในประวัติศาสตร์  ด้วยลีลาอ่อนช้อยงดงาม จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:54:40

ความคิดเห็นที่ 8 รูปสุดท้าย ถ่ายตอนพระอาทิตย์จะตกดินค่ะ จากริมน้ำสะท้อนเงาเจดีย์ในน้ำ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 53 23:55:21

ความคิดเห็นที่ 9 สวัดสีปีใหม่ย้อนหลังกับคุณเจ้าแก้วฯค่ะ ยินดีด้วยนะคะที่มาโพสได้แล้ว ตอนนี้อยากมาเม้นต์คนแรกๆบ้างค่ะ อุตส่าห์ดีใจมาเจอ... แต่ตอนนี้ง่วง ไม่ไหวแล้วจริงๆ เลยขอปูเสื่อจองที่ไว้ก่อน พรุ่งนี้จะมาดูสถานการณ์มิสึสึต่อนะคะ ^^ ปล.ชอบภาพสุดท้ายมากค่ะ Edit : ......ยัยมิฯ!!!!! ฮ่วย นี่...สื่อสารกันประสาอะไร !!!! พวกนั้นทำท่าทำทางออกอย่างนั้น หล่อนยังไว้เนื้อเชื่อใจไปได้เรอะ นี่มันไม่ใช่แค่เคราะห์กรรมแล้ว ตัวเองวอนตัวเองชัดๆ ก๊าซซซซซซซ ถึงแม้ไอ้การถูกฝังในหลุมจะเหมือนก็เถอะ แต่เอ๊ะ มาอีหรอบนี้แล้ว.... หรือว่าฟองคำไม่ได้ตาย หรือความฝันมีอะไรผิดพลาด หรือ...มันจะไม่ได้เป็น "ฝันระลึกชาติ" จริงๆล่ะนี่ ==" แต่ที่แน่ๆ.....เรื่องนี้มีผีจริงๆด้วย (ฮา) แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 53 14:01:50 จากคุณ : อมราวตี เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 00:12:05

ความคิดเห็นที่ 10 รูปสวยทุกรูปเลยค่ะ เจอเข้างานนี้มิสึสึคงเข็ดไปอีกนานเลยนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 08:44:09

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าดูจากรูป ขอบอกว่าสุโขทัยไม่เปลี่ยนครับ ยังงามเหมือนเดิม เผลอๆ จะงามกว่าเดิมด้วย เพราะตอนผมไปกับคณะนี่คนยุ่บยั่บ เรื่องจะถ่ายภาพได้เงียบๆ งามๆ อย่างนี้ไม่มีเลย (เอ...หรือมือเราไม่ถึงด้วยหว่า ^^a ) ตอนนั้นเป็นทัศนศึกษาสองวันหนึ่งคืน วันแรกสุโขทัย วันที่สองไปพิษณุโลก ไหว้พระพุทธชินราชด้วย ไฮไลท์ที่ผมประทับใจมากคือโรงแรมครับ เป็นรีสอร์ทบังกะโลเล็กๆ ติดวัดช้างล้อม ประมาณว่าตอนค่ำไปถึง เก็บกระเป๋าเสร็จ อาจารย์ก็เดินไปวัดช้างล้อมใกล้ๆ แจกเทียนธูปให้เวียนรอบวัด นัยว่าเคารพสิ่งศักดิ์สิทธิ์กับเจ้าที่ไปในตัว มืดจนถ้าไม่มีแสงเทียนแสงไฟฉายก็คงมืดจริงๆ นึกถึงบรรยากาศในเรื่องนี้ออกเลย จริงๆ อ่านตอนนี้ผมก็เข้าใจมิสึสึนะ เพราะบางทีตัวเองก็เป็นคนไร้สติและตอบโต้ช้าอยู่ ประมาณว่าถ้านั่งรถเมล์ผิดสายไปทางที่ไม่รู้จัก ก็จะนั่งดูทางแบบงงๆ ไปอีกพักนึงถึงจะลง ถ้ามีคนจะมาหลอกโกงเงิน ตอนแรกก็คงตงิดๆ แต่ถ้าไม่เคยได้ยินว่าวิธีนี้มันโกงได้มาก่อนก็เชื่อไปอีกระยะนึง >[]<;;; ช่วงตอนท้ายเริ่มพลิกล็อคซะแล้ว ถ้ามิสึสึไม่ได้บัวซอนแล้วมาเกี่ยวกรรมกันได้ยังไง เริ่มเดาไปว่าเธอคงเป็นอ้ายอินถาเสียเองแต่รอคุณแก้วมาเฉลยดีกว่า จากคุณ : Anithin (Anithin) เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 11:49:26

ความคิดเห็นที่ 12 อ้าว ไหนว่าคุยกันไม่รู้เรื่อง แล้วรู้ได้ไงว่าพูดถึงตำรวจ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 21:58:34

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ 15 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8779884/W8779884.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 14:27:39