แผลเป็น(สั้นๆครับ)

วันนี้ 18.45 น.
สาวน้อยยังคงนั่งนิ่งอยู่ในศาลาสีขาวหลังใหญ่ กระเป๋าสะพายวางอยู่บนโต๊ะเบื้อง โรงเรียนค่อยๆเงียบลงเรื่อยๆ ตามจำนวนเด็กนักเรียนที่ทยอยกลับบ้านและดวงตะวันที่คล้อยต่ำลงจากฟากฟ้า เธอเขม้นมองนาฬิกาข้อมือก่อนเป็นครั้งที่ 15 เข็มยาวสั้นเคลื่อนพ้นเลข 6 ออกมาไกลแล้ว แต่คนที่เธอรอก็ยังไม่มา

ลมเย็นพัดพลิ้วเข้ามาในศาลา เธอขยับตัวดึงกระเป๋ามากอด ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันไม่ใช่ความหวาดกลัว เธอถูกสอนให้เข้มแข็งพอที่จะหาทางกลับบ้านเองได้แม้จะมืดสักเพียงไหน หรือถ้าอับจนหนทางจริงๆ เธอก็สามารถติดต่อให้ที่บ้านส่งคนมารับได้อยู่ดี แต่เขาล่ะ คนที่เคยพาเธอกลับบ้านอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอยู่ที่ไหน เขากำลังรอเธออยู่หรือเปล่า?

2 เดือนก่อน เย็นวันอังคาร
ขณะที่สาวน้อยกำลังว้าวุ่นใจ เขาก็ก้าวเข้ามาในชีวิต เขาเป็นที่ปรึกษาที่ดี ทำให้เธอรู้สึกถึงสีสันหลังจากที่มันมืดหม่นมานาน เขาคอยกล่อมให้เธอนอน อวยพรให้เธอฝันดี คอยช่วยแก้ปัญหาและยืนเคียงข้างเธอเสมอ คอยเป็นห่วงเป็นใยยามที่เธอไม่สบาย เขาเป็นคนเดียวที่บอกเธอว่า “เธอจะอยู่กับใครก็ได้ แต่เขาจะอยู่ข้างหลังเธอ”

เพื่อนเธอบอกว่าเขาเป็นคนดี เขาช่างเอาใจ มีอารมณ์ขันพอประมาณ มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ และมีคำแนะนำดีๆเสมอ เขามักบอกให้เธอใจเย็น เวลาที่เธอร้อยรุ่ม เขาคอยบอกให้เธอทำใจให้สบาย และระบายมันออกมาให้หมด ตอนนั้นเธอรู้สึกว่าชีวิตช่างสดใส พอๆกับรอยกรีดที่ข้อมือซึ่งจางลงทุกวัน

วันนี้ 19.30 น.
ยามเดินมาบอกว่าจะปิดประตูใหญ่แล้ว เธอจำเป็นต้องเดินออกมาจากโรงเรียน เขายังคงไม่มา ความรู้สึกแปลกๆในใจหลั่งทะลักทะลายไปทั่วร่าง มันไม่ใช่ความเจ็บปวด มันเป็นเพียงอารมณ์ลึกๆของคนที่ถูกทอดทิ้ง เธอพลิกข้อมือเพื่อดูนาฬิกาอีกครั้ง พริบตานั้นเธอพลันเห็นว่ารอยกรีดที่ข้อมือมันกับชัดเจนมากยิ่งขึ้น

สาวน้อยรู้สึกว่าน้ำตาตัวเองกำลังไหล เธอรีบก้มหน้าลงเพราะกลัวใครจะเห็นเข้า น้ำตาหยดเล็กๆ หล่นแหมะ ลงบนรอยแผลจางๆเส้นนั้น รอยแผลค่อยๆชัดเจนขึ้นอีกแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น สาวน้อยแน่ใจว่ามันกำลังขยายขนาดใหญ่ขึ้นอีกด้วย

เธอก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ 2 แถวที่วิ่งระหว่างโรงเรียนกับตัวเมือง รอบข้างมืดมิด ตาก็พร่ามัวด้วยหยาดน้ำ สาวน้อยปล่อยให้มันหยดไหลลงบนข้อมือข้างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกหยดของมันช่วยยืดขยายให้รอยแผลเป็นขยายใหญ่ จนบัดนี้มันกลืนกินเธอไปทั้งแขน ลามลุกขึ้นไปตามคอ ไหลเรื่อยไปถึงใบหน้า

รถโดยสารแล่นตรงไปข้างหน้า แต่สาวน้อยกลับถูกดึงกลับหลัง ชั่วพริบตาที่รอยแผลกำลังจะขยายกินไปทั่วร่าง เธอก็เห็นภาพเก่าๆที่เคยฝังอยู่ในความทรงจำ ผ่านกลับเข้ามายังดวงตา เธอพลันพบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาวสะอาด ที่เต็มไปด้วยรูปภาพและหยาดน้ำซึ่งร่วงหล่นมาจากฟากฟ้า ภาพตอนที่เขาส่งเธอกลับบ้านครั้งแรก ตอนจูงมือเธอข้ามถนน ตอนกินข้าวด้วยกัน ตอนที่เธอนั่งหอบจากการสอบวิ่งแล้วเขาเอาน้ำดื่มมาให้ ทุกภาพเป็นสีสันงดงามแต่พลันกลายเป็นสีขาวดำเมื่อตกลงสัมผัสพื้น เธอพยายามดิ้นรนคว้าภาพบางภาพเอาไว้ แต่มันกลับไม่อาจจับต้องได้กลางอากาศ เธอพยายามหยิบมันขึ้นจากพื้น แต่เมื่อสัมผัสถูกมันกลับละลายหายเหลือเพียงกระดาษเปล่า สาวน้อยเริ่มหมดหนทางและกำลังใจ รูปภาพแต่ละใบยังคงตกหว่านไปรอบกายเธอ จนกระทั่งรูปใบสุดท้าย ที่ค่อยลอยอ้อยอิ่งลงมาจากเบื้องบน

มันตกลงบนศีรษะเธอ สาวน้อยรีบคว้าเอาไว้ทันใด สำเร็จ! มันยังคงมีสีสันที่สดใส รูปภาพเดียวกับที่เธอให้เขาเก็บเอาไว้แทนตัว สาวน้อยถือมันเอาไว้มั่น ทันใดนั้น ข้างกายเธอพลันปรากฏคนผู้หนึ่ง เขานั่นเอง  ชายหนุ่มที่เธอรอคอยอยู่ตลอดเวลา เธอจ้องมองเขาสายตาแน่นิ่ง เขาจ้องกลับมา ก่อนจะค่อยดึงรูปใบนั้นออกจากมือเธอช้าๆ สายลมกรรโชกมาอย่างลึกลับร่างของชายหนุ่มพลันสลายไปกับสายลมปล่อยรูปใบนั้นปลิวหายไปลับตา

วันนี้ 20.00 น.
สาวน้อยเปิดประตูเข้าบ้าน เธอยกข้อมือขึ้นเพื่อเช็คเวลาเป็นครั้งสุดท้าย ภายใต้สายนาฬิกามันไม่มีรอยแผลเป็น

จากคุณ	: Tyranny
เขียนเมื่อ	: 16 ม.ค. 53 15:07:42