ความคิดเห็นที่ 1   ตะวันนั้นลับลา สุริยาสิรางเลือน ราตรีจะเชือดเฉือน ให้กล่นเกลื่อนด้วยน้ำตา รุ่มร้อนอ่อนหทัย สุมด้วยไฟสิเน่หา ปวดร้าวจินตนา คะนึงล้าอยู่ลำพัง ฉากเก่ามาเล่าผ่าน กระแสธารแห่งความหลัง ดุจมีดกรีดใจพัง โลหิตหลั่งท่วมท้นใจ หนึ่งคำความคิดถึง เธอยังซึ้งอยู่บ้างไหม? หนึ่งคำความห่วงใย เหยียบทิ้งไว้ไม่เหลียวแล หนึ่งใจไม่เปลี่ยนผัน สตรีนั้นกลับปรวนแปร เฉยชาไม่มาแคร์ ฝากเพียงแผลที่เลือดริน ไม่อยากจะหายใจ รอเมื่อใดชีวาสิ้น ทอดร่างลงกลางดิน ให้พังภินท์เป็นธุลี หาใช่ใจอ่อนแอ แค่พ่ายแพ้แค่อยากหนี อยากหลับและฝันดี หัวใจนี้กลับคร่ำครวญ หาใช่พิลาปร่ำ แค่เจ็บซ้ำและเซซวน หาใช่จะไห้หวน แค่ปวดจวนจะเจียนตาย มีไหมโอสถทิพย์ ให้ดับวิบลืมสลาย ลืมเรื่องที่เลวร้าย จะทอดกายลงนิทรา ไม่หวังถึงวันพรุ่ง อรุณรุ่งอย่าผ่านมา ไม่เหลือแม้น้ำตา เหลือวิญญา..เตรียมหลุดลอย จากคุณ : คมเขี้ยวแห่งค่ำคืนไร้ดาว (คมเขี้ยวแห่งค่ำคืนไร้ดาว) เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 53 21:51:25