ความคิดเห็นที่ 1 บนเส้นทางที่เพื่อนครูเซเดอร์บอกว่ามีโบสถ์ตั้งอยู่แทบร้างคนโดยสิ้นเชิง และเมื่อชายหนุ่มมาถึงอาคารผุพังซึ่งมีเหล็กหล่อเป็นสัญลักษณ์อารามสุริยเทพตั้งเอียงพิงซากหลังคาที่ถล่มลงมา ก็ไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นเลย ว่ากันตามจริง มันดูวังเวงจนแมกนัสชักไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงอย่างแอนเธียจะมาอยู่ในนี้คนเดียวได้ ...แต่ไหนๆ มาถึงนี่แล้ว เข้าไปดูนิดหน่อยจะเสียเวลาเท่าไรกัน... ชายหนุ่มก้าวขึ้นบันไดหินที่มีรอยแตกพังเป็นร่อง ราวสิบก้าวก็ถึงประตูโบสถ์ที่เป็นไม้เก่าผุ ประตูเปิดแง้มอยู่ เขาจึงแทรกตัวเข้าไปเพราะไม่อยากใช้มือแตะให้สกปรก ภายในนั้นมืดสลัว มีแสงจากพวกเห็ดราเรืองแสงสีต่างๆ ขึ้นเป็นหย่อมๆ เหมือนในท้องถ้ำ บางส่วนลามขึ้นเพดานเป็นลวดลายแปลกตา ในโถงมีเก้าอี้ยาวตั้งเรียงราย น่าแปลกที่ไม่ถูกคนในเก็ตโตขนออกไปทำฟืนหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นมันคงถูกความชื้นกับรากินจนเสื่อมสภาพ ทำไปก็ไม่คุ้ม ด้านหน้าโถงมีแท่นบูชาเหมือนโบสถ์ทั่วไป ช่องแสงบนเพดานมีแสงซึ่งสลัวอยู่แล้วส่องลอดลงมาอย่างสลัวยิ่งกว่า เป็นไปได้ว่ากระเบื้องหลังคาหรือหอคอยที่ประดับตราสุริยเทพคงตกลงมาทับ ไม่มีใครอยู่ในนั้น แมกนัสกลับหลังหัน กำลังจะออกไปพอดีเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงฮัมเพลงเบาๆ ...ให้ตายสิ เขาไม่เชื่อเรื่องผีสาง...แต่ได้ยินจังๆ อย่างนี้ขนหลังก็ลุกซู่ขึ้นมาได้เหมือนกัน... ถึงอย่างนั้น แมกนัสก็ยังอยากดูให้รู้แน่ เสียงนั้นฟังคล้ายแอนเธียอยู่ บางทีเธออาจอยู่ในนี้ เขาจึงเดินใกล้เข้าไปอีก เดินอย่างแผ่วเบาที่สุด ในที่สุดเขาก็พบเธอ หญิงสาวยังสวมเสื้อไหมพรมสีนวลตัวเดิมกับกางเกงยีนส์ขายาว เธอนั่งยองๆ อยู่ระหว่างม้านั่งยาวแถวต้นๆ มิน่าเขาถึงมองไม่เห็นแต่แรก แอนเธียยังคงฮัมเพลงพร้อมกับโยกตัวไปมาช้าๆ แมกนัสลังเลว่าควรเรียกเธอตอนนี้หรือไม่ แต่แล้วเมื่อก้าวเข้าไปใกล้ ก็ดูเหมือนบางอย่างจะตัดสินใจแทนเขาเสียก่อน เสียงขู่แฟ่ดังขึ้น แทบพร้อมกัน ร่างของหญิงสาวผุดลุก หมุนตัวกลับมา ชักปืนพกติดที่เก็บเสียงเล็งใส่เขาทันที ทั้งสองนิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นนาน จนกระทั่งแอนเธียถอนใจและเก็บปืน “คุณเองเหรอ” “ข...ขอโทษ ที่ทำให้ตกใจ” แมกนัสพูด แล้วก็มานึกได้ทีหลังว่า...เขาก็ตกใจเหมือนกันนั่นล่ะ “คุณมาถึงนี่ได้ยังไง” “ฉัน...เอ้อ...ไปหาเธอที่ร้านหมอ เห็นคุณมาร์กาเร็ตบอกว่าเธอออกมาเดินเล่น เลยมาตาม เมื่อกี้เจอบิวเรน มันบอกว่าแถวนี้มีโบสถ์ร้าง ฉันเลยลองมาดู เผื่อจะเจอเธอ” “...คุณบิวเรนไม่ได้บอกว่าฉันอยู่ที่นี่เหรอคะ” ชายหนุ่มกะพริบตาปริบๆ “ฉันมาอยู่ที่นี่พักหนึ่งแล้ว ได้ยินเสียงเขาเข้ามา เลยหันไปทัก เขาไม่ได้บอกคุณว่าฉันอยู่ที่นี่เหรอคะ” แมกนัสเกาหัวแกรก นึกสาปแช่งเพื่อนร่วมงานอย่างเบาะๆ อยู่ในใจที่แอบอมพะนำ “ไม่ได้บอก” ชายหนุ่มพยายามเปลี่ยนเรื่องพูด “แล้วเธอมาที่นี่ทำไมล่ะ” “แค่มาคิดอะไรเงียบๆ ค่ะ ที่นี่สงบดี แล้วฉันก็ไม่ได้มานานแล้วด้วย พอมาถึงก็ได้เจอเพื่อนเก่าพอดี” “เพื่อนเก่า?” แทนคำตอบ หญิงสาวก้มลงอีกครั้ง ก่อนจะอุ้มก้อนขนฟูๆ ลายขาวสลับเทาดำที่มีตาสีเขียวเรืองแสงสองดวงขึ้นในอ้อมแขน ...แมวเหรอนั่น... แมกนัสนึกกับขนาดตัวอันใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่ม และหน้าตาไม่รับแขกของมัน “ไม่นึกว่าจะยังอยู่ที่นี่ เหมือนเมื่อตอนนั้นเลย” ...แล้วเมื่อตอนนั้นมันเมื่อตอนไหน... ชายหนุ่มตั้งคำถามในใจ “แปดปีก่อน มันยังอยู่ตรงนี้ เหมือนตอนนี้ไม่มีผิด” แอนเธียตอบราวกับอ่านใจเขาได้ “เธอเคยมาที่นี่เหรอ” แมกนัสถาม แล้วก็ระลึกได้ว่ามันเป็นคำถามที่งี่เง่าสิ้นดี ...เออ...ก็เธอเพิ่งเคยบอกหยกๆ ว่าเคย แล้วถ้าไม่เคย จะรู้จักหมอโจเซฟกับภรรยาได้ยังไงกัน... “ค่ะ ก่อนฉันไปอยู่โบสถ์เซนต์แชริตี” แอนเธียเล่าเรียบๆ พร้อมกับวางเจ้าแมวแก่อ้วนปุกลง “ฉันเคยพักบ้านคุณลุงโจเซฟสักพักหนึ่ง” “อ้อ” ชายหนุ่มรับ แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปอีก “ตอนนั้นฉันเพิ่งผ่าตัดใหญ่ค่ะ ใช้เวลาพักฟื้นอยู่นาน แล้วก็เพิ่งมาจากเวสต์แลนด์ ไม่รู้จักใครเลย นอกจากหลวงพ่อนิโคลัส ลุงโจเซฟ กับป้ามาร์กาเร็ต พวกเขาดีกับฉันมาก แต่ฉันก็ยังรู้สึกเหงาๆ อยู่ดี มีที่นี่แหละค่ะ ที่ทำให้ใจสงบได้บ้าง” “แต่มันเป็นโบสถ์ร้าง...” “ค่ะ ร้างมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เขาว่ามีผีสิง เลยไม่ค่อยมีใครกล้ามา แต่ผีที่เขาว่ากัน อาจจะมีแต่เจ้าแมวตัวนี้ลับเล็บ วิ่งไล่จับหนู หรือร้องขึ้นมาก็ได้” เจ้าแมวอ้วนร้องหง่าวรับ ก่อนจะเดินสีขาของแอนเธียรอบหนึ่ง แล้วทิ้งตัวลงนั่งเลียเนื้อตัวอย่างเกียจคร้าน โดยไม่วายส่งสายตาไม่ใคร่เป็นมิตรให้แมกนัสที่จ้องมันอยู่ ...ให้ตายเถอะ อย่างน้อยแกต้องเป็นแมวแก่หง่อมสักแปดปีขึ้นไปแล้ว อย่ามาทำเป็นประจบสาวไปหน่อยเลย... ชายหนุ่มนึกในใจ เขาลืมจุดประสงค์เดิมของตนไปแล้ว จนหญิงสาวถามขึ้นมาเอง “ว่าแต่...คุณมาหาฉันทำไมเหรอคะ” เธอไม่แค่ถาม ยังเดาถูกตรงเผง “คิดจะขอโทษเรื่องเมื่อคืนเหรอ” แมกนัสเกาหัวแกรก “ก็...ทำนองนั้น” “ไม่เป็นไรค่ะ” แอนเธียสั่นศีรษะพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ “ฉันเองก็เริ่มเมา เลยพูดด้วยอารมณ์เกินไปเหมือนกัน ลืมมันเสียเถอะ” ...ลืมได้ง่ายๆ ที่ไหนเล่า... สารพัดคำประชดประชันที่เธอพูดตอนนั้นยังวิ่งวนในหัวเขาอยู่เลย “แต่...ยังไงฉันก็ทำให้เธอรู้สึกไม่ดี” “ฉันเจอคนพูดไม่ดีกว่านี้มามากแล้วค่ะ พวกอัสลานบาปหนาบ้างล่ะ นอกรีตบ้างล่ะ ไปตายซะให้หมดบ้างล่ะ บางทีฉันยังนึกเลยว่า...พวกเราอาจจะบาปหนาจริงๆ ก็ได้ ถึงได้ตายตามคำแช่งกันมากมายขนาดนี้” “แต่...” แมกนัสเริ่มไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี “ยังไงฉันก็อยากขอโทษ ฉันอุตส่าห์มาหาเธอถึงนี่แล้ว” หญิงสาวมองเขานิ่งอยู่ นัยน์ตาสีเขียวหยกของเธอดูเหมือนสะท้อนแสงได้ดีเหลือเกินในความมืด ชายหนุ่มถูกมองมากเข้าก็เริ่มประหม่า ไม่รู้จะพูดอะไรดี นอกจาก... “ฉัน...ขอโทษ ฉัน...ข...ขอโทษ เอ้อ...” ...ไอ้บ้า! ใครเขาขอโทษซ้ำๆ บ้างวะ! บอกเหตุผลที่ขอโทษสิโว้ย!... เสียงหนึ่งด่าเขาในใจ ...แต่แอนเธียก็รู้แล้วว่าขอโทษทำไม ขอโทษแค่นี้ก็พอแล้ว พูดครั้งเดียวพอ แม่เคยบอกว่ายิ่งพูดพร่ำเพรื่อจะยิ่งน่ารำคาญ จะดูเหมือนเสแสร้งไม่ใช่เรอะ... ...งั้นก็ของขวัญ ไอ้ที่แกเตรียมมาขอโทษเขานั่นล่ะ... แมกนัสล้วงเข้าไปในเสื้อโค้ต หยิบช่อดอกไม้พลาสติกออกมา ถือค้างไว้ต่อหน้าหญิงสาวที่มองอย่างสงสัย ไม่มีวี่แววดีใจแม้แต่น้อยที่เห็นมัน ครูเซเดอร์หนุ่มเพิ่งระลึกชาติได้ตอนนั้นเอง ว่าเธอทำดอกไม้ดินปั้น เหมือนจริงหรือเปล่าเขาไม่รู้หรอก เพราะไม่เคยเห็นดอกไม้ของจริงเลย (หรือถึงเคยมีดอกไม้จริงอยู่ในระยะสายตา ก็ไม่ใส่ใจจะมอง) แต่ดอกไม้ที่เธอทำก็สวย (เท่าที่ตาของคนไร้ศิลปะอย่างเขาจะมองออก) อย่างน้อยก็ต้องสวยกว่าดอกไม้พลาสติกกิ๊กก๊อกราคาถูกช่อนี้ “ฉ...ฉันรู้ว่ามันไม่ได้มีค่ามากมาย ไม่ได้สวยอะไรเลยด้วย แต่...แต่ฉันอยากให้เธอรู้ ว่าฉันขอโทษจริงๆ ฉันเลย...” “ฉันเข้าใจค่ะ” แอนเธียพูดด้วยสีหน้าที่เขาบอกไม่ถูก มันเหมือนจริงจังแต่ก็ไม่ได้เคร่งเครียด เหมือนไม่ได้ยินดี แต่ก็ใช่จะไม่พอใจหรือไม่เป็นมิตร “แต่ที่จริงคุณไม่เห็นต้องทำอย่างนี้เลย ถ้าฉันจะยกโทษให้คุณ ก็เพราะฉันเห็นว่าคุณขอโทษด้วยใจจริง ไม่ใช่เพราะของกำนัลอะไรทั้งนั้น” แมกนัสได้แต่มองเธอเงียบอยู่ จนหญิงสาวพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มขึ้น พร้อมกับยื่นมือมาทางช่อดอกไม้ “แต่ถ้าคุณอยากให้ฉันจริงๆ ฉันก็จะรับไว้ด้วยความยินดี ไม่เกี่ยวว่าต้องเป็นของราคาแพงหรือสวยงามยังไงหรอกค่ะ” ...แสดงว่าไอ้ดอกไม้นี่ดูน่าเกลียดสมราคาสินะ... ชายหนุ่มนึกอย่างปลงอนิจจัง แต่ก็ไม่พูดออกไป ได้แต่มองแอนเธียดูดอกไม้ช่อนั้น ใช้นิ้วไล้ไปตามกลีบดอกสีชมพูด้วยท่าทางครุ่นคิด ก่อนที่จู่ๆ เธอจะเรียกเขาในทันใด “คุณแมกนัส” สายตาของหญิงสาวพลันเคร่งขรึมขึ้นจนเขาประหลาดใจ “ช่วยหลับตาได้มั้ยคะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างสงสัย มองหญิงสาวที่โน้มตัวลง เอามือปัดม้านั่งจุดหนึ่งอย่างตั้งอกตั้งใจ ก่อนจะวางดอกไม้ลงใกล้แถวนั้น แล้วหันมามองเขาอีกครั้ง “นั่งตรงนี้ แล้วหลับตาได้มั้ยคะ” แอนเธียยิ้มอ่อนๆ “ห้ามขยับ ห้ามลืมตาจนกว่าฉันจะบอกให้ลืมตาได้ อย่าโกงนะคะ” แมกนัสกลืนน้ำลาย หน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที ไม่รู้เขาคิดมากเกินไปหรือเปล่า แต่คำขอนั้นท่าทางจะมีอะไร...ใกล้ชิดอยู่นั่นล่ะ ชายหนุ่มทำตามคำบอกอย่างงงๆ แต่หากเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ก็ใช่จะไม่ดีใจ บางที หากแอนเธียรู้สึกอย่างนี้กับเขา อะไรๆ คงจะง่ายขึ้น ขณะหลับตาลงเห็นเพียงความมืด ใจเขาเหมือนจะเต้นโครมครามเป็นสองเท่า เสียงทุกเสียงแทบทำให้ลมหายใจผิดจังหวะ รู้สึกได้ว่ามีความอบอุ่นของอีกร่างหนึ่งอยู่ตรงหน้า ใกล้เข้ามา มือเล็กๆ คู่หนึ่งวางบนบ่า และหน้าผากทาบแนบหน้าผาก เป็นครั้งแรกที่แอนเธียอยู่ใกล้เขาขนาดนี้ และแมกนัสก็แทบอยากดึงร่างของเธอเข้ามากอด ติดที่เธอห้ามไม่ให้ขยับตัวมาก่อนหน้านี้แล้ว จึงมีแต่ใจที่แล่นพล่านไปเรื่อย คิดว่าเธอคงมีใจให้เขาแน่นอน บางทีเธออาจจะกอดเขาเอง หอมแก้ม หรือไม่อย่างนั้นก็จูบ... จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 15:18:59

ความคิดเห็นที่ 2 หญิงสาวปล่อยมือ และถอยห่างจากเขาทันควัน ชายหนุ่มได้ยินเสียงม้านั่งข้างหลังกระเทือนเล็กน้อย เมื่อนั่น เขาลืมตาทันทีโดยลืมคำห้ามของเธอ “แอนเธีย!” หญิงสาวยืนมองเขา ด้วยสายตาที่แมกนัสเองบอกไม่ถูก จะโกรธหรือต่อว่าก็อ่อนเกินไป ดูเหมือนตกใจและสับสน เจือความรู้สึกอะไรบางอย่างที่เขาเรียกไม่ถูก ชั่วครู่หนึ่ง เขารู้สึกเหมือนเธอดูแปลกตาไป แต่เพิ่งนึกออกว่าแปลกตาอย่างไรก็อีกครู่ถัดมา ผ้าคาดผมของเธอถูกรั้งสูงขึ้น เผยหน้าผากที่มีผมหน้าม้าปรกกระจาย ผิวเนื้อใต้เงาผมดูมืดจนน่าประหลาดใจ...ไม่ใช่เพราะแสงเงาสลัว แต่เหมือนปานดำ... ครั้นจะมองให้ชัดเจน แอนเธียก็เบือนหลบ ดึงผ้าคาดผมลงมาที่หน้าผากตามเดิม ไม่ยอมสบตากับเขา “ข...ขอโทษ ฉันทำอะไรไม่ดีรึเปล่า” แมกนัสรีบพูด ลืมเรื่องปานบนหน้าผากของเธอไปในทันที แอนเธียสูดหายใจลึกๆ แล้วก็หันกลับมายิ้มให้เขา...เป็นหนึ่งในรอยยิ้มที่ไม่จริง “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรหรอก” “แต่...ดูเธอตกใจ ถ...ถ้าฉันทำอะไรไม่ดี ก็บอกมาตรงๆ เถอะ จะไม่ทำอีก” “ความคิดคงห้ามกันไม่ได้หรอกค่ะ” หญิงสาวกลับพูดลอยๆ ...หมายความว่าเราคิดอะไรไม่ดี เธอเลยรู้งั้นเหรอ... แมกนัสยิ่งหน้าร้อนผ่าวและอึดอัดขึ้นอีก ...แต่เรื่องแบบนี้... “ฉันไม่ได้ว่าอะไรนะคะ” แอนเธียยักไหล่ ทิ้งตัวลงนั่งยองๆ แล้วเกาคางเจ้าแมวอ้วนเล่น “คุณแมกนัสเป็นผู้ชาย ก็ต้องคิดอย่างนั้นเป็นธรรมดานี่นา” “เธอรู้เหรอ!” ชายหนุ่มร้อง รู้สึกอยากหัวใจวายตายหรือแทรกรอยแตกบนพื้นหนีไปในเดี๋ยวนั้น “เอ้อ...ฉ...ฉันหมายถึง...ทำไมเธอถึงคิดอะไรอย่างนั้น” “ฉัน ‘อ่าน’ คนออกนะคะ” หญิงสาวตอบโดยไม่เงยหน้ามอง “แต่...ถึงไม่ใช้สัมผัส ท่าทางของคุณก็ชัดอยู่ดี คุณอยากจีบฉันเหรอคะ” แมกนัสทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โครมใหญ่ เกาหัวแกรกกับคำถามตรงแสนตรงของผู้หญิงประหลาด (ที่เขาไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าชอบเข้าไปได้อย่างไรและเมื่อไร) “ป...เปล่า ก็แค่...” “...แค่อยากอยู่ใกล้ๆ อยากพูดด้วย อยากดูแล” เธอต่อให้ทันควัน “อย่างนี้เขาไม่เรียกว่าชอบเหรอ” ชายหนุ่มเท้าแขนกับเข่า ก้มหน้า ไร้คำตอบโดยสิ้นเชิง “คุณเป็นคนดีนะ” แอนเธียพูดไปเรื่อยๆ “ฉันรู้ว่าคุณรักแม่กับน้องสาวคุณจริงๆ แล้วที่จริง คุณก็ไม่ได้อยากฆ่าพวกของฉันเพราะสนุก หรือกระหายเลือดอะไรเลย ฉันเห็นด้วยว่าดีแล้วที่คุณได้ย้ายเข้าคีรีเอ งานดูแลเมืองอาจจะเหมาะกับคุณแล้วก็ได้” “ฉ...ฉันก็หวังอย่างนั้นเหมือนกัน” แมกนัสได้แต่รับ แล้วก็อดถามไม่ได้ “ม...หมายความว่าเธอไม่โกรธฉันแล้วใช่มั้ย” “คุณไม่รู้ โกรธคนที่ไม่รู้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมานี่คะ” หญิงสาวกลับพูดแสนแปลก “คนที่รู้แล้วยังโกรธต่างหากที่เลวร้ายกว่า” “ไม่รู้...เรื่องอะไร” “คุณไม่รู้ความเป็นมนุษย์ของพวกฉัน” แอนเธียเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา “อย่างน้อยก็ไม่รู้จนได้พบฉัน ก่อนหน้านั้นคุณไม่เปิดรับ แต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดร้ายแรงหรอกค่ะ ฉันเองก็เคยไม่เปิดรับเหมือนกัน “ตอนมาอยู่กับคนโซลาริส ฉันอายุได้สิบสี่ แต่ยังทำตัวเป็นเด็กอยู่เลย ตอนนั้นย่าเสีย พ่อเอง...ทั้งๆ ที่เป็นผู้ก่อการร้ายเต็มตัวแล้ว...ก็ยังกลัวทั้งเรื่องจะพาฉันไปอยู่ด้วย และกลัวที่จะทิ้งฉันไว้คนเดียว เลยส่งฉันมาอยู่กับหลวงพ่อนิโคลัส แต่ฉันไม่ได้อยากมาหรอกค่ะ คิดว่ายอมตายเสียยังดีกว่าด้วยซ้ำ “ฉันเคยเห็นแต่คนโซลาริสฆ่าและทำร้ายคนของฉัน...ฆ่ากระทั่งแม่กับน้องๆ เลยคิดไปว่าพวกเขาทุกคนเป็นปีศาจน่ากลัวทั้งนั้น แทบไม่เชื่อและรับไม่ได้เลยที่หลวงพ่อ ลุงโจเซฟกับป้ามาร์กาเร็ต แล้วก็คนอื่นๆ อีกมากมายดีกับฉันขนาดนี้ ทั้งๆ ที่พวกเขารู้ว่าฉันเป็นคนอัสลานแท้ๆ แต่...พอเวลาผ่านไป ฉันถึงรู้ว่าเราทุกคนไม่ได้เป็นแค่ ‘คนอัสลาน’ หรือ ‘คนโซลาริส’ เท่านั้นเลย ถ้าลบกำแพงพวกนี้ไปจากใจ เราก็จะเห็นอะไรเพิ่มขึ้น และดีกับคนอื่นๆ ได้มากขึ้นเหลือเกิน “ฉันเกลียดพวกครูเซเดอร์ เกลียดพวกนักบวชชั้นสูงที่สั่งล้างเผ่าพันธุ์พวกเรา หากองค์สุริยเทพเป็นผู้บัญชาให้พวกเขาฆ่าพวกของฉันจริงๆ ฉันก็จะเกลียดเทพองค์นั้นด้วย แต่...ฉันกลับชอบคนอีกหลายคนที่ศรัทธาในเทพองค์นั้น ฉันชอบโบสถ์ของพวกเขา ชอบความอบอุ่น ความสงบที่ฉันรู้สึกได้ตอนอยู่ในโบสถ์ เหมือนโบสถ์ร้างที่นี่ ฉันยังชอบเพลงสวดประสานเสียงของพวกเขาด้วย แต่ไม่ได้ชอบเพราะร้องให้เทพเจ้าฟัง หรือร้องขอพรหรอกค่ะ... “ฉันชอบที่เพลงพวกนั้นรวมเสียงที่แตกต่างกันของคนหลายคนไว้ได้ และทำให้พวกมันกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวกันต่างหาก...” แมกนัสฟังเธอพูดไปเรื่อยๆ คิดไปว่าแอนเธียต้องเคยร้องเพลงสวดเหล่านั้นแน่นอน เด็กกำพร้าที่โบสถ์อุปการะมักถูกฝึกเป็นนักร้องประสานเสียงด้วยหากเสียงดี และกระทั่งเสียงพูดของหญิงสาวก็หวานรื่นหูขนาดนี้ เขานึกอยากฟังเธอร้องเพลงขึ้นมา จนว่าจะพูดขอพอดีเมื่อจู่ๆ แอนเธียเปลี่ยนเรื่อง “เพราะอย่างนี้ ฉันยินดีมากถ้าจะเป็นเพื่อนกับคุณ แต่...เราคงต้องคิดหนักถ้าจะเป็นอะไรมากกว่านั้น” ...หา?... “คุณก็รู้นี่คะ ถ้าอยากก้าวหน้าในฐานะครูเซเดอร์ ก็ลืมเรื่องแต่งงานกับคอนเวิร์ทไปได้เลย” หญิงสาวพูดตรงๆ “คุณยังมีแม่กับน้องสาวที่ต้องดูแล ส่วนฉัน...ถ้าจริงจังกันไม่ได้ ก็ไม่อยากให้ต่างฝ่ายต้องเสียเวลาด้วย” ...เดี๋ยวก่อน!... ริมฝีปากของชายหนุ่มเผยอค้าง จะบอกว่าเขาไม่ได้คิดถึงขั้นนั้นก็...คงจริง แต่จะบอกว่าเขาไม่ได้คิดอะไรมากกับเธอก็...ไม่จริงและไม่ดีเลยกระมัง แมกนัสไม่รู้ว่าความรู้สึกอยากใกล้ชิดหญิงสาวที่มีตอนนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ หรือมีอะไรมากกว่านั้น แต่ที่แน่นอนคือเขาไม่ได้เห็นเธอเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ (ในหลายๆ ความหมาย) ยิ่งไม่เหมือนผู้หญิงริมทางที่เขามองหรือแวะหาตามประสาชายโสดเด็ดขาด “ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ” แอนเธียยักไหล่พร้อมกับยิ้มน้อยๆ อีกครั้ง “ฉันแค่อยากพูดให้เราเข้าใจตรงกันไว้ก่อน เมื่อไหร่ที่คุณเข้ามาใกล้เกินไป ฉันจะถอย แต่ถ้าคุณเว้นระยะได้ ฉันก็ดีใจที่มีเพื่อนอย่างคุณ” “อ...อือม์” ชายหนุ่มไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าถามนักว่าหญิงสาวรู้สึกอย่างไรกับเขากันแน่ ถึงจะไม่ได้ตัดไมตรี แต่ก็ยังปรามเขาอยู่ในทีว่าเป็นอะไรมากกว่าเพื่อนไปไม่ได้ ...แต่เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันไม่ใช่หรือ... แมกนัสคงต้องยอมรับเรื่องนั้น อย่างน้อยที่ได้พูดกับแอนเธียวันนี้ก็ลบล้างเรื่องโกรธกันเมื่อวานไปได้ และเขาก็ยังไม่คิดเรื่องอนาคตมากหรอก ตอนนี้ที่วางแผนไว้ก็มีแต่กลับคีรีเอแล้วต้องตั้งใจทำงาน ทำยศร้อยเอกให้ได้ เพื่อให้แม่กับน้องได้ย้ายไปอยู่บ้านพักครูเซเดอร์ในแซงค์ชัวรี ก็แค่นั้นเอง นอกนั้น แค่ได้รู้สึกดีเวลาเจอแอนเธียบ้างก็พอแล้ว * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 15:20:25

ความคิดเห็นที่ 4 - ลงซ้ำ - แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 53 16:03:30 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 16:01:56

ความคิดเห็นที่ 5 5 – เมื่อมีคนเห็นหลักฐานที่ใครอีกคนพยายามลบล้าง “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” แอนเธียหันไปพูดกับแมกนัส เมื่อถึงหน้าร้านหมอตอนพลบค่ำ โดยมีเจ้าแมวเฒ่าที่เธอตัดสินใจจะนำกลับไปเลี้ยงที่คีรีเอด้วยอยู่ในอ้อมแขน ที่จริง เธอไม่คิดหรอกว่าจะใช้เวลาอยู่กับเขานานทั้งวันอย่างนี้ แต่หลังจากพูดคุยเรื่องต่างๆ นานากัน ชายหนุ่มก็ขอเลี้ยงอาหารเย็นเธอเป็นการไถ่โทษอีกอย่าง (ดูเหมือนเขาจะยังไม่สบายใจที่หาของขวัญไถ่โทษให้เธอได้แค่ช่อดอกไม้ราคาถูก) หญิงสาวไม่ปฏิเสธ เธอ ‘อ่าน’ ออกว่าแมกนัสเป็นคนที่มีจิตใจดี (แม้จะมีความคิดเลยเถิดแบบผู้ชายไปบ้าง) และก็ยินดีจริงๆ ถ้าจะมีเขาเป็นเพื่อน แม้อนาคตจะไม่แน่นอนเพียงไรก็ตาม “อ...อือม์” ชายหนุ่มรับอย่างประหม่า “แล้วพรุ่งนี้เจอกัน ร...ราตรีสวัสดิ์นะ” “ค่ะ ราตรีสวัสดิ์” หญิงสาวกลับหลังหัน วางแมวลงเพื่อจะเคาะประตู แต่แล้วเจ้าแมวนั้นก็วิ่งตรงไปยังกองขยะข้างทาง แล้วส่งเสียงขู่ฟ่อ แอนเธียหันไปมอง เห็นมันพองขน ยืนจังก้าอยู่หน้าร่างสีเทาตุ่นที่นิ่งสนิท ...มันคงได้กลิ่นหนูตายกระมัง... หญิงสาวก้าวเข้าไปใกล้ ขยุ้มคอเจ้าแมวตัวใหญ่อุ้มขึ้นอีกครั้ง หมายจะกันไม่ให้มันกินซากหนูเป็นอาหาร แต่แล้วเธอก็ตะลึงงันเมื่อเห็นซากหนูตัวเขื่องไม่แพ้กันอีกสี่ห้าตัวแถวกองขยะนั้น เศษครีมสีขาวที่ติดปากกับหนวดพวกมัน ผลไม้สีแดงที่มีรอยแทะ และถุงพลาสติกที่มีรอยกัดทะลุจนเห็นขนมเค้กชั้นดีข้างในเหมือนจะบ่งบอกที่มาของความตายชัดเจน “ใครวางยาเบื่อหนูเหรอ” แมกนัสถามข้างหลังเธอ เขาคงเห็นท่าทางของเธอน่าสงสัย จึงยังไม่กลับไป หญิงสาวหันกลับไป หมายจะตอบว่าตนไม่รู้ แต่เสียงใครอีกคนก็พูดขึ้นข้างหลังเธอ ซ้อนกับเสียงกริ๊กเบาๆ “น่าจะถามว่าใครวางยาเบื่อคนมากกว่า” แอนเธียตัวเกร็งขึ้นทันที จำได้ดีว่านั่นเป็นเสียงขึ้นนกปืน แมกนัสเหลียวมองข้างหลังเขา แล้วก็หันกลับมา มองเลยเธอไปยังใครอีกคนด้านหลังด้วยสายตาประหลาดใจ...ซึ่งเปลี่ยนเป็นระแวดระวังในไม่ช้า แมวที่เธออุ้มอยู่ขู่แฟ่ เล็บกาง ขนลุกชันขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวหันไปตามสายตาของครูเซเดอร์หนุ่ม พบชายหนุ่มร่างเพรียวบางผมสีทอง ซึ่งสวมแว่นตาดำ และสวมแจ็คเก็ตกับฮู้ดสีเทาเล็งปืนมาทางเธอ ครั้นหันกลับไปทางแมกนัส ก็พบหญิงสาวผมสั้นสีดำอีกคนถือปืนจ่อหลังครูเซเดอร์หนุ่มซึ่งยืนตัวเกร็งไม่ขยับ แม้มือจะเลื่อนไปแตะด้ามปืนตรงเข็มขัด ...ราดากับซีเรนา... เธอรู้ชื่อของพวกเขา “พวกคุณคิดเหมือนกันสินะ” แอนเธียกลับพูดตรงประเด็น ราวกับคนถือปืนทั้งสองไม่ใช่ผู้คุกคาม “ว่าพวกเทมพลาร์วางยานิกซ์” “เราได้ข่าวว่าพวกมันจะวางยาใครสักคน” ราดาตอบ “เดาว่าเป็นนิกซ์ แต่ยังไม่รู้จนมาถึงนี่ พวกมันลงมือไปแล้วเหรอ” “ฉันเพิ่งกลับถึงร้านหมอค่ะ” หญิงสาวตอบ “ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าพวกคุณกรุณาเอาปืนลง เราสองคนจะขึ้นไปตรวจสอบให้” คนทั้งสองยังนิ่งเงียบ “พวกคุณจะเข้าไปด้วยก็ได้นะ” แอนเธียพูดต่อพร้อมกับพยายามคลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตร “แต่ช่วยรักษาความสงบหน่อยก็ดี คุณหมอโจเซฟไม่ชอบเสียงดัง และยิ่งไม่อยากผ่าตัดเอากระสุนออกจากใครต่อใครอีกแน่ๆ” “เธอต้องการอะไรจากนิกซ์ แอนเธีย แชริตี” หัวหน้าเนฟิลิมถามเสียงเครียด “คอนเวิร์ท คนอัสลานที่ยอมก้มหัวให้โซลาริส และสาวขายดอกไม้อย่างเธอ จะช่วยเด็กมีเขานั่นไปทำไม” หญิงสาวไม่แปลกใจเท่าไรที่ราดารู้ชื่อของเธอ เซลลีคงบอกเขาแล้ว และข้อมูลก็คงได้จากที่พวกเทมพลาร์...โดยเฉพาะผู้กองฮัมบี้ซึ่งมองเธออย่างหวาดระแวงตลอดเวลา...ขอไปจากสำนักทะเบียนประชากรของคีรีเอ “มีคนจะลากแกไปฆ่าต่อหน้าต่อตาฉัน” แอนเธียพูดเรียบเฉย “และมีคนจะลากแกไปเป็นผู้ก่อการร้ายต่อหน้าต่อตาฉันเหมือนกัน แค่นี้เป็นเหตุผลพอที่ฉันจะช่วยแกหรือยังคะ” ชายหนุ่มผมทองมองเธออย่างไม่ไว้ใจ เงียบไปอีกครู่จึงตั้งคำถาม “ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงมาเป็นคอนเวิร์ท แต่ถ้าเธอเป็นคนอัสลานจริง ก็ต้องรู้ว่าที่ของพวกคนมีเขาคือที่ของพวกนั้น” “ถ้าพวกคุณพอใจชีวิตอย่างสุนัขรับใช้ละก็นะ” แอนเธียพูดอย่างไม่เกรง “ไม่สิ ต้องบอกว่าพอใจชีวิตอย่างหมาในที่จ้องแว้งกัดได้ทุกเมื่อมากกว่า” “นี่เธอ!” ซีเรนาเข่นเสียงลอดไรฟัน นัยน์ตาของราดายังถูกปิดบังหลังแว่นดำ “ฉันพูดผิดหรือคะ” เธอย้อนถามซื่อๆ “เป็นหมาในที่ได้กินทั้งซากสิงโตกับเสือจนอิ่มหนำ หลังพวกมันสองตัวกัดกันจนตัวตาย ก็ย่อมดีกว่าเป็นสิงโตหรือเสือที่ว่าอยู่แล้ว” หัวหน้าเนฟิลิมเงียบไปอีกครั้ง จนแอนเธียตัดสินใจต่อรอง “ถ้าคุณยิงพวกเราตอนนี้ ฉันกับคุณแมกนัสสู้กลับแน่นอน ต่อให้คุณฆ่าพวกเราก่อนบุกเข้าร้านหมอ ก็ไม่มีอะไรดีหรอก คุณคงรู้แล้วว่าคุณหมอโจเซฟเคยเป็นคนใหญ่โตในพวกครูเซเดอร์ แถมเป็นคนที่ชาวเก็ตโตนี้เคารพมาก หากคุณฆ่าพวกเรา เขา หรือคุณมาร์กาเร็ต ย่อมมีคนไม่อยู่เฉย สู้เก็บปืนแล้วตามพวกเราไปดูนิกซ์ก่อนไม่ดีกว่าเหรอคะ” หญิงสาวไม่ยิ้มอีกแล้ว แต่ปล่อยให้สีหน้าเคร่งเครียดของเธอเป็นไปอย่างจริงใจ “อย่างที่บอก ฉันเพิ่งกลับมา ยังไม่รู้ว่านิกซ์กินยาพิษเข้าไปหรือเปล่า พวกคุณจะขึ้นไปดูด้วยกันก็ได้” ราดาตัดสินใจลดปืนในครั้งนี้ ก่อนจะสั่งซีเรนาให้ทำตาม และคนทั้งสี่ก็เดินเรียงแถวเข้าไปในร้านหมออย่างเงียบงัน * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 16:02:41

ความคิดเห็นที่ 6 คือรู้สึกว่าเธอสามารถเข้าใจได้จากสิ่งที่ไม่ได้เล่า ก่อนที่นิกซ์จะเล่าเพิ่มเสียอีกน่ะค่ะ ก็เลยไม่แน่ใจว่าเกินวัยไปหรือเปล่า ไม่เข้าใจว่าเอาหน้าผากไปแตะกันทำไม อ่านความคิดหรือคะ .. ดีจังคราวนี้ราดายอมสงบ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 20:54:41

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ ถ้าตามที่คุณสก็อตตี้ว่ามา ก็เข้าใจจุดที่น่าจะแก้แล้วล่ะครับ ฉบับรีไรท์จะให้นิกซ์พูดเกริ่นไปก่อนว่าตัวเองเคยเจอเรื่อง แบบเมืองนั้น แล้วถามเซราต่อเลย ไม่ให้เซราเดาได้ก่อนครับ แอนเธียแตะหน้าผากแมกนัสเพื่ออ่านความคิดจริงๆ เหมือน ที่เธออ่านคนอัสลานที่บาดเจ็บสาหัสในตอนที่ 3 1/3 ครับ จากคุณ : Anithin (Anithin) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 53 22:11:40

ความคิดเห็นที่ 8 ตามอ่านครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 53 21:08:56