ความคิดเห็นที่ 1 1. “ผักกาดจะปล่อยเรื่องพี่ปรินซ์ให้เป็นไปตามยถากรรมอย่างนี้จริงๆหรือ!” “หา” เสียงหวานที่ดังอยู่เหนือศีรษะเของฉันฉันเงยหน้าขึ้นจากเกมมือถือที่กำลังเล่นฆ่าเวลาเรียนคาบถัดไปบนโต๊ะม้าหินที่มีหนังสือและเอกสารประกอบการเรียนเย็บเล่มสวยงามอยู่บนโต๊ะโดยที่รอบๆก็ยังมีนักศึกษาในมหาวิทยาลัยส่งเสียงจอแจคุยกันเรื่องสัพเพเหระไปจนถึงเรื่องการบ้านและรายงาน เมื่อครู่เสียงกรุ๋งกริ๋งดังจากมือถือในมือของฉันติดต่อกันหลายครั้ง สายตาของฉันมองภาพหน้าจอมือถือด้วยอาการลุ้นระทึกว่าเจ้าก้อนกลมสีขาวนั้นจะกลิ้งไปตกที่ตัวเลขไหนบนจานหมุนหน้าตาเหมือนจานบินในโทรทัศน์ ด้านข้างมีตัวเลขสีขาวบนพื้นดำแดง กริ๊ก! เสียงจากมือถือบอกให้รู้ว่าเจ้าลูกกลมๆนั่นคงตกบนตัวเลขใดตัวเลขหนึ่งบนจากเรียบร้อย ฉันรีบมองไปหน้าจออีกครั้งโดยไม่สนใจเพื่อนที่ทำหน้าร้อนรนอยู่ “ว้า! สิบสาม...เลขคี่ เสียเลย!” “เอาแต่เล่นเกมรูเลตอยู่ได้ เกิดเรื่องแล้วรู้ไหม” เจ้าของเสียงหวานนั่นวางหนังสือนิยายกับหนังสือเรียนลงปุกลางโต๊ะ ร่างเล็กของเจ้าตัวนั่งลงอย่างรวดเร็วจนทำให้ผมหางแทบกระจาย ใบหน้าอิ่มนวลนั้นไม่สบอารมณ์ ดวงตากลมจ้องเขม็งที่หน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวของฉัน “เป็นอะไรไปน่ะหนูดี เกิดอะไร” ฉันถามเพื่อนด้วยสีหน้างุนงงสุดขีด นี่ไม่ใช่ปฏิกิริยาที่เห็นได้ง่ายนักจากหญิงสาวผู้แสนเรียบร้อยอย่างปรียานุช ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่านะ ก็มาก่อนเวลานัดนี่นา แถมตอนรอก็แค่เล่นเกมเฉยๆเอง “แสดงว่าเมื่อกี้ไม่ได้ฟังเลยสิ” ดวงตากลมโตของเพื่อนกลอกขึ้นฟ้าเหมือนคนต้องการเห็นผมหน้าม้าของตัวเองให้ได้ “ผักกาดไม่รู้อะไร ตอนนี้มีลูกค้าคนใหม่ของพี่ปรินซ์มาทำตาหวานใส่เกือบทุกวันน่ะสิ” “หือ!” “สนใจได้แล้วล่ะสิ ผักกาดชอบแกล้งทำตัวไม่รู้ไม่ชี้ เดี๋ยวก็ได้หลุดลอยกันพอดี” หนูดีเอ่ยคล้ายจะประชดแต่เพื่อนฉันไม่ใช่คนแบบนั้นเพราะฉะนั้นนั่นคือคำพูดร้อนรนเป็นห่วงจากใจของเธอที่สุด “นี่หนูดีก็ไม่รู้มาก่อนนะจนเมื่อเช้านี้แวะไปไดร์ผมที่ร้านถึงได้รู้ พี่ต๋อมมากระซิบให้ฟัง” “แล้วพี่ต๋อมว่าไงอีกหรือ” คราวนี้ฉันเป็นฝ่ายรบเร้าแทน ก็เรื่องใหญ่ขนาดนี้จะให้ทำเหนียมๆได้ที่ไหนกันจริงไหมคะ “บอกว่าผู้หญิงคนนั้นสวยมาก ชอบมาที่ร้านสระไดร์ แถมเจาะจงเฉพาะพี่ปรินซ์ด้วยนะ พี่ต๋อมจะชิงตัดหน้าก็ไม่ยอมเรียกหาแต่พี่ชายหนูดีนี่สิ” “สวยด้วยเหรอ...” เสียงฉันฟังดูสิ้นหวังจนขนาดตัวเองยังรู้สึก ใบหน้ากลมใสของเพื่อนชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าจี้กลางใจดำของฉันเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจเสียแล้ว รีบอธิบายใหญ่ “จริงๆสวยในสายตาพี่ต๋อมก็คงงั้นๆแหละ มาตรฐานพี่ต๋อมไม่สูงอยู่แล้ว ถ้าพี่ต๋อมพูดว่าไม่สวยนี่สิ แสดงว่าต้องเข้าขั้นอัปลักษณ์เลย” เป็นงั้นไป เลยกลายเป็นว่าสายตาพี่ต๋อมเชื่อถือไม่ได้เสียอย่างนั้น แต่ก็นะ...ยิ่งพยายามอธิบายยิ่งไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยนะหนูดี จริงอยู่ที่ฉันไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่อะไร แต่ก็เป็นแค่สาวหน้าหมวยที่ไม่ได้สวยเหมือนจางซี่อี้ หน้าแบบพื้นๆ เกลี้ยงๆ จืดๆไร้รอยสะดุดตา หุ่นหรือก็ไม่ได้ตู้มแบบแองเจลิน่า โจลี สมองก็ไม่ได้อัจฉริยะสร้างได้แบบวาริษา เรซ ฉันได้แต่ก้มลงมองสำรวจตัวเองภายใต้เสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดอย่างระทดท้อ หากมีอะไรที่พอไปวัดไปวาได้ก็คงงัดออกมาใช้ล่อตาล่อใจพี่ชายเพื่อนที่ตัวเองแอบเฝ้าฝันถึงมาเป็นปีๆไปแล้วล่ะค่ะ แต่นี่ไม่มีอะไรเลย ก็ทำได้แค่เจียมเนื้อเจียมตัวเวลาไปบ้านเพื่อนก็ได้แต่คุยเรื่องสัพเพเหระกลบเกลื่อนไม่ให้พี่เขารู้ความในใจ แย่ยิ่งกว่านั้นเมื่อเขาเริ่มเปิดร้านเป็นของตัวเอง แทบจะทำงานเจ็ดวันต่อสัปดาห์แบบนี้ เราสองคนก็ยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ ได้ยินเรื่องสาวๆที่ทำท่ามาปิ๊งเขาเข้าหน่อยก็ได้แต่เฉาทำอะไรไม่ได้เพราะสองตาเขาก็ไม่เห็นแลเพื่อนน้องสาวคนนี้เอาบ้างเสียเลย แอบรักข้างเดียวข้าวเหนียวปิ้งอย่างนี้มันสุดยอดของความแย่จริงๆนะคะ “ดูสิ...ผักกาดพาหนูดีออกนอกเรื่องเลย” เสียงนุ่มนิ่มของเพื่อนแทรกต่อว่าขึ้นมา ฉันกระพริบตา “หนูดีว่าผักกาดนอนใจไม่ได้แล้วนะ ต้องรีบรุกแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นจะต้องโดนใครคว้าไปแน่เลย” หนูดีเอ่ยอย่างกระตือรือร้น “ถ้าผู้หญิงที่กรีดกรายเข้าร้านทำผมอยู่ได้อย่างนั้น หนูดีไม่อยากได้มาเป็นพี่สะใภ้หรอกนะ” ฉันมองหน้าเพื่อนแล้วก็ได้แต่ทำหน้าหงอย ถอนใจยาว “แล้วเราจะทำอะไรได้ล่ะ” “จะยากอะไร” คนพูดทำหน้ายิ้มกริ่ม แก้มอิ่มนั่นปริออกน่ามอง “ก็ผักกาดอุตส่าห์มีผมยาวสวยๆของตัวเองก็ใช้ประโยชน์เสียหน่อยเป็นไร ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นใช้ข้ออ้างเรื่องทำผมกับพี่ปรินซ์ได้ แล้วทำไมผักกาดจะทำไม่ได้” อ้อ...ฉันลืมบอกไปอีกเรื่องหนึ่ง สิ่งเดียวที่เชิดหน้าชูตาได้ในตัวฉันก็คงจะเป็นผมยาวตรงจนจรดกลางหลัง ดำมันเป็นประกายระยับเมื่อต้องแสงแดด และไม่เคยผ่านการย้อมสีจนหากไปอยู่ในที่มืดคงเหมือนซาดาโกะในเรื่องเดอะริงก์ไม่ผิดเพี้ยน แต่ที่ไม่ได้บอกไว้ตั้งแต่แรกเพราะมันไม่ใช่ประเด็นที่จะเอามายกยอตัวเองหรอกค่ะ ก็แต่ละคนที่เห็นผมของฉัน ประกายตาพวกหนุ่มๆเหมือนจะมีความหวังเรืองรอง แต่แสงนั่นก็ดับวูบลงทันทีเมื่อเห็นหน้าตาของฉัน เรียกได้ว่าทำหน้าเฉาให้เห็นแบบไม่คิดจะเกรงใจกันสักนิด ย่ำศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงกันชัดๆเลยใช่ไหมคะ...ฉันกัดฟันแล้วเชิดหน้าบอกตัวเอง....ฉันก็ไม่สนพวกคุณเหมือนกันค่ะ ฉันสนแต่พี่ปรินซ์คนเดียวเท่านั้นหรอก   “อ้าว! ก็ไหนบอกว่าไม่ชอบผู้หญิงเข้าร้านทำผมไม่ใช่หรือ” ฉันอดเย้าเพื่อนไม่ได้ การล้อเล่นกับหนูดีเป็นอะไรที่ฉันชอบมาก แก้มอิ่มของเธอจะป่องเวลางอน ดูน่ารักดี “ไม่ใช่อย่างนั้นสิ ยังจะทำเป็นเล่นอีก” ตากลมโตของเพื่อนค้อนใส่ “ผักกาดไปที่ร้านไม่ใช่เพราะสำรวยเสียหน่อย มันเป็นกลยุทธ์ต่างหาก หนูดีจะเรียกมันว่า ‘ปฏิบัติการราพันเซล’! ได้อ่านเมื่อคืนพอดีเลยปิ๊งวิธีนี้ขึ้นมาได้เชียวนะ” หนูดีทำท่าเป็นปลื้มสุดขีดที่คิดแผนนี้ได้โดยไม่สนคนฟังอย่างฉันที่นั่งทำตาปริบๆเลย อ้อ...นี่คือที่มานี่เอง เรื่องความช่างฝันของเพื่อนสาวเป็นเรื่องประจักษ์ใจแก่อยู่แล้ว ถึงเธอกับเพื่อนเริ่มสนิทกันตอนขึ้นปีสองก็ตามที หนูดีเป็นแบบฉบับครบเครื่องของสาวลูกคุณหนูที่แสนจะเรียบร้อย เรียนเก่งจนน่ากลัว เป็นหนอนหนังสือตัวเอ้พ่วงด้วยตำแหน่งจอมเพ้อฝันดีกรีขั้นเทพ ถ้าจำไม่ผิด ราพันเซลที่เพื่อนพูดถึงคือเทพนิยายที่มีสามีภรรยาคู่หนึ่งอาศัยอยู่ข้างๆแปลงปลูกผักของแม่มด ตัวฝ่ายภรรยากำลังท้องแล้วอยากกินผักในแปลงนั้น ตัวสามีก็เลยไปขโมยมาแล้วถูกจับได้ แม่มดเลยขอลูกที่จะเกิดไปเลี้ยงแล้วให้ชื่อว่าราพันเซล พอเด็กสาวโตขึ้นก็จับไปไว้บนหอคอย เวลาแม่มดมาหาก็ให้เธอปล่อยผมเปียแสนยาวลงมาแล้วแม่มดก็ไต่ขึ้นไป วันหนึ่งเจ้าชายแคว้นหนึ่งผ่านมาได้ยินเสียงร้องเพลงของราพันเซลจึงสนใจ แต่หาทางขึ้นบนหอคอยไม่ได้จนได้พบวิธีเมื่อเห็นแม่มดมาหาเธอ พอแม่มดกลับไปเจ้าชายก็บอกให้ราพันเซลปล่อยผมเธอลงมา เธอนึกว่าเป็นแม่มดก็เลยยอมปล่อยผมลงมา แล้วก็พบว่าเป็นเจ้าชาย ทั้งคู่คุยกันบ่อยๆจนแม่มดจับได้ แล้วเรื่องเป็นอย่างไรต่อไม่รู้ รู้แต่ว่าสุดท้ายทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่นี่มันเทพนิยายไม่ใช่หรือคะ หนูดีคิดอะไรเนี่ย! ฉันมองหน้าเพื่อน ใบหน้ากลมใสปากนิดจมูกหน่อยของเพื่อนกับดวงตาเจิดจรัสระยิบระยับราวกับหลุดลอยไปในห้วงมหรรณพล่วงไปถึงป่าหิมพานต์แบบกู่ไม่กลับเสียแล้ว กระนั้นฉันก็ยังทำร้ายจิตใจสาวช่างฝันอย่างหนูดีไม่ลง จึงเลี่ยงบาลีกับเพื่อนอย่างถนอมน้ำใจสุดขีดโดยการส่ายหน้าหวือ “มันจะดีหรือ ร้านพี่ปรินซ์แพงจะแย่” “เดี๋ยวหนูดีบอกพี่ปรินซ์ให้ลดราคาพิเศษให้ก็ได้” คนถือสิทธิ์น้องสาวช่วยหาทางออกให้ “แกล้งบอกว่าผักกาดกำลังอินเลิฟกับหนุ่มคนหนึ่งแล้วเลยอยากทำสวยอะไรแบบนั้น” “อ้าว! อย่างนี้ก็ปิ๋วกันตั้งแต่เริ่มกันพอดีน่ะสิ” ถึงไม่เห็นด้วยกับเพื่อนแต่อดแย้งไม่ได้ ก็เหตุผลมันขัดแย้งกับการกระทำนี่นา แก้มนวลกลมของหนูดียิ่งปริมากขึ้นกว่าเดิมตามมาด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ราวกับแม่มดในเทพนิยายไม่มีผิด “ก็เอาไว้ลองใจพี่ชายก่อนเป็นด่านแรกไงว่ารู้สึกยังไง ถ้าเผื่อพี่ปรินซ์ชอบผักกาดบ้างก็น่าจะมีอะไรผิดปกติให้เห็น รับรองเลยว่าหนูดีจะจ้องตอนที่บอกแบบไม่กระพริบตาเลย แล้วจะเก็บทุกเม็ดมาเล่าให้ผักกาดฟังด้วย” ฉันยังคงพูดไม่ออก “น่า...” อีกฝ่ายยังรบเร้าไม่เลิก “ผักกาดก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่นา อ้อ...เสียตังค์นิดหน่อย แต่มันก็เป็นการลงทุนที่คุ้มค่านะลองคิดดูสิ...” เอ่อ...เพื่อนเธอน่าจะเป็นตัวอย่างเซลส์ขายเครื่องกรองน้ำฝีมือฉกาจนะ “ต่อให้พี่ปรินซ์เฉยๆ ผักกาดก็ไม่เสียหน้าเพราะหนูดีก็บอกไว้ตั้งแต่ต้นว่าผักกาดชอบคนอื่นอยู่ ไม่ชอบก็แล้วไป แต่ถ้าชอบขึ้นมานี่สิ ผักกาดก็เฉลยทีหลังก็ไม่เห็นเป็นไร โรแมนติกดีออก” ฉันยังคงนิ่งปล่อยให้เพื่อนกล่อมต่อไปราวกับโดนมอมยา (หม่อง) ให้เริ่มเคลิ้มฝันตามไปด้วยอีกคน “แล้วก็นะ แถมได้ไปสอดแนมผู้หญิงคนนั้นด้วยว่าเป็นไง ถ้าเห็นท่าไม่ดีจะได้แกล้งขัดขวางได้ แล้วยังได้เจอหน้าพี่ปรินซ์บ่อยเท่าที่ต้องการ เผลอๆได้เห็นหน้ากันบ่อยเข้าพี่ปรินซ์อาจใจเอนเอียงมาทางผักกาดก็ได้นะ แถมได้พี่เขาจับผมอีกต่างหาก มือพี่ปรินซ์นุ่มจะตาย เห็นไหม คุ้มจะตาย!” อืม...มันก็จริงอย่างที่เพื่อนว่าเหมือนกันแฮะ ได้ไปสอดแนมว่าที่ศัตรูหัวใจแถมได้เจอพี่แกแบบไม่ต้องอ้างไปบ้านเพื่อนตลอดจนเกรงใจพ่อแม่หนูดีจะแย่ มันก็ไม่เลวนะ... และเหนือสิ่งอื่นใด พี่ปรินซ์จะจับผมฉันด้วย! กะ..รี้ดดดดดดดดดดด! “นะ ตกลงนะ” ดวงตายิบหยีของเพื่อนเป็นประกายอย่างคาดหวัง ฉันมองหน้าเพื่อนแล้วจับผมยาวของตนเองมองแล้วกลับไปมองหน้าเพื่อนอีกครั้งหนึ่ง เนื้อฉันมันเต้นตุบๆขนาดนี้ คิดว่าคำตอบของฉันจะเป็นแบบไหนกันละคะ! แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 53 23:52:43 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 53 23:51:29

ความคิดเห็นที่ 2 รถยนต์ญี่ปุ่นสีบรอนซ์เงินอายุได้ประมาณ 8 ปีเลี้ยวเข้าไปจอดเงียบๆอยู่หลังร้านทำผมแห่งหนึ่งที่อยู่ในถนนย่านสุขุมวิทที่ไม่ห่างจากมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนมากนัก เวลานี้ค่อนข้างสายทำให้การจราจรในช่วงวิกฤตตอนเช้าซาไปเรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่ขึ้นปีสี่มา ฉันมีเรียนแค่สี่วันและไม่มีคาบช่วงเช้าเสียด้วย จึงมาที่นี่ได้อย่างสบายใจ วันนี้ฉันไม่มีเรียนเลยไม่ต้องแต่งชุดนักศึกษา แต่นั่นทำให้ฉันกลุ้มอยู่ไม่หยอกเมื่อนึกถึงเสื้อผ้าที่ฉันเอาออกมาสุมบนเตียงนอนของตัวเองแต่เช้ามืด ใส่เสื้อตัวนู้นเปลี่ยนเป็นตัวนี้กว่าจะลงตัวได้ อ้อ...ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนฉันไม่เตรียมนะคะ ฉันจัดการแล้วแต่พอมาตอนเช้าฉันก็ยังไม่มั่นใจ ขนเสื้อผ้าออกมาเลือกอีกครั้ง หมุนตัวอยู่หน้ากระจกอยู่นาน ภาพกระจกตรงหน้าฉันฉายสีหน้าหวั่นใจของเด็กสาวคนหนึ่ง ผิวขาวอมเหลืองราวกับคนเป็นดีซ่าน นัยน์ตาเรียวเล็กจนแทบมองไม่เห็นตาดำราวกับผีตาโบ๋ หุ่นเพรียวบางไร้ทรวดทรงดูดีขึ้นในชุดเดรสสีน้ำเงินยาวเหนือเข่านิดเดียว ปล่อยหลวมโดยไม่รัดเข็มขัดเน้นทรวงทรงองค์เอวอย่างที่สาวๆทั่วไปนิยม ผมยาวทั้งหนาทั้งหนักปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง นั่นคือคำบรรยายหน้าตาฉันเองค่ะ เผื่อใครจะคิดว่าฉันแค่ถล่มตัว (จะมีใครคิดหรือเปล่า) ขนาดวันนี้ฉันหมุนแล้วหมุนอีก รวบผมลองติดกิ๊บน่ารักๆดูบ้างแบบดาราญี่ปุ่น เกาหลี แต่ดูยังไงก็เหมือนจีนอพยพจากเทือกเขาอัลไต จนทนตัวเองไม่ได้ยอมกลับไปเป็นซาดาโกะเหมือนเดิมยังดีเสียกว่า ฉันส่องกระจกอยู่นานหลายรอบกว่าจะยอมพาตัวเองก้าวลงมาจากชั้นล่างซึ่งเงียบกริบเพราะพ่อแม่ฉันไปทำงานกันเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังอุตส่าห์แวบเข้าห้องน้ำเพื่อส่องกระจกอีกครั้งเรียกความมั่นใจ ไม่ใช่ย้ำคิดย้ำทำนะคะ...ฉันแค่...เป็นคนรอบคอบเท่านั้นเอง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นบ่งบอกว่าเพื่อนสุดที่รักของฉันโทรเข้ามาหาในขณะที่ฉันล็อคประตูรถกำลังจะเดินออกจากซอยที่จอดรถเพื่อตรงไปยังร้านทำผมพี่ชายเพื่อน “ว่าไงจ๊ะหนูดี” “ผักกาดถึงหรือยัง” เสียงติดจะตื่นเต้นนิดๆของปลายสายท่าทางเป็นเอามากยิ่งกว่าฉันเสียอีก “ยังเลย” มัวแต่หมุนตัวเลือกเสื้อผ้าให้ตัวเองเซลฟ์ที่สุดอยู่ “แต่ใกล้แล้วล่ะ” “คืออย่างนี้นะ...” ลองถ้าพูดแบบนี้ฉันเตรียมไขหูรอรับฟังได้เลย คำพูดของเพื่อนคงจะยาวมากมายจนไม่มีช่องว่างให้ฉันเข้าแทรก “หนูดีเกริ่นกับพี่ปรินซ์เอาไว้แล้วว่าพรุ่งนี้ผักกาดจะไปทำผม เสร็จแล้วก็โม้ว่าตอนนี้ผักกาดกำลังอินเลิฟขนาดหนักแต่ไม่มั่นใจตัวเองก็เลยอยากทำสวยดูบ้างเผื่อผู้ชายคนนั้นจะสนใจมองผักกาดมากขึ้น แล้วจะไปขอคำแนะนำเรื่องความงามทั้งหลายด้วย หนูดีก็พยายามสังเกตหน้าพี่ปรินซ์นะ เห็นเขาทำหน้าตาแปลกใจเท่านั้นเองแล้วก็ถามว่าผู้ชายที่มหา’ลัยน่ะเหรอ หนูดีเลยสวมรอยโมเมไปเลย เสร็จพี่ปรินซ์ก็พยักหน้าอ่านหนังสือต่อแล้วก็ไม่พูดอะไรอีกเลย” เสียงหงอยๆของเพื่อนทำเอาหัวใจฉันห่อเหี่ยวไม่น้อย แต่ไหนแต่ไรเขาก็มองฉันไม่ต่างจากน้องสาวคนหนึ่งนี่นะ ฉันฝืนยิ้มทั้งที่ไม่จำเป็นเพราะหนูดีไม่เห็นหน้าฉันอยู่แล้ว “ขอบใจที่โทรมาบอกนะ จะได้เตี๊ยมเล่าเรื่องตรงกัน ผักกาดจะได้ไม่หลุดด้วย” “อืม...อ้อ...หนูดีโทรไปบอกพี่ต๋อมแล้วด้วยนะ พี่ต๋อมรับปากว่าจะช่วยด้วยเหมือนกัน” “จ้ะ ขอบใจนะ” ฉันวางโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกก้ำกึ่ง จริงๆฉันควรจะดีใจใช่ไหมคะที่มีคนช่วยเหลือเยอะขนาดนี้ แต่ฉันก็ยังกลัวว่าถ้ามันไม่เป็นไปตามที่พวกเขาคิด ฉันคงเสียใจที่ทำให้พวกเขาผิดหวัง ด้วยความคิดนั้นทำให้ฉันเดินไปยังหน้าร้านด้วยสีหน้าไม่มั่นใจเลยสักนิด แต่ฉันยืนแช่ไม่ได้นานหรอกค่ะก็ในเมื่อหน้าร้านเป็นกระจกโล่งมีเพียงตัวอักษรที่บอกว่าร้านนี้รับทำอะไรบ้าง และราคาเท่าไรเป็นตัวบดบังที่ไร้ผล เมื่อเปิดเข้าไปในร้าน จุดสายตาจุดแรกคือ ชายหนุ่มใบหน้าเรียวหล่อเหลา ผมสีน้ำตาลเข้มเหลือบทองแสกข้างปัดไปด้านซ้าย ผมเขาดูเปียกชื้น เงาวับระยิบระยับคมคายราวกับ คิม ฮยอน จุง นักแสดงเกาหลีชื่อดัง แต่เขาเป็นคิม ฮยอน จุงที่ใส่เสื้อยืดสีขาวมีเสื้อกั๊กเหมือนซีรี่ย์เกาหลีเรื่อง ‘Coffee Prince’ ที่มีรอยยิ้มกระจ่างจนทำให้สาวๆละลายได้ “มาแล้วหรือ กำลังรอเลย” กรี๊ด! พี่ปรินซ์รอฉันด้วยค่ะ แต่แล้วสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งด้านหน้าพี่คิม เอ้ย! พี่ปรินซ์เข้าพอดี เธอผู้นี้มองฉันผ่านกระจกในร้านซึ่งตั้งอยู่ด้านหน้าเก้าอี้ดูนุ่มสบายที่เธอนั่งอยู่พอดี ดูๆแล้วเธอน่าจะอายุสามสิบต้นๆได้ ท่าทางดูดีเสียจนความคิดของฉันผุดวาบขึ้นมาจนแทบตัวชา หรือว่าจะเป็นผู้หญิงคนนี้! คนที่ฉันมองอย่างระแวงยิ้มให้ฉันนิดๆผ่านกระจก ดวงตาเธอกลมโต หน้าหวานจนฉันนึกถึงซุปเปอร์สตาร์สาวชาวจีนอย่าง จ้าว เหว่ยขึ้นมาตะหงิดๆ นั่นทำให้ฉันรู้ตัวว่าจ้องเธอจนเสียมารยาทไปเสียแล้ว ฉันจึงหันไปมองพี่ปรินซ์แทนด้วยสีหน้าลังเลเช่นเดียวกับตอนที่ฉันเดินเข้ามา “สระไดร์ใช่ไหม หรือจะทำอย่างอื่นด้วย” เสียงนุ่มๆของพี่ปรินซ์ถามอย่างอ่อนโยนสีหน้ายิ้มๆ ฉันอยากจะยิ้มตอบเขาอยู่แต่ถ้าฉันบังคับปากให้ฉีกยิ้มคงไม่ต่างจากแยกเขี้ยว ฉันประหม่าจนพูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ “อ๊ะ! ผักกาดนี่นา” เสียงทุ้มแต่ดัดจนแหลมของพี่ต๋อมช่วยชีวิตฉันไว้ ร่างอวบหนาของเขาในชุดคล้ายพี่ปรินซ์ แต่เขาใส่ผ้ากันเปื้อนสีดำแทนเสื้อกั๊ก “มานี่สิ เดี๋ยวพี่สระผมให้” พี่ต๋อมเป็นผู้ช่วยของพี่ปรินซ์ตั้งแต่เริ่มเปิดร้าน เป็นชายหัวใจสาวที่นิสัยน่ารัก เขาไม่เคยไว้ผมยาวหรือทำให้ตัวเองเหมือนผู้หญิงนอกจากกิริยาท่าทางการพูด ฉันคิดว่าเขาคงได้ยินเสียงพี่ปรินซ์เลยโผล่หน้าจากฉากของชั้นโชว์สินค้าแบบบิวท์อินที่ออกแบบดูล้ำยุค กลมกลืนไปกับบรรยากาศส่วนอื่นๆภายในร้าน ฉันหันไปมองพี่ปรินซ์ซึ่งเขามองฉันแวบเดียวแล้วพยักหน้าให้ฉัน จากนั้นก็กลับไปสนใจกับลูกค้าตรงหน้าเขาต่อ ฉันเห็นเขาก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างกับเธอคนนั้น ซึ่งเธอก็ตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแกมหัวเราะราวกับรู้จักกันมาเนิ่นนาน จนฉันต้องรีบหันกลับมามองตามหลังพี่ต๋อมอย่างรวดเร็ว หลีกเลี่ยงภาพบาดตานั่นเสีย ถ้าพี่ปรินซ์ชอบผู้หญิงคนนั้นจริงๆฉันคงไม่เห็นแปลก ก็เธอดู...สวยจริงๆนี่คะ แล้วฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่แสนโง่เขลาขึ้นมาทันทีเมื่อคิดว่าฉันจะมาที่นี่ทำไม มาขัดขวางงั้นหรือ ฟังดูน่าขันเกินไปเพราะไม่รู้จะเอาอะไรไปขัดขวางเขาสองคนได้ ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันมากเกินไป “หนูดีโทรมาบอกให้พี่ฟังแล้ว” เสียงพี่ต๋อมกระซิบเบาๆเมื่อช่วยสระผมให้ฉัน มือใหญ่นั่นนุ่มนวลเกินคาด “ตอนนี้พี่ขอมองดูก่อนว่าจะใช้แผนอะไรได้บ้าง ผักกาดมาบ่อยๆเท่าที่ทำได้ก็แล้วกันนะ” ฉันขมวดคิ้วทั้งที่หลับตาเพราะเกรงว่าน้ำอุ่นที่ไหลออกจากฝักเบานั้นจะกระเซ็นเข้าตาทั้งที่มือใหญ่ของพี่ต๋อมช่วยป้องหน้าผากไม่ให้ใบหน้าฉันเปียกอยู่แล้ว “พี่ต๋อมว่าพี่ปรินซ์จะ...” “ชู่ว! อย่าเรียกเป้าหมายชื่อจริง เดี๋ยวแผนแตก” ฉันกำลังจินตนาการคิดว่าพี่ต๋อมกำลังสวมชุดสูท ใส่แว่นดำเหมือนหนังเรื่อง ‘Men in Black’ หรือไม่ก็ ‘The Matrix’ “เราจะต้องเรียกเขาชื่อใหม่...พีซีดีไหม” ฉันย่นจมูกทันที “อย่างกับเครื่องคอมพิวเตอร์เลยพี่ต๋อม เรียกว่าพี่พีอย่างเดียวได้ไหม”   พี่ต๋อมหัวเราะคิกคัก “ตามใจผักกาดเถอะ ก็นั่นหวานใจผักกาดไม่ใช่หรือ” ฉันลืมตาอย่างฉงน จู่ๆเสียงของพี่ต๋อมก็ดังขึ้นมาคนละระดับกับที่พูดเมื่อครู่เลย “อะไรคะพี่ต๋อม พูดซะเสียงดังเชียว” “เปล่า ไม่มีอะไร” พี่ต๋อมขำอีกแล้ว ขำเสียจริงจนฉันจับต้นชนปลายไม่ได้ นอนอยู่บนเตียงสำหรับสระผมแบบนี้ไม่ดีเลย มองเห็นแต่เพดาน ไม่อย่างนั้นฉันคงจับสีหน้าของพี่ต๋อมได้มากกว่านี้ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เปิดโอกาสให้ฉันถามอะไรจริงๆ เพราะเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย พี่ต๋อมก็จัดการใช้ผ้าขนหนูเล็กหอมกรุ่นราวกับเอาไปอบน้ำหอมห่อพันผมเปียกแฉะทั้งยาวทั้งหนักของฉันแล้วเดินนำฉันผ่านกำแพงที่กั้นระหว่างด้านในกับด้านนอกออกมา พี่ปรินซ์ยืนรออยู่แล้ว ร่างสูงของเขาโน้มตัวมาด้านหน้าเล็กน้อยในขณะที่เท้าแขนลงกับเก้าอี้ทำผมอีกตัวหนึ่งราวกับเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ เขายิ้มให้อย่างอบอุ่นเหมือนปกติแต่หากฉันคิดไม่ผิด ดวงตาสีน้ำตาลของเขาดูแปลกไป เหมือน...เหมือนไม่พอใจอะไรทั้งที่ปากยิ้มอยู่อย่างนั้น ฉันเหลือบไปมองเก้าอี้ที่ผู้หญิงคนเมื่อครู่นั่ง บัดนี้มันว่างเปล่าเสียแล้ว “นั่งตรงนี้เลยผักกาด” เขาเอ่ยเชิญชวน เสียงอ่อนโยนของเขาทำให้ฉันคิดว่าเมื่อครู่ฉันคงตาฝาดไปเอง “อยากได้แบบไหนดี” คำถามของเขาทำเอาฉันอึ้งไปเล็กน้อย ความคิดเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงคนนั้นหายวับไปทันที ตอนนี้ฉันได้แต่อยากเขกหัวตัวเองจริงที่มัวแต่นึกถึงเรื่องเสื้อผ้า จนลืมเรื่องสำคัญที่สุดว่าฉันมาร้านนี้เพื่อให้พี่ปรินซ์ช่วยทำผมให้ หนูดีก็อุตส่าห์ปูทางไว้ให้ก่อนแล้วด้วย ฉันชักหวั่นว่าจะทำให้แผนแตกก่อนกาลอันควร “เอ่อ...” ฉันพยายามคิดหาคำตอบ “คือ...” จากกระจก ฉันเห็นพี่ปรินซ์ยิ้มแกมขบขัน เขาไม่ว่าอะไรนอกจากตลบผ้ากันเส้นผมสีดำพิมพ์ชื่อสัญลักษณ์ของร้านให้ฉันอย่างนุ่มนวล ปลดผ้าขนหนูปล่อยเส้นผมของฉันให้เป็นอิสระ มือเขาแตะลงที่เส้นผมข้างใบหน้าของฉันเบาๆด้วยสีหน้าพอใจแต่แล้วก็ชะงักไปนิดเมื่อนิ้วเย็นๆของเขาสัมผัสผิวแก้มฉันโดยบังเอิญทว่าแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น เขาก็รวบผมทั้งหมดของฉันให้มาไว้ด้านหลังทั้งหมดได้ ช่วยด้วย! หน้าฉันระเบิดไปแล้วค่ะ . แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 53 11:19:59 แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 53 23:59:10 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 53 23:58:26

ความคิดเห็นที่ 3 “ยังไม่มีทรงไหนในใจใช่ไหม” พี่ปรินซ์ถามราวกับไม่เห็นสีหน้าสีตาของฉัน “ที่จริงพี่ว่าผมผักกาดสวยอยู่แล้ว ไม่ต้องมัดก็ได้ ปล่อยตามธรรมดาดีกว่า” “แต่...ถ้าแบบนั้นก็ไม่ต่างจากเดิมสิคะ” จะว่าเขินก็ใช่ แต่ฉันอดท้วงไม่ได้ ถึงจะไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริง แต่ไหนๆก็มาทั้งทีฉันก็อยากเห็นตัวเองแตกต่างจากเดิมบ้างเหมือนกัน ฉันไม่ได้งกนะคะ ฉันแค่...เห็นคุณค่าของเงินที่ต้องจ่ายเท่านั้นเอง พี่ปรินซ์ชะงักไป ขมวดคิ้วราวกับไม่พอใจจนฉันไม่แน่ใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ “เอ่อ...แต่ถ้าพี่ปรินซ์เห็นอย่างนั้น ผักกาดก็เชื่อพี่ค่ะ” “อ๋อ เปล่า โทษที” เขาชะงักไปราวกับรู้ว่าตนเองกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ คิ้วมุ่นของเขาคลายลงทันที “พี่กำลังคิดว่าปล่อยผมแล้วหากิ๊บสวยๆติดน่าจะดีกว่า พี่เสียดายถ้าผักกาดจะมัดผม” ฉันทำหน้าสยองขึ้นมาทันที นี่ฉันจะต้องแปลงเป็นหญิงสาวจากเทือกเขาอัลไตต่อหน้าพี่ปรินซ์หรือนี่! “รอพี่เดี๋ยวนะ” เสร็จพี่ปรินซ์ก็เดินหายเข้าไปด้านในร้าน ฉันได้แต่มองตามอย่างแปลกใจ ทว่าเสียงเปิดประตูร้านทำให้ฉันไขว้เขวจากเรื่องที่สงสัยอีกครั้ง หญิงสาวผมหยักลอนใหญ่ยาวจนเกือบกลางหลังซึ่งฉันเชื่อว่าหากผมเธอตรงน่าจะยาวพอๆกับฉัน สีทองระยับสองเฉดจากผมเธอเข้ากันกับกลิ่นหอมจรุงที่กำจายจากผิวขาวอมชมพู ใบหน้ารูปรีคางเรียวเล็กกับดวงตาที่ขีดอายไลน์เนอร์เสียคมกริบหันมามองฉันแวบหนึ่งแล้วก็เมินไปราวกับฉันไม่มีค่าคู่ควรแก่สายตาเธอ เป้าหมายเธอคือพี่ต๋อมที่รีบแย้มยิ้มเข้ามาต้อนรับ “สระไดร์เหมือนเคยใช่ไหมคะ” “อือ” เสียงหวานนั้นตอบห้วนๆ “แล้วคุณปรินซ์ไปไหนเสียล่ะ” “เดี๋ยวมาค่ะ เชิญทางนี้ก่อนเลย” พี่ต๋อมเชื้อเชิญเธอเช่นเดียวกับที่ทำกับฉัน แต่กับเธอคนนี้ดูพี่ต๋อมจะนบนอบกว่าปกติ ก็น่าอยู่นี่คะ ถ้าเคยเห็นผู้หญิงสวยที่ในชุดเสื้อเชิ้ตพองเนื้อผ้ามันกับกางเกงรูปทรงแปลกตากับท่าก้าวเดินที่เหมือนกำลังอยู่บนแคทวอร์ค กระชับกระเป๋าสะพายยี่ห้อแพงระยับ ทว่าเธอไม่ยอมขยับตาม “สรุปว่าเขาทำผมให้ฉันได้หรือเปล่า ถ้าให้เธอทำฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ” ฉันสะดุ้งมองเธอผ่านกระจกอีกครั้ง ใบหน้าสวยๆของเธอนั่นกลับกลายเป็นความหน้าเกลียดราวแม่มดขึ้นมาทันที พี่ต๋อมกลับรับมือเธอเกินกว่าที่ฉันจะคาดได้ “คุณปรินซ์ทำให้แน่นอนค่ะ แต่อาจจะต้องรอนิดหนึ่งเพราะมีลูกค้ารอคุณปรินซ์ด้วยเหมือนกัน” เธอเหลือบมองฉันแวบหนึ่งจนฉันหลบตาเธอแทบไม่ทัน แล้วก็เมินไปอีกครั้ง ตอนแรกฉันคิดว่าเธอคงจะโวยวายให้ทำให้เธอก่อน แต่ดูเหมือนว่าจะยังมีมารยาทในการเข้าคิวอยู่บ้างเพราะฉันไม่ได้ยินเสียงอย่างที่นึกไว้ นอกจากเสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังหายลับไปเบื้องหลัง ฉันว่าท่าทางผู้หญิงเมื่อตอนเช้าอาจไม่ใช่คนที่หนูดีและพี่ต๋อมพูดถึงก็ได้ ดูแล้วน่าจะเป็นคนนี้มากกว่า ฉันว่าฉันเจอของแข็งเข้าเสียแล้วล่ะค่ะ เสียงทุ้มน่าฟังของพี่ปรินซ์ดังแผ่วๆแต่จับไม่ได้ศัพท์ เขาคงทักทายลูกค้าที่สระผมอยู่ด้านในนั้นจากนั้นร่างสูงก็เดินออกมาด้วยท่าทางยิ้มแย้มเหมือนที่ฉันเห็นจนชินตา เขามาพร้อมกับกิ๊บสีเงินประดับคริสตัลหลากสีรวมเป็นรูปดอกไม้ ดูน่ารักเสียจนไม่เหมาะกับฉันเลยค่ะ “ให้ผักกาดติดนี่หรือคะ” ฉันถามอย่างไม่มั่นใจ “น่ารักดีไม่ใช่หรือ” พี่ปรินซ์เลิกคิ้ว จากนั้นเขาก็ไม่ใส่ใจหน้าตาพิพักพิพ่วนของฉัน มือใหญ่ของเขาจัดศีรษะของฉันให้จ้องกับกระจก ดวงตาสีน้ำตาลของเขามองเขม็ง เอียงศีรษะฉันไปทางซ้ายทีทางขวาทีแล้วค่อยปล่อยจนฉันแอบเสียดายในใจ ลมร้อนเป่าอยู่ที่ผมของฉันอย่างรวดเร็ว เขาใช้หวีแทนที่จะเป็นนิ้วซึ่งนี่เป็นเรื่องน่าเสียดายอย่างที่สอง ทำไมคนเราเวลาจะไดร์ผมต้องใช้หวีด้วยนะ ใช้นิ้วไม่ได้หรืออย่างไร อย่าเพิ่งเบื่อฉันนะคะ ถ้าฉันจะคิดอะไรตื้นเขินแบบนี้บ้าง บางครั้งอารมณ์ก็อยู่เหนือเหตุผลเป็นธรรมดา กลิ่นหอมกรุ่นนั้นลอยมาแตะจมูกก่อนที่ร่างของสาวจอมวีนจะเดินตามพี่ต๋อมมาอย่างรวดเร็ว เธอทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ที่เป็นตัวเดียวกับผู้หญิงเมื่อเช้านั่ง ก็ร้านนี้มีเก้าอี้แค่สามตัวนี่คะ ฉันนั่งอยู่ตรงกลาง แต่ฉันเดาเอาว่าเธอเลือกที่ติดริมกระจกติดถนนด้านนอกเช่นนี้เพื่ออวดโฉมของตนเองซึ่งฉันยอมรับว่าเธอมีดีให้อวดจริงเสียด้วย ฉันแอบมองเธอซึ่งหยิบนิตยสารปักษ์ล่าสุดที่พี่ต๋อมนำมาให้เธอเลือกอยู่สามสี่เล่มวางไว้ด้านหน้าที่วางของซึ่งยื่นจากกำแพงด้านล่างของกระจกส่องสำหรับครึ่งตัวบานนั้น เธอหยิบนิตยสารธุรกิจมาเปิดมองแทนที่จะเป็นความสวยความงาม ถือว่าผิดคาดไปเหมือนกัน สายตาซุกซนของฉันแอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเธอ หน้าผากมนรับกับจมูกโด่งและริมฝีปากอิ่มเย้ายวน มองเรื่อยลงไปจนถึงทรวงอกที่เห็นเป็นเค้ารางถึงขนาดของมันที่พ้นเสื้อเชิ้ตมันๆนั่นลงมาจนถึงเอวคอดที่กางเกงเอวสูงของเธอจะเน้นย้ำความเล็กของมัน เธอได้ริมฝีปากและหุ่นของแองเจลินา โจลีไว้ในครอบครองค่ะ ทำไมฟ้าถึงได้ไม่ยุติธรรมแบบนี้ มือเย็นๆของพี่ปรินซ์ที่แตะลงหน้าผากของฉันเบาๆดึงฉันให้กลับมาจากการคร่ำครวญถึงความอยุติธรรมของโชคชะตา เขากำลังเกลี่ยลูกผมของฉันที่หน้าผาก ปัดผมนั้นเรื่อยลงมาจนเกือบถึงคาง ฉันสัมผัสได้ถึงนิ้วเย็นๆนั่นแตะไล่ผิวแก้มใสของฉันลงมาทีเดียวค่ะ ฉันมองหน้าเขาผ่านกระจกอีกครั้ง ดูเขาจะจริงจังมากว่าควรจะปัดแสกกลางของฉันให้ไปด้านไหนจะดูดีที่สุด “ผักกาดถนัดอย่างไหน” ในที่สุดเขาก็ถามขึ้นเมื่อเขาปัดไปด้านหนึ่งแล้วลูบลงมา แต่ดูไม่ค่อยชอบใจนัก จึงปัดไปอีกด้านหนึ่งแล้วลูบลงอีกครั้ง ฉันหน้าแดง โดนนิ้วเย็นแตะแก้มไปแล้วไม่รู้กี่รอบ ฉันรู้ค่ะว่าเขาไม่ได้ตั้งใจหรอก เป็นเรื่องธรรมดาของการทำผมอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ความผิดของฉันที่ห้ามผีเสื้อที่โบยบินในหัวใจจนแทบลอยละลิ่วไปท้องนภาไม่ได้นี่คะ “ถ้าจะใช้กิ๊บแสกข้างน่ารักกว่า แต่ต้องดูว่าผักกาดชอบแบบไหนด้วย” “ด้านนี้ก็ได้ค่ะ” ฉันตอบส่งๆไป ตอนนี้ใจยังเต้นตุบๆไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่เลยค่ะ พี่ปรินซ์ปัดผมให้เกิดแสกข้างที่ฉันต้องการ เมื่อเขาตกลงใจว่าประมาณนี้เขาก็ใช้หวีจัดการเป่าผมให้ฉันต่ออย่างรวดเร็ว แหม...ฉันน่าจะโยกโย้กว่านี้อีกนิดนะคะ หากำไรให้ตัวเองสักหน่อย แต่ฉันคงเห็นแก่ตัวแบบนั้นไม่ได้ พี่ปรินซ์มีลูกค้ารออยู่ ที่จริงเรื่องจะขัดขวางหรือจะทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เข้าหัวฉันนับตั้งแต่วินาทีที่เขาสัมผัสหน้าผากฉันแล้วล่ะค่ะ แค่ได้อยู่ใกล้ชิดเขาบ้างฉันก็สุขใจแล้ว เรื่องไขว่คว้าเขาเอาไว้ดูจะเป็นเรื่องไกลตัวเกินกว่าที่ฉันจะฝันได้ค่ะ พี่ต๋อมวางแก้วน้ำที่ปากแก้วซีลพลาสติกลงบนที่วางด้านหน้าฉัน และการกระทำอย่างนั้นทำให้พี่ปรินซ์ต้องห่างออกไป เสียงห้าวของพี่ต๋อมถือโอกาสนี้กระซิบอย่างรวดเร็ว “พี่พูดอะไรเงียบไว้นะ” แล้วร่างใหญ่ก็จากไปอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งวางอีกแก้วให้กับลูกค้าที่ยังมองนิตยสารอยู่เงียบๆ ใช้เวลาอีกสักพักเมื่อพี่ปรินซ์จงใจติดกิ๊บให้กับผมที่ถูกปัดลงมาปิดหน้าผากครึ่งหนึ่ง ไม่ได้ติดสูงขึ้นไปจนถึงโคนผมอย่างที่ฉันทำเมื่อเช้า ซึ่งวิธีติดแบบนี้ก็ดูน่ารักจริงๆด้วย ฉันยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นโฉมของตัวเองในกระจก เงยหน้าขึ้นมองเพื่อต้องการจะบอกว่าฉันถูกใจมาก แต่พี่ปรินซ์กลับยิ้มให้ฉันแฝงรอยเครียดไว้อย่างชัดเจน “เรียบร้อยแล้วล่ะ” “เอ่อ...” ฉันชะงักที่เห็นรอยยิ้มนั่น “ค่ะ” พี่ปรินซ์กำลังจะเลี่ยงไปทำผมต่อให้กับหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ เธอวางนิตยสารลงอย่างรอคอยในขณะที่พี่ต๋อมเดินมาพร้อมกับกล่องเครื่องมือแต่งหน้าครบชุด “ที่เหลือก็แต่งหน้าอีกหน่อย” พี่ต๋อมเอ่ยอย่างพอใจ “จะได้เป็นเดตที่สมบูรณ์แบบ” คราวนี้หญิงสาวที่นั่งข้างๆฉันก็หันมามองอย่างพิจารณาแล้วหันไปมองช่างทำผมที่เป็นชายแท้คนเดียวของร้าน ในขณะที่คนถูกมองชะงักไปเสี้ยววินาที ฉันมองพี่ต๋อมผ่านกระจกอย่างลังเล “พี่ต๋อมเป็นคนแต่งหน้าให้ผักกาดใช่ไหมคะ” พี่ต๋อมจึงหันไปมองคนออกคำสั่งในร้าน ตอนนี้ฉันได้แต่มองมือของตัวเองแล้วล่ะค่ะ ไม่กล้าสบตาผู้หญิงข้างๆที่ทำสายตาราวกับจะบอกว่า ‘จะให้ฉันรอต่ออีกหรือไง’ รวมทั้งไม่กล้ามองหน้าพี่ปรินซ์ เกรงว่าจะเห็นสายตาตำหนิจากเขา “ผักกาดมีนัดกี่โมง” เสียงทุ้มของพี่ปรินซ์ดูจะห้วนไปนิด ฉันเงยหน้าอย่างรวดเร็ว “เอ่อ...” เขาถอนใจเปลี่ยนคำถามแทน “อีกสักสิบห้านาที เดี๋ยวพี่แต่งให้เอง คงไม่ทำให้ไปนัดสายใช่ไหม” “คุณปรินซ์ไม่ควรทำผมให้วิชลวกๆแบบนั้นนะคะ” เสียงหวานที่ของหญิงสาวข้างตัวดังขึ้นอย่างเย็นชาและตวัดสายตามาที่ฉันราวกับลงความไม่พอใจทั้งหมดที่มีมาที่ฉันมากกว่าจะเป็นร่างสูงที่ยืนอยู่หลังเธอ เอ่อ...เธออาจเป็นผู้ชายแปลงเพศมาก็ได้จริงไหมคะ ชื่อวิทย์นี่ฟังดูน่าจะเป็นชื่อผู้ชายมากกว่า แต่คิดอีกที หากเปลี่ยนตัวอักษรชื่อเธอสมตัวมากค่ะ ‘Witch’ แม่มดชัดๆ (ถึงส่วนที่ยุติธรรมของฉันจะเดาได้อาจจะมาจาก ‘Wish’ ได้เหมือนกัน) พี่ปรินซ์จึงชะงักอีกครั้ง มองทั้งลูกค้าที่อยู่ตรงหน้าและฉันอย่างลังเล ฉันเห็นความลำบากใจในดวงตาสีน้ำตาลของเขา ฉันจึงรีบโบกมืออย่างเกรงใจ “ให้พี่ต๋อม...” “ผักกาดมีนัดตอนบ่ายไม่ใช่หรือ รอคุณปรินซ์สักหน่อยก็ได้” เสียงทุ้มแต่ออกแหลมของพี่ต๋อมแทรกขึ้นมาจนฉันต้องกลืนประโยคที่กำลังจะพูดลงคอแทบไม่ทัน กระพริบตามองพี่ต๋อมผ่านกระจกด้านหลังอย่างงุนงง แต่ยังไม่ทันจะสบตาพี่ต๋อมก็เดินหายลับเข้าไปด้านในอีกครั้ง “ท่าทางเด็กในร้านคุณปรินซ์จะทำอะไรไม่ได้นอกจากสระผมนะคะ” เสียงนางมารร้ายเอ่ยแกมเยาะขึ้นมาราวกับอดไม่ได้ ฉันเห็นพี่ปรินซ์หน้าเข้มกรามกระตุกไปเหมือนกัน แต่เช่นเดียวกันกับพี่ต๋อม พี่ปรินซ์รับมือยายแม่มดนี่ได้เกินคาด “ต๋อมเก่งเกินกว่าจะเป็นลูกมือเสียอีกครับ คุณวิชยังไม่เคยเห็นฝีมือของต๋อม” เสียงทุ้มของพี่ปรินซ์อธิบายอย่างนุ่มนวลเช่นเดียวกับสีหน้า “เขาสามารถเป็นช่างได้สบายๆ ทำเงินได้มากกว่าที่อยู่ร้านนี้หลายเท่า แต่ที่เขาอยู่ร้านนี้เพราะเรานับถือกัน เขาเลยอยู่ช่วยเหลือผมที่นี่” ยายแม่มดทำเสียงในลำคอเชิงดูถูกแล้วปล่อยให้พี่ปรินซ์จัดการกับผมเธอต่อไป ฉันได้ยินเสียงพี่ปรินซ์คุยกับเธอเบาๆเรื่องทรงผมของเธอ คุณวิชอะไรนั่นก็ชวนคุยไปเรื่อยๆจนฉันเริ่มเซ็งขึ้นมาทุกขณะ ไม่ใช่ฉันเซ็งที่ต้องรอหรอกค่ะ แต่เบื่อจะต้องมานั่งฟังคำพูดสุดเอาแต่ใจของยายนี่ แล้วก็ต้องเห็นพี่ปรินซ์สะกดอารมณ์เอาใจผู้หญิงแบบนี้ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 00:00:33

ความคิดเห็นที่ 4 ฉันชำเลืองหาพี่ต๋อมที่หายเข้าไปด้านในนานพอสมควร แล้วหยิบชุดแต่งเล็บกับอ่างน้ำอุ่นออกมา พลางพยักหน้าให้ฉันไปนั่งที่โซฟาสำหรับแขกรอทำผม ร้านพี่ปรินซ์ไม่ได้ใหญ่มากเพราะทำเลแถวนี้เป็นที่รู้กันว่าตารางเมตรหนึ่งแพงเพียงใด พื้นที่จึงต้องใช้สอยคุ้มค่าที่สุด โชคดีที่วันนี้เป็นวันธรรมดา และฉันเดาว่าไม่ใช่ช่วงที่แขกจะมาเยอะ ฉันก็เลยได้นั่งในที่นุ่มสบายอย่างนี้ พี่ต๋อมให้ฉันเอานิ้วแช่น้ำอุ่นที่ใส่น้ำมันอโรมาหอมกรุ่นทำให้ฉันผ่อนคลาย มือใหญ่พี่ต๋อมคอยนวดมือให้ฉันอย่างนุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อ ฉันทำตาหลุกหลิกใส่พี่ต๋อมจนอีกฝ่ายสังเกตเห็นแล้วเลิกคิ้ว ดวงตาฉันตวัดไปที่ที่ยายแม่มดนั่นนั่งเป็นเชิงถามว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนเดียวกับที่พี่ต๋อมเล่าเอาไว้หรือเปล่า ซึ่งพี่ต๋อมรับสารได้เร็วมาก เขาพยักหน้าเร็วๆทันที นั่นทำให้ฉันพยักหน้าตอบด้วยอาการรับรู้เช่นกัน ถือว่าสัญชาตญาณฉันแรงจริงไหมคะ พี่ต๋อมยังคงทำงานต่อไปเงียบๆ พอเสร็จก็กวาดตามองฉันตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าแล้วหยิบน้ำยาทาเล็บเนื้อดีขึ้นมาสามสี่ขวดวางตรงหน้าฉัน “ผักกาดชอบแบบไหน พอดีพี่เห็นใส่สีน้ำเงิน ทาเล็บเฉดพวกนี้จะขับให้ผิวขาวด้วยแล้วก็เข้ากับเสื้อผ้าด้วย” ฉันเลือกเรียบร้อยก็มองพี่ต๋อมทำงานใจจดใจจ่อ ระหว่างนั้นฉันคอยเหลือบตามองด้านหลังของพี่ปรินซ์เป็นระยะๆ แต่ไม่เห็นอะไรนอกจากการเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่วกับเสียงจากไดร์เป่าผมที่กลบเสียงบทสนทนาของคนทั้งคู่ไปเสีย “ผักกาดนัดกันที่ไหน” เสียงพี่ต๋อมถามฝ่าเสียงไดร์นั่นขึ้นมา ฉันหันมาเห็นเขาขยิบตาให้ฉันเลยเข้าใจทันทีว่าเขาต้องการอะไร “เอ่อ...ที่สยามค่ะ” ฉันไม่รู้จะตอบที่ไหนนี่นา ที่นี่สิ้นคิดสุดแล้ว “มหา’ลัยก็อยู่ตรงนั้น” พี่ต๋อมเลิกคิ้ว “ไม่ไปที่ไหนที่ไกลๆหน่อยล่ะ” ที่ไหนที่ไกลๆหรือ...ฉันกลอกตา...โลกของฉันมีแค่บ้าน มหาวิทยาลัย สยามกับบ้านหนูดีนี่นา “ผักกาดเคยเที่ยวกลางคืนบ้างไหม” พี่ต๋อมตั้งคำถามอีกครั้ง “ไม่เคยค่ะ” ฉันตอบงงๆ “วันนี้ก็ลองชวนเขาดูไหม” พี่ต๋อมถามกระตือรือร้น “ผู้ชายน่ะ ถ้าเหล้าเข้าปากที มีอะไรก็พูดออกมาหมดนั่นแหละ ผักกาดจะได้รู้ด้วยไงว่าเขาคิดกับเรายังไง” ฉันเบิกตากว้างพร้อมๆกับที่เสียงไดร์เป่าผมดับลงกะทันหัน แต่พี่ต๋อมทำท่าไม่สนใจ สมาธิจดจ่อกับมืออีกข้างหนึ่งของฉัน “แต่ก็นะ...การที่ผักกาดได้เที่ยวกับเขาก็น่าจะบอกแล้วล่ะว่าเขารู้สึกยังไง คงไม่ต้องถึงขนาดมอมเหล้า” เสียงไดร์เป่าผมดังขึ้นอีกครั้งเมื่อพี่ต๋อมลุกขึ้นนำน้ำในกาละมังเล็กไปเปลี่ยนถ่ายทิ้งแล้วนำมาแช่เท้าของฉันอีกครั้ง คราวนี้พี่ต๋อมไม่พูดอะไรอีก ทำงานต่อไปเงียบๆด้วยสีหน้ายิ้มที่ยากจะเข้าใจ ฉันไม่แน่ใจว่าพี่ต๋อมต้องการลองใจพี่ปรินซ์หรือแค่ช่วยฉันแต่งเรื่องให้ข้ออ้างของฉันสมบูรณ์ขึ้นเท่านั้น ถ้าเป็นอย่างแรกคงลำบาก ก็ฉันไม่เห็นเขามีอะไรให้ชวนคิดเลยนี่คะ ยิ่งหันหลังให้แบบนี้ยิ่งไม่รู้เข้าไปใหญ่ สงสัยฉันต้องแอบไปกระซิบพี่ต๋อมเสียแล้วล่ะค่ะว่าถ้าจะลองใจให้ฉันอยู่ในมุมที่เห็นหน้าเขาด้วย ฉันจะได้รู้ว่าเขาคิดอย่างไร ดังนั้นตอนนี้ฉันจึงคิดได้แค่ว่า พี่ต๋อมคงช่วยฉันแต่งเรื่องเท่านั้นเอง ในที่สุดยายแม่มดนั่นก็จากไปเสียที เธอเดินออกไปด้วยทรงผมยืดตรงยาวพอๆกับที่ฉันสันนิษฐานไว้จริงๆ แต่ที่ฉันข้องใจก็คือ เธอจะดัดผมไปเพื่อมาไดร์ตรงในร้านไปทำไมให้เปลืองเงิน ฉันไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้จริงๆค่ะ คราวนี้ความสนใจของพี่ปรินซ์มาอยู่ที่ฉันเต็มๆแล้ว ฉันกำลังแบะมือเป็นผีกองกอยอยู่ยังไม่มั่นใจว่ายาทาเล็บแห้งดีแล้ว พี่ต๋อมถอยฉากออกไปในขณะที่คนร่างสูงพยักหน้าให้ฉันไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ยายแม่มดเดินออกไป ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ ไม่ชอบอยู่ที่ที่คนอื่นให้ความสนใจแบบนั้นเอาเสียเลยค่ะ แต่พี่ปรินซ์ตีความผิดเพี้ยนไปเสียเฉยๆ “ชอบนั่งตรงนั้นมากกว่าหรือ” “ที่ไหนแต่งหน้าสะดวกกว่ากันคะ” ฉันถามเกรงใจ พี่ปรินซ์หัวเราะเบาๆ “ที่ไหนก็เหมือนกัน แล้วแต่ผักกาดเถอะ” ฉันจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวกลางที่ฉันละมา ถ้าแต่งตรงโซฟาฉันก็อดเห็นกระจกพอดี แต่ถ้าให้ไปนั่งที่นั่งติดถนนแบบนั้นฉันก็ไม่เอาด้วยหรอก เขาตามใจฉันค่ะ แก้วน้ำดื่มที่ฉันยังไม่ได้จิบถูกแทนที่ด้วยกระเป๋าเครื่องสำอาง ส่วนแก้วนั่นโดนเนรเทศไปอยู่ที่ครัวโดยฝีมือพี่ต๋อมเรียบร้อยแล้วค่ะ “แต่งอ่อนๆพอนะคะ” ฉันมองเขามองหน้าฉันอย่างประเมินแล้วทดสอบครีมรองพื้นอยู่ ฉันเห็นเขาชะงักเมื่อมองตามสายตาฉัน “ผักกาดไม่มีครีมล้างเครื่องสำอาง” พี่ปรินซ์หัวเราะเบาๆ ใบหน้าของคิม ฮยอน จุงนั่นคลี่ยิ้มให้ละลายอีกแล้ว เสียงทุ้มของเขาหากเวลาเขาผ่อนคลายมันราวกับเสียงดนตรีเชียวค่ะ “เอาของที่นี่ไปใช้ก่อนก็ได้แล้วไว้ค่อยมาคืน” เขาเอ่ยพลางใช้ฟองน้ำสำหรับรองพื้นเกลี่ยที่ผิวของฉัน “หรือถ้าไม่อย่างนั้น...” ฉันช้อนตามองเขาเมื่อคำพูดเขาหายไปเสียเฉยๆ “ถ้าเที่ยวเสร็จ แวะมาที่นี่ก็ได้ เดี๋ยวพี่ล้างออกให้” เขาเอ่ยทีเล่นทีจริง ปากยิ้มแต่ตาเคร่งขรึม ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ปรินซ์ดูจริงจังนัก ฉันได้แต่อึกอัก ก็ในเมื่อนัดนั่นมันไม่มีจริงเสียหน่อย ถ้าฉันย้อนกลับมาที่นี่แล้วมีใครถามขึ้นมา ฉันคงโกหกไม่รอดหรอก หน้าตาฉันมันบอกอยู่ทนโท่ว่าฉันกำลังพูดปด แบบนั้นความจะแตกเสียเปล่าๆ ถึงจะอยากมาแค่ไหน แต่ฉันต้องตัดใจค่ะ “ผักกาดยืมไปก่อนแล้วกลับมาคืนทีหลังดีกว่าค่ะ” ฉันรีบตอบอย่างรวดเร็ว เกรงว่าความปรารถนาในใจจะมาเปลี่ยนความตั้งใจของฉัน “แล้วครั้งหน้าผักกาดจะเอามาคืน” “งั้นหรือ” พี่ปรินซ์ตอบรับเงียบๆ เขาตัดสินใจปลดกิ๊บนั้นออกแล้วจับปอยผมที่ตกลงมาไปทัดหูของฉันอย่างนุ่มนวล แล้วติดให้ใหม่อีกครั้งหนึ่ง ตามมาด้วยกิ๊บอีกหลายตัวที่ติดเพื่อกันไม่ให้ปอยผมอื่นมาปรกหน้า ตลอดเวลานั้น ฉันดีใจเหลือเกินที่หลับตาอยู่อย่างนี้ ไม่อย่างนั้นฉันคงจะเขินจนแทบพูดไม่ออกแล้วก็คงตบตาความรู้สึกที่มีต่อผู้ชายตรงหน้านี้ไม่ได้อีก แปรงอ่อนนุ่มที่ปัดไปตามแก้มของฉัน ที่ตารวมไปถึงส่วนอื่นๆของใบหน้าไม่เว้นแม้แต่ลำคอ ฉันได้แต่หลับตารับสัมผัสของแปรงนั้น มือของเขาจริงๆที่แตะตัวฉันมีแค่ปลายนิ้วที่ประคองหน้าฉันให้หันซ้ายขวาอย่างสุภาพเท่านั้น แต่กระนั้นฉันก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าแปรงที่ใช้ปัดนั้นเป็นส่วนหนึ่งจากสัมผัสของเขาเช่นกัน และอดรู้สึกไม่ได้ว่าลมหายใจของเขาอยู่ใกล้ชิดกับใบหน้าของฉันเหลือเกิน ทั้งที่เปลือกตา จมูก ริมฝีปาก ไม่เว้นแม้แต่ปลายคาง จินตนาการของผู้หญิงที่มีต่อคนที่เราชอบบางครั้งก็เพริดแพร้วน่าดูเชียวค่ะ คราวนี้มือของเขาละจากวงหน้าของฉัน ฉันได้แต่สงสัยว่าเขาจะแต่งตรงส่วนไหนของใบหน้าฉันอีก แล้วฉันก็ต้องสะดุ้งเมื่อนิ้วเย็นนั่นแตะลงที่ปากของฉันอย่างนุ่มนวลแล้วไล้ไปทั่วเรียวปากอย่างอ้อยอิ่งจนฉันลืมตาอย่างตกใจ สบตาสีน้ำตาลที่อ่านไม่ออกคู่นั้นเข้าอย่างจัง เขายิ้มให้กับอาการตระหนกของฉันและละมือออกเบือนหน้าไปหยิบอุปกรณ์ต่อไป “เมื่อกี้ทาลิปมันให้” เขาอธิบาย ฉันจึงค่อยโล่งอก เขาหยิบลิปกลอสแล้วใช้แปรงอีกครั้ง ทาลงที่เรียวปากของฉันอย่างตั้งใจแล้วบอกให้ฉันเม้มปากจากนั้นเขาก็ทาทับให้อีกรอบ “อย่าไปฟังต๋อมพูดมากนักนะ” จู่ๆเขาก็เอ่ยท่ามกลางความเงียบขึ้นมา ฉันเลยกระพริบตา ไม่กล้าขยับเพราะเขากำลังวาดเรียวปากของฉันอยู่ ฉันกลัวว่ามันจะเลอะ “อย่าไปเที่ยวกลางคืนนั่นแหละดีแล้ว เอาตัวเองไปเสี่ยงเพราะอยากรู้ว่าผู้ชายคิดยังไงเป็นเรื่องไม่เข้าท่าที่สุด” แสดงว่าเขาได้ยินด้วยสินะ เขาค่อยปลดกิ๊บออกจากผมฉันอย่างนุ่มนวลแล้วค่อยติดให้ใหม่ให้เป็นทรงเดิมที่เขาจัดการไว้ก่อนหน้านั้น ฉันนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนจะรวบรวมความกล้าเงยหน้าถามเขา “แล้วผักกาดจะต้องทำอย่างไรถึงจะรู้ใจเขาล่ะคะ” ดูเหมือนคำถามนั้นจะทำให้พี่ปรินซ์นิ่งงันไปนานทีเดียว ฉันรอคำตอบเขา เกรงเหมือนกันว่าในความเงียบนั่นเสียงหัวใจที่เต้นระทึกของฉันจะดังไปถึงหูเขาหรือไม่ จากนั้นพี่ปรินซ์ก็ยิ้มอีกครั้ง “ถ้าผักกาดอยากรู้ต้องลองทิ้งผ้าเช็ดหน้าดู อ้อ...ต้องปักชื่อด้วยนะ เดี๋ยวตามมาไม่ถูก” เสียงทุ้มของเขาเอ่ยยั่วล้อ “ถ้าเขาเก็บมาคืนแปลว่าเขามีใจให้ ถ้าเขามองผ่านก็...” เขายักไหล่ด้วยท่าทางล้อเลียน “พี่ปรินซ์นะ!” ฉันแก้มป่องพอง ค้อนเขาแล้วสะบัดหน้า ฉันอุตส่าห์ถามจริงจังนะ พี่ปรินซ์บ้า! โป้งแล้วจริงๆด้วย! ริมฝีปากเขายังคลี่ยิ้ม “เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว” เขาเอียงคอมองราวกับกำลังชื่นชมผลงานชิ้นเอกจากนั้นก็ขยับตัวออกจากกระจกบานใหญ่ ฉันได้แต่ตะลึงเมื่อเห็นภาพตนเองสะท้อนเงากระจกนั่น จากซาดาโกะกลายเป็นโฮริกิตะ มากิในพริบตา ตาตี่ๆนั่นถูกวาดให้โตขึ้นจนฉันงันไปว่าทำได้อย่างไร อาจเป็นเพราะขนตาถูกดัดขึ้นไปเปิดเผยดวงตากระจ่างมากขึ้น หรือจะเพราะดวงตาทาสีฟ้าสดใสตัดเส้นด้วยสีดำเหนือดวงตา แก้มสีที่ฉันไม่รู้เรียกว่าอะไร ชมพูอมส้มดูน่ารัก ริมฝีปากก็ดูมีน้ำมีนวลขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ “ต๋อม...มาดูสิ” เสียงพี่ปรินซ์ตะโกนไปด้านหลังร้าน ไม่นานพี่ต๋อมก็ออกมาพร้อมเสียกรี๊ดกร๊าดถูกใจ “ผักกาดน่ารักมากเลย!” ฉันยิ้มให้พี่ต๋อม คราวนี้ฉันยิ้มโดยไม่ต้องระแวงในคำชมนั่นเลยก็ในเมื่อฉันเองยังเห็นเลยว่าฉันน่ารักขึ้นมาจริงๆ ถือเป็นผลพลอยได้อย่างที่ฉันไม่เคยคิด ไม่ต้องบอกใช่ไหมคะว่าฉันยิ้มแก้มปริแค่ไหนกับฉันคนใหม่ จำนวนเงินที่ฉันจ่ายไปน้อยเกินกว่าสิ่งที่ฉันได้รับมากมายจนฉันชักเกรงใจ “ถ้าพี่เก็บราคานี้ ต่อไปผักกาดไม่กล้ามาร้านพี่แน่เลย” “ไม่เห็นต้องคิดมาอะไรนี่” พี่ปรินซ์เอ่ยด้วยท่าทางสบายๆ “ไม่เอาค่ะ” ฉันส่ายหน้า พยายามทำหน้าจริงจัง “ผักกาดไม่สบายใจ” ในที่สุดเราก็ประนีประนอมกันได้เมื่อเขายอมให้ฉันจ่ายเงินก้อนใหญ่สำหรับสิบห้าครั้งในหนึ่งเดือน ถ้าเลยจากนั้นสิทธิพิเศษนี้ฉันจะใช้ไม่ได้ ฉันใช้การ์ดของพ่อรูดไปก่อนเพราะฉันไม่ได้ติดเงินสดมามากมายขนาดนั้น ไว้ค่อยไปใช้พ่อทีหลัง ฉันยิ้มร่าเริงแทบกระโดดตัวลอยออกมาจากร้านโดยที่เจ้าของร้านเดินมาส่งถึงรถโดยไม่ยอมฟังเสียงท้วงของฉัน อาจจะมีคนเดินผ่านไปมามองบ้างก็คงไม่แปลก ก็พี่ปรินซ์เด่นออกขนาดนี้นี่นะ ฉันเหลือบมองเขาซึ่งพยายามทอดฝีเท้าให้ไม่เดินนำฉันจนเกินไป ฉันยิ้มให้เขาอย่างเบิกบานจนเขาต้องยิ้มตอบ กรี๊ด! คิม ฮยอน จุง ยิ้มตอบฉันค่ะ “ร่าเริงเชียวนะ” ฉันยิ้มไม่ตอบอะไร เดินก้าวเข้าไปในรถแล้วเปิดกระจกลงยื่นหน้าไปบอกเขา “ขอบคุณมากค่ะ ผักกาดดีใจมากเลย” เขากระตุกยิ้มนิดเดียว “เที่ยวให้สนุกนะ” ฉันยิ้มไม่ตอบ แต่เลื่อนกระจกขึ้นแทน วันนี้ฉันโกหกไปมากมายแล้วค่ะ ฉันไม่อยากโกหกเขาอีกต่อไป เพราะฉะนั้นการตัดบทน่าจะเป็นผลดีมากกว่า ฉันค่อยๆขับรถออกไปอย่างระมัดระวัง เหลือบมองกระจกหลังเห็นเขาโบกมือ ฉันจึงละจากเกียร์โบกมือตอบเช่นกัน หวังว่าเขาคงจะเห็น จนเมื่อกำลังจะออกถนนใหญ่ ความสนใจฉันจึงมุ่งไปยังรถที่ตามติดกันมาไม่ขาดสาย จนถึงช่องเหมาะๆฉันจึงขับออกไปได้ นั่นทำให้ฉันไม่เห็นว่าสีหน้าของคนที่อยู่ข้างหลังเป็นเช่นไร . แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 53 11:15:39 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 00:07:08

ความคิดเห็นที่ 5 เอารูปดาราที่นางเอกพูดถึงมาให้ดูเล่นๆค่ะ เกรงว่าจะงงว่าพูดถึงใครอยู่ แต่ถ้าคนไหนที่ดูหนังเกาหลีกับญี่ปุ่นบ่อยๆคงไม่ต้องพูดถึง น่าจะรู้จักอยู่แล้วเพราะดังน่าดูทีเดียวค่ะ ที่พูดถึงเรื่องการแต่งตัวในเรื่อง "Coffee Prince" หมายถึงแต่งตัวแบบในรูปค่ะ (ภาพปกของเรื่อง Coffee Prince ที่คอละครเกาหลียังไงๆก็ต้องรู้จัก แต่เผื่อไว้ว่าใครที่ไม่เคยดูจะได้เข้าใจค่ะ) จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 00:10:53

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาเพราะประกาศเตือนบนหัวกระทู้ แล้วก็เพราะอยากเห็นหนิงเขียนเรื่องน้ำเน่านี่ละค่ะ เราชอบนะ ราพันเซลกับร้านทำผม เข้าท่าดี ป.ล. ซาดาโกะ ในเดอะริงไม่น่ารักตรงไหน น่ารักออก... จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 00:31:00

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักดีค่ัะ  ไม่น่าเป็นเรื่องสั้นเลยนะคะ อ่านแล้วยิ้มตามแบบนี้น่าจะมีให้อ่านเยอะ ๆ นะ แต่มีแอบพิมพ์ตกพิมพ์หล่นไปบ้างนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : LaDy_GrApE (angunjah..) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 20:09:05

ความคิดเห็นที่ 8 ขอรูปปลากรอบการแปลงโฉมด่วน (ผู้ชายแต่งหน้าเป็น ไม่ควรคบอย่างยิ่ง) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 20:58:27

ความคิดเห็นที่ 9 .. จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 53 19:47:05

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกดีค่ะ ^^ จากคุณ : Elizabeth Town เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 20:57:20