ความคิดเห็นที่ 1   ตำนาน"ม่อนก๋องข้าว" ตอน2       โดยขุดร่องกว้างลึกขนาดความสูงของช้างสองเชือกต่อกัน(สองท่วมหลังจ้าง) เป็นวงกลมล้อมรอบเมือง หรือชุมชนหมู่บ้านที่ลั๊วะตั้งอยู่ในพื้นที่ที่ต่างกันตามจำนวนประชากร (นึกภาพคล้ายคูเมืองเชียงใหม่) พบในพื้นที่บ้านทุ่งคาตำบลแม่สุก บ้านทุ่งทอง ตำบลวิเชตนคร บ้านฮ่องลี่ ตำบลแจ้ห่ม บ้านสาแพะตำบลบ้านสา เป็นต้น (ปัจจุบันเป็นสถานที่ป่ำเป็งธรรมสำนักสงฆ์บ้านสาแพะ ต.บ้านสา อ.แจ้ห่ม จ.ลำปาง) ครั้งหนึ่ง ในคูเมืองลั๊วะ ณ บ้านสาแพะปัจจุบัน ในเนื้อที่ภายในประมาณ ๑๐๐ ไร่ มีชุมชนชาวลั๊วะตั้งบ้านเรือนอาศัยอยู่อย่างสงบ(เป็นอุปนิสัยของชาวลั๊วะที่ไม่ไปรุกรานใคร)จำนวนหนึ่ง ขุดคูรอบเมืองไว้โดยรอบเพื่อป้องกันช้างเชือกหนึ่งที่ดุมากชื่อ “ปู้ก่ำงาเขียว” ไม่ให้เข้ามาทำร้ายคนในชุมชน นอกจากนี้ยังสามารถป้องกันสัตว์ร้ายอื่น ๆ ได้ด้วย ค่ำคืนหนึ่ง ฝูงนกแสกแตกรังส่งเสียงร้องดัง แกร็ก ๆ บินข้ามหมู่บ้านไป ผู้เฒ่าผู้แก่ต่างพากันสงสัย ฤาเกิดอาเพศ อันใดในชุมชน ในคืนนี้ ต่างก็เข้าหลับนอนกันอย่างหวาดผวาตลอดทั้งคืน..แต่ก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นในค่ำคืนนี้.. ครั้งรุ่งเช้า แสงทองจับขอบฟ้า ช่วงเวลาไก่ขันเพื่อปลุกคนในชุมชนตื่น..ก็ได้ยินเสียงคนส่งเสียงร้อง เย้ ๆ เห็นกลุ่มคนถือดาบขี่ม้าเป็นพาหนะจำนวนหนึ่งบุกข้ามคูเมืองเข้ามาล้อมชุมชนชาวลั๊วะไว้ ใช่แล้ว โจรเงี้ยวผ้าขะม้าแดง บ้างก็เรียกว่าโจรม่าน กลุ่มนี้ ใช้ผ้าแดงโผกศีรษะมีม้าเป็นพาหนะ มีดาบเป็นอาวุธ ชอบปล้นจี้ตามหมู่บ้านต่าง ๆ เพื่อแย่งชิงเอาสิ่งของต่าง ๆ รวมทั้งรังแกชาวบ้านตามชอบใจ ชาวลั๊วะพอจะรู้กิตติศัพท์ของมันมาบ้างแล้ว พวกโจรก็จับชาวบ้านมัดไว้ตามเสาบ้าน ต้นไม้ ผู้ใดขัดขืนมันก็จะทำร้าย มันปล้นเอาสิ่งของเครื่องใช้ที่มีค่า อาหาร สัตว์เลี้ยงที่สามารถเป็นอาหารได้ และลวนลามรังแกผู้หญิง ชาวบ้านจึงทนจำยอม และไม่สามารถสู้รบปรบมือกับพวกโจรได้..และอยู่กันอย่างหวาดผวาตลอดมา อยู่ในความทรงจำมิลืมเลือน..... และแล้วหลายปีผ่านไปเหตุการณ์หวาดผวาก็เกิดขึ้นอีกในเวลาพลบค่ำ เมื่อฝูงนกแสกแตกรัง ส่งเสียงร้อง บินข้ามหมู่บ้านไป หญิงผู้เฒ่าคนหนึ่งตะโกน..“หมู่เฮา! เตรียมเก็บข้าวของเครื่องใช้ ออกมาให้หมด..เฮาจะหนีจากหมู่บ้านในคืนนี้เลย..” ทุกครอบครัวตกตะลึงกลัว ไม่มีใครคัดค้าน ต่างเก็บข้าวของมีค่า ใส่ตะกร้ากระบุง แบ่งออกเป็นกลุ่ม ๆ แยกย้ายออกจากเมืองไปหลบซ่อนไปยังที่ต่าง ๆ หญิงผู้เฒ่า ได้รวบรวมลูกหลานญาติพี่น้องชาวบ้านกลุ่มหนึ่งออกจากเมืองชี้ไปยังยอดเขาสูงทางด้านทิศตะวันตก ดวงอาทิตย์เพิ่งตก ส่องแสงสีทองมองดูเห็นได้ชัด “เราจะเดินทางไปยังยอดเขาลูกนั้นน่าจะเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยมากที่สุด...สามารถที่จะต่อสู้ป้องกันตัวได้เพราะอยู่ที่สูงกว่ามัน” แม่เฒ่ากระซิบบอก         การเดินทางในเวลาค่ำคืนช่างลำบากนัก แม่เฒ่าเดินนำหน้าพร้อมทั้งหาบกระบุง จุดใต้ไม้ไผ่เดินนำหน้า พวกหนุ่ม ๆ ชายฉกรรจ์ก็ช่วยกันทั้งหาบทั้งแบกเดินเข้าไปตามลำห้วย ให้ทุกคนเดินทางโดยระมัดระวัง และเงียบที่สุด พอมาถึงที่ภูเขาลูกนี้ก็ปีนไต่ขึ้นบนภูเขาอย่างทุลักทุเล         ชาวบ้านต่างช่วยกันสร้างเพิงพักที่อยู่พอพักนอนในคืนนั้น เอาข้าวของมารวมกัน มีทั้งข้าวเปลือก ข้าวสารพวกหนุ่ม ๆ ชายฉกรรจ์ก็เหลาไม้ไผ่ทำเป็นหลาวอันแหลมคม....และขนก้อนหินขนาดใหญ่ที่มีอยู่เรียงรายไว้ในที่พอเหมาะ..รายรอบภูเขาลูกนั้น..“ถ้าโจรม่านมันบุกขึ้นมาคงได้เห็นดีกัน” คนชราคอยเฝ้าดูเด็กเล็ก ๆ คนหนุ่มสาวที่มีกำลังต่างไม่ได้หลับไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน วางแผน  ตั้งเวรยามสอดแนมในวันพรุ่งนี้...คาดว่า..เราจะหลบโจรม่านอยู่บนดอยนี้ได้หลาย ๆ วัน .แต่ก็มีปัญหา..บนดอยนี้ไม่มีน้ำเลย..น้ำที่เตรียมมา..คงใช้เฉพาะดื่มเท่านั้น แต่น้ำที่ในลำห้วยนั้นพอมีอยู่ จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 11:43:27

ความคิดเห็นที่ 2   ตำนาน"ม่อนก๋องข้าว" ตอน3       วันรุ่งขึ้น....ทุกคนที่อยู่บนดอยต่างหยุดกิจกรรมเตรียมการป้องกันการต่อสู้ชั่วขณะ ต่างได้ยินเสียงโห่ร้องฟังดูไม่รู้ภาษามาแต่ไกล  ใช่แล้ว!!.โจรม่านมันมาจริง ๆ ..ทุกคนหวาดหวั่นว่ามันจะตามมาพบ..แต่ก็เตรียมพร้อมสู้..ในยุทธศาสตร์ที่ได้เปรียบ...แม่เฒ่านั่งอ้อนวอนขอแม่พระธรณี เทพาอารักษ์ที่อยู่บนขุนเขา เจ้าป่า เจ้าเขาให้คุ้มครองรักษาทุกชีวิตให้คลาดแคล้วจากโจรม่านในครั้งนี้....          ฝ่ายโจรม่าน มาถึงหมู่บ้าน รู้ว่าชาวบ้านรู้ตัวอพยพหนีไปก่อนก็โมโหจุดไฟเผาบ้านจนหมด และตามรอยเท้าไป รู้ว่าพวกชาวบ้านขึ้นไปอยู่บนดอยสูงแล้ว พวกมันจึงตามไปตามลำห้วยหกจนถึงตีนเขา พวกโจรเห็นว่าชาวบ้านอยู่บนดอย ต่างพากันปีนขึ้นไปบนดอยลูกนั้น พอได้ไปถึงกึ่งกลางดอย พวกชาวบ้านก็กลิ้งก้อนหิน พุ่งหลาวไม้ไผ่ ยิงก๋งขาใส่พวกโจร บาดเจ็บกันมากมาย พวกโจรขึ้นไปไม่ได้         หัวหน้าโจรได้สั่งให้ลูกน้องเฝ้ายาม ซุ่มอยู่ที่ลำห้วยรอบ ๆ ดอยแห่งนี้อย่างเงียบ ๆ คิดว่าในเวลาไม่กี่วัน ข้างบนดอยไม่มีน้ำ ชาวบ้านต้องมาตักน้ำที่ลำห้วยนี้แน่นอน..จากนั้น..ก็จะฆ่าทีละคน ๆ หรือไม่ก็ล้อมพวกชาวบ้านไว้ให้อดน้ำตายอยู่ที่บนดอย         หน่วยสอดแนมของชาวบ้านรู้ว่า ไอ้พวกโจรม่านไม่ยอมเลิกรา เฝ้าซุ่มอยู่ตามลำห้วย หัวแดงเต็มไปหมด (โพกผ้าขาม้าแดง) จึงหวั่นวิตกว่าไม่มีน้ำกิน....และแล้ว..น้ำบนดอยของชาวบ้านก็หมด..ลูกเด็กเล็กแดงไม่มีน้ำกินต่างก็ร้องไห้...จึงกินน้ำจากต้นกล้วยบ้าง เถาวัลย์บ้าง ประทังชีวิตอยู่ต่อไป ......ทุกคนต่างอ้อนวอนสิ่งศักดิสิทธิ์ ให้พวกโจรม่านหนีไปโดยเร็ว....พวกชายฉกรรจ์ก็ตะโกนยั่วยุพวกม่านเป็นระยะ ๆ เพื่อล่อให้พวกม่านขึ้นมา และกลิ้งก้อนหินลงมาเป็นระยะ       เย็นวันหนึ่ง...หญิงเฒ่าผู้นั้น เรียกให้ผู้คนนำข้าวสารมารวมกันบนเสื่อไม้ไผ่ผืนใหญ่ เรียกเด็ก ๆ มารวมกัน บอกว่า “ใครไม่ได้อาบน้ำมานี่ แม่หลวงจะอาบให้” จากนั้นหญิงเฒ่าดังกล่าวก็ตักข้าวสารรดพวกเด็ก ๆ เด็ก ๆ ต่างสนุกสนาน แสดงท่าทางอาบน้ำ....เหตุการณ์นี้ หาได้คลาดสายตาจากหน่วยสอดแนมของโจรม่านไม่....มันจึงไปบอกหัวหน้าโจรว่า “เจ้านาย..ถ้าขืนเราล้อมมันอยู่อย่างนี้ เราต้องตายก่อนพวกมันแม่..มันไม่มาเอาน้ำที่ลำห้วยหรอก เพราะบนดอยมีน้ำเยอะแยะ..เด็ก ๆ เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานกัน ฟังสิ”         หัวหน้าโจร.เมื่อเห็นว่าการดักรอฆ่าคงไม่ได้ผล และพวกโจรยังได้รับบาดเจ็บหลายคน อาหารที่มีมาก็หมด.....โจรม่านจึงตัดสินใจหนีกลับไป......ชาวบ้านจึงได้รับความปลอดภัย ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีโจรม่านผ้าขาม้าแดงมารบกวนอีก ทราบว่าทางการได้ปราบปรามโจรพวกนี้แล้ว.......         การได้รับชัยชนะ ให้โจรม่านถอยหนีไปในครั้งนี้   เกิดจากความรู้รักสามัคคีของคนในหมู่บ้าน เกิดจาก ภูมิปัญญา กระบวนการคิดของหญิงชรา ของผู้นำ และคนในหมู่บ้าน ที่แก้ปัญหาในครั้งนี้...พวกชาวบ้านทราบดีว่า พวกเขารอดพันอันตรายในครั้งนี้เป็นเพราะบุญคุณของม่อนดอยแห่งนี้ เทพาอารักษ์ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ และบุญคุณของข้าว จึงพร้อมใจกันเรียกดอยม่อนนี้ว่า “ ดอยม่อนก๋องข้าว” ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา  หลังจากนั้นชาวลั๊วะกลุ่มนี้ก็ไม่ได้กลับไปยังบ้านเมืองเดิมอีก จึงตั้งรกราก ที่ปากลำห้วยนี้ที่มีน้ำไหลจากม่อนก๋องข้าวลงมาเรียกว่า “ห้วยหก” เพราะมีไม้ไผ่หกมาก จึงตั้งหมู่บ้านว่า “บ้านสบหก” อยู่ในตำบลบ้านสา ซึ่งต่อมาเรียกว่า “บ้านสาสบหก” จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 11:44:43

ความคิดเห็นที่ 3   ตำนาน"ม่อนก๋องข้าว" ตอน4       บันทึกจารึกประวัติศาสตร์ ปรากฏการณ์จากการพบเห็น และการเล่าขานของผู้คนในตำบลบ้านสาที่เกิดขึ้น ณ ม่อนก๋องข้าว และที่และที่เกี่ยวข้องกับม่อนก๋องข้าว มีหลากหลายที่น่าสนใจ เช่น มีดวงแก้วปรากฎขึ้นสีเขียวใสส่องสว่างมองเห็นได้แต่ไกล ขึ้นลงตามต้นไม้ เห็นกิ่งไม้ ต้นไม้ชัดเจน บางครั้งก็ลอยมาที่วัดสาญาณพลาราม มาเล่นขึ้นลงรอบหงส์ที่บันไดนาคตัวด้านเหนือ จากนั้นก็ลอยมาที่วัดบ่อส้ม กลับไปมาในยามค่ำคืน ประมาณก่อนวันพระ เป็นต้น จากเรื่องเล่าเกี่ยวกับดวงแก้วสีเขียวนี้ มีคนพบเห็นไม่ต่ำกว่า 30 คน (มีการบันทึกการสัมภาษณ์ด้วย) ครั้งหลังสุดเมื่อปี พ.ศ. 2551 ก็มีคนเห็นดวงแก้วดังกล่าว (แม่จันทร์เป็ง พุทธวงศ์,แม่ปัทมา  อาจทวีกูล) มีเรื่องเล่าอีกเรื่องหนึ่งว่า มีคนพบเตาเผาคำ (เตาเอ่าคำ) สำหรับเผาผาเพื่อเอาทองคำ เมื่อเรื่องเล่าเกี่ยวกับลายแทงทรัพย์สมบัติ ที่ปรากกฎเป็นบัดถา(คำที่จารึกในธรรม)ของวัดแห่งหนึ่งว่า “ใต้ขื่อเหนือแปล๋ ยิ่งแลยิ่งลับ ใต้ขื่อเหนือแปล๋ตัดก๋าแลไขว่ มีทรัพย์ซ่อนไว้มหาศาล จ่างกิ๋นจ่างใจ้มีไว้ยาวนาน เจ่นลูกเจ่นหลานกิ๋นบ่มีวันหมดวันเสี้ยง ผะเลิด ผะลาด ไม้แส้ฟาดก่าเติง” รอคนมีผะหญามาแก้บัดถาได้ ก็จะได้ทองคำนี้ไป อีกเรื่องหนึ่งกล่าวว่า ถ้าใครขึ้นไปที่ดอยม่อนก๋องข้าวคนเดียวแล้วมักจะหลงทางตลอด เดินกลับไปกลับมา บางคนเดินออกไปถึงบ้านขอโน่นก็มี ถ้าใครหลง จะพบบ่อน้ำ และต้นตาลต้นใหญ่ ถ้าใครไม่หลงก็จะไม่พบเป็นต้น อีกเรื่องหนึ่งมีคนคนหนึ่งไปหาของป่า เอาเหล็กไฟ(ไม้ขีดไฟ)มาจุดบุหรี่สูบ ปรากฏว่าเหล็กไฟตกลงป่าหญ้า เขาก็ค้นหาไปมา ดึงต้นหญ้าออก พบไหใส่คำใบใหญ่ใบหนึ่งฝังไว้ในดินไม่มีเครื่องมือขุด จึงกลับมาบ้านเอาเครื่องมือไปขุด แต่หาไม่เจอ อีกเรื่องหนึ่งมีคนไปพบเต่าหินขนาดพอยกได้ที่น้ำจำต้นแหลง(บ่อน้ำข้างล่างม่อนก๋องข้าว) เขาก็ยกขึ้นมาดู ปรากฎว่าดึงไม่ออก ยกข้างหัวขึ้นก็ติดข้างหาง ยกข้างหางก็ติดข้างหัว คนผู้นั้นก็โมโหใช้มีดฟัน ทำให้กระดองเต่าหินบิ่นไปนิดหนึ่ง เอามาไม่ได้ก็วางลงไว้ ตกกลางคืนก็ฝันว่า มีคนรูปร่างใหญ่ดำทมึนมาหาและพูดว่า “กูสำแดงให้สู เห็นสูจะมาทำลายกูหรือ” อีกเรื่องหนึ่ง มีกลุ่มคน 5-6 คนไปขุดหาสมบัติเหมือนกันที่ข้างลำห้วย ปรากฎว่าพบไหสมบัติจริง ๆ ขยับไปมาได้ แต่เอาออกไม่ได้เพราะยังขุดไม่เสร็จ แต่พอดีได้เวลาอาหารกกลางวัน จึงพากันทานข้าวก่อนแล้วจะขุดต่อในภาคบ้าย ปรากฎว่าทานข้าวกลางวันแล้วต่างก็งีบหลับไป พอตื่นขึ้นมาก็ไม่พบไหสมบัตินั่นเลย อีกเรื่องหนึ่งเป็นเรื่องกล่าวขานเรื่อง “คึด” “จา” หมายความว่า ถ้าใครเข้าไปในลำห้วยหก ไปกล่าว หรือกระทำอันใดที่ผิดสำแดง (ตัวอย่าง ไปจิ๊กจุ่งจ้าเครือเขา ล้อเลียนเสียงนก เสียงหนู กล่าวคำไม่สุภาพ หรือกระทำสิ่งอื่นใดที่ไม่สมควรทำ ผิดปกติวิสัยของคนธรรมดา)ก็จะเกิดอาเพศ (“คึด” “จา”  ) เช่น มีลมแรงคล้ายฝนจะตก ต้องหนีอกมาโดยเร็ว เมื่อออกมาข้างนอกแล้ว ท้องฟ้าแจ่มใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ณ บนดอยม่อนก๋องข้าวแห่งนี้ มีหน้าผา และผารูปต่าง ๆ แปลก ๆ มากมาย ในปี พ.ศ. 2551 ปรากฎหน้าผารูปหน้าคนที่ค้นพบโดยปรากฏในรูปถ่าย จึงได้ติดตามไปดูของจริงที่หน้าผานี้ เป็นรูปหน้ากระโหลกคนจริง ๆ เพ่งพินิจจินตนาการดูจริงก็คล้ายรูปหน้าหมาป่า หน้าเสือ รูปลิง จึงมีคนไป่องเที่ยวชมดูตลอด เรียกว่าผาแม่ย่า บางคนก็เรียกว่า ผาปริศนา ผาแห่งจินตนาการ เป็นต้น นอกจากนี้ก็มีผาสีวลี ประดิษฐานพระอรหันตสาวกพระสีวลี ผาดอกอี้ยง ผาเต่า ผาลาด ผาแม่เบี้ย ผากริ่ง ผาโตน ผาพระบาท จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 11:45:01

ความคิดเห็นที่ 4 เอ่อ...คือตัวหนังสือติดเป็นพรืดอ่านยากมากค่ะ ช่วยเว้นบรรทัดหน่อยก็ดีนะคะ (เคาะ enter 2 รอบน่ะค่ะ) ถ้ายังไงลองเข้าไปดูเรื่องอื่นก็ได้ว่าเขาทำกันยังไง แล้วก็หนึ่งตอนสั้นมากๆ ลองรวบๆดูก็ได้นะคะ หนึ่งตอนไม่จำเป็นว่าจะต้องมีเรื่องราวหรือฉากเดียว เพราะนั่นคือบทละคร สามารถรวมๆกันได้ค่ะ ขึ้นอยู่กับความพอใจว่าเราจะตัดตอนตรงไหนให้น่าติดตาม (แต่ถึงจะตามใจยังไง มันก็ดูสั้นมากๆอยู่ดี อ่านแล้วอาจเสียอรรถรสได้ ประมาณว่ายังไม่ทันไรจบตอนแล้วหรือ ทำนองนี้) อีกเรื่องหนึ่งคือไม่ควรโพสท์ติดกันแบบนี้นะคะ จะทำให้กระทู้ของเพื่อนๆตกลงไปเร็วมาก ถ้ายังไงปล่อยให้คนอ่านมีช่องว่างรู้สึกอยากติดตามบ้างจะดีกว่านะคะ (เข้าใจว่าที่กระทู้โดนแจ้งลบเพราะเหตุนี้ มันไม่ใช่วิธีปฏิบัติที่ที่นี่ทำกันค่ะ) ด้วยความเคารพ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 12:12:20

ความคิดเห็นที่ 5 พอดีชอบเรื่องตำนาน เลยพยายามอดทนอ่านจนจบ แต่อ่านยากมากจริงๆ ครับ อ่านจบปวดหัวเลย แหะๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 15:07:12

ความคิดเห็นที่ 6 ปวดตาด้วยอีกคน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 21:25:47

ความคิดเห็นที่ 7   แวะเข้ามาอ่านตำนานค่ะ รู้สึกว่าติดกันเป็นแพเลย  อ่านซ้ำบรรทัดเดิมก็มี  อ่านข้ามบรรทัดก็มี หิหิ .................................................................................... ที่เชียงรายก็มีเหมือนกันค่ะ  ดอยก๋องข้าว อยู่ที่บ้านดอยฮาง จ.เชียงราย แต่ไม่มีโอกาสได้ไปจริงๆซะที ส่วนเรื่องสิ่งลี้ลับพิสูจน์ไม่ได้นั้นเคยเจอกับตัวเองแล้วค่ะ จะเล่าให้ฟัง ถือว่าแชร์ประสบการณ์ .............................................................................................. ครั้งหนึ่งฉันและกลุ่มเพื่อนๆ มีโอกาสได้ไปทำงานเก็บข้อมูลวิจัยช่วยอาจารย์ที่อำเภอเชียงแสน จ.เชียงราย งานของฉันก็คือ เก็บข้อมูลโบราณสถานทั้งหมดในอ.เชียงแสนทั้งหมด โดยละเอียด (ไม่อยากจะคุย วัดเก่าสมัยเชียงแสน 130 กว่าวัด ไปเหยีบมาหมดแล้ว...) ขอพูดถึงเรื่องโบราณสถานที่เชียงแสนก่อนละกันนะค่ะ เพราะถ้าไม่พูดถึง เรื่องราวมันก็ไม่เชื่อมโยงกัน เวลาฉันกับเพื่อนลงพื้นที่ทำวิจัยในทุกๆครั้ง เราจะแนะนำตัวว่ามาจากที่ไหน ทำงานให้ใคร เพื่ออะไร ซึ่งส่วนใหญ่จะไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่ ... แต่ที่เชียงแสนมีปัญหาอันใหญ่หลวง ชาวบ้านบางคนยินดีรับฟังเหตุผลของคณะผู้ลงพื้นที่วิจัย แต่บางคน(ซึ่งเป็นส่วนใหญ่) ยอมรับฟังเหตุผล แต่ไม่ต้อนรับ เพราะกลัวพวกเราจะทำโบราณสถานที่พวกเขาบูชา (เอาไว้ขอหวย) เสื่อมเสีย ฉันเคยถูกชาวบ้านเอ็ดมาครั้งหนึ่ง ขณะกำลังปีนขึ้นไปบนตัวพระธาตุเพื่อถ่ายรูป และเก็บข้อมูลตัวอย่าง นัยว่า ชาวบ้านเค้าถือนะ ไม่ควรที่จะเข้าไปยุ่งกับพระธาตุ เดี๋ยวจะเจอของดี! ฉันได้แต่ยิ้มๆ และลงมาจากพระธาตุโดยดี แต่ในใจนึกเลยว่า "ลุง หนูไม่กลัวผีหรอก กลัวคนมากกว่า) และมีชาวบ้านอีกกลุ่มที่เห็นโบราณสถานเป็นเพียงส่วนหนึ่งในชีวิต วัดที่เชียงแสนยอมรับว่า เยอะมาก มองไปทางไหนเจอแต่โบราณสถาน ชาวบ้านบางคนสร้างบ้านทับโบราณสถานไปเลย เพราะอาณาเขตของวัดกว้างสุดๆ ชาวบ้านบางคนใช้ลานวิหารของวัดเลี้ยงไก่ชน (ซึ่งไก่ชนตัวนั้นก็อิ่มหมีพีมันดี) ชาวบ้านบางคนก็ใช้โบราณสถานมาทำสวนผักอเนกประสงค์ (ปลูกผักสะระแหน่ และอื่นๆ) และแล้ว ฉันก็เก็บข้อมูล (อย่างทรหด) มาจนถึงโบราณสถานแหล่งสุดท้ายในอำเภอ จำได้ติดตาว่า "วัดธาตุเขียว" เป็นโบราณสถานแห่งสุดท้าย ตั้งอยู่ที่รอยต่อของอำเภอเชียงแสนกับอำเภอเชียงของ สภาพของวัดค่อนข้างชำรุด ตัววิหารเสื่อมไปตามเวลาจนแทบไม่เหลือแม้แต่ก้อนอิฐ... ตรงกันข้ามที่ตัวพระธาตุกลับมีสภาพค่อนข้างสมบูรณ์ทั้งหมด ถึงแม้จะไม่สมบูรณ์เท่าวัดเจดีย์หลวง (วัดเจดีย์หลวง เป็นวัดที่มีเจดีย์สมบูรณ์ และใหญ่ที่สุดในอำเภอเชียงแสน) ฉันต้องบุกป่าหนามไมยราพเข้าไปเก็บข้อมูล ตอนนั้นไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมกรมศิลป์ฯ ถึงได้ไม่มาบูรณะ การเก็บข้อมูลเริ่มขึ้นด้วยความทุลักทุเล เพราะนอกจากจะต้องฟันฝ่าหนามไมยราพทั้งหลายแล้ว ฉันต้องสู้กับอากาศร้อนจัดจนเพื่อนของฉันคนหนึ่งต้องหลบไปนั่งใต้ร่มไม้ กล้องของฉันอยู่ดีๆก็มีปัญหา ต้องเปลี่ยนถ่านและการ์ดความจำอันใหม่ ทั้งๆที่การ์ดอันเดิมความจำยังไม่เต็ม เรื่องเล็กๆพวกนี้มันทำให้ฉันหงุดหงิด เพราะอยากกลับบ้านนั่งตากแอร์เต็มทน เมื่อจัดการกับปัญหาจุกจิกได้หมด ฉันจึงเริ่มปีนขึ้นพระธาตุเป็นคนแรก อยากทำให้เสร็จเร็วๆ กลับเร็วๆ (ขอบอกว่าพระธาตุนี้แปลกมาก เพราะพระธาตุมันไม่มีทางให้ขึ้น นอกจากนี้ในตัวพระธาตุยังมีรูค่อนข้างใหญ่อยู่ด้านบนยอดพระธาตุ ซึ่งคิดว่าคงเป็นฝีมือของกรมศิลป์ฯ) ฉันขึ้นไปถึงส่วนยอดของพระธาตุเป็นคนแรก แน่นอนว่าด้วยความอยากรู้ฉันจึงโผล่ไปตรงจุดที่มีช่องเป็นโพลง ... ด้านในโพลงนั้น มีพระพุทธรูปวางอยู่ และมีนางกวักนางเล็กๆวางอยู่ข้างพระพุทธรูปทั้งสองข้าง เพื่อนของฉันเสียงร้องตะโกนจากด้านล่าง ถามด้วยความอยากรู้ว่ามีอะไรในนี้บ้าง ฉันจึงตอบกลับไปว่า "มีแต่พระกับนางกวัก ไม่มีอะไรหรอก" และหันกลับมาในโพลงนั้นอีกรอบหนึ่ง คราวนี้ฉันเห็นวัตถุประหลาด สีดำนูนออกมาจากผนังข้างพระพุทธรูป ลักษณะคล้าย หน้าผาก จมูก และคาง ค่อยๆโผล่ออกมา จนเห็นได้ชัดว่าเป็นหน้าคน!!!!!! ฉันชี้ให้เพื่อนอีกคนที่ตามฉันมาติดๆให้มอง และถามว่า "แกเห็นอย่างที่ฉันเห็นมั๊ย ...ข้างพระอ่ะ ทางขวา" แต่ไม่มีใครเห็นเหมือนฉันสักคน ฉันไม่พูดอะไร นอกจากกระโดดลงจากพระธาตุให้เร็วที่สุด เมื่อลงมาจากพระธาตุ จากแดดที่ร้องเปรี้ยงๆ เหงื่อไหลไคลย้อย กลายเป็นลมแรง พัดมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ต่อมาก็เกิดลมพายุขนาดใหญ่ มีเสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่า เสียงดังรุนแรงอย่างที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ (เพราะช่วงที่ฉันเก็บข้อมูลวิจัยกำลังอยู่ในช่วงหน้าร้อน) ฉันและเพื่อนๆไม่สามารถออกจากอำเภอเชียงแสนได้ เพราะฝนตกหนักมาก กิ่งไม้หล่นเกลื่อนถนน ซึ่งมันจะเป็นอันตรายหากฝืนขับรถต่อไป พวกเราจึงหยุดพักอยู่ที่ร้านขายข้าวแกงแห่งหนึ่งในตัวอำเภอ พวกเรานั่งคุยกันอยู่ในร้านจนไม่มีเรื่องจะคุย ฝนก็ไม่ยอมหยุดตก ฉันจำได้ว่าฉันออกจากวัดธาตุโขงเวลาประมาณ 3 โมงครึ่ง แต่สองทุ่มครึ่งพายุก็ยังไม่มีทีท่าจะหยุด เพื่อนคนหนึ่ง พูดขึ้นมาเป็นนัยประมาณว่า "เป็นเพราะพวกเราเจอของดีเข้ารึเปล่า" แล้วเพื่อนอีกคนก็สวนขึ้นมา "พวกเราที่ไหน ...(ตัวดิฉัน ขออนุญาตไม่บอกชื่อนะค่ะ) คนเดียวต่างหาก" แล้วทุกคนก็มองมาที่ฉัน... "อะไร พูดยังกะไม่เคยปีนพระธาตุ วันแถวเชียงแสนก็ไปมาหมดแล้วนี่หว่า"... ฉันเถียง แต่สุดท้ายก็ต้องยกมือไหว้ขอโทษ ขอขมา และพูดถึงจุดประสงค์ที่ต้องปีนขึ้นไป ถึงแม้จะเป็นแค่คำพูดเบาๆ (เพราะอายคนในร้าน) ไม่ได้มีพิธีจุดธูปขอขมา หรือมีเครื่องเซ่นอะไร เมื่อเสร็จสิ้นการขอขมาไม่นาน พายุก็สงบลง ฉันและเพื่อนๆเดินทางออกจากอำเภอเชียงแสนทันทีที่ฝนหยุดตก  เมื่อออกจากเขตอำเภอเชียงแสน เข้าเขตอำเภอแม่จัน ถนนแถวแม่จันแห้งแล้งมาก เหมือนฝนไม่ตกมาสามเดือน!!!!!!!! หลายคนคงอยากเห็นรูปวัดธาตุเขียวใช่ไหมค่ะ หึๆๆๆๆๆ บอกได้เลยค่ะ ไม่ใช่ถ่ายไม่ติด แต่ไม่มีใครถ่ายได้เลย เพราะ4 คน กล้องเสียพร้อมกันหมด จากคุณ : อศิธารา (อศิธารา) เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 23:46:27