ความคิดเห็นที่ 1 [ต่อ]                ทำไมเธอถึงตกเป็นรองผู้ชายคนนี้ก้าวหนึ่งเสมอนะ ครั้งนี้ก็เหมือนกันดูเถอะขนาดเธอตั้งปณิธานเอาไว้ว่าต้องไม่กินอะไร แต่ก็อดตบะแตกไม่ได้เมื่อเห็นอาหารทะเลสดๆที่เขาสั่งมาซะเต็มโต๊ะ                “อร่อยมั๊ยครับ” เสียงของชายหนุ่มเรียกหัวโขนที่หญิงสาวถอดวางเอาไว้ข้างโต๊ะนับตั้งแต่เห็นอาหารตรงหน้า กลับขึ้นมาใส่อีกครั้ง               “ก็งั้นๆค่ะ หวานอิ่มแล้ว” เมื่อได้ยินคำตอบของหญิงสาว อชิตะก็อดจะขำกับท่าทางของเธอไม่ได้                ...นี่ขนาดงั้นๆ คุณเธอยังฟาดซะเรียบ นี่ถ้าอร่อยจะขนาดไหนกันล่ะครับ...               “ถ้าคุณอิ่มแล้วก็ดีครับ เราจะได้ไปกันต่อ” คำพูดของอชิตะเล่นเอาชาลิกษถึงกับหูผึ่ง               ...ไหนว่ากินเสร็จแล้วจะรีบกลับไปคุยเรื่องงานไม่ใช่เหรอยะ...               “เดี๋ยวค่ะคุณอชิตะ ไหนเราตกลงกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่ากินแล้วต้องรีบไปคุยกันต่อเรื่องงาน จะได้เคลียร์ให้มันเสร็จๆไป” อีกฝ่ายเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย ก่อนจะตวัดตาคมมาจ้องมองคนหน้าหวานที่หวานเหมือนชื่อด้วยมาดนิ่งๆ               “ผมไม่เคยบอกว่ารีบกินแล้วจะรีบกลับ มีซักคำเหรอครับที่ผมพูด” ชาลิษาเม้มปากอย่างขัดใจ ที่เสียรู้คนเจ้าเล่ห์อีกหน               “ไม่มีค่ะ” กัดฟันครอดด้วยความโมโห แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มกริ่มออกมา ช่างเป็นภาพที่ขัดลูกตาคนพูดเสียจริง               “ถ้างั้นก็ดีเลย ผมอยากมาเที่ยวทะเลตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสซักที วันนี้ขอเกงานซักวันก็แล้วกัน”               “แล้วคุณไม่คิดจะถามหวานเลยเหรอคะ ว่าหวานว่างที่มาเที่ยวกับคุณรึเปล่า” ชาลิษาพูดอย่างหมั่นไส้ ผู้ชายอะไรเอาแต่ใจชะมัด!               “ผมรู้ว่าคุณว่างอยู่แล้ว นอกจากงานของผม คุณคงไม่ได้รับงานอื่นอีก ฉะนั้นวันนี้เราก็ฟรีด้วยกันทั้งคู่ จริงมั๊ยครับคุณหวาน” ดวงตาคมจ้องมองดวงหน้ารูปไข่ไม่วางตา จนเป็นเธอเองที่ต้องหลบสายตา ด้วยความรู้สึกร้อนวูบวาบที่หน้ายังไงพิกล              “ถ้างั้นวันนี้ซักวันก็ได้ค่ะ หวานจะยอมสงบศึกกับคุณอชิตะ”               “วันนี้ไม่มีคำว่านายจ้างกับลูกจ้างครับ คุณหวานเรียกผมว่าบ๊วยเค็มเหมือนตอนที่อยู่กับคุณรีก็ได้” คำพูดของคนตัวโตเล่นเอาเธอแทบสำลักน้ำ ใบหน้าหวานยิ้มแห้งๆออกมา ไม่คิดว่าหนุ่มคนนี้จะได้ยินที่เธอกับเลขาเจ้าระเบียบของเขาแอบเมาท์กันสนุกปาก               “พี่รีคะ ตอนที่เจ้านายของพี่เค้าคลอดออกมานี่แม่ของเค้าลืมเอาต่อมอารมณ์ใส่ไว้บนหน้าเหรอคะ ถึงได้ตีอยู่แค่หน้าเดียว” สุรีรัตน์อดขำกับความคิดของแม่สาวคนนี้ไม่ได้ ใครหนอช่างเจรจาได้อย่างแม่สาวคนนี้บ้าง              “หน้าอะไรคะ?”              “ก็หน้ายักษ์ไงคะพี่” แล้วทั้งสองก็แอบหัวเราะกันเบาๆ โดยหารู้ไม่ว่าคนที่ถูกลากไปพูดเป็นประเด็นอยู่นั้น ยืนนิ่งอยู่หลังบานประตูนอกห้องทำงานตัวเอง เงี่ยหูฟังบทสนทนาอย่างตั้งใจต่อไป              “แล้วน้องหวานรู้รึเปล่าคะ ว่าคุณอชิตะเค้ามีชื่อเล่นด้วยนะ” เมื่อเห็นว่าคุยกันถูกคอ เรื่องราวต่างๆที่เกี่ยวกับเจ้านายสุดโหดของเธอก็เริ่มพรั่งพรูออกมาจากปากอิ่มๆนั่น              “นายหน้าเลือดนั่นมีชื่อเล่นด้วยเหรอคะ ไม่ยักรู้ นี่พี่รีอย่าบอกนะคะ ว่าตอนอยู่ที่คฤหาสน์บ้านทรายทอง เจ้าคุณพ่อกับเจ้าคุณแม่ของเค้าจะเรียกว่า คุณหนูอชิ... น่ะ” พูดเองก็ขำเอง เมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อแฝงแววโหด ต้องทำตัวเหมือนลูกแมวน้อยคอยอ้อนแม่นมและคุณหญิงย่าอยู่ในคฤหาสน์หลังงาม ข้อสันนิษฐานของเธอเล่นเอาคนที่แอบฟังอยู่อดยิ้มตามไม่ได้              ...นี่เธอคิดได้ยังไง คฤหาสน์ทรายทอง ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เขาก็สมควรที่จะเป็นชายกลาง ไม่ใช่ชายน้อยเหมือนที่เธอกำลังพูดอยู่ตอนนี้...              “อุ๊ย! น้องหวานนี่คิดอะไรพิเรนทร์ไปได้” น้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “คุณอชิตะน่ะ เค้าชื่อว่าคุณบ๊วย แต่ไม่ค่อยมีใครรู้จักชื่อนี้หรอกนะคะ เพราะว่าชื่อนี้สงวนไว้สำหรับคนสนิทเท่านั้น”              “อ้อ...ที่แท้ก็บ๊วยเค็มนี่เอง มิน่าล่ะทำอะไรก็ถึงไม่ถูกใจไปซะหมด ก็หวานกะเค็มมันเข้ากันได้ที่ไหนล่ะ จริงมั๊ยล่ะคะพี่รี” คนพูดทำหน้าเหมือนเห็นสวรรค์ เมื่อคิดถึงเหตุผลที่ไม่ค่อยลงรอยของเธอกับนายจ้างคนนี้ซักเท่าไหร่              “หึๆๆ ก็คิดไปได้นะคะน้องหวาน ระวังก็แล้วกัน อย่าให้มันได้กลายเป็น ‘บ๊วยหวาน’ เชียวล่ะ คราวนี้ก็อร่อยกันเลยทีเดียว” สุรีรัตน์พูดอย่างอารมณ์ดี บางทีมีคนอารมณ์ขันอย่างชาลิษามาอยู่ที่นี่ก็ดีไปอย่าง ที่ทำงานจะได้มีสีสันขึ้นมาบ้างไม่ใช่มีแต่ขาวกับดำเหมือนอย่างทุกวันนี้              “ไม่มีทางหรอกค่ะพี่รี No way หวานเอาหัวเป็นประกัน ถ้าวันไหนที่หวานญาติดีกับนายบ๊วยเค็มขึ้นมาละก็ ฟ้าคงถล่มแล้วล่ะค่ะ คิกๆๆ”              “วันนี้ฟ้าไม่ยักถล่ม แปลกจริงๆ” เสียงทุ้มๆดังขึ้นแข่งกับเสียงลมที่พุ่งเข้ามาปะทะใบหน้า ชาลิษาชายตามองผู้ชายที่สวมเสื้อกล้ามสีขาวอวดรูปร่างสมส่วน แล้วคลุมทับไว้ด้วยเสื้อเลสีสันสดใสข้างนอก กางเกงสแล็คที่ใส่มาตั้งแต่อยู่กรุงเทพถูกแทนที่ด้วยกางเกงขาสามส่วน ที่เจ้าตัวหาซื้อแถวชายหาดจนครบชุด ...มันน่าหมั่นไส้จริงๆ... ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าไอ้ที่เขาพูดอยู่มันตั้งใจพูดกระทบเธอชัดๆ แต่เมื่อกี้นี้ไม่รู้ผีห่าซาตานตัวไหนเข้าสิง จนทำให้เธอยอมพูดสงบศึกกับตานี่ออกไปจนถูกลากขึ้นเรือเร็วมุ่งสู่เกาะสีชังที่อยู่เบื้องหน้าขณะนี้              “ถึงแล้วก็รีบๆเที่ยวนะคะ อย่าลืมว่าเราต้องไปเคลียร์งานกันต่อ” หญิงสาวพูดขึ้นมาขณะที่เรือลดความเร็วลง เมื่อเข้าใกล้ชายหาดจนกลายเป็นนิ่งสนิท แล้วจากนั้นลูกเรือทั้งสองก็กระโดดลงเดินตรงเข้าหาฝั่งทันที ด้วยความที่ไม่ได้พักผ่อน กอปรกับแดดแรงๆของชายทะเลทำเอาชาลิษาถึงกับหน้ามืดเมื่อพยุงตัวขึ้นเพื่อกระโดดลงจากเรือ              “อ้าวคุณหวาน เป็นอะไรน่ะ!” ยังไม่ทันขาดคำ ร่างบางก็ที่ยืนอยู่ตรงกาบเรือก็โงนเงนจนร่วงลงมาข้างๆ ดีที่อชิตะสังเกตเห็นก่อนจึงปรี่ไปรับได้ทันก่อนที่จะร่วงลงน้ำไป บัดนี้ร่างเล็กๆของเธอถูกแขนแข็งแรงโอบอุ้มเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าสวยๆแนบชิดกับแผงอกจนคนที่กำลังจะหมดสติรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของคนที่กำลังอุ้มเธออยู่ขณะนี้              “หวานไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะคุณบ๊วย ปล่อยหวานลงเถอะ” พูดพลางก้มหน้างุด ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาคมที่จ้องมองอยู่อย่างกรุ้มกริ่ม แทนที่พ่อหนุ่มร่างหนาจะปล่อยหญิงสาวลง เขากลับกระชับแขนเข้าอีก ทำให้ร่างน้อยๆนั่นเบียดเสียดกับอกกว้างจนแทบจะหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกันเสียให้ได้             “เอ๊ะ! ปล่อยหวานนะคะ หวานเดินเองได้” ชาลิษาทำหน้ามุ่ย ดิ้นขลุกขลักไปมา แต่แรงเท่ามดของคนตัวเล็กไม่ได้ก่อปัญหาให้หนุ่มหน้าหยกที่อมยิ้มอยู่แต่อย่างใด รายนั้นไม่ใส่ใจแถมยังลดความเร็วในการเดินให้ช้าลงจนกลายเป็นอ้อยอิ่งแทน เมื่อมาถึงชายฝั่งอชิตะค่อยๆปล่อยหญิงสาวลงสู่พื้น ทันทีที่เท้าน้อยๆสัมผัสกับพื้นทรายละเอียด ชาลิษาก็รีบดีดตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงอย่างทันทีทันใด             “กลัวผมเหรอครับ?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น เมื่อเห็นสาวเจ้ารีบกระโดดออกห่างตัวเองอย่างกับเป็นตัวเชื้อโรคก็ไม่ปาน             “ไม่ได้กลัวค่ะ”             “ไม่ได้กลัวแล้วทำไมถึงไปอยู่ไกลอย่างนั้นล่ะ” พูดพลางหันไปมองหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนห่างออกไปไกล             “ไม่ได้กลัวแต่ไม่ไว้ใจ” แล้วก็รีบวิ่งเหยาะๆออกไปข้างหน้าทิ้งให้ชายหนุ่มยืนยิ้มกริ่มอยู่ด้านหลังเพียงผู้เดียว             ...อยากจะบ้าตาย ทำไมเธอถึงคิดอะไรพิเรนทร์กันนายบ๊วยเน่านั่นนะ ยัยหวาน อย่าลืมสินายนั่นเป็นตัวอันตรายอันดับหนึ่งเลยนะ อย่าคิดเด็ดขาด!...               “มาทางนี้ดีกว่าครับคุณหวาน ผมว่าร้านนี้สวยกว่าเยอะ” เสียงเรียกของอชิตะดึงความสนใจของหญิงสาวที่กำลังง่วนอยู่กับการเลือกซื้อของฝากจุกจิกตามประสาสาวๆที่ทนเห็นของสวยงามไม่ได้ให้หันมามองร้านที่ชายหนุ่มนำเสนอ  ชาลิษาเหลือบมองบรรยากาศหน้าร้านที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมาย ดูเหมือนจะเป็นร้านที่ได้รับความนิยมจากนักท่องเที่ยวอย่างมาก  แล้วพลันสายตาเธอก็ปะทะกับสร้อยคอไม้ดูเก๋ไก๋ ที่ไม่เห็นวางขายร้านไหนมาก่อน ไม่รอช้าร่างบางของชาลิษาก็เดินตรงแน่วเข้าไปยังร้านที่ชายหนุ่มแนะนำทันที              “พี่คะๆ หวานขอดูสร้อยเส้นนั้นหน่อยค่ะ” มันช่างเป็นเรื่องที่ลำบากยิ่งในการเลือกซื้อของ เมื่อลูกค้าในร้านเยอะเสียจนแทบจะเดินชนกัน แถมเจ้าของร้านยังมีอยู่คนเดียว จึงทำให้วันนี้ดูวุ่นวายเหลือเกิน              “น้องหยิบลงมาเลยครับ ตามสบาย พอใจเมื่อไหร่ค่อยจ่ายตังค์” เสียงชายเจ้าของร้านตะโกนสวนเข้ามาในร้านท่ามกลางเสียงจ๊อกๆแจ๊กๆมากมาย ในเมื่อเจ้าของร้านอนุญาตมาแล้ว หญิงสาวก็เอื้อมมือไปหยิบสร้อยที่ห้อยอยู่ด้านบนทันที แต่ด้วยความสูงที่เกินเอื้อมทำให้เธอได้แต่ยื้อสุดตัวอยู่อย่างนั้น จนต้องเป็นภาระให้กับหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังต้องเอื้อมแขนไปหยิบให้อย่างทุลักทุเล             “เส้นไหนครับ” สุ้มเสียงที่ดังอยู่บนหัวเธอ ทำเอาหญิงสาวขนลุกไปทั้งตัว ก็เล่นมายืนทาบทับด้านหลังจนสัมผัสได้ถึงไออุ่น นี่เขาจำเป็นหรือว่าแกล้งกันแน่...             “เส้นซ้ายค่ะ” บอกด้วยใจระส่ำ อยากจะกลั้นหายใจแล้วหนีไปจากตรงนี้ซะเดี๋ยวนั้น แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อถูกปิดกั้นทางออกจากแขนล่ำสันที่ยืดออกมาพิงกับฝาผนังเอาไว้ตรงมุมห้อง             “แต่ผมว่าเส้นขวาสวยกว่านะ” เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบสร้อยอีกเส้นหนึ่ง จึงทำให้ร่างทั้งสองแนบชิดกันมากขึ้น            “อะ เอ่อ หวานเอาเส้นขวาก็ได้ค่ะ คุณบ๊วยถอยออกไปได้แล้ว หวานจะจ่ายตังค์” ชาลิษาก้มหน้างุดดันแขนเจ้าปัญหาออกไปให้พ้นทาง จึงไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผุดพรายขึ้นมาบนใบหน้าเข้มอย่างถูกใจ จากคุณ : Miss-Anonymous เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 16:31:05

ความคิดเห็นที่ 2 [ต่อ]              ไม่รู้ว่าความรู้สึกอยากแกล้ง อยากอยู่ใกล้แม่สาวหน้าจิ้มลิ้มนี่มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่รู้ตัวอีกทีมันก็ถลำใจไปแล้วทั้งดวง เขายอมรับว่าตั้งแต่อ้อนแต่ออกมาจนถึงอายุครบสามสิบเอ็ด ยังไม่เคยถูกใจสาวใดเหมือนแม่สาวคนนี้มาก่อน ทั้งที่หน้าตาท่าทางของเธอก็ไม่ได้ดีไปกว่าผู้หญิงที่เขาเคยผ่านๆมาซักราย บางทีทั้งชีวิตของเขาอาจจะยังไม่เจอใครเหมือนเธอมาก่อนก็เป็นได้ ...แม่สาวช่างเจรจา...              “ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมจ่ายเอง” อชิตะรีบคว้าข้อมือเรียวกลับมาแล้วยื่นธนบัตรสีแดงไปให้เจ้าของร้านแทน ชาลิษาหันขวับมามองอย่างเอาเรื่อง แต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านยังคงยิ้มยั่วพร้อมกับยัดธนบัตรใส่มือของเจ้าของร้านเป็นพัลวัน             “ไม่ต้องหรอกค่ะ อันนี้สร้อยของหวานเดี๋ยวหวานซื้อเอง” แล้วรีบดึงมือออกมาจากเกาะกุม ชายเจ้าของร้านมองหน้าหนุ่มสาวสลับกันไปมาอย่างขันๆ             “โธ่น้องครับ ก็ให้แฟนซื้อให้นั่นแหละดีแล้ว น่ารักดีออก...เนอะ” พลางหันไปหลิ่วตาให้กับชายหนุ่มเป็นเชิงรู้กัน อีกฝ่ายไม่ปฏิเสธแต่กลับยอมรับออกมาอย่างหน้าชื่นตาบาน             “ครับ”             ชาลิษารีบยกมือยกไม้ขึ้นมาโบกไปมาอย่างรวดเร็ว หน้าตาตื่นบ่งบอกความตกใจเป็นที่สุด ที่จู่ๆก็ถูกยัดเยียดความแฟนให้กันซะอย่างนั้น            “โอ้ย...เค้าไม่ใช่แฟนหวานหรอกค่ะพี่ อันที่จริงเค้าเป็นเจ้านายตะหาก” เจ้าของร้านหรี่ตามองอย่างรู้ทัน พลางยิ้มกว้างออกมาเป็นเชิงล้อเลียน            “แหม...น้องครับ นี่ขนาดไม่ได้เป็นแฟนนะ ยังดูแลขนาดนี้ นี่ถ้าเจ้านายพี่เค้าเป็นแบบเจ้านายน้องบ้าง พี่คงรักตายเลย”            “ผมก็หวังให้เป็นอย่างนั้นแหละครับ” สิ้นเสียงของพ่อหนุ่มเจ้าเล่ห์ หญิงสาวก็รีบหันขวับมามองอย่างไม่เชื่อหู แต่พอเห็นยิ้มมุมปากหยักของคนพูด ใจก็กลับเต้นไม่เป็นระส่ำขึ้นมาเสียเอง รู้สึกเหมือนกับจะหายใจไม่ออกจนต้องรีบเดินออกไปนอกร้านเพื่อสูดออกซิเจนเพิ่ม            “อ้าวๆๆ เขินจนหนีไปโน่นแล้วน่ะ รีบตามไปสิพ่อหนุ่ม อารมณ์อย่างนี้ง้อแป็บเดียวก็หาย เชื่อพี่” ว่าแล้วก็รีบดันไหล่ของคนร่างสูงให้รีบตามคนตัวเล็กออกไปนอกร้าน อชิตะหันมาพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณให้เจ้าของร้านก่อนจะรีบวิ่งเหยาะๆตามแม่สาวปากดีออกไปทันที           “อ้าว จะไปไหนน่ะคุณ” เสียงเรียกของคนที่เป็นตัวอันตรายต่อหัวใจดังไล่หลังเข้ามาจนกระชั้นชิด ขาเรียวรีบก้าวให้เร็วขึ้นเพื่อทิ้งช่วงห่างคนข้างหลัง แต่กลับไร้ผลเมื่อร่างสูงล่ำของคนที่เดินตามมาเดินมาขวางหน้าเธอเอาไว้จนแทบจะชนเข้ากับอกกว้าง          “โอ้ย! คุณทำบ้าอะไรเนี่ย!” ชาลิษาตวัดตาเขียวปั้ดขึ้นไปมองใบหน้าคมสันที่ยืนยิ้มน้อยๆด้วยความรู้สึกแปลกๆที่หัวใจ          “ก็คุณไม่ยอมหยุด” ไม่พูดเปล่า เขากลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้านวล จนคนที่แหวเมื่อซักครู่นี้ก้าวถอยแทบไม่ทัน          ...ตาบ๊วยบ้า! เห็นชั้นแกล้งสนุกก็แกล้งเอาแกล้งเอา อย่าให้ถึงทีชั้นบ้างล่ะ...          “หวานจะกลับแล้ว ถ้าคุณบ๊วยอยากอยู่ต่อก็เชิญนะคะ แต่หวานขอตัวก่อน” ชาลิษารีบเดินอ้อมไปอีกทาง  แต่ก็ถูกร่างหนาเดินมาบังเอาไว้          “จะกลับก็กลับด้วยกันสิครับ ยังไงก็มาด้วยกันแล้ว” อชิตะพูดอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับพาหญิงสาวเดินไปยังท่าเรือของเกาะ ชาลิษาเดินตามไปโดยเร็ว ไม่อยากอยู่กับคนเจ้าเล่ห์คนนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะเธอก็ชักไม่มั่นใจเสียแล้วว่าจะทำตามคำสั่งของสมอง โดยไม่ฟังหัวใจไปได้นานอีกซักเท่าไหร่            คลื่นลมสูงใหญ่ดูน่ากลัวลูกแล้วลูกเล่าถาโถมซัดเข้าหาฝั่งอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด ท้องฟ้ามืดครึ้มไปด้วยเมฆสีดำก้อนมหึมา ชาลิษามองภาพเบื้องหน้าแล้วแทบอยากจะร้องไห้ เมื่อกี้ฟ้ายังโปร่งๆไม่มีทีท่าเป็นอย่างนี้มาก่อน แล้วทำไมไอ้พายุบ้ามันจะต้องมาเข้าตอนนี้ ตอนที่อยู่กับนายคนไม่น่าไว้ใจสองต่อสองด้วยนะ...           “สงสัยคืนนี้เราคงต้องนอนที่นี่แล้วล่ะครับ” เพื่อนร่วมชะตากรรมติดเกาะพูดขึ้นมาลอยๆ เมื่อเห็นฟ้าฝนเป็นใจ เอ๊ย! รุนแรงขนาดนี้           “เราจะไม่นอนที่นี่เด็ดขาดค่ะ ยังไงหวานก็ต้องกลับกรุงเทพให้ได้ คุณคอยดูเถอะ” ชาลิษาดีดตัวขึ้นมาจากโซฟารับรองของโรงแรมแห่งหนึ่งบนเกาะ ที่ทั้งสองตกลงใช้มันเพื่อหลบพายุชั่วคราว แต่เห็นได้ชัดว่าพายุคงหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่แคล้วคืนนี้เธอคงได้เป็นกลายชาวเกาะไปอย่างแน่นอน แต่จะให้ติดอยู่กับนายบ๊วยเน่าแค่สองคน มันคงไม่น่าไว้วางใจซักเท่าไหร่ ยังไงเธอก็ขอลองหาทางออกดูก่อนก็แล้วกัน           “ก็ตามสบายครับ เชิญคุณกลับเถอะ ยังไงคืนนี้ผมก็จะอยู่ที่นี่” ไม่พูดเปล่าร่างสูงโปร่งก็ยันตัวเองขึ้นจากโซฟา แล้วเดินไปทางรีเซฟชั่นเพื่อเปิดห้องทันที           “เชอะ! นึกว่าจะกลัวเหรอ ถ้าชั้นกลับได้นายอย่าง้อก็แล้วกัน” บ่นเสร็จคนตัวเล็กก็เดินไปยังส่วนที่ให้บริการลูกค้าสำหรับท่องเที่ยว ไม่นานเธอก็ต้องเดินคอตกกลับมาเมื่อไม่มีเรือลำใดยอมออกจากฝั่งเลยแม้แต่ลำเดียว           อชิตะมองภาพนั้นอย่างขันๆ เมื่อเห็นใบหน้าหมองของคนปากเก่งหดเหลือแค่สองนิ้ว ร่างเล็กๆค่อยๆเดินกลับมายังโซฟาตัวเดิมอย่างผิดหวัง           “ไงครับคุณหวาน เรือจะออกกี่โมง”           “ถ้าไม่ถาม ก็ไม่มีใครว่าอะไรนะคะ” หญิงสาวย้อนขึ้นมา ใบหน้าสวยกลายเป็นบอกบุญไม่รับขึ้นมาทันทีทันใด จนอีกคนอดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้           “ผมว่าคุณรีบไปจองห้องก่อนดีกว่า ไม่ใช่ละครนะครับ ที่จะเหลือห้องเดียวแล้วต้องนอนด้วยกัน เมื่อกี้ที่ผมไปเปิดห้อง เห็นห้องว่างก็ยังเหลืออยู่ตั้งเยอะ คุณรีบไปดูดีห้องดีๆเอาไว้ดีกว่า ก่อนที่จะมีคนตัดหน้าไปซะก่อน” สิ้นเสียงของอชิตะ ใบหน้าซีดของคนฟังเมื่อซักครู่นี้ก็เปลี่ยนเป็นแดงเรื่อ กลัวว่าจะต้องได้นอนห้องเดียวกับเขา จนลืมคิดไปว่าโรงแรมนี้ยังมีอีกตั้งหลายห้องที่ยังเหลือ          ...ฉลาดน้อยซะแล้วหนอเรา...          “แล้วคุณพักห้องไหนล่ะ” เสียงเอาแต่ใจของหญิงสาวดังขึ้นหลังจากใช้สมองคิดวิเคราะห์มาแล้วอย่างดีเยี่ยม          “ห้องห้าศูยน์ห้า ทำไมเหรอครับ หรือว่าเปลี่ยนใจอยากมานอนกับผมแล้ว” ทั้งสายตาทั้งท่าทางกรุ้มกริ่ม มันทำให้ชาลิษาทั้งหมั่นไส้ ทั้งใจเต้นระส่ำ ...นี่มันใช่นายบ๊วยเน่าจริงเหรอ มาโหมดนี้ทำตัวไม่ถูกเลยวุ้ย! ใครก็ได้ช่วยพานายบ๊วยเน่าคนเดิมกลับมาที อย่างนี้เห็นแล้วใจมันแกว่งพิกล...          “โทษทีนะคะ นั่นคงไม่ใช่หวานแล้วล่ะค่ะ ที่ถามเนี่ย ก็เพราะจะได้จองห้องใกล้ๆกัน ไม่ใช่ไปนอนด้วยกัน รู้ไว้ซะด้วยนะคะ คุณบ๊วย” ...เค็ม ก็ได้แต่คิดอยู่ใจใน ไม่กล้าพูดออกไป เพราะกลัวว่าจะไปกระทบกับงานที่นำมาเสนอให้ในวันนี้ เหตุที่เธอต้องเลือกห้องที่ใกล้กับคนตาระยิบระยับก็เพราะโรคกลัวผีจนขึ้นสมองของเธอนี่แหละที่เล่นงานอยู่ตอนนี้  มันถือเป็นอีกหนึ่งปมด้อยของผู้หญิงปากเก่ง ที่อยากจะแก้ไขซะเหลือเกิน แต่ไม่รู้เป็นไง พยายามเท่าไหร่ก็ไม่เคยสำเร็จผลซักที           “ก็แล้วไป แล้วนี่ได้ห้องแล้วรึยังครับ” ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าแถวนั้นจะไม่มีห้องว่างเหลืออยู่ หญิงสาวไม่รอช้ารีบไปยืนยันห้องกับรีเชฟชั่นสาวสวยทันที เป็นอันว่ายังไงคืนนี้เธอก็ต้องร่วมหอลงโรง(แรม) กับผู้ชายมาดเข้มคนนี้จนได้ ...เฮ้อ...กรรมของเวรแท้ๆ...           เมื่อมาถึงหน้าห้องห้าศูนย์ห้า และห้าศูนย์หกที่อยู่ตรงข้ามกัน ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าไปห้องใครห้องมันด้วยอารมณ์ที่แตกต่าง อชิตะอดดีใจลึกๆไม่ได้ ที่มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกับยัยปากเก่งสองต่อสองทั้งวัน นี่ถ้าเขาไม่คิดอยากจะแกล้งใครบางคนก็คงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดขนาดนี้ ขาดงานวันสองวันก็ถือว้าคุ้มทุนแหละวะ...          ส่วนทางด้านอีกคนก็เดินไปเดินมาในห้องของโรงแรมราวกับหนูติดจั่น พยายามคิดว่าจะเอายังไงกับชีวิตหลังจากนี้          ...หรือว่าเราจะเดินไปบอกเลยว่ากลัวผี นอนคนเดียวไม่ได้  อ๊ะ! อย่างนั้นก็เสียฟอร์มหมดสิ ไม่ได้ๆ ต้องหาคำพูดใหม่ แล้วจะพูดยังไงดีล่ะ...          หลังจากที่ตรึกตรองอยู่นานต่อมกลัวผีก็เริ่มทำงานอีกครั้ง เมื่อแสงอาทิตย์อัสดงลับไปตามขอบทะเลท่ามกลางพายุที่ยังไม่สงบ ความมืดบวกความวังเวงของบรรยากาศค่อยๆคืบคลานเข้ามา จนคนกลัวผีทนไม่ได้ละทิ้งทิฐิทั้งหมดพาร่างเล็กๆของตัวเองมาหยุดอยู่ตรงประตูหน้าห้องของอีกฝั่ง           เสียงเคาะประตูดังขึ้น ตามด้วยใบหน้าฉงนของผู้ที่ปรากฏตัวเบื้องหลังประตู ชาลิษาได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ไป           “ห้องมีปัญหาเหรอครับ?” ชายหนุ่มในสภาพเปลือยท่อนบนอวดหุ่นแข็งแรงที่มีหยดน้ำเกาะพราวทั่วร่าง ส่วนท่อนล่างก็ใช้แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันเอาไว้กันสายตาซุกซนของใครบางคน ถามออกมาด้วยความสงสัย           ภาพตรงหน้ามันทำให้หัวใจของหญิงสาวเริ่มทำงานผิดปกติ พยายามจะไม่มองตรงๆเพราะทนเห็นสายตาคม บวกกับหุ่นล่ำนั้นไม่ไหว ไอ้คำพูดที่เตรียมมามันก็ดันลืมขึ้นมาซะเฉยๆ จากที่เคยเก่งๆ บัดนี้กลับกลายเป็นใบ้กินไปซะอย่างนั้น           “หือ...ว่าไงครับคุณหวานห้องมันมีปัญหาเหรอครับ” เมื่อเห็นท่าทางอ้ำๆอึ้งๆของคนตรงหน้า ที่มาพร้อมกับใบหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นสภาพของตน ก็อดที่จะหยอกเอินตามประสาผู้ชายที่มั่นใจในรูปร่างตัวเองไม่ได้           ...ก็คนมันมีดีโชว์นิดโชว์หน่อยจะเป็นไรไปครับ...           “คะ คือ...หวานอยากอาบน้ำน่ะค่ะ แต่ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนไม่รู้ทำยังไง เผื่อคุณบ๊วยมีคนรู้จักอยู่แถวนี้จะได้พอหาให้ได้บ้าง” ...โอ๊ย! อยากจะกัดลิ้นตัวเองตายค่ะ ไม่รู้พูดออกไปได้ยังไงกัน...           “เรื่องนี้เองเหรอครับ ผมว่าไม่น่ามีปัญหานะ เพราะเมื่อกี้ตอนอยู่ข้างล่าง ผมเห็นเหมือนกับมีร้านขายของฝาก พวกเสื้อผ้าก็มีอยู่ คุณหวานจะลงไปซื้อตอนนี้เลยมั๊ยครับ” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ           “เอ่อ...แล้วคุณบ๊วยเสร็จธุระรึยังคะ” พูดพลางมองไปยังอกกว้างอย่างหวั่นใจ คนฟังพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยไม่ลืมที่จะเชื้อเชิญสาวน้อยแก้มแดงเข้ามานั่งรอในห้อง           “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณบ๊วย เดี๋ยวหวานรออยู่ที่ห้องก็ได้ เสร็จแล้วคุณบ๊วยค่อยเรียกหวานอีกที” สิ้นเสียงคนตัวเล็กก็รีบวิ่งฉิวกลับห้องไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คนที่ยืนค้ำประตูมองดูอย่างเอ็นดู จากคุณ : Miss-Anonymous เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 16:38:12

ความคิดเห็นที่ 3 [ต่อ]            หลังจากที่เดินเป็นเพื่อนเลือกซื้อชุดจนขาลากเพราะคุณเธอเล่นเบ้ปากใส่แทบทุกชุดที่พนักงานร้านเสนอขาย ชุดนั้นโป๊ไป ชุดนี้สั้นไป จนในที่สุดเธอก็ต้องจำยอมซื้อเป็นชุดแส็กสั้นคล้องคอผ้าพลิ้วๆลายดอกไม้มาจนได้ เหตุก็เพราะร้านทั้งร้านมันเป็นแนวชาวเกาะ ไอ้ที่มีอยู่ก็จะเป็นเกาะอกเสียส่วนมาก จึงต้องทำใจเลือกชุดนี้มาด้วยความจำยอม            “ถ้างั้นเดี๋ยวคุณหวานไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยแล้วกันครับ เสร็จแล้วจะได้หาอะไรกินกัน” พูดเสร็จก็คว้ากุญแจมาเปิดประตูห้องทันที            “เดี๋ยวก่อนค่ะคุณบ๊วย!” อชิตะชะงักกึ่ก หันมามองคนพูดด้วยความฉงน            “มีอะไรเหรอครับ”           “เอ่อ...คือหวานกลัวตอนที่หวานอาบน้ำแล้วโจรมันจะเข้ามาขโมยของน่ะค่ะ ยังไงหวานรบกวนคุณบ๊วยช่วยเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนหวานตอนหวานอาบน้ำได้มั๊ยคะ?” พูดไปด้วยใจระทึก เกิดมาตั้งยี่สิบห้าปียังไม่เคยชวนผู้ชายเข้าห้องมาก่อนในชีวิต แต่ครั้งนี้ขอซักครั้งเถอะ ถ้าให้อยู่คนเดียวชีวิตเธอคงจะลาลับแน่ๆ            คิ้วเรียวขมวดมุ่นเป็นเชิงตรึกตรองก่อนจะคลายมันออกแล้วยิ้มบางๆให้กับหญิงสาว            “ได้สิครับ แต่อย่านานนักนะผมชักหิวแล้วสิ” อชิตะพูดเสร็จก็รีบถอนมือออกจากลูกบิดประตู ก้าวตามร่างเล็กๆเข้าไปยังประตูอีกฝั่งที่เปิดรออยู่ก่อนแล้วด้วยความรู้สึกขำๆ             ...กลัวคนหรือว่ากลัวผีกันแน่ครับ คนสวย...             ไม่นานนักหลังจากที่ร่างบางๆหายเข้าไปในห้องน้ำ เขาก็เผลอหลับไปบนเตียงนุ่มๆจนกระทั่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่โชยมาแตะที่จมูก อชิตะค่อยๆลืมตาขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลีย แต่แล้วก็สายตาก็ถูกสะกดด้วยภาพเบื้องหน้าจนแทบไม่อาจถอนได้                                        ...ผุดผ่องมองยั่วเย้า            ไหลหลง                                  ครวญใคร่หมายโฉมยง          หน่อน้อง                                  เปรียบปรานดั่งนางหงส์          ลงสู่ แดนดิน                                 งามยิ่งงามแช่มช้อง            เพริศพริ้ง พรรณนา...             “เสร็จแล้วค่ะคุณบ๊วย เราลงไปหาอะไรทานกันได้รึยังคะ” เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นมา เรียกสติของชายหนุ่มให้คืนมากลับมา ก่อนจะลอบถอนหายใจเพื่อปรับอารมณ์แปลกๆที่มันพุ่งขึ้นมาทิ้งไป             “ไปสิครับ” อชิตะยืดตัวเต็มความสูง พร้อมกับเดินเคียงคนร่างเล็กออกไปสู่ห้องอาหารชั้นล่างทันที             ถึงแม้ใบหน้าสวยจะแต่งแต้มเพียงบางๆ แต่ทว่ากลับสะกดสายตาหลายต่อหลายคู่ให้จ้องมองมาอย่างไม่วางตา เรียวขาเกรดเอก้าวฉับๆไปข้างหน้าอย่างมั่นคง สาวสวยในชุดแส็กคล้องคอแนวชาวเกาะเผยผิวผ่องยังคงไม่รู้สึกรู้สากับสายตาที่จ้องมาเป็นมัน อชิตะรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างไรบอกไม่ถูก หรือว่าเขาจะผิดเองที่เลือกชุดนี้ให้ อันที่จริงเขาน่าจะเลือกชุดคอเต่าสีแดงนั้นให้ท่าจะดี จะได้ไม่ต้องมาคอยกันท่าใครต่อใครมากมายขนาดนี้...             ไวเท่าความคิดมือหนาก็ตวัดเอวบางมาไว้ในอ้อมแขนหลวมๆ ชาลิษาตัวเกร็งขึ้นมา รีบหันมามองใบหน้าเข้มอย่างตกใจ             “คุณบ๊วยจะทำอะไรหวาน!” อีกฝ่ายได้แต่ทำหน้านิ่งๆ ก่อนจะบุ้ยปากไปทางสายตาพญาเหยี่ยวทั้งหลายที่จ้องตาเป็นมัน หญิงสาวเข้าใจในบัดดล แต่ก็ยังพยายามแกะมือปลาหมึกที่รวบเอวเธอเอาไว้ไม่ยอมหยุด             “เค้าก็แค่มอง ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย คราวนี้คุณบ๊วยปล่อยหวานได้รึยังคะ” ใบหน้าสวยเริ่มไม่สบอารมณ์กับท่าทีแปลกๆของผู้ชายตรงหน้า ไออุ่นจากปลายนิ้วที่ทาบทับอยู่ตรงช่วงบั้นเอว รู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าพาดผ่าน  มันทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ตอนนี้             “แค่มองผมก็ไม่ชอบ” ใบหน้าเข้มยังคงเรียบเฉยไม่ไหวติง ผิดกับคนฟังที่พวงแก้มใสเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ คำพูดของเขามันตีความได้แค่อย่างเดียวเท่านั้นจริงๆ...            “เอ่อ...หวานว่าเราหาที่นั่งดีกว่าค่ะ อยู่อย่างนี้มันอึดอัดยังไงไม่รู้” พูดพลางรีบจ้ำอ้าวไปข้างหน้าโดยไม่รอคนที่กำลังยืนยิ้มน้อยๆอยู่ซักนิด            ...เออแน่ะ บทจะเขินก็เขินขึ้นมาซะดื้อๆอย่างนี้ สงสัยต้องรุกฆาตเสียแล้วล่ะมั้ง...             บรรยากาศในร้านเต็มไปด้วยความผ่อนคลาย เสียงเพลงเพราะจากนักร้องหญิงชายคู่หนึ่งบนเวทีที่กำลังขับขานบทเพลงท่ามกลางเสียงฝนข้างนอกได้อย่างเข้ากัน เทียนจำนวนมากที่จุดอยู่ภายในร้าน ขับให้บรรยากาศดูคลาสสิกขึ้นมาอีกเท่าตัว            “เค้าแต่งร้านสวยจังนะคะ” หญิงสาวมองด้วยสายตาปลาบปลื้ม เธอเป็นคนชนิดที่เห็นการตกแต่งสวยๆจะอดสังเกตไม่ได้ เพราะงานของเธอก็ต้องใช้แรงบันดาลใจจากสิ่งพวกนี้เหมือนกัน            อชิตะเหลือบมองเสี้ยวหน้าของชาลิษาที่กำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศอย่างลืมตัว จนกระทั่งเจ้าของใบหน้าสวยหันมามอง สองสายตาประสานกันในทันใด และคนที่ต้องเป็นฝ่ายปราชัยหลบสายตาก่อนก็เห็นจะเป็นหญิงสาวพวงแก้มแดงระเรื่อคนนี้           “มีอะไรรึเปล่าคะ” พูดเสียงอ้อมแอ้มไม่กล้าหันขึ้นมาสบสายตาคมที่จ้องเอาจ้องเอา ราวกับว่าภาพตรงหน้าเป็นสมบัติล้ำค่าเสียอย่างนั้น            “สวยมากเลยครับ” สิ้นเสียงชายหนุ่ม ชาลิษาก็รู้สึกใจเต้นโครมๆ เกิดมายังไม่เคยมีใครมาชมกันซึ่งๆหน้าอย่างนี้มาก่อนให้ตาย...           “คุณบ๊วยพูดอะไรน่ะ” หญิงสาวอดหวั่นไหวไปกับคำพูดของพ่อหนุ่มหน้าหยกคนนี้ไม่ได้ แต่ก็ต้องวางฟอร์มจนถึงที่สุด           “ผมหมายถึงบรรยากาศที่นี่สวยจริงๆครับ” อชิตะพูดยิ้มๆ พลางเปลี่ยนสายไปมองรอบๆ คนฟังค้อนประหลักประเหลือก ด้วยความเข้าใจผิดนึกว่าชายหนุ่มชมตัวเองในตอนแรก           “งั้นก็แล้วไปค่ะ นึกว่าอะไร” น้ำเสียงงอนๆบวกกับท่าทางเฉยเมย ทำเอาอีกคนอดยิ้มออกมาไม่ได้           “งั้นก็สั่งอาหารเถอะครับ ผมหิวจะแย่อยู่แล้ว”             เป็นอันว่ามื้อค่ำใต้แสงเทียนนี้ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี จะเหลือก็เพียงแต่ราตรีอันน่าภิรมย์เมื่อฝ่ายหญิงทำท่าอ้อยอิ่งอยู่หน้าห้องอยู่นาน ลำบากให้คนที่ยืนส่งอยู่หน้าห้องต้องรอเป็นเพื่อน             “คุณหวานมีอะไรรึเปล่าครับ” ชาลิษาได้แต่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้าบอกเล่าความจริงที่น่าอายของเธอให้กับชายหนุ่มฟัง             “ฟังแล้วคุณห้ามหัวเราะนะคะ”             “ได้ครับ” อชิตะรับคำ            “คือหวานกลัวผอสระอี ไม่กล้าอยู่คนเดียว” สิ้นเสียงของดีไซเนอร์เว็บสาว คนหน้าเข้มก็อดจะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้ ที่สุดท้ายคนอวดเก่งก็ต้องยอมจำนนต่อความกลัว (ผี)             “ไหนรับปากแล้วไงว่าไม่หัวเราะ” คนพูดหน้าง้ำ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก จะเดินหนีเหมือนในนางเอกนิยายที่เขาทำกันก็ไม่ได้ เพราะเกรงว่าถ้าเดินจากที่ที่มีคนไปแล้วจะไปพบเจอกับบางอย่างที่ไม่ใช่คน คิดแล้วก็ขอบากหน้าอยู่กัดกับผู้ชายเอาแต่ใจคนนี้ต่อเสียดีกว่า             “ไม่หัวเราะครับ ไม่หัวเราะ ว่าแต่เราจะยืนคุยกันตรงหน้าห้องนี่อีกนานรึเปล่า ผมชักเมื่อยแล้วนะ” อชิตะเปลี่ยนอิริยาบถเพื่อไล่ความเมื่อยขบออกไป ชาลิษาเห็นดังนั้นก็นึกสงสาร จึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดในวินาทีนั้น             “ถ้าอย่างนั้นเราเข้าไปคุยกันในห้องหวานดีมั๊ยคะ” พลางกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก เมื่อเป็นคนเอ่ยปากชวนผู้ชายเข้าห้องดึกๆดื่นๆเป็นครั้งแรก            “คุณไม่กลัวแล้วเหรอ” ดวงตาสีนิลหรี่ลงมองอย่างวัดใจ            “ยังไงคุณก็น่ากลัวน้อยกว่า เอ่อ...สิ่งไม่มีชีวิตก็แล้วกัน” พูดจบก็ไขกุญแจเชื้อเชิญชายหนุ่มให้เข้าไปในห้องฝั่งตรงกันข้ามกับเขาทันที             ราวกับราตรีนี้จะเป็นใจให้คนที่นอนดึก ฟ้าหลังฝนมันช่างงดงามหาสิ่งใดมาเปรียบ ถึงแม้จะเป็นตอนที่ตะวันลาลับไปแล้วก็ตาม หมู่ดาวระยิบระยับทั่วฟ้ากำลังร้อยเรียงเรื่องราวของตัวเองในแต่ละวันที่ผันผ่านอยู่เต็มผืนฟ้าสีดำสนิท มันช่างงามจนคนที่ไม่ค่อยได้สัมผัสกับมันอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้             “คืนนี้เรานอนดูดาวกันดีมั๊ยคะ” อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ถามเพื่อฟังคำตอบ เพราะบัดนี้ร่างบางๆของคนถามกำลังนอนทอดกายอยู่ที่เก้าอีเปลที่จัดวางไว้ตรงเฉลียงที่ยื่นออกมาจากตัวห้องอย่างมีความสุข อชิตะมองตามยิ้มๆพลางแหงนมองดูดวงดาวบนท้องฟ้าที่ส่องแสงแข่งกันอย่างสวยงาม            ...นี่เราไม่ได้ดูดาวมานานแค่ไหนแล้วนะ...            “อุ้ย! เมื่อกี้คุณบ๊วยเห็นดาวตกมั๊ยคะ” เสียงเรียกของหญิงสาวคนเดิมเรียกสติของเขาให้กลับมา ชายหนุ่มค่อยๆเดินออกไปตรงเฉลียง เขาจับจองเก้าอี้เปลอีกตัวที่ว่างอยู่ข้างๆ ก่อนจะเอนกายลงไปนอนมองท้องฟ้าเป็นคู่กับคนช่างพูด             “ไม่ทันเห็นครับ แต่ไม่แน่ถ้าคืนนี้เรานอนมองมันอยู่อย่างนี้อาจจะเห็นอีกซักดวงก็ได้” แล้วทั้งสองก็ทอดอารมณ์ไปกับธรรมชาติที่หาไม่ได้ในเมืองใหญ่ ซักพักเสียงเจื้อยแจ้วของคนที่นอนอยู่ข้างๆเขาก็ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับคำถามที่ค้างอยู่ในใจ             “หวานขอถามอะไรซักอย่างนะคะ ในฐานะที่วันนี้เรายอมสงบศึกกัน” พลางหันไปมองหน้าคนที่นอนเอาหัวก่ายท่อนแขนของตัวเองเอาไว้ ชายหนุ่มเพียงแค่ยิ้มออกมาบางๆก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ             “ทำไมคุณบ๊วยถึงหลายใจจังคะ งานไปไม่ถึงซักไหนซักที เดี๋ยวก็จะเปลี่ยนโน่น เดี๋ยวก็จะเปลี่ยนนั้น หวานตามไม่ทันแล้วนะ” เมื่อถูกยิงคำถามตรงๆแบบนี้อชิตะก็ถึงกับอดยิ้มไม่ได้ ไม่ใช่ว่างานของเธอไม่ดีหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะเขาอยากจะเจอกับใครบางคนที่เป็นเจ้าของงานเสียมากกว่า             “ข้อนี้ผมตอบไม่ได้ ไม่ถูกใจก็คือไม่ถูกใจ  แต่ถ้าหากถูกใจแล้วยังไงผมก็ไม่เปลี่ยน” พูดพลางหันไปมองคนที่นอนเอนกายอยู่ข้างๆอย่างตั้งใจ ชาลิษาที่กำลังนอนฟังตาแป๋วอยู่รู้สึกร้อนวูบวาบบนใบหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคหลัง หัวใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกประหลาด ก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยอาการไม่รู้ไม่ชี้ไป            “แล้วเมื่อไหร่จะถูกใจซักทีล่ะคะ”            “ก็ใกล้แล้วล่ะครับ แต่ตอนนี้ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่านั้นเอง” คนพูดยิ้มน้อยๆก่อนจะผินหน้าไปมองยังฟากฟ้าเบื้องบนอีกครั้ง ปล่อยให้หญิงสาวที่รอฟังอยู่หัวใจแทบหยุดเต้น            ไม่มีบทสนทนาใดๆหลังจากที่พูดคุยกันเมื่อซักครู่นี้ เหลือแต่เพียงเสียงผ่อนลมหายใจเข้าออกของคนตัวเล็กที่เผลอหลับไปตอนไหนไม่มีใครรู้ อชิตะยันกายลุกขึ้นมองใบหน้าใสที่หลับพริ้มเพราอยู่ตอนนี้ด้วยความสุขใจ แขนแข็งแรงค่อยๆช้อนร่างบางขึ้นแนบอกมันช่างเบาราวกับปุยนุ่น แสงเทียนที่ลอยอยู่บนผิวน้ำในโถแก้วบนหัวเตียงส่องแสงนวลไปทั้งห้อง ชายหนุ่มบรรจงวางร่างน้อยลงบนเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา ก่อนจะตัดสินใจแตะริมฝีปากอุ่นกับหน้าผากมนอย่างทะนุถนอม             “หลับฝันดีนะครับ” พูดจบก็หันไปเป่าเทียนน้อยที่เล่นแสงวูบวาบกับลมให้ดับลง เหลือไว้แต่เพียงความมืดสนิทของราตรีที่ทำให้หัวใจสองหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ขณะนี้             เมื่อประตูถูกปิดลงด้วยน้ำมือของคนที่เพิ่งอุ้มร่างของเธอเข้ามา ชาลิษาก็ลืมตาโพลงในความมืด ไม่มีความกลัวในสิ่งลี้ลับอีกต่อไป บัดนี้หลงเหลือไว้แค่รอยอุ่นที่ตราตรึงอยู่บนหน้าผากใสของเธอ มือเล็กค่อยๆลูบหน้าผากตรงจุดที่ถูกประทับรอยจุมพิตเมื่อซักครู่อย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนต่ำลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าอกข้างซ้ายที่มันยังเต้นแรงไม่หาย             ...นึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก บ้าจริงๆเลยเรา... แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 53 16:49:51 แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 53 16:49:32 แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 53 16:49:12 แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 53 16:48:42 แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 53 16:48:13 จากคุณ : Miss-Anonymous เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 16:45:25

ความคิดเห็นที่ 4 [ต่อ]             “อ้าว! น้องหวานวันนี้มาพบคุณอชิตะแต่เช้าเลยนะ” เสียงทักทายของเลขาหน้าห้องเจ้าเก่า เล่นเอาหญิงสาวถึงกับสะดุ้งเฮือก             “ก็ไม่เช้านี่คะ เท่าเดิมทุกครั้ง” พยายามปั้นสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้ใครจับได้ว่าตื่นเต้นแค่ไหน เพราะตั้งแต่กลับจากทะเลเมื่ออาทิตย์ก่อนก็ยังไม่ได้เจอใบหน้าคร้ามของคนที่เข้ามาป่วนหัวใจเธอจนถึงวันนี้             “นี่คุณอชิตะเค้าไม่ได้บอกไว้เหรอคะ ว่าวันนี้ติดรับแขกคนสำคัญอยู่ ไม่ว่างทั้งวันเลย” สุรีรัตน์ทำท่าแปลกใจ            “อ้อ เหรอคะ หวานไม่รู้จริงๆ ไม่ได้โทรมานัดก่อนด้วย ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหวานกลับก่อนดีกว่าค่ะ ยังไงก็ฝากงานในแผ่นนี้ให้คุณเจ้านายของพี่รีด้วยแล้วกันนะคะ” พูดจบชาลิษาก็เดินกลับออกไปทางเดิมด้วยอาการหน้าแตก อุตส่าห์รวบรวมความกล้ามาแล้วแท้ๆ ไม่เป็นไรวันพระไม่ได้มีหนเดียว...               เสียงประตูลิฟต์เปิดออกเรียกให้หญิงสาวในชุดทะมัดทะแมงท่ามกลางผู้คนแน่นลิฟต์เหลือบตาขึ้นมามองอย่างเสียไม่ได้ ภาพชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังเดินคลอเคลียมากับหญิงสาวหน้าตาสวยจัดจ้าน มันทำให้ชาลิษาแอบปวดหัวใจหน่วงๆ พวกเขาไม่ทันได้สังเกตคนตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ยืนมองอยู่ด้วยความน้อยใจ จนกระทั่งผู้คนเริ่มทยอยออกไปจนเหลือเพียงแค่ไม่กี่คนที่ค้างอยู่ข้างใน               พลันสายตาคมของชายหนุ่มหน้าเข้มก็เหลือบไปเห็น ร่างคุ้นตาที่เบือนหน้าไปมองผนังลิฟต์ด้านตรงข้ามกับพวกเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึง เรียวปากหยักโค้งขึ้นอย่างพอใจก่อนจะเอ่ยทักทายคนที่เขาคิดถึงอยู่ทุกขณะจิต              “สวัสดีครับคุณชาลิษา” คนที่ถูกเรียกเหลือบตามามองอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะหันหน้ากลับไปทางเดิม              “ใครเหรอคะบ๊วย” เสียงหวานของผู้หญิงอีกคนเรียกคนมาดขรึมอย่างสนิทสนม คนที่เงี่ยหูฟังอยู่รีบยกมือขึ้นป้องหน้าพร้อมกับทำท่าอยากจะขย้อนของเก่าออกมาซะเดี๋ยวนั้น             “ไม่มีอะไรครับ ผมว่าเวรีบไปดีกว่า เดี๋ยวจะไม่ทันซะก่อน” พูดจบก็โอบเอวบางของคนหน้าสวยออกไปจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนที่เหลืออยู่มองตามด้วยสายตาคุกรุ่น             ...ไอ้บ๊วยบ้า! นี่น่ะเหรอแขกคนสำคัญ ชั้นไม่น่าจะหลงเสน่ห์จอมปลอมของนายเลยให้ตาย!...              “เมื่อกี้ใครเหรอคะ น่ารักจัง” เวตราเอ่ยขึ้นหลังจากที่ภารกิจเจรจากับผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทเสร็จสิ้น ดูท่าเพื่อนรักของเธอคงจะห่วงใยเธอคนเมื่อกี้ไม่น้อย ไม่อย่างนั้นมนุษย์น้ำแข็งอย่างอชิตะไม่มีวันที่จะทักทายใครก่อนเป็นแน่              “คนสำคัญ” พูดพลางยิ้มเก๋ให้ เวตรามองหน้าเพื่อนอย่างมีความสุข เพราะตั้งแต่คบกันมาเพิ่งจะมีวันนี้ที่อชิตะดูรื่นเริงเป็นพิเศษ สงสัยจะเป็นคนสำคัญอย่างเขาว่าจริงๆ             “แล้วเค้ารู้ตัวรึยังว่าเป็นคนสำคัญของบ๊วย หรือว่าคนของเราโมเมไปเอง” ชักจะสนุกเมื่อเป็นฝ่ายรุกหาความลับของคน (เคย) เก็บความรู้สึก อีกฝ่ายยิ้มกว้างก่อนจะยกถ้วยกาแฟขึ้นมาจรดริมฝีปากอย่างขวยเขิน             “คงอีกไม่นานหรอก ผมก็ว่าจะคุยกับเค้าให้เป็นเรื่องเป็นราว พอดีช่วงนี้ติดเรื่องงานอยู่เลยไม่มีเวลา จะบอกก่อนก็ไม่กล้า แต่ว่าตอนนี้คงงอนตุ๊บป่องไปแล้วล่ะ” พลางคิดไปถึงใบหน้าหวานที่บึ้งจัดเมื่อยามเห็นเค้าโอบเอวเพื่อนสาวคนนี้ ...สงสัยงานนี้คงต้องมีง้อกันยาว...             ภาพเมื่อสองวันก่อนมันคอยวนเวียนมาหลอกหลอนชาลิษาแม้กระทั่งในความฝัน หญิงสาวรู้สึกจิตตกอย่างแรง ที่ไม่สามารถลืมภาพบาดตานั่นได้ ทั้งๆที่พร่ำบอกกับตัวเองมาตลอดว่าผู้ชายมันก็แค่ริ้นไรที่คอยมาเกาะแกะรำคาญใจ เมื่อไหร่ที่เรากำจัดพวกมันออกไปได้ เมื่อนั้นชีวิตก็จะสงบสุขขึ้นมา ...แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิดแม้แต่น้อย...             จู่ๆเสียงโทรศัพท์ประจำตัวของคนที่นอนแผ่หลาทึ้งหัวตัวเองอยู่บนเตียงกว้างก็ดังขึ้น หญิงสาวรีบคว้ามาดูด้วยความดีใจ ก่อนสีหน้าจะแปรเปลี่ยนเป็นเซ็งจับจิตขึ้นมา             “ว่าไงบอยมีอะไรรึเปล่า” เสียงห้วนจัดเมื่อรับสายเพื่อนซี้เก่าแก่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย             “อะไรวะ เพื่อนโทรมาทั้งทีดีใจหน่อยก็ไม่ได้” ปลายทางประท้วงขึ้นมา เมื่อได้ยินน้ำเสียงไม่รับแขกของเพื่อนเก่า            “มีอะไร ก็รีบว่าๆมา”           “วันนี้เพื่อนๆเราเค้านัดกันที่ร้านเดิม ไม่เช้าไม่กลับนะโว้ย จะไปรึเปล่าไอ้คุณหวาน” ได้ยินดังนั้นสมองตื้อๆของเธอก็คิดอย่างฉับไว ในเมื่อมันหมกมุ่นจนจะเป็นโรคจิตอยู่มะรอมมะร่อ ก็ขอปล่อยวางบ้างเป็นไร           “เออได้ ถ้างั้นคืนนี้เจอกัน ไม่เช้าไปไม่กลับจริงๆนะโว้ย” เมื่อเสร็จจากการสนทนาภาษาเพื่อน หญิงสาวก็รีบวิ่งฉิวไปค้นตู้เสื้อผ้าหาชุดที่คิดว่าสามารถจะล่อตะเข้ได้ทั้งฝูง           ...ไหนๆก็ไหนๆแล้วเผื่อจะเจอคนที่ดีกว่านายบ๊วยเน่านั่นบ้างใครจะไปรู้... เสียง สี แสง ในจังหวะเร้าใจมันทำให้คนที่ห่างหายไปนานรู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นอีกครั้ง คิดไม่ผิดจริงๆที่เธอตัดสินใจมาพบเพื่อนทั้งโขยงขนาดนี้ ชายหญิงนับสิต่างกำลังโยกย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะเสียงเพลงอย่างสนุกสนาน แอลกอฮอล์ที่สูบฉีดอยู่ในร่างกายเริ่มออกฤทธิ์จนไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย           “เฮ้ย! ไอ้หวานมีผู้ชายยืนมองแกตาเป็นมันเลยว่ะ” เพื่อนสาวในชุดคล้องคอสีฟ้าพูดขึ้น หลังจากที่สังเกตเหตุการณ์อยู่นาน ท่าทางของคนที่ส่งสายตาเย็นเฉียบมานั้นไม่ได้มีผลต่อคนที่กำลัง เมา ได้ที่อยู่ซักนิด ทั้งที่เขาก็มีสาวสวยเซ็กซี่คลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ยังจะมีหน้ามามองเพื่อนของเธออีก           ...ช่างไร้มารยาทเสียจริง...           “แล้วไง? มองแล้วเอาไปได้เหรอ” ชาลิษาบอกอย่างไม่ยี่หระ พลางกระดกน้ำสีอำพันขึ้นดื่มรวดเดียวจนคนที่มาด้วยห้ามแทบไม่ทัน           “แกเมาแล้วนะโว้ย พอได้แล้ว ทำเหมือนกับคนอกหักไปได้” เพื่อนชายอีกคนที่มาด้วยกันรีบดึงแก้วออกมาจากมือสาวหน้าหวานที่วันนี้มาในมาดใหม่ ทั้งชุดเกาะอกสีดำที่เปลือยไหล่นวลเนียนน่าสัมผัสยาวลงมาคลุมต้นขาไว้แค่ไม่กี่นิ้ว ปล่อยให้เรียวขาสวยโผล่พ้นออกมาอวดสายตาของบรรดาเสือผู้หญิงทั้งหลายให้น้ำลายสอ... นี่ถ้าเขาไม่ใช่เพื่อนก็คงจะเป็นคนหนึ่งในบรรดาหนุ่มๆพวกนั้นที่พยายามมาก้อร่อก้อติกสาวสวยคนนี้เป็นแน่          “แกไม่รู้อะไรอย่ามายุ่งบอย เอาแก้วของชั้นคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ไม่พูดเปล่าร่างบางรีบเข้าไปยื้อแก้วเปล่าที่อยู่ในมือเพื่อนคืนมา แต่ด้วยความที่สติเริ่มลางเลือนทำให้ร่างบางเสียหลักถลาเข้าไปซบกับอกกว้างของชายหนุ่มหน้าตี๋เข้าอย่างจัง          “เฮ้ย! ไอ้หวานแกเป็นอะไรรึเปล่า” ด้วยความตกใจแขนแข็งแรงข้างหนึ่งของเขาก็รีบรวบตัวคนตัวอ่อนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด พลางก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหู เพราะไม่สามารถพูดแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มในตอนนี้ได้          “โทษที ชั้นรู้สึกมึนๆแล้วว่ะ เดี๋ยวขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน” พูดเสร็จคนตาปรือก็เดินโซซัดโซเซออกไปโดยไม่รู้ตัวซักนิดว่าตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคนขนาดไหน            “บ๊วยเป็นอะไรรึเปล่าคะ ดูทำหน้าเครียดเชียว” หญิงสาวในชุดเดรสเปลือยไหล่ข้างเดียวดังขึ้นข้างๆหูคนหน้าบึ้ง อันที่จริงไม่ต้องถามก็พอจะรู้คำตอบ เพราะภาพเบื้องหน้ามันฟ้องได้อย่างดี ชายหนุ่มขบกรามจนเป็นสันก่อนจะหันมาพูดกับเพื่อนซี้ด้วยความอารมณ์พลุ่งพล่าน             “วันนี้เวช่วยพาลูกค้าไปส่งแทนผมหน่อยนะ พอดีผมติดธุระสำคัญ” พูดเสร็จร่างสูงๆดูภูมิฐานก็เดินตรงลิ่วเข้าไปยังกลุ่มคนที่เบียดเสียดกันด้านล่าง ปล่อยให้หญิงสาวที่นั่งมองอยู่อดขำด้วยความเอ็นดูไม่ได้              ...บ๊วยนะบ๊วย ก็บอกแล้วว่าอย่าปล่อยไว้นานก็ไม่เชื่อ... จากคุณ : Miss-Anonymous เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 17:06:36

ความคิดเห็นที่ 5 [จบ]                เพียงไม่กี่อึดใจที่คนตัวสูงออกมายืนรอใครบางคนอยู่หน้าห้องน้ำ ทันทีที่เห็นร่างบางคุ้นตาเดินตรงออกมา อชิตะก็รีบคว้าหมับแล้วลากไปตามทางเดินทันทีโดยไม่ฟังเสียงตกใจของใครทั้งสิ้น                “คุณบ๊วย!” ชาลิษาเบิกตาโพลง เมื่อเห็นชัดว่าใครเป็นคนที่ช่างไร้มารยาทกับเธออย่างร้ายกาจ                “รู้ด้วยเหรอว่าเป็นผม นึกว่าเมาแล้วจะไม่รู้จักกันซะอีก!” แล้วคนหน้ายักษ์ก็กระชากคนตัวเล็กเข้ามาสู่ในอ้อมแขน ก่อนจะพากันเบียดเสียดคนมากมายออกไปตรงประตู               “ปล่อยหวานนะคะคุณบ๊วย!” หญิงสาวทั้งดิ้นทั้งร้อง แต่ก็ต้องแพ้ทางให้กับคนที่แรงเยอะกว่า กว่าทั้งสองจะพากันออกมายังลานจอดรถที่ร้างผู้คนได้ก็เล่นเอาคนตัวใหญ่หอบใช่เล่นเหมือนกัน              “หยุดดิ้นซักทีได้มั๊ยครับ”              “ปล่อยหวานนะคุณบ๊วย คุณบ๊วยไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนี้” คนหน้าแดงพูดโพล่งออกอย่างเมาๆ วันนี้เธอไม่สนใครหน้าไหนทั้งสิ้น ขนาดช้างยังเห็นเป็นมด นับประสาอะไรกับยักษ์ตรงหน้าที่จะเห็นเป็นคนแคระไม่ได้              “ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์” เลิกคิ้วมองคนตัวเล็กอย่างฉุนจัด ทำไมเธอถึงเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากขนาดนี้ ท่าทางของเขานี่มันไม่ได้บอกความนัยอะไรเลยหรืออย่างไร              “แล้วคุณบ๊วยจะใช้สิทธิ์อะไรล่ะคะ เจ้านาย? หรือว่า คนเห็นแก่ตัว?” อชิตะขมวดคิ้วมุ่น เมื่อได้ยินคำครหาจากคนปากเก่ง             “ผมน่ะเหรอเห็นแก่ตัว?”             “ก็ถ้าไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใครล่ะ ตัวเองมีแฟนอยู่แล้วยังจะมาป่วนหัวใจคนอื่นอีก หวานเกลียดคุณที่สุดในโลกเลย รู้มั๊ย!” พูดพลางสะบัดแขนเล็กออกมามือหนาโดยไม่สนใจที่จะหันกลับไปประจันหน้าของคนที่ยิ้มร่า แทบจะไม่มีเค้าของคนที่เพิ่งถูกตราหน้าว่าเห็นแก่ตัวหลงเหลือซักนิด             ...อันที่จริงปล่อยให้เมาไปตลอดอย่างนี้ท่าจะดี...             “ถ้าเกลียดก็เข้ามาบอกใกล้ๆว่าเกลียดสิ พูดไกลอย่างนั้นผมไม่ได้ยินหรอก” พูดพลางรั้งร่างของคนหน้ามุ่ยเข้ามาประชิดตัว สายตากรุ้มกริ่มจ้องมองไปยังหน้างามที่เชิดขึ้นมามองอย่างไม่กลัวใคร            “คุณบ๊วยอย่ามาทำรุ่มร่ามกับหวานนะ ถอยออกไป” ชาลิษาดิ้นอิดออดราวกับเด็กน้อยที่ถูกแกล้ง ปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างขัดใจ            “ไม่ไป” ไม่พูดเปล่า อชิตะยังกระชับวงแขนแข็งแรงเข้าหากันเบียดร่างอุ่นให้แน่นขึ้นอีก คนที่ถูกแกล้งแทบลมจับ ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งแอลกอล์ฮอล์ที่ออกฤทธิ์อยู่ ทั้งอารมณ์ขวยเขิน มันตีกันยุ่งเหยิงจนคนที่ยิ้มกริ่มอยู่อดแซวไม่ได้            “ผมทำขนาดนี้แล้วคุณหวานยังไม่รู้อีกเหรอว่าผมคิดอะไรอยู่” ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบาข้างๆหูของคนฟัง ชาลิษาหดคอลงอย่างหวาดหวั่นไม่อยากจะอยู่ในอ้อมกอดของคนเจ้าเล่ห์ซักนิด แถมยังมาพูดจาอย่างนี้อีก            ...แกล้งเมาแล้วเป็นลมไปเลยจะดีมั๊ยนะ...           “หวานไม่รู้อะไรทั้งนั้น คุณบ๊วยอย่ามายุ่งกับหวานเลยค่ะ กรุณากลับไปหาคนของคุณบ๊วยดีกว่า” พูดพลางผินหน้าไปมองทางอื่นโดยไม่สนใจจะมองหน้าอีกคนซักนิด ขอบตาสวยๆร้อนผ่าวก่อนน้ำใสๆมันจะเอ่อออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ           “ถ้าอย่างผมก็จะบอกให้คุณรู้ไว้ว่าในใจของผมไม่เคยมีใครนอกจากคุณ” ดวงตาสีนิลสนิทจ้องมองดวงหน้าหวานอย่างจริงใจ ทุกคำพูดที่เขาพูด ทุกการกระทำที่เขาทำ ล้วนแล้วแต่มาจากใจทั้งสิ้น            ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ บรรยากาศรอบกายอบอุ่นขึ้นมาทันมาเห็น ...มันแผ่ซ่านเข้าไปถึงในหัวใจที่แห้งแล้งของคนที่นิ่งงันอยู่ ชาลิษาค่อยๆเหลือบตาขึ้นมาคนที่โอบร่างของเธอเอาไว้ด้วยความห่วงหา หญิงสาวสัมผัสได้ถึงอัตราการเต้นหัวใจของชายหนุ่มที่มันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะจากอกกว้างที่เบียดกายของเธออยู่ มันช่างไม่ต่างจากหัวใจดวงน้อยของเธอเลยซักนิด            “คุณบ๊วย” หญิงสาวอุทานออกมาอย่างตกใจ ใบหน้าซีดเผือดเมื่อซักครู่กลับกลายเป็นแดงเรื่องราวกับผลตำลึงสุก แข้งขาก็พาลจะไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาซะอย่างนั้น แถมหัวใจที่เต้นรัวอยู่แล้วมันยิ่งเต้นแรงขึ้นไปอีก            “ครับ” อีกฝ่ายขานรับหวานชื่น ที่เห็นแม่แมวพยศหยุดขู่ฟ่อๆ หันมาทำตัวเป็นแมวเหมียวแสนเชื่องอีกครั้ง            “หวานทำไม่ได้หรอกค่ะ หวานไม่อยากเป็นมือที่สามของใคร” ดวงตาคู่สวยฉายแววหม่นหมองออกมา อชิตะมองภาพเบื้องหน้าอย่างเอ็นดู            ...ที่แท้ก็ไม่อยากเป็นบ้านเล็กนี่เอง...           “อ้อ...ผู้หญิงที่คุณเห็นเมื่อคราวที่แล้วรึเปล่า เค้าก็เป็นคนที่ผมรักอีกคนหนึ่ง” พูดพลางลอบมองใบหน้าสวยที่ซีดเผือดลงยิ่งกว่าเดิม           ความรู้สึกเจ็บจี๊ดๆมันก่อตัวขึ้นในหัวใจของคนฟัง น้ำตาอุ่นๆก็พาลไหลเอ่อออกมาเต็มสองตา ไม่อยากจะรับรู้ ไม่อยากจะฟัง ไม่อยากจะสนใจใครอีกแล้ว           “ถ้าคุณบ๊วยจะพูดต่อก็หยุดเถอะค่ะ หวานไม่อยากฟัง” เสียงเริ่มสั่นไปด้วยความน้อยใจ พลางดันตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงอย่างสุดความสามารถ จนคนที่รั้งแขนเอาไว้มั่นแอบยิ้มอย่างมีเลสนัยที่มุมปากน้อยๆ           “เรารักกันมานานครับ ก่อนที่ผมจะรู้จักคุณซะอีก” อชิตะเว้นช่วงก่อนจะเริ่มร่ายความหลังให้คนที่เริ่มสะอื้นฟังต่ออย่างไม่ใส่ใจ “เวเค้าเป็นผู้หญิงคนแรกที่เข้ามาในชีวิตผม ที่ทำให้ผมรู้ว่ามิตรภาพดีๆระหว่างเพื่อนมันเป็นยังไง” คนที่กำลังสะอื้นอึกอักอยู่หยุดทันควัน ก่อนตวัดสายตาคู่สวยมามองอย่างไม่เชื่อหู           “คุณบ๊วยกำลังจะบอกว่า ผู้หญิงคนนั้นกับคุณบ๊วยเป็นแค่เพื่อนกันเหรอคะ”           “นั่นๆ ดีใจใหญ่เลยสิครับที่ผมเป็นโสดแล้ว” ไม่วายแกล้งคนหน้าแตกอีกรอบ           “คนบ้า! ใครจะดีใจกัน เสียใจล่ะไม่ว่า ที่คนอย่างคุณไม่มีใครมาตกหลุมซักที” ชาลิษาหน้าแดงจัดที่ถูกทำให้เข้าใจผิดอยู่นานสองนาน           ...อย่างนี้มันต้องเล่นตัวให้เหนียงยานกันไปเลยคอยดู...           “ก็คุณไม่ใช่เหรอครับ คุณชาลิษา” ไม่พูดเปล่าคนฉวยโอกาสยังโน้มหน้าคมๆลงมาจนแทบจะชิดดวงหน้าใส ชาลิษาตกใจวูบ ก่อนจะเบี่ยงศีรษะให้หนีจากการคุกคามทั้งทางร่างกายและจิตใจ            “ผิดคนแล้วล่ะมั้งคะคุณบ๊วย ไม่ใช่ชาลิษาคนนี้แน่ๆ” พูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนริมฝีปากอิ่ม ชายหนุ่มโคลงหัวไปมาอย่างขันๆ ก่อนจะคลายวงแขนที่รัดคนตัวเล็กออกอย่างง่ายดาย            “ถ้าอย่างนั้นสงสัยผมคงจะต้องได้ไปหาคนใหม่ซะแล้วล่ะมั้ง” แล้วร่างสูงๆก็ถอยห่างออกมา ปล่อยให้คนสวยยืนเท้าสะเอวมองมาอย่างรู้ทัน            “แล้วอย่ามาฉวยโอกาสกอดหวานอีกแล้วกัน”            “งั้นผมขอฉวยโอกาสเป็นอย่างอื่นได้มั๊ย” ว่าแล้วมือยาวก็ตวัดร่างของคนเท้าสะเอวกลับเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง ชาลิษาตกใจแทบช๊อคเมื่อใบหน้าหล่อๆเคลื่อนลงมาใกล้ใบหน้าของเธอจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ก่อนคนหน้าหยกจะกดริมฝีปากอุ่นจัดลงไปทาบทับกับริมผีปากอิ่มอย่างโหยหา หญิงสาวแทบจะตายลงไปต่อหน้า หัวใจสูบฉีดเลือดอย่างหนัก สมองมึนงงไปด้วยรสจูบที่ได้รับ แต่ทว่ามันกลับซาบซ่านไปทั้งตัวและหัวใจ              “อืม...sweet intoxication” อชิตะเอ่ยออกมาหลังจากที่ถอนริมฝีปากออกมาจากคนสิ้นแรง ชาลิษากระพริบตาปริบๆ ก่อนจะกระหน่ำหมัดน้อยๆไปบนไหล่ของคนฉวยโอกาสอย่างเขินอาย             “คุณบ๊วยบ้า!”             “ผมไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้รู้อย่างเดียวคือมันหยุดไม่ได้ซะแล้ว ไม่รู้ว่าคุณหวานพอจะช่วยรับรักของนายบ๊วยเค็มคนนี้ซักคนได้มั๊ยครับ” อชิตะทำเสียงออดอ้อนราวกับหนุ่มน้อย จนอีกคนอดยิ้มออกมาไม่ได้             “ทำเป็นพูดเข้า” ชาลิษาค้อนชายหนุ่มเสียวงใหญ่             “หรือว่าคุณหวานรังเกียจผม” ทั้งหน้าตา ทั้งน้ำเสียง ไม่ปิดบังซักนิดว่าคนตัวใหญ่กำลังงอนอยู่ คนอะไรหัวยังไม่ทันล้านเลย ขี้ใจน้อยไปได้             “ยอมซะขนาดนั้นคงไม่รังเกียจแล้วล่ะคะ และมันคงจะเป็นเหตุผลเดียวกับคุณบ๊วยนั่นแหละมั้ง” พลางก้มหน้างุด ไม่กล้าจะหันมาสบตาคนที่ยิ้มกริ่ม ดวงตาระริกระรี้ ที่จ้องมองอยู่             “งั้นก็แสดงว่าคุณรักผม”             “ไม่บอก” คนตอบลอยหน้าลอยตาอย่างถูกใจ            “งั้นก็บอกมาก่อนสิคะว่าที่คุณบ๊วยพูดเมื่อกี้ พูดว่าอะไรหวานฟังไม่ทัน” ...ฟังไม่ทันหรือไม่มีกะจิกะใจฟังกันแน่...             “ไม่บอกเหมือนกัน” พลางตีหน้าทะเล้น จนคนที่รอคำตอบอยู่อดตีเบาๆที่แขนแข็งแรงอย่างหมั่นไส้ไม่ได้             ...sweet intoxication ความมึนเมาอันแสนหวานไงครับ หวานใจของผม... จบแร้วค้า ไม่รู้ว่าเป็นไงบ้าง ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ลงรวดเดียวจับเรย 555+ แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 53 17:13:37 จากคุณ : Miss-Anonymous เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 17:12:53

ความคิดเห็นที่ 6 เว้นบรรทัดระหว่างย่อหน้าบ้าง จะอ่านง่ายขึ้นค่ะ ส่วนตัวคิดว่าถ้ารู้จักกันมาก่อนน่าจะดีนะคะ นี่มันรักกันปุบปับรวดเร็วเหลือเกิน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 23:04:24

ความคิดเห็นที่ 7 งึมๆๆ ขอบคุณนะคะสำหรับคำแนะนำ ^^ จากคุณ : Miss-Anonymous เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 23:45:31

ความคิดเห็นที่ 8 หวานจังค่ะ  แต่ว่ามันรวดเร็วดั่งใจจริงๆด้วยค่ะ  นางเอกน่าจะเล่นตัวอีกสักตอนสองตอนนะคะ  จะได้อ่านนานๆด้วยค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 01:28:18