ความคิดเห็นที่ 1 ตะกอนใต้น้ำ บทที่ 1 เครื่องบินลำใหญ่ค่อยๆ ลดเพดานบินลง แสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่สาดเข้ามาทางหน้าต่างเป็นแสงสีส้มดูอบอุ่นสวยงาม ผู้โดยสารบนเครื่องส่วนมากแม้จะตื่นแล้ว แต่ก็ยังมีอาการงัวเงีย อ่อนเพลียเนื่องจากการเดินทาง แต่หญิงสาวร่างสูง ตาคม ผิวขาวจัดอย่างคนที่โตมาในเมืองหนาว กลับไม่มีอาการงัวเงีย สีหน้ายังคงราบเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ มีเจ้าตัวเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าในใจคิดอะไรอยู่ ดร.คริส ไคลน์ เพื่อนร่วมงานหนุ่มชาวอเมริกันที่นั่งอยู่ข้างๆ หล่อนทักขึ้นว่า “ตื่นเต้นไหมนีน่า ไม่ได้กลับเมืองไทยนานเท่าไรแล้วล่ะ” นีรภา หรือ ดร. นีน่า คินดริก กระพริบตาเพียงครั้งเดียวก่อนหันมาตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ได้กลับมายี่สิบกว่าปีแล้ว บ้านเมืองคงเปลี่ยนไปมากทีเดียว” นีรภาเลือกตอบเฉพาะคำถามสุดท้าย ศาสตราจารย์ ดร.มาร์ก แซนเบิร์ก ชายวัยกลางคนผู้เป็นหัวหน้าทีม หยอกหญิงสาวคนเดียวในกลุ่มอย่างอารมณ์ดี เมื่อได้ยินการโต้ตอบของทั้งสองคน “คุณยังมีเวลาอีกหนึ่งเดือนเต็ม ที่จะรำลึกความหลังนะนีน่า” นีรภาได้แต่ยิ้มแทนคำตอบ ทั้งสามคนเข็นกระเป๋าออกมาตามทางเดินผู้โดยสารขาเข้า นีรภาเดินรั้งท้ายสุด กวาดสายตามองไปรอบๆ สนามบิน นึกย้อนไปวันที่หล่อนเดินทางออกจากประเทศนี้ ตอนนั้นเด็กหญิงยังอายุไม่เต็มสิบปี ในความรู้สึกขณะนั้นมีทั้งตื่นเต้นและเศร้าสร้อยปะปนไปพร้อมกัน   เวลาผ่านไปกว่ายี่สิบปี หญิงสาวเพิ่งจะได้มีโอกาสกลับมาบ้านเกิดเมืองนอนตนเองก็ครั้งนี้เอง นีรภาเดินตามหลังมาร์กและคริสจนกระทั่งได้พบป้ายชื่อที่ระบุชื่อบริษัทของพวกหล่อน ผู้ที่ถือคือชายหนึ่งในสองคนที่มายืนรอรับ ทั้งสองคนมีหน้าตา และบุคลิกที่แตกต่างกัน   นีรภาจำคนที่หน้าอ่อนกว่า คมคายกว่าได้ทันที เขาชื่ออนิรุทธิ์ เป็นกรรมการผู้จัดการบริษัท เลิศอัญมณี ซึ่งก่อนที่จะเดินทางมาเมืองไทย นีรภาศึกษาประวัติของบริษัทนี้ รวมถึงผู้บริหารทุกคนมาแล้วเป็นอย่างดี ซึ่งทีมงานของหล่อนอีกสองคนก็ทำเช่นเดียวกัน เมื่อมาเห็นหน้ากันชัดๆ ในวันนี้ อนิรุทธิ์หน้าตาดีกว่าในรูปมาก ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน บ่งบอกเชื้อสายจีนอย่างเด่นชัด แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 16:17:56 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 16:16:31 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 16:14:27 แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 53 09:05:43 จากคุณ : เจ้าหญิงรสิกา เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 16:51:06

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อมาเห็นหน้ากันชัดๆ ในวันนี้ อนิรุทธิ์หน้าตาดีกว่าในรูปมาก ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน บ่งบอกเชื้อสายจีนอย่างเด่นชัด “ยินดีต้อนรับสู่เมืองไทย ผมชื่ออนิรุทธิ์ ส่วนคนนี้คือพิสิทธิ์ เลขาฯ ของผมเอง” อนิรุทธิ์ทักทายกลุ่มที่มาใหม่เป็นภาษาอังกฤษ พร้อมทั้งแนะนำชายผู้ถือป้ายชื่อนั้น หลังจากทักทายและจับมือกันครบทุกคนแล้ว พิสิทธิ์ก็พูดขึ้นว่า “เชิญทุกท่านที่รถเลยดีกว่า จะได้เข้าที่พักกัน” จากนั้นเขาก็เป็นผู้นำทางไป ออกมาด้านนอก รถตู้คันใหญ่จอดเทียบรออยู่แล้ว นีรภาเห็นสัญลักษณ์ของบริษัทติดอยู่ที่ประตู เป็นรูปแหวนเพชรล้อมด้วยทับทิมสีแดงสดเหมือนจริง มีตัวอักษรปรากฏใต้รูปขนาดใหญ่ว่า ‘บริษัท เลิศอัญมณี จำกัด’ หญิงสาวคนเดียวในรถนั่งเงียบมาตลอดทาง ในขณะที่คนอื่นๆ คุยกันเบาๆ หล่อนไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งชำเลืองมาเป็นระยะๆ เพราะตนเองมัวแต่สนใจสถานที่สองข้างทาง จนกระทั่งรถพามาถึงยังที่พักซึ่งเป็นเซอร์วิสอพาร์ทเมนท์อันหรูหรา มีไว้สำหรับให้เช่าเป็นรายเดือนโดยเฉพาะ เมื่อรถจอดสนิท พนักงานชายของอพาร์ทเมนท์สองคนตรงมาที่รถ ช่วยกันยกกระเป๋าเดินทางทั้งหมดไปไว้ที่ล็อบบี้ พิสิทธิ์ผู้รู้หน้าที่เป็นอย่างดี เข้าไปจัดการเช็คอินให้ทุกคน   “วันนี้ผมขอให้ทุกท่านพักผ่อนกันตามสบาย พรุ่งนี้เช้าผมจะส่งคนขับรถกับรถตู้คันเดิมนี้มารับตอนเจ็ดโมงสี่สิบห้า” อนิรุทธิ์ล่ำลา แต่ยังคงยืนรอส่งแขกทั้งสามคนให้ขึ้นลิฟท์ไปก่อน จากนั้นจึงขึ้นรถตู้คันเดิมกลับไปพร้อมกับพิสิทธิ์ พนักงานพาแขกทั้งสามแยกกันไปคนละห้อง ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มได้พักห้องที่ใกล้ลิฟท์มากที่สุด เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้ว พนักงานจึงวางกระเป๋าแอบไว้ทางหนึ่ง นีรภาส่งทิปให้ เขาโค้งต่ำพึมพำขอบคุณเป็นภาษาอังกฤษ ก่อนจะถอยออกจากประตูไป นีรภาเดินไปรูดม่านตรงที่เป็นประตูกระจกเปิดออกไปสู่ระเบียง แสงสว่างจากภายนอกส่องเข้ามา หญิงสาวหันตัวกลับ เดินไปลากกระเป๋าตนเองเข้าไปไว้ในห้องนอน นีรภาเคยชินกับการเดินทางตลอดเวลา กระเป๋าเสื้อผ้าของหล่อนจึงมีขนาดไม่ใหญ่มาก เสื้อผ้าก็มีเท่าที่จำเป็น เพียงพอกับระยะเวลาที่พักเท่านั้น แต่ไม่ว่าอย่างไรในกระเป๋าใบปานกลางนี้จะต้องมีชุดราตรีหนึ่งชุดติดไว้เสมอ เผื่อฉุกเฉินถ้าเธอจะต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงกะทันหัน นีรภาหยิบชุดราตรีสีน้ำตาลทองขนาดยาวคลุมเข่าออกมาก่อนเป็นอันดับแรก พิจารณาดูแล้วว่าไม่ยับมาก จึงแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า จากนั้นจึงเป็นเสื้อผ้าตัวอื่นๆ พร้อมทั้งของจิปาถะทั่วไป ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงทุกอย่างก็เข้าที่ จากนั้นหญิงสาวก็คว้าโทรศัพท์มือถือเดินออกจากห้องนอน ตรงไปส่วนที่เป็นบาร์เล็กๆ พร้อมทั้งครัวด้วยในตัว เปิดตู้เย็นรินน้ำเปล่าใส่แก้วดื่มจนหมด จากคุณ : เจ้าหญิงรสิกา เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 17:00:26

ความคิดเห็นที่ 3 วางลงในอ่างล้างจาน แล้วเดินไปที่ประตูกระจกเปิดออกไปยืนที่ระเบียง จากนั้นก็กดหาเบอร์โทรศัพท์ที่คุ้นเคย เมื่อปลายสายรับจึงกรอกเสียงลงไปว่า “ป้าคะ น้ำมาถึงแล้วค่ะ” เสียงภาษาไทยชัดเจน ไม่เพี้ยนแม้แต่คำเดียว “เข้าห้องพักเรียบร้อยแล้วหรือ” เสียงปลายสายตอบมาเป็นภาษาเดียวกัน “ป้าอยากไปด้วยจังเลย ไม่ได้กลับไปนานมากแล้ว ตอนนี้เมืองไทยเป็นยังไงบ้าง” “ร้อนค่ะ” ตอบได้ทันทีโดยไม่ต้องคิด พร้อมทั้งหัวเราะน้อยๆ จากนั้นนีรภาก็ยื่นหน้าออกไปจากระเบียงมองลงไปด้านล่างก่อนตอบว่า “รถเยอะมากค่ะป้า มีตึกสูงๆ เต็มไปหมด ถ้าเรามากันแค่สองคนต้องหลงทางแน่ๆ” “ตอนนี้ที่เมืองไทยกี่โมงแล้ว” กาญจนาถามกลับมา นีรภาเหลียวหานาฬิกาแขวนบนผนัง “แปดโมงกว่าแล้วค่ะ” “งั้นน้ำไปนอนเถอะ เดินทางตั้งนานคงจะเหนื่อย พรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก” น้ำเสียงคนเป็นป้าไม่นุ่มนวล ตามประสาคนที่การศึกษาไม่สูงนัก แต่คนฟังรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายพูดด้วยความรักและหวังดีเพียงใด ก่อนที่จะวางหูนีรภากลับถามขึ้นว่า “ป้าคะ แม่กับน้องอยู่ที่วัดไหนคะ” “วัดชื่ออะไรป้าก็จำไม่ได้หรอก รู้แต่ว่าอยู่ใกล้ๆ บ้านเก่าเราน่ะ” ตอบหลานแล้วก็สงสัย “น้ำจะไปเหรอ... ถ้าจะไปเรียกแท๊กซี่เอาดีกว่านะ ไม่อย่างนั้นหลงแน่ๆ” “ถ้าไปใกล้ๆ แถวนั้นน้ำคงพอจำได้ อาจเสียเวลาหาวัดนานหน่อย แต่คงไม่ยากค่ะ” “เออ ลองไปหาดูแล้วกัน น่าเสียดายเหมือนกันแหละที่ไม่ได้เอากระดูกแม่เรามาด้วย เพราะตอนนั้นป้าไม่รู้ว่าปีเตอร์เขาจะรังเกียจหรือเปล่าที่เราเอากระดูกคนตายมาไว้บ้านเขา” น้ำเสียงบ่งบอกความเสียดายอย่างจริงจัง “ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า เดี๋ยวน้ำไปหาแม่กับน้องเอง” สองป้าหลานคุยกันอีกเล็กน้อย ก่อนจะวางสายไป แม้จะวางหูไปแล้ว แต่นีรภายังยืนอยู่กับที่ ความทรงจำในวัยเด็กของหล่อนหวนกลับคืนมา ชัดเจนราวกับเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ถ้าจะมีใครสักคนบอกว่าเด็กไม่รับรู้เรื่องราวอะไรหรอก อีกไม่นานก็ลืม นีรภาคงเถียงคนที่พูดนั้นขาดใจทีเดียว เพราะมันเป็นความคิดที่ผิด หล่อนเองนี่แหละที่จำได้ทุกอย่างไม่มีวันลืม แม้ว่าตอนนั้นจะอายุเพียงเก้าปีเท่านั้น วันซึ่งโลกทั้งโลกของเด็กหญิงตัวน้อยทลายลงไปกับตา วันนั้นหนูน้อยเพิ่งกลับมาจากโรงเรียน ก่อนเดินเข้าบ้านเห็นรถคันใหญ่จอดเยื้องหน้าบ้านไปนิดหน่อย มีผู้หญิงหน้าตาสวยคนหนึ่งยืนพิงประตูรถมองเข้าไปในบ้าน เด็กน้อยไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นจึงเดินเข้าบ้านตัวเองไปโดยไม่ได้สนใจ แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 53 17:02:25 จากคุณ : เจ้าหญิงรสิกา เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 17:01:47

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อก้าวเข้าบ้าน ภาพที่เห็นทำให้เด็กน้อยตกใจ แม่นั่งสะอื้นไห้อยู่ที่เก้าอี้โดยมีพ่อยืนมอง และยังมีกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่วางอยู่ที่พื้น เมื่อกัญญาเห็นลูกสาวตัวน้อย จึงเรียกให้เธอเดินเข้าไปหา นีรภากำลังงงกับภาพที่เห็น จับต้นชนปลายไม่ถูกได้แต่ถามออกไปว่า “แม่ร้องไห้ทำไม” กัญญาพยายามระงับอารมณ์ตัวเองอย่างที่สุด ปาดน้ำตาออกจากแก้ม ก้มลงพูดกับลูกอย่างนุ่มนวล “น้ำเข้าไปในครัวเอาขนมขึ้นไปกินบนห้องนะจ๊ะ แล้วก็อาบน้ำ... ทำการบ้านให้เรียบร้อย ถึงเวลากินข้าวแม่จะขึ้นไปตาม” เด็กหญิงนีรภาไม่ยอมทำตาม เพราะความรู้สึกลึกๆ บอกว่า ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกับแม่แน่นอน หนูน้อยรู้ว่าพ่อหาเรื่องทะเลาะกับแม่มาเกือบเดือนแล้ว โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ทะเลาะกันเรื่องอะไร “แม่ร้องไห้ทำไม แล้วพ่อเก็บกระเป๋าจะไปไหนจ๊ะ” ศักดาไม่ตอบลูกสาว แต่หันมาทางกัญญา “เตรียมตัวไว้ล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะมารับเธอไปหย่าให้เรียบร้อย” ไม่มีเสียงตอบจากกัญญานอกจากน้ำตาที่ไหลออกมา ลูกสาวตัวน้อยร้องถามพ่ออีกครั้ง เมื่อไม่ได้รับคำตอบ “พ่อจะไปไหน ทำไมต้องหย่ากับแม่” เสียงเริ่มสั่น เด็กน้อยเริ่มเดาอะไรได้ลางๆ ผู้เป็นพ่อได้แต่ชะงักมองหน้าลูกสาวด้วยแววตาสงสาร แต่ไม่พูดอะไร ก้มลงคว้ากระเป๋าก่อนจะรีบก้าวเท้าออกจากบ้านอย่างคนที่ตัดสินใจแล้ว ไวเท่าความคิด นีรภาถลาออกจากอกแม่ วิ่งไปคว้ามือพ่อไว้เมื่อเขากำลังจะเดินออกจากประตูบ้าน ศักดาสะบัดมือเพียงเล็กน้อยแต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ลูกสาวตัวน้อยถลาล้มลง หนูน้อยเริ่มร้องไห้ด้วยความตกใจ เจ็บน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่คาดไม่ถึงนี่สิ คนเป็นพ่อชะงักนิดหนึ่งด้วยความตกใจเช่นกัน แต่ทำได้เพียงรีบเดินออกไปจากบ้านอย่างเร็วที่สุด ทิ้งให้ลูกสาวตัวน้อยร้องไห้หนักขึ้น ในวันนี้นีรภาไม่ใช่เด็กหญิงตัวน้อยติดพ่ออีกต่อไป ตั้งแต่วันนั้นนีรภาก็เติบโตทางสติปัญญาและความนึกคิดเร็วกว่าเด็กคนอื่นในวัยเดียวกัน ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัว นีรภาตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ผละจากระเบียงเดินกลับเข้ามาในห้อง มองนาฬิกาบนผนังอีกครั้ง เห็นว่ายังเช้าอยู่มาก เดิมทีคิดว่าคุยกับป้าแล้วจะกลับไปนอนให้เต็มอิ่ม แต่หญิงสาวเปลี่ยนใจ เดินก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปในห้องนอนคว้ากระเป๋าสตางค์เปิดดู จากคุณ : เจ้าหญิงรสิกา เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 17:03:51

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นมีธนบัตรดอลล่าร์กับธนบัตรไทยปนกันอยู่ คะเนจำนวนเงินบาทที่มี จากนั้นก็ออกจากห้องไปโดยไม่ได้บอกใครเลย รถแท๊กซี่วิ่งมาจอดหน้าวัด หลังจากวนหาอยู่นาน เพราะผู้โดยสารหน้าขาว ผิวขาวจัดคล้ายฝรั่งแต่พูดไทยชัด ไม่สามารถบอกจุดหมายปลายทางได้อย่างชัดเจนด้วยอาศัยเพียงความทรงจำ แต่ความชำนาญทางของคนขับรถจึงมาถึงจุดหมายได้ นีรภาลงจากรถแท๊กซี่ ยืนคว้างก่อนเหลียวซ้ายแลขวา เสียงแม่ค้าหน้าวัดร้องเรียกให้ซื้อพวงมาลัย ดอกไม้ รวมถึงอาหารคาวหวานดังอยู่เป็นระยะๆ นีรภาเดินไปหน้าแผงขายดอกไม้ เลือกเอาพวงมาลัยมะลิสีขาวที่มีอุบะเป็นดอกรักและกุหลาบสองพวง เดินเลยไปอีกนิดก็ได้ขนมไทยหลากชนิด ขนมกรอบแกรบอีกสองสามถุง ส้มและเงาะอีกอย่างละกิโล ยังมีของกินอีกสารพัดอย่าง รวมทั้งธูปเทียนและไฟแช็ค ซึ่งกว่าจะเดินเข้าวัดได้ก็มีของพะรุงพะรังเต็มสองมือ นีรภาเดินสะเปะสะปะมองสองข้างทางในวัด จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเจดีย์เก็บอัฐิอยู่ริมรั้วด้านหลังสุดของวัด หญิงสาวหันรีหันขวางคิดจะถามทางใครสักคน เพราะตอนนี้บริเวณวัดเปลี่ยนไปจากเดิมมาก นีรภาก้าวเท้าเร็วขึ้นกว่าเดิมเมื่อเห็นว่ารอบๆ โบสถ์มีคนนุ่งขาวห่มขาว บ้างก็กำลังเดินจงกรม บ้างก็กำลังกวาดลานวัด รวมๆ แล้วน่าจะมีมากกว่าสิบคน จึงตัดสินใจเดินเข้าไปถามทางจากคนเหล่านั้น แต่ส้นรองเท้าเจ้ากรรมดันติดลงไปในร่องพื้นที่ไม่เสมอกัน ยังดีที่ประคองตัวไว้ได้จึงไม่ล้มลงไป แต่ถุงของกินสารพัดชนิดในมือร่วงลงพื้น ส้มที่ซื้อมากลิ้งออกจากถุงไปคนละทิศละทาง หญิงสาวรู้สึกกระดากเพราะคนเริ่มหันมามองหล่อนเป็นตาเดียว นีรภารีบก้มลงเก็บของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น สตรีวัยกลางคนนุ่งขาวห่มขาวท่านหนึ่งเดินตรงเข้ามาช่วย หญิงสาวเงยหน้ายิ้มให้ สตรีวัยกลางคนตรงหน้าก็ยิ้มตอบ บ่งบอกความใจดี จากเค้าหน้าบอกได้ว่าเมื่อวัยสาวคงจะสวยไม่น้อยทีเดียว นีรภาบอกขอบคุณเป็นภาษาอังกฤษไปด้วยความเคยชิน สตรีผู้นั้นจึงได้แต่ยิ้มเขิน ทันใดนั้นก็มีเสียงทุ้มๆ ดังขึ้นด้านหลัง “นี่ของคุณหรือเปล่าครับ” นีรภาเงยหน้าหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นชายหนุ่มผิวขาว ตัวสูงใหญ่ หน้าตาดี กำลังยิ้มกว้างมองหล่อนอยู่เหมือนกัน “ผมเก็บส้มมาให้” วริศมองผู้หญิงตรงหน้าเต็มตา พร้อมกับยื่นส้มมาให้ลูกหนึ่ง “ใหญ่มาพอดีเลยลูก แม่กำลังเขินไม่รู้จะบอกคุณนี่เขายังไง แม่พูดภาษาอังกฤษไม่ได้” สุนีย์อนุมานเอาจากรูปร่างของหญิงสาว และยังภาษาอังกฤษที่หล่อนใช้เมื่อครู่ เดาเอาว่าผู้หญิงตัวสูง ผิวขาวจัดตรงหน้าต้องเป็นชาวต่างชาติแน่นอน นีรภาหันกลับมามองคนเป็นแม่ ยิ้มในหน้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จากคุณ : เจ้าหญิงรสิกา เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 17:05:43

ความคิดเห็นที่ 6 “ใหญ่ถามเขาหน่อยสิลูกว่าเขาจะไปไหน แม่เห็นเขาเก้ๆ กังๆ ตั้งแต่เดินเข้าประตูวัดมาแล้ว” “อ้าว ไม่ใช่คนไทยหรือครับแม่” วริศแปลกใจจริงๆ เพราะดูจากหน้าตาของผู้หญิงตรงหน้า ก็ไม่มีส่วนใดคล้ายคลึงฝรั่งเลยสักนิด จะมีที่เห็นโดดเด่นก็คือความสูงกับผิวขาวจัดเท่านั้น “คุณจะไปไหนหรือ” วริศทำตามคำสั่งมารดา เขาถามนีรภาเป็นภาษาอังกฤษชัดเจน คราวนี้นีรภาจึงยืนขึ้นเผชิญหน้ากับผู้ชายที่มาใหม่ ตัวหล่อนเองว่าสูงแล้วแต่ก็ยังเตี้ยกว่าเขาอยู่ดี ยิ้มให้เขานิดหนึ่งก่อนตอบว่า “ไปสุสาน” นีรภาตอบกลับเป็นภาษาเดียวกัน แต่นึกขำในใจที่จะต้องพูดภาษาอังกฤษกับคนไทยด้วยกันเอง วริศประหลาดใจเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงมาวัดเพื่อมาดูที่เก็บศพ แต่เขาก็ชี้บอกทางให้อย่างละเอียด นีรภากล่าวขอบคุณอีกครั้ง ประทับใจความมีน้ำใจของแม่ลูกตรงหน้า ยิ้มกว้างให้อีกครั้งก่อนจะเดินจากไป วริศหันมาหาแม่ตัวเองบอกเบาๆ ว่า “แม่เก็บของเรียบร้อยหรือยังครับ ผมมารับกลับบ้าน” “เรียบร้อยแล้วลูก แต่ต้องรอพระฉันเพล และแม่ทำพิธีลาศีลก่อนถึงจะกลับได้ ใหญ่ขึ้นไปรอบนโบสถ์ก่อนก็ได้ลูก แม่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะตามขึ้นไป” “แม่ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ ผมเห็นคนอื่นเขาเริ่มทยอยไปกันแล้ว” สุนีย์มองตามสายตาลูกชายก็เห็นผู้เข้าร่วมปฏิบัติธรรมทยอยเดินกันออกไปจากบริเวณนั้นจริงๆ จึงหันมาสั่งลูกชายอีกสองสามคำ แล้วรีบเดินตามไป วริศไม่ได้ไปรอบนโบสถ์อย่างที่มารดาบอก เพราะเมื่อสุนีย์คล้อยหลังไปเท่านั้น เขาก็ตรงดิ่งไปยังด้านหลังของวัด ถ้าจะถามตัวเองว่าไปทำไม เจ้าตัวก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน ภาพที่เห็นเมื่อเขาไปถึงบริเวณนั้น ก็คือผู้หญิงตัวสูง ผิวขาวจัดคนนั้นนั่งคุกเข่าอยู่หน้าเจดีย์เก็บอัฐิองค์หนึ่ง มือกำลังสาละวนกับการจัดขนมและผลไม้วางหน้าเจดีย์นั้น เมื่อจัดเสร็จก็เริ่มจุดไฟแช็คต่อเข้ากับธูปและเทียน วริศแปลกใจไม่น้อย แต่เขาอยู่ไกลเกินกว่าจะได้ยินว่าเธอพึมพำอะไรกับเจดีย์องค์นั้น ผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรอยู่คนเดียวเนิ่นนาน วริศมองเพลินจนลืมเวลา แต่ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองนัดกับมารดาไว้ เขาจึงตัดใจละไปจากที่ตรงนั้น แต่กลับมีบางสิ่งบางอย่างติดอยู่ในใจเขากลับไปด้วย แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 53 09:30:41 จากคุณ : เจ้าหญิงรสิกา เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 17:07:08

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 1 จบแล้วค่ะ อ่านแล้ว ติ ชม กันได้ค่ะ  ถ้าชอบกัน จะมาโพสต์บทต่อๆ ไปนะคะ  ^__^ จากคุณ : เจ้าหญิงรสิกา เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 17:08:06

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าว แล้วทำไมตอนหลังไม่ตอบภาษาไทยล่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 53 23:50:29

ความคิดเห็นที่ 9 สงสัยนิดนึงค่ะ ตรงนี้ที่บอกว่า "ผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างคนที่โตมาในเมืองหนาว" คนที่โตเมืองหนาวนี่ทำให้ผมเป็นสีน้ำตาลอ่อนจริงหรือคะ คือว่ามีลูกสาวเกิดและโตอเมริกา ผมยังไม่สีน้ำตาลอ่อนเลยค่ะ ผมแกสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ ขนาดพ่อเป็นอเมริกันด้วย ก็เลยคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้นะคะ ถ้าบอกว่าเกิดและโตเมืองหนาวทำให้ผิวสีขาวจัด คือเอาส่วนที่ว่าเกิดและโตเมืองหนาวมาขยายสีผิวน่าจะดีกว่าขยายความสีผมนะคะ อีกนิดค่ะ เพิ่งอ่านเห็นว่านางเอก (คงใช่นางเอกนะคะ) อยู่อเมริกามารวม 20 ปี เวลาแค่นั้นไม่น่าทำให้สีผมจางลงนะคะ นี่ตัวเองอยู่อเมริกามาเกือบ 30 ปี ผมยังเป็นสีน้ำตาลเข้มเกือบดำเหมือนสีผมลูกสาวอยู่เลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 53 00:18:00 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 00:00:00

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณมากค่ะ สำหรับข้อสังเกต  จะนำไปแก้ไขปรับปรุงค่ะ ส่วนเรื่องที่ไม่พูดภาษาไทยตอนท้าย จะมีเฉลยในบทต่อไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 53 09:06:42 จากคุณ : เจ้าหญิงรสิกา เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 08:42:13

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาให้กำลังใจค่ะ โดยรวมโอเคค่ะ อาจมีที่ต้องปรับเปลี่ยนบ้างเล็กน้อย ค่อยเป็นค่อยไปค่ะ พี่ๆเพื่อนที่นี่น่ารักค่ะ มาที่นี่จะได้คำแนะนำดีๆกลับไปพัฒนางานตัวเองแน่ๆ สู้ๆนะคะ อย่าเพิ่งท้อเสียก่อนหล่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ปล.แวะทักทายคุณกุลธิดา และคุณscottie ด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 53 11:34:26 จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 11:33:09

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณมากค่ะ คุณ setakan  แค่นี้ก็ชื่นใจแล้วค่ะ จากคุณ : เจ้าหญิงรสิกา เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 13:47:50

ความคิดเห็นที่ 1 ตะกอนใต้น้ำ บทที่ 1 เครื่องบินลำใหญ่ค่อยๆ ลดเพดานบินลง แสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่สาดเข้ามาทางหน้าต่างเป็นแสงสีส้มดูอบอุ่นสวยงาม ผู้โดยสารบนเครื่องส่วนมากแม้จะตื่นแล้ว แต่ก็ยังมีอาการงัวเงีย อ่อนเพลียเนื่องจากการเดินทาง แต่หญิงสาวร่างสูง ตาคม ผิวขาวจัดอย่างคนที่โตมาในเมืองหนาว กลับไม่มีอาการงัวเงีย สีหน้ายังคงราบเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ มีเจ้าตัวเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าในใจคิดอะไรอยู่ ดร.คริส ไคลน์ เพื่อนร่วมงานหนุ่มชาวอเมริกันที่นั่งอยู่ข้างๆ หล่อนทักขึ้นว่า “ตื่นเต้นไหมนีน่า ไม่ได้กลับเมืองไทยนานเท่าไรแล้วล่ะ” นีรภา หรือ ดร. นีน่า คินดริก กระพริบตาเพียงครั้งเดียวก่อนหันมาตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ได้กลับมายี่สิบกว่าปีแล้ว บ้านเมืองคงเปลี่ยนไปมากทีเดียว” นีรภาเลือกตอบเฉพาะคำถามสุดท้าย ศาสตราจารย์ ดร.มาร์ก แซนเบิร์ก ชายวัยกลางคนผู้เป็นหัวหน้าทีม หยอกหญิงสาวคนเดียวในกลุ่มอย่างอารมณ์ดี เมื่อได้ยินการโต้ตอบของทั้งสองคน “คุณยังมีเวลาอีกหนึ่งเดือนเต็ม ที่จะรำลึกความหลังนะนีน่า” นีรภาได้แต่ยิ้มแทนคำตอบ ทั้งสามคนเข็นกระเป๋าออกมาตามทางเดินผู้โดยสารขาเข้า นีรภาเดินรั้งท้ายสุด กวาดสายตามองไปรอบๆ สนามบิน นึกย้อนไปวันที่หล่อนเดินทางออกจากประเทศนี้ ตอนนั้นเด็กหญิงยังอายุไม่เต็มสิบปี ในความรู้สึกขณะนั้นมีทั้งตื่นเต้นและเศร้าสร้อยปะปนไปพร้อมกัน   เวลาผ่านไปกว่ายี่สิบปี หญิงสาวเพิ่งจะได้มีโอกาสกลับมาบ้านเกิดเมืองนอนตนเองก็ครั้งนี้เอง นีรภาเดินตามหลังมาร์กและคริสจนกระทั่งได้พบป้ายชื่อที่ระบุชื่อบริษัทของพวกหล่อน ผู้ที่ถือคือชายหนึ่งในสองคนที่มายืนรอรับ ทั้งสองคนมีหน้าตา และบุคลิกที่แตกต่างกัน   นีรภาจำคนที่หน้าอ่อนกว่า คมคายกว่าได้ทันที เขาชื่ออนิรุทธิ์ เป็นกรรมการผู้จัดการบริษัท เลิศอัญมณี ซึ่งก่อนที่จะเดินทางมาเมืองไทย นีรภาศึกษาประวัติของบริษัทนี้ รวมถึงผู้บริหารทุกคนมาแล้วเป็นอย่างดี ซึ่งทีมงานของหล่อนอีกสองคนก็ทำเช่นเดียวกัน เมื่อมาเห็นหน้ากันชัดๆ ในวันนี้ อนิรุทธิ์หน้าตาดีกว่าในรูปมาก ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน บ่งบอกเชื้อสายจีนอย่างเด่นชัด แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 16:17:56 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 16:16:31 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 16:14:27 จากคุณ : เจ้าหญิงรสิกา เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 16:08:32